CONVENTA: czasem mniej znaczy więcej

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

MIMO ŻE DO TURYSTYKI, A WŁAŚCIWIE NAJPIERW DO HOTELARSTWA TRAFIŁA CAŁKIEM PRZYPADKIEM, AGNIESZKA JASIŃSKA-GOERDT, WŁAŚCICIELKA POLHOTREP , NIE WYOBRAŻA SOBIE, BY MOGŁA DZISIAJ DZIAŁAĆ W JAKIEJKOLWIEK INNEJ BRANŻY. JAKO PRZEDSTAWICIELKA ZAGRANICZNYCH BIUR DMC NA RYNKU POLSKIM NAJBARDZIEJ CENI ZAUFANIE I LOJALNOŚĆ. PEWNIE DLATEGO PRZEZ 12 LAT PROWADZENIA FIRMY ZEBRAŁA GRUPĘ PARTNERÓW, KTÓRZY NIGDY JEJ NIE ZAWIEDLI.

Naszą bohaterkę od najmłodszych lat pociągała nauka języków obcych, co ukierunkowało jej pierwsze lata zawodowe. W PRL-owskiej rzeczywistości pogłębianie pasji lingwistycznej nie było jednak proste. W szkołach uczono tylko rosyjskiego, ale dzięki wsparciu rodziców Agnieszka uczęszczała również na prywatne lekcje angielskiego. Fascynacja językami zaowocowała kontynuacją nauki w warszawskim liceum Kopernika (które jako jedyne prowadziło wtedy niektóre zajęcia po angielsku), a później na studiach. – W szkole średniej dodatkowo zaczęłam uczyć się francuskiego. Z językami wiązałam swoją przyszłość, ale nie pociągała mnie filologia, chciałam stosować je w praktyce – wspomina Agnieszka. Przy takich kryteriach wybór kierunku studiów wydawał się oczywisty – lingwistyka stosowana z językami rosyjskim i angielskim.

Strzał w dziesiątkę

Radość z podróży i poznawania nowych miejsc sprawiła, że od zawsze Agnieszka starała się też korzystać z różnych możliwości wyjazdowych. Dwukrotnie była na obozach OHP , pracowała jako stewardessa w PLL LOT, zrobiła też kurs pilota wycieczek zagranicznych. – Linie lotnicze mnie nie pociągały, stwierdziłam, że nie jest to praca dla mnie. Po kilku wyjazdach z polskimi turystami, którzy chcieli tylko kupić jeansy w Stambule, stwierdziłam, że pilotem wycieczek raczej też nie będę. Turystyka w moim życiu się przewijała, ale nie wiązałam z nią przyszłości – wspomina szefowa Polhotrep. Po studiach podjęła więc pracę jako freelancer w szkole tłumaczeń i języków obcych. Stamtąd skierowano ją do prowadzenia kursów angielskiego dla personelu świeżo otwartego warszawskiego hotelu Marriott. To było jej pierwsze spotkanie z hotelarstwem. Ponieważ jednak mama sugerowała, że powinna zatrudnić się na etacie, z pełnym pakietem świadczeń, wkrótce zaczęła rozglądać się za inną pracą.

W tym czasie, po długim remoncie, swoje podwoje otwierał stołeczny hotel Bristol. Większość „uczniów” Agnieszki z Marriotta starała się tam o pracę. Nasza bohaterka, chociaż za bardzo nie wiedziała czym mogłaby zajmować się w takim obiekcie, również postanowiła złożyć podanie. – Poszłam na rozmowę kwalifikacyjną z szefową kadr, Holenderką. Wyszła ze mnie absolutna blondynka, bo na pytanie, czym chciałabym się zajmować w hotelu, z pełną szczerością odpowiedziałam, że nie mam zielonego pojęcia – wspomina Jasińska-Goerdt. Znajomość języków obcych wzięła jednak górę, bo zaproponowano jej pracę w centrum biznesowym. Tak się wszystko zaczęło. Wkrótce przyszły pierwsze awanse, aż po kilku latach objęła funkcję szefowej działu sprzedaży. Marketingu i sprzedaży uczyła się w praktyce od swoich zagranicznych szefów, jak wspomina – ludzi starszych i mądrzejszych. Docenia też wiedzę, jaką zdobyła na kursie dla hotelarzy prowadzonym na prestiżowym Cornell University w USA.

Osiem lat w Rosji

Po pewnym czasie okazało się, że sieć hotelowa Rocco Forte Hotels, która przejmowała w 1997 roku historyczny hotel Astoria w Petersburgu, poszukiwała do niego dyrektora działu sprzedaży. Wszystko przemawiało za tym, by to właśnie Agnieszka Jasińska-Goerdt podjęła się tego zadania – była gotowa do zmian, znała języki, poza tym do Rosji przenosił się jej późniejszy mąż. Decyzja była więc prosta. W sumie w Rosji nasza bohaterka spędziła osiem lat, tam też urodził się jej syn.

Jeśli chodzi o samo zarządzanie hotelem czy sprzedażą, Rosja pozostawała daleko w tyle. – Po pracy w międzynarodowym środowisku w Bristolu, gdzie szybko nadrabialiśmy opóźnienia, ucząc się od kolegów z Europy Zachodniej, w Rosji pierwszy kryzys miałam już po kilku tygodniach. Inna była tam mentalność ludzi, niechętnych do jakichkolwiek zmian, ich podejście do pracy również pozostawiało wiele do życzenia – wspomina Agnieszka. Oczywiście w Astorii cały zarząd był w rękach ekspatów. Wszyscy zderzyli się zatem z podobnymi problemami. Prawdę mówiąc nasza bohaterka i tak by- 21