322art

t r a

Η 18 ΠΕΜΠΤ

άρχουν π υ , ς ω κολα α: Κι όµ ί σ ε ύ λ δ ω α π τ λιο νας σ η λ λ έ Νέα βιβ λ ι ρ, φ φάνιση έ α ι ξ ρ ε α ς κ ο α Ζακ Λ τάµι ίδος πρ ο Ε π : α ο τ ρ τ σ α θέ µεία ς δίπλα η ε ν ί µ λ Θερινά υ ά α κ ι ν τα ιταλ σ arty: Συ ς P α r ί e φ v i R ι της µα ρ έ χ ύ ρ Το µακ

Ι Κ Ι Τ ΠΟΝ

Mίκης Θεοδωράκης «Τροµοκρατώ

τους πραγµατικούς τροµοκράτες»

ΙΟΥΛΙΟ

Υ 2013

Νο 322

02/22 ∆ελτίο καιρού

18/7 -24/7

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

ΟΠΛΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ Μερικά πράγματα κρατούν πολύ. Άλλα λίγο. Καμιά φορά αυτά που κρατούν λιγότερο έχουν μεγαλύτερη σημασία από τα άλλα. Τα δυόμισι χρόνια που είχα την ευθύνη της έκδοσης του «Ποντίκι art» ήταν για μένα χρόνια σημαντικά. Μαζί με τους συνεργάτες που επέλεξα να με ακολουθήσουν στην προσπάθεια, κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να δώσουμε το καλύτερο κομμάτι του δημοσιογραφικού (και όχι μόνο) εαυτού μας. Και μάλιστα σε συνθήκες τεράστιων δυσκολιών, οι οποίες δεν μας κατέβαλαν, αντιθέτως μας πείσμωσαν ακόμα περισσότερο, ώστε να βγάλουμε ένα έντυπο αντάξιο της ιστορικής εφημερίδας και της φήμης της. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Όπως η αγάπη γι’αυτήν τη δουλειά και το πάθος να την κάνεις καλά. Ανεξαρτήτως δυσκολιών, κρίσης, κούρασης, αντίξοης καθημερινότητας. Όλοι όσοι συνεργαστήκαμε αυτά τα χρόνια για το «Ποντίκι art» είχαμε ακριβώς την ίδια αντοχή και το ίδιο σθένος απέναντι στις δυσκολίες. Κι αν καμιά φορά, πολύ ανθρώπινα, κάποιος από μας ένιωθε να τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του, όλοι οι υπόλοιποι στεκόμαστε στο πλευρό του μέχρι να σηκωθεί πάλι ψηλά. Οι συγκυρίες και η ανάγκη για αλλαγή είναι οι αιτίες που δεν θα συνεχίσω να είμαι επικεφαλής αυτού του εντύπου. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάψω να το αγαπώ, να το διαβάζω, να παρακολουθώ την πορεία του. Γιατί μερικά πράγματα, έτσι και τα αγαπήσεις, μένουν για πάντα μέσα σου αιώνιοι δεσμοί. Δεν θα μπορούσα, από αυτήν εδώ την τελευταία στήλη, να μην αναφέρω ονομαστικά τους συναδέλφους - συνεργάτες – ο ένας καλύτερος από τον άλλον – όλα αυτά τα χρόνια. Τον Γιώργο Αλλαμανή, τον Ηρακλή Λογοθέτη, τον Αντώνη Μποσκοΐτη, τον Ξενοφώντα Μπρουντζάκη, τον Κώστα Σαμαρά, τον Χρήστο Παρίδη, τη Σίσσυ Παπαδάκη, τη Δάφνη Πασχάλη, την Κωστούλα Τωμαδάκη. Αλλά και κάποιους πιο παλιούς, όπως τη Δώρα Αμαραντίδου, τη Φωτεινή Μπάρκα, την Ιωάννα Μπλάτσου, τη Βάσω Τζεβελέκου, την Έλενα Γαλανοπούλου, τον Δημήτρη Κανέλλη, τον Βάιο Μαχμουντέ, τους φωτογράφους Κώστα Δρίμτζια και Γιάννη Βαρουχάκη. Και φυσικά τη Χρυσούλα Παπαϊωάννου, υπεύθυνη ύλης εδώ και έναν περίπου χρόνο. Σε όλους αυτούς λέω δημόσια ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για όλα, μα κυρίως για τη στήριξη και την πίστη τους στο πρόσωπό μου. Τέλος, ο Παναγής Κουτουφάς, διευθυντής της εφημερίδας, ήταν εκείνος που υπήρξε πραγματικός συνοδοιπόρος σε όλη την περιπέτεια, που ήταν γεμάτη χαρές, επιτυχίες, αλλά και αγωνίες. Ευχαριστώ, τέλος, τον εκδότη Αντώνη Δελλατόλα, που μου εμπιστεύτηκε την ευθύνη αυτού του εντύπου. ΥΓ.: «Σε όλη μου τη ζωή κοίταζα τις λέξεις σαν να τις έβλεπα για πρώτη φορά» έλεγε ο Χέμινγουεϊ. Υπάρχουν ακόμα πολλές λέξεις μπροστά μας. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΙΔΑΚΗ

ΣΤΟ ΟΑΚΑ… ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΟΝ ΓΟΥΟΤΕΡΣ «Fucking the government»: Πριν από τρία χρόνια, με το που έγραψε τη φράση αυτή στον «Τοίχο» του ο Ρότζερ Γουότερς, ολόκληρο το κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο σηκώθηκε όρθιο και χειροκροτούσε. Και ο ενθουσιασμός των χιλιάδων, από 15 μέχρι 70 χρονών, όρθιων, καθισμένων, στριμωγμένων θεατών παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια της παράστασης-συναυλίας του κιθαρίστα των Πινκ Φλόιντ. Στο «Wall» ένας τοίχος υψώθηκε, γκρεμίστηκε, έγινε οθόνη για να προβληθούν κάθε είδους προβληματισμοί και συναισθήματα, καμβάς για να ζωγραφιστούν σύμβολα πολιτικής ή θρησκευτικής καταπίεσης μαζί με λογότυπα μεγάλων εταιρειών, φόντο για να φωτισθούν με διάφορους τρόπους σπουδαία και πολύ αγαπημένα τραγούδια. Ένα εκπληκτικό θέαμα με έναν ολόκληρο «στρατό» να φροντίζει για την παραμικρή λεπτομέρεια, με τον ίδιο τον Γουότερς να μην απομακρύνεται επί 2,5 σχεδόν ώρες από τη σκηνή. Καθόλου «Comfortably numb», βολικά απονεκρωμένος, όπως είναι ο τίτλος ενός από τα τραγούδια του το οποίο καταχειροκροτήθηκε. Αρκετοί από όσους δεν είχαν πάει τότε στο ΟΑΚΑ το μετάνιωσαν, άλλοι θα ήθελαν να ξανασυμμετάσχουν σε μια τέτοια συναυλία. Πολλοί λοιπόν φρόντισαν να αγοράσουν, από το τέλος της προηγούμενης χρονιάς ήδη, εισιτήρια για τη νέα εμφάνιση του καλλιτέχνη στην Ελλάδα. Και, προφανώς, ρύθμισαν έτσι τον χρόνο, τις δουλειές, τις υποχρεώσεις, τις διακοπές τους, ώστε να βρεθούν εγκαίρως στην πύλη του Ολυμπιακού Σταδίου. Και ξαφνικά, ελάχιστες μέρες πριν από τη συναυλία, ανακοινώνεται πως η συναυλία θα γίνει άλλη μέρα και κυρί-

ως σε άλλον χώρο, στη Μαλακάσα. Τα εισιτήρια ισχύουν, ανακοίνωσε η οργανώτρια εταιρεία – και πώς θα μπορούσαν να μην ισχύουν; Δεν ίσχυαν, όμως, όλα τα άλλα: Η ημερομηνία – κάποιος θα μπορούσε να έχει μιαν άλλη υποχρέωση, να έχει διαμορφώσει αλλιώς το πρόγραμμά του. Η θέση που γράφει το εισιτήριο και που καθορίζει την τιμή του. Κυρίως δεν ίσχυε ο χώρος. Πώς λοιπόν δηλώθηκε ότι τα εισιτήρια δεν επιστρέφονται; Στο ΟΑΚΑ πας με μετρό πολύ εύκολα, ενώ στη Μαλακάσα πρέπει να βρεις μεταφορικό μέσο και να προγραμματίσεις ημερήσια εκδρομή. Δικαίως λοιπόν ξέσπασαν διαμαρτυρίες. Και λογικότατα έπιασαν τόπο. «Τέλος καλό» – η συναυλία επέστρεψε στην αρχική ημερομηνία και τον αρχικό χώρο. Όμως δεν είναι και «όλα καλά», όταν μέσα σε τρεις μέρες πηγαινοέρχεται ο «Τοίχος» ανάμεσα στο Μαρούσι και τη Μαλακάσα. Και προχειρότητα δείχνει και πως το ενδιαφέρον για τους θεατές εξαντλείται στο να πεισθούν να αγοράσουν από πολύ νωρίς τα εισιτήριά τους. Σίσσυ Παπαδάκη

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ: ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΑ ΚΑΙ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ Δύο μεγάλα ονόματα του θεάματος, ο Λάκης Λαζόπουλος και ο Πέτρος Φιλιππίδης, έγιναν το μήλον της έριδος ανάμεσα στον Σωτήρη Χατζάκη και τον Σταύρο Ξαρχάκο και έφεραν τις πρώτες ρωγμές στο νέο θεσμικό καθεστώς του Εθνικού Θεάτρου. Ο Ξαρχάκος παραιτήθηκε από τη θέση του πρόεδρου του Δ.Σ. του Εθνικού, διαφωνώντας με τις επιλογές του καλλιτεχνικού διευθυντή Χατζάκη. Στην προχθεσινή έκτακτη γενική συνεδρίαση του Δ.Σ. ο Ξαρχάκος αποχώρησε εκνευρισμένος, αφού είχε εκφράσει ανοιχτά τη διαφωνία του με την απόφαση του Χατζάκη να εντάξει στο ρεπερτόριο της περιόδου 20132014 τον Πέτρο Φιλιππίδη ως σκηνοθέτη του έργου «Κέικ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και τον Λάκη Λαζόπουλο ως συγγραφέα και σκηνοθέτη της παράστασης «Τω αγνώστω τραγωδώ», και τα δύο για τη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος». Σύμφωνα με πληροφορίες, ο συνθέτης αναρωτήθηκε «πώς θα αναβαθμίσουμε τον εκπαιδευτικό ρόλο του Εθνικού Θεάτρου επιλέγοντας συνεργασίες με τον Λάκη Λαζόπουλο και τον Πέτρο Φιλιππίδη;». Ο Χατζάκης στην απάντησή του επικαλέστηκε το διά νόμου δικαίωμα που έχει ως καλλιτεχνικός διευθυντής να φέρει την αποκλειστική ευθύνη του ρεπερτορίου. Παρόλο που τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. προσπάθησαν να κατευνάσουν τους τόνους, ο Ξαρχάκος ήταν ανένδοτος. Προφανώς θεωρεί ότι δύο εμπορικά ονόματα θα πλήξουν το πρεστίζ του θεάτρου

art ΠΟΝΤΙΚΙ

και θα υποβιβάσουν την ποιότητα του ρεπερτορίου. Αυτό από μόνο του είναι ένα θέμα που «σηκώνει» μεγάλη συζήτηση. Απ’ό,τι φαίνεται, ανάμεσα στον σκηνοθέτη και τον συνθέτη – που απόλαυσαν την περσινή εισπρακτική επιτυχία της παράστασης «Το Μεγάλο μας τσίρκο» – έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο χάσμα ως προς την ίδια την ουσία και τον ρόλο της τέχνης. Μία ακόμη, βέβαια, ένσταση του Ξαρχάκου είναι ότι τα μέλη του Δ.Σ. έμαθαν ως τετελεσμένη την απόφαση του Χατζάκη στη συνέντευξη Τύπου της προηγούμενης βδομάδας, αφού στο Δ.Σ. που προηγήθηκε δεν ήταν ξεκάθαρη η συμμετοχή στο πρόγραμμα του Λαζόπουλου και του Φιλιππίδη. Στο διά ταύτα πάντως, ο Σωτήρης Χατζάκης έχει ως καλλιτεχνικός διευθυντής δικαίωμα να επιλέγει, να απορρίπτει, να αποφασίζει. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν θα κριθεί. Όπως κρίθηκε και ο προκάτοχός του Γιάννης Χουβαρδάς για το ότι, μέχρι να ανοίξει τη βεντάλια του Εθνικού σε πιο λαϊκά θεάματα, προηγήθηκε μια διετία που το Εθνικό είχε ένα στίγμα ελιτίστικο. Από την άλλη, και ο Σταύρος Ξαρχάκος έχει κάθε δικαίωμα να διαφωνεί και να αποχωρεί. Τα κάστανα από τη φωτιά καλείται τώρα να βγάλει ο νέος υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος. Μένει να δούμε ποιον θα διορίσει νέον πρόεδρο του Δ.Σ. Χρυσούλα Παπαϊωάννου

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Αντώνης Δελλατόλας

ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑ Κατερίνα Αγγελιδάκη

ΑRT DIRECTOR Δημήτρης Λύρας

ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ Κώστας Θέος Μαρία Παπαρρηγοπούλου

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΥΛΗΣ Χρυσούλα Παπαϊωάννου

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ Χριστίνα Διακογιάννη Κωνσταντίνος Ρήγας

ΕΜΠΟΡΙΚO TMHMA: Μ. Καλούμενος

Παναγής Δ. Κουτουφάς

τηλ.: 210 6898448, fax: 210 6898226

Προφίλ 03/23

18/7 -24/7

ποντικιart

www.topontiki.gr

παντοσ καιρου «Να αγαπήσεις μια χώρα, σημαίνει να την αγαπήσεις όταν υποφέρει! » είχε πει με έμφαση ο συγχωρεμένος Γάλλος ελληνιστής Ζακ Λακαριέρ (1926 - 2005) στο «Μονόγραμμα»του Γιώργου και της Ηρώς Σγουράκη, μια εκπομπή-κόσμημα απ’αυτές που παρήγε η «αμαρτωλή», κατά τους Σιμο-μουρούτηδες, ΕΡΤ. Το θυμήθηκα με αφορμή την έκθεση ζωγραφικής που εγκαινιάστηκε χθες στην αίθουσα τέχνης του «Ιανού» (Σταδίου 24 στην Αθήνα) και θα διαρκέσει έως τις 28 Σεπτεμβρίου, σε επιμέλεια της‘Ιριδας Κρητικού και οργάνωση της «Μικρής Άρκτου». Είκοσι επτά‘Ελληνες καλλιτέχνες εμπνέονται από το πολυδιαβασμένο «Ελληνικό Καλοκαίρι» του Λακαριέρ, το βιβλίο που έδειξε σε τέσσερις γενιές Γάλλων ότι πέρα απ’τις κολώνες και τον ήλιο υπάρχει η ολοζώντανη σύγχρονη Ελλάδα, με τους ανθρώπους και τον πολιτισμό τους, καθημερινό και λόγιο. Η Ειρήνη Ηλιοπούλου, ο Ανδρέας Γεωργιάδης, η Τάνια Δημητρακοπούλου, ο Ανδρέας Κοντέλλης, η Σοφία Δατσέρη, ο Κώστας Παππάς, ο Κώστας Σιαφάκας, η‘Εφη Σούτογλου, ο Νίκος Στεφάνου, η Βιργινία Φιλιππούση και

στην αυλή μας εθισμό του. Ο ανταγωνισμός δεν υπήρχε στο αίμα του, λένε. Για να φτάσει στην κορυφή, χρειαζόταν να χορεύει καλύτερα μόνο από τον εαυτό του. Και παρόλο που το παρουσιαστικό του δεν μαρτυρούσε τις τεράστιες χορευτικές του ικανότητες, έκανε συνεχώς θαύματα επί σκηνής. Γι’αυτό και η επί χρόνια παρτενέρ του (και μια από τις «κατακτήσεις» του) Γκέλσι Κίρκλαντ δεν μπορούσε να πιστέψει στην πρώτη τους συνάντηση πως ένα... αγοράκι μόλις 1,70 θα χόρευε όπως κανένας άλλος. Η Αμερική δεν λέγεται άδικα «Γη των ευκαιριών». Σύντομα ο Μίσα, προερχόμενος από θητεία στο American Ballet Theatre (’74-’78), έκανε το «άλμα» στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη, μάλιστα, έμελλε να είναι και τυχερό (υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’Ανδρικού για το «The Turning Point» του Χέρμπερτ Ρος (1997). Χαρισματικός και δουλευταράς, ο Μπαρίσνικοφ πάντα κατάφερνε να γοητεύει και τα γυναικεία πλήθη. Κανείς δεν θα τον ξεχάσει, εξάλλου, αγκαλιά με την Τζέσικα Λανγκ, όταν η τελευταία μεσουρανούσε με την ομορφιά και το ταλέντο της. Έτσι, δεν είναι τυχαίο που το «People», το 2006, τον έχρισε ως έναν από τους πιο σέξι άντρες εν ζωή. Πώς ζει σήμερα το αστέρι του χορού; Θαυμάζει τον Φρεντ Αστέρ, παίρνει κλήσεις από την τροχαία, όπως όλοι, παίζει γκολφ και δεν θεωρεί τον εαυτό του ηθοποιό. Άλλωστε, όπως έχει πει και ο ίδιος: «Δεν γεννιέσαι χορευτής. Πρέπει να το θες όσο τίποτα άλλο στον κόσμο». Και ο Μίσα το ήθελε πάρα πολύ. Γιώργος Ψάχος

r y kh sh ai ni l ko v

Κανείς δεν περίμενε πως με τη γοητεία του θα έκανε εκατομμύρια τηλεθεατές να σπαράζουν από αγωνία όταν ως Αλεξάντρ Πετρόφσκι διεκδικούσε την Κάρι Μπράντσο από τον Μίστερ Μπιγκ στο «Sex and The City». Για εκείνον, ο κριτικός των «New York Times» Κλάιβ Μπαρνς είχε δηλώσει χαζεύοντας τις απίστευτες πιρουέτες του: «Είναι ο τελειότερος χορευτής που έχω δει στη ζωή μου», άσχετα αν λόγω του μικρού ύψους δεν… γέμιζε εύκολα το μάτι όσων τον αντίκριζαν για πρώτη φορά. Ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, ή Μίσα για τους Αμερικανούς, ζει για να δουλεύει και δουλεύει για να ζει. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγήσει κανείς το αστείρευτο ταλέντο του, που ανάγκασε πολλούς να ταυτίζουν τον χορό με τον γεννημένο στη Ρίγα (1948) χορευτή. Το ότι θήτευσε στο Μπαλέτο της Νέας Υόρκης κοντά στον «θρυλικό» Τζορτζ Μπαλανσίν είναι ένα από τα άπειρα διαπιστευτήριά του. Ειδικά όταν ο τελευταίος είχε απορρίψει ονόματα όπως ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ και η Νατάλια Μακάροβα (με την οποία ο Μπαρίσνικοφ διατηρούσε δεσμό). Ο υπόλοιπος κόσμος, όμως, ίσως να μην έβλεπε ποτέ τα απαράμιλλα άλματά του στην παράσταση του «Καρυοθραύστη» ή τις έντεκα συνεχόμενες πιρουέτες στην ταινία «Λευκές Νύχτες», αν ο Μίσα δεν περνούσε τα σύνορα της κομμουνιστικής Ρωσίας. Πήρε την απόφαση να φύγει γιατί μισούσε τη ζωή εκεί. Απεχθανόταν ένα μέρος όπου έπρεπε να υποκρίνεται και να μην εκφράζεται όπως ήθελε. Το ταλέντο του στα Μπαλέτα Κίροφ, το 1967, άκμασε μεν, αλλά σε μια χώρα όπου η καινοτομία ήταν άγνωστη λέξη. Παρ’όλα αυτά, ο Μπαρίσνικοφ χρωστά την τεχνική του αρτιότητα και την ποιότητά του ως χορευτή στη σκληρή εκπαίδευση και στην εμπειρία που απέκτησε σε μια χώρα με τεράστια παράδοση στον κλασικό χορό. Αφού αποδέχθηκε πρώτα ότι στις ΗΠΑ δεν θα προφέρουν ποτέ σωστά το ονοματεπώνυμό του (εξ ου και το παρατσούκλι Μίσα), κυνήγησε αυτό που επιζητούσε πάντα. Να δουλέψει με ανθρώπους με νέες ιδέες και καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Και το κατάφερε. Δούλευε ασταμάτητα για να βρίσκεται σε διαρκή «επικοινωνία» με τον χορό, τον μεγάλο

ba mi

Ένα αστέρι

info

Από 18 μέχρι και τις 21 Ιουλίου θα βρεθεί στη «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών», μαζί με τον Γουίλεμ Νταφόε, για τη θεατρική παράσταση «The Old Woman», σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Γουίλσον, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2013. Η παράσταση είναι διασκευή του σπουδαίου Ρώσου πρωτοπόρου συγγραφέα Δανιήλ Χαρμς, γνωστού για το σουρεαλιστικό, ποιητικό και ειρωνικό σύμπαν του.

Ζακ Λακαριέρ, φιλέλληνας στα δύσκολα ο Γιώργος Χαδούλης είναι μερικοί από τους συμμετέχοντες εικαστικούς. Απλή και καίρια ενέργεια στον καιρό της μνημονιακής βαρβαρότητας. Ζακ Λακαριέρ – για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι – σημαίνει «φιλέλληνας» στα δύσκολα. Προσωρινά, βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά. Την ψιλοφοβάμαι, γιατί προϋποθέτει τους «ανθέλληνες», δηλαδή την εθνοκεντρική (ακροδεξιά, χρυσαυγίτικη σήμερα) αυταπάτη ότι δήθεν «οι ξένοι συνωμοτούν για να εξαφανίσουν τον περιούσιο ελληνικό λαό». Αλλά και διότι ιστορικά οι περισσότεροι φιλέλληνες του 1821 (λέμε οι περισσότεροι, όχι όλοι), ιδίως όσοι κατέβηκαν στην επαναστατημένη Ελλάδα, ήταν είτε αφελείς ρομαντικοί που έπεσαν απ’τα σύννεφα όταν, ας πούμε, τους έκλεψαν τα πράγματα στο πρώτο χάνι, είτε μανιασμένοι μισθοφόροι που θαρρούσαν ότι θα τους έδιναν γαλόνια, αρχηγιλίκια, δόξα και λεφτά – τα περιγράφει θαυμάσια στα βιβλία του ο Κυριάκος Σιμόπουλος, ιδίως στο πεντάτομο «Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του‘21» (εκδόσεις Στάχυ).

Τώρα ας βγάλουμε τα εισαγωγικά. Αληθινοί φιλέλληνες είναι όσοι ξεπέρασαν την τύφλωση της αρχαιολατρίας και του νεοκλασικισμού κι αγάπησαν τη σύγχρονη Ελλάδα και τους νεοέλληνες με όλες τις αντιφάσεις τους. Ακριβώς όπως ο Λακαριέρ, που μετέφρασε την ποίηση του Σολωμού, του Σεφέρη, του Ελύτη και του Ρίτσου στα γαλλικά, που πρότεινε στο γαλλικό αναγνωστικό κοινό ως Ελλάδα το «Τρίτο Στεφάνι» του Ταχτσή κι όχι το συρτάκι του Ζαμπέτα, που περιέγραψε τα ίχνη μίας διαδρομής «από τον Αναξαγόρα ώς το ζεϊμπέκικο, από τη Σαπφώ ώς τον Σικελιανό, από τα αμυγδαλωτά ώς τα παξιμάδια, από τα ακριτικά τραγούδια ώς τα ρεμπέτικα». Τέτοιος φιλέλληνας ήταν ο Λακαριέρ, τέτοιος ήταν και ο λαμπρός διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Οκτάβιος Μερλιέ, τέτοιος και ο μάστορας του ταξιδιωτικού λόγου Πάτρικ Λι Φέρμορ. Στα δύσκολα, χωρίς κολακείες για εξ αίματος απόγονους του Περικλέους και πρωτοξάδελφα του Μαρμαρωμένου Βασιλιά. Γιώργος Ι. Αλλαμανής

04/24 Συνέντευξη

18/7 -24/7

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

«Τρομοκρατώ τους

πραγματικούς τρομοκράτες»

Μίκης Θεοδωράκης και Ρενάτο Τζανέλα

Δάφνη Πασχάλη ΦΩΤΟ: Xavier Hallauer

«Είμαι εδώ. Ακέραιη. Νικήτρια του χρόνου. Είμαι η Ελλάδα!» Μιλά η Μήδεια, η παιδοκτόνος. Όπως και η Ελλάδα, η τραγική ηρωίδα σκοτώνει τα παιδιά της. Η ταινία του Αστέρη Κούτουλα «Recycling Medea» («Ανακυκλώνοντας τη Μήδεια»), θα προβληθεί αυτό το ασφυκτικό καλοκαίρι, σε παγκόσμια πρώτη, στην Αθήνα από σήμερα Πέμπτη 18 Ιουλίου (κινηματογράφοι «Τριανόν» και «Λαΐς»). Μια συγκλονιστική, επίκαιρη ταινία, με την υποβλητική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και την επιβλητική χορογραφία του Ρενάτο Τζανέλα. Μια ταινία για τα μνημόνια και την κρίση, αφιερωμένη σε αμήχανους γονείς και σε νέους που προσπαθούν να κατανοήσουν τη σκληρή πραγματικότητα που τους επιφυλάσσει το μέλλον. Ο Μίκης Θεοδωράκης μάς μιλά γι’ αυτήν τη συγκλονιστική στιγμή της χώρας μας που δένεται με την τραγωδία της Μήδειας

Πώς νομίζετε ότι η ταινία, εμπνευσμένη από τη δική σας μουσική για μπαλέτο, θα «μιλήσει» στο κοινό στην παρούσα συγκυρία, από την οποία εμπνεύστηκε ο Αστέρης Κούτουλας; Κάθε δημιουργός είναι φυσικό να αισθάνεται καλά όταν διαπιστώνει ότι το έργο του μπορεί να εμπνεύσει ικανούς καλλιτέχνες, όπως συνέβη στην περίπτωση της «Μήδειας» με τον Ρενάτο Τζανέλα και τον Αστέρη Κούτουλα. Η πρώτη προσέγγιση έγινε από τον χορογράφο Τζανέλα και με ικανοποίησε απόλυτα. Στη συνέχεια βρήκα καταπληκτική την ιδέα του Κούτουλα να συνενώσει σε ένα πρόσωπο τη Μήδεια και την Ελλάδα. Η άποψη ότι και οι δύο σκοτώνουν τα παιδιά τους και ότι δεν υπάρχει μέλλον τόσο για τη Μήδεια όσο και για τον ελληνικό λαό, φωτίζει την τραγωδία που βιώνουμε με εκτυφλωτικό φως, που διαπερνά το νέφος της προπαγάνδας των ξένων θυτών και των Ελλήνων συνενόχων τους, που τυφλώνει σήμερα τους περισσότερους Έλληνες. Όμως εκτός από την πολιτική διάσταση με ενδιαφέρει επίσης η εντύπωση που θα προκαλέσει αυτή η ταινία στο διεθνές και ιδιαίτερα στο ευρωπαϊκό κοινό. Γιατί η ελληνική απάντηση στις συκοφαντικές διαστρεβλώσεις των ΜΜΕ, που βρίσκονται στην υπηρεσία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και τραπεζών, γίνεται με έναν τρόπο υψηλής αισθητικής στάθμης, που δεν προδίδει – πιστεύω – το ανάστημα ενός Ευριπίδη, του οποίου η «παρουσία» προσδίδει στο έργο μας διαχρονική αξία και εγκυρότητα. «Αν ήμουν νέος σήμερα, θα με έλεγαν τρομοκράτη» λέτε στο διαφημιστικό τρέιλερ της ταινίας. Γιατί; Τόσο απελπισμένος είναι πλέον ο αγώνας; Και τι είναι αυτό που σας κρατά στις επάλξεις τόσες δεκαετίες, να πολεμάτε την εξουσία; Το «υπήρξα στη ζωή μου τρεις φορές “τρομοκράτης”» (ξένη κατοχή, Εμφύλιος, χούντα) συνοδεύεται από τη φράση «οι δολοφόνοι με αποκαλούν τρομοκράτη και είμαι περήφανος γι’ αυτό». Το σωστό λοιπόν είναι ότι διαχρονικά προσπαθώ να «τρομοκρατώ» τους πραγματικούς τρομοκράτες που απειλούν τον λαό μας. Πόσο θα κρατήσει ο αγώνας; Τουλάχιστον ο δικός μου, έως την κατάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Αγώνας ενάντια στις ξένες εξαρτήσεις παντός τύπου, που ξεκίνησαν μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, για να μας επιβληθούν οι κάθε είδους Βαυαροί, έως σήμερα που κατά σύμπτωση μας κυβερνούν και πάλι Βαυαρογερμανοί. Γνωρίζω ότι δεν πρόκειται να δω αυτή την ευλογημένη μέρα, γι’ αυτό σας αφήνω «ευχή και κατάρα» να συνεχίσετε να παλεύετε έως ότου η Ελλάδα γίνει απόλυτα ανεξάρτητη.

«Αν είχαμε αντισταθεί ως λαός το ’60, κατά τη χούντα, και το ’80, δεν θα σκότωνε σήμερα η Ελλάδα τα παιδιά της», λέτε με αφορμή την ταινία. Θα θέλατε να το αναλύσετε αυτό; Οι περίοδοι που ανέφερα, η δεκαετία του ’60 με τη χούντα και η δεκαετία του ’80, είχαν μέσα τους στοιχεία που προκαλούσαν τον λαό, τον έβγαζαν από τη νάρκη του και που, με την κατάλληλη πολιτική, ήταν πιθανό να τον οδηγήσουν μπροστά, ακόμα και σε ριζικές αλλαγές. Και στις δύο περιπτώσεις που ανέφερα, ο ρόλος μου (όπως αποδεικνύεται και εκ των υστέρων) υπήρξε, πιστεύω, θετικός, αλλά με έφερε σε μετωπική σύγκρουση στο εσωτερικό της χώρας με τα κομματικά κατεστημένα και στο εξωτερικό τόσο με την πολιτική των ΗΠΑ όσο και των Σοβιετικών, που στην περίπτωση της Ελλάδας συμφωνούσαν στο να μην υπάρξουν ριζικές αλλαγές που να θίγουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα και που συνέτειναν κυρίως στο να αποκλεισθεί κάθε περίπτωση ανόδου της Αριστεράς στην εξουσία. Να λοιπόν γιατί το Κίνημα των Λαμπράκηδων, του οποίου ήμουν πρόεδρος και το οποίο αποσκοπούσε σε ριζικές αλλαγές, χτυπήθηκε τόσο από την τότε εξουσία όσο και από το ΚΚΕ, που έφτασε στα 1966 στο σημείο να με καθαιρέσει δικτατορικά από τη θέση του αρχηγού των Λαμπράκηδων. Όλα αυτά στη δεκαετία του ’60, όταν η δύναμη της νεολαίας της Αριστεράς ξεπερνούσε τα 200.000 μέλη και οπαδούς και τα αντεξουσιαστικά μας συνθήματα τα ακολουθούσαν με φανατισμό εκατομμύρια λαού συνενωμένα με οπαδούς του Κέντρου. Τότε ο Γεώργιος Παπανδρέου, σύμβολο του δημοκρατικού κόσμου μετά την εκπαραθύρωσή του από τον Κωνσταντίνο, οδήγησε με την απόφασή του να παραιτηθεί στη διάσπαση της Ενώσεως Κέντρου, αρνούμενος παράλληλα κάθε συνεργασία με την Αριστερά, διασπώντας έτσι και το έως τότε ενωμένο μέτωπο του δημοκρατικού λαού. Αποτέλεσμα, η χούντα! Τι ριζικές αλλαγές θέλατε τότε; Βασικά την κατάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας, όπως το εννοώ και τώρα ύστερα από μισό αιώνα! Όταν έγινε η χούντα, ήμουν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΔΑ, βουλευτής και τυπικά πρόεδρος των Λαμπράκηδων. Κατάφερα να μη συλληφθώ και αμέσως, στις 23 Απριλίου, εντελώς μόνος, πήρα την πρωτοβουλία να καλέσω τον λαό σε αντίσταση. Ύστερα από δέκα μέρες συγκέντρωσα πέντε στελέχη και πρότεινα την ίδρυση του Πατριωτικού Μετώπου. Δούλεψα στην παρανομία περίπου πέντε μήνες καθοδηγώντας την ανάπτυξη και τη δράση της αντίστασης. Τότε ήρθε απ’ έξω, από το Βουκουρέστι, όπου βρισκόταν το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, εντολή να καθαιρεθώ από

ΠΟΝΤΙΚΙart

18/7 -24/7

Συνέντευξη 05/25

www.topontiki.gr

αρχηγός του Μετώπου και να παραδώσω την οργάνωση. Απομονώθηκα και σε λίγο, απροστάτευτος, έγινα εύκολη λεία των διωκτών μου, της Γενικής Ασφάλειας και της Στρατιωτικής Αστυνομίας, που έκαναν αγώνα δρόμου στον λόφο του Προφήτη Ηλία στο Χαϊδάρι ποιος θα με πιάσει πρώτος. Ο Στρατός είχε αποφασίσει να με σκοτώσουν επιτόπου. Η Ασφάλεια, περισσότερο έμπειρη, ήθελε να με σκοτώσει ηθικά… Και έτσι βρέθηκα στην Μπουμπουλίνας… Σταματώ εδώ δηλώνοντας ότι η εποχή της χούντας αποτελούσε ιστορική ευκαιρία για ριζικότατες αλλαγές, φτάνει να υπήρχε μια ενιαία αντιστασιακή ηγεσία, όπως στην εποχή του ΕΑΜ. Δεκαετία του ’80. Στα 1978 ήμουν υποψήφιος δήμαρχος Αθηνών του ΚΚΕ. Στις εκλογές του 1981 έγινα βουλευτής του. Στα 1977 είχα προτείνει τη δημιουργία της Κίνησης για την Ενότητα της Αριστεράς (ΚΕΑ). Γιατί; Γιατί είχα διαπιστώσει την άνοδο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς γύρω στο 70%, γεγονός που άνοιγε την προοπτική για ριζικές αλλαγές. Όμως έθετα έναν όρο: Επειδή γνώριζα πολύ καλά ποιος είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, πίστευα ότι, χωρίς να έχει δίπλα του και απέναντί του μια ισχυρή ενωμένη Αριστερά, θα μας πήγαινε όλο και πιο δεξιά, όπως δυστυχώς έγινε, με τις τραγικές συνέπειες που πληρώνουμε σήμερα. Και πάλι οι σύντροφοί μου δεν με άκουσαν. Και έτσι, αντί να επωφεληθούμε από αυτή τη νέα ιστορική ευκαιρία, τη μεταβάλαμε με τη στάση μας σε κόλαση. Θα σας φανεί περίεργο αλλά και σήμερα πιστεύω ότι υπάρχει μια τέταρτη ιστορική ευκαιρία. Και γι’ αυτήν αγωνίζομαι και πάλι μέσα από τις γραμμές της Σπίθας.

Η Μήδεια διαπράττει την παιδοκτονία για να εκδικηθεί τον Ιάσονα. Η Ελλάδα ποιον εκδικείται; Μήπως τον κακό εαυτό της; Μήπως αυτόν θα έπρεπε να έχει σκοτώσει; Μπορεί να βρει λύτρωση ύστερα από τόσα λάθη, παραλείψεις, ολιγωρίες, αβελτηρίες; Και πώς θα ζήσει χωρίς τα παιδιά; Χωρίς (το) μέλλον; Στην τραγωδία του Ευριπίδη ξετυλίγεται με λεπτομέρειες το εσωτερικό δράμα της Μήδειας ύστερα από την προδοσία του Ιάσονα που την οδηγεί τελικά στην αποτρόπαιη πράξη της. Ο Αστέρης Κούτουλας στηρίζεται στην ομοιομορφία των εξωτερικών σκηνών, γεγονός που του επιτρέπει στο τέλος του έργου να ταυτίσει τη Μήδεια ως θύμα του πάθους της με την Ελλάδα ως θύμα των εχθρών της, που χρησιμοποιούν την αστυνομική βία ενάντια στα παιδιά της, μικρά και «μεγάλα», όπως ο Γλέζος κι εγώ, εκπρόσωποι των αντιστασιακών αγώνων κατά των ξένων. Έτσι η ταύτιση Μήδειας-Ελλάδας περιορίζεται στο γεγονός ότι και οι δυο είναι θύματα. Και ενώ η Μήδεια είναι θύμα και θύτης, η Ελλάδα είναι μόνο θύμα, με θύτες αυτούς που κρύβονται πίσω από την αστυνομική βία. Ο νεαρός διαδηλωτής, που δακρύζει καθώς γύρω του οργιάζει η βία της εξουσίας, ταυτίζεται με την Ελλάδα, που κι αυτή σπαράζει μαζί του. Από κει και πέρα, στα τελευταία λεπτά του έργου, η Μήδεια-Ελλάδα μετά τον σπαραγμό και τη μεγάλη κραυγή σταυρώνεται και αμέσως μετά πέφτει και σηκώνεται τρεις φορές, για να καθίσει τελικά επάνω στο σκάφος, την «Αργώ», να υψώσει περήφανα το κορμί της και να στρέψει το κεφάλι με αξιοπρέπεια κοιτάζοντας με δύναμη στα μάτια εχθρούς και φίλους. Ο Ευριπίδης πολλές φορές με το έργο του έσωσε την Αθήνα (όπως στο τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, όταν οι Σπαρτιάτες ήθελαν να την ξεθεμελιώσουν) ή παρηγόρησε τους Αθηναίους (όταν αιχμάλωτοι τραγουδούσαν τα χορικά του δουλεύοντας στα λατομεία της Σικελίας). Η τέχνη παρηγορεί σήμερα; Εσάς σάς παρηγορεί; Μόνο με την Τέχνη ανασαίνω. Η μουσική σας για το μπαλέτο είναι μια άλλη μορφή τραγωδίας – με τη δική της κάθαρση. Ωστόσο, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς η καθαρτήρια τέχνη, που είναι υψηλή, έχει ελπίδα; Η ομορφιά, γενικά, έχει ελπίδα; Ή μήπως έχουν όλα χαθεί, «έχουν διαλυθεί σ’ όλους τους ποταμούς του κόσμου»; Το σύμπαν, το ηλιακό σύστημα, οι πλανήτες, η Γη και η ζωή είναι πεδία ενός συνεχούς και ασταμάτητου αγώνα ανάμεσα στην αρμονία και το χάος. Εφόσον οι γαλαξίες υπάρχουν, η κίνηση, το φως, η ζωή συνεχίζουν να υπάρχουν – αυτό σημαίνει ότι ο τελικός νικητής είναι πάντοτε η αρμονία.

«Ο δικός µου αγώνας θα κρατήσει έως την κατάκτηση της εθνικής µας ανεξαρτησίας. Αγώνας ενάντια στις ξένες εξαρτήσεις παντός τύπου, που ξεκίνησαν µετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, για να µας επιβληθούν οι κάθε είδους Βαυαροί, έως σήµερα που κατά σύµπτωση µας κυβερνούν και πάλι Βαυαρογερµανοί. Γνωρίζω ότι δεν πρόκειται να δω αυτή την ευλογηµένη µέρα, γι’ αυτό σας αφήνω “ευχή και κατάρα” να συνεχίσετε να παλεύετε έως ότου η Ελλάδα γίνει απόλυτα ανεξάρτητη»

06/26 Zoom

18/7 -24/7

ποντικιart www.topontiki.gr

κ απου τ

Mύδια, στρείδια και σανίδια

Παλιότερα, δηλαδή δυο - τρεις δεκαετίες πριν, όταν ένας σκηνοθέτης, έτσι για να διασκεδάσει τη βαρεμάρα του, έκανε κάτι εξωφρενικό, ανέβαζε, για παράδειγμα, στη σκηνή του θεάτρου ένα άφωνο και ωραίο μοντέλο, γινόταν κάποιο σούσουρο. Το πράγμα προξενούσε κάποια θυμηδία, αλλά κανείς δεν το έπαιρνε στα σοβαρά, όχι σοβαρότερα απ’ όσο ένα σκαμπρόζικο ανέκδοτο. Διότι, επιτέλους, μπορεί το φυτό να μην ήταν τόσο κατάλληλο για το θέατρο, αλλά για εκθέσεις ανθοκομικής ήταν μια χαρά. Έτσι, το αστείο σύμπτωμα εξαπλώθηκε, λαθραία στην αρχή και με επιταχυνόμενο θράσος αργότερα, ώσπου πήρε διαστάσεις σοβαρής επιδημίας. Αφού οι σκηνοθέτες κάνουν καραγκιοζιλίκια στην πλάτη μας και μας υποχρεώνουν να συμμετέχουμε στη διαπόμπευσή μας, στοχάστηκαν μερικοί τολμηροί ηθοποιοί, γιατί να μην πομπευτούμε από μόνοι μας; Τι ανάγκη έχουμε το σκηνοθετικό άλλοθι; Αυτοί μετατρέπουν τη σκηνή σε παλκοσένικο και μας τρώνε το ψωμί, ας τους κλέψουμε κι εμείς τη δουλειά! Κάπως έτσι άρχισαν οι ηθοποιοί να σκηνοθετούν. Στο άσχετο οι περισσότεροι, αλλά πολύ άνετα. Η ασχετοσύνη, άλλωστε, αποδείχθηκε πολύ προσοδοφόρα, την ευνοούσαν και τα ρεύματα της μόδας, ο μεταμοντερνισμός και η «αποδόμηση» της συμφοράς, οπότε ο καθένας μπορούσε ανενόχλητος και συχνά καταχειροκροτούμενος ν’ απλώνει αβέρτα επί σκηνής μύδια, στρείδια, κατσαβίδια και ξεκάρφωτα σανίδια… Η υπόθεση, λοιπόν, δεν είχε απλώς ψωμί, αλλά παντεσπάνι, έστω και ύποπτης ποιότητας. Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, καθίσανε πάλι και στοχάστηκαν οι άνθρωποι: κωμωδιούλες ανεβάζουμε, μπουλβαράκια της πλάκας, τι τους θέλουμε τους μεταφραστές; Εδώ υπάρχουν κοσμικές κυρίες που ασχολούνται με τη ραπτική, αλλά ερμηνεύουν και τον Πλάτωνα, γιατί να μην πιάσουμε κι εμείς την κοπτορραπτική, να φέρνουμε το κείμενο στα μέτρα μας και να τελειώνουμε οικονομικότερα τη δουλειά; Ύστερα, αυτοί οι ριζοσπάστες, είπαν να κάνουν πέρα τους συγγραφείς και να καταπιαστούν αυτοπροσώπως με την τέχνη τη συγγραφική, που δεν έχει άλλωστε σοβαρές δυσκολίες. Στο κάτω - κάτω της γραφής και ο Σαίξπηρ ηθοποιός ήταν. Δημοκρατία έχουμε κι ο καθένας γράφει ό,τι θέλει, γιατί όχι κι εμείς; Έτσι εξελίχτηκαν αυτά τα καμώματα και ο λαός (που έχει πάντα δίκιο) τα υποδέχτηκε θερμά, οι δημοσιογράφοι στην πλειονότητά τους τα επιδοκίμασαν, το θεατρικό συνάφι τα ανέχτηκε… Γιατί λοιπόν απορούμε σήμερα που διάφοροι συνθέτες μεταφράζουν από τα αρχαία ελληνικά, ευπαρουσίαστοι τραγουδιστές υποκρίνονται σοβαρούς ρόλους και πανεπιστημιακοί παίζουν και σκηνοθετούν; Ηρακλής Δ. Λογοθέτης

kaΠΟΥ-ΚΑποτε

Το μακρύ χέρι της μαφίας στα μνημεία Στη γειτονική Ιταλία απλώθηκε στις αναστηλώσεις και τις συντηρήσεις αρχαιολογικών χώρων, όπως το Κολοσσαίο και η Πομπηία. Και δεν μιλάμε για όποια κι όποια μαφία, αλλά για την περίφημη Καμόρα. Η UNESCO κρούει τον κώδωνα του κινδύνου Το Κολοσσαίο πέφτει, η Πομπηία καταρρέει, η UNESCO φωνάζει, η σφιχτοχέρα Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει χρήματα, μεγιστάνες αποφασίζουν να συνδράμουν τη χώρα τους για τα μνημεία που αποτελούν ισχυρό brand name ως προς τον τουρισμό, και μετά… τίποτα. Δεν φταίει η κρίση, δεν φταίει η ακυβερνησία, δεν φταίει η καταδίκη Μπερλουσκόνι, ούτε κάτι άλλο. Η αιτία είναι απλή: η μαφία προσπαθεί να βάλει το μακρύ χέρι της και στις αναστηλώσεις / συντηρήσεις και η Ιταλία προσπαθεί να της το κόψει. Σαράντα εκατομμύρια ευρώ δίνει ο ιδιοκτήτης του οίκου Tod’s για το Κολοσσαίο, εκατό εκατομμύρια η Ε.Ε., συν 20 ο μεγιστάνας Πιέτρο Σαλίνι για την Πομπηία. Οι μελέτες ετοιμάζονται, οι ανάδοχοι εμφανίζονται κι εκεί σταματούν όλα. Η μαφία (η Καμόρα επί το ακριβέστερον) παρεισφρέει στα έργα και ξεκινά τις κακοτεχνίες, ώστε να πολλαπλασιάζεται το κέρδος, αφού λιγοστεύουν τα υλικά, και οι προσπάθειες για μίζες.

ο εξονυχιστικός έλεγχος όλων των εργαζομένων που συμμετέχουν στις ανασκαφές, του εξοπλισμού που χρησιμοποιείται καθώς και των συστημάτων βιντεοπαρακολούθησης. Πριν από έναν χρόνο ακριβώς, η ιταλική κυβέρνηση είχε δεσμευθεί πως «ούτε ένα ευρώ» από τα ταμεία της Ε.Ε. για τις αποκαταστάσεις της Πομπηίας δεν θα καταλήξει στα χέρια της Καμόρα. Δεσμεύθηκε, επίσης, για πλήρη διαφάνεια και για δημοσιοποίηση όλων των εξόδων.

Απάτες από… επισήμους

Την ώρα που γινόταν η τελετή έναρξης του έργου, το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος της Ιταλίας ανακοίνωνε ότι ερευνούσε για κατάχρηση εξουσίας τον πρώην διευθυντή Μαρτσέλο Φιόρι, τον οποίο είχε διορίσει το 2009 ο τότε πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι. Έχει επίσης κατηγορηθεί για απάτη ο πρώην επόπτης εργασιών αποκατάστασης της Πομπηίας, ενώ ο Μπαίνουν από την πίσω πόρτα πρώην εργολάβος τέθηκε υπό κατ’οίκον περιορισμό για τεράστιες υπερΟι συμμορίες δεν μπαίνουν βεβαίως από την κύρια είσοδο των έργων. τιμολογήσεις των έργων. Έργο ύψους 449.882 ευρώ κατέληξε να κοστίσει Τοπικοί δημοτικοί άρχοντες, σύμβουλοι, επιτροπές, εργολάβοι ανοίγουν στο κράτος 4,84 εκατ. ευρώ, όπως ανέφεραν οι εισαγγελείς στα έγγραφα τα παραθυράκια διάπλατα – όπως κατατου δικαστηρίου. νοεί κανείς, με το αζημίωτο. Κι έτσι, συμ«Με τόσο πολλά χρήματα σε προσφορά, βάσεις διαλύονται, διαγωνισμοί γίνονται δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Καμόρα από την αρχή κι οι καθυστερήσεις είναι θα αποπειραθεί να επωφεληθεί» τονίζει αναπόφευκτες. Στο μεταξύ, τα μνημεία ο Φάμπιο Τζουλιάνι, εκπρόσωπος της εξακολουθούν να πέφτουν. ομάδας Libera κατά της μαφίας. «Θα ήταν έγκλημα να αφήσουμε την «Θεωρούμε πως έχουμε φτιάξει ένα Πομπηία να καταρρέει» λέει ο κ. Σαλίνι κι σύστημα που θα εντοπίσει κάθε προετοιμάζεται να βρει κι άλλους χορηγούς, σπάθεια της ναπολιτάνικης μαφίας να μέσω διεθνούς εκστρατείας. Η δήλωσή εισχωρήσει στο έργο» σημειώνει από του έρχεται σε μια στιγμή που ο επικεφαλής της Εθνικής Επιτροπής της την πλευρά της η Σιρίν Γουίλερ, εκπρόσωπος του επιτρόπου περιφερειαUNESCO στην Ιταλία, Giovanni Puglisi, προειδοποίησε την ιταλική κυβέρκής πολιτικής Γιοχάνες Χαν. Πάντως έχει υπογραφεί ειδική «νομική σύμβανηση ότι πρέπει να επιταχυνθούν οι εργασίες αποκατάστασης στον αρση». Διορίστηκε μέχρι και πρόσωπο που θα αξιολογεί την πορεία όποιου χαιολογικό χώρο. «Η κυβέρνηση έχει μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου να λάβει τα έργου ξεπερνά τα 5.000 ευρώ, «ώστε να μην καταλήγει τίποτα στις τσέπες κατάλληλα μέτρα για την Πομπηία» τονίζει. Η UNESCO πρόκειται να προβεί της μαφίας», όπως ειπώθηκε σχετικά. Θα δείξει… σε αξιολόγηση της προόδου, τον Φεβρουάριο του 2014.

Η UNESCO χτύπησε συναγερμό Ο υπουργός Πολιτισμού της Ιταλίας Massimo Bray απάντησε στην κριτική του διεθνούς Οργανισμού λέγοντας: «Η Πομπηία είναι ένα σύμβολο για τη χώρα μας. Η επίπληξη της UNESCO είναι ένας συναγερμός που παίρνω πολύ σοβαρά και ήδη εργαζόμαστε για να ξεπεραστούν τα επείγοντα προβλήματα». Πώς μπορεί όμως να γίνει συνετή διαχείριση, όταν η Πομπηία, που θα απορροφήσει τόσα εκατομμύρια, είναι στην καρδιά του βασιλείου της Καμόρα, στη Νάπολη; Λίγο δύσκολο, αν όχι αδύνατο… Η ιταλική Αστυνομική Διεύθυνση κατά της Μαφίας πραγματοποίησε αιφνιδιαστικό έλεγχο στον αρχαιολογικό χώρο, με εντολές από την κυβέρνηση. Πρόθεση ήταν να γίνει επιθεώρηση ως προς την πρόοδο της αποκατάστασης, και πιο συγκεκριμένα στον Οίκο των Ένοχων Ερωτιδών και στον Οίκο της Μεγάλης Κρήνης. Μεταξύ των ελέγχων που πραγματοποιήθηκαν ήταν

Τα συνδικάτα κινητοποιούνται με απεργίες

Η UNESCO έχει εντάξει μέχρι σήμερα 981 χώρους (759 πολιτιστικούς, 193 φυσικού κάλλους και 29 μεικτούς) σε 160 χώρες στον κατάλογο των μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Η Ιταλία έχει τον μεγαλύτερο αριθμό, 49. Αλλά προφανώς δεν τα προστατεύει καλά, τουλάχιστον όσον αφορά την Πομπηία. Εκτός από τα προβλήματα με τη μαφία, η Ιταλία αντιμετωπίζει και κινητοποιήσεις στον τομέα του πολιτισμού της, τις τελευταίες εβδομάδες. Τα συνδικάτα του χώρου κλείνουν μεγάλους χώρους και μουσεία ανά τη χώρα, ως αντίδραση στο πάγωμα των προσλήψεων και της πληρωμής δεδουλευμένων που οφείλονται στους εργαζόμενους. Ως είθισται, οι απεργίες χαρακτηρίζονται «καταστροφικές για την εικόνα της Ιταλίας» και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι ισχυρίζονται ότι «δεν συμβάλλουν στη διαδικασία αποκατάστασης της κληρονομιάς μας». Δάφνη Πασχάλη

ποντικιart

18/7 -24/7

Ραντάρ 07/27

www.topontiki.gr

Θερινά θέατρα

Eίδος προς εξαφάνιση Πριν από αρκετές δεκαετίες, όταν μιλούσαμε για θέατρο στην Αθήνα, αναφερόμασταν στα θερινά θέατρα. Σήμερα, έχουν μείνει μόλις δύο. Τι άλλαξε; Πολλά. Η επέλαση του Φεστιβάλ Αθηνών, οι κλιματολογικές συνθήκες, οι προτιμήσεις των ηθοποιών, τα διακοποδάνεια που μας έδιωχναν από την πόλη Σόνια Μαγγίνα

Όσοι περνούν από τη γωνία Πατησίων και Μάρνη, απέναντι από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, βλέπουν πια μια εγκαταλελειμμένη μάντρα με πυρπολημένα τα μαγαζιά που αποτελούσαν το ισόγειό της, όπου κάποιος έχει κατεβάσει – προφανώς γιατί ήταν επικίνδυνες – τις σιδεριές που ήταν κάποτε η ταμπέλα αυτού του θεάτρου. Αυτό που στέκει εκεί και δεν το προσέχει πια κανείς, ούτε από τον Δήμο της Αθήνας ούτε από το υπουργείο Πολιτισμού, είναι το θέατρο «Αθήναιον», το πιο παλιό θέατρο που υπάρχει στην πόλη, εγκαινιασμένο το 1895 με την επανάληψη τότε της πρώτης επιθεώρησης που ανέβηκε στην Αθήνα – έναν χρόνο πριν, το 1894 – «Λίγο απ’ όλα» του Μίκιου Λάμπρου. Κανείς από όσους κόπτονται για την αρχιτεκτονική, δεν σκέφτηκε να δει αυτό το κτήριο, το οποίο χρονολογείται από τον προπερασμένο αιώνα...

Δύο θέατρα σώζουν την τιμή των θερινών Σε μια Αθήνα που φέτος το καλοκαίρι φιλοξενεί μόλις δύο θέατρα σε κανονική λειτουργία – το θέατρο «Αθηνά» με το «Hangover IV» και το θέατρο «Λαμπέτη» (η ταράτσα του είχε παραμείνει κλειστή για οκτώ χρόνια...) με το «Ωχ! Τι κόσμος, γιαγιά», και τα δύο με κωμωδίες – είναι πραγματικά δύσκολο να εξηγήσει κανείς στους νεότερους ότι μέχρι τις αρχές περίπου της δεκαετίας του ’30, μέχρι δηλαδή που άνοιξε το Εθνικό Θέατρο, όταν μιλούσαν για θέατρο στην Αθήνα εννοούσαν τα καλοκαιρινά θέατρα. Εκτός από εξαιρέσεις, για πολλές δεκαετίες, τα θέατρα άνοιγαν περίπου το Πάσχα και έκλειναν με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου. Μετά οι θίασοι έπαιρναν την άγουσα για την επαρχία ή για τον εκτός Ελλάδας ελληνισμό που τότε άκμαζε από την Αλεξάνδρεια έως το Χαρτούμ, την Κύπρο, την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη πριν από το ’22, αλλά και πιο βόρεια στα Βαλκάνια, στις λε-

γόμενες Ηγεμονίες, Βουλγαρία, Ρουμανία κ.λπ. Αλλά και τις επόμενες δεκαετίες, μετά το ’30, και μέχρι περίπου πριν από 15-20 χρόνια τα καλοκαιρινά θέατρα απολάμβαναν την προτίμηση των Αθηναίων καθώς ήταν ανοιχτά και προσέφεραν κατά κύριο λόγο ανάλαφρες κωμωδίες για να δροσιστεί το φιλοθέαμον κοινό...

Ένας θεσμός φτιαγμένος για άλλες εποχές Η αλήθεια είναι πως ο καιρός που παραέγινε ζεστός στην Αθήνα και οι άσχημες κλιματολογικές συνθήκες από τη μια κι από την άλλη τα πολλά χρήματα ακόμη και τα διακοποδάνεια που κυκλοφορούσαν τα τελευταία είκοσι χρόνια, έδιωχναν τους Αθηναίους από την Αθήνα άρα και από τα θερινά θέατρα. Και οι ηθοποιοί οι ίδιοι άρχισαν σιγά - σιγά, οι νεότεροι περισσότερο, και πιο καλομαθημένοι, να προτιμούν το καλοκαίρι να μη δουλεύουν ή να δουλεύουν διαφορετικά. Επίσης τα διάφορα «ψυχαγωγικά φεστιβάλ» σε δήμους της Αθήνας και όχι μόνο, που στην ουσία, ανεξαρτήτως πληρότητας, μοιάζοντας περισσότερο με αναψυκτήρια μπορούσαν να φιλοξενούν από αρχαία τραγωδία μέχρι μπουζούκια, αλλά ακόμη και το ίδιο το Φεστιβάλ Αθηνών όπως εξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια, έκαναν τους Αθηναίους να τρέχουν σε αυτά βέβαιοι πως ήταν πιο «ποιοτικά». Είναι δύσκολο να επανέλθει στην ουσία ένας θεσμός φτιαγμένος για άλλες εποχές και για ανθρώπους που ξέγνοιαστοι μέσα «Hangover IV» στη φτώχεια τους, μια και τη θεωρούσαν δεδομένη, προσπαθούσαν να την ομορφύνουν. Παρ’ όλα αυτά η αύρα του θερινού θεάτρου είναι διαφορετική και κυκλοφορεί ακόμη στην πόλη…

Ιστορικά θέατρα κατέβασαν ρολά Το «Αθήναιον» σήμερα

Το πάλαι ποτέ «Μετροπόλιταν»

Από το «Αθήναιον» πέρασαν τα μεγαλύτερα ονόματα του μουσικού και όχι μόνο θεάτρου, γιατί ήταν πάντα ένα πολύ μεγάλο θέατρο. Οι θίασοι που πέρασαν από εκεί ήταν πολυπληθείς και με πολύ μεγάλα αστέρια. Από τη Βέμπο μέχρι την Καρέζη και τη Βουγιουκλάκη. Το «Αθήναιον» όμως είναι πια ρημάδι, όπως ρημάδια είναι το «Μετροπόλιταν», που κάποτε φιλοξένησε την «Οδό Ονείρων», το «Παρκ», που κάποτε φιλοξένησε την «Όμορφη πόλη» και τη «Μαγική πόλη», η «Σφεντόνα», που κάποτε υπήρξε το θερινό «Θέατρο Μπουρνέλη». Ενώ δεν υπάρχουν πια τόσα και τόσα θρυλικά θέατρα, όπως του «Σαμαρτζή» (εκεί που είναι σήμερα ο ΟΣΕ, στην οδό Καρόλου), του «Λαού» στο Μεταξουργείο, το «Θέατρο του Εθνικού Κήπου», που ήταν μέσα στον Εθνικό Κήπο στο Σύνταγμα, το «Κηποθέατρο της Αλίκης» μέσα στο Πεδίον του Άρεως, στην οδό Αλεξάνδρας (πριν το πάρει η Αλίκη, ήταν το «Θέατρο Κατράκη»), το «Αθηναϊκό Κηποθέατρο», κι αυτό στο Πεδίον του Άρεως αλλά επί της Μαυρομματαίων», το «Αττικόν» στην Κοδριγκτώνος, το «Φλορίντα» (εκεί που είναι σήμερα στο ξενοδοχείο «Παρκ», στη λεωφόρο Αλεξάνδρας), της Κυρίας Κατερίνας, στην πλατεία Βικτωρίας, της Κυβέλης και της Κοτοπούλη στην Ομόνοια και το Σύνταγμα, αντίστοιχα, και πολλά ακόμη… Ακόμη και το «Ακροπόλ» και το «Βέμπο» ως θερινά ξεκίνησαν. Τότε τα θερινά θέατρα ήταν μια όαση δροσιάς, όπως και τα αναψυκτήρια σαν το «Άλσος» στο Πεδίον του Άρεως, την «Όαση» ή τις «Αγελάδες» στο Ζάππειο, το «Green Park», το «Verden» ή το «Radar» που ψυχαγωγούσαν τους Αθηναίους σε λογικές τιμές και με ανάλογα θεάματα. Πριν επιβληθεί το σινεμά ως η διασκέδαση του μέσου Έλληνα, υπήρχαν τα θέατρα, αλλά και αφότου επιβλήθηκε, εξακολουθούσε να έχει τους πιστούς του, όπως τα κατάφερε και μετά την επέλαση της τηλεόρασης. Μπορεί το ελληνικό σινεμά να επλήγη, αλλά τα θερινά θέατρα άντεξαν...

08/28 Προβολέας

18/7 -24/7

ποντικιart

www.topontiki.gr

Κι όμως. Παρά την κρίση, ξεπετάγονται νέα βιβλιοπωλεία. Όχι ένα και δύο, αλλά τέσσερα ολόφρεσκα στέκια του βιβλίου άνοιξαν τις πόρτες τους για τους αναγνώστες της πρωτεύουσας, οι οποίοι είναι περισσότεροι από όσους φανταζόμαστε Βίκυ Λεβαντή

«Ένα βιβλίο κοστίζει Είναι μικρά, ενημερωμένα, με άποψη, γούστο και φινέτσα. Δεν υπάρχουν βιβλιοθήκες με σκάλες που υψώνονται μέχρι το ταβάνι, ούτε σκονισμένα βιβλία και υπάλληλοι που βαριούνται τη ζωή τους. Αντιθέτως. Μέσα στους όμορφους νέους χώρους βρίσκονται πάντα

οι ιδιοκτήτες για να σε εξυπηρετήσουν στον μέγιστο βαθμό. Η φιλική διάθεση και η επικοινωνία είναι το κύριο συστατικό της νέας γενιάς των βιβλιοπωλείων, η προσωπική σχέση με τους αναγνώστες αυτό που τα διαχωρίζει από τα μεγάλα καταστήματα. Όσο για τα βιβλία;

Άλλα έχουν περισσότερα, άλλα λιγότερα, εξυπηρετώντας κυρίως τους κατοίκους των περιοχών τους. Θα αναρωτηθεί κανείς: έχει ο κόσμος διάθεση και λεφτά για να επενδύσει στη γνώση τώρα που η τρόικα έγινε μέρος της ζωής μας; «Ναι» μας απαντά η Τζούλια Τσιακί-

Βοοktique

Κάνουν ακόμα και delivery Από το όνομα του βιβλιοπωλείου και μόνο καταλαβαίνεις ότι είσαι στο Κολωνάκι. Συγκεκριμένα, επί των οδών Λουκιανού και Πατριάρχου Ιωακείμ, όπου μέχρι πρότινος στεγαζόταν η μπουτίκ της Kathy Heyndels, τώρα ξεχωρίζεις μια ολόφρεσκια γωνιά, όπου δεν δοκιμάζεις ρούχα, αλλά διαβάζεις κι αγοράζεις βιβλία. Η προσπάθεια της 24χρονης, Φανής Χαριτάκη - Ελευθερουδάκη κέρδισε ήδη αρκετούς από τους κατοίκους της περιοχής, όπως μας λέει. Οι ευθύνες για την εκπρόσωπο της τέταρτης γενιάς της γνωστής επιχείρησης είναι μεγάλες και οι απαιτήσεις πολλές. Κι όμως, η ανάληψη μιας τέτοιας πρωτοβουλίας δεν την τρομάζει. Αντιθέτως. Η νεαρή ιδιοκτήτρια από τότε που θυμάται τον εαυτό της βρισκόταν μέσα στα ιστορικά βιβλιοπωλεία της οικογένειάς της. «Πρότεινα παιδικά βιβλία από την ηλικία των πέντε ετών στους πελάτες μας, οι οποίοι με άκουγαν για το τι θα αγοράσουν για τα παιδιά τους». Κι αν δεν υπάρχει το βιβλίο που θες; «Δεν θέλω να αποκτήσω τα καλύτερα βιβλία που υπάρχουν, θέλω να ανακαλύψω σιγά - σιγά τι διαβάζει ο κόσμος στην περιοχή για να τους το παρέχω» μας διευκρινίζει. Ακόμα και delivery βιβλίων κάνουν στο σπίτι για τους κατοίκους της γειτονιάς. Στον μινιμαλιστικό χώρο της, θα βρεις και περίεργα αντικείμενα Ελλήνων σχεδιαστών, γιατί θεωρεί ότι έτσι αναδεικνύει και προωθεί με τον δικό της τρόπο τους νέους Έλληνες δημιουργούς.

Φωταγωγός

Μένει ανοιχτό και αργά το βράδυ Πλέον έχεις τον καλύτερο λόγο για να κατηφορίσεις την οδό Κολοκοτρώνη. Όχι, δεν είναι τα μπαράκια, οι κρέπες ή τα χαντράδικα. Είναι τα υψηλής αισθητικής βιβλία στο νέο – κρυφό – βιβλιοπωλείο - gift shop της κ. Τζούλιας Τσιακίρη και του γιου της Σταύρου Διοσκουρίδη, στη στοά Κουρτάκη. «Το Ροδακιό», ο καλτ εκδοτικός της οίκος τους, βρήκε πριν από λίγο καιρό τον δικό του χώρο να στεγάσει τα 180 βιβλία που εκδίδει από το 1992. Μαζί με τον εκδοτικό οίκο «Φωταγωγός» και το πρακτορείο FOSPHOTOS δημιούργησαν κάτι πολύ ιδιαίτερο. Ένωσαν τις δυνάμεις τους, σαν να ενώνουν δύο γενιές σε μία. Ο Σταύρος θα σου μιλήσει για το μέλλον του βιβλιοπωλείου, τον πυρήνα που θα δημιουργήσει για τις πολιτισμικές και πολιτιστικές δραστηριότητες της πόλης τα επόμενα χρόνια. Η κυρία Τζούλια θα σε πάει πιο πίσω, στο περιοδικό λογοτεχνίας και κριτικής «Εκηβόλος», που εξέδιδε από τη δεκαετία του ’70. Στο βιβλιοπωλείο θα βρεις αφίσες, καρτ-ποστάλ, κορνίζες, βινύλια, περιοδικά, ακόμα την αυτοβιογραφία του Κιθ Ρίτσαρντς με τίτλο «Life», την πρώτη από τη σειρά «Λατέρνατιβ». Θα ακολουθήσουν και άλλες, του Μπρους Σπρίνγκστιν κ.ά. Αν είναι αργά το βράδυ και σου έρθει η όρεξη να ρίξεις μια ματιά, πήγαινε, θα είναι ανοιχτά, όπως μερικά βιβλιοπωλεία στο Παρίσι. Όσο για την κρίση στο βιβλίο; «Ένα βιβλίο κοστίζει τρεις καφέδες» λέει αφοπλιστικά η κυρία Τζούλια. Άλλωστε, της αρέσει πολύ η λατινική φράση «κλυδωνίζεται, αλλά δεν βυθίζεται» (fluctuat, nec mergitur).

18/7 -24/7

ποντικιart

Προβολέας 09/37

www.topontiki.gr

όσο τρεις καφέδες» ρη, ιδιοκτήτρια του «Φωταγωγού», πασίγνωστη στον χώρο του βιβλίου από τις ιστορικές και αισθητικά άρτιες εκδόσεις Ροδακιό, αφού «ένα βιβλίο κοστίζει όσο τρεις καφέδες». Παρά την κρίση, λοιπόν, πάντα υπάρχουν αναγνώστες που διαβάζουν συστηματικά

και παθιασμένα, κι άλλοι που «μυούνται» στην ανάγνωση αργά αλλά σταθερά. Για τους τελευταίους, ίσως η κρίση να λειτουργεί και ως αφορμή να πλατύνουν τους ορίζοντές τους και να βαθύνουν το κριτήριό τους, αφού, όπως λέει η Εύα Καραϊτίδη των εκδόσεων της

Εστίας, «το βιβλίο είναι ένας τρόπος να ζεις και να αναπνέεις καλύτερα». Αυτό το αναγνωστικό κοινό καλύπτουν οι προσπάθειες των τεσσάρων νέων ιδιοκτητών, οι οποίοι μέχρι στιγμής δηλώνουν υπερ-αισιόδοξοι και ικανοποιημένοι με την προσπάθειά τους.

Πλειάδες

Βιβλιοστάτης

Στο Παγκράτι αγαπούν τα βιβλία

Ο κόσμος έχει ανάγκη τις προσφορές

Οι κάτοικοι του Παγκρατίου νιώθουν περήφανοι με τις νέες «Πλειάδες» του Άλκη Τεμπονέρα και της γυναίκας του Αλεξάντρας Μπίζη. Το ονόμασαν έτσι επειδή τους άρεσε ο ήχος και η ορθογραφία της λέξης. Στο Παγκράτι, βιβλιοπωλείο δεν υπήρχε για τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Έτσι, το νέο μακρόστενο και ψηλοτάβανο βιβλιοπωλείο που καταλήγει στον υπαίθριο κήπο - αναγνωστήριο με τα χαλίκια, τα τραπεζάκια και τον ψηλό φοίνικα, φαίνεται πως δημιουργήθηκε για μεγάλα πράγματα. Μπορεί ο ιδιοκτήτης του να βρίσκεται είκοσι χρόνια στον χώρο του βιβλίου ως πωλητής στις εκδόσεις Πόλις, Μελάνι και Κοάν, αλλά οι κάτοικοι του Παγκρατίου τον εκπλήσσουν καθημερινώς, λόγω του υψηλού αναγνωστικού τους επιπέδου. «Πρόκειται για ένα θαυμάσιο αναγνωστικό κοινό, το οποίο δεν ψάχνει στα ράφια εμπορικούς τίτλους, αλλά παλαιότερα λογοτεχνικά δοκίμια». Και ποιο είναι το απαραίτητο συστατικό για να συνεχίσει σε αυτούς τους ζόρικους καιρούς; H αισιοδοξία. Μέχρι στιγμής, πάντως, τα πάει περίφημα, με πελάτες από 3,5 μέχρι και 90 χρόνων.

Πριν από δύο μήνες άνοιξε και το μικρό, αλλά περιεκτικότατο βιβλιοπωλείο στα σύνορα Μετς με Παγκράτι, στην αρχή της οδού Αρχιμήδους, πίσω από το Καλλιμάρμαρο. Ο Γιώργος Τάσος, ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου, με προϋπηρεσία στους εκδοτικούς οίκους Ποταμός και Ελευθερουδάκης, για περίπου 7 χρόνια, βρήκε αυτό που έψαχνε από μικρός: το δικό του βιβλιοπωλείο. Αρχικά, το φανταζόταν κάπου στα Εξάρχεια, αλλά περήφανος δηλώνει ότι και «στο Μετς διαβάζουν πολύ». Με την ίδια περηφάνια υποδέχεται και τους πελάτες του, ανάμεσα στους οποίους είναι συγγραφείς και άνθρωποι του πνεύματος, που τον στηρίζουν και τον βοηθάνε. Μετά τη γνωριμία τους, μάλιστα, παρήγγειλε και τα δικά τους βιβλία για το βιβλιοπωλείο του. Στήριγμα του όλου εγχειρήματος αποτελούν κυρίως συγγενείς, φίλοι, φίλοι φίλων και κάτοικοι της περιοχής. Στον «Βιβλιοστάτη» θα βρεις και προσφορές βιβλίων από 2 έως 5 ευρώ. «Τρέχω σε όλες τις προσφορές που κάνουν οι εκδοτικοί οίκοι για να τις έχω στο βιβλιοπωλείο» μας είπε. Και τόνισε: «O κόσμος τις έχει ανάγκη». Και ποιο είναι το δικό του αναγνωστικό κοινό; «Ο μέσος όρος ηλικίας είναι γύρω στα 40 και σίγουρα δεν ενδιαφέρονται για λάιτ λογοτεχνία. Τις “Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι” της Ε.Λ. Τζέιμς, για παράδειγμα, δεν τις έχω πουλήσει ακόμα».

Περιμένοντας την Εστία Οι πιστοί του ιστορικού βιβλιοπωλείου αλλά και η ιδιοκτήτρια του οίκου της Εστίας, κ. Εύα Καραϊτίδη, περιμένουν να ανοίξει ξανά η καινούργια «Εστία», με μεγάλη ανυπομονησία, κόντρα στα ελληνικά γραφειοκρατικά προβλήματα που την καθυστερούν. Το νέο βιβλιοπωλείο θα έχει τα χαρακτηριστικά της παλιάς «Εστίας». Χώρος φιλόξενος, ανοιχτός σε όλους, όχι μόνο για να ψωνίσουν, αλλά και για να ανταλλάξουν δύο όμορφες κουβέντες. Απλώς, ο χώρος θα είναι πιο μοντέρνος. Με υπεύθυνο τον έμπειρο βιβλιοπώλη Πολύκαρπο Νικολόπουλο, το νέο βιβλιοπωλείο θα φιλοξενεί μονάχα τις εκδόσεις της Εστίας, έτσι ώστε να φανεί ο θησαυρός των συγγραφέων της, μας είπε η Εύα Καραϊτίδη. Θα βρίσκεται ανάμεσα στο Κολωνάκι και τα Εξάρχεια, σε έναν όμορφο χώρο, στην οδό Διδότου. Τα βιβλία τους θα διατίθενται και σε χονδρική αλλά και σε λιανική. Ο χώρος θα είναι μακρόστενος, με πατάρι που θα λειτουργήσει ως χώρος ανάγνωσης, όπως στις παλιές καλές εποχές, και θα φιλοξενεί, εκτός από βιβλία, και διάφορες εκδηλώσεις. «Πιστεύω ότι είναι η εποχή των μικρών βιβλιοπωλείων ξανά. Η “Εστία” πάντα θα είναι ένας χώρος ανταλλαγής και προσφοράς, κι όχι ανταλλαγμάτων και εμπορίου, με την κακή έννοια». Αυτό δηλαδή που δηλώνει και το όνομά της. Εν αναμονή, λοιπόν.

10/38 Βιβλίο

18/7 -24/7

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

Διαβάσµατα υπό σκιά - Νέες εκδόσεις Ξενοφών Μπρουντζάκης Έρνεστ Χέμινγουεϊ, «Ο Γέρος και η Θάλασσα». Μετά-

φραση: Φ. Κονδύλης, εκδόσεις: Καστανιώτη, σελ.: 156 Η μάχη ανάμεσα σε έναν γερο-γρουσούζη ψαρά, που ψαρεύει στα ανοιχτά της Κούβας, με ένα ψάρι – έναν μεγάλο ξιφία που αποδεικνύεται και μεγάλος μαχητής – περιγράφει τη μοναδική σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Έπειτα από τρία μερόνυχτα αδυσώπητων συγκρούσεων, ο γέρος καταφέρνει να επιβληθεί στον μεγάλο ξιφία! Ωστόσο, από το επιβλητικό τρόπαιο της νίκης του, το οποίο έχει δέσει στο πλάι της βάρκας του, θα απομείνει μόνο ο σκελετός… Ένα από τα εμβληματικότερα έργα του θρυλικού συγγραφέα. Άμος Οζ, «Εικόνες από τη ζωή στο χωριό». Μετάφραση: Λοΐζα Μιζάν, εκδόσεις: Καστανιώτη, σελ.: 186 Μια συλλογή από διάφορες ιστορίες, που έχουν κοινό παρονομαστή τους το μέρος στο οποίο διαδραματίζονται: ένα χωριό με παλιά σπίτια, αιωνόβια κυπαρίσσια, καταπράσινους λόφους, οπωρώνες – ένα φανταστικό χωριό που θυμίζει Τοσκάνη… Από την άλλη, μια σειρά από αντι-ήρωες, που έχουν πάψει προ πολλού να ψάχνουν το νόημα της ζωής τους, πρωταγωνιστούν σε ένα από τα σημαντικότερα πρόσφατα βιβλία του μεγάλου σύγχρονου Ισραηλινού συγγραφέα. Στις «Εικόνες από τη ζωή στο χωριό» ο αναγνώστης θα βρεθεί μπροστά σε έναν διαφορετικό, σε αρκετές περιπτώσεις πιο «μαύρο» και σίγουρα πιο σαγηνευτικό Άμος Οζ.

Τζων Μπάνβιλ, «Αρχαίο φως». Μετάφραση: Τόνια Κοβαλένκο, εκδόσεις: Καστανιώτη, σελ.: 286 Ο Αλεξάντερ Κλιβ είναι ένας ηθοποιός του θεάτρου, που βρίσκεται στη δύση της θεατρικής και καθημερινής του ζωής, προσπαθώντας να ξεκαθαρίσει ποιες από τις αναμνήσεις του σχετίζονται με την πραγματικότητα και ποιες έχουν επινοηθεί… Το μυθιστόρημα είναι γραμμένο με τον λυρισμό και το υποχθόνιο χιούμορ που χαρακτηρίζει την πρόζα του Μπάνβιλ. Πρόκειται για ένα έργο που πραγματεύεται τα θέματα της αγάπης και της απώλειας, καθώς και το πώς η επινόηση διαμορφώνει τη μνήμη μας – άρα και το παρόν μας!

Percival Everett,« Η θεραπεία του νερού». Μετάφραση: Δ. Αθηνάκης, εκδόσεις: Πόλις, σελ.: 275 Ο νους ενός πατέρα σαλεύει από τη φρικτή δολοφονία της μικρής κόρης του. Παρακινούμενος από τη συντριβή του, αιχμαλωτίζει αυτόν που θεωρεί ένοχο και στο υπόγειο του σπιτιού του τον υποβάλλει σε φρικτά βασανιστήρια. Ο συγγραφέας, μετά τις αποκαλύψεις για τις φρικαλεότητες που διαπράχτηκαν στο Γκουαντάναμο και στο Αμπού Γκράιμπ – δήθεν υπέρ της αμερικανικής σωτηρίας –, βρίσκει μια πρώτης τάξεως αφορμή να παραλληλίσει τα βασανιστήρια που διαπράττονται σε ατομικό επίπεδο με την πρακτική των βασανιστηρίων σε καιρό πολέμου.

Lorrie Moore, «Η πόρτα στη σκάλα». Μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδόσεις: Πόλις, σελ.: 275 Μέσα από την καθημερινή ζωή μιας φοιτήτριας, η συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να προβληματιστεί για μερικά από τα σημαντικότερα θέματα που διαμορφώνουν το θετικό και αρνητικό πρόσωπο της Αμερικής. Στην καθημερινότητά της, η Τάσι, η νεαρή φοιτήτρια που σπουδάζει σε ένα πανεπιστήμιο των Μεσοδυτικών Πολιτειών, έρχεται αντιμέτωπη με μια δυσεπίλυτη αλληλουχία ζητημάτων που σχετίζονται με την οικογένεια, τα φυλετικά ζητήματα, τον πόλεμο, αλλά πάνω απ’όλα με τη διαρκώς μεταλλασσόμενη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Pierre Assouline , «Οι βίοι του Ιώβ». Μετάφραση: Σπύρος Γιανναράς, εκδόσεις: Πόλις, σελ.: 534 Ο Ιώβ είναι ένα από τα πιο γοητευτικά και συγχρόνως πιο αινιγματικά πρόσωπα της Βίβλου. Ο Assouline ακολουθεί τα ίχνη του Ιώβ ανατρέχοντας στις πηγές του σχετικού βιβλικού κειμένου, του οποίου τον συγγραφέα αγνοούμε, κάπου είκοσι πέντε αιώνες πίσω… Προσπαθώντας να ερμηνεύσει το πλήθος των προσώπων του Ιώβ, ο Assouline αναδεικνύει τη σημασία τους για τον πολιτισμό μας σήμερα και, κυρίως, αποκαλύπτει με ποιον τρόπο η ιστορία του Ιώβ έρχεται αρωγός στη δική μας ζωή. Οι «Βίοι του Ιώβ» μπορούν να διαβαστούν ακόμα ως αφήγηση μιας εσωτερικής αναζήτησης.

Hilary Mantel, «Γεράκια». Μετάφραση: Εριφύλη Μαρωνίτη, εκδόσεις: Πάπυρος, σελ.: 514 Τα «Γεράκια» είναι μια εύγλωττη εικόνα, μια τολμηρή ματιά στην Αγγλία των Τιδόρ, συνάμα όμως και μια ανατομία της απόλυτης εξουσίας, της απόλυτης ισχύος, ενός κόσμου αρπακτικών, γεγονός που καθιστά το μυθιστόρημα βαθιά διαχρονικό. Είναι το έργο μιας κορυφαίας συγγραφέως στην καλύτερή της στιγμή. Η εποχή στην οποία αναφέρεται η τριλογία είναι από τις πιο γνωστές στην αγγλική ιστορία, όμως η μοναδικότητα της Mantel έγκειται στον τρόπο με τον οποίο ζωντανεύει τους ήρωες και τα γεγονότα, στην ισορροπία και το ψυχολογικό βάθος της γραφής της και στη δεξιοτεχνία με την οποία συνδέει την ατομική μοίρα των ανθρώπων με τις ζυμώσεις της εποχής στην οποία έζησαν. Τσαρλς Μπουκόβσκι,«Τοστ ζαμπόν». Μετάφραση: Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδόσεις: Μεταίχμιο, σελ.: 395 Ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό αφήγημα, στο οποίο ο μεγάλος συγγραφέας καταγράφει την παιδική και εφηβική ηλικία του, που σημαδεύτηκε από την προκατάληψη των Αμερικανών για τη γερμανική καταγωγή του, την κακοποίησή του από τον πατέρα του, την παραμόρφωση των χαρακτηριστικών του από μια επώδυνη μορφή ακμής. Ένα άγριο ταξίδι ενηλικίωσης με σταθμούς τις γυναίκες,

το αλκοόλ και τα βιβλία στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης στην Αμερική… Ρεμπέκα Μίλλερ, «Προσωπική ταχύτητα». Μετάφραση: Μάρα Μοίρα, εκδόσεις: Πατάκη, σελ.: 220 Επτά ιστορίες που ερευνούν μέσα από επτά πορτρέτα τις πολύπλευρες ζωές των γυναικών. Γυναίκες σημερινές, διαφορετικών τάξεων και ηλικιών, παλεύουν με τη σεξουαλικότητα, το πεπρωμένο, τη μητρότητα, τη συζυγική απιστία, την απόγνωση και, πάνω απ’όλα, με την επιθυμία για ζωή. Η «Προσωπική ταχύτητα» σηματοδοτεί την εμφάνιση μιας ξεχωριστής νέας φωνής στην αμερικάνικη πεζογραφία. Η Ρεμπέκα Μίλερ φέρνει στο φως τον βαθύτερο εαυτό κάθε ηρωίδας της, μέσα από τον τρόπο που – πολλές φορές αινιγματικά – διαμορφώνει την ίδια της τη ζωή. Τζον Μπέργκερ , «Από τηνΆιντα στον Χαβιέρ – Γράμματα σ’έναν φυλακισμένο». Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου, εκδόσεις: Πατάκη, σελ.: 230 Η Άιντα ζει σε µια σκονισμένη, µισοερειπωµένη πόλη. Ο αγαπημένος της, ο Χαβιέρ, βρίσκεται στη φυλακή, ως επικίνδυνος τρομοκράτης. Αποφασισμένα, λάγνα και τρυφερά, τα γράμµατα της Άιντα προς τον άντρα που αγαπάει μιλούν για τα καθημερινά γεγονότα στην πόλη και για το ετερόκλητο πλήθος των κατοίκων της, που οι ζωές τους κυλούν μέσα από τη δική της. Όµως ο τόπος βρίσκεται κάτω από διαρκή απειλή και, καθώς µια τυραννική εξουσία εισβάλλει αναπόδραστα από έξω, οι πιο ασήµαντες λεπτομέρειες, οι πιο απλές δραστηριότητες των ανθρώπων – ένας τρυφερός χορός, ένα γεύµα για δύο – αποκτούν για την Άιντα τη σηµασία που επιβεβαιώνει και δίνει νόηµα στη ζωή, γίνονται πράξεις αντίστασης ενάντια στις δυνάµεις που διαφορετικά θα μπορούσαν να την αφανίσουν. Στέφαν Τσβάιχ, «Η μέθη της μεταμόρφωσης». Μετάφραση: Γ. Καλαφατίδης, εκδόσεις: Πατάκη, σελ.: 412 Καλοκαίρι του 1926. Η Κριστίνε Χοφλένερ εργάζεται στο ταχυδροµείο ενός αυστριακού χωριού. Η χώρα έχει αρχίσει να ανακάμπτει από τον πόλεµο και από την πολιτική κρίση που οδήγησε στην κατάλυση της μοναρχίας και στην ίδρυση του δηµοκρατικού κράτους. Η νεαρή Κριστίνε βλέπει την άχαρη ζωή της να κυλά µέσα στις στερήσεις, ώσπου ένα αναπάντεχο τηλεγράφηµα έρχεται να ταράξει τη µονοτονία της καθηµερινότητας. Μια πλούσια θεία της την προσκαλεί για δύο εβδοµάδες στο ελβετικό θέρετρο του Εγκαντίν. Η Κριστίνε φτάνει στο αριστοκρατικό ξενοδοχείο, αφήνοντας τον εαυτό της να παρασυρθεί στη δίνη ενός ανέµελου κόσµου και να ζήσει για λίγες µέρες µες στην πολυτέλεια, παριστάνοντας την πλούσια Κριστιάνε φον Μπόολεν. Ωστόσο, γρήγορα θα έρθει στο φως η ταπεινή της καταγωγή, αναγκάζοντάς τη να συνέλθει απότοµα από τη σαγηνευτική µέθη της µεταµόρφωσης…

18/7 -24/7

ποντικιart

Μoυσική 11/39

www.topontiki.gr

Συναυλίες, πάρτι, βουτιές και διακοπές δίπλα στο ποτάμι Το River Party στο Νεστόριο Καστοριάς είναι το hot event του καλοκαιριού. Από τις 31 Ιουλίου έως τις 4 Αυγούστου θα παρελάσουν 30 καλλιτέχνες. Αυτό το μουσικό πάρτι ξεκινά με συναυλίες και καταλήγει σε... κολύμπι στον Αλιάκμονα με θέα τον Γράμμο Χρυσούλα Παπαϊωάννου

Εδώ και λίγα χρόνια, μάθαμε ξαφνικά για το River Party, το απόλυτο μουσικό πάρτι που γίνεται κάθε καλοκαίρι στο Νεστόριο, ένα χωριό 20 μόλις χιλιόμετρα από την Καστοριά, στη σκιά του αδάμαστου Γράμμου, στις όχθες του ποταμού Αλιάκμονα. Φιλοξενεί κάθε χρόνο την αφρόκρεμα της ελληνικής μουσικής σκηνής και μερικούς ξένους καλεσμένους. Μέχρι οι Thievery Corporation το προτίμησαν πριν από δύο χρόνια για τη μοναδική τους εμφάνιση στην Ελλάδα. Αυτή η γιορτή της μουσικής δεν κρατάει ώρες αλλά... μέρες, και είναι στην κυριολεξία non stop. Τουλάχιστον για όσους – και είναι χιλιάδες – αποφασίσουν να κατασκηνώσουν δίπλα στο ποτάμι και να ζήσουν την πενταήμερη εμπειρία του φεστιβάλ. Υπάρχουν, βέβαια, και οι ξενώνες της περιοχής για όσους αποφεύγουν τα… αντίσκηνα.

Δελεάζει και συμφέρει Κι όμως, δεν είναι καινούργιο. Φέτος κλείνει τα 35 του χρόνια. Από τότε, όμως, που το ανέλαβε η εταιρεία παραγωγής «Live2», έπαψε πια να αποτελεί γεγονός αποκλειστικά της Δυτικής Μακεδονίας, αλλά προσελκύει κόσμο από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Η επιτυχία του μεταφράζεται και σε αριθμούς. «Πέρυσι είχαμε 8.000 κατασκηνωτές και περίπου 2.500-3.000 επισκέπτες ημερησίως. Στο σύνολο, δηλαδή, περίπου 10.000-12.000 άνθρωποι έρχονταν καθημερινά στο River Party» μας λέει ο Διονύσης Ποτσωλάκης της διοργανώτριας εταιρείας. Πού έγκειται η επιτυχία του; Μα στο δελεαστικό «πακέτο» που προσφέρει. «Είναι ένα φεστιβάλ το οποίο τελικά έχει ευνοήσει η κρίση. Γιατί είναι ένα φτηνό «πακέτο», που συνδυάζει διακοπές και διασκέδαση. Με 50 ευρώ, μπορείς να ακούσεις τις συναυλίες 30 καλλιτεχνών και να κατασκηνώσεις κιόλας».

Όλα άρχισαν από μια νεανική τρέλα, ερασιτεχνικών προδιαγραφών, πίσω στο 1978. Την ιστορία του River Party μάς διηγείται ο Δ. Ποτσωλάκης. «Πολλοί άνθρωποι από την περιοχή έφυγαν μετανάστες για Καναδά, Αμερική κ.α. Το καλοκαίρι επισκέπτονταν τον τόπο τους, μαζί βέβαια με τα παιδιά τους. Εκείνη, λοιπόν, τη χρονιά μια παρέα εφήβων, παιδιά μεταναστών, σκέφτηκαν να οργανώσουν ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι για να κλείσουν οι διακοπές τους. Ο καθένας από αυτούς έφερε και κάτι: άλλος τρεις μπίρες, άλλος κρασιά, τσίπουρα, κεφτεδάκια, ό,τι μπορούσε ο καθένας. Πήραν ρεύμα από το χωριό με καλώδιο και έπαιζαν δίσκους σε πικάπ. Την επόμενη χρονιά, σκέφτηκαν να κάνουν κάτι πιο εξεζητημένο και κάλεσαν τοπικά συγκροτήματα. Η περιοχή έχει καταπληκτικά χάλκινα. Με τα χρόνια, έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις, μέχρι που, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, άρχισαν να έρχονται και οι πρώτοι επώνυμοι: Διονύσης Σαββόπουλος, Γιάννης Αγγελάκας, Νίκος Πορτοκάλογλου». Έτσι, κάποια στιγμή, ανέλαβε τη διοργάνωση του River Party η δημοτική αρχή. Μέχρι που ήρθε ο… Καλλικράτης. Τότε το φεστιβάλ άρχισε να γίνεται ζημιογόνο και ο δήμος είχε δύο επιλογές: ή να το σταματήσει ή να το δώσει σε ιδιώτη. Και το River Party βρέθηκε στα χέρια της «Live2». «Ο πρώτος μας στόχος ήταν» εξηγεί ο Δ. Ποτσωλάκης «να δώσουμε ταυτότητα στο πρόγραμμα. Επικεντρώσαμε στο έντεχνο και ροκ – αν και σιχαίνομαι να βάζω ταμπέλες. Επίσης το κάναμε λίγο πιο διεθνές. Καλυτερεύσαμε τις οργανωτικές συνθήκες, γιατί είχε πολλές ατέλειες. Από περιφερειακό φεστιβάλ, το ανοίξαμε σε όλη την Ελλάδα. Αυτήν τη στιγμή είναι το μεγαλύτερο φεστιβάλ που γίνεται από άποψη θεατών και προσέλευσης καλλιτεχνών». Έχει καταταχθεί στη 12η θέση των σημαντικότερων ευρωπαϊκών φεστιβάλ από τα «Europe Festival Awards 2012». Είναι, μάλιστα, και ένα… δημοκρατικό φεστιβάλ. Κάθε χρόνο στη σελίδα του River Party στο Facebook τα μέλη, που είναι περίπου 100.000, κάνουν παραγγελιές. Ο λόγος τους έχει βαρύτητα στη διαμόρφωση του προγράμματος.

Προφίλ θεατή

Πώς περνά η μέρα Οι συναυλίες που διαδέχονται η μία την άλλη καθιστούν το πρόγραμμα αρκετά πιεσμένο. Υπάρχουν, όμως, κι άλλα πράγματα που μπορεί κανείς να κάνει στις διακοπές του στο River Party. Από μια βόλτα στα μαγευτικά δάση, μέχρι αθλητικές δραστηριότητες: μπάσκετ, πινγκ πινγκ, βόλεϊ, εξτρίμ σπορ κ.ά. Μέχρι μαθήματα γυμναστικής - χορού ζούμπα έχει το πρωί. Ενώ το φεστιβάλ έχει και δικό του… σάουντρακ, δικό του ραδιόφωνο που παίζει όλη μέρα και συνδέεται με δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς, το radiothessaloniki και τον Melodia που αναμεταδίδουν το πρόγραμμα. Υπάρχουν εστιατόριο αλλά και διάφορα κιόσκια με μπίρες, σουβλάκια κ.ά. Κι αν νιώσετε αφυδατωμένοι από τον χορό, την αϋπνία και την εξάντληση, υπάρχει και το… φρουτόσπιτο με χυμούς όλων των φρούτων.

Εντάξει, ένα φεστιβάλ με τόσον κόσμο, μαζεύει κάθε… καρυδιάς καρύδι μουσικόφιλου. Υπάρχει, όμως, και ένα γενικό προφίλ του μέσου θεατή. Είναι νέος, περίπου 18-30 ετών, συνήθως φοιτητής. Δεν λείπουν, βέβαια, και οι οικογένειες, που έρχονται σύσσωμες για μουσικές εμπειρίες και διακοπές μέσα στη φύση. Η ζυγαριά κλίνει προς το… γένους θηλυκού. Οι γυναίκες είναι περισσότερες από τους άντρες.

James

Τετάρτη 31.7 DUB Inc. Σωκράτης Μάλαμας Γιάννης Αγγελάκας Tricky Pony Γιώργης Χριστοδούλου C. Roussos

Πέμπτη 1.8 James Τζίμης Πανούσης Υπόγεια Ρεύματα και Θάνος Ανεστόπουλος Mikael Delta Πάνος Μουζουράκης (The Big Band Project) The Burning Sticks

Παρασκευή 2.8 Μάριος Φραγκούλης (Show must go on) Άλκηστις Πρωτοψάλτη με τον Γιώργο Περρή Γιάννης Χαρούλης Marietta Fafouti Minor Project & Sma Rag Da

Σάββατο 3.8 Βασίλης Παπακωνσταντίνου Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Μπάμπης Στόκας Δημήτρης Σταρόβας Γιάννης Ζουγανέλης Κωστής Μαραβέγιας Imam Baildi Rous CJ Jeff

Κυριακή 4.8 Στέλιος Ρόκκος Goin’ Through the band Μίκρο Olga Kouklaki feat. Liset Alea Banda Latiniko Dinamiss

Χρήσιμη οδηγία Αν αποφασίσετε να ανηφορίσετε, πάρτε μαζί μπουφάν και φουτεράκια, αλλιώς θα γίνεται… παγάκια. Η μέρα «σηκώνει» τα T-shirt, αλλά η κρύα νύχτα τα απαγορεύει. Έχουν τύχει βράδια που το θερμόμετρο έδειχνε 8 βαθμούς Κελσίου. Από την άλλη, το μαγιό είναι το πιο απαραίτητο αξεσουάρ του River Party. Μια βουτιά στο ποτάμι επιβάλλεται.

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

12/40 Σινεμά

18/7 -24/7

ποντικιart

www.topontiki.gr

«Χτυποκαρδια στο γραφειο»

«ενα καλοκαιρι»

Φιλίες, πράκτορες και Αυτή η εβδομάδα έχει ενδιαφέροντες κινηματογραφικούς χαρακτήρες: δύο αγόρια που γίνονται φίλοι με έναν εγκληματία, μια ταλαντούχα δακτυλογράφο πρωταγωνίστρια ρομαντικού ειδυλλίου, μέχρι κι ένα χαριτωμένο σαλιγκάρι

Σκηνοθεσία: Τζεφ Νίκολς

του Νίκολς και η καθοριστική παρουσία του Μάθιου ΜακΚόναχι δίνουν όγκο και γήινες διαστάσεις στον χαρακτήρα. Με τον αντρικό μαγνητισμό και τις ρεαλιστικές πινελιές που τον κάνουν κάτι περισσότερο από αμιγές δημιούργημα μυθοπλασίας, ο Μαντ του ΜακΚόναχι δίνει ιδανικά τον τόνο σε ένα καστ που είναι σχεδόν χωρίς εξαίρεση άψογα επιλεγμένο και κουρδισμένο στους ρόλους. Κυλώντας σε ρυθμούς που δεν βιάζονται να παραδώσουν ένα μάθημα ζωής, η ταινία του Νίκολς ξενίζει καθώς στην τελική ευθεία παραδίδεται σε απλοϊκές συγκρούσεις κι εντάσεις που κατοικοεδρεύουν στην ανεγκέφαλη πλευρά του Χόλιγουντ. Η εύκολη και αφόρητα μελοδραματική κλιμάκωση της ταινίας ίσως να ήταν ασυγχώρητη, εάν το «Ένα καλοκαίρι» δεν είχε ήδη προλάβει να αφήσει ένα έντονο και ευδιάκριτο στίγμα στα μάτια και την καρδιά μας.

Πρωταγωνιστούν: Μάθιου ΜακΚόναχι, Ρις Γουίδερσπουν, Τάι Σέρινταν, Τζέικομπ Λόφλαντ

Χτυποκάρδια στο γραφείο

Κωνσταντίνος Σαμαράς

Ένα καλοκαίρι

Η τρίτη ταινία του Τζεφ Νίκολς (μετά το εξαιρετικά ενδιαφέρον «Καταφύγιο») είναι μια ιστορία ενηλικίωσης που παντρεύει επιρροές από την κλασική αμερικανική λογοτεχνία, τη «Νύχτα του κυνηγού» και πολλές ακόμα αναγνωρίσιμες πηγές έμπνευσης, παλεύοντας να μείνει αυθεντική. Το γεγονός ότι τα καταφέρνει είναι ακόμα ένα παράσημο στη διαδρομή του Νίκολς, που φαίνεται σταθερά υποσχόμενη. «Ένα καλοκαίρι», ίσως όχι σαν οποιοδήποτε άλλο, τα πάντα Ένα καλοκαίρι òòò ξεκινούν από μια παιδική απόδραση. Μια εικόνα σχεδόν Δυο αγόρια συνάπτουν φιλία με έναν αρχετυπικά χαραγμένη στις μνήμες όλων: δύο αγόρια που κυνηγημένο άντρα, σε ένα άψογα ερμηζουν στις όχθες ενός ποταμού το σκάνε από τα σπίτια τους νευμένο παραμύθι ενηλικίωσης για μια περιπετειώδη εξερεύνηση. Κι ενώ ο στόχος τους είναι απλώς να φτάσουν στο εσωτερικό μιας ξεχασμένης βάρκας, θα ανακαλύψουν τα ίχνη ενός άντρα που κρύβεται. Το όνομά του είναι Μαντ (όπως εξάλλου και ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας), κι ενώ είναι καταζητούμενος για φόνο, εκείνος καίγεται μόνο για να ξανασυναντήσει την Τζούνιπερ, τον μεγάλο του έρωτα ή αλλιώς «ένα όνειρο από το οποίο δεν θέλεις να ξυπνήσεις», όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος. Ο Μαντ θα μπορούσε να είναι κάτι σαν επίγειος άγγελος, ένας από αυτούς τους περιθωριακούς που σερβίρονται a priori ως καλοί και αδικημένοι από την κοινωνία. Όμως η γραφή

Σκηνοθεσία: Ρεζίς Ρουανσάρ Πρωταγωνιστούν: Ρομέν Ντουρίς, Ντεμπορά Φρανσουά, Μπερενίς Μπεζό, Μελανί Μπερνιέ Διαβάζοντας μια συνοπτική περιγραφή όσων συμβαίνουν στη ρετρό κωμωδία του Ρεζίς Ρουανσάρ, δικαιολογημένα κανείς θα συμπαραταχθεί με τους Έλληνες διανομείς και την επιλογή ενός τίτλου που θυμίζει κωμωδίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη: τη δεκαετία του ’50, μια νεαρή Γαλλίδα ζει στην επαρχία χωρίς πολλές φιλοδοξίες και προοπτικές για το μέλλον, μέχρι που καταφτάνει στην πόλη και περνά από συνέντευξη για τη θέση της γραμματέως. Το γοητευτικό αφεντικό θα εκτιμήσει την απίστευτη ταχύτητα με την οποία η κοπέλα χειρίζεται τη γραφομηχανή και θα έχει την ιδέα να την προπονήσει για τους μεγαλύτερους διαγωνισμούς δακτυλογράφησης. Μια ιστορία αγάπης γεννιέται; Καθώς τα «Χτυποκάρδια στο γραφείο» προτάσσουν τα φανταχτερά τους χρώματα, τους νοσταλγικούς ποπ ρυθμούς Χτυποκάρδια στο γραφείο òòò και τη φινετσάτη αναβίωση εποχής, δεν είναι εύκολο να Το γοητευτικό αφεντικό και η ταλαντούπιστέψεις με την πρώτη τον σκηνοθέτη-σεναριογράφο Ρεζίς χα δακτυλογράφος, σε ένα ρετρό ειδύλΡουανσάρ, που δηλώνει πως, καθώς έγραφε το σενάριο, δεν λιο πολύ λιγότερο αθώο και νοσταλγικό ήξερε καθόλου εάν αυτό θα ακολουθήσει το μονοπάτι της απ’όσο φαίνεται κωμωδίας ή του δράματος. Κι όμως, πίσω από τις φανταχτε-

18/7 -24/7

ποντικιart

Σινεμά 13/41

www.topontiki.gr

òòòòò Εξαιρετική òòòò Πολύ καλή òòò Καλή òò Βλέπεται ò Μέτρια ò Μην τη δείτε

«RED 2»

Οι εταιρείες διανομής φέρουν την ευθύνη για έκτακτες αλλαγές στις ημερομηνίες προβολής των ταινιών.

«Μια πρασινη ιστορια»

«Τουρμπο»

τούρμπο χτυποκάρδια ρές μάσκες, τα «Χτυποκάρδια στο γραφείο» δεν είναι καθόλου αθώα. Το στιλ της κλασικής κωμωδίας υιοθετείται ως εικόνα, αλλά η σκληρότητα του γοητευτικού αφεντικού, το σεξιστικό πατρονάρισμα και η φετιχιστική χρήση της γραφομηχανής δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για ροζ ψευδαισθήσεις. Μερικές ευθείες αναφορές στον χιτσκοκικό «Δεσμώτη του ιλίγγου» ενισχύουν την εντύπωση ότι τα «Χτυποκάρδια στο γραφείο» δεν εξιδανικεύουν, αλλά απομυθοποιούν με πονηριά και ειρωνεία.

Red 2 Σκηνοθεσία: Ντιν Πάρισοτ Πρωταγωνιστούν: Μπρους Γουίλις, Τζον Μάλκοβιτς, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, Έλεν Μίρεν Εάν το «Red» του 2010 ήταν μια κωμωδία δράσης που μετέφερε πετυχημένα το πνεύμα του ομώνυμου κόμικ, η συνέχεια της ταινίας πλασάρει τον εαυτό της ως ενισχυμένη σε αδρεναλίνη και θέαμα. Το πρωτοκλασάτο καστ παραμένει στη θέση του, και την αποχώρηση του Μόργκαν Φρίμαν έρχονται να καλύψουν οι Κάθριν Ζέτα Τζόουνς και Άντονι Χόπκινς. Ωστόσο κάτι μοιάζει λιγότερο φρέσκο και πρωτότυπο στην τελική Red 2 òò γεύση, καθώς το «Red 2» δεν παύει να θυμίζει κολάζ από γνώΠράκτορας σε απόσυρση επανενώνεριμα σχήματα και στιγμές άλλων ταινιών δράσης. ται με την τρομερή ομάδα του, σε ένα Ο Μπρους Γουίλις κρατά και πάλι τον ρόλο του πράκτορα σίκουελ με λαμπερό καστ αλλά λιγότερη σε σύνταξη Φρανκ Μόουζες, που απολαμβάνει την αποσπιρτάδα μόνωση και την ήρεμη συμβίωση με την αγαπημένη του, μόνο μέχρι η δράση να του χτυπήσει την πόρτα. Η ανάγκη εντοπισμού ενός όπλου μαζικής καταστροφής αναγκάζει τον Φρανκ να επανενωθεί με την ατρόμητη ομάδα του, που θα πρέπει να τα βάλει με κάθε λογής αδίστακτους κακούς διασχίζοντας ολόκληρο τον κόσμο. Χωρίς να είναι πάντοτε προβλέψιμο, και με ένα χιούμορ που συχνά θολώνει ευχάριστα τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ καλού και κακού, το «Red 2» απλούστατα δεν καταφέρνει να ενορχηστρώσει τους σούπερ σταρ που διαθέτει σε ένα πραγματικά σαγηνευτικό θέαμα. Η πάντοτε δύσκολη ανάμειξη κωμωδίας και δράσης αδικεί και τα δύο σκέλη, αφού ούτε οι ποικίλες σκηνές καταδιώξεων προσθέτουν κάτι καινούργιο στα όσα έχουμε δει ξανά και ξανά ούτε οι ήρωες διαθέτουν την πικάντικη γεύση που θα μπορούσαν να

έχουν. Από την τελευταία παρατήρηση μπορεί άνετα να εξαιρεθεί ο Τζον Μάλκοβιτς, που ως συνήθως αποτελεί επαρκή λόγο για να μπεις στην αίθουσα.

Τούρμπο Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Σόρεν Μπορεί σε συνολική προσφορά να υστερούν από τους τρομερούς ανταγωνιστές που ακούνε στο όνομα Pixar, όμως οι δημιουργοί της Dreamworks έχουν προσφέρει κατά καιρούς αξιαγάπητες προσθήκες στον κόσμο του animation Τούρμπο òò – ποιος ξεχνά τη «Μαδαγασκάρη» και το «Kung fu panda»; Ο Ένα σαλιγκάρι ονειρεύεται να πιάσει νέος τους ήρωας, που ονομάζεται Τούρμπο και ονειρεύεται ξέφρενες ταχύτητες, σε ένα μάλλον να γίνει το γρηγορότερο σαλιγκάρι του κόσμου, ακούγεται «παιδικό» animation όπου το κοντέρ της ακαταμάχητος με τις ακραίες φιλοδοξίες του, αλλά τελικά έμπνευσης μένει σε χαμηλές τιμές δεν μοιράζει εκπλήξεις με την ίδια ευκολία που καταπίνει χιλιόμετρα. Μπορεί η παρέα του Τούρμπο να είναι αρκετά πολύχρωμη και κάποιες φορές ξεκαρδιστική, όμως το ταξίδι του σαλιγκαριού προς την επίτευξη του ονείρου του διεκπεραιώνεται σχεδόν μηχανικά και άψυχα.

Προβαλλεται ακομα

Μια πράσινη ιστορία Σκηνοθεσία: Νίκα Αγιασβίλι Πρωταγωνιστούν: Εντ Ο' Ρος, Μάλκολμ ΜακΝτάουελ, Σάνον Ελίζαμπεθ, Αλέξης Γεωργούλης Ο Ευτύχιος Βλαχάκης έφυγε από την Ελλάδα πριν από πενήντα χρόνια με ελάχιστα χρήματα και έφτασε στην Αμερική με την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Εκεί κατάφερε όχι μόνο να ζήσει το αμερικανικό όνειρο, αλλά και να δημιουργήσει την πανίσχυρη και διακεκριμένη Earth Friendly Products, έναν κολοσσό που παράγει φιλικά προς το περιβάλλον απορρυπαντικά. Η ιστορία επικεντρώνεται στο σήμερα και παρακολουθεί τον γνωστό πια ως Βαν Βλαχάκη, που έχει διαγνωστεί με καρκίνο, ενώ του απομένουν μερικοί μήνες ζωής. Ο πρωταγωνιστής θυμάται τα πρώτα του βήματα, όταν ήταν ακόμα ένας φτωχός μετανάστης τη δεκαετία του ‘50 και αποφασίζει να κλείσει μια οικονομική συμφωνία που εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο.

14/42 Επτά

18/7 -24/7

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΠΕΜΠΤΗ 18.7 Από την Καλαμάτα στο Μέγαρο και την Τεχνόπολη ◗ Το ιδιαίτερα αγαπητό στο ελληνικό κοινό 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας συστήνει στους φίλους του για μία ακόμα χρονιά ενδιαφέροντα έργα από ξεχωριστούς ερμηνευτές και χορογράφους. Εγκαινιάζεται σήμερα με την αναβίωση της διάσημης παράστασης «Drumming» της Αν Τερέζα ντε Κέερσμακερ μαζί με τους νέους χορευτές της ομάδας Rosas. Info: Κεντρική Αίθουσα / Μέγαρο Χορού Καλαμάτας, η παράσταση ανεβαίνει 18 & 19.7, τιμές: 10-20 ευρώ, στις 22.00, www. kalamatadancefestival.gr. ◗ Πίσω στην Αθήνα, οι ηλεκτρονικοί και ατμοσφαιρικοί ήχοι του Κωνσταντίνου Βήτα περικυκλώνουν τον κήπο του Μεγάρου, παρουσιάζοντας το 8ο προσωπικό του άλμπουμ «Αντήχηση». Ιnfο: Κήπος Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), τιμές: 10 ευρώ (προπώληση), 12 ευρώ (ταμείο), στις 21.00. ◗ Την ίδια στιγμή, στην Τεχνόπολη, το 2ο Αthens World Music Festival υποδέχεται τους διεθνώς αναγνωρισμένους Έλληνες μουσικούς, Κρίστη Στασινοπούλου και Στάθη Καλυβιώτη, οι οποίοι εκπροσωπούν τη χώρα μας στο φεστιβάλ αλλά και σε διεθνή φεστιβάλ της Ευρώπης, της Αμερικής, της Βραζιλίας και αλλού. Ιnfo: Τεχνόπολη (Πειραιώς 100, Γκάζι), τιμές: 10 ευρώ, στις 21.00, τηλ.: 210-3475518.

«το ποντικι»

προτείνει...

Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com)

◗ Όσοι δεν έχετε επισκεφτεί ακόμα το Benaki Summer Festival, σήμερα είναι η ευκαιρία. Ο Μάικλ Ατένπορο, καλλιτεχνικός διευθυντής του Almeida, μεταφέρει τον «Βασιλιά Ληρ» του Σαίξπηρ στη σκηνή, με τον Τζόναθαν Πράις στον ομώνυμο ρόλο. Info: Mουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138), στις 21.00, 10-15 (VIP) ευρώ, τηλ.: 210-3453111.

ΔΕΥΤΕΡΑ 22.7 Το «Θερμοκήπιο» στο Φεστιβάλ και η Ρεμπούτσικα στο Μέγαρο

Σωκράτης Μάλαμας, Αρβανιτιά, «Μουσικός Ιούλιος στο Ναύπλιο»

Ο Μάλαμας, ο «Oedipus» και η Φαφούτη

◗ Το «Θερμοκήπιο» του Πίντερ, στο «Θέατρο της Οδού Κυκλάδων», ήταν η τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησε ο Λευτέρης Βογιατζής. Τώρα η παράσταση ανεβαίνει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, ως φόρος τιμής στο πρόσωπό του. Infο: «Θέατρο Οδού Κυκλάδων» (Κεφαλληνίας & Κυκλάδων 11), 22-26.7, στις 21.00, τιμές: 5-20 ευρώ, τηλ.: 210-8217877. ◗ «Το αστέρι κι η ευχή» είναι ο τίτλος της σημερινής συναυλιακής πρότασης στον κήπο του Μεγάρου. Η Ευανθία Ρεμπούτσικα θα δώσει μια συναυλία κάτω από την πανσέληνο με μουσικές από τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το θέατρο, με χρώματα κι αρώματα Ανατολής και Δύσης. Info: Κήπος Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, τιμές: 10 ευρώ (προπώληση), 12 (ταμείο) ευρώ, στις 21.00.

ΤΡΙΤΗ 23.7 Το Φεστιβάλ Κιθάρας της Ερμούπολης

«Θερμοκήπιο», «Θέατρο Οδού Κυκλάδων»

◗ Στην πρωτεύουσα του Αιγαίου, στη Σύρο, το πενθήμερο Φεστιβάλ Κιθάρας Ερμούπολης, που γιορτάζει φέτος τα 20ά γενέθλιά του, φιλοξενεί συναυλίες, σεμινάρια, κιθαριστικούς αγώνες και διαγωνισμούς, συμπράξεις σε μουσικά σύνολα, ορχήστρα για νέους κιθαρίστες κ.ά. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι οι T. Zwijsen, G. Carrasco, Guitarte, N. Χατζηελευθερίου, Μ. Παπαμιχαήλ, Χ. Φάκλαρης, Φ. Καραγιαννόπουλος, Α. Σαρτζίδου κ.ά. Info: Ερμούπολη, Σύρος, 23-27.7, www.guitarfestival.gr.

ΤΕΤΑΡΤΗ 24.7 Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Πάτμου

ΣΑΒΒΑΤΟ 20.7 Από τα γκρεκάνικα στο χιπ χοπ ◗ Οι Encardia, το συγκρότημα της ethnic-world μουσικής σκηνής, βρίσκονται ήδη στην Επίδαυρο με μουσικές εμπνευσμένες από τις τοπικές διαλέκτους, όπως τα γκρεκάνικα, οι οποίες αναμειγνύονται περίτεχνα με φυσαρμόνικες, ακορντεόν και κρουστά. Info: Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, 19-20.7, τιμές: 5 (AμεA/Άνεργοι), 10 (Φ/65+), 20, 25 ευρώ, στις 21.30. ◗ Ο Ευθύμης, οι Στίχοιμα, ο Hatemost από τους ΒΗΤΑΠΕΙΣ, οι Επίλεκτοι,

ΚΥΡΙΑΚΗ 21.7 Ο «Βασιλιάς Ληρ» στο Μπενάκη

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19.7 ◗ Όλες τις Παρασκευές του Ιουλίου, Έλληνες καλλιτέχνες δίνουν ραντεβού με το κοινό τους στον χώρο της Αρβανιτιάς. Σήμερα είναι η σειρά του Σωκράτη Μάλαμα να δώσει μία συναυλία αντάξια της φήμης του, στο πλαίσιο της διοργάνωσης «Μουσικός Ιούλιος στο Ναύπλιο». Info: Αρβανιτιά, τιμές: 10 ευρώ (προπώληση), 12 ευρώ (ταμείο), στις 21.00, τηλ.: 210-6452420. ◗ «Τι άθλιο πράγμα η γνώση, όταν δεν βοηθά όποιον την έχει». H φράση του Τειρεσία έγινε η αφορμή για ένα δεύτερο σχεδίασμα πάνω στην τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίππους Τύραννος». Στο «Oedipus» που σκηνοθετεί ο Αντώνης Μπαλλής, ο ήρωας καλείται να απαντήσει στα κελεύσματα των καιρών. Info: Βρυσάκι (Βρυσακίου 17, Πλάκα), κάθε Πέμ. & Παρ., μέχρι 2.8, στις 21.30, τιμές: 5-10 ευρώ, τηλ.: 210-3210179. ◗ Ένα μεγάλο πάρτι - συναυλία, με τίτλο «Become the Sun» ετοιμάζει η Μαριέττα Φαφούτη μαζί με την οκταμελή μπάντα της. Η νεαρή καλλιτέχνιδα υπόσχεται μία βραδιά γεμάτη με ήχους από ντίσκο και σόουλ μέχρι μιούζικαλ. Info: Κήπος Mεγάρου Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), τιμές: 7 (προπώληση), 9 (ταμείο) ευρώ, στις 21.00, τηλ.: 210-7282333.

ο Pryrosan, ο Q.B. Mix, o Freestyle από τους Arsonists, o Anser από τους Flowjob και οι Wrongface είναι μερικοί από τους καλλιτέχνες που θα συμμετέχουν στο 6ο Athens Hip Hop Festival. Ιnfo: Τεχνόπολη (Πειραιώς 100, Γκάζι), τιμές: 12 (προπώληση), 15 (ταμείο) ευρώ, οι πόρτες ανοίγουν στις 16.30, τηλ.: 210-3475518.

Encardia, Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου

◗ Δώδεκα βραβευμένες ταινίες, δεκατρία ντοκιμαντέρ και πενήντα ταινίες μικρού μήκους περιλαμβάνει το 3ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Πάτμου. Αλλά και 4 masterclasses από τους σκηνοθέτες Αλεξάντερ Πέιν και Φαίδωνα Παπαμιχαήλ. Ξεχωρίζει επίσης το «Workshop Κινηματογραφίας», κατά τη διάρκεια του οποίου θα γυριστεί ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ, με τίτλο «Life in the Borderlands». Ιnfo: Πάτμος, 24-30.7, www.iffp.gr.

16/44 Βαρόμετρο

18/7 -24/7

ποντικιart

www.topontiki.gr

Οι «Στιγμές...» είναι ξεχωριστές στην Τήνο Βίκυ Λεβαντή

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος χώρος διεξαγωγής από το Δημοτικό Σχολείο του χωριού Τριαντάρος στην Τήνο, που θα στεγάσει την Έκθεση Φωτογραφίας, με τίτλο «Στιγμές…», των φωτογράφων Ιωάννας Παραβάλου και Μαριλένας Κατσίνη. Όχι γιατί ο χώρος ενδείκνυται απαραίτητα για μεγάλες φωτογραφικές εκθέσεις, αλλά επειδή, όταν μια αίθουσα σχολείου μετατρέπεται σε χώρο τέχνης και δημιουργίας από δύο άξιες φωτογράφους, τότε το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Μόλις 100 μέτρα από την πλατεία του χωριού με τις λεύκες, τα μικρά ολόλευκα σπιτάκια με τα σκαλιστά μαρμάρινα υπέρθυρα, κολλημένα το ένα στο άλλο, τους περίτεχνους περιστεριώνες που είναι διάσπαρτοι στην κοιλάδα που απλώνεται μπροστά αλλά και τη θέα που ξεκινάει από την παραλία του Αγίου Φωκά και φτάνει πέρα από τη Δήλο και τα Ρήνεια, νιώθεις πως η ομορφιά αυτού του τόπου «δεν μαθαίνεται ποτέ». Άλλωστε, αυτός είναι κι ο λόγος της φωτογραφικής τους έκθεσης. Η αγάπη για την Τήνο και την Ελλάδα. Στο παρελθόν, Ιωάννα και Μαριλένα συναντήθηκαν σε αρκετά ταξιδιωτικά ρεπορτάζ, η καθεμία εκπροσωπώντας διαφορετικό έντυπο. Η μοίρα, όμως, τις έφερε ακόμα πιο κοντά χάρη στην πρόσκληση του Πολιτιστικού Συλλόγου του Τριαντάρου και του Δήμου της Τήνου. Όμως την «τρέλα» και το πάθος για τη δουλειά τους την αναγνώρισε πρώτος ο Αντώνης Κωνσταντόπουλος,

Το αποδεικνύει η ομώνυμη έκθεση ζωγραφικής που εγκαινιάζεται στις 27 Ιουλίου. Δύο έμπειρες φωτογράφοι αιχμαλωτίζουν την ομορφιά των νησιών μας με τρέλα και πάθος ο οποίος έριξε την ιδέα για την έκθεση και ανέλαβε τη διοργάνωση μαζί με την πολύτιμη βοήθεια του χωριού.

Η μαγεία με λεπτομέρεια Στην έκθεση αυτήν, αν νομίζετε ότι θα αντικρίσετε ταξιδιωτικές φωτογραφίες, από αυτές που βρίσκετε στα συνηθισμένα ταξιδιωτικά έντυπα, κάνετε λάθος. Οι πενήντα «φωτογραφικές στιγμές» που αποτυπώθηκαν πάνω σε καμβά ζωγραφικής με αγάπη και ευαισθησία αποτελούν κατάθεση ψυχής των δύο γυναικών. Είναι στιγμές ιδιαίτερες, που αναδεικνύουν το μεγαλείο της φύσης, της παράδοσης και της ανθρώπινης έμπνευσης, μέσα από ιδιαίτερες καλλιτεχνικές λήψεις, οι οποίες μπορεί να περνάνε απαρατήρητες σε κάποιους. «Το φως, οι σκιές, μια πινελιά από χρώμα μέσα στο απόλυτο λευκό, η αντανάκλαση του ήλιου πάνω στη θάλασσα, μια αχτίδα φωτός που πέφτει τη συγκεκριμένη στιγμή και φωτίζει ένα βάζο με γλυκό του κουταλιού (…) προκαλούν τον φακό της φωτογραφικής μηχανής μας» μας λέει η Ιωάννα Παραβάλου. Και συνεχίζει: «Όλα κρύβουν τη δική τους μαγεία». Στην έκθεση θα εκτεθούν σημεία κυρίως από τα χωριά της Τήνου, όπως Καρδιανή, Τρι-

πόταμος, Τριαντάρος κ.ά., αλλά θα υπάρχουν και άλλες «φωτογραφικές στιγμές» από διάφορες νησιωτικές περιοχές, όπως Σαντορίνη, Σίφνος, Σύρος, Νάξος, Πάρος και Κύθνος. Παρά την πολυετή εμπειρία των δύο φωτογράφων πάνω σε εκθέσεις φωτογραφίας, η αγωνία τους για το αποτέλεσμα παραμένει έντονη. Ίσως επειδή «οι κάτοικοι αλλά και οι επισκέπτες του νησιού είναι αρκετά απαιτητικοί, με ιδιαίτερη παιδεία και πνευματικό υπόβαθρο» μας λέει η Μαριλένα Κατσίνη. Και τι τελικά θέλουν να κερδίσουν οι επισκέπτες μέσα από την έκθεση; «Να αγαπήσουν αυτό που θα τους δώσουμε αλλά και να τους συγκινήσουμε και να τους ευαισθητοποιήσουμε λίγο παραπάνω όταν τις δουν» μας λένε. Άλλωστε, υπάρχει μεγαλύτερο κέρδος από το να καταφέρουν να κάνουν τους μόνιμους και μη κατοίκους του νησιού να δουν τον τόπο τους μέσα από μια διαφορετική ματιά;

Info

Δημοτικό Σχολείο του χωριού Τριαντάρος στην Τήνο, 27 Ιουλίου με 7 Αυγούστου, είσοδος ελεύθερη, ώρες λειτουργίας: καθημερινά 20.00-23.00.

Χάμπερμας και Έκο στην Αθήνα Κωστούλα Τωμαδάκη Πώς μπορεί κανείς να φιλοσοφεί στην εποχή του μηδενισμού; Τι σημαίνει «φιλοσοφώ» σήμερα; Ποια είναι η στάση του φιλοσόφου στον σημερινό κόσμο; Σε αυτά τα ερωτήματα θα κληθούν να απαντήσουν οι διακεκριμένοι επιστήμονες που θα λάβουν μέρος στο 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας που θα διεξαχθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τις 4 έως και τις 10 Αυγούστου. Περισσότεροι από 2.000 σύγχρονοι φιλόσοφοι από 105 χώρες του κόσμου θα πάρουν μέρος στις εργασίες του συνεδρίου που έχει θέμα «Η φιλοσοφία ως έρευνα και τρόπος ζωής» και διοργανώνεται από τη Διεθνή Ομοσπονδία Φιλοσοφικών Εταιρειών και την Ελληνική Φιλοσοφική Εταιρεία. Όνειρο ζωής ήταν για την οργανωτική επιτροπή και τον πρόεδρό της, τον καθηγητή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνο Βουδούρη η πραγματοποίησή του στην Ελλάδα. Θα είναι μία επιστροφή στις κλασικές πηγές της φιλοσοφίας, λαμβάνοντας υπόψη, εκτός των άλλων, ότι το 2013 συμπληρώνονται 2.400 χρόνια από την ίδρυση και λειτουργία της Ακαδημίας Πλάτωνος. Το συνέδριο διεξάγεται κάθε πέντε χρόνια σε μια διαφορετική χώρα, η οποία επιλέγεται με την ίδια διαδικασία που γίνεται και η ανάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων. Στην Πνύκα, λίκνο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, στο Λύκειο του Αριστοτέλη, στον Αρχαιολογικό χώρο της Ακαδημίας Πλάτωνος και στην Αγία Φωτεινή Ιλισσού, (τόπος όπου λαμβάνει χώρα ο διάλογος του Πλάτωνα «Φαίδρος»), οι σύγχρονοι φιλόσοφοι θα περπατήσουν, θα συνομιλήσουν, θα δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα του ανθρώπου του 21ου αιώνα. Η επίσημη έναρξη των εργασιών του συνεδρίου θα γίνει στο Ηρώδειο και οι κανονικές πολυπληθείς εργασίες του στην Πανεπιστημιούπολη.

Λαμπροί στοχαστές θα έρθουν για το 23o Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας. Τα διλήμματα, οι σκέψεις και οι σύγχρονες αναζητήσεις θα «ζωντανέψουν» στο Λύκειο του Αριστοτέλη και στην Ακαδημία Πλάτωνος

Μεταξύ των συνέδρων συγκαταλέγονται κορυφαίες προσωπικότητες της φιλοσοφίας και διανοούμενοι, όπως ο Γιούργκεν Χάμπερμας, ο Ουμπέρτο Έκο, ο Λούκα Σκαραντίνο, ο Αλέξανδρος Νεχαμάς, ο Μπιλ Μακμπράιτ, ο Ντέρμοτ Μόραν, ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος, ο Εβάνδρο Αγκάτσι και πολλοί άλλοι. Οι σύγχρονοι θεράποντες της φιλοσοφίας θα στείλουν μηνύματα για τις αξίες, τις θέσεις, τους πνευματικούς προσανατολισμούς και τη στάση των φιλοσόφων στον σύγχρονο κόσμο. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται η παρουσία του σημαντικότερου εν ζωή ευρωπαίου στοχαστή Γιούργκεν Χάμπερμας, ο οποίος πριν από λίγο καιρό, μιλώντας στο Βέλγιο, στο Πανεπιστήμιο της Λουβέν, είπε ότι η πολιτική της Γερμανίας οδηγεί την Ευρώπη στην καταστροφή. Μεταξύ δημοσιολογίας και μυθοπλασίας και κοντά στα πανεπιστήμια και τους χώρους εκπαίδευσης, ο καθηγητής Ουμπέρτο Έκο πάντα βρίσκει τρόπους να ξαφνιάζει είτε μιλώντας για τον φασισμό είτε για τη σημειολογία της καθημερινότητας. Η φιλοσοφία γίνεται στον δρόμο ή στους δημόσιους χώρους, πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες. Πολύ πιο ζωντανός από πολλούς ζωντανούς, ο Πλάτωνας εξακολουθεί να εκλύει τη διαχρονική του «αύρα». Δεν είναι τυχαίο που οι σύγχρονοι φιλόσοφοι θα ξεκινήσουν τις εργασίες του συνεδρίου από την ιστορική σχολή του. Στους έντονα φορτισμένους χώρους από τη συγκλονιστική προσωπικότητα του Σωκράτη, στα ίδια μέρη όπου εκφωνήθηκαν οι πλατωνικοί διάλογοι, θα ξαναζωντανέψουν οι συζητήσεις, οι σκέψεις, τα κρίσιμα διλήμματα και οι ζοφερές αντιφάσεις της εποχής μας. Γιατί όπως έλεγε ο αιρετικός φιλόσοφος Λουί Αλτουσέρ στη φράση «κάνω φιλοσοφία» η σημαντική λέξη δεν είναι η «φιλοσοφία» αλλά το «κάνω».

Ουμπέρτο Έκο

Γιούργκεν Χάμπερμας