Hoe staat het met Hanneke?

Tekst: Ton Delemarre

Het beeld dat Gerhard Lentink ontwierp als moderne stedenmaagd heette plechtig Choëphore (offerdraagster), maar in de wandeling Hanneke van Dordt. Naar het grote houten beeld dat ooit bij de Boombrug de entree naar de stad markeerde. Voor de moderne Hanneke was de ideale plek gedacht op de punt van de Stadswerven, maar kon niet gerealiseerd omdat Rijkswaterstaat verstoring vreest van de radarbeelden voor de scheepvaart.

De onverzettelijke Lentink, en het comité dat zich vormde om het beeld aan de stad aan te bieden, gingen op zoek naar een alternatief. De zoektocht bracht hen van een bezink plas in de Nieuwe Dordtse Biesbosch, tot het landtongetje tussen de Moer dijkspoorbruggen en van de verkeersbrug aan het Hollands Diep, naar de kraanbaan op de Stadswerven. Daar zou het beeld overdag naar de rivier toe kunnen rijden en ‘s nachts weer terug. Tenslotte was er nog een plek in het Wantij tussen de Prins Clausbrug en de Prins Hendrikbrug ter hoogte van de aanlegsteiger van de waterbus (die binnenkort verwijderd wordt). Lentink kan ermee leven dat het beeld een stap naar achteren doet. Het trekt zich te rug in de omarming van de nieuwe wijk en is daarmee eerder een markante icoon in - dan een boegbeeld van - de stad.

De weg kwijt?

Op de montagefoto’s oogt Hanneke-Choëphore als een meisje dat de weg kwijt is en niet weet waar ze met haar offer naar toe moet. Moet er toch niet verder gekeken worden naar alternatieven? De heen-enweer schuivende offervrouw op de kraanbaan zou qua marketing een hit zijn. Maar er zijn nog wel meer mooie plekken: op het Otto Dickeplein bijvoorbeeld of in de nieuw te ontwikkelen spoorzone, met name het Maasterras en de Zwijndrechtse brug. En kan het bezwaar van Rijkswaterstaat worden opgeheven als we de sokkel 30 meter hoog ma ken? Burgemeester Kolff schreef: ‘Een prachtig beeld. Dit verdient de best denkbare plek in de stad’. De ambtelijke werkgroep Ontwikkelplan Wantij-West brengt in het najaar advies uit aan de gemeenteraad. Er is dus nog even tijd voor bezinning.

Een andere uitweg zou zijn het beeld in hout uit te voeren. Dat zou het radarbeeld niet verstoren. Het zou mogelijk ook beter passen bij Lentink, die een meester is in het maken van grote houten beelden. En hout is een natuurlijk materiaal, dat een lieflijker uitstraling heeft dan de grimmige IJzeren Lady. Het vier meter hoge schaalmodel kan blijven staan in de hal van het Albert Schweit zer zie kenhuis of in de tuin van het museum. Intussen was dat model in augustus vorig jaar al te zien bij de manifestatie Open Stal in Oldeberkoop (Friesland) en in het najaar in de torenhal van onze Grote Kerk. Ook maakte RTV Dordt er een promotiefilm van die, als onderdeel van het Dwaallichten project, als een bewegende projectie te zien was op de zijmuur van Bellevue.

Choëphore, Voorstel van Werner Pap om het beeld tweemaal per etmaal te laten rijden over de kraanbaan van Goedhart op de Stadswerven. Fotomontage met het 1:20 schaalmodel, gezien vanaf de veersteiger.

Foto en montage: Piet Krijger

Componistenhemel

De onvermoeibare Lentink is alweer begonnen aan zijn volgende project: Componistenhemel. Het plan is om een gewelfd houten wandreliëf op te bouwen van 63 gestileerd vormgegeven componistenportretten uit de periode 1098-1643. Beginnend met het geboortejaar van Hildegard von Bingen en eindigend met het sterfjaar van Claudio Monteverdi. Van de 63 portretten heeft Lentink inmiddels lijntekeningen gemaakt, als basis voor de werktekeningen. Het werk moet vanzelfsprekend een ode aan de muziek worden, de ‘verhevenste der kunsten’.