54
IT’S ALL ABOUT POP
SUMMER 2011
SURF
SKATE
Cover Story: Kaspar Hamminga
Eric Koston
Nike: The Chosen
Longboarding
God’s Surfers
WAKE
De 18-jarige Kaspar Hamminga is sinds vorig jaar getekend bij Protest. Volgens insiders hét surftalent van dit moment om in de gaten te houden. Pagina 26-28
Verzamel vijfentwintig riders, laat ze in een diepnachtelijke setting hun ding doen en leg het vast op film. Het resultaat: Een multisports video van 90 seconden die je hersenstam in brand zet. Pagina 54-55
Bij Hare Krishna’s denk je misschien eerst aan gasten met zo’n klein staartje in hun nek die in oranje gewaden door de Kalverstraat dansen. Maar in een klein Indiaas dorp bevindt zich een ashram aan zee, waar de devotees leven om te surfen. Maarten van der Schaaf zocht ze op. Pagina 36-40
RELOAD spreekt legende en skate innovator Eric Koston over zijn overstap van Lakai naar Nike, zijn nieuwe pro model en zijn ervaringen door de jaren heen. Pagina 18-21
Deze zomer is de summer of longboarding. In Nederland dan, in de rest van de wereld deden ze het al een tijdje. What’s it all about en een aantal van de beste decks. Pagina 48-53
Wakeskate
Het bestaat al twintig jaar, maar nu begint wakeskating ook eindelijk aan een bescheiden opmars in ons kikkerlandje. Pagina 12
MUSIC
STYLE
World Wide Music
Sneakers
Vincent ‘Venz’ Reinders, oprichter van het muziekplatform 22tracks, tipt voor RELOAD tien jonge upcoming artiesten. Pagina 14-15
The same as usual. Iedere keer fresh. Pagina 16-17
Shorts & Shirts
Splendid
Met de release van het nieuwe album Connect Back To The Stairs en nationale buzz als de titel tot 3FM’s Serious Request, hikt de band tegen een doorbraak aan. Pagina 11
Master’s Choice: Bibio
Als je getekend wordt bij het legendarische label WARP voor maar liefst vijf album releases, dan weet je dat je producties geniaal zijn. En dat is wat Bibio’s producties zijn. Hij maakt warme elektronica, waarmee hij de RELOAD-redactie in extase achterliet. Pagina 22-25
De tofste shorts en shirts op een rijtje. Pagina 56-57
ART
Cover Artist: Chris Parks
Zelfs Jezus met een Mexicaans worstelmasker op is niet te gek voor Chris Parks. De illustrator uit Tampa (USA) maakt artworks waarin mythologie, religie en tatoeages terugkerende elementen zijn. Pagina 30-35
Art In The Streets
Breaks
Veel artiesten gebruiken drumbreaks als ‘geheim ingrediënt’ in hun bangers. RELOAD spreekt ‘break freak’ DJ Lean Rock over waarom breaks na al die jaren nog steeds onbreekbaar zijn. Pagina 60-61
Dit voorjaar opende in het Geffen Contemporary at MOCA in Los Angeles de grootste overzichtstentoonstelling van graffiti en street-art tot nu toe. Victor Verbeek heeft er een mening over. Waar heeft Victor Verbeek eigenlijk geen mening over? Pagina 42-47
Colofon - RELOAD #54 - editie summer 2011 CLUELESS PEOPLE
Writing stories
Taking photos
BEHIND THE SCENES
HOOFDKWARTIER
Hoofdredacteur
Danny Veekens, Roel Boer,
Johnny Thunder, Rolf Parree,
Advertentie exploitatie
RELOAD
Danny Veekens
Vincent Reinders, Jeroen Smeets,
Mads Perch, Brian Forrest,
Patrick Hofland
Postbus 11749
Jesse Voorn, Igor Wijnker,
Nathan Marcusse, Ulrich Grill
patrick@reload.nl
1001 GS Amsterdam
T: 020-4085511
T: 020-4085511
Abonnementen
ON THE WEB
S.P. Abonneeservice
reload.nl
Creative direction
Maarten van der Schaaf,
Peter van Rhoon
Victor Verbeek, Mijke Hurkx,
Cover art
Ruben van der Laan
Chris Parks
Graphic design Job Rompa, Jos Kel,
Eindredactie
Logo design
Postbus 105, 2400 AC
twitter.com/reloadmagazine
Larendo van Gennip
Anneke Bisschops
Zedz
Alphen a/d Rijn
facebook.com/reloadmagazine
@ www.getajob.nu
T: 0172-476085 Tapefont Rundgang
Grid design Ruben Pater, Job Rompa
Manuel Dolt
abonnee@reload.nl
Fly on the wall Ik was als kind geobsedeerd door vliegen. Niet alleen omdat die beesten me altijd te snel af waren, maar ook vanwege hun duizenden ogen. Ik wilde ook alles duizend keer kunnen zien. Een caleidoscoop was de oplossing. Een spiegelende koker waardoor je honderden reflecties, vormen en kleuren ziet. Dit nieuwe nummer van RELOAD lijkt zo’n caleidoscoop. In papiervorm vorm. Een breed spectrum van boardsports tot kunst komt weer voorbij. Als een ‘fly on the wall’ spotten we nieuwe ontwikkelingen in ons kikkerlandje als wakeskating en longboarding, maar reisde een van onze vaste schrijvers ook af naar India om daar te hangen met surfende hare krishna’s. We vlogen naar Los Angeles voor een gesprek met Eric Koston en de man die overal een mening over heeft (altijd goed beargumenteerd, dat wel) Victor Verbeek, laat zijn licht schijnen op de grootste overzichtstentoonstelling van graffiti en street art ooit in diezelfde city of angels. Verder verrassend veel andere onderwerpen in de 64 paginaatjes die dit blad dik is. Tip: Vergeet de Master’s Choice met Bibio niet te lezen. Be inspired. Danny Veekens danny@reload.nl
PAGINA
10
INHOUD
Music
tekst
Danny Veekens
Beeld
Johnny Thunder
Dat was echt een gekkenhuis
Groots zijn in het klein Eind mei speelde de band Splendid de nieuwe single ‘Again’ in de studio van Giel Beelen. Gitarist Sicco van Grieken draagt een zwarte trui vol met Ongetemd-logo’s erop. Een paar Hub-schoenen flitst door het beeld op de 3FMsite; hun Haagse en Scheveningse roots zijn meteen duidelijk. De band was afgelopen maand Serious Talent op het radiostation. Tof voor ze, maar eigenlijk is dat schandalig Schandalig, want Splendid is al lang talent af. De 11-koppige band heeft een gevestigde naam opgebouwd, vooral onder surfers en in de Haagse muziekscene. Maar ook in de rest van Nederland is de popmuziek met een flinke scheut reggae-, rock- en soulmuziek verre van onbekend. Maar met de release van het nieuwe album Connect Back To The Stars lijkt de doorbraak voor de Hagenezen aanstaande te zijn. Juist strandtentjes, kleinere poppodia en intieme settings als het Haagse poppodium Supermarkt, en niet de grotere locaties, stonden de afgelopen jaren op de speellijst van de band. Terwijl het veroveren van grote venues zeker op de to do list stond. Vijf jaar geleden zei saxofonist Jort Goderie in een interview met 3voor12 klaar te zijn om grotere gigs te rocken. “Als we in een te kleine zaal spelen, komt ons geluid niet goed tot zijn recht en het publiek wordt te wild. Dat heeft ruimte nodig om te kunnen dansen,” zei hij tijdens de release party van Splendid’s tweede album Rebirth. “Oh is dat zo?,” zegt zanger Patrick Schmitz nu verrast. Hij leest het terug: “Oh ja. Er stond toen echt een belachelijk lange rij voor de deur, dat hadden we
nooit verwacht… Het liefst gaan we inderdaad natuurlijk zo groot mogelijk.” Maar hoe komt het dat die ambitie na vijf jaar nog niet is gerealiseerd? Wat ging er mis? “Tja, waar ligt dat aan? We zijn in ieder geval nu aan het groeien, ook door het nieuwe album. We merken aan onze agenda, gigs en festivals dat we groter worden ten opzichte van jaren geleden.” Splendid’s shows zijn nu ook een stuk strakker geworden. Patrick: “Waar we vroeger vrij waren in het spelen met live jams achter tracks, zetten we nu één strakke show neer. Dat grotere geheel is pas sinds kort in beeld. We kunnen elkaar nu na een show aankijken en zeggen: ‘die hebben we genaild, gek! Bam!’ Dat is voor ons een nieuwe vorm van vrijheid. Collectieve vrijheid, in plaats van de persoonlijke expressie van jamsessies en een band waarin ieder voor zich wat deed.” Ook al lokt het grotere publiek, de kleinere zalen vervelen nooit. “Daar kunnen dingen die bij grotere podia niet meer mogen. Een paar maanden geleden, in Supermarkt, stond een kerel op het balkon naar zijn vrienden te kijken die 5 meter lager uit hun dak gingen. Met een grote smile sprong hij naar beneden om vervolgens te crowdsurfen. Dat was echt een gekkenhuis. Bij Aloha in Wijk aan Zee ging het nog een stapje verder, toen een gast zijn surfboard op het publiek legde om letterlijk het publiek te surfen. Dat geeft ons na tien jaar optreden in kleine zalen nog steeds een kick.” www.splendidmusic.nl
PAGINA
12
INHOUD
Surf
tekst
Roel Boer
Beeld
Rolf Parree
Klein waarschijnlijk wel, verwaarloosd niet
Nieuw. Nu ook in Nederland
De bescheiden opkomst van een nieuwe boardsport Op een frisse lentedag in mei werd het allereerste wakeskatepark in Nederland geopend. RELOAD nam een kijkje. Waterschoenenmerk Teva opende op het terrein van watersport spot Down Under in Nieuwegein de Wake Playground. Een speeltuin voor wakeskaters dankzij onder andere een kicker van 12 meter, 20 meter lange flatbar, spine en een kabelbaan. Wakeskaten bestaat al twintig jaar. Buurland Duitsland heeft bijvoorbeeld al tachtig kabelbanen voor wakeboarders en wakeskaters tegenover zestien in Nederland, wakeskate camps en een eigen Duits wakeskate kampioenschap sinds 2007. In Nederland werd wakeskating pas twee jaar later bij het Nederlands Kampioenschap Wakeboard getrokken. Betekent die late en kleine ontwikkeling hier dat wakeskating in Nederland altijd het verwaarloosde kleine broertje van wakeboarding zal blijven? Sjors van de Kerkhof, pro-wakeboarder en medewerker van Down Under: “Klein waarschijnlijk wel, verwaarloosd niet. Om wakeskate tricks te landen, heb je veel doorzettingsvermogen nodig. Verwacht maar dat als je een kickflip op het water probeert, je veel harder op je bek gaat dan op een skateboard. Maar wakeskating wordt hier al snel redelijk volwassen. Er zijn Nederlandse wakeskate websites, er worden home made video’s gemaakt, er zijn wakeskate contests… Wakeskating
wordt iets voor de échte doorzetters en fanatiekelingen. En dat maakt het leuk.” “Er zijn nog steeds veel skateboard tricks niet gedaan op het water,” zegt Geert Nielen, Nederlands kampioen wakeskaten. “Juist die onontdekte mogelijkheden maken wakeskaten interessant voor zowel beginners als ervaren wake- of skateboarders. Bij wakeboarden is vrijwel elke denkbare trick ooit wel geland, maar wakeskaten is als een maagd die klaar is om gepakt te worden.”
PAGINA
14
INHOUD
Music
tekst
Vincent Reinders
World wide music Het ontdekken van nieuwe muziek is makkelijker dan ooit dankzij online platforms als Soundcloud, Bandcamp en Spotify. En van eigen bodem is er 22tracks.com. In deze online jukebox plaatsen Amsterdamse top-dj’s wekelijks splinternieuwe nummers in 22 uiteenlopende genres. Voor RELOAD tipt 22tracks oprichter Vincent ‘Venz’ Reinders tien kersverse artiesten uit verschillende genres.
Jamie Woon
Frank Ocean
Na James Blake is Jamie Woon de nieuwste Britse sensatie die gevoelige poppy zang, in Woons geval bijna R&B, weet te combineren met electronica en dubstep. In BBC’s prestigieuze Sound of 2011-lijst staat hij op nummer vier en zijn album Mirrorwriting doet het redelijk in Engeland en Nederland. Mocht je op zoek zijn naar vertrouwd goede zang, maar dan met een stuk interessantere en spannendere muzikale ondergrond dan zijn collega-zangers, dan zit je prima met Woon.
Hoewel Tyler the Creator de absolute blikvanger is van de nieuwe hiphopsensatie Odd Future, is zanger Frank Ocean de stiekeme diamant van de groep jonge skaters uit L.A. Zijn debuut Nostalgia, Ultra is een fantastisch stukje R&B en gratis en voor niets online gezet door Ocean zelf. Productioneel ijzersterk (ook al is de helft op andermans muziek, zelfs Hotel California wordt als ondergrond gebruikt), een prima stem en topics die ergens hangen tussen de liefde bedrijven en samen banken beroven.
Joy Orbison
Kendrick Lamar
Mijn meest gedraaide artiest van de laatste maanden is Joy Orbison, een dj/producer uit Londen. House, disco en dubstep komen samen in zijn geweldige warme dansnummers. ‘Hyph Mngo’ is zijn bekendste en meest vooruitstrevende track, door Fact Magazine bekroond tot beste track van 2009 en Resident Advisor zette het nummer op 23 in de top 100 van de laatste tien jaar. Maar check vooral even élk nummer dat je op Spotify of YouTube aantreft: genieten.
Dé nieuwe rapper van de Amerikaanse westkust. Natuurlijk direct in de studio uitgenodigd door Dr. Dre, maar geen tijger in het kaliber van 50 Cent of Game. Een iets bewustere artiest dan gemiddeld, met een betere flow dan gemiddeld, betere beatkeuze dan gemiddeld en een fijn herkenbaar stemgeluid. Zijn Overly Dedicated mixtape is gratis te downloaden en oogstte veel lof. Good Kid In A Bad City moet de titel voor zijn nieuwe album gaan worden. Niet alleen een goed kind, maar ook een heel goede en verfrissende rapper.
www.jamiewoon.com
www.myspace.com/joyorbison
www.frankocean.tumblr.com
www.myspace.com/kdottde
Dauwd
Felix Laman
Julio Bashmore
Ik weet echt geen fuck van deze producer, behalve dat hij uit Liverpool komt. Maar de vijf beats op zijn Soundcloud profiel zijn super. ‘Could It Be’ is meer dan dat: fenomenaal. Warme rustige geluiden die langzaam uitbouwen naar een intens topnummer voor op de dansvloer. Post-dubstep noemen ze dit soort pracht in de wandelgangen. Een melange van house, dubstep, 2-step en garage. Ik noem het gewoon perfectie op de dansvloer.
Felix is de nieuwste producersensatie binnen de Nederlandse hiphopscene. Hoewel ‘Hunting Victor Maitland’, te vinden op Brian Elstak’s Memories Of Axel Foley soundtrack, zijn enige solo wapenfeit is, kennen veel mensen hem als producer van de Ski Leraar Bruin-trilogie met Sef, Faberyayo en Spacekees. Daarnaast produceert hij het volledige nieuwe album van Jiggy Djé, waarmee ik samen de radioshow Lijn5 host. Hierdoor heb ik al enkele tracks kunnen horen die ongelooflijk goed geproduceerd zijn. En dat voor een gast van 19 jaar. Sick.
Nog ééntje dan: Bashmore past uitstekend in het rijtje van Joy Orbison en Mount Kimbie. Op Spotify is de producer uit Bristol iets beter vertegenwoordigd dan eerder genoemden, waardoor je ook zijn superremixen voor onder meer Delphic en Buraka Som Sistema mee kunt pikken. Naast Everyone Needs A Theme Tune natuurlijk, zijn vier tracks tellende kwaliteitsbom. Op Soundcloud tref je zijn laatste EP’tje aan. Minder tof dan eerder werk, maar verre van onverdienstelijk.
Shlohmo
Mount Kimbie
J. Cole
Sloom hoor. Soms hou ik van tergend slome muziek. Als het maar inspeelt op je geluksgevoel. Shlohmo is daar uitstekend in geslaagd met zijn laatste EP en dan met name middels titeltrack ‘Places’. Wegdromen, je leven even voorbij zien flitsen en alles op een rijtje zetten. Het kan allemaal met dit soort muziek op.
Crooks & Lovers. Crooks & Lovers. Crooks & Lovers. Check dat album liever vandaag dan morgen nog; er kwam weinig beters uit in 2010 dan dit. Ook dit duo maakt deel uit van de Britse dance-revolutie en ook deze klanken zijn weer warm en dromerig. Voor bliepjeshouse moet je helaas echt niet bij mij zijn. Door enkele recensenten wordt Crooks & Lovers Post-Post-Dubstep genoemd omdat het zo vernieuwend klinkt, maar dat gaat misschien wel iets te ver.
2011 wordt hét jaar van J. Cole. Zijn album Cole World komt uit op Roc Nation, Jay-Z’s label waar Cole de eerste signee op was. Je kunt hem ook kennen van A Star Is Born op Jay’s Blueprint 3, of door zijn sterke voorprogramma van Drake in de HMH, maar ik hoop voor elke liefhebber van hiphop dat ‘Who Dat’, ‘Blow Up’, ‘Lights Please’, ‘Premeditated Murder’, ‘Farewell’ en met name ‘Grown Simba’ nu of na het lezen van dit artikel op je iPod terechtkomen.
www.soundcloud.com/dauwd
www.myspace.com/shlohmoshun
www.twitter.com/yungfelix
www.myspace.com/mountkimbie
www.myspace.com/juliobashmore
www.jcolemusic.com
PAGINA
16
INHOUD
Style
tekst
Danny Veekens
Sneakers Nike SB P-Rod 5 Street skateboarder Paul ‘P-Rod’ Rodriguez brengt alweer zijn vijfde pro model uit op Nike SB. Na de Zoom P-Rod 4 is er nu, je raadt het al, de P-Rod 5. P-Rod nr. 5 werd ontworpen door de 34-jarige designer Shawn Carboy, die ook het nieuwste pro model van Eric Koston (later in dit issue) ontwierp. Het is daarom geen verrassing dat de voormalige hoofddesigner van Emerica één element in beide schoenen terugbrengt. De Koston 1 heeft een LunarLon binnenzool, extreem zachte cushioning, terwijl deze P-Rod 5 een zo zacht
Vans x Pearl Jam Pearl Jam frontman Eddie Vedder is vaak op zijn surfboard te vinden en bassist Jeff Ament liet ooit een pool in zijn tuin bouwen, zodat hij thuis kan skateboarden. Vans eert de rockers met een collab om het twintigjarig jubileum van hun legendarische album Ten (1991) te vieren. Ook al was grunge een tussenstop op de reis van Punkstad naar Indieville, toch is Pearl Jam erin geslaagd om nog altijd een gevestigde naam te blijven. De band treedt nog regelmatig op, het twintigjarig jubileum werd in mei benadrukt met de dubbel-cd Vs. & Vitalogy en in september komt de documentaire Pearl Jam Twenty over de grungeband uit. Oh, en Eddie Vedder raakte op een surftrip naar Hawaï geïnspireerd om eerder dit jaar een album vol met ukelele songs uit te brengen. Dat is weer eens wat anders…
De samenwerking met Vans bestaat uit twee Sk8-hi’s. Het kleurgebruik van collabschoen nummer één is gebaseerd op de hoes van Ten: rode en zwarte tinten. Misschien niet vernieuwend – Vans deed dit bijvoorbeeld eerder al met haar Sex Pistols en Rise Against collabs – maar voor echte fans een mooie verwijzing naar het album. Zo uitgesproken als de band is over onderwerpen als de oorlog in Irak, racisme en pro-choice abortus, zo uitgesproken is het tweede model qua kleurgebruik. De upper is kuikengeel en grasgroen en vervolgens afgewerkt met het Pearl Jam-logo op de achterkant van de schoen. Fresh! Prijs: € 80, www.shop.vans.com
mogelijke LunarLon buitenzool heeft. Een soort yin yang concept dus. Maar het resultaat is zoals P-Rod het naar eigen zeggen zelf graag heeft: een skateschoen met veel feel en comfort en een zo zacht mogelijke landing dankzij een zachte buitenzool. Volgend jaar komt er een Midmodel van de P-Rod 5 uit. In de lente van 2012 volgt een Vulc-Rod in samenwerking met the Bruce Lee Foundation. Een cleane zwarte schoen met een donkerrode zool. Prijs: € 90, www.nikeskateboarding.com
€ 69,90
€ 75,-
€ 129,95
Clae
Dekline Blye armychoc
Bailey
Etnies Jameson 2 Eco Purple Gum
€ 79, 95
€ 50,-
€ 69,95
Gravis Slymz
HUB Chucker Canvas
HUF Pro white canvas
€ 79,95
€ 90, -
€ 74,95
K-SWISS
Converse Star Player
Nike SB
Koston
€ 90,-
€ 69,95
€ 79, 99
Radii Gilligans
The Hundreds Valenzuela
Vans OTW Bedford
PAGINA
18
INHOUD
xxx
tekst
xxx
Beeld
xxx
PAGINA
19
INHOUD
Skate
tekst
Jeroen Smeets
Beeld
Nike SB
The Big K Eric Koston
Het is alweer drie jaar geleden dat we Eric Koston voor het laatst in een video part zagen. In Lakai’s Fully Flared, het merk waar hij als schoenenfreak drie pro models uitbracht. Maar in 2009 stapte de 36-jarige street skater van Lakai, dat gerund wordt door gepassioneerde pro skateboarders Mike Carroll en Rick Howard, over naar corporate giant Nike. Een verlies van authenticiteit als skateboarder? Afgelopen maand kwam zijn nieuwste pro model uit op Nike SB, dat het begin als shoe professor bij zijn nieuwe sponsor markeert.
Wat betekende een skateboardschoen voor je toen je begon met skaten? Mijn moeder kocht nooit dure schoenen voor mij, in de buurt hadden we een Vans outlet. Daar verkochten ze schoenen met kleine fabrieksfoutjes voor discountprijzen. Rond de 20 dollar waren ze geloof ik, dat was wat we toen konden betalen. In die tijd skatete ik dus alleen maar in Skate-hi’s. Ik herinner me dat toen ik een jaar of elf was, een vriend me vertelde dat hij de Jordan 2’s wou gaan kopen wanneer ze uitkwamen. Ik vroeg hem toen of die schoenen niet duur waren; ze kostten rond de 125 dollar. Ik had zoiets van “What the fuck? Je ouders kopen zulke dure schoenen voor je, en jij gaat er gewoon in hangen?” Ik begreep het totaal niet. Omdat hij iets ouder was, had hij natuurlijk andere prioriteiten; indruk maken op de meisjes en zo. Ik was gewoon een jonge skater met kapotte schoenen en ollie-gaten. Dat soort dingen interesseerden me niet. Door de jaren heen heb je veel inspiratie uit basketbalschoenen gehaald. Hoe is die fascinatie tot stand gekomen? In de jaren ’80 hadden de LA Lakers het ‘Showdown’ team; Magic Johnson, Abdul-Jabbar, Kurt Rambis… Door dat team ben ik echt van basketbal gaan houden. Toen ik ouder werd, zo rond mijn 18e en 19e, kon ik me mijn eigen basketbalschoenen veroorloven. Rond die tijd ben ik ook begonnen met het verzamelen van sneakers. Ik herinner me dat we op een Girl tour in 1994 voor het eerst naar Japan gingen. Daar zag ik voor het eerst sneaker stores. Echte winkels met alleen maar sneakers! Ik zag daar een paar vintage Jordan One sneakers, de originele. Ze waren een beetje vergeeld en zagen er echt vintage uit. Ik schrok van het prijskaartje: 2.000 dollar. “What the fuck? Mensen verkopen hun schoenen voor 2.000 dollar?” Het inspireerde me om ook sneakers te gaan verzamelen, omdat het een tijdsbeeld is en tof is om daar later op terug te kijken.
Zo’n twintig jaar later skate je nu voor een van de grootste sportmerken ter wereld. Hoe ben je bij Nike terechtgekomen, was dat een logische keuze voor je? Toen er bij Lakai intern van alles misging vanwege problemen met de partners bij Podium Distribution, besloot ik voor mezelf om Lakai te verlaten en het vanuit daar zelf uit te zoeken. Het is misschien raar om jezelf zo te noemen, maar op dat moment was ik een ‘free agent’. Ik heb toen bewust mijn tijd genomen om te kijken waar ik naartoe wou gaan. Ik heb de mogelijkheid genomen om bij alle merken een kijkje in de keuken te nemen en daarop mijn keuze te baseren. Een erg leerzaam proces. Voordat ik mijn keuze had gemaakt, ben ik uitgenodigd op de Nike Campus, en dat was ongelofelijk indrukwekkend. Vanbuiten speelde ik het koel, maar vanbinnen was ik meteen enthousiast. Het was zo gnarly om mensen als designer Tinker Hatfield te ontmoeten. Ik heb de laatste vijftien jaar sneakers verzameld en ik denk dat 90% daarvan Nike is. Iedereen had zijn mening, positief en negatief, klaarliggen toen het nieuws naar buiten kwam. Wat doet het met jou als je dat hoort? In alle eerlijkheid, het interesseert me niet. Ik bemoei me helemaal niet met dat soort dingen. Het is een heel kleine groep mensen, en ik ga niet dertig of veertig fucking nerds verstopt achter een computer mij laten vertellen wat ik met mijn leven moet doen. Fuck that! En natuurlijk, iedereen denkt dat Nike een gigantisch evil monster is, maar weet je wat? It’s awesome. Net als elk ander skateboardmerk hebben ze te weinig mensen in dienst. Bij The Berrics hebben we bijvoorbeeld meer mensen in dienst dan Nike SB. Ze werken keihard, en eigenlijk is het een klein skateboardbedrijfje binnen een ander groot bedrijf. Maar in het verleden heb je altijd gekozen voor merken die persoonlijk gerund worden door skateboarders. Bij Nike is dat duidelijk niet het geval. Verlies je dan niet een gevoel van authenticiteit? In het verleden dacht ik precies hetzelfde; “Nike is als een grote boze wolf. Het is sketchy en je bent je toekomst niet zeker wanneer je voor zo’n bedrijf skate”. Maar het is precies het tegenovergestelde. Toen ik een meeting had met Sandy Bodecker (Nike Vice President of Global Design) hebben we veel gepraat over de nabije toekomst, maar ook verder dan dat. Hoe zie ik mezelf binnen het bedrijf en hoe kan ik op een andere manier deel uitmaken van het bedrijf. Hoe ziet die toekomst er voor je uit bij Nike? Ik vertelde dat ik graag betrokken wil zijn bij de richting van het merk, werken aan designs voor schoenen en werken aan skateboardschoenen die ervoor zorgen dat je beter kan skaten. Ik wil voor zolang ik kan betrokken zijn bij de skateboardscene. Hoeveel jaar geef je jezelf nog als professioneel skateboarder? Het kan morgen voorbij zijn. Er zijn van die dagen dat ik denk dat ik er klaar mee ben. Maar op andere dagen gaat alles lekker en verbaas ik mezelf dat ik bepaalde tricks nog kan doen. Ik denk dat ik blijf skaten totdat mijn lichaam me echt vertelt: “Nu is het genoeg geweest”.
Kun je nog steeds je stalefish 540’s in de quarterpipe? Haha, dude. Ik probeerde er vorige zomer nog eentje tijdens de King Of The Road tour, maar het lukte me uiteindelijk niet. Ik weet niet of ik ze nog steeds kan. Waarschijnlijk wel, maar ik moet zeker een paar keer goeie slams maken. Dat is zo’n ding waar je echt weer even voor moet oefenen. Ik skate ook niet veel transition meer. Dat is jammer, want het is fucking leuk. Misschien moet ik er maar eentje gaan filmen voor een volgende video part... Tijdens je carrière ben je bekend geworden als een innovatieve skateboarder die altijd op zoek is naar een volgende uitdaging. Streef je hier naar, of overkomt het je? Ik denk dat het in mijn karakter zit. Ik ben een perfectionist en ben altijd erg eigenwijs geweest. Wanneer ik bezig ben met een trick en het lukt niet, dan denk ik: “Fuck this. Ik blijf het net zo lang proberen totdat ik deze trick land”. Dat gecombineerd met een competitieve houding, die ik vroeger ook op school al had. Ik speelde altijd wedstrijdjes en beoefende verschillende sporten. Ik wou altijd alles winnen. Ik denk dat dat uiteindelijk mijn mindset heeft gevormd tot wat die nu is. In het verleden heb je zelf ook gereden voor 101. Met de legendarische Steve Rocco, die bekend stond om zijn stunts en uitzinnige gedrag. Hoe waren die dagen voor jou? Ik heb nooit zoveel met Rocco gehangen. Ik ging altijd uit skaten met Natas (Kaupas). Ik heb niet zoveel gekke verhalen over Rocco. Je hoorde natuurlijk wel altijd van alles. Strippers die in het pakhuis kwamen voor de jongens die dozen inpakten bijvoorbeeld. Het was een rare situatie, want 101 had toen nog helemaal geen grote naam. In alle eerlijkheid, het was eigenlijk het board uit de uitverkoopbak. Zelfs Natas grapte daar toen al over. Het waren Blind en World Industries, en 101 was de roodharige stiefzoon.
Ik ben altijd erg eigenwijs geweest In de laatste twintig jaar heb je alles voorbij zien komen in je carrière. Maar wat is nou veruit de meest belachelijke trend ooit geweest? Het ergste waren de kleine wielen. Dat was gewoon dom. Je kon letterlijk niet meer snel skaten door die wielen. In het begin van de jaren ’90 zag het er ook allemaal behoorlijk slecht uit. Met de supersized baggy broeken, dat was verschrikkelijk. Maar als je er nu op terugkijkt, is het ook wel weer grappig. Het is eigenlijk cool dat we al die domme shit toen gewoon droegen. We zagen er uit als clowns. Ook al is het beschamend om het nu te zien, het is tof om dat weer terug te zien. Ik zal het op een dag ook aan mijn dochter laten zien, haha. “Kijk wat voor belachelijke kleren papa vroeger droeg!” En nu? Waar ben je nu mee bezig, zitten er nieuwe video parts aan te komen? Ik heb een nieuwe video part op Nike die er aan zit te komen maar fuck, het wordt moeilijker en moeilijker om een goede video part te filmen. Voor de nieuwe Nike-film is het hele team in drie groepen verdeeld, en godzijdank zit ik in de laatste groep. Dat geeft me iets meer tijd om te filmen. Daarnaast film ik op dit moment ook voor de nieuwe Girl and Chocolate-film die er aan zit te komen. Het duurt altijd lang om te filmen, en al mijn parts hebben altijd lang geduurd, maar tegenwoordig lijkt het allemaal nog langer te duren…
PAGINA
23
INHOUD
Music
tekst
Jesse Voorn
Beeld
Mads Perch
Master’s choice: Bibio Dromerige elektronica van WARP producer
Aphex Twin is niet meer het enige boegbeeld van het fameuze WARP Records. Het Britse label voor underground elektronica heeft in Bibio een tweede boegbeeld gevonden. De Britse producer heeft net zijn handtekening gezet voor vijf albums bij WARP. Het eerste, Mind Bokeh, ligt sinds maart in de winkels. Het is een mix van experimentele elektronica en warme lofi, waarmee Stephen Wilkinson, zoals hij in het echt heet, een diepe indruk maakt.
1. Steve Reich Different Trains/Electric Counterpoint (1990)
2. Boards of Canada Music Has The Right To Children (1998)
“In 1998 stond ik op een station te wachten op de trein, ik was op weg naar college. Ik luisterde op mijn walkman naar een oud album van Orbital. Ik zag een geel licht op de trein knipperen, precies op het ritme van de beats. Toen liep het licht er even naast, daarna weer in de maat. Ik vertelde mijn leraar erover en wilde er een concept van maken. Hij vertelde me toen over Steve Reich en diens ‘phase works’. Hij liet me toen een fascinerende documentaire over Reich zien. Hij gaf me ook een mixtape met muziek van minimalistische componisten, zoals Steve Reich, Philip Glass en Terry Riley. Vooral ‘Electric Counterpoint’ van Reich greep me zwaar. Ik ben een gitarist en door die muziek ben ik mijn manier van gitaarspelen totaal opnieuw gaan interpreteren. Ik kocht gelijk ook mijn eerste sampler en begon te samplen en veel gitaar loops over elkaar heen te leggen. Een jaar of twee later is het eerste Bibiomateriaal ontstaan.”
“Het meest opwindende moment in mijn muzikale leven beleefde ik toen ik dit album voor het eerst integraal over mijn koptelefoon hoorde. Ik was toen thuis met Kerstmis en besloot om mezelf te trakteren op een paar albums. Een vriend op de universiteit had me al wat tracks van dit album laten horen, maar meestal waren we zo druk met drinken en roken, dat ik er weinig van mee kreeg. Maar toen ik het eens goed beluisterde, was ik onder de indruk van alle details. Door de murmelende stemmen leek het alsof ik naar een 8-millimeterfilm van een familiefeest aan het kijken was. Het deed me ook denken aan een jeugdherinnering, waarin we in een ondiepe rivier speelden totdat de zon onderging. Ik kreeg er gevoelens van melancholie en verlies door, het verlies van onschuld, het verlies van het bekijken van de wereld met frisse ogen. Voor mij was het een heel spiritueel album en ik ben nooit meer dezelfde geworden nadat ik het gehoord had. Voor mij is dit album het grootste kunstwerk dat er bestaat, inclusief de cover, de titels van de tracks en de hele lay-out. Ik was 21 jaar oud, een kind van de jaren tachtig en liefhebber van natuurdocumentaires, analoge films, vaagheid en het kwam allemaal samen op dit album.”
3. My Bloody Valentine - Loveless (1991)
8. Joao Gilberto - Joao Gilberto (1997)
“Meerdere mensen hadden mij dit album al aangeraden, maar tot 2000 heb ik er nooit echt naar geluisterd. Ik zat in mijn tweede jaar op de universiteit. Napster was toen nieuw, maar omdat ik niet van het stelen van muziek hou, gebruikte ik het alleen om dingen te krijgen die ik echt niet op een andere manier kon vinden. Ik downloadde een paar tracks van Loveless om te zien of ik het leuk vond. Ik had thuis nog geen computer, dus ik deed dat op de universiteit en nam ze mee op mijn minidisk. Ik lag op mijn bed te luisteren naar ‘To Here Knows When’ en besloot de volgende dag niet naar de universiteit te gaan, maar op jacht te gaan naar dit album. Ik vond het uiteindelijk na een lange tocht aan de andere kant van Londen. Na het twee dagen lang constant gedraaid te hebben, sms’te ik een vriend dat ‘een nieuw tijdperk aangebroken was’. Hij dacht dat ik gek was. Pas toen hij zijn eigen exemplaar had, voelde het ook echt als het begin van een nieuw tijdperk.”
“Joao Gilberto is de stem van de bossa nova. Zijn zorg voor subtiele details en akkoorden, geen vibrato in zijn stem en de warme sound, maken dit een heel intiem album. Er staan een aantal Jobim klassiekers op. Die zijn al perfect, maar nog meer geperfectioneerd door Joao’s warme stem en zijn minimale, maar geavanceerde gitaarpartijen. Een weelderig album. Ik heb mezelf geleerd veel van de nummers zelf op gitaar te spelen en ook de Portugese teksten heb ik geleerd, alhoewel ik totaal geen Portugees spreek. Ik ben een tijd echt verslaafd geweest aan deze plaat.”
4. The Sea & Cake - Oui (2000) “Ik zat nog steeds in het tweede jaar en een vriend van me bleef maar doorzeuren over deze band en over dit album. Ik herinner me dat we er bij hem thuis naar aan het luisteren waren, toen zijn moeder hem tijdens een van de beste tracks opbelde. Hij ging in discussie met haar en ik kwam niet meer bij, omdat het overduidelijk was dat hij op dat moment niet met zijn moeder wilde praten. Toen de track ‘All The Photos’ begon, bewoog hij zijn vuist in de lucht mee op de beats. Hij wees naar de speakers en zijn gezicht hield hij in een grimas, zoals alleen mannen dat kunnen als ze muziek horen die ze cool vinden. Hij negeerde zijn moeder volkomen. Ik bleef lachen, vooral ook omdat ik vanwege de muziek een bepaalde band met hem voelde. Als twee mensen een bepaald muziekstuk op dezelfde manier beleven, dan is dat iets heel moois.”
5. The Incredible String Band The Hangman’s Beautiful Daughter (1968) “Na mijn Boards Of Canada openbaring besloot ik in het derde jaar van mijn studie ook dit album aan te schaffen. Ik had wel van deze jongens gehoord, maar dacht dat het te ver van me af stond. Ook dit album veranderde me. Het veranderde mijn houding ten opzichte van perfectie. Ik raakte meer geïnteresseerd in natuurlijke en akoestische sounds. Dit album is een waar meesterwerk. Het staat vol onzin, wijsheid, poëzie, speelsheid en oprechtheid. Het is een uitdagend tegengif tegen de autotune, gephotoshopte wereld waarin we nu leven. Ik denk dat dit album voor moderne oren ‘out of tune’ en ‘out of time’ klinkt, maar als het je lukt om ernaar te luisteren, dan is het meer de moeite waard dan de meeste dingen die ik ken.”
6. Aphex Twin Richard D James Album (1996) “Een vriend kreeg me verslaafd aan Aphex, zo rond 1996, toen hij de On EP voor me draaide. Kort daarna kocht ik dit album. Toen was het voor mij een van de meest bizarre dingen die ik ooit gehoord had. Het belangrijke aan dit album is niet per se de ingewikkelde sequencing, die zijn knappe skills lieten horen, maar de atmosfeer van de tracks. ‘Fingerbib’ klinkt bijvoorbeeld als een donkere film over een bal die eenzaam op het strand stuitert en zijn weg vindt naar een bizarre, oude inham. Dat haalde ik er in ieder geval uit.”
7. Susumu Yokota - Sakura (2000) “Dezelfde vriend die me Oui van The Sea & Cake aanraadde, raadde me ook dit album aan. Sakura klinkt als een troebele, groene fles. Helemaal het nummer ‘Kodomotachi’. Anders gezegd: dit album brengt me terug naar fantasieën die ik als klein jongetje had; dat ik verdwaald was in mysterieuze doolhoven, vol mos en grotten onder water. Een album dat zo doordrenkt is in atmosfeer, dat het de tand des tijds zal doorstaan.”
9. Nick Drake - Pink Moon (1972) “Nick Drake heeft me ertoe gezet om mijn gitaar op een andere manier te stemmen. Ik wist dat er verschillende manieren waren, maar zijn zwaar melodieuze manier van spelen zorgde ervoor dat ik er meer van wilde weten. Het voelde als een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Ik ontdekte dingen waardoor ik veel in een nieuw daglicht zag. Ik kan niet naar dit album luisteren zonder te denken aan de tragische dood van Nick Drake. Ik zou willen dat hij nooit weggezakt was in datgene waardoor hij zelfmoord pleegde. Ik zou willen dat hij er nog was, zodat hij kon zien hoeveel mensen hij met dit album geraakt heeft. Volgens mij heeft hij nooit die erkenning gevoeld toen hij nog in leven was en nu is het te laat. Het voelt als een kijkje in zijn dagboek, als een heel persoonlijk verhaal.”
10. Chris Clark - Clarence Park (2011) “Ik hoorde dit album in 2001, toen het uitkwam. Deze jongen kwam uit het niets, niemand kende hem. Zijn eenvoudige lo-fi blies me omver. Het had iets van de vroege UK raves, maar met iets meer melancholie. ‘Diesel Raven’ is nog steeds een van de beste tracks die WARP ooit heeft uitgebracht, maar de openingstrack ‘Pleen 1930s’ greep me echt. Ik had toen al enkele tracks opgenomen, die later op mijn debuut Fi zouden komen. Ik vroeg me toen af wat de wereld zou vinden van mijn lo-fi tracks. Toen ik dat nummer hoorde en ook de rest van het album, was ik ervan overtuigd dat er een plaats voor was. Ik ben inmiddels goed bevriend met Chris en ik zit nu ook op WARP. Onlangs hebben we een 12” uitgebracht, BIBIO/ CLARK, en dat had ik tien jaar geleden nooit geloofd. Het is niet een droom die uitkomt, het zijn dromen die allemaal uitkomen.” warp.net/records/bibio
als het je lukt om ernaar te luisteren, dan is het meer dan de moeite waard
PAGINA
26
INHOUD
Surf
tekst
Danny Veekens
Beeld
Rick Wevers Ray Max Martijn van Gaalen
‘Ik weet niet, ik kijk nog wel’ Cover story: Kaspar Hamminga Kaspar Hamminga wordt door Nederlandse insiders als hét nieuwe surftalent gezien. Dit jaar deed de 18-jarige surfer voor het eerst mee aan de Open Men tijdens de Protest NK Surftour in mei. Hij eindigde als vierde. De Europese Pro Junior Tour lonkt. Op de cover en onderstaand Kaspar Hamminga, een grom om in de gaten te houden.
hassling is the name of the game
Eind mei eindigde je op een vierde plaats tijdens Protest NK Surfen. Waarom sta je dan eigenlijk bij ons op de cover? Ik was net 18 jaar geworden en deed als jong mannetje voor de eerste keer mee aan de Open Men. Het was mijn doel om in de finale te komen. Toen ik eenmaal in de finale zat, werd ik onbewust overvallen door het gevoel dat ik mijn doel al had bereikt en daardoor verloor ik mijn ritme en push. Ik had de lat hoger moeten leggen. De twee beste golven tellen, maar helaas had ik geen sterke tweede golf als back-up, omdat ik uit mijn ritme raakte… Wat ga je bij de komende Europese Pro Junior Tour anders doen om daar te scoren? Ik moet meer geduld hebben tussen de golven door, om er zeker van te zijn dat ik een sterke tweede golf pak. Nu is het zo dat wanneer ik bijvoorbeeld een minuut nog geen golf heb gepakt en ik andere surfers in mijn heat achter elkaar golven zie pakken, ik mezelf teveel opfok. Ik moet leren dan mijn rust te pakken en focus te houden. Ook al wordt dat op Europees niveau denk ik moeilijker, want hassling is the name of the game in zo’n wedstrijd. Hassling? Hassling is de manier waarmee je zorgt wie de golf pakt, hoe je iemand kan blokken, hoe je een golf van iemand ‘afpakt’ of hoe je juist iemand een interfere laat krijgen omdat hij bij jou indropt. In Nederland zie je dat niet veel. Hier is iedereen vriendelijk naar elkaar. Ons kent ons. Ik verwacht dat het er bij de Pro Juniors harder aan toegaat. Heb je daar eigenlijk wel ervaring mee? Zeker. Ik hassle zelf. Heb ik bij het NK ook gedaan. Juist dat kan net het verschil maken om een heat door te komen. Uiteindelijk gaat het toch om je ranking. Dit NK had ik wel een aanvaring met iemand die ik goed ken. Ik blokte hem en daarna zei hij tegen me dat hij daar echt niet van houdt. Maar ja, dat doet me weinig. Even goede vrienden. Uiteindelijk is surfen een solosport, geen teamsport. Ik weet zeker dat als ik dat niet had gedaan, ik dan misschien niet eens in de finale was gekomen..
Wat drijft je? Ik hou van de search. Het zoeken naar golven. Toen ik een paar jaar geleden oudere surfers leerde kennen, werd ik warm gemaakt voor dat zoeken naar surf en nieuwe banken. Samen met vrienden stap ik regelmatig out of the blue in de auto om naar Texel, Vlissingen of de Wadden te rijden op zoek naar goede surf. En soms eindig je dan in Frankrijk. We reden een keer met z’n vieren naar Texel om op zoek te gaan naar goeie golven, maar het bleek dat het daar ook niet goed ging breken. Op weg naar huis besloten we door te rijden naar Wimereux in Frankrijk, waardoor we uiteindelijk toch nog heel hoge golven scoorden. Plannen of improviseren? Ik heb altijd zo min mogelijk voorbereiding. Gewoon mijn spullen pakken en gaan. Het is het leukste om ergens last minute heen te rijden. Hoe minder ik me voorbereid, hoe meer verrassingen ik tegenkom. Positief of negatief. Mijn ouders zijn heel anders opgevoed, die willen juist dat ik alles goed voorbereid voordat ik ga. Samen met andere surfende vrienden heb je de Westside Locals crew opgericht. Kun je daar meer over vertellen? Westside Locals is een grote groep surfers uit het ‘westen’: Hoek van Holland, ’s-Gravenzande, Monster en Naaldwijk. De Nederlandse surfwereld neemt zichzelf af en toe te serieus, terwijl er nauwelijks golven zijn. We maken video’s met een grappige insteek, hebben veel lol onder elkaar en tussendoor surfen we ook nog. Qua surfen ben ik het meest trots op de vrienden die ik er aan over heb gehouden. Maar dat is een beetje gay om te zeggen zeker?
Ik heb altijd zo min mogelijk voorbereiding. Gewoon mijn spullen pakken en gaan. Nee hoor. Maar kun je een voorbeeld noemen van wat jullie doen als jullie bij elkaar zijn? Ehmm, misschien klinkt het flauw, maar we hebben bijvoorbeeld het bordspel Ganzenmoh, de ‘Westside Locals variant’ van Ganzenborden. Een vriend van me was tweede tijdens het Nederlands Studenten Kampioenschap Golfsurfen in Frankrijk en kreeg een bord waar de prijs op stond. Terug in onze hotelkamer tekende iemand er een ganzenbord op. Dat werd ingevuld met de gekste dingen die we konden verzinnen. Geen ‘Ga twee plaatsen terug’, maar ‘Neem twee shotjes’. Of krijg van iedereen een klap op je schouders in plaats van ‘Sla een beurt over’. Rare dingen om er een gekke avond van te maken. En dat werd het die avond meteen al. Toen de volgende morgen de schoonmaker binnenkwam en ons zag liggen in een kamer met op de vloer als een enorm plakkaat bier, glasscherven, en kapotte gordijnen, werden we direct het hotel uitgezet. Maar als ik wedstrijden moet surfen drink ik de avond ervoor nooit meer dan een of twee biertjes. En de toekomst? Nadat ik afstudeer aan mijn MBO-studie Junior Accountmanager ga ik even goed nadenken over wat ik precies wil doen. Misschien ga ik er wel een jaartje tussenuit. Naar het buitenland, om te surfen. Mijn vriendin houdt veel van reizen en surft zelf ook, dus misschien doen we dat wel. Of misschien is het beter als ik eerst nog HBO ga doen. ‘Ik weet niet, ik kijk nog wel’.
OUT NOW:
Neem nu een jaarabonnement op CODE magazine voor slecht â‚Ź 12,95 Of betaal â‚Ź 17,50 en ontvang een Komono zonnebril. (aanbieding alleen geldig in Nederland).
wearecode.com/subscribe-to-magazine
PAGINA
31
INHOUD
Art
tekst
Danny Veekens
Beeld
Pale Horse Design
Mythisch Realisme Chris Parks Mythologie en religie spelen een grote rol in het werk van illustrator Chris Parks uit Tampa. Onder de vleugels van zijn eigen studio Pale Horse Design maakte hij bijvoorbeeld de serie skateboards The Last Fiesta, waarin hij Jezus en zijn apostelen voorziet van kleurrijke Mexicaanse worstelmaskers. Het werk van Parks zou voer kunnen zijn voor tattoo artists, een ander terugkerend element in zijn werk. Voor de cover van deze RELOAD illustreerde hij surfer Kaspar Hamminga.
Original Machine printed Art
Who was Chris Parks as a kid? I was born with a messed up hip and doctors said I would never be able to walk. I spent a lot of my early childhood confined to a wheelchair and in various braces and casts. But thanks to some great doctors, I not only became able to walk, but also as a kid I learned to surf, skate and play sports. I’m very fortunate for what I’ve been able to do, despite of the difficulties. Did that lack of mobility and physical activity stimulate you to pick up the pencil and draw more, since you couldn’t go out with friends to play ball for example? Yes, definitely. I spent a lot of time drawing because it was really all there was to do in my condition. Crazy to think that I didn’t even have cable TV or internet back then! Art was a big part of my early years and through high school, when I had my third surgery. When did you realize you wanted to be an illustrator/graphic artist? It became real for me as a junior in high school. I got into a technical school that taught basic graphic design classes off-campus for half a day each week. I really had no idea what commercial art was, but I did like the idea of leaving school with some friends to learn how to superimpose shit on pictures in Photoshop. So I signed up. This was the first time I had ever used a computer and we were still saving files on floppy discs and using the current version of Photoshop – which was 2.0 back then. My high school friends thought the course was pretty lame, but I fell in love with it all and began designing album covers and T-shirts for all of my dumb bands. Eventually I got a job working pre-press at a shop that printed album covers and posters for punk bands. Was it something your parents endorsed or were proud of? I think my parents have only just started to figure out in the last couple of years what I actually do for a living [laughs].
You ended up graduating with a BA in graphic and interactive communication from the Ringling College of Art & Design. What’s the most valuable thing that you learned there communication-wise? Ringling College pushed me to do my best work and taught me about working long hours. Also I learned that if you don’t love this shit, you’d better pick something else to do very fast. I’m very fortunate that I have a background in graphic design since it makes my work very versatile for a large range of different clients. Which habit, attitude or skill did you pick up at art school that you decided to get rid of as soon as you started working? I quickly abandoned the feeling of needing to fit into a mold for the sake of a grade. While I do try to be aware of what others are doing, I now try to follow my own path as much as possible. After working for four years as the graphic design director of Robrady Design studio, you made the leap to go solo with Pale Horse Design. What did you lose and what did you gain? I lost a good, steady paycheck and all of my free time. Running your own business definitely causes a lot of stress and headaches. But I have gained the freedom to do exactly what I want to do – and I really enjoy going to work every day. It would be really hard for me to go back to working for a boss. I like my creative freedom too much. Why the name Pale Horse Design? And why ‘Design’ which implies something functional, rather than ‘Art’ or ‘Visuals’? The ‘Pale Horse’ is the fourth horse out of the biblical story of the apocalypse and is ridden by ‘Death’. I just thought it sounded cool and since no other artist was using it, I grabbed it. The ‘design’ part was added so that I could legally register the name as an incorporated business.
You’re also regularly curating. Who are the new artists blowing you away right now – the ones that deserve to be seen by a wider audience? Some artists that come to mind and that I’ve shown here at the studio are: Allen Hampton, BASK, Tristan Eaton, Godmachine, Josh Taylor, TesOne, Jason June and Erik Jones.
It would be really hard for me to go back to working for a boss. Obviously you are an accomplished creative professional with a wide range of solid commercial clients. I assume that you handle your clients yourself – which makes you an account manager and artist in one. What is the best tip you can give someone with the ambition to start up his or her own graphic company? My advice is to make as much artwork as possible that has nothing to do with any clients. You’ll say you don’t have time, but do it anyway! It’s the only way to make your own work and not just go down any path that your clients take you. Eventually clients will start to pick pieces from your personal work, either to license or to use as inspiration to create similar pieces for their brand. I regularly show my work in gallery exhibitions to make sure I keep doing non-client driven pieces. Most of what is in my portfolio is self-initiated. What would you consider the three essential influences for your work? Mythology/religion, cultures and tattoo art. Tattoos are indeed often seen in your work – and you have quite a few yourself. Have you tattooed others or do you even have the ambition to do so? No, I’m not a tattoo artist. There are just not enough hours in the day to learn everything so it’s not likely that I will ever pick up a needle. The tattoo inspiration in my work comes from having a lot of friends in the industry. When I first opened my studio, I shared the space with a tattoo artist and from him I picked up a lot of the processes behind tattooing and some of it I adapted to my work. Who is your favorite tattoo artist? My tattoo artist right now is Jeff Srsic of Red Letter1 Tattoo in Tampa, Florida. His line work and colors are very clean and I trust him to do amazing work every time. With my tattoos I just like to give some basic art directions and then I let him create something that he really enjoys as well. For example, I’ve got an appointment coming up for my second sleeve and I only told him ‘I want a Japanese-style snake’ and he’s coming up with the rest. What’s your favorite tattoo? My Oni demon mask sleeve is my favorite tattoo by far.
You run Goldenblack.com, a website where visitors can get royalty-free fonts and vector art. Why vector art? And what makes you want to create, and even invest in, a place where you can offer your work for only marginal cash? Vector elements and fonts are crucial files in any T-shirt designer’s or digital illustrator’s tool kit. I enjoy creating these sets to share with artists. It’s cool to see how they get used in designs for all sorts of projects around the globe. Masks return in your work quite often, like in your ‘The Last Fiesta’ skateboards. Where does this influence come from? I became intrigued with mixing religion and Lucha Libre masks after a trip to Tijuana, Mexico. The idea was unavoidable to me while walking through the streets and seeing paintings of Jesus and Our Lady of Guadeloupe for sale, and they are hanging right next to masks of wrestlers like Rey Mysterio Jr and El Santo. I was surprised when I couldn’t find this idea illustrated anywhere else, so I decided to bring it to life in a series of pieces. ‘The Last Fiesta’ was something that I had wanted to create for a while and I’m glad that I finally got a chance to complete it for my latest solo exhibition. ‘The Last Supper’ just seemed to be the perfect final piece in the series and allowed me to add so many elements that the viewer keeps looking at it and exploring all the details. According to Chris Parks, what does the work of Chris Parks add to the world of illustration and graphic art? I hope that on some level my work makes the world a bit more interesting and colorful. I also hope that it gives people something to talk about.
PAGINA
37
INHOUD
Surf
tekst
Maarten van der Schaaf
Beeld
Hare Krishna Ashram
één met de oceaan Je kent ze wel. Die kaalgeschoren gasten met zo’n klein staartje in hun nek die op een regenachtige dag in oranje gewaden met bellen en trommels zingend door de Kalverstraat dansen. Mafketels, right? Wie weet. In een klein Indiaas dorp woont een groep surfende hare krishna’s in een ashram aan zee. RELOAD-redacteur Maarten van der Schaaf zocht ze op en brengt verslag uit.
Geen alcohol, verboden te roken, geen seks, al helemaal geen drugs en een strikt vegetarisch dieet. De regels in de Kaliya Mardana Krishna Ashram zijn streng. “We zijn in de eerste plaats een ashram, surfen komt pas daarna,” waarschuwt Gaura Nataraj, een van de vaste bewoners van de surfashram, per e-mail. Maar laat je niet afschrikken: een bezoek aan de hare krishna gemeenschap in Mulki, een gehucht aan Indiaas zuidwestkust, is een buitengewone spirituele surfbelevenis. Allereerst het dorp. Mulki komt niet eens voor onder het kopje Off the Beaten Track in de Lonely Planet reisgids. Zodra je de bus uitstapt aan de doorgaande weg die het dorp in tweeën snijdt, komen de riskjarijders je enthousiast tegemoet. “Naar de Hare Krishna Ashram?” De zeldzame vreemdeling die hier uitstapt, moet daar immers zijn. Na een kort ritje sta je voor de open poort van een lichtblauw geschilderde villa. Bij de ingang hangt een surfboard waarop ‘Surf Ashram’ staat geschilderd. De bladeren van de palmen op het tuinpad ritselen in de wind. Een bloemenkrans hangt aan de deurknop.
“Welkom,” klinkt het door de openstaande ramen. Dan zwiept de deur open. Gaura, enkel gehuld in een oranje lendendoek en een koord dat schuin over zijn ontblote borst hangt, ontvangt me in de woonkamer van de ashram. “Heb je honger? We zijn net klaar met eten, maar er is nog genoeg.” Gaura is een vriendelijke vent van dertig. Hij is al tien jaar hare krishna. Voordat hij verhuisde naar de surfashram in Mulki, woonde hij in een hare krishna ashram in het binnenland. Waar hij liever woont? “Beide ashrams zijn prachtig,” zegt hij diplomatiek. Dan met een grijns: “Maar hier kan je surfen.”
Surfing Swami Jack Hebner
De surfashram is het geesteskind van de Amerikaan Jack Hebner (64). De geboren Texaan verliet op zijn achttiende zijn ouderlijk huis en trok naar Californië, Mexico en Hawaii op zoek naar perfecte golven. Die vond hij, maar het machogedrag, de crowds en de competitieve sfeer in het water bevielen hem totaal niet. Op zoek naar bezinning belandde hij in India. “Het was de hippietijd. Ik bestudeerde zenboeddhisme, tai-chi en yoga en raakte geïnteresseerd in Krishna. De leer van Krishna, zoals beschreven in de Bhagavad Gita, is de meest complete filosofie die ik ooit ben tegengekomen. Veertig jaar geleden heb ik besloten mijn leven te wijden aan het volgen van Krishna en dat doe ik nog altijd.” In die tijd surfte Hebner ook al in India, waarschijnlijk als een van de eersten op het subcontinent. “Het barst hier van de surfspots. De golven zijn misschien niet zo goed als op Bali of Hawaii – hoewel sommige breaks vergelijkbaar zijn – maar India heeft één groot pluspunt: surfers hebben hier het rijk alleen.” Dat rijk bestaat uit een 7.000 kilometer lange kustlijn, vol beach- en pointbreaks, allemaal onontdekt en dus leeg. Hebner, die door zijn Indiase volgelingen liefkozend Swami (sanskriet voor leraar) wordt genoemd, richtte in 1991 zijn eigen ashram op in Vrindavan in de zuidelijke Indiase deelstaat Karnataka. Maar de oceaan bleef trekken. In 2004 besloot hij een nieuwe hare krishna ashram op te zetten aan zee. Hare krishna’s die surfen, het lijkt een bizarre combinatie. Hebner: “Het stoere imago van surfers strookt natuurlijk niet met het imago van de volgers van Krishna die in hun oranje gewaden zingend door de stad banjeren. Ik herken mezelf overigens niet in het standaardbeeld van beide. Sommige surfers omschrijven de sport als een spirituele ervaring waarbij ze één worden met de oceaan, maar voor de meeste is het een egoïstische bezigheid: alles draait om het ego dat de beste golven wil pakken. Voor mij is alles wat ik ervaar tijdens het surfen gerelateerd aan Krishna. ‘Krishna is de oceaan,’ staat in de Bhagavad Gita, maar Krishna is ook de zon, de hemel, de maan, de bergen, de bomen en de rivieren. Krishna is overal. Als je die link kan leggen, krijgt surfen een heel andere dimensie. De meeste surfers realiseren zich niet dat ze op een spirituele goudmijn zitten.”
Surfers zitten op een spirituele goudmijn
Hare rama op de mp3-speler
De 18-jarige Satya Kunda is een van Hebners volgelingen. Hij woont al sinds zijn elfde in de ashram. Samen met een Canadees koppel neemt hij me ‘s ochtends mee naar Mulki’s beachbreak. In vijf minuutjes varen we in een rubberboot stroomafwaarts over de Shambhavirivier richting zee. Daar wandelen we over de duinen naar het strand, de golven tegemoet. Ondanks de kleine swell ript Satya op zijn tienvoeter. Hij draait pirouettes op de neus van z’n board, terwijl zijn korte zwarte staartje in de wind fladdert. Om zijn nek hangt een houten kettinkje. “Wij hebben de beste lifestyle,” zegt hij met een grote grijns wanneer we in de boot terugvaren. Na de ochtendsessie is het tijd voor een groot ontbijt. De jongens koken bij toerbeurt. Vandaag is de 17-jarige Dicky Boy aan de beurt, de jongste bewoner van de ashram. Voor we aan het ontbijt beginnen, brengt Dicky eerst een bord naar Krishna in de speciaal daarvoor ingerichte gebedsruimte. Wierook en rinkelende bellen moeten de Indiase god verder plezieren. Dicky draagt een oranje lendendoek en de koptelefoon van zijn mp3-speler hangt om zijn nek. “Hare rama, hare krishna,” schalt het de ganse dag door zijn hoofd. “Op mijn tiende ben ik in de ashram komen wonen,” vertelt Dicky verlegen. “Mijn moeder was in het begin van streek, maar inmiddels is ze er wel aangewend. Gelukkig zie ik mijn familie nog regelmatig. Ze wonen hier in het dorp.”
Na het ontbijt trekt iedereen zich terug voor een middagdutje. De rest van de dag gebruiken Hebners volgelingen om allerlei huishoudelijke taken te verrichten. Hebner: “In de ashram wordt iedereen gelijk behandeld. In de ashram krijg je terug wat je erin stopt. ‘Give to live’, is ons motto. Als je je hart geeft, ervaar je Krishna.”
REISGEGEVENS Hare Krishna Ashram Mulki, Karnataka (nabij Mangalore) www.surfingindia.net
Vliegen Bijvoorbeeld met Emirates (€ 650) via Dubai naar Cochin. Daarna met de trein naar Mangalore. Hangend uit de trein, boemel je in een middag langs Indiase dorpen naar het noorden. De surfashram is in Mulki, even ten noorden van Mangalore. Surfspots Zuid-India barst van de onontdekte surfspots. Wil je behalve de ashram meer zien van Indiaas surfpotentieel? Neem contact op met de Brit Ed Templeton (www.soulandsurf.com). Samen met zijn vrouw Sofie runt Ed vanuit Varkala, Kerala een relaxed yoga en surfguesthouse. Elke ochtend neemt Ed zijn gasten mee in een klassieke Ambassador op zoek naar de beste breaks. Aan het eind van de dag geeft Sofie yogales.
PAGINA
43
INHOUD
Art
tekst
Victor Verbeek
Beeld
Brian Forrest (Installaties) MOCA (Overigen)
Art in the Streets ‘The pump don’t work ’cause the vandals took the handles’
Dit voorjaar opende in het Geffen Contemporary at MOCA in Los Angeles de grootste overzichtstentoonstelling van graffiti en street-art tot nu toe. Art In The Streets liet zien hoeveel energie er vrijkomt wanneer straat- en museumcultuur op elkaar botsen. Het bleek zelfs dat de discussies en controverses rondom AITS de essentie van street-art vaak beter illustreerden dan de ambitieuze show zelf. Fotografe Martha Cooper vroeg het zich al hardop af in 1982: “Als graffiti niet confronteert, is het dan nog wel graffiti?” Street art is bijna per definitie een provocatie. Omdat het een plek opeist in de publieke ruimte, omdat het zich onttrekt aan de regels van de mainstream art en simpelweg omdat het illegaal is. Of hun werk nu reacties aan de argeloze voorbijganger ontlokt, of de overheid en de gevestigde orde van de kunstwereld tart, street-artists gedijen bij controverse al was het maar omdat het hun onafhankelijkheid versterkt. Een curator doet het bijna altijd fout. Of hij roept de kritiek over zich af dat hij als hoge cultuurarbiter precies de verkeerde kunstenaars legitimeert. Lees: vooral de makers van academische of galeriefähige street art. Of hij haalt de angel uit de stroming door weliswaar de ‘juiste’ mensen uit te nodigen, maar hen – al dan niet onbewust – zo te beïnvloeden dat zij zich als goed aangepaste ‘museumkunstenaars’ gaan gedragen.
MOCA-directeur Jeffrey Deitch en curatoren Aaron Rose en Roger Gastman wisten waar ze aan begonnen met Art In The Streets. Alle drie hebben ze een achtergrond in street art en graffiti. Rose is de man achter de street art tentoonstelling en documentaire Beautiful Losers uit 2008. Gastman is coauteur van het uitstekende The History of American Graffiti. Deitch representeerde als invloedrijke galeriehouder grote namen; van Keith Haring tot Shepard Farey, Barry McGee en Swoon. In kritische kunstkringen vond men Deitch overigens juist vanwege zijn voorgeschiedenis ongeschikt als MOCA-directeur. Zijn aanpak zou te commercieel en bovendien – niet onbelangrijk in L.A. – te New Yorks zijn. Toch overheerste het positieve gevoel dat hier een historische gebeurtenis ging plaatsvinden. Met AITS kreeg street art voor het eerst de museale aandacht die het verdiende. Natuurlijk, er ontbraken nogal wat namen van echt nieuwe jonge kunstenaars. Opvallend veel van de mensen die wel uitgenodigd waren, kwamen bovendien uit de stal van Deitch of uit de Beautiful Losers-kliek rond co-curator Rose. Maar de intenties waren goed en de street art scene is altijd kritisch, dus het zou pas echt een slecht teken zijn geweest als Art In The Streets met louter gejuich was ontvangen.
Martha Cooper zal het ook zijn opgevallen: graffiti confronteert anno 2011 nog altijd en de autoriteiten weten nog altijd niet precies hoe te reageren. Zo kon het gebeuren dat de Franse AITS-deelnemer Space Invader werd opgepakt en het land uitgezet voor het plaatsen van een van zijn iconische pixel-art mozaïeken, terwijl enkele honderden meters verderop kunstwerken van zijn hand aan een ‘legale’ museummuur hingen. Bizar, maar niet zo bizar als wat er gebeurde met de Italiaanse Blu. Niet de politie van Los Angeles, maar directeur Jeffrey Deitch zelf greep in toen hij zag wat Blu, die hij eerder zelf had uitgenodigd, op MOCA’s noordgevel had geschilderd. Blu’s aanklacht tegen oorlog: een rij doodskisten gedrapeerd in dollarbiljetten zou volgens Deitch “onmogelijk” kunnen blijven staan op een muur recht tegenover een monument voor Japans-Amerikaanse WOII veteranen. Niemand had geklaagd, maar Deitch liet de muur zonder verder overleg wit schilderen. Een inschattingsfout. Onbedoeld illustreerde hij met deze beslissing precies waarom street art juist floreert buiten de kaders van de institutionele kunstwereld. Had Blu zijn doodskisten en dollarbiljetten anoniem ergens op een blinde muur geschilderd, dan zouden er ongetwijfeld mensen hebben geroepen dat het een clichébeeld was, anderen hadden zich misschien beledigd gevoeld. Street art maakt iedereen tot een criticus, maar een street artist hoeft zich aan onze mening niets gelegen te laten liggen. Hij weet bovendien dat de gemeentewerker die er uiteindelijk onherroepelijk met een verfroller overheen zal gaan, dat niet doet uit artistieke of kunsthistorische motieven. De gemeentewerker ziet het werk van een vandaal, dus wat hij doet heet schoonmaken. Deitch ziet het werk van een kunstenaar. Wat hij deed heet censuur.
Niemand had geklaagd, maar Deitch liet de muur zonder verder overleg wit schilderen. Een inschattingsfout
Als AITS een ding duidelijk maakt, dan is het wel dat street art, eenmaal geëxposeerd in een museum of galerie, ophoudt street art te zijn. Het idioom, de stijl en de technieken blijven onveranderd, de boodschap misschien ook, maar de energie en de impact van het onverwachte en het tijdelijke zijn weggevallen. Wat overblijft, is de kunst zelf. Binnen de muren van MOCA kunnen street artists uiteindelijk alleen op hun merites als kunstenaar beoordeeld worden. Dan valt op dat de conceptueel sterke kunst van Banksy of Beautiful Losers McGee, Reas en Espo moeiteloos overeind blijft, terwijl een rebel als Neck Face, zonder alle mystificaties, een weinig spannende en zelfs klungelige kunstenaar blijkt. Hij had voor de tentoonstelling een duister crack-steegje nagebouwd – Neck Face speelde zelf de rol van junkie. Het resultaat benadrukte eerder hoezeer hij uit zijn element was in MOCA, dan dat het de rauwheid van de straat het museum binnenhaalde. De vraag is overigens of curatoren en kunstenaars dat moeten willen. Curieus was daarom de opmerking van Deitch naar aanleiding van klachten over toegenomen ‘illegale’ graffiti rond MOCA sinds het begin van AITS. De directeur hield taggers voor dat, “wie zijn talent koestert, ooit ook in een museum kan hangen (...) en zijn brood kan verdienen”. Blijkbaar ziet Deitch street art als een visitekaartje, een handig opstapje naar het grote podium van de institutionele kunstmarkt. Enkele dagen later vatte L.A local Eddie Colla het sentiment van veel street artists puntig samen op een poster: “The Problem with Vandalism is that it eventually attracts unwanted Museum exhibitions.”
The Problem with Vandalism is that it eventually attracts unwanted Museum exhibitions
PAGINA
48
INHOUD
Skate
tekst
Igor Wijnker
Beeld
Nathan Marcusse
Decennialang was de longboarder een bezienswaardigheid, de albino onder de gorilla’s. En nu is het een heuse plaag. Maar wat een fijne plaag, geruisloos rollend door de stad of over hobbelige landweggetjes. Zelfs diehard trick-skaters rijden op een longboard. “Als je muziek op hebt staan, is het alsof je vliegt.”
Bij het longboarden gaat het er gewoon om wie je bent De horizon is blauw met witte vegen en een waterige winterzon. We worden omringd door grasland, met in de verte een rij kale bomen op een dijk. Op de smalle asfaltweg komt een jongen in ruitjesblouse op z’n achterwielen het beeld in rollen. Hij danst op z’n longboard, begeleid door de vrolijke muziek van The Whitest Boy Alive. Het moge duidelijk zijn: hier gaat een homo ludens, de spelende mens. Hij moet wel even aan de kant voor een tractor. De skater zwaait naar de boer. We’re Dutch Longboarders noemen de makers van dit Longboarding: feels like spring filmpje zich. Zelden zo’n oer-Hollands en ook enorm aanstekelijk skatefilmpje gezien. “Mijn doel met die filmpjes is vooral om stokes te verspreiden,” zegt Luutse Brouwer (22), initiatiefnemer en filmmaker van We’re Dutch Longboarders. Daar slaagt ’ie goed in. Al is het eigenlijk niet eens nodig, want het longboardvirus verspreidt zich door Nederland met de snelheid van een olievlek van BP in de Golf van Mexico. Dat is op zich niet zo raar; het is vooral vreemd waarom longboarden niet veel eerder populair werd in ons land. Het is immers de meest natuurlijke (oer)vorm van skateboarden. De eerste skateboarders verschenen aan het eind van de jaren vijftig in het straatbeeld van Californië. Surfers die bij gebrek aan goede golven hun heil zochten op provisorische skateboards: kleine plankjes op onderstellen en wieltjes van rollerskates. Deze vorm van vermaak heette aanvankelijk ook sidewalk surfing. Dat was duidelijk te zien aan de manoeuvres en de losse rijstijl van deze eerste straatsurfers.
Dat het nu opeens wél populair is, kun je niet alleen verklaren uit het kuddegedrag van de mens. Feit is dat skateboarden de laatste jaren veel bekender is geworden bij een groot publiek door de mediagenieke X-Games en populaire computergames zoals EA’s Skate. Maar dat zijn skateboarders van een andere planeet, ontdek je snel. Voordat de beginnende skater de ollie beheerst, is de meerderheid alweer afgehaakt. “Dat duurde bij mij driekwart jaar,” zegt Luutse. “Op een longboard kun je praktisch zo wegrijden,” zegt Edwin Drommel, die zes jaar geleden voor het eerst op een longboard stapte en er nu, als eigenaar/shaper van Bakaboards, zijn brood mee verdient. Hij merkt dat de meerderheid een standaardmodel wil om lekker op te cruisen. Het is ook een ideaal vervoermiddel, bedacht ik toen ik laatst in de stad op m’n drieversnellingsfiets achter een longboarder reed. En ik trapte hard door, maar haalde hem mooi niet in, verdomme. Edwin lacht schamper. Hij heeft niet eens een fiets. “Ik doe alles met m’n longboard, ook boodschappen. Kratje bier tussen de benen? Ja hoor. Kinderen? Ook.” Nog geen jaar geleden was Luutse een diehard skater, die zijn voldoening vooral haalde uit het landen van een nieuwe trick. “Ik skate al ruim elf jaar, maar raakte zo ernstig aan m’n enkel geblesseerd dat ik ’m niet meer maximaal kan belasten. En ik moet toch ergens op rollen.” De longboardscene waarin hij terechtkwam voelde als een warm bad. De sfeer is veel relaxter en minder competitief. Er zijn ook veel meer meiden die longboarden. “Wat je kunt, bepaalt wie je bent bij het skateboarden. Bij het longboarden gaat het er gewoon om wie je bent.” De saamhorigheid is groot: de meetings zijn familiair, er wordt vaak gezamenlijk gegeten. En er worden lange tochten gemaakt. “Wij hebben laatst van Zwolle naar Amsterdam gerold,” zegt Luutse. “Deden we 7,5 uur over.”
het is meer een soort dansen. Ik longboard niet om de adrenaline Van je board gelanceerd worden door een minuscuul steentje zoals bij ‘normaal’ skateboarden is ondenkbaar. Edwin: “Ik rijd over klinkers, dennenappels; niets kan je stoppen op een longboard. De wielen zijn namelijk tot wel tweeëneenhalf keer zo groot en veel zachter. En een longboard heeft veel meer vering en daarom meer comfort. Als je muziek op hebt, is het alsof je vliegt. Edwin’s bedrijf Bakaboards is een van de slechts twee boardbouwers in Europa die LDP-boards maakt: Long Distance Pumping. Waarbij je niet hoeft te steppen of tiktakken, maar ogenschijnlijk wordt voortgedreven door een motortje. Het duurt even voor je de beweging te pakken hebt, maar de beloning is groot. “Dan wil je nooit meer stoppen,” zegt Edwin. Luutse doet zelf ook tricks op z’n longboard – bijvoorbeeld flips en shove its zijn mogelijk op een longboard –, “want dat gaat er nooit meer uit bij mij. Maar het is meer een soort dansen. Ik longboard niet om de adrenaline.” “Het longboarden wordt niet snel té populair,” zegt Edwin. “Er zijn nu wat meer posers, maar dat filtert zichzelf wel weg. Als het straks herfst is, dan worden veel boards alweer op Marktplaats aangeboden.” Maar zo marginaal als vroeger wordt het nooit meer. Luutse is niet eens uitgekotst door z’n hardcore skatevrienden van vroeger. “Toen ik vorig jaar begon met longboarden was ik de enige in Wageningen, maar inmiddels heeft elke skater hier een longboard.”
PAGINA
52
INHOUD
Skate
tekst
Danny Veekens
Beeld
DutchSkateboards & Antiloper Arbor & Sector9
Vügenhausen Grip Complete Merk: Arbor Stijl: Downhill Afmetingen: 96 cm x 25,5 cm Wheelbase: 74,9 cm Wielen: 72 mm Abor team series Trucks: 18 cm Paris Trucks Prijs: € 269,95 Verkrijgbaar bij: www.revert.nl
De Vügenhausen Grip Complete is het nieuwe downhill longboard van Arbor. De plank is niet flexibel, waardoor je extra board control op hoge snelheden hebt. De berg op en gaan! Geen idee waar je geschikte spots kunt vinden in ons platte kikkerlandje? Check dan eens www.longboarden.nl, waar heel wat toffe spots te vinden zijn. www.arborcollective.com
Blinder Merk: Antiloper Stijl: Park & Pool Afmetingen: 89 cm x 25,5 cm Wheelbase: 50,8 cm Trucks & Wielen: Carver C7 16,5 cm all in one kit Prijs: € 299,Verkrijgbaar bij: www.antiloper.nl
Door zijn korte lengte en kicks is de Blinder een ideaal board voor park- en poolskating. Dankzij de lichte kromming in het board heb je logischerwijs meer grip dan op een plat longboard. Met dit lichte longboard kun je daarom meteen het park, de pool of de bowl in. Het design van dit model is basic, maar bij Antiloper kun je voor een meerprijs elk custom ontwerp als opdruk nemen. www.antiloper.nl
Blunt Bamboo Complete Merk: Arbor Stijl: All-Round Afmetingen: 112 cm x 23,5 cm Wheelbase: 60,3 cm Wielen: 7,0 cm Arbor street series Trucks: 25,4 cm Paris Trucks Prijs: € 239,95 Verkrijgbaar bij: www.revert.nl
De Blunt Bamboo is ideaal voor gevarieerd all-round longboarden. Cruise door de stad, houd controle over het board op snelheid om lekker te downhillen of hang op je toe edge of heel edge om carvend de straten over te gaan – snowboarden op straat! Het artwork op dit model is gemaakt door aquarel illustrator Ben Tour uit Vancouver. www.arborcollective.com
Frosk Merk: Antiloper Stijl: Dancer Afmetingen: 118 cm x 25 cm Wheelbase: 81,3 cm Wielen: 7,0 cm Abec 11 Trucks: Gullwing Chargers 25,4 cm trucks Prijs: € 320,Verkrijgbaar bij: www.antiloper.nl
De Frosk is een echte danser. Met zijn ruime afmetingen heb je ruimte genoeg om vrij over het board te bewegen. De brede nose en tail geven je de mogelijkheid om het board zowel voor als achter makkelijk omhoog te brengen voor manuals. Er zit geen kromming in het board, wat zorgt voor een dooie flex zodat je niet van je board wordt geveerd tijdens het dansen. Antiloper is een eenmansbedrijf uit het hoge noorden; Leeuwarden. Het longboardmerk wil de motion en feeling van surf vertalen naar de stad. www.antiloper.nl
V-Lam Cruiser
Joel Tudor
Merk: DutchSkateboards Stijl: Cruiser Afmetingen: 130 cm x 17,5 cm Wheelbase: 102,9 cm Wielen: Tunnel Tarantula’s 77A Black Trucks: Revange Alpha2 Prijs: +/- € 300,Verkrijgbaar bij: www.dutchskateboards.com
Merk: Sector9 Stijl: Mini Afmetingen: 75 cm x 22 cm Wheelbase: 35,5 cm Wielen: 6,1 cm / 78A Sector9 Top Shelf Trucks: 14,9 cm Independent Trucks Prijs: € 279,00 Verkrijgbaar bij: www.surfrider.nl
Bij het Haagse longboardbedrijf DutchSkateboards zijn alleen custom boards op bestelling verkrijgbaar, zoals dit V-Lam Cruiser model. Zoals de naam al doet vermoeden, is het board ontwikkeld om mee te cruisen. De trucks liggen in het board in plaats van erop. Hierdoor sta je net iets lager bij de grond, hoef je minder te buigen en voel je de ondergrond beter aan met je wielen. Het board wordt naar smaak geshaped door één van de twee longboardende eigenaren.
Dit miniboard is het signature model van surfer Joel Tudor, twee keer ASP Longboard World Champion. Voor het Californische boardsportmerk Sector9 maakte hij echter een korter board. Een mini die geschikt is voor tricks op straat. Dit longboard heeft bijna dezelfde lengte als een normaal skateboard, maar is net wat breder. Dankzij het compacte formaat popt ’ie fijner dan zijn langere longboardbroers. www.sector9.com
www.dutchskateboards.com
Wheelbase? De wheelbase is de afstand tussen de binnenste schroeven van de twee trucks. Die afstand bepaalt hoe soepel je board draait. Hoe langer de wheelbase, hoe groter de draai die je kunt maken. Longboards met een grote wheelbase zijn daarom geschikt voor downhillen of cruisen, zodat je vrij kunt voortbewegen en draaien. Op deze spread zijn dat de Vügenhausen Grip Complete en V-Lam Cruiser.
Het was spannend, maar ook moeilijk
Leef als een pro
In The Chosen laten 25 Nike pro’s zien wat ze in huis hebben. In de online campagne (Crew Video Contest) krijgen ook gewone stervelingen de kans om een jaar lang als een pro te leven. The Chosen wordt daarmee een soort wereldwijde talent search. Winnaars mogen een jaar lang op stap met het Nike 6.0-team, krijgen een shitload aan gratis Nike gear en verdienen er ook nog eens geld mee. Live en breathe like a pro. Wat moet je ervoor doen? 1. Verzamel je crew 2. Maak een video die de creativiteit, skills, stijl en originaliteit bij elkaar brengt 3. Upload je footage op www.nike.com/chosen 4. Creëer een buzz voor jouw inzending en verzamel zoveel mogelijk ‘likes’ op Facebook Een video insturen kan tot 27 juli. Snowboarders moeten nog even wachten; dat gedeelte van de The Chosen-campagne wordt in oktober gelanceerd.
Nachtelijke surfsessies zijn niet uniek Eerder dit jaar heeft de Australische surfer Mark Visser bijvoorbeeld als állereerste surfer ’s nachts footage opgenomen in de Jaws break net buiten Maui (Hawaï), die bekendstaat om de ziek hoge golven. Mark ripte daar om 2 uur ´s nachts een golf van bijna 10 meter hoog. Dat is pas serious business at night.
PAGINA
55
INHOUD
Surf
tekst
Danny Veekens
Beeld
Nike
Surfen bij maanlicht Nike riders schieten nachtelijke sessies voor nieuwe ‘The Chosen’ campagne Het is inmiddels 23 jaar geleden dat Nike de motiverende woorden Just Do It voor het eerst gebruikte om meer schoenen te verkopen. Dit jaar volgen ze hun eigen wijze woorden weer op; het sportmerk lanceert namelijk voor het eerst een extreme sports campagne. In een diep-nachtelijke setting. 25 Nike 6.0 riders haalden nachten door om zichzelf met een aantal glorieuze seconden te vereeuwigen. De eerste Just Do It-campagne van Nike stamt uit 1988 en sinds die tijd is het sportmerk uit Oregon de slogan blijven gebruiken. Na al die tijd weet Nike dit jaar toch nog met een primeurtje te komen. De allereerste multisports campagne gevleugeld door dezelfde slogan. Nike 6.0 verenigt surf, skate, snow en BMX in The Chosen. Het idee voor de The Chosen-campagne was simpel: breng 25 riders bij elkaar, schiet geweldige footage in het midden van de nacht en comprimeer dat in 90 seconden die je hersenschors in een staat van gillende opwinding achterlaten. Lichteffecten, rookmachines en de scheurende gitaren op de soundtrack ‘I Got A Thing’ van Hanni El Khatib verankeren de footage in de grijze massa van de kijker. The Chosen is tegelijkertijd een portfolio van de riders in de Nike 6.0-stal. Van gevestigde namen als street skater Paul Rodriguez en Olympische snowboarder Danny Kass, tot jonge up and comers snowboarder Greg Bretz, skateboarder Theotis Beasley en de 17-jarige surfer Kolohe Andino, tot nieuwe aanwinsten als de 20-jarige Julian Wilson, die pas dit jaar door Nike 6.0 werd getekend. Surfster Monyca Byrne-Wickey (Paia, Hawaï) is één van de twee vrouwelijke surfers in de campagne. “Het was spannend, maar ook moeilijk,” vertelt ze. “Natuurlijk wil je tijdens zo’n shoot het beste van jezelf laten zien. Maar we schoten in het donkerste deel van de nacht, zo rond een uur of half 4. Ik had
hiervoor nog nooit ’s nachts gesurft. Omdat ik bijna niets kon zien en omdat iedereen weet dat haaien ’s nachts jagen, was ik in eerste instantie best onzeker. Na een tijdje voelde ik me meer op mijn gemak en ben ik het gewoon maar gaan doen.” Kevin Imamura, director van de campagne: “Just Do It is van toepassing op alles. “Als je samen met je vrienden elkaar ophypet en gebruikmaakt van de goede vibes, dan is bijna alles mogelijk.” Van de surfbeelden die geschoten werden op Keramas (Indonesië), Orlando (Florida) en Hawaï bleven welgeteld 90 seconden over in de commercial.” Dit maakt van maar 90 seconden een ingedikte versie van een gedroomde extreme sports video. In die korte tijd komt er toch genoeg voorbij dat je zelfs op repeat blijft imponeren. Paul Rodriguez’ switch hardflip van de Hollywood High 12 stair, Michel Bourez’ barrel door Indonesische golven en BMX’er Garrett Reynolds’ 360 barspin over een gap op een schoolterrein, om maar eens wat te noemen. Kevin: “Daarnaast hebben we nog veel meer beelden geschoten. Die hebben we verspreid over de teasers en de extra behind the scenes video’s per sport.”
PAGINA
56
INHOUD
Style
Shorts + Shirts Het zijn in deze warme dagen natuurlijk essentiële kledingsstukken. Boardshorts en T-shirts. Met deze selectie van toffe shorts en shirts kom je sowieso goed de zomer door.
€ 44, 95
€ 59,-
€ 70,-
Quiksilver
Jobe
Square
€ 100,-
Oakley
9 € 49,9
Protest
Blade
Molash
,€ 80
Ripcurl
Mirage
€ 65,-
9,€7
Billabong
Bob Marley Exodus
Rhythm
Dia Trunk
Analog
Fnto
€ 34,95
€ 23,-
,€ 35
Analog
Brixton M-Captain
Burn-Film
Nike
Just do it
€ 35,-
€ 27, 99
€ 29,99
Protest Dufton
Orisue
Protest Yazor
€ 29,-
€ 30 ,5 € 29,9
Quiksilver
Nike SB
Vans
Revolution
Brain bucket
,95 € 32
€ 35,-
€ 30,
WESC
icon-and-stripes
Rhythm
Obey
Run
Word nu abonnee van RELOAD en ontvang gratis het iconische Banksy boek voor slechts € 14,95 Banksy’s stencils brengen een geheel eigen universum tot leven: ratten met drilboren, urinerende en snuivende politieagenten, apen met massavernietigingswapens, Mona Lisa’s met granaatwerpers, muitende bankiers. Zijn statements – in woord en beeld – zijn zowel opruiend als inzichtelijk, messcherp als maatschappijkritisch. Zijn werk keert zich tegen oorlog, monarchie, kapitalisme en reclame, maar altijd met een glimlach op het gezicht. Hoewel zijn identiteit nog altijd onbekend is, kent iedereen zijn naam en werk. Hoewel RELOAD gratis te verkrijgen is, kan het zomaar gebeuren dat je er net naast grijpt in je lokale shop. Om er zeker van te zijn dat RELOAD vier keer per jaar op jouw deurmat valt, word je abonnee. En dan krijg je ook nog eens een tof cadeau.
Ja
, ik abonneer me op RELOAD en betaal € 14,95. Ik ontvang vier keer RELOAD en eenmalig het boek Banksy, Wall and Piece.
Naam Adres Postcode Woonplaats E-mailadres Telefoonnummer Geboortedatum (dd-mm-jjjj) O Hierbij machtig ik S.P. Abonneeservice om het verschuldigde bedrag van mijn rekening af te schrijven. Bank-/Gironummer:
O Ik betaal per acceptgiro en betaal het verschuldigde bedrag + € 3,50 meer per jaar.
Stuur de ingevulde bon naar: S.P. Abonneeservice, Postbus 105, 2400 AC Alphen aan den Rijn. Of word lid via www.reload.nl. De actie loopt zolang de voorraad strekt. Abonnementen lopen door tot wederopzegging, na de eerste 4 nummers betaal je slechts € 14,95 per 4 nummers.
PAGINA
60
INHOUD
Muziek
tekst
Mijke Hurkx
Beeld
Ulrich Grill / zooom
Breaks zijn onbreekbaar
Als muziek een keuken was, dan waren gesamplede breaks de knoflook. Een break, het moment in oude funknummers dat de drummer losgaat, duurt vaak maar een paar seconden. Toch is dat ‘teentje’ genoeg om een track tot een heerlijke banger te maken. DJ Lean Rock is Braun Ambassador en main dj op het aankomende breakdance event Braun Battle Of The Year. Veertig jaar nadat de bruutste breaks werden gedrumd, schotelt hij ze nog steeds voor als main menu. Lino Delgado (22, Boston) alias DJ Lean Rock was er niet bij toen in de jaren ’50 – ’70 de meest invloedrijke breaks werden opgenomen. Hij kroop nog rond in zijn luier toen Mantronix als een van de eersten de Amen break gebruikte (in de succesvolle plaat ‘King of the Beats’ red.). Toen Lean Rock 2 jaar oud was, probeerde hij al rondjes te draaien op zijn hoofd; het begin van zijn passie voor breakdancen. Al vanaf zijn geboorte zoog hij de funk op die zijn vader thuis draaide. Lean Rock leeft nog steeds voor de originele breaks die hij toen hoorde en is op dit moment één van de actiefste break dj’s wereldwijd. “Breaks zijn gespeeld door een drummer. Een mens. De break is het moment in een funknummer waarin de drummer met veel energie improviseerde. Of het beste kwam in hem naar boven, of het slechtste. Dat is menselijk. Het heeft soul.” In deze tijden van voornamelijk elektronische producties, ontbreekt bij veel hiphop de soul, vindt Lean Rock. “Je hoort in de muziek van bij-
voorbeeld Lil’ Wayne geen soul en geen muzikaal talent. Het is te eenvoudig.” Dat breaks veel gebruikt worden door hiphop-dj’s als DJ Shadow is geen geheim. Maar ook ver daarbuiten worden breaks gesampled om tracks sterker te maken. En dat is iets wat luisteraars vaak niet weten. Bijna iedereen kan meefluiten met de culthit ‘Young Folks’ van indiebandje Peter, Bjorn en John. Maar de catchy drums zijn eigenlijk afkomstig uit een nummer van The Monkees uit de jaren ‘60. Zelfs de melodie is gebaseerd op een bestaand ritme; The Oriental Riff. En wie had gedacht dat ‘Have You Ever Been Mellow’ van The Party Animals, waar menig gabber in de jaren negentig op stond te hakken, eigenlijk rondom de Amen break uit een 60´s funknummer is gebouwd? Skunk Anansie, Nine Inch Nails, The Prodigy, de soundtrack van The Matrix, Daft Punk, Mental Theo & Charly Lownoize en Prince; door het hele muzikale spectrum zijn gesamplede breaks te vinden, waar je als luisteraar vaak niet meteen bij stilstaat.
We zijn aangekomen in een tijd waarbij er zelfs een generatie wordt overgeslagen. Run DMC bewerkte in 1988 de legendarische drumbreak uit James Brown’s ‘Funky Drummer’ voor hun hit ‘Run’s House’. De Londense drum ’n bass/dubstep producer Breakage samplede afgelopen jaar juist Run DMC’s drums in zijn remix van Massive Attack’s ‘Paradise Circus’. Een sample van een sample. Een interessante variatie die een goed voorbeeld is van hoe breaks na ruim veertig jaar nog steeds ontwikkelen en essentieel blijven. Het is wachten op een nieuwe generatie producers en dj’s die ook meer recente drums gaan samplen, in plaats van alleen maar breaks uit funknummers uit de 60’s en 70’s. De muzikale bron van breaks is onuitputtelijk. Lean Rock is een breakfreak van die nieuwe generatie, maar blijft zelf toch trouw aan de oudste breaks. Hij struint nog steeds platenbeurzen en vlooienmarkten af op zoek naar obscuur vinyl. “Ik reis de hele wereld af om te diggen en te draaien. Het is geen vetpot, eigenlijk is het best een struggle. Maar het hoort erbij, ik doe het vanuit mijn hart.”
hoe breaks na ruim veertig jaar nog steeds ontwikkelen BREAKING FACTS DJ Kool Herc en Afrikaa Bambaataa stonden aan de wieg van drumbreaks. Eind jaren ‘70 draaiden ze regelmatig funk plaatjes op blockparty’s. Nadat ze merkten dat dansers niets liever hoorden dan de break in een funknummer, plakten ze break na break aan elkaar met twee draaitafels. Hip hop was geboren. Breaks werden het basisingrediënt en werden gechopt en gecut door ‘chef-koks’ als Mix Master Mike (Beastie Boys), cratedigger Lord Finesse, Cut Chemist, DJ Shadow (die het geniaal doet op zijn album Endtroducing), ex-Jurassic 5 lid DJ Nu-Mark, beatjunkie J. Rocc, RJD2, Coldcut en dj-collectief The Executioners. Zonder breaks zouden bangers als ‘Fight the Power’ van Public Enemy, The Prodigy’s ‘Poison’ en ‘Straight Outta Compton’ van NWA een stuk minder powerful zijn geweest.
De Amen break Deze break is zonder twijfel de bekendste drumbreak in de muziekgeschiedenis. De 5,2 seconden durende drumsolo in het nummer ‘Amen, brother’ loopt als een rode draad door de genres drum&bass, jungle en hip hop. Drummer G.C. Coleman is geroemd om deze solo. Ironisch genoeg was het debuutalbum Color Him Father van The Winstons waar dit nummer opstond een regelrechte flop en de band viel een jaar na de opnames uit elkaar. G.C. Coleman drumde de meest gesamplede vier maten in de hele muziekgeschiedenis, maar hij kreeg hiervoor zijn hele leven geen cent te zien. De drummer stierf vijf jaar geleden in anonimiteit, zelfs zijn sterfdag is niet bekend, maar zijn 5,2 seconds of fame blijken onbreekbaar en zijn nog steeds een fundament voor veel hedendaagse muziek.
BRAUN BATTLE OF THE YEAR De Braun Battle Of The Year komt weer naar Europa. In september vinden selectierondes voor deze internationale breakdance contest plaats in België, Duitsland, Frankrijk en Zwitserland. DJ Lean Rock draait als main dj de dikste breaks, die de breakdancers omzetten naar moves op de dansvloer. www.braunbattleoftheyear.com voor meer info, of check www.braun.com.
BREAKS Tracks met een Amen-break Katy B – ‘Witches Brew’ DJ Zinc – ‘Super Sharp Shooter’ Lupe Fiasco – ‘Streets on Fire’ Atari Teenage Riot – ‘Atari Teenage Riot’ Ramadanman – ‘Don’t change for me’ Breaks die veel gesampled zijn James Brown - ‘Funky drummer’ |in Public Enemy – ‘Fight the power’ Incredible Bongo Band - ‘Apache’ |in Goldie – ‘Inner City Life’ The Honey Drippers - ‘Impeach the president’ |in De La Soul – ‘RingRingRing’ Melvin Bliss - ‘Synthetic Substitute’ |in Naughty by Nature – ‘OPP’ Lyn Collins - ‘Think’ |in Armand van Helden – ‘Shake that ass’ Tracks die Lean Rock inspireerden om te graven naar obscure breaks 1. Muziek van Nico Gomez 2. Niagara – ‘Sangandongo’ 3. Keith Papsworth – ‘Hard Hitter’ 4. La Banda Salsa – ‘La Comparsa’ 5. Toro – ‘Going to Borinquen’ Ga naar www.reload.nl/breaks om deze nummers en gesamplede breaks te horen!
PAGINA
62
INHOUD
Style
STAY IN!
tekst
Danny Veekens & Ruben van der Laan
GET OUT! King Of The Groms
Warning, The Art of Marc McKee (Marc McKee – Wins Books)
Wat hebben Jezus Christus, Satan, de Ku-Klux-Klan, een Burger King Whopper, Boeddha, Scientology en New Kids on the Block te maken met skateboarden? Welbeschouwd weinig. Toch maakte kunstenaar Marc McKee begin jaren ’90 een zeer uiteenlopende – en vaak controversiële – serie board graphics voor merken als World Industries, 101 en Blind. Warning, The Art of Marc McKee is een feest van herkenning voor de oudere (30+) skater, en verplichte kost voor iedereen die nog nooit van Marc McKee heeft gehoord.
Awful Resilient (Alex Pardee – Gingko Press)
Iedereen herinnert zich nog wel een paar nachtmerries die ’ie vroeger had. Illustrator Alex Pardee uit Californië ongetwijfeld ook, want voor zijn werk put hij vaak inspiratie uit jeugdelijke nachtmerries. Na Awful Homesick uit 2008 zijn er in dit nieuwe boek nog meer bizarre figuren en duistere thema’s gebundeld. Kleurrijke monsters, een roze vleesmassa die uit de nek van een zombie stroomt nadat een twisted adelaar hem de keel doorsnijdt en Batman die eruitziet als een depressieve crackverslaafde. Niets is te gek voor Alex Pardee.
ISAM: Control Over Nature (Amon Tobin – Ninja Tune)
Producer Amon Tobin is sinds The Foley Room uit 2007 weer terug met een nieuw experimenteel project: ISAM. Naast een elektronisch album werkte hij samen met de Britse kunstenares Tessa Farmer. Hiervoor werd een kunstinstallatie van grote witte kubussen gemaakt, die doet denken aan een zwaar mislukt Tetris-level. Tijdens zijn live shows worden hier visuals op geprojecteerd die aansluiten bij Amons trippy muziek. Hierover is nu het ISAM: Control Over Nature artbook verschenen. Met foto’s, analyses en inspiratiebronnen rondom dit multimediale project en Tessa’s organische ‘insectenkunst’.
Arabic Graffiti (Pascal Zoghbi – From Here To Fame)
Ver voordat de ‘Arabische Lente’ begon, lieten graffitiartiesten hun kritische stem al horen. Denk alleen al aan graffiti op de Palestijnse muur. Het boek Arabic Graffiti geeft in maar liefst 325 pagina’s een overzicht van graffiti in de hele Arabische wereld weer. Daarbij ontbreekt de geschiedenis van het eeuwenoude Arabische geschrift natuurlijk niet. De sierlijke typografie die de fundering is voor kalligrafische tags en pieces op muren door de hele Arabische wereld.
Surfers jonger dan 16 jaar kunnen sinds april weer meedoen aan de voorrondes van Quiksilver’s King Of The Groms. Met deze internationale surf contest hoopt Quiksilver de champions of tomorrow er uit te vissen. Daar zijn ze in geslaagd bij bijvoorbeeld eerdere winnaars als Jeremy Flores (later ISA World Champion 2009 en winnaar ASP World Tour’s Pipeline Masters 2010) en Maxime Huscenot (later ASP Junior World Champion 2009). We raden Nederlandse kids aan om mee te doen aan de voorronde in Bredene (België), die is het dichtst bij huis. 3-6 augustus – Twins Club, Bredene, België – www.quiksilverlive.com
Air Attack
Bijna twintig jaar geleden werd het Air Attack skate event voor het laatst in België georganiseerd. Een internationale contest die officieel onderdeel was van de World Cup Skateboarding tour, waar in het begin van de jaren ’90 skateboarders als Danny Way, Tony Hawk en Christian Hosoi op afkwamen. Dit jaar wordt er eindelijk weer nieuw leven in Air Attack geblazen, met contests in de categorieën Street, Vert, Highest Air en Best Trick. 26-28 augustus – The Lotto Arena, Antwerpen, België – www.airattack.be
Domburg Classic
In het weekend van 10 en 11 september vindt in Domburg Quiksilver’s Domburg Classic weer plaats. De naam zegt het al: een klassieker op eigen bodem die surfend Nederland niet mag missen. Vorig jaar won Anne Laure Boucquaert bij de Open Women en de Britse surfer Russell Winter won bij de Open Men. De organisatie surft waarschijnlijk liever in de Noordzee dan op internet, want op de Domburg Classic-website is nog weinig info rondom de komende editie te vinden. Maar hou Reload.nl in de gaten voor meer details rondom Quiksilver’s Domburg Classic 2011. 10-11 september – Domburg, Nederland – www.domburgclassic.nl
Braun Battle Of The Year
Ruim dertig jaar nadat de eerste pops, locks en freezes werden gedaan, is breakdance nog altijd een geliefde dansvorm. Braun’s Battle Of The Year is daar een goed voorbeeld van. Al twintig jaar reist de breakdance contest over de hele wereld om b-boys en b-girls een kans te bieden. Van augustus tot november is het Braun event weer in Europa voor voorrondes, gevolgd door de grote internationale finale in het Franse Montpellier op 19 november. Enkele voorrondes vinden nog plaats in Brussel (België), Hannover (Duitsland) en Zürich (Zwitserland). Helaas geen Nederlandse stop dus, maar breakdance crews kunnen zich bij iedere voorronde inschrijven. 17 september – The K VS, Brussel, België – www.braunbattleoftheyear.com
Voor meer events, ga naar reload.nl/getout Meer over de Braun cruZer, ga naar braun.com/cruZer