DOOR DE OGEN VAN EEN SUPPORTER ZO’N DAG VAN DE BEKERFINALE…

ERWIN VAN SEBILLE WAS ÉÉN VAN HET

17.500-KOPPIGE SUPPORTERSLEGIOEN DAT 120

MINUTEN EN EEN SERIE STRAFSCHOPPEN ACHTER

PSV STOND. HIJ VERTELT OVER DIE ENE DAG DIE VOLLEDIG IN HET TEKEN STOND VAN VOETBAL, DE DAG VAN DE BEKERFINALE.

Die dag begint eigenlijk al vanaf het moment dat je je ogen open doet. Matchday! En een bekerfinale is wel het summum van de awaydays. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat – op bekerfinales na – mijn awaydays dateren van ver voor het moment dat de gevleugelde term ‘awayday’ zijn intrede deed. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig besloten we na onze eigen wedstrijd vaak nog even naar Kerkrade of Haarlem te rijden en daar een kaartje te kopen. Bij een oude meneer met een bril, in een klein, vochtig, naar sigarenrook riekend hokje. Dat staat in schril contrast met de organisatie van zo’n bekerfinale anno 2023, waar 17.500 supporters van E naar R verplaatst moeten worden. Wij hadden het geluk om in het laatste cluster 6 te zitten. Eerst dus een biertje bij De Aftrap om vervolgens met een kaartje voor UU (in De Kuip is de tweede ring fantastisch) in een splinternieuwe royal class touringcar te stappen.

GOEDGEMUTST

Ik moet zeggen dat ik onderweg geprobeerd heb een dutje te doen. De busfaciliteiten leenden zich ervoor, maar met PSV-tunes uit de speakers en liedjes lallende lieden, kwam daar bar weinig van terecht. Meedoen was het beste devies! Na een zinloze stop net voor de Moerdijk, zetten we standvastig koers richting De Kuip. Cluster 6 ging gelukkig niet al teveel van de zonnige fanzone meemaken: we konden ons vol concentreren op de wedstrijd. Tegen 16.45 uur rijden we de immense en overvolle parkeerplaats op. Goedgemutst en zingend stroomde de vooral in rode finaleshirts geklede menigte naar De Kuip. Daar bleek de toegangscontrole stroperig te verlopen, doordat elke bezoeker minutieus gefouilleerd werd. Die veiligheidsdienders moeten wel aardig op hun neus gekeken hebben, toen voor de aftrap een paar ton vuurwerk werd afgestoken…

Finaleshirts

De sfeer aan de PSV-kant van het stadion was fantastisch. Sowieso geweldig om te zien dat de ‘Stadiontribune’ goeddeels rood gekleurd was door de opvallende finaleshirts. De hele wedstrijd zong de volledige tribune mee met de bekende PSV-knallers. Het lied waarmee iedereen wordt aangemoedigd om te springen, vind ikzelf wat minder. Al snap ik dat het woord ‘Ajacied’ iets teveel lettergrepen heeft… Na een in alle opzichten treurige eerste helft, was de tweede helft qua spanning en kijkspel een stuk aantrekkelijker. In de verlenging wilde vooral niemand verliezen. De kolderieke strafschoppenserie kon er daarna ook nog wel bij. Fábio Silva stond na zijn winnende penalty in no time met ontbloot bovenlijf voor de PSV-tribune. Er werd tussen spelers, staf en supporters een flink feestje gebouwd, terwijl de Ajax-supporters direct na afloop afdropen en een lege (en deels gemolesteerde) tribune achterlieten.

Opperbest

Moe maar voldaan werden de bussen weer opgezocht voor de terugreis. Onze bus was als één van de laatste weg en de lange dag had er bij iedereen aardig ingehakt. De stemming was opperbest, maar rustig. Al kwamen we onderweg ook nog bussen tegen waarin supporters staand en klappend feest aan het vieren waren. Rond kwart voor twaalf parkeerde onze bus op de PSV-laan en konden degenen die er nog steeds geen genoeg van hadden het stadion in voor de huldiging.

Zo’n finaledag, met zoveel supporters, is een geweldige belevenis. Hoewel ik ook wel wat minder positieve reacties heb gehoord, is een compliment voor PSV en de Supportersvereniging op zijn plaats voor deze mega-organisatie. Laten we hopen dat we de eventuele verbeteringen in de organisatie volgend jaar al in de praktijk kunnen brengen. Op naar de derde bekerwinst op rij in 2024. Zoals in ‘88 tot en met ‘90!