AL WAT GROEIT

NIETS BESTA AT DAT NIET IETS ANDERS AANRAAKT

Ze is iemand die ik al een eeuwigheid ken, deze bijna-buurvrouw. Haar woonst plakt haast aan het park en als ze over haar thuis praat, lijkt het of ze samen met de vogels in de kruin woont van de wilg die haar keukenraam vult. Er wordt daarboven in potten en m²bakken ook eetbaars gekweekt. Dit jaar waren o.a. de patatten een succes, “zoooo lekker”. Er zat zelfs een mini-watermeloen bij. Telkens we elkaar spreken valt het me op hoe ze zich onvermoeibaar smijt voor het behoud van al wat groeit, of niet meer groeit in onze gemeente en ook daarbuiten. Haar gedachten springen van de hak op de tak en je zou denken dat er chaos heerst in haar hoofd maar vergis u niet, het houdt wel steek.... want uiteindelijk is alles verbonden. Ze informeert zich over onderwerpen die haar aan het hart liggen, zoals het behoud en herstel van ruimte. Wis en zeker niet alleen het menselijke leven maar al het leven op deze planeet. Ze vraagt administratieve dossiers op, spreekt mensen aan, gaat naar conferenties en deelt wat ze vindt. ‘In de hoop te begrijpen waar het precies mis gaat en hoe dat te keren’. Een eeuwig zoeken.

Waar het mee begonnen is vroeg ik haar? Het heeft er misschien altijd al in gezeten. Als kind verdroeg ze geen lopende kraan tijdens het tandenpoetsen of begreep ze niet waarom er files waren, met telkens 1 mens per auto. Ieder voor zich, niet delen en ook niet afspreken om beter te doen. De verspilling en achteloosheid die ze overal ziet raakt haar diep en ze trekt daar hard van leer

Muurtje in het Sint-Franciscuspark, Sint-Joost-ten-Node.

tegen. Iemand anders betaalt daar altijd de rekening voor: een mens, de natuur, de dieren, …

Gaan we stilaan die andere, die zorgzame, die bewuste dynamiek voeden? “Wij groeiden op met Alice Nahon, hè: ‘’t Is goed in ‘t eigen hert te kijken, Nog even vóór het slapen gaan’” Een dynamiek waarin we terug voeling

NIETS BESTA AT DAT NIET IETS ANDERS AANRAAKT

hebben met échte noden en échte rijkdom… durven we dat ? Enkele patattenplanten zien bloeien. Die éne bij die de weg vindt naar die éne bloem op een dak. Een lente met een blauwe hemel zonder streepjescode getrokken door vliegtuigen. Stilte en vogelzang. Regelmatig contact met de buren voor de deur. (Ver) binding met de aarde, met al wat rondom ons leeft. We zijn nooit alleen. Ademen. Traag zijn. Oog hebben voor de poëzie en soms ook de humor van ‘het universum’. Voor het mirakel van het leven dat zich elk moment afspeelt. Opvoeding, onderwijs, reclame, sluwe marketing, sociale druk, dogma’s, trauma’s… Ze staan de verbinding met wat ons echt beroert in de weg en smeren ons ingebeelde noden aan. Die doen een economie draaien waar een levende planeet pijnlijk aan wordt opgeofferd… Zonder dat we ook maar voldaan raken.

Het leven biedt immens veel mogelijkheden. Misschien moeten we wel onze verbeelding bevrijden ook van javel-denken (Ha, even uitleggen: alles veel te proper en ontsmet willen, het mos op de tegels, u weet wel. Symbool voor een steriele wereld). Momenteel lijkt het er heel hard op dat onze verbeelding gevangen zit in beton, asfalt, blikken auto’s, ieder in zijn opbergkast, netjes van mekaar gescheiden (crèche, scholen, bureaus, homes, …) We laten ons heel erg beperken.

We begrijpen elkaar. Wordt vervolgd…

Avondliedeke Alice Nahon

‘t Is goed in ‘t eigen hert te kijken Nog even vóór het slapen gaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hert heb zeer gedaan; Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei; Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei. En vind ik in het huis mijns herten, Dat ik één droefenis genas, Dat ik mijn armen heb gewonden Rondom één hoofd dat eenzaam was, Dan voel ik, op mijn jonge lippen, Die goedheid lijk een avond-zoen. ‘t Is goed in ‘t eigen hert te kijken En zó z’n ogen toe te doen.