POEMANDO ÁRBORES

As árbores son como amigas aínda que non se movan, se che parecen aburridas pensa en que contigo xogan.

As árbores son coma: amor, paz, sentimentos... Se te acercas a elas dálles agradecementos.

Cando ves unha árbore verás que é moi sabia, vella e divertida pola que os cativos escalan.

Por darnos sombra, osíxeno, froitos. Acabarás queréndoas moito, moito, moito.

As árbores son como amigas, se liches este poema ben verás que non son o que por fóra se ve.

Imaxínate a lúa nunha noite escura rodeada de estrelas.

Imaxínate o sol nun día soleado de verán tomando un xeado collidos da man.

Imaxínate nós os dous un pé vén e outro vai pegadas na area que non volverán.

Imaxínate nós os dous vendo as estrelas dende a casa do monte nunha vella cadeira.

Pero nunca te imaxines un dia triste sen min pois aí sempre estarei sempre para ti.

Tanto te quero tanto te desexo que o sentirei sempre na terra e no ceo.

Poemando

Monstros

Os monstros existen, en algún sitio están, non son tan diferentes , eles tamén nacen, viven e se van.

Os monstros existen, en algún sitio están, son un pouco coma nós de aquí para alá.

Teñen soños, con nós nas súas mentes, téñennos medo, por eso nunca os vemos.

Fixeron contos, fixeron lendas, pero non as quixeron realizar e por cada día que pasa , mais verdade se fai.

Non nos comunicamos, porque non queremos.

Pero ás veces, eles observan, e discretos, admírannos, cunha cara de papán.

O outono sempre chega ao remate do verán, as vacacións rematan e as clases volverán.

O outono sempre chega e as follas secas traerá, e nas rúas e aldeas a castañas asadas arrecenderá.

O outono sempre chega e as choivas volverán, paraugas e chuvasqueiros as rúas encherán.

O outono sempre chega e o frío entrará, e as chemineas da aldea o val afumarán.

O outono sempre remata e o inverno chegará marchará o Samaín para darlle paso ao Nadal.