Door de bril van Kees

Daar zit een luchtje aan…

In de herfst, liep ik mijn dagelijkse rondje Wittensteinpark. De bladeren vielen en er hing nevel tussen de bomen. Elk jaar weer een mooie belevenis. Ik wist en herinnerde me hoe het zou moeten ruiken: de geur van rottende bladeren, uit de grond schietende paddenstoelen en de vochtige lucht. Helaas ruik ik niets meer, mijn neus laat het al sinds jaren afweten. Hoe ik daar achter kwam: rond de eeuwwisseling zat ik in een kroeg naast een man aan de bar. Het café zat vol met kaartende en pratende mensen. Het was er gezellig druk. Plotseling stonden diverse mensen op en renden het pand uit. Omdat ik doof ben aan mijn rechteroor, had ik niet in de gaten dat mijn buurman scheten liet die behoorlijk hebben moeten stin- ken. Ik kletste rustig verder. Nadat ik door diverse mensen ingelicht was, werd het me duidelijk dat ik echt niets meer rook. Soms een voordeel maar ook heel vaak een vervelende handicap. Mijn vrouw werkt tegenwoordig vanuit huis en moet af en toe ‘zoomen’ met haar collega’s. Iedere werkdag, kleedt ze zich netjes aan, haalt een kam door haar haren, tanden worden gepoetst en een lekker luchtje opgedaan als finishing touch. Dat laatste zag ik en ik merkte op dat haar collega’s dat echt niet ruiken via de computer! We schoten beiden in de lach, wat is een mens toch een gewoontedier. Ik sloot de deur van haar kantoortje, ging naar beneden en herinnerde me een ander voorval ‘met een luchtje’…onze eerste ontmoeting elf jaar geleden. Na een kopje koffie, maakten we een wandeling door het bos en vertelden we elkaar over ons leven. Bij een klein vennetje vertelde ik haar dat ik rechts zowel blind als doof was. Verder meldde ik dat ik diabetisch was en nog een paar andere ongemakken. Ik zag haar slikken en ze vroeg of dat zo ongeveer alle mankementen waren. ‘O, ja’, voegde ik er snel aan toe, ’ik ruik ook niets’. Pas jaren later vertelde ze, dat ze speciaal een nieuw luchtje had opgedaan die dag en mijn bekentenissen haar bijna rechtsomkeer hadden doen gaan…voorgoed. Gelukkig won de liefde het van mijn reukorgaan en heb ik haar nog vaak een lekker luchtje cadeau gedaan!