1 minute read

NOITE DE MEDO

Next Article
POEMANDO ÁRBORES

POEMANDO ÁRBORES

Noite neboenta, zoan os castiñeiros. Detrás das cabazas o medo retumba coidado cos conxuros e hora de contar historias de medo .

Noite neboenta, as bruxas non descansan. Facendo os seus conxuros os nenos van de casa en casa buscando lambetadas e divertíndose.

Advertisement

Noite neboenta, miles de disfraces pero, cos ollos ben abertos, porque ao chegar as doce ven o solpor e as bruxas, preparan os seus conxuros.

Noite neboenta, o tic tac do reloxo soa, don, son as doce.

Nenos que corren para fuxir do medo, todo o mundo fora dos encantamento das bruxa.

Estamos no outono, o verán marchou xa Un, dous, tres, do, re, mi, fa.

A calor marchou xa, e chega o frío infernal. Hai animais cun frío mortal.

Quero que marche dunha vez para que non veña outra vez e quero que chegue xa o verán dunha vez.

As pombas marchan xa buscando a calor, intentando encontralo baixo un novo solpor.

As follas das árbores cambian de cor, de verde a rosa de rosa a marrón.

This article is from: