Kotoba Ichiban Ju Para Kay by The Searcher

Ukol sa pabalat Tatangayin ng hangin ang bawat letra Aanurin ng dagat ang bawat salita At pagliliyabin ang bawat kwento at tula Maaaring ito na ang huling beses Na madarama ang dampi ng hangin O masaksihan ang pagbalik ng alon At ang init ay mapapalitan ng taglamig

Ngunit ang lahat ng ito Ay para sa'yo.

Ang pabalat ay likhang sining ni Erick Michael OpeĂąa

Para sa patuloy na pagdaloy ng literatura

The Searcher Literary Folio 2016-2017 Karapatan sa Paglathala © 2016 Reserbado ang lahat ng karapatan sa produksyon, reproduksyon at distribusyon ng aklat pampanitikang ito ng The Searcher 20162017. Ang pag-aari ng mga akda ay nananatili sa mga indibidwal na kasama sa koleksyong ito. Kinakailangan ang permiso mula sa mga may-akda bago ito muling mailathala maliban kung ito’y gagamitin bilang sipi sa mga kritikal at pang-akademikong papel. Patnugot ng Isyu Jerlyn Comendador Pagsasala Joana Mae De Jesus Kaye Mari Maranan Joan Estrella Rosaleen Flor Agojo Princess Julie Ann Manalo Teknikal Erick Michael Opeña Grapiks Erick Michael Opeña Paul Allen Maralit Reggie Ortiz Zaica Atienza George Condino Aaron Servaz Rad Oliver Rimas Kabuuang Disenyo Erick Michael Opeña Estilo ng titik na ginamit sa pabalat: Amarillo © Francis Studio | Francis John

Para Kay

Kotoba Ichiban Ju

Paunang Salita Para kanino tumitinta ang iyong panulat? Para kanino ang mga bunton ng iyong hininga? Para kanino mo iaalay ang natitirang espasyo ng iyong magagandang alaala? Iyan ang mga bagay na pumasok sa isip ko habang narito ako ngayon sa tabi ng kalsada, tinitingnan ang bawat isang lumalampas sa aking harapan.Wala pang bus na dumadaan kaya dapat ko nang ilapat sa pahina itong mga ideyang ilang araw ko na ring pinag-iisipan. Gabi na at nagmamadali ang bawat isa. Mga nakikipag-unahan upang makasingit pa sa sasakyang ilang minuto ring inaabangan. Para kanino nga ba ang huling upuan ? Katulad mo rin sila. Gumising, bumangon, ginampanan ang mga parte nila dito sa mundo, magpapahinga. Pero para kanino kaya nila inaalay ang araw na ito? Ako, inaalay ko ang araw na ito sa kahuli-hulihan kong pagkakataon upang magsulat bilang patnugot ng folio ng The Searcher. Sa mga papel na dinuguan ng mga marka at sa mga mundong nabuo sa pagitan ng pahina. Sa paglipas ng oras, ng panahon at ng araw, tayo ay hinuhubog ng iba't -ibang pangyayari. Mula sa unang pagtayo sa sariling mga paa hanggang ngayong nakakatakbo na tayo ng mabilis, patuloy na nilalakaran ang landas ng buhay. Marami na ang nangyari. Noon, umiiyak lamang tayo dahil hindi mabibili ng magulang natin ang ating gusto hanggang ngayon pinipigilan nating umiyak kahit pa hindi tayo ang gusto ng mahal natin. Ngunit ang lahat na ito ay ang bumubuo sa kung ano tayo ngayon. Mula noong makakuha ka ng A+ sa unang guro mo hanggang ngayon na nagdadasal ka sa kahit tres man lang sa pinakamataas na unit ng subject

mo. Noong naniniwala pa tayo na sinusundantayo ng buwan hanggang ngayon na tayo na mismo ang naghahabol sa araw upang makahabol sa deadline. Kaya't sa puntong ito, hayaan nating itigil saglit ang panahon. Upang maiilay sa mga bagay na hindi natin kalimitan napapansin, mga taong hindi nabibigyan ng tamang pagkilala at mga pangyayaring hinahayan nating kumain sa sistema. Ngunit hindi lang iyon, ngayon ilaan natin ang ilang butil ng buhangin sa ating orasan upang maiilay sa mga tao at bagay ang pagpapahalang nararapat sa kanila. Sayo. Kasabay ng pagkilala sa nakaraang dalawampu't-apat na taon at sa pagdiriwang ng ika-25 anibersaryo ng Politeknikong Unibersidad ng Pilipinas- Sto. Tomas Batangas, inihahandog ng The Searcher ang kahuli- hulihang edisyon ng Kotoba Ichiban. Ang Kotoba Ichiban Ju- Para Kay. At ang edisyon na ito ay para sa iyo. Para sa mga pinagdaanan at patuloy mo pang pagdadaanan, para sa hangin na dumadampi ngayon sa iyong mga balat. Para sa iyong hinaharap na natatabunan man ng hamog ng nakaraan ay magpatuloy ka. At para sa inyo na patuloy na tumatangkilik sa literatura at aming mga likha.

Para sa iyo na nagbabasa-- Salamat.

Jerlyn M. Comendador

Patnugot ng Isyu, Para Kay

Talaan ng nilalaman When Rapunzel Let Down Her Hair

Ikalawang Dagli 11 Signal No. U 13 When Autumn Falls 16 Deadly Nightshade 18 Para kay JC 20 Binhi ng Balintuna 24 5 Gifts, 5 Letters and the Truth

Mahal kong... 30 Novaturient 31 Ang Tokador ni Lola 32 Misteryo sa likod ng Nuno, Tikbalang at Aswang

Ikatlong Dagli 42 Palimos 43 Fun Run 49 Radio 50 The Optimist 52 The Bonfire Poem 53 Basang Sisiw 54 Felice 55 Sana'y Masagot mo ang mga Katanungan Ko

Time Warp 59 Sa Ikapitong Palapapag 60 Panawagan ng Dalita 63 Apir Disapir 64

It's Not You, It's Me 65 Unconditional Love 68 Sa Likod ng Salamin 69 Isang Pagaalay 72 Character Crisis 75 Ika-apat na Dagli 76 Ang Aking Ikaw 78 2-25-1986 80 The Living Legends 82 Simplex Gaudium 84 A Letter to Him 85 10 87 Covalent Bond 92 Sigaw ng Piping Dukha 93 Midnight Blues 94 Buhay Raliyista 95 Ang Tunay na Sakripisyo 99 Ang Estranghero, ang Regalo at ang Pangalang hindi ibinigay

102

He Liked How It Itches

109

Free Taste 113 ARTWORK NI PAUL 115 See 116 Ika-anim na Dagli 120 Sapiosexual 122 When Prophecy Becomes a Reality

128

EM-MAN Gagaya's lifeless story

135

When Rapunzel Let Down Her Hair Kaye Mari Maranan

She doesn’t care much about the gravity that is pulling her. It was a force too strong that she couldn’t even dare resist. She allowed herself to enjoy the free fall. And now she is… broken. It was love. She was certain. But how the “once upon a time” became a buried past of a love story that didn’t end with a “happily ever after” she wasn’t sure what fell apart. *** It must be wrong to start a story with its ending. While the future remains to be uncertain, people somehow know how other things will turn out; but because of hope that things could change, they kept the blind eye not knowing it was false hope. She just wanted to change her life. Desperately. So like Rapunzel letting her hair down from the top of the tower and wished that it’s not the ogre climbing, she waited for a prince charming to rescue her. And then one day, he finally came. And things started to change…for the better…then, worse. She would like to believe it was love at first sight. But everytime she looks at him, she knows that a large space in her heart already belongs to him long before. Only she couldn’t decipher what it was for, if it is longing or loathing or both.

The sadness of being alone with all her memories gone were washed away by his presence. They created new memories and tried to forget the lonely past that haunted them. There must be something so sad in her forgotten history that until now she feels broken. But

{8} Para Kay Joana

whatever it is they were running away from scares her and maybe also him because he was more enthusiastic of getting away. But still, she relied on him for she doesn’t know anything but to trust.

And at the same time doubt.

The way he holds her hand makes her feel secured yet why is he grasping it so hard that she felt danger coming? Why her heart suddenly became just a bloodpumping organ when he once made it flutter? Why does her mind seem to know much about him even when he doesn’t say a thing? Why does it hurt so much inside? Why do tears keep on falling when she thought it was love?

The heart never forgets, after all.

She couldn’t remember what really drove her to her edge. It must be something so painful that she chose to forget. Everything. Seeing how he showed himself as dashing prince hiding his gruesome ogre self, she realized why it didn’t turned out to be the sweetest fairy tale.

It was love. But a selfish kind of love. A suffocating kind of love.

He wanted to keep her for himself. He thought that keeping her in the tower could give their love a second shot. He thought that she’s a fool that would fall again into his trap. How can he be so mean? But she knows better than him even without her memories. There’ll be no more way for him to get down the tower nor to get up. To chase and capture her again. *** She doesn’t care much about the gravity that is pulling her. It was a force too strong that she couldn’t even dare resist. She allowed herself to enjoy the free fall.

She will never come back to the tower. Para Kay Kaye

{9}

For the pixie cut you just had they were running away from scares her and maybe also him because he was more enthusiastic of getting away. But still, she relied on him for she doesn’t know anything but to trust.

And at the same time doubt.

The heart never forgets, after all.

It was love. But a selfish kind of love. A suffocating kind of love.

She will never come back to the tower. *For the pixie cut you just had

{10} Para Kay Joan

Ikalawang Dagli Rosaleen Flor Agojo

1 unread text message V: Bakit ang karaniwang sakit ng mga bida sa telenovela ay amnesia? Bakit di pedeng gawing almuranas? O kaya naman kulani? Luslos? Bakit laging amnesia? Ako: Siguro dahil ang amnesia ang sakit na pede pa ring maging maganda ang isang artista. Madali i-portray 'ika nga nila. Saka isipin mo na lang kung may sakit si James Reid na luslos sa pelikula, gaganahan ka pa bang panoorin yun? Maganda bang malaman na ang dahilan kung bakit nagkabalikan si Popoy at Basha dahil gumaling na ang almuranas nilang dalawa? Isa lang 'yan sa libo-libong texts na mula kay V, na di ko maunawaan kung bakit niya ba tinatanong sa akin. Pero 'di ko rin maunawaan kung bakit ako na isang lalakeng nasa tamang katinuan ay laging sinasagot ang kanyang mga katanungan. Gusto kong malaman ang dahilan kung bakit nagpapakapagod akong mag-isip at itype ang sagot ko na 'yun sa walang kwenta niyang tanong. Para siyang pagkain kapag kapaskuhan at bagong taon. Masarap pero nakakataba. Maginhawa sa pakiramdam pero masakit sa puso. V: Kadiri nga kung almuranas ang dahilan kung bakit nagkaSecond Chance sina Popoy at Basha. Pero makita yung luslos ni James Reid? Hmm, baka pede ko na ring pagtyagaan. Hehehe. Ako: E yung luslos ko gusto mong makita? Joke lang di ko yun sinend, hindi pa ako ganun kadesperado. lol Saka wala ako nun, maniwala ka. V: Alam mo ang saya mo talagang kausap. Lagi tayong magkaPara Kay Iyah

{11}

sync. We always talk about unnatural things, weird stuffs mapapolitics, life, humor, reality, religion and anything under the universe without getting bored. Komportable na talaga akong kausap ka. Buti na lang nadyan ka. Your the only person I know I can talk these things about. Hindi ko alam kung kikiligin ako o uunahin ko munang itama yung grammar nya. Ako: **You're HAHAHA. Thank you. Btw, kumusta na kayo ng boyfriend mo? OO. Taken na siya. Kaya hindi na ko papatol sa mga panghaharot niya sakin or should I say sa pag-aassume na nilalandi niya ako? V: Ahm. We're in good terms. Malapit na nga 3rd anniversary namin e. Anong gift kaya pedeng ibigay? What d'ya think? At heto na naman ako, tintype ang sagot sa tanong niya. Kailangan yung witty na answer lagi, yung medyo pa-deep para mapangiti ko siya at ganahan pa siyang replyan ako. Para may mai-screenshot pa kong sweet messages niya. Para madagdagan pa ang 5,182 naming convo sa inbox ko. Para siya pa rin ang dahilan ng pagka-late ko sa klase dahil napuyat ako sa pag-aantay ng reply na nakatulugan na pala niya. Para may good-morning-take-care message akong makikita sa umaga. At syempre, para papaniwalain ang sarili ko na sa ganitong paraan minamahal niya rin ako... *Inaalay ko ito sa mga taong pinaglaruan ng lumipas na mga landian at para sayo JVL salamat sa walang katapusang harot.

{12} Para Kay PS

Signal No. U ReiJanGon

Naalala ko nung nandun ka pa lamang sa ulap Ang layo layo mo, tinitingala lang kita Pero masaya na ko, kasi napapangiti ako ng iyong ganda Hindi ko sinubukang itaas ang kamay ko para abutin ka Kasi alapaap ang nasa pagitan natin Kaya sabe ko sa sarili ko, â&#x20AC;&#x153;dibale na, masaya na ko sa ganitoâ&#x20AC;? Hanggang ang dalang singaw ng hangin ay nakondensa Mula sa pagiging ulap, ay naging ambon ka. Sinalo kita ng buong puso Taas kamay kong dinadama ang pagdampi ng bawat patak mo sa aking mukha Nakapikit akong isinasapuso ang ampiyas ng pag-ibig mo sa akin. At doon, ang dating ulap ay naging ambon Ang minahal kong ambon. At ikaw, ang ambon. Nun ko minahal ang ambon. Ang ulan. Para basain ang natutuyong damdamin paminsan minsan Magtatampisaw, magpapakabasa, magsasayaw sa ilalim ng ulan Kasama ka. Tayong dalawa. Ikaw na pabugso bugsong ambon Ikaw na panaka-nakang ulan Ikaw na sikat ng araw-At minsan nga akong nagsilbing liwanag ng buwan mo hindi ba?

Para Kay Jerlyn

{13}

Ikaw na buhay na metapora-Ikaw Ang Minahal Ko. Hindi ang bagyo na idinulot mo. Patawad, nalunod mo ako. Kaya kinailangan kong lumikas palayo sayo. Ngayon ay paunti unti nang tumatahan ang langit Sumisilay na ulit ang liwanag na kinain ng bagyong masungit Habang ang ulap ay nahahawi na muli ng iyong ngiti.. At ang pagtila ng ulan sa mga mata mo ang sa atiâ&#x20AC;&#x2122;y babati..

Ito ang mga natutunan ko: Una, Kapag hiningian ka ng ambon, ambon lang ang ibigay mo Huwag bagyo Dahil maaring hindi siya handa sa idudulot nito Malulunod, matatangay, aanurin Baka wala nang matira sa minsang naging tahanan ng pag-iibigan niyo Pangalwa, Alam ko na kung bakit PAGASA ang ahensya para sa bagyo Dahil kakapit ka sa pag-asang baka naman may mababalikan ka pa Baka naman humina na ang bagyo at humupa na ang baha {14} Para Kay ReiJan

At kaya mo na ulit lusungin ang daan pabalik sa tahanan nyong dalawa Pero marahil hindi, dahil ikatlo, Ang bagyo na kagaya mo ay marahil bagay sa kidlat na kagaya nya Mabilis, maliwanag, gumuguhit at nag-iiwan ng marka Hindi sa kagaya kong sa papel at tinta humihinga Liliparin at matutunaw lamang ako ng pag-ibig mo

At pang huli, Maging ambon, ulan, bagyo man ang dumaan Sa pagtila nang mga ito, Bahaghari ang babati sa iyo At nasa magkabilang dulo man tayo ng bahagharing ito Heto na ang unang hakbang ko, Magtagpo tayo sa gitna Ampyasan mo lang ulit sana ako ng pag-ibig mo Hindi pa ako handa sa panibagong bagyo. *Para sa mga nasalanta, para sa tatlong kumag na naniwala sa ganda nitong tula at para sa mismong tula. Para Kay Carmella

{15}

When Autumn Falls Joana Mae de Jesus

I am Autumn, and when I fall in love Please love me back. I am fine. Even you gave me false hope. Even you made me cry. Even you donâ&#x20AC;&#x2122;t love me back. Even you do left me. I am fine. I will be fine forever. I promise. I am still waiting like the old times At exactly seven oâ&#x20AC;&#x2122;clock in the evening. Under the lamppost with white lights Under the moon and stars in the big, dark sky. But I am not waiting for you I am waiting for your soul To touch me and hug my cold body. And I just close my eyes, Dreaming. Remembering how you held your last breath, In this place. Exactly where I stand.

{16} Para Kay Erick

Do you still remember? Or does heaven even allow you to remember? The night when I said “I love you.” You laughed. You asked me, “Autumn, are you fine? It’s impossible. We’re just friends. Are you cold? Are you sick?” And I just felt nothing. Numb. I just saw darkness. And the next thing I knew, your dead body laid within my arms. With my hands exactly in your neck. I just stopped your breath. Your eyes wide open. And I am fine. I really am. I loved you, and you don’t loved me back. That is right for you. Goodbye, my love. So the next time When I, Autumn falls in love, And he does not love me back. Surely you know the ending On how his time will stop. Tick tock. Tick tock. Have a great journey to heaven. *For all psychopath lovers out there, welcome to my world. And please love me back.

Para Kay Michael

{17}

Deadly Nightshade Neal Andrei Lalusin

He used to call me poison Like I was enough to destroy him And I was his blood and bone Like I was enough to hold him But every night, you’ll hear me scream Like the sirens that call for help And every night, I hear his voice Like the violins that sooth my ear But no one can fix him, can make him better Every night the sirens are as loud as his laugh And when he hits me as hard and as rough The violence feels like true love He called me perfect Where all my rivals failed him They were his fire and gasoline But they weren’t enough to ignite him And every night, you’ll hear me sing Like the sirens that send for help {18} Para Kay Reymark

For every night, he hears my pain Like the violins that keep him entertained After all this time in this gold-plated chaos He became unfixable And through my sepia-toned desperation I became unbreakable But I can fix him, can make him better I got my Bible and I got his gun He knows that I’m pretty when I cry But I’ll be prettier when we’re gone He called me deadly nightshade He hit me and it felt like a kiss I called him my wicked blade And with my heart, I’ll sing him to sleep Every night, you’ll hear me cry to sleep For I’ll never have his love to keep Forgive me I have to take him with me *For my friend who kept coming back to her lover, even after being raped and beaten so many times. Para Kay {19} Dan

Para kay JC Mike Clester S. Perez

Napakalaki ng kasalanan ko kay JC… Sa kabila ng mga kabutihang ginawa Niya sa akin ay hindi ko Siya kinilala… Hindi ko rin sinunod ang Kanyang mga tagubilin… Napadpad sa isang makasalanan at maling relasyon… At higit sa lahat, nagtanim ako ng galit sa aking mga magulang… Nagtampo ako ng sobra sa mundo at palagi kong itinatanong, Bakit magulo ang pamilya ko at ba’t ako palaging nasa sitwasyong talo? Ako si Mike, 23 taong gulang at isang inhinyero… Nais kong ikwento ang pinaka-importanteng pangyayari sa buhay ko… *** Oktubre 2, 2014 – Nang malaman kong nakapasa ako sa eksam ng pagiging inhinyero ay natunghayan kong umiyak ang aking ina at ate habang ako ay nakahiga, nakatingin sa kisame, nakatulala at pawang baliw ngumingiti at lumuluha… Oktubre 20, 2014 – Nagsimula akong magtrabaho sa isang kumpanya sa Cavite bilang isang inhinyero. Hindi naman talaga ito ang kumpanyang gusto ko kundi yung karatig nito ngunit hindi ako roon natanggap… Oktubre 21, 2014 – Agosto 1, 2015 – Mga panahon ng aking pakikipagsapalaran sa mundong mabagsik. Dibdibang trabaho sa kagustuhang mapermanente. Pagpipilit sa isang relasyong mali. Ambisyong yumaman at maghiganti. At patuloy na pagkapuot sa aking ama dahil sa kanyang mga ginawa sa amin... Naging mahirap ang mga Para Kay {20} Ervin

panahong ito. Karamihan ay mga umagang walang kulay ang ulap at mga gabing humahapis ang mga bituin sa langit. Agosto 2, 2015 – Naimbitahan ako ng isang katrabaho sa isang pagdiriwang at doon ko naunawaan ang lahat. Nagulat ako… Nasa pagdiriwang na iyon si JC… At sa pagkakataong iyon, napansin ko Siya… At nilapitan Niya ako at tinapik sa likod… Niyakap… *** Nalaman kong mahal na mahal pala ako ni JC… Naintindihan ko rin na handa Niya akong patawarin sa aking mga nagawang kasalanan… At sa lahat ng mga kasalanang aking nagawa, Siya ang aking naging Tagapagligtas na umako ng aking mga pagkakasala… *** Septyembre 19, 2015 – Nalunod ako sa isang batis. Akala ko nung una ay hindi ako makakaligtas, ngunit sa puso ko ay gusto kong mapaibabaw sa tubig at nangako ako na pag nakaahon ako sa pagkakalunod na iyon ay makikipag-ayos na ako nang tuluyan kay JC. *** Ako si Mike, at isa na ako ngayong Baptist… Hindi ako makapaniwala sa buhay kong tinatamasa ngayon… Napakasalimuot pa rin naman ng mundong ito, maraming problema, maraming suliranin sa pamilya, trabaho, pera at iba pa ngunit buhat ng makilala ko si JC at nang mailigtas Niya ako sa pagkakalunod sa batis ng kasalanan ay naramdaman ko ang isang nagsusumidhing kasiyahan sa aking puso. Para Kay Kat

{21}

Isang kasiyahang gusto kong ibahagi sa iyo na nagbabasa nito… Na animo’y ilaw ng isang kandila na hindi napapawi. Kahit sa gitna ng mga kalungkutan at hamon ng mundo, hindi ito namamatay. Nagbibigay ilaw ito sa akin sa pang-araw-araw kong buhay. May mga panahong nalulungkot at nagagalit ngunit sa tuwing dumarating ang mga oras na iyon ay naalala ko ang kabutihan at pagmamahal ni JC para sa akin. Dahil dito ay bumabangon ako at pinapalitan ko ng malaking ngiti ang yamot at lungkot sa aking mukha. Mula nang makilala ko si JC ay natutunan kong maging positibo na kahit na nadudurog ang puso ko sa loob, may kakaibang pwersa na nagsasabi sa akin na “Anak ngumiti ka, maayos din ang lahat… ‘Wag kang mag-alala, naririto lang ako sa likod mo. Humayo ka lang.” Talagang napakabuti ng Panginoon sa buhay natin… Kahit na tayong lahat ay ipininanganak na makasalanan, ipinadala ap rin Niya si JC sa mundo upang akuin ang ating mga kasalanan. Lahat tayo ay dumating sa mundong ito ng bulag. Bulag sa kaalaman at katotohanan na kapag tayo ay namatay ay sa impiyerno tayo pupunta dahil makasalanan tayo… Ngunit ipinadala ng Ama si JC dito sa lupa upang tayo ay iligtas at huwag mapunta sa apoy ng impyerno. May pangako si JC sa ating lahat na kapag tayo ay kumilala sa Kanya ay may naghihintay na langit na bayan para sa atin. “Sapagka't gayon na lamang ang pagsinta ng Diyos sa sanglibutan, na ibinigay niya ang kaniyang bugtong na Anak, upang ang sinomang sa kaniya'y sumampalataya ay huwag mapahamak, kundi magkaroon ng buhay na walang hanggan.” Juan 3:16 Lahat ng pangyayari at bagay sa mundo ay talagang nagkakalakip-lakip base sa Kanyang plano. At lahat tayo ay Kanyang binigyan ng pagkakataon upang Siya ay ating kilalanin. Marahil maraming punto sa buhay natin na magulo at hindi natin mawari. Hindi natin kailangang magpaanod sa kasalanan o malugmok sa galit at kalungkutan… Ang tanging kailangan natin ay kilalanin si JC upang makamit natin ang buhay na walang hanggan at ang kaligayahang hindi mapapatid ng kahit anong unos. Ang mga pgsubok sa buhay natin ay isa sa mga kaparaanan ng Diyos upang lumapit {22} Para Kay Aldrin

tayo sa Kanya. Ayon sa Ecclesiastes 3:1, “Sa bawa't bagay ay may kapanahunan, at panahon sa bawa't panukala sa silong ng langit.” Sa isang punto ng ating buhay ay kakatukin tayo ng Panginoon upang ipaalala sa atin na mayroon tayong Ama na handang magparamdam sa atin ng walang katumbas na pagmamahal. Kailangan lamang nating iwaksi ang ating pagiging mapagmataas. Sa langit, tayo ay pantaypantay. Walang mas matalino, walang mas mayaman, walang mas gwapo o maganda. Lahat ng bagay sa mundo ay ipinahiram lamang niya kaya’t wala tayong karapatan na ipagmalaki ito sa Kanya. Kaya’t sa panahong kinakatok na tayo ng Panginoon, kailangan nating magdesisyon sa ating sarili ng buong puso… Ito ang desisyon na magpapabago sa ating buhay…

Talagang napakabuti Niya… Dati rati’y puno ng lungkot ang aking buhay… Ngayon, marami pa ring pagsubok ngunit may kakaiba pa ring saya… Saya na nagpapa-alaala na minsan isang araw ay may isang Diyos na kumatok sa aking buhay… Isang Diyos na nagpa-alala na hindi ako nagiisa...

*Ang artikulong ito ay para sa aking… Pinakamatalik na Kaibigan… Pinakamabait na Tatay… Pinakamagiting na Tagapagligtas… At ang nag-iisa kong Idolo!

J Christ.

Para sa iyo to esus

Para Kay Prince

{23}

Binhi ng Balintuna Jerlyn M. Comendador

: "Itay, tuyo na naman po ang mga palay.â&#x20AC;? "Di pa rin maayos ang irigasyon hanggang ngayon." "Hindi na naman tayo makakapag bayad ng renta sa lupa ngayong buwan. "Paano na ho kaya iyan?â&#x20AC;? : "Kuya, ubos na din yung kamote. Wala pa rin po ba tayong kanin? " : "Mga anak hayaan nyo ha, bukas luluwas kami. Mas marami na ngayon ang kasamahan, mas maraming pirma na ang nakalap. Aasa tayo, baka sakaling ibigay na nila ang matagal na nating hinihingi. Pasensya na kayo ha. " "Samahan nyo na lang muna ako magtibag tayo doon ng puno ng saging." : "Itay, natibag na ho natin kahapon yung huling puno." *Para sa mga taong mahilig magsayang ng kanin. At para sa mga magsasaka na hanggang ngayon ay nagmamakaawa pa rin upang ibigay ang pagkaing sila ang nagtanim.

5 Gifts, 5 Letters and the Truth ReiJanGon

Her bags are already packed. She takes a final look around at her room. The posters of her favorite movies and band, the books stacked in her shelf and the memos posted on the wall—she will surely miss it. She puts the five gifts wrapped in different colors in the paper bag so she won’t mistake one from another. She leaves the house before the sadness of leaving finally kicks in. She gets in the car and drives her way to the first recipient of her gift.

This is it.

The first step to farewell.

GIFT#1 Safety Blanket Mom, I don’t know when and how will you read this. Will the doctors read it for you? Or the nurses? Or maybe, you will get to read this years from now--when you get well already and be the old you again. The loving mom. The mom who cooked me pancakes with bacon for breakfast and sometimes, even dinner when I asked so. The old you, mom. Not the you now. Weak, fragile and lost. I miss you, mom. So much. As you read this, I’m probably out of the city now. Please don’t tell dad about this. I want him to live with guilt for neglecting me and having a new family. I might not come back for I don’t know how long. 5 years? 10? Or I might not even be back ever again. I’m sorry, mom. You know how much I love you and want to see you back in yourself again. But until then, Para Kay Karla

{25}

I’ll go and live by myself. Pursue the life I want. Chase my dream. Marry a man who is so different from dad; and be a mom like you. You remember this blanket? T’was your gift to me when I was three and couldn’t sleep because of the monsters under the bed that I saw on t.v. You told me that, “This blanket is sealed with my hug and love for you, sweetie. This will protect you from anything. Even from those monsters.” I’m giving it to you now. You need it more than I do. I have sealed my love and hug for you and this blanket will protect you from your nightmares and the things that have been buggin’ you. Get well, mom. Please. I love you.

GIFT#2 Bloomsbury Edition of Harry Potter and the Prisoner of Azkaban Sir Madrigal, Okay, sir, don’t freak out. I’m not planning to commit suicide. I’m just leaving. That’s all. And you, being the professor I adore most (or perhaps the only professor I like, really), I want you to keep this book. I know that you are a big fan of Harry Potter series. You always talk about it in our English class and how you managed to collect all its editions even the rarest ones. You also mentioned that you only have one missing piece for your collection, which fortunately, I have. So there you go, sir. It’s yours now. Take it as my thank-you gift for all the lessons I’ve learned from you. Although, I admit, I was not that active in any of our discussions. But just so you know sir, I have read all those books you assigned to us. Continue inspiring students and spreading the power of reading. {26} Para Kay Fol

And by the way, sorry for that last time in the middle of your class when I needed to ran to the bathroom before I create a puddle of undigested food in front of everyone. I was just really sick. Someday, maybe I’ll publish my own book. And I promise to send you a copy. An ARC one.

GIFT#3 Bikinis Vincent,

Hey, babe. I still love you.

HA! I am kidding you, jerk! I have moved on from you. Thanks for breaking my heart, you asshole. I have known my worth. And as my parting gift, here are the sexy undies I wore whenever we would make out. I can still remember how you begged while I was teasing you to untie those laces. Now, go and jerk off. You will never see me in those panties again! You’ll never see me again. In your dreams. Just so you know, Brady from Art Class, the one you’ve been calling dweeb and nerd? God, he’s so much hotter than you. I swear. Your dick would look like a sagging baby eggplant beside his. Para Kay Row

{27}

P.S: I uploaded your pictures wearing those red bikinis on instagram. Go check it now! ;) P.P.S: Please give the other gift to Lucy. GIFT#4 Ed Sheeran albums Lucy, Hey, sorry for the incident at the Victory Party. Sorry for screaming at you and calling you names. I was really drunk and you know I do stupid things when I’m one. You can’t blame me. You were my best friend. I cried on you whenever I had a fight with Vincent. I told you everything about us. How he treated me and how he cheated on me. I told you everything. But here you are, deeply and madly in love with this guy. With my ex. I want to save you from him. But you are blinded by the same lies he had fed me. But it’s your choice now. It’s your decision to stay with him instead of choosing our friendship. Don’t look for me. I’ll be fine. I will miss you. And please, even if I’m not here with you, remember what I’ve been telling you. Just be cautious with your heart. Perhaps, I was wrong. Maybe you and Vincent are really meant of each other. It pains me, still. But know that I love you. You’re the best friend that I have had. I wish you happiness. P.S: I’m giving you my Ed Sheeran collection too. Vincent hates him so much. Why not play his song whenever you guys are in a fight? {28} Para Kay Reggie

GIFT#5 Pregnancy Test Kit Brady,

Yes. I am sorry.

I am carrying now your daughter or son, maybe. But don’t worry, I won’t chase after you. I won’t demand anything from you. I didn’t even tell anyone about this. As you read this, I am already in a faraway city. Starting a new life. I won’t ruin your chance of getting a scholarship in a good university. You and your reputation—a top student, president of Art Department, the perfect son, the one everyone wants to befriend. We will keep it that way, don’t worry. You don’t have to shoulder the consequence of our mistake. My mistake. I was really drunk at the party, I made a scene by humiliating my best friend, then you came to save me. I didn’t know what I was doing. I was desperate, a mess. Then all I can remember now is that our lips were touching. We undressed. Then the next day, you were gone. Years from now, if you just want to meet your kid, I’d let you. If you just want to. Anyway, I don’t expect from people anymore.

*For you who have been constantly disappointed by people and life, for you who don’t want to leave but feel the need to do so, for you who need to escape and get lost to find his self again. Go and do it now! Para Kay Paul

{29}

Mahal kong... Angeli Nicolas

Tanong ko lang Ilang tao na ba ang pinatay at papatayin mo pa? Mga matang mababasa ng luha? Sino ka ba talaga? Ginawa ko ang liham na ito hindi para lamang maibahagi sa iba. Naisip ko lang, Ikaw na nagsilbing damdamin ng nakararami Dala ang mga pantasya at pangarap nila May nagpuyat at naglaan na bang oras para sayo? Anuâ&#x20AC;&#x2122;t â&#x20AC;&#x201C; ano pa man nais ko pa ring magpasalamat. Sapagkat hinayaan mo akong pumasok sa mundo mo. Ipinakilala sa ibaâ&#x20AC;&#x2122;t-ibang klase ng tao at Oo, aaminin ko, Marami sa kanila minahal ko na rin. Pasensya na Kung ilang pilas na ng papel ang nasayang mo. Mga tinta ng ballpen ang naubos mo. At mga kalyo sa daliri sanhi ng iyong mga nakaraang sakit. Hanga ako sa talento na ibinabahagi mo, ngunit paano mo ginagawa iyon? Ang pasukin misteryo,mahika at kababalaghan ng buhay. kung ano man ang sikretong sangkap sa talento mo, Panatilihin mo na lamang na lihim ito at patuloy mo kong sindakin, patawanin at paluhain kasama ang iyong mga akda. Nagmamahal, Ang iyong taga-hanga *Para sa mga dakilang manunulat na patuloy na pinapa-ibig ang mga mambabasa {30} Para Kay Glen

Novaturient Zaica Jane Atienza *For you who constantly fight the same demons which always left you exhausted each other brave. I'm so proud of you.

Ang Tokador ni Lola Joan M. Estrella Sa loob ng labing anim na taon, ngayon ko lang napatunayan na hindi lang talaga ako, si inay, si itay at si kuya ang naninirahan dito sa aming bahay. Hindi talaga ako matatakutin, dahil na rin siguro sa paniniwalang hindi naman totoo ang mga multo, maligno o kung ano pa mang espiritu at nasa isip lamang ito ng mga tao. Pero nitong mga nakaraang araw simula ng mamatay si Lola Esme, nag-iba na ang atmospera dito sa bahay. Tandang-tanda ko pa, Linggo noon. Katatapos ko lamang magwalis sa bakuran ng tawagin ako ni Lola Esme para ipagbulang siya ng sinulid. Hindi na bago sa akin iyon, dahil kada mananahi si Lola ay ako ang tawag niya. Nang pumasok ako sa silid ay nakita kong abalang-abala pa rin siya sa pananahi, ni hindi nga yata nito narinig ang pagpasok ko sa loob kung hindi ko pa siya kinulbit sa balikat ay hindi pa nya ako mapapansin. “La, nasan na po yung ipabubulang nyo sa akin?” tanong ko sa kaniya. Bahagyang kumunot ang noo ni Lola. “Tinawag nyo po ako kanina sa labas at sabi ninyo’y ipagbulang ko kayo ng sinulid,” muli kong sabi. Nakita ko ang pagtagos ng tingin ni lola sa aking likuran kaya napalingon din ako. Nagtaka ako ng makita ko na nakabukas ang tokador sa may tabi ng pinto. Napakunot ako dahil hindi iyon bukas kanina pagpasok ko. Nang muli kong tingnan si Lola ay namumutla na ito.

“Ayos lang ba kayo ‘La?” nag-aalalang tanong ko sa kaniya.

“O-oo naman apo, sumakit lang ang mga mata ko at kanina pa ako nananahi, hayaan mo’t mamamahinga muna ako.” Napatango na lamang ako at {32} Para Kay George

ikinuha ito ng tubig. Nasundan pa ang mga kakaibang pangyayari kay Lola. Martes noon, kami lamang dalawa ni Lola ang nasa bahay dahil namamalengke si inay at nasa trabaho naman si itay, si kuya naman ay mas madalas pang wala sa bahay. Nanonood ako noon ng telebisyon sa salas ng makinig ko ang pagsigaw ni Lola mula sa kaniyang silid. Dali-dali akong tumakbo papunta kay Lola, agad kong binuksan ang pinto at nagtaka ng makitang mahimbing itong natutulog. Hindi ko alam kung tunay ba ang mga naririnig ko o imahinasyon lamang iyon. Pero hindi ako pwedeng magkamali, boses ng lola ko iyon. Dahan-dahan kong sinaraduhan ang pinto, ngunit nanatili lamang ako sa tapat niyon. Ewan ko ba pero, may kakaiba akong nararamdaman. Wala pang dalawang minuto ang nakalilipas ng saraduhan ko ang pinto ay may narinig na akong mga kaluskos mula sa loob ng silid. Tunog ng pagbukas ng tokador at mga yabag sa kahoy na sahig. Pinagpapawisan na ako ng malalamig.

Maya-maya pa ay narinig ko ang dalawang tinig na nag-uusap.

“Sinabi ko na sa inyong huwag kayong maingay pero ang kulit-kulit ninyo.” Sabi ni lola sa mahina ngunit mariing boses. “Sinabi ko na kasi sa iyong gusto na naming lumabas dito pero ayaw mo,” sabi ng isa pang tinig. Mistulan atang nagtaasan lahat ng balahibo ko sa aking katawan dahil sa narinig. Nais ko ng tumakbo palayo pero tila nakapagkit ang mga paa ko sa sahig. Sa nangangatal na kamay ay pinihit ko ang seradura pabukas. Nanlalaki ang mga matang napatingin sa akin si lola, tila tinakasan ng kulay ang buong mukha nito habang nakaupo sa kama na tila may kausap talaga. Pinilit kong lumapit sa harap nito. Nadaanan ko ang nakabukas na aparador.

“B-bakit apo, m-may kailangan ka ?” putol-putol na tanong ni lola.

Inilibot ko ang paningin ko sa paligid, nahagip ng aking paningin ang mga bakas ng paa sa may tapat ng tokador. Dahil kahoy ang sahig at kalalagay ko lamang Para Kay {33} Zaica

ng floorwax kaninang umaga sa buong bahay kasama ang kwarto ni lola ay kitang kita ko ang ilang bakas. Imposibleng kay lola ang mga iyon, dahil higit na maliit ang mga iyon. Dahan-dahan akong lumapit sa tokador, ewan ko ba kung bakit nananatili pa rin ang tokador na ito sa bahay gayong mas matanda pa nga ata ito sa akin. Gusto na nga itong papalitan ni itay ngunit mapilit si lola na huwag itong aalisin sa loob ng kwarto nito. Napatitig ako sa malabong replekson ko sa basag-basag na salamin na nasa hamba ng pinto ng tokador. Muli akong naglakad palapit. Ngunit bago pa man ako tuluyang makalapit ay pinigilan na ako ni lola. “ Cheska, apo huwag.” Napatingin ako sa kaniya. Tila libo-libong tanong ang biglang pumasok sa aking isipan. Dali-dali akong tumakbo palabas ng pinto at nagkulong sa loob ng aking kwarto. Kinagabihan, nagising ako sa mga nagsisigwang boses sa labas ng aking kwarto. Nakasalubong ko sa gitna ng hagdan si kuya Alec.

“Kuya anong nangyayari?” tanong ko dito.

“Che, si lola.. patay na.”

Parang sirang plakang nagpaulit-ulit sa aking isipan ang balita ni kuya.

lola.

Patay na si lola. Patay na si lola. Patay na si lola. Patay na si lola. Patay na si

Nakita raw ni itay si lola na nakahandusay at wala nang malay sa loob ng silid nito, ang base dito ay inatake ito sa puso.

Hindi ko alam ngunit iba ang pakiramdam ko sa pagkamatay ni lola.

{34} Para Kay Neal

Limang araw ibinurol si lola, sa huling gabi ng lamay ay may pumuntang tatlong taong hindi namin kakilala, nagpakilala ang dalawang estudyante raw ang mga ito ni lola Esme noong guro pa lamang ito, ang kasama raw nilang bata ay anak na ng mga ito. Hindi ko maalis ang aking paningin sa bata. Simula pagdating ng mga ito ay nakatingin na ito sa kabaong ni lola, at ang isa pang nakahihindik ay ang suot na bestida ng bata. Katulad ito ng bestidang tinatahi ni lola noong isang araw. Ayaw niyang takutin ang kaniyang sarili, malay pa niya na baka nagkataon lamang iyon. Naging iba ang bahay ng mawala si lola, lalong tumahimik ang tahimik na naming tahanan. Minsan pa nga ay naririnig rinig ko pa ang pagtawag sa akin ni lola para magpabulang ng sinulid, pero alam kong marahil ay namimiss ko lamang si lola kaya kung ano-ano ang aking naririnig. Kagaya na lamang ngayon. Mag-isa na naman ako sa bahay. Dati rati ay si lola ang kasa-kasama ko dito kapag ganitong wala silang lahat. Natagpuan ko ang aking sarili sa loob ng kwarto ni lola. Hindi ako sanay na hindi makita si lola sa kaniyang upuan sa may tabi mg bintana habang nananahi. Hindi ko mapigilan ang pagpatak ng aking luha sa pag ala-ala sa kaniya. Ngunit naputol ito nang biglang umingit pabukas ang tokador at maya-maya pa ay kusang nagbukas ang pinto ng kwarto na waring may lumabas. Parang bumalik pataas ang luha ko sa nasaksihan. Napako ako sa aking kinatatayuan. Sa labas ng silid ay naring ko ang mga yabag mula sa hagdan, papataas. Ang tunog ng bola na pinapatalbog sa sahig, at ang pagtugtog ng piano sa may salas. Nagtaasan ang aking balahibo dahil imposibleng sina inay, itay at kuya iyon. Nangangatal na lumabas ako ng silid. Tumigil lahat ang tunog na aking narinig ng tuluyan na akong makalabas. Parang huminto lahat sa aking paligid, kasabay ng paghinto sa pag-akyat sa hagdanan ng isang babae at lumingon sa aking direksyon, Para Kay Denmark

{35}

tumalbog naman papunta sa may paanan ko ang bolang kanina ay tila idinidribol, nakasunod ang tingin ng lalaki sa bola hanggang sa iyon ay tumigil at umangat ang tingin sa akin, at huminto rin ang batang nakabistida na kagaya ng tinahi ni lola sa pagtugtog ng piano na tila galit pa sa akin dahil naabala ko ito. Nais ko sanang lamunin na ako ng sahig na kinatatayuan ko upang matakasan ko na ang mga ito. Lubos na akong natatakot. Maya-maya pa ay unti-unting lumalapit sa akin ang tatlo, hanggang sa mapabalik na ako sa loob ng silid ni lola habang sumisigaw. Nang pati sila ay makapasok rin ay hindi ko na alam ang aking gagawin, tila naging bulong ang bawat sigaw ko. Hinawakan nila ako sa magkabila kong braso, noon ko napagtanto na silang tatlo ang huling mga bisita ni lola noong lamay. Hinila nila ako hanggang sa maipasok na nila ako sa loob ng tokador ni lola. Impit pa rin akong sumisigaw dahil sa takot. Nang lubusan akong maipasok ay sinabi ng bata na, â&#x20AC;&#x153;ikaw naman diyan, kami naman sa labas.â&#x20AC;? Pagkatapos ay tuluyan ng nagdilim dahil sinara na ng mga ito ang tokador. Napaiyak ako sa sobrang takot. Maya-maya pa ay muli na naman niyang narinig ang tunog ng piano at talbog ng bola. Sila pala ang itinatago ni lola sa tokador. Sila pala ang kasa-kasama namin dito sa bahay. Sila pala ang mga lihim na kalaro ni lola.

*Para sa mga taong may ibang kasama sa bahay na â&#x20AC;&#x2DC;di nakikita

{36} Para Kay Angeli

Misteryo sa likod ng Nuno, Tikbalang at Aswang Joana Mae de Jesus

â&#x20AC;&#x153;Apir, disapir, wanhap, wanport. Wanport, wanhap, disapir, apirâ&#x20AC;? *** Grade 1- Mga larong tumbang preso, tagu-taguan at apir-disapir ang pumapatay sa mga bakanteng oras namin noon. Dagdag mo pa ang pag-aalaga ng kisses na may bulak at pulbo upang bumango, umaasa na pagkalipas lamang ng ilang minuto, dadami na ang mga ito. Sa mga lalake kong kamag-aral, panghuhuli ng gagamba ang kanilang pinagkakalibangan. Saktong 11:30 ng tanghali, katirikan ng araw, papalabasin na kami. Bubuksan ang

gate ng paaralan at una-unahang makauwi sa kani-kanilang bahay. Dahil isang tawid lang ng kalsada ay makakauwi na ako, mabilis rin akong makakabalik sa eskwelahan. Saktong alas-dose ng tanghali ay makakabalik na ako. May isang oras pa ako upang makipaglaro. Hindi pa namin iniintindi ang mga aralin dahil bukod sa marunong na akong magbasa at mag-multiply sa edad na anim, paglalaro ang unang nasa listahan ng walang muwang naming isipan. Nasa pampubliko akong paaralan at parte na ng aming kaugalian ang maglinis ng room pagkatapos ng klase, cleaners kung baga. Ang mga naipong kalat, itatapon sa likod ng paaralan. Doon nakatambak ang mga basura kasama ang mga sirang lamesa at upuan. May maliit na sapa doon na minsan-minsan ay may buhay pang mga tilapia. Matataas ang damo na may puting parang bulak sa ibabaw, tinatawag naming itong wishing plant. Pipitas, pipikit, hihiling at pagkatapos ay hihipan ang halaman. Madalas iwasan ang likurang parte ng eskwelahan dahil bukod sa mga kwentong may naninirahang multo raw dito, may mga kwentong kababalaghan din tulad ng aswang, tikbalang, nuno sa punso at malaking sawa na lumalamon ng bata ng buo. Kaya sa tuwing magtatapon kami ng basura, unahan kami sa pagtakbo at didiretso kami sa playground at doon maglalaro bago umuwi. *** Grade 3- Unti-unti nang umuusbong ang teknolohiya ngunit kagaya ng dati, kinatatakutan pa rin ang likod ng paaralan. Minsan kaming naglaro roon at nagiwan kami ng durog na Fita sa may punso na aming nakita. Nang amin itong balikan, wala na ang Fita. Inulit naming ito ng ilang araw, at ganoon pa rin ang nangyayari. Sa wari namin, kinain ito ng dwende na nakatira doon. Hanggang isang araw ng Enero, ipinagbawal na ng mga guro ang pagpunta dito. Grade 4- Uwian na. Matapos naming bumili ng manggang may alamang sa may labas ng paaralan, bumalik kami sa loob at napagdesisyunan naming magkakaibigan na maglaro muna sa playground. Mga kaklase ko na sila mula noong nasa unang baiting palang kami. {38} Para Kay Aaron

Si Rica, medyo tomboyin kaya madalas inisin na “Rico”. Kung ano ang ikinalaki ng kanyang boses ay siya namang ikinasingkit ng kanyang mga mata. Isa rin sa aking mga kaibigan si Raul, ang siraulo sa aming lima. Payat ang kanyang pangangatawan kaya mukhang nakaluwa na ang kanyang mga mata. Ang pinakamaliit sa amin ay si Abigael, itim na itim ang kanyang hanggang bewang na buhok at nangingibabaw ang kanyang mata na kulay brown. At ang lider ng grupo ay si Richie, siya rin ang pinakamatangkad at mapapansin agad sa kanya ang kulay pula niyang buntot na buhok.

Taya-tayaan ang napagdesisyunan naming laruin. At ako ang taya.

“Tagu-taguan, maliwanag ang buwan. Pagkabilang kong sampo nakatago na kayo. Isa, dalawa, tatlo...” Nakakawalo pa lamang ako ay tinigilan ko na ang pagbibilang at sinimulan na silang hanapin. Nakita ko agad si Richie na nagtatago sa likod ng slides, nakausli kasi ang kanyang sapatos na itim. Hinahanap ko pa ang iba nang marinig namin ang sigaw ni Rica. Galing sa likod ng paaralan. Tinawag namin si Ms. Angeles, ang adviser ng aming klase at ikinuwento naming ang nagyari. Pinabalik kami sa aming room, at sinabihang huwag aalis doon. Makalipas ang mahigit isang oras, bumalik siya at kasama na sina Abby, Rica at Raul pati na rin ang janitor, guard at principal ng aming paaralan. Ang tatlo kong kaklase, pare-parehong umiiyak. *** Grade 6- Lumipat na ng paaralan sina Abigael at Raul. Nang minsan ko namang tanungin si Rica kung ano ang nagyari noong araw na bigla silang nawala, sinabi niya lang na may malaki raw na sawa. At ang likod ng paaralan ay ginawa nang halamanan. Nagtayo ng kubo sa gitna ng sapa at doon madalas nagpapahinga ang mga guro. Inalis na rin ang mga sirang upuan at lamesa roon, pati na rin ang matataas na damo. Tinaniman ito ng kamatis, mani at sigarilyas. Madalas ay inuutusan kaming mamitas doon ngunit hindi na kami natatakot doon. Kasabay ng pagkawala ng matataas na damo ay ang paglaho rin ng msteryong naninirahan doon. *** Para Kay Rad

{39}

Nasa kolehiyo na ako ngunit patuloy ko pa ring napapanaginipan ang likod ng paaralan. Madalas tumatakbo ako, minsan ay madadapa ngunit makakaalis rin ako sa lugar na iyon. Minsan, magigising na lamang akong umiiyak. At buwan ng Setyembre noong isang batang babae na nasa ikalawang baitang ang bigla na lamang nawala, hindi na natagpuan. Ang balita, kinuha ng mga dwende. Disyembre. Meeting ng mga magulang noon nang biglang magkagulo nang makita ang isang aso na may bitbit-bitbit na paa ng isang tao. Tumawag pa ng pulis noon ngunit pagkatapos ng ilang minuto, sinabi na false alarm lang daw. Paa lang daw iyon ng isang manikin. Enero. Patay ang isang batang lalaki, nasa ikaanim na baitang. Nalunod daw sa sapa. Ngunit ang bali-balita, napaglaruan daw ng tikbalang. *** Patuloy pa rin ang panaginip ko. At napagdesisyunan ko na bumalik sa paaralan ko noong elementarya. Sa loob ng ilang buwan, dito ako nag-imbestiga hanggang makilala ko ang matandang babae na nakatira sa likod ng pader ng paaralan. Mahigit dalawampung taon na siya naninirahan doon. At doon niya inilahad sa akin ang misteryong matagal ko nang gustong malaman. *** Nang araw na mawala sina Rica, Raul at Abigael na inakala namin ay dahil sa malaking sawa ay isa palang malaking katangahan. Ang batang babae na kunuha ng dwende? Isang pagkakamali na pinaniwalaan namin iyon. Ang paa na bitbit ng aso na sinabi ng pulisya na isang manikin lamang ay isang kasinungalingan. At ang pagkalunod ng batang lalaki sa sapa ng paaralan dahil sa tikbalang ay isang katarantaduhan, Lahat pala sila ay muntik nang maging biktima ng child trafficking. Ang likod pala ng paaralan ang naging kuta ng mga sindikato. Nang mawala ang aking mga kaklase, tumawag na pala ng pulis sina Ms. Angeles at laking pasasalamat nila nang mahuli ang mga ito. Ngunit isang malaking grupo ang sindikato kaya muli ay {40} Para Kay Arianne

nagawa nila ang krimen nang walang nakakahuli. Ang batang babae ay natagpuan pala sa probinsya ng Quezon, wala nang buhay. Ang paa na bitbit ng aso ng parte pala ng katawan ng isang ginang sa katabing bayan. At ang batang lalaki na nalunod ay nanlaban pala kaya pinatay na lang sa sakal at tinapon sa sapa. Dali-dali akong pumunta sa pulisya upang isumbong ang lahat ng aking nalalaman. Ngunit nang pagbalik naming sa tahanan ng matandang babae, patay na ito. Ang sabi ng mga taga-roon, gumanti raw ang nuno dahil sinira nito ang punso malapit sa paaralan. May iba na nakapgsabi na ito raw ay isang aswang. Pero alam ko na ito ay parte na naman ng kasinungalingan. At isa na naman siya sa biktima ng kawalan ng hustisya. *** Siguro kaya hindi umuunlad ang Pilipinas kahit kabi-kabila ang pagsulpot ng teknolohiya ay dahil sa bawat krimen na nangyayari, nuno, aswang, tikbalang at malaking sawa ang itinuturong may kagagawan. At dahil sa paniniwalang ito, ang mga krimen ay nananatiling misteryo. *** â&#x20AC;&#x153;Apir, disapir, wanhap, wanport. Wanport, wanhap, disapir, apirâ&#x20AC;? Katulad ng larong pambata na apir at disapir. Isa-isa ring nawawala ang mga bata. At sadyang may mga bagay at minsan paâ&#x20AC;&#x2122;y tao na hindi na natatagpuan. ***

*Para kay Rica, Raul at Abigael na kaklase ko simula taong 2002, sana ay malimutan ninyo ang kababalaghan ng kahapon.

Para Kay Mike

{41}

Ikatlong Dagli Rosaleen Flor Agojo

"Saka ka na bumalik, kapag hindi ka na mangiiwan." Ito ang status ni Trina sa Facebook na inulan ng samu't saring love advice galing sa kanyang mga kaibigan. Hindi niya ito pinapansin at tila isang bulag at bingi sa mga sinasabi ng kanyang mga kakilala. Kaya heto si Trina, tinatype pa rin ang isang mensahe para sa taong pinatutungkulan niya ng post na iyon.

Ma, kelan ka uuwi satin? Hinahanap ka na ni Totoy. pls textbk.

*Para sa mga inidibidwal na may mabigat na dinadala at sa mga kakilala nilang hindi ito nakikita.

{42} Para Kay Junizza

Palimos

Princess Julie Ann Manalo "Basta ihagis mo lang to sa kabilang selda," wika ni Bulate na tangan sa kanyang mauling na kamay ang bagay na iyon.

"Tangina, gusto mo ba mamatay ng maaga?" tugon ko.

"Gusto mo bang mamatay ng mag-isa sa impyernong to?"

Natigilan ako at tiim bagang na napaisip habang naaalala ko kung paano ako nabahiran ng pagiging kriminal. *** Linggo noon. Sing init ng araw na nakatirik sa tapat ng ulo ko ang pagkulo ng sikmura kong isang kahig isang tuka. Ay mali. Wala nga pala akong kinakahig dahil isa lamang akong gusgusing tagalimos lamang ng pera at pagkain. "Ate palimos po," pagpapaawa ko sa mga dumadaang dalagang estudyante sa labas ng gate ng isang pangmayamang unibersidad. Malapit lamang ito sa silong ko. Dun sa rebulto ng isang taong may mga sundalong hindi gumagalaw sa gilid nito na kung tawagin ko'y mga alipin ko at malapit sa may batong nakaukit na "KM 0â&#x20AC;?. Gutom na gutom na talaga ko. Ipinunas ko ang braso ko sa noo ko sa sobrang init. Napangisi naman ako nang makitang sumama na sa pawis sa braso ko ang kaputikan ng dalwang dekadang libag ko. Kainaman. Kailan kaya uli makakaligo sa ulan? May isang buwan na rin yata ang nakalipas mula nung huli. Kumalansing ang baso na hawak ko. Nagulat ako at medyo naalimpungatan sa pag-iisip ng gutom ko. Pambihira. Pumipintig na rin ang ulo ko sa sobrang gutom. Para Kay Jenvielyn

{43}

Umupo ako sa sulok ng isang eskinita at binilang ang mga barya sa basong hawak ko. Isang makintab na piso. Isang malibag. Isang pudpod na. Isang medyo basa ng kapasmahan. At isang may bingaw pa. Lima. Ayos na to kasya na to pampatanggal gutom. Ipinagpalit ko ang limang barya sa isang takip ng boteng may lamang mabangong likido. Benta ito dun sa losyang na matabang babaeng malaki ang pwet sa ilalim ng tulay lalo na sa mga kagaya kong "isang kahig isang tukaâ&#x20AC;?. Sige na hayaan nyo na kong mangarap na nakakakahig naman ako. Humiga ako sa hardin na pagmamay-ari ko sa ilalim din ng tulay. Hardin ko rin ang naghahati sa kalawakan ng kalsada. Sa kanan ko ay ang mga papuntang Divisoria at sa kaliwa ang papunta kung saan man. Pero wala akong pakialam. Dumapa ako upang lalong mapasarap ang paggamit ko ng limampisong likido. Ilang singhot lamang at naubos na agad ngunit sa saglit na pagkaubos non, tanggal ang gutom ko. Hayahay na. Tinatangay ako ng sarap ng hangin. Hinehele ang kaygaan kong katawan sa paraiso. Ilang oras na rin akong yakap ng malamig na ulap. At untiunti akong napapikit. Sumabog sa paningin ng nakatikom kong mga mata ang mga kulay ng bahaghari hanggang sa nagdilim ang paligid ko. Nang magmulat ako ng aking mga mata, nawala na ako sa aking hardin. Wala na rin ang nagtaasang gusali, unibersidad, wala na ang aking silong at hindi na mahagip ng paningin ko ang mga alipin ko. Sinubukan kong bumangon ngunit hindi ko kaya. Umiikot ang paningin ko. May lalaki akong nababakas sa harap ng nakahandusay kong katawan ngunit hindi ko maaninag. Sinusundo na ba ko ni San Pedro? Sinubukan kong kumurap ng mariin at muling imulat ang aking mata ng ilang beses ngunit malabo pa rin ang lahat. Ilang kurap pa atâ&#x20AC;Śteka? Si San Pedro nakaasul na shorts at walang suot na pang-itaas? Napatawa ako. Loko. Nananaginip pa ata ako. Nagdilim na ang paligid at muling tumahimik ang mundo sa malakas kong paghalakhak. *** {44} Para Kay Irene

"SIGE UMIYAK KA PA!"

Isang tumataginting na haplit ng kung ano mang bagay sa isang batang lalaki ang gumising sa akin kasabay ng pagmamakaawa nitong wag na syang saktan. Napabalikwas ako ng bangon at saka napansing nakakadena pala ang paa ko na parang aso.

"T-tama na poo- wala po akong kinukuhang pera. W-wala po tala--"

At sumampal pang muli sa namamaga nyang mukha ang matinik-tinik pa at hindi kininis na kahoy na hawak ng lalaking pinghinalaan ko kaninang si San Pedro. Suot pa rin nito ang asul nyang shorts at nababalot ng peklat at kulay itim na tinta ang kanyang malaking katawan. Markado ito mula braso hanggang likod ng tainga na nakarugtong pa sa kanyang likuran at may bukod na ukit ng dragon sa kanyang dibdib. May kalaguan din ang basa sa pawis nyang malalago at halos makulot nang buhok. Nababalot naman ng bigote at balbas ang muka nya na lalong nagpatapang sa malilisik nyang mata. "At kayo rito! Ayusin nyo yang mga trabaho nyo kung ayaw nyong mapagaya ang mukha nyo rito," hiyaw ni akala-ko-si-San-Pedro habang dinuduro sa mga bata at matandang gusgusing kagaya ko ang pamalo nyang duguan at may kumapit pang laman. At bigla akong napapitlag sa panunuod sa kanya nang balingan nya ako ng tingin.

"Ikaw bata."

Napaurong ako sa takot. Hanggang sa hindi nako makaurong dahil nakakadena ang binti ko. Nanginginig ako at hindi ko sya matignan. Papatayin nya ba ko? Ipagbebenta nya ba ang lamang loob ko? Hanep, ayoko pa mamatay. "Kung ayaw mong masaktan, susunod ka sa lahat ng ipapagawa namin sayo ha. At wag na wag kang magbabalak tumakas at magsumbong kung ayaw mong lumutang na lang yang katawan mong durug-durog sa Pasig,â&#x20AC;? pananakot nito sa akin Para Kay April

{45}

habang idinudukdok sa ulo ko ang pamalo nya. Sasagot na sana ko ng biglangâ&#x20AC;&#x201D;

"grrruuurrrpp-" kumulo ang tyan ko.

Napakapit ako bigla sa sikmura ko at tumango nalang kay San Pedro habang nakayuko. Hindi pa nga pala ako kumakain mula nang suminghot ako ng likido. Napatingin din ito sa sikmura ko at saka biglang umalis. Lumagabag ang pintuan at naririnig ko ang pagkakandado nito na puro tunog ng metal. Napatingin ako sa paligid ko nang mapansin kong pinagmamasdan ako ng mga kagaya kong ginawang aso. May matatanda, may kaedad ko, at may mga bata pa lamang. May mga sugatan: may nana ang balat at inuuod ang laman. May mga may diperensya: maliit ang paa, malaki ang ulo, bulag, walang kamay, walang paa. May mga normal: mukhang palaban, mukhang yagit, kulang ang ngipin. Habang pinupulaan ko sila sa aking isip bigla na namang kumulo ang sikmura ko.

"Kainin mo na tong pagkain ko kawawang bata."

Ako pa talaga ang kawawa? Pagbibigay konsiderasyon sakin ng batang lalaking nabugbog kanina. "Seryoso ka? Sa lagay mong yan ibibigay mo pa to sakin?" panunuya ko habang dinadakot ko na naman ang pagkain nya. Papanis na ang kanin nito at kung anu-anong lahok pa ang kasama. Mainam. Pagpag. Ayos na ko rito. "Hindi ka ba nasasaktan sa mga sugat mo?" tanong ko habang nginunguya ang pagkaing dinakot ko gamit ang maruming kamay ko.

"Sanayan lang." ***

Itinuro sakin ni San Pedro ang galawan sa patalim at isinabak ako sa isang laban na para kaming mga tandang na pinagsasabong. Pusta rito. Pusta dun. At {46} Para Kay Michelle

pag natalo ako, patay ako. Oo, natuto ako pumatay kahit labag sa kalooban ko. Kailangang mabuhay e. Nung una nakakatakot. Halos bangungutin ako gabi-gabi dahil sa konsensya ko. Hanggang sa nasanay na lang ako. Tama si Bulate. Sanayan lang. â&#x20AC;&#x153;Toper, eto na kaparte mo. Galingan mo pa. Malambot pa yang kaliwa mong braso, madali ka masisipat nyan pag di mo inayos.â&#x20AC;? Wika ni San Pedro habang inaabot sakin ang perang kaparte ko sa panalo kanina sa sabong sabay buga nya ng usok ng yosi. â&#x20AC;&#x153;Saka Pablo ang pangalan ko hindi San Pedro.â&#x20AC;?

Oo nalang. Sabi ko sa isip ko.

Sinubukan ko noon tumakas, at nagtagumpay naman ako. Pumalya lang ako ng magsumbong ako sa pulis at napagkamalang baliw at pinagtatawanan. Naging palaboy ulit ako ngunit mas langit pala ang buhay sa sendikato kaya bumalik ako. Marami akong natutunan kay Pablo. Mga bagay na alam kong bawal. Alam kong masama pero nagawa ko. Natuto akong magnakaw, mangholdap, pumatay, magpatawag sa libog, pati na makipagpalitan ng bato at damo. Nung una ayaw ko. Pero napapasama ako kay Pablo pag hindi ko sinusunod ang gusto nya. Katunayan nyan may pilat ang mukha ko at natabtab ang kaliwa kong kilay sa pagkakapaso nya sakin noon ng bakal. Pero ayos na rin. Hindi na ko isang kahig, isang tuka lang at kumakain pa ko tatlong beses sa isang araw. *** Nahuli ako ng mga pulis sa mismong sabong. Bigla kaming ni -raid at dun na ko napag-abutan. Pagka nga naman minamalas, oo! Talaga ka naman! Mahirap ang buhay-preso. Kung halang ang kaluluwa ni Pablo, demonyo naman ang mga pulis dito at si Hepe ang Satanas. Dalwang beses lang kaming kumakain ng kaning baboy. Malas ka pag natripan ka nila gawing laruan at basta na lang saktan dahil wala lang. Gusto lang nila. Kapag inis sila sayo, masanay ka Para Kay Jean

{47}

nang mababasa ka araw-araw, hindi ng ulan kundi ng laway na idudura nila sayo pag nakikita nila ang nakakasura mong mukha. Walang kaming kalayaan sa loob. Maraming bawal. Bawal samin pero pwede sa kanila. Bawal kami magpasok o gumamit ng bato o damo. Bawal kami manakit. Bawal kami dumaan sa selda ng babae lalo na ang magpasarap. “Toper, toper. Halika dito,” tawag ni Hepe habang nakangisi. At inilabas ako sa selda ko. *** Bumalik ako sa selda ng halos wala nang mukha. Paubos na rin ang dugo ko dahil naisuka ko na yata lahat kanina. Nginig tuhod na rin akong nakalakad at wala nang marinig dahil sa kuryenteng nilaro sa aking katawan. Hindi na ako tatagal sa impyernong ‘to at konti na lang ay makakadaupang palad ko na si kamatayan. Tinignan ko ang hawak ni Bulate, at napaisip. Gagawin kong tunay na impyerno ng nga demonyo ang kulungang ito. Kinuha ko ang lighter na isinimple ni Bulate mula sa lamesa ni Hepe, sinindihan ito at sumigaw ng “Sunog!” saka hinagis sa kabilang selda. Nataranta ang lahat. May ilang pulis na dumating at sinubukang apulahin ang apoy ngunit mabilis itong kumalat dahil sa gas na itinakas ni Bulate mula sa bodega at ikinalat sa kulungan bago bumalik sa selda. Sinubukan kaming sagipin ng mga pulis, pero wala silang nagawa. May ilang nailikas ng selda ngunit marami ang hindi. Tinupok na ng apoy ang buong presinto. Bago ako lamunin ng apoy, nakita ko pa ang nasusunog na katawan ni Hepe. Nakatingin sya sa akin at isang ngiti ang ibinalik ko. May mataas at may mababa. Yan ang katotohanan. Hindi ako magiging kriminal kung hindi sana ako pinabayaan ng batas. Walang kaso. Lahat tayo nagkasala. May batas ang tao at may batas ang Diyos, pero walang natakot para sumunod. {48} Para Kay Pamela

Fun Run

Angeli Nicolas *Para sa mga batang nagmamadaling tumanda

Radio

Neal Andrei Lalusin

“Stay alive for me,” That’s all I’ve heard through the noise After I turned off the radio When I asked to hear your voice

And all we did was drive that time I saw you smile You saw me fake out I saw you hide But that’s okay We all have our little infidelities I took all the time to keep you in As I let you fix my pitiful pain I shifted gears to make it slower You traded hands for my broken brain And all I did was drive that time You saw me blank I saw you cry out You saw me hide But that’s okay We all hate our little insecurities

{50} Para Kay Sherwin

I took all the time to remove the rounding lyrics in my head As you opened the windows to let reality in You sang something different to revive the dead But something new is something they can’t take in And all I did was drive that time We saw them dance They saw us move You saw me hide But that’s not okay We all have to face our stupidities “Stay alive for me,” That’s all I remember from what you said When we turned off all the noise I knew I won’t end up dead “I’ll try, I promise,” I said “I know we’re better than what the radio plays.”

*For the dying artistry of music, and for the artists that strive to keep it alive.

Para Kay Reymond

{51}

The Optimist Aaron Servaz

*Para sa taong nabigo

Burn Set the fire aflame Let it touch you Linger around all your being Don’t get scared Nor fear it’ll bruise I’ll be there Blowing away all the pain For you.

The Bonfire Poem Kaye Mari Maranan

Burn Let it consume your every single fibre And fuel the passion within. Never mind the strong wind that blows And how it makes the fire flicker Just keep going on I’ll be there Lighting another matchstick For you. Burn And in your melting moment I’ll be there Catching every drop of you Never missing anything And make you whole like before But not ice-cold. And when all wounds have healed You will love again. And I will be there For you. *For you whom I’ll give the last bite of my roasted marshmallow Para Kay Jerome

{53}

Ako’y daga, sa lansangan gumagala Sa gutom at hirap nakatanikala Naghihintay ng isang araw Na sa akin ay tatanaw Isang inang kakalinga Magmamahal at mag aalaga Kontribusyon ni Acer Jay Castillo

Basang Sisiw

Araw, lumubog ma’t sumikat Init mo’y nanunuot sa aking balat Buwan sa aki’y dumudungaw Karamay sa mga gabing mapapanglaw Anong buhay ang darating Ano ang plano ng Maykapal sa akin? Umuukilkil ang tiyang kumakalam Lumuluha itong pusong nagdaramdam Kailan magwawakas yaring pagsusumakit Kailan makakatakas sa mundong kay pait May pag asa pa ba sa tulad kong aba? Itutuloy pa ba ang laba’t pakikibaka Ganito ba ang pag inog ng mundo? Mag-isa hanggang sa dulo Isa lang akong basang sisiw sa lansangan Marumi, nanlilimahid ang katawan Patuloy lang akong madadapa Hindi ko na kayang ipagpatuloy pa… *Para sa mga taong napanghinaan ng loob at pinili na lamang sumuko

{54} Para Kay Janina

Iâ&#x20AC;&#x2122;m looking at you for the nth time And I just realized How lucky I am to have you. You are so beautiful. Inside and out.

Felice

Jerlyn M. Comendador

I love how your dark brown eyes stare into mine And on how they can project love, I see wisdom I love your scent, even without your sweet-scented perfume It gives me the comfort that only you can give I smell my home. I love your lips, your voice, even in your highest note. How you can let me hear me hope With nothing much words to say. I hear melody. You are so beautiful Even when you complain about the color of your hair. Even when you're wearing your old-damped dress Even when you're cooked meals are somehow salty Even when you're always disturbing me on my sound trip Just to ask what button you should click Even when you are pleading, trying to look cute, for me to massage your back. You may not always hear me say this. But Mom, Iâ&#x20AC;&#x2122;m so blessed to have you. And I love you so much. Even when you complain that your hair is turning white again. Don't worry it still shines. Whatever color of your hair is It will always suit you. Para Kay Laarni

{55}

Even when you are wearing your old dress, I know you just want to give way So we can have the chance to buy what we want. You know not those dresses but what’s inside those are more important. You. Even sometimes your cooked meals are somehow salty. You may not be the best cook But you will always be the best mom For doing more than what you can For giving more than what you can give. And that will always makes it more special. Even when you’re always disturbing me when I’m listening to music Just to ask what button you should click I see eagerness in you To ride on what we are doing To be part of our world in every aspect I know you are curious. But that is nothing compare to all the lessons you taught me. Even when you are asking us to massage your back Your work and sacrifices Your pain and your experiences Us. In all your decision, In every bite you will take, In every yes or no Or even where to go. You are carrying us. You are so strong And that makes you more beautiful. *For the person I will risk my life for and let the shark eats me.

{56} Para Kay Alwin

Sana'y Masagot mo ang mga Katanungan Ko Maria Clara Villegas

Palagi kong tinatanong, ano nga bang nangyari sa ating dalawa? Magpipitong taon na tayong magkakilala, magpipitong taon na tayong magkaibigan, magpipitong taon nga ba? Inaamin koâ&#x20AC;Ś sa lagpas anim na taon nating pagkakaibigan tunay ngang di pa kita ganoon kakilala. Sa mga nakalipas na taon, iilang kwento pa lamang ang naibahagi mo. Marami nang tawanan, kaunting iyakan pero hanggang ngayon wala pa rin akong nalalaman tungkol saâ&#x20AC;&#x2122;yo at sa mga kwentong itinatago mo. Ang tanging alam ko lang isang araw pagmulat ng aking mata, alam kong himdi na ikaw ang kaibigang kaibigan ko kahapon. Nalaman ko sapagkat naramdam ko. Di mo man sabihin, wala ka mang salitang sambitin, kilos mo palang alam ko na. Batid kong nag-iba ka. Iniisip ko, ako ba ang may kasalanan? Kasalanan ko ba kung bakit mas lalong naging sikreto ang pagkatao mo? Kasalanan ko bang naging tulay ako upang makatuluyan ng kaibigan natin ang taong gusto mo? Kasalanan ko bang kakapurat lamang ang alam ko sa buhay mo? Na dahil alam kong masikreto kang tao, pinili ko na lamang tumahimik at 'di alamin ang mga kwento sa likod ng mga ngiti at lumbay mo. Kasalanan ko bang palagi kang nag-iisa at walang alam sa ibang sikreto ng barkada. Kasalanan ko ba kung bakit mabilis mag-init ang iyong ulo? Mananahimik, aalis, 'di maintindihan ang iyong gusto. Sa lahat ng kasalanan ko, alin doon ang ikinagagalit mo? Pakisabi naman dahil nahihirapan akong intindihin ka. Pakisabi rin kung may nakalimutan ako baka sakaling sa wakas problema moâ&#x20AC;&#x2122;y maunawaan ko. Nahihirapan kasi akong kumilos na parang wala akong alam na nagalit ka, tumawa na parang tulad pa rin tayo ng dati, Para Kay Joseph

{57}

magpatuloy na parang walang nangyari. Sa tuwing dadaan ka, 'di ko alam kung babatiin ba kita. Sa tuwing may kwento ka, 'di ko alam kung may karapatang akong magsalita o tumawa. Sa tuwing mag-isa ka, 'di ko alam kung kailangan mo ba ng kasama. Sa lahat ng ito, batid kong katulad ko ay nahihirapan ka. Kaya sana masagot mo ang mga katanungan kong 'di na rin alam kung saan mapupunta. Isang tanong pa ang nais kong masagot mo, gaano mo ba s'ya kagusto? Kagusto. Kamahal. Kung ano mang tawag mo sa nararamdaman mo. Mahal mo pa ba talaga ang s'yang tulad ko’y naging kaibigan mo? Gaano ka ba kabaliw sa kanya na kahit may mahal s'yang iba, patuloy ka pa rin sa paghatid ng mensahe na siya’y mahal mo pa. Ilang beses ka bang kailangang masaktan? Ilang kaibigan mo ba ang kailangan mong kalimutan? Una, ako. Pangalawa ang kaibigan natin na nagkataong syang mahal na mahal mo. Pangatlo, siya. Siyang noo’y kaibigan at ngayo’y minamahal mo. Pang-apat sila. Silang mga kaibigan nating walang alam kung bakit ka nahantong sa ganito. Dumidistansya, umiiyak, nauubusan ng pasensya. Nang dahil lang ba sa kanya kaya nagkaganyan ka o may ibang kwento ka pang di ko nalalaman. Bakit ka lumayo? Bakit ka lumimot sa ating pagkakaibigang magpipitong taon na sana kung di mo binitawan. Ngayon, hindi ko alam kung tutuloy pa ito sa pitong taon. Di ko alam kung maiibalik pa ba ang ating pagkakaibigan tulad ng noon. Di ko alam. Tanging ikaw lamang ang makakasagot niyan. Salamat sa anim na taon. Patawad sa lahat ng mga kasalanang nagawa ko noon. Sa mga kwentong sana’y aking napakinggan, sa mga himutok mong di nabatid ng aking kaalaman. Sa pagmamahal mo sa kanya na huli na nang aking malaman. Patawad.

Hanggang dito na lang ba, Kaibigan? *Para sa iyo kaibigan, narito lang ako kahit minsan ay hindi kita maintindihan

{58} Para Kay Kristine

Time Warp Reggie Ortiz

*Para mga taong kinain na ng panahon Para Kay Dianne

{59}

Sa Ikapitong Palapapag Denmark Alvarez

Ako si Greg, Guidance counsellor sa isang pamantasan dito sa Maynila. Hindi naman kalakihan ang sweldo ko ngunit sumasapat na rin para sa pagpapagamot sa aking ina. Ngunit ang kwentong ito ay hindi tungkol sa akin bagkus ay tungkol kay Gian. Marami na akong nakasalamuha at nakilalang ibat-ibang uri ng tao. Alam ko na ang tunay sa huwad, mabait sa masama at mapagkakatiwalaan sa hindi. Dahil na rin siguro sa trabaho ko. Ngunit iba si Gian, isang estudyante sa pamantasang aking pinagtatrabahuhan. Mababaw ang mga luha ngunit malalim ang pagkatao. May matibay na paninindigan ngunit may malambot na kalooban. Oo, malambot si Gian. Beki, shokla, bading, bakla. Tawag sa kanya ng mga tambay sa kanto kapag siya ay daraan. Madalas ay tampulan siya ng mga tukso at pang aasar. Tila walang rumerespeto sa pagkatao niya. Madalas batuhin ng kung ano anong masasakit na salita. Mga salitang lumalamon sa kanya sa kahihiyan. Mga salitang nananakit sa kanyang kalooban at sumisira sa kanyang pagkatao. Ngunit kahit kailan ay hindi ko siya nakitang nagpaapekto sa mga ito. Mas madalas ko pa siyang makitang nakangiti at nakatawa sa ultimo pinakamaliliit na bagay. Tinatanggap niya ang bawat panlalait sa kanya ninuman. Na s'yang ikinainggit ko sa kanya. Ngunit nitong mga nakaraang araw ng semestre, biglang nag-iba ang ihip ng hangin. Nagbago ang dating si Gian. Nawala ang matatamis na ngiti sa kanyang mga labi. Naglaho ang ningning sa nangungusap niyang mga mata. Tila nawala si Gian. Kaya't nagdesisyon akong kausapin siya sa aking opisina isang araw.

"Kamusta na Gian?" masiglang tanong ko sa kanya.

"Bakit ganon, Sir?" malamig niyang tugon. "Maluwag kong tinanggap lahat lahat pero bakit ganon?" Batid kong alam na ni Gian ang dahilan ng pagpapatawag ko sakanya ng mga sandaling iyon. Para Kay {60} Angiel

"Anong bang nangyari?"

"Si Itay kase Sir...napatay ko."

Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa kinauupuan ko sa isiniwalat ng 16-anyos na anghel sa harap ko. "Hindi ko na ho kase napigilan ang sarili ko Sir," kalmado siyang nagsasalaysay ngunit nakatingin sa direksyong taliwas sakin. "Umuwi ako ng bahay isang gabi, rinig na rinig ko na agad ang sigawan ni Inay at Itay, nag-aaway na naman sila. Wala na naman pong bago don e, ngunit ang ikinabigla ko'y tinututukan ni Itay si Inay ng kutsilyo at akmang sasaksakin na ito kaya't dagli ko siyang itinulak palayo kay Inay. Agad akong yumakap kay Inay. Nakitang kong nakabangon na ang Itay sa pagkakatulak ko sa kanya, kaya't takot na takot kami ni Inay. Tinutukan niya kaming mag-ina. Minura niya ako. Hinamak hamak niya ang pagkatao ko, kesyo bakla lang daw ako, kaya wala akong magagawa. Dahil daw sa akin kaya nagkanda letse letse ang buhay nila. Malas daw ako. Walang kwenta. Salot. Inutil. Palamunin lang. Masamang tao. Sana daw ay namatay na lang ako." Bigla siyang huminto sa pagsasalita at napayuko. Kita ko ang masaganang luhang may mabibigat na pasanin ang pinanggalingan. Nais ko na rin sanang umiyak ng mga sandaling iyon ngunit alam kong mas kailangan kong magpakatatag dahil kailangan ni Gian ng taong makakapitan. "Doon na ho nag dilim ang paningin ko. Naagaw ko ho yung kutsilyo sa kanya at sa kanya ko ho itinarak. Isa.. Tatlo.. Pito.. Diko po alam kung ilang saksak ang natamo niya mula sakin. Pero tila nakadama ako ng ginahawa sa nangyari. Tila lumaya ang ako sa ginawa ko. Nais kong magsaya. Nais kong magdiwang. Kahit alam kong mali ay masaya ako." Nang mga sandaling iyon ay tumingin siya sa akin. Namumugto ang mga mata na dinadaluyan parin ng mga luha ngunit ngayo'y nakangiti siya. Iba ang kasiyahan niya. "Kaya ko naman hong tanggapin lahat lahat ng sasabihin iba. Mga panlalait nila, pangaasar, pangungutya, pangmamaliit. Wala yon Sir e. Kaya ko silang tawanan. Para Kay Erizza

{61}

Ngunit ang hamakin ka ng sarili mong ama, na siyang inaasahan mong magtatanggol sa'yo sa ibang tao. Inaasahan mong magmamahal sayo. Na akala mo di ka sasaktan ay siya palang aapak sa pagkato mo." Hindi ko alam ang isasagot ko sa munting anghel sa harap ko. Anghel na napilitan lamang na magkasala dahil sa pagod na siyang lumaban sa buhay. Anghel na tila handa nang isuko ang mga pakpak kay Satanas sa pag-aakalang mabibigyan siya nito ng kaginhawaan. "Sir, mawalang galang na ho, aalis na ho ako at may klase pa ako. Nasa inyo na po kung itatago ninyo o isisiwalat ang kwento ko. Basta alam ko, malaya nako. Salamat po pala at kinausap ninyo ako. At least alam ko may nagaalala parin sakin." At tuluyan na siyang umalis ng opisina ko. Wala pa din akong masabi. Hindi ko alam ang gagawin ko. Hindi ako makapag-isip ng tama... Hinabol ko siya. May nais pa akong linawin sa kanya. Hinanap ko siya sa kung saan-saan. Nang makarating ako sa ikapitong palapag ay nakita ko ang anghel na kanina ko lamang kausap. Handa nang lumipad kahit alam niyang walang siyang pakpak. At sa mga sandaling iyon ay huli na ang lahat. Hindi ko na siya nagawang iligtas. Tatlong taon na mula nang mangyari ang insidente iyon. Sariwa pa din sa aking alaala ang masayang mukha ni Gian nang makamit na niya ang sinasabi niyang kalayaan. Matanda na ako at iniwan na rin ako ng inay at alam kong wala nang magmamahal sa aming mga tulad ni Gian. Oo, tulad ni niya'y malambot din ako. Beki, shokla, bading, bakla. Tawag sa amin ng mga tambay sa kanto kapag kami ay daraan. Binagtas ko ang hagdang minsan ding binagtas ni Gian. Nais kong puntahan ang lugar kung saan niya nahanap ang kalayaan. Handa na akong lasapin ang sarili kong kalayaan... Sa ikapitong palapag. *Para sa mga taong nawawalan ng pag-asa, kumapit ka lang kaibigan. Huwag mong hayaang pakpak mo ay mapitag. {62} Para Kay Robert

Panawagan ng Dalita Prince Torres

Madalas 'di ninyo pansin Aking mga hinaing Dahil sa iba ibinaling Atensyong dapat ay akin Hindi na rin umimik Wala rin namang tinig Upang kayo’y makinig Sa bawat sinasambit Pakalat- kalat sa tabi- tabi Walang makain bawat gabi Kami’y mga pulubi Na inyong inaapi Ipinagtatabuyan kung saan-saan Pinandidirihan ng bayan Dahil lamang walang matirhan At damit upang maramtan Pamahalaa’y walang magawa Puro lamang sila salita Pangakong pinanghawakan sa kanila Hindi man lamang makita Hiling ko sana balang araw Kami’y inyong tulungan Baguhin aming buhay Na di naming pinili ngunit sami’y ibinigay *Para sa mga taong mistulang pipi dahil ayaw bigyang pansin ng lipunan Para Kay Jay

{63}

Apir Disapir Karla Mae Llarena

*Para sa pagkakaibigan nating inabot ng pagsibol at paglubog ng araw

It's Not You, It's Me Kaye Maranan

Sa hinaba-haba man ng prusisyon sa simbahan din ang tuloy. Kaya nandito ka ngayon sa simbahan, nakaluhod at nagdarasal na sana hindi mangitim ang iyong tuhod. Tinatanong ang Diyos at lahat ng mga santo’t santa kung bakit hindi tinupad ang iyong dasal nang sabihin niya na…

“Tapusin na natin ito.”

Pero… Hindi ka lang naman nandito para manumbat. Marunong ka rin naman magpasalamat sabay hiling na kung hindi ka talaga gagawing swerte sa buhay pagbig, sana man lang yumaman ka. Sawa ka na kasi sa buhay na sa pagtambay lang nauubos ang oras habang iniisip kung kailan kaya sasarap ang ulam sa inyong hapagkainan. Pero… Sana mapagtanto n’ya agad kung ano ang pinakawalan n’ya. Na gaya mo, hindi n’ya kayang mabuhay na wala ka. Na bumilis ang takbo ng oras at bumalik na s’ya. Habang baliw na baliw ka pa sa kan’ya. Pero… Tanggap mo naman s’ya kahit pa ang dami n’yang pagkukulang sa’yo. At kahit pa s’ya talaga ang dahilan kung bakit nag- break kayo. Pero…

Sana naman magbago s’ya. Kahit kaunti lang. para sa’yo. Para Kay Vanessa

{65}

Ipinagpipilitan mo sa tadhana na kayo talaga ang para sa isa’t isa. Dahil gaya ng presyo ng mga pangunahing bilihin--- bigas, sardinas, bacon at deodorant, patuloy mo s’yang minamahal. Mahal ka rin naman n’ya ang kaso past tense na ito. Pero… Kung talagang uunahin ng langit na tuparin ang iyong hiling na biglaang pagyaman, sino ka ba naman para tumanggi? Pero… Talagang malakas amats mo sa kan’ya. Hindi mo tuloy na priority ang pagaaral mo. Sayang ang scholarship. Pero may bonus ka naman ngayon na sanggol. Pero… Kung bakit ba naman kasi hind pa ipinapasa ang Freedom of Information. E wala kang pambili ng impormasyon pero may pang-check in ka. Hindi mo alam na dapat pala protektado tuwing may aksyon. ‘Yan tuloy para kang tanga. Pero… Oks lang. Kahit wala kang pambili ng gatas maiiraos mo pa rin ang bisyo mo. Kailangan mo lang para matanggal ang stress na nararamdaman mo. May yosi. Cuatro ang isang stick. Cincuenta y cinco ang isang kaha. Kalahating kilo na sana ng GG. Pero ang GG ay sa DOTA. Pero…

Gago s’ya.

Pero…

Mas gaga ka.

{66} Para Kay Jennifer

Hinayaaan mo ang sarili mo na mahalin ang tulad n’ya.

Pero… Masaya na s’ya ngayon sa piling ng taong tunay n’ya ring mahal. Hindi ikaw ‘yon. Gumawa s’ya ng hakbang para mapasakanya ang tao na pinapangarap n’ya. Natupad ang pangarap n’ya. Ikaw hindi wala na nga s’ya sa’yo, wala ka pang pera. Hanggang ngayon pa naman pinaniniwalaan mo na s’ya na talaga ang kaporeber mo. Pero… Teka!

Ano ‘yong forever? Nakakain ba ‘yon?

Bitter. Kung nagawa n’ya na kalimutan ang tulad mo. Pwes! Kakalimutan mo na rin s’ya.

Inggitera ka e.

Kaya mahirap ka pa rin hanggang ngayon.

Pero hindi na ‘yon kasalanan ng gobyerno.

Kalian mo kaya sisisihin ang sarili mo?

*Para sa mga p*ta na walang ibang sinisi kundi ang gobyerno at sistema

Para Kay Edgar

{67}

Unconditional Love Christian Vanguardia

*Para kay Nena at sa kaligayahang natagpuan niya sa pagmamahal ng kanyang ina.

Sa Likod ng Salamin Reymark Pascual

Masyado pang maaga ngunit nakabihis ka na. Bakit ba nagmamadali ka? Hindi mo dapat na iniisip ang sinasabi ng iba. Hindi ka dapat nagpapadala sa kung ano man ang iyong naririnig. Mas mahalaga ang sarili mong pananaw kaysa sa mga walang kwenta nilang panghuhusga. Hindi lamang ikaw ang nag-iisang tao na dumaranas ng ganyan. Dapat magpakatatag ka! *** Mom,Dad Patawad po sa lahat. Sorry kung hindi ako yung anak na gusto nyong makuha. Sorry po kung hindi ako yung ineexpect nyo. Hindi ko nga rin po alam kung bakit e. Nag-aaral naman po ako, pero hanggang doon lang ang kaya ko. Kung minsan po na wala akong kibo kapag pinapagalitan ninyo ako, pagod na po kasi akong laging inuunahan, laging hindi pinakikinggan. Tumatahimik na lang po ako dahil hindi nyo din naman pakikinggan at paniniwalaan ang totoong istorya. Hindi na lang din ako nagsasalita dahil ayaw ko na namang makumpara. Mom, Dad, ang totoo po nagseselos ako kay ate. Pag siya lahat ok lang, lahat pwede. Hindi ko po nakikita ang pantay na pagtrato kagaya ng mga sinasabi ninyo. Katulad na lang po nung minsan, ginabi ako ng pag-uwi. Kapapasok ko pa lang sa bahay sinalubong nyo na ako ng â&#x20AC;&#x153;saan ka na naman naglakwatsa? Para Kay {69} Ace

Hindi mo ba alam na may nagiintay sa iyo dito? Wag mong sasabihing wala kang load, binibigyan ka ng pera para gamitin mo sa matitinong bagay hindi para igastos mo sa kung saan saan. Hindi ko na alam ang gagawin ko sa iyong bata ka. Hirap na hirap na kami ng daddy mo sa’yo. Hindi naming alam kung saan mo nakuha yang ugali mong iyan.hindi ka malang ba naawa? O kahit mahiya ka man lamang” tapos saka ninyo ako tinalikuran. Hindi po ako naglakwatsa, may ginawa po kaming project sa school. Umattend din po ako ng meeting para sa school paper. Alam nyo ba, Mom, Dad, kasama na po ako s editorial staff ng campus paper? Di ko na naexplainkasi inunahan ninyo ako. Akala ko pa naman matutuwa kayo. Tapos nung araw po na sinabi ko sa inyo na pinapatawag kayo sa school, hindi po kayo nagpunta. Akala nyo siguro kung ano na namang kalokohan ang ginawa ko. Akala nyo siguro trobol na naman yon. Hindi po Mom, Dad. Sayang nga po e, hindi nyo nakita at hindi nyo din naisabit sa akin yung medalya. Nanalo po ako sa literary contest, First Place. Mangiyakngiyak na nga po ako don e. kaya ko pala, pero hindi nyo manlang nakita. Isa pa po Mom, Dad, yung mga pera po na binibigay nyo po sa akin, hindi ko po winawaldas sa walang kwentang bagay. Mom, nasa loob ng drawer ko dun sa pangalawang layer may kahon don buksan nyo na lang po. Sana magustuhan nyo, yan di ba yung bag na gusto nyong bilhin na hndi mo nabili kasi pinangbayad ng tuition ko. Advance Happy Birthday Mom! Katabi din po nung kahon na yon ang para kaya Dad, pasensya nap o kinulang yung ipon para sa gusto nyang relo kaya bracelet na lang. Pero Mom, Dad, alam nyo po ang pinaka-masakit? Yung makadinig mula sa inyo ng mga salitang “wala kang kwenta”, “parang wala ka namang ginawang tama”, “mabuti pa ang ate mo, matalino”, “mabuti pa nung bata ka pa lang tinakpan na kita ng unan kung alam ko lang na lalaki ka ng ganan.” Ang sakit po lalo pa’t galling mismo sa inyo. {70} Para Kay Patrick

Isa pa pong pero Mom, Dad, salamat po sa lahat. Salamat po sa oras na kahit hindi ito yung gusto kong mangyari para gugulin natin ito, ginugol nyo pa rin kasama ko. Salamt po. Ako na po ang gagawa nung bagay na dapat nung bata ako e ginawa nyo na. Mahal na mahal ko po kayo. P.S. Sisiguraduhin ko pong tamang ang pagkakatali ko para kahit dito man lamang tama ang gagawin ko. Nagmamahal, Anak *** Masyado pang maaga ngunit nakabihis ka na. Bakit ba nagmamadali ka? Hindi mo dapat na inisip ang sinasabi ng iba. Hindi ka dapat nagpadala sa kung ano man ang iyong narinig. Hindi naman nila nais na sabihin iyon para manghina ka, ginawa nila iyon para baguhin mo ang sarili mo. Hindi lamang ikaw ang nag-iisang tao na dumaranas ng ganyan. Dapat nagpakatatag ka! Nga pala, ayos ang tali mo ng lubid, hindi halata dyan sa leeg mo, di mo lang naisip na mangingitim ang labi mo. Hanggang dyan palpak ka pa rin.

*Para sa iyo na nakakaranas ng kasawian, Magpakatatag ka at mararamdaman mo rin ang kaligayahan. Para Kay Eric

{71}

Isang Pagaalay ReiJanGon

â&#x20AC;&#x153;Kung huling pagkakataon mo ng sumulat, ano ang isusulat mo at para kanino mo iaalay ito?â&#x20AC;?

Sa limang taon ko sa publikasyon, ang katanungang iyan ang palaging huling ibinabato sa mga aplikante tuwing interbyu. Matapos ang umaatikabong tanungan, matinding sabong ng mga opinyon at maduguang checking ng output na halos sumaid ng tinta ng pulang bolpen, tatapusin ito sa isang makadurog pusong tanong. Makabagdamdamin. Tagos. Maraming sumasagot na tula raw ang gusto nilang isulat na iaalay nila para sa kanilang magulang o sa Panginoon. Medyo pudpod na ang ganyang sagot, pero dibale. Kung iyon naman talaga ang sagot nila eh, ayos pa rin. Pero may iilan pa rin namang sumasagot n ang isusulat daw nila ay para sa kupal niyang ex, sa putanginang gobyerno at yung iba raw ay susulat para sa sarili. Ayos. Mahusay. Kakaiba. Pa-deep kumbaga.

Deadline na ng mga articles pero marami pa rin sa amin ang walang natatapos. May nauumpisahan pero hindi nakakausad. May ideya pero hindi masimulan. May gustong pag-alayan pero hindi alam ang iaalay. At ngayon, bigla ngang pumasok sa isip ko ang katanungang nasa itaas. Ngayon lang sumagi sa isip ko ito. Marahil, baka kasi ito na ang huli? Ah, hinde. Hindi baka. Ito na nga talaga ang huli para sa akin. At sa pagkakataong ito, sisiguraduhin kong susulat ako para sa tamang tao. Para sa tamang mga tao. At ito ay para sa inyo. {72} Para Kay Claren

Hayaan mong ipagsulat kita ng tula Hugot, haiku o kahit tungkol pa sa politika Kahit ano dahil pangako, Sa iyo ko inaalay itong akda Sinamahan mo ako sa bawat pagsibol ng ideya Nandyan ka nang ang papel ay hinalikan ng aking pluma May bakas din ng pag-ibig nyo ang aking mga pahina Hawak kamay tayong niluluto ang hard hat area Umaaksyon, Nagrereklamo, Nagpapaka-aktibista Nagsisiping ang ating mga isip para tayo’y maging iisa Konektado ang puso, diwa at kaluluwa Hayaan mong ibigin kita At alam mong hindi ito pansamantala Hindi kagaya ng kaibigan mong paasa Na niyakap ka pero wala lang pala Hindi kagaya nya na matagal mawawala Tapos biglang magpaparamdam na lang bigla Tayo na ang magmahalan Hindi ba’t dun rin naman nabuo si Dylan? Ang pamilya natin na puro kalandian Pero hindi nila alam, Malalim din tayo kung masaktan Balang araw, darating din yon Tayo tayo na lang muna sa ngayon Hayaan mong guluhin ko kayo, Bulabugin ko kayo ng ingay ko Mag-iiwan ako ng piraso ng aking pagkato Maalala nyo ako sa bawat ‘putang ina’ Lalo nakapag ang usapan e naging seryosohan na Para Kay Marian

{73}

Magsisiksikang muli tayo sa ating opisina Hindi mahihiyang umiyak pag may mabigat na dinadala Para san paâ&#x20AC;&#x2122;t naging isa tayong pamilya? Hayaan mong gumawa pa tayo ng mga alaala Na pupuno sa sisidlan ng kwento ng ating pamilya Pumunta pa rin tayo sa mga pyesta At dumirecho sa perya kung may pagkakataon pa Matapos ang mahabang ang araw halikang maglomi na Tatawanan ang problema, Poproblemahin ang trabaho Tatrabahuhin ang kalandian kung meron pa Hayaan mong isama ko kayo, Kagaya nang aking ipinangako ko San man ang padpad ko Italya, Pransya o Amerika Kahit sa tambayan ng mga paasa Maging dito sa puso ng aking tula Maglalayag tayong magkakasama Susuungin ang karagatan ng mga salita Habangbuhay magiging makata Mamatay na hawak ang paboritong pluma Ikaw, Ako, Tayo Ito ang ating kwento Matatapos man ang termino Pero hindi ko nakikita ang ating dulo *Para sa paborito kong pamilya sa eskwela, ang mga dugong bughaw jejemons, ang palagi kong uuwian. Para sa Searcher {74} Para Kay Mario

Character Crisis Rad Oliver Rimas

*Para sa mga taong mapagpanggap

Ika-apat na Dagli Rosaleen Flor Agojo

Producer: Kailangan ko ng ideas para sa magiging entry natin sa MMFF this year. Gusto ko yung bago. I want something INNOVATIVE! Baguhang Writer: Ako po meron! Ganito po ang naisip ko, isang romantikong pag-iibigan ng isang babaeng nagaalok ng panandaliang aliw at ng isang kriminal. Ipapakita po natin dito ang mga social issues at realidad sa ating bansa. Magiging mensahe po ng ating pelikula na sa kabila ng sulasok at baho ng ating lipunan makikita pa rin ang isang tunay at wagas na pagmamahalan. Hindi lamang po kikiligin ang ating mga manonood kundi mamumulat din sila saâ&#x20AC;&#x201D; Direktor: Hep! Tama na yan. BASURA! Ang gusto ng manonood 'yung mga pelikula na magbibigay sa kanila ng pantasya. Yung magpapakilig sa kanila at itatakas sila sa realidad ng bansa natin na puro na lang problema. Kaya nga sila nanood sa sinehan ay para maaliw at maentertain hindi para magsayang ng oras sa mga social issues na yan. Oh common, let's be INNOVATIVE! The-Mega-Super-Duper-Award-Winning-Writer: Aha! May naisip ako. INNOVATIVE ba kamo direk? Ganito ang magiging plot natin, may mag-asawa na sisirain ng isang kabit. Opkors may mga love scenes ang mga bida para mas bumenta. Hehe. At ang climax ng pelikula ang umaatikabong sabunutan at sigawan ng dalawang babaeng bida. Pero syempre darating ang isa pang... Direktor: BRAVO! NAPAKABAGO AT FRESH TALAGA NG IDEA MO. Sino {76} Para Kay Hannah

kayang pedeng gumanap na artista? JaDine? AlDub o Kathniel? Hmmm. Producer: I agree with you Direk! Yan ang INNOVATIVE. Anu-ano kayang products ang pede nating iadvertise diyan? The-Mega-Super-Duper-Award-Winning-Writer: Excited na ko sa mga love scenes este sa mga awards na makukuha ko this year. Hihihi. Baguhang Writer: Putangina! Ang INNOVATIVE nga. *Para sa mga nabasurang malikhaing ideya at sa pabulok na pabulok na industriya ng sining.

Para Kay {77} Joilenn

Ang Aking Ikaw Jerlyn M. Comendador

Ikaw ang ambon, Sa'yo ko nais maubos ang bawat patak ng panahon Ikaw ang nais kong maramdaman sa lahat ng pagkakataon Pawiin ang uhaw ng aking pagkatao dagli Pakinggan at damhin ang malumanay mong pagdampi sa aking mga pisngi Ikaw ang ambon na kailan ma'y di ko nanaising tumila. Wag kang titila kahit pa matapos itong tula. Ikaw ang tinta Sa'yong piling di ko nanaising lumisan pa Halikan mo ang bawat kanto ng aking pahina Ikaw ang nagbibigay buhay sa aking mga pantasya Inilimbag ang paborito kong letra at tuluyang bumuo ng iba't ibang alaala Sa'yo ko nais mabuo ang aking istorya na kailanman ay wala nang makabubura. Ikaw ang bawat direksyon. Ang timog at hilaga. Ang kayamanan sa aking mapa na di hahayang mawala pa Ang kaliwa at kanan Kahit saan man magpunta ikaw ang nag-iisang tahanan, ang lagi kong uuwian. Sayo ko nais tukuyin ang simula at gitna Ngunit hindi ang katapusan.

{78} Para Kay

John Patrick

Ikaw ang kalawakan Ang kadilimang hindi kailanman katatakutan Malulunod sa karagatan ng bituin Hahanapin ang ningning na papawi sa dilim Sa'yo ko nais matanaw ang walang hanggang pagtanaw Ikaw ang nais kong kasayaw sa liwanag ng buwan, Umikot man ang araw, kahit tuluyang mawala ang ningning ng mga tala Hinding hindi ako magsasawa. Hindi ko alam kung pano mo nagagawa, Ang maging lahat sa akin Ang mapunta sa bawat lugar at bawat panahon maging sa mga panaginip ko Ang paboritong tao na palagi kong nanaising makapiling. Ikaw ang lahat. At patuloy kong mamahalin ang lahat sa iyo.

*Para kay Spongebob, Patrick at sa mga alon na nagtangay sakin patungo sa'yo

Para Kay Heart

{79}

2-25-1986 Dan Joseph Lim

Malinaw na ang kapirasong lupa’y para sa mga BAYANI Hindi sa tulad NIYANG naging DAMUHO at DIKTADOR nitong abang lahi Kahit pa siya’y naging pangulo at kumander nitong lipi Pagpapalibing sa LNMB ay isang malaking HINDI Ano kami nakalimot sa ginawa mong kasahulan? Matapos ang baya’y umutang, pagwatakin at pagnakawan Binobola ang tao’t binabago ang kasaysayan Hoy Makoy! Don’t Us! Kami’y iyong tantanan Medal of Valor mong ipinagawa mo lang sa Recto Idagdag mo pa ang iyong pagiging “MAGITING” na sundalo Kung pumatay naman, nang-torture at berdugo ng karapatang pantao Bumangon ka diyan sa refrigider at baho mo’y takpan mo! Move-on daw sabi nila sa nangyari noong MARTIAL LAW Kapwa Pilipino, tayo ba’y mga BOBO? Kung kakalimutan ang idinulot niyang delubyo Baka kahit si Gat. Rizal ay ikahiya ang pagiging Pilipino Kabataa’y kahit di namuhay sa diktaduryang panahon Dama ang hinagpis at pasakit ng libong biktima noon Kinuryente, Ginahasa, nilunod at di pinalamon HUSTISYA SA MGA BIKTIMA! Sigaw magpahanggang ngayon

{80} Para Kay Acer

Kayaâ&#x20AC;&#x2122;t sa reckless nating pangulong Digong Sa mga biktimaâ&#x20AC;&#x2122;t inapi isaaalang- alang ang desisyon Sapagkat kung taliwas ang pipiliin ninyong posisyon Magsasariwa lalo ang sugat at baka HINDI na maghilom Kapwa kong kabataan tayo ay HUWAG PALILINLANG! Huwag tayong pumayag na ihimlay sa BUSILAK na libingan! Huwag baligtarin ang TAMA at sundin ang pamantayan! Diwa ng EDSA People Power ay ating pahalagahan! *Para sa mga nabulag at nabingi sa katotohanan ng Rehimeng Marcos- basahin natin ang totoong KASAYSAYAN. At para sa mga Desaparecidos ng Martial Law

Para Kay Joemari

{81}

The Living Legends Joan Estrella

I am a murderer I have killed a thousand lives with my bare hands Children, women, innocent men As long as I feel to kill, I’ll kill I am ambitious One day I’m a lawyer, then a doctor, even a stripper I change my profession every time my mood changes But still, people love any version of me I am a traveler I’ve been to NYC, Greece, Iran, Sudan--- you name it Traveling through time is also one of my favorite I’m not sure, but I guess I’ve met your grand grand grandfather I am a lover I fall in and out of love with different persons You can’t blame me, it is my duty to love and to be loved But trust me, we all ended up into a happily ever after I am the wealthiest I can have anything I want I can even exceed Bill Gates’ wealth if I want to But I am humble enough to stay in the middle class {82} Para Kay Jade

I am famous I have fans from different sides of the world People are lining up for me to have my autograph Meeting someone like me will become one of my fans’ most unforgettable moment I am powerful I touch people’s lives with my creative mind I even save the humanity And I will continually do these to inspire all the aspirants I am a creator I create everything that comes to my mind I just need sheets of paper and a good pen And I’ll write all of them in a lighter stroke

*For all who want to be somebody else and for those who want to escape reality. Go make your own world.

Para Kay Emil

{83}

Simplex Gaudium John Phaul Tumambing *Para kay Josephine

A Letter to Him Aldrin Obsanga

Dear God, How are you? I am George O. Davide and currently studying in Brainshire Science School. My teacher asked us to make a friendly letter. And I don’t really know to whom I will give my letter because I don’t have any friends. But then I think of an idea to give it to you because my Religion teacher said that you are a friend of everyone. She is also the one who told me that you are powerful and you created us. I just want to thank you for everything. For the life that you have given to me and my family. Thank you because you grant my wish for my mother to be regular in her work. I just want to know when will you grant my wish to have superpowers. Because I saw on TV superheroes like Superman, Batman and Spiderman and they are helping people and I want to be like them. I also want to ask if you are with my Lola? Because yesterday she passed away and my mother said that she is on heaven with God. Please don’t get my father yet because he has a cough. And I think that’s really hard because it looks like his lungs will be out of his mouth. Before I end my letter, I have many questions in my mind so please if you read this letter, please answer me. What do you want hotdog or sausage? Because my mother always cook sausage every morning before I go to school but I really love hotdogs. How old are you? My teacher said that you live many years ago. Why are you getting the people who passed away? Are you turning them into zombies? Please don’t. I am afraid of them. Why are there bad people? Some of my classmates are bully. And when will I die? Why death exists? When my grandma died, my family was very sad. So death makes people sad and I don’t want that. I still have Para Kay Limbo

{85}

many questions for you but I will write that next time because I think my teacher is in hurry and he wants us to pass the letters now. But I still have one question, please tell me your exact address in heaven because I don’t have any idea and I think heaven is very big so the postman might not find your home.

I hope you will send me a letter after you have read this.

Your friend, George

I remember this letter. I write this letter when I am on the second grade in elementary. But why I have it? I already gave this to my teacher but why is it here? What is this place? Why is it so bright here? “George, George. Go back. It’s not your time yet.” I heard a voice and every words that he says is echoing in this whole-white world. “Who are you? Where am I?” I replied. “I am God and you’re in heaven but it’s not your end yet. Go back now,” he said. And then when I open my eyes, I saw these people wearing white clothes and I saw my wife crying outside. My mother is there too. I don’t remember anything. I just knew that I went to heaven. “He is stable.” the doctor said.

*For God so loved the world, that he gave his only Son, that whoever believes in hin should not perish but have eternal life -John 3:16

{86} Para Kay Katrina

Dan Joseph R. Lim Dito natapos ang lahat. 11: 59 pm Sa aking likuran, mahimbing na natutulog si Mike sa kanyang magulong kwarto na parang sinalanta ng pinagsamang bagyong Yolanda at Milenyo. Panay ang kanyang hilik habang nakabaluktot at balot ng itim na kumot sa ibabaw ng kanyang kama. Ang mukha niya ay parang sa isang kerubin kahit pa siya’y 25 yrs. old na. Panay ang lingon ng kanyang bentilador sa kaniyang ulunan katabi ang isang Lampshade. Samantala ako ngayon ay nasa kanyang paboritong pwesto sa buong kwartona di naman kalakihan pero kakikitaan ng mga aklat ng iba’t-ibang mga pamosong manunulat na nakasalansan sa kanyang shelf. Nandito ang mga akda nina Bob Ong, Veronica Roth, Ricky Lee, Joana Mae De Jesus, Suzanne Collins, ReiJanGon, Dan Brown, Mike Clester Perez, Eros Atalia, Irene Villasanta at marami pang mga sikat na awtor na tiyak na inspirasyon ni Mike. Sa harap nitong aking kinauupuan, ay isang parihabang lamesa na puno ng kanyang iba’t-ibang bolpen at papel na gasumot, lukot, scratch, drafts, at syempre mga de-kalibreng mga istorya na likha na naman nitong si Mike. May bago na namang miyembro. *** 12:01am “Sampung taon ka na palang sumusulat ng mga inaabangang mga akda Mike!”

“Siguro’y napakasaya ng pakiramdam mo tuwing sinasabihan ka ng mga Para Kay {87} Maris

mambabasa mo na ang gaganda ng mga kwento, tula, anekdota, komiks at haikung likha mo sa loob ng sampung taon.” “Gumising ka na diyan Mike! Ipagdiwang natin ang ika-sampung taon ng pagsusulat mo. Pakinggan mo ang hiyawan ng mga tao sa loob ng isang dekadang tinta at papel!”

“Gumising ka Mike! “ yan ang sigaw ko sa tulog na mukha niya.

Pero kahit anong lakas ng boses ko, hindi ko napukaw ang pagkamulat ng mata ni Mike. Mahimbing pa rin ang tulog niya. Humihilik. Tahimik. Walang imik.yan lang ang tugon. Bakit ba hindi mo ako pakinggan Mike? Ba’t ba hindi mo KAMI subukang pakinggan? Bakit hindi mo subukang pakinggan ang mga kwento naman namin? Narito rin sa silid si Clandestine, si Fiasco, si Andoy, si Gina, si Ato, si Tricia, si Tinay, si Ana, si Kuya Steven, si Micheal, si Konsehal, si Maria, si Dr. Bergamo, si Tomas, si Mayor, si Ruben, si Margaret, si Max-Ernest, si Jack, si Victoria, si Mang Danny, si Jude, si Eli, ang lalaki sa salamin, si Shannel Blanco, si Karlos, si Henry, si Beatrice, si Mang Carding at iba pa. Maging ang ballpen ni Winona, ang mga inilaglag na mga sanggol ,ang mga nagpakamatay na mga bida at ang iba pang mga pinatay ni Mike-sa kanyang mga istorya. *** 12:10am

Lumabas kayong iba pang pinaslang na bida ng Siyam na nagdaang Kotoba!

Gisingin natin ang inyong tagapaglikha

Dalhin niyo ang kinaroroonan niyong pahina

Pati mga panaksak dahil dugo niya ang gagawin nating tinta

Baguhin natin ang inyong istorya

{88} Para Kay Blesyl

Nagsilabasan nga ang iba pang mga pinatay na mga karakter na mga duguan bakas sa kanilang katawan kung paano sila pinagpapatay-nagbigti, binaril, nasagasaan… Nakahanda na kaming lahat upang gisingin ang nakatatanda kong sarili. Nakapalibot na kami sa kanyang kinahihigaan.Habang umaandap-andap na ang ilaw ng lampshade at tigil na ang pag-ikot ng bentilador… Itinutok na namin ang aming mga panaksak sa tulog pa ring katawan ng nakatatandang Mike. Sa bilang na isa, dalawa, tatlo… *** 12: 12 am Waaaaaaaag! Nagising ako sa napakasamang panaginip na iyon. Nakatulog pala ako dito sa aking lamesa habang nagsusulat ng aking mga kwento sa bagong edisyon nitong Kotoba. Ang Kotoba Ichiban. Bakit kaya yun ang napanaginipan ko? Ang masama pa dito ay kasama pa ang nakababatang ako sa panaginip na iyon. Pinatay ko at ng mga duguan kong mga karakter ang sarili ko. Ang wirdo. Nakakatakot. Nakakapangilabot. Gusto ko na sanang matulog sa kama ko. Pero dahil naalimpungatan na, magsusulat muna akong muli dito sa lamesa ng bagong kwento na papamagatan kong -“10”- ibabase ko ito sa mala-bangungot na sandaling iyon.. 1:30am Natapos na ako sa kwento ko at napagdesisyunan ko nang matulog sa aking kama. Tiningnan ko mula sa aking kinauupuan ang oras sa wall clock sa itaas. 12:12am pa lang pala. Mahuhuli na naman ako sa trabaho mamayang alas siyete. Pero parang may mali sa oras pero, pinalampas ko na lamang iyon. Itatago ko na sa ibabang drawer nitong lamesa ang aking bagong sulat na istorya. Sa ibabaw ng Siyam na nakaraang mga Kotoba- nakaayos mula pinakaluma hanggang pinakabagong edisyon. Para Kay {89} Nesllin

Ngunit. Napahinto. Ako. Nang akma ko nang ipapatong ang bagong istorya. Dahil nawawala ang mukha ng babaeng nasa harap ng Kotoba Ichiban Kyusi Coda. Kayaâ&#x20AC;&#x2122;t dali-dali ko na lamang ipinatong ang yellow paper na pinagsulatan ko nitong Happy Ending. Kinumbinsi ko ang sarili ko na guni-guni lamang iyon. Tumayo na lamang ako. Tumalikod at

Hindi na nakaimik pa.

1:31 am May taong nakahiga sa aking kama at nakatalukbong ng mula ulo hanggang paa. Diretsong-diretso ang katawan niya. â&#x20AC;&#x153;Si-sino ang nakahiga sa aking kama? At Ba-bakit berde ang kumot na nandirito?â&#x20AC;? nanginginig kong bulong sa sarili. Unti-unti akong lumapit sa may bandang mukha ng nakahigang tao sa aking kama. Unti-unti ko ring iniangat ang kumot mula sa dulo ng kama pababa sa kanyang paa.

Nagulat ako sa aking nasilayan.

Lubog at maitim na pisngi. Dilat na dilat at halos wala nang puti sa mata. Abot- tengang ngiti sa labi- sya ay AKO.

At Ako ay PATAY na.

Time of Death: 12:12 am Cause of Death: Nocturnal Cardiac Arrest {90} Para Kay Jemar

Naagnas ang paligid at tila nagpalit-balat. Ako ay isa nang ligaw na kaluluwa sa isang ospital. Natulala na at hindi na makagalaw dahil nakalakip na ako sa isang pahina nitong Kotoba.

Sa pagbuklat sa pahinang ito’y may dalawang boses na pumailanlang.

“Bet ko yung bago mong story Mike, yung 10. Nakakagulat yung ending. Hahaha” ani isang tinig ng dalagita.

“Siyempre ako pa, ganyan ako gumawa ng istorya. HINDI BA MIKE?

P.S. Natapos ko nang isulat ang huli mong istorya sa huling Kotoba. Hindi ba’t masakit ang paslangin ka sa sarili mong kwento? Kabilang ka na sa’min Mike. Ang isang Mike na iyon ay impostor. -Coda *Para sa mga fiksyunal na karakter na pinaslang ng mga awtor ng mga nakaraang Kotoba Ichiban. At para sa tagumpay ng Kotoba Ichiban Series

Para Kay {91} Wena

Covalent Bond

Romelyn Ariadna Minorka Itong * Para sa tropang hindi nag-iiwanan, sa hirap man o kaginhawaan

Sigaw ng Piping Dukha Glen Del Rosario

Nang minsang magkamali ako't madapa Natagpuan ko na lamang ang aking sarili sa isang sulok habang umiiyak Para akong pinatay ng walang kalaban laban Para akong inosenteng inakusahan Para akong isang tuldok sa blankong papel Na madaling makita at madali para husgahan Nang minsang maligaw ako ng landas Natagpuan ko na lamang ang aking sarili sa isang bakal na rehas Wala silang tinatanong Wala silang inuusisa Wala silang binigay kahit na konting pag-unawaâ&#x20AC;&#x2122;t pagkalinga Nang minsang mangarap ako ng magandang buhay para sa aking pamilya Natagpuan ko na lamang ang aking sarili sa telebisyon Humihingi ng hustiya para sa binaboy na pagkatao Humihingi ng tawad para sa nasirang reputasyon Humihingi ng tulong upang makalikom ng sapat na pera Upang huwag mabitay sa ibang bansa At nang minsang maghanap ako ng hustisya sa Pilipinas Natagpuan ko na lamang ang aking sarili sa harap ng Divisoria Nagbabakasakali na baka may tinitinda sila ditong hustiya Oo, alam kong sa panahon ngayon ay nabibili na ito Ngunit patuloy pa rin akong umaasa na marinig ang sigaw ng isang piping dukha Para sa hustiyang pantay at tama. *Para sa mga patuloy na naghahanap ng hustiya Para Kay Archie

{93}

Midnight Blues Kaye Mari Maranan

As I look at the stars tonight I wonder how far lightyears could be. Will it take me a lifetime back and forth? Or is it farther than I have always thought? But if it will take even my afterlife Or three more versions of my reincarnation I'm willing to go and get you one Or a constellation if I could. I'll catch a star for you So you can make a wish or two. I want to make all your dreams come true. *To Venus and Mars. I owe you the entire universe.

{94} Para Kay Arwen

Buhay Raliyista Joana Mae de Jesus

â&#x20AC;&#x153;Huwag kang bibitaw sa kamay ko ha? Baka mamaya magkagulo naman ang mga raliyistang yan?â&#x20AC;? *** Kung may isang tao na magliligtas sa akin kapag nagunaw ang mundo, iyon ang Kuya ko. Simula nang magkaroon ako ng muwang sa mundong aking ginagalawan, Kuya ko ang nagturo sa akin kung paano protektahan ang sarili ko at ang mga taong mahal ko sa buhay. Lumaki kami sa bahay ni Lola, kasama ang aking Itay na isang construction worker. Kahit na hindi sapat ang kinikita sa hanapbuhay na pawis at dugo ang puhunan, kumakain pa rin kami ng tatlong beses sa isang araw. Siguro dahil na rin sa tulong ni Kuya na binibigay ang buong makakaya sa marangal na pamamaraan. At ang aking Ina? Namatay noong araw na ipinanganak ako, ngunit kahit isang beses ay hindi ako nakarinig ng panunumbat sa aking pamilya. Maswerte ako. Ang isang bagay lamang siguro na ayaw ko sa buhay ko ay ang lokasyon ng aming tahanan. Iskwater. Maingay. Maalikabok. Puno ng kadiliman. Sa umaga maririnig mo na ng hiyawan ng mga kapitbahay, iyak ng mga batang walang makain, videoke ng mga lasenggero sa daan at malulutong na mura ng mga kabataang wala pang sampo ang gulang. At ang labis na aking kinaiinisan ang mga raliyistang palaging nakaharang sa daan. Ni hindi ko mabatid ang kanilang pinaglalaban. Nang minsan pa ay nagkagulo ang mga pulis at ang mga raliyista, nagkataon na pauwi kami noon ni Kuya galing sa pagsisimba. Noong una, binato lamang ng mga raliyista nag mga palakard na kanilang daladala. Gumanti ang mga pulisya, binomba sila nito ng tubig. Para Kay Kyrie

{95}

At nagkaroon ng batuhan at ilang palitan ng bala. At aksidenteng natamaan ako ng lumilipad na bato. Ngunit salamat sa Kuya ko na agad akong niyakap, naagapan ako at sugat lamang ang natamo ko. kurso.

Sa kadahilanan ring ito kaya napili ng Kuya ko na pagpupulisya ang kuning

â&#x20AC;&#x153;Para maprotektahan kita, si Itay at Lola. Ayokong mapahamak kayo.â&#x20AC;?

Mabilis lumipas ang mga araw, buwan at taon. Ganap nang pulis ang aking Kuya, at ako naman ay nasa ikaapat na taon na sa Kolehiyo sa kursong Journalism. Mahal ko ang kurso ko. Isa ito ssa mga bagay na ipagmamalaki ko. At sa pagpasok ko sa mundo ng realidad, doon nabuksan ang aking isipan sa tunay na kalagayan ng aking bayan, probinsiya at buong bansa. Naalis ang harang sa aking mata. Nakita ko ang paghihirap pa lalo ng mahihirap at pagyaman lalo ng may kapangyarihan. Lumantad sa aking harapan ang kabikabilang pangungurakot ng mga nakaupo sa gobyerno, ang pang-aagaw sa mga magsasaka ng lupang kanilang sinasaka, at pangaagaw sa mga mahihirap na mamamayan ng lupang kinatitirikan ng kanilang mga tahanan. Dito ko lubos na naintindihan ang buhay ng mga raliyista na handing magbilad sa arawan, magtiis ng gutom at uhaw at minsan pa ay masaktan. Naintindihan ko ang kanilang mga pinaglalaban. *** Pauwi na ako galing sa unibersidad nang pagbaba ko sa traysikel ay nagkakagulo ang mga tao sa aming barangay. May mga nagmumura at sumisigaw. Hindi na sana bago ang ganitong tanawin, ngunit may isang bagay na kakaiba. Ang ilang bahay sa tabi ng daan ay sira. Giniba. Ang ang mga pamilyang nakatira roon ay umiiyak habang naninimot ng mga gamit na maaaari pang pakinabangan.

Nang pumasok ako sa aming tahanan, narinig ko ang impit na iyak ng

{96} Para Kay LP

aking Itay. Pinapalayas na raw kami sa aming tahanan. Ang lupa raw na kinatitirikan ng aming bahay ay pag-aari ng mga Mendoza. Ang mga Mendoza rin ang nakaupo ngayon sa munisipyo, simula konsehal, secretary hangang Mayor, dugong Mendoza ang nananalaytay sa katawan. Lumabas ako ng bahay. Nagtitipon-tipon ang mga mamamayan. Balak nilang magmartsa sa harap ng munisipyo. Ipaglalaban ang lupang sa amin naman talaga. Lupang kinatitirikan ng mga bahayan sa loob ng mahigit isang daang taon na. Lupa na sa isang iglap, lupa na ng mga Mendoza. Dala ang mga plakard, pulang pintura at mga pulang tela, naglakad kami papunta sa munisipyo. Ito lang siguro ang magagawa ko para sa aking bayan: Ang ipaglaban ang lupang sa amin naman talaga. Mahigit isandaang katao kami na sabaysabay nagbilad sa arawan habang sumisigaw ng â&#x20AC;&#x153;Lupa ng Barangay San Isidro, ibalik sa mga San Isidrong lehitimo!â&#x20AC;? Dumating ang mga kapulisan at isa na roon si Kuya. Hawak ang kanyang baril. Handang makipaglaban sa amin. Hindi ko aaakalain na darating ang panahong ito, na magiging magkaaway kami dahil sa magkaibang pilosopiya. Siya handang ipagtanggol ang munisipyo dahil sa tawag ng tungkulin at ako, handang ipaglaban ang lupang kinatitirikan ng aming bahay. Nagkagulo ang lahat nang pumailanlang ang putok ng baril. Kasunod nito ang pagbulagta ng duguang bangkay ni Mang Jose, ang lider naming mga ralyista. Sa edad niyang 76-anyos, simula ninuno niya ay sa San Isidro na isinilang. Nagroon ng tulakan, batuhan. Lahat ay nais makapasok sa munisipyo upang makaharap ang mayor. Muli, sunod-sunod na putok ng baril ang bumasag sa nagkakagulong mamamayan. Ilang bangkay ng residente ang matatagpuang nakahiga sa daan. Naliligo ang kanilang mga katawan sa sariling mga dugo. Nagtagpo ang mga mata namin ni Kuya. Nakita ko ang pagmamakaawa niya na umuwi na lamang ako. Sumuko. Ngunit, hindi ba siya ang nagturo sa akin na lumaban? Ang protektahan ang mga mahal ko sa buhay? Para sa bayan ko kaya ako Para Kay Armando

{97}

patuloy na lumalaban. *** Isang maling hakbang ko na lamang ay siguradong ipuputok na ng pulis sa aking dibdib ang baril na hawak niya. Marami na ang patay at sugatan, ngunit hindi ako aatras. Handa akong mamatay na ipinaglalaban ang prinsipyo ko na alam kong nasa katwiran. Handa na akong ihakbang ang paa ko nang biglang humalindusay ang katawan ng pulis sa aking harapan. Wala ng buhay dahil sa isang putok ng baril. At ang bala na iyon ay mula sa baril ni Kuya. Handa niya pa rin pala akong ipagtanggol. Hindi ko inaasahan ang sumunod na nagyari, nagpaulan ng baril ang mga pulisya at niyakap lamang ako ni kuya. Katahimikan. Wala nang buhay ang Kuya ko sa aking kamay. Ang likidong pula ay patuloy na lumalabas sa kanyang katawan. Kadiliman. Sa pagmulat ng aking mata, malamig na bakal ng rehas ang bumulaga sa akin. Ito ba ang hustisya na dapat naming makamtan? Ito ba ang paraan ng pagpapatahimik nila sa mga raliyistang tulad ko? Kung ganoon ay panalo sila. Buhay nga ako ngunit patay na ang kaluluwa ko.

*Para sa mga raliyistang pinagkaitan ng hustisya. At para sa mga pulisya na nagpaulan ng bala noong ika-17 ng Nobyembre, taong 2015 sa tapat ng munisipyo ng San Isidro, mamatay na sana kayo!

{98} Para Kay Fidel

Ang Tunay na Sakripisyo Ervin Joshua Navarro

Ako si Maria, at ang aking Amaâ&#x20AC;&#x2122;y isang magsasaka. Maagang-maaga noon, hindi pa tumitilaok ang manok. Naramdaman kong bumalikwas na si Tatay sa aming higaan. Hindi na ako nagtaka o nagtanong kung anong gagawin niya, sapagkat ilang taon niya na rin naman itong ginagawa. Narinig kong may kinakalkal siya sa kaniyang gamit, wariâ&#x20AC;&#x2122;y may hinahanap. Bumangon na ako at nag-alok ng tulong sa kanya. Ako: Itay ano ba iyang hinahanap mo? Tulungan na kita. Tatay: Anak, wala ito. Matulog ka na lamang ulit. Humiga na akong muli at nagpanggap na natutulog. Dinig ko pa rin ang kanyang mga kilos ngunit makasandali ay tumigil na. Marahil nahanap na niya ang kanyang kailangan. Makasandali ay naupo si Itay sa tabi ng aking higaan. Hinalikan niya ang aking noo sabay nagpaalam na. Tatay: Sige anak, akoâ&#x20AC;&#x2122;y piyauna na, sisimulan ko na ang aking pagsasaka. Mag-iingat ka riyan at ikaw na muna ang bahala. Babalik din agad ako mamaya makatapos kong magsaka. Mahal kita anak. Ganyan din siya kahapon, noong makalawa at noong noon pa. Laging nagpapaalam bago siya magsaka. Alam kong nahihirapan siya at gusto ko nang makatulong. Ngunit ano pa nga ba ang aking magagawa bilang isang musmos na bata. Para Kay Sophronia

{99}

Ako si Ana at ang Ama ko’y isang mangingisda.

Tirik ang araw nang umuwi si Itay dito sa amin.

Ako: 'Tay, tara na kumain, nakapaghanda na ko ng ating tanghalian. Tatay: Nako anak, magsimula kanang kumain. Ako’y papanaog na’t mangingisda na. Pagkakarinig ko kay kumpare e, andami raw isdang naglalabasan sa ganitong oras. Ako: Pero ‘tay, kakauwi mo lang, aalis ka na naman? Kumain kana muna. Tatay: Kung ganon e, kumain ka ng marami’t idamay mo na lamang ako. Nakangiti niyang sinabi iyon sa akin. Kita ko sa mga kilos niya na nagugutom rin siya. Lagi niyang sinasabi na sa kadahilanan ng buhay, kailangan naming magtiis. Pero sana, wag namang umabot sa punto na gugutumin niya ang sarili niya. Hindi ko na nga siya napilit pang kumain, sapagkat nakalabas na siya ng aming tahanan. Sinimulan ko na ang aking pagkain. Dadamihan ko. Susunurin ko ang bilin niya. Ikakain ko na rin siya at aasa na ang aking kabusugan ay makaabot sa kanya. Ako si Kristina at ang Ama ko’y manggagawa sa isang konstruksiyon Matagal-tagal na rin noong magsimula si Itay sa pagkokonstruksiyon. Tuwing gabi ay aalis siya upang magtrabaho at sa madaling-araw na siya muling uuwi. Minsan pa nga ay wala na talaga siyang tulog sapagkat pagkauwi niya ay didiretso na siya sa iba pa niyang gawain. Madalas pa nito ay 'di na siya nakakakain sapagkat babad na babad na siya sa trabaho. Tok! Tok! Tok! May kumakatok. Siguro si Itay na ito. Kanina ko pa siya iniintay sapagkat nagising akong wala siya sa aking tabi. Madalas kasi na kapag magigising ako madaling-araw ay namamalayan ko na lang na katabi ko na siya. {100} Para Kay Resylyn

Nagmadali na akong pagbuksan siya ng pinto.

Ako: Itay! Mano po. Itay: Kaawaan ka ng Diyos, anak. Bakit gising ka na? Ako: Naalimpungatan lang ako Itay. Ah eh, akin na po iyang mga dala niyo at kayoâ&#x20AC;&#x2122;y matulog na. Alam ko pong inaantok ka na. Itay: Eto anak, iyo na lang isabit diyan sa pader. Akoâ&#x20AC;&#x2122;y hihiga na nga, sumunod ka na lang dito ha. Ako: Sige po. Matapos kong isabit ang kanyang mga gamit sa pader ay dumiretso na rin nga ako sa aming higaan. Maya-maya pa, ni wala pa ako sa kalagitnaan ng aking tulog ay nagising na naman ako. Naramdaman kong tumayo nang muli si Itay. Ako: Itay, aalis ka na po agad? Itay: Oo anak, araw na ng anihan ngayon. OO. Isa rin siyang magsasaka, gayon din ang pagiging isang mangingisda. Ako si Maria Ana Kristina at siya ang dakila kong tatay. Nagsasaka sa umaga, nangingisda sa tanghali at nagta-trabaho pa rin sa gabi. Ngunit kahit na ganyan na siya kasipag at kapursigido, ganito pa rin ang buhay namin. Mahirap, minsan wala pang makain. Bakit kaya ako...kami ni Itay... pinanganak na mahirap?

*Para sa mga Magulang na hindi sumusuko, patuloy na nagsasakripisyo

Para Kay Raymart

{101}

Ang Estranghero, ang Regalo at ang Pangalang hindi ibinigay ReiJanGon “Gusto mo picture-an na lang kita?” alok ko sa babaeng kanina pa sumusubok kumuha ng magandang anggulo sa kanyang pagse-selfie. Kitang kita kong kanina pa sya nahihirapang mag-picture dahil sa sobrang daming tao ngayon dito sa Padre Pio Shrine. Tuwing karaniwang araw na nga lang e matao na dito, lalo na ngayong pista nito.

Tinitigan ako ng babae. Animo kinikilatis akong maigi.

“Wag kang mag-alala,” sabi ko, “hindi ko nanakawin cellphone mo.” At ibinandera ko sa kanya ang ngiting makalaglag panty na alas ko kung bakit maraming nagkakagusto sa akin. Pero tila yata hindi epektib sa babaeng ito. Nagmukha pa ata akong manyak.

Pero ngumiti rin sya.

“O, sige,” sagot nya. Inabot nya sa akin ang cellphone nya. “Gandahan mo ang kuha ha. Yung pang Instagram.” Kukuhanan ko na sya ng picture, handang handa na ang kanyang ngiti. Natigilan ako dahil dun ko nakita na tangina, maganda pala sya. Mukha lang masungit pero nung ngumiti e parang bumaba ang estatwa ni Padre Pio, naglakad sa gitna at nagsunuran ang mga anghel. Gay’on!

“Ano, kuya?” sigaw nya. “Marami na ba?”

Pinindot ko ng maraming beses ang capture. “Oo, eto marami na!”

{102} Para Kay Cleo

“Ikaw, naman pi-picture-an ko,” alok nya.

“Ah, hindi na. Taga dito naman ako. Lagi na kong nandito,” sagot ko. Ibinalik ko sa kanya ang cellphone nya. “Wala ka bang kasama?” “Kung meron, hindi na ako magpapapicture sa’yo.” Tumawa siya. “Deboto kasi ang mama ko ni Padre Pio nung nabubuhay pa siya. Plano naming pumunta ngayon, kaso wala na sya e.” “Wala?”

Tumango lang siya. “Nung nakaraang buwan lang.”

“Salamat pala ha,” sabi nya. At nagsimula nang maglakad palayo.

“Samahan na muna kita,” tawag ko sa kanya. Hindi ko alam kung bakit biglang may mga kabayong tumakbo sa dibdib ko. Natatakot ba ako sa isasagot nya?

Lumingon sya at sumagot, “Sige, para may photographer ako!”

Nagpalitan kami ng ngiti. ***

“Talaga? Ganyan din ako!” Kanina pa kami nagkukwentuhan ng mga maliliit na bagay tungkol sa amin, mga pananaw sa buhay at mga palpak na relasyon na rin. Kanina pa namin napapansin sa aming mga kwento na marami kaming pagkakapareho. Konti na lang e maniniwala na ko sa putanginang kalokohang soulmate na yan. “In fairness, masarap nga tong lomi ha,” sabi nya. Ngayon lang siya nakatikim ng loming batangas. O kahit anong lomi pa.

Tagaktak na aming pawis dahil sa init ng katanghalian at ng aming kinakain Para Kay {103} Billy

pero hindi kami tumitigil sa pagkukwentuhan. “Biruin mo,” sabi nya. “Dalawang buwan lang? Pinagpalit ako ng gagong yon! Three-month rule di pa alam.” Gitil na gitil syang nagkekwento sa pagitan ng bawat hipan sa umuusok na lomi. Natatawa ako sa kanya. diba?”

“Dalawang buwan? E ako nga isang gabi lang e,” sagot ko. “Putang ina

Napatigil siya at napatitig sa akin. Hinihintay ata na ibitaw ko ang punchline. Pero walang punchline. Gustuhin ko mang magkaron ng punchline at sabihing biro lang iyon, wala e. Ako ang biniro. Sila ang punchline. “Baka kaya tayo iniiwan ng taong mahal natin kasi chinecheck natin ang grammar nila,” biro nya. At aaminin ko, humagalpak ako ng tawa. Napag-usapan kasi namin kanina na pareho kameng sa English magaling. Nagkaduguan pa nga kami bago makarating sa lomihan e. “Well,” pagsisimula ko. “at least, we’ve learned our lessons. We found out that we’re capable of that kind of love. To that extent. To that degree. The challenge now is---“

“To give that kind of love to the right person,” pagsingit nya.

Ngumiti kami at sinaid ang lomi. ***

“Teka, ano pa lang oras ang uwi mo?” tanong ko. Kanina pa kasi kami nagkukwentuhan. Nakarating na kami kung saan-saan--sa simbahan, plaza at palengke. Paikot-ikot lang kami. Hindi naming namamalayan ang oras. Naligaw kami sa sarili naming kwentuhan.

Tinignan nya ang relo nya. 4:18pm.

{104} Para Kay Romeo

na.”

“Maaga pa naman,” sabi nya. “Minsan lang ako makapunta dito, sulitin ko

“Hatid na lang kita sa turbina,” sagot ko. “Siya nga pala, kanina pa tayo dito. Alam ko na ang buhay mo pati ng ex mo. Pati buhay ng angkan mo at kapitbahay mo naichismis mo na sa akin, pero hindi pa tayo magkakilala.” Natawa ako. “No. We won’t tell each other our name. The magic, the instant connection between us, will be nothing but a cliché coincidence if we go beyond this awesome idea of being strangers. Gets mo?” Napaisip ako don. Iba rin talaga to mag-isip e. Malalim. Kakaiba. Pero naiintindihan ko ang gusto nyang mangyari kaya tumango ako. “Sometimes, strangers are more trustworthy than the people we know,” pagpapatuloy nya. “We can tell them everything. Our flaws, our fears, our mistakes in life, without us being judged.”

“You will be my favorite stranger, then.”

“And so are you, mister. But for now, I am giving you the privilege to call me whatever you want.”

“Okay then, babe.” Kinindatan ko siya at nagtawanan kame. ***

“Anong flavor gusto mo?” tanong ko sa kanya. Nasa ice cream shop kami ngayon at idinidiscuss ko sa kanya ang Paradox of Choice. Na kapag mas marami ang pagpipilian, mas mahihirapang mamili ang isang tao. At mukha ngang nahihirapan sya sa pagpili.

“Let me have the chocolate fudge with almonds,” sabi ko sa counter. “Ikaw?”

“Hhm..Mango na lang,” sagot nya. Natigilan ako. Tinitigan ko sya nang Para Kay Rhodora

{105}

may pagkekwestyon sa desisyon niya. “Yes, I’m serious. So what? That’s what I like. The Paradox of Choice explains how hard it is to make a decision with so many choices. But at the end, ikaw pa rin ang magdedesisyon. Kung ano ang gusto mo. Kung sino ang mahal mo. Ganon. It’s your choice. Love is a choice. And mango is love,” depensa niya.

Napailing na lang ako. Ibang klase talaga to. Taas-kamay ako.

“O bakit mo pala naisip manlibre?” tanong nya. Pinansin ko ang baso ng ice cream nya. Paubos na habang ang sa akin ay nangangalhati pa lamang. Hindi na aabutan ng pagkatunaw ang kanya.

“Kasi birthday ko,” sagot ko. “Yaay, happy birthday to me.”

Minadali niyang ubusin ang ice cream nya at sabay sabing, “Walangya ka! Kanina pa tayo magkasama hindi mo manlang binanggit? Anong plano mo? Wala bang handaang naghihintay sayo? Bat ka pa nandito?” “Wala. Ganito talaga ko magcelebrate. Random. Spontaneous. I’m celebrating my birthday with a stranger. Sounds cool, right?”

“Bilisan mo ubusin mo na yan. Bilis!”

“Bakit san tayo pupunta? Saan mo ko dadalhin? Sorry, hindi ako easy to get,” pang-aalaska ko sa kanya. “Baliw! Spontaneous pala gusto mo. Tera na, we will do something spontaneous. To celebrate your birthday! Kahit ano. Ako bahala. Regalo ko sayo. What do you want? Yung matagal mo ng gusto or hindi mo pa nagagawa.”

Gumuhit ulit ang mapang-akit kong ngiti. ***

{106} Para Kay

Concepcion

“Aagh, shit! Masakit!” sigaw ko.

“Gago, wala pa. Kalma ka lang,” sagot nya. “Ano bang ipapa-tattoo mo?”

“Secret muna. Mamaya ko na ipapakita sayo.”

Nang tanungin nya ako kung anong gusto kong iregalo ko sa sarili ko, eto agad ang pumasok sa isip ko. Noon ko pa balak magpalagay ng tattoo. Pero hindi ko alam kung kailan, gusto ko kasi yung may magandang kwento ang tattoo. Eto na yon. Ngayon na yon. At inumpisahan na nga ng artist ang paglalagay ng tattoo sa gilid ng aking kaliwang kamay.

“So, why a tattoo?” tanong niya sa akin.

“Noon ko pa naman gusto ‘to,” sagot ko. “Nakuha lang ng magandang timing. And for me, getting a tattoo is a metaphor. Na may mga gagawin tayo sa buhay na hindi na natin mababago. Pagsisihan man natin o hinde, andun na yon. Bitbit mo na habangbuhay. But this one, I won’t regret it. Libre eh!”

Tumawa ako. ***

Nandito na kami ngayon sa turbina. Naghihintay ng bus na maghahatid sa kanya pauwi. “It’s almost 10pm,” sabi ko. “Magkasama tayo for 11 hours but I feel like I know you for a year now.” “More than year,” sagot nya. “I feel like we know each other for more than a year. Now, show me your tattoo. Ako nagbayad nan!”

Pinakita ko ang kapirasong tattoo sa kamay ko. Isang semicolon. Para Kay {107} Haries

“Because I believe that our story won’t end here. Hindi ko tutuldukan ang gabing ito. Hindi dito matatapos ‘to.” Nagtinginan kami. At sa puntong iyon, hindi ko alam kung posible bang magmahal ka ng estrangherong saglit mo lang nakasama ngunit tila noon pa magkakilala ang kaluluwa niyong dalawa.

“Hindi ko ba talaga malalaman ang pangalan mo?” tanong ko.

Umiling siya. “Pero makukuha mo ‘to.”

At bigla nya akong hinalikan. Hindi ito ang unang beses kong nakahalik sa labi pero masasabi kong iba ang pakiramdam na dala nito. Walang halong libog, puro emosyon. Galak, saya, pag-ibig. Mapait man ang naging buhay pag-ibig namin, tamis naman ang natitikman ko sa labi nya. “Salamat sa araw na ito.” Tumalikod na siya at naglakad palapit sa bus na kakatigil lamang.

“Babe! Baby! Mylabs!” sigaw ko. “Balang araw. Magkikita ulit tayo!”

Sumakay na siya sa bus at umandar na ito palayo. Naiwan akong nakatayo, tinitigan ang bagong bahagi ng pagkatao ko. Kagaya ng tattoo-ng ito, habang buhay ka ng bahagi ng buhay ko.

*Para sa mga kagaya kong mapagmahal ng estranghero at para sa’yo na dating estranghero Mas maigi nang magmahal ng estranghero, kaysa ang minahal mo ay maging estranghero.’

{108} Para Kay Ramil

He Liked How It Itches Neal Andrei Lalusin

2:53 A.M A dark room He sits so... slouchy In front of a computer Study lamp on Probably trying to write on his journal again Cracks his knuckles Tired Still not knowing what’s happening He puts on his earphones Breathes in the solitude Tries to close his eyes Can't sleep Anxiety doesn’t want him to sleep Tries to stay up Probably because the voices won’t stop He eyes the piano beside the computer Plays a note A minor one And through his earphones Anxiety can’t be heard Everybody's asleep He wishes he knows how to play the piano So he could play the minor chords The ones that sound sad Para Kay Melanie

{109}

The ones he always had He plays a note A minor one Through his earphones He blinks his eyes His tears flow He wants sleep There are strands of hair around him He must've pulled them off again He liked how it itches He hated how well it itches He thinks so well that he's a bad person "I like you," she once told him "You're very charming"-He sees himself as a cleverly disguised mess "You have this... aura,” she says Being with you, I'm not afraid to do anything. Because you’re not" But he wanted to contradict her Because he's afraid of everything He thought she’s just assuming because he laughs so often When in reality, he just hides his discontent with himself And sometimes he uses heavy words to hide his airy thoughts Sometimes he oversteps Trips Falls down He likes to pretend that it was part of his plan Because he thinks he has to be perfect That's why he always wears this uncanny grin These tired eyes These bony fingers {110} Para Kay Ruth

Because this young dreamer has to be hard on himself Always, always, scared to be imperfect— --the alarm rings He shoots his eyes on the clock-- 3:15am “Close your eyes Sometimes things are less scary,” he tells himself He reads the notes that he received on his last birthday "You make me feel special," she tells him He hides under a bright smile and deadened eyes---He hears a shuffle from the other room They must be awake-"What an intelligent son I have!" he reads on his father’s note---The stove starts, a kettle whistles, He smells the bitter coffee and the lemon-y dishwashing soap-"Talented," says his second year teacher "Kind," He closes the door "Brilliant," He tucks himself under the sheets "Radiant," Everyone’s a liar "Strong," They're just making this shit up to make him feel better They don't really care "Creative," Not really, copycat probably "Handsome," Depends on your perspective His alarm rings again---but he hasn’t slept at all yet It’s a voice mail this time Para Kay {111} Alyssa

“Hey, charming. You have lots to do today, wake up I love you!” she reminds him-“Handsome,” he repeats to himself Okay, fine “Clever” Okay “Funny” Okay “Charming” Charming Char-ming C-h-a-r-m-i-n-g She had called him charming Will he believe her?

*For the cleverly disguised mess we put in front others, for the seemingly useless thoughts that keeps us up all night, and for the uncertainty of what we’ll end up if we become… true.

{112} Para Kay Janica

Free Taste

Kontribusyon ni Anthony Sam Christian Lumban "Sir! Anong gagawin natin dito?" sabi ng unipormadong lalake habang hawak ang isang dalagitang nasa disinuwebe pa lamang ang edad. Abot tenga ang ngiti ng lalake habang ang dalagitang hawak niya'y blangko naman ang mukha. "Oh? Ikaw na naman?" sabi ng isa pang unipormadong lalaking nasa mid-40s na ang edad. "Ikulong na yan, namimihasa na," utos nya sa kasama habang itinuturo ang isang selda.

"Baka naman po pwede nating pag usapan â&#x20AC;&#x2DC;to," sabi ng babae. "Libre na lang po, lahat kayo." Nakangiting nagtinginan ang mga pulis na naka-duty ng gabing iyon. *** Lugi na naman sya sa gabing ito. Matumal na nga nitong mga nakaraang araw, nakalibre pa ang mga hinayupak na pulis na walang ginawa kung 'di ang mag pataba. Hindi ito ang unang beses nya mahuli, at hindi pera ang pinapyansa nya para makawala sa mga kunya'y tagapagtatag ng peace and order. Para Kay {113} Aizel

Sa banyo ng presinto sya inangkin ng mga pulis. Siyempre unang-una ang hepe--sa mga ganitong bagay nila gamit na gamit ang hierarchy. Waring isang kadete. Kahit anong iutos sa kanya'y gnawa niyang lahat. Isubo ito. Hawakan iyan. Pasok ito. Kahit ano, kahit nasasaktan na siya'y d sya nag reklamo. "Mas mabuti na ito kesa naman magtagal siya sa apat na sulok ng impyerno," nasa isip nya. Sumunod ang isa, pagkatapos ay ang isa pa. Buti na lamang at tatatlo ang nakaduty ng gabing iyon. "Oh, umalis ka na. Wag ka ng uulit ha! Pag nahuli ka pa ulit ikukulong na talaga kita," sabi ng pulis habang hinahagis sa harap ng dalaga ang mga damit nito. *** Matapos mag-ayos ay lumabas na ng presinto ang babae. Naglakad siya kahit hindi nya alam kung saan nya balak pumunta. Bumili siya ng yosi sa nadaanan nyang takatak boy. Matapos niyang magsindi'y tuluyan ng pumatak ang luha sa kanyang mga mata. Tahimik lang siya, malayang umaagos ang luha sa kanyang mga pisngi Napansin nyang nakatingin sa kanya ang tindero kaya ginantihan nya ito ng tingin. Mukhang nahiya ang nag titinda umiwas kasi ito ng tingin. Natawa siya. Natawa siya habang naiyak pa rin. Masaya siya dahil sa unang pagkakataon ay nakaganti siya sa bulok na sistema. Sistemang nag dala sa kanya sa kung nasaan siya ngayon. Nag tagumpay ang plano niyang bigyan ng bonus ang mga naka free taste sa kanya. pa.

Bonus na AIDS na kakakuha pa lang nya nitong nakaraang linggo. Fresh *Para sa mga kinupal ng Sistema

{114} Para Kay Diana

Fraction

Paul Allen Maralit *Para sa mga munting piraso na bumubuo sa pagkatao ko

Para Kay {115} Marigem

See

Neal Andrei Lalusin I can’t feel the blood running through my head right now. I’m blindfolded tight, tied to a chair, and stripped bare. I’m terrified. I can hear howling winds. Its cold breeze continuously flows over my skin. Goosebumps show up, making me feel more naked. I have no idea where I am right now. All I remember before right now is a cloaked stranger walking up to me. I didn’t see him clearly, but he was astonishing. He flashed me something dazzling and now I wake up in hostage. I’m naked right now but I don’t think anybody touched me the way I’m thinking of.

I hear footsteps moving towards me. “Who are you?” I ask.

shout.

He- She? It?-doesn’t respond. “I know you’re there! Tell me where I am!” I

“Would it really matter if you knew where you are?” A man’s voice says. It was deep and grumbly, sounding old. I feel a piece of cold metal caressing over my skin. The hairs on my skin goes up at the touch. He runs a muddy hand over my neck. I can smell honeydew from his fingers.

“How do you feel?” he asks.

Afraid. Confused. Helpless. “I’m fine. Can you tell me what’s going on?” I mutter. “Please.” “How about now?” He jabs the cold metal on my stomach. I shout on the excruciating pain. My whole {116} Para Kay Rhica

body churns on the sensation. I can hear him laughing. I breathe in. Don’t panic. It’ll make it worse. I breathe out. I twist at the back of my chair. Blood runs down my feet. “What do you want from me?” I groan out as I squirm on my seat. He stabs again, at my leg this time. My heartbeat steadily increases. I can’t calm down. I must calm down.

“What do you want from me? Why are you doing this to me?” I hiss.

“This is what I do,” he says.

I hear his footsteps circling around me. I react to the sound of leather being twisted. I prepare myself for what’s coming. A lash hits. My back stings. Another lash, and another, and another. He doesn’t stop. Each hit is harder than the previous one. I cry out at every hit. My bare back burns horribly, and the cold breeze only makes it worse. I start feeling dizzy. I think I’m losing a lot of blood. I can hear his deep voice laughing. I don’t want to die right here. “What do you want from me? Please stop.” I cry out. He keeps hitting my back. I flinch at the sharp sound the leather makes with every hit.

“I won’t,” he says. “This is what I do.”

The hitting stops. He puts his muddy hand on my stab wounds. I was taken aback by his surprisingly soothing touch, like mint and honey dew mixed together. I moan in pleasure. Almost sounding too obscenely. Fear still covers my skin. I repulse at his touch, even if my body reaches out to his soothing hands.

I can feel my wounds start closing. Goosebumps starts to recede. My knees Para Kay {117} Patricia

starts to calm down. But my head starts to be confused. What is he? Why is he doing this? I don’t think this could be the end.

“What are you doing?” I ask.

“This is what I do,” he answers plainly.

The soothing feeling start to reach the bruises from the whip. The pleasure is almost orgasmic. Fear and pleasure makes a confusing mix, I say to myself. I don’t know what to do. My head says that I need to struggle for escape but my body doesn’t.

“Please don’t stop,” my mouth moaned unknowingly.

“I won’t. This is what I do.”

I suddenly felt worried. My whole body doesn’t understand what’s going on. The burning of my back is gone. The stab wounds are gone. Even concrete thoughts are gone. The confusion is killing me. He must not be human. This is the only thought I can make. I need to get out but I don’t know how. “Let me go. Please,” I beg. I start sobbing. Of all the other things that happened, I don’t understand why I am crying only now. I feel his mud-and-honeydew hands untying me. He takes off my blindfold. My eyes takes its time to adjust itself. I see myself in an open field in the middle nowhere. Green grass, wet soil, and the night sky. I don’t understand why I take wonder at these things right now. I should be running for my life right now. I start seeing a silhouette of something… human-like. He holds this vicious grin and stands quite neatly. He wasn’t terrifying or suspicious. If ever, he even looks so approachable, so tempting.

I try to stand up. My already destroyed body can only struggle. He tries to

{118} Para Kay Elliot

help me. I want to resist, to fight and hurt him, to run away from him. But instead, my body refuses to. I’m too exhausted. I should be running now but I can’t. He helps me up. Please let go, I say to myself. As he held me up, he kisses my neck. I feel soft lips brushing against my skin. “You did good today.” he says. “I think you’ll do better on the next one.”

Fear and confusion is a worse combination.

He stabs my neck with the piece of metal that looks like a blade or something/ I’m supposed to feel excruciating pain. I’m supposed to be fighting back. But I don’t. I can only taste blood on my tongue.

“How do you feel?” he asks.

Afraid. Confused. Helpless...

Numb.

“Why did you do that?” I try to say.

“This is what I do,” he says.

My vision’s fading. My mind starts to cloud. I fall down on my knees. My eyes shoot everywhere. I see his grin, almost as if he’s mocking me.

“Who are you?” I ask my last question.

“They call me Love,” he answers.

*For the crisp sounds of raindrops, for the red-orange feeling of the sunset and the unnerving feeling of blindness. Para Kay Emilia

{119}

Ika-anim na Dagli Rosaleen Flor Agojo

Tambak na naman ang deadlines ni Sam. Revise. Reject. Trash. May trauma na nga s'ya 'pag nakakakita ng tinta ng pulang bolpen. "PuĂąeta, bakit ko ba pinili 'to?" Maaalala niya ang guro niya nung highschool na nagsabing may potensyal sa larangang ito. Maging ang suporta mula sa kanyang pamilya at kaibigan ay nagpabulag sa kanya na kunin ang kursong iyon. BA Journalism Hindi na natiis ni Sam at kinuha niya ang kanyang stress reliever. Unti-unti niyang nararanasan ang lamig na kumakalat sa kanyang bibig, mapait sa panlasa hanggang balutin na siya ng kakaibang ginhawa. Lumuluwag. Nakakapagpalaya. Hithit. Buga. Repeat until fade. Natatandaan niya yung unang article niya na nai-publish. Hindi niya maisalarawan yung pakiramdam. Nasabi pa niya sa kanyang sarili na ito ang nais niyang gawin sa {120} Para Kay Kim

kanyang buhay. Magsulat. "Ang makita ng isang manunulat ang kanyang sarili sa kanyang mga akda ay sadyang nakakapagpalaya." Pero dumating ang panahon na naligaw na ata siya sa paghahanap ng kanyang sarili sa kanyang mga akda. Naging bulag na naghahanap. Hindi na siya masaya. Toxic na ang mga deadlines. Ubos na ang mga creative lines. Said na ang motivation. Hanggang siya ay napabuntong-hininga. "Tangina. Ayoko na talagang magsulat."

*Para sa mga taong pinipilit ang kanilang kurso kahit hindi naman nila ito gusto at sa mga ligaw na tao na di alam kung saan sila patutungo. Mabuhay tayo!

Para Kay {121} Connie

Sapiosexual Katrina Malate

WEEK 1 "What can I get you, handsome?" she asked in a same, repetitive script she gave to every male customer with the same , well-practiced gesturesâ&#x20AC;&#x201D; her hip jutted out, her smile coy, and her lashes half-lowered. The stranger looked up to inspect her much like any other man will, except for one thing.

"Well, can I get you?"

Trouble. leave.

Men, almost, she grimaced, whatever, just get him the damn drink and

Ignoring him, she repeated. "What can I get you?" Damn you?

"I don't care for a drink," he said, his tone dismissive.

"Then you're in the wrong place," she muttered in a plain voice. "Better leave before your brooding presence attracts their fancy." She turned to leave, but a strong hand shot out to grip her by the wrist. She froze.

What the hell is he into?

Slowly, she turned around to face him, planting herself closely in front of him to block his features from the scrutinizing gazes she knew were watching them both from a distance. In a low voice, she spoke. "Get your filthy hand off me, womanizer, if you wish to keep them both."

He cocked his head, in amusement. "Why all these threats, baby? People

{122} Para Kay Renz

just come here for a good time, don't they?â&#x20AC;? He smiled seductively, and she somehow managed not to roll her eyes. â&#x20AC;&#x153;And why are you so afraid?" She opened her mouth to dish everything back, hell she badly wanted to spit everything until she still had guts to, but none words came out. Instead, she stole a glance from her shoulder with usual vigilance and sighed when she saw none features akin to a man whose face she would never ever want to recall. "If you're trying to get yourself killed, either by sheer stupidity or world class ignorance, don't let me stop you. But don't drag me down with you." The stranger was quite for a moment, speculative, as his grip loosening only by a fraction.

Let the fucking go.

"I don't think I can drag you down further into hell when you're right in the deepest abyss of it," he said softly. "If hell has sirens like you, I could see why no man wants salvation."

His words should not affect her. Pretty words meant nothing to her.

Who are you kidding? They weren't just words. They were an invitation to a very dangerous game you knew you couldn't afford to play.

Sometimes, she wished that her inner voice would shut the fuck up.

"Then I'll take my leave before I can truly trap you in the same hell where I was in. Run fast and don't ever think to stupidly come back." Giving him one, lingering stare. "Now. Will you just give me that damn order?" WEEK 2 "What can I get you, handsome?"

He sneered. Turning to face her, he flashed her Para Kay {123} James

his trademark nice laid-back smile, ready to flirt with her in the same way as she did with those faggots who obviously wanted to get under her pants. But his smile slightly wavered when she only stared at him, deadpanned, obviously unimpressed. He saw her flirting with other men, why in the hell couldn't she do the same with him? "Is there somewhere private I can secure and enjoy the exclusive privilege of your company tonight?" She arched a brow. "Yes, there is. You can find it straight to the back alley where we disposed our garbage bags. You'll find yourself completely at home there."

Bad night, isn’t it?

He leaned forward, his small chuckles low and husky. "Chillax, feisty pants. I just want to be alone with you. I assumed the accommodations I implied are available here."

"This is a saloon, not a brothel."

"Doesn't mean paid pleasures don't exist here," he answered quickly, the light in his eyes flaring with a hint of an anger. "I've been there enough to know."

It was the first time she actually smiled at him.

"Of course, you knew. That's why you're asking me to accommodate such manly needs of yours since I am your typical, cocktail server of a woman." Smirking, she continued. "I flattered, I flirted, I faked— with all its necessary evils. What can I say? I am talented such as that." He thought she wasn’t serious, so he joked further. "And what other talents do you have? Do any of them extend to guests who fancy you?" Silence. She went stone cold, all of her humor fleeing instantly as she stepped back with her usual, calculating distance.

"I have nothing for sale, if that's what you've come to me for.” She looked at

{124} Para Kay Baby

him blankly, but he couldn’t mistake the coldness and annoyance hidden beneath her calm façade. "I should've thrown your arrogant carcass to the wolves but even those beasts would likely declined." She was pissed, that he knew, and yet he couldn’t help but grin at the sight of her. He didn’t let her unfriendly attitude intimidated him. Stroking his chin unconsciously, he stared at her. "Do you know how fascinating you are, crackling like fire, when you're angry like that?" He chuckled when he saw her rolled her eyes, her cheeks have a slight tinge of pink. "And since you're clearly lacking a sense of self-precaution, you want to play with fire and get burned?" "Like a moth to a flame. Like a sailor to a siren. I should be terrified, but I can't seem to stay away."

"It should be easy enough. We are strangers to each other."

Are we? He seemed find it hard to remember.

Ignoring the sudden pang of disappointment and abrupt change in his mood, he raised his forefinger in the air, looking at her vacantly. "A bottle. Brandy." WEEK 3 He glanced at his phone. 19:17

Impossible, he shook his head in disbelief,

I never waited for a woman in my entire life. Much less for almost three fucking hours. He waited, irritated, and waited another hour. When he saw her figure exiting the damned establishment, he watched her behind the shadows. She seemed Para Kay Lyndon

{125}

not to notice him, so he trailed off. When he couldnâ&#x20AC;&#x2122;t help any longer, he made a manly cough to announce his presence.

"It wasn't safe for a lady to scroll around at night unescorted."

She stopped in her tracks. "And you are here to prove it to me? Make no mistake, mister. I could easily find your heart with a bullet in the dark."

He slid both of his hands inside his jeans pocket, obviously entertained.

"Ah, so the siren can shoot. She can take care of herself. She baits hearts and then breaks them. She also saves fools such as myself." He walked closer, until they are only several inches apart. She narrowed her eyes at him. "Sirens could be saved too, you know? If one is willing to brave the way to hell and back." She remained silent. Unconsciously, he lifted his right hand to touch her face but she tilted sideways, avoiding his touch. It was only then that he noticed an imprint in her left cheek as if someone had just slapped her.

Without realizing it, his hand clenched into a fist.

"Who hurt you?" he demanded quietly.

Silence.

"Who hurt you?" he reiterated.

"It's none of your concern."

Why the hell is this woman so fucking proud and stubborn?

"Dammit. Who the hell hurt you?"

She smirked. "For a man who used to hurt women in the past, I wonder why my slight discomfort caught your fancy. Do you think you could only hurt physically? There is no singular way of hurting anyone."

That, caught him off guard.

{126} Para Kay Jemaryl

"You don't deserve that hell any more than they did," he said, his tone serious. "You shouldn’t stoop down your level just for a fucking bucks. You don't belong there." "You're correct in that assessment," she muttered in agreement, before meeting his gaze. "But I also belong to no one but myself. I don’t belong and depend to anyone, much less to you. I am not like your woman you can woo in by flirting smiles and well-orchestrated strings of superficial vows of forever. I am not a drunk woman you had a one night stand with, neither am I the one who extends her service shift for an extra income. I am not a type you wants to save from the evils of the world. We are not even closely living in a hopeless fairytale where I need that damn saving. If you think I will leave my post and go off with you, think again. You weren't the first who offered me pedestal, and long years of experience had taught me that those pedestals were nothing but a mere steps to a man’s bed. Keep it. I'll climb out of hell on my own."

And with that, she left.

In his years of playing a game where he was the only one who benefitted, it was the first time that he admired a woman not on her body or how that body moves beneath him. In that instant, he remained silent still, and yet looked utterly smitten. Damn. She is obviously many years ahead of her time. Slowly, a small smile curved into his lips. I think… I think I will quit being an asshole. Damn. Her intelligence is so fucking beautiful.

*For you, whose intellectual depth and broody presence could be so damn sexy.

Para Kay {127} Leah

When Prophecy Becomes a Reality Joan M. Estrella

10 years later. Host: “Good morning every one! You are still watching SehChah: your inspiration on how to have a successful future. Before the commercial break, I tell you that we have a bunch of special guests. They have been friends for more than a decade now who are all successful in their chosen endeavors. So, let’s find out more about them, I won’t keep you any longer folks. I know you are all excited to see our guests. Please all welcome! Ana, Jan, Lyn, Flor, Mark, Mari, Michael, Julie, Karla and Rej. (audience cheers as guests enter the studio) Host: Whoa! I thought you are just a bunch of successful people, but look at you, you are all beautiful and handsome. All: (chuckles) Host: Okay, take your seats please. Host: Introduce yourselves first and state your professions, since they told me that you are all successful in your chosen fields. We start from you Lyn. Lyn: Hi everyone! I am Lyn. I’m sorry but I can’t state my profession. But I can tell you that I had already conquered the world and I’m having all the luxuryI want. I have the life everyone has been wishing for. Host: Whoa Whoa Whoa!! Lyn is somewhat secretive huh. Okay, Let me guess. Are you Bill Gates’ daughter? Lyn: (laughs) I wish I am, but no. I work hard to have a life like what I have now. Host: Very nice Lyn, we must all work hard to achieve a life like yours. Okay, moving on to Mari. {128} Para Kay Ezor

Mari: Hello, some of you might already know me, you often see me on your televisions these days. I am a peacemaker. Host: I salute you Mari, you have a really tough job. I heard you just had a peace talk with the MILF, how was it? Mari: It was good, we talked for about five straight hours and it gone good, we heard their sides and we’re now arranging another meeting with the President to discuss this matter. Host: You are such a blessing to this country Mari. I am hoping that there are still many people who have that kind of spirit and guts to promote peace like you. How about you Jan? Oh by the way I’ve read your recent book. It was ugh! I hate you for the ending! Jan: Thanks! You are not the only one who hates me for that. (laughs) So, for those who doesn’t know me yet, I am Jan, I am an NY Times Best Selling author, and my works have been translated into thirty different languages including Spanish, French, German, Chinese, Filipino and many more. By the way, I’m single. (audience screams) Host: I am about to ask you that for the benefit of our girl audience Jan, so what do you look for a woman? Jan: Well, I want a lady who appreciates literature like poetry, novels like me. She also has to be witty and damn hot. Host: So girls out there who appreciates literature, witty and damn hot. You are Jan’s ideal girl, go and find him! He’s a nice catch I’m telling you. Okay, I’ll leave you for a moment Jan, let us now have Michael. Michael: Hi! I am Michael and I am an award winning director and at the same time a great architect. Host: That’s an introduction! You lift yourself up! Anyways, you really are a great director and congrats for your another box-office hit film. Para Kay {129} Angel

How do you manage to be a director and an architect at the same time? Michael: Well, I can say that I am just good at managing my time, after filming two or three films, I always have my vacation for around three months, and architects are freelancers so I design during the vacation. Host: Wow, no wonder your wife loves you so much. Michael: Yeah, she’s madly in love with me. (audience laughs) Oh she’s watching right now, Hi sweetie! Host: Ugh. How cute. So, we also have Mark. (audience becomes wild) Host: Girls, girls, calm down, calm down. Mark, look what you did to our females here. Well, I can’t blame them its not every day they see a hunk celebrity slash performer. Mark: Why, thanks. So, hello. I’m Mark, I am an artist also a song writer. Host: Can you give us a sample piece of any song you wrote. Mark: Ahm, Okay. So, you guys are the first to hear this song. I just finished this the other night, its called Its You. So, here it goes: Baby, everything you’ve ever done Underneath this here sun It doesn’t even matter anymore Oh, of this I’m sure Cuz you’ve taken me Places I want to be {130} Para Kay Alliyah

And you show me Everything that I could ever Want to see You, you know it’s You know it’s you Host: Wow. Your voice and the song itself is incredible. How do you make such lovely song? Are you also the arranger of this? Mark: Well, yeah. I am. Music is my passion. I graduated with a different degree, as much as I want to work in relation with my degree, music pulls me to do what my heart really wants.So, I think, with that burning passion I have made these kind of songs. I’m glad that you liked my songs. Host: Who would not? It is soothing.. calming.. And thanks for letting us hear your newest song. (Mark smiles and nods) Host: Our guests are all interesting, right? ( audience shouts in agreement) I can’t wait to hear the remaining stories of them. So, let’s have Julie. Julie: Hey guys, I am Julie. I am an instrumentalist. I play six instruments including guitar, violin, piano, drums and saxophone,and I am working for my seventh and eighth instrument . Host: Yes Julie, the most sought after instrumentalist today. You know I admire you so much, how can a girl like you be so talented? Julie: (smiles) My parents are also in this field, so I think its just a matter of chromosome inheritance. Host: Maybe, but you have unlocked another achievement, for being the hall of fame for the Most Skillful Personality and Outstanding Instrumentalist of All Seasons. How was that? Para Kay {131} Chloe

Julie: It was superb! It was my dream eversince. Until now I can’t believe that I have that title. Host: You deserve it Julie, you are great. And now we have Flor. Flor: Hi! I am Flor. A socialite. Host: Short but sweet Flor. So what keeps you busy? All we know is that you quit your last job and start touring abroad. Flor: Yes, I did quit my job because I’m doing researches about the different spices in different regions. I’m trying to be Collumbus. (audience laughs) I’m planning to have my own restaurant that serves one hell of a tasteof foods. Host: Wow that’s great! Does that mean that you seldom parties now? Flor: (laughs) No, party is my life. I party everywhere I go, in or out of the country. Host: That’s Flor! Partying is not bad, you’re just enjoying your youngness. And look what partying did to you, you are confident, bold and beautiful young woman. Flor: That’s too much though. (both laughs) Host: We have another beautiful lady here, How are you Karla? Karla: I’m great, thanks for the invitation. Host: No big deal. So, I know you are now busy after winning the Miss Intercontinental, I just want to know how was the experience, you join three times before winning the crown right? Karla: Yes. The whole experience is undescribable. It was a combination of happiness and nervousness. When I made it to the top two, I was praying really hard that my name will be called, and when the emcee did, Jesus! I cried really hard and I have to recover for the picture taking. It was amazing, I never regret thatI joined the contest even for four times. {132} Para Kay Thea

Host: That’s the fruit of your hardwork. Good luck and God Speed to your upcoming pageant, we will support you. Our next guest is a master of art. Hey, Rej! How have you been? Rej: Hello! I’m great. I just opened my another art gallery last Sunday, I hope you drop by if you have time. Host: Whoa, really? Sure. You are now a very successful artist Rej. What’s your secret? It’s your second gallery right? Rej: Yeah it’s my second. I think there’s no secret. I am just patient, creative and I communicate well. I think with that, you can also be successful. Patient in a sense that, you have to accept that you’re not always at the peak, you have to always wait. Business is a cycle anyway. Creative, you must think of a new flavour, people don’t settle for the same flavour for a long time. Lastly is the communication, you are in a business, you have to be a good communicator. Be friendly. And if you succeed, always keep your feet on the ground. Host: Very well said Rej. Now I see why you succeed. You are an inspiration to all. Last but definitely not the least, Ana! Ana: Hi every one! Host: I can’t believe I’m seeing you now Ana. I just read you on magazines and watch you on documentaries. It’s a pleasure meeting you. Can you please tell our viewers who Ana is? Ana: Thank you. First, I am a mother of two gentlemen. I am also the owner of the second biggest international tecommunication company based in Korea, and I am the producer of a chocolate that never expires. (audience mutters WOW in unison) Host: It’s really a WOW. How did you do that? I mean you achieved all that only in ten years? Ana: Well, my husband is helping me with this. You know, aside from being an Para Kay {133} Jeny

electrical engineer he also studied abroad and took masters degree, he studied the telecom cycle. We both plan and study every detail of our research on this. And voila! This is the result. Host: Wow. Your family is incredible. What more can you ask from God? A perfect life, a perfect family. Ana: For now, I am just asking Him the stability of all we have. And of course, we are continuously thanking Him for all the blessings. Host: That’s the key. We must all be thankful to Him because He gave us all of the things, the luxuries we have. Without Him, we have nothing, we are nothing. Okay folks, let’s take a short break and let’s find out more about their friendship ths time. Stay tuned! *Para sa inyo, mga ate at kuya: aalis man kayo ngayon, alam kong babalik at babalik kayo dito na may kasamang boxes of pizza. Hahaha. We are hoping and praying for your success! Sana po ang mga prophecy na isinulat n’yo noon ay maging realidad! Thanks for everything! Searcher won’t be the same without you. ☺

{134} Para Kay Maria

Joana

THE SEARCHER EDITORIAL BOARD A.Y. 2016-2017 Para kay Joana, JoWana... na wana jowa. Once upon a time, may isang prinsesa na nagngangalang Wana mula sa malayong kaharian ng Searchera. Mahilig siya sa lomi at hopia ngunit hindi ito mahahalata sa balingkinitan niyang katawan. Gustong- gusto niya ang mga kwentong tungkol sa kababalaghan at puro SPG ngunit takot s'yang pumunta mag-isa sa banyo. Nakilala n'ya si Prinsipe Dylan na namumuno sa karatig na kaharian at nabighani s'ya rito. Pero dahil mas gusto n'ya ang one-sided love hindi na n'ya gusto ito. And she will live happily ever after...kasama ang kanyang plumang panulat at jowa na magpapabago sa persepyon n'ya about true love. Para kay KAYE A-ba-KAYE-(gan)DA Sa pagkakataong ito huwag kang sumulat Subukan mo naman ngayong gumuhit Kagaya ng iba pang bagay na gustong gawin sa buhay Manahi, umakting pati na rin ang umibig Gumuhit ka ng mga pakpak Bitbit ang sorebetes na nasa apa, Lipad, tungo sa alapaap Abutin lahat ng pangarap

Para kay Joan, Na mas malaki pa sa mga tala (literal) Na napakagaling magmaniobra ng letra Pagkatali-talino pa Nagmo-monologue ding mag isa May kasamang pagvi-video pa.

Para kay Iyah, Minsan naiisip ko pa rin, bakit nga ba ang hirap nating mahalin? Pero buo pa rin ang tiwala ko na may darating na taong magmamahal sa atin sa pagitan ng mga mabubulaklak na salita at mga putangina Kaya lumayag ka, kaibigan. Hindi man tayo magkakasama, Maglalayag tayo sa iisang dagat ng mga salita

Para kay PS, Pagpatuloy mo lang ang hilig mo sa musika, sining at literatura. Sana maachieve mo ang pagdadiet at pagpapatangkad. Ipagpatuloy mo rin ang pagmamahal sa isda na siguradong di dudurog sa puso ming matatag.

Para kay jerlyn, Tabi-tabi po, makikiraan lang po. Magandang nilalang sa gitna ng langit at lupa Lumuluhod lahat sa kanyang angking kagandahan. Nawaâ&#x20AC;&#x2122;y marami pang bundok ang inyong maakyat, Marami pang camote fries ang iyong madighay Marami pang saging ang iyong matibag Kasama ang Richard este Patrick ng buhay mo.

Para kay Reymark, Nasuot mo na ba ang itim na panlamig na regalo ko sayo?Kasi yung blusa na bigay mo ay sinuot ko bago magpasko.Naaalala mo pa ba pakikinig saking mga istorya kung paano mga article ko ay di pumasa? O nung unang taon natin na nasambit ko sayo na susuko na ako pero hanggang ngayon e nandito pa. Gayun pa ma'y pagiging CPA na 'yong hinahangad, hiling ko'y sana'y matupad. Para kay Reijan, Limang Bagay Tungkol kay RJG Pangatlo- Sa mga tula hindi sya nag uumpisa sa una, sa tunay na buhay, minsan hindi nya alam kung kailan ang tamang katapusan Pang-apat - Ayaw nya sa bampira at naniniwala sya na isa syang wizard Panglima- Isa syang metapora. Salita ang kanyang lakas, ngunit iyon din ang kanyang kahinaan Pangalawa - Isa syang buhay na megaphone na mahilig sa longwalks Pang-una - "Its Reijan, not Reihan!" yan ang kanyang paninindigan. Kahit Reihandro Gonzales ang tunay na bigkas sa kanyang ngalan. Para kay Carmella, Di man kita madalas makita. Mapa-opis man o sa eskwela Alam ko namang lagi kang masaya, Sa t'wing KathNiel ay may bagong pelikula. Kamusta? Babaeng JPIA!

Para kay Dan, Para sa makatang maraming talento Mula sa pagsali sa balagtasan, quiz bee at sa pagkanta kung saan lyrics ay binabago Ikaw ang masasabi kong naglalakad na diksyunaryo sa wikang Filipino Ituloy ang pakikibaka sa mundong magulo Pati pag-ayaw mo kay Marcos hanggang dulo

Para kay Ervin, Si Kuyang Programer Na literal na kinain na ng mga codes Na hindi man niya aminan kanyang lihim Alam kong kay N-death siyaâ&#x20AC;&#x2122;y may lihim na pagtingin.

Para kay Aldrin, Bakit tila isa kang Bato Balani? Na sa tuwing makikita nami'y parang kinikiliti Magandang buhay ang bungad, sa iyong nakakahawang ngiti. Nawa'y saya lagi ang kumubli sa likod ng iyong masayang labi.

Para kay Kat, Para sa babaeng matapang na nanonood magisa kahit ito pa ay katatakutan. Ipagpatuloy mo at balang araw, Ikaw ay magiging inhinyero Basta't ikaw ay wag mahuli sa oras ng klase mo.

Para kay Prince, Para sa prinsipeng may pusong prinsesa Ingatan ang puso At wag nang malito Upang sa huli ay magmahal ng buo.

Para kay Glen, Sa tono mong makabasag pinggan Sa boses mong pinagkaitan Parang awa mo na Magsulat ka nalang. (Joke tanggap ka parin namin)

Para kay neal, Siguro nga ay kilatis na kilatis na kita. Ikaw ang taong maraming ipinaglalaban: Sa akademiko ay pinaninindigan mo ang pinaniniwalaan mo, kahit mga propesor ay nakakunot noo na sayo. Sa pakikipagkaibigan ay hanga din ako sayo, lagi kang nakaantabay sa kanilang likuran may kailangan man o wala. At higit sa lahat, saludo ako sa pag-awit mo, na may kasama pang ungol na nakakahikayat na sabayan ka, ngunit naalala ko, ikaw nga lang pala ang may alam ng lirikong kinakanta mo. At eto ang ipinagtataka ko: Hindi ko alam kung paanong ang ganyang kapayat na katawan mo ay naglalaman ng mataba at busog na busog na utak pagdating sa pagsulat.

Para kay denmark, Huwag mahiyang ikubli Ang mga ngiti sa iyong labi Simulan nang mag-ingay Sa iyo ay walang sasaway At ipagpatuloy ang paghahanap sa mga gwapong nilalang.

Para kay rad, Sabihin na nating di kita masyadong kilala Sabihin na nating di kita palaging nakikita Ang masasabi ko lang, wag kang mawalan ng pag-asa, Ipagpatuloy mo ang paghahanap sa iyong kasIYAHan.

Para kay aaron, Ikaw ay muling nagbalik Sa aming piling Sinalubong ka namin ng yakap na mahigpit At iginanti mo sa amin ang iyong English Na marahil natutunan mo sa gaming.

Para kay Erick, Lumipas ang mga araw na hindi tayo gaanong nagkausap, nagkakwentuhan. Ngunit sa mga araw na nakatawanan kita, doon ko nakita ang tunay na ikaw. Ikaw ang taong nanaisin ko pang mas makilala. Tahimik ang iyong bibig ngunit madaldal ang iyong isip. Sa mga nalalabing araw natin sa sintang paaralan, sana ay makita ko ang kakulitang taglay mo na sinasabi nila. Looking forward for our future adventures.

Para kay Paul, Hindi sya kulot. Wavy lang. Hindi sya maitim. Brown lang. Para kay Prinito, kakambal ni Chinito. Ibilang mo na ang kamay mo kay SungHa at Pintado. Pagkat sayong talento, Kahit sino mapapabano.

Para kay Reggie, Maaaring magkaiba tayo ng kursong kinuha, Magkaagwat man tayo sa edad at karanasan, Ngunit ikaw ay nanatiling isang kaibigan, Kaya naman, ngayo'y akin na kitang pagbibigyan, Kung itsura ang pag-uusapan, ikaw ang may kalamangan.

Para kay Zaica, Para sa iyo ito, Master Dibuhista Na limang beses na nagpapakatanga Sa lalaking hindi alam kung gaano ka kahalaga Payo ko sayo, Bes tama na!

Para kay george, Mabait kang tao, palakaibigan ,masayahin at kung ano ano pa. Nasayo na ang lahat. â&#x20AC;&#x2DC;Yung mga hirap na dinadanas mo sa kurso mo alam ko kaya mong malagpasan yan part yan ng pagiging PUPian, just go with the flow. About naman sa pagiging artist, nagsimula din ako sa ganyan, mahahasa kadin kase nasa Searcher ka. Keep it up alam ko malayo pa mararating mo. Ps labyu. Haha

Para kay karla, Na hindi kaylanman magsasawang humawak ng camera, na kamukha ni Kathryn Bernardo at naniniwalang asset nya ang kanyang uma-aurang kilay, patuloy mo sanang mahalin ang bawat Panda at pusang ngumi-ngiyaw! Sayo na minsang nag-igib sa poso,naglakbay sa Lion City,at naki-pabebe wave, patuloy mo sanang irampa ang kagandahan at kaseksihan ng isang PUPian.

Para kay christian, Para sa paborito naming DJ at pinakagwapong bae Ikaw ang mantikilya sa aming pandesal Ang taba sa aming lechon Salamat sa pagkuha ng mga litratong tamang tama ang anggulo Kung saan ang pangit ay gumaganda at gumagwapo Tara na at samahan mo kaming makikain, sa fiesta o birthday-an man ito.

Para kay row, Para kay Row na hindi ko alam kung Japanese o Filipino At sa babaeng may pinakamahabang pangalan na kakilala ko Pilantik ng kamay sa pagsayaw at pagkuha ng litrato Magaling magaling, mukha nang perpekto Ngunit huwag magpakapagod ng husto At baka sumumpong ang hika mo.

Para kay Phaul, Para sa taong palaging nahuhulog (fol kasi joke) Sa taong palaging nasisiraan ng pantalon Tandaan mo ang laging pagdadala ng karayom at sinulid At baka magamit pag minsan ang puso mo ay mapunit Pero iyon ay malabong mangyari Dahil sa inyong dalawa ay may forever. Hihihi Para kay angeli, Na parang dati lang ay nanghihiram lang sa akin ng mga literary folio ng TS tuwing practice ng sabayang pagbigkas. Na parang dati eh kinukulit ako kung papaano ba makapasok sa org na ito. Ngayon, di lang niya nabusog ang tiyan namin sa mga dala niyang pagkain, kundi pati sa katatawa. You deserve it.

Ang Pagtatapos Darating ang lahat sa wakas.

At ang lahat ng pagtatapos ay hudyat ng bagong simula.

Katulad ng mga bulaklak na iyong hinahangaan ay malalanta sa paglipas ng panahon. Katulad ng kanta na nagtatangay sa iyo sa pagtulog ay matatapos. Katulad ng mga bituin sa kalangitan na nagbibigay sa iyo ng liwanag ay tuluyan ding sasabog. Katulad ng tinta sa pluma na iyong kasama sa loob ng maraming taon ay darating sa pagkatuyo. Katulad ng mga dahon sa puno ng mangga na iyong inaakyat tuwing Abril ay mauubos. Katulad ng puso ko na patuloy na nagmamahal ay tuluyan ding mapapagod. Katulad ng mga kwentong pinagsaluhan ng sangkatauhanâ&#x20AC;&#x201D;mula sa pag-iibigan, pagkakaibigan, pang-iiwan, paglalakbay, kasiyahan, kalungkutan at kasawian-- lahat ay may hangganan. Darating sa katapusan ngunit mananatili ang mga memorya na nililok ng panahon. Ang mga alaala kagaya noong panahong hinawakan mo ang aking kamay, ang paghampas ng alon sa mga tuyo nating paa, ang panunuod ng pagsikat at paglubog ng araw ay mananatili na nakaukit sa isip ko. At patuloy pa rin ang ikot ng mundo. Patuloy pa rin na iihip ang bawat segundo. Patuloy pa rin akong magmamahal kahit napapagod ang puso ko. At patuloy pa ring liliyab ang mga ideya mula sa mga manunulat upang iaalay sa iyo. Sampung taon na ang nakakalipas simula noong unang dumampi sa isipan mo ang mga kwento ng tagumpay at pagkabigo na nakapaloob sa mga pahina ng unang Kotoba Ichiban. At sa sampung taong ito, inalayan ka mga

manunulat ng The Searcher ng mga tula, sanaysay at maikling kwento na nagpatibok, kumiliti at minsan pa ay nagpatigil ng ilang segundo sa puso at isip mo. Inilabas ang unang edisyon na Kotoba Ichiban Ichi- Anino taong 2008 na sinundan ng Kotoba Ichiban Ni. Ginising naman ang dugo ng mga Pilipino sa Kotoba Ichiban- PilipiSan. Ang pang-apat na edisyon ay ang Kotoba Ichiban Yon- Pseudo at nilunod tayo sa pagmamahal ng Kotoba Ichiban GoSpill. Tinalakay naman ang kawalan ng hustisya sa Kotoba Ichiban Roku- Sufrir samantalang inilabas ang kagandahan ng bawat isa sa Kotoba Ichiban Nana- 3D. Binunyag rin ang ibaâ&#x20AC;&#x2122;t-ibang sikreto sa Kotoba Ichiban Hachi- ang ikawalong edisyon noong taong 2015. Inanod rin ang mga mambabasa ng musika sa edisyong Kotoba Ichiban Kyu- Coda noong 2016 at sa parehong taon, hawak mo ngayong ang ika-sampung libro at huling edisyon-- ang Kotoba Ichiban JuPara Kay. Ang librong binabasa mo ang ikahuling edisyon ng Kotoba Ichiban kung saan ang bawat tula at kwento ay inaalay sa ibaâ&#x20AC;&#x2122;t-ibang tao at alaala. At ang librong ito sa kabuuan ay para lamang sa iyo, inaalay para sa iyo. Ngunit sa pagtatapos nito ay sisibol ang bagong kalipunan ng mga dakilang akda ng The Searcher. At katulad ng dati, ang bawat pahina ng bagong libro ay magsisilbing eroplano, bangka o kalesa na magiging sasakyan mo papunta sa ibaâ&#x20AC;&#x2122;t-ibang lugar sa loob ng imahinasyon ng may akda.

Salamat sa pagsama mo sa amin sa loob ng sampung taon.

Ito na ang pagtatapos ngunit ito na rin ang hudyat ng bagong simula.

Joana Mae A. De Jesus Editor in Chief

THE SEARCHER

The Official Student Publication of Polytechnic University of the Philippines Sto. Tomas Branch, Sto. Tomas, Batangas

EDITORIAL BOARD A.Y. 2016-2017 Joana Mae de Jesus Editor in Chief Kaye Mari Maranan Associate Editor

Joan Estrella Managing Editor

Rosaleen Agojo Circulation Manager

Princess Manalo Associate Managing Editor

Jerlyn Comendador Literary Editor

Reymark Pascual Feature Editor

Dan Joseph Lim News Editor

Ervin Joshua Navarro Sports Editor

Reijandro Gonzales Carmella Vibal Community Editor

Aldrin Obsanga Prince Torres Katrina Malate Senior Staff

Reggie Ortiz Paul Maralit George Condino Zaica Atienza Senior Artist

Glen Del Rosario Neal Andrei Lalusin Denmark Alvarez Junior Staff

Karla Mae Llarena John Phaul Tumambing Romelyn Itong Christian Vanguardia Senior Photojournalist

Angeli Nicolas Junior Photojournalist Aaron Servaz Rad Oliver Rimas Graphic Artist

Erick Michael OpeĂąa Layout Artist Member: Alyansa ng Kabataang Mamamahayag (AKM-PUP) College Editors Guild of the Philippines (CEGP)