$ft,$"eft,{:H
UIT HET LEVEN GEGREPEN
WMfiJryd
ffi ,t*w
Mffiffir-.il
ru*4ffi'Jru
LffiIWffiryd il4ffifi-ffffiil} Door een verschrikkelIk auto-ongeval in 201,1, scheurde de lever van Klaartje De Dond er (26), maar haar bolle buik van zeven maanden redde haarvan een gewisse dood. Baby Leon haalde het niet, maar hU bluft voor altgd Klaartjes grote held. l*' " l,
"t .,' ,,f
l$" ,tr il $
ik weet, is dat ik auto voorbri srak. Wat er daarna met mij en miin auto er laarsre wat een
gebeu rde, is een zwa rr gat.
,A{- Voor iedereen trouwens. De
politie vermoedt dat ik door ijzel de controle over het stuur
kwijt raakte
en zo tegen de elek-
triciteitspaal belandde, maar zeker weten
ze
dat niet. Mijn mama, die achter me reed, belde meteen de ambulance op en dacht dat het allemaal wel zou meevallen, omdat ik niet bloedde en zelfs geen enkel schrammetje had ook al lag de voorruit in duizend stukies over mij. Maar zodra we in het ziekenhuis aankwamen, zag het er helemaal niet goed uit. Een gescheurde lever, een gebroken pols, drie gebroken ribben en twee shocklongen, maar nog veel erger was dat mijn ongeboren kind van zeven maanden een hersenbloedinghad en het niet ging halen. Dat was voor de dokters duideliik, maar zevertelden het niet meteen aan mijn man en mijn mama, omdat ik ook nog in levensgevaar was. Voor hen moeten die momenten zo verschrikkelijk zijn geweest, en dat was nog maar het begin, want een paar uur later overleed Leon in mijn buik
l\1rt1rz
-**@ryiwmm
I#::::J:'"1Hffi:IHffi::,
en moesten ze de
begrafenisondernemer
bellen met de gedachte dat ze misschien nog eens zouden moeten bellen voor mij, maar dat is gelukkigniet nodiggeweest. Dankzij Leon, mijn held, want zonder hem was ik doodgebloed. Het heeft namelijk een uur geduurd voordat de brandweer me via het dak uit mijn auto kon halen en als Leon toen niet tegen die wonde gedrukt had, had ik Gasthuisberg in Leuven nooit gehaald. " !m
ees'l
reeg
"De dag na het ongeval, op zaterdag en nog altijd buiten bewustzijn, beviel ik van Leon en opereerden ze me meteen aan de lever. Ze
o o o 3
z.9C
; ji F
deden er een soort netje rond, daarna herstelt de lever zich vanzelf, dat is het enige orgaan dat dat kan. Tot dinsdag hielden ze me in een kunstmatige coma, omdat ik nog altijd in levensgevaar was. Iemand moet me toen verteld hebben dat Leon er niet meer was, dat kan niet anders, want ik wist het toen ik wakker werd. Dokters zeiden me dat ik hem zo snel mogelijk moest zien voor het verwerkingsproces, en tot die woensdag erna mocht ik hem elke dag zien, maar dat wou ik niet. E6n keer was voldoende, ik had genoeg aan de foto's. Achteraf gezien heb ik daar spijt van, maar dat was toen mijn keuze en ik moet me daarbij neerleggen. Leon zien was heftig. Hij voelde koud aan en bewoog niet, anderzijds was ik er niet echt bij. Ik zat in een roes, weken
heb ik er geen traan om geiaten, of misschien wel 66n tijdens de viering in het ziekenhuis, maar dat kan ik me niet goed herinneren,
want ook dat heb ik niet bewust meege-
maakt."
!*rtens verdnict "Het
is pas
maanden later, toen een vriendin
rond onze uitgerekende datum beviel, dat het begon door te dringen en dat ik er intens verdrietigvan werd. In de dagelijkse dingen, die ik stilletjesaan weer oppikte, miste ik iets. Hij was er niet, en ik kon aar-r niets anders denken, omdat ik verder niets om handen had. Terug
"ffimpa#sr fl*:rppa 'cra 'xretSrra &ee0&t go}#,-q 'r,/e
#rur*#grd;dmr*
gaan werken, was geen optie, omdat ik nog te
vaak naar dokters moest, terwijl Bert wel weer aan het werk was als teamleider bit DAF tucks en met zijn vrienden ging voetballen. Ik wilde er hoe langer hoe meer over praten, maar hij niet, en dat hebben we overleefd door veel ruzie te m aken(lacht).Gedurende een
paar maanden zochten we ook een psycholoog op en meteen nadat het weer kon, probeerden we opnieuw zwanger te raken. Maar dat is bij ons niet vanzelfsprekend. Leon was er via inseminatie gekomen en nu ginghet ook niet van een leien dakje. EIke mislukte poging was een enorme domper. "
Hlrmertjes ..Aan die helseperiode kwam in januari eindelijk een einde, ik was weer zwanger! Nog straffer is dat het via de natuurlijke weg gebeurd is. Vanaf toen ging het met mij en tussen ons veel beter, alles viel in z'n plooi. Stiekem hoopte ik op een meisje, omdat we dan alles opnieuw zouden moeten kopen en de spullen en kamer van Leon konden opbergen, maar het was een jongen. De dag dat we het geslacht wisten, ben ik voor de gevulde kleerkast van Leon gaan staan, heb ik eens flink gezucht en besloten dat we zijn
spullen toch maar moesten gebruiken. Anders is het maar zonde van het geld en ik bekijk het ook zo, het is iets wat Leon voor zijn broertje gedaan heeft. Zijn speelgoed is nu ook het speelgoed van Pol. Het zijn broertjes, zo staat het ook op het geboortekaartje van Pol, en zo voelt het ook voor ons aan. Bert en ik hebben twee kinderen, en willen nog graag een derde, maar gaan nu eerst met volle teugen van onze lieve en schattige Pol genieten! "
nina
19