Het Reeland Cursief: Waar zijn ze gebleven?

Door: Margriet van Beek

Ik loop door de Oudelandstraat en zie dat de huizen leeg zijn. Ramen en deuren zijn dichtgetimmerd. Bij één huis is een gedeelte van de gevel weg. Je kunt zo naar binnen kijken. Lichtgrijze tegels brokkelen van de muur van wat eens een mooie badkamer was. Bij de ruimte ernaast zie ik flarden donkerrood behang aan de muur. Waarvoor zou deze kamer zijn gebruikt? Een zitkamer, een slaapkamer, een studeerkamer? Heeft hier misschien iemand aan een bureau gezeten, over boeken gebogen, om moeilijke teksten in het hoofd te stampen? Of was dit de slaapkamer van een stokoude mevrouw die hier bijna haar hele leven heeft gewoond? Hier misschien zelfs is geboren. Het zou zomaar kunnen want de huizen zijn ook stokoud, ze dateren van 1928. Ik loop verder en bij een ander huis is de dichtgetimmerde voordeur opengebroken. Ik zie een kleine hal en een trap naar boven. Aan de muur van de hal een afgebroken houten kapstok. Hoeveel jassen zullen aan deze kapstok gehangen hebben? Op de traptreden ligt, in het midden afgesleten, bruine vloerbedekking. Je kunt je voorstellen dat hier dagelijks kleine kindervoetjes de trap op en af holden. Lekker hard stampend of soms springend om treden over te slaan. Misschien woonde hier wel een wat gezette meneer die elke ochtend moeizaam naar beneden liep, een beetje hijgend omdat hij maar niet kon stoppen met roken. Misschien heeft hier wel die aardige jongen gewoond die je eigenlijk niet kende maar altijd vriendelijk gedag zei als je hem tegenkwam.

Verderop is een tuin waar een hortensia zich niet heeft laten verdringen door het puin wat om haar heen is gestort. Zachtjes knikken haar roze bloemen in het zuchtje wind dat er staat. De muur van het huis wat bij deze tuin hoort is overwoekerd met klimop. De mensen die hier woonden hebben vast van hun tuintje genoten. Op zomerse dagen hebben ze misschien gebarbecued of gezellig met de buren een kopje koffiegedronken. Ik sluit mijn ogen en laat mijn fantasie de vrije loop gaan. Ik zie vrolijke mensen in een volle straat, bezig met de dingen die mensen nu eenmaal doen als ze thuis zijn. Ik open mijn ogen weer en kijk om mij heen. Ik zie alleen maar lege en verlaten huizen. Waar zijn de mensen gebleven…?

Een paar weken later loop ik weer door de Oudelandstraat. Waar zijn de huizen gebleven…?

Heeft u een verhaal of gedicht voor Het Reeland Cursief? Stuur het - met uw naam - naar wijkkrantreeland@live.nl