IT’S ALL ABOUT POP
SPRING 2011
MIKKEL PEETU BANG
FRONTSIDE 720 MELON - WHISTLER B.C ACTION: SCOTT SERFAS
IN THE
MAVRK MID 2
FLEX WRAP MIDSOLE FOR LIGHTWEIGHT COMFORT AND CONTROL
Named from the Roman God of Fire, vulcanization is the chemical process of converting rubber into a more durable material. But for Vans, it’s so much more. Vans isn’t the only vulcanized shoe, but it is the only vulcanized shoe chosen first by those who know better since 1966.
VANS AD
© 2011 Vans, Inc.
SNOW
MUSIC
Gerben Verweij
World Wide Music
Coverstory over rail rider, believer en ondernemer Gerben Verweij. “Mijn ultieme droom is om een railbattle op de Dam te organiseren, dat zou echt ziek zijn …” Pagina 18-23
SKATE Sportlife Vibes: Making Of …
Nog geen anderhalf jaar geleden maakte regisseur Billy Pols de korte documentaire Plank over Nassim Guammaz (zie coverstory vorige RELOAD). Dit keer brengt hij met de Sportlife Vibes-commercial een balans tussen credibility en commercie. Pagina 14-15
Jamie Thomas
Skateboarder Jamie Thomas verdween door de jaren heen steeds meer naar de achtergrond als eigenaar en creatief directeur van onder andere Zero, Mystery en Fallen. Later dit jaar komt de nieuwe Zero-film Cold War uit, dus reden genoeg om te checken hoe het nu met Jamie is. Pagina 24-25
The Big 7
Jamie Thomas is niet de enige die met zijn Leap Of Faith een Never Been Done probeerde. RELOAD zette de meest beruchte gaps in de skateboardgeschiedenis op een rijtje. Pagina 26-28
RELOAD’s Hoite Polkamp brengt zoals altijd de beste écht nieuwe muziek voor je in kaart. Pagina 10-11
Master’s Choice
Bas Bron is het muzikale brein achter De Jeugd Van Tegenwoordig. Voor RELOAD haalde hij zijn platenkast overhoop om zijn tien favoriete albums uit te kiezen. Pagina 36-38
Jägermeister festival special
Lowlands was al binnen een paar uur uitverkocht, maar geen nood. RELOAD your festival experience en check deze festivals die je zeker niet mag missen. Pagina 62-63
ART Cover artist: Iain McArthur
Iain McArthur maakte voor deze RELOAD een coverportret van snowboarder Gerben Verweij. Wij spraken de Engelse illustrator die het mooie met het bizarre mengt. Pagina 30-35
Lucky Dubz
SURF
Check dit interview met de Rotterdamse illustrator over zijn Sportlife Vibes artwork, zijn graffitiverleden en zijn signature style. Pagina 40-41
Anne Paar
Dr. Rat
STYLE
Fotoportfolio: Mike Steegmans
Protest-surfster Anne Paar werd afgelopen maand gekroond tot Nederlands Kampioene Surf. Pagina 46-47
Sneaker features
Etnies gaat in zee met het New Yorkse merk Mighty Healthy en Pointer maakte een stijlvolle collab met Wood Wood. Pagina 12
Punker Ivar Vičs, beter bekend als Dr. Rat, is één van de grondleggers van graffiti in Nederland. Een jong talent dat al op 21-jarige leeftijd overleed. Pagina 42-44 Mike behoorde tot de top van freeride snowboardfotografen in Europa. RELOAD blikt samen met hem terug op de foto’s die het meest voor hem betekenen. Pagina 49-54
Colofon - RELOAD #53 - editie spring 2011 CLUELESS PEOPLE
Writing stories
Taking photos
BEHIND THE SCENES
HOOFDKWARTIER
Hoofdredacteur
Danny Veekens, Jeroen Smeets,
Matt Georges, Nils Kenninck,
Advertentie exploitatie
RELOAD
Danny Veekens
Hoite Polkamp, Mike van den
Grant Brittain, Jan Bijl, Carla
Patrick Hofland
Postbus 11749
Berg, Ruben van der Laan
Russell, Tricky Dick, Steye Raviez,
patrick@reload.nl
1001 GS Amsterdam
Mike Steegmans
T: 020-4085511
T: 020-4085511
Cover art
Abonnementen
ON THE WEB
Iain McArthur
S.P. Abonneeservice
reload.nl
Postbus 105, 2400 AC
twitter.com/reloadmagazine facebook.com/reloadmagazine
Creative direction Peter van Rhoon
Eindredactie Anneke Bisschops
Graphic design Job Rompa, Jos Kel, Larendo van Gennip
Logo design
Alphen a/d Rijn
@ www.getajob.nu
Zedz
T: 0172-476085
Grid design
Tapefont Rundgang
Ruben Pater, Job Rompa
Manuel Dolt
abonnee@reload.nl
RIDER: SVEN THORGREN — PROTEST.EU
17 DAYS OF RECOVERY TO GET TO THE SLOPES
PROTEST AD
TO GET THERE
NEW GUM // NEW PACK WWW.SPORTLIFEVIBES.COM
Good Times Vorige week vond ik een oud nummer van RELOAD tussen de magazines in mijn Ikea Billy-kast. Jaargang 2001, toen ik ’m altijd als pocketformaat bij een skateshop in Nijmegen haalde. Ik had in die tijd grootse plannen samen met de skatecrew waar ik in zat. We stonden dagelijks op ons skateboard, maar van onze dromerige ambities kwam weinig terecht. Misschien had het te maken met onze gimmicknaam BST, die zo onorigineel was dat ik ’m niet eens ga uitleggen. Of misschien komt het omdat talent ver te zoeken was. De passie was er, maar in mij zat geen pro of semi-pro verborgen. Symbolisch voor good times en vergane ambities staat mijn deck nog steeds in de hoek van m’n kamer stof te vangen. Nu, tien jaar later, zit ik voor het eerst op de figuurlijke stoel van de RELOAD-hoofdredacteur. Time flies. Van het pleintje in het Brabantse dorp waar we skateboardden, tot aan de andere kant van het magazine dat ik ‘vroeger’ altijd als eerste las – en nog steeds lees. Bizar hoe een cultuur die ontstond in Californië met zoveel overtuigingskracht zelfs de uithoeken van Nederland bereikte. Een blad dat ontstond in datzelfde Polderland en compleet vooruitstrevend was, wist me zo te inspireren dat het meer dan tien jaar lang in een kast bewaard werd. Het is fascinerend om te zien hoe RELOAD over de jaren heen is veranderd, maar toch onderscheidend is gebleven. Wat mij tegenwoordig vooral drijft, is muziek. Maar hoe meer we aan dit issue werkten, hoe meer ik zin kreeg om het stof van mijn board af te blazen. Bij het The Big 7 gap overzicht verdwaalde ik in de LOVE Park documentaire, snowboarder Gerben Verweij maakte me warm voor rail riden en Dr. Rat en Lucky Dubz brachten me weer in een graffiti vibe. Good times en inspiratie is waar ’t altijd om gaat. Hopelijk inspireert dit nummer je. Om je board op te pakken, art te checken of nieuwe muziek te luisteren. Enjoy, Danny Veekens danny@reload.nl
PAGINA
10
INHOUD
Music
tekst
Hoite Polkamp
WORLD WIDE MUSIC Het ‘sociale netwerk’ van Myspace is dood en alleen nog geschikt als online bibliotheek waar je bands kunt beluisteren en tourdata kunt vinden. Nieuwe muziek ontdek je tegenwoordig op blogs en websites. RELOAD’s Hoite Polkamp gaat op ontdekkingsreis en tipt tien up and coming bands.
Pulled Apart By Horses
Bert On Beats
Met een bandnaam als Pulled Apart By Horses kan je niet anders dan verwachten dat er gewonden vallen. Dit vierkoppige brok energie is dan ook een van de meest spannende bands die afkomstig is uit de levende muziekscene in Leeds. Met hun rollende monsterriffs, opgefokte noise en hysterisch zang- en schreeuwwerk hebben ze zichzelf inmiddels zelfs al bewezen als een van de meest toonaangevende acts in Engeland van dit moment. Hun muziek en hun live optredens doen in de verte denken aan wijlen At The Drive In, wat ze ongetwijfeld als een groot compliment zullen opvatten.
Bert on Beats is het nieuwe project van DJ Critikal. Deze vooraanstaande Estse DJ, wiens tracks regelmatig ondersteuning krijgen van Sinden, Brodinski, Feadz en Foamo, stort zich met Bert on Beats volledig op een hete mix van kuduro en andere ‘nieuwe wereldmuziek’ genres. Hij wordt daarbij onder andere bijgestaan door de prachtige, donkere, langbenige Ghanese zangeres en MC Anbuley. Het volledige album komt in maart 2011 uit op het vermaarde Man Recordings van Daniel Haaksman, die destijds medeverantwoordelijk was voor de ontdekking van baile funk.
The Bear That Wasn’t
The Uniques
Rare jongens, die Belgen. Zo ook Nils Verresen, oftewel The Bear That Wasn’t. Deze sympathieke Belg kwam op het lumineuze idee om vanaf oktober, wanneer alle andere beren hun winterslaap voorbereiden, met enkel een fiets en een gitaar door België te trekken. Voor onderdak en voeding was hij volledig overgeleverd aan de goedheid van de mensen die hij tegenkwam. Hij was daarnaast ook niet te beroerd om mee te helpen in het huishouden, dus zo gebeurde het dat deze beer door heel België, en later zelfs Engeland, Denemarken en Duitsland, toerde. Check vooral zijn website, waar hij precies bij heeft gehouden bij wie hij wanneer en waar sliep. Muzikaal houdt hij trouwens het midden tussen Elliot Smith, Bon Iver en Sufjan Stevens.
De Myspace-profielen die ik op m’n zoektocht naar nieuwe artiesten tegenkom, zijn bijna allemaal verlaten of bezaaid met verwijzingen naar Facebook, Soundcloud, Bandcamp of Twitter. Zo niet die van de Uniques. Wellicht komt het doordat deze talentvolle jongens uit Bratislava, Slovenië komen, wellicht is het gewoon hun oprechte enthousiasme voor hun met 80s nostalgie doordrenkte spacey maar poppy songs. Onlangs verhuisden ze naar Berlijn om daar ongetwijfeld door te groeien tot de nieuwe Presets of Cut Copy. En waarschijnlijk van sociaal netwerk of choice te veranderen.
www.myspace.com/pulledapartbyhorses www.pulledapartbyhorses.com/
www.thebearthatwasnt.be/
www.myspace.com/bertonbeats http://soundcloud.com/bert _ on _ beats
www.theuniqu.es www.myspace.com/theuniques
Polock (ES)
James Vincent MC Morrow
Gold Panda
Het uit Valencia afkomstige Polock is goed. Heel goed. Nee, ze zijn nog niet bekend. En ja, het vijftal nam ruim twee maanden de tijd om hun luchtige, veelal akoestische nummers in Berlijn op te nemen. Inderdaad, het is door díe periode dat ze live zo goed uit de verf komen. En natuurlijk de jamsessies die ze op het strand van bijvoorbeeld Barcelona hielden. ‘On-Nederlands goed’, zoals ze wel eens zeggen over veelbelovende Nederlandse bands, zo ‘on-Spaans goed’ is Polock.
James nam zijn debuutalbum Early in the Morning op in de eerste helft van 2009 in een afgelegen huis aan zee. Hij produceerde het album zelf, speelde zelf alle partijen in en deed dat met slechts één microfoon, weinig kennis van de apparatuur en heel veel geduld. Early in the Morning is mede door deze setting een heerlijk lichtvoetig album geworden, vol van levendige verhalen en de omgeving waar het is opgenomen. Denk Patrick Watson en de Fleet Foxes.
Gold Panda werd in 2010 onderscheiden in Engeland voor zijn in 2009 verschenen debuutalbum Lucky Shiner. Hij ontving toen de 2010 Guardian First Album Award, iets wat Derwin Panda, zoals hij zelf heet, nog steeds nauwelijks kan bevatten. Zijn humaan en aangenaam analoog klinkende electro house kwam haast per ongeluk tot stand, is het gevoel wat je van hem krijgt. Lucky Shiner, zijn debuutalbum, is vooral een prettig, lichtvoetig en warm album, met exotische tinten, wat weer te herleiden is naar het jaar dat Derwin in Japan doorbracht.
Benelux
Lilla Sällskapet
Owl Vision
Het sterk groeiende, in Amsterdam gevestigde NON records, dat alles wat goede analoge dansmuziek is propageert, heeft sinds een tijdje een vreemde eend in de bijt: Benelux. Daar waar de andere acts op het label zich veelal omringen met synthesizers en andere analoge elektronische apparatuur, is Benelux een band bestaande uit gitaren, trompetten en vervormde vocalen. Vier muzikanten met een vintage sound die door de bandleden, die veel podiumervaring opdeden in onder andere Hit Me TV, live nog beter tot z’n recht komt dan op plaat.
De jongste spruit uit de vruchtbare grond rondom de Zweedse hiphop electro formaties Maskinen en Slagsmalsklubben heet Lilla Sällskapet, bestaande uit Mats Norman (producer en DJ van Maskinen) en Eric Emanuel Nordstrom. Ze knalden 2011 in met stijl met de release van hun eerste single ‘Genova’, die klinkt als 80s nostalgie meets synth pop. Verwacht in de loop van 2011 nog een album van de formatie die zichzelf vernoemd heeft naar een Zweedse vrouw van adel uit het begin van de vorige eeuw.
Heerlijk: Owl Vision kiest zeer toepasselijk Valentijnsdag uit om zijn apocalyptische EP getiteld The Black Death de wereld in te slingeren. Death Electro, zo omschrijft de snordragende Zweed Johannes Arnesson zijn muziekstijl, die gevuld is met beloftes van destructie en verderf, dan ook. Denk qua vergelijkbare stijl aan Trashing Teenagers, Haezer, Trumpdisco en het oudere werk van Erol Alkan en houd in ieder geval Hypem in de gaten op de dag van de liefde om deze rauwe banger van een electro EP gratis op te pikken.
polockband.blogspot.com www.myspace.com/polockband
www.myspace.com/thebenelux www.facebook.com/thebenelux
www.myspace.com/jamesvmcmorrow www.jamesvmcmorrow.com
http://twitter.com/lillasallskapet http://www.myspace.com/lillasallskapet
http://soundcloud.com/gold-panda http://wearebrilliantlydifferent.com/goldpanda/new/
http://owlvisionmusic.blogspot.com/ www.myspace.com/owlvision
PAGINA
12
INHOUD
Style
tekst
Jeroen Smeets
SNEAKERS Mighty Healthy x etnies Plus Deze zomer kwamen ze met een frisse Ed Banger collaboration, dit seizoen ging etnies Plus een samenwerking aan met het New Yorkse label Mighty Healthy. Mighty Healthy (Brooklyn, NY) werd in 2004 opgericht door skateboarder Ray Mate en dj Denis Iderman. Ze doen wat Supreme en Alife al jaren doen. Skateboarden, feestjes geven, kleding met goede prints maken en schoenen uitbrengen. Vanzelfsprekend met die typische NY bravado: “Mighty Healthy is the first, one and only Progressive Street brand”, meldt hun website. Het is in ieder geval een bewezen recept: support je lokale New York-scene en voordat je het weet bereik je de hele wereld. Ray Mate, ‘die al skateboardde in New York toen skaten niet cool was’, meldt dat de samenwerking zijn jeugdjaren deed herleven: “Als ik aan etnies denk, denk ik aan Natas Kaupas. Een van de eerste etnies-advertenties die ik zag was van Natas en zijn frontside grab uit een greppel.” De collab getuigt van durf: de New Yorkers ontworpen twee schoenen die een aantal schijnbaar niet voor de hand liggende elementen bij elkaar brengen. Kortom, sneakerdesign op zijn best. Het hoge model, de ‘Califas’, lijkt een hybride tussen een workerwear boot en een loafer en de lage ‘Guild’ is zo suave als een sneaker maar kan zijn. Nice work guys. Prijs: TBA, www.etniesplus.com
Pointer x Wood Wood De Denen van Wood Wood moeten zo langzamerhand de meest collaborerende ontwerpers wereldwijd zijn. De collab die ze aangingen met Pointer resulteert in een slimme mix van true English heritage en de toegankelijke quirkiness waar Denen het patent op lijken te hebben. De schoenen zijn verkrijgbaar in de opmerkelijke kleuren paars en ‘raceauto’ groen. De suède Pointer Crago werd als uitgangspunt genomen, waarna de Denen paars en racing green bedachten om het klassieke model een progressieve twist te geven. Pointer komt voor het eerst met een crêpe zool, die in samenwerking met Wood Wood is uitgekozen om het model te complementeren. Met de drie paar bijgeleverde veters in verschillende kleuren kun je de schoenen matchen met je outfit. In het kader van het 25-jarig jubileum van de Duitse online store Frontline zijn de schoenen daar verkrijgbaar, maar ook in Wood Wood-winkels kun je het Pointer x Wood Wood Crago-model halen. Prijs: € 129,99, www.frontlineshop.com
5 € 99,9
,€ 85
€ 84,95
Vans
Puma Dallas
Bedford
€ 99,95
Creative Recreation
WESC
Clopton Raisin
€ 100,-
Pinelli
Nike
€ 100 ,-
Adidas Campus 39
Dunk High
€ 85,-
5 € 89,9
ES
Duran
Hub
Chucker S Blueisch
€ 59 ,95
Nike
Braata
€ 13 9,95
,95 € 64
€ 74,95
Gravis Dylan Slip-on
DC AdmSport
Circa White Cap Gray/ Peacoat/ Risk Red
Ik vind het sick dat ze skateboarden als sport gebruiken
PAGINA
15
INHOUD
Skate
tekst
Danny Veekens
Beeld
Sportlife
SKATEBOARD VIBES 50-50 tussen credibility en commercie
Skateboarden en advertising zijn over de jaren niet altijd een gouden combinatie gebleken. Er zijn maar weinig commercials met skateboarders waar skaters zonder plaatsvervangende schaamte naar kunnen kijken. Sportlife slaagde er, samen met Billy Pols, wel in om een solide commercial neer te zetten, in plaats van een slechte skateboardparodie. Wie af en toe tv kijkt, kon hem niet missen: de Sportlife Vibes-commercial met onder andere Nassim Guammaz. De reclame is onderdeel van Sportlife Vibes’ Unbox Your Challenge-campagne, waarin het kauwgummerk jongeren met bijzondere skills een springplank naar succes biedt. In de Vibes-commercial geeft Sportlife een podium aan drie skateboarders: Rob Maatman, Nassim Guammaz en Douwe Macare. Douwe is blij met de campagne: “Ik vind het sick dat ze skateboarden als sport gebruiken. Dan kan het grote publiek ook eens zien dat skateboarden meer is dan op straat hangen en smoken, haha.” Nassim krijgt na zijn ‘hoofdrol’ heel wat reacties: “Ik was laatst in Skateland met wat vrienden. Komt er een jongetje naar me toe en dat zegt: ‘Kijk ik heb er ook een’ en hij laat me een pakje Vibes zien. Echt supergrappig.” Billy Pols van het Amsterdamse productiebedrijf Hazazah regisseerde de commercial. Pols is voor skateboarders geen onbekende: hij maakte in 2009 onder andere de korte documentaire Plank over de toen nog 15-jarige Nassim Guammaz (zie vorige RELOAD) en Billy was vroeger ook veel op zijn eigen deck te vinden. Met één been in de skatescene en het andere been in de filmwereld weet Billy hoe moeilijk het is om beide samen te brengen: “Het is tricky om skateboarden aan commercie te linken, want het is lastig om én een skateboarder én je buurman die er niets van weet blij te maken. De commercial moest én stoer én creatief zijn, representatief voor de skatescene, maar ook mooi en lekker. Skateboarders moeten het gevoel krijgen dat ze naar een realistisch skatefilmpje kijken, meisjes moeten ‘damn, wat een leuke skaters’ denken en iemand die er geen verstand van heeft moet de tricks toch indrukwekkend vinden. Dat is gelukt als je het mij vraagt. Volgens mij brengt de Sportlife Vibes-commercial het beste van beide werelden bij elkaar.” Alles werd gedraaid op film. Als iets opnieuw geschoten moest, belandde de 25 mm filmrol dus letterlijk in de prullenbak. “We wilden de beelden niet zo monteren dat het lijkt alsof een trick geland wordt terwijl dat niet het geval is. Dat zou nep zijn tegenover skateboarders,” zegt Billy. Er werden vijftien tries afgesproken met de skateboarders, maar volgens Rob was dat moeilijker dan dat het klinkt: “Het was redelijk moeilijk om de trick te landen, want we moesten op twee platen terechtkomen die naast elkaar lagen. Ik
landde telkens precies op de plek waar ik niet moest landen, haha …” Douwe vult hem aan: “De houten platen waren inderdaad een beetje klote, omdat ze bij het landen indeukten.” De commercial duurt niet meer dan 25 seconden, maar achter de schermen gebeurde er van alles. Zo moest Nassim tijdens de opnames naar het ziekenhuis. In het filmpje hangt Nassim achter een pick-up, die in een rechte lijn zou blijven rijden. Maar het ging mis toen de pick-up in een nieuwe baan reed. Nassim bleef met zijn skateboard achter een richel van 10 centimeter hangen en ging hard neer. “Eén week later was het EK Skateboarden, dus de hele crew moest wel even slikken,” zegt Billy. “Ik bedoel, ik wilde graag een toffe commercial maken, maar ik wilde nog liever Nassim gewoon heel laten.” Na een ziekenhuisbezoek bleek dat het bovenste kootje van Nassims pink gebroken was, maar gelukkig liep het EK voor Nassim geen gevaar: “Ik heb er gelukkig niet veel last meer van gehad. Ik heb twee dagen met verband rondgelopen, maar dat mocht er daarna weer af.” Terugblikkend zegt Billy over zijn korte flick: “Ik ben blij dat Sportlife me de ruimte heeft gegeven om iets eerlijk en oprecht neer te zetten, in plaats van een neppe commercial die skateboarden verkracht. Als ze me hadden gevraagd een slechte skateboardgimmick te maken, dan had ik het niet gedaan. Ik kan niet liegen over de wereld waar ik vandaan kom.” Na dit steuntje in de rug van Sportlife blijven de drie skaters gewoon hun ding doen. Rob is bezig met een nieuw videopart voor Zero, Douwe wil veel rondreizen om te skaten en Nassim vat samen wat ze alle drie het liefst doen: “Skaten, skaten en nog meer skaten.” Dat is ook het advies dat Rob heeft voor ambitieuze skateboarders: “Veel skaten en plezier houden in wat je doet. Dan kom je er wel.” Maar hoe zit het eigenlijk met Billy’s skateboardcarrière? “Tegenwoordig rijd ik af en toe een beetje rond op m’n skateboard, maar that’s it. Ik wil eigenlijk net zo goed zijn als dat ik vroeger was. In mijn hoofd ben ik dat nog steeds, dus ik probeer geen tricks meer om die illusie in stand te houden, haha.” Check de commercial: www.sportlifevibes.com
Iedere keer dat je ermee bezig bent, weet je het. Dit is wat je wilt, hier ben je goed in. Of dat nou tape-art, downhillen of beatboxen is. Met wat tips van een pro zou je nog beter kunnen worden. Sportlife Vibes en MTV geven je die kans. Laat ons zien wat je kunt, upload je footage in de categorie Art, Sound of Tricks en misschien ga jij op pad met een pro met wie je aan je skills kunt werken en kom je op MTV!
Hoe doe ik mee?
Verzamel zoveel mogelijk stemmen (likes).
Ben jij een talent met potentie, maar kun je wel wat support gebruiken? Verschijn voor een jury van experts tijdens de selectieronde. Ga naar sportlifevibes.com, upload materiaal in de categorie Art, Sound of Tricks waarop jij je kunsten vertoont.
Drie winnaars winnen tijd met een pro.
Van de tijd samen met jouw pro komt een item in MTV Was Here.
21 sluit op g in d n 7 De inze iterlijk 2 u t to n a ek maart. J rt stemmen! a m a
Een expert kiest een pro uit die jouw passie naar een volgend level brengt.
www.sportlifevibes.com
PAGINA
19
INHOUD
Snow
tekst
Danny Veekens
Beeld
Matt Georges
Rails en religie Gerben Verweij: snowboarder, believer en ondernemer Coverstory
Gerben Verweij (23, Waddinxveen) kan een aardig potje snowboarden. Bij voorkeur in de stad, op rails. Daarnaast runt hij sinds 2010 zijn bedrijf GV Constructions waarmee hij snowboardrails bouwt en events als de Protest X-Rail en de jaarlijkse Skullcandy Railbattle organiseert. Naast zijn passie voor snowboarden, is religie de tweede drijvende factor in zijn leven.
Gerben Verweij komt het RELOAD-kantoor binnenlopen op krukken. Open blik, rustige uitstraling. Hij heeft zichzelf net geblesseerd tijdens een city run in Helsinki. Het gaat steeds beter met zijn blessure en dat is goed nieuws, want als hij niet geblesseerd is, gaat Verweij voor de prijzen. Hij was finalist tijdens de Frontline Railjam 2010 in Stockholm, maar werd uitgeschakeld na een harde val op z’n hoofd, schreef een jaar eerder de best trick tijdens Nike 6.0’s Into The Wild op zijn naam en werd tweede in de eindranking, was vertegenwoordiger van Nederland op de railjam op de vooravond van de Billabong Air & Style ‘09, schreef een TTR slopestyle wedstrijd in Italië op zijn naam en de lijst gaat door. Met GV Constructions bouwt Gerben rails, set-ups en snowboardconstructies. Niet verrassend voor iemand die als jochie van 5 jaar al radiografisch bestuurbare auto’s van zijn broer uit elkaar haalde om te kijken hoe dat werkte. De interesse voor techniek groeide door de jaren heen, maar de MTS waar hij even bivakkeerde was niet aan hem besteed: “Theoretische onzin allemaal. Mijn interesse ligt bij techniek, maar zodra het theoretisch wordt, hoeft het van mij niet meer. Ik werkte in die tijd al in een fabriek, dus ik wist hoe het er in de praktijk aan toe ging.” Nadat hij op 17-jarige leeftijd een deeltijd BBL-opleiding afmaakte, kon hij zich helemaal op het snowboarden gaan richten. Hij nam ontslag bij de fabriek waar hij werkte en wist binnen no time van snowboarden zijn beroep te maken. “Snowboarden is mijn liefde en werken met mijn handen is wat ik het liefst doe, dus het is een perfecte match,” zegt hij. “Met een generator op je aanhanger naar een spot in bijvoorbeeld Helsinki om daar bezig te zijn met kunstlicht, winches en rails; techniek geeft voor mij een extra dimensie aan snowboarden. Als railrijder weet ik hoe de perfecte rail eruit moet zien. Daarom vind ik het zo tof om zelf constructies te bouwen. Het is niet arrogant bedoeld, maar ik denk dat ik met de railbattles die ik organiseer iets kan betekenen voor kids in Nederland. Laatst benaderde iemand me bijvoorbeeld met het idee om een railbattle in hartje Eindhoven te organiseren. Dat vind ik leuk; dat ik een deur kan openen voor anderen met dezelfde ambitie. Mijn ultieme droom is om een railbattle op de Dam te organiseren, dat zou echt ziek zijn …” Gerben doet het meeste binnen zijn bedrijf alleen, maar roept af en toe de hulp van zijn vrienden Cees Wille en Joey van Essen in. “Ik teken niks uit, ik heb alle maten en vormen in mijn hoofd. Als ik anderen moet overbrengen wat er in mijn hoofd zit, dan wordt extra personeel juist een extra last. Daarom doe ik alles alleen.”
Ik teken niks uit, ik heb alle maten en vormen in mijn hoofd
“Ik ben trots op mijn geloof en ik weet waar mijn snowboardtalent vandaan komt, dus dat koester ik,” zegt de snowboarder. Voor Verweij ligt die oorsprong bij zijn katholieke geloof. “Als snowboarder haal ik inspiratie uit mijn geloof. Tijdens runs richt ik me weleens tot Hem en vraag dat alles goed verloopt. Daar heb ik dan het volste vertrouwen in. Maar ook bij blessures. Zoals die van een paar weken geleden. We waren in Helsinki en gingen naar een up-to-down rail in de stad, die over een viaduct met een soort A-frame vorm ging. Ik gapte naar het down part, maar ik verloor m’n controle omdat ik te snel ging. Ik gleed uit en ketste hard met mijn knie tegen de rail aan. Zoveel pijn heb ik serieus nog nooit in mijn leven gevoeld. Ik was echt bang dat er iets goed mis was. Ik vroeg Hem meteen of mijn knie alsjeblieft niet gescheurd of gebroken kon zijn. Uiteindelijk was er gelukkig niks gebroken of gescheurd. Het hangt af van de pijn wanneer ik weer kan snowboarden. Volgens de dokter kan ik er nog een jaar lang last van hebben, maar ik hoop binnen twee weken weer op mijn snowboard te staan.” Het is niet zo dat Gerben zich voor een wedstrijd afzondert om te bidden, maar toch heeft zijn geloof een grote invloed op zijn snowboarden. Snowboarden en religie: het lijkt een contrast. Maar de twee disciplines laten zich prima verenigen in één lifestyle: “De gasten van het Shaped-team (snowboardshop, Den Haag) gingen op zondagmorgen altijd snowboarden. Dat is dan iets wat ik moet missen omdat ik op zondagmorgen naar de kerk ga. Natuurlijk vind ik dat jammer als ik achteraf goeie verhalen hoor, maar ik heb
Dat is dan iets wat ik moet missen omdat ik op zondagmorgen naar de kerk ga zes en een halve dag om te boarden en één halve dag waar ik niet kan boarden, dus dan kies ik ervoor om op zondag niet te snowboarden. Geen big deal. En als ik op een trip ben, kan ik niet altijd op zondag naar de kerk. Mensen denken vaak dat ik dan gewoon even naar ‘een andere kerk’ in dat land kan gaan, maar zo werkt het niet. Ik wil graag op zondag in mijn eigen kerk in Waddinxveen zijn.” “Tijdens een trip baal ik er soms van dat ik niet naar die kerk kan, maar ik reis de hele wereld over om te snowboarden, en volgens mij is dat een ‘blessing’.” Maar dat is volgens Verweij niet altijd een easy ride met ook nog een eigen onderneming erbij: “Een paar maanden geleden moest ik een rail afmaken voor een bedrijf in Londen. Toen ik in de auto zat onderweg naar de loods waar ik werk, zag ik -8 als temperatuur op het display staan. Het was echt afzien om bij diepe vorst in een loods rails te lassen. Maar als ik zie dat mijn rails werken, dat rijders er stoked van worden, dan is dat het waard.” De vrienden met wie hij snowboardtrips maakt en events bezoekt zijn niet gelovig. “Ik zeg niet dat het mij beter af gaat dan anderen, maar ik ervaar succes vanuit mijn geloof, terwijl bijvoorbeeld Cees en Joey het ervaren vanuit de mind state dat ze alles op eigen kracht hebben gedaan. Maar verder verschilt ons wereldbeeld niet zoveel van elkaar. We zijn het er in ieder geval over eens dat events in Scandinavië geweldig zijn, want de vrouwen zijn er prachtig. ”
PAGINA
24
INHOUD
Skate
tekst
Jeroen Smeets
Beeld
Insight
Jamie Thomas werd een instant skatelegende met zijn Leap of Faith. In 1997 maakte hij een sprong van zes meter naar beneden over een handrail bij Point Loma High School in San Diego. Dat maakte hem de eerste en enige skateboarder die zonder gebroken botten de plaats delict verliet.
Nu is de skateboarder eigenaar en creatief directeur van Zero, Mystery, Fallen en Slave. Jamie Thomas verdween daarmee als rijder wat uit beeld. Met een nieuwe Zero-video op komst wil Thomas weer op de voorgrond treden als skateboarder. Ook de Nederlandse Zero rider Rob Maatman is een part beloofd bij genoeg footage. Reden genoeg om Thomas even te spreken. Jamie, vorig jaar zou de nieuwe Zero-video Cold War al uitkomen, maar omdat je zelf een part in de video wilt is de release verzet naar later dit jaar. Hoe zit dat? Het is mijn grootste uitdaging ooit: het vinden van tijd om te skateboarden. Ik werk er hard aan om mijn tijd beter te managen. Zo ben ik bijvoorbeeld meer dan ooit taken aan het delegeren binnen mijn bedrijf. Als creatief directeur en voorzitter ben je eigenlijk iets te dicht betrokken bij alles. Van product design tot teammanagement en van personeelszaken tot de visie van het merk, ieder facet van het bedrijf komt voorbij. Mijn vader was een nucleair ingenieur en mijn moeder was een binnenhuisarchitect. Ik ben dus opgegroeid tussen de werelden van logica en esthetiek. Geweldig voor mijn job als creatief directeur. Minder goed voor mijn skaten. Chris Cole is sinds kort partner van je met Zero, maar hij verliet eerder dit jaar wel Fallen als teamrijder. Van ‘jouw’ Fallen ging hij naar DC Shoes. Hoe gaat zo’n verhuizing er achter de schermen aan toe? Chris en ik hebben samen veel over zijn toekomst bij Fallen gesproken, want toen hij afgelopen jaar iedere wedstrijd won die er te winnen was, nam zijn marktwaarde snel toe. Uiteindelijk is er één vraag die dan beantwoord moet worden: was Fallen in de positie
om Chris Cole te supporten op het niveau waarop hij dat nodig had? Niet alleen financieel, maar ook in de mogelijkheid om hem te marketen naar het brede publiek waar hij nu opeens toegang tot kreeg. En waren wij er klaar voor om Fallen zo breed in de markt te zetten voor Chris Cole? Chris is een goede vriend van me. Maar hoe graag ik ook wilde dat het zou werken, het antwoord waarop Chris en ik telkens uitkwamen was helaas ‘Nee’ … Fallen is daarmee zijn meest zichtbare rijder kwijt. Welke persoonlijke en zakelijke gevolgen heeft dat gat voor de Fallen-crew? Op persoonlijk niveau is er geen probleem. Ik steun Chris in elke beslissing die hij neemt en we zijn nog steeds goede vrienden. Zakelijk gezien heb ik het idee dat dit juist een positieve mogelijkheid biedt aan onze nieuwe skaters om in dit gat te springen. Gasten als Tom Asta, Jack Kurtin, James Hardy, maar ook de skaters die al een tijd op Fallen zitten: Billy Marks, Tommy Sandoval, Garrett Hill … En hopelijk kan ik zelf ook weer een grotere rol gaan spelen. Naast het skaten voor je eigen merken skate je ook voor Insight, dat een totaal andere visie heeft dan bijvoorbeeld Zero. Wat is precies je match met Insight? Voor mijn eigen merken dicteer ik de visie en weet ik precies welke richting het opgaat, maar bij Insight kan ik nooit voorspellen wat er aan de creatieve horizon ligt. Het bedrijf is me altijd twee stappen voor. Dit houdt me scherp en moedigt me aan om meer buiten de gebaande paden te denken. Terwijl Jamie zijn best doet om tijd vrij te maken voor het schieten van zijn footage, zullen Tom Karangelov, Donavon Pisco, Dane Burman en Chris Cole sowieso te zien zijn in Cold War.
Jamie Thomas met zijn Leap of Faith (Point Loma High School, San Diego, 1997)
PAGINA
27
INHOUD
Skate
tekst
Ruben van der Laar
Beeld
Grant Brittain
The Big 7 Het mooie van skateboarden: zelfs als totale nobody kun je met één truc je reputatie vestigen. Jamie Thomas deed het met zijn Leap of Faith en Dave Bachinsky met een kickflip van El Toro. Je hoeft alleen maar even een angstaanjagend grote gap te vinden en daar succesvol een NBD (‘Never Been Done’) te landen. Dit zijn de zeven beruchtste gaps uit de geschiedenis van het skateboarden.
Gonz Gap, San Francisco De oer-gap aller gaps is de Gonz Gap. Onderdeel van de legendarische skatespot Embarcadero in San Francisco. De al even legendarische Mark Gonzales was in 1986 de eerste die hem olliede: vandaar die naam dus. Toen The Gonz in 1993 (weer als eerste!) deze gap succesvol kickflipte, was hij een teleurgestelde Jamie Thomas nét te snel af. Huidige status: R.I.P.
Carlsbad High, Californië Noord-Californië had de Gonz Gap, South Cal had Carlsbad High. Iedereen die ook maar iets wilde betekenen ging naar deze lange grass gap met pittige uphill landing. Resultaat is een lange lijst first tricks die begin jaren ’90 begon en werd afgesloten in 2010, toen bulldozers een eind maakten aan de fun. Onze favorieten: Tom Penny’s switch frontside flip, Antwuan Dixons nollie heelflip, Johnny Laytons switch 360 flip, Andrew Reynolds’ frontside halfcab flip en Chris Cole’s kickflip ollie 360. Huidige status: R.I.P.
El Toro 20, Lake Forest, Californië Eind jaren ’90 gleed cultpro Heath Kirchart een lipslide van een twintig treden handrail op het terrein van El Toro High School. Sindsdien staan de woorden El Toro synoniem voor alles wat groot is. Als in: ‘Ja man, dat is de El Toro van Veendam/Zierikzee/Venlo!’ En probeerden skaters hun naam te vestigen op deze trap. Met succes: Dave Bachinsky, die El Toro als eerste kickflipte. Zonder succes: de Canadees Dan Pague, wiens switch frontside boardslide eindigde met een ongeplande achterwaartse salto. Huidige status: R.I.P.
(Leap of Faith)
Wallenberg 4, San Francisco Vier lange treden en een landing van schuurpapier. Dat zijn de onaangename specs van de Wallenberg 4, de meest beruchte gap van San Francisco en omstreken. Ook deze widowmaker werd als eerste bedwongen door Mark Gonzales. Bijna twintig jaar later, vlak voor de bulldozers kwamen, organiseerde Thrasher Magazine hier een Best Trick Contest. Dat leverde Chris Cole binnen drie kwartier een switch frontside flip, ollie 360 en eeuwige roem op. Huidige status: R.I.P.
LOVE Gap, Philadelphia Dit monster in Philadelphia’s LOVE Park heeft zonder twijfel de slechtste gap-naam aller tijden. Want wat je ook voelde voor deze Big 4 met landing in een glibberige fontein; liefde was het zeker niet. Pure haat eerder, of anders wel ontzag of angst. Vinny Ponte olliede hem als eerste, later beitelde (daar is ‘ie weer) Chris Cole zijn naam hier in het steen door in één dag een backside flip én switch frontside flip te landen. Huidige status: R.I.P.
MACBA Big 4, Barcelona (Spanje) Achter het MACBA museum – dé spot van Barcelona – lag de Big 4. Vier op elkaar gestapelde, heuphoge blokken. Iedere zichzelf respecterende pro die Barcelona bezocht, MOEST hier een truc landen, van Danny Way tot Jerry Hsu. Vandaar dat lang niet elke pro rouwig was toen deze gap in 2009 deels ten prooi viel aan de sloophamer. Stukje vaderlandse skategeschiedenis: fotograaf Marcel Veldman stond ooit zélf in RELOAD met een ollie van de Big 4. Huidige status: Big 4 is nu een Big 3.
Water Towers, ergens in Zuid-Californië Een val van bovengenoemde gaps zal je wel overleven. (Niet voor niets zijn er – voor zover bekend – nooit doden gevallen.) Maar in 1997 olliede Jeremy Wray over een gap met dodelijke potentie: een gat tussen twee watertorens die niet alleen minstens 10 meter hoog waren, maar ook nog eens op Olympische verspringafstand van elkaar verwijderd stonden. Iedere hapering, steentje, verkeerd getimede push of wheelbite had fataal kunnen zijn. Wray overleefde. Huidige status: onbekend. Jamie Thomas shoot voor Insight.
PHOTO CREDIT : ANTTON
ROSS MC GOURAN WWW.QUIKSILVER-SKATEBOARDING.COM
PAGINA
31
INHOUD
Art
tekst
Danny Veekens
Beeld
Iain McArthur
Bizar en Beautiful Iain McArthur De portretten die hij maakt beginnen als natuurgetrouwe pentekeningen, maar de 25-jarige illustrator Iain McArthur uit het Engelse Swindon voegt er vervolgens surrealistische patronen en figuren aan toe: het perfect mooie en het bizarre in een fascinerende mix. Voor deze RELOAD maakte hij de cover.
Original Machine printed Art
You were born in Swindon. How would you describe your family? Was becoming an artist a logical choice for you? My mum works behind the till in a supermarket, and my dad works at an airport making maintenance checks on airplanes, so I’m the only creative one in the family. But both were really supportive toward my creative abilities since I was little. When I was growing up, they bought me art materials and drawing-tutorial books. They thought I’d get a successful career in banking, though, which wouldn’t have happened, as I didn’t pay a lot of attention at school. I did a lot of doodling in class. When did you realize you wanted to become an illustrator? During my first year at college. I didn’t even know the word illustrator or the meaning behind it until I got fascinated with the subject. I was always addicted to drawing random squiggles and cartoons characters. I knew this subject would work for me. Why did you stay in Swindon for college rather than go to London? I guess because it was cheaper. I always wanted to go to London, but didn’t have the funds to study there, so instead, I stayed in Swindon and did illustration there for a couple of years. To be honest, I wasn’t that enthusiastic at Swindon College. I was so close to flunking the course, as it wasn’t really inspiring and everyone in the class felt the same way. But I managed to hold on till graduation. But if I didn’t go to Swindon College, I probably wouldn’t be a freelance illustrator. I would probably work in a pub or something depressing. Who or what are three essential influences for your work? Bruno 9li, Aubrey Beardsley and Merijn Hos. What comic books are essential for an illustrator to read? Black Hole by Charles Burns. It has good blackand-white illustrations, with good pen shading. Besides that, Tank Girl and the Hellboy series, even though I’m not a fan of the story plot. I love the style of drawings.
the portraits I draw are like doll faces with crack
Your portfolio is wildly diverse. Do you ever feel like you have creative schizophrenia? I sometimes experiment in doing crazy-looking cartoon pieces, and I sometimes like to draw fine portraits or figure drawings, with a mixture of pen into them. I just like experimenting with media to see what the end result would be like. Combining realistic portraits with surrealistic patterns and figures — would you say that’s your trademark? Yeah, I guess it’s become a reflex for me in drawing, and I enjoy doing this technique, as I like drawing faces and also improvising patterns into it. I like to think the portraits I draw are like doll faces with cracks on them with patterns exploding from them. It’s fun to do. The style originated when I was trying out portrait drawings with watercolors. I tried to make the image look intense and colorful, then tried adding patterns into the watercolor effect so that it also added an elegant yet horrific look to it. Your portraits depict a lot of facial expression. Does human emotion fascinate you? I think I’m more interested in drawing the eyes than anything on the face—just, like, the detail and the glimmer in the eyes, which can be interesting to draw out, like drawing a teardrop or a jewel. I prefer drawing women’s faces, as they have a sort of entrancing look to them — like a seductive appeal to their face, if that makes sense. Animals appear quite often, too. What do they add to your work? I always love to use elements of bird wings. I like the layers of patterns they have. Sometimes I draw different type of animals in my own style, making their body or face made up in just decorative patterns. What have been the most important moments in your creative career? Getting my work noticed on my blog, which I actually only updated for fun, and the chance to [produce] commissioned artworks for clients such as Nike, Be Street magazine and 55DSL. Two years ago, there was an MTV Playground competition. I hadn’t done art competitions in ages, so thought I’d give it a go. The assignment was to create an ’80s retro shirt design to celebrate MTV. So I created a boom-box character with retro sunglasses wearing sneakers and holding a retro mobile phone. I won first place for it. What does your work add to the world of illustration and graphic art? Probably a unique kind of drawing style, using pen and pencil together to create a mixture of bizarre and beauty in one image.
PAGINA
37
INHOUD
Music
tekst
Danny Veekens
Beeld
Nils Kenninck
MASTER’S CHOICE
Bas Bron: de man van de beats achter De Jeugd Van Tegenwoordig
Het minst bekende gezicht van De Jeugd Van Tegenwoordig is producer Bas Bron. In de clip voor “Sterrenstof” lijkt hij voor het eerst te figureren als volwaardig lid. Niets is minder waar. Bron is namelijk de man van de beats en daarmee het muzikale brein achter hits als “Watskeburt”, “Sterrenstof” en “Hollereer”. Naast releases van DJVT bracht de producer vorig jaar een elektronisch album uit onder de naam Seymour Bits. En daar houdt het niet op: hij opereert ook onder de pseudoniemen Bastian, Gifted en Comtron. Wij checkten welke tien platen de meeste indruk hebben gemaakt op de man achter vijf pseudoniemen. 1. Michael Jackson – Thriller (1982)
2. Prince – Parade (1986)
Dit is het oudste album waarvan ik me de release kan herinneren. Ik was al een beetje fan en draaide de Off The Wall-plaat van mijn ouders samen met mijn zusje helemaal grijs. Toen was daar opeens die vijftien minuten durende videoclip van “Thriller”. En tot mijn ongeloof mocht ik hem niet zien van mijn ouders. Belachelijk vond ik dat natuurlijk. Ik had hem binnen een dag op VHS. Ik vond het toch erg eng en ik kon die avond niet zo goed slapen. Snel daarna had ik een tape met het hele album. Toen was het aan. Full-blown Fan. Mijn vader zei dan vaak tot mijn grote irritatie dat die nieuwe jongen “Prince” eigenlijk veel beter was. Prince vs. MJ was een ding in die tijd, maar waarom heb ik nooit begrepen. Een paar jaar later was ik het roerend met hem eens. Hij bleek het alleen nooit echt gemeend te hebben; hij zei het alleen maar om me een beetje te plagen.
Toen ik “1999” op tv zag, wist ik niet wat ik zag. Wendy en Lisa samen achter een synthesizer, Dez Dickerson met die bandana ... Oh shit, wat waren deze mensen cool. Ik heb alle Prince-albums hoog zitten en heb er ook heel mooie herinneringen aan. Maar bij Parade snapte ik gewoon echt niet hoe de sound tot stand was gekomen. “Girls and Boys” mensen, alsof je je gitaarsnoer in een gans hebt geprikt in plaats van een versterker. En dan nog een baritonsax. De styling was ook voor het eerst echt mooi en het artwork verschoond van de lelijke kleuren die alle andere albums plagen. Ik denk dat Prince kleurenblind is en dat iemand hem ervan verzekerd heeft dat de Parade-hoes ‘flitsende kleuren’ kent. Tracks als “Mountains” draaide ik tien keer achter elkaar, terwijl ik “Kiss” wel erg slecht trek.
5. Van Halen – 1984 (1984) 1984 is een heel rare plaat. Dat zou je bijna vergeten omdat het ook zo’n succesvolle plaat was (“Jump”, “Panama”). Maar die crazy ass drumsound alleen al is scriptiewaardig. Eddie van Halen was naast gitaargod ook nog eens klassiek geschoold pianist en hij had blijkbaar ook een neus voor synthesizers. Het is hem op deze plaat gelukt om synthesizers en gitaren op een stoere manier bij elkaar te brengen. Wat echt moeilijk is. Voor je het weet ben je op weg naar Venus. De plaat gaat van aan de ene kant “I’ll Wait”, waar bijna geen gitaar aan te pas komt, naar “Panama” waar geen synthesizer te bekennen valt. In 1984 stonden deze mannen boven de stof.
6. Public Enemy It Takes a Nation of Millions (1988) Dit was de eerste plaat die ik kocht. Eerst je ouders ervan overtuigen dat ze toch echt aan een nieuwe stereoset toe zijn. Dan voorzichtig de platenspeler confisqueren. Spaarpot open en naar de platenwinkel. Ik had “Don’t Believe the Hype” op tv gezien en ik was verschrikkelijk onder de inruk van de beat. De stem van Chuck vond ik er mooi bij passen, al begreep ik totaal nog niet waar hij zo verbolgen over was. Maar “Wild Thing” van Tone Loc vond ik eigenlijk nog beter, dus ging ik naar de winkel om Loc-ed After Dark te kopen. Die was op. Ik kwam er al snel achter dat hier sprake was van een mazzeltje. De gelaagdheid van PE-tracks was voor hiphop echt ongekend. Ik heb echt van PE geleerd hoeveel je wel niet in een nummer kan proppen en hoe dat de houdbaarheid van nummers ten goede komt.
7. Parliament - Motor Booty Affair (1978) In mijn klas waren begin jaren ’90 The Doors weer helemaal bangin’. Door die film met Val Kilmer natuurlijk. Tot die tijd was ik altijd lekker meegegaan met de muzikale flow van mijn klasgenoten, maar dit ging er bij mij echt niet in. Ik probeerde het wel, ik had een best off geleend van iemand, maar no sir. Omdat al mijn vrienden dus diep in The Doors zaten, had ik een muzikaal gat te vullen om de zomer door te komen. De oudere broer van een meisje uit mijn klas hielp me aan een 120 minuten tape met aan de ene kant Parliament – The Clones of Dr. Funkenstein en aan de andere kant Motor Booty Affair. Het was net alsof ik een hook-up had met een dealer. Een dealer die me kon helpen aan die pure funk. Uncut funk. The bomb.
8. ZZ Top – Eliminator (1983) “Legs” was echt de track die het deed voor mij. De stem van Billy F. Gibbons, de legendarische videoclip, de tekst, de solo, de gitaarsound. Maar minder opvallend misschien waren de synth sounds en de elektronische drums. Het hield niet op. De styling, die auto en niet te vergeten de humor. Alles sprak me aan. De teksten van de ‘tops’ zijn zo stoer, vernuftig en vooral ook grappig. Dit was weer zo’n album waar ik eigenlijk weinig van verwachtte, maar dat toch een juweeltje bleek te zijn.
3. Herbie Hancock – Sunlight (1977) Volgens mij kocht ik deze plaat bij Concerto. Vooral vanwege de hoes eigenlijk. Ik kende al een stuk of vijf jarenzeventigplaten en ik verwachtte gewoon meer jazz-funk ge-jam. De binnenhoes was een soort plattegrond van de buitenhoes, zodat je precies kon nazoeken met welke synthesizers hij op de buitenhoes was afgebeeld. Ik heb die plaat dezelfde dag nog drie keer geluisterd en toen een halfjaar bijna dagelijks. Het instrumentalisme en de vrije jams en solo’s van die vroeg jarenzeventigplaten waren er nog steeds, maar de songs grepen me nu ook echt. Prachtige teksten en zanglijnen. De sounds en de productie van de plaat waren van een hoger niveau en echt anders dan andere platen die ik kende. En dan was er de vocoder. Een vocoder kan worden gebruikt om een robotisch klinkende zangstem te maken. Toen ik de stem van Herbie door die legendarische (Sennheiser VSM201) vocoder hoorde, dacht ik echt: ik wil deze stem. Niet alleen om muziek mee maken, maar ook gewoon om bij de bakker een brood mee te kopen.
4. Kraftwerk – Computerworld (1981) Op de deur van mijn kamer hing een paginagroot artikel uit de Volkskrant, getiteld “De elektronische soul van Detroit” of iets van die strekking. Het ging over de ‘Belle Isle 3’. De grote drie van de techno: Juan Atkins, Kevin Saunderson en Derick May. Het stuk ging onder andere over de invloed die het optreden van Kraftwerk in Detroit op hun muziek had gehad. Op basis daarvan kocht ik de EP Trans-Europe Express. Naast dat ik niet wist waar ik het zoeken moest, zo vet, bleek ook een van mijn favoriete nummers (“Planet Rock”) schatplichtig te zijn aan deze Duitsers. Dus op naar Virgin mega store en aansluitend naar de Fame om het hele oeuvre aan te schaffen. Ik vond alle albums echt schokkend goed, maar Computer World was een life changer. Die elektronische Seele aus Düsseldorf.
9. Janet Jackson – Control (1986) Jimmy Jam en Terry Lewis regeerden voor mij de jaren ’90 als R&B producers. Funky als hell. Als het iets met de heren te maken had, wou ik het hebben. Meer nog vertegenwoordigers van Minneapolis sound dan Prince eigenlijk. Ze zaten samen in The Time, waar Prince de eerste twee (of 3?) albums bijna alles voor schreef en daarom worden ze vaak onterecht gezien als Prince aftreksel. Drijvende krachten achter het beste werk van tientallen artiesten zoals The SOS Band en Alexander O’Neil. Enfin, het was een winter waarin ik extreem veel naar The Time luisterde, terwijl mijn zusje Control op repeat had. Ze zat diep in Janet. Alle dansjes kende ze foutloos. Ik moest toegeven dat zij de betere plaat in handen had. Maar dat deed ik niet; het was wel mijn kleine zusje natuurlijk. Kleine zusjes moeten uit je kamer blijven, niet bepalen wat jij vet gaat vinden. Maar wat een belachelijk vet album vond ik dat stiekem!
10. Drexciya – Neptune’s Lair (1999) Drexciya was zo’n groep waar ik de ene dag nog nooit van gehoord had en de andere dag meer muziek van had dan ik aankon. Ik hoorde een track op een feestje en ik kon de stijl totaal niet plaatsen. Hoe? Drekzieja? Oké. Vervolgens voerde ik de naam in Soulseek in (een soort Napster met wat minder metallica en meer electro), zette alles in de download en ging naar een optreden. Toen ik terugkwam had ik achthonderd mp3’tjes. Een hele map met achthonderd tracks van deze psychedelische electro funk tech op shuffle zetten geeft een heel aparte sfeer in je huis. Na een weekje wist ik echt niet meer of het nou dag of nacht was. Maar inspirerend was het wel. Het was net of er een deur naar een parallel muziekuniversum was opengegaan. Na een tijd besloot ik dat dit misschien toch niet de beste manier was en kocht ik bij Rush Hour Neptune’s Lair. En ja, in de goede volgorde was het inderdaad nog beter. Dat ene nummer van dat feest bleek trouwens achteraf helemaal niet van Drexciya te zijn maar van Detroit In Effect ...
PAGINA
40
INHOUD
Art
tekst
Danny Veekens
Beeld
Lucky Dubz
Rob Maatman, Nassim Guammaz en Douwe Macare shinen prominent in de nieuwe Sportlife Vibes-reclame. Het artwork maakt het geheel visueel nog aantrekkelijker. De 33-jarige Rotterdamse illustrator Lucky Dubz was verantwoordelijk voor het artwork dat slim inspeelt op de locatie en de ‘vibe’ van de commercial. RELOAD wilde weten hoe het tot stand kwam.
Wat is Lucky’s signature style? Qua stijl lijkt veel van mijn werk semi-digitaal, toch teken ik alle lijnen op papier. Lekker rauw met inkt bezig zijn vind ik heerlijk. Een realistische vorm is belangrijk, maar ik ben allergisch voor fotorealistische illustraties. Zeg nu eerlijk, wat is de toegevoegde waarde als het artwork hetzelfde is als de foto? Het is voor mij continu een uitdaging om de juiste balans te vinden. Illustrator is voor mij een modern kleurenpalet. Met een realistische uitstraling en rauwe feel heb ik inmiddels mijn herkenbare stijl ontwikkeld. Je komt van oorsprong uit de graffitihoek? Ik kwam in aanraking met graffiti toen ik 9 jaar was. Tot ergens midden twintig ben ik er fanatiek mee bezig geweest. Muren trokken me nooit zo, ik ging altijd voor treinen. Die bewegen tenminste van locatie naar locatie. Dat was redelijk hardcore, maar over dat verleden zal ik maar niet teveel zeggen, haha. Die graffitimentaliteit zie je nog steeds wel terug in mijn werkmentaliteit. Wat bedoel je met ‘die graffitimentaliteit’? Zichtbaarheid speelt nog altijd een grote rol in mijn werk. Ik ben nu bijvoorbeeld bezig met flyers voor Club Djoon in Parijs. Het voelt goed om te weten dat mijn werk door heel Parijs te zien zal zijn. Je werk is op die manier zichtbaar, net zoals waar je met graffiti op treinen naar streeft. En als graffitischrijver weet je wat hard werken is en hoe je het best presteert onder druk, dus ik ben niet bang om een paar nachtjes door te werken om een deadline te halen.
Ga je tegenwoordig nog steeds de straat op voor wat illegale pieces? Nee, dat doe ik niet meer. Ik heb een zoontje van zes en ik ga niet meer riskeren om een weekend vast te zitten vanwege graffiti. Daarom heb ik die hardcore periode achter me gelaten. Ik haal nu de kick uit mijn opdrachten. Als ik mijn flyers door de stad zie liggen, of als ik bijvoorbeeld de Sportlife Vibes-commercial voorbij zie komen op tv, dan geeft me dat een vorm van voldoening. Moest je nadenken of je mee zou werken aan de Sportlife-campagne, of was het een no brainer? Ik was meteen enthousiast toen ik over de commercial hoorde. Vooral toen ze vertelden dat Billy Pols verantwoordelijk was voor de regie, die kende ik al van bijvoorbeeld zijn korte skateboarddocumentaire Plank. Ik vond de beelden erg vet, dus ik heb meteen besloten om mee te doen. Wacht, de reclame was al klaar voordat jij met het artwork begon? De beelden waren wel al geschoten, maar chronologisch klopte het nog niet. Het lijkt misschien alsof ik het hele ontwerp op de muur heb geschilderd, maar het is er bij de postproductie ingezet. Oorspronkelijk is de grootte van het ontwerp maar een A4’tje. Natuurlijk wel op schaal, maar dat kleine beeld is daarna in de commercial geplakt. Hoe is je illustratie voor Sportlife tijdens het proces ontwikkeld? Mijn eerste voorstel was vooral gebaseerd op de impact van de skaters en de frisse smaak van de kauwgum, omdat de skaters ‘in’ het artwork springen. Maar het oorspronkelijke ontwerp was te rauw. Ik had er veel expressie in verwerkt. Als je een kauwgum in je mond gooit, dan trek je geen neutraal gezicht; dan heb je een bepaalde gezichtsuitdrukking. Het eerste ontwerp illustreerde dit. Het gezicht was lekker rauw en ongeschoren, maar dat was niet ‘fris’ genoeg; een belangrijk aspect voor een kauwgummerk.
Muren trokken me nooit zo, ik ging altijd voor treinen Wat vind je van het uiteindelijke resultaat in de reclame? Illustraties maken voor reclames betekent concessies doen; dit was zo’n klus. Ik lever nooit iets af waar ik niet tevreden over ben of waar ik niet achter sta. Maar persoonlijk vond ik de eerste illustratie beter. Het was voller qua kleur, de illustratie was rauwer en er zat echt expressie in het gezicht. Dat mis ik een beetje in de uiteindelijke versie. Maar ik begrijp waarom voor het uiteindelijke ontwerp is gekozen. Over het huidige artwork ben ik ook tevreden. Kun je iets van jouw hand noemen waar je helemaal tevreden over bent? Ik ben erg tevreden met de flyers die ik heb gemaakt voor de Strange Fruit-feesten met Theo Parrish en DJ Benji B. Parrish staat bekend als één van de oprichters van de Detroit techno/house sound, terwijl hij oorspronkelijk helemaal niet uit Detroit komt. Vandaar het masker. Omdat Detroit bekendstaat om zijn auto-industrie en hij zelf aan illegale street races meedoet, heb ik elementen van Cadillacs in de illustratie verwerkt. Nu wil ik mij even verder ontwikkelen in deze vorm totdat ik er weer klaar mee ben.
Naast deze Sportlife-reclame, waar kunnen mensen je nog meer van kennen? Qua commercieel werk heb ik het logo van Scoots and Helmets op TMF gemaakt, ik heb meegewerkt aan een reclame van OCE Printers en een paar jaar geleden heb ik de zendervormgeving van Nickelodeon gemaakt. En wat veel mensen niet weten, is dat ik het artwork voor Kempi’s album Du Zoon heb gedaan. Wat is jouw ultieme advies voor iemand die beter wil worden als illustrator? Goed communiceren en het nakomen van deadlines is belangrijk, dat wekt in het geval van commercieel werk vertrouwen bij de klant. Maar het is vooral essentieel dat je een eigen stijl ontwikkelt. Een eigentijds smoelwerk, zodat mensen kunnen zien dat jij de illustrator achter een artwork bent. Uiteindelijk moet je doen waar jouw kracht ligt; waar jij je het beste bij voelt.
PAGINA
42
INHOUD
Art
De onvervulde belofte
Voor street art was er graffiti. En voordat er straatjargon als ‘tags’, ‘pieces’ of ‘wildstyle’ bestond, was er Dr. Rat. Ivar Viˇcs, oftewel Dr. Rat, was een enorm creatief talent. Op 21-jarige leeftijd overleed hij; de persoonlijke tragiek van een onvervulde belofte. In het kader van de 30e sterfdag van Dr. Rat brengt auteur Martijn Haas in juni een boek uit over Dr. Rat. De titel Dr. Rat: Grondlegger van de Nederlandse Graffiti lijkt misschien een beetje overdreven, maar volgens Martijn Haas is er geen woord van gelogen: “Rappers noemen zichzelf ook altijd the best rapper alive, dus daar is het een knipoog naar. Maar samen met Hugo Kaagman was hij zeker één van de grondleggers.” Amsterdammer Dr. Rat past ironisch genoeg in hetzelfde straatje als Blek le Rat in de jaren ’80 in Parijs. Niet alleen vanwege zijn naam kan hij in één adem genoemd worden met deze legende, maar vooral vanwege zijn invloed op de hedendaagse street art cultuur in Nederland. “Dr. Rat was al bezig met graffiti voordat het überhaupt zo heette”, zegt Haas. “Nu noemen we het ‘taggen’, vroeger was het gewoon iets op de muur kalken.” Dr. Rat’s vader was grafisch vormgever en maakte letters voor onder andere treinen en middenstanders, dus vanuit thuis kreeg Dr. Rat een hoop kennis mee op het gebied van typografie. Dr. Rat’s kenmerkende lettertypes maakten hem een straatkopie van zijn vader. Haas: “Nu hebben we digitale fonts, maar Dr. Rat maakte vroeger perfecte letters uit zijn losse pols. Als je een muur hebt met allemaal krabbels, zou je die van Dr. Rat er zo tussenuit kunnen pikken. Zijn werk was strak; ‘af’.” Gotische lettertypes zoals we die nu kennen waren – hoewel ze pasten bij de punk – voor die tijd uniek op straat vanwege de moeilijkheidsgraad. Met zijn klare ‘Amsterdamse’ stijl, zijn werk zonder outlines en strakke lijnen uit zijn losse pols, was Dr. Rat een belangrijke inspiratiebron voor wat later bekende graffitischrijvers zouden worden. Denk Niels ‘Shoe’ Meulman en Vincent van Goethem, alias Again. Dr. Rat stond er in die tijd, de jaren ’80, niet alleen voor. Als lid van het Amsterdamse artistieke collectief Stads Kunst Guerrilla (SKG) werkte hij samen met mensen als vuurkunstenaar Erik Hobijn en duizendpoot Peter Giele. Als een van de eerste ‘street art collectieven’ stonden zij aan de wieg van street art in Nederland. SKG werd opgericht als parodie op terreurorganisatie Rote Armee Fraktion (RAF). De kunstenaars binnen SKG pleegden ‘kunstzinnige terreuracties’ om zo een statement te maken en verwarring te stichten, net zoals terroristen dat deden met aanslagen. Haas: “Vlak voordat Beatrix in 1980 gekroond werd, spoot Dr. Rat bijvoorbeeld Put The Crown Upside Down op een muur. Dit statement behaalde menig televisieshot tijdens de krakersrellen.” Dr. Rat maakte veel politiek en sociaal geëngageerd werk, terwijl hij persoonlijk niet eens maatschappelijk betrokken was. “Dr. Rat maakte een schets van de
tekst
Danny Veekens
Beeld
C arla Russell Tricky Dick Steye Raviez
Zijn drugsgebruik was bijna exhibitionistisch
Carla Russell
Carla Russell
politiek van die tijd,” zegt Haas, “maar hij was persoonlijk alleen als kunstenaar betrokken bij de politiek en maatschappij.” Het is te danken aan de punkbeweging dat Dr. Rat toentertijd in de prille graffiticultuur rolde. Volgens Haas was die subcultuur niet meer dan een kapstok voor zijn kunst. “Hij was niet echt fanatiek geïnteresseerd in de muziek en mode die bij punk hoorden; hij was gewoon veel te vinden in kraakpanden, had vrienden die fanatiek naar punk luisterden en er was veel drugsgebruik om hem heen – ook door hemzelf. Aan de ene kant was hij een getalenteerd kunstenaar, maar aan de andere kant was hij een punk. Lang leve de lol, altijd feest en samen losgaan.” Samen met leden van SKG en enkele kraakpandbewoners werkte hij aan punkfanzine Koecrandt, waar Dr. Rat vooral bezig was met de artistieke kant van het blad. Punk kwam ook op andere manieren terug in zijn kunst. In de tijd dat spuitbussen in waren, schreef Dr. Rat met verfkwasten Ajaks op een muur. Een woordgrap waar Ajax met ‘Ah, jakkes’ werd geassocieerd. Haas: “Punk zetten zich af tegen alles om zich heen. Dingen omdraaien, systematisch alle autoriteit ondermijnen, daar ging het om. Dit deed Dr. Rat ook met zijn kunst: binnen de graffiti zette hij zich af tegen graffiti.” Tricky Dick
Zijn punker kunstenaarsleven vroeg veel van Dr. Rat. Te veel. De verwachtingen waren hooggespannen als zoon van artistieke ouders die beiden studeerden aan de ‘Kunstnijverheidsschool’, de voorloper van de Rietveldacademie. Dr. Rat nam avondlessen aan diezelfde kunstacademie en hoopte toegelaten te worden tot de dagopleiding. Haas: “In die tijd zat hij in een gymzaal kunst te maken voor zijn toelating op de dagopleiding. Dr. Rat was een harde werker. Hij wou zich graag manifesteren als kunstenaar.”
Tricky Dick
Maar aan de andere kant was hij nog altijd een ‘lang leve de lol’ punker. De druk werd door deze tegenstrijdigheden zo groot, dat hij vaak naar harddrugs greep om hieraan te ontsnappen. “Zijn drugsgebruik was bijna exhibitionistisch,” vervolgt Haas. “Hij zette ooit eens een naald in zijn arm terwijl er gewoon mensen om hem heen stonden. Van het bloed dat er bij vrij kwam, tekende hij een kleine tag. Dr. Rat creëerde een persoonlijkheid om zich heen; het leek wel een extravert toneelspel: Dr. Rat. De Punk.” Dr. Rat was een meester in het verbergen van zijn drugsgebruik voor zijn ouders, maar op zijn 18e werd hij door diezelfde ouders op straat gezet omdat er zoveel trammelant was. Het ging bergafwaarts met Dr. Rat en drugs werden een steeds belangrijker onderdeel in zijn leven. Op een gegeven moment werd Dr. Rat doodziek en hij eindigde in het ziekenhuis met geelzucht. Zijn lichaam was verzwakt, maar hij krabbelde op. Het contact met zijn ouders was hersteld, de toelating voor de Rietveldacademie kwam dichtbij en Dr. Rat zou een expositie gaan houden. Het zag er weer zonnig uit voor Dr. Rat. Toch waren het weer de drugs die het licht overschaduwden. Een avond dat hij medicijnen en methadon nam, werd hem fataal. Zijn verzwakte lichaam kon het niet aan en Dr. Rat braakte. Hij was zo ver van de wereld, dat hij de kots niet uit zijn strottenhoofd wist te krijgen. Dat was het moment dat de jonge kunstenaar, punker en pionier op 21-jarige leeftijd overleed door verstikking.
“Dr. Rat is als een raket door het leven gegaan, maar hij heeft zijn hoogtepunt nooit bereikt,” concludeert Haas. “We kunnen niet spreken over de carrière van Dr. Rat. We kunnen alleen maar speculeren over hoe het had kunnen zijn. ‘Dr. Rat: grondlegger van de Nederlandse graffiti’, Lebowski Publishers, juni 2011. Meer info: www.martijnhaas.nl.
Europunk
Punk staat opnieuw in de schijnwerpers. Het museum Villa Medici in Rome spant de kroon en is de komende maand een hemel voor punkliefhebbers. Daar is namelijk de expo ‘Europunk, Visual Punk Culture in Europe from 1976-1980’ te bezoeken. Met meer dan vijfhonderd posters, foto’s, singeltjes, fanzines en andere punkitems geeft de tentoonstelling een compleet beeld van de vroege punkjaren in Europa weer. Denk daarbij aan The Buzzcocks, de Rotterdamse punkband De Rondo’s en het iconische ‘God Save The Queen’ artwork dat Jamie Reid voor Sex Pistols maakte. Natuurlijk ontbreken Dr. Rat en Koecrandt ook niet. De Amsterdammers Stempel Broodje, de fanatieke punkverzamelaars Bert Broodje en Chris Visser, voorzagen de tentoonstelling van Nederlandse punkparafernalia. Tot 20 maart te bezoeken. www.villamedici.it
Steye Raviez
PAGINA
46
INHOUD
Surf
tekst
Mike van den Berg
Anne Paar
Beeld
Soul surfster in spe
Jan Bijl
Ze kocht haar eerste wetsuit nog voor haar eerste surfervaring. Ze wist niet eens of ze het wel leuk zou gaan vinden. Maar de plaatjes in haar schoolagenda konden er gewoon niet om liegen; surfen moest wel de coolste sport ooit zijn. Op 15 januari werd ze gekroond tot Nederlands Kampioene Surf 2011. Tijdens de HSA Surftour kwam de Protest-surfster samen met Ilona Hoogland, een gedeelde eerste plaats dus, als beste uit de bus. Anne Paar; een vrouw met ballen. Anne Ik ben geboren en getogen in De Lier, een klein plaatsje in Zuid-Holland. Na mijn middelbare school afgerond te hebben, ben ik verhuisd naar Den Haag, waar ik de HALO (sportopleiding) volgde en meer tijd kon besteden aan mijn passie voor surfen. Passies In een duister verleden heb ik nog fanatiek aan korfbal gedaan, maar het gaat te ver om dat een passie te noemen. Snowboarden lag mij ook wel, ik heb zelfs een opleiding bij de Nederlandse Skivereniging gevolgd en zag mijzelf al de rest van mijn leven in de zomer surfles geven en in de winter snowboardles. Maar na drie weken surfen in Marokko verloor ik ook in snowboarden mijn interesse en was er alleen nog datgene wat voor mij als een paal boven water stond: surfen.
Bevangen Na mijn allereerste surftrip naar Moliets in Frankrijk was ik verslaafd geraakt. Mijn niveau ging tijdens die trip met sprongen vooruit en ondanks de bekende beginnerswonden op mijn knieĂŤn, bleef ik doorzetten. Terug in Nederland hielden de gedachtes aan het blauwe warme water en de krachtige golven mij op de been. Want met surfen in Nederland was ik helemaal niet zo happy. Anderen Ik kocht mijn eerste board van bondscoach Ruurd Mosterd, en met hem, mijn toenmalige vriend en met een stel andere mannelijke vrienden ben ik echt begonnen. Ik ben wel eens door mijn moeder afgezet op het strand van Ter Heide met de boodschap: haal me over twee uur maar weer op. Ik was alleen, kon de rits van mijn wetsuit niet zelf omhoog krijgen en stond na tien minuten al weer duizelig op het strand, zo erg was ik gespoeld. Surfen met vrienden was mijn grootste drijfveer. Had ik er even geen zin in, dan werd ik wel weer overgehaald door anderen. Memorabel Dat zijn er onnoemelijk veel! Mijn gedachtes zijn er troebel van geworden. Een van die intense momenten was in West-Java, op Turtles. Gebarreld worden, mijn vriend in de channel met zijn armen in de lucht, en het luide gejoel van de toeschouwers in de uitkijktoren op het strand. Het was een magisch gevoel, ik had er slappe benen van. Toekomst Hoewel ik er heel erg van geniet, liggen mijn ambities niet zozeer op wedstrijdgebied, maar op mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik wil graag meer en vooral beter longboarden. Een soul surfer zijn die veel blijft reizen, nieuwe locaties ontdekt en dit deelt met haar beste vrienden.
OUT NOW:
Documenting Style Documenting Style ‘New Craftmanship Issue’ The Fur Paradox: How fur became on trend again Exploring architecture, fashion and more with NY architects SO-IL Knitwear and Danish Fishermen Pleasure, desire and high class underwear Leather and canvas: Next level sneakers
ISSUE 18
ISSUE 18, FALL/WINTER 2010 PRINTED IN THE NETHERLANDS PRICE NL 8,95 EURO
Fall / Winter 2010 8/20/10 12:43:52 PM
Neem nu een jaar abonnement op CODE magazine voor slecht € 12,95
Of betaal € 17,50 en ontvang tevens de Midori Traveler’s notebook. (aanbieding alleen geldig in Nederland).
documentingstyle.com/subscribe
PAGINA
49
INHOUD
Art
tekst
Danny Veekens
Beeld
Mike Steegmans
NO MORE FREE RIDES Een terugblik met Mike Steegmans op een era Mike Steegmans (38, Antwerpen) behoorde tot een aantal jaar geleden tot de top van freeride snowboardfotografen in Europa. Zijn foto’s werden gepubliceerd in magazines als Fluid, Onboard en Transworld Snowboarding. Maar tijden veranderen en ambities vergaan. Imperium Snowboards, het Belgische snowboardmerk dat Mike samen met pro-rider Demir Julia in 2003 oprichtte, kampte met financiële problemen. Hierdoor besloot Mike om als fulltime fotograaf voorlopig uit het snowboardwereldje te stappen.
Franck Screm (2002): Deze foto betekent erg veel voor me. Franck Screm was een supergoeie snowboarder en een vriend van me, die op 30-jarige leeftijd overleed. Frank verdiende meer aandacht en waardering als snowboarder, maar in mijn ogen was hij een van de beste snowboarders in zijn generatie. Emotioneel gezien is dit een van mijn ‘favoriete’ foto’s.
“Het gevoel en de passie voor snowboarden heb ik zeker nog, maar niet als fulltime job,” legt Mike uit. Daarom richt hij zich als professioneel fotograaf nu vooral op genres als lifestyle en fashion. Maar Mike heeft met zijn foto’s en met SCS Magazine, een Belgisch snowboardtijdschrift dat hij acht jaar geleden met skateboardfotograaf Jelle Keppens opstartte, door de jaren heen veel betekent voor snowboardfotografie in Europa. Daarom duikt RELOAD samen met Mike in zijn portfolio om terug te blikken op de snowboardfoto’s die het meest voor hem betekenen.
Koe (2000): Ik heb het altijd fascinerend gevonden om koeien op de foto te zetten. Het werkt rustgevend voor me. Ik denk dat het komt omdat ik bijna helemaal alleen op een berg bezig ben. Dan maakt het indruk als ik een teken van leven tegenkom. Ik maakte graag zulke analoge foto’s.
Yannick Haddouche (1995): De trip naar Verbier waar deze foto is geschoten heeft mijn leven echt veranderd. Dankzij deze foto van Yannick Haddouche kwam ik in contact met Ripcurl, dat de foto graag wilde kopen. Sindsdien ben ik me gaan richten op professionele snowboardfotografie. Als ik niet op die trip was geweest, had ik de stap naar professionele fotografie waarschijnlijk nooit durven nemen. Deze foto heeft trouwens vroeger ook in RELOAD gestaan, in het tweede jaar als ik het me goed herinner.
Damien Gagneux (2000): Dit was eigenlijk een klotetrip, maar deze foto met veel poedersneeuw en actie is één van mijn favoriete snowboardfoto’s uit mijn portfolio. Ik heb de foto geschoten op een trip naar British Columbia. We hebben drie weken gezocht naar genoeg poedersneeuw en goede spots, met deze foto als resultaat. Het was een nare trip omdat ik veel ruzie had met Damien. Als personen klikten we totaal niet. Ik weet niet precies meer waarover het ging, maar na de shoots hadden we zoveel discussies, dat we uit frustratie bijna op de vuist gingen.
Seb Metenier (1998): Als ik deze foto zie, krijg ik echt zin om zelf een perfecte lijn te zetten. Dat is voor mij belangrijk; dat je bij het zien van een snowboardfoto zelf zin krijgt om te boarden. De snowboarder op deze foto is Seb Metenier, een goede vriend van me. Ik hoefde nooit per se met grote namen te shooten. Ik maakte net zo graag foto’s met vrienden met wie de samenwerking soepel verliep. Voor mij was sfeer onderling belangrijker dan exposure. Dit resultaat is er een goed voorbeeld van.
Laurent Perraud (2000): Dit is een foto die gemaakt is op zo’n dag dat je als fotograaf het gevoel heb dat echt alles klopt. Een goede sfeer, riders die gemotiveerd zijn en perfect geshapede kickers. Deze foto is een voorbeeld van waar alles samenkomt. Dat waren dagen om gelukkig van te worden.
PAGINA
56
INHOUD
Style
VINYL+COTTON Zoals je een T-shirt van een rek haalt op basis van een tof design, zo werkt het vaak ook met vinyl records. Hoe mooier de cover art, des te groter de kans dat je de plaat oppakt. In de aanloop naar de internationale Record Store
Day op 17 april deelt Dick van Dijk (eigenaar Concerto/Plato) zes platen die hij puur op basis van de cover art heeft aangeschaft. Dat vult Dick aan met info over de muziek die hij dankzij het artwork ontdekte.
Nicolaas Jaar Space Is Only Noise
Anika Anika
Sidewinders Flatfoot Hustlin’
“Iedereen heeft het tegenwoordig over James Blake, maar dit is dé heetste minimal plaat van dit jaar. Nicolaas Jaar klinkt als een 2011-versie van producer Villal bos.’
“Electro-pop meisje dat zich suf covert op een grappige manier. Zo vertaalt ze Bob Dylans ‘Masters Of War’ naar een dub-versie en bewerkt ze ‘I Go To Sleep’ van The Pretenders met krachtige drums en rauwere vocals. Anika is getekend op Stones Throw.”
“Deze cover is pure nostalgie. Flatfoot Hustlin is een veel gezochte funkplaat die Jazzman Records dit jaar opnieuw uitbrengt.”
Syl Johnson Complete Mythology
Tame Impala Innerspeaker
Iron and Wine Kiss Each Other Clean
“Deepsoul met een hoofdletter D. De Complete Mythology box bevat Syls zes vinyl platen met daarbij nog eens vier cd’s en een boek. De cover vind ik mooi omdat de stijl van de 60’s is gemengd met moderne fotografie.”
“De Australische band Tame Impala maakt psychedelische space rock. De plaat is geperst op 45 toeren. Door de beperkte oplage is het nu al een collector’s item.”
“Iron and Wine maakt dromerige folk-achtige popmuziek. Een psychedelische cover waardoor ik op het oog andere muziek had verwacht. Deze plaat is erg gewild onder vinylliefhebbers.”
€ 35,-
€ 32,-
,€ 35
Adidas
Altamont www.altamontapparel.com
www.adidas.com
Carhart
www.carhartt-wip.com
€ 34,95
€ 29, 95
€ 22,-
Graniph
Insight
www.graniph.com
Mazine
www.insight51.com
www.mazine.de
€ 29,95
9 € 27,9
€ 30 ,-
Nike
www.nike6.com
Protest
Quicksilver
www.protest.eu
www.quiksilver-europe.com
,95 € 29
€ 32,95
5 7,9 €3
Vans
www.vans.nl
Volcom www.volcom.com
WESC
www.wesc.com
LIVE IN
ZOETE
RMEE
DJ DA
R
GGA
Vrijdagavond Boardersnight! Iedere vrijdag vanaf 19.00 uur
4 uur pistetoegang exclusief materiaalhuur van 37,00 voor
€ 25,50
CHECK WWW.SNOWWORLD.COM VOOR
DJ’S & TESTSAVONDEN! Deze actie is geldig t/m 30 september 2011 en niet geldig i.c.m. andere acties, vrijkaarten en/of arrangementen.
CHECK OUT OUR PERMANENT FUNPARK!
SnowWorld Zoetermeer Buytenparklaan 30 2717 AX Zoetermeer T: +31(0)79 - 3 202 202
WWW.SNOWWORLD.COM
SnowWorld Landgraaf Witte Wereld 1 6372 VG Landgraaf T: +31(0)45 - 54 70 700
Word nu abonnee van RELOAD en ontvang gratis het iconische Banksy boek voor slechts € 29,95 Banksy’s stencils brengen een geheel eigen universum tot leven: ratten met drilboren, urinerende en snuivende politieagenten, apen met massavernietigingswapens, Mona Lisa’s met granaatwerpers, muitende bankiers. Zijn statements – in woord en beeld – zijn zowel opruiend als inzichtelijk, messcherp als maatschappijkritisch. Zijn werk keert zich tegen oorlog, monarchie, kapitalisme en reclame, maar altijd met een glimlach op het gezicht. Hoewel zijn identiteit nog altijd onbekend is, kent iedereen zijn naam en werk. Hoewel RELOAD gratis te verkrijgen is, kan het zomaar gebeuren dat je er net naast grijpt in je lokale shop. Om er zeker van te zijn dat RELOAD vier keer per jaar op jouw deurmat valt, word je abonnee. En dan krijg je ook nog eens een tof cadeau.
Ja
, ik abonneer me op RELOAD en betaal € 29,95. Ik ontvang vier keer RELOAD en eenmalig het boek Banksy, Wall and Piece.
Naam Adres Postcode Woonplaats E-mailadres Telefoonnummer Geboortedatum (dd-mm-jjjj)
O Hierbij machtig ik S.P. Abonneeservice om het verschuldigde bedrag van mijn rekening af te schrijven.
O Ik betaal per acceptgiro en betaal het verschuldigde bedrag + € 3,50 meer per jaar.
Bank-/Gironummer:
Stuur de ingevulde bon naar: S.P. Abonneeservice, Postbus 105, 2400 AC Alphen aan den Rijn. Of word lid via www.reload.nl. De actie loopt zolang de voorraad strekt. Abonnementen lopen door tot wederopzegging, na de eerste 4 nummers betaal je slechts € 14,95 per 4 nummers.
PAGINA
60
INHOUD
Style
STAY IN!
tekst
Jeroen Smeets
GET OUT! Winter X-Games Europe
Street Art Contemporary Prints (Riikka Kuittinen - V&A Publishing)
Zeefdrukken zijn big business in Engeland. Vanuit populaire zeefdrukhuizen (o.a. Pictures on Walls en Black Rat Press) worden per jaar talloze zeefdrukken op de markt gebracht. De prints vinden gretig aftrek in Engeland; edities van vijftig stuks zijn vaak binnen een kwartier al uitverkocht. In het boek Street Art Contemporary Prints worden al deze zeefdrukken voor het eerst in één boek bij elkaar gebracht. Het boek bevat werk van onder anderen Blu, Pinkyvision, Eine en Kid Acne.
What The Hell Are You Doing? The Essential David Shrigley (David Shrigley - Canongate Books) Wanneer een boek zichzelf omschrijft als “This is a really good and interesting book. Please buy it. Thank you”, kan het eigenlijk al niet meer fout gaan. In dit epos van David Shrigley brengt hij een combinatie van fotografie en tekeningen, maar absoluut geen kunst zoals de introductie van Will Self het zegt. Zijn kinderlijke, soms banale, pentekeningen zijn te verteren als comics en treffen soms een gelijkenis met Gummbah.
It Is Right to Draw Their Fur (Dave Eggers - McSweeney’s)
Als je de X-Games altijd op een beeldscherm moet volgen omdat de USA te ver weg is, dan is er goed nieuws. Sinds vorig jaar is er namelijk een editie dichter bij huis en dit jaar is het niet anders. Van 16 tot 18 maart keert Winter X-Games Europe terug naar het Franse plaatsje Tignes. In acht disciplines strijden meer dan 150 riders om een plek op het podium. Onder hen Jenny Jones (verdedigend kampioene Women’s Slopestyle), Zwitser Iouri Podladtchikov (haalde vorig jaar de hoogste pipe run score in de geschiedenis van de X-Games) en Fransman Mathieu Crepel (maakte vorig jaar nog indruk met zijn frontside 1260). 16-18 maart – Tignes, Frankrijk – www.tignes.net
Samsung Snowjam & de Belgian Open 2011
De Samsung Snowjam en de Belgian Open 2011 combineren snowboardactie met dikke muziek. In de disciplines cross, half pipe, slopestyle en big air doen Belgische toppers als Kevin Bronckaers en broers Seppe en Anthony Smits een gooi naar de nationale titel. Daarna kun je losgaan op de Samsung Snowjam, waar artiesten als Triggerfinger, Sweet Coffee, The Turntable Dubbers en Arid voor een goed feestje zorgen. Omdat het de tiende editie van het muziekevenement is, heeft Samsung de Snowjam omgedoopt tot ‘feesteditie’. Dat belooft wat … 16 tot 23 april – Les Deux Alpes, Frankrijk – www.snowjam.be
Dave Eggers is auteur en oprichter van de kleine uitgeverij McSweeney’s, die voornamelijk korte verhalen en fictie uitbrengt. Nu laat Eggers een andere kant van zichzelf zien in dit grootformaat boek met een collectie van zijn tekeningen. Het boek, dat eigenlijk bestaat uit een tekenmap met daarin uitvouwposters, laat een serie dierentekeningen zien waarin Eggers de focus op de vacht van de dieren legt. Deze zijn in detail uitgebeeld in zijn pentekeningen. Een interessante collectie van illustraties die door hun formaat en presentatie ook niet zouden misstaan in een mooie lijst op de muur van je slaapkamer.
Best Of The West
Hells Half Acre (Steve Lazaridas - The Outsiders)
Volcom Peanut Butter & Rail Jam
Een half jaar geleden werd er in de Londense ‘Old Vic Tunnels’, een labyrint van tunnels onder het Waterloo station, een grote expositie georganiseerd. Niemand minder dan Steve Lazaridas, de man die in Londen street art groot maakte, organiseerde de tentoonstelling. Kunstenaars als David Choe, Conor Harrington en Vhils maakten gedurende een week hun werk in de tunnels. Via de website van The Outsiders www.theoutsiders.net kun je nu voor maar 10 pond deze 94 pagina tellende catalogus kopen. Niet te missen.
Loser (Anneloes van Gaalen, Willemijn van Herwijnen - De Jonge Hond)
In de onlangs verschenen documentaire Alles wat we wilden werden al kanttekeningen geplaatst bij de sociale druk om te presteren en om die prestaties te etaleren. In dit licht is het fijn om te zien dat er nog steeds mensen falen. Loser bevat verhalen, beelden, ontwerpen en kunstwerken van getalenteerde artiesten die hun falen laten zien. Om te vermaken, inspireren, herkennen of te verwerken. Met onder meer werk van Erwin Olaf en Stefan Sagmeister.
Bij onze zuiderburen kun je de komende weken meedoen aan de street skateboardwedstrijd Best Of The West. Om iedereen een eerlijke kans te geven, zijn de leeftijdscategorieën (14- en 15+) opgesplitst in gesponsorde skaters en niet-gesponsorde skaters. Van 12 februari tot 20 maart zijn er voorrondes in Oostende, Menen, Brugge, Roeselare en Zwevegem, gevolgd door de finale in Zumiez skatepark op 3 april. De prijzenpot is in totaal maar liefst 5.000 euro, dus reden genoeg om je tricks te oefenen voor een van de voorrondes! 3 april – Zumiez Skatepark, Wevelgem, België – www.bestofthewest.be
Volcom’s snowboard contest voor amateurs reist weer door Europa. Op 3 april is de Peanut Butter & Rail Jam te vinden in SnowPlanet in Velsen-Zuid. Volcom heeft een ‘rail zone’ gemaakt met meerdere rails in plaats van één rail voor individuele runs. Zo kunnen alle snowboarders in een jam van twintig minuten laten zien wat ze in huis hebben. De editie in Nederland is de laatste stop, dus als je geen geduld hebt dan kun je alvast naar een van de edities in onder andere Duitsland, Frankrijk of Oostenrijk. 3 april – SnowPlanet, Velsen-Zuid, Nederland – www.volcomeurope.com
Vans Wängl Tängl
Het motto ‘It’s on when it’s on’ op de site van organiserende snowboardcrew Äesthetiker zegt alles over dit event. Bij de Wängl Tängl contest in het Vans Penken Park is er geen tijdschema, maar een overall tijdsframe. Binnen de tijd kunnen alle snowboarders laten zien wat ze kunnen op twee kickers en het Red Bull Endsection obstakel, bestaande uit de ‘Cradle’ (open bowl) en ‘Taco’ (curved wallride). 12-19 maart, Mayrhofen, Oostenrijk – /www.aesthetiker.com
T A H W B A JO
ze s va n ser ie ompa . n e R se uk s. o b’ i r Job t a J e n d o o k : 70 s t a h u k W ‘ M. efdr druk ze e f e p e r ze 0 x 8 4 C 6 g : a : t l aa Op shop For m we b e d v i a j o b. n u ellen ta B e s t w w. g e w
RELOAD wordt ontworpen door grafisch ontwerpbureau Get a Job.
PAGINA
62
INHOUD
Music
tekst
Jeroen Smeets
JÄGERMEISTER PRESENTS:
UMM R OF ‘11 RELOAD YOUR FESTIVAL EXPERIENCE Met de btw-verhoging op komst heb je eigenlijk geen enkel excuus meer om niet over de grens te gaan om een festival te bezoeken. Tenzij je één van de 55.000 avonturiers bent die een Lowlands-kaartje kocht zonder dat er ook maar één band bekend is gemaakt. Kennelijk houden wij festival minnende Nederlanders wel van een avontuurtje. Precies om die reden presenteert RELOAD dit jaar de avontuurlijkste festivalgids van 2011; de meest uit het oog springende festivals in het buitenland, die niet al uitverkocht zijn..
Special picks: Gathering of the Juggalos
11-14 augustus, Cave-in-rock, Illinois, Amerika Dit festival vindt voor de 12e keer plaats in 2011, en grote kans dat je er nog nooit van hebt gehoord. Tenzij je een die-hard Insane Clown Posse fan bent, maar die kans is klein. The Gathering of the Juggalos is het best te omschrijven als een Redneck Woodstock met Kiss-schmink en adverteert zichzelf als “The most controversial festival, brought to you by the most hated band in the world”. Maar eigenlijk dient de Gathering als persoonlijke speelplaats van de Insane Clown Posse en hun trouwe fans, ook wel Juggalos genoemd. Verwacht een grote Juggalo-familie, extreme backyard wrestling, het gooien van bier naar de artiesten als teken van respect en een heleboel “whoop-whoop”. Voor een voorproefje, download de documentaire A Family Underground op je lokale torrent site. www.juggalogathering.com/2011
Bloc Weekend
11-13 maart, Minehead (vlakbij Bristol), Engeland Bloc Weekend richt zich compleet op elektronische muziek in haar line-up. Die elektronische muziek loopt uiteen van electro, hiphop, IDM, Techno, House, Drum & Bass tot Dubstep. Het unique selling point? Er is op Bloc Weekend geen camping, maar bij de kosten van je ticket (vanaf 140 pond) zit een appartement inbegrepen. Je boekt je appartement in groepen, dus zoek je vrienden bij elkaar of struin het forum van Bloc Weekend af voor anderen die hun appartement willen delen. Om haar vijfde jubileum te vieren, heeft Bloc Weekend veel sets van voorgaande jaren geüpload op Mixcloud. www.mixcloud.com/blocwknd
Turku Modern
20-24 juli, Turku, Finland Van de naam zou je het niet verwachten, maar Turku ligt in het noorden van Finland, een kleine twee uur rijden vanuit Helsinki. Toevalligerwijs is Turku ook nog een keer de Europese hoofdstad van cultuur in 2011. Turku Modern is een relatief nieuw festival, maar mag zich nu al meten met de grotere elektronische muziekfestivals van Finland. Op dit relatief kleine en intieme festival vind je niet alleen de gehele Finse hipster scene, maar ook de acts van morgen. www.turkumodern.com
Festival list: G Festival 14-16 juli, Faroe eilanden www.gfestival.com
Outlook festival
1-4 september, Fort Punta Christo, Kroatië Alles op het Outlook Festival staat in het teken van bass. Dub, Dubstep, Dancehall, Drum & Bass, hiphop, Grime en Garage slaan de klok in dit oude verlaten fort in Kroatië. Het fort staat al jaren leeg en is ergens in 1800 gebouwd. Nu ziet het eruit als een verlaten wereld uit een film. De verschillende podia hebben namen als The Dungeon, The Courtyard en simpelweg The Fort. Het fort ligt ook nog eens aan een strand waar tevens een podium staat en waar op aangemeerde boten exclusieve afterparty’s worden gehouden. www.outlookfestival.com
Err0rfest!
13-14 mei, Tallinn, Estland Slechts op een kleine 300 kilometer afstand van Turku ligt de tweede Europese hoofdstad van cultuur: Tallinn in Estland. Het blijft curieus dat er twee Europese hoofdsteden van cultuur zijn, maar het zij zo. Ook Tallinn biedt een scala aan evenementen in 2011, waaronder een kleiner festival genaamd Err0rfest! (In error we trust). Veel is er nog niet bekend, maar het plan is om een popconcert te hosten waarbij publiek en muzikanten in één fysieke ruimte worden samengebracht met online sociale netwerken. Het toerismebureau weet ons in ieder geval te vertellen dat het festival op slechts 200 meter van de zee plaatsvindt. www.errorfest.com
Dour festival 14-17 juli, Dour, België 93 euro www.dourfestival.be Exit festival 7-10 juli, Novi Sad, Servië vanaf 114 euro www.exitfest.nl Snowbombing 4-9 april, Mayrhofen, Oostenrijk vanaf 299 euro (inclusief accommodatie) www.snowbombing.com Metaltown 17-18 juni, Göteborg, Zweden 170 euro www.metaltown.se Benicassim 14-17 juli, Benicassim, Spanje 165 euro www.fiberfib.com Spot festival 27-28 mei, Aarhus, Denemarken 65 euro www.spotfestival.dk Distortion 1-5 juni, Kopenhagen, Denemarken Gratis outdoorfestival www.cphdistortion.dk
W W W. J A G E R M E I S T E R . N L
DRINKWIJZER.INFO
Geniet, maar drink met mate.