interview met
Lukas Geniušas 10
← Lukas Geniušas © Zeneka Levin
Wellicht heb je deze vraag al vaker gehoord, maar we kunnen er moeilijk omheen. Die naam van jou… best opvallend voor een pianist die grossiert in romantisch repertoire.
“Ach, daar hoef je niet veel achter te zoeken. Het is een Litouwse naam. Ik betwijfel zelfs of het etymologisch op ‘genie’ teruggaat. Mogelijk is hij afkomstig uit het Pools, waar hij wel die connotatie heeft. Nu ja, het klinkt wel mooi — puur fonetisch bedoel ik. Maar euh… zeg maar Lukas.” Laten we het dan ook informeel over Rach 2 hebben. Of moeten we met zo’n hoeksteen van het pianorepertoire nog altijd met twee woorden aanspreken?
“Ik heb toch een tijdje het gewicht van het concerto gevoeld. Ik leerde het werk spelen kort na mijn zilveren medaille op het Chopin Concours in 2010. De concert aanvragen begonnen binnen te stromen en Rach 2 was een typische suggestie. Op dat
moment heb ik heb alle kansen gegrepen, maar heel eerlijk: ik had weinig tijd om het ten gronde in te studeren. Uiteraard kon ik op mijn techniek buigen, te veel wellicht. Ik voelde me aanvankelijk niet heel comfor tabel. Pas na een jaar of vijf kon ik Rach 2 zonder blozen deel van mijn repertoire noemen.” Begrijpelijk. Het is niet bepaald een toonladderoefening voor beginners.
“Rach 2 is een essentieel stuk van de pianoliteratuur. Ook voor de componist trouwens. Rachmaninov schreef het ter loutering van een lange depressie, waarin hij na het debacle van zijn eerste symfonie in verzeild was geraakt. Vandaag staat het te boek als het eerste belangrijke werk uit zijn middenperiode. Het is trouwens veel moeilijker dan het eveneens geliefde Derde Concerto, dat ik al op mijn vijftiende in de vingers kreeg.”
Speelt je Russische komaf daarin een rol?
“Etnisch gezien ben ik via mijn vader deels Litouwer. Ik spreek de taal, bezit de natio naliteit en speel er minstens 10 à 20 keer per jaar. Maar cultureel gezien ben ik inderdaad door en door Rus. Ik heb het geluk deel uit te maken van wat je met recht en rede een muzikale dynastie mag noemen. Letterlijk iedereen van mijn familie is muzikant. Zo was mijn grootmoeder, Vera Gornostayeva, een legendarische pianodocente. Ze leidde pianisten op van het kaliber van Pogorelich en Babayan. Onder haar vleugels heb ik heel die Russische traditie met de paplepel binnen gekregen.” Staat zoiets een overwogen interpretatie soms in de weg?
“Ongetwijfeld waren mijn eerste interpreta ties eerder naïef. Ze kwamen vanuit de buik, zonder veel vragen te stellen. Naderhand ben ik meer gaan nadenken. Als ik vandaag
