Το μυστήριο της ημισκαλιστής φιγούρας Γράφει ο Θωμάς Αθ. Αγραφιώτης 1 Το μυστήριο της ημισκαλιστής φιγούρας πρωτοτέθηκε πριν από εικοσιπέντε χρόνια, το ταραχώδες πολιτικά και, κατ’ άλλους, «βρώμικο» Σωτήριον Έτος 1989. Φυσικά, κανείς δεν του έδωσε σημασία, πέραν των ορίων της πόλης, στην οποία διαδραματίστηκε. Και ίσως να μην έβγαινε ξανά στην επιφάνεια αν δεν αποφάσιζα να «σπάσω» τη σιωπή μου, μετά από εικοσιπέντε χρόνια, περισσότερο για να τη «σπάσω» σε ορισμένους υπαίτιους, αλλά και για να «σπάσω» τη μονοτονία της ζωής μου. Πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας ήταν ο Ιάκωβος ή πιο γνωστός με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Γιακωβάκης». Ο Γιακωβάκης είχε, τότε, φτάσει, αισίως, στην ηλικία των ενενήντα εννέα ετών, αγγίζοντας πια τον αιώνα και αποτελώντας τη ζωντανή ιστορία του τόπου μας, τόσο ως προς την ιστορία, με τη συμμετοχή του σε μια σειρά από πολεμικά γεγονότα, όσο και ως προς την τέχνη, έτσι όπως την εξέφρασε, μέσα από τα πολλά και περίτεχνα κουτσούνια του. 2 Ο Γιακωβάκης δεν ήταν, απλώς και μόνο, μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και ένας καλλιτέχνης, με την πληρέστερη δυνατή έννοια του όρου, αλλά υπήρξε και υπόδειγμα Χριστιανού. Δεν περιοριζόταν, μονάχα, στο να ανάβει ένα κερί και να κάνει το σταυρό του, κάθε φορά που περνούσε από την εκκλησία της ενορίας του, στο σύντομο δρόμο από το «φτωχικό» του προς το καλλιτεχνικό στέκι και εργαστήρι του. Αντιθέτως, επιδιδόταν σε συνεχείς αγαθοεργίες έμπρακτης αγάπης στους συναδέλφους και τους φίλους του. Δεν είχε κάνει οικογένεια, αλλά είχε πολλά τέκνα πνευματικά, όπως και αδέρφια. Η μικρή του αδερφή, χήρα από χρόνια, ήταν αυτή που τον βοηθούσε και του ετοίμαζε, κάθε μέρα, το «σπιτοκαλυβάκι» του, για να μπορεί να συντηρείται αξιοπρεπώς. Η μόνη του περιουσία ήταν, λοιπόν, η αδερφή του, η τέχνη του, τα εργαλεία του και ένα καλλιτεχνικό μυστικό, το οποίο έκρυβε πολύ καλά από όλους, εδώ και χρόνια.
1
