Mini Cul 28 by Cul Magazine

Antropologisch Tijdschrift | Jaargang 28 | Nummer 0

cul mini

Deadly Japanese working culture

Achterhoekse trots

Politiek is altijd persoonlijk

Tijdschrift Cul

Inhoudsopgave 4

Interview Obroni Wawu Marije Nieuwland

Column 9 Stoere vaders verdwijnen niet Stans de Jong Essay 11 Karoshi Sam van den Nieuwenhof 15

Reportage Een vlag om niet vergeten te worden Eva Frijns

Photographic report Going back to a simpler life Lola Rogaar

Interview Chile in chaos, chaos in Chile Pascal de Haas

Essay Waar ga je heen? Yasmine Fikken

Essay Beginnen over ziek zijn Paola Leijssen

Report Public contact Jip Leferink

Achtergrond Steeds groener land Rowan Meereboer

37 Introduction Student Association Kwakiutl

Tijdschrift Cul

Colofon Onafhankelijk antropologisch tijdschrift Cul is verbonden aan de afdeling Culturele Antropologie en Ontwikkelingssociologie van de Universiteit van Amsterdam. Hoofdredacteur Roos Metselaar Adjunct-hoofdredacteur Lucca de Ruiter Vormgeving DaniĂŤlle Kronenburg Cover Sam van den Nieuwenhof Met dank aan de voormalige redactie: Paola Leijssen, Pascal de Haas, Lola Rogaar, Sam van den Nieuwenhof, Rowan Meereboer, DaniĂŤlle Kronenburg, Oscar Slagveer, Marije Nieuwland, Stans de Jong, Jip Leferink, Yasmine Fikken, Eva Frijns, Hillinde Buist en Sammy Stasse Tijdschrift Cul is altijd op zoek naar nieuw schrijftalent. De redactie heeft het recht bijdragen in te korten of te weigeren. Voor meer informatie en advertentiemogelijkheden, mail naar: redactie@tijdschriftcul.nl Drukkerij ZIEZOPRINT Oplage 125 ISSN 18760309 Tijdschrift Cul Nieuwe Achtergracht 166 1018 WV Amsterdam redactie@tijdschriftcul.nl www.tijdschriftcul.nl Volg ons nu ook op Facebook en Instagram!

Hoofdredactioneel Dear future anthropologists,

Welcome first year students!

If your motivation to study anthropology is that you want to understand the world around you, you will get disappointed. Anthropology won’t give you all the answers. At best, it will provide you with better questions. The answer to all of these questions can be caught in one Dutch phrase, often used by the teachers of the anthropology department: ‘Het hangt ervan af ’. Roughly translated: ‘it depends’ or ‘it can be either way’. The power of anthropology is that it won’t give you clearcut answers. During the upcoming three years, you will learn to doubt, to explore and to change your mind. After graduating, you will feel comfortable with complexity. You will understand that a question never has one answer and that the best answers are often complicated ones. Because of this ability to unravel complexity, anthropologists make great journalists. Tijdschrift Cul is the place where anthropology students can use their storytelling-skills to reach a larger audience. In this MiniCul you can read a collection of last year’s articles, some of them translated to English. We hope that after reading this magazine, you will be even more excited to dive into the world of anthropology and write and tell your own stories. We wish you the best of luck and a lot of fun in the next couple of years studying anthropology at the UvA!

While I’m writing this, I’m supposed to be on a plane to New York City. This year, my summer plans have changed quite a bit, just like I imagine yours have. Instead of immersing myself in the sounds of the big city, I’ll fall asleep to the sound of birds chirping at a campsite by a creek in Flevoland, where I’ll be staying with some friends. However, as an anthropology student, I have learned to adapt to any situation, without judging. Keeping an open mind and staying curious is what sets us apart. At Tijdschrift Cul, we want to cultivate that curiosity and create a space where students can develop their journalistic and anthropological skills. I’m thrilled to welcome all the new students and hope to see many of you on campus (at some point). By making this MiniCul for you, featuring the best stories by our editors from last year, we want to introduce you to the anthropology department and student body. Tijdschrift Cul will remain Dutch for the upcoming year, but we aim to incorporate more stories written by international students as the year progresses. We’re always on the lookout for new talent, and hope to welcome some of you not only as new anthropology students, but perhaps also as a part of our editorial team next year!

Roos Metselaar

Lucca de Ruiter

Hoofdredacteur / Editor-in-Chief

Adjunct-hoofdredacteur / Deputy editor-in-chief

Tijdschrift Cul

Interview

Obroni wawu

Fast fashion in Ghana

Kantamanto is the biggest second-hand clothing market in Ghana. Here, in the inner city of Accra, you find what Ghanaians call obroni wawu: ‘clothing from dead white people’. In times of fast fashion this expression doesn’t completely fit anymore. Clothing is being tossed away far before the end of a life. The prosperous, western consumer is constantly looking for something new and throwing money down the drain.

Text Marije Nieuwland Visual Linda Valkeman

Strolling

past the market stalls of Kantamanto, Linda Valkeman unravels the social impact of clothing donations. Linda is trained as a fashion designer, but her work can better be seen as a combination of design and anthropology. Therefore, she describes herself as a ‘material storyteller’. Using the traveled paths of garments, she puts together fashion passports. This way she gives voice to the story about the transmitter and receiver of the donations and starts a discussion about the current fast fashion industry. Linda’s fashion passports map the journey of petrol pump-caps, inflatable flamingos, oven mitts, winter sweaters and used underwear. Such

Tijdschrift Cul

objects can for example be designed in France, made in China and worn in The Netherlands. One thing they all have in common, is that they have arrived at their final destination: the Ghanaian capital. If the clothes aren’t sold, they will end up on a plain just outside of Accra. A plain that for the next fifteen years is reserved for the burning of clothes that no one wants, ‘not even’ the poorest Ghanaians. But after just a year the plain is already packed. More and more people criticize the current fashion industry. We seem to want to reflect on the production of the clothes we buy and wear. Fashion companies feel the duty to justify their choices in the field of

Interview working conditions and sustainability of materials. So, on the one hand, the consciousness of the beginning of the production chain is growing. But there is still too little attention for the end of that chain. Donating clothing is mostly seen as something positive: you are doing something nice for the ‘people in need’ on our planet and are giving garments a second life. However, the ethics of clothing donation are more complex than this. Linda shifts our attention to the waste mountain of fast fashion. Is this waste mountain a new colonial border? Pass on well ‘Your second wardrobe’ can be read on the clothing containers of Wereld Missie Hulp. Together with the organizations Sympany and Curitas, Wereld Missie Hulp is determinative in the Dutch industry of clothing donation. You have probably cycled past one of these containers more than once.

Maybe you even stopped and threw in a pair of worn-out Nike sneakers, assuming that they would be placed on a new shoe rack at some place far away. It probably gave a comforting feeling, this idea of a second wardrobe. This way it isn’t really waste, right? Time to buy a brand new pair of sneakers. The donation of clothing isn’t always problematic or unethical, but charity isn’t the central value within a capitalist fast fashion system. Clothing donation has turned into a multi-million dollar industry. Only in The Netherlands, each year 112 million kilos of dumped clothing are being sorted. Apart from the fact that a lot of clothes are immediately thrown into the incinerator, about half of them are resold, after which they often end up on African second-hand markets like Kantamanto. In reality your discarded clothing won’t be donated. It will be traded to make profit. We can therefore question the slogan ‘pass on well’ on the containers

Tijdschrift Cul

Interview of Sympany. In the last fifteen years, the number of garments that a Dutch person buys in a year has doubled. These clothes are also thrown away twice as fast. Companies that sort the donated clothing don’t know what to do with all of it. A product that was once a luxury, has turned into a disposable. Quantity is chosen over quality. Luxury is no longer in the product itself, but in the ability that someone has to ‘buy, throw away and replace’. The success of fast fashion is directly connected with the central place of the individual in the secularized, neoliberal consumer society. Within this society, the individual can develop the own ‘self ’. Identity has become less fixed, especially now that lineage doesn’t define your future anymore. In that same society you are expected to sell yourself as a stable ‘brand’ on the job market. To do this, status is important. We dream about ‘gaining’ a strong identity, but can impossibly succeed. Identity isn’t engineerable and is no possession, but is changeable and relative. As a solution we turn to stuff, because that is stable and solid. Through clothing, people try to show who they really ‘are’. Fashion suggests a bridge between what exists in reality and what is just a dream. However, this bridge is an illusion: consuming stuff won’t make it possible to fixate identity. Still, the temporary feeling of engineerable constancy that can be caused by fashion is addictive. It is exactly because of the fact that this feeling is temporary, that we keep consuming.

Tijdschrift Cul

Move the issue The western consumer society has given a new meaning to the Ghanaian obroni wawu. It is no longer about the clothing of dead white people. The designers, manufacturers and first wearers of Kantamanto’s clothing are in most cases still alive. The donation of clothing is capitalized and has become an express train. Ghana now has its own fast fashion. Just like in western cities, where Zara and H&M are week-

ly restocked with new items, in Accra each Wednesday- and Saturday morning a new cargo of discarded textile is brought in. For a couple of Ghanaian cedi you can buy an Unox cap or a Barbie handbag. The market of Kantamanto is popular and attracts a lot of style-conscious inhabitants of Accra. To better understand how Ghanaians relate to the obroni wawu they wear, Linda spoke to loyal visitors of the market. The reactions were mostly positive. Kantamanto is seen as a source of affordable and fashionable clothing. At the same time,

Interview the visitors of the market aren’t blind to the fact that local sellers are part of a global ‘clothing donation network’ that is mainly focused on making profit. The increasing market share of obroni wawu has consequences for young Ghanaian designers. They can’t compete with the low prices and large quantities. Because of this, there is a big shortage of jobs in the creative industries. The import of western clothing endangers the survival of the Ghanaian creative industries.

The disguised consequences of the western clothing industry become visible. Kantamanto is the final stop of fast fashion. The surpluses are huge. Local designers can’t compete with the arrival of huge quantities of ‘donated clothing’. A big part even ends up on waste mountains outside the city. ‘We produce more than we can consume, we consume more than we can use, we waste’, Linda concludes. Western ideal Objects, like pieces of clothing, always bring a story with them. The continu-

ous import of fast fashion tells the story of a neoliberal ideal of engineerability and of a western ideal of beauty. This can clearly be seen in the weekly cargo of obroni wawu, that expresses a fascination with speed and efficiency. Next to that, the princesses on the children’s bags, the soccer jerseys with Ronaldo and the dresses inspired by the Kardashians show us what is worthy to pursue. However, according to Linda, the visitors of Kantamanto have creative ways of dealing with the donations. Clothing is being tailored and put together into whole new outfits. The current Ghanaian fashion is the result of a continuous dialogue with the West. ‘This is a dialogue between me and obroni wawu and the uneasiness I feel finding myself in the middle of it all. Every knot, every section carries information’, explains the Ghanaian fashion designer Eyiwaa to Linda. Eyiwaa makes bags by tying different fabrics of obroni wawu together. She creates something new that is difficult to associate with the western origin of the fabrics. Eyiwaa’s bags show that the meaning of a piece of clothing can change with time and place. The freedom that is expressed in the alteration of clothing makes it difficult to state that clothing donation imposes a western ideal of beauty. What can be concluded, is that a western ideal is communicated through obroni wawu and that Ghanaians thereafter creatively give a new meaning to this ideal. The most obtrusive story is told by all the clothing of Kantamanto together: buy, wear and throw away.

Tijdschrift Cul

Interview The way this happens shows how a colonial power relationship is being maintained. Worldwide, raw materials and manpower are being exhausted to make the production of western clothing companies as efficient as possible. The surpluses and leftovers are used to ‘save’ people in African countries, but in reality the donation of clothing doesn’t take into account the real needs of the people. The results are inappropriate donations like gloves and caps, and plains full of waste in these former colonies because there are simply too much ‘donations’. The ‘white saviors’ use the donation of clothing mainly as a way to look away from the big environmental issue they create themselves. Colonial borders In October 2019, Linda’s work was part of an exhibition in Maastricht during the Fashion Clash Festival. She alternated fashion passports and creatively fabricated outfits with pictures of bumps of waste. The visitors went home with sharp questions: ‘One man’s trash is another man’s treasure. Or should we say: one man’s food is another man’s poison?’.

Tijdschrift Cul

The donation of clothing isn’t the problem. What is alarming, is the quantity and speed of it. Huge amounts of fast fashion are moving across the planet at a high speed. But this can’t be without a final destination. In Ghana it becomes clear how fashion is turned into waste. We seem to be blind to the truth of the western consumer society: the West consumes too much. Countries in Asia, South America and Africa are being used to make this fast and cheap production possible. Subsequently, the same countries are used as landfill for the surpluses. Fast fashion is like the 4 x 100 metres relay: a capitalist race in which the baton is a piece of clothing. Fashion companies challenge each other to hand over their batons as fast as possible. A designer from Europe gives the baton to a producer in Southeast Asia, after which it ends up mainly in western stores and eventually in your wardrobe. But the race isn’t done yet. There is a clear finish line, but this ‘finish line’ is a colonial border and lays further than you may think.

Column

Tekst Stans de Jong Beeld Hillinde Buist

Stoere vaders verdwijnen niet

Het is juli 2016, in het Radboud

ziekenhuis krijgen we vandaag de uitslag van de gemaakte hersenscan. Vol goede hoop nemen we plaats op de stoelen tegenover de arts die ons met een gerust gezicht aankijkt. Het valt even stil. De arts tikt wat op zijn computer en haalt het scherm erbij waarop de scan te zien is. Er zijn geen woorden nodig om te zien wat er aan de hand is. Op het scherm verschijnen talloze stipjes die oplichten als een stad in de nacht. Een stuk of twintig hersentumoren laten het leven van mijn vader opeens aan een zijden draadje hangen. Toch is er nog hoop. De

nieuwe ontwikkeling genaamd immunotherapie, zou de tumoren kunnen laten krimpen en misschien wel laten verdwijnen. De behandeling is nog op weinig mensen toegepast, maar geeft enorm goede resultaten. Het immuunsysteem wordt zo ondersteund dat het lichaam zelf de tumoren zal gaan bestrijden. Met dit medicijn hebben we de weg naar genezing ingezet. Gedurende de maanden die volgen, bezoeken we het ziekenhuis regelmatig en gaan we vol goede moed de toekomst in. Het mysterieuze vloeibare middel dat ervoor zou gaan zorgen dat de tu-

Tijdschrift Cul

Column moren krimpen, stroomt keer op keer weer het lichaam binnen. Van buiten kun je vaak niet zien wat er in een lichaam gebeurt. Bij tumoren in de hersenen is dat anders. Zowel fysiek als mentaal kan een mens veranderen door wat er daar gebeurt. Ondanks de zichtbare veranderingen, is het in dit soort situaties soms moeilijk om toe te geven aan de werkelijkheid. Je wordt opeens geconfronteerd met de eindigheid van het leven terwijl je hier voorheen nooit echt bewust mee bezig bent geweest. Een mens wil overleven en kan in deze weg naar genezing soms blind zijn voor wat er in werkelijkheid gebeurt. Begin januari 2017 vond de afspraak plaats om te kijken of de immunotherapie inderdaad geholpen had en de tumoren gekrompen waren. De arts was even stil maar vertelde toen voorzichtig dat de behandeling niet had aangeslagen en mijn vader niet meer beter zou worden. Vanaf dat moment besefte ik me dat de weg naar genezing een illusie was geweest. De confrontatie met de fragiliteit van het leven kan ervoor zorgen dat je oogkleppen opzet voor de dingen die

Tijdschrift Cul

je niet wilt zien om jezelf te beschermen. Ik maakte mezelf blind voor wat er komen zou. Vaders zijn immers groot en stoer, die kunnen niet zomaar verdwijnen. Op 16 maart 2017 werd de illusie definitief doorbroken. Gebeurtenissen die niet in de lijn van het leven passen moet je als mens verwerken en niet iedereen doet dat op dezelfde manier. De ĂŠĂŠn valt stil, de ander praat erover en weer een ander rent zo hard mogelijk weg. Er is geen goede of slechte manier om met dit soort dingen om te gaan. Hoe iemand ook reageert in zoâ&#x20AC;&#x2122;n situatie, het is het accepteren van het onwerkelijke dat werkelijkheid wordt.

Essay

Karoshi

Working to death in the land of the rising sun Japan is amazing. That’s an opinion many people have: the land of perfection, clean streets, delightful food and impressive culture. Japan is Japan, and it’s marvelous. Yet, there is a dark side to the beauty of the land of the rising sun. Japan’s working culture is incomparable to any other country’s. This Japanese work ethic can have disastrous consequences.

Text & Visual Sam van den Nieuwenhof

According to a Japanese labor law

that was passed in 1987, a workweek has a maximum of forty hours. The reality is very different. In 2014, 30% of Japanese men worked 49 hours or more every week. Roughly 10% of women did the same. Working overtime is part of the deal, according to many

Japanese. The repercussions of an unsatisfied boss can be severe. Loneliness and social alienation are just a few examples. 60-hour work weeks are ‘normal’ if you want to keep your boss happy. Those who can’t or won’t keep up will have to bear the consequences.

Tijdschrift Cul

Essay Work shall not set you free The German supposition that working will set us free does not apply to many hardworking Japanese. Karoshi, or death caused by working, is one of the many consequences of the exhausting and stressful workweeks the Japanese have to deal with. Physical complaints such as fatal heart attacks and cerebral hemorrhages are often directly linked to the enormous pressure employees suffer from at work. The hierarchical culture that occurs in many workspaces leads to the idea that one cannot go home before the higher ranked colleague has left. When the employer does not leave, who due to this hierarchy is treated as some sort of deity, employees will not leave either. If the employer says the team will go for drinks after work, so it happens. It is frowned upon if an employee takes too many days off to go on holiday. The effects are short nights, long days, high levels of stress, burn-outs, heart failure and, in some cases, a body that shuts down - and dies. Another serious problem facing Japanese society is Karojisatsu, meaning suicide due to labor intensity. According to the Japanese national statistics agency, 24.235 people have committed suicide in 2015. About ten percent of them had work-related issues that led them to the decision to take their life. An unknown percentage committed suicide due to loneliness, which is in some cases an indirect effect of too much pressure at work and burn-outs.

Tijdschrift Cul

Downward spiral While flipping through the photo album I made of my journey through Japan, I noticed that most people in the photos look middle-aged or older.

Japan emerged from the many of its inhabitants

Those who canâ&#x20AC;&#x2122;t or have to bear the Last year, as it turns out, Japan hit an all-time low regarding the birth- and death-rates. The number of births plummeted below the dreaded 900.000 and about half a million more people

Essay died than were born. One of the causes, which directly links to work-related stress, is the number of elders with dementia and the healthcare these people depend on. The number of nurses

crisis, but paradoxically landed in a new one

won’t keep up will consequences and doctors available to take care of this group is insufficient. The health care professionals have to deal with long hours at work and a large amount of pressure as a result. This immense

weight resting on their shoulders causes them to reconsider having children, simply due to lack of time outside of work. The understructure of the concepts karoshi and karojisatsu dates back to World War II. During the years after the war, repairing the Japanese economy was the toppriority of then prime minister Shigeru Yoshida. The Japanese work ethic as it exists today was constructed back then by giving workers ‘lifelong’ contracts in exchange for eternal loyalty to their boss. This way, people were almost forced to partake in the hierarchical structure. Those who failed to do so were left behind. The strategy produced great results: in a short amount of time, Japan managed to become a force to be reckoned with. The third place the country now occupies on the world ranking of best economies is a direct consequence of Yoshida’s efforts in the post-war period. A similarly demanding strategy was necessary however, to maintain the high ranking after the global financial crisis in 2008. Japan was hit hard. The fact that 90% of Japan’s export consisted of capricious industrial needs and consumer goods led to a high unemployment rate, which needed to be overcome. New export policies, such as a renewed focus on agriculture, were supposed to create jobs. Current prime minister Shinzo Abe urged citizens to work just a bit harder, stay just a bit longer, in order to get the economy back on track. Japan emerged from the crisis, but paradoxically many of its inhabitants landed in a new one. A silver

Tijdschrift Cul

Essay lining however is that this new civilian crisis, caused by working too hard and too much, is now at least recognized by the government. Hope Prime minister Shinzo Abe has recently devised teams whose duty it is to supervise employers and prompt them to send their employees home at a reasonable time. A lawyer named Aki Tanaka wrote that ever since Japan enforces a new law named â&#x20AC;&#x2DC;Work Style Reform Legislationâ&#x20AC;&#x2122;, the country is trying to turn things around. Because of this law, large corporations with fifty or more employees are being inspected to pre-

Tijdschrift Cul

vent excessive stress on the work-floor. Employers that fail to pass the test are at risk of large fines up to 2.500 euros and in some cases even incarceration. The work ethic that is prevalent in Japanese society since World War II has cost enough people their lives. Stricter enforcement of normal work-weeks will have to protect people like Miwa Sado, who died at the age of 31 after working an overtime of 159 hours. Shinzo Abe has as of yet not found a comprehensive solution to Karoshi and Karojisatsu. Yet I remain hopeful that the country I fell in love with will resolve its dark side in the near future.

Reportage

Een vlag om niet vergeten te worden

Reportage over de populariteit van de vlag die Achterhoekers een identiteit geeft Op de fiets van station Doetinchem naar het huis van mijn ouders, word ik overspoeld door een groene golf van vlaggen. Elk bezoek lijken er weer een paar bij te zijn gekomen. Zelfs de mutsen en sjaals zijn steeds vaker groen gekleurd. Waar de gemiddelde Achterhoeker zich geen leven meer zonder kan voorstellen, heeft het overgrote deel van Nederland er nog niet naar omgekeken. Tekst Eva Frijns Beeld Rowan Meereboer & Eva Frijns

In 2018 hebben een aantal Achter-

hoekse organisaties, waaronder de Zwarte Cross en Grolsch, de Achterhoekse vlag in het leven geroepen. Het doel van de organisatoren was om Achterhoekers, in het bijzonder de jongeren, iets te geven om trots op te zijn. Zij mogen volgens de initiatiefnemers namelijk best wat trotser zijn op hun identiteit. Met een vlag hopen ze hieraan bij te dragen. Vooral voor de

jongeren was er in de voorgaande jaren namelijk weinig om trots op te zijn. De meesten, waaronder ikzelf, verhuisden uit de regio en zullen waarschijnlijk niet terugkeren vanwege het slechte toekomstperspectief in de regio. Dit overheersend negatieve beeld veranderde in augustus 2018 toen op de Zwarte Cross de Achterhoekse vlag werd geĂŻntroduceerd. De niet-Achterhoekers feestten vrolijk door, terwijl voor de identiteit van de Achterhoekers een historische verandering plaatsvond. Weer terug in de Achterhoek en overspoeld door de hoeveelheid vlaggen, vraag ik me af

Tijdschrift Cul

Reportage waar dit enthousiasme vandaan komt en wat deze Achterhoekse vlag eigenlijk betekent voor verschillende Achterhoekers. Woar bu’ j vaan? (Waar kom je vandaan?) Bij mijn ouders thuis aan de keukentafel is de vlag vaak een onderwerp van discussie. Waar mijn vader zo ver mogelijk van de vlag weg blijft, wil mijn

Mijn moeder is niet de enige die de Achterhoekse vlag graag laat zien buiten de Achterhoek. Zo is er bijvoorbeeld een Facebook-pagina waarop foto’s worden geplaatst van de vlag die wappert in het buitenland, van Vietnam tot aan Aruba. Maar ook dichter bij huis wordt de vlag enthousiast gebruikt, bijvoorbeeld door verschillende studenten die uit de Achterhoek zijn verhuisd in verband met hun

moeder er juist graag een sticker van op de auto plakken. Wanneer ze dan buiten de Achterhoek rijdt, kan ze zo haar trots over de Achterhoek uitdragen. Vaak geconfronteerd met negatieve stereotypes over Achterhoekers als dom en boers, ziet mijn moeder de vlag als een kans om hiertegen in te gaan. Ze hoeft zich niet meer te schamen om Achterhoeker te zijn en kan ze op deze manier laten zien: ‘Ik ben blij om bij de Achterhoek te horen.’

studie. Quita (22), student in Leiden, heeft bijvoorbeeld vol trots de vlag in haar kamer in Leiden hangen. Op deze manier kan ze aan haar vrienden in de Randstad laten zien waar ze vandaan komt. Zoals de Achterhoek met haar vlag niet vergeten wil worden, wil Quita de Achterhoek niet vergeten. Het doel van de initiatiefnemers om door middel van de vlag jongeren zoals Quita meer te verbinden met de Achterhoek lijkt dan ook

Tijdschrift Cul

Reportage geslaagd. Of deze jongeren uiteindelijk na de studie terug zullen verhuizen blijft alleen nog de vraag. In het geval van Quita zal dit waarschijnlijk niet gebeuren. Hoewel ze het zelf graag zou willen, ziet zij namelijk weinig carrièremogelijkheden voor zichzelf in de Achterhoek. Veel Achterhoekse jongeren denken er hetzelfde over. De vlag is echter niet de enige manier waarop initiatiefnemers jong-

I’j bunt niet van hier, dat ku’j wel marken ( Jij komt hier niet vandaan, dat kun je wel merken) De vlag als symbool voor de Achterhoek werd in 2018 met groot enthousiasme ontvangen, niet alleen omdat deze de Achterhoekse identiteit bevestigde maar ook omdat de vlag een symbool tegen de Randstad vormde. Zo stelt Ben (61), al twintig jaar wonend in de regio, dat ‘de populariteit

eren met de Achterhoek proberen te verbinden. Met het geld dat de verkoop van de vlag opbrengt, worden ook initiatieven gesteund om de leefbaarheid voor jonge mensen in de Achterhoek te vergroten. Naast de symbolische waarde van de vlag, draagt deze dus ook financieel bij aan de toekomst van de regio. Dit wordt dan ook als reden aangedragen door onder andere de Gemeente Doetinchem om voor het gemeentehuis deze vlag uit te hangen.

van de Achterhoekse vlag ook wel eens te maken kan hebben met een gevoel dat bij de mensen leeft dat de Achterhoek achtergesteld wordt tegenover de Randstad’. De vlag bouwt volgens hem voort op een Achterhoeks saamhorigheidsgevoel tegenover dat van de Randstedelingen. Een collectieve identiteit, zoals het zijn van een Achterhoeker, zet zich vaak tegen iets af, door bijvoorbeeld gemeenschappelijke ken-

Tijdschrift Cul

Reportage merken te benadrukken. In elk gesprek dat ik voerde met Achterhoekers werd dan ook het specifieke, gemeenschappelijke karakter benadrukt. Zo zou een typische Achterhoeker zich bijvoorbeeld onderscheiden door zijn nuchterheid en de liters bier die er gedronken worden. Oury (37), volkszanger in Doetinchem, zegt dan ook dat het verschil tussen hem en zijn ‘echte’ Achterhoekse vrienden is dat zij na liters bier nog steeds rechter kunnen lopen dan hij na één cola. Ondanks dat hij is opgegroeid in Doetinchem voelt hij zich geen ‘echte’ Achterhoeker omdat

en de Turkse vlag. Erkan, bestuurslid van deze moskee, vertelt: ‘De verbondenheid met de Achterhoek en dit tot uiting brengen door bijvoorbeeld de Achterhoekse vlag, leeft nog niet onder onze gemeenschap.’ Hij ziet het ophangen van de vlag, naast de Nederlandse en Turkse vlag, wel als mooie manier om verbondenheid met de Achterhoek te creëren. Hier is het er alleen nog niet van gekomen. Toevallig heeft hij zelf wel een sticker op zijn auto. Ook ikzelf heb een tijd een sticker van de vlag op mijn mobiel

Ik ben blij om bij de Achterhoek te horen

hij hier niet geboren is, maar in Amsterdam als zoon van een Nederlandse moeder en Israëlische vader. Toch zou ook de openheid en tolerantie van de regio kenmerkend zijn. Zo stellen de initiatiefnemers van de vlag bijvoorbeeld dat ‘Achterhoekers vreemdelingen net zo lang bier gaven totdat het geen vreemdelingen meer waren’. Iedere inwoner van de Achterhoek hoort er dus na een paar biertjes bij en de vlag is hier een uiting van. Toch leeft dit sentiment niet bij iedereen. Bij de moskee in Doetinchem hangen alleen de Nederlandse

Tijdschrift Cul

geplakt. Hiermee hoopte ik eigenlijk vooral mezelf het gevoel te geven dat ook ik op een manier deel ben van de Achterhoek. Daar opgroeiend had ik namelijk vaak het gevoel dat ik, als lesbienne, er niet thuis hoorde. Het metaforische Achterhoekse biertje heb ik helaas niet zo vaak gezien. Maar gewapend met de vlag geplakt op mijn mobiel, hoopte ook ik het gevoel weer te krijgen dat de Achterhoek mijn plek is. Met haar groen gekleurde vlag biedt de regio voor velen al een thuis. Hopelijk is er in de toekomst ook ruimte voor anderen.

Photographic Report

Going back to a simpler life The Dutch countryside during COVID-19 Visual Lola Rogaar

Tijdschrift Cul

Photographic Report

Tijdschrift Cul

Interview

Chile in chaos, chaos in Chile An interview with anthropology student Nathalie Weisz It’s April 2018. Anthropology student Nathalie Weisz is in her first year of the bachelors programme when she decides to take a break from studying and go to Chile for a year. She already had a passion and love for South America, but when her Chilean boyfriend Andres Huhner stated that he wanted to go back to his family in Chile, she decided to go with him. In the end, she stayed for a year and a half.

Text Pascal de Haas Visual Nathalie Weisz

Nathalie wanted to get into contact

with the Chilean population and so she took Spanish classes. She also gave individual English lessons to Chileans. This way she came into contact with the local people, young and old, poor and rich. During her first weeks in Chile, she was quickly confronted with a prejudice about the Chilean population. Before going there, she had often heard that they could seem quite stiff. A lot of Western tourists, Nathalie’s dad included, encountered this behavior. Nathalie had a different experience, especially because she got to know the Chileans better than tourists that are only in Chile for two weeks. ‘Western tourists might expect the always cheerful, Spanish speaking, salsa dancing South American population’, says Nathalie. After a while she found out that the social problems in the country are the reason for the restraint. Violence and crime are present in many

neighborhoods. In addition, there is an enormous gap between rich and poor. The cost of living in Chile is as high as in The Netherlands, but the wages are way lower. The pensions are low and the healthcare is very disorganized. Protesting with your heart Nathalie discovered that there are a lot of social problems in the country. Based on her own experience, that of her pupils, and that of Andres’ family, she understood that there was a need for change. On the 18th of October 2019, the beginning of this desired change took place. Nevertheless, it took Nathalie and Andres by surprise. Nathalie’s mother from the Netherlands was visiting that week and experienced the chaos in the capital, Santiago. Nathalie explains: ‘My mum and I were on our way home. Andres had let me know that there were protests and that there was some chaos in the subway stations.

Tijdschrift Cul

Interview He had sent me a video that showed a television screen being thrown onto the subway rails. We took a cab, but it was extremely crowded on the streets. People were everywhere. Suddenly, a police officer stood on the street around fifteen meters from our cab and fired a bullet into the sky. We were shocked, just like all the people around us.’ Once they got home, they watched video footage from the capital on the television. It turned out that the government announced that the price of metro tickets would be increased by thirty pesos, which converts to approximately three eurocents. Protests against this increase of prices led to students climbing the subway gates and destroying everything. Like a spark to a barrel of oil, this ignited a revolution. At least, that is the way the story is told by the Chilean people. ‘The protests that day weren’t normal. Change was demanded. In Chile, protests are business as usual: people protest against everything and every protest is performed with passion and emotion. But on the 18th of October, I really saw something I hadn’t seen before.’ Nathalie explains that everything was chaotic after that day. ‘Police officers and soldiers were on the streets and so much was on fire.’ Stories, gossips and media representation The first weeks after the 18th of October Chile was occasionally shown on the Dutch news, but lately, the protests are not deemed ‘newsworthy’ anymore. ‘That is because Chile is far away, not only in distance, but it also feels very

Tijdschrift Cul

far away’, Nathalie states, ‘we know nothing about Chile, and it is really on the other side of the world. But I don’t want to justify that there is barely any attention for it.’ Halfway through October 2019 the Dutch media wrote about ‘sudden’ protests in South America. During this month there were not only protests in Chile, but also in Argentina, Bolivia and Peru. The use of the word ‘sudden’ can be criticized. As Nathalie experienced during her time in Chile, the discontent in the country isn’t new. This is mainly caused by the high costs for essential goods and services and by the social inequality. The protests thus weren’t a ‘sudden’ incident, but were caused by a dissatisfaction that has been there since the dictatorship that ended in the late twentieth century. The constitution in 2020 is still the same as during that time. Nathalie describes it as follows: ‘It is not about thirty pesos, but about thirty years.’ Nathalie’s grandfather sent her a couple of Dutch newspaper articles about the Chilean chaos during the first few weeks. Nathalie was impressed by the story that was being told, because in these comprehensive articles, the explanation of the protests was accurate. In a lot of other Western media, on the other hand, it looked as if the well behaved Chilean people only revolted because of a raise in the prices of subway tickets. The underlying factors and other frustrations of the Chileans didn’t seem to matter. Conspiracy theories about the true reason behind the protests

Interview have started circulating. ‘There are some people that say that an organized criminal organization started destroying the subway stations. There are also some ideas about it being henchmen of Maduro, the president of Venezuela. He would have sent people to cause a crisis here’, Nathalie narrates. There are a lot of different stories, but many people agree that the revolution must have been organized. ‘There was such a massive turnout, and within such a short period of time. It was so weird that it all happened on places where you can’t just get in. People must have thought about it, or must have had keys to certain buildings.’ According to Nathalie, the plan of destruction must have been made beforehand, because it was so well organized. Igniting a flame Of course, not all the Chileans are actively involved in the uprising, although it did feel that way for Nathalie. According to her, only the richest people or right-wing radicals didn’t like the revolution. Nathalie emphasizes that you have to understand the context of the people who want to participate. Not only people from the loweror middle class were protesting. Young people from the upper class were also participating. Looking back, she thinks that almost everyone supports the revolution, although there is some difference of opinion about how it should be executed. ‘I was the teacher of a man who worked in the office of a mining company. He was in his early sixties and had been very actively involved in

the military during the Chilean dictatorship. This man agreed that things had to change, but he didn’t support the way it happened. He didn’t support the vandalism.’ Another student, who’s family is from the southern part of Chile, didn’t understand what the revolution was all about. He told her that he believed that people should fight for the things they wanted to accomplish, instead of being dependent on the government or other organizations. Of course, Nathalie experienced the situation during the revolution differently than the Chilean population. ‘For me it was temporary and more distant. I didn’t grow up here. But I did see the problems and experienced some of them. I will always remember this. I have gotten used to the smell of teargas and the sound of gunshots.’ She is mostly concerned about the poorer families in Chile, because they are affected the most by the revolution and the social issues. They are the ones who really need change. Nathalie explains that the protests were strengthened by the power of social media. Online videos and photo were being shared of the behavior of the soldiers. For Nathalie, it felt like a movie scene: ‘I was so surprised about the behavior of people. A video was posted online of a soldier who spoke to a group of people in front of a supermarket. He said that the doors would open and that the people could get whatever they wanted. His only condition was that they didn’t set the building on fire.’ The soldier allowed normal people, who were urgently

Tijdschrift Cul

Interview

looking for food, to go inside and plunder the store. As long as the building wouldn’t be destroyed. ‘I didn’t know what to believe anymore. On the television the looting people were described as morons, but on Instagram you see a video of a soldier allowing it. Who are you supposed to believe then?’. The present and the future It might seem like a peculiar comparison, but Nathalie sees similarities between the revolution in Chile and the corona crisis in The Netherlands. First of all, she mentions that people find oneself in a completely different life. Next to that, the measures being taken led in both cases to solidarity and creativity. Nathalie also emphasizes the role of supermarkets: ‘People hoarded, stores were destroyed and plundered. Because of the fear that anything could happen, people wanted to be prepared for the future. Supermarkets eventually closed. This fear can also be seen during the corona crisis in The Netherlands. Of course, the difference with Chile is that in that case supermarkets were destroyed and there was a lot of violence.’

Tijdschrift Cul

She also explains that there is a similarity in the way mobility is being limited. ‘We, as Dutch people, have to stay home as much as possible right now, because of health dangers. In Chile, a state of emergency was declared and a curfew was set. Every day people had to be home at a certain time. Apart from that, the city was in ruins, subway stations were destroyed and people were everywhere. Many people couldn’t or didn’t dare to travel through the city. The cleaning lady of the grandparents of Andres, could for example not return to her own house, that was at the other side of the city.’ A lot of people don’t know that until March 2020 there were protest in Chile every day, until the chaos of corona erupted and people had to stay home. The revolutionaries demand a new constitution and for the current president Sebestián Piñera to step down. On the 26th of April there was supposed to be a voting about a new constitution. Because of the coronavirus, this is postponed to October 2020, a year after the beginning of the protests.

Essay

Waar ga je heen? Een verhaal over mijn vader Tekst Yasmine Fikken Beeld Hillinde Buist Politiek is altijd persoonlijk, zeker wanneer het om immigratie gaat. Wie mag deel uitmaken van onze natie en wie niet? Dit is het verhaal van een man uit de laatste noemer. Hij was niet welkom in Nederland. Voor mij is deze man niet zomaar iemand, ook al zou ik hem op straat niet herkennen. Deze man is mijn vader en dit is het verhaal wat hij me nooit zelf heeft kunnen vertellen.

Ik herinner me niet veel van de tijd

voordat mijn vader voor de laatste keer in zijn auto stapte en wegreed, over de grens naar Duitsland. Wanneer ik aan hem denk komt er maar één echte herinnering omhoog. Ik kan niet ouder dan vijf zijn geweest, toen hij me midden in de woonkamer op zijn schouders zette. Toen ik mijn armen uitstrekte, raakten mijn vingers het plafond. Ik zat hoog in de lucht op de schouders van een reus. Hij zette me weer neer. De herinnering vervaagt en ik sta weer met beide benen op de grond. Soms zou ik willen dat het anders was gegaan, dat ik nog steeds door de woonkamer kon vliegen. Maar ik weet dat deze reus nooit terugkomt, hoogstens een man getekend door het leven en waarschijnlijker helemaal niemand.

Toch speelt deze man, en wie of wat hij is, nog altijd een rol in mijn leven. Zijn ‘Marokkaansheid’ staat op mijn gezicht. Ik voel het iedere keer wanneer iemand me vraagt waar ik vandaan kom. Ik zie zijn andersheid weerspiegelt in vragende ogen als ik ‘Enschede’ zeg. In de korte adempauze voor de volgende vraag kan ik me voorstellen hoe onwelkom hij zich voelde. ‘Nee, waar kom je echt vandaan?’ Eens, na deze inmiddels vermoeiende uitwisseling van woorden, laat ik me ontlokken dat mijn vader Marokkaans is en mijn moeder ‘gewoon Nederlands, hoor’. Naderhand begreep ik dat ik me nooit zo onwelkom kon voelen als mijn vader. Mijn papieren geboorteakte is sterker dan een ijzeren schild in de ogen van de natie. Het zijne was dat

Tijdschrift Cul

Essay niet. Toch is zijn verhaal door mij en mijn zusje ook een Nederlands verhaal geworden. Terug naar het begin Het verhaal van mijn vader begint voordat Europese heersers met hun linialen grenzen over de kaart trokken en Afrika verdeeld werd in 54 landen. De Toeareg waren nomaden, die hun oorsprong in, onder andere, Zuid-Marokko vonden. Deze nomaden werden Blauwe Mannen genoemd vanwege hun indigo gekleurde sluiers. Zij kenden geen landsgrenzen en maakten van de gebieden in en om de Sahara hun thuis. Lang nadat de lijnen op de kaart getrokken zijn en de Blauwe Mannen grotendeels verdwenen uit Marokko, vertelt mijn vader nog steeds hun verhaal. Hij en zijn familie zijn trotse nazaten van de grenzeloze Blauwe Mannen. Mijn vaders jeugd was compleet anders dan de mijne. Toen hij jong was woonde hij samen met zijn ouders en negen broers en zussen in Tata, een kleine stad in het zuiden van Marokko. Zijn vader was een rijke man met een belangrijke baan in de voedselvoorziening. Wegens een promotie vertrok het gehele gezin voor mijn vaders tiende naar Marrakesh. In deze grote stad groeide hij op en begon zijn drang om zich af te zetten tegen de familie waar hij uit voortkwam. Hij trotseerde zijn religieuze vader door niet naar zijn moskee te gaan en hem nooit te vertellen dat hij ondertussen wel naar een andere ging. Zijn verlangen om Marokko

Tijdschrift Cul

te verlaten kwam door een aanvaring met de harde kant van de staat. Terwijl hij de voedselverdeling overzag in een periode van schaarste, verkocht hij alles aan het volk en moest hij de mannen van de koning met lege handen terugsturen. Van de afspraak dat er altijd een deel van het soms schaarse voedsel voor de koning moest worden achtergehouden wilde hij niks weten; hij kon de bevolking niet met lege handen naar huis sturen. Deze fout leverde hem enkele dagen gevangenisstraf op totdat zijn vader hem uit de gevangenis kreeg. Deze gebeurtenis zorgde ervoor dat mijn vader weg wilde uit Marokko. Gelukkig had hij altijd goede cijfers gehaald en kon hij via een uitwisselingsprogramma naar MĂźnster om wiskunde te studeren.

Politiek is altijd persoonlijk Grenzeloos verliefd? Om wat afstand van zijn geboorteland te nemen, kwam mijn vader rond zijn twintigste aan in MĂźnster. Daar stopten de moeilijkheden niet. Voor zijn docent was zijn werk nooit goed genoeg, ook al was het precies hetzelfde als dat van een klasgenoot wiens werk wel werd goedgekeurd. Marokkanen kregen geen plek in het klaslokaal van deze docent. Nadat deze inmiddels erg gedesillusioneerde jongeman erachter kwam dat zijn docent hem nooit zou helpen, koos hij een ander pad: hij zou zijn diploma in werktuigbouwkunde gaan halen. Natuurlijk had hij op dat

Essay moment nog geen idee dat ook dit hem niet zou lukken. Hij ontmoette een vrouw in het nachtleven van Duitsland, een studente aan de pabo in Enschede. Deze vrouw, deze toekomstige moeder, zou mij jaren later dit verhaal vertellen over mijn vader en zijn zoektocht naar een thuis. Ze werden verliefd. Soms is liefde makkelijk, maar vaak zijn relaties dat niet; liefde is niet het enige dat nodig is om twee mensen aan elkaar te binden. De grens tussen Duitsland en Nederland wordt vaak als open gezien, maar dat geldt niet voor iedereen. Daar werden deze man en vrouw vaak genoeg aan herinnerd. Hoewel hun liefde grenzeloos was, was het leven dat niet. De twee studenten kwamen erachter dat ze het hoofd niet boven water konden houden als ze beiden studeerden. Ze maakten een plan: hij zou gaan werken tot zij haar diploma had en daarna zouden ze elkaar afwisselen opdat ook hij zijn studie af kon maken. Hij vond een baan en ging in Duitsland tennisbanen aanleggen. Dit loste echter nog steeds niet al hun problemen op: ze hadden nog steeds geen gezamenlijk land gevonden. Hij woonde in Duitsland en zij in Nederland, maar samen woonden ze nergens. Zij zou nooit een baan op niveau vinden in Duitsland. Haar taalvaardigheden waren een onoverbrugbare barriĂ¨re, zeker in het onderwijs. Marokko was geen optie voor hem, zelfs al wilde ze met hem mee. In Marokko zou hij een andere man moeten zijn en zij een andere vrouw en dat was niet wat hij wilde. Alleen Nederland

bleef over en dus waagden ze zich aan het lange immigratieproces.

Hoewel hun liefde grenzeloos was, was het leven dat niet Een vader zonder kinderen Helaas voor hen leverde dit proces weinig anders op dan frustratie: Nederland had geen plek voor deze man. Dit betekende niet dat ze hun relatie zomaar opgaven, maar de rooskleurige bril was afgevallen. Een toekomst zonder plaats is moeilijk in te beelden. Net voor de eeuwwisseling kreeg mijn moeder mij en vier jaar later mijn zusje. De grens die voor hem onoverbrugbaar was, passeerden zijn kinderen onbewust. Het bloed van de Blauwe Mannen stroomt nu ook door Nederlandse aderen. Ook zijn kinderen veranderden het besluit niet. De grens was voor hem gesloten. Ondertussen werd het steeds duidelijker dat hij ook niet onbeperkt in Duitsland kon blijven met zijn studentenvisum. Voor dit probleem deed zich wel een oplossing aan: trouwen met een Duitse vrouw. Alleen bracht deze oplossing weer een nieuwe moeilijke situatie. Een Duitse verblijfsvergunning betekende het einde van zijn liefde en uiteindelijk ook het einde van zijn contact met zijn kinderen. Hij was vader, maar hij had geen kinderen meer.

Tijdschrift Cul

Essay

Beginnen over ziek zijn Het leven van een patiënt tussen twee werelden in

Tekst Paola Leijssen Beeld Daniëllle Kronenburg Wie ziek is, is niet gezond. Klinkt logisch, maar dat is het niet. Wie ziek is, wordt constant heen en weer gejojood tussen gezond voelen, maar het niet zijn. Een patiënt leeft continu tussen twee werelden in: de vrije wereld en de wereld binnen het ziekenhuis. En daar wordt te weinig over gepraat. Er heerst een soort schaamte, angst en onbekendheid, terwijl het een belangrijk en voor velen herkenbaar onderwerp is.

maar dat is het dan ook. Bram heeft namelijk geen zin om het aan de g r o t e klok te hangen. H i j weet dat als hij aan

en patiënt voldoet niet helemaal aan de algemene norm, want hij is nét iets anders dan de rest. Laten we deze patiënt Bram noemen. Bram is chronisch ziek is, maar dit is op een paar kleine uiterlijke kenmerken na niet aan hem te zien. Voor de rest voelt hij zich hartstikke goed en draait hij gewoon mee met het dagelijkse leven van de samenleving. Er zijn weinig belemmeringen, zowel fysiek als mentaal, die hem ervan weerhouden om iets te doen. Een paar keer per jaar moet hij naar het ziekenhuis om weer eens goed door de molen gehaald te worden en daar blijft het dan bij. Enkele mensen uit zijn omgeving weten van zijn ziekte,

mensen vertelt wat hij heeft, men anders naar hem zal gaan kijken. Misschien krijgen ze wel medelijden met hem en dat is het laatste wat Bram wil. Dus houdt hij zich stil. En dat is ergens heel fijn voor hem, ook al is er een keerzijde. Want het kan ook slech-

Tijdschrift Cul

Essay ter met hem gaan. Zijn chronische ziekte kan ook achteruitgaan, waardoor hij opeens wel allemaal handicaps heeft om dingen niet meer te kunnen doen die hij voorheen wel kon doen. De ziekte wordt dan opeens zichtbaar voor de buitenwereld. Moet hij het dan gaan vertellen? Waar moet hij dan beginnen? Dit is een vraag die vaak bij Bram door het hoofd spookt. En hij zal niet de enige patiënt zijn.

haar hoofd staat ze met beide benen in het gezonde, mooie en vrije leven, terwijl haar lichaam ieder been in een andere wereld heeft staan. Voor Sophie is het heel lastig om te accepteren dat zij ziek is. Maar ze weet ook dat ze zichzelf voor de gek houdt als ze dat niet doet, dus leeft ze voortdurend in een tweestrijd.

Het kantelpunt Sophie is jong, vrij en ze leeft volop. Zij geniet van het prachtige leven en ze doet alles wat anderen ook doen. Dat ze ziek is, lijkt ze op dit moment even te zijn vergeten, terwijl ze ook weet dat de jaarlijkse ziekenhuisbezoeken opeens het tegendeel kunnen bewijzen. Ze leeft constant in twee werelden. Haar leven is als een soort elastiek, dat het ene moment aan het verslappen is, maar op het andere moment zo strak staat dat het op knappen staat. Ze weet dat het ook opeens slechter kan gaan, maar ze sluit daar haar ogen voor. In

Een heel ander leven Wanneer Laura het ziekenhuis instapt, komt zij in een hele andere wereld terecht. Het is een wereld waar gezond zijn niet de norm is, maar juist uitzonderlijk. Voor haar is het misschien normaal om op een maandagochtend een afspraak te hebben op de polikliniek, maar er zijn ontzettend veel mensen die überhaupt nog nooit in een ziekenhuis zijn geweest, laat staan zelf in de behandelstoel hebben gezeten. Laura is onderdeel van een wereld die allesbehalve doorsnee is. Ze vindt het iets geks hebben en toch ergens ook iets moois, want ze neemt deel aan een collectieve plek van arts en patiënt waar beide partijen vechten; de arts voor iemand zijn leven en de patiënt voor haar eigen leven. Het is een plek waar Laura zich kwetsbaar op durft te stellen, want het gaat daar om haar, zij die wat ‘heeft’. Alleen vindt ze het ontzettend lastig om mensen te vertellen over een wereld, het ziekenhuis, die zij nog nooit hebben betreden, omdat ze weet dat zij

Je leeft constant in twee werelden

Tijdschrift Cul

Essay het toch nooit zullen begrijpen, dus laat ze dat vaak maar achterwege.

Een patiënt voldoet niet aan de norm Nederlanders praten niet over ziek zijn Nederlanders zijn ontzettend nuchter. Nuchterheid zorgt ervoor dat er luchtig over onderwerpen wordt besproken of helemaal niet wordt gesproken, en daar is ziek zijn onderdeel van. We praten niet over ziek zijn, terwijl dat voor velen toch heel belangrijk kan zijn. Toen Max te horen kreeg dat hij kanker had, was hij in één klap ‘ziek’. En dat wekt angst op bij anderen. De buitenstaander durft er nauwelijks over te beginnen, uit een soort van onwetendheid en het misschien ook niet begrijpen. Dus is de makkelijkste weg om er niet over te praten. Max begint er zelf ook niet snel over: waar hij in het ziekenhuis zichzelf kwetsbaar durft op te stellen doet hij dat in het normale dagelijkse leven niet of nauwelijks. Hij wil niet in het hokje ‘ongezond’ geplaatst worden, en ook niet medelijden creëren. Dat maakt de situatie er namelijk niet beter op voor hem. Toch zou het heel goed zijn, voor zowel de patiënt als de buitenstaander, om over ziek zijn durven te praten en te gaan praten. Want voor zieken kan het soms enorm zwaar zijn om tussen de twee werelden te leven. Het zal heel veel mensen goed doen om soms even heel hard te huilen, boos te worden, en je vooral kwetsbaar durven op te stellen. Het gevoel bang te zijn voor verslech-

Tijdschrift Cul

tering, voor een onzekere toekomst, dat je het soms allemaal gewoon even niet meer weet. Het is ontzettend moeilijk om je zo kwetsbaar op te stellen over iets dat helemaal niet leuk is. Alleen is het wel heel belangrijk.

Het is ontzettend moeilijk om je kwetsbaar op te stellen Er zijn ontzettend veel mensen ziek. Maar er wordt weinig over gepraat. Terwijl dat zo belangrijk is voor beide partijen. Alleen weet ik niet of ik alle kaarten op tafel durf te leggen. Uit angst. Bij het idee krijg ik al een brok in mijn keel. Dus stop ik het weg, heel diep en ver. Ik weet ook wel dat ik mezelf dan voor de gek houd. Maar zolang de buitenwereld niet van mijn jaarlijkse ziekenhuisbezoeken en controles afweet, voelt het toch alsof die beide benen in het volle leven staan en niet één been in de ziekenwereld. Die keuze maak ik bewust. Ik begin er pas over als ik weet dat ik het wel moet vertellen en dan alleen aan de mensen waarvan ik wil dat ze het weten. Dat wanneer ik na een ziekenhuisbezoek of -uitslag alleen maar kan huilen, ze weten dat het slecht nieuws is.

Report

Public contact Breaking social rules on public transport Text Jip Leferink Visual Rowan Meereboer On the subway, any form of contact with your fellow travellers is to be avoided. That entails not making any eye-contact whatsoever, and: don’t ever dare to start a conversation. I decided to throw all of these rules overboard and to start talking to people I met on public transport. For a few hours, I travelled up and down line 54 between Amsterdam Central Station and Gein, searching for strangers’ stories along the way.

It seems like people on public trans-

port are not too preoccupied with each other. They do their make-up, scroll away on their phone or gaze out the window. On the train, people are packed together without uttering a word. The same applies to the bus, tram and really any other form of public transport. The travellers are quiet and stare straight ahead. We ignore each other, while our kind, mankind, is one of the most social animals on the planet. Apart from the fact that our brain has perfectly evolved to communicate with our peers, we also simply need human contact. Various studies show that through interpersonal contact, we become happier and improve our ability to concentrate. Public transport seems to be the perfect opportunity to interact, yet it’s rarely seized.

The beginning To be totally honest, I start the day somewhat reluctantly. Even though I strongly feel like it’s a shame we ignore one another on public transport, breaking the social barrier of silence is rather difficult. Despite my reluctancy, I hop on the subway departing from Amsterdam Amstel in the direction of Gein. I’m not quite sure how to start. Near me are three girls on their way to take an exam. A bit ahead I see a woman talking to someone on the phone in a foreign language. Close to her is sitting a man with headphones on, moving along to the music in his ear. All Stars At 13:15, a guy with long hair enters the subway. I attempt to strike up a conversation by telling him I like his shoes.

Tijdschrift Cul

Report He’s wearing bright red All Stars, a bit of a worn-out pair. He thanks me and resumes looking straight at the floor. I ask him if he’s having a nice day. He glances at me briefly and responds he’s doing fine. Judging by his body language, he’s not particularly in the mood for a conversation. My cheeks are turning red with shame. He gets off at the next stop. Utterly embarrassed, my eyes follow him as he rushes down the stairs.

Our kind is one of the most social animals on the planet

Lisandro The first attempt was not a success and I wish I could hurry back home and call it a day. But I decide to walk around the train and try my luck elsewhere. Further downtrain, I notice a woman with a young child. The lady is gripping her child firmly, as he tries to wiggle his way out of her arms. It’s a beautiful young boy, with big brown eyes and dark hair. The boy seems a perfect topic of conversation and I ask the lady what his name is. She tells me his name is Lisandro and that he has just developed his first teeth. There’s another kid at home, a boy as well, called Jayden. Lisandro is a very easy child, but she prefers to use the subway without her kids. ‘It’s such a hassle with kids, they start to cry and everyone stares at you

Tijdschrift Cul

as if you haven’t properly raised your children’. Lisandro and his mother get off at Duivendrecht. I’m happy and relieved I managed to talk to someone. I smile at Lisandro’s sweet little face one last time before they disappear from sight. Sports addiction A while later a girl with long blonde hair sits down next to me. She’s wearing sports leggings and has a large bag on her shoulder. I ask her if she happens to know what time it is: a strategy to start a conversation. She responds she can’t speak Dutch, she’s from Sweden. She started studying in Am-

Report sterdam last year and quite likes it here. When I ask her if it took her long to get used to the Netherlands, she answers that she thinks Sweden and the Netherlands are a lot alike. The only thing she had to get used to was that Dutch people seem to put mayonnaise on everything and the strange pronunciation of the ‘r’. She’s on her way to the gym, she tells me. Exercising is her addiction. She proudly shares that she goes to the gym at least five times a week, to clear her head. Before she gets off, she tells me her name is Sophia and asks me if I would like to have a coffee on campus sometime. We exchange phone numbers and say goodbye as she hurries onto the platform at the Wibaustraat subway station.

Public transport is the perfect opportunity to connect with others

Stages of life An elderly woman catches my eye. She has a soft, friendly face and smiles at the people who enter the subway. When I try to make eye contact, I almost immediately succeed. I ask her how she’s doing. A radiant smile appears on her face and in a traditional Amsterdam accent she answers she has no complaints. ‘The only thing is that I can’t walk that fast anymore, which can be a bit impractical when traveling with public transport.’ Still, she’s happy to be able to go almost anywhere she wants. ‘Every age has their own advantage’, she concludes. The ending I talk to a few other travellers. I meet a young couple, who had just been to IKEA to buy a new laundry rack, a man on his way to see his daughter and a boy my age, on his way to his job at the supermarket. Having collected several stories, I return home satisfied. The subway turns out to be a place where you can have spontaneous and interesting conversations with strangers. After today, I feel even more aware of how silly it is no one talks to each other on public transport. Every time you ignore your fellow travellers, you miss out on an opportunity to meet a great person. Look around you when you travel. Perhaps a potential new friend or lover is sitting right across from you.

Tijdschrift Cul

Achtergrond

Steeds groener land Anticiperen op klimaatverandering in Groenland

Het begin van de 21ste eeuw wordt misschien nog wel het meest gekarakteriseerd door de klimaatverandering. We vrezen de klimaatverandering. En dat is ook niet gek. Want door de opwarming van de aarde zal de ecologische orde verstoord raken waar weer ongekende consequenties uit voort zullen komen. Voor mens, dier en milieu. Maar deze crisis kan mogelijk ook zorgen voor nieuwe gelegenheden die voorheen onvoorstelbaar leken.

Text & Visual Rowan Meereboer

De gevolgen van de klimaatverande-

ring zullen voor de één negatief kunnen uitpakken en voor de ander positief. Deze afweging is goed toepasbaar op de situatie in Groenland. Groenland, het grootste eiland van onze aarde, ligt onder een grote ijsplaat. Voor duizenden jaren heeft dit ervoor gezorgd dat het land vrijwel onbewoonbaar was en koloniale mogendheden weinig interesse in het gebiedsdeel toonden. Hierdoor is het bevolkingsaantal van Groenland bijzonder laag. Het land heeft een inwoneraantal van slechts 56.081. Dit is ongeveer één vijftiende van de bevolking van de gemeente Amsterdam. Tussen 1200 en 1400 kwamen vanuit het huidige Canada de Inuit op het eiland. In ongeveer dezelfde periode koloniseerden Vikingen uit IJsland en Noorwegen het zuidelijke deel van Groenland. Vanaf 1721 werd Groenland officieel geadministreerd door het koninkrijk Denemarken-Noorwegen en is tot vandaag de dag een gebiedsdeel bestuurd door het Deense koninkrijk. Wel is Groenland sinds 1979

Tijdschrift Cul

een autonoom gebiedsdeel binnen het Deense rijk. Er zijn echter steeds meer mogendheden die interesse zijn gaan tonen in het gebied, waardoor de soevereiniteit van Groenland in gevaar zou kunnen gaan komen.

Scramble for Arctica

In augustus 2019 kwam de Amerikaanse president Donald Trump met het opmerkelijke voorstel Groenland te kopen van Denemarken. Maar niet alleen de Amerikanen zijn bezig hun invloed op het Noordpoolgebied te vergroten.Zo hebben de Russen claims gelegd op bepaalde delen van de Noordpool en heeft ook de Europese Unie haar gulzige blik naar het Noorden gekeerd. Deze vergrote interesse in Groenland is te danken aan de klimaatverandering en aan de rijke bodem van Groenland. Vermoedelijk kent het eiland grote proporties aardolie, ijzer

Achtergrond en goud. Maar er is ook een rijkdom aan zeldzame metalen die essentieel zijn voor het maken van mobiele telefoons, waar daarom veel vraag naar is. Door de smeltende ijskappen wordt het winnen van deze mineralen steeds gemakkelijker. Ook het verhandelen van deze mineralen zal effectiever gaan door nieuwe vaarroutes die vrij zullen komen. Het noordpoolgebied dat op heden een groot natuurreservaat was, zal in de toekomst een drukte kunnen gaan kennen van schepen die op en af varen. Als deze ontwikkelingen zich doorzetten zal dat ongetwijfeld nadelig zijn voor het al labiele ecosysteem van Arctica. De vraag is of deze ontwikkelingen positief of negatief zullen uitpakken voor de Groenlanders. De Groenlanders moeten zich hoe dan ook anticiperen op een vernieuwde leefomgeving. In het Groenlands zijn er twee woorden voor anticiperen; aarlerlaa en neriguaa. Aarlerlaa betekent ‘het bang zijn voor wat gaat komen’ en neriguaa betekent ‘het hoopvol zijn voor wat gaat komen’.

Aarlerlaa

De Groenlanders hebben veel om voor te vrezen. Hun habitat en levensstijl zal radicaal kunnen gaan veranderen door de klimaatverandering. De opportunistische houding van de VS en China maakt deze dreiging niet min-

der. Een mogelijk scenario is er een van aarlerlaap. Een scenario waarin de Groenlanders hard geraakt zullen worden door de ontwikkelingen omtrent klimaatverandering. Wetenschappers waarschuwen dat het gegeven dat Groenland steeds groener wordt, bedreigend is voor de ‘traditionele’ levensstijl van de oorspronkelijke volkeren van het Arctische gebied. De Groenlandse Inuit, die tachtig procent van de Groenlandse bevolking vormen, zijn van oudsher vissers en jagers wiens levensstijl is aangepast aan het arctische klimaat van Groenland. Door de veranderende leefomgeving wordt het lastiger voor de Inuit om bepaalde gewoontes en gebruiken in stand te houden. Naast de gevolgen van de klimaatverandering zou ook de interesse die andere mogendheden in Groenland hebben een gevaar kunnen gaan vormen voor de Groenlanders. Wanneer Groenland en zijn grondstoffen koopwaar worden, zoals Trump had gewild, zullen de Groenlanders als oorspronkelijke bevolking hier waarschijnlijk onder gaan lijden. De Groenlanders, die slechts een kleine groep vormen, kunnen in dit geval vrij weinig tegen de hebzucht van de Amerikanen, de Chinezen of de Europese Unie inbrengen. De Groenlanders zouden zich daarom op internationale rechten moeten beroepen willen ze dit scenario voorkomen.

Neriguaa

Het beroep doen op internationale rechten zal voor Groenland alleen

Tijdschrift Cul

Achtergrond mogelijk zijn wanneer het land lid is van de Verenigde Naties en dus officieel onafhankelijk is van Denemarken. Wanneer dit zou zijn bereikt, zou er een ander scenario mogelijk zijn voor de Groenlanders; een van neriguaa. De Groenlandse economie draait momenteel op twee sectoren. Enerzijds de visserij en anderzijds de jaarlijkse schenking die het autonome gebiedsdeel krijgt uit Kopenhagen. Ondanks het kleine bevolkingsaantal wil het Deense autonome gebiedsdeel toch op den duur onafhankelijk worden. Zo pleiten alle regeringspartijen in Groenland voor verdere soevereiniteit of onafhankelijkheid. Wanneer Groenland morgen onafhankelijk zal worden, zal de welvaart en de Groenlandse economie snel achteruitgaan. Groenland zal het dan vooral moeten hebben van de visserij en het geringe toerisme. Een Groenlandse onafhankelijkheid zal er in de komende tijd dan ook niet van komen. Wanneer het in de toekomst gemakkelijker wordt om grondstoffen te winnen en deze te vervoeren vanuit Groenland, zal er een nieuwe inkomstenbron zijn voor de Groenlanders. Mits er beleidsmatig voor wordt gezorgd dat de Groenlanders hiervan het meest zullen profiteren. Zo zou een situatie kunnen worden gecreëerd waarin zij niet meer afhankelijk zijn van Deense staatssteun en zouden zij onafhankelijk kunnen worden. De som is niet moeilijk te maken. De Groenlandse economie, die momenteel nog erg afhankelijk is van subsidies uit Kopenhagen, zou

Tijdschrift Cul

omhoog kunnen schieten wanneer het land in staat zal zijn haar grondstoffen te exploiteren. In Groenland is men nu al aan het onderhandelen met de Verenigde Staten en China over mogelijke handelsovereenkomsten. Dubai van het Noorden Klimaatverandering is een crisis die de hele wereld treft. Een crisis wordt bevreesd door de mens. De mens hecht veel waarde aan structuur, de ‘manier hoe dingen altijd zijn gegaan’ en de zekerheid die dit brengt. Door een crisis stort er een structuur in elkaar waar mensen afhankelijk van zijn. De mens kan echter ook hoopvol zijn tijdens een crisis, want door het uiteenvallen van een structuur ontstaan er ook nieuwe kansen en mogelijkheden die er eerst niet waren. Voor Groenland betekent dit twee mogelijkheden. Of het wordt geëxploiteerd door grote mogendheden, of het zijn de Groenlanders zelf die van de opwarming van de aarde kunnen profiteren. Het is voorstelbaar dat Groenland een soort Dubai of Saoedi-Arabië van het Noorden wordt. Ook deze landen hebben hun welvaart te danken aan de grondstoffen die zij tot hun beschikking hebben in combinatie met een lage bevolkingsdichtheid. Maar wil dit scenario zich voordoen, dan zou Groenland op het juiste moment onafhankelijk moeten worden en zou er beleidsmatig voor gezorgd moeten worden dat Groenland zijn grondstoffen op een manier kan verkopen dat de Groenlanders zelf hier het meeste kunnen uithalen.

Kwakiutl

Kwakiutl Dear members and not-yet-members, We hope that despite the ongoing pandemic you still had a great summer filled with sunshine and relaxation, but just like us can’t wait to start the new school year! We would like to welcome back all the people who have already been at the University of Amsterdam for a year or longer, but who we haven’t seen in a while. And maybe even more importantly, we can’t wait to welcome all the new students to Amsterdam and embark on this new adventure with you. This time it is our turn, as the 34th board of Kwakiutl, to make this year even more unforgettable than the last, which is going to be a big challenge! The people who are up for this enormous task are:

Veronique Bon Iris van Dockum Marijn’’beertje’’ Broek Moena Geddi Marijn Groeneveldt

Chair.......................... Secretary................... Treasurer....................................... Coordinator of Study activities Coordinator of Social activities

Tijdschrift Cul

Kwakiutl

Every year Kwakiutl organizes big and small events for its members. Some of the yearly big occurrences are a city trip, amazing parties, a hitchhike contest, a congress, and a ten day trip. These are some incredible events where the best memories are made. Of course we also host some smaller events like movie nights, lectures and weekly drinks (borrels), that are equally amazing! Right now we are super busy planning great activities for the upcoming year. Like for example our first years weekend, a weekend especially for our first year students, filled with fun to just get to know each other better. So if these things excite you or youâ&#x20AC;&#x2122;re looking for some new friends in Amsterdam, become a member! We are super thrilled for the upcoming year and hope to see you all soon!

Tijdschrift Cul

Website www.kwakiutl.nl Instagram asvkwakiutl Facebook ASV Kwakiutl

CUL WANTS YOU! CUL WANTS YOU! CUL WANTS YOU! The cul is always looking for external writers. Do you want to write? Send an email to redactie@tijdschriftcul.nl and perhaps your article wil be published on our website soon!

SUBSCRIBE!