Bye bye Weizigt

Bye bye Weizigt

In de vorige Stem van Krispijn vertelde Corine Bouma van wandelclub Vitamine W over de plannen die er liggen voor ons park: fietsenstalling, fiets/scooterpaden er naartoe, de snelfietsweg in het verlengde van de Mauritsweg dwars door het park naar het Van Baerleplantsoen, de vele bomen die gekapt zouden moeten worden. Het park raakt zijn rustieke verblijfs- en wandelkwaliteit kwijt als de plannen uitgevoerd worden. Het artikel heeft aardig wat stennis veroorzaakt. Maar wat is er inmiddels bereikt? Wat deed de gemeenteraad? Komt er nog meer? De Stem van Krispijn blikt terug en maakt de stand op.

Wat is er allemaal gebeurd?

Krispijners die rond het park wonen hebben een actiecomité gevormd: Natuurlijk Weizigt. Voortrekkers zijn met name Eva Marije de Boer, Willemijn de Mul en Dymph Smeele. Ook Corine Bouma bleef betrokken. Politieke partijen ontdekten plotsklaps dat er iets met het park stond te gebeuren dat hen eerder ontgaan was. Voor een aantal partijen was dat aanleiding om het bewonerscomité actief te gaan ondersteunen.

Actie

Het actiecomité organiseerde een groot aantal wandelingen door het park om uit te leggen wat de plannen inhielden en waarom dat een slecht idee is. Er kwamen per keer zo’n 25 Dordtenaren op af, waaronder veel Krispijners. Ook werd er een parkpicknick gehouden. Een bomenridder uit Spijkenisse was zo begaan dat hij spontaan aanbood om op een zondagmiddag de staat van de te kappen bomen te bekijken. Zijn conclusie was dat er, een enkele uitzondering daar gelaten, geen goede reden was om tot kap over te gaan. Het actiecomité hield ook een avond voor bewoners en belangstellenden in De Buitenwacht. Daar werd besproken wat de acties vóór en ná bespreking van het Weizigtpark in de gemeenteraad zou kunnen zijn. En ook hoe Natuurlijk Weizigt zich in de raadscommissie zou presenteren. Ze deden het daar overigens perfect.

Gemeenteraad

Sluitstuk was de bespreking in de gemeenteraad en het protest op het Stadhuisplein voordat de gemeenteraad zou bepalen of de plannen aangepast zouden worden. 3540 handtekeningen tegen de plannen voor het Weizigtpark werden aan wethouder van der Linden aangeboden. Het mocht allemaal niet baten. De gemeenteraad hecht blijkbaar meer aan de handtekeningen van spoorbobo’s die beslist niet in Krispijn wonen. Ik denk daarom dat de ambitieuze plannen voor de toekomst van de spoorzone (te beginnen met de bouw aan de rand van het Weizigtpark) nog wel eens op veel meer kritische tegenstand kunnen komen te stuiten.

Na de raadszitting van 13 september werd het even stil bij het actiecomité. Ik kan me het voorstellen. Zij hebben er zoveel energie en creativiteit in gestopt en hadden zo graag gezien dat het anders zou zijn gelopen. Die strijd is verloren.

Wat zien we als we de balans opmaken?

• Het park als natuurrijk gebied

De kap van het aantal bomen wordt ietsjes teruggebracht. Rond de dertig bomen blijven behouden. Dat is in elk geval winst. Is dat voldoende om het park als natuurrijk gebied te behouden? De kap en het veranderende gebruik van het park zal verschraling van de natuur tot gevolg hebben. Een stukje van het park in beheer geven aan wijkbewoners voor bijvoorbeeld een bijen-, vlinder- of kruidentuin? Nee, toen bewoners daarom vroegen was het al te laat….

• Het park voor de wandelaars

Een paar zes meter brede wegen gaan het park doorkruisen. Op en rond deze paden wordt het gevaarlijk voor wandelaars. De snelheid en discipline van fietsers is niet meer wat het vroeger was. Scooters, snelfietsen en elektrische steps vliegen je om de oren. Zelfs auto’s rijden straks van en naar kinderboerderij en NS. Het wordt voor de wandelaar, zeker als die wat ouder is en/of gebrekkig loopt, een hele toer om te voorkomen dat hij/zij overhoop gereden wordt.

• Het park voor de verpozing

Verpozing wordt er uiteraard niet beter op door de aantasting als natuur- en als wandelgebied. Volgens de plannen verdwijnt er een groot aantal bankjes, die voorzien in de behoefte van verschillende kleinere groepjes om gezellig en ontspannen bij elkaar te zitten en het wel en wee van wereld, buurt, gezin en persoonlijke omstandigheden te bespreken. Betonnen ringen zonder leuningen die her en der oppoppen moeten in deze verloren behoefte gaan voorzien. Zouden de gebruikers van de bankjes naar die betonnen randen verhuizen? Ik denk het niet. Daarbij komt dat je nu een bankje in de schaduw uit kunt zoeken. De betonnen randen zijn gedacht in de brandende zon, want ja, de zichtlijn moet wel open blijven.

• Het park voor de sporters

Deze faciliteiten blijven onaangetast, maar ze worden ook niet uitgebreid. Er is bijvoorbeeld behoefte aan een trimbaan met apparaten waar ook de ouderen in de wijk wat aan hebben. Waarom moet je daarvoor helemaal naar het Wantijpark?

• Het park voor de fietsers

Voor (e-)fietsers, scooters, snelsteps en andere rappe verplaatsers wordt het park een walhalla. Zij worden goed bediend met de brede wegen in de jacht om op tijd op het perron te staan, en ze komen nog sneller van de Mauritsweg naar het Van Baerleplantsoen. Shared space heet dat: waar de brutalen voorrang hebben.

• Het park als zuidelijke entree van het NS station

Tja, dat ziet er allemaal gelikt uit. Een goede fietsstalling aan de zuidzijde van het station heeft de instemming van heel veel Dordtenaren. Of dat gepaard moet gaan met de voorziene brede weg ernaartoe, met de gevaren zoals boven geschetst, en een mooie zichtlijn naar het station roept wel een hoop vragen op. Is het voor behoud van het park te veel gevraagd van de treinreizigers om 5 minuten eerder uit bed te komen en een stukje om te fietsen?

Op 9 oktober was er nog geen boom gekapt. Maar ze zetten door, reken maar. Niet elke verandering en ‘vooruitgang’ is een verbetering! Geen weg terug. Op naar het weidse zicht (grappig: Weizigt) van grasvelden, zichtlijnen en snelfietswegen. Met dank aan zwaarbestropdaste projectontwikkelaars en stadsarchitecten van buiten de wijk.

tekst: JJ