RELOAD issue 55

55

IT’S ALL ABOUT POP

FALL/WINTER 2011

THE HOLDEN SNOWBOARD BOOT AND SK8-HI SHOE PROJECT BEGAN AS AN INTERACTIVE PRODUCT EXPLORATION BETWEEN VANS AND HOLDEN, AND LED TO A DISCOVERY OF THE COMMON VALUES AND DESIGN SENSIBILITIES THE TWO BRANDS SHARE. THE RESULT OF THIS TRULY COLLABORATIVE PROCESS WAS A PERFECT BLEND OF HOLDEN’S PROGRESSIVE YET TIMELESS APPROACH TO MATERIALIZATION AND DETAILING BUILT AROUND THE FOUNDATION OF VANS’ CLASSIC STYLING. THIS PREMIUM PERFORMANCE OFFERING FROM HOLDEN AND VANS BRIDGES THE GAP BETWEEN THE STREET AND THE MOUNTAIN, AND WE HOPE YOU ENJOY WEARING THEM AS MUCH AS WE DID CREATING THEM. THANK YOU FOR BEING YOU.

PHOTOS: ANDY WRIGHT ©2011 VANS, INC.

CHECK OUT DARRELL IN VG’S “SHOOT THE MOON.”

WWW.VANSSNOW.COM

PAGINA

6

INHOUD

xxx

tekst

xxx

Beeld

Snow

Muziek

Ontwerp het ultieme obstakel

Master’s Choice: De Staat

Bedenk de creatiefste kicker, de bruutste rail of het meest bizarre obstakel voor een funpark. Pagina: 63

Gps in je goggles

Live gps-data over snelheid, airtime en de kortste route naar je appartement. Dat alles geprojecteerd in je goggles. Pagina: 10

Snowboard Shangri-La

Welkom in het ruigste poederparadijs van de planeet. Pagina: 36-41

Peetu Piiroinen: The Quiet Destroyer

Interview met de schuchtere Fin die op zijn board verandert in een superconsistent competitiebeest. Over Olympische Spelen, groupies en Shaun White. Pagina: 50-53

Skate

xxx

Met de Nijmeegse band De Staat gaat het beter dan ooit. RELOAD spreekt frontman Torre Florim vlak voordat de band afreist naar New York, Los Angeles, Parijs en Reykjavik. Pagina: 24-25

World Wide Music

22tracks-oprichter Vincent ‘Venz’ Reinders tipt tien kersverse artiesten uit verschillende genres. Pagina: 14-15

Art

TILT: In zijn eigen bubbel

Zelfbenoemd ‘graffitifetisjist’ TILT kent vele gezichten.

Sinds 1988 gebruikt de Fransman bubble-letters in verschillende disciplines. Hij heeft er zelfs zijn trademark van gemaakt. Pagina: 13

Cover design: Father Futureback

Cover story: Timothy Deconynck

Deze 21-jarige eigenzinnige West-Vlaming – teamrijder van Vans en Quiksilver – schittert op de cover van dit issue. Je herkent hem aan zijn dreadlocks en hoge nollies. Pagina: 18-23

Van freestyle skateboarder tot schoenenmiljonair: Don Brown

De 29-jarige Hagenaar Boris de Vries aka Father Futureback maakte de cover van dit issue, in zijn stijl vol kinderlijke onschuld, pointillistische landschappen & dadaïstische absurditeit. Pagina: 30-35

Style

Sneak-a-Peak

RELOAD sprak de man met ‘de lange shorts en de dunne benen’ over freestyle skateboarden, zijn American Dream en het 25-jarig bestaan van schoenenmerk etnies. Pagina: 54-56

Surf

12 fijne sneakers voor deze herfst. Pagina: 16

Snowboots, Outerwear en Back Country gear

Drie specials met het mooiste gear voor dit seizoen Pagina: 42-43 / 45-46 / 48-49

Wereldgolven: de 10 beste surfspots volgens Martine Geijsels

BMX

Acht jaar geleden stond ze voor het eerst op een surfplank.

Sindsdien draait de wereld van Martine Geijsels om twee dingen: surfen en reizen. Pagina: 58-60

Bmx-pro Mark Vos

Mark Vos is een van de zeldzame Nederlandse pro bmx’ers.

RELOAD legt hem acht quotes voor van bmx-pioniers.

Pagina: 26-28

Colofon - RELOAD #55 - fall/winter 2011 CLUELESS PEOPLE

Writing stories

Taking photos

BEHIND THE SCENES

HOOFDKWARTIER

Tommie Dijkhuizen, DvL, Paul Creative direction

Danny Veekens, Igor Wijnker,

Lalley, Joyce Dur, Nicklas Blom,

Advertentie exploitatie:

RELOAD

Peter van Rhoon

Maarten van der Schaaf, Nynke

James North, Klaas Jan Kliphuis,

Patrick Hofland

Postbus 11749

van Spiegel, Jeroen Smeets.

Syo van Vliet.

patrick@reload.nl

1001 GS Amsterdam

T: 020-4085511

T: 020-4085511

Abonnementen:

ON THE WEB

S.P. Abonneeservice

reload.nl

Logo design

Postbus 105, 2400 AC

twitter.com/reloadmagazine

Zedz

Alphen a/d Rijn

facebook.com/reloadmagazine

Graphic design www.ditishetechtewerk.nl

Eindredactie

Cover art

(Nick Jacobs, Jos Kel,

Anneke Bisschops

Father Futureback

Job Rompa) Grid design Ruben Pater, Job Rompa

T: 0172-476085 Tapefont Rundgang

Editor Ruben van der Laan

Manuel Dolt

abonnee@reload.nl

T H E

T H E

VEST

SHELL

T H E

ONE JACKET FOR EVERY JOURNEY NIKE6.COM/OUTERWEAR

PAGINA

8

E.I.G.E.N.Z.I.N.N.I.G Er is geen goede Engelse vertaling voor. Voor het woord eigenzinnig. Een woord dat het mannelijke deel van de redactie voorafgaand aan de productie van dit nummer in heel kleine lettertjes aan de onderkant van de penis moest laten tatoeëren. Om meerdere redenen. Ja, dat stukje lichaam heeft zijn eigen wil, precies. En ja, op die manier worden we iedere keer op onze beste momenten herinnerd aan deze heel goede eigenschap. Want er is altijd te weinig eigenzinnigheid.

En drie: Dit nummer moest gevuld met mensen, locaties en onderwerpen die e.i.g.e.n.z.i.n.n.i.g zijn.

De weermannen voorspellen sneeuw, heel veel sneeuw deze winter. En mocht dat nu echt niet vallen, dan reis je gewoon af naar het ruigste poederparadijs ter wereld, dat eigenlijk verrassend toegankelijk is. Kasjmir. Land van saffraan, hasj en heel veel poedersneeuw. De skilift die je in een lange rit naar de meest memorabele snowboardruns brengt, draait weer, dus dit is jouw kans om te snowboarden in de Himalaya.

Maarten van der Schaaf deed het voor.

We spraken ook de heer en meester van het internationale wedstrijdcircuit; Peetu Piiroinen. Deze Fin mag misschien niet meer dan 1.65 meten, maar met een snowboard aan zijn voeten heeft deze jongen geen lullige tatoeages nodig om het begrip ‘eigenzinnig’ gestalte te geven. Als het gaat om snowboarden, dan geldt dat size does matter en Piiroinen is een gigant.

Op de cover de Belgische skateboarder Timothy Deconynck geportretteerd door Boris de Vries aka Father Futureback. We zijn er trots op dat je beiden waarschijnlijk niet kent. Van Deconynck bleek geen enkele Nederlandse skateboardfotograaf beeld te hebben. Aan zijn skateboard skills ligt dat niet, getuige de plaatjes die onze Belgische vrienden voor ons van deze man hadden.

Oompf! Father Futureback, met zijn fantasievolle, kleurrijke en ogenschijnlijk kinderlijke stijl, vinden wij een van de meest frisse grafische talenten van dit moment en we vroegen hem een fijn plaatje van de wilde, maar ook wel stille, Belg te maken.

Een paar jaar geleden waren ze er ineens vanuit het niets. Althans, zo leek het. De Staat. Deze Nederlandse rockers brachten de rock weer terug in de polder. Inmiddels ver voorbij de polder. Lees mee in Master’s Choice en je weet waar Torre Florim, frontman van De Staat, vandaan kwam.

Tja, dan hebben we nog het bmx-talent Mark Vos – die met bmx’en zijn geld verdient (you love it or you hate it, maar grote gasten op kleine fietsjes, eigenzinnig is het), skateheld Don Brown en nog wat andere trivia om de winter mee door te komen. Waaronder de tien beste surfbestemmingen van freesurfster Martine Geijsels.

Have fun, ride hard.

RELOAD redactie

W A R M

U P ,

L O C K

D O W N ,

NIKE.COM/VAPEN

D R O P

I N

PAGINA

10

INHOUD

Snow

tekst

Maarten van der Schaaf

Boarden als in een videogame

GPS IN JE GOGGLES Vraag je je weleens af hoe hard je van die berg blaast, hoe lang je in de lucht hangt tijdens een cliff jump of wat de kortste route is van halfpipe naar appartement? Recon Instruments presenteert dit jaar de MOD Live, James Bond-achtige hightech voor je goggles.

Vorig jaar introduceerde het Canadese bedrijf Recon Instruments de Transcend, ’s werelds eerste goggles met geïntegreerde gps-ontvanger.

Die gps-data kun je zien via een head mounted display, ofwel een lcd-schermpje met een lens in de goggles. Door die lens lijkt het alsof het beeldscherm op een paar meter afstand staat. Daarop zie je real time informatie over je snelheid, gpslocatie, hoogte, afgelegde afstand, temperatuur en tijd. Gewoon, tijdens het boarden.

Nieuw dit seizoen is de MOD Live (€ 360), een apparaatje dat je vastklikt aan je goggles. Daarmee kun je hetzelfde als met de Transcend, maar groot voordeel is dat de MOD Live los verkrijgbaar is en past op verschillende soorten goggles. Onder meer alpine merken UVEX, Alpina en Briko hebben sommige modellen inmiddels al ‘Recon-Ready’ gemaakt. Ook met zo’n MOD Live heb je een schermpje aan de binnenkant van je bril waarop je de eerder genoemde data (hoogte, snelheid, tijd, locatie etc.) kunt bekijken. Hopelijk volgen meer goggle merken hier snel mee. Met behulp van een draadloze afstandsbediening kun je navigeren door de verschillende menu’s. Nieuwe tool is buddy-tracking and integrated maps.

Daarmee kun je precies zien waar in het gebied je vrienden op dat moment rijden en hoe ver dat van jou

vandaan is. Ook handig voor lawines, trouwens.

Er is meer. Ondersteund door Android en Bluetooth kan de MOD Live draadloos communiceren met je smartphone. Zo kun je in je goggles zien wie er belt of sms’t en heb je toegang tot je muziek. Je handschoenen uittrekken om te bellen of om een ander nummer te zoeken – niet meer nodig. Via Bluetooth kun je zelfs verbinding maken met een draadloze camera, en zo je run vastleggen. Aangezien Recon zijn software heeft opengesteld voor ontwikkelaars, lijken nog veel meer toepassingen een kwestie van tijd. Nu nog hopen dat de prijs snel een beetje zakt.

Info & kopen: www.reconinstruments.com

PAGINA

13

INHOUD

Art

tekst

Jeroen Smeets

Vanaf toen ben ik gaan nadenken over hoe ik mijn illegale bubble throw-ups uit de nacht kon halen

TILT: In zijn eigen bubbel Franse graffitikunstenaar TILT verbreedt zijn horizon en brengt en passant een ode aan New York Als fervent bodypaintliefhebber kun je niet om hem heen, als vinyl toy-verzamelaar kun je niet om hem heen en als hardcore graffitischrijver kun je er zeker niet omheen; zelfbenoemd ‘graffitifetisjist’ TILT kent vele gezichten. Sinds 1988 gebruikt de Fransman bubbleletters in verschillende disciplines en heeft er sindsdien zijn eigen bolle trademark van gemaakt.

ze gemaakt, maar ook wat truien en T-shirts ontworpen. Met van die typische all-over prints die je nu echt niet meer kan dragen, haha.

Daarnaast heb ik voor Bathing Ape een paar T-shirts gemaakt en heb ik een collectie gedaan met Japans casual merk Uniqlo. Ik probeer me nu een beetje rustig te houden qua collabs om me meer te focussen op mijn eigen werk.

Wat betekent de bubble-letter voor jou als old school graffitischrijver?

Vroeger ging ik eropuit en schilderde ik overal wildstyle, maar ’s nachts ging ik op pad om alles vol te bomben met bubble-letters. Wildstyle was echt mijn ding toen, maar langzamerhand werd ik er een beetje moe van, omdat er steeds meer technische regeltjes bij kwamen kijken. Vanaf toen ben ik gaan nadenken over hoe ik mijn illegale bubble throw-ups uit de nacht kon halen om ze ook overdag te zetten. Ik ben ze steeds meer in mijn schilderijen en werk gaan verwerken om het publiek een andere kant van de bubble-letter te laten zien.

Toch zitten we hier bij de lancering van een nieuwe collectie horloges van KidRobot en Swatch, waar jij ook een horloge voor hebt ontworpen?

KidRobot kwam in contact met Swatch en werd gevraagd als curator een serie horloges te maken met kunstenaars met wie zij veel samenwerken. Wanneer KidRobot mij iets vraagt, dan zeg ik altijd ja. Ik ken de mensen daar al zo lang; dat voelt echt als familie. Ik moest wel lang nadenken over wat ik met het horloge zou doen. Ik heb uiteindelijk de tekst gebruikt van een rocknummer uit de jaren ’80, ‘New York Avec Toi’ van de band Téléphone. Het nummer gaat over een man die een vrouw op een dag naar New York mee wil nemen. Het leek me toepasselijk voor de New Yorkse roots van KidRobot.

En nu vormen bubble-letters nog steeds de basis van al je werk.

Verveelt dat niet?

Nee, helemaal niet. Ik wil dat mensen meteen aan mij denken wanneer ze een bubble-letter zien. Alle grote graffitikunstenaars zijn ergens beroemd mee geworden; met abstracte graffiti of characters bijvoorbeeld.

Maar ik wilde altijd juist een typische graffitischrijver blijven. Wij zijn schrijvers; we maken letters. Kunstenaars als Daim of Swift zijn heel goeie kunstenaars, maar zijn nu meer contemporary werk gaan maken. Ik wil dat mensen mij juist gaan herkennen vanwege mijn typische graffitistijl met bubble-letters.

Met een paar grote collabs is die stijl niet onopgemerkt gebleven.

Welke samenwerkingen zijn jouw favoriet?

KidRobot is altijd mijn favoriet geweest. Ik heb een paar vinyl toys met

Maar hierna ga je dus meteen weer terug de studio in. Waar ben je mee bezig?

Een paar jaar geleden heb ik het boek Bubble Girls samengesteld; een boek met foto’s van gebodypainte meisjes. De foto’s in dat boek heb ik zelf geschoten, maar nu wil ik veel meer van mijn fotografie laten zien.

Ik werk aan een serie panorama graffiti shots. Veel rooftop-schilderingen gefotografeerd van nog hogere rooftops. Daarnaast werk ik verder aan mijn schilderijen en sculpturen. Hierbij probeer ik de bubble-letter naar een nieuw level te tillen, door deze te gebruiken als medium. In plaats van de kleur rood, gebruik ik een rode bubble-letter. Ik schilder met bubbles!

PAGINA

14

INHOUD

Music

tekst

Vincent Reinders

World wide music The Weeknd

James Blake & Bon Iver

Ook al lijkt R&B soms naar de achtergrond te verdwijnen na de bloeiende 90’s, toch duiken er af en toe pareltjes op. Het mysterieuze The Weeknd is daar een goed voorbeeld van. De naam klinkt als een band, maar achter deze alias zit de 21-jarige(!) Abel Tesfaye. Voordat iemand wist hoe de zanger uit Toronto eruitzag, was hij al een bescheiden hype onder liefhebbers van moderne en speelse R&B. Onlangs verscheen zijn tweede EP; Thursday. Deze kun je gratis downloaden op zijn site. Waanzinnige elektronische producties, soms neigt het zelfs naar zachte dubstep, gepolijst met een emotionele stem van de jonge Abel.

Na een instrumentale dance single switchte Blake voor zijn debuutalbum naar een vocale stijl. Een stijl vergelijkbaar met die van Bon Iver, een band uit Wisconsin. Frontman Justin Vernon had kunnen klagen over de iets té geïnspireerde Brit, maar juist het tegenovergestelde gebeurde. Enkele e-mails tussen de twee leidden tot een samenwerking: ‘Fall Creek Boys Choir’. Geen kersvers kerkkoor, maar een kersverse track door twee soulvolle geniën. Deze samenwerking moet in de herfst leiden tot het Enough Thunder album.

Yelawolf

Inofaith

Yelawolf wordt door velen beschouwd als de boeren reïncarnatie van Eminem. Het is dan ook geen verrassing dat de vol getatoeëerde white trash held uit Alabama snel getekend werd op Em’s Shady Records. Met een scherpe stem, herkenbare uptempo rapstijl en redneck accent is ‘Yela’ een unieke ster in wording. Zijn officiële debuutalbum Radioactive moet binnen enkele maanden uitkomen. Tot die tijd is het grimmige ‘Pop The Trunk’ van vorige zomer nog steeds een perfect eerste visitekaartje.

Inofaith verscheen voor mij na een lovende tweet uit onverwachte hoek: Nico Dijkshoorn deelde de zweverige elektronica van deze Nederlandse producer op Twitter. Sindsdien droom ik weg op de Dawn Is Late EP, die met maar vier nummers aanhoort als één fijne muzikale trip van 24 minuten.

the-weeknd.com

Het ontdekken van nieuwe muziek is makkelijker dan ooit dankzij online platforms als Soundcloud, Bandcamp en Spotify. En van eigen bodem is er 22tracks.com. In deze online jukebox plaatsen Amsterdamse top-dj’s wekelijks splinternieuwe nummers in 22 uiteenlopende genres. Speciaal voor RELOAD tipt 22tracksoprichter Vincent ‘Venz’ Reinders tien kersverse artiesten uit verschillende genres.

yelawolf.com

jamesblakemusic.com / boniver.org

soundcloud.com/inofaith

Lunice

Schoolboy Q

xxxy

Misschien heb je Lunice afgelopen zomer gezien op Appelsap, waar hij een ongelooflijk energieke live-set van elektronische spring-hiphop door het Oosterpark dreunde.

De 23-jarige producer uit Montreal is vooral geroemd om zijn eigen futuristische sound.

Onlangs stelde hij deze nog tentoon op de Stacker Upper en One Hunned EP’s, uitgebracht door het Schotse label LuckyMe. ‘Guardian’ is het nummer waar hij mij het meest van laat genieten.

De kameraad van Westcoast-sensatie Kendrick Lamar pakte menig hiphopfan al in met zijn Setbacks mixtape. Ook al schaften ‘maar’ enkele duizenden zijn plaat aan, toch zijn veel hiphopblogs het erover eens: Schoolboy Q uit Compton is een rapper die we de komende jaren in de gaten moeten houden. Van de perfecte smoker’s anthem ‘iBETiTGOTSUMWEED’, het laid back ‘Birdz & The Beez’ of het iets grootsere ‘Phenomenon’; kwaliteit is standaard voor Schoolboy Q. Leer ’m kennen!

Ik blijf in Britse sferen, maar nu iets opgewekter en in een hoger tempo. Van xxxy’s muziek word ik echt vrolijk. Eveneens geboren in Manchester, maar inmiddels woonachtig in Londen, breidt hij zijn variatie aan producties stukje bij beetje uit. Zijn fijnste nummer is ‘Ordinary Things’. Een ronduit perfect euforisch nummer om gehaast mee door de stad te fietsen.

Individualism

Holy Other

Motor City Drum Ensemble

Op je 16e de Grote Prijs van Nederland winnen? Maarten Brijker, alias Individualism, kan het op zijn naam zetten. In december 2010 lukte het de Amsterdammer namelijk in de categorie Dance/Producers. Ruim een half jaar later is debuut-EP Kaleidoscope een feit. Beats variëren van housy dubstep tot rustige beats die soms zelfs tegen ambient aanleunen. Zijn eclectische stijl laat me vooral afvragen welke kant deze jonge producer de komende jaren op zal gaan…

Frisse drums van UK garage, hoge house vocalen en R&B ritmes in een blender met een spookachtig sausje eroverheen. Holy Other is alles wat je van een geheimzinnige producer kunt verwachten. Ontdek de rustige sound van het mysterie uit Manchester door op Soundcloud zijn melancholische muziek te beluisteren.

Danilo Plessow schotelt al jarenlang een soulvolle mix van disco, Detroit house en Chicago house voor. Motor City in zijn alias duidt trouwens niet op Detroit, maar op zijn thuisbasis Stuttgart, waar Mercedes en Porsche vandaan komen. Plessows laatste single, ‘L.O.V.E.’, wordt beschouwd als één van de fijnste leftfield house releases van het jaar.

Lunice - soundcloud.com/lunice

1ndividualism.net

myspace.com/schoolboyq

soundcloud.com/holyother

soundcloud.com/xxxy

motorcitydrumensemble.com

PAGINA

16

INHOUD

Style

Sneak A PEAK € 230,00

€ 109,00

€ 94,95

C1RCA

CREATIVE RECREATION CesarioXVI

99slimskcd

ETNIES PLUS

CALIFAS

0 € 60,0

€ 99,95

95 € 79,

ETNIES

WeSC Edmond

jameson2.5

HUB Frisco

€ 80,00

€ 89,95 00 € 85,

HUF Hupper

NIKE Erzol

Puma GV CC Seaport

€ 79,95

€ 154,95

SUPRA Society

€ 90,00

THE HUNDREDS Scully

Gravis Arto

PAGINA

18

INHOUD

xxx

tekst

xxx

Beeld

xxx

PAGINA

19

INHOUD

Skate

tekst

Igor Wijnker

Beeld

DvL

‘GEWOON, FIRST TRY EN BIG SHIT’ Cover story: Timothy Deconynck

Op de kleuterschool was Timothy Deconynck (21) al skateboarder.

Vijftien jaar later is die gast met de dreadlocks en hoge nollies nog altijd het gelukkigst als hij op de plank staat. Nog steeds in zijn hometown Oostende, maar inmiddels gesteund door enkele fijne sponsors als Quiksilver en Vans. Al is dat nooit een drijfveer geweest van deze eigenzinnige West-Vlaming.

Gewoon voor fokking eigen ja.

Je hebt het gemaakt Timothy, je komt op de cover.

Helemaal gek jongen, mij de coverboy maken of wâ! Waar heb ik dat aan te danken?

Misschien wel aan de Noorder Light-video, die zo hoog eindigde bij Nike Chosen (een crew video-wedstrijd, red.).

Ja, dat was tof. Nooit gedacht dat we het zo ver zouden schoppen. Er waren toch wel een paar video’s ingestuurd, zo’n 300 à 400. En wij werden vierde. Allez, liever de vierde dan de tweede plaats.

Over jouw part en style: jij skate big hè?

Ik heb altijd rails en gaps geskate. Mijn voorbeelden zijn Rick McCrank en John Cardiel. En in Europa Enis Fazilov, Guillaume Mocquin, Jarne Verbruggen, Tshala en mijn maat Timo Wachtlaer.

Gewoon first try shit en big shit. Daarom skate ik ook zo. Ik kan me wel amuseren met trucjes, maar ik ben niet technisch. Ik zal nooit flip in, flip outs kunnen doen. Dat is niet voor mij weggelegd. Ik kan ook geen dagen of weken werken aan een truc. Ik wil vooral lekker cruisen.

Wat ook opvalt, zijn jouw hoge nollies.

Dat is eigenlijk gekomen door mijn liesprobleem.

Ik heb vijf maanden gesukkeld met mijn linkerbeen. Daarom kon ik geen ollies doen, dus heb ik alles nollie geleerd.

Wow, dan heb je van een nadeel een voordeel gemaakt.

Voilà. [lacht] Sjiek, hè?

Het plezier straalt er ook van af. Doet me denken aan mijn jonge jaren, te lang geleden.

Heb jij geskate in de jaren ’80 en ’90?… nice! Dat was een mooie tijd, toen was het skaten meer underground. Ik ben begonnen in 1995. Het was in het begin hechter, nu zijn er meer groepjes, alles is meer verdeeld.

Ik had niet per se pro willen worden

Wat is voor jou een ideale skatedag?

Poeh! Gewoon met een paar vrienden afspreken en dan langs wat spots gaan, bij mij om de hoek. Meer niet. Keep it simple. Gewoon met mensen die ik graag om me heen heb. In Oostende met mijn maten Timo en Gregory Lahasse, met wie ik ben opgegroeid. En ik skate veel met de mannen van Brugge: PJ Claeys, Hans Borg, Simon Grassart, die Noorder Light heeft gemaakt. Filmen is ook tof: op de spot iets nieuws proberen. Dat probeer ik toch wel. Ook als er niet wordt gefilmd, maar het geeft wel meer motivatie.

Een dag is voor mij niet geslaagd als ik één vette truc heb gedaan, maar als ik voldoening heb gehad, als ik uren lekker heb geskate en bekaf ben. Dan slaap ik goed.

Skate je ook op rare tijdstippen, ’s avonds laat of ’s nachts na het werk in skateshop 911 in Brugge?

Grappig dat je dat vraagt. De laatste tijd ben ik een paar keer vroeg opgestaan, om voor het werk een paar uur te skaten. Zeven uur opstaan en acht uur skaten op het Velodroom, da’s een nieuw concrete park in Oostende. Dan ben ik de enige. Maar het is maar drie keer gebeurd of zo, dat doe ik niet elke dag.

Als je op je skateboard staat ben je het gelukkigst?

Natuurlijk! Het is altijd een uitlaatklep geweest voor alles.

Ik kan er veel in kwijt, maar dat weet iedereen hè. Het is individueel en toch ben je met een groep. Het heeft me ook zo veel kansen geboden: om op plaatsen te komen en mensen te ontmoeten. Je doet gewoon wat je wilt – dat is het sjieke. Maar skaten is ook fokking tijdelijk. Buiten het skaten houd ik me de laatste jaren bezig met muziek. Ik vind het ook belangrijk dat je iets anders hebt. Een gaatje dat wordt opgevuld als je bijvoorbeeld geblesseerd bent.

Is je droom uitgekomen? Toen je dat kleine ventje van tien was dat al werd gesponsord door Skateshop 911?

Ah, fuck, moet ik daar eerlijk op antwoorden? Dan zal het redelijk deprimerend klinken. Dus beter die vraag skippen.

Ik had niet per se pro willen worden, maar had wel zaken anders willen aanpakken. Het draait altijd sowieso anders uit dan je had gewild, maar ja, da’s het leven.

Je skate al lang, maar bent nog steeds jong. Je zou nog steeds pro kunnen worden, toch?

Dat is niet echt mijn doel. Nou ja, stiekem wel. Ik ben niet zo’n streber, misschien is dat wel het probleem. Ik ben geboren en getogen in Oostende, maar ik ben er ook niet zo aan gehecht. Mocht ik ergens naartoe gaan, dan is het buiten België. Dat zit er financieel niet in. Zou wel sjiek zijn, om met een minimumbedrag van een sponsor te leven.

Dan zou ik direct weggaan. Ik kan rondkomen met wei-

nig geld, dan ga ik wel chips eten. En ergens in Spanje gewoon een kamertje huren. Als het komt, komt het. Ik blijf toch gewoon skaten.

Ben je niet commercieel genoeg?

Als je een sponsor wilt, dan verandert dat dingen. Ik ben natuurlijk super content met Vans en Quiksilver. En Dakine is ook een goede sponsor. Zij regelen twee à drie trips per jaar. Momenteel zit ik wel goed, op Benelux-niveau.

Daarvoor had ik wat problemen met sponsors, ook door de crisis. Niet dat ik daarom minder ga skaten, maar het laatste jaar heb ik weinig wedstrijden gedaan en veel gestreet.

Als je veel wedstrijden rijdt, krijg je sneller een sponsor. Hoe commerciëler je bent ingesteld, hoe rapper je je sponsors krijgt.

En jij doet het vooral voor je plezier.

Gewoon voor fokking eigen ja.

Ze vragen je niet om meer wedstrijden te doen?

Dat niet, maar ik ga er wel van uit dat ze het liever hebben. Ik ga wel wat wedstrijden in België rijden, maar Europees is lastig, want dan moet je de helft zelf betalen.

Als je in Team Europe zit, dan kunnen ze dat easy voor je betalen. Kun je gewoon spots skaten. [Zuchtend] In plaats van honderdduizend keer dezelfde truc te doen op dezelfde bank tot bank.

Niet jouw hobby?

Nee, niet direct. Het is wel leuk om bij wedstrijden iedereen terug te zien.

Ben je straks vaker in Nederland te zien?

Ik skate jammer genoeg niet veel in Nederland. Heb vorig jaar wel een tour gedaan. Toffe spots; daar zou ik graag terugkomen. Wat de verschillen tussen de Nederlandse en Belgische scene zijn, weet ik dus niet goed. Ik hoor altijd van de Nederlanders dat ze in België harder gaan. Hier in België zeggen ze het omgekeerde.

Hoe is het eigenlijk om al 500 dagen zonder regering te leven?

Ik merk nog niet echt verschil. Ken je fotograaf Jelle Keppens? Die laat z’n baard groeien tot er een nieuwe regering is.

Laten we het over haar hebben. Die dreadlocks draag je al jaren. Is dat uit overtuiging of omdat het gewoon goed staat?

Als ik het niet kam, dan krijg ik dit haar. Ik ben er op m’n achtste mee begonnen en heb het gewoon laten staan, that’s the story. Het is m’n verleden, snap je. Het is moeilijk om m’n haar af te knippen. Dan knip je het verleden weg. Het maakt me ook herkenbaar, maar het heeft niets daarmee te maken. Ik geef geen fok of het nu image is.

Dat vragen ze wel: ‘Laat je het staan omdat het je kenmerk is?’ Fok off.

Misschien zijn in het verleden wel sponsors afgehaakt vanwege die dreads.

Nee, maar dat zou wel grappig zijn. ‘We willen je sponsoren, maar eerst moeten die dreadlocks eraf.’

PAGINA

24

INHOUD

Music

tekst

Danny Veekens

Beeld

Klaas Jan Kliphuis

Master’s choice:

DE STAAT

Terwijl de Nederlandse Staat in een diep economisch dal verkeert, gaat het met de Nijmeegse band De Staat beter dan ooit. Na het rockende succesdebuut Wait For Evolution bracht de band eerder dit jaar het vervolg, Machinery, uit. Een stoomwals van een plaat. De Staat speelde festivals als Pinkpop, Lowlands en Sziget al plat met rauwe, donkere ‘stoere mannen rock’. Deze maand vertrekt de band naar New York, Los Angeles, Parijs en het IJslandse Reykjavik om ook ver buiten de grenzen zijn steengoede live-reputatie hoog te houden.

Vlak voor vertrek sprak RELOAD frontman Torre Florim over zijn tien favoriete platen ooit.

1. The Stooges - Fun House (1970)

6. Deftones - White Pony (2000)

Ik woonde vroeger in een antikraakpand samen met Wout Kemkens, zanger/gitarist van Shaking Godspeed. In die anderhalf jaar dat we samenwoonden, hebben we veel van elkaars muziek gehoord. We noemden ons huis The Fun House, naar de beste plaat van The Stooges.

Voordat ik Wout leerde kennen, was The Stooges iets totaal onbekends voor mij. Deze plaat gaat maar door in al zijn simpelheid, zonder saai te worden. Op feestjes is dit nog steeds één van de beste platen om te draaien. Toen ik dit album ooit eens opzette in ons antikraakpand, zei de zanger van The Bloody Honkies tegen mij: “Metal is niet hard, dít is hard.” En ik ben het eigenlijk wel met hem eens: de meeste bands die ‘hard’ moeten zijn, klinken eigenlijk best wel netjes en georganiseerd.

Fun House is juist smerig, rommelig en lomp. Precies zoals ons huis er toen uit zag, trouwens.

Toen ik 13 was, luisterde ik veel naar bands als Tool, Korn en Deftones.

Ik was toen drummer in mijn eerste band. Dankzij de gitarist leerde ik veel nieuwe muziek kennen. We luisterden op zijn zolderkamer vaak samen naar muziek. Maar White Pony van Deftones is als één van de weinigen wel blijven hangen. Met deze plaat hebben Deftones echt bewezen niet één van die duizend nu-metal bands te zijn. White Pony bevat wat mij betreft alles wat een goede plaat moet hebben: een unieke sound, de iele muur van gitaren, alleen een lage basgitaar, en vooral harde drums en zang. De noten die zanger Chino Moreno pakt, zijn vaak onlogisch en daardoor juist prachtig. Het is een harde dromerige plaat. Eigenlijk een rare combinatie, maar het werkt voor Deftones goed.

2. Radiohead - In Rainbows (2007) Toen ik deze plaat in 2007 voor het eerste hoorde, had ik eigenlijk meer verwacht. Ik vond het niet raar genoeg; het was te braaf. Maar hoe vaker ik naar In Rainbows luisterde, hoe meer details en diepte ik ontdekte. Nu is In Rainbows één van de weinige platen waarbij ik soms gewoon niet snap hoe ze het hebben gedaan. Als ik het door een koptelefoon hoor, heb ik soms het gevoel dat ik iets mijlenver hoor. Of soms juist precies naast mijn oor. Ik heb het ooit met Colin Benders (Kyteman, red.) gehad over de kracht van Radiohead. We waren het toen eigenlijk meteen met elkaar eens: luister niet naar de tekst. De muziek klinkt voor ons namelijk zo groots en onbevattelijk, dat de woorden eigenlijk alleen maar de fantasie en dat beeld afbreken.

3. Steve Reich - Music For 18 Musicians (1976) Ik heb een tijd Compositie & Muziekproductie gestudeerd, en daar kwamen we in aanraking met heel veel verschillende stijlen. Van slappe pop tot Stravinsky en van filmmuziek tot techno. Het was een intensieve periode: ik zat veel op school en reisde elke dag van Nijmegen naar Hilversum en weer terug. In de avond schreef ik weer mijn eigen nummers, dus ik had vaak korte nachten. Veel dagen waren daarom een soort waas. Op de fiets en in de trein had ik altijd mijn koptelefoon op en draaide ik Music For 18 Musicians. De muziek maakte alles wat ik om me heen zag wonderlijk en mooi. In de trein keek ik al luisterend naar Steve Reich naar buiten, naar de snelweg die opeens fascinerend was. In die waas van moeheid, met Steve Reich op de achtergrond, werd het leven soms een droom.

4. Tom Waits - Bone Machine (1992) Veel Tom Waits fans zijn lyrisch over zijn teksten. Daar luister ik eigenlijk nooit naar. Tom Waits, en met name het album Bone Machine, gaat voor mij over groove, lompheid, schuren en schreeuwen. De stoerheid van dit album is onmeetbaar. Ik heb ooit een keer in De Wereld Draait Door het nummer ‘Goin Out West’ gespeeld.

Dat nummer gaat voor mij over een soort primitief oergevoel. Hard rijden; dikke hard lachende vrouwen; whisky drinken in de hel. Hij is totaal herkenbaar in zijn stijl, heeft wel tien platen gemaakt en ze lijken alleen maar beter te worden.

5. Queen - Greatest hits (1981) Dit is niet echt een ‘album-album’, maar bij deze plaat is het voor mij allemaal begonnen. Toen ik 10 jaar was ongeveer, was dit het eerste album dat mij helemaal greep. Ik denk dat mijn oudere broer deze plaat toen heeft gekocht. Die lag vervolgens bij ons thuis rond te slingeren, waarna ik hem maar opeiste. Zo ging dat wel vaker. Mijn broer kocht ooit eens een gitaar, maar hij deed er weinig mee, dus die eiste ik dan op als mijn gitaar. Ik kan nog altijd alles meezingen; van de zanglijnen tot de drumbreaks. Door al zijn details zal dit compilatiealbum me nooit vervelen.

7. The Black Keys - Brothers (2010) Ik luisterde veel naar deze plaat toen ik met De Staat bezig was aan ons nieuwste album Machinery. Ik luister heel aandachtig naar muziek als ik zelf bezig ben met opnemen. Brothers vind ik erg interessant, omdat het klinkt alsof ze alles heel old school en analoog hebben opgenomen. Maar iemand van DeWolff vertelde me dat het juist met digitale plug-ins is opgenomen. Dat verraste me enorm. Brothers klinkt zo ontzettend vet en is zo ongelofelijk goed gespeeld, dat de songs er gek genoeg niet echt toe doen. De nummers zijn oké, maar niet verschrikkelijk interessant of vernieuwend. Bij elke andere plaat zou ik zeggen dat songs het belangrijkste zijn, maar bij deze plaat gaat het voor mij juist om de productie, groove en rauwe sound. We luisterden deze plaat veel in de twee jaar dat we met de band in een boerderij in Nijmegen-Noord, toentertijd Lent, woonden en repeteerden.

8. Queens Of The Stone Age - Songs For The Deaf (2002) Toen ik voor het eerst Queens Of The Stone Age hoorde, begreep ik opeens wat belangrijk voor me was. Schijt hebben en ballen hebben.

Alles aan Songs For The Deaf gaat over ballen hebben. Een bizarre sound: korte droge drums van een superdrummer, aangevuld met extreem gruizige gitaren en relaxte vocals. Hard maar melodisch. Door het luisteren naar deze plaat ben ik gitaarsolo’s meer gaan waarderen. Vooral omdat Josh Homme zijn solo’s echt sterk opbouwt. Dat had ik nog nooit zo gehoord toen ik jonger was. Dit album bracht daar voor mij verandering in.

9. Feist - The Reminder (2007) Dit album is sterk door een zeer eigenzinnige zangeres en waanzinnige producties. Heel open, rijk en intiem, maar tegelijkertijd absoluut eigenzinnig. Als ik tegenwoordig zelf rustigere dingen produceer, gebruik ik deze plaat vaak als voorbeeld. Ik was laatst bij een concert van singer-songwriter Ron Sexsmith. Hij heeft Feist’s nummer ‘Brandy Alexander’ geschreven, dat ook op dit album staat. Toen hij dat nummer ging spelen, was er eigenlijk niet zoveel aan… Dat deed mij beseffen dat de mooie lege productie en de stem van Feist essentieel zijn voor de kwaliteit van deze plaat.

10. Grampall Jookabox - Ropechain (2008) Als je net een cd uit hebt, dan speel je vaak gigs in cd-winkels.

Je krijgt er geen geld voor, maar je mag vaak naderhand gratis een cd’tje uitzoeken. Ik vraag na in-stores altijd aan de platenzaak of ze er eentje voor mij willen uitzoeken. Het was een muziekwinkel in Bergen op Zoom die me Ropechain gaf.. Grampall Jookabox lijkt in een aantal opzichten op mij. Hij is ook een thuisprutser; vrijwel alles is zelf opgenomen. En de muziekstijl heeft ook overeenkomsten: veel drums en percussie, veel analoge sounds en veel geschreeuw. Ik ken niks wat hier op zou moeten lijken. Ik heb bij weinig muziek het gevoel dat IK dat nummer had willen maken. Maar van deze plaat is ‘Let’s Go Mad Together’ dat nummer voor mij. Het nare is, soms denk ik weleens dat het zo een nummer van mij had kunnen zijn…

PAGINA

27

INHOUD

BMX

tekst

Danny Veekens

Beeld

Syo van Vliet

‘Een perfecte landing, anders ga je kapot’ Nederlandse pro bmx’er Mark Vos reageert op acht quotes van bmx-pioniers Voor een fietsland als Nederland hebben we opvallend weinig professionele bmx’ers. Eén van hen is de 27-jarige Amsterdammer . Deze wallride addict reist de hele wereld over voor bmx-contests, was pas te zien in een tv-reclame van de Fietsersbond en bracht eerder dit jaar twee zieke street videoparts uit. RELOAD legt Mark acht quotes voor van bmx-legendes.

“Just know that even if BMX is your life, some day you won’t ride as much. So take care of your body the best way you know how.” – TJ Lavin “Ik moet toegeven dat ik soms sessies doe die zó gevaarlijk zijn, dat bescherming er niet toe doet.

Dat klinkt misschien raar, maar soms heb je maar één optie: een perfecte landing, anders ga je kapot. Als ik mezelf dan inpak met bescherming, ben ik constant bezig met het idee van vallen en pijn. Maar zonder bescherming is het andersom: dan moet ik wel goed landen. Ik heb weleens lijpe wallrides gedaan in mijn zwembroek die ik eigenlijk absoluut niet had mogen flikken zonder bescherming. In skateparks rijd ik wel altijd met bescherming, omdat ik dan toch een soort voorbeeldfunctie heb. Ik wil echt niet dat kids zonder helm gaan rijden…”

“I don’t think street bmx’ing is going to progress anywhere insane.” – Dave Mirra “Dat snap ik echt niet. Vijf jaar geleden droomden bmx’ers niet eens over bepaalde lines die sommige gasten nu doen. Kijk bijvoorbeeld naar Dennis Enarsons videoparts voor Demolition, daar zit zoveel sicke street bmx’ing in… Ik weet niet wat Dave Mirra’s definitie van ‘insane’ is, want ik zie overal juist enorm veel progressie.”

“I started my bike company because the bikes were not being designed properly for the progression of the sport and I was ending up in the hospital because of it.” – Mat Hoffman

“Er was inderdaad een tijd dat bikes echt een ramp waren. De trend bijvoorbeeld dat alle bmxfietsen superlicht moesten zijn. Daar zijn we nu gelukkig vanaf, want dat resulteerde in riders die over een spine sprongen en vervolgens het voorwiel weg zagen rijden... Daarvoor was er een fase van een tegenovergestelde overkill: fietsen die erg sterk waren en daarom ook veel te zwaar.

Daar kon je echt niks mee. Ik zou graag nog een onverwoestbare ketting zien, maar verder zijn bmx-fietsen de laatste tijd sterk verbeterd, ook qua prijs trouwens. Mijn eerste complete bmx was er toevallig eentje van Hoffman Bikes. Toen dacht ik serieus: ‘Dit is een Hoffman, die kan nooit kapot.

Perfect!’ Een jaartje later was ik ’m aan het oppoetsen en zag toen een scheur van 7 centimeter in mijn frame. Dat was het moment dat ik besefte dat echt alles kapot gaat bij bmx’en.”

“I light myself on fire and burn out when there’s no more fuel to feed the fire. It’s better than fading to black.” – Steven Hamilton “Ik heb niet het gevoel een kaarsje te zijn dat steeds minder brandt. Ik ben een ruig kampvuur!

Maar in slechte zomers heb ik soms het gevoel van een burn-out. Als ik psyched ben om te rijden, maar niet kan omdat het steeds regent of slecht weer is. Maar als ik de keuze heb om lekker los te gaan, dan is het niet eens een optie om op te branden of een burn-out te krijgen; dan is het maximaal genieten. Hoe dan ook.”

Mijn eigen moeder heeft bmx’en altijd afgekeurd

“My daughter and son don’t accept the terms of my risky lifestyle” – Mat Hoffman ‘Ik heb een zoontje van 17 maanden, maar ik heb geen relatie meer met zijn moeder. Mijn eigen moeder heeft bmx’en altijd afgekeurd, omdat ze het eng en gevaarlijk vond. Nu ik verantwoordelijk ben voor een eigen kind, houd ik natuurlijk meer rekening met mijn toekomst en gezondheid.

Ik heb al tegen mijn moeder gezegd dat Luuk (Marks zoon, red.) later niet hoeft te bmx’en. Er zijn veel risico’s aan verbonden en dat maakt het toch wel anders als je zoon het doet. Aan de andere kant, als dat hem ook gelukkig maakt, dan houd ik ’m niet tegen…”

“Bmx’ing is like a drug. When I crashed, the second I woke up from my coma I tried to figure out how to get back to that feeling” – Mike Aitken “Als bmx’er moet je het voor lief nemen dat het soms fout gaat. No sweet without the sour. De voldoening is nu eenmaal groter als je grote risico’s neemt, wat Mike beschrijft als een drug. Voor omstanders lijkt het misschien alsof ik easy op een kinderfietsje rijd, door de lucht vlieg, op een muur land en zomaar rustig verder rijd. Maar het verslavende gevoel en die kick nadat je alle input en energie geeft, zijn niet te beschrijven.

Toen de Engelse bmx’er Steven Murray in 2007 crashte, had ik een brok in mijn keel. Die kerel begon zijn carrière met een dubbele backflip en eindigde met een dubbele backflip. Hij belandde in een rolstoel en kon amper nog praten. Toen besefte ik dat het risico van bmx’en serious shit is. Maar zulke gebeurtenissen veranderen mijn mindstate en grenzen niet. Ik zie het, ik vind het fucked up, maar dat weet je gewoon als bmx’er.

Ik onderschat het niet, maar ik blijf gewoon doorgaan met wat ik doe. Er zijn duizenden manieren om dood te gaan, dus dat vind ik geen reden om mijn gedrag aan te passen.”

“Riding is progression. It scares me to think of the day that I can’t progress anymore…”

– Harry Main “Daar kan ik me helemaal in vinden. Als ik merk dat ik mezelf niet meer kan geven zoals ik graag wil, dan is dat zeker een enge gedachte. Ik denk ook weleens: ‘Ik hoef niet meer terug naar deze spot, ik ben klaar hier’, omdat ik verder wil. Maar je moet blijven groeien. Voor mij zijn dat voornamelijk sicke wallrides. Daar wil ik me in blijven ontwikkelen. Harry Main moet ook per se angsten overwinnen en grenzen verleggen om echt te genieten van bmx’en, maar dat heb ik dan weer niet. Ik kan ook echt genieten van vol gas manuals door de stad trekken of lekker cruisen. Ik heb niet eens een ‘normale’ fiets; ik schaam me op een stadsfiets.”

“If there ever is an ‘after bmx’ in this world, I’ll probably be a movie star or a famous artist.”

– Steven Hamilton “Voor mij is er nog geen ‘after bmx’, want ik ben er nog elke dag volop mee bezig. Maar ik zou graag stuntman willen worden. Dat doe ik eigenlijk al een beetje. Ik heb laatst bijvoorbeeld een opdracht in Antwerpen gedaan als stand-in. Ik werd in een politie-uniform gehesen en moest op een fiets van een trap af rijden, tegen een kliko aanknallen, door de lucht vliegen, twee keer over straat rollen en stil blijven liggen. Nu heb ik vooral opdrachten gedaan omdat ik goed kan fietsen, maar toen besefte ik me hoe tof een baan als stuntman is. Auto’s rijden, vuur, ontploffingen. Dat soort dingen vind ik supervet.”

Bekijk alle videoparts en bmx’ers die in dit artikel genoemd worden en natuurlijk alle footage van Mark Vos zelf op www.reload.nl/bmx.

Bike Check met Mark Vos

Frame: Simple Bike co, Weaver 21,2 Vork: Simple Bike co Monarchy Stuur: Simple Jetset 8.5 Cranks: Eclat Sean Burns Zadel: Simple Front Row …by Jelske Peterson Wielen: Simple Keypit, White hubs on chrome rims Handvaten: Simple Bike co System Grips: ODI Pedalen: Odyssey Twisted Kettingwiel: Simple Bike co Copenhagen Banden: front: Flybikes Ruben 2,25,

rear: Odyssey The Path 2,1

etnies X United producten zijn exclusief verkrijgbaar bij Burnside (Deventer) en Soulcycle (Amsterdam)

etnies.com | unitedbikeco.com

PAGINA

31

INHOUD

Art

tekst

Danny Veekens

Beeld

Father Futureback

FATHER FUTUREBACK “Gedachten in mijn hoofd gaan altijd erg snel” De illustraties van de 29-jarige Hagenaar Boris de Vries aka Father Futureback zijn fantasievol, kleurrijk en ogen kinderlijk. Father Futureback zit niet stil en is altijd in de weer als illustrator, producer Safe Swim, designer, zanger van noisepunkband Adolf Butler, of als zelfbenoemd ‘kRaAaZeEe’ entertainer.

Kinderlijke onschuld, pointillistische landschappen en dadaïstische absurditeit van een excentrieke persoonlijkheid. Voor deze RELOAD maakte hij een pointillistisch portret van skateboarder Timothy Deconynck, een aparte stijl die je op onze vorige covers nog niet gezien hebt.

Original Machine printed Art

Je humor, rijke fantasie en illustraties zijn vrij kinderlijk. Waar komt dat vandaan, je hebt tenslotte een kunstacademie afgerond?

Ik moet toegeven dat er sinds mijn jeugd weinig is veranderd. Natuurlijk ben ik gegroeid en verfijnd in technieken en stijl, maar de humor die ik als kind had, vind ik nog steeds fucking sick. Op de basisschool tekende ik al veel. Vaak zelfverzonnen typetjes; jongetjes die oude rolstoelers van een ravijn afduwden.

En het was best tof getekend, niet dat ik het nu gênant vind. Ik zou het nu nog steeds zo kunnen maken.

Ik heb gewoon nooit de noodzaak gevoeld om heel erg serieus te worden. Ik wil dat mijn illustraties niet realistisch zijn. Zelfs als ik iets na moet tekenen, zoals de cover van deze RELOAD, dan kijk ik eerst naar een voorbeeld, maar teken ik het vervolgens uit mijn blote hoofd zoals ik denk en hoop hoe het eruitziet.

Precies natekenen heb ik nooit leuk gevonden.

Na mijn mavo werd ik niet eens toegelaten op het grafisch lyceum; als toelating moest ik een blikje cola natekenen en zelfs dat kon ik niet…

Absurdisme stemt me echt gelukkig.

Hoe zag de rest van je studieloopbaan eruit na die afwijzing?

Toen ik afgewezen werd bij het grafisch lyceum, ben ik maar een of andere pussy administratieve opleiding gaan doen. Daar leerde ik dingen die ik zelf ook kon bedenken, dus dat duurde niet lang. Ik heb toen een tijdje in een copyshop gewerkt en werd daarna toegelaten op de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Het was een vrij klassieke opleiding, maar ik had snel door hoe ik mijn eigen draai aan dingen kon geven.

Voelde je je nooit gevangen op die klassieke kunstopleiding?

Nee, eigenlijk niet. Er was altijd wel een bepaalde vorm waar ik mijn kunst in kon gieten.

Ik ben bijvoorbeeld geen typo nerd. In mijn grafische designs gebruik ik simpele letters die ik graag beweging geef, zoals effecten in Microsoft Word. Maar op de academie heb ik ooit eens een lettertype ontworpen dat alleen maar uit kraaienpoten en snavels bestond. Dat was superintensief werk en op die manier kon ik toch iets doen op mijn eigen manier.

Kom je uit een artistiek gezin?

Mijn moeder is Italiaans kok en mijn vader is kapper, dus ik heb geen artistieke achtergrond. Mijn opa was trouwens timmerman en schilderde daarnaast. Hij schilderde Nederlandse schaatsschouwspelen, maar daar heb ik weinig van meegekregen. Verder zijn mijn ouders geïnteresseerd in kunst, film, muziek en eten, dus ik kwam wel veel in musea.

De tatoeages op je lijf lijken net zo willekeurig als je illustraties. Zitten daar verhalen achter?

Ik heb niets met tatoeage sleeves die iemands personage representeren. Ik heb liever kleine onderhuidse tekeningen met een grappig verhaal erachter. Zo heb ik bijvoorbeeld een zuurstoftank op mijn rechterbovenbeen. Ik kocht jaren geleden een album genaamd Get An Oxygen Tank van hardcoreband Mental.

De band zelf was niet eens heel tof, maar mijn vrienden en ik gebruikten de zin “get an oxygen tank” altijd als we iets supervet vonden.

Toen we een keer op Lowlands waren, zei ik dronken voor de grap dat ik een zuurstoftank wilde laten tatoeëren. Blijkbaar had Henk Schiffmacher toen een standje op Lowlands, dus voordat ik het wist zat ik in de stoel en was een vriend van me geld pinnen met mijn pinpas. We wisten niet eens hoe een zuurstoftank er precies uit zag; die heb ik samen met een collega van Henk uit de losse pols getekend.

Waar komt je alias Father Futureback vandaan?

Ik ging met een vriend op vakantie naar Frankrijk. Strand, zee, veel wijn en lekker eten.

We waren zo psyched, dat we van tevoren allebei een flash forward wilden. Ik maakte een grapje en zei ‘ja ik wil een futureback!’ En Father, dan kun je iedereen de hele dag son noemen. Ik vond het wel een toffe naam. Een soort indianennaam die niet echt iets betekent.

Boris de Vries vind ik minder sprekend. Als je dat googlet, dan krijg je een of andere saaie tafeltennisser…

Wat is de reden achter de tuinelementen op de cover van dit RELOAD nummer?

Het viel me op dat Timothy weinig losliet in vorige interviews. Maar in één interview zei hij wel dat hij veel in de tuin van zijn opa en oma werkt. Dat vond ik aparte info voor een gast die verder vrij gesloten is in interviews. Daarom gebruik ik tuinelementen op de cover; dat vond ik atypische achtergrondinfo voor een skateboarder. Ik heb een paar volle dagen met pauzes aan deze cover gewerkt; vooral al die puntjes waren vrij neurotisch en intensief.

Over neurotisch gesproken: je hebt geordende kasten vol met vinylplaten en je appartement is vrij netjes voor iemand die zelfbenoemd ‘kRaAaZeEe’ is. Hoe gestructureerd leef je?

Al mijn vinylplaten staan op alfabetische volgorde. Ik word echt panisch als iemand daar iets aan verandert of er met vieze chipsvingers aanzit. Dat is echt een obsessie. Verder leef ik erg gestructureerd. Elke dag gaat om kwart voor 7 mijn wekker. Dan mag ik van mezelf nog precies een kwartiertje Wordfeud spelen op mijn iPhone en dan is het tijd voor een krantje, koffie en fitness. Ik moet elke dag op die manier beginnen. Als ik ergens aan gewend ben en het verandert, dan ben ik daar best wel moeilijk in. Als ik niet werk in de copyshopt, dan ben ik altijd bezig met kunst óf muziek. Ik voel me kut als ik niks doe. Zo houd ik een balans, want bij mijn kunst en muziek gaan gedachten in mijn hoofd altijd erg snel…

Waar is je kunst in de loop van je leven het meest door beïnvloed?

Als puber door het artwork van metalbands; vooral schedels vond ik gruwelijk. Later de hele skateboardcultuur en met name ontwerpen van Ed Templeton voor Toy Machine. Daarna albumcovers van punkbands zoals Black Flag en nu het lezen van de krant. Mensen zijn weird, dat verbaast en inspireert me. Vorige week las ik in de krant een contactadvertentie van een man die zich graag kleedt in uniforms van laag opgeleide werkers. Hij zocht ‘een strenge nieuwe baas’. Dan heb je me gewoon; daar lach ik me kapot om.

Ik kijk niet veel televisie, maar als ik een vrouw zie die het helemaal verliest omdat mensen haar tuinhekje kapot hebben gemaakt, dan lig ik lachend op de bank.

Hoe pas je dat toe op je kunst?

Ik lees altijd de krant terwijl ik illustraties maak.

Ik teken wat, dan lees ik weer een stukje, en dan ga ik weer verder. Toen je aanbelde was ik net een stuk aan het lezen over mensen die duiven in felle kleuren verven. Dat is toch grappig? Ik teken graag absurde dingen. Een man die met een handzaagje een berg doormidden zaagt. Of een drol met een zonnebril, dat vind ik serieus echt grappig. Laatst heb ik een wolf op een berg getekend, die barft in plaats van huilt. Dat leek me ook wel een leuk idee. Dat hoofd van mij, dat gaat zo snel… Ideeën komen willekeurig binnen en dat illustreer ik. Absurdisme stemt me echt gelukkig.

Je houdt van klein leed van anderen; van het laten zetten van tattoos; je tekende kids die rolstoelers van een ravijn afgooien… Geeft pijn je een kick?

Nee, daar houd ik me totaal niet mee bezig. Tattoos vind ik sick omdat het permanent is en ik vind het laten zetten eigenlijk niet eens fijn. En die tekeningen; dat is gewoon absurdisme. Zoiets is heel direct. Ik bedenk het, ik vind het grappig en ik hoef er niet verder over na te denken. Ik hou niet van diepgang; ik laat juist instant fun in mijn werk spreken.

een drol met een zonnebril, dat vind ik serieus echt grappig.

PAGINA

36

INHOUD

xxx

tekst

xxx

Beeld

xxx

PAGINA

37

INHOUD

Snow

tekst

Maarten van der Schaaf

SNOWBOARD SHANGRI-LA Welkom in het ruigste poederparadijs van de planeet

Beeld: Nicklas Blom

Bij de naam Kasjmir denk je waarschijnlijk niet meteen aan een relaxte snowboardtrip: dwars door deze streek in de Himalaya loopt een van de zwaarst bewaakte grenzen op aarde, tussen India en Pakistan. Maar op de bijna 4.000 meter hoge Mount Apharwat vind je precies één skilift. Welkom in het ruigste poederparadijs van de planeet. ‘Pistes zijn hier niet.’

Onderaan de skilift staan een paar ski’s en snowboards in de sneeuw gestoken. Onder een doorzichtig plastic zeiltje liggen wat skischoenen op een hoopje bij elkaar. Een groep mannen staat ernaast te koukleumen. Welkom in Gulmargs skishop, tevens verzamelplaats voor zelfbenoemde skigidsen en andere sjacheraars.

Raja, een van de gidsen, staat ons al op te wachten. “Klaar voor een nieuwe dag vol poeder?,” grijnst hij. Raja ziet eruit als de typische skileraar in de Franse Alpen. Zongebruind gezicht, een glanzende rode zonnebril in zijn zwarte krullen gestoken, een driedagenbaardje en een rij grote witte tanden. Zijn mobiele telefoon rinkelt voortdurend. En: hij bietst sigaretten.

Raja’s looks zijn het enige wat ons herinnert aan de Alpen. Rijen bij de lift, kaasfondue en luid schreeuwende proleten in aprèsskitenten ontbreken in islamitisch Kasjmir. No-nonsense, zo kan je de scene het best omschrijven. Dat is ook niet zo vreemd: het afgelegen dorp ligt vrijwel op de onofficiële grenslijn die Kasjmir verdeelt in een Indiaas en een Pakistaans deel. Was de grens niet een van de zwaarst bewapende ter wereld, dan zou je zo naar Pakistan kunnen boarden. Afgezien van het grote legerkamp in de vallei, merk je overigens weinig van de rivaliteit tussen de twee buurlanden.

Als gevolg van de relatieve rust tussen India en Pakistan de laatste jaren en sinds de opening van een nieuwe gondellift in 2005 – ter vervanging van een gammele stoeltjeslift uit 1947 – heeft Gulmarg de wind in de rug. Onlangs riep CNN het dorp zelfs uit tot een van de beste vijf snow resorts van Azië.

Tien meter sneeuw Achter het loket bij de enige lift die Gulmarg rijk is, zitten drie mannen aan stomende bekers thee. Ze schrikken op als Raja tegen het raampje tikt. Dagpassen verkopen ze niet in het naseizoen, laat staan liftpassen voor een hele week. “Na elke afdaling moet je een nieuw kaartje kopen,” legt een van de mannen achter het glas uit.

Voor 150 roepie (€ 2,50) brengt de gondel je tot aan Kongdori, de tussenstop op 3.045 meter hoogte. Maar de top van Mount Apharwat – op 3.979 meter hoogte – lonkt. Een ticket voor het tweede deel kost 4 euro. Raja hoeft niet te betalen. Hij heeft een deal met de kaartjescontroleur bij de lift. “Af en toe geef ik hem een brokje hasj, dan mag ik voor niets naar boven,” lacht hij terwijl de deuren van de cabinelift dichtschuiven.

Beeld: Nicklas Blom

Beeld: Maarten van der Schaaf

Was de grens niet een van de zwaarst bewapende ter wereld, dan zou je zo naar Pakistan kunnen boarden

zonder gids ben je hier kansloos verloren

Beeld: Paul Lalley,

Op 3.045 meter ontnemen overvolle wolken het zicht op de omgeving. De poeder komt met bakken uit de lucht. Jaarlijks valt hier makkelijk 10 meter sneeuw. Buiten staat een groep Indiase toeristen vol verwondering naar de vallende sneeuw te kijken. Een oma kruipt weg in haar bontjas. Kinderen bekogelen elkaar enthousiast met sneeuwballen, terwijl Kasjmiri’s in djellaba’s hen voorttrekken op sleetjes. Verderop poseren Indiase soldaten trots met hun geweren. Klik, klik, klik.

‘Kijk een sneeuwluipaard!’

Vanwege het beperkte zicht is de lift naar de top helaas gesloten.

“Geen probleem,” zegt Raja. “Ik weet nog wel een mooie run.” Hij loopt door de kniediepe poeder achter de lift langs, stapt in zijn bindingen en streept voorop door de besneeuwde bossen richting het dal. Pistes zijn er niet, dus zonder gids ben je hier kansloos verloren. Halverwege de afdaling stuiten we op een tweetal skiërs, maar verder is er niemand. Als je even stilhoudt, hoor je de sneeuw kraken. Na twee lange afdalingen is het tijd om op te warmen. Op picknicktafels voor een hut halverwege de berg ligt dik 20 centimeter verse sneeuw. Binnen schenkt eigenaar Umar koffie. Bij slecht weer als vandaag, doet zijn bed tegelijkertijd dienst als eetkamer, keuken en woonkamer. “Je hebt mazzel,” zegt hij. “Verse sneeuw aan het eind van het seizoen.” Umar roert door de koffie die hij bereidt in een steelpan op een gasfornuis.

Onze natte handschoenen en mutsen drogen bij de kachel. Als de koffie op is en de mannen uitgepraat, doet Raja zijn handschoenen weer aan en trekt zijn muts over zijn oren.

Beeld: Paul Lalley,

Beeld: Nicklas Blom

De volgende afdalingen gaan over steiler terrein. Raja knalt weg.

Poedersneeuw spuit op bij elke bocht. Het is harder gaan sneeuwen en het zicht is verslechterd. Plots remt de gids af en zet zijn spiegelende zonnebril af. “Kijk.” Raja wijst op verse voetsporen. “Een sneeuwluipaard. Die kan niet ver zijn.” Na de vierde afdaling is het lunchtijd. In het restaurant bij de lift is het chaotisch druk. Indiase toeristen verdringen elkaar rondom een houtkachel. Families uit Kerala, Karnataka en West-Bengalen, stuk voor stuk deelstaten waar het nooit kouder wordt dan 20 graden, zitten verscholen in bontjassen en mutsen rondom het vuur. Een paar natte sokken, op de kachel gelegd door een meisje van amper vijf, begint plots te roken.

De bediening brengt stomende bekers thee rond, borden Maggi – noodles met Maggi – en vegetarische schotels.

Na nog een paar hemelse runs is het mooi geweest. Moe, maar voldaan lopen we terug naar het dorp. Daar staat de enige weg muurvast. Auto’s glijden, slippen en schuiven over het besneeuwde asfalt.

Een man friemelt een groen touw door de gaten in zijn wieldoppen en wikkelt het rondom zijn banden: primitieve sneeuwkettingen.

In een theestalletje langs de weg is de after-ski in volle gang. Geen André Hazes-krakers, liters bier en polonaise, maar thee met zoete koekjes, jointjes en oude Bollywoodliedjes. Raja praat uitbundig met andere gidsen en sleetjesverhuurders. Bij het invallen van de avond galmt de stem van de gebedsoproeper door het dorp. Laat het morgen weer zo’n prachtige poederdag worden. Inshallah.

REISGEGEVENS Vliegen Vlieg eerst van Amsterdam naar Delhi (Emirates vliegt via Dubai vanaf € 500 retour, www.emirates. com). Vanaf daar vlieg je door met een van de vele Indiase low cost airlines (IndiGo, SpiceJet, GoAir) naar Srinagar (€ 100 retour), de hoofdstad van Kasjmir. Vanaf Srinagar is het nog anderhalf uur rijden naar Gulmarg.

Accommodatie, gidsen en meer Paul Lalley is de eigenaar van K-line.

Paul kent Kasjmir op zijn duimpje en kan alles voor je regelen: airport pick ups, hotels, gekwalificeerde gidsen, lawinepiepers, helikopter drops, you name it.

Zie: www.klinehimalaya.com.

PAGINA

42

INHOUD

Style

BACKCOUNTRY GEAR SPECIAL 1.

5.

3.

2.

4.

1. Snowpulse LifeBag 15L Lichtgewicht backpack voorzien van een airbag en persluchtpatroon. In 3 seconden blaast de airbag zich op en vergroot je overlevingskansen in een lawine aanzienlijk.

Ook je hoofd en nek worden beschermd.

Deze kleine versie heeft ruimte voor de meest essentiële zaken: geschikt dus voor freeriders die nog wat bewegingsvrijheid willen overhouden voor tricks.

Hervullen van een patroon met perslucht kost € 20,-.

2. Columbia Omni-Heat Goddelijk aan het eind van een snoeikoude dag: deze in drie standen elektronisch verwarmbare geitenleren handschoen. De batterij is oplaadbaar via USB of een gewoon stopcontact.

Prijs: € 779,snowpulse.nl

Prijs: € 399,99 columbia.com

6.

3. MSR Evo Ascent Wanneer het terrein te steil wordt voor een berggeit, komen deze sneeuwschoenen van pas om die epische afdaling te bereiken. Verkrijgbaar bij de betere outdoor winkel.

4. POC Receptor Back Country Deze helm is uitgerust met twee schalen, die bij harde impact over elkaar kunnen schuiven en de druk op je hoofd verminderen. Voorzien van Multi-impact foam, zodat je de helm niet na de eerste flinke crash hoeft te vervangen.

Ventilatie en Recco Avalanche Reflector ook aanwezig.

5. G-Shock Riseman Uiteraard is dit klokje shock proof, en daarnaast voorzien van hoogte-, druk- en temperatuurmeter. Werkt ook op zonne-energie en heeft 33 voorgeprogrammeerde tijdzones.

6. Mammut PULSE Barryvox Lawinepieper met een duidelijk display en geluidssignaal.

Mogelijkheid om het aantal slachtoffers weer te geven, te markeren en te selecteren. 210 gram inclusief batterijen.

Prijs: rond de € 200,cascadedesigns.com

Prijs: € 220,pocsports.com

Prijs € 199,g-shock.eu

Prijs: € 380,mammut.ch

8.

11.

9.

7.

12.

10.

7. Mammut iPhone App Basic checklist voor je backcountry trip, samengesteld door experts van de Mammut Alpine school. Type en duur van de trip kun je invoeren. Geoptimaliseerd voor de iPhone iOS 4.

8. Black Diamond Deploy Shovel Compacte sneeuwschep met een groot blade, in een seconde klaar voor gebruik. Geschikt voor first responders bij een lawine of om een mooie backcountry kicker te maken.

Prijs: gratis mammut.ch/download _ packinglist

Prijs: € 69,90 blackdiamondequipment.com

9. Pieps iProbe Carbon Prikstok voorzien van ingebouwde digitale zoeker. Geeft met geluidssignalen aan hoe dicht de punt van de stok bij het slachtoffer zit.

10. BCA Slope Meter Altijd al willen weten hoe steil die helling nu echt is? De BCA slope meter is dan een uitkomst. Getest en gebruikt door onder meer het Nederlandse leger.

11. Oakley Airbrake Nieuw aan deze goggle is het SwitchLock-systeem, waarmee je razendsnel van lens kunt wisselen. Ideaal bij wisselvallige condities. De prijs is stevig, maar wél inclusief een extra lens en soft-case.

Prijs: € 99,95 pieps.com

Prijs: € 30,backcountryaccess.com

Prijs: € 250,oakley.com

12. Burton Fish In 2002 verscheen de Fish voor het eerst in het Burtonassortiment en RELOAD testte destijds als eerste Europese tijdschrift een exemplaar. Dit board met retro surf styling is ultiem voor elke poedersessie.

Wij zijn fan.

Prijs: € 600,burton.com

TRAVEL

TRAINING SHRED SESSIONS

FREESTYLE / FREERIDE Kaprun [A]

31 dec 2011-6 jan 2012

Kaprun [A]

18-25 feb 2012

FREERIDE

SnowWorld [NL]

winter en zomer 2012

TECHNIEK TRAINING Kaprun [A]

14-17 okt 2011

St. Anton [A]

7-14 jan 2012

Kaprun [A]

15-22 okt 2011

Salzburgerland Roadtrip [A]

21-28 jan 2012

Kaprun [A]

21-24 okt 2011

Kaprun [A]

11-18 feb 2012

Courmayeur [I] / Chamonix [F] 18-25 feb 2012

ANWÄRTER TRAINING

Kaprun [A]

25 feb-3 mrt 2012

SnowWorld [NL]

Davos [CH]

10-17 mrt 2012

FREERIDE SHORT TRIP Kitzsteinhorn [A]

6-8 jan 2012

Kitzsteinhorn [A]

5-9 apr 2012

sep/okt/nov/dec 2011

LANDES TRAINING Kaprun [A]

14-17 okt 2011

Kaprun [A]

15-22 okt 2011

Kaprun [A]

21-24 okt 2011

STAATLICH TRAINING

BACKCOUNTRY St. Anton [A]

7-14 jan 2012

Salzburgerland Roadtrip [A]

14-21 jan 2012

Powder Hunt [EU]

4-11 feb 2012

Powder Hunt [EU]

11-18 feb 2012

Kaprun [A]

12-19 nov 2011

OPLEIDING

Courmayeur [I] / Chamonix [F] 18-25 feb 2012

ANWÄRTER

Andermatt [CH]

25 feb-3 mrt 2012

Kaprun [A]

15-22 okt 2011

St. Anton [A]

3-10 mrt 2012

Kaprun [A]

29 okt-7 nov 2011

Davos [CH]

10-17 mrt 2012

Ramsau [A]

10-19 dec 2011

Canada Roadtrip [CAN]

21-31 mrt 2012

Stubai [A]

31 mrt-9 apr 2012

15-22 apr 2012

Kaprun [A]

28 apr-6 mei 2012

Riksgränsen Lapland [S]

LANDES

HELIBOARDEN

Ramsau [A]

25 nov-6 dec 2011

Val Grisenche [I]

17-24 mrt 2012

Björkliden [S]

8-15 apr 2012

ALPINKURS

Kamchatka [RUS]

7-14 apr 2012

Ischgl [A]

4-10 dec 2011

Cariboos [CAN]

14-21 apr 2012

Ischgl [A]

april 2012

Bugaboos [CAN]

14-21 apr 2012

Bugaboos [CAN]

21-28 apr 2012

STAATLICH TOELATING Kaprun [A]

18 nov 2011

28 apr-5 mei 2012

Voor meer info:

Tour Chamonix [F]

28 apr-5 mei 2012

WWW.RIPSTAR.NL

Deeper Tour Alaska [US]

apr/mei 2012

Tour Gross Venediger [A]

april 2012

Peakrush Grossglockner [A]

mei 2012

SURF ON SNOW Le Corbier [F]

4-11 feb 2012

SEIZOENSUITKNALLER Val Thorens [F]

28 apr-5 mei 2012

Ripstar Europe Admiraal de Ruijterweg 547 1055 MK Amsterdam +31(0)20-6886090 info@ripstar.nl

Fotografie: O’Neill/Milner

SNOWBOARD MOUNTAINEERING Mont Blanc [F]

PAGINA

45

INHOUD

Style

BOOTS MADE FOR RIDING M M er Fl od k: Pr ex el ij r : s: at i n g

:

R V i om 7 ce e € Pu 24 re 9, fl 95 e

x

Me r k:

Mode l: F le x r a Prijs: ting:

Merk: l Mode ting: a F le x r

: s ij Pr

DC s Statu 9 € 4 09,-

32 L ASH E D FT R oyal 6 € 250,-

Vans : ur a Merk : A l e 5 d : Mo ating € 269,F le x r

: s j i Pr

K2 T1

: k 9 Mer el: : 9,95 € 29 Mod r ating Flex : s Prij

Me r k Mod : el: F le x Prij r ating : s:

Bu r t Ion on 8 € 33 0,-

Me r k: l: Mode ting: a F le x r Prijs:

Flex rating?

Fo r u m k e r ic Th e K Merk: : l e d 6 Mo : 9 ating € 249,9 F le x r : s ij Pr

Me r k Mod : el: F le x Prij r ating : s:

1 Ni k e Fo r c e Zo om 6 € 250,-

De ‘flex rating’ is de mate van stijfheid van een snowboardschoen, waarbij 1 een softe schoen is en 10 een harde plank. Helaas hanteren niet alle fabrikanten deze schaal van 1 tot 10 en is deze ook niet universeel. Bovendien zijn er diverse termen in omloop. In de winkel passen blijft daarom de beste methode. Globaal kun je het onderstaande aanhouden:

R i de Hi P hy 7 € 25 9,95

All mountain riders: Medium (tot 5-7) Free riders: Stijf (7 tot 10) Race monsters: Stijf (7 tot 10) Freestyle/park: Soft (tot 6)

PAGINA

48

INHOUD

Style

Outerwear Jackets

€ 235,00

€ 280,00

€ 250,00

ANALOG

BILLABONG

Apocalypse jacket

New Broadpeak

BURTON

Hackett Jacket

€ 330,00

€ 220,00

€ 315,00

HOLDEN

Varsity Jacket

VANS

Bevens Jacket

ADIDAS ORIGINALS x B. Snowwboards

€ 239,99 € 476,00

€ 199,99

PROTEST

SPECIAL BLEND

QUIKSILVER

Redwood

Crank Jacket

€ 399,00

€ 250,00

NIKE

Bellevue

VOLCOM

Megalopolis

Travis Rice

PAGINA

50

INHOUD

Snow

tekst

Igor Wijnker

Beeld

xxx

PAGINA

51

INHOUD

Snow

tekst

Igor Wijnker

Beeld

Nike 6.0

THE QUIET DESTROYER PEETU PIIROINEN Ook voor freestylers in de TTR World Tour is het crisis.

Die wordt immers al drie jaar gedomineerd door Peetu Piiroinen.

Deze schuchtere Fin praat niet gemakkelijk, maar eenmaal op zijn board verandert hij in een super consistent competitiebeest. Maakt niet uit wat voor terrein: halfpipe, big air of slopestyle. De concurrentie kan opgelucht ademhalen, want Peetu gaat het anders doen.

Keiharde muziek dreunt uit de speakers op het binnenterrein van het Europese hoofdkantoor van Nike in Hilversum. Honderden mensen krioelen door elkaar, een demo op de miniramp trekt veel toeschouwers. Er zit één jongen met hoogblond haar die met niemand praat, ook niet met z’n teamgenoten die naast hem in het gras zitten. Hij wordt volledig in beslag genomen door de skaters.

Met z’n kleine pretoogjes onder een grote pet ontgaat geen enkele trick hem.

Een spijbelende schooljongen van het nabijgelegen Alberdingk Thijm College? Nee, het is de drievoudig wereldkampioen van de TTR World Tour en vice-olympisch kampioen halfpipe Peetu Piiroinen, geboren op 15 februari 1988. Met enige moeite weten we hem los te weken voor een interview.

Volgens mij was je liever nog bij de ramp blijven zitten om naar die skaters te kijken. [lachje] Yeah. This comes with the job, maar ik houd niet zo van in-

terviews. Ik vind het niet leuk om over mezelf te vertellen. En ik vind het supergaaf om naar skateboarden te kijken. Het is een moeilijke sport. Ik kan het zelf een beetje.

Je zat ernaar te kijken als een jochie in een snoepwinkel.

Wilde je zelf niet even skaten?

Absoluut! Maar ik mag nu niet boarden, omdat ik in april mijn enkel heb gebroken. Tijdens een fotoshoot in de VS landde ik op een vlak stuk en m’n lichaam roteerde door, terwijl m’n board dwars stond. Ik dacht eerst dat ik alleen een band had gescheurd en heb er nog een week mee rondgelopen.

Bij de tweede fotoshoot (op de röntgenafdeling) bleek de enkel gebroken. Vervolgens moest je maandenlang rust houden.

Kun je dat?

Dat is moeilijk voor mij. Ik heb nooit eerder een zware blessure gehad, ik zat nu alleen maar thuis. Supersaai.

Thuis is nog steeds je geboorteplaats Hyvinkää, 60 kilometer ten noorden van Helsinki. Kun je iets vertellen over die plek?

Ik ben er geboren en getogen. Drie jaar geleden heb ik er een huis gekocht. Een ideale plek: niet ver van Helsinki en het vliegveld. In de zomer ben ik altijd thuis, dan wil ik juist niet reizen, maar relaxen met mijn vrienden. Een week geleden hadden we midzomernacht: het gaafste feest van het jaar. Iedereen gaat de stad uit, huurt een hut met vrienden.

Heb je nog advies voor ambitieuze boarders?

Doe het met je vrienden. Dan kun je elkaar pushen om beter te worden. En elkaar tips geven: leun wat meer opzij, draai je lichaam zo, bijvoorbeeld.

Heb je daar ook goede snowboardspots?

Het skigebied Sveitsin Hiihtokeskus ligt een paar kilometer verderop. En er zijn nog wat andere bergen in de buurt.

Jij hebt vaak met White in wedstrijden gereden en hem ook al twee keer verslagen. Heb je goed contact met hem?

Ik spreek wel met hem, maar hij is… different. Meestal is hij alleen. Kijk, ik ben niet zo sociaal, maar ik rijd nooit alleen.

Shaun White heb ik nog nooit met vrienden zien boarden.

En daar gaat het volgens mij juist om: delen. Boarden met je vrienden. Voor mij zijn dat een aantal Finnen en wat teamgenoten van Nike 6.0.

Wanneer dacht je: misschien kan ik prof worden?

Ik ben op m’n achtste begonnen. Aanvankelijk ging ik twee keer in de week boarden. Na een jaar werd ik echt fanatiek en ging ik elke dag. Op mijn twaalfde dacht ik dat ik misschien wel pro zou kunnen worden. In de jaren daarna ging ik nog wel naar school, maar omdat ik te veel weg was voor Worldcup-wedstrijden, ben ik daar op m’n 19e mee gestopt. Dat was geen moeilijke beslissing.

Voor je ouders ook?

Mijn ouders vonden het ook goed. Ik kan het altijd later nog afmaken.Ik heb nu een heel goed leven. Ik heb geen relatie, dat is lastig als je zoveel reist. Groupies? [lacht verlegen] Ja, die zijn er altijd. Maakt niet uit hoe je eruitziet.

Soms is het leuk, soms zijn ze heel opdringerig.

Roem interesseert je niet?

Ik wil niet té beroemd zijn. Dan kun je niets meer doen, iedereen weet het als je iets doet en dan heb je geen leefruimte. Toen ik de TTR won, kreeg dat in Finland nauwelijks aandacht, dus ik was wel verrast van alle gekte na mijn zilveren medaille bij de Olympics in Vancouver.

Voor de neutrale tv-kijker was het toch vooral de grote Shaun White-show waarin jullie figureerden. Hoe vond je het dat hij alle aandacht kreeg?

Ik vond het prima. Snowboarden is big in de VS. Hij is de beste halfpipe rider in de States. Dus dat is normaal.

Shaun White heb ik nog nooit met vrienden zien boarden

Maar jij wordt ook ‘an animal who eats contests’ genoemd. Ook wel: the Quiet Destroyer. Chas Guldemond zegt: “He just knows when it’s time. He’s gonna give it all.

I see it in his eyes. He’s not scared by any of it.”

Ik rijd altijd beter in wedstrijden. Ben wat meer gefocust om goed te landen. Een beetje nerveus, maar dat is normaal.

Ik houd ervan ja. Maar het gaat niet altijd om winnen.

Ik wil altijd mijn tricks landen. En als dat lukt en ik ben tevreden over m’n run, dan maakt het mij niet uit hoe hoog ik eindig.

Op je board word je een ander persoon?

Ik ben wel een typische Fin: die zijn gewoon wat rustiger.

We zijn weleens gek natuurlijk! Met alcohol op? Dan ook ja.

En vooral op mijn snowboard. Als de adrenaline door mijn lijf giert en er is een big jump of halfpipe in de buurt...

Het ziet er zo makkelijk uit bij jou. Wat is jouw methode?

Je moet risico’s durven te nemen, maar pas als je het voor je ziet – in je hoofd – dan kun je een trick echt proberen.

Heb je nog nieuwe sprongen die je komende winter wil gaan maken?

Het is moeilijk om nog nieuwe tricks te verzinnen. Bijna alles is al gedaan. Je hebt nu natuurlijk die landingskussens, zodat je alles kunt proberen wat in je opkomt.

Heb je vaak snowboarddromen?

Oh ja. Heel vaak. Het zijn verschillende dromen: soms ben ik beter dan mezelf, soms zijn het nachtmerries, dat alles helemaal misgaat. Alles zie je dan in slow motion. Het zijn geen lawine-dromen, altijd over jumps.

Jij beheerst alle freestyle-onderdelen, wat is je favoriete discipline?

Ik rijd het liefst slopestyle. Het is makkelijker. In de halfpipe maak je zoveel sprongen achter elkaar en moet je snelheid houden. Het is leuker om een paar goede sprongen te doen bij slopestyle.

Een jurylid van de TTR zei dat jij de tour nog vaak kunt winnen. Ga je komend seizoen weer voor de titel?

Nee, volgend jaar ga ik minder wedstrijden doen. Maar meer oefenen en voor mezelf rijden. Ik ga ook meer filmen.

Afgelopen jaar was het zo hectisch: elke week een ander event, over de hele wereld, pfff.

En de Olympische Spelen? Slopestyle wordt onderdeel bij de Winterspelen 2014, dat vind je vast niet erg.

Olympisch kampioen worden in 2014 is inderdaad een van mijn grootste doelen. Ja, dan word je wel beroemd. Dat moet dan maar.

Meer Peetu op: www.nike6.com & www.burton.com

PAGINA

54

INHOUD

xxx

tekst

xxx

Beeld

xxx

PAGINA

55

INHOUD

Skate

tekst

Danny Veekens

Beeld

etnies

VAN FREESTYLE SKATEBOARDER TOT SCHOENENMILJONAIR Don Brown Zonder plannen en zonder geld vertrok de 18-jarige Engelsman Don Brown begin jaren ’80 naar Amerika. Al snel behoorde hij tot de eerste lichting professionele skateboarders, en in 1986 werd hij wereldkampioen freestyle skateboarden. Inmiddels runt hij al jaren – samen met Fransman Pierre André Senizergues – Sole Technology vanuit Lake Forest, Californië.

Sole Tech is een van de grootste skateboard companies op aarde, bekend van schoenenmerken als éS, Emerica en etnies.

Laatstgenoemd label viert dit jaar zijn 25-jarig bestaan onder de titel Next 25. RELOAD sprak de man met ‘de lange shorts en de dunne benen.’

skateboarders dagelijks trashen. Maar door het tropische klimaat in Costa Rica was dat helaas niet mogelijk, dus hebben we voor een andere insteek gekozen. We willen skateboarders bewuster maken: hoe kun je je footprint op deze planeet verminderen?”

Etnies doet veel aan liefdadigheid, zoals het Buy A Shoe /Plant A Tree project. Jullie planten 35.000 bomen in Costa Rica om bij te dragen aan een groenere wereld. Skateboarders crashen dagelijks vele stukken hout… Schuldgevoel?

Je begon bij etnies zonder enige commerciële ervaring of zakelijke achtergrond. Dat lijkt me lastig…

“Dat heeft er zeker mee te maken, haha. In eerste instantie zou het project anders zijn. We waren van plan om Canadese esdoornbomen te planten, omdat daar de meeste skateboards van worden gemaakt. Inderdaad als symbool voor al die boards die we als

“Als ik ergens echt van houd, dan leer ik het vanzelf wel. Ik krijg dingen altijd snel onder de knie. Zoals ik vroeger als freestyle skateboarder tricks snel onder de knie had, leerde ik ook snel de zakelijke kant. Ik las veel boeken, leerde van andere mensen en Pierre en ik leerden van onze fouten.”

Vroeger maakte ik freestyle skateboarders altijd belachelijk

Kun je een voorbeeld noemen van een grote fout?

“Sheep Shoes was toch wel onze grootste fout. Eind jaren ’90 kopieerden grote bedrijven veel schoenen van etnies, maar produceerden ze goedkoper. Sal Barbiers populaire pro model op etnies, de Sal 23, werd bijvoorbeeld veel gekopieerd. We besloten daarom om vanuit Sole Technology een merk op te zetten om zélf etnies te rippen. We wilden schoenen maken van linnen die op etnies-schoenen leken, maar wel een stuk goedkoper waren. Kwantiteit boven kwaliteit, dus. Maar dat was een slecht idee. Uiteindelijk maakte de hoge importbelasting van linnen en rubber de schoenen zelfs duurder dan de suède schoenen van etnies. Shops wilden er daarom niks van weten. Sheep Shoes belandde in een rare niche voor de ecofriendly skater, met pro skateboarder Ed Templeton als gezicht. Ook die reanimatie hielp niet, dus we besloten al snel om de stekker er uit te trekken. Dat merk heeft wel nog een speciaal plekje in mijn hart, want het was gewoon een tof klein merk. Helaas was het plan ondoordacht en ging het helemaal mis.”

Je moet steeds lachen als je praat over je verleden als freestyle skateboarder. Schaam je je ervoor?

“Vroeger maakte ik freestyle skateboarders altijd belachelijk. De meesten waren in mijn ogen nerds of Jesus freaks. Ik nam vroeger nooit iets serieus en 80 procent van de freestylers was juist superserieus. Daarom maak ik er nu altijd grapjes over dat ik vroeger zelf bij die groep hoorde. Mijn eerste sponsordeals bij Vision en Sims zag ik in eerste instantie dan ook als een makkelijke manier om gratis spullen te krijgen. Vooral omdat ik in mijn begindagen in de USA weinig geld had.”

Kun je meer vertellen over die beginperiode in Amerika; had je het zo moeilijk?

“Toen ik Engeland in 1984 verruilde voor The American Dream, was ik gewoon totaal onvoorbereid. Ik kocht een one-way ticket naar New York. Mijn enige bagage was een koffer met wat shirts, shorts, sokken, een skateboard en een budget van een paar honderd dollar. Elke dag stond ik op mijn board. Ik sliep in skateparks, op het strand of bij vrienden. Met andere overgevlogen Europese skateboarders sliepen we vaak bij een local. Dan lagen we met zo’n vijftien man in een appartement met één slaapkamer. Crazy. Om m’n budget zo lang mogelijk te rekken, leefde ik veel op ontbijt bij Denny’s van 2 dollar. Ei, spek en wat brood. Na een paar weken realiseerde ik me dat m’n portemonnee leeg begon te raken. Daarom ging ik in het magazijn van Vision Skateboarding werken. Na het winnen van een paar amateur contests, werd dat ook mijn eerste sponsor. Toen ging het balletje pas rollen.”

Hoe keken ze in je oude Engelse woonplaats naar een freestyle skateboarder?

“Ik stond in Brighton altijd bekend als die gast met dunne benen, lange shorts en sokken tot de knieën. Maar door de buurt werd ik niet echt gewaardeerd. Mensen die me op straat zagen skateboarden kwamen vaak naar buiten en riepen: ‘Groei toch op jongen, zoek een baan!’ Nu, 25 jaar later, is het mijn fulltime baan! Dat was me nooit gelukt als ik niet naar Amerika was gegaan. Maar diep van binnen ben ik nog altijd die kid uit Brighton die nog steeds graag skate, stukjes huid op het asfalt achterlaat en moet oppassen voor de politie.” éS, een ander Sole Technology-merk, wordt volgend jaar in de ijskast gezet. Betekent dit dat jullie je gaan richten op de grotere merken Emerica en etnies?

“Veel mensen verklaren ons voor gek dat we een pauze inlassen voor een merk als éS. Maar de industrie verandert snel en daar moeten we op inspelen. Dat betekent minder hooi op de vork, en ons juist richten op etnies en Emerica. Maar dit betekent niet het einde van éS; we komen in de toekomst nog harder terug! Maar het is nog moeilijk te zeggen wanneer dat gebeurt...”

Hoe zie jij skateboarding in de ‘Next 25 Years’?

“Wow… In 2036 ben ik 70, dan moet ik skateparks trashen in een rolstoel! Ik denk dat er een grote kans is dat steden skateboards gaan zien als legitiem vervoersmiddel. Dat er skateboarding lanes komen, waar skateboarders zonder zorgen hun weg door de stad pompen. Overal op, door en over skateboarden wordt hopelijk de norm. En ook al wordt skateboarden steeds meer mainstream, zoals bij de Olympische Spelen, toch denk ik dat er meer weerstand komt tegen het competitie-element. Steeds meer mensen zullen tevreden zijn over de casual journey van skateboarden, in plaats van de focus op het extreme competitieverband.”

Zie: www.etnies.com www.emerica.com www.esskateboarding.com

NIEUW! Bediening voor uw Apple-producten*

uw muziek

Welkom in een wereld die beter klinkt en waarin uw muziek als nooit tevoren tot

klonk nog nooit

leven komt. De QC 15 hoofdtelefoon is onze ®

beste hoofdtelefoon, uitgerust met

zo goed.

Bose-technologieën die een natuurlijke geluidsweergave produceren die ondenkbaar is voor conventionele hoofdtelefoons. Dankzij de verbeterde ruisonderdrukking geniet u van elke nuance in uw muziek en verdwijnen afleidingen naar de achtergrond. Music Emotion noemt

QuietComfort 15 ®

de hoofdtelefoon “een topproduct” en meldt “als u van muziek houdt, moet u zeker

Acoustic Noise Cancelling hoofdtelefoon ®

de aanschaf van deze hoofdtelefoon overwegen…”. Het is een verschil dat u moet horen om het te geloven.

Ervaar het verschil dat Bose-technologie maakt.

Ga naar Bose.nl of bezoek een geautoriseerde Bose -dealer. ®

©2011 Bose Corporation. Patentrechten zijn aangevraagd en/of verleend. Citaat gepubliceerd met toestemming van: Music Emotion, 31/12/09. * Beschikbaar voor geselecteerde Apple-producten: De afstandsbediening en microfoon worden alleen ondersteund door iPod nano (4e generatie en later), iPod classic (alleen 120 GB en 160 GB), iPod touch (2e generatie en later), iPhone 3GS, iPhone 4, iPad en MacBook- en MacBook Pro-modellen uit 2009 of later. De afstandsbediening wordt ondersteund door iPod shuffle (3e generatie en later). Audio wordt ondersteund door alle iPod-modellen. Apple, iPhone, iPod, iPod touch, iPod nano, iPod shuffl e, iPod classic, MacBook en iPad zijn geregistreerde handelsmerken Apple Inc. in de Verenigde Staten en andere landen. ‘Made for iPod/iPhone/iPad’ geeft aan dat een elektronisch accessoire specifiek is ontworpen voor aansluiting op iPod/iPhone/iPad en dat het accessoire door de ontwikkelaar is gecertificeerd om te voldoen aan de prestatienormen van Apple. Apple is niet verantwoordelijk voor de werking van dit apparaat of aansprakelijk voor de naleving van veiligheidsvereisten en regelgeving.

PAGINA

58

INHOUD

Surf

tekst

Nynke van Spiegel

Beeld Tommie Dijkhuizen & Joyce Dur

De 10 beste surfspots volgens Martine Geijsels Acht jaar geleden stond ze voor het eerst op een surfplank. Sindsdien draait de wereld van Martine Geijsels om twee dingen: surfen en reizen.

Tussen april en oktober doet ze mee aan wedstrijden en geeft ze surfles. ’s Winters ontvlucht ze de Nederlandse winters, op zoek naar de beste golven overal ter wereld. Dit zijn haar 10 favoriete surfspots.

1

HET ZIT hier ook vol met big-ass haaien Wilke’s Pass, Fiji ‘zeeslang aan m’n arm’

Om deze golf te surfen moet je eerst een boottocht van een half uur maken langs andere zeer bekende spots, zoals Cloudbreak en Restaurants. De golf ligt namelijk midden op zee. Altijd zit je vol spanning op de boot, want het kan helemaal crap zijn. Maar als ik deze rechtse op zijn best voorgeschoteld krijg, is het een van mijn favoriete golven ter wereld. Supersnel, maar goed voor moves en om frontside barrels te oefenen. Bovendien heb ik nergens in de wereld over zo’n kleurrijk koraalrif gesurft als hier. De eerste keer dat ik naar de break peddelde, nam ik over mijn arm een zeeslang mee. Bij een beet zijn ze dodelijk. Gelukkig schrok het dier zo dat ’ie meteen wegzwom.

2

Costa del Balsamo, El Salvador ‘vroeger nog hardcore’

Ik kwam hier terecht tijdens mijn tweede grote surftrip. El Salvador is het land van de rechtse pointbreaks, heaven voor een regular footer zoals ik. Het was toen nog hardcore: armoede, junks op straat. Ik besloot een paar jaar geleden terug te gaan en inmiddels heb ik hier mijn laatste drie winters doorgebracht. Een plek die ik enorm kan missen als ik thuis ben. Je hebt er zo veel verschillende spots en je kunt er nog heel veel rustige plekken vinden langs de kust. Voor mij heeft dit land de perfecte combi: consistente surf, tropisch klimaat, spotgoedkoop en levendige Latino-cultuur.

3

Pacific Mainland, Mexico ‘big-ass haaien’

De set-up van veel surfspots aan de Pacifische kust van Mexico is hetzelfde: hutjes aan de break met heel goede surf. Dit land is niet geheel ongevaarlijk, maar ik houd juist van de rauwe sfeer in Mexico. Er zit een overvloed aan leven in zee. Walvissen, roggen, vliegende vissen, er zwemt van alles onder je door. Hoewel het een beetje in de doofpot wordt gestopt om toeristen niet af te schrikken, zit het hier ook vol met big-ass haaien. Dat kan soms wel een beetje scary zijn. Zeker als je een van de eersten bent die ’s ochtends in het halfdonker uitpeddelt…

4

Lobito’s, Peru ‘wolven in het water’

Ik was hier een aantal zomers geleden met het O’Neill Surfteam. Het landschap is saai, soms zelfs lelijk, en er is weinig te doen. Maar Peru heeft heel goede golven. We hoorden dat er heel goede swell aankwam in Lobito’s en zijn ’s nachts naar de spot gereden. We lagen er als eerste in en hebben deze linkse point heel goed gescoord. Lobito betekent wolf in het Spaans en dat omschrijft helaas wel de sfeer in het water. Als er golven zijn, komen de Peruanen als hongerige wolfjes uit hun nest. De break ligt al snel vol en dan zit er niets anders op dan vechten voor je eigen portie surf.

5

West-Algarve, Portugal ‘magisch plekje’

Een belangrijke Europese basis voor mij. Diep verscholen in de mooie natuur ligt een magisch plekje, waar ik elk jaar minstens één keer naartoe ga. Dat is het surfkamp van Atlantic Riders (atlanticriders.com), gerund door twee superlieve mensen. Er zijn daar zo veel spots, en dat in een streek waar bijna niemand surft. Hoge kliffen steken uit helderblauw water, paadjes kronkelen door het landschap en zonder 4x4 kan het soms een hobbelige rit zijn om bij de spots te komen.

6

Gold Coast, Australië ‘alles ademt surf’

Alles ademt hier surf. Jong en oud: iedereen surft. Omdat het zo ingebakken in de cultuur zit, is het ook super crowded. Mijn zusje woont er met haar man en kind. Nee, ze surft niet. Om hen te zien moet ik wel een megaduur ticket kopen en zit ik vele uren in het vliegtuig. Je hebt er wel veel geweldige spots, zoals D-bah, Snapper Rocks, The Spit en Bruleigh Heads.

7

Les Landes, Frankrijk ‘beste beach breaks van Europa’

Dit is de naam van de kuststrook die ongeveer ter hoogte van Bordeaux begint en eindigt bij Biarritz. De plek waar ik veel tijd doorbreng in de lente, zomer en herfst. Ik werk er al jaren op het O’Neill surfkamp in Mimizan. En als er goede surf is, knallen we er met de auto heen en huren we meteen een goedkoop appartementje. Frankrijk heeft de beste beach breaks van Europa, misschien zelfs van de wereld. Ik ken de weg inmiddels op mijn duimpje. Op een van de vele stranden is er iedere trip wel weer een superbank te vinden.

8

North Shore Oahu, Hawaii ‘de echte watermannen’

De North Shore van Oahu is het surfcentrum van de wereld. Hier wonen de echte watermannen. De wereldtop komt niet voor niets naar Hawaii om te trainen. Toen ik met mijn vriend op vakantie was aan de North Shore, wilde ik eigenlijk alle sponsorstickers van mijn board trekken. Het niveau is zo hoog. Om daar met je board vol sponsors tussen te liggen, voelde soms ongemakkelijk. Maar ik heb hier echt lekker gesurft en vooral mijn grenzen verlegd. Omdat Hawaii midden in de oceaan ligt, zijn de golven nergens zo krachtig als hier. Mijn vriend Tommie ging op een morgen de surfcheck doen en kwam terug met de mededeling: ‘Laat je board maar thuis, vandaag is het echt on.’ Echt monsterlijke golven. Er werd meteen een trial contest gehouden voor de Pipeline Masters. We hebben de hele dag met grote ogen zitten kijken. Zoiets had ik nog nooit gezien. Voor de locals leek het routine, terwijl ik me er nooit in zou wagen. Respect.

9

Scheveningen

‘op de fiets’ De North Shore (oftewel de Noord) van Scheveningen is wel wat anders dan het bovenstaande rijtje, maar staat toch in mijn top tien.

Golven op je thuisspot, hoe slecht ze ook zijn, blijven een mooi gegeven. Geen lange autoritten of vluchten, maar gewoon lekker op de fiets stappen en binnen vijf minuten in het water liggen. Als de surf dan een keer goed is voor Nederland, lig ik met een big smile in het water en doe ik drie sessies per dag.

10

Indonesië

‘altijd in bikini’ Lastig, de laatste spot van mijn top tien. Jeffrey’s Bay in Afrika, Taranaki in Nieuw-Zeeland of toch Indonesië? Ik kies toch maar voor laatstgenoemde, want wie is er niet gek op Indonesië? Ontelbare eilandjes met heavy riffen, goddelijk eten en het hele jaar surfen in bikini. In mijn top tien staat daarom zeker ook Indonesië.

‘IK HEB EEN VRIJ LEVEN’

Beeld:Tommie Dijkhuizen

Martine Geijsels (34) heeft al een aantal titels op zak, waaronder Benelux Kampioene 2006, Nederlands Kampioene Open Women 2009 en op internationaal niveau eerste bij Mohammedia Pro 2009 (Marokko). Terwijl ze pas acht jaar geleden voor het eerst uitpeddelde in de Noordzee. “Ik was 26 jaar en wist niet goed wat ik wilde met mijn leven. Surfen vond ik zo leuk, dat ik besloot om alles achter me te laten en op wereldreis te gaan. Ik heb toen veel uren in het water doorgebracht.” Haar universitaire diploma verdween in de la en ze stortte zich op het surfen. “Ik heb ervoor gekozen om een vrij leven te leiden. Ik heb geen agenda, weinig verplichtingen en nog geen kinderwens. Ik surf wedstrijden in Europa en ik geef les op een surfkamp in Frankrijk. ’s Winters reis ik naar warme plekken waar mooie golven zijn. Ik doe wel concessies om dit leven te leiden. Steeds weer weggaan en terugkomen is fysiek en emotioneel soms erg zwaar. Ik maak overal ter wereld vrienden die ik vervolgens weer een tijd moet missen.

Financieel moet ik het soms ook iets rustiger aan doen. Maar het is een mindset: ik leef voor het surfen. Surfen gaat voor mij boven alles. Een van mijn doelen is om andere surfers te inspireren om ook vrijer te leven. Ik krijg inmiddels full support van mijn familie, vrienden en sponsors O’Neill, Reef, Dragon, Creatures of Leisure en Abezat Boards. Deze waardering en levensstijl zijn voor mij het beste wat ik kan wensen.

Meer over Martine: www.martinegeijsels.com.

OUT NOW:

Documenting Style Fall/Winter 2011/2012

DOCUMENTING STYLE

‘2012 SURVIVAL KIT ISSUE’ ISSUE 20

No Mind: Bohemianism redefined Rick Genest and his circus of the bizarre Future now: paradigm shifters and heavy jackets Bootiful: 50 + best boots for this winter Urban anglers: fishing in New York

€1 for 9,50 2 + Ur issues ban Med ears is (NL p

ISSUE 20, FALL/WINTER 2011/2012 PRINTED IN THE NETHERLANDS 8,95 EUR / 6,50 GBP

rice

)

Subscribe now to CODE Magazine and get the brand new Urbanears Medis headphone for free! (retail value € 50,-) Or get a nice discount.

To subscribe go to wearecode.com/subscribe-to-magazine

PAGINA

62

INHOUD

Style

tekst

Danny Veekens

STAY IN! The Art Of Clean Up: Sorting and Stacking Everyday Objects (Kein & Aber)

Als zelfs een boek over opruimen interessant is, dan weet je dat het een aanrader is. Dat is het geval bij The Art Of Clean Up van de Zwitserse kunstenaar Ursus Wehrli.

Eerder schreef hij Tidying Up Art, een manifest voor beter geordende cleane kunst. Met dit nieuwe boek overdrijft hij zijn statement met een overzicht van neurotische rangschikkingen. Zelfs Ursus’ bord alfabetvermicellisoep en fruitsalade worden compleet heringericht. The Art Of Clean Up is een bizarre verzameling van kunstzinnige ordeningen die zelfs een dwangneuroot te ver gaan.

Brad Downey - Spontaneous Sculptures (Gestalten)

Brad Downey zou zo een skateboarder kunnen zijn.

Want zoals skateboarders met een eigen visie naar hun omgeving kijken, zo doet Brad Downey dat ook.

De Berlijnse artiest haalt nietsvermoedende voorbijgangers uit hun dagelijkse sleur met verrassende sculpturen op straat. Overal en nergens maakt hij subtiel – of juist grotesk – spontane aanpassingen in de stadse omgeving.

Stoeptegels krijgen een eigen leven, verkeersborden worden aangepast en geen standbeeld blijft onaangetast.

Brad Downey’s werk provoceert en verrast.

Herakut: After The Laughter (Publikat)

After The Laughter is het tweede boek van het Duitse kunstduo Herakut. De mooie Hera en de iets jongere Akut hebben roots in de graffitiwereld, maar hun donkere, illustratieve stijl neigt tegelijkertijd naar de techniek en discipline van beeldende kunst. Met haar murals, doeken, driedimensionale objecten en familie van eigen karakters vertelt Herakut verschillende verhalen.

After The Laughter geeft een kijkje achter die verhalen, expressies, emoties en het donkere randje. Want “After the laughter… then come the tears”.

365 Days Of Design – Creative Calendar Solutions (Page One) Kalenders zijn over het algemeen niet echt pareltjes om naar te kijken. Maar 365 Days Of Design laat zien dat kalenders wel degelijk een vruchtbare inspiratiebron kunnen zijn voor designers. 192 pagina’s laten zien hoe creatief en vernieuwend sommige designstudio’s omgaan met tijd.

Bikeart (Publikat)

De fiets is naast vervoersmiddel ook vaak een inspiratiebron voor kunst, design en constructies. Dit motiveerde de Griekse auteur Kiriakos Iosifidis om de fiets als inspirerend kunstobject neer te zetten in een nieuw boek; Bikeart. 250 artiesten wereldwijd droegen bij aan het boek met ‘fietsgraffiti’, schilderijen, fietsconstructies en designs geïnspireerd door onze geliefde tweewieler.

GET OUT! Area51: Dutch Design Week

In het kader van de Dutch Design Week kun je in de laatste week van oktober bij Area51 terecht voor workshops, optredens en een expositie. Beeldend kunstenaar DEES exposeert dan in het Eindhovense skatepark, na zijn exposities op Lowlands, North Sea Jazz en het Nederlands Film Festival. Zijn werk, bestaande uit onder andere platenhoezen, illustraties, affiches en schilderijen, is te bezichtigen in de originele setting van een fictieve platenwinkel. Er vinden verschillende in-store optredens plaats in de ‘platenzaak’ en DEES geeft workshops over het ontwerpen van je eigen shirts.

22 t/m 30 oktober, Eindhoven, www.area51skatepark.nl

Rock A Rail

Stichting Blanko organiseert eind oktober een nieuw snowboard event in Den Haag: Rock A Rail, gesponsord door Protest. Gratis kun je (inter)nationale riders checken die op een dikke rail set-up hun beste jibbing laten zien. DJ Commander Redbeard zet de eerste tonen in om 4 uur ’s middags. ’s Avonds rond een uur of tien vindt de finale plaats, gevolgd door een afterparty in De Supermarkt tot in de vroege uurtjes met DJ’s Boehmer en Mike Rock. 28 oktober, Den Haag, www.rockarail.com

Private’s ‘Greetings From’ Première

We blijven even in Haagse sferen, want op 5 november gaat in De Supermarkt Greetings From in première, de nieuwe film van snowboardmerk Private. Er is afgelopen winter naar alle uithoeken van de wereld gereisd om de allerbeste sneeuw te vinden. Greetings From bevat een heleboel actie, maar ook een gezonde dosis bullshit van Nederlandse en Belgische riders. Onder hen Wouter de Lange, Gerben Verweij (cover story RELOAD #53), Cees Wille, Seppe Smits en Joey van Essen.

De vierkoppige band Middleman uit Leeds, denk aan Rise Against -meets- The Streets, sluit de avond af.

5 november, Den Haag, www.supermarktdenhaag.nl

Rock The Fridge

Maar op diezelfde dag is er nog iets te doen. In SnowWorld Landgraaf vindt de tweede editie plaats van Rock The Fridge. Het hele funpark wordt beschikbaar gesteld voor één big-ass contest. En niet zomaar: er staat 1.000 euro op het spel voor de winnaars, en er kan ook nog eens een wildcard gewonnen worden voor het Europese snowboard event Wängl Tängl 2012! Iedereen kan zich inschrijven op de website van het evenement.

5 november, Landgraaf, www.rockthefridge.nl Voor meer events, ga naar reload.nl/getout Meer over de Braun cruZer, ga naar braun.com/cruZer

PAGINA

63

INHOUD

Snow

tekst

Maarten van der Schaaf

Beeld

James North / www.jnorth.co.uk

zolang het maar creatief en origineel is.

Ontwerp het ultieme obstakel Analog Unlikely Feature Contest

Wie bedenkt de creatiefste kicker, de bruutste rail of het meest bizarre obstakel voor een funpark? Dat is de uitdaging tijdens de Unlikely Feature Contest, een ontwerpwedstrijd die Analog Clothing dit jaar voor de derde keer organiseert.

Analog is op zoek naar een uniek nieuw obstakel voor funparks of naar een gave uitbreiding van een bestaand concept. Je mag het tekenen, een 3D-impressie maken op je computer, schetsen op een bierviltje of een miniatuurversie bouwen van ijsstokjes. Alles mag, zolang het maar creatief en origineel is.

Maak het alleen niet tĂŠ gek. Want behalve op originaliteit worden de inzendingen beoordeeld

op uitvoerbaarheid en rideability. Het winnende ontwerp wordt namelijk ook echt gebouwd en dus bereden. Het liefst moet het object ook nog verplaatsbaar zijn. De jury bestaat uit werknemers van Analog Clothing en het Big Bear Mountain resort. Inzenden kan tot 31 oktober, dus wees er snel bij.

De hoofdprijs? Analog vliegt je samen met een vriend of vriendin naar Big Bear Mountain Resorts in CaliforniĂŤ. Voor de onthulling van jouw ontwerp, maar ook om te boarden met het Analogteam. Bovendien word je van top tot teen gehuld in Analog gear. Extra gratis idee van de RELOADredactie: ontwerp de eerste fullpipe voor snowboarders. www.analogclothing.com/duf3/

W W W. J A G E R M E I S T E R . N L

DRINKWIJZER.INFO

Geniet, maar drink met mate.