RELOAD issue 49 by Superzined

IT’S ALL ABOUT POP

WINTER/SPRING 10

SIMON CHAMBERLAIN NOSEPRESS BS 180 OUT etnies.com

info@soletechnology.eu

www.facebook.com/etnies.europe

E6<>C6

>C=DJ9

editorial

I:@HI

Jeroen Smeets

Het beloofde land Nog niet eerder wijdden we een issue van RELOAD in zijn geheel aan een land. Canada, het land waar de sneeuw nog met zekerheid valt (meestal dan), de weed net zo overvloedig is als in Nederland en waar iedere Hollandse boer die moe is van de Q-koorts, koeienziekte en EU-beperkingen naar verlangt. Het land waar steeds meer Nederlandse pro riders overwinteren en het land waar Michael Moore eigenlijk geboren is. Het land waar zoals bekend is in Vancouver de aankomende Winterspelen plaatsvinden. Uit een onlangs gepubliceerd onderzoek blijkt dat Canada, samen met Australië en Thailand weliswaar, het meest favoriete land is om voor langere tijd te gaan werken. De combinatie van gemakkelijke integratie, lokale vrienden, voorzieningen en kwaliteit van huisvesting is er eentje die veel mensen doet besluiten een enkeltje Canada te boeken. Na het maken van dit issue is het ons ook duidelijk: Canada is het beloofde land. Alle verhalen in dit nummer hebben één ding gemeen: Passie. Of het toeval is of niet, maar alle Canadezen in dit blad hebben hart voor de zaak. Dat geldt voor het zowel het snowboarden waarbij er op hellingen van 45% omhoog gehiked wordt en bindingen moeiteloos voor het surfgevoel overboord worden gegood, het geldt voor de skateboarders die hardcore opnieuw definiëren en het geldt voor Peter de Vries, de surfgod van het ijskoude water van Tofino. Canadezen zijn geen watjes, dat staat inmiddels voor ons buiten kijf. Misschien komt het door het klimaat, dat op zijn zachtst gezegd niet altijd ideaal is, waardoor het je simpelweg niet kan ontbreken aan passie. Die drive voelt bijna on-Nederlands aan. In het geval van snowboarder Jonaven Moore en kunstenaar Andrew Pommier hebben we daarom de keuze gemaakt om hun antwoorden niet te vertalen. We wilden niet dat de vertaling van hun verhaal afbreuk zou doen aan hun motivatie, inspanning en wederom die passie. Hun eigen woorden omschrijven hun verhaal het beste. Of is dat typisch Nederlandse gemakzucht? Nee, in dit issue zit geen greintje gemakzucht. Deze RELOAD is ons visitekaartje voor 2010. Jeroen Smeets hoofdredacteur

Colofon - RELOAD #49 - editie 04/2009 CLUELESS PEOPLE

Writing StOriES

taking PhOtOS

BEhinD thE SCEnES

hOOFDkWartiEr

Hoofdredacteur

Martijn Haas, Laura Goense,

Jeremy Koreski, Alex Mercier,

Advertentie exploitatie:

RELOAD

Jeroen Smeets

Edgar Lanting, Peter van Rhoon,

Guillaume Cloutier, Judah Oakes,

Patrick Hofland

Postbus 69654

jeroen@reload.nl

Merlin Mulder, Jeroen Smeets,

Jeff Patterson, Kelly Shovanek,

patrick@reload.nl

1060 CS Amsterdam

Victor Verbeek, Job de Wit,

Bavo Swijgers, Cole Barash en

Creative direction

Maarten van der Schaaf, Nils

Jenna Low

Peter van Rhoon & Jeroen Smeets

Elzenga, Joris van Drooge, Hoite

Druk Chevalier Printing

Polkamp en Ruben van der Laan

Cover art: Andrew Pommier

www.chevalier.nl

Eindredactie: Anneke Bisschops

Logo design: Zedz

Abonnementen:

Graphic design Job Rompa www.getajob.nu

S.P. Abonneeservice Tapefont Rundgang: Manuel Dolt

Postbus 105, 2400 AC

Grid design

Alphen a/d Rijn

Ruben Pater, Job Rompa

Tel: 0172-476085 abonnee@reload.nl

CANADA GOOSE – RUIM 50 JAAR ONBETWIST LEIDER MET DONS PARKA’S Of het nu in de winter in hartje Antarctica is, in een park op een kille ochtend in januari of in de wachtrij voor je favoriete club; een Canada Goose jas houdt je warm en beschermt je tegen alle elementen. Met ruim 50 jaar ervaring in het maken van kwaliteit dons parka’s kan je op Canada Goose vertrouwen, het is voor ieder die er warm en comfortabel bij wilt lopen. Voor informatie over Canada Goose: www.canada-goose.com of mail naar info@powderhouse.nl

Alaska

British Columbia

Tofino

Whistler

Richmond Vancouver

QuĂŠbec

Toronto MontrĂŠal

World Wide Music

Tien up and coming bands uit Canada getipt door RELOAD music  P 10

Marie-France Roy

De beste snowboard chick uit Whistler snow  P 13

DC x Nash Cad Well

style  P 14

Seppe & Dolf op weg naar Vancouver

Trainen voor de Olympische Spelen van 2010 snow  P 16

His Masters Choice

Nardwuar, misschien wel de beste interviewer aller tijden. music  P 18

Jonaven Moore

Welkom bij het elitecorps van de hardst werkende snowboarders ter wereld snow  P 20

Kevin Bronckaers

De vreemde eend in de bijt. Kevin Bronkaers, talent uit België. snow  P 28

Andrew Pommier

Cover kunstenaar Andrew Pommier opent voor RELOAD zijn trieste maar schattige werkelijkheid art  P 30

Barrier Kult

Welkom in de wereld van Deer Man Of Dark Woods skate  P 36

Ghislain Poirier

De meest opruiende beats van Canada vormen een geheel eigen versie van dancehall en hiphop music  P 40

Tofino

Winterswells, 6 mm wetsuits en zeeleeuwen tijdens de O'Neill Cold Water Classics in Tofino surf  P 42

Intruders

Ondanks de straffe winterkou zijn er nauwelijks indoor skateparken in Canada. De oplossing? Inbreken. skate  P 48

Back to the future

Poedersurfen met en noboard. snow  P 52

Powder proof

Hoe bereid je een trip naar Canada voor? snow  P 55

Trash

 P 59

I am Canadian

Hoe herken je de échte Canadees op het platteland?  P 60

Bum's guide to Canada

Als je het niet goed aanpakt kost een trip Canada je een godsvermogen. Niet met RELOAD's bums guide to Canada.  P 60

Belgie

E6<>C6

>C=DJ9

music

I:@HI

Hoite Polkamp

WORLD WIDE MUSIC DJ Starting from Scratch en 'Hometowns' uitbrachten werden Felix Cartal Het 'sociale netwerk' beatboxer Scratch (The Roots) ze op lokale Canadese blogs als www.myspace.com/felixcartal van Myspace is dood met als titel; ‘Scratch, Skratch Herohill bejubeld als de ‘beste en Scratch’. ongetekende act van Canada’. en alleen nog geschikt Inmiddels heeft de band geteVia: http://www.torontomusicscene.ca/ als onlinebibliotheek kend bij het label The Saddle Creek en is in de zomer van dit waar je bands kunt Bahamas jaar het debuutalbum opnieuw www.myspace.com/bahamasbreeze beluisteren en tourdata uitgebracht. En terecht. Dit trio - Nils Edenloff, Paul Banwaitt en De uit Vancouver afkomstige kunt vinden. Nieuwe de beeldschone Amy Cole - verFelix Cartal ging in de zomer muziek ontdek je tedient een groot publiek. van 2009 op tournee door EuVia: http://www.herohill.com ropa en kwam terug met, juist, genwoordig op blogs grote hoeveelheid foto’s van en websites. RELOAD’s een borden met eten. Lekker eten. Volcanoless in Canada Hoite Polkamp gaat op Want daar houdt Felix van. In De 28-jarige Finse Canadees Afie www.myspace.com/volcanolessincanada met bangers als Jurvanen speelde jarenlang ontdekkingsreis en tipt combinatie Drone en Skeleton gaat dat er in andermans muziek. Denk hierbij als koek. Inmiddels werkt Felix tien up and coming aan The Stills, Howie Beck en Cartal druk aan zijn debuutalAmy Millan. En bij Feist, waarbij bands uit Canada. bum. hij lead gitarist was. Inmiddels Via: http://felixcartal.tumblr.com/

Fucked Up

www.myspace.com/epicsinminutes

Madrid www.myspace.com/madridtheband

kan Afie met zijn ontspannen, luchtige speelstijl (denk Soho meets Jack Johnson) op eigen benen staan en bracht hij onlangs zijn debuutalbum 'Pink Strat' uit, vernoemd naar z’n favoriete gitaar. Via: http://www.myspace.com/feist

De uit Toronto afkomstige band Fucked Up heeft sinds 2001 een spoor van vernieling achtergelaten. Zucker werd als frontman vervangen nadat hij niet op kwam dagen bij een aantal cruciale shows. Hij zat in de gevangenis, zo bleek later, omdat hij een politieman in elkaar had geslagen die een sandwich van hem had gestolen. Door hun live reputatie blijft hun obsessieve fanbase alsmaar groeien. Via: http://lookingforgold.blogspot.com/

Jokers of the Scene www.myspace.com/sceneofthejoker

Japandroids www.myspace.com/japandroids"

‘Het electro indie album dat Boards of Canada is vergeten te maken.’, valt te lezen op het internet over het eerste album van Madrid. Uit de vruchtbare muzikale speeltuin die Toronto heet, komt ook Madrid voort. In Toronto maakte Madrid een album dat met één voet op de dansvloer staat en met één voet in dromenland. De Duitse Kraftwerk-achtige 90s shoegaze elementen zijn te herleiden naar de Duitse producer Ulrich Schnauss. Via: www.torontomusicscene.ca/

Skratch Bastid www.myspace.com/skratchbastid

Nadat DJ Booth en Chameleonic vijf jaar lang hun enorm succesvolle club night ‘Disorganised’ hostten in Ottawa, besloten ze samen electro te gaan produceren. En niet zonder succes. Remixes voor Mika, Acid Girls en Burns zijn al uitgebracht op het Fools Gold-label van DJ A-Trak. En natuurlijk ook de extatische track waarmee JOTS in een keer de aandacht op zich wisten te vestigen, ‘Baggy Bottom Boys’. http://twitter.com/demslackers

Skratch Bastid is zonder twijfel het best bewaarde scratch- en hiphopgeheim van Canada. Skratch draait al tien jaar mee en heeft onder andere met grote namen als Nas en the Tragically Hip samengewerkt. Onlangs heeft Skratch Bastid een nieuw reeks feesten in Toronto in gang gezet samen met zijn vrienden

Je kunt het je zo inbeelden: in een garage ergens in herfstig Vancouver besluiten twee goede vrienden, die een beetje gitaar kunnen spelen en een beetje kunnen drummen, dat ze een band gaan vormen. Dat jeugdige enthousiasme straalt er bij Japandroids aan alle kanten vanaf. Gitarist Brian King en drummer David Prowse kwamen eerder dit jaar met hun debuutalbum 'Post Nothing', een album over afstand. Voornamelijk de afstand tussen hun tweeën en meisjes. Via: www.pitchfork.com

The Rural Alberta Advantage www.myspace.com/theraa

Dit radiovriendelijke kwintet is afkomstig uit Saskatoon, een klein dorpje in het hart van Canada, dat door insiders wordt getipt als het nieuwe Seattle. Op 'The Way Forward' laat V olcanoless in Canada een origineel geluid horen, waarbij de drumpartij er flink de vaart in houdt en de drie akoestische gitaren aangenaam vol klinken. In hun eigen Canadese provincie Saskatchewan spelen ze enkel nog uitverkochte shows en Engeland kregen ze ook al klein. Binnenkort Nederland? Via: http://stillepost.ca

Boats!

www.myspace.com/boatthemusicband

De uit Winnipeg afkomstige band Boats! doet het op z’n eigen manier. Met nummers over orthodontisten en tvwetenschappers heeft deze aangenaam rammelende indie pop band ondanks hun gare apparatuur (40 euro voor alle keyboards!) goede hoop voor de toekomst. En terecht. Hun debuutalbum 'Intercontinental Champion', met ongetemde energie en Mat Klachefsky’s bizarre zang, werd goed onthaald. Via: http://www.winnipegfreepress.com/

Toen The Rural Alberta Advantage in 2008 hun debuutalbum

PPY SITCOMS

PROTEST CRA

TED DAYS PROTEST WAS EM. U IF YOU LET TH OF LL DESTROY YO OBSTACLES WI COMFY COUCHES AND BAGS E Y, ED TH DIRTY LAUNDR YOU OFF THE SLOPES. SH ARD. G BO IN UR EP YO CHIPS ARE KE EEN YOU AND AT STAND BETW OBSTACLES TH

GET THERE PROTEST TO

PROTEST.EU — RIDER: JONAS HAGSTRÖM

you

your friend *

Â¬Â¬3!)+/Â¬LOVESÂ¬TOÂ¬SERVEÂ¬ALL Â¬"EGINNERSÂ¬METÂ¬SNOWBOARDLESÂ¬VANÂ¬GEMOTIVEERDEÂ¬LERAREN Â¬SNOWBOARDÂ¬CLINICS Â¬VOORDELIGEÂ¬

HUURBOARDS Â¬ &REERIDERSÂ¬ METÂ¬ MEERDEREÂ¬ CURSUSSENÂ¬ VOORÂ¬ INSTAPPERS Â¬ BIJZONDEREÂ¬ BACKCOUNTRYÂ¬ ERVARINGEN Â¬ OVERNACHTENÂ¬INÂ¬EENÂ¬IGLO Â¬TREKTOCHTÂ¬VANÂ¬HUTÂ¬NAARÂ¬HUT Â¬-ONTÂ¬"LANCÂ¬EXPEDITIE Â¬LAWINEÂ¬CURSUSSEN Â¬GEDIPLOMEERDEÂ¬ BERGGIDSEN Â¬ &REESTYLERSÂ¬METÂ¬DEÂ¬(INTERTUXÂ¬0ARKÂ¬/PENINGÂ¬INCL Â¬TESTBOARDS Â¬3LOPESTYLEÂ¬CLINICS Â¬0ARKÂ¬(ILLÂ¬WEKEN Â¬ 0ARKÂ¬ 4OURÂ¬ LANGSÂ¬ EERSTEÂ¬ KLASÂ¬ FUNPARKEN Â¬ 3HOOTÂ¬ 9OURÂ¬ &RIENDSÂ¬ FILMÂ¬ SESSIES Â¬ 7Ã&#x2039;NGLÂ¬ 4Ã&#x2039;NGLÂ¬ 442Â¬ WEDSTRIJD Â¬ -ETÂ¬ HETÂ¬ 'ASTHOFÂ¬:ILLERTAL Â¬3!)+/ SÂ¬EIGENÂ¬PALEISÂ¬INÂ¬DEÂ¬SNEEUWÂ¬VOORÂ¬GELIJKGESTEMDEN Â¬7I&IÂ¬INTERNET Â¬GEBRUIKÂ¬TUNINGRUIMTE Â¬ Â¬TOTÂ¬ Â¬EURO BOOTDROGERS Â¬RESTAURANT Â¬2IDERSÂ¬,OUNGE Â¬FILMAVONDEN Â¬GAMESÂ¬ENÂ¬FEESTEN Â¬3NOWBOARDREIZENÂ¬VANÂ¬ BOOTD

3!)+/Â¬EXPEDITIONSÂ¬Â¬Â¬ Â¬ Â¬ Â¬ Â¬Â¬Â¬CHECKÂ¬SAIKO COM

E6<>C6

>C=DJ9

Snow

I:@HI

Jeroen Smeets

7::A9

Cole Barash

MARIE FRANCE ROY

MFR, ondanks een vrieskou van -25 graden, met een picture perfect frontside 720 in Pemeberton BC.

Ondanks een nominatie in 2005 voor Transworld Snowboarding's Female Rookie of the Year en recentelijk de tweede plek op de lijst van Best Female Snowboarders of 2009 van Snowboarder Mag zullen er maar weinig zijn voor wie de naam Marie-France Roy (Whistler, 1984), MFR voor kort, bekend in de oren klinkt. Met haar onlangs verschenen video part in Neverland (Absinthe) doet ze opnieuw van zich spreken. RELOAD sprak Marie-France Roy, waarschijnlijk Canada’s beste snowboardster. De nieuwe Absinthe film is uitgebracht in september, hoe lang heb jij eraan gewerkt? Vorig jaar ben ik voor het eerst gaan filmen met Absinthe. Annie (Boulanger) wilde me graag in haar crew en het was ook fun om met haar te filmen. Ik kon er jammer genoeg niet zoveel tijd aan besteden als ik had gewild, maar ik ben blij met het resultaat en het feit dat ik zoveel geleerd heb over backcountry rijden. Waar ben je nu mee bezig? Het seizoen begint pas, maar het lijkt erop dat ik opnieuw met Absinthe ga filmen dit jaar. Dat vind ik erg spannend. Ik wil me 100% focussen op een part in een video, in plaats van filmen tussen wedstrijden in. In een interview op Grindtv noemde je Whistler als de beste plek om te shredden. Wat maakt Whisler zo goed? Ten eerste: ik hou van Canada. Ik heb een hoop mooie en verbazingwekkende plekken bezocht en ben blij dat ik in Canada woon, en dan met name British Columbia. De bergen, de rivieren, de oceaan en de kwaliteit van leven zijn in Canada echt goed. Er zijn een hoop goede resorts in Canada, maar Whistler heeft het allemaal. Er zijn ontzagwekkende bergen met heel veel sneeuw. Als je er zin in hebt zijn er ook genoeg events en party’s te vinden. In de zomer kun je nog boarden op de gletsjer en als het je ding is: Whistler heeft het grootste downhill bike park ter wereld.

Het is vast een ongelooflijke ervaring om naar de spelen te gaan, maar Het is niets voor mij Hoe zit het met de snowboard scene in Canada? Zijn er voor jou voldoende mogelijkheden in Canada? Als je het in Canada wilt gaan maken, moet je eerst verhuizen naar Whistler. De laatste tijd komen er een hoop getalenteerde gasten uit Québec die op zoek zijn naar erkenning. Maar het centrum van de snowboardwereld bevindt zich nog steeds in de States, dus uiteindelijk moet je daar zijn. Hoe zie jij de Olympische Spelen in Vancouver, als een nieuwe impuls voor de Canadese snowboard scene? Ik vind snowboarden op de Olympische Spelen maar raar. Snowboarden is voor mij hetzelfde als surfen en skateboarden, en die zie je ook niet op de Spelen. Het is iets wat ik al doe van jongs af aan omdat het fun was en de lifestyle mij aansprak. Het was nooit zoiets als lid worden van het zwemteam of een van die andere sporten die kunnen eindigen bij de Olympische Spelen. Ik had geen dromen om ooit deel te kunnen nemen aan de Spelen. Waar ik als kind wel van droomde, was gesponsord te worden en gratis de wereld rond te reizen, terwijl ik datgene doe wat ik het liefste doe! Het is vast een ongelooflijke ervaring om naar de Spelen te gaan, maar het is niets voor mij. Ik zou gedurende een aantal jaar aan alle wedstrijden mee moeten doen om genoeg punten te behalen om mee te kunnen doen. Ik wil gewoon poederrijden, nieuwe tricks leren en een mooie video part filmen.

E6<>C6

>C=DJ9

Style

I:@HI

Jeroen

Smeets

7::A9

DC X NASH CAD WELL Alex Nash (Londen, 1978), is de enige nietCanadees in dit blad. Na het maken van een serie opvallende hybride sneakers, waarbij hij verschillende modellen tot een nieuwe schoen maakt, belandt hij zelfs op de cover van Sneaker Freaker magazine. Nash, beter bekend als Nash Money is geen doorsnee sneaker customizer en verantwoordelijk voor één van de meest interessante collabs van dit moment; de DC Life. Hoe zou jij je werk omschrijven? Wat ik doe is niet alleen een visuele verbetering, ik verander ook het model, het design, van de schoen. Ik zou het zelf beschrijven als een techniek van vernietigen en opnieuw opbouwen met als eindresultaat een hybride model. Als een groot merk met hun cultmodellen zou doen wat ik doe, zou het worden gezien als een sample met als eindresultaat een hybride versie.

Je past veel ongebruikelijke stoffen en materialen toe, bijvoorbeeld skiloops voor de veters. Hoe zorg je ervoor dat alles matcht? Is het een proces van trial and error of denk je alles nauwkeurig uit voordat je daadwerkelijk begint? Haha! Vooral veel trial, geen error. Met iedere custom die ik maak leer ik nieuwe vaardigheden en technieken. Als ik begin met een nieuwe custom, of een stijl of techniek voor het eerst gebruik, bestudeer ik de schoen eerst goed om alvast een idee te krijgen hoe ik hem uit elkaar ga halen en weer in elkaar zal zetten. Het gaat nooit allemaal volgens plan, dus je moet gedurende het hele proces altijd bereid zijn om tactieken te wijzigen. Omdat ik alles met de hand naai, kan ik onderweg vrij eenvoudig dingen wijzigen, al is dat handwerk wel zwaar voor je vingers en behoorlijk tijdrovend. De DC Life collab schoen is je eerste geproduceerde sneaker. Hoe was het om te werken aan een project dat echt in productie zou gaan? Waren er beperkingen, of gaf het je juist meer mogelijkheden? Het werken met DC was een geweldige, verrassende en leerzame ervaring. En dan bedoel ik het hele proces; vanaf het eerste overleg tot het eindproduct en de presentatie aan de pers en het publiek. Wat betreft de beperkingen, je besteedt natuurlijk veel meer tijd aan een custom-made sneaker, aan de materialen en aan de dingen die je toevoegt. Maar dat is niet kosten efficiënt als je een sneaker in productie neemt en dat levert dus beperkingen op. Tegelijkertijd, is werken met een groot merk als DC voor mij een mogelijkheid om dingen te doen die ik normaal niet zou kunnen doen. Dan kun je denken aan toegang tot bepaalde materialen, technieken en het feit dat ik meer dan één paar tegelijk kan produceren. www.nashmoney.com

Het gaat nooit allemaal volgens plan, dus je moet gedurende Het Hele proces altijd bereid zijn om tactieken te wijzigen.

E6<>C6

>C=DJ9

Style

SNEAK PREVIEW 95 € 144,

€ 119,9 5

BePositive

€ 99,95

Clae

Chucky Pony

Converse

Russel

Weapon XHI

€ 95,-

€ 85,-

Emerica

€ 85,-

éS

Hsu

Etnies

Erving

Portland Alien Workshop

€ 95,-

Gravis

Chuck LX

€ 85,-

Nike

Dylan

Stefan Janoski

€ 129,9 5

€ 99,-

Pointer

Crago

€ 80,-

Shoe the Bear

Denim

Supra

Skytop Wildlife

E6<>C6

>C=DJ9

Snow

I:@HI

Laura Goense

7::A9

Skivereniging

SEPPE & DOLF op weg naar vancouver

kenne gij die grap van die Nederlander en die Belg die bedachten dat ze welâ&#x20AC;&#x2122;s even mee konden doen aan de Olympische Spelen Halfpipe? Daâ&#x20AC;&#x2122;s zowaar helemaal geen grap! Dolf van der Wal (22) en Seppe Smits (18) zijn bloedserieus, op het moment dat het erop aankomt. Afgelopen winter reisden ze de aardbol rond om wedstrijden te snowboarden en beiden sleepten een nominatie in de wacht voor de Olympische Winterspelen. RELOAD trof de laaglanders op de plek waar het volgend jaar allemaal moet gebeuren: Vancouver, Canada. En trok ze ruim zeven maanden later nog eens aan hun mouw.

Jullie zijn de eerste mannelijke laaglanders die een Olympische nominatie hebben voor de halfpipe. Die krijg je niet in je hand gedrukt op een borstelbaan of in een koelkast. Dolf: “Ik ben achtste geworden bij de World Cup halfpipe in Japan. Dat was de eis van NOC*NSF. Komend seizoen moet ik in de top-20 eindigen voor een definitieve plaatsing.” Seppe: “Ik ben op de World Championships in Korea als 2e geëindigd op de Big Air en als 22e in de halfpipe, daarmee voldeed ik aan de Belgische criteria. Nu moet ik net als Dolf nog een keer in de top-20 rijden.” Hoe belangrijk is het voor jullie om hier in februari 2010 weer te zijn en mee te doen aan de Olympische Spelen? Leef je daar – zoals een Sven Kramer - al jaren naartoe? Dolf: “Nou, het wordt wel steeds belangrijker. Ik ben er niet al jaren mee bezig, maar nu ik een nominatie heb, wil ik me natuurlijk wel graag plaatsen. Ik train er ook hard voor. Maar het is niet het belangrijkste op de wereld. Dat is gewoon lekker snowboarden.” Seppe: “Voor mij zijn de Spelen in Vancouver niet heel belangrijk. Met het Belgische team hadden we ons voorgenomen om er in 2014 in Sochi (Rusland) bij te zijn. 2010 kwam er plotseling bij omdat ik aan een aantal criteria voldeed. Als ik me plaats, zie ik dat vooral als bonus. Verder ben ik het zeker met Dolf eens. Het is niet alsof de Spelen mijn ultieme doel zijn. Ik wil van het snowboarden kunnen leven. Om dat te bereiken moet je goed presteren op wedstrijden. Dus wedstrijden zijn meer een middel om tot dat doel te komen.” En is halfpipe eigenlijk wel jullie favoriete discipline? Seppe: “Van mij niet. Ik vind slopestyle leuker, maar dat hebben ze niet op de Olympische Spelen. Het is afwisselender dan halfpipe en ik krijg er meer adrenaline van. Je hangt langer en hoger in de lucht als je een kicker springt.” Dolf: “Van mij wel. Ik houd natuurlijk ook wel van afwisseling, maar ik ben niet zo’n railer. En bij Big Air heb je naar mijn mening nog minder afwisseling, want dat is maar één sprong. Bovendien kan ik gewoon beter halfpipe rijden. Daar heb ik de meeste energie in gestoken en het meeste voor getraind, dus waarom zou ik wat anders gaan doen? Je gaat toch ook niet proberen met skaten je geld te verdienen als je beter in snowboarden bent.” Dat laten we dan maar aan de jury over. Welke run schotelen jullie ze voor, als jullie in februari 2010 inderdaad weer de pipe in Cypress indroppen? Seppe: “Zoals het er nu naar uitziet een backside 9, alley oop rodeo, backside air, frontside 7 en een cab 9. Ik ben aan het trainen op een backside 1080, maar die lukt me nog niet in de pipe. Als ik die ga sticken moet ik heel mijn run omgooien…” Dolf: “Mijn cab 10’s gaan steeds beter, dus ik denk frontside air, backside 9, frontside 7, cab 10 en frontside 9. Hopelijk wordt dat nog een frontside 10...”

Fast forward to 7 months later Na Cypress reisden de laaglanders door naar Montréal, waar ook de Haagse Dimi de Jong een Olympische nominatie bij elkaar shredde. Afgelopen zomer troffen het Nederlandse en Belgische kamp elkaar weer in Nieuw-Zeeland, maar geen van de boarders reed daar goed genoeg voor een definitieve kwalificatie. Tijdens de training voor de World Cup in Saas Fee raakte zowel Seppe als Dimi geblesseerd en ze konden daardoor niet meedoen. Dolf werd 25e, net niet goed genoeg. Maar er zijn nog kansen. Seppe: “In Saas Fee heb ik mijn knie te veel geplooid, waardoor de botten van mijn onderbeen en bovenbeen op elkaar zijn geklapt. Ze zijn gekneusd en ik zit nu thuis. Maar voor de volgende wedstrijd - begin januari in Oostenrijk - ben ik hoogstwaarschijnlijk genoeg hersteld. Dat is mijn laatste kans op plaatsing. Top-20, anders wordt het toch pas de Spelen in Rusland en veel TTR-wedstrijden.” En die

backside 1080? “Ik was ermee bezig, hopelijk kan ik gauw weer trainen.” Dolf: “Dimi en ik hebben nog drie kansen. We kunnen ons na de World Cup in januari ook nog plaatsen bij twee wedstrijden in Canada. Ik weet niet hoezo die Belgen dat niet hebben. Als het niet lukt om de Olympische Spelen te halen, baal ik wel. Want in principe zou het voor mij gemakkelijk moeten kunnen.”

*Dit artikel werd mede mogelijk gemaakt door Air Canada, de luchtvaartmaatschappij met dagelijkse vluchten van Schiphol (via Frankfurt of Londen) naar onder andere Vancouver, Toronto, Montréal en Calgary. Voor meer informatie check www.aircanada.com.

E6<>C6

>C=DJ9

music

I:@HI

Martijn Haas

NARDWUAR Nardwuar, een Canadese dj, is al een jaar of twintig actief als radiomaker. Maar sinds hij twee jaar geleden is begonnen om zijn interviews met celebs op YouTube te zetten, is hij een ware hype. Honderdvijftigduizend mensen zagen zijn schrijnend confronterende interview met Henry Rollins (‘Is that a question?’). Honderdduizend mensen zijn gesprek met Snoop Dogg, waarbij de laatste zijn platen stal. More goodies: hij wist een lokale Jomanda ooit tot razernij te drijven met de eindeloos herhaalde vraag of er een cure is voor de summertime blues. En Nas noemde zijn interview met Nardwuar het beste interview dat hij ooit had gegeven. O ja, Nardwuar staat ook bekend als een punkrock expert.

1. The Pointed Sticks

Perfect Youth (1980)

“Die komen uit Vancouver! Ik ben gek op Canada. Ik ben gek op Vancouver. De Pointed Sticks begonnen in 1978 en gingen uit elkaar in 1980. Maar onderweg produceerden ze toch maar een van de meest aanstekelijke liedjes die er ooit in het noordwesten zijn gemaakt. Dit liedje dus. Binnenkort zal ik hun voorprogramma mogen verzorgen als ze optreden hier in Vancouver.”

2. Michael Viner’s Incredible Bongo Band Bongo Rock (1973)

“Michael Viner’s Incredible Bongo Band namen hun elpee Bongo Rock in 1973 hier in Vancouver op. Waarmee ik maar wil zeggen dat Vancouver hiermee toch maar mooi een van de belangrijkste plaatsen is in de hiphopgeschiedenis. Want 'Bongo Rock' is een van de meest gesamplede platen aller tijden. Je zou het de Ground Zero van de rap kunnen noemen.”

3. Blowfly

Blowfly's Party (1980)

“Blowfly is de oerrapper. Zonder enige twijfel. Hij nam al rapplaten op in 1965, kun je nagaan. Snoop Dogg houdt zo ontzettend veel van Blowfly, dat hij mijn Blowfly-platen ooit stal toen ik hem interviewde op de filmset van 'Bones'. Ik ben inmiddels uitgenodigd door Snoop om thuis bij hem naar Blowfly te komen luisteren, maar we hebben de agenda’s nog niet getrokken.”

4. The Sonics

Here Are the Sonics (1965)

“Op een dag wandelde ik Zulu Records binnen, een platenzaak hier in Vancouver. Daar zei ik de medewerker dat ik het liedje ‘Louie Louie’ wilde horen, want dat had ik nog nooit gehoord. De man achter de balie raadde me aan om de versie van de Sonics te beluisteren. Nou, die luistersessie veranderde mijn leven! Toen ik Kurt Cobain interviewde zei hij dat hij de Sonics haatte. Maar later gaf hij toe dat hij hun drumsound wel heel goed vond.”

5. The Monks

Black Monk Time (1965)

“Het beste fanzine ter wereld is ongetwijfeld Ugly Things. Eigenlijk is het een voorloper van Mojo Magazine. Ze hadden een keer een verhaal over Amerikaanse soldaten die in Duitsland gelegerd lagen, gedurende de vroege jaren zestig, en daar een geweldige punkrockband formeerden genaamd The Monks. Met mijn band cover ik hun nummer ‘Higgle-Dy-Piggle-Dy’.”

6. The Outsiders

Lying all the time (1966)

“Ik ben ook een groot liefhebber van Nederlandse sixtiesbeat. Dat ligt zo: ik las jarenlang het fanzine Kicks, dat heel veel aandacht besteedde aan beatmuziek uit de jaren zestig, en zo kwam ik uit bij jullie Wally Tax en zijn geweldige Outsiders. Ik heb ze helaas nooit live gezien.”

7. The Subhumans

Incorrect Thoughts (1980)

“Ik was zo weg van de hoes van de Subhumans LP 'Incorrect Thoughts', dat ik hem met mijn band The Evaporators heb nagedaan. De muziek zelf hebben we echter niet nagespeeld, want geweldige punkrockliedjes als ‘Slave to my dick’ en ‘Fuck You’ speel je niet zomaar even na.”

8. Bobby Taylor and the Vancouvers Does your momma know about me? (1968)

“Wie heeft de Jackson 5 ontdekt? Jawel, dat was Bobby Taylor, die Michael en zijn broertjes in zijn eigen voorprogramma zag spelen en ze toen voorstelde aan de baas van Motown Music. Kortom, we hebben hier wederom te maken met iemand uit Vancouver die de muziekgeschiedenis een essentiële zet heeft gegeven.”

9. DOA

Hardcore ‘81 (1981)

“Wie introduceerde de term hardcore? We vallen in herhaling, maar het was opnieuw een band uit Vancouver die hier levensbepalend was. We hebben het dan over DOA. Joey Shithead is hun zanger, en is meer dan dertig jaar na dato nog altijd zo punkrock als maar kan.”

10. The Gruesomes

Tyrants of Teen Trash (1986)

“Een van de eerste punkrockconcerten die ik bezocht was van de Gruesomes, een geweldige door de jaren zestig geïnspireerde band, met een heel interessante coverkeuze. Een andere factor waardoor ik naar de Outsiders en Q65 uit Nederland ben gaan luisteren.”

E6<>C6

>C=DJ9

Snow

I:@HI

Peter van Rhoon

7::A9

Jeff Patterson Kelly Shovanek

Jonaven Moore en het elitecorps van de hardst werkende snowboarders ter wereld

Canada gaat over poeder. Sneeuw. Heel veel sneeuw. En als er één Canadees is die daarin grenzen verlegt, dan is het Jonaven Moore. Samen met Jeremy Jones is Moore bezig het snowboarden weer wat authenticiteit terug te geven. Onder het motto ‘Earn your turn’ hiken Moore en consorten op split boards naar boven. Dat soort snowboarders is er altijd geweest. Maar deze mannen werken en passant aan wat waarschijnlijk de meest spectaculaire snowboard video release wordt van 2010-2011: Deeper. En the word is out. In maart 2009 bracht Moore drie weken door in Alaska met Jeremy Jones, Travis Rice en Tom Burt. Op dat moment was hij sponsorloos. Inmiddels rijdt hij voor Arc’teryx en Jones snowboards en heeft hij net zijn eerste grote item in Transworld in de pocket. RELOAD sprak hem uitgebreid over splitboards, de ‘business’, snowboarden anno nu, filmen en meer. On one of the forums I read the following: “From what I've heard he's done with riding professionally. I could be totally wrong. He's very eco-conscious and the whole routine of sledding isn't really his thing anymore. Getting media out hiking is a pretty difficult task. I imagine he's just going to shred for the love of it.” It’s strange. You stopped riding for major brands. You quit heli’s. And your media coverage seems to increase. Can you explain this? I’ve never been much into the online forum thing, because it seems like a big gossip column. Parts of the statement are correct. Basically, I decided that I wanted to start putting my focus on promoting Img: Kelly Schovanek, locatie: Whistler Backcountry, British Columbia

the parts of snowboarding that I’ve always loved most, and quit being a slave to other people's demands. I used to get told to dress certain ways, do more freestyle or whatever to enhance my image. In the end I just want to promote something that's accessible to the average shredder – hiking out into the mountains to go freeride and enjoy your time in there. At 29, you are a seasoned pro. After Burton and Rome, you quit riding for large manufacturers. Rome, the brand you were riding for untill one year ago, is the fourth-biggest snowboard brand in the U.S. Did you leave because you were considered not marketable enough or did you leave because you were done with riding for major brands? Rome and I had a parting of ways largely because of an issue with the team manager there. It's too bad because I really appreciate the owners of the brand, and I think all too often the owners let people under them make lame decisions based purely on profit motive.  Img: Kelly Schovanek, Sombrio Beach, British Columbia

if you Had told me i was going to be on tHat trip wHen i was a little kid, i wouldn’t Have believed it.

You spent almost four weeks in the mountains in Alaska for the movie Deeper. How did this come about? Let's just say that when I was driving up there, I kept laughing to myself about what was happening. If you had told me I was going to be on that trip when I was a little kid, I wouldn’t have believed it. Tom Burt was the guide, I was going with Travis Rice, Jeremy Jones, and Johan Oloffson, and the filmer was one of my best friends. It was like my childhood heroes, the best snowboarders in the world, my best friend and me. Let's just say I was pretty amped. In the eight years that I’ve been up there it was the coolest trip that I’ve done. Go check the Deeper trailer at http://www.tetongravity.com/deeper/. Was your excitement about the area you flew into the same as that which Jeremy Jones experienced, being there for the first time? What can you tell us about that area? We flew in a ski-plane into the Fairweather Range in Glacier Bay National Park. It was the first time for all of us on the trip going in there. Mt. Fairweather is enormous, it's 5,000 m and rises straight out of the ocean. We were looking at it from one of our camps – it was stunning. I’ve done a whole lot of heli time in Haines, AK and you always look back into the Fairweather range, but can’t go there because it's in the park. It was exciting to finally dive in. Which technical device, excluding a gas cooker, was most useful during your four-week stay in Alaska? The satellite phone that we rented. It allowed us to keep contact with the plane pilot so that we could get resupplied with food when we needed, and get out at the end of it all! But why on earth would one want to hike a mountain when you are a pro and have the possibility to use a heli? In other words, what makes a splitboard more fun than a regular board? I have never liked caste systems, or elitism, and that's exactly where I felt like I had landed. Helis and snow machines seem like the last thing in the world we need right now. I like being out in the mountains and laughing and having a good time with my friends. With helis and sleds it seems I rarely got to ride with my friends, because none of them could afford them, and the people I ended up riding with were all stressed out to ‘produce’ footage and not having a lot of fun. Helis are loud and stress-

ful and I started realizing that just detracted from my whole mountain experience. I would way rather be out in some quiet cabin, joking with my friends and hiking around. It's amazing what you can get to on your own feet, and it feels way more rewarding when you hike there anyway. When did you start riding splitboards? I made my first splitboard out of the second-season Anthem that Rome made, so that would have been '02 or '03. It was a lot of work. I bought a Volle kit and all the T-nuts from a ski shop and had my friend who was a snowboard tech help me. All in with the skins and everything it probably cost me almost six hundred bucks. But it was so worth it. If you've ever spent time accessing the backcountry on snowshoes, getting on a splitboard is like a whole new sport with the efficiencies it opens up. Did you get any reactions from other pro riders when you started doing ascents on skins instead of doing heli drops and riding up with snowmobiles? I think most of them think I’m crazy. I’ve always run my own program though, so I’m okay with that. Maybe when they see Deeper they’ll start to get it a bit. We’re riding terrain every bit as sick as I ever rode with a heli and a sled. Speaking of splitboards, which board/binding/boot setup do you ride now? I’m developing a splitboard with Jeremy for his new brand right now. This last year I rode Venture’s decks and they were pretty all time. They are a small brand out of Colorado and their boards are lighter- and tighter-built than any I’d seen yet. They served me incredibly well in my Alaska test this year. Nothing failed me, which has been a rarity in the past. Those Rome splits I used to make tended to break like potato chips. Past that I got my first pair of Spark R&D bindings this year and I can honestly say they change splitboarding. With the traditional Volle setup you’ve always been lifted off the board about 1.75 cm and the boards traditionally are susceptible to diminished torsional flex because of the split nature. The new Spark bindings put the contact right on the board, and fix the torsional problem because of their solid board contact. On top of that they are faster to change over because of the pin design – they are straight up unreal. For boots I ride on an old pair of shells with Intuition liners – the liners are the part that I feel really matters.  Img: Jeff Patterson

weâ&#x20AC;&#x2122;re riding terrain every bit as sick as i ever rode witH a Heli and a sled Imgs: Jeff Patterson: Jonaven en Jeremy Jones hikend op weg naar boven, omde lager gelegen spines te rijden. Ouuchh...

Img: Kelly Schovanek, sluff drop Sentry Lodge, British Columbia.

E6<>C6

>C=DJ9

Snow

I:@HI

Peter van Rhoon

You signed with Jeremy Jones on his new board label project. What do you intend to contribute? And what do you expect from the collaboration? More than anything I just hope it brings a bit of a focus back to freeriding in general. Past that, I think we have a huge opportunity with Jones snowboards. I think that a lot of companies have had a token freeride board in their lines, but not really had the riders to test and develop them. Between Jeremy and I, cumulatively, we have a pretty unreal amount of time testing boards in the backcountry. Can we expect a JM signature board in 2010/2011? I don’t need anything with my name on it. I just want to help build good boards. In reality, I think I’d rather ride a board without my name on it. What's the difference between riding with the Absinthe crew and filming for Deeper? It was always a pleasure working with Absinthe, but it was a pretty serious program there. I’m still on a serious program, but I shoot more with my friends now and have a pretty much dedicated filmer to drag out on my splitboard missions. Gary Pendygrass is the filmer that I work with and it's pretty unbelievable having someone that's motivated to charge out into the mountains on a split with a camera bag. It opens up this huge world of possibilities where we can film.

7::A9

Jeff Patterson Kelly Shovanek

What made you sign up with Arc’teryx? Arc'teryx is like the best sponsor ever. I’ve been with them for almost eight years. Straight up, they make the best technical gear that you could ever have in the mountains, and they are 100% behind the type of snowboarding I like to do. When I denounced my sled and the heli scene, that was the same time that Rome and I split ways. Arc'teryx was so read in that they just supported my decisions all the way through. What are your two favorite items of their gear? I absolutely love the Fission SL. It's a Gore-Tex waterproof down-style puffy coat, but without the quilting of most puffy’s. It's amazing. The other is the Sigma SV Softshell. I wear it around town, bushwhacking on surf and kayak missions, and as my shell when I’m touring. It's like the ultimate do-everything piece. You ride big mountains everywhere, and go to physical limits. Spend time in some of the most remote areas of the world. Ever had any metaphysical experiences? There’s a rock-ride photo that I had run in Snowboard Mag a while back. The hike up that mountain was pretty massive, super exposed, and first thing in the morning. I did it full solo too. One of my best friends who had ridden there with me when we were young and looked at that line with me was in jail at the time. I just kept thinking of him, and thinking that no matter how scared I was being there, at least I had the opportunity to be there. I kind of rode that line for Kyle. It’s safe to say you take snowboarding to a different level. Among a select group of athletes you are considered someone who’s pushing the envelope. Are there any realizations that came out of your unique experiences that you’d like to share? Enjoy every freakin' moment. I’ve lost so many of my friends now to random weird things, I just realize how lucky I am to be here every moment that I have. I try to live exactly the way that I want to, because I know that if I ever looked back, that's what I would have wished I did. If I come from Europe to ride for ten days and want to go to the Alberta area, where do I have to go for sure, according to Jonaven Moore? If you're in the Rockies, go ride ‘The Dive’ at Sunshine Village. Otherwise, go check out the new hill at Revelstoke and Rogers Pass along the way. That's where I spend most of my time in the winter, and it just doesn't get any better. The hill in Revy has the most vertical in North America, and Rogers Pass accesses some of the best mountains in Canada right off the highway.

Img: Jeff Patterson

Be part of the 10th

for Streetwear, Fashion, Sneaker and Skateboarding January 16 and 17, 2010 Frankfurt/Germany www.brighttradeshow.com

RODE DUIVEL IN DE SNEEUW Op de cover: Kevin Bronckaers Kevin Bronckaers (19) is een van de rijzende sterren van snowboardend BelgiĂŤ. Deze jonge Belg snowboardt nu zeven jaar en werd vorig jaar winnaar bij het Protest World Rookie Fest. Vorig jaar lag hij even in de lappenmand, maar inmiddels zit Bronckaers weer in de sneeuw. Brockaers staat op de cover van deze RELOAD. We verwachten dat dat hem vleugels geeft in 2010.

Mijn enkel zal altijd een gevoelige plek blijvenÂą

E6<>C6

>C=DJ9

Snow

Kevin Bronckaers (19) is een van de rijzende sterren van snowboardend België. Deze jonge Belg snowboardt nu zeven jaar en werd vorig jaar winnaar bij het Protest World Rookie Fest. Vorig jaar lag hij even in de lappenmand, maar inmiddels zit Bronckaers weer in de sneeuw. Brockaers staat op de cover van deze RELOAD. We verwachten dat dat hem vleugels geeft in 2010. Wanneer ben je je serieus gaan snowboarden? De Vlaamse Ski en Snowboard Federatie (VSSF) heeft een freestyle team dat trainingen organiseert voor talent. Ik snowboardde veel in Peer en toen ik rond de veertien was, kwam het voor het eerst ter sprake dat ik mee kon doen in dat team. Ik ben toen naar Italië geweest en deed daar mee aan de juniorenwedstrijd. Ik werd er niet meteen eerste, maar het ging wel goed. en ging steeds vaker trainen voor de big air en half-pipe. Zo is het balletje gaan rollen. Hoe was je snowboardseizoen? Ik heb veel pech gehad. Rond januari deed ik een bs rodeo 5 in de indoorbaan in Peer en vloog over de jump heen. Dat leverde me een geblesseerde rechterenkel op, mijn gewrichtsbanden waren gescheurd. Gelukkig genas dat redelijk snel. Daarna brak ik mijn linker enkel ergens rond februari tijdens het skateboarden. Dat gebeurde de dag voor een Nike 6.0 shoot. Erg spijtig. Dus het afgelopen seizoen stond vooral in het teken van revalideren. Mijn enkel zal altijd een gevoelige plek blijven maar zolang ik er mee kan snowboarden zonder al te veel last ben ik al blij. Ik kan in ieder geval nu weer voluit trainen. Wat wil je bereiken deze winter? We hebben met de VSSF een planning opgesteld om mee te kunnen doen aan de Olympische Spelen in 2014. Sinds een jaar worden we getraind door Jean-Valère Demard. Hij was hiervoor trainer voor het Olympische snowboardteam van Frankrijk en heeft ontzettend veel technisch inzicht. Hij traint ons in de discipline half-pipe, omdat dit de Olympische discipline is. Omdat wij als team big air ook erg leuk vinden om te doen, doen we dit ook nog zoveel mogelijk. Maar de trainingen zijn gericht op half-pipe. Halfpipe is veelzijdig, omdat er veel techniek bij komt kijken. Het is meer dan alleen een sprong uitvoeren op een jum, je moet op heel veel dingen letten zoals bijvoorbeeld je snelheid tijdens de hele run, stijl, transities en hoogte. Wie zie jij zelf als het grootste Belgische snowboard talent? Stel jj en Seppe reizen naar Socchi. Wie gaat daar dan het hoogste eindigen ? Hier kan ik geen antwoord op geven, geen enkele wedstrijd is hetzelfde, er zijn ook verschillende disciplines en het gevoel op je snowboard die dag maakt ook veel uit. Seppe heeft een super seizoen achter de rug en ik ben super blij voor hem, nu hoop ik dat ik zelf ook van de blessures gespaard ga blijven dit seizoen. Inmiddels ben je bijna full time aan het snowboarden. Kun je leven van het snowboardersbestaan? Kunnen Leven van snowboarden is een groot woord, ik krijg financiële steun van mijn sponsors om mijn seizoen door te komen en daar ben ik blij mee. Voor 686, Bataleon en Nike6.0 zit ik in het Europese team. Buiten mijn sponsors steunt de VSSF ons ook heel goed, dankzij hen kunnen we ook heel wat meer dingen doen tijdens zo’n seizoen. Het is wel anders, omdat ik alles nu wat serieuzer moet nemen. Je hele leven gaat er rond draaien en je bent er dag in dag uit mee bezig, maar het is fantastisch. Als het snowboardseizoen voorbij is, vind ik dat ook wel even lekker. Dan kan ik me richten op mijn vrienden en studie Politieke en Sociale wetenschappen aan de universiteit van Leuven. Ik hoef dan ook even niet snowboarden, maar ga ik bijvoorbeeld skateboarden of motorcrossen. Motorrijden? Is dat niet de snelste manier om geblesseerd te raken? Ja, ik cross met een Suzuki RM250, dit is een 250cc 2-tact. Dat brengt inderdaad een pak extra risico met zich mee. Vooral in het begin probeerde ik meer dingen die misschien minder gecontroleerd waren en deed ik me er nogal eens serieus pijn mee. Maar tegenwoordig denk ik wel beter na, zo stop ik bijvoorbeeld op tijd wanneer ik moe ben, ook wou ik pas eens een cross meedoen maar ik heb het niet gedaan omdat het een beetje te riskant is nu het nieuwe snow-

I:@HI

Merlin Mulder

7::A9

Bavo Swijgers

boardseizoen voor de deur staat. Ik ga het dus niet laten maar ik ga er ook niet in overdrijven en het te serieus nemen. Wie inspireren je? Naast mijn ouders? Stefan Everts Stefan wie? Stefan Everts is een bekende Belgische motorcrosser. Ik heb zijn carrière altijd wel gevolgd en heb ook zijn autobiografie gelezen. Ik bewonder zijn doorzettingsvermogen en vind het inspirerend om te zien hoeveel moeilijkheden hij heeft moeten overwinnen om zo succesvol te worden.Mijn ouders helpen me altijd bij moeilijke beslissingen en staan altijd voor me klaar. Wanneer heb je je voor het laatst misdragen op de dansvloer? Euhm dat is al een tijdje geleden denk ik, misschien toen ik een week in Les 2 alpes was met het bataleon team? Je rijdt voor Bataleion. Hebben Bataleon shapes nog een voordeel nu er rocker is? Ik heb nog geen rockerboards uitgeprobeerd, maar ik moet je zeggen, “Ik vind triple base echt geweldig”, De ‘grote Belgische snowboarders’ waren freestylende freeriders of freeriders pur sang. Rij jij zelf ook offpiste? Ik heb nog niet de kans gehad om echt goede poeder te rijden, wat niet wegneemt dat ik dit super graag wil doen! Maar ik hoop dat ik dit seizoen wel de kans hiertoe krijg, het Nike6.0 team heeft er namelijk ook zin in. Favoriete snowboardgebied? Nieuw Zeeland is geweldig, alles is er eigenlijk goed. De sfeer in het park, het park, het landschap, het dorp, het is gewoon een perfect gebied.Verder was ik ook positief onder de indruk van Westendorf waar ik tijdens de Fishbone teamtrip naartoe ben gegaan. We hadden er een goed park en zelfs een beetje poeder, heel fijn dus. Beste snowboard ervaring tot nu toe? Wat me toch wel bij is gebleven was de Finale van de Fis Worldcup big air in Moskou. Er was enorm veel publiek, het was avond toen dus alles was verlicht en de hele setting was bizar sfeervol.

E6<>C6

>C=DJ9

Art

I:@HI

Jeroen Smeets

7::A9

Andrew Pommier

I'm an eternal late bloomer Andrew Pommier (1973, Vancouver), skateboarder en kunstenaar woont in het hart van Vancouver. Zijn opdrachtgevers variëren van onder andere Heroin Skateboards, Momentum Wheels, Rossignal, Adidas tot RVCA. Zijn moeder is blij dat allebei haar kinderen goed terechtgekomen zijn. Broer Scott is namelijk een succesvol skateboard fotograaf. Maar dat is hier niet relevant. Het werk van Andrew is herkenbaar en haast naïef, maar ook ongemakkelijk op het sinistere af. Zelf benoemt hij dit gevoel in zijn werk als een 'twinge of sad cuteness'. Andrew Pommier maakte de cover van deze RELOAD en maakte Kevin Bronckaers onderdeel van zijn trieste maar schattige universum. How did you get into the arts? Who or what were your influences to start? I got into drawing at a young age. My mom would give me paper and a pen to keep myself occupied. When I started in school I remember having a bunch of friends that I drew with who all had to have the same kind of lined spiral-bound notebook. I don't know who originated the notebook but I knew I had to get one. That cemented my lifelong love of drawing and sketchbooks.

I was dumbfounded by Joseph Beuys and trying to figure out how a wooden sled with a wool blanket and blob of fat could be art. I remember a lot of giggling with my brother and dad at the absurdness of the pieces we were looking at, but that is where the doors opened to thinking about art being more than a painting on a wall. I didn't catch up with that part of the art world again until my second year of art school. I'm an eternal late bloomer.

In my early teens I started thinking about art in a broader sense during a summer trip when we passed through Ottawa and stopped at the National Gallery. We checked out the more traditional work, but my curiosity was really peaked by the contemporary section of the gallery. It was the first time I had been exposed to art that wasn't the Group of Seven or Robert Bateman.

As far as some of my early influences, they can be found in the world of comic books, drawers such as Art Adams and Bill Sienkiewicz. The world of comic books gave way to skateboarding and then it was Mark Gonzales, Chris Miller, VCJ, and the rest. Now my influences run the gamut from Renaissance masters to the contemporary art world. 

ORgINAL MACHINE PRINTED ART

E6<>C6

>C=DJ9

Art

I:@HI

Jeroen Smeets

How would you describe your own style? I've never been very good at translating how and what I paint into words. I guess the quick answer would be my work is figurative and has a sad humor in it. At the root my work is very informed by my sketchbook so there is a heavy drawing influence. I hate thinking about color, like what color a shirt or a pair of shoes should be, but I think I have a pretty good handle on working with color. I like my paintings to pop with color. I can't tolerate a dull painting. That's not to say I don't use greys and darker colors; I'm just saying the colors can't be muddy. I know that people can recognize my work when they see it, and I know I have a personal style, but that evolved naturally without much thought. My style comes from an early love of comic books and animated series on after-school television and Saturday cartoons. Later I found skateboarding and was really excited by board graphics. It was only later that I discovered painting and fine arts. So all that is balled up in my head and it all, in small or large parts, makes it down to my hand. I wish I was better at rendering, but I think recently I have come to terms with how and what I paint. And what makes for a typical Andrew Pommier painting? People with animals, and a twinge of sad cuteness. You've worked for a lot of skateboarding companies. What is it in your work that you think appeals to the skateboarder? Since I was thirteen I have been saturated with that world. I was a voracious consumer of skateboarding in my teens. I love everything about it. I believe I have a good understanding of what makes a good skateboard graphic. I love just being part of that world. Playing a small part in adding a little bit to the amazing visual history of it.

7::A9

Andrew Pommier

I read somewhere that your surroundings inspire you. What is it that you find in Canadian nature? You are half right when you say I'm inspired by my surroundings, but when you say nature I think you are heading in the wrong direction. I'm not a big outdoorsman. Vancouver is surrounded by nature but I rarely get into the woods. I'm not a huge fan of hiking and I haven't been camping in over a year. I'm not against it. It's just rare that I get the opportunity or the interest in heading out into the wild. My inspiration comes from the down and out of my urban surroundings. My studio is located in the worst neighborhood in Canada. On a daily basis I see many people in the grip of poverty, drug addiction, and mental health issues. It can be sad, but there is also so much going on there. It's an amazingly random place that gets me thinking and turning things over in my mind. Do you think that being a Canadian artist has advantages or disadvantages compared to being an American artist? It's hard for me to say if either one is better. I can only go with what I know. The major disadvantage is how hard it is to live in the States legally. It would be easier for me to work in the skateboard and art worlds if I lived in California, but I travel down to L.A. pretty regularly since I moved to Vancouver. I do my best with the situation I'm living in. I like living in Canada for the most part. It's always nice to come back here after being away. It feels like a safe place to be. I think one of the major advantages of being from Canada is the slower pace we move at as a culture. It gives one time and space to evolve naturally. I think Canada has a little better understanding of the importance of culture. In the past, the government has been pretty good at giving the arts funding. That and socialized medicine. Animals play a dominant role in your paintings and drawings. Why? The animal kingdom provides a wealth of imagery and symbols. I like contrasting animals with people, as animals are ruled by instinct and nature. They aren't bogged down by anything extra except the drive to survive, while people get up to all sorts of nonsense and continue to destroy the place they live in. In some small way it's a comment on what we have become as a people and how we have forgotten to consider our animal friends, but in a larger way it's just a way for me to draw sharks and squid and pigeons and deer without having to be a nature painter. Artists like Josh Keyes and Tiffany Bozic have a much better handle on it than I will ever have, but I'm doing my best with the fists I've got. If I had my way I would paint differently. Besides animals, there are a lot of masks in your work. Who are you trying to hide and/or protect? I like the idea that a mask can play many roles: from being frightened and wanting to hide, to being menacing, to being an object of playfulness. I like the ambiguity of it as a symbol. It's just one of the many elements or crutches I lean on when making work. But I don't believe that when I first started drawing masks I was thinking of any of that. It just popped into my head and was born out of observation. My work is more about randomness than thought or contemplation.

E6<>C6

>C=DJ9

Skate

I:@HI

Victor Verbeek

7::A9

Judah Oakes

De Duistere Hordes van de Barrier Kult

Nog voordat ons de verhalen ter ore kwamen over de Canadese Deer Man of Dark Woods en zijn satanische smith-grind-rituelen op betonnen Jersey barriers, ja zelfs voordat wij de zwarte bivakmutsen en de pentagrammen met eigen ogen hadden gezien, raakten wij geïntrigeerd door de Barrier Kult, BA.KU voor vrienden. Die noordelijke wouden mogen duister en eenzaam zijn en ledigheid is des duivels oorkussen, maar skaters die een eigen manifest schrijven... en zich daar strikt aan houden, dat gaat ver. De Barrier Kult is vanaf het eerste begin omgeven geweest door mythes, geruchten en geheimzinnigheid. Het lijkt alsof de Kult-leden zelf er weinig aan gelegen laten liggen om hierin verandering te brengen. Dat manifest – the scroll – bijvoorbeeld is voor niet-ingewijden nauwelijks te begrijpen en Deer Man of Dark Woods houdt qua welsprekendheid het midden tussen Darth Vader en het orakel van Delphi. Laten wij ons daarom eerst beperken tot een kort overzicht van de droge – niet demonische – feiten over barriers en barrier skateboarden. Jersey barriers danken hun naam aan het New Jersey State Highway Department dat in de jaren vijftig samen met het Stevens Institute in Hoboken een obstakel ontwikkelde om verschillende verkeersstromen veilig van elkaar te scheiden. De originele barriers waren van gewapend beton. Bovendien hadden ze – en dit maakt ze zo geschikt om op te skaten – schuin toelopende zijkanten met een knik op een kwart hoogte. Dit ontwerp was ooit bedoeld om auto's bij een botsing iets op te tillen, zodat de wielen van de grond zouden komen. De constructie vangt de klap op, door een auto – als maakt hij een kleine wally – te laten draaien en evenwijdig aan de barrier te laten uitkomen. Vijfenzestig centimeter hoge betonnen

een Jersey barrier gebruiken als quarterpipe, of spine, is niet voor zacHtmoedigen

muurtjes met een – zij het soms haast denkbeeldige – transition? Noem het extreem steile banks, noem het tight quarterpipes, maar je hoeft geen Fred Gall te heten om te begrijpen dat hier mogelijkheden liggen. Een Jersey barrier gebruiken als quarterpipe, of spine, is niet voor zachtmoedigen. Een relatief eenvoudige pivot to fakie gaat goed zolang je de barrier op rijdt. Naar beneden is een ander verhaal. Ondanks de 'transition' op sommige barriers komt barrier skaten vaak neer op het doen van supersnelle wallrides met halverwege een lip trick en het vergt meer dan een beetje board control om dat er stijlvol uit te laten zien. Er zijn skaters die barriers iets skatebaarder maken door met cement de overgang van de grond naar de 'transition' wat geleidelijker te laten verlopen. Barrier skaten blijft een rauwe discipline, die tegelijk ontoegankelijk is vanwege de moeilijkheidsgraad en toegankelijk omdat betonnen Jersey barriers, zeker in Noord-Amerika overal te vinden zijn. 

E6<>C6

>C=DJ9

Skate

I:@HI

Victor Verbeek

Ergens in het Canadese British Columbia, in de bosrijke streken rond Vancouver, kwam rond 2002 een groep skaters bij elkaar en schreef in een â&#x20AC;&#x2DC;zineâ&#x20AC;&#x2122;, in BA.KU-termen ook wel scroll genoemd, een handvest voor wat in hun ogen de enige pure vorm van skateboarden is: barrier skaten. De groep deelde een attitude die zich verzet tegen het gepolijste mainstream skateboarden. BA.KU staat voor een skateboarddiscipline die niet in de eerste plaats draait om de vraag of iemand goed kan kickflippen. Deer Man Of Dark Woods beschouwt de nadruk op technische perfectie als een elementaire zwakte in de hedendaagse skatecultuur. De Kult legt de nadruk op militante toewijding aan precies dat obstakel, dat door de huidige skateparkgeneratie vaak over het hoofd wordt gezien. Creativiteit en individualiteit zijn zwaktes die skaters, aldus BA.KU, zullen leiden richting rampspoed en verderf. Om de zwakheid te overwinnen zouden Kult-leden juist eindeloos dezelfde rituelen moeten uitvoeren op het altaar van de Kult, de barrier. Er wordt zelfs beweerd dat barriers volgens de BA.KU-doctrine in werkelijkheid in de aarde ingegraven omgekeerde kruizen zouden zijn. Dat er tegenwoordig vele soorten, subtiel van elkaar verschillende barriers bestaan, is mooi volgens DMODW, het doet niets af aan het belang van de rituele herhaling van dezelfde trucs op dezelfde barrier. Ba.Ku is een fundamentalistische levenshouding, geen spelletje. De Kult-leden dragen zwarte bivakmutsen, zo skaten ze anoniem als fantomen die op een spot rondspoken. Naar de identiteit van DMODW wordt nog altijd gegist. Er zijn hardnekkige geruchten, die wij hier verder niet zullen herhalen. De video 'Barrier Kult' Horde die oorspronkelijk in 2004 uitkwam en nu opnieuw is uitgebracht door het Britse Skull Skates liet de BA.KUstijl voor het eerst aan een groter publiek zien. Zachte wielen op hard beton. Pivots, disasters, tailslides, en 360 ollies to fakie op barriers worden afgewisseld met filmbeelden van satanische rituelen, horror en heksenverbrandingen. Death metal vormt de soundtrack. De montagestijl is rauw en sinister. BA.KU wil tegelijkertijd afschrikken en aantrekken. Het is niet voor niets een Kult, er moeten zieltjes gewonnen worden. De harde kern is nog altijd klein en bestaat uit West-Canadese locals. Huidige kopstukken dragen namen als Depth Leviathan Dweller, Muskellunge of the Dark Island en Hammerer of Roots. Toch is BA.KU Canada langzaam aan het ontgroeien. Sinds 2008 is er een BA.KU/ DMODW-schoen in samenwerking met Emerica en sinds Halloween in datzelfde jaar zijn er BA.KU decks van Skull Skates. Terwijl de Barrier Kult esthetiek gestaag doordringt in de bovengrondse skateboardwereld, ontwikkelt het skaten op barriers in Canada zich ook steeds verder. Inwoners van de wouden van British Columbia verspreiden geruchten dat DMODW onlangs een backside 360 flip to fakie heeft geland. Kickflips? Als dat waar is: de duivel moge hem halen.

7::A9

Judah Oakes

E6<>C6

>C=DJ9

Music

I:@HI

Job de Wit

GHISLAIN

POIRIER De meest opruiende beats van Canada komen uit de studio van Ghislain Poirier. De dj en producer uit MontrĂŠal zet een geheel eigen versie van dancehall en hiphop neer. Terwijl hij over de wereld tourt, krijgt zijn sound steeds meer internationale trekjes.

De Canadese dance-artiesten die we in Nederland kennen, zoals Richie Hawtin, Tiga en Akufen, hebben een duidelijke technoachtergrond. Poirier: “Ik ken hun werk natuurlijk en Richie Hawtin heeft vroeger een heel grote impact op mijn leven gehad. Ik ben opgegroeid met die muziek. Maar zelfs als ik probéér techno te doen, klinkt het uiteindelijk niet als techno. Mijn nieuwe e.p. is wel een beetje techno, maar op mijn manier. Ook als de beats meer rechttoe rechtaan zijn, kan je horen dat ik het ben. Je gaat het wel merken.” Poiriers nieuwe album heet 'Running High', en staat gepland voor begin 2010. Het wordt een mix van Caribische en elektronische sounds, vertelt hij. ‘Niet alleen geluidsmatig, maar ook technisch gezien, doordat het een dubbel-cd is met verschillende versies en remixen van tracks.” In vergelijking met voorganger 'No Ground Under' (2007) beloven nu alle tracks dansvloer georiënteerd te zijn. “Zelfs als ze wat langzamer zijn, is het de bedoeling dat ze op hoog volume gedraaid worden en de mensen aan het dansen maken.” De dj/producer voelt zich verwant met collega’s die net als hij tropische beats in funky dancetracks incorporeren types; mensen als Crookers (die aan Running High meewerken), M.I.A en Major Lazer. “We overschrijden allemaal muzikale grenzen. Het is leuk om ook anderen verschillende paden te zien bewandelen en ontdekken.” Heeft hij enig idee waar deze ontwikkeling in het nieuwe decennium naartoe leidt? “Nee! Het is heel onvoorspelbaar. Ik zou het niet weten. In de VS en in Mexico heb ik wel het idee gekregen dat urban latinmuziek het westen verder gaat binnendringen. De cumbia rukt op. Dat zou weleens het volgende hotte muziekgenre kunnen zijn.” Hoe reageren mensen op een Frans-Canadees die zulke heavy riddims komt pompen? “Hoe ik eruitzie en waar ik vandaan kom, maakt niet zoveel uit. Het is meer dat ze mijn naam niet kunnen uitspreken, ha ha.” Ghislain Poirier heeft zijn naam daarom maar ingekort. Op 'Running High' staat alleen nog zijn achternaam. Voor de goede orde: spreek het uit als een combinatie van Poirot en Perrier.

Montréal is een techno/minimal-stad, heeft Poirier ondervonden. “Wat ik doe heeft er dus niet al te veel roots. Ik vind het daarom wel bemoedigend dat er jonge, nieuwe dj’s zijn die open staan voor allerlei andere elektronische muziek. Toen ik begon te draaien, was er geen scene voor mij. Ik moest overal mensen vandaan zien te halen: indierockers, technoheads, hiphoppers. En ze laten weten dat iedereen welkom was op mijn feestjes.” Als frisse nieuwe talenten uit de stad beveelt hij met name Kenlo aan (“heel erg à la Madlib en J Dilla, ik houd enorm van zijn producties”), en Hovatron (“hij doet een remix voor 'Running High', en geeft feestjes samen met mijn vrienden van Megasoid”). Poirier voelt zich nog steeds thuis in de undergroundscene. ”Ik ben niet op zoek naar een topveertighit. Als het gebeurt, prima. Ik weet waar ik vandaan kom en ik weet waar ik naartoe ga, dus ik ben overal op voorbereid. Ik ben niet bitter of boos omdat ik geen mainstream hits heb.” Sommige Frans-Canadezen zien zichzelf als gediscrimineerde minderheid in eigen land, en zelfs als ‘de negers van Canada’. Hoe kijkt Poirier daar tegenaan en is dat misschien zelfs waarom hij zich zo identificeert met hiphop en reggae; muziek, immers, oorspronkelijk van de armen en onderdrukten? “Dat was veertig jaar geleden misschien waar, maar binnen de provincie Québec zijn we natuurlijk wél de meerderheid. Dus, tja. We zijn een minderheid in het land, maar persoonlijk ben ik wel verder dan dat. Ik voel me heel zelfverzekerd en ik ben ook niet bang om muziek te maken waar Québécois normaliter niet naar luisteren. Ik sta open om te ontvangen, en om te geven. Ik vind het leuk om te verzamelen en om te delen.”

als je naar nieuwe muziek uit jamaica luistert, is Het vrij waanzinnig om te Horen Hoe ver ze bereid zijn te gaan. In zijn stad Montréal fungeert Poirier “min of meer als brug tussen twee scenes”, legt hij uit. “Ik ben geen puristische dancehallgast; ik houd er heel erg veel van en ik weet er ook wel iets vanaf. Maar ik ben meer die gozer die dancehall weet te brengen naar mensen die er niets van weten. Ik werk natuurlijk al een tijdje veel samen met mensen uit de dancehall-scene. Face-T bijvoorbeeld, met wie ik al tien jaar werk, of Mikey Dangerous, die misschien wel de grootste dancehall-artiest van Montréal is. Ik maak die connecties zeker wel.” “Ik kan mij de eerste lp van The Orb uit 1991 herinneren, waarin veel dub- en reggaesamples worden gebruikt. Als fan van elektronische muziek was ik geïnteresseerd in waar die samples vandaan kwamen, en begon ik naar dubmuziek van King Tubby en dat soort mensen te luisteren. Langzaam maar zeker kwam daar jarentachtigreggae bij, en ook nieuwe dancehall. Tegenwoordig houd ik van zo’n beetje alle soorten reggae. Het is een enorm veelomvattende stijl, net als rock. Het gaat van hele stille tot hele intense en uitdagende muziek. Als je naar nieuwe muziek uit Jamaica luistert, is het vrij waanzinnig om te horen hoe ver ze bereid zijn te gaan. Wat in dat land voor popmuziek doorgaat is zo iets anders als in Canada!” Is er toch iets typisch Canadees aan jouw aanpak? “Misschien! Wat ik wel weet: hij is niet Amerikaans, en ook niet Caribisch. Als Frans-Canadees uit Montréal is het zo dat mijn favoriete muziek meestal niet uit mijn eigen territorium kwam, dus ik ben altijd geïnteresseerd geweest in vreemde muziek. Kijken wat er gebeurt in Europa, in de VS.”

De vijf tracks van Ghislain Poirier die je gehoord moet hebben 1. Poirier featuring Burro Banton - Trust None of Dem (2009) 2. Ghislain Poirier featuring Face-T - No More Blood (Megasoid Remix) (2007) 3. Poirier featuring Face-T - Blazin' (Modeselektor Remix) (2008) 4. Busy Signal - Cool Baby (Poirier Remix) (2009) 5. Lady Sovereign - Fiddle With the Volume (Ghislain Poirier Remix) (2005)

E6<>C6

>C=DJ9

Surf

I:@HI

Maarten van der Schaaf Nils Elzenga

Peter Devries op 1ste kerstdag in 2008. Jeremy Koreski: “Deze spot breekt maar een paar keer per jaar. De swell moet gigantisch zijn – zo’n 10 meter – anders loopt het niet.

7::A9

Jeremy Koreski

Tussen beren en barrels Terwijl beren door de oerbossen zwerven en najaarsstormen over de stranden razen, maken surfers op het Canadese Vancouver Island zich op voor de winterswells die de oceaan hun kant opstuurt. “Zeeleeuwen grommen als je indropt.” RELOAD ging op bezoek tijdens de O’Neill Cold Water Classic. Het is half elf ’s ochtends, maar het zou evengoed middernacht kunnen zijn. Boven de Grote Oceaan is de lucht diep donkergrijs. De zee kleurt zwart. Het hoost van de regen en een zuidwester raast over de branding. Na een elf uur lange vlucht vanuit Amsterdam, een twee uur durende boottocht over de Straat van Georgia en een fikse autorit door eindeloze bossen, voelt Tofino aan als het einde van de wereld. En dat is het eigenlijk ook. Tofino ligt op het uiteinde van een landtong aan de westkust van Vancouver Island en de weg, die het dorp pas sinds 1950 verbindt met de buitenwereld, houdt hier simpelweg op. Letterlijk the end of the road. 

de rest, voornamelijk rednecks, vond ons maar raar. Ze noemden ons surfmietjes.

Surfmietjes Surfen is in Tofino de laatste jaren explosief gegroeid. “Op een mooie zomerdag liggen er zo honderden surfers in het water,” vertelt de twintigjarige Noah Cohen. “Het dorp is uitgegroeid tot Canada’s surfhoofdstad. Tien jaar geleden is de surfboom begonnen, maar de laatste paar jaar gaat het pas echt hard. Toen ik begon aan de middelbare school waren er vier of vijf surfers, meer niet. De rest, voornamelijk rednecks, vond ons maar raar. Ze noemden ons surfmietjes. Vissen en bier drinken vonden ze cooler. De laatste tijd is dat helemaal veranderd.”

Go Pete, go!

In de zomer runt Sepp Bruhwiler met broer Raph een surfschool in Tofino. ’s Winters speelt hij liever zelf buiten.

Dat blijkt tijdens de Cold Water Classic. De wedstrijd ontvouwt zich als een sprookje. Aan het strand direct achter het huis waar hij opgroeide, surft local hero Peter Devries (26) alle pro’s, onder wie Cory Lopez en Jay Thompson, compleet zoek. Zijn signature aerials en 360’s betoveren de jury. De speaker schreeuwt met overslaande stem: “Tofinoooo, can you believe?!” Devries’ triomftocht brengt Tofino, een gehucht van nog geen 1500 zielen, in extase. ‘Go Pete, Go!’ staat er boven de menukaart van restaurant Shelter. Op het uithangbord van het benzinestation prijkt tussen de benzineprijzen dezelfde aanmoediging. Tijdens de finale zijn alle winkels dicht. Na Devries’ onwaarschijnlijke eindoverwinning barst op het strand een waar volksfeest los.

6 mm wetsuits In het najaar en de winter is Tofino gewoon een uitgestorven dorp waar het meestal regent. “Life is good, but WET,” vertelt de lokale sterfotograaf Jeremy Koreski. “Het hoost en stormt al dagen.” Tofino’s ruige kustlijn trekt iedere herfst duizenden storm watchers die de Perfect Storm willen beleven. De depressies zijn zo heftig, dat boomstammen op stranden en in de line up doodnormaal zijn – niet voor niets heet het hier ook wel de Drijfhout Kust.

Tofinoooo, can you believe?!

Voor Koreski is het stormseizoen de tijd voor de jaarlijkse surfen kampeertrips met Peter Devries, Noah Cohen en de gebroeders Sepp en Raph Bruhwiler, die een surfcamp runnen in het dorp. Najaar en winter zijn Koreski’s favoriete surfseizoenen. Koreski: “Het is dan rustiger in het water en we hebben vaker offshore wind. De golven zijn hoger en cleaner. Bovendien zijn de omstandigheden makkelijker te voorspellen dan in de zomer.” Maar de winters zijn toch ook fucking koud? “Dat valt best mee,” zegt Koreski. “Het grootste deel van de winter blijft het boven het vriespunt. Een paar keer per jaar wordt het min 15 en dan sneeuwt het een paar weken.” De rest van de winter regent het vooral heel veel. “We weten wat ons te wachten staat als we een paar dagen gaan kamperen op afgelegen spots. We zijn altijd goed voorbereid. We zetten een kamp op met grote zeilen over onze tenten en bouwen kampvuren om warm te blijven. In het water dragen we 6 mm wetsuits.” 

Peter Devries door de sneeuw op weg naar een ijskoude, maar lege line up.

E6<>C6

>C=DJ9

Surf

I:@HI

Maarten van der Schaaf Nils Elzenga

7::A9

Jeremy Koreski

Beren, poema’s en zeeleeuwen Tijdens een vijfdaagse kampeertrip afgelopen winter waren de weersomstandigheden niet de voornaamste vijand van de Tofino surfcrew. Koreski: “Drie zwarte beren kwamen telkens naar ons kamp om onze voedselvoorraad te jatten. Met stenen gooien hebben we ze weggejaagd.” In ’s werelds grootste gematigde regenwoud lopen ook grizzlyberen, wolven en poema’s rond. Soms komen ze het dorp in. Vooral poema’s zijn de grote vrees van ouders, die kleine kinderen en huisdieren om die reden niet graag alleen buiten laten. Devries kan daarover meepraten: “Een klasgenootje van de basisschool is gedood door een poema.” Zelf heeft hij er maar één keer een gezien. “Ik zag hem uit de verte van het strand het bos inlopen. Ik had mazzel. Normaal zie je poema’s pas als ze al te dichtbij zijn en je je niet meer kunt verdedigen.” Niet alleen op land, maar ook in zee is het dierenleven formidabel. Denk walvissen, orka’s, haaien en zeeleeuwen. Devries: “Op Long Beach, een baai even buiten Tofino, zijn er vlak voor de kust rotsen waarop zeeleeuwen rusten. Het zijn territoriale dieren. Vooral in de paartijd kunnen de mannetjes knap agressief worden als we daar surfen. Ze zullen wel denken dat we hun vrouwtjes komen stelen. Hoe dan ook, het is knap intimiderend als een stuk of tien van die kolossen je met opgezwollen borst blaffend omsingelen. Ze komen heel dichtbij en showen hun grote hoektanden. Todd Graham, een lokale surfer en walvisgids, weet waar Devries het over heeft. Graham: “De mannetjes kunnen wel duizend kilo worden. En je ziet ze ook echt met de golven spelen. Ze grommen als je indropt. Zelf ben ik een paar keer het water uitgejaagd, maar dat overkomt me niet meer: ik weet nu dat ze alleen maar bluffen.”

Reistips van Jeremy Koreski: Slapen – In Tofino zijn tal van dure lodges en hotels. Een goedkopere optie is de Clayoquot Field Station, Tofino’s enige hostel. Arrowvale Campground is voor de diehard kampeerders. Eten – Lekker eten kan je bij Sobo (www.sobo.ca). Voor een romantisch diner moet je bij Schooner Restaurant zijn, Shelter is de meest bruisende eettent van het dorp (www.shelterrestaurant.ca).

Jeremy Koreski: “Dat is één van de drie beren die ons eten kwam stelen tijdens een winters surfen kampeertripje. Raph Bruhwiler probeert hem weg te jagen met een steen.

E6<>C6

>C=DJ9

Skate

I:@HI

Victor Verbeek

7::A9

Alex Mercier Guilliaume Cloutier

INTRUDERS Skaters hebben zichzelf altijd al illegaal toegang verschaft tot spots, op zoek naar nieuwe mogelijkheden. Dogtown had zijn Z-Boys die tijdens droge zomers zwembaden claimden gewapend met pompen en bezems, op de voet gevolgd door chroniqueur Craig Stecyk die alles vastlegde. Het Canadese Quebec City heeft zijn Intrus, locals die 's winters gebouwen binnendringen met breekijzers en betonscharen. Omdat het spannend is, maar vooral om meters sneeuw en temperaturen van –45 te ontlopen.

Ook de Québécois hebben hun chroniqueurs: filmer Éric St-Laurent en editor Timothé Martin. RELOAD sprak met Martin over strenge Canadese winters en nog strengere agenten – althans, voor Canadese begrippen. “Je pleegt huisvredebreuk, het gaat erom snel, onopvallend en geruisloos te zijn.” Geruisloos en onopvallend zijn niet bepaald de eerste woorden die je te binnen schieten bij het zien van de openingsbeelden van de skatefilm 'Intrus II, Straight outta QC'. In flikkerend zwart-wit VHS beeld zien we half onherkenbaar uitgedoste jongens door parkeergarages, kruipruimtes en ventilatieschachten sluipen. Niet veel later wordt kantoormeubilair getrasht, worden ijshockey- – jaja – tribunes ge-ollied en blijkt zelfs het kleinste luikje groot genoeg voor een lading drank en een bescheiden quarter pipe. Canadese beveiligers blijken grofweg in twee types uiteen te vallen. Zij die geduldig voor de camera in zalvend Frans uitleggen dat het vanwege 'interdit' nu toch echt 'fini' moet zijn. En zij die er 'alors...' meteen met getrokken walkietalkie bovenop duiken. Het skateboardniveau in de films is behoorlijk, maar het zijn uiteindelijk de verrassende, soms surreële locaties die Intrus bijzonder maken. Gymzalen, fabriekshallen en

hier en daar zelfs een woning. Soms zijn spots geheel verlaten, of diep verborgen in de krochten van een gebouwencomplex. Vaak ook zien ze eruit alsof er net nog mensen waren, of ieder moment zouden kunnen binnenkomen. Timothé Martin: “De eerste Intruders over wie ik ooit hoorde was een groep jonge skaters die zichzelf de ULC Crew noemde. Zij begonnen in de winter van 1993 met nachtelijke sessies in de parkeergarages en gangen van het ‘G Complexe’, een regeringsgebouw in het centrum van Québec City. Toch duurde het tot 2004 voor Intruders echt uitgroeide tot een serieus Canadees fenomeen. In die dagen reed ik voor 540 skateshop, een lokale winkel in de buitenwijken van Quebec City. Het team bestond uit vijf skaters en een filmer: Éric St-Laurent. Samen begonnen we in gebouwen te skaten waar we objecten als trappen, handrails, ledges en curbs vonden. We drongen binnen op de campus van een universiteit, in winkelcentra, op bouwplaatsen en in ieder interessant leegstaand gebouw dat we maar konden vinden.” 

Toen we dit pand vonden was het nog in aanbouw. We hebben er dagen ongestoord kunnen skaten. Een paar dagen later lieten we de fotoâ&#x20AC;&#x2122;s aan wat vrienden zien, waarop er een vertelde dat hij in dat pand aan het werk was. Op de fotoâ&#x20AC;&#x2122;s zag hij dat we zijn toolbox gebruikten om op te skaten, hij kon er hard om lachen.

“Het komt erop neer dat wij continu onze ogen openhouden voor mogelijke nieuwe indoor-spots. Zeker tijdens het strenge Canadese winterseizoen. Bouwplaatsen zijn geschikt omdat daar veel materiaal ligt om obstakels van te maken: triplex, bakstenen, prullenbakken, alles is bruikbaar voor ons. Wanneer we zo'n spot vinden, komen we terug in het weekend als de bouwvakkers er niet zijn en wachten we tot het nacht wordt. Dan dringen we het terrein binnen en gaan we op zoek naar deuren die niet met platen zijn afgesloten. Als je weet waar je op moet letten en zorgvuldig zoekt, vind je altijd wel een ingang die niet zorgvuldig is geblokkeerd. Het is belangrijk om in kleine groepen – maximaal vijf personen – te opereren. Je bent illegaal op een particulier terrein. Iedereen moet precies weten wat hij doet.” Wat gebeurt er wanneer jullie op heterdaad worden betrapt? “Het hangt er vanaf wie je betrapt. Is het een oud vrouwtje, een campusstudent, een beveiligingsagent, een eigenaar, of de politie? Soms komen we 'gewone burgers' tegen die een hekel hebben aan skaters en de politie bellen. Daarom blijven we altijd de omgeving in de gaten houden. In sommige gevallen proberen we door middel

van diplomatie mensen over te halen, ons toe te staan om voor een beperkte tijd ergens te skateboarden. Vaak is dat net voldoende om een truc te filmen. Wanneer we beveiligingsagenten tegenkomen die agressief zijn of onze boards proberen af te pakken, dan gaan wij soms ook in de tegenaanval. Achtervolgingen door ondergrondse universiteitsgangen zijn routine geworden. Maar goed; wij zijn jong en snel op onze decks. We kunnen ons makkelijk verspreiden in verschillende richtingen om te voorkomen dat we allemaal tegelijk opgepakt worden. Het is goed om een ontsnappingsplan te bedenken. Wij proberen alle uitgangen en alle verdiepingen van een gebouw waar we binnendringen vooraf te verkennen. Zeker wanneer we met de politie te maken krijgen worden dat soort maatregelen belangrijker. Voor hen wegrennen kan je makkelijk in grotere problemen brengen: je wordt gearresteerd, of krijgt boetes. Vaak is meewerken dan een betere strategie. Boetes zijn rond de CAD 100 en we hebben er allemaal al wel een paar gekregen. Uiteindelijk is iedere situatie uniek en wie zich het beste aanpast aan zijn omgeving, loopt het minste risico.”

Wanneer we een spot vinden gebruiken we alles wat we tegenkomen. Het is niet zo dat we met extra materiaal rondlopen om de spots te bouwen. Een gevonden ijshockeyschaats doet dus prima dienst om deze oude gastank op zijn plaats te houden.

Nog spannende verhalen over confrontaties? “Veel confrontaties zijn legendarisch geworden in de skate scene in Québec. Ikzelf werd ooit door zes tamelijk uit de kluiten gewassen beveiligers in een hoek gedreven in een universiteitsgang. Mijn vrienden wisten te ontsnappen, maar ik werd gepakt. Ik moest mijzelf identificeren – ik weigerde – en ze probeerden mijn board af te pakken, maar ik hield het vast alsof het mijn meest dierbare bezit was. Beveiligingsagenten mogen je niet arresteren, dat kan alleen de politie. Toen die werd opgeroepen, kon ik mij met wat geweld door de kring van mannen heen wringen – ze mogen je ook niet vastgrijpen – en naar de straat racen op mijn deck. Daar stond de rest van de groep, als bij een bankoverval, met een auto met draaiende motor. Toen we de hoek om reden, zagen we twee politieauto's met zwaaiende sirenes passeren. A close shave.” Wat maakt dit tot een specifiek Canadees fenomeen volgens jou? “Québec kent winters van vijf maanden lang. Van half november tot half mei kan hier makkelijk vijf meter sneeuw liggen. In januari en februari dalen de temperaturen gemiddeld van -15 tot -45 graden Celsius. Dat maakt Québec City niet de meest ideale plek voor een skater om te wonen. Er zijn – vanwege absurd hoge verzekeringspremies – geen indoorskateparken. Skaters moeten dus wel creatief

In een van de buitenbuurten van Québec staat een verlaten, half gesloopt ziekenhuis, waar vroeger alle terminale patiënten naartoe gingen. Een bizarre plek die we ook wel 'ghost house' noemen. We hebben er nooit iemand gezien, maar een paar weken nadat we het hadden gevonden was alles dichtgetimmerd. Met onze bijlen zijn we alsnog binnengekomen.

zijn, willen ze tijdens deze gure maanden nog eens op hun board staan. Bovendien: Er komt een einde aan de aantrekkingskracht van spelletjes s-k-a-t-e in onverwarmde parkeergarages...” Kun je wat vertellen over de films? “We hebben twee skateboardfilms gemaakt: 'Intrus', 'Straight outta QC' en 'Intrus I,' waarin we onze avonturen hebben gedocumenteerd. Je ziet zowel trucs en inbraakacties, als interviews over de gebouwen en de onvermijdelijke confrontaties met security en politie. Al het beeld is geschoten in openbare of verlaten panden, in regeringsgebouwen of op bouwplaatsen. De films zijn rauw en ongecensureerd – sommige skaters dragen bivakmutsen en zonnebrillen om enigszins anoniem te blijven, maar brekende enkels en knokpartijen met 'de arm der wet' zitten gewoon in de eindmontage. De documentaires geven een realistisch beeld van wat wij tijdens die eeuwigdurende Canadese winters meemaken. Ik wil trouwens vermelden dat filmer Éric St-Laurent vrijwel al het materiaal in zijn eentje heeft gefilmd. Zijn bijdrage aan deze scene is enorm geweest. Zonder hem was Intrus een lokaal randverschijnsel gebleven. Misschien is het dat nog steeds... Maar dan wel een heel bijzonder randverschijnsel.”

Op sommige spots moet je inbreken om uit te breken. Nadat we de nooduitgang van een verlaten gymzaal hadden opengebroken besloten we om de trap die eindigt in een grasveld te skaten. De deur hebben we vastgezet met een brandslang omdat hij de hele tijd dichtviel, een paar spaanplaten op het gras maakten de spot klaar voor Mohawk Arash en zijn backside 5-0.

E6<>C6

>C=DJ9

Snow

I:@HI

Edgar Lanting Peter van Rhoon

7::A9

Jenna Low

Back to the Future poedersurfen met een noboard Het is een knisperend koude dag in het najaar van 1963. Tom Sims is veertien en knutselt zijn eerste snowboard in elkaar. Twee jaar later bouwt Sherman Poppen de snurfer en in 1979 maakt Jake Burton het eerste snowboard van fiberglass. In 1998 kruisen de curves van progressie en regressie elkaar tijdens een vreemd moment in de snowboardhistorie en bedenkt de Canadees Greg Todds zijn eerste Noboard, nadat hij een flinke blessure aan zijn knie heeft opgelopen. Hij verwijdert zijn bindingen, boort vijftig schroeven in zijn board, smeert daar een dikke laag surfwax overheen en bevestigt een touw aan de neus van het board als leash. Surf’s up!

Een snowboard zonder bindingen 25 jaar na de uitvinding van de highback. Hoe kom je erop? Maar volgens Todds is dit dé manier om het echte surfgevoel in de sneeuw te ervaren. Bijkomend voordeel: sneeuwsurfen zonder bindingen is minder belastend voor je knieën. Zes jaar later, in 2004, is Noboard een klein bedrijfje, er is een partner aan boord: (Cholo Burns) en de Noboard kit gaat in productie: De 50 schroeven zijn geëvolueerd tot een harde kunststof grip pad met leash, die op ieder snowboard bevestigd kan worden. Net op het moment dat de Noboarders een kleine cult following krijgt, slaat het noodlot toe en komt Greg in 2005 om in een lawine. Burns en een aantal vrienden besluiten het bedrijf voort te zetten en in 2008 vloeit uit de vriendschap tussen Burns en Burton-designer ‘JG’ (John Gerndt) de verkoop van de Noboard-licentie aan Burton voort. Noboarding lijkt de wereld te gaan veroveren. Begin 2009 staat er pontificaal op de Noboardwebsite: "Hi there brother and sister noboarders. It is with great happiness we are here to let you know (NO) that we have gone back to producing our own Noboard Pads again. MADE IN CANADA!!! We came to the conclusion that quality was really important to us. Although our relationship with Burton was a step towards global distribution and

an way to get Noboarding worldwide, we felt like we were compromising all the hard work we had put into Noboarding for years, by producing a sloppy product from China. We are excited to be taking it back and moving forward as a small company again." Wat? Aandelen teruggekocht? Fuck world domination? Tijd voor RELOAD om even contact op te nemen met de Noboarders. We spraken met Jenna Low. Vertel eerst eens wat meer over Noboard? Kun je het gevoel beschrijven van snowboarden zonder bindingen? Wat voegt het toe? Is het alleen een gimmick of echt een nieuwe ervaring? Heb je, als je bochten inzet, eigenlijk wel voldoende grip? “In één woord: Yes! Noboarding geeft je eerst een gevoel van vrijheid en tegelijkertijd een onverwachte shock dat je echt kunt boarden met een board zonder bindingen. Je voelt het board veel beter, verplaatst je voeten en oefent op verschillende manieren druk uit, om verschillende effecten te bereiken. Het werkt eigenlijk hetzelfde als surfen. Doordat je gebruik maakt van de vallijn van de berg, maak je minder gebruik van weerstand (sliden) en ga je meer met een flow de berg af. De bergen krijgen er ineens een nieuwe 

ik geef niet eens commentaar op de vraag of Het een gimmick is. die vind ik ronduit beledigend

uitdaging bij. Noboarding is iets wat je soms doet, of misschien wel altijd. En ik geef niet eens commentaar op de vraag of het een gimmick is. Die vind ik ronduit beledigend.” Hoeveel sneeuw heb je nodig voordat het leuk wordt om met een Noboard de piste op te gaan? Met andere woorden: heb je 50 cm nodig of is 5 cm al genoeg om los te gaan? “Vanaf zo’n 10 cm of meer werkt het. Het hangt ook een beetje af van je niveau, net zoals bij snowboarden. Het is natuurlijk altijd het leukste om in diepe sneeuw te boarden, maar we hebben ook in ondiepe sneeuw gereden en ook dat was geweldig.” Wat voor boots gebruik je eigenlijk? “Sorel Caribou-laarzen. De noppenzool daarvan werkt perfect met het Noboard pad. Stabiliteit, grip en vrijheid van de enkels zijn met Caribou’s veel groter dan met snowboardboots. In die Sorels gebruiken we dan wel de binnenschoenen van moderne snowboardboots.” Jullie verkochten de rechten van Noboards aan Burton en verwachtten dat zij een kit zouden produceren zonder Burton branding? Is dat niet wat naïef? “Eén van de redenen dat we met Burton in zee zijn gegaan, was om te kunnen werken met een boardgenie als JG. We hebben inderdaad het verkeerde contract getekend en kwamen erachter dat we een hoop opgegeven hadden en er niet de support voor terugkregen die we verwacht hadden. Het was niet onze bedoeling om de hele boel over te dragen om daarna achterover te leunen en te incasseren. JG en Cholo zaten vol met ideeën en ontwerpen voor board shapes die het beste met onze Noboard pad zouden werken. Het product dat Burton maakte was inferieur, zowel qua rubber als touw. En ook over het ontwerp waren we niet enthousiast. Naast het kwaliteitsprobleem was er het verplichte Burton-logo op de pad. Dat bleek een probleem voor vrienden en boarders die gesponsord werden door andere bedrijven die geen B-logo accepteerden.

De droom van Greg was om iedereen in de wereld de kans te geven om een Noboard uit te proberen. Vandaar ook dat we het wereldwijde distributiekanaal van Burton dé manier vonden om Gregs idee tot uitvoering te brengen. Dat vind jij misschien naïef, maar wij zagen vooral het voordeel van de middelen en materialen die Burton kon leveren. Dat neemt niet weg dat JG en een groot gedeelte van de Burton crew echt super waren om mee samen te werken. We hebben er nog steeds vrienden en steunen JG en het ‘fish project’, een board dat we adviseren om te gebruiken onder de Noboard kit. Maar achteraf bezien, zouden we dingen natuurlijk anders hebben gedaan.” Wat is eigenlijk het verschil tussen een grip pad gemaakt in China en één afkomstig uit Canada? Zo’n Noboard pad ziet er toch niet echt high tech uit? “Die opmerking vind ik eigenlijk opnieuw beledigend. Ons leven staat in het teken van dit product. Waar wij snowboarden, moet je verzekerd zijn van een betrouwbaar product.” Heb je een top-5 van boards die ideaal zijn voor noboarding? Of kun je ieder board gebruiken? Hoe zit het bijvoorbeeld met de lengte?Ik kan me voorstellen dat je board korter is dan een gemiddeld cambered board, omdat je de pad op de achterkant kunt aanbrengen. “Wij adviseren altijd een fish shape, die werkt het beste. Meestal worden kortere boards gebruikt, bijvoorbeeld tussen 5’3” en 5.7”, maar dat hangt af van de sneeuwhoogte. We kennen ook grotere gasten die altijd met 6.0” fishes boarden. We hebben Gentem en Stepchild boards van 6’8” en 6.4”. Het mooiste aan noboarding is dat naarmate je er beter in wordt, je vrijer wordt qua stijl en je de verschillende boardvormen ook beter gaat aanvoelen.” www.noboard.com

E6<>C6

>C=DJ9

Gear

I:@HI

Edgar Lanting

POWDER PROOF 01

07 05

Je hebt een busje, tijd en snow-forecast.com voorspelt een enorme dump. Wat neem je mee. Onderstaand onze keuze.

04. Thirtytwo, Ultralight snowboard boots

01. DaKine Rover wanten

05. Ortovox, Grizzly schep

Deze wanten zijn voorzien van een Gore-Tex insert voor totale waterdichte bescherming en geïsoleerd met Primaloft, wat zorgt voor een wind- en waterdichte ademende binnenkant. Dit gecombineerd met een lichte fleecevoering houdt je handen extra droog en heerlijk warm tijdens poederavonturen. ` 99,95 www.dakine.com

02. Lib-Tech, Travis Rice 157 board

Dit signature board van Travis Rice is een gegarandeerd backcountry freestyle kanon. De relatief stijve flex maakt dit board geschikt voor zowel poederrijden als pisteknallen. De Lib-Tech Banana Traction krijg je er gratis bij; Reverse Camber (door Lib-Tech heruitgevonden) zorgt voor easy riding, de Magnetraction voor super houvast van de edges. ` 559,95 www.stairss.nl

03. Dragon, Rogue goggles

Deze goggles hebben een optisch correcte dubbele lens die bovendien niet beslaat. Hij wordt geleverd met een volledig verstelbare strap en is gevoerd met comfortabele micro-fleece lining. ` 139,95 www.stairss.nl

Met 800 gram per boot zijn dit de lichtste boots op de markt op dit moment, meldt Thirtytwo. Het fast track vetersysteem maakt snel aan- en uittrekken van je boots een eitje, de thermisch vormbare binnenschoen zorgt voor optimale pasvorm en comfort. ` 310,- www.thirtytwo.com

Met een gewicht van 590 gram past deze schep in iedere tas. De schep is prima te gebruiken voor het bouwen van kickers of uitvoeren van reddingen en heeft een aluminium blad van 28 bij 21 cm. Vijf jaar garantie. ` 64,90 www.ortovox.com

06. BCA, Tracker 2 lawinepieper

De opvolger van de meest verkochte moderne lawinepieper; de Tracker DTS. BCApiepers zijn nog altijd de enige die beschikken over een ‘real-time’ display, d.w.z. geen vertraging tussen het verzonden signaal en het zien ervan op de display. Gevolg: sneller en preciezer zoeken. Met de toevoeging van een derde antenne en in combinatie met deze ‘real-time’ display, is het pin-pointen van het slachtoffer kinderspel geworden. Incl. simpele ‘multi burial’ schakelaar. ` 339,- www.powderhouse.nl

07. Arc’teryx Atom shell

Met het extreem lage gewicht en het gebrek aan bulk, voelt de Atom als een warme wolk om je lichaam. De Atoms zijn prima te dragen als toplaag, maar ook uitstekend geschikt onder een hardshell als midlayer in extreem koude omstandigheden. Ziet er door de slim fit en opvallende kleuren erg fijn uit ook. ` 200,- www.arcteryx.com

10 09 11

15 08. Nikita, Cloud 9 Pants

Gemaakt van supersterk DuPont gecoat Nylon twill is deze broek redelijk goed waterdicht (5000 mm waterkolom). Het achterwerk- en kniegedeelte zijn bovendien gevoerd met fleece voor extra comfort. ` 179,95 www.stairss.nl

09. Venture, Euphoria split/rocker board

12. Oakley Crowbar goggles

Oakley staat nog steeds bekend om de extreem goede lenzen. Ook de ventilatie van de goggles is volgens Oakley ongeëvenaard. ` 149,95 www.oakley.com

13. Bent Metal bindingen

Een ultiem board voor serieuze poeder. Gemaakt door Venture, uit Colorado, zo’n mooi ambachtelijk Amerikaans snowboardmerk dat niet in Europa verkocht wordt. De rocker maakt rijden in de poeder nog leuker. Dit board wordt ook gemaakt in een camber uitvoering. Check ook de ‘banana split twin tip’ van Venture. $ 895,- www.venturesnowboards.com

Bent Metal bindingen zijn volledig verstelbaar (goede pasvorm) en combineren een aluminium baseplate met een erg nauw luisterende polymeer/aluminium hybride highback. Met de rollover toe strap kun je ervoor kiezen om de toe strap op of over je tenen te dragen. Kortom: Superlichte alu bindingen van het merk dat zichzelf afficheert als “The master of aluminium binding technology” ` 179,95 www.stairss.nl

10. Timex Expedition WS4 Horloge

14. Nikita, Nightwish jacket

Alles is mogelijk wanneer je de gebaande paden verlaat... De oversized breedbeeld-display van de Timex Expedition WS4 geeft informatie in één oogopslag; hoogtemeter, barometer, kompas en thermometerinformatie. De Activity Review mode geeft diepte, hoogte en gemiddelden weer. Het digitale kompas zorgt ervoor dat je nooit verdwaalt. ` 229,- www.technolyt.nl

11. POC, Spine VPD Impact vest

Het Spine VPD Vest is op een niveau 2 (motor standaard EN 1621-2) gecertificeerde rugbeschermer, ontworpen voor zowel winter- als zomersporten. Het Spine VPD Vest beschermt je rug met het speciale VPD (Visco-Elastic Polymer Dough) materiaal. VPD is zacht en buigzaam zodat het zich aanpast en vormt naar de buiging van je rug. Bij impact wordt het VPD-materiaal hard, het absorbeert en verspreidt de energie van de impact. ` 180,- www.powderhouse.nl

Semi-donsjack met 170 grams downvulling in een combinatie van 70% dons en 30% veren. Tricot gevoerd goggle-vak en één voor je iPod/gsm. Je kunt de jas zelfs aan je broek ritsen. ` 249,95 www.stairss.nl

15. Mizu, 750 ml thermos-/drinkfles

Dit flessenmerk van de Fin Jussi Oksanen produceert flessen van roestvrij staal, dus duurzaam en super geïsoleerd voor zowel koude als warme dranken. Geen nare bijsmaak van metaal of plastic en 100% recyclebaar. $ 17,95 www.mizulife.com

19 20

22 16. Burton Custom V-Rocker 159

20. BCA, Stash BC Rider backpack

17. Protest softshells (dames & heren)

21. POC, Synapsis helm

Eén van de meest populaire boards op de markt ging voor 2009 in de remix. Toegevoegd werden wat V-Rocker (voor moeiteloze board controle) en een bredere waist, die zorgt voor een bredere inzetbaarheid. Won onlangs een Transworld Good Wood award. ` 550,- www.burton.com

Met een waterkolom van 8000 gram zijn deze goed ademende softshells ideaal voor de minder koude dagen of als second layer onder een technische shelll. Herenmodel ` 159,95 Damesmodel ` 179,95 www.protest.eu

18. Arc’teryx Alpha LT 1/2 Bib

De pasvorm van de Alpha LT 1/2 Bib is nauwkeurig aan het lichaam aangepast en met zijn 500 gram is deze stormbestendige hardshell bijzonder comfortabel. Gemaakt van drielaags Goretex Proshell. De broek is gemakkelijk aan- en uit te trekken door de twee zijritsen langs de hele lengte van de broek. Dé ultieme powder pant. ` 400,- www.arcteryx.com

19. Helly Hansen Merino Ondergoed

De nieuwste serie lichtgewicht baselayers uit de serie van Helly Hansen combineert een top product met een goede prijs. Merino wol aan de buitenkant houdt je warm, ‘LIFA holle vezels’ aan de binnenkant zorgen voor draagcomfort en voeren vocht (zweet) snel af. Shirt: ` 49,95 / Broek: ` 44,95 www.hellyhansen.com

BCA bracht als eerste packs op de markt waarin het water van je drinkzak niet bevriest. Deze rugzak met 35 liter inhoud, heeft een makkelijke snowboardbevestiging, extern vak voor schep en daarnaast dat unieke drinksysteem. Weegt 1446 gram. ` 149,- www.powderhouse.nl

De Synapsis helm van POC is opvallend licht van gewicht. Er is hier geen plaats om in te gaan op de techniek, maar deze helm is zo geconstrueerd, dat hij niet meer dan 375 gram weegt en toch voldoet aan alle veiligheidseisen. ` 109,- www.powderhouse.nl

22. Sorel Caribou snowboardboots

De moeder aller snowboardboots is veel geïmiteerd maar nooit geëvenaard. Caribou’s zijn volledig waterproof door de gesealde naden. Met een buitenkant van nubuck leer en gevulkaniseerd rubber en een binnenschoen van 9 mm Thermoplus-materiaal houd je je voeten warm tot een temperatuur van -40ºC. ` 139,95 www.sorel.com

WORD NU ABONNEE VAN RELOAD EN ONTVANG GRATIS EEN FORVERT TAS. VOOR SLECHTS € 29,95 Hoewel de RELOAD gratis te verkrijgen is, kan het zo maar gebeuren dat je er net naast grijpt in je local shop. Om er zeker van te zijn dat RELOAD vier keer per jaar op jouw deurmat valt word je abonnee. Niet alleen hoeven abonnees de deur niet meer uit, wanneer ze de deur uit gaan zien ze er ook nog eens goed uit. Forvert rugtas op de rug, en op naar de stad.

, ik abonneer me op RELOAD en betaal € 29,95. Ik ontvang 4 keer RELOAD en eenmalig de Forvert Backpack.

Naam Adres Postcode Woonplaats E-mail adres Telefoonnummer Geboortedatum (dd-mm-jjjj) O Hierbij machtig ik S.P. Abonneeservice om het verschuldigde bedrag van mijn rekening af te schrijven. Bank-/Gironummer: O Ik betaal per acceptgiro en betaal het verschuldigde bedrag + ` 3,50 meer per jaar. Stuur de ingevulde bon naar: S.P. Abonneeservice, Postbus 105, 2400 AC Alphen aan den Rijn. Of word lid via www.reload.nl. De actie loopt zolang de voorraad strekt. Abonnementen lopen door tot wederopzegging, na de eerste 4 nummers betaal ik slechts ` 14,95 per 4 nummers.

E6<>C6

>C=DJ9

Trash

I:@HI

Jeroen Smeets

15 DINGEN DIE JE NIET WIST OVER CANADA 1 2

De naam Canada is afgeleid van het Indiaanse woord Kanata en betekent 'dorp': aparte naam voor 's werelds één na grootste land. Canada heeft 6 tijdzones: als Vancouver gaat slapen, gaat de wekker in Newfoundland.

Canada is officieel tweetalig: Frans en Engels. Er zijn 9 miljoen Franstalige Canadezen. Aan die bevolkingsgroep 'danken' we ook de zangeres Céline Dion.

De hoogste berg van het land ligt niet in de Rocky Mountains, maar in het aan Alaska grenzende 'territorium' Yukon: de 5959 meter hoge Mount Logan.

De TransCanaday Highway loopt van Newfoundland tot Victoria, B.C en is de langste nationale snelweg ter wereld: 7604 kilometer.

Rijd je in één ruk van Halifax aan de oostkust naar Vancouver aan de westkust, dan zit je meer dan 73 uur in de auto.

12 7 8 9 10

Afhankelijk van de provincie moet je in Canada minimaal 18 of 19 jaar zijn om alcohol te mogen kopen en te nuttigen. Canada heeft het hoogste immigratiecijfer ter wereld: in 2009 verwacht men in totaal 265.000 immigranten. Dat zijn meer dan 30 nieuwe Canadezen per uur. Met 25 miljoen internetaansluitingen op een bevolking van 33 miljoen is het niet vreemd dat Canadezen de grootste Facebook-gebruikers op de planeet zijn. Hoewel Canada bekend staat als vreedzaam land, zijn er naar schatting zo'n 11 miljoen wapens in privébezit: 1 wapen per 3 inwoners.

Het land heeft enorme temperatuurverschillen. In Yellowknife in de Northern Territories is het 's winters overdag gemiddeld -24 graden Celsius. 's Zomers overdag gemiddeld 21 graden... De plaats Alert (5 inwoners) is het meest noordelijk gelegen, permanent bewoonde dorp op aarde. Je zit er 817 kilometer van de Noordpool.

Met 3,4 inwoners per vierkante kilometer is Canada een van de dunbevolktste landen op aarde. Zou het land even dichtbevolkt zijn als Manhattan, dan zouden er 168 miljard mensen wonen. Dat is 25 maal de wereldbevolking

Enkele beroemde Canadezen zijn Pamela Anderson, Avril Lavigne, Alanis Morissette, Neil Young, Jim Carrey, Leonard Cohen, Wayne Gretzky, Michael J. Fox en pornoster Peter North.

In Canada leven ook nog zo'n 1,2 miljoen 'aboriginals', verdeeld over de groepen First Nations, Inuit en Métis. Die drie groepen zijn op hun beurt weer verdeeld over verschillende stammen.

E6<>C6

>C=DJ9

Trash

I:@HI

Joris van Drooge

7::A9

Gijs Kast

Vergeet de frappé slurpende, iPhone-verslaafde hipsters met hun perfect door de war gestylede haar die de coffeecorners van Toronto, Montréal en Vancouver bevolken. De échte Canadees kom je tegen op het platteland, op de uitgestrekte prairies van Alberta of de flanken van de Rockies. Een ongecompliceerd figuur in een afgeragde pick-up truck, die het liefst gaat jagen of sneeuwscooteren met zijn buddies. Waar Boer zoekt Vrouw het levend bewijs is dat in Nederland iedere man tot een over zijn gevoel pratende softie met een identiteitscrisis is verworden, herbergt het Canadese platteland nog echte mannen. Je herkent ze gemakkelijk met de RELOAD spoedcursus.

CANADIAN Vergeet je Louis Vuitton man purse, het Canadese platteland is een plek voor masculiene kleding. Blijkbaar doen oneindige naaldbossen en tintelende bergbeken het Canadese mannenbrein hunkeren naar Gore-Tex-jassen, lieslaarzen en vuile jeans. De snor heeft geen enkele homo-erotische lading op het Canadese platteland. Wanneer je buren anderhalve kilometer verderop wonen en de dichtstbijzijnde kapsalon 300 kilometer rijden is, heeft uiterlijke verzorging niet de hoogste prioriteit. Waarschijnlijk vanwege de lastige verkrijgbaarheid heeft alcohol in Canada iets stoers. Zelfs al ben je dan 43 en heb je drie kinderen en een zeurende vrouw. Thuis wordt een biertje van de lokale microbrewery getapt. Onderweg of in het bos voldoet altijd een sixpack Molson. Dit biermerk werd vooral bekend door de slogan ‘I Am Canadian’: een hele generatie Canadese mannen ontleenden hun identiteit aan deze reclamecampagne. Dat dat bier smaakt als aangelengd slootwater, is van ondergeschikt belang. Wij droegen ze voor het laatst in onze grungeperiode, maar op het Canadese platteland kun je je nog altijd vertonen in een houthakkersshirt.

De pick-up truck. 1 op 3 is duurzaam, fossiele brandstoffen zijn helemaal niet oneindig en het broeikaseffect is iets in het hoofd van wetenschappers. Krassen, deuken en moddervlekken ook geen enkel bezwaar trouwens, want alleen stadsjongens wassen hun auto. Wat rijden we? Een Ford Ranger, Chevrolet C/K of gewoon een Dodge Ram: serving white trash since 1981. Een pick-up truck is niet compleet zonder iets achterop. Je verdenkt Canadezen er bijna van dat ze dingen in de achterbak zetten, gewoon om dingen in de achterbak te hebben. In de zomer een quadbike en 's winters een sneeuwscooter, al dan niet in combinatie met een dood hert of een andere bebloede jachttrofee. Ultiem Canadees momentje: jagers die bij de benzinepomp koffie staan te drinken rond hun nadampende kill op de pick-up. De pick-up truck is niet compleet zonder een bumpersticker of twee. Erotisch advies, politieke boodschappen of levenswijsheden: zie deze oneliners als een gratis inkijkje in de ziel van de bestuurder. Dit zagen wij bijvoorbeeld rijden op de oneindige Canadese highways: Hunting is not a matter of life and death. It's much more important than that. Don't fuck with a Canuck If You Don’t Believe In Oral Sex, Keep Your Mouth Shut Constipated people don't give a shit If Sex Is A Pain In The Ass, Then You're Doing It Wrong WANTED: Meaningful overnight relationship. Zeg je Canada, dan zeg je ijshockey. Niet zo gek in een land waar meer dan 50% van het landoppervlak gebukt gaat onder permafrost. Vraag een plattelands-Canadees nooit naar zijn favoriete team, want dan word je vervolgens een uur lang doorgezaagd over flip passes, backchecks, hookings en raggings. Bij de belangrijkste ijshockeywedstrijden van het jaar kijken meer dan 10 miljoen mensen in 's werelds één na grootste land (300 keer groter dan Nederland) naar – oh ironie! een puck met een doorsnede van 76 millimeter. Waar nationalisme in ons land tegenwoordig een nare bijsmaak heeft, zijn Canadezen bepaald niet vies van een stukje vaderlandsliefde. Vaak zullen ze hun nationale vlag - de zogenaamde maple leaf - dragen op jas, T-shirt of baseball cap. Ook biermerk Molson (van I am Canadian dus) heeft de vlag op al zijn blikjes. Stel dat Heineken 'Ik ben Nederlander' als nieuwe slogan zou kiezen en de blikjes zou bedrukken met onze driekleur. Het biermerk zou gelijk worden verdacht van extreemrechtse sympathieën. Rond iedere Canadees kwispelt een dik, wollig beest met een schofthoogte van minimaal 80 centimeter. Volkszanger Neil Young zong over de liefde tussen Canadees en hond in zijn nummer 'Old King'. King went running after deer/Wasn't scared of jumping of the truck in high gear/King went a-sniffin' and he would go/Was the best old hound dog I ever did know.

PS Emigreren naar Canada? Zie www.emigreren-canada.nl

E6<>C6

>C=DJ9

Trash

Het spijt ons dat we deze pagina moeten beginnen met een teleurstellende mededeling. Nee, een boardtrip naar Canada zal nooit zo goedkoop worden als een busreis naar Les Menuires. Alleen de vlucht naar Canada is al duurder dan de meeste busreizen. Vandaar de grote RELOAD Ski bum's guide to Canada: hoe houd je een boardtrip naar het westelijk halfrond een beetje betaalbaar? Geld

De koers van de Canadese dollar (CAD) staat lager dan die van onze euro. Voor ` 1 krijg je nu zo'n 1,58 CAD. En dat terwijl je in januari 2008 nog 1,45 dollar per euro kreeg. In gewonemensentaal betekent dat dat Canada een betaalbaar vakantieland is. Een liter benzine kost bijv. ` 0,65, een brood kost ` 1,50, een 6-pack cola ` 2,85 en een sixpack Molson Canadian maakt je portemonnee zo'n ` 7 lichter.

Vliegen

Belangrijkste kostenbesparing: vlieg naar Calgary, niet naar Vancouver. Want tickets naar Vancouver zijn de komende maanden peperduur i.v.m. de Olympische Spelen. Vanuit Calgary rijd je in anderhalf uur naar Banff/Lake Louise, een van de grootste wintersportgebieden in de Rockies. Op moment van schrijven heeft Air Canada (vanaf Schiphol via Frankfurt) een spotgoedkoop tarief naar Calgary: ` 250 retour. Inclusief taxen en toeslagen komt die vlucht op ` 514. Zoek bijv. op www.dreizen.nl of www.vliegticketszoeken.nl

Vervoer

Huur een auto of busje. Dat kan spotgoedkoop in Canada. Voor 330 CAD (` 210) huur je bijvoorbeeld twee weken lang een 4-deurs Toyota Yaris, ruim genoeg voor twee gasten met bagage ĂŠn boards. Ofwel: ` 105 per persoon per week. En waar huren? Thrifty.com is vaak de goedkoopste, maar maak altijd een prijsvergelijking op: www.comparecarrentals.com. En openbaar vervoer? Zelfs al ben je een duurzaam type, dan nog kunnen we het niet aanraden: twee busretours Calgary Airport - Banff kosten al meer dan een week autohuur. Maar vooral omdat we het hier over Canada hebben: met die gigantische afstanden kun je simpelweg niet zonder wielen.

Vakantieperiodes

Ook Canadezen gaan op vakantie, dus het is slim om te reizen buiten het drukke en dure hoogseizoen. Mijd in ieder geval Kerst, Pasen en Spring Break (eind maart/begin april). Gelukkig kan boarden prima tot het eind van het seizoen. De meeste skiliften in de Rockies sluiten eind april of begin mei. Niet vanwege tekort aan sneeuw, maar uit tekort aan klanten.

I:@HI

Ruben van der Laan

Slapen

Kabouterappartementjes zoals in de Franse Alpen ("wow, best een ruime gang!" "nee, dit is het hele appartement") kennen ze in Canada niet. Hier is alles groot, comfortabel en ruim van opzet. Maar helaas niet goedkoop: de Canadese Rockies zijn ook 's winters enorm populair en dat dreunt door in je portemonnee. Goedkoopste verblijfsmogelijkheid zijn de hostels van HI (www.hihostels.ca): in skioord Lake Louise kost een nacht op slaapzaal vanaf CAD 26,50 (ca. ` 17) per persoon. (Een tweepersoonskamer kost CAD 87 per nacht, ofwel ` 27 per persoon.) Ook in Banff zit een hostel, daar kun je een 5 day ski package boeken: 5 nachten slapen met 5 dagen skipas én ontbijt voor 563 CAD (` 355.) Dat lukt je nergens goedkoper. Nog een grote kostenbesparing van een hostel: je kunt er zelf koken. Ben je niet zo'n hosteltype, dan zijn bed and breakfasts een andere betaalbare optie: vanaf zo'n ` 40 per kamer per nacht.

Voedsel en drank

Buiten de deur eten is niet asociaal duur in Canada. Toch begint besparen met elke dag goed inslaan bij de supermarkt. Let wel op: alcohol is alleen verkrijgbaar bij staatsslijterijen en 'Cold beer en wine shops'. Check de openingstijden, want voor je het weet zijn ze gesloten en heb je een alcoholprobleem. Reken op minimaal ` 15 per dag aan eten en drinken (zelf koken in hostel) of ` 30 per dag als je uit eten gaat.

Special deals

Canadezen zijn - net als Amerikanen - gek op allerhande specials deals en discounts. Dat betekent dat een uurtje websurfen je fikse kortingen op kan leveren voor huurauto's, accommodaties enz. Houd ook ter plekke je ogen goed open: van hamburgers bij de Mac tot koffie bij Starbucks. Zoek ook op bij punt 9 genoemde websites.

Skipas

Hoewel de skigebieden lang niet zo groot zijn in de Alpen, zijn skipassen razend duur in Canada. Een 6-daagse Tri Area-skipas (Banff, Lake Louise, Sunshine Village) kost bijv. een schandalige ` 306. Doorgaans is het voordeliger om een combinatie van accommodatie en liftpas te boeken. (Zie punt 4 en 6.) Je kunt ook misbruik maken van de Canadese servicegerichtheid. Zijn er liften gesloten door sneeuwval of wind, dan kun je vaak geld terug te krijgen, of krijg je gratis een nieuwe dagpas.

Totaalkosten

Wat kost zo'n trip? Stel je gaat twee weken met zijn tweeën, vliegt op Calgary, huurt een tweepersoonsauto, slaapt in hostels in Banff en Lake Louise, regelt een skipas via de hostels en eet en drinkt bescheiden. Volgens onze schattingen komt de totaalprijs dan op circa ` 1650. Dat is inclusief alles: vlucht, auto, benzine, eten, drinken, skipas en de toeslagen. Oké, dat zijn meer dan drie bustrips naar Les Menuires. Maar voor dat geld heb je wel, om een cliché van stal te halen, een onvergetelijke ervaring.

Handige websites:

www.canada.travel www.discoveralberta.com www.hellobc.com www.banfflakelouise.com www.kickinghorseresort.com www.panoramaresort.com www.whistlerblackcomb.com

W W W. J A G E R M E I S T E R . N L

DRINKWIJZER.INFO

Geniet, maar drink met mate.