UITZET2090 | ZAANSE STREEKDRACHT NA DE ERGST DENKBARE OVERSTROMING

INLEIDING DE ERGST DENKBARE RAMP Dit is een persoonlijk relaas. Dit gaat over mij. En over het project dat ik hier presenteer. Ik schrijf dit begin maart 2021.

Ik begon dit project in de zomer van 2019 met als doel om een mogelijk alternatief te ontwerpen voor de fast fashion-industrie (en het tevens te maken) voor ‘gewone mensen’. De huidige textielindustrie vormt een grote ‘taartpunt’ van de geglobaliseerde wereldeconomie. Mode is een van de voornaamste aanjagers van massaconsumptie, verspilling en wegwerpmentaliteit. De textielindustrie levert daarmee een aanzienlijke bijdrage aan de opwarming van de aarde, de vernietiging van een leefbare biosfeer, de uitputting van natuurlijke grondstoffen, onomkeerbare vervuiling en het uitsterven van soorten.

Specifiek voor Nederland veroorzaken deze ontwikkelingen een gevaarlijke cocktail van zeewaterstijging, tropische zomerhitte, verdroging van dijken, extra verzakking van stedelijk gebied dat toch al onder NLP ligt en onstuimige weersomstandigheden. Er bestaat een gerede kans dat westelijk Nederland, dankzij deze grillige optelsom van onvoorspelbare fenomenen, aan het begin van de 22ste eeuw onder water staat. Uitgezonderd wat nieuwe ‘Waddeneilanden’, zoals het toekomstige Zaankogerland.

Is dit iets wat ‘we’ moeten laten gebeuren, alleen maar omdat we onder andere plezier beleven aan (te) vaak en (te) veel nieuwe kleding kopen, die we een paar keer aan hebben en vervolgens ijskoud wegdoen? Of die we doneren aan de kringloopwinkel om ons geweten te sussen? In ‘Afrika’, waar voorheen een deel van de afgedankte kleding – afgedankt, niet afgedragen – naartoe werd verscheept, willen ze de ‘textiel-tsunami’ uit het Westen niet eens meer hebben.

Persoonlijk zeg ik: nee, geen enkel moment van kortstondig consumentengeluk is het waard om de toekomst van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen op het spel te zetten. Nee, een kast die uitpuilt met slecht gemaakte (polyester vezels), slecht zittende (confectiematen), slecht te repareren (‘geplande veroudering’) industrieel (liefdeloos) vervaardigde kledingstukken is geen luxe, en helemaal niet als je bedenkt dat de échte prijs die je ervoor betaalt is dat je zuurverdiende koopwoning (of eindelijk in de wacht gesleepte huurhuis) straks wordt weggespoeld door Noordzeewater, de Ergst Denkbare Ramp.

Nee, ‘retail therapy’ geeft geen psychische verlichting voor chronische schuldgevoelens die je depressief maken, alleen maar omdat je ‘dat wat nodig is’ voor je uitschuift omdat je ‘daar nu 11