pantheon// 2014 | beauty

quarterly publication of d.b.s.g. stylos / issue 1 / volume 2014

pantheon// beauty

aesthetics of the uncanny // studierendement // intellectual battle // Jorge Meija // lustrum month // Herman Prast

quarterly edition of the study association Stylos faculty of Architecture, TU Delft

colophon volume 18, issue 1, march 2014 2.500 prints Stylos members en friends of the Stylos Foundation receive the pantheon// editorial office BG. midden 110 Julianalaan 132-134 2628 BL, Delft pantheon@stylos.nl editor-in-chief Nina Bohm head-editor Duarte Miranda Marthe van Gils editors Antje Adriaens Gerben Hofmeijer Anneloes Kattemölle Laura Linsi Bernard Oussoren Margot Overvoorde Isabel Potworowski to this issue contributed Jorge Meija, Paul Hekkert, Herman Prast, Jet ten Voorde, Tigist Znabei, Midas Delnooz, Steffan Hegeman, Bob Witjes, Vita Teunissen, Nima Morkoc, Benjo Zwarteveen, Marleen van Dalen, Cheops advertisements 22 | TOPdesk 29 | De Swart 29 | Waltman 31 | MHB 30 | EerlijkWinkelen 31 | Bouwen met Staal

index

publisher De Swart, ‘s-Gravenhage

Beauty

cover Duarte Miranda

2 what is at stake

Stylos 20 chaiman’s note

Isabel Potworowski

5 Kahn on Scarpa The Delftsch Bouwkundig Studenten Gezelschap Stylos was founded in 1894 to look after the study and student interests at the Faculty of Architecture and the Built Environment at the Delft University of Technology. board 120 D.B.S.G. Stylos chairman: Filip Pliakis secretary: Roel Kosters treasurer: Nikki de Boer education bachelor: Charlotte Ros education master: Nina Bohm external affairs: Oukje van Merle lustrum: Lisa Oosterwijk contact BG. midden 110 Julianalaan 132-134 2628 BL Delft info@stylos.nl (+31) 15 2783697 www.stylos.nl membership Stylos €10,- per year account number 296475 Stylos Foundation The pantheon// is funded by the Stylos Foundation.

20 studierendement

Herman Prast

6 interview // Paul Hekkert

Jet ten Voorde

22 TOPdesk

Margot Overvoorde

8 natural beauty

Advertorial

23 lustrum month timeline

Anneloes Kattemölle

10 in the mind of the beholder Bernard Oussoren

11 the aesthetics of decay Antje Adriaens

26

delftse lente Benjo Zwarteveen

General 28 een web van zijde Frederike Zielman

12 interview // Jorge Meija Laura Linsi

30 get inspired Margot Overvoorde

The Stylos Foundation fulfills a flywheel function to stimulate student initiatives at the Faculty of Architecture and the Built Enivronment at the Delft University of Technology. The board of the Stylos Foundation offers financial and substantive support to these projects.

15 moeidinga

As a friend of the Stylos Foundation you will be informed on these projects by receiving the B-nieuws every two weeks and five publications of the pantheon//.

We ask a donation of €90,- per year as a company and €45,- per year as an individual (recently graduated friends of the Foundation will pay €10,- the first two years).

16 intellectual battle

account number 1673413

18 photogaph // Shulman

disclaimer All photos are (c) the property of their respective owners. We are a non-profit organisation and we thank you for the use of these pictures.

Filip Pliakis

Marthe van Gils

32 recommended reading Antje Adriaens, Laura Linsi & Anneloes Kattemölle

Gerben Hofmeijer

Anneloes Kattemölle

33 agenda Margot Overvoorde

editorial

Duarte Miranda & Marthe van Gils Where is beauty in today’s contemporary architectural discourse?

The question was becoming clearer after each meeting. We strongly felt that beauty has, in recent years, disappeared from the architectural discourse. We could not place our finger on a definitive turning point that led to the devaluing of the role of “venustas”, nor

After the articles that have the object to broaden the interpretation of the theme, the Stylos segment highlights the lustrum month and also contains a challenging article on effinciency in education. Finally, the recommended reading refers back to

did we think that that was the most important.

What mattered, instead, was to understand for ourselves the meaning of beauty, and the role that it plays in our life - not only as architects or students, but also as individuals.

the theme article ‘natural beauty’ with the feature on biomimicry.

Our articles can be organized into three groups. The first group of articles addresses the historical context and evolution of the concept of beauty; the second one tries to grasp and understand the role of beauty in relation with other disciplines and nature; and the third one tries to deconstruct the emotional response to beauty.

Starting from an historical context, our understanding of the topic grew to include the perception of beauty and its patterns.

The relation with other themes and fields of knowledge, particularly with nature and man, also played an important role. The interviews helped us to clarify certain questions, and raised many others. After all, the magazine does not pretend to provide all the answers; rather, it triggers the discussion of what we consider to be important questions.

Given the different nationalities and cultural backgrounds in the new pantheon// committee, it was not surprising that many conflicts were brought up in the discussions.

If anything, they made the dialog richer.

For this reason, we feel that the discussion has been much more important than the final product. The current issue, as a result of those discussions, reflects the questions and concerns of a group of students of this school. We want to open the discussion to the community, and as part of this effort, we have included three interviews with teachers. As a next step, we will open a call for papers for the next issue.//

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

1

venustas

what is at stake Isabel Potworowski

Beauty is a quality that architects have long sought to understand, describe and capture. Given this history, it seems remarkably underemphasized in the contemporary discourse. Why has it been so important in the past? And, more urgently, why is it still important to search for it today?

Historically, beauty has been a central concern for architects, at least since classical times. It was valorized by the Vitruvian triad of Firmitas, Utilitas and Venustas, and has evolved in parallel with the independent field of aesthetics. Until around the eighteenth century, a consensus existed in the Western world on beauty, based on the tradition of the classical orders. More than simply elements to be included in a project, the classical orders represented an entire vertical logic of construction. They described an overall

necessarily has to admit to being wrong. The very claim that something is aesthetically beautiful implies a universal standard, which today has overtones of authoritarianism and elitism.” How is it possible, then, to continue the search for a system of beauty that has been so important to architecture? Or, is it still important? If we accept the multiplicity of styles and tastes as an expression of the value of individual diversity, is it still necessary to search for a wider understanding of beauty?

beautiful, Scruton says, it will remain useful for longer. For instance, in his neighborhood, which underwent urban renewal, much of the ‘60s concrete infrastructure and towers are abandoned and vandalized. It is because, he says, they were built for functional purposes without attention to aesthetics. However, a cafe has moved into one of the remaining traditional, smaller scale, carefully crafted brick buildings, and is the most popular meeting place in the area. It’s not because of the food, he explains, but because of the

relationship of parts, and a corresponding hierarchy of details. These details served to articulate the vertical order of parts: the foundation (column base), the taller vertical elements (column fluting), and the transfer of forces from one element to another (capital).

In the Renaissance, this tradition was taken as an important reference point, and its details and proportions were studied and further refined.

a universal human need

building. “Put usefulness first, and you lose it.

Put beauty first, and what you do will be useful forever.”

In recent years, however, it seems as though the discourse on beauty has waned with the disappearance of an accepted canon or tradition of aesthetics. Preston Scott Cohen observes that “anyone who claims to judge something as being beautiful or ugly

Roger Scruton, a contemporary English philosopher specializing in aesthetics, argues that the search for beauty is just as relevant today as it has been in history. In a BBC documentary title Why Beauty Matters (2009), he begins by reminding us that “if you asked any educated person in the Renaissance what the use of art is, he or she would reply “beauty.” And if you asked them what the use of that was, you would find out that beauty is a value in itself, like justice or honesty.” The Renaissance conception of beauty, then, seems a deeper one than the superficial way in which it is commonly used today. When something is designed to be

Evan Douglis, Moon Jelly

2

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

Building on Oscar Wilde’s remark that “all art is quite useless,” Scruton explains that the useless object (having no practical function, such as ornament) “liberates us from the tyranny of the useful, reminding us that we have greater needs.” He reminds us of the importance of the experience of beauty in our day-to-day lives: We all know what it is like, even in the everyday world, suddenly to be transported by the things we see, from the ordinary world of our appetites to the illuminated sphere of contemplation. A

flash of sunlight, a remembered melody, the face of someone loved; these dawn on us in the most distracted moments. And suddenly, life is worthwhile. These are timeless moments, in which we feel the presence of another and higher world.

a common experience “Saying that beauty is subjective doesn’t help anybody,” says Scruton. “There are firm standards of beauty built into human nature, and we need to look for them and build on them.” For the beautiful object to trigger the recognition of a higher need, it has to speak to a familiar experience; it should be able to do so, however, for a wider public.

The most universally appreciated poetry, for instance, while it doesn’t recount the particular experience of the reader, still evokes

a certain familiarity; In the Western tradition, ancient Greek mythology still speaks to the contemporary audience because its stories describe human joy, desire, betrayal, and vices that still hold true today. The design of architecture, analogously, requires an understanding of an experience that is familiar to a larger public, simply because the building will be experienced by a larger public (excluding projects for isolated private commissions). Within any given culture, the shared history and experience suggests that its members might have a shared sensibility, and preferences for certain qualities in architecture.

of history: Chartres, Brunelleschi’s dome and the great cathedrals, the Alhambra, but also traditional Japanese houses. He attributes the beauty of these buildings to a common language that the master builder shared with the other builders, and that was understood by the people. He identifies the problem that, in industrialized society (writing in 1972, but which also holds true for post-industrial society), patterns which determined how a town (or building) is made became specialized and private, resulting in the loss of a common understanding. David Chipperfield confirms that the architect’s disconnection from the construction industry makes it difficult to make buildings speak to people: “the

Christopher Alexander has searched for this quality, referring to it as “the quality that cannot be named,” but one that makes a place “alive”. He looks to the great buildings

architect’s grasp of matter has lessened.

With the construction industry becoming so synthetic, how can physical presence as well as conceptual power be maintained?” >>

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

3

contemporary approaches The writings of Charles Jencks and the works of Evan Douglis illustrate the challenge of communicating meaning to the contemporary public. In a recent article, Jencks suggests that architecture is meaningful when it communicates a particular worldview. As a culture’s understanding of reality changes, so does its architecture. Most recently, the changes in architectural language have been linked with the shift in worldview stemming from the new sciences of complexity - fractals, nonlinear dynamics, and self-organizing systems. This new worldview, he says, moves away from a “mechanistic view of the universe” towards one that is “self-organizing at all levels.” These developments in science have been accompanied by advancements in the digital tools available to designers, introducing this new kind of complexity to the architectural discipline.

proach towards the design of civic buildings: “an evocative shape that suggests a series of meanings without naming any of them.” Thus, the Swiss Re suggests associations with various natural metaphors - not only the gherkin, but also a pinecone, pineapple, or phallus - allowing it to speak to a wider public.

Evan Douglis also approaches the search for beauty - or, as he defines it, the “iconography of desire” - by making reference to common experiences, while not explicitly affirming any one in particular. He searches for beauty with the awareness of the “deep-rooted association of the term with myths of perfection and a tendency historically to over-generalize aesthetic ideals as a kind of universal truth.” His work with contemporary surfaces frames this challenge as a search for “subliminal attractions, seductive aversions, visions of excess, tropes of abjection, or uncanny incongruities.”

“There are firm standards of beauty built into human nature, and we need to look for them and build on them.”

The discovery of fractal geometry in the late 1970s by Benoit Mendelbrot, for instance, “provided a scientific basis for describing the way in which most of nature - galaxies, developing embryos, heartbeats, and brain waves - grows and changes with minor variations”.

By the 1990s, it started to be incorporated into architectural vocabulary through digital production methods. The new order that this geometry introduced, says Jencks, is “more sensuous and surprising than the duplication of self-same elements. Perception delights in fractals, in a slightly varying stimulus.” He describers Norman Foster’s Swiss Re building as a successful example of “rounded fractals”, part of an identifiable group that uses “blob grammars”. A preliminary egg shape was modified parametrically based on wind and structure studies, achieving the minute variations that also describe natural forms. “The entasis of the skyscraper,” he adds, “like that of the Doric column, leads to a new kind of propositional beauty, one worked out digitally.” The resulting form also exemplifies Jencks’s notion of the “enigmatic signifier” as the emerging ap-

4

Two examples of his work serve to illustrate this approach. First, the El Tower, an unbuilt project for an open-air membrane for the UPS building on the lower west side of Manhattan: while Douglis didn’t explicitly name the project’s formal references, the geometry seems to suggest organic forms, but also the sacred geometry of Gothic cathedrals.

For the project Moon Jelly, a design for the ceiling of a restaurant in Brooklyn, New York called Choice, Douglis was asked by the client to find a way to merge a sensibility that was both old and new. The project uses a modular tile that incorporates within its three openings the lighting, sprinkler and sound system. The main tiles with a three-dimensional pattern change to two-dimensional tiles at the edges of the ceiling, but with a higher density of detail to maintain the same “speed.”

Perhaps the way that these projects merge both traditional and contemporary languages as part of one system relates to Douglis’s description of “desiring machines”. He names

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

it as one of five “performative categories” that guide his designs, explaining it as “a network of subliminal triggers embedded in the organizational material logic of its surface, increasing its desirability.” He compares this effect to Escher’s anagrammatic assembly systems, where “the continuous rearrangements of similar parts serve to perpetuate the illusion of infinity and erotic surprise.”

what is at stake The contemporary examples described here suggest that, while there isn’t (yet?) any accepted system of beauty today, there are common experiences that architecture can appeal to - from the more traditional geometries that are part of Western visual tradition to the more complex and varying forms based on the most recent understandings of natural processes. Many approaches exist that suggest how to incorporate these common experiences to an architectural language, only two of which are touched upon in this article: they can be framed in an iconic but ambiguous way that invites associations with a variety of familiar metaphors, as Charles Jencks explains, or recombined in a way that implicitly provokes the question of meaning, as in Evan Douglis’s contemporary surfaces.

While it is difficult today to assert a particular worldview, making it difficult to form a commonly understood architectural language, it is necessary to imply that a higher order exists that can give meaning to human activity. The beautiful object is one that can make this order recognizable to people in their daily reality. It suggests an order or worldview, and, if successful, is able to speak to people. So what is at stake, if we don’t search for this quality? “I think we’re losing beauty,” says Scruton, “and the danger is that with it, we’ll lose the meaning of life.”// >> Douglis, Evan, Georges Teyssot, Preston Scott Cohen.

“The Eclipse of Beauty: Taste.” Lecture, The Harvard GSD Symposia on Architecture, Cambridge, March 29, 2011. >> Why Beauty Matters. Documentary, BBC. Written and narrated by Roger Scruton. 2009. >> Alexander, Christopher. The Timeless Way of Building.

New York: Oxford UP, 1979. Print. >> Chipperfield, David. “Adding Up.” Hunch 6/7 (2003): 130-131. Print. >> Jencks, Charles. “The New Paradigm in Architecture.”

Hunch 6/7 (2003): 251-268. Print.

Kahn on Scarpa selected by Herman Prast

In the work of Carlo Scarpa ‘Beauty’ the first sense Art the first word then Wonder Then the inner realization of ‘Form’ The sense of the wholeness of inseparable elements.

Design consults Nature to give presence to the elements A work of art makes manifest the wholeness of the ‘Form’ a symphony of the selected shapes of the elements.

In the elements the joint inspires ornament, its celebration.

The detail is the adoration of Nature.

Louis Kahn (1974)

>> Foreword (1974) by Louis Kahn in: Latour, A. ‘Louis I. Kahn: Writings, Lectures, Interviews’, p332. Rizzoli, New York, 1991, >> Photograph, H. Prast (2013) Tomba Brion in San Vito di Altivole, Chapel interior

interview Paul Hekkert

beleving van schoonheid Margot Overvoorde

Wanneer is een gebouw of product mooi? Hoe kan schoonheid gebruikt worden in het ontwerpen? En hoe ervaart men deze schoonheid? Paul Hekkert, hoogleraar vormtheorie bij Industrieel Ontwerpen vertelt ons over orde, balans en de wet minimale middelen, maximaal effect in de esthetiek.

Uw onderzoek gaat over de beleving van producten, welke rol speelt esthetiek daarin?

Wanneer we praten over de beleving van producten onderscheiden we drie verschillende niveaus of componenten.

Eén niveau daarvan is het emotionele niveau. Laten we het hier voor het gemak over gebouwen hebben. Het gebouw kan je verrassen, je kan tevreden zijn over het gebouw of het kan je fascineren. Er zijn allerlei emoties die een gebouw bij je kan oproepen en er is een bepaald proces dat daaraan ten grondslag ligt, wat emotiepsychologen beschreven hebben en wat we inmiddels aardig goed doorgrond hebben: Hoe emoties werken en waarom we wanneer welke emotie krijgen.

Ten tweede is er het niveau van betekenisgeving. Waarom vinden we het gebouw spannend, indrukwekkend, of verrassend? Er zijn allerlei betekenissen die we aan een gebouw geven. En dat is ook een bepaald type ervaring.

Het derde niveau is de esthetiek. Het gebouw is aantrekkelijk, aangenaam om naar te kijken of om je in te bewegen. Het doet je goed voelen. En dat is geen emotie, er spelen namelijk geen belangen een rol zoals bij emoties. Het is gewoon fijn of prettig in zichzelf, zonder duidelijke reden.

Voor alle drie de niveaus van de beleving geldt, dat er verschillende psychologische processen aan ten grondslag liggen.

Verschillende redenen die ook verklaren waarom wij soms allemaal dezelfde ervaringen hebben en soms dingen ervaren als groep of als individu. Dat onderliggende proces helpt jou te snappen wanneer en waarom iedereen diezelfde ervaring heeft. Een voorbeeld van een belang dat iedereen heeft: iemand houd een pistool tegen je hoofd, dat interpreteer je als levensbedreigend en dus ervaar je angst.

Er zijn ook heel veel belangen die cultureel of persoonlijk bepaald zijn. Door leeftijd, opvoeding, geslacht of een fase in je leven.

6

Jij bent een student, jij hebt het belang om af te studeren en een carrière te beginnen, dat zijn bij mij hele andere belangen, ik ben daar helemaal niet mee bezig. En daarom hebben wij soms andere emotionele reacties op dingen.

Hoe kunt u in uw onderzoek die drie niveaus van elkaar onderscheiden?

Om de niveaus te onderscheiden stel ik een ander soort vragen, bij emoties stel je vragen op het niveau van de emotie. In een experiment vragen wij, wat roept dat product bij je op?

Betekenis meten doen we heel vaak aan de hand van allerlei schaaltjes, bipolaire schaaltjes. Bijvoorbeeld nieuw – typisch of ouderwets - modern of voorspelbaar verassend of vrouwelijk - mannelijk. Dat zijn allemaal betekenissen die je kan geven. En dat werkt door middel van associaties, door middel van metaforen, daar liggen allerlei processen aan ten grondslag die maken dat jij eigenlijk heel makkelijk kan zeggen, is dit nou een vrouwelijke of mannelijke telefoon?

Ten slotte gaat het derde niveau over esthetiek, over aangenaamheid en schoonheid. Dus, vind je dit object prettig om naar te kijken? Het gaat daarbij niet alleen om het visuele, esthetiek gaat over alle zintuigen.

Iets is aangenaam om naar te kijken, om te horen of om te proeven.

Hoe bent u bij de esthetiek als onderwerp van uw onderzoek gekomen?

Al tijdens mijn studie, ik studeerde psychologie, is het begonnen. Ik hield me veel bezig met de kunsten, ik las veel, ging veel naar het theater, naar de film en ik wilde snappen waarom het deed wat het met me deed. En zo is het begonnen. Ik wilde niet accepteren dat, wat mensen nog steeds vaak zeggen, het iets heel persoonlijks en subjectiefs en daardoor ontoegankelijks is. Dat vond ik onacceptabel.

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

We hebben allemaal een ervaring, die is soms heel sterk. Een esthetische ervaring of een emotionele ervaring. Natuurlijk is die persoonlijk, jou ervaring hoeft niet de mijne te zijn. Maar er moet iets van een wetmatig proces aan ten grondslag liggen, dat maakt dat wij juist die ervaring hebben die we hebben. En dat proces wilde ik begrijpen, omdat dat zo allesomvattend is. Iets wat subjectief is, is niet onverklaarbaar. Grote lariekoek. Juist in die subjectiviteit zit veel wetmatigheid.

Hoe komt het dan dat we iets mooi vinden?

Daar doen we al heel lang onderzoek naar en we begrijpen het steeds beter. Schoonheid gaat in de eerste plaats over het scheppen van orde. Onze zintuigen vinden het fijn om de wereld om ons heen te begrijpen. Dus alles wat ons helpt om orde te scheppen in de visuele overdaad om ons heen vinden we aantrekkelijk. We vinden het aantrekkelijk om relaties, patronen en verbanden te zien en dat zie je vaak terug in de esthetiek. Dat kan een visueel verband zijn, maar kan ook een cognitief verband, zoals in een metafoor. Een metafoor vinden wij aantrekkelijk omdat het ons in staat stelt een verband te zien tussen A en B. “Het leven is als een kronkelende rivier”, dan zie wij een verband tussen het leven en een kronkelende rivier. Daar kan je je van alles bij voorstellen, dat is wat dichters continu doen.

Ook architecten en productontwerpers maken regelmatig gebruik van metaforen, zoals de USB stick die dikker wordt naarmate er meer informatie op staat. Maar meer nog leggen ontwerpers visuele relaties. Als je puur denkt aan verdeling van ruimtes, maar ook aan een gevel dan worden er allerlei relaties gelegd tussen bepaalde patronen die terugkomen in een gebouw, allerlei principes van het organiseren van visuele informatie. Dingen die bij elkaar horen worden dicht bij elkaar geplaats. Dingen die bij elkaar horen krijgen dezelfde vorm, dezelfde kleur of dezelfde grootte. Je hebt allerlei manieren om visuele

verbanden te leggen tussen elementen in een product of in een gebouw. En daarmee organiseer je de informatie. Wanneer dit is gelukt vinden wij dat aantrekkelijk. We vinden het prettig om orde te zien en te ontdekken.

Daarom maak ik in mijn colleges altijd heel veel gebruik van architectuur, als voorbeeld, omdat architecten daar nog uitgesprokener en systematischer in zijn dan product ontwerpers. Of kunnen zijn, ze hebben soms ook meer ruimte om dat te doen.

Ondanks dat de architecten deze ruimte hebben, wordt dat wat ze hebben ontworpen niet altijd mooi gevonden door de gebruiker, terwijl de architecten onderling het wel mooi vinden. Is het dan zo dat er toch verschillende groepen zijn die iets mooi vinden of een bepaalde orde waarderen?

Dat scheppen van die orde is iets universeels, want iedereen heeft grosso modo dezelfde zintuigelijke systemen, we verschillen wel een beetje in onze gevoeligheid bijvoorbeeld.

Sommige mensen kunnen meer zien of horen dan anderen, kunnen makkelijker orde of samenhang ontdekken dan anderen en soms moet je dat ook trainen. Een voorbeeld dat ik vaak geef is muziek. Moderne jazz kan voor sommige mensen een kakofonie van geluiden zijn, daar horen ze geen enkele orde in. Een geoefend oor van een muzikant kan het pas waarderen. Dus je moet die orde wel waarnemen om hem te waarderen. En dat kan in de architectuur natuurlijk ook spelen.

Een tweede aspect wat we aantrekkelijk vinden is balans. Een balans tussen aan de ene kant uitdagend, verrassend, vernieuwend en aan de andere kant vertrouwd, bekend, veilig.

In de psychologie beschrijft men eigenlijk twee belangrijke drijvers van ons gedrag, je kan dat evolutionair allemaal uitleggen.

Aan de ene kant was het voor de jager en verzamelaar heel veilig om te blijven op de plek waar hij zat, alleen maar die besjes te eten die hij kende, die dieren aan te vallen die hij kende. Want dat wist hij zeker dat hij zou overleven. Aan de andere kant, als je alleen dat blijft doen, ja, dan kom je niet veel verder.

Dus wil je wat leren, dan moet je soms ook

het onbekende tegemoet. Die twee drijvers van ons gedrag zie je in alles terug, ook in de esthetiek. Wij vinden het aantrekkelijk om aan de ene kant iets te zien wat vertrouwd en veilig is, maar wat aan de andere kant ook anders, nieuw en opwindend is. En dat is een precaire balans, een balans die ontwerpers en architecten ook heel vaak opzoeken. Een balans tussen het typische en het nieuwe, tussen eenheid en verscheidenheid. Het gaat niet om het of of, maar het en en.

Doen ontwerpers dat bewust of is dat iets dat automatisch gaat?

profiel naam: werk:

onderzoek:

Prof.dr. Paul Hekkert Hoogleraar vormtheorie aan de faculteit Industrieel Ontwerpen van de TU Delft.

Naar de effecten van producten op de beleving, het gedrag en de esthetiek.

De ervaring van schoonheid is heel intuïtief.

ze een maximaal effect op verschillende

En omdat die ervaring zo intuïtief is, is het omgaan met schoonheid door een ontwerper dat ook. Intuïtief doen ontwerpers het vaak al heel goed. Zoeken ze die balans. Aan de ene kant wil je heel erg dat mensen je gebouw snappen, dat is het veilige. Dat mensen snappen hoe je er in moet navigeren, maar aan de andere kant wil je het ook spannend en een beetje verassend maken. Daar spelen ontwerpers heel erg mee. En als je de balans goed weet te krijgen, krijg je een aantrekkelijk gebouw.

niveaus weten te bewerkstelligen.

Het derde aspect van aantrekkelijkheid is een hele belangrijke voor architecten. Waarom ik het ook kul vind als architecten zeggen, schoonheid is niet belangrijk. Schoonheid gaat ook over consistentie tussen je idee en wat je maakt. Oftewel, in hoeverre is het gebouw dat je maakt een goede weerslag van datgene wat jij wilt bereiken?

Een voorbeeld dat ik vaak geef in colleges is een wijnhoeve van Herzog & de Meuron, in Californië. Waarbij ze de opdracht kregen om een wijnhoeve te ontwerpen die opgaat in de omgeving. Ze hebben vervolgens allerlei grote rotsblokken uit de omgeving verzameld en in een stalen skelet structuur gestopt. Dat zijn de muren, heel dik, waardoor je een heel koel binnenklimaat krijgt, wat weer goed is voor de wijn. En waardoor het gebouw opgaat in de omgeving, door het gebruik van hetzelfde materiaal. Binnen krijg je een heel spannend, poëtisch beeld omdat de stenen niet netjes aansluiten, het licht valt erdoorheen en creëert een patroon. Met minimale middelen hebben

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

Schoonheid gaat dus over het scheppen van orde, balans en het gebruik van minimale middelen, met een maximaal effect. Hele universele manieren waarop wij schoonheid zien. Toch wordt er vaak over smaak gepraat, bestaat het? En wat is smaak precies?

Deze universele wijze waarop wij naar esthetiek kijken zorgt voor een zuiver oordeel.

Daaroverheen zitten echter veel minder zuivere invloeden die maken dat we niet altijd mooi vinden, wat we voelen dat we mooi vinden. Dat heeft heel erg te maken met tijdgeest, mode, sociale processen om je heen en trends. Er wordt gezegd, dit mag je eigenlijk niet mooi vinden. Puur perceptueel vinden wij de gebouwen van Sjoerd Soeters best mooi, maar dat mag je niet zeggen.

Daar zit dus een soort ideologische, morele, sociale druk omheen. Dat maakt dat je zuivere oordeel een beetje wordt weggedrongen. En dat samen is je smaak. Dat is niet alleen het zuivere oordeel maar ook die ideologische, sociale invloed.

Het is ook heel lastig om zuiver te blijven in je oordeel. Mensen leiden aan smaakonzekerheid. Daarom hebben we ook smaakgidsen nodig. Er zijn opiniemakers nodig om ons te vertellen wat mooi of lelijk of ok is. Daarom vind ik het ook heel belangrijk om studenten erin te trainen, dat ze proberen wars te zijn van alle die grillen en modes en trends. Dat ze echt zelf leren kijken en zelf leren ervaren.//

7

8

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

environmental aesthetics

natural beauty Anneloes Kattemölle

According to Allen Carlson, Professor Emeritus of Philosophy, there are five different theories of nature and its beauty. In my opinion, some of them are more accurate and fascinating than others.

But all these theories hold some value in explaining why humans find nature beautiful.

Object of Art Model

should not be appreciated in the same way as an artwork.

The first theory is the Object of Art Model (OAM). The model tells us that we appreciate pieces of nature by treating them as abstract sculptures. It is about the idea that human beings select one object in their view and focus on it when they are in nature. They view this object like a painting, sculpture, or work of art. I can relate to this model with my own experience. I remember hiking through the mountains and seeing a “sculpture” of ice that had naturally taken its shape when water froze in winter. It looked like the work of a sculptor.

I focused on its unique shape, the texture, the details, and on how sunlight reflected on it.

Landscape Model The Landscape Model theory (LSM) is different in that it compares our appreciation of nature to the way we would appreciate a landscape painting: nature, simply, as scenery. The scenery of a landscape is viewed as artwork, taking in the details of the whole instead of concentrating one object to the exclusion of the surroundings. Comparing this model to my experience, when I am sitting in a ski lift while snowboarding in the mountains, I look out over the valley. I always like to sit there and just look out over all the trees, creeks, rocks and the sky, and admire their beauty.

These scenes are observed in the same way that a landscape painting would be, according to color schemes, line patterns, and overall composition. I appreciate the view of the valley in a way that is suitable for picture taking.

In my opinion, these first two models are unfitting for appreciating natural beauty because they reduce nature to aesthetic objects, separating it from a broader understanding of the environment. I think that the creation, origin or meaning of natural beauty, and our perception of nature through senses other than vision, should not be overlooked. Because nature was not intentionally created by man, perhaps it

Human Chauvinistic Aesthetic model According to the Human Chauvinistic Aesthetic model (HCA), people cannot truthfully find nature aesthetically beautiful when in its original state. Supporters of this model claim that people must always find a way to ‘humanize’ the natural world, or pretend that it is some form of artwork. In the first two models, ways of humanizing nature focus on specific qualities of a single object or a certain prospective. The limit of the HCA theory is that it also ignores beauty’s relation to the whole. These three models, then, miss certain aspects of nature’s beauty that have great effects on people.

Aesthetic of Engagement model The Aesthetic of Engagement model (AOE) focuses on the engagement and experience of nature. Proponents of this theory advocate completely immersing oneself in nature, entering a state of complete engagement.

The theory explains that people find nature beautiful on its own and, by doing so, they find themselves totally immersed in it, experiencing themselves as a part of it.

They understanding that the world of our experience is simply an appearance of the mind created through the perception of our senses. Returning to my experience in the mountains, I can appreciate nature and its beauty by becoming one with it. I can feel the thin air, smell the trees and listen to the overwhelming silence. Standing on the summit gives me strong emotions. The limit of this theory, however, is that it doesn’t relate this immersion in nature to previous experiences that people may have. In my case, it is my experience of snowboarding that gives me a rush of adrenaline when I see a mountain: ‘What if I could hike there and snowboard down between those rocks?’

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

Natural Environmental Model Carlson’s Natural Environmental Model (NEM) broadens the AOE model, taking into account more than experiential immersion in nature.

Carlson believes that humans appreciate nature because they see the scientific aspects and the complexity of nature as beautiful. The model describes that scientific knowledge of nature can guide people’s appreciation of nature, as knowledge of artworks, art forms and traditions do in appreciating art.

For example, people find mountains beautiful for their immensity. It shows the great amount of genius of the universe, and its amazing power to create something so big and beautiful. I think I do appreciate the mountains more now than when I was younger, because I have studied natural history, and the geological processes that underlie the formation of mountains. Nevertheless, those who haven’t learned the science certainly also perceive the natural beaut of mountains.

Comparing these models with my own experience, the Aesthetic of Engagement model and the Natural Environmental Model are the most accurate theories of natural beauty. They seem to be more complete and developed. My strongest experiences in nature were not when I was comparing it to art, but when I felt totally immersed in it.

The theory that I find the most fascinating is the complexity of the science of nature.

As an architecture student, natural and environmental science is key to aesthetic appreciation of the natural environment. It is my hope that the complexity and beauty of nature, as described in these theories, might encourage the innovative thinking and design that will drive architecture forwards.// >> `Aesthetics and the Environment´: The Appreciation of Nature, Art and Architecture by Allen Carlson >> Image by Anneloes Kattemölle

9

neuroaesthetics

in the mind of the beholder Bernard Oussoren

Recent work in the research program for the neurobiological investigation of aesthetics, or neuroaesthetics, is showing promising developments in understanding the neural basis for appreciating beauty.

In Le Corbusier’s writings on aesthetics, he describes mathematical ratios as “rhythms apparent to the eye and clear in their relations with one another. These rhythms are at the very root of human activities, and they resound in man by an organic inevitability”.

This statement suggests a universal standard of beauty that finds confirmation in contemporary studies of the human brain. Could there be a code embedded in our nervous system that resonates with mathematical patterns in our physical world?

form constants that Klüver observed.

Our understanding of the visual system has greatly improved over the years, but it is only recently that studies at University College London have pioneered modern neuroaesthetics. The research program aims to establish the neurobiological underlay for beauty and creativity. A neuroimagining study in 2004 was designed to test brain activity when confronted with paintings, which the test subjects may or may not find ‘beautiful’.

The test was conducted in a scanner so the

on a project that explores the relationship between architecture and the brain. By tracking brain activity through movement in space, the project attempts to apply the abstract neuroscience to our daily reality.

Is that why we find things beautiful?

participant’s brain activity could be analysed.

The participants who were looking at a painting which they liked showed increased activity in the orbito-frontal cortex (which involves emotion and reward). The ‘uglier’ the painting, the more activity was shown in the motor cortex (which plans and controls voluntary movement). Could the participant’s brain be preparing to ‘run away’ from an ugly painting? And what if architecture evokes similar emotions? If that’s the case, the design of a building could be responsible for subconsciously attracting or repelling visitors.

This could explain why we feel ‘invited’ by architecture that we appreciate.

with spatial navigation, processing and selflocation. Studies on rats showed that place cell activity increases when exposed to new environments, suddenly changing the neural signal’s pattern to match accordingly (remapping). Surprisingly, a test involving a corridor resulted in two different patterns of place cell activity for both directions, meaning that the same space can be encoded as two different places. Also, recorded neural activity of rats using a spiral staircase show that the response to change in three-dimensional space distinguishes neurons solely responsible for change in height, meaning our brain encodes horizontal and vertical dimensions in different ways.

In 1926, the neurologist Heinrich Klüver systematically studied recurring geometric patterns in visual hallucinations induced by various drugs. This study resulted in his theory of ‘form constants’, in which he categorized five types of recurring patterns: targets, pinweels, spirals, checkerboards and honeycombs. These form constants are strikingly similar to primordial forms seen throughout history and across cultures, but also exist within the structure of our very own visual nervous system. The neurons in the primary visual cortex (the part of the brain responsible for processing visual information) occur in geometrically arranged interconnected structures. Spontaneous stimulation of these networks generates the

Targets

Pinweels

Spirals

To understand the neural implications for architecture, Architect Bettina Vismann and neuroscientist Hugo Spiers are collaborating

Checkerboards

Honeycombs

Geometric hallucination form constants arising from patterns in the retinal neural networks

Translation of the above-stated patterns into ‘cortical coordinates’, as they are mapped in the brain

10

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

“When someone traverses a space, their brain produces an oscillating, rhythmic pattern,” Spiers says. In fact, within the hippocampus there are neurons specifically assigned to cognitive representation of space. These are so-called “place cells”. The cells are associated

In the future, knowledge of spatial cognition could provide understanding of the brain’s response to the built environment. It can be a helpful insight for architects who are considering aesthetic elements and functions of space, or as a tool to optimize the design of space to the fundamental workings of the human brain. Vismann expects that understanding the neural bases of spatial perception will inspire projects, inform the design process and help formulate ways of organizing space. In the end, the opinion on beauty is hugely influenced by culture and experience. However, beauty through suggestion of spatial and psychic harmony has a more unbiased character, connecting on a sheer human level.// >> Constandi, Moheb. “Beauty and the Brain.”

Seedmagazine.com. 16 Sept. 2008. Web. 27 Oct. 2010. >> Williams JD, Dowson TA, et al. ; Current Anthropology, Vol. 29, No. 2 (Apr., 1988), pp. 206-207

aesthetics of the uncanny Antje Adriaens

the aesthetics of decay voids wastelands attraction to ruïnes, the historical remains reading the history of a place in the torn down buildings, abandoned charm

these places function in the city a place to breathe a not designated place space kept that is not designed a need for the undefined, the ambiguous provides space for interpretation, imagination ‘what could it be, what could be there’ the uncanny narrative of a space, place reading the city through hints of the past layeredness what has happened, is not visible anymore the stories around a place, that are told by others the common narrative a specific point to stop and reflect… upon changes, memories, the contemporary, the ongoing a plea for the undefined leaving space within the fabric of the city starting the imaginative

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

11

in conversation

Jorge Mejia Laura Linsi

Jorge Mejia talked to the pantheon// about beauty as one of the extremely valuable ingredients that make up human complexity - a notion, he finds, that needs to be rediscovered. Some interesting perspectives from one of our own PhD students.

‘Beautiful’ is an adjective rarely used when talking about architecture on an academic or professional level. Beauty is considered to be subjective, ambiguous, even vague. The contemporary academic approach towards architecture is based on a scientific way of thinking. We try to determine a problem and solve it by objective means. We show the scope of possible solutions by reducing them to the point where they become diagrammatic to make ‘the answer’ to the problem understandable for everyone. As designers

our midterm presentations as well as final presentations with the studio Ways of Doing. It has occurred to me that the use of this word is not solely arbitrary. It seems, on the contrary, to be used by you only very precisely and under specific conditions. I have the feeling it is something very important to you and that you are boldly willing to discuss ‘beauty’ as well as its position in the broader architectural discourse. I would like to discuss with you the possibility of ambiguity in today’s

JM: I think it is very eloquent that you try to approach it scientifically when it is exactly the opposite, and it is the opposite in a positive way. It is the opposite in a complimentary, and, I would add, in a necessary way. What has happened, very unfortunately, is that the flattening you feel mostly derives from the exclusion of beauty as a serious nonrational topic for discussion. I attribute this to a gross simplification of our basic understanding of life. There has been a process of impoverishment of irrationality that

we are constantly trying to come up with ways of removing the subjectivity from our work to convince the world, maybe most of all ourselves, in the objectivity of what we do.

architecture, the use of subjective terms in architectural discourse and if subjectivity can be accepted not solely as the inevitability but also as the credibility.

dismisses its importance and its potential. We tend to over-evaluate rationality, conscience, practicality, and science. It is my personal take to allow myself both of these spaces.

It is clear that in many ways architecture can be built upon objectivity, but a sole focus on the rational might have a detrimental effect on our designs. One afternoon at the faculty, Jorge Mejia from the Methods and Analysis chair told me that it is simplification that leads

When we chose ‘beauty’ as the theme for this issue of pantheon//, we were quite hesitant because we were aware that the topic might easily be reduced. Beauty is something very important to me and I was afraid, I still am, that we might flatten

So you see the irrational as something that should be considered a lot more in the academic life too?

“We have fallen into the trap of assuming that all items of architecture should be accounted for rationalism, that all the items of architecture should be transmissible and learnt and taught and explained.” to the scientification of all the disciplines.

“It makes it easier to moralise. If you cannot explain your project logically, I can put you aside because I won’t allow you to challenge me with something I cannot understand rationally. But that is only a product of our weak mind that is unable to face the infinity of human complexity.”

I invited him for a discussion on the possibility of ambiguity in today’s architecture, on the use of subjective terms in architectural discourse and on subjectivity as the vigour as opposed to the weakness.

Laura: I have noticed you using the adjective ‘beautiful’ on several occasions during

12

something that has already been flattened too much.

Jorge Mejia: People do not use the word much because they are afraid of it. And from what you just said, it seems you are afraid too.

It is a fear of irrationality, the fear of something that cannot immediately or evidently be supported intellectually.

The question of how to approach the topic is the main issue for me. There is a danger of taking too much of a scientific approach to describe it. We want to systematise what we feel; we want to define it. I wonder if beauty should not just be accepted as being subjective.

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

JM: Yes, in life in general! Traditional cultures, by accepting polytheism, admitted human complexity. If you have gods for every character or every natural event and you link these to human characters, then what you are admitting is that you have place to be complex, to be contradictory in a positive way.

There is no knowledge without contradiction; there is no progress in uniformity. This contradiction implies extremely intense and evident ruptures even within a single individual’s own character. This is what makes humans human and keeps them alive in the sense that it makes life worth living.

The basic polarities in classical cultures were represented by Apollonian and Dionysian forces. One of them being rational, muscular, creative, cultural, and the other being feminine, sensual, receptive, and sometimes even unconscious. And none of them was superior to the other. They were not supposed to be balanced but incorporated harmoniously into a stronger system.

I understand this as a verbal and a nonverbal perspective. It is the difference between ‘knowledge’ and ‘understanding’. Knowledge is verbally transmissible, it is objective. You

can acquire knowledge through transmission.

Someone can teach you something and you will know it. For example, I can teach you how to fold paper into a particular shape in origami and if you follow my instructions and memorise them, you will know how to make this shape. But when you taste a recipe, the experience of this is not transmissible. The small shades and twists between a recipe that is knowledgeable and a flavour that is understandable makes a huge difference. This is what makes life individual. When you fall in love you know you’re in love. You know it absolutely, it is clear to you. But you cannot, under any circumstance, describe the love you feel or you could not teach anyone to follow

when you cannot or shouldn’t even attempt to explain it in a rational way, but instead use other words that people understand but don’t know, such as beautiful.

the steps you have followed to come to that stage themselves. So this is a different realm of existence, which is ‘understanding’. It is different to ‘knowledge’ but it is as important and as valuable.

that should not be a matter of intellectual discussion but that transcend it. And that make a difference.

Beauty, then, is clearly something that is very personal. Do you think this way of understanding would somehow be transmissible from a teacher to a student?

JM: Of course it would. But then you have to open up space for that and the techniques and the methods are completely different.

There is a possibility of transmitting love. The transmission of love is not operating in the realm of knowledge; it operates in the realm of understanding. If you want to tell someone how you feel when you are absolutely excited with “butterflies in your stomach” you will not write a handbook, you will write a poem. The poem has a particular structure of words that dislocate the mind, render knowledge useless and therefore allow understanding to rise and be heard. And that is why poems are shared and songs are shared and movies are shared, because they embody the extra realm of feeling that should be open to us.

JM: Yes, of course. But the words are not the question. It is the attitude that opens up space for this other discussion. It is crucial.

We have fallen into the trap of assuming that all items of architecture should be accounted for rationally, that all the items of architecture should be transmissible and learnt and taught and explained. But then you enter a particular space, which creates a certain intellectual vertigo that touches your soul, gives you deeper feelings of spirituality. And this is

There are projects that, aside from giving me an intellectual satisfaction of seeing a process well carried out, a methodology applied to the construction of a discourse, also touch me spiritually. And I have to acknowledge it, I have to clarify that this project also operates on my sentimental side, and then I can say it is beautiful. I don’t say these kinds of things with impunity. What I’m basically saying is, it touched my heart because you did some things that are most probably not explainable,

Are there other words like this?

For me as a student, as someone inexperienced, it is unclear if this side of us is widely acknowledged, especially in academia.

JM: It is up to you in your formative process to gain the maturity for it. If someone comes and tells you that your work is beautiful, you might simply feel emotionally satisfied and that’s that. We all love a pat on the back every once in a while. But if you were really involved with your work, an interesting question would be: what is it that made this project beautiful for this person? What nerve, what fibre did I manage to touch and how? And then you can make ‘understanding’ consciously a part of your operation. There are ways to systematise effects that produce a certain understanding.

Everybody knows this.

So in that sense there are methodological ways of approaching this ‘understanding’.

JM: Yes! Everything has both ways. And there are ways of addressing the more methodological ways of approaching architecture, such as building technology, >>

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

profile Jorge Mejia was educated as an architect at the Universidad del Valle in Cali, Colombia (1996). He holds a Master in History and Theory of Art and Architecture (2002) as well as a Master degree in Architecture (2008), both from the Universidad Nacional de Colombia.

He teaches at the Universidad Nacional de Colombia since February 2005, where he became Profesor Catedratico Asociado in 2007. He started his PhD research on architectural methodology in 2010 at TUDelft. Simultaneously he has been tutoring students from the Design Studios and Theory Seminars at a Masters level during the past four years.

Among his written work are Enrique Triana: Obras y Proyectos (Bogotá: Planeta, 2006) and Vivienda Moderna en Colombia (Bogotá: Universidad Nacional de Colombia, 2004) . His built projects include the San Jose de Castilla High School (2009) and the Casa de Justicia de Bosa (2004), both in Bogotá.

13

Jorge Meija on the image: “However, aside from this rather symbolic aspiration to rationality, there was something in this picture I can only describe as “love at first sight”. As soon as I saw it, I thought it was (that word again) one of the most beautiful things I’d seen in a long time.” The Cannstatter Wassen in Stuttgart, published in the magazine DPA #27 - 28 (UPC, Barcelona, 2011), p. 31

sentimentally too. If you think about people who attempt biomorphism, their initial inclination is only via understanding. We feel that nature works well, thus we are able to approach a problem such as the defiance of gravity by observation of biology. And we might be pointing into the right direction!

14

Nothing is uni-directional. Things tend to be much more complex in their operation.

The problem appears when you castrate the animal. You make it incomplete. When you put a dam between the flows that communicate this movement of thinking, whatever is left on one side turns sterile. I find that a scientific reflection or a theoretical reflection that does not admit the irrational understanding tends to become dry.

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

Do you think the scientification of architecture has reached a level where everyone has forgotten that there is another side to it?

JM: What I see is suffering. You cannot deny human nature in all its richness and complexity. The only thing that happens is that if you force yourself to a limited scope of operation, you are inevitably miserable. So in the end you will be unnecessarily unhappier than you

moeidinga Marthe van Gils

should. You should be happier. And this happiness, I believe, springs from completeness. It springs from acknowledging your complexity, your nature and all the realms you operate in, including the realm of beauty as an almost irrational or a spiritual condition that occurs.

When I was a student the teachers taught me that there is one thing you can never hold back - water. We have mountains in Colombia and some people have a little stream of water on their lands and they attempt to build a contention wall to block it. But however small the little filament of water is, it ends up bringing down even the most massive wall. So it is a lesson. What you should do then is: you should understand that you could divert the stream, channel it, do something with it but never stop it. The same goes for human nature. If you force yourself to deny a part of what you are and who you are for the sake of what is supposed to be a successful discourse, at some moment it is going to bring down your wall and you are going to fall with it. You won’t necessarily fall down dead but you might be very broken. The question is why you would want to do that if you have the possibility of managing all your completeness and leading yourself in the direction which you think is the best but also recognizing that there are spaces for other things.

How would you build this type of trust in people who lack this kind of certainty, for instance because of a lack of design experience?

JM: This is only a question of sharing positive energy. It is very hard to describe it because it only happens in the realm of understanding. I can tell you how it happened to me. That’s the only way I can assess it.

When I started studying architecture I did miserably, miserably badly, I was failing every course, my projects were destroyed. I was treated very very harshly. What drove me to continue, I don’t know. Rationality had left me a long while ago. Even my family was already against me; telling me I should reconsider, study something else. Then I was taking a summer course to make up for a course I had failed and there was a teacher, who I felt

empathy with. That’s very important. The guy was kind of a hippie, I could relate very much to him. He was different in his style and his approach. He came up to me one day, he saw my work and he said: “You know what, you’re good at this”. That was all it took. “You’re good at this but you need to work harder,” which was true. I was not working enough because I was completely dry. I was exhausted.

I was absolutely unstimulated and only seeing someone who I felt empathy towards confide in me was all it took to change my life completely.

Als architect in spe is het belangrijk om er mooi uit te zien, mooi te doen en bovenal je smaak te tonen met mooie dingen. Een Moleskine boekje, een Macbook pro, een slok uit een Dopper en ontwerpen van beton en glas. Het lijken ongeschreven regels voor de smaak van een bouwkundestudent. Maar vurige discussies over beauty hebben mij verward. De gedachte dat een studie smaak zou beïnvloeden, lijkt een regelrechte beroving van het innerlijk verlangen; het verlies van schoonheidservaring in zijn puurste vorm. Er klinkt een studentikoze ‘meuj‘ in mijn hoofd. Hoe langer je erover nadenkt, hoe minder je ervan begrijpt.

You only have to unveil what is obstructing the confidence. I wouldn’t be able to generalise. I

Ik herinner mij het moment dat ik door Berlijn wandelde, op weg naar het Joods museum.

believe everyone should have an inbuilt sense of confidence. Sometimes it gets weakened almost to disappearance by pain, by suffering, by difficulty, by sterile conditions, but I believe it is there. And simply understanding where it is and what could be done to bring it up can make a person literally flourish. We all have the right to flourish. I believe we have come here for this.

Libeskind. Een mooi gebouw weet ik mijn vriendinnen te vertellen. Dat zal het zijn, roept er een. Een monumentaal gebouw verschijnt in het zicht. Het is een ogenblik ongemakkelijk stil. We kijken beduidend de andere kant op. ‘Je bedoelt dat grijze gebouw?’ hoor ik de ander zeggen. Er klink ongeloof in haar stem. Niet alleen in architectuur, maar ook in andere disciplines is er sprake van smaakverwarring. Een industrieel ontwerper wordt warm van gebruikersgemak. Een filmmaker ziet frames in de bioscoop en een bouwkundige is in de ban van een briljante detaillering. Je zou kunnen zeggen dat het begrijpen van elke kunstvorm een bepaalde waardering met zich mee brengt. Maar is deze appreciatie hetzelfde geluk dat schoonheid kan doen ervaren? Zoals ik dat heb ervaren bij Botticelli’s Nascita di Venere. Dit schilderij heeft mij betoverd op een manier die ik niet voel als ik naar mijn Dopper kijk. Dit is iets ongrijpbaars, een gevoel meer dan een gedachte.

If we managed to create a system by means of which everyone, literally everyone could bring out their best, I think what we know as society would certainly change. And I’m sure, many people have dreamt about this a lot of times.

Many of the most beautiful political systems are based on this. Unfortunately we haven’t managed.

No. We clearly haven’t.

JM: We have time.

So what should we do?

JM: Be happy. Be happy with what you do. Love what you do, love yourself, love happiness and then do whatever you consider the best and it will certainly be okay. That’s it. Rationalise what you need to rationalise, systematise whatever you feel is useful to systematise, but also understand that you have this other nature that is crucial to your being and that relates to the world in another way. Be compassionate about yourself. Trust it.

Confide in it.//

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

Smaak is een manier om jezelf te kunnen definiëren en zo een plek te verkrijgen in de maatschappij. Een rationele voorkeur om jezelf te onderscheiden, of juist ergens bij te horen; schoonheid als zingeving.

Deze verschillende invalshoeken met betrekking tot smaak leiden tot de vraag of architecten de eigen identiteit en dus smaak zouden moeten uitdrukken in architectuur. Ik betwijfel dit. Dit zou een verklaring kunnen geven voor het feit dat architecten vaak architectuur maken voor architecten. Smaak bevestigt het inzicht. Ik denk dat we door schoonheid te rationaliseren, soms verder weg komen te staan van het gevoel dat we als individu verlangen van een ruimte.

De ervaring van mooie dingen.//

15

four philosophers

intellectual battle Gerben Hofmeijer

Ever since the world’s oldest civilizations, men have written about the meaning of beauty and have tried to define it. Great thinkers like Baumgarten, Kant, Nietzsche and Tolstoy have fought an ‘intellectual battle’ which will most likely never end.

In the 18th century, this subject gained its independence within philosophy. The German philosopher Baumgarten was the first to call this aesthetics in 1735. This word is derived from Greek, αίσθητικός (pronounced:

of nature. Imitating nature is art’s highest goal. As the first of his kind, he had many successors, of whom the most important was G.W.F. Hegel.

aisthetikos) meaning ‘sensitive’, derived from the Greek word for ‘I perceive, feel, sense’.

Baumgarten was born in 1714 in Berlin as the son of a pastor. His parents both died

kick started by Immanuel Kant. Kant, who praised Baumgarten as a superb analyst, disagreed with him on many points. The term “aesthetics”, according to him, was only to be used for taste and not for beauty.

“Beauty”, claims Kant, “is not a property of an artwork or natural phenomenon, but is instead a consciousness of the pleasure that attends the ‘free play’ of the imagination and the understanding.” Even though it appears that we are using reason to decide what is beautiful, the judgment is not a cognitive

With this choice, Baumgarten already defines what Aesthetics is all about: art, beauty, and taste. Of course, like everything in philosophy, this name was debated. Immanuel Kant was a big opponent. In 1781 he stated that a discipline with such a name could never obtain objective laws, rules and principles.

Later, in 1790, he conformed a bit but he called it ‘Urteilskraft’, the power of judgment.

However, the term “aesthetics” was already broadly accepted. For this article, I started by reading ‘What is art?’ by Tolstoy, where I found four conflicting opinions by Kant, Baumgarten, Nietzsche and Tolstoy. This article will give you a brief introduction of their ‘battle’ for a universal definition of beauty.

early. Having been taught Latin and Hebrew

judgment. Following this statement, to make

“Imitating nature is art’s highest goal.”

- Baumgarten

Baumgarten The German Alexander Gottlieb Baumgarten was the first ‘modern’ philosopher to write a book entirely about art, beauty and taste.

“Nothing is beautiful, except for man alone: all esthetics rest upon this naïvité.”

- Nietzsche as a child, he became interested in Latin poetry and would later develop into one of the greatest thinkers of his time. It was a time characterized by the rising of the nouveau riche. Because of this growth of new wealth, art was being commercialized. This lead philosophers of those days, including Baumgarten, to think about the meaning and worth of art, beauty and taste. He may have been motivated to write his book ‘Aesthetica’ to respond to Pierre Bonhours’ opinion, published in a pamphlet in the late 17th century, that Germans were incapable of appreciating art and beauty.

“Beauty is a consciousness of the pleasure that attends the ‘free play’ of the imagionation and the understanding.”

- Kant His definition of Beauty as the complete - or “absolute” - that can be known by our senses, is considered too broad by his contemporaries.

He nuanced his definition by stating: “Beauty is harmony: the arrangement of parts in their reciprocal proportion and in proportion with the whole.” For Baumgarten, nature is the ideal and the human form is the ideal form

16

Kant Many of Baumgarten’s followers haven’t reached their predecessor’s fame. It seems that strong opposition almost always brings fame. This is supposedly logical, as great thought and progress comes with discussion. The discussion on aesthetics was

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

matters worse, he uses his own meaning of the word ‘aesthetics’, here meaning taste. “…and is consequently not logical, but aesthetical”.

So where Baumgarten seems to make rules for harmony in works of art, leading to beauty, Kant’s approach focuses more on the emotion something causes, leading us to decide that it’s beautiful. This definition differs immensely from what Baumgarten said, particularly in level of abstraction. Still, it seems to fit, knowing Kant’s other fields of work. His work focusses on human decision-making and experience. He has written books about ethics, metaphysics, politics and epistemology. Kant’s definition may not sound new, this is because it is still broadly used.

Nietzsche Then there was Nietzsche, who considered himself an artist above all. It shows. Key to understand his view on things is that for Nietzsche, Man is the source of order and structure in the universe. Man gives meaning to life, which would otherwise be empty. Therefore, Man is the source of sense and meaning. In Nietzsche’s opinion, art is the highest form to express this. It is through art that Man may

FLTR: Tolstoy, Baumgarten, Kant and Nietzsche resting a moment in their never ending battle for universal knowledge.

find the path to self-engrandizement, to the ‘übermench’. Nietzsche seems to agree with Kant on his statement that beauty isn’t an object’s inherent property, but a result of individual emotions. But in his case, Nietzsche adds that art is Metaphysical: “The world is a work of art that gives birth to itself.”

Remarkable is that Nietzsche’s aesthetics writings are about art and almost never about beauty as such. According to him, beauty is not the most important thing in art; art has to express the conflicting powers of reality. Beauty is apollinistic, the highest form of pretence.

To make matters even more confusing, Nietzsche puts forth esthetical truths: “Nothing is

Tolstoy In ‘What is art?’, Lev Tolstoy disagrees with the definitions of beauty made by Baumgarten, Kant, and Nietzsche. In his opining, the highest goal of art is its comprehensibility for the common people. “When the ‘consumer’ shares the feeling of the ‘producer’, its considered ‘art’.” With this statement, he automatically refers to most of his own works.

But not only his works, but almost all art was “Empty entertainment for empty people.”

But he doesn’t discard art as a whole. Art is needed for progress, but to do so, it must be understood by the common people. Only if the common people think something is

“Only if the common people think something is beautiful, it is.”

- Tolstoy beautiful, except for man alone: all aesthetics rests upon this naïveté.” And second, “Nothing is ugly, except the degenerating man.” In reference to man, Nietzsche writes: “His feeling of power, his courage, his pride - all fall with the ugly and rise with the beautiful.”

beautiful, it is. Beautiful things are understood by everyone. That’s how simple it can be. Sidenote: this book inspired future-dictator Lenin and other communists; their national art was called socialist realism. The dutch populist party PVV uses Tolstoy’s opinions nowadays to

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

debate the subsidies on art in exactly the same way as ‘What is art?’ was intended in the first place. Tolstoy was an opponent of subsidies on the arts, which apparently were given in those days in Russia.

Nowadays From Baumgarten’s book on aesthetics, the debate has grown. There is no common definition for beauty yet, nor will there most likely ever be. It is like defining good and evil.

Two recent popular topics in aesthetics are ‘Aesthetics in everyday life’ , ‘New aesthetics: the collaboration between beauty and technology’, worth checking out. It has grown to be such a enormous field; there is even now a four-volume encyclopedia devoted to the full range of possible topics. I’ve only just scratched the surface.// >> Baumgarten, A. G. (1750). Aesthetica >> Kant, I. (1790). Kritiek der Urteilskraft >> Nietzsche, F. W. (1888) Twilight of the Idols >> Tolstoy, L. N. (1897). What is art?

17

Shulman

Gerben Hofmeijer en Anneloes Kattemölle

“My wife used to say, ‘After all, it’s only a glass box with two girls sitting in it.’ But somehow that one scene expresses what architecture is all about. What if I hadn’t gone outside to see the view? I would have missed a historic photograph, and more than that, we would have missed the opportunity to introduce this kind of architecture to the world.” - Julius Shulman.

Consider this picture. Shulman is an architectural photographer who made it his life’s work to shoot modern buildings in a way that showcases to everyone the beauty of the design. His resume is quite impressive. Some of his pictures have been published countless times. This photograph, a 1960 view of Pierre Koenig’s Case Study House No. 22, shows two well-dressed women in seemingly casual con-

versation in a living room that appears to float precariously above the Los Angeles basin. The vertiginous point of view contrasts sharply with the relaxed atmosphere of the house’s interior, testifying to the ability of the Modernist architect to transcend the limits of the natural world.

Shulman’s photographs unite perception and understanding for the buildings and their place in the landscape. The precise compositions reveal not just the architectural ideas behind a building’s surface, but also the visions and hopes of an entire age. A sense of humanity is always present in his work, even when the human figure is absent from the actual photographs.//

chairman’s note Filip Pliakis

The Faculty of Architecture and the Built Environment is full of different groups of people with different interests who focus on a different part of designing the world around us. As a study association it is our goal to deliver a wide range of activities that can help and inspire a diverse student body.

That is why the last months have been a very exciting time for Stylos. The winter was filled with unique activities. It was great to see all different faces at our activities the past months. With the celebration of our 24th lustrum we seized the opportunity to organize a once-in-a-lifetime event. In the month February, more than 2000 people joined the ‘Monumental Month’, where a varied group of inspiring professionals from the building industry and from architecture institutes all around the world spoke to the students of our faculty.

The power of organizing a variety of events is that students can learn more about the subjects that they already understand, and discover new aspects of the building industry they didn’t know about before. In the end, all these different groups of people in our faculty, from the creative artists, curious engineers to the pragmatic real estate managers need to work together to build the houses and cities we live in and enjoy. With our events, we try to target all of these students. To learn more about the special mix of activities that we offered, read further in this edition of the pantheon//

onderwijs

studierendement Jet ten Voorde

Het is onrustig in het Delftse onderwijs. Afgelopen jaar zijn er op bijna alle faculteiten, net als op Bouwkunde, nieuwe curricula ingevoerd en niet zonder discussie.

Het is slechts één voorbeeld van de veranderingen die de afgelopen jaren over de hele TU zijn doorgevoerd. Het idee achter deze veranderingen is duidelijk: studiesucces. Dat is in ieder geval hoe de TU Delft het noemt. De universiteit houdt zich naar mijn mening meer bezig met studierendement dan met studiesucces, met als direct gevolg de verschoolsing van ons onderwijs. Ik vind dat een universiteit zich zou moeten richten op studiesucces.

Prestatieafspraken Al sinds 2008, ten tijde van Halbe Zijlstra, gaat het in de politieke wereld over prestatieafspraken die gemaakt zouden moeten worden tussen universiteiten en de overheid. In deze afspraken zijn voor alle universiteiten en hogescholen doelen gesteld voor een meerjarenplan, met een aantal verplichte cijferafspraken voor onderwijskwaliteit en studiesucces. Zo moet het aantal excellente studenten vanaf 2,2% in een nulmeting in 2010, stijgen tot 8% in 2015. Een ander punt waarin de TU Delft erg hard aan moet trekken is het studierendement (bachelordiploma’s in 4 jaar). Het rendement wordt gemeten aan de hand van het aantal studenten dat zich in het 2e studiejaar opnieuw inschrijft voor dezelfde opleiding en het bachelordiploma behaalt in 4 jaar. De uitval van het eerste jaar telt dus niet mee. Dit percentage moet volgens de prestatieafspraken van 27% naar 55% in 2015 en zelfs naar 70% in 2020.

Wanneer er niet aan de afspraken voldaan wordt, zal er tot 7% van de overheidsbijdrage worden gekort. Een bedrag van zo’n 27 miljoen euro.

Verschoolsing De cijfers van 2013 laten ons zien dat het studierendement op dit moment gemiddeld voor de gehele universiteit op 49% ligt. Om dit te bereiken zijn er heel wat maatregelen in huis gehaald. Negatieve maatregelen, in mijn ogen, zoals de harde knip en het BSa van 30EC, wat inmiddels is opgehoogd naar 45EC.

20

beauty / / s t y l o s / / g e n e r a l

Ook de invoering van het nieuwe curriculum hangt samen met dit streven naar een hoger rendement. De kritische vraag die ik wil stellen is of dit hogere rendement nou ook daadwerkelijk leidt tot meer studiesucces? Want is studiesucces niet het afleveren van goede ingenieurs, die een kritisch bewustzijn hebben ontwikkeld? Is dat niet het opleiden tot een academicus die eigen verantwoordelijkheden kan nemen en zelfstandig te werk kan gaan?

Is dat niet het bijbrengen van vaardigheden als goed communiceren naast de inhoudelijke kennis? Is dat niet de plicht van een universiteit in plaats van het perfect-binnen-de tijd afleveren van ingenieurs die niet geleerd hebben eigen verantwoordelijkheden te nemen?

Bij een evaluatie van de nieuwe curricula met de onderwijscommissarissen van verschillende studieverenigingen in Delft hebben we geprobeerd de verschoolsing van het huidige onderwijs in kaart te brengen. Verplichtingen in allerlei varianten hebben mee kunnen liften met de invoering van het nieuwe curriculum. De richtlijn, die voorschrijft dat tussentoetsen in het nieuwe curriculum in week 5 en 10 mogen worden afgenomen, wordt op sommige faculteiten veel breder geïnterpreteerd. Dit resulteert bij sommige vakken zelfs in 10 tussentoetsen per periode, een toets per week. Er zijn verplichtingen in aanwezigheid, verplichte huiswerkklassen, verplicht gebruik van bepaalde bronnen bij eindprojecten hier op Bouwkunde en nog veel meer schoolse regeltjes. Dan ben ik nog voorbij gegaan aan het verschoolsende karakter van het BSa, dat sinds twee jaar op 45 punten staat. Willen we echt dat de mogelijkheid tot eigen initiatief en de zelfstandigheid van studenten ingeruild worden voor een serie studieversnellende verplichtingen? Willen we dat er geen tijd is om stof te laten bezinken, doordat studenten in een soort stoptrein zitten waarbij ieder station een tussentoets is? Ik kan hier een volmondig nee op antwoorden.

profiel Jet ten Voorde leeftijd: 21 studie: Bouwkunde

Jet ten Voorde is de penningmeester van de 41e ORAS fractie. In haar portefeuille onderwijs zitten de onderwerpen studiebegeleiding, excellentie, onderwijsvernieuwing en BSa 2e jaar.

Buiten Delft Toch is de TU Delft is niet de enige universiteit met verplichtingen. Zo is er zowel op Harvard University als op Massachusetts Institute of Technology al langere tijd veel aanwezigheid verplicht. Bovendien moeten studenten veel verplichte wekelijkse opdrachten inleveren voor cijfers. Deze twee universiteiten staan op de nummer 1 en 2 QS-ranking lijst, dus het is misschien logisch dat onze universiteit denkt dat veel verplichtingen voor studenten posi-

Het zou op een universiteit van internationaal niveau dan ook niet moeten gaan om cijfertjes en studierendement, maar om de ontwikkelingen van de kwaliteiten van de studenten. Toch blijft de druk vanuit Den Haag nog steeds bestaan.

tief werken. Daar wil ik graag de kanttekening bij maken dat onze universiteit niet direct te vergelijken valt met de private universiteiten van Amerika, met een gigantisch budget. Nog belangrijker vind ik het te noemen dat ook op MIT studenten niet tevreden zijn met de hoeveelheid verplichtingen. Waarom zou je verplichte basisopgaven maken als je de basis al snapt en ook gevorderde opgaven kan maken?

prestatieafspraken, zonder onze zelfstandigheid op te offeren voor verschoolsing? Ik denk dat positieve stimulatie daar het sleutelwoord voor is. Zoals te zien is in de tabel 1 over het studierendement van de afgelopen jaren, zijn we er vrij veel op vooruit gegaan. Dit kan natuurlijk lijken op een directe bevestiging dat de negatieve middelen zoals een BSa effectief werken. Waar echter goed naar moet

Positieve stimulans Hoe kunnen we zorgen te voldoen aan de

Verplichtingen in allerlei varianten hebben mee kunnen liften met de invoering van het nieuwe curriculum.

Ik denk dat de universiteit een plaats moet zijn waar je naast je curriculum nog heel veel meer leert. Op Dublin City University (DCU), waar ik recentelijk met ORAS was om onderzoek te doen naar ‘’blended learning’’, wordt er door de universiteit veel meer gefocust op het behalen van de zogenoemde ‘’graduate attributes’’. Studenten kunnen extra ‘’badges’’ behalen, wanneer ze cursussen volgen om een bepaalde “soft skill” te trainen. Deze positieve stimulans die de waarde van het ontwikkelen van soft skills onderstreept, lijkt te missen op onze universiteit.

worden gekeken is de tijd die een bepaalde regel nodig heeft voordat het effect gezien kan worden. Zo kan de in 2012 ingevoerde BSaverhoging pas effect hebben op de bachelorin-4 cijfers van 2016 (het gaat immers om de percentages van studenten die in 4 jaar hun bachelor halen).

Tegelijkertijd is er al erg veel geïnvesteerd in studiebegeleiding en mentoring, wat ook veel invloed kan hebben op de hogere cijfers van de afgelopen jaren. Ook zijn de nieuwe cur-

ricula ingezet als middel om een beter rendement als gevolg te hebben. Ik denk ook zeker dat er veel goeds zit in het afstemmen van vakken in blokonderwijs. Wel wil ik benadrukken dat we in dit eerste jaar van de nieuwe curricula niet bang moeten zijn om te evalueren en aan te passen. We moeten kritisch kijken naar de grote hoeveelheid verplichtingen die binnen zijn geglipt tijdens de invoering van de curricula en ervoor waken dat deze verplichtingen niet voor een verlies van kwaliteit gaan zorgen.

Wij zijn met de studentenraad de discussie aangegaan met het bestuur van onze universiteit. Middels een brief (ook te vinden op de ORAS site in het dossier studieredement) hebben we de, in onze ogen, overbodige verplichtingen uiteengezet. Ook hebben we oplossingen en aanpassingen aangedragen die het aantal verplichtingen sterk zou kunnen terugdringen. We hopen de universiteit wakker te maken en ervoor te zorgen dat de kwaliteiten van de Delftse student, die al jarenlang bekend staat vanwege het ontwikkelen van goede soft skills naast de kennis uit het curriculum, niet verloren gaan. Het keurslijf van verplichting dreigt de ontwikkeling van een kritisch bewustzijn in de weg te staan, dreigt de mogelijkheden voor creatieve oplossingen in het nauw te drijven. Daarom moet de universiteit NU actie ondernemen en de overbodige verplichtingen van de nieuwe curricula terugdringen.//

Tabel 1

beauty / / s t y l o s / / g e n e r a l

21

summer internship advertorial

Op de dertiende verdieping van de Torenhove in Delft zit TOPdesk, marktleider op het gebied van service management software en consultancy. Een innovatief en internationaal bedrijf, de link met bouwkunde is misschien niet meteen duidelijk.

Toch werken er heel wat bouwkundestudenten bij TOPdesk. Olga van der Velde en Tom Wolting zijn twee van die bouwkundestudenten. Via het Summer Internship kwamen zij bij TOPdesk terecht en hun enthousiasme over het softwarebedrijf is sindsdien niet meer afgenomen.

Hoe hebben jullie TOPdesk leren kennen?

wat van buiten misschien een doodnormaal kantoorpand lijkt, is van binnen wel degelijk goed ingericht. Ook deze inspiratieportretjes aan de muur dragen bij aan een prettige werkomgeving.

Tom Wolting met op de achtergrond het uitzicht vanaf de 13e verdieping van de Torenhove.

iets voor jou? wat: het Summer Internship bij TOPdesk wanneer: 4-8 weken in de zomervakantie meer info: www.werkenbijTOPdesk.nl/SI Ook voor komende zomer is TOPdesk weer op zoek naar enthousiaste, leergierige studenten die een bij voorkeur aaneengesloten periode van vier tot acht weken beschikbaar zijn. Interesse? Solliciteer direct of kijk op de website voor meer informatie.

TOPdesk Summer Internship | Zo leuk kan werken zijn.

Tom Wolting: “Toen ik hier kwam wist ik echt niets van TOPdesk. Ik deed een paar commissie’s bij volleybalvereniging Punch en TOPdesk bood daar een acquisitietraing aan, dat leek mij wel handig. Bij de training kregen we ook een verhaaltje over het summer internship van TOPdesk. En toen dacht ik, dit bedrijf is echt briljant. Ik heb meteen gesolliciteerd. In 2012 ben ik toen geselecteerd voor het Summer Internship.

En dat was gewoon super. Twee maanden investeert het bedrijf in jou met trainingen Je bent daarnaast aan het werk in een professionele omgeving. Er is een hele vrije werksfeer, maar tegelijk is het ook een groot professioneel bedrijf en daar doe je in korte tijd hele belangrijke werkervaring op.”

Olga van der Velde: “Ik kende al mensen die bij TOPdesk werkten. Ik denk dat ik anders ook niet zo snel op het idee was gekomen om bij een softwarebedrijf te gaan werken. Daarnaast was ik opzoek naar een fulltime baan voor in de zomer. Dat is heel fijn van TOPdesk: Ze snappen wat voor een student fijn is qua werktijden. Ik zag meer fulltime banen in die tijd voorbij komen en die willen meteen dat je de hele zomer werkt. Bij TOPdesk kan je er ook voor kiezen om vier of zes weken te werken. Maar ook nu ik als parttimer werk naast mijn studie is TOPdesk met tentamentijd bijvoorbeeld ook altijd heel flexibel.“ Wat voor soort bedrijf is TOPdesk?

OV: “Het is een jong bedrijf en iedereen is heel erg open.“

22

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

TW: “Dat er een open werksfeer is, klopt zeker.

Nieuwe werknemers worden ook nog altijd door een van de twee directeuren persoonlijk ontvangen en rondgeleid.

Wat ik van bouwkunde altijd heel mooi vond waren die projectgroepen. Dat je altijd bij iemand langs kan lopen om hulp te vragen of om wat fancy plaatjes van een gebouw uit te wisselen. En dat is hier precies zo. Iemand kan altijd wel tijd voor je maken om je iets uit te leggen. Het maakt niet uit hoe lang je hier zit en of je nu als parttimer of fulltimer werkt.“ Wat leer je precies tijdens het Summer Internship?

OV: “Je hebt drie verschillende internships, die je kan kiezen: Support, development en sales.

Ik heb sales gedaan. Sales is eigenlijk het begin van het traject, waarbij bedrijven nog geen klant zijn van TOPdesk. Het zijn koude belletjes om uit te leggen wat TOPdesk is. Je probeert er dan achter te komen of ze TOPdesk goed zouden kunnen gebruiken. Het is niet alleen verkopen, verkopen, verkopen. Je wil wel dat het bedrijf ook echt iets aan TOPdesk heeft, want als het niet bij een bedrijf past en ze willen na een jaar iets anders, heb je voor niets die investering gedaan. Dat maakt het bellen wel leuker. Van tevoren was ik toch altijd een beetje bang voor dat verkoopbelletje, maar het heeft echt inhoud en de mensen die je aan de telefoon krijgt vinden het ook leuk om over hun software te praten.”

Na het interview laat Tom de verschillende werkplekken in de Torenhove zien. We komen langs een verdieping met knusse kantine en een flipperkast. De bedrijfsfilosofie doet denken aan die van Google of Apple; weinig hiërarchie en een persoonlijke werksfeer.

Het is precies het open en toegankelijke bedrijf, waar Olga en Tom zo enthousiast van zijn. Een bijzondere en leerzame plek om als student je eerste professionele werkervaring op te doen en wie weet ook voor verdere carriéremogelijkheden.//

17 20 -

February dies week // symposium

13

The definition of monumental architecture is subjective. At the beginning of the lunch lecture series, there was this big question of what the definition of monumental architecture should be. After having heard from different architects, we learned that every architect, with his own designing principles and personal view on architecture, sees monumentality in a different way.

February

For Kent Jackson, design director at SOM, monumental architecture is about being innovative, and having a strong connection to the site. But it is also about simplicity of forms. For Hartmut Frank, architectural historian, it’s not at all about how big a building is, but about

dies party

even the smallest chapels monumental. For Bernard Hulsman, architectural critic, monumental architecture is, in principle, connected to the function of a building. Monumental architecture is not just an iconic building; it has to have a evident function, making it a part of the day-to-day life of citizens.

The lunch lecture series gave us food for thought. Should it be a goal to design monumental buildings? What’s the value of these so-called “icons”? In the architectural scene full of competitions, races for the tallest building and big star architect ego’s, everything seems to aim for monumentality. But when everything is monumental, nothing is.//

typical forms and symmetry, which can make

lustrum month

timeline

To celebrate its 120th anniversary, Stylos organised a memorable lustrum month based on the theme ‘monumental’.

This timeline gives a quick overview of all that has happend. skilos

31 09 -

January

February

On the French slopes in St. Francois Longchamp near the popular Yeti bar, stood 63 cheerful architecture students from Delft.

The SKILOScommittee in skyblue jumpsuits, guys in santa-outfits and every student with a little red sled in his or her hand. “What an incredible amount of luck we’ve got! Our order has just arrived at the perfect moment,” the chariman Philip said with a smile. He was obviously talking about the sun, who was making his presence clear by glistening in the snow and warming the faces of every student.

Philip was right, we were incredibly lucky with the weather that day. The entire morning had been plagued by a combination of snow, wind and a poor sight, making it impossible to see whether you were skiing on snow or vanilla ice cream. But just when all 63 architecture students come together for our last group activity, the wind died down and the sun popped out. The perfect moment for our sunny order

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

to arrive. That friday afternoon was all about taking group-, committee-, and housepictures, with duckfaces. Santas having snowfights with each and every one of us and riding along in the largest and longest sledride. Imagine 60 students in a row, everyone sitting on a red little sled, holding on to each other for dear life, sledding downhill with incredible speed!

Eventually we finished the afternoon with vodkagummibears, beer and more sledding.

As the sun slowly went down, we all moved to the Yetibar or our apartments to later on go back to the bar to enjoy the last big skiparty of the week. A great day as this one simply shows how great the entire SKILOSweek was.

An amazing week filled with fresh snow, great friends, fun on the slopes and fun every night in the bar. We all had a great time that week!

To all SKILOS participants and by now our friends, thanks to all of you and hope to see you next year!//

23

dies week // the competition

17 February

When watching The Competition, the documentary that was screened during the Dies Week, not only do we recognize the struggles of the architect’s life (lack of sleep, late-night delivery pizza, endless cutting of foam models and ruthless criticism), but we also see the design process of big architects whose buildings become icons. The documentary followed Zaha Hadid, Frank Gehry, Norman Foster, Jean Nouvel and Dominique Perrault in their successes and failures during the process and made many students wonder if this is the grey starchitect life that they want to pursue.

“Fuck, make some holes! Big holes? … You prefer big holes? I don’t prefer big holes, I prefer normal holes. What is this for, for pigeons? ” At

least Jean Nouvel knows how to tell you that what you’re doing is not working. We realized that it’s not just in our studies that we are constantly reminded that there are people above us criticising our designs.//

Hoogevest Architecten took the Rijksmuseum of Amsterdam “forwards with Cuypers”.

129 years ago, in 1885, visitors were welcomed to the Rijksmuseum of Amsterdam by Pierre Cuypers for the first time. After ten years of renovation, on the 13th of April 2013, the museum reopened its doors. Partly transfor-

On the 19th of February, the Excursion Committee of Stylos took 30 students to the Rijksmuseum to meet one of the architects of Van Hoogevest, Ronald van Wakeren. He explained what it was like to work on such a complex restoration project with many different parties with very different opinions. The Spanish architects, who designed the two great halls in the middle, wanted to create an iconic entrance to the museum, but the client didn’t want anything lost or damaged. The interior designer, Jean-Michel Wilmotte, who has also worked on the Louvre in Paris, wanted to design

ming, partly restoring the first design, Spanish architects Cruz Y Ortiz and the Dutch firm Van

the galleries in such a way that they displayed the art at its best. However, the renovation

dies week // rijksmuseum

dies week // masterclass A masterclass by Kent Jackson, Design Director at SOM Architects (Skidmore, Owings & Merrill), for only 15 euros including lunch and dinner, too good to be true? In collaboration with the symposium committee, we made it happen!

As most love stories that succeed, the evening started with eating: An example of Dutch cuisine. As some buddies forcefully tried to put herring into the mouth of their partners, others tried the more accessible ‘beschuit met muisjes’.

The day began with the well visited symposium lecture by Kent Jackson which. Up until dinner the participants would be working individually on the case, guided by Mr. Jackson.

18

The evening proceeded with an intense quiz about The Netherlands and Dutch Architecture. Did anyone know that you aren’t allowed to throw your broken bicycle into the canals?

The case was simply to double the gross floor area of the Hirshhorn Museum in Washington DC and the question was: how would every participant deal with the existing building and surroundings? The term ‘monumentality’ could be found in the monumental axis at the Smithsonian Institute where the museum is situated. But the building itself, by Gordon Bunshaft for SOM, demanded its attention too in its modern and bare form. After dinner and completing the final scale models and drawings, the presentation commenced at half past 8. Various designs showed that, within the axial quite rigid setting, it was still possible to have diversity in solutions in dealing with that monumentality.//

February

Furthermore the teams competed for a big prize with a pictionary game. Did people leave the room unharmed? No. Are some people forever scarred by Dutch culture? Maybe. That is not something the Dutch or the faculty is taking into account. The conveniently placed alcohol and love palace that is called the Bouwpub was used afterwards (mainly for) psychological and health-related reasons.//

24

dies week // buddy system - Most probably - the juicy and arousing stories that have taken place at the introduction of the buddy system for the international February-student arrivals are still a hot topic as some serious bonding took place on the evening of the 18th of February. The Dutch buddies took their international partners by the hand and led them through a ‘meet the Dutch’-evening. A story of true love indeed.

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

19 February delftse lente architects wanted to take the museum back to Cuypers’ original designs. And bear in mind that these are only four of the seven main parties in this project.

One example of these clashes between different opinions are the rooms in the south wing and the basements. It took the restoration team years to bring back all of Cuypers’ decorations and brick constructions, which were hidden behind white paint and suspended ceilings. Everything was finished, even the wires of the security cameras were integrated in the original brick walls, but then the interior architect decided that it would be better to paint a number of the small rooms grey. All the

damage the paintings. After multiple tests, the client was reassured that the treasures wouldn’t be completely lost yet again.

After a year of renovations, the building was completely stripped and all the installation were replaced: new lights, new drainage, new heating, cooling and ventilation systems, etc. Interestingly enough, they didn’t use the modern, and often cheaper, materials to do so. For example, they hid the drainpipes in expensive decorated zinc tubes and restored the frames of the glass ceilings in the two great halls with the original cast iron instead of the more modern steel.//

28 01 -

February

March

read more on pages 26-27 >>

hard work was lost again behind the dark clay plaster, which was chosen because it wouldn’t

exhibition

oudbesturendag

What is monumentality in art? How do artists convey it and use it to tell a story? Three art students will exhibit their work at the faculty to explore this theme. The first exhibit took place during the monumentality month.

The work of Christiaan Drost explores the relationship between the architectural model and the painting. A historic event is reconstructed with a model, and becomes the foundation for the painting. Both are essential for what is reconstructed, as they help to understand the subject better by looking at it from different angles. Christiaan states that the act of constructing the model, and the painted image as consequence, can be seen as an interpretation of the term ‘monumental’.

it seems that, often, the story is the observer’s own.

The last artist, Laurens Spruit, had already had his work exhibited at the faculty before.

His work is inspired by spatiality: an object in space. The exhibited works portray different scales, ranging from close ups to vistas. In his words, it reflects that “many everyday perceptions can be as overwhelming and timeless as the tall solid walls of a monumental building”.

You cannot have missed it: 2014 is the 24th lustrum year of Stylos. The study association has been led by a small group of students for the past 120 years. One can imagine that, after all these years, the association has built up a great network of old board members. The lustrum is ofcourse a great opportunity for the current generation of board members to organise a reunion. The 1st of March was a day to meet new people and old friends in the faculty.//

01

Monumentality seems closely linked to dramatization, or are they really the same?//

March

The work of Elvira van Bronckhorst takes a very different approach, one that is often the result of a dissociated process. A range of emotions finding form, through energetic handwriting.

The works use monumental themes, scale and form and tell their own story with it. But

17 28 -

February

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

25

de geschiedenis van het script

delftse lente Benjo Zwarteveen

Op 28 februari 2014 ging “Delftse Lente” in première, een theaterstuk over de studentenbewegingen in de jaren 60 en 70 op de faculteit Bouwkunde in Delft,de toenmalige Technische Hogeschool. Samen met regisseur Marleen van Dalen is Stylos de geschiedenis van de democratisering ingedoken.

In deze napublicatie laat ik een deel van de uitkomsten van ons geschiedkundig onderzoek zien aan de hand van het script.

Volkshuisvesting: hoe moet dat eigenlijk?

Om te weten wat er speelde ten tijde van de beweging van ’69 is het nodig om enige voorkennis te hebben van de situatie op de faculteit, de Hogeschool en het gehele land.

Eind 19e eeuw was Nederland in de ban van de Industriële Revolutie. Er was na ruim een eeuw stilstand weer beweging gekomen in de maatschappij én in de bouw. Vanaf 1864 was er voor het eerst aan de Polytechnische Hogeschool te Delft een hoogleraar voor de Bouwkunst, Professor Eugen Heinrich Gugel (1832 - 1905). In een tijd van snelle veranderingen en technische revoluties was een afdeling Bouwkunde aan de ingenieursschool hoog nodig. Architectuur en later ook volkshuisvesting (na 1900) waren de onderwerpen waar de aankomende bouwkundig ingenieurs hun hoofden over braken.

Na de beurskrach van 1929 stond de tijd gedurende drie decennia min of meer stil, door oorlog en crisis werd er weinig gebouwd. Pas ruim na de Tweede Wereldoorlog begint de afdeling Bouwkunde zich weer bezig te houden met de groei van de bevolking en de manieren van volkshuisvesting. Maar volgens de bouwkunde studenten van de jaren 60 is dit niet genoeg. Ze vragen zich af waarom de oude kliek hoogleraren en de BNA de woningnood nog niet hebben opgelost of waarom zij het zelfs als probleem ontkennen. Ze vragen zich

gespecialiseerd in massa systeembouw. Voor Henk Smit, de beste vriend van Klaas Jan, ziet de sociale omgeving er compleet anders uit.

Zijn vader heeft een kruidenierswinkel in het centrum van Delft en het is de bedoeling dat Henk na zijn studie de zaak overneemt. Henk heeft het duidelijk minder breed, maar is wel een van de middenstanders die het voorrecht heeft te kunnen studeren, hoewel zijn vader dit eigenlijk maar onzin vindt.

af waarom het op de opleiding alleen maar gaat over die tweestrijd tussen de traditionelen en de modernisten. In deze situatie start het theaterstuk “Delftse Lente”, midden tussen de architecten in de dop.

dingen tussen de verschillende sociale groepen al meteen duidelijk. Pieternel, de zus van Klaas Jan, gaat helemaal op in het studentenleven en haar lidmaatschap bij het corps.

Ze doet alles om goede cijfers te halen bij de hoogleraren. Als ze van een hoogleraar les krijgt die meer in de Delftse School thuishoort, ontwerpt ze een gebouw met zadeldak en baksteen gevels, het liefst met een erker. Betty van Zanten, moeder des huizes, merkt hier terecht op: “Had je vorige keer niet juist een plat dak?” Pieternel’s respons: “Ja, maar dat was voor Geus, dat is een modernist ma, anders haal je bij hem nooit een voldoende.” Als Klaas Jan en Henk binnenkomen voor het avondeten verandert de sfeer. Klaas Jan vraagt zich steeds meer af waar zijn vader mee bezig is en of dit de juiste manier is voor het oplossen van de woningnood in Nederland. “Wie bepaalt er dat dit is wat de mensen nodig hebben? Het is praktisch, maar heb je de mensen gesproken die er gaan wonen?” Willem richt zich als antwoord op Henk: “Henk, jij ziet toch ook dat dit is wat jouw ouders willen, weg uit die verouderde woning in het centrum, alles mooi, nieuw en strak?”

Groeiende kritiek De eerste scènes van het theater schetsen de situatie in het studentenleven van de jaren 60. Klaas Jan van Zanten is de hoofdpersoon, hij woont bij zijn ouders in Delft en het gezin heeft het bovengemiddeld goed voor elkaar.

Vader, Willem, is architect en heeft een bureau

In de eerste thuisscène worden deze verhou-

De volgende scène waar de kritiek op de oudere generatie duidelijk wordt is het college van Professor Cauberg, het toonbeeld van een zeer traditioneel geschoolde hoogleraar. Hier gaan zowel Henk als Klaas Jan ongevraagd in op de inhoud van het college. “Wij zien niet wat het voor nut heeft te leren over traditionele stijlen en bouwmethoden als om ons heen van alles gebeurt, wat niet traditioneel is.”

Klaas Jan gaat meteen aan de slag om samen De conferentie van de BNA op het toneel.

26

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

van de regisseur Marleen van Dalen

Wat een ontzettend bijzonder project!

Klaas Jan en Henk tijdens de bezetting van het hoofdgebouw.

met zijn medestudenten manieren te vinden om de hoogleraren te overtuigen van hun gelijk. Onderbouwing is belangrijk, onderzoeken en resultaten. Een samenwerking met de BNA sluiten de studenten niet uit.

Door het contact met de BNA krijgen de stu-

het verkrijgen van inspraak. Klaas Jan is voortdurend bezig met de onderwijsprogramma’s, de nieuwe vakken, notulen van de afdelingsvergaderingen en van de Stylos vergaderingen. Dit gaat ten koste van zijn vriendschap met Henk, waarbij tot overmaat van ramp ook de relatie met zijn vriendin, Anna, uitgaat.

Klaas Jan krijgt, ondanks zijn inspanningen voor inspraak in het onderwijs, te horen dat

denten steeds meer vertrouwen in zichzelf.

Op de conferentie merken ze dat de architecten van de BNA zich ook afvragen waarom de TH haar verantwoordelijkheid nog niet heeft genomen om het onderwijsprogramma af te stellen op de vragen uit de praktijk. Klaas Jan geeft uiteindelijk de conclusie van de conferentie: “Meer inspraak van studenten is essentieel en met uw steun en onze onderbouwing duurt het niet lang meer tot de afdelingsvergadering dat ook zal inzien.” Ondanks de consensus tussen de studenten en de BNA stellen de hoogleraren een zeer traditionele hoogleraar aan. Henk grijpt deze kans om tijdens de inauguratie eens flink te demonstreren tegen deze gang van zaken. Politie komt er aan te pas en de studenten zien in dat dit (nog) niet de juiste manier is om hun standpunten kenbaar te maken aan de afdeling.

het collegegeld wordt verhoogd van 200 naar 1000 gulden in het jaar. Wat nu? Dit betekent voor hemzelf niet veel problemen, maar voor zijn vriend Henk wel degelijk. Zijn studie en daarmee zijn toekomst staan op het spel.

Betty biedt op dit moment uitkomst: “En je vrienden, kunnen die niet helpen?” Klaas Jan: “Mmm…, Henk is lastig nu, we zijn niet zo goed meer samen en Anna, ja die kan ik vragen, maar, dat weet ik nu ook even niet. Nu het uit is enzo…” Betty: “Hoezo niet? Als je ergens voor wilt gaan moet je soms moeilijke keuzes maken… Dat hoort bij volwassen worden, jongen, en dat kun je best!” Klaas Jan besluit de hulp in te schakelen van Anna, die al eerder aangaf te weten hoe je druk kunt uitoefenen op de oudere generaties. Een bezetting moet het worden, de massa inzetten, drukmiddelen, dan moeten ze wel luisteren!

Democratisering

En nu?

Na het vele werk is het aan het eind van het eerste deel van het theaterstuk tijd voor de democratisering van de afdeling. Klaas Jan gaat tegen alle adviezen van zijn vader en zus in en dient zijn stukken en moties aan bij de afdelingsvergadering van 9 mei 1969. Tegen alle verwachtingen van Cauberg in wordt de afdeling gedemocratiseerd, de studenten vieren hun eerste overwinning.

Klaas Jan somt al het een en ander op in zijn eindrede. De bezetting was een succes, maar hij is voor zijn vader in ieder geval veel te ver gegaan en het heeft Cauberg zijn baan gekost. Was dit nu de manier waarop het had moeten gaan? Wat is inspraak waard? Gaat het om inhoud? Of is het alleen inspraak om maar inspraak te hebben? Klaas Jan brengt ons in zijn eindrede naar het nu. Wat doen wij als er onrechtvaardigheden zijn in ons leven, in onze opleiding of op de TU? Heeft de student nu nog wel inspraak op het onderwijs?

Zelfvertrouwen

Onrechtvaardigheden en bezetting

Een intensieve leerweg, voor ons allen. We zijn er samen, vanaf moment een, vol overgave ingestapt.

Wat er bedacht werd, dat gingen we maken. Daar waar behoefte aan was, werd geregeld. Zo hebben we, op professionele wijze, een verhaal bedacht, muziek gemaakt, teksten geschreven, een visueel plaatje gecreëerd en ons publiek teruggevoerd naar de jaren 70.

Trots ben ik dat we een verhaal van alle tijden hebben kunnen vertellen, dat speelde op de historische achtergrond van de tijd. Een verhaal over vriendschap, liefde, ouder worden en vechten voor je ideale. Alle personages zo echt en herkenbaar.

Dankbaar ben ik voor de overweldigende reacties van ons publiek.

Overrompeld ben ik door de enorme inzet van iedereen voor en achter de schermen. Dat men zich open heeft gesteld om echt te leren en samen iets te doen dat ze nog nooit hadden gedaan.

Bewondering heb ik voor al die mensen die hun grenzen aan hebben gegeven, hun wensen hebben uitgesproken en zich voor meer dan 100% hebben ingezet om uit zichzelf en andere te halen wat er in zat.

Vereerd voel ik me dat ik al die processen heb mogen begeleiden.//

“Ik heb in ieder geval één ding geleerd; strijd loont. Wij studenten, wij zijn de avant garde, wij kunnen écht dingen veranderen als we dat willen. En ook al doen doen veranderingen soms zeer, en zijn er mensen die niet uit hun comfortzone willen; we moeten allemaal onze lessen leren en er zullen altijd verliezers zijn. Één ding is zeker; als er dingen gebeuren die niet kloppen, of als je leeft met een systeem waar je het niet mee eens bent, dan moet je je stem laten horen. Je zult obstakels tegenkomen en makkelijk zal het niet altijd zijn. Maar je kunt je eigen leven vormgeven als je opstaat, opstaat en aan de wereld laten zien waar jij voor staat.”//

In het tweede gedeelte van het stuk, drie jaar later, wordt duidelijk wat de effecten zijn van

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

27

chepos

een web van zijde Frederike Zielman

Chepos is het onafhankelijke architectuurtijdschrift van de studievereniging Cheops van de Technische Universiteit Eindhoven. Iedere editie wisselen Chepos en pantheon// een artikel uit. Dit keer het verhaal over het Silk Pavilion van MIT. Wat gebeurt er als je levende organismen samen laat werken met de computer? Bij het MIT Media Lab wordt onderzoek gedaan naar het spinwerk van zijderupsen. Eén van de resultaten van dit onderzoek is een bijzondere structuur: het Silk Pavilion.

De rupsen die worden gebruikt voor de productie van zijde, spinnen normaal gesproken een cocon langs een stokje. Dit doen ze met één onafgebroken draad die wel een kilometer lang kan worden. Wanneer er geen takjes of ander hoogteverschillen zijn kunnen de rupsen geen cocon spinnen en maken zij platte structuren. Hiervan is gebruik gemaakt in het Silk Pavilion.

De onderliggende structuur van dit tentachtige bouwwerk bestaat uit 26 veelhoeken die samen een ronde vorm maken. Deze veelhoe-

ken zijn gevlochten uit één draad zijde, niet door rupsen, maar volgens een algoritme. Dit is zo geprogrammeerd dat er variaties in de dichtheid zijn en openingen zijn waar het daglicht doorheen schijnt.

Vervolgens zijn op deze ondergrond 6500 rupsen losgelaten. De rupsen spinnen de

zullen gaan. Omdat het daglicht continu verandert, ontstaan er variaties in het groeiende paviljoen.

Het bijzondere aan de spinsels van de rupsen is dat ze, zoals veel natuurlijke processen, een structuur optimaliseren. Dit gebeurt doordat de rupsen tijdens het spinnen reageren op

Afhankelijk van het licht en de dichtheid van de structuur zoeken de rupsen een plek op om te spinnen. ruimte tussen de draden vol, maar niet egaal.

Afhankelijk van het licht en de dichtheid van de structuur zoeken de rupsen een plek op om te spinnen. Hoe dichter en hoe donkerder, hoe meer rupsen op een plek aan het werk

omgevingsfactoren zoals licht. De verdeling van het materiaal wordt bepaald aan de hand van de eisen die de context stelt, de vorm is daarvan een resultaat. Ook voor de verdeling van de lasten maken de rupsen een optimale structuur. Waar de spanning op de draden hoger is zal de rups namelijk dichter spinnen.

Het resultaat is een koepel van zijde die zowel natuurlijk als kunstmatig en zowel gemaakt als gegroeid is.// >> matter.media.mit.edu

>> foto’s door Steven Keating

28

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

(Advertentieruimte beschikbaar gesteld door De Swart Den Haag)

MEDICIJNENONDERZOEK VOOR KINDEREN MET KANKER IS NOODZAKELIJK Go4Children is een stichting die fondsen werft om geneesmiddelenonderzoek bij kinderen met kanker mogelijk te maken. Zodat deze kinderen de juiste, dus goed uitgeteste, medicatie krijgen. Met als resultaat dat de behandeling effectiever en veiliger wordt. Zo worden meer kinderen beter, met minder bijwerkingen.

JULLIE KUNNEN ONS HELPEN Doe dan hetzelfde als wij: geld ophalen! Bijvoorbeeld door het organiseren van een actie of evenement, waarvan de opbrengst ten goede komt aan Go4Children.

Om je op weg te helpen stellen we gratis een digitaal ontwerp voor een flyer beschikbaar. Heb je vragen of - nog mooier - een idee? Stuur dan een mail naar info@go4children.nl of bel naar 010-5069176. Alvast bedankt!

WWW.GO4CHILDREN.COM

DE JUISTE MEDICATIE VOOR KINDEREN MET KANKER

Technische boekhandel Waltman is een van de oudere boekhandels in Nederland. Sinds de oprichting in 1863 heeft de boekhandel zich gespecialiseerd in technische en wetenschappelijk literatuur, studieboeken, populair wetenschappelijke boeken, en is er op de faculteit Bouwkunde een ruim assortiment aan kantoor-, maquette- en tekenartikelen.

Binnenwatersloot 33 | 015 - 2123775 | info@waltman.nl Julianalaan 134 | 015-2783529| waltmanbouwshop@tudelft.nl

get inspired Margot Overvoorde

designboom Founded in 1999, designboom is the world’s first and most popular digital architecture and design magazine. It aims to bring together professionals and young people in the creative fields from a diverse range of backgrounds by publishing the latest news and key issues in the fields of architecture, design, technology and art.// designboom.com

They Draw and Travel Each map is one-of-a-kind, highlighting off-the-beaten-path sites and activities that are local favorites. You won’t find anything like this in a guidebook!

Whether you’re planning your next trip, reminiscing about places you’ve been to or dreaming about places you want to visit one day, They Draw & Travel is inspiring, useful and FUN! There is also a They Draw and Cook website.// theydrawandtravel.com

Short of the week Short of the week has been serving epic bite-sized films to millions of filmmakers and fans since 2007. They seek to discover and promote the greatest and most innovative storytellers from around the world. New ideas, new techniques and new directors first make their mark in the filmmaker’s playground that is short form cinema.// shortoftheweek.com

EerlijkWinkelen in Delft Hou je van shoppen, en wil je dat de producten die je koopt mens- en milieuvriendelijk zijn? Ga dan op pad met de handige EerlijkWinkelen route! Na 35 andere steden is Delft aan de beurt. Vier met ons een eerlijke lente tijdens de lancering 22 maart in de Delftse binnenstad. Daarna zijn de routes verkrijgbaar bij de deelnemende winkels.// www.eerlijkwinkelen.nl/steden/delft

30

b e a u t y // s t y l o s // g e n e r a l

! ! ! ! !

! ! !

! ! !

! !

! ! !

! ! ! ! !

! ! !

! ! ! ! !

! ! !

beleef wereld heen met SL30-ISOÂŽ beleef de de wereld omom je je heen met SL30-ISOÂŽ Op een royale kavel midden in de natuur lijkt deze abstracte villa te zweven boven het landschap. De panoramische verbinding met de groeOp een royale kavel midden de natuur lijkt door deze het abstracte villavan te zweven bovenmet het

landschap.

De panoramische verbinding met de groe- stane omgeving wordtinmaximaal benut toepassen glazen puien het profielsysteem SL30-ISOÂŽ. Deze thermisch geĂŻsoleerde

len profielserie is de slankste ter wereld (30mm), heeft bijzonder goede isolatiewaarden en isSL30-ISOÂŽ. bovendienDeze volkomen wind- geĂŻsoleerde en waterdicht. ne omgeving wordt maximaal benut door het toepassen van glazen puien met het profielsysteem thermisch sta-Dank

zij SL30-ISOÂŽ is er een transparante overgang tussen binnen buiten en beleeft de natuur nog meer gedurende alle jaargetijden. len profielserie is de slankste ter wereld (30mm), heeft bijzonder goedeen isolatiewaarden en ismen bovendien volkomen winden waterdicht.

Dankzij SL30-ISOÂŽ is er een transparante overgang tussen binnen en buiten en beleeft men de natuur nog meer gedurende alle jaargetijden.

Voor meer informatie over SL30-ISOÂŽ kunt u contact opnemen met: b.v.

Postbus 6, 6674ÂŽZG Herveld 0488 - 45 19 51met: www.mhb.nl Voor meerMHB informatie over SL30-ISO kunt u contact opnemen Roland Werring rw@mhb.nl Ernst Mahler em@mhb.nl MHB b.v.

Postbus 6, 6674 ZG Herveld 0488 - 45 19 51 www.mhb.nl Roland Werring rw@mhb.nl

Ernst Mahler em@mhb.nl

recommended reading Antje Adriaens, Laura Linsi & Anneloes Kattemölle

The Picture of Dorian Gray Oscar Wilde

Adonis and the Alphabet Aldous Huxley

Biomimicry in Architecture Michael Pawlyn

“Those who find beautiful meanings in beautiful things are the cultivated. For these there is hope. They are the elect to whom beautiful things mean only beauty.”

This compilation of Aldous Huxley’s texts contains, among others, an essay called “Knowledge and Understanding”. This essay elaborates on the distinction between the realms of ‘knowledge’ and ‘understanding’ that Jorge Mejia touches upon in his talk on beauty in this issue of pantheon//.

This well-illustrated book acts as an accessible guide to the fundamentals of biomimicry. Aimed at students, course tutors, and architects, this book presents an allencompassing way of approaching building culture, which steps outside much of the conventions of architectural thinking.

Jorge told us: “I read this when I was very young and it still remains for me a valuable way to understand these matters. Huxley is the man! Or one of the men. There are many people talking about this issue but he is very clear about this.”

Its pages reveal many surprising and thoughtprovoking examples of building design inspired by nature, with a range of contexts and scales. Each chapter showcases examples that provide an elegant and efficient solution to specific themes: structures, materials, zerowaste systems, water, thermal environment and energy.//

The Picture of Dorian Gray, Oscar Wilde’s only novel, is an ode to beauty, in both its content and form. Through a collage of different styles and techniques, the book provides detailed descriptions of space and atmosphere, Social dialogues and an endless enumeration of beauty-embodying objects.

Without trying to promote a certain moral it shows a direct application of the lack of resisting temptation and pursuing beauty through the aesthetic object rather than within the human existence.

You can read this lovely narrative of a 19th century London dandy as a whole, or just open the book anywhere and lose yourself in the poetic sentences that Oscar Wilde has meticulously crafted.//

The essays included in the book cover a wide variety of topics that demonstrate the wideranging quality of Huxley’s mind. Huxley is well known for exploring the irrational, or the realm of understanding, through various experimental methods, spiritual as well as psychotropic, including studying different metaphysical systems and experimenting with the use of chemical substances. //

first published in Lippincots Monthly // 1890

Chatto & Windus // 1956 // 11,89 // 285 pages

32

s t y l o s // e d u c a t i o n // g e n e r a l

Riba Publishing // 2011 // 32,99 // 128 pages

agenda Margot Overvoorde

Marcel Wanders // Pinned Up at the Stedelijk. 25 years of design until

15 June

Marcel Wanders is recognized as one of the most distinguished designers working today. He is internationally renowned for his product, furniture and interior designs, and original art direction. At the exhibition, the world of Marcel is presented in vivid detail across three distinct and diverse zones, each offering a glimpse inside the mind of the designer.// 1 February untill 15 June 2014 // Stedelijk Museum Amsterdam

start

29 May

Istanbul // Excursion Istanbul is the only city in the world on two different continents. A city with beautiful historic mosques, like the Aya Sophia, but also trendy clubs. Stylos is organizing an excursion to Istanbul from May 29 to June 1, for a maximum price of E350,- incl. transport, hostel and activities.

You can subscribe at Stylos until March 21.// until 1 June // Stylos Excursion

ADEPT! // techno house night

5 April

The first club night in the new Tivoli Vredenburg Pandora hall is a techno / house night called ADEPT! The walls are tested by Tommy Four Seven, the London techno DJ, and his compatriot Pfirter. As well, the adventurous techno soundscapes of the semi-Utrecht duo Abstract Division will be there. In short, champagne!// Tivoli Vredenburg Utrecht

Bison Caravan // Art Exposition start

4 April

BISON CARAVAN is an art project based on donations of art works by artists from all over the world. Participants portray a bison in their own medium and add it to the collection. Together these bisons form the herd that is the BISON CARAVAN. We therefore invite everyone to join the herd! The opening on the 4th of April will feature live music by Samba TourĂŠ.// until 21 June // Tierrafino Clay Factory Amsterdam

4 5 -

April

Parfum de BoemBoem // Motel Mozaique Festival In Rotterdam, construction pits, cranes and wrecking balls are creating chaos in the streets.

Parfum de BoemBoem tries to witness the changes in the city. You can join Parfum de BoemBoem by hiking and biking through the city during the Motel Mozaique Festival. The 14th edition of the festival will offer exciting and beautiful new music, art and performance.// 4 & 5 April 2014 // Diverse location in the centre of Rotterdam

s t y l o s // e d u c a t i o n // g e n e r a l

33

//