Χείµαρρος µουσικής δίπλα στο ποτάµι
«FIGHT CLUB»
t r a
Η8 ΠΕΜΠΤ
Χάος και σαπούνι... Νο2 ύλαν τ Ν π µ ο τον Μπ α ι γ ν α ερο» Ντύλ τ ό π γ µ ι ο λ π α ΟΜ α Ιθάκη τοτε έν ι ν µ , ά ο π γ ε ρ τ ε : Κάθε έ «Να πίν ς ω έ ι ν µέσα δω υ α τ ίχος! Κ ι ε α ε τ ζ µ ο ά υ ι τ ι γ ε α Ίδρ ξ Ισλάµ ο να ρί λ φ ο ύ κ ο ύ σ ε υ Ο Γιο : Ήταν ς ρ ε τ ό υ Γο Ρότζερ
Ι Κ Ι Τ ΠΟΝ
ΑΥΓΟΥ
ΣΤ
3 ΟΥ 201
Νο 325
∆είξε µου το τατουάζ σου, να σου πω ποιος είσαι
ποντικιart
8/8 -14/8
Ζοοm 05/25
www.topontiki.gr
ΑστικΗ γεωγραφια
Athens One το «Κτήριο Δοξιάδη» Υπάρχει μια μυθολογία που συνοδεύει το «Κτήριο Δοξιάδη» στους πρόποδες του Λυκαβηττού, πάνω σε εκείνη την απότομη στροφή του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Σε μεγάλο βαθμό την οφείλει στην αρχιτεκτονική του εσωστρέφεια, έτσι όπως «κλείνεται προς τον εαυτό του» – εκεί όπου άκμασαν το γραφείο του διάσημου Έλληνα πολεοδόμου και οι περίφημες Σχολές Δοξιάδη. Στην πραγματικότητα το «Κτήριο Δοξιάδη» ήταν… τέσσερα κτήρια – κάτι που έμαθα πρόσφατα στην πρώτη μου επίσκεψη στο εργοτάξιο του συγκροτήματος, καθώς είναι γνωστό πως η ιδιοκτησία πέρασε πριν από λίγα χρόνια στον κ. Χρήστο Ιωάννου, γιο του γνωστού Κύπριου επιχειρηματία και συλλέκτη Δάκη Ιωάννου, και στον κ. Μίλτο Καμπουρίδη (συνέταιρο της οικογένειας Ιωάννου στην εταιρεία Κυκλάμινο) αντί 34 εκατομμυρίων ευρώ. Το πέρασμα από τη μία εποχή στην άλλη είναι γεγονός: το «Κτήριο Δοξιάδη» μετατρέπεται αυτή την εποχή σε οικιστικό συγκρότημα προσφέροντας ανέσεις και υπηρεσίες ξενοδοχείου. Οι κοινόχρηστοι χώροι θα βρίσκονται στο ισόγειο και θα περιλαμβάνουν κλειστή πισίνα με γυμναστήριο, αίθουσα συναντήσεων, αίθουσα παιχνιδιού κ.λπ. Πέρα από τις υποδομές πολυτελείας, σημειώστε τις υπηρεσίες concierge – αντίστοιχες με αυτές ξενοδοχείων πέντε αστέρων – που θα περιλαμβάνουν (μεταξύ άλλων) κρατήσεις σε εστιατόρια, θέατρα, αεροπορικά και ακτοπλοϊκά εισιτήρια, babysitting, personal training, φυσιοθεραπευτή, μασάζ, καθαρισμό κατοικίας και dry cleaning, αγορά τροφίμων και ποτών, υπηρεσίες catering και διοργάνωση εκδηλώσεων. Πολλοί αρχιτέκτονες θα «ανατριχιάζουν» στο άκουσμα της νέας χρήσης του εμβληματικού αυτού κτηρίου, καθώς στην Ελλάδα είμαστε φορτωμένοι με δεκάδες συμπλέγματα: ένα εξ αυτών έχει να κάνει με την πολυτέλεια και τη μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Οτιδήποτε απευθύνεται στους «πλούσιους», εγείρει εκ των πραγμάτων καχυποψίες. Τελικά το υπουργείο Πολιτισμού επέδειξε ανοιχτό πνεύμα και ενέκρινε τη μελέτη του νέου αρχιτέκτονα Νικόλα Τραβασάρου (αρχιτεκτονική γραφείο: Divercity) καθώς διατηρεί τη δομή του κτηρίου με την κλιμάκωση των όγκων προς τον Λυκαβηττό και τη διαμόρφωση του αιθρίου ως βασικών στοιχείων της αρχιτεκτονικής ταυτότητας του κτηρίου, διατηρεί και αναδεικνύει τα ελάχιστα χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά στοιχεία που διασώζονται ως σήμερα (π.χ., τα κυκλικά κλιμακοστάσια) ενώ επίσης διατηρείται ο κάναβος ως βασικό στοιχείο οργάνωσης των όψεων. Το Athens One – όπως είναι το όνομα του συγκροτήματος – θα είναι έτοιμο μέχρι το τέλος του χρόνου. Δημήτρης Ρηγόπουλος
Το Νεστόριο Καστοριάς, στις παρυφές του Γράμμου και στις όχθες του Αλιάκμονα, δεν είναι ο πιο προφανής τουριστικός προορισμός. Και όμως, το 35ο River Party το έκανε τη Νο1 επιλογή για 40.000 μουσικόφιλους που απόλαυσαν φύση, κολύμπι και... 30 συναυλίες
James
ΠεντάΓραμμος Τα τελευταία χρόνια το River Party στο Νεστόριο είχε αρχίσει να ακούγεται και να συζητιέται… επικίνδυνα. Όλο και περισσότεροι φίλοι και γνωστοί ανηφόριζαν κάθε χρόνο προς τα βουνά του Γράμμου, και γύριζαν ξεσαλωμένοι, χαρούμενοι και εξαντλημένοι από το overdose μουσικής και χορού. Γιατί, πραγματικά, στο River Party (φέτος από 31 Ιουλίου έως 4 Αυγούστου) το πάρτι κρατά όχι ώρες, αλλά πέντε μέρες, κατά τις οποίες κάθε χρόνο εναλλάσσονται πολλά και διαφορετικού ύφους ονόματα της μουσικής μας σκηνής, με μπαράζ συναυλιών, που ξεκινούν το απόγευμα και «πάνε» μέχρι αργά το πρωί. Ό,τι live έχεις χάσει τον χειμώνα, το βρίσκεις το καλοκαίρι στο River Party, σε ένα φοβερό οικονομικό πακέτο. Με πενήντα ευρώ, ακούς περίπου 30 καλλιτέχνες και στήνεις και τη σκηνή σου κάτω από τις σκιερές βελανιδιές.
Χρυσούλα Παπαϊωάννου
Μουσικός μαραθώνιος για… ωραίους τύπους Δεν είναι όμως μόνο οι συναυλίες. Είναι η διάθεση του κόσμου, που κάνει την ατμόσφαιρα μοναδική. Περίπου 40.000 άνθρωποι «πέρασαν» φέτος από το Νεστόριο, εκ των οποίων οι 5.000 ήταν μόνιμοι κατασκηνωτές. Οι υπόλοιποι επέλεγαν τη μέρα, ανάλογα με τις συναυλίες, για να κάνουν το μονοήμερο (ή και περισσότερο) πέρασμά τους. Ο τόπος είναι ιδανικός και το φεστιβάλ στημένο σε ένα απίστευτο φυσικό σκηνικό, στις όχθες του ποταμού, μέσα στην καταπράσινη φύση, με την άγρια ομορφιά των βράχων αγέρωχο φόντο πάνω από τα κεφάλια μας. Φτάνοντας, βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα γαλατικό χωριό – όπου βρίσκεις τα πάντα και έχεις πλήρη αυτάρκεια, δεν υπάρχει λόγος να κουνήσεις το πόδι σου εκτός περιφέρειας του φεστιβάλ. Η οργάνωση είναι άψογη – της εταιρείας παραγωγής Live 2 –, οι συνθήκες απολύτως ασφαλείς. Και οι θεατές - κατασκηνωτές - μονοήμεροι εκδρομείς είναι… ωραίοι τύποι. Με μέσο όρο ηλικίας περίπου 18-30 – πλειοψηφούν οι φοιτητές – αλλά και αρκετές οικογένειες, μικρά παιδιά που τριγυρνούν στα πόδια σου, μεσήλικες, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στο River Party. Το μόνο που χρειάζεται, είναι καλή διάθεση, σαγιονάρες, t-shirt – χωρίς να είναι απαραίτητο –, κάνα καπέλο για τον ήλιο και… αντοχή για τον μουσικό μαραθώνιο.
Οι James ενθουσίασαν Η μεγάλη επιτυχία του φετινού φεστιβάλ ήταν οι James, ένα συγκρότημα ιδιαίτερα αγαπητό στο ελληνικό κοινό. Οι βετεράνοι Βρετανοί ενθουσίασαν τους μουσικόφιλους με τις επιτυχίες τους («Say something», «Where is the love», «That’s the living»), αλλά ήταν κυρίως η ενέργεια του Τιμ Μπουθ, του frontman του συγκροτήματος, που ξεσήκωσε τον κόσμο. Αεικίνητος πάνω
στη σκηνή, παρά τις πέντε δεκαετίες και βάλε που κουβαλά στην πλάτη του, κατέβηκε από το stage και μπλέχτηκε στον κόσμο, δεν σταμάτησε να χορεύει και να πηγαινοέρχεται πάνω - κάτω στη σκηνή. Λίγες ώρες νωρίτερα, περπατούσε χαλαρός στον χώρο, όπου κάθισε να φάει στο εστιατόριο ανάμεσα στους κατασκηνωτές, φωτογραφήθηκε, ήταν φιλικός, χωρίς βεντετισμούς και απαιτήσεις. Και οι DUB Inc ενθουσίασαν τον κόσμο.
Χορτάσαμε ελληνική μουσική Ως προς τους δικούς μας καλλιτέχνες, εκεί χάθηκε η μπάλα. Και ποιος δεν έπαιξε στο Νεστόριο. Από τις σταθερές αξίες, τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Γιάννη Αγγελάκα, που έκαναν την αρχή την πρώτη μέρα, μέχρι τον Γιάννη Χαρούλη – που ήταν ανάμεσα στους πιο περιζήτητους στις διαδικτυακές «παραγγελιές» που κάνουν οι φαν του φεστιβάλ – και τον αιώνιο έφηβο Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος απολαμβάνει σταθερά την αποθέωση από τις νεότερες γενιές. Και από τους νεότερους και χαρισματικούς Κωστή Μαραβέγια, Πάνο Μουζουράκη και Imam Baildi (κάθε φορά ανεβάζουν όλο και πιο ψηλά τον πήχη τα φοβερά αδέρφια Φαληρέα) μέχρι την Άλκηστη Πρωτοψάλτη αλλά και τη φοβερή τετράδα Μαχαιρίτσας - Στόκας - Σταρόβας - Ζουγανέλης. Εμφανίστηκαν αρκετοί ακόμα. Η πιο «παράτυπη» επιλογή ήταν ο Στέλιος Ρόκκος, το όνομα του οποίου έχει συνδεθεί με την πίστα. Κι όμως, αγκαλιάστηκε από τον κόσμο, γιατί έκανε μια έξυπνη επιλογή ρεπερτορίου με έντεχνα τραγούδια άλλων καλλιτεχνών και εμβόλιμα, βέβαια, τα δικά του καψουροτράγουδα. Το κυρίως πρόγραμμα τελείωνε κάθε βράδυ γύρω στις 3 το πρωί. Για τους κατασκηνωτές… υψηλής αντοχής, ακολουθούσε και djset.
Βουτιές στο ποτάμι Μη φανταστείτε πάντως ότι, μέχρι να αρχίσουν οι συναυλίες το απογευματάκι, οι νέοι, που βράζει το αίμα τους, κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Εν αρχή ην η… βουτιά στο ποτάμι. Δεν γίνεται να φτάσεις μέχρι εκεί πάνω και να μη βουτήξεις στα δροσερά νερά. Ειδικά το μεσημεράκι, που η ζέστη χτυπά κατακέφαλα, μια δροσιστική βουτιά είναι ό,τι πρέπει. Αλλά και για όσους δεν μπορούν να κάτσουν χαλαροί, ήρεμοι και αραχτοί, δεν λείπουν οι δραστηριότητες. Από πινγκ-πονγκ και χορο-γυμναστική ζούμπα μέχρι βόλεϊ και μπάσκετ, ο καθένας διαλέγει τη δραστηριότητα που του ταιριάζει, μέχρι να ακουστεί η πρώτη νότα. Γιατί όταν αρχίζουν οι συναυλίες, η πλειονότητα του κόσμου μεταφέρεται μπροστά στη σκηνή, που παίρνει φωτιά. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο στόχος του φεστιβάλ. Το River Party, πλέον, δικαιούται να θεωρείται θεσμός.
ποντικιart
8/8 -14/8
Ραντάρ 03/23
www.topontiki.gr
«Να πίνετε πάντοτε ένα λιγότερο»
Έ
να από τα επαγγέλματα που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν είναι αυτό του μπάρμαν, του αυτοσχέδιου εξομολόγου και ευήκοου ώτος, ενός ανθρώπου-ρόλου τόσο πολύτιμου για την πνευματική μας ισορροπία και την ψυχική μας υγεία. Είναι γνωστό, αν και το ξεχνάμε στην αλλόκοτη εποχή μας: το να πίνεις χωρίς να μιλάς με κάποιον χαμογελαστό και σοφό άνθρωπο είναι ολέθριο. Βγαίνουν μαχαίρια και ανοίγουν κεφάλια όταν το πιώμα δεν συνοδεύεται από μεζέ και κουβέντα βασισμένη στην εμπιστοσύνη και σε μιαν απροϋπόθετη κατανόηση που αγγίζει τα όρια της αβρής φιλίας. Στη συνταξιοδοτήσιμη πλέον θητεία μου στα «μοντέρνα τεμένη», όπως βάφτισε τα ξενύχτικα μπαρ ο ποιητής Νίκος Καρούζος, έχω ξεχωρίσει και έχω φτάσει να ευγνωμονώ εκείνους τους φύλακες της μπάρας και της ψυχής μας που έχουν σταθεί – δίχως να το ξέρουν, να το δείχνουν και να το κάνουν θέμα – στις ζόρικες στιγμές μας, στα πένθη μας και στις χαρές μας. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, το Aurevoir της Πατησίων, ο Λώρας της Πλατείας Μαβίλη, και το Galaxy της Σταδίου προσφέρουν ζεστασιά σε ανήσυχους νεαρούς της Μεταπολίτευσης, σε πολύπλαγκτους μποέμ από τα χρόνια του ασπρόμαυρου σινεμά και του βερμούτ, σε συγγραφείς, ποιητές, ηθοποιούς, μουσικούς, αρχιτέκτονες, παραγωγούς του ραδιοφώνου, και εν γένει πολυπράγμονες τύπους.
Ο κυρ-Νίκος του Λώρα, βραχνός, ετοιμόλογος
Info
O πίνακας «Nighthawks» του Edwart Hopper, 1942
Στον Λώρα σύχναζαν και πολλοί γιατροί, στα διαλείμματά τους από εγχειρήσεις, συνήθως με μπλε καμπαρντίνα, ομοιάζοντες πιο πολύ με τύπους βγαλμένους από τα μυθιστορήματα του Γιάννη Μαρή παρά με διακόνους του Ιπποκράτη. Ο κύριος Νίκος, ο οποίος με αποκαλούσε επιμόνως «Κύριο Καθηγητή», παρακινημένος από τα μυωπικά μου ματογυάλια και τη συνήθως παλαιομοδίτικη περιβολή μου, δεν έχασε την ψυχραιμία του ακόμα κι όταν τη χάσαμε εμείς, οι πιστοί θαμώνες του, ήτοι όταν κατέκλυσαν την Πλατεία Μαβίλη αλλόκοτες φυλές άσχετων πιτσιρικάδων, παρασυρμένων από ιλουστρασιόν άρθρα σε γυαλιστερά περιοδικά. Παρέμεινε ο ίδιος, πάντα βραχνός, γουρλομάτης, γελαστός και ετοιμόλογος. Όρθιος και ακάματος, πίσω από τον πάγκο και το παλαιού στυλ, vintage, ψυγείο, πρόσφερε την αίσθηση ότι εφόσον αυτός μένει σταθερός και αναλλοίωτος δεν
Ο κύριος Νίκος, ο κύριος Λύσανδρος, ο κύριος Ιωάννης. Αυτά είναι τα ονόματα μερικών barmen που κράτησαν συντροφιά ώρες ατελείωτες, επί χρόνια, στους ανήσυχους θαμώνες της νύχτας. Κάναμε μια βόλτα-αναδρομή σε μερικά ιστορικά μπαρ της πόλης, στον Λώρα, το Galaxy, το Aurevoir Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης υπάρχει λόγος να νιώθεις τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια σου. Σε έναν δημοσιογράφο (κάποιου από κείνα τα lifestyle περιοδικά ή ραδιόφωνα που λυμαίνονταν τη δεκαετία του 1990), ο οποίος ζήτησε να μάθει το απόσταγμα της σοφίας του κυρίου Νίκου και τη συμβουλή του στους νέους, ο κύριος Νίκος με το μόνιμο χαμόγελό του – που απλωνόταν με άνεση στο βλέμμα του και το έκανε λιγότερο καπάτσο και πονηρό, εξανθρωπίζοντάς το έτσι – απάντησε: «Λέω να πίνετε πάντα ένα λιγότερο»!
έξοχος κύριος Μίλτος, ο έτερος τελετάρχης του Galaxy, λίαν ευπροσήγορος χιουμορίστας, με κάτι από ατσαλάκωτο ήρωα λεπτής κωμωδίας του ασπρόμαυρου κινηματογράφου, μου είχε προσφέρει ένα μεσημέρι (στο Galaxy πηγαίνουμε αυστηρά μόνο το μεσημέρι, εμείς, από τα παλιά) μια απίθανη διάλεξη περί των φελλών στις ακριβές φιάλες καθώς και περί των ιδιαίτερων ιδιοτήτων δύο πασίγνωστων ουίσκι, σε πράσινο μπουκάλι αμφότερα.
Στο εικονοστάσι επωνύμων αγίων του Galaxy
Το Aurevoir είναι το πιο λογοτεχνικό american bar της Αθήνας. Ποιητής ο αρχιτέκτονας που το σχεδίασε, ο μέγας Αριστομένης Προβελέγγιος. Ποιητές και συγγραφείς στοιχειώνουν τον χώρο, τη θελκτική και θαλπερή ατμόσφαιρα: ο Γιώργος Καραβασίλης ήταν από τους πιο τακτικούς, ο Περικλής Κοροβέσης έδινε επίσης το «παρών». Ξέρουμε ότι τίμησε το Aurevoir με την παρουσία του ο Φρανκ Σινάτρα. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος, επίσης. Το μάτι μου έχει πάρει πολλές φορές την αντικομφορμίστρια του θεάτρου, τη Μαρία Ξενουδάκη. Ο φιλόσοφος Στέφανος Ροζάνης έχει πιει ουίσκι και κρασί μιλώντας μας για τη γνωριμία του με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, για την αλητεία ως γραφή και ως φιλοσοφική στάση, καθώς και για θαυμάσια κινηματογραφικά έργα. Ο κύριος Θόδωρος και ο κύριος Λύσανδρος είναι οι στυλοβάτες του Aurevoir εδώ και μισόν αιώνα, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και με τη λεπταισθησία τους μονίμως σε επιφυλακή. Ο ποιητής Θωμάς Γκόρπας απαθανάτισε το Aurevoir στην ποίησή του, κι εγώ – που ταπεινά σας τα ιστορώ – έγραψα το μυθιστόρημα «Aurevoir – Σημειώσεις στη σκιά μίας συνάντησης», στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Το Galaxy, ξακουστό στέκι για την έξοχη μπάρα και τον μεγάλο καθρέφτη πάνω από τον οποίο φιγουράρουν, σαν εικονοστάσι επωνύμων αγίων, οι φωτογραφίες του Τσαρλς Μπουκόφσκι, του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, του Μπέρτολτ Μπρεχτ, του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, και άλλων υψηλών συνδαιτυμόνων στο συμπόσιο της ζωής, φιλοξένησε και φιλοξενεί λόγιους πότες, εκλεπτυσμένους συζητητές, διανοούμενους της νύχτας, παλαίμαχους δημοσιογράφους, φωτεινούς παντογνώστες. Ο κύριος Ιωάννης ήταν ο μάγιστρος της ανυπέρβλητης ξύλινης μπάρας, πάντα στυλάτος, σχεδόν εγγλέζικης κοπής, με μόνιμο μειδίαμα που μεριμνά να μην γίνει χαμόγελο που θα διολισθήσει σε γέλιο κι έτσι θα δώσει περιττό θάρρος στον θρασύ θαμώνα. Διατηρεί τις αποστάσεις με πολύπειρη ευγένεια. Βαθύς γνώστης των ιδιοτήτων κάθε ουίσκι από κάθε προέλευση, μπορούσε να αγορεύει με βελούδινη φωνή για τις λεπτές διαφορές δύο εξαιρετικής ποιότητας καπνιστών ουίσκι, επιμένοντας με φράσεις όπως «το εν λόγω ουίσκι είναι γνωστό για το έντονα καπνώδες ύφος του, επίσης δεν είναι ψυχρά φιλτραρισμένο και επιτρέπει έτσι μεγαλύτερη πολυπλοκότητα». Ο εξίσου
Και ο Σινάτρα ήπιε ποτό στο Aurevoir
04/24 Μοτέρ
8/8 -14/8
ποντικιart
www.topontiki.gr
Το τέλος ενός κόσμου Το «Fight club» υπήρξε κάτι παραπάνω από απλή ταινία, παρά την αρχική μέτρια εμπορική της πορεία στις αμερικανικές αίθουσες. Καμιά άλλη αμερικανική ταινία δεν είχε θίξει με τόσο ευθύ τρόπο τη βία και την παραβατικότητα ως μεθόδους αντίδρασης κι εκτόνωσης από την εποχή που ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ σκηνοθέτησε το «Κουρδιστό πορτοκάλι». Κάποιοι μίλησαν για κοινωνιολογική ψευδοφιλοσοφία και αποθέωση της τυφλής βίας, οι περισσότεροι όμως είδαν στο «Fight club» την επιτομή μιας ολόκληρης γενιάς, που έπνιξε τα ένστικτά της κάτω από καταλόγους επίπλων.
ο
Χάος και σαπούνι... Ν 2 Κωνσταντίνος Σαμαράς
Οι φαν του σινεμά σίγουρα θυμούνται το «Fight club» του Ντέιβιντ Φίντσερ, όπου οι γιάπηδες της ημέρας γίνονται κυνηγοί της νύχτας, σε μια ταινία που έθιξε με ευθύ τρόπο την παραβατικότητα και τη βία ως μέθοδο αντίδρασης και εκτόνωσης. Η συνέχειά του είναι ήδη στα σκαριά, για αρχή σε graphic novel Γνωρίζει καλά την αρχή όποιος θυμάται τους περίφημους κανόνες του «Fight Club», όπου ο Τάιλερ Ντέρντεν με την ηλεκτρισμένη μορφή του Μπραντ Πιτ κοινοποιούσε στα μέλη της λέσχης: «Κανόνας 1ος: Δεν μιλάς για το Fight Club. Κανόνας 2ος: ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ για το Fight Club». Κι όμως, πριν από λίγες ημέρες ο Τσακ Πάλανιουκ, συγγραφέας του «Fight Club», στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη και ήδη θρυλική ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ, έσπασε τον κανόνα της σιωπής μιλώντας ξανά για το πιο πολυσυζητημένο δημιούργημά του. Στο Comic-Con, δηλαδή στην απόλυτη ετήσια συνάντηση για τους απανταχού ανθρώπους των κόμικς, ο Πάλανιουκ έριξε τη βόμβα για ένα σίκουελ του «Fight Club» σε μορφή graphic novel, με άλλα λόγια ενός κόμικς μυθιστορήματος.
Ο Τάιλερ Ντέρντεν ξαναχτυπά Ο Πάλανιουκ επιβεβαίωσε ότι βρίσκεται σε συζήτηση με τις εταιρείες Marvel, DC και Dark Horse για την έκδοση του graphic novel, αποκαλύπτοντας τα εξής: «Μάλλον θα είναι μια σειρά βιβλίων που θα ξαναπιάνουν την ιστορία δέκα χρόνια μετά από αυτό που φαινόταν να είναι το τέλος του Τάιλερ Ντέρντεν. Τώρα θα είναι ο Τάιλερ που αφηγείται την ιστορία, παραμονεύοντας μέσα στον Τζακ κι έτοιμος για τη μεγάλη επιστροφή. Ο Τζακ αδιαφορεί, η Μάρλα βαριέται και ο γάμος τους περνάει την περίοδο της πλήξης του μεσήλικα που ζει στα προάστια. Όταν ο γιος τους εξαφανίζεται, ως θύμα απαγωγής του Τάιλερ, ο Τζακ θα ξαναβουτήξει στον κόσμο του Χάους». Ως προς την ατμόσφαιρα της συνέχειας, ο Πάλανιουκ καθησυχάζει τους φαν ότι «θα είναι, φυσικά, σκοτεινό και ανήσυχο. Λόγω υποχρεώσεων του συμβολαίου, δεν μπορεί να βγει στο φως για λίγο καιρό ακόμα. (…) Αλλά αφού το νέο“Fight Club”θα βγει σε μορφή κόμικς, ίσως ο εκδότης του βιβλίου μού επιτρέψει να το βγάλω λίγο νωρίτερα από το 2015».
Εάν το όνομα του Τάιλερ Ντέρντεν δεν σας λέει και πολλά και απορείτε γιατί η υπόσχεση ενός σίκουελ αποτελεί τόσο κεφαλαιώδες γεγονός, είναι επιτακτική ανάγκη να ανατρέξετε σε μια από τις ταινίες - σημεία αναφοράς του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά. Το «Fight club» γυρίστηκε το 1999, τρία χρόνια μετά την έκδοση του μυθιστορήματος του Πάλανιουκ, και αποχαιρέτησε τον εικοστό αιώνα αποτελώντας ίσως την τελευταία μεγάλη ταινία του.
Ο χαρτογιακάς και ο κυνηγός Ήρωας του «Fight club», ένας χαρτογιακάς που πάσχει από αϋπνία (Έντουαρντ Νόρτον) και πιθανότατα από βουβή απόγνωση σε έναν κόσμο καταναλωτισμού και υπαρξιακού κενού. Όλα θα ανατραπούν όταν συναντηθεί με τον Τάιλερ Ντέρντεν (Μπραντ Πιτ), έναν μυστηριώδη και τρομερά γοητευτικό έμπορο σαπουνιού, που του ανοίγει την πόρτα προς το Χάος. Μέσω του Τάιλερ, ο ήρωας θα βυθιστεί σε έναν κόσμο όπου οι γιάπηδες της ημέρας γίνονται κυνηγοί της νύχτας, συμμετέχοντας σε κλειστές λέσχες πάλης και επιχειρώντας να ανατινάξουν τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού, σπέρνοντας την αναρχία. Μια σκοτεινή, καταραμένη γυναίκα ονόματι Μάρλα (Έλενα Μπόναμ Κάρτερ) θα μπει ανάμεσά τους, φλερτάροντας πότε με τον έναν, πότε με τον άλλο. Μόνο που διαχωρισμός ανάμεσα στους δύο δεν υφίσταται: στην τελική ευθεία της περιπέτειάς του, ο ήρωας θα καταλάβει ότι ο Τάιλερ Ντέρντεν και ο ίδιος είναι το ίδιο πρόσωπο, διχασμένο σε δύο προσωπικότητες. Αφού καταφέρει να εξολοθρεύσει το ανυπάκουο alter ego του, ο ήρωας θα κρατήσει από το χέρι τη Μάρλα λέγοντάς της: «Με συνάντησες σε μια πολύ παράξενη στιγμή της ζωής μου». Μπροστά τους κτήρια ανατινάζονται, σηματοδοτώντας την επιτυχία της τελευταίας (;) τρομοκρατικής επίθεσης του Τάιλερ Ντέρντεν.
Τσακ Πάλανιουκ Το βιβλίο του Πάλανιουκ και η ταινία του Φίντσερ δεν ευαγγελίστηκαν μια εξέγερση με προγραμματικό τρόπο, αλλά μίλησαν με πυρετώδη ένταση για έναν κόσμο αξιών που αγγίζει τα όριά του, πολύ πριν οποιαδήποτε οικονομική κρίση μας αναγκάσει να αναθεωρήσουμε ποιοι είμαστε και πού πηγαίνουμε. Από αυτήν την άποψη, ένα δεύτερο «Fight club» εν μέσω μιας παγκοσμιοποιημένης σύγχυσης και αμφισβήτησης μπορεί είτε να αναμασήσει όσα ήδη είπε, βρίσκοντας ένα κοινό έτοιμο να τα αγκαλιάσει, είτε να αποδειχθεί για άλλη μια φορά ουσιαστικά προφητικό. Το δεύτερο θα αποτελέσει την έκπληξη που όλοι περιμένουμε. Κι αν η (σίγουρη από τώρα, ας μη γελιόμαστε) κινηματογραφική μεταφορά του σίκουελ βρει διαδόχους αντάξιους του Φίντσερ και των Νόρτον - Πιτ, τόσο το καλύτερο.
06/26 Μουσική
8/8 -14/8
ποντικιart
www.topontiki.gr
Με αφορμή την κυκλοφορία του πακέτου «Bootleg Series #10», που περιλαμβάνει ανέκδοτες έως τώρα ηχογραφήσεις από την περίοδο του άλμπουμ «Self Portrait», διαπιστώνουμε, διαβάζοντας ξανά την αυτοβιογραφία του Μπομπ Ντύλαν, πόσο «σωστός» είναι ο Μέγας Αλάνης Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Ο Μπομπ Ντύλαν για τον ... Μπομπ Ντύλαν Σε αντίθεση με πάμπολλα είδωλα της ροκ, ο Μπομπ Ντύλαν παραμένει ένας δημιουργός σεμνός, μετρημένος, ευθύς. Παραμένει αγνός και άδολος, σαν ήρωας του Τζακ Κέρουακ. Έχει πάντα μια αρμαθιά καλά λόγια για τους συνεργάτες του, για όσους ένιωθε ότι ήταν προσηλωμένοι στη μουσική. Είτε μιλάει για τους δύο κολοσσούς που τον επηρέασαν, που καθόρισαν κυριολεκτικά όλο του τον βίο και το έργο, δηλαδή για τον Γούντι Γκάθρι και τον Ρόμπερτ Τζόνσον, είτε μιλάει για τον Τζορτζ Χάμμοντ, τον εστέτ παραγωγό που ανέδειξε τις σημαντικότερες φωνές της Αμερικής, είτε μιλάει για τον Ντανιέλ Λανουά, που συνέβαλε τα μέγιστα στο κρίσιμο comeback του Ντύλαν με το εξαίσιο «Oh Mercy», είτε μιλάει για τον πρώτο του μεγάλο έρωτα, τη Σούζι Ρότολο, είτε μιλάει για τους πρώτους συγκατοίκους του όταν πήγε με οτοστόπ στη Νέα Υόρκη, ο συγγραφέας Ντύλαν είναι ένας έξοχος πορτρετίστας και ένας ανενδοίαστος εγκωμιαστής.
ΗΧΟΙ
Δεν χαρίζεται στα κουτσομπολιά
Info Bob Dylan: «The Bootleg Series, Vol. 10 - Another Self Portrait (1969-1971)» Σε διπλό cd ή deluxe τετραπλό. Κυκλοφορεί από την Columbia. Μπομπ Ντύλαν: «Η ζωή μου» Μετάφραση: Χίλντα Παπαδημητρίου & Νίκη Προδρομίδου Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Για τον ίδιο του τον εαυτό, ο κύριος Ρόμπερτ Ζίμερμαν, όπως είναι το αληθινό του όνομα, λέει ελάχιστα πράγματα, κάτι που πάντα προκαλεί κάμποσα στραβομουτσουνιάσματα στους μανιακούς του κουτσομπολιού. Δεν αποκαλύπτει το παραμικρό για τους έρωτες της ζωής του, με εξαίρεση τη Ρότολο. Δεν κάνει λόγο για το αλκοόλ ή τις ουσίες που κατά καιρούς του έκαιγαν το μυαλό, και πάλι με μιαν εξαίρεση: αναφέρει ότι όταν ήταν πιτσιρικάς έπινε ουίσκι Wild Turkey και παγωμένη μπίρα Schlitz. Τίποτε άλλο σχετικά με καταχρήσεις, τρέλες, υπερβολές, εκτροχιασμούς. Νέα Υόρκη: η πόλη που τον αγκάλιασε και τον ανάστησε, η πόλη που, όπως λέει ο ίδιος, έμελλε να διαμορφώσει τη μοίρα του. «Ήταν καταχείμωνο όταν έφτασα» γράφει ο Ντύλαν. «Το κρύο ήταν ανελέητο και όλες οι κεντρικές αρτηρίες της πόλης ήταν πνιγμένες στο χιόνι, εγώ όμως είχα ξεκινήσει από τον κρυσταλλιασμένο Βορρά, από μια μικρή γωνιά της γης όπου τα σκοτεινά χιονισμένα δάση και οι παγωμένοι δρόμοι δεν με τρόμαζαν. Μπορούσα να υπερβώ τα όρια. Δεν γύρευα χρήματα ούτε αγάπη. Ήμουν σε πλήρη εγρήγορση, ήμουν πεισματάρης και ανυποχώρητος, ανεδαφικός και επιπλέον οραματιστής».
Παρίες και μισότρελοι Μας αφηγείται ότι άρχισε να παίζει folk τραγούδια σε άθλια καπηλειά, συνοδευόμενος από μια κοπέλα που έβγαζε το καπέλο της και το έτεινε στην πελατεία για να μαζέψει λίγα κέρματα. Μας μιλάει για τους τότε «συναδέλφους» του, παρίες και μισότρελους που τραγουδούσαν και έδιναν αυτοσχέδιες παραστάσεις, κατ’ ουσίαν επαιτώντας. Τέτοιος ήταν ο Μπίλι ο Χασάπης, τρόφιμος φυλακών και ψυχιατρείων, ο οποίος έπαιζε ένα τραγούδι όλο κι όλο, ξανά και ξανά, το «High-Heel Sneakers». Τέτοιος, και πολύ δημοφιλής μάλιστα, σύμφωνα με τον Ντύλαν, ήταν ο Moondog, ο τυφλός ποιητής και μεγαλοφυής μουσικός που
Καλά διαβασμένος Ο Ντύλαν εντρύφησε στον Θουκυδίδη, λέει ότι ο Έλληνας πατέρας της Ιστορίας, «γράφει για το πώς στην εποχή του οι λέξεις είχαν χάσει την πραγματική τους έννοια, για το πώς οι πράξεις και οι απόψεις μπορούν ν’ αλλάξουν μέσα σε μια στιγμή. Είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από την εποχή του ώς τη δική μου». Μελέτησε καλά τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι, αλλά και το «Περί Πολέμου» του Καρλ φον Κλάουζεβιτς. Διάβασε την «Κόλαση» του Δάντη, Μποντλέρ, Ρεμπώ, Φλωμπέρ, Μοπασάν, Μπαλζάκ, Τολστόι, Μπάιρον, Σέλεϊ, Λονγκφέλοου και Πόε. «Διάβαζα πολλές σελίδες δυνατά και μου άρεσε ο ήχος των λέξεων, η γλώσσα» μας λέει. «Ο Μπαλζάκ είναι ξεκαρδιστικός» μας διαβεβαιώνει ανερυθρίαστα και ντόμπρα.
ζούσε στους δρόμους, φορούσε ράσο ιερέα και μπότες με κόκκινες μύτες και μικρά κουδουνάκια, και διηγιόταν διεστραμμένες διασκευές ιστοριών από τη Βίβλο. Τέτοια ήταν και η Κλόι Κιλ, με τα πυρόξανθα μαλλιά, τα μονίμως βαμμένα μαύρα νύχια, τα φουντουκί μάτια και την επιμονή της ότι «ο Δράκουλας εξουσιάζει τον κόσμο και είναι γιος του Γουτεμβέργιου, του τύπου που ανακάλυψε την τυπογραφία».
Γοητεύτηκε μόνο από το παρελθόν, και έφτιαξε το μέλλον Ο άνθρωπος που επινόησε το μέλλον της αμερικανικής μουσικής ήταν και παραμένει ένας νοσταλγός, ένας κινούμενος αναχρονισμός, ένας τύπος προσηλωμένος στο παρελθόν. Συναρπαστική διαλεκτική: το καινούργιο έρχεται από το παλιό, το χθες γίνεται ένα απαστράπτον και εκκωφαντικό αύριο. Ο δημιουργός που με τη μουσική και τους στίχους του πρόσφερε κώδικες αποκρυπτογράφησης του κόσμου, κλειδιά για ν’ ανοίξου-
με τις κλειδαριές κάμποσων ανεξιχνίαστων, έστω δυσνόητων, αινιγμάτων της μοντέρνας εποχής, δηλώνει απερίφραστα ότι μονάχα το παρελθόν τον γοήτευε. Ο Ντύλαν έχει εξυμνηθεί και έχει καταγγελθεί με σφοδρότητα, σχεδόν πάντα για λάθος λόγους. Αποθεώθηκε ως ο leader του «κινήματος διαμαρτυρίας», ως ο πολιτικοποιημένος προφήτης μιας ολόκληρης αναστατωμένης γενιάς, ως ο λαϊκός στρατευμένος ήρωας. Και καταγγέλθηκε, πάμπολλες φορές, ως προδότης των ιδανικών του, προδότης της μουσικής του, προδότης του ίδιου του εαυτού του. «Ιούδα!» του φώναξε κάποιος σε μια συναυλία, μόνο και μόνο επειδή «πείραξε» το ύφος της folk μπολιάζοντάς το με το ηλεκτρικό ροκ. «Ξιπασμένο ιμπεριαλιστή» τον χαρακτήρισε η εφημερίδα «Πράβδα» της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, ενώ «κόκκινο σκυλί» τον αποκαλούσαν οι δεξιές φυλλάδες των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτή η στρέβλωση ανέκαθεν ενοχλούσε αφάνταστα τον σχεδόν μονόχνοτο Μπομπ.
ποντικιart
8/8 -14/8
Σινεμά 07/27
www.topontiki.gr
«Μια βραδιA στο Σαιν ΤροπE»
òòòòò Εξαιρετική òòòò Πολύ καλή òòò Καλή òò Βλέπεται ò Μέτρια ò Μην τη δείτε
«Lay the favorite»
Οι εταιρείες διανομής φέρουν την ευθύνη για έκτακτες αλλαγές στις ημερομηνίες προβολής των ταινιών.
«Οι διαβολογυναIκες »
Στριπτιζέζ και διαβολογυναίκες Μέτριες οι δύο νέες ταινίες της εβδομάδας, κι ας έχει η μία την υπογραφή του Στίβεν Φρίαρς. Θα σας αποζημιώσουν, όμως, οι κλασικές «Διαβολογυναίκες» του Ανρί-Ζορζ Κλουζό Lay the favorite
Κωνσταντίνος Σαμαράς
Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς Πρωταγωνιστούν: Ρεμπέκα Χολ, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, Μπρους Γουίλις Έχοντας υπερασπιστεί τη σκηνοθετική του υπογραφή ως δημιουργού καλλιτεχνικών επιτυχιών μεγάλου βεληνεκούς («Επικίνδυνες σχέσεις», «Η βασίλισσα») αλλά και ως κατασκευαστή κωμωδιών που καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από τον σωρό («High fidelity», «Η επεισοδιακή επιστροφή της Ταμάρα Ντρου»), ο Στίβεν Φρίαρς εδώ βρίσκεται εμφανώς σε φάση διεκπεραίωσης, και μάλιστα όχι ιδιαίτερα κεφάτης. Με τη Ρεμπέκα Χολ στον ρόλο της σέξι πρώην στριπτιζέζ που καταλήγει άσος των αθλητικών στοιχημάτων στο Λας Βέγκας, το «Lay the favorite» δεν ποντάρει τόσο σε αναπάντεχες ανατροπές όσο στην αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία σερβίρει τους χαρακτήρες - καρικατούρες και την κωμικο-αισθηματική διαπλοκή τους ως ιδανικής συνοδείας παγωμένης μπίρας. Απογοητευτικά ρηχό, αν σκεφτεί κανείς πως η ταινία του Φρίαρς βασίζεται στις αληθινές εμπειρίες της Μπεθ Ρέιμερ, που γνώρισε τον υπόκοσμο από την καλή και την ανάποδη, για να καταλήξει διακεκριμένη δημοσιογράφος και συγγραφέας στα 36 της. Αν παραμερίσουμε τις δυνατότητες της αυθεντιLay the favorite òò κής ιστορίας, τότε το «Lay the favorite» προσφέρει μια Ο Στίβεν Φρίαρς αφηγείται τις περιπέτειες μιας μετρίως απενοχοποιημένη διασκέδαση, που θα μποπρώην στριπτιζέζ στο Λας Βέγκας και υπογράφει ρούσε να ενισχυθεί από νότες πιο πικάντικες, διεστραμμια εύπεπτη αποτυχία μένες ή σε κάθε περίπτωση εξεζητημένες.
Μια βραδιά στο Σαιν Τροπέ Σκηνοθεσία: Ντανιέλ Τομσόν Πρωταγωνιστούν: Ερίκ Ελμοσνινό, Μόνικα Μπελούτσι, Καντ Μεράντ Στην πέμπτη της ταινία, η Ντανιέλ Τομσόν («Πτήση για δύο», «Πρώτη σειρά πλατεία») δεν παρεκκλίνει από τα μονοπάτια της ρομαντικής κομεντί, ούτε από τις πολλαπλές συγκρούσεις και συμφιλιώσεις που προκύπτουν στους κόλπους μιας οικογένειας. Στο «Μια βραδιά στο Σαιν Τροπέ», η Μια βραδιά στο Σαιν Τροπέ ò βασική αντίθεση γεννιέται από τον κακό συγχρονισμό Δύο αδέρφια χωρίζονται απ’όλα αλλά ενώνονται που η μοίρα επιφυλάσσει σε δύο αδέλφια: από τη μία από την αγάπη, σε ένα γλυκανάλατο αναμάσημα ο Ζεφ που ετοιμάζει την κηδεία της γυναίκας του, από στερεοτύπων την άλλη ο Ρονί που παντρεύει την κόρη του. Τα πάντα
χωρίζουν τους δύο ήρωες τη δεδομένη στιγμή, κι απομένει να δούμε τι θα τους ενώσει. Βρίσκοντας ξανά την αποσπασματική φόρμα που της επιτρέπει να ενώνει σταδιακά τα κομμάτια του οικογενειακού παζλ, η Τομσόν δεν κάνει κάτι περισσότερο από ένα «πασάλειμμα» χαρακτήρων και δραματουργικών σχημάτων στην πιο στερεοτυπική τους μορφή. Το «Μια βραδιά στο Σαιν Τροπέ» τελικά δίνει την εντύπωση ότι ενώνει τις ιστορίες του σε χορωδιακή μορφή, απλώς και μόνο επειδή καμία δεν θα άντεχε να ακουστεί μόνη της. Ασθμαίνοντας μέχρι το εκβιαστικά γλυκό φινάλε του τύπου «αυτοί που σε ξέρουν περισσότερο σε καταλαβαίνουν λιγότερο, αλλά δεν πειράζει επειδή η αγάπη είναι πιο δυνατή απ’όλα», η Τομσόν αδυνατεί να μας συντονίσει έστω σε έναν καλοκαιρινό feel good ρυθμό, που θα ήταν και το ταβάνι των δυνατοτήτων της ταινίας.
Οι διαβολογυναίκες (1955) Σκηνοθεσία: Ανρί-Ζορζ Κλουζό Πρωταγωνιστούν: Σιμόν Σινιορέ, Βέρα Κλουζό, Πολ Μερίς
Οι διαβολογυναίκες òòòòò Ένας αυταρχικός διευθυντής οικοτροφείου, η σύζυγος και η ερωμένη του σε δολοφονικά παιχνίδια και αξεδιάλυτες συνωμοσίες. Ένα μισάνθρωπο μανιφέστο μεταμφιεσμένο σε θρίλερ που προκαλεί ασφυξία
Το όνομα του Ανρί-Ζορζ Κλουζό μπορεί σήμερα να μην απολαμβάνει την αναγνώριση που αξίζει σε έναν από τους κορυφαίους μετρ, αλλά στην πραγματικότητα ο Γάλλος σκηνοθέτης δεν υπήρξε τίποτα λιγότερο από αυτό: στοιχειωμένος από ένα βλέμμα σκοτεινό και μισάνθρωπο, ο Κλουζό πάντρεψε την κοσμοθεωρία του με απαράμιλλη σκηνοθετική δεξιοτεχνία σε αριστουργήματα όπως «Το κοράκι» (1943), «Το μεροκάματο του τρόμου» (1953) και φυσικά «Οι διαβολογυναίκες» (1955), σπουδή χαρακτήρων μεταμφιεσμένη σε ανατριχιαστικό θρίλερ, που αποτελεί ιδανική αφετηρία γνωριμίας με τον σκηνοθέτη. «Οι διαβολογυναίκες» του ελληνικού τίτλου υποτίθεται πως είναι η σύζυγος (Βέρα Κλουζό, γυναίκα του σκηνοθέτη) και η ερωμένη (Σιμόν Σινιορέ) του τυραννικού διευθυντή ενός οικοτροφείου (Πολ Μερίς), που μια μέρα ενώνουν τις δυνάμεις τους για να απαλλαγούν από τη βία και την καταπίεση που εκείνος αδίστακτα ασκεί. Καλύτερα όμως θα ήταν κανείς να κρατήσει τον γαλλικό τίτλο στο μυαλό («Les Diaboliques»), που εσκεμμένα δεν διευκρινίζει ποιες δυνάμεις είναι οι αληθινά διαβολικές σε αυτό το ασφυκτικά ατμοσφαιρικό παιχνίδι, όπου όλοι μοιάζουν θύματα ενός κόσμου μολυσμένου εκ των έσω. Με μαεστρία που, χωρίς υπερβολή, δεν έχει όμοιό της (και αποτέλεσε αντικείμενο θαυμασμού από τον Χίτσκοκ), ο Κλουζό σκιαγραφεί ένα φαινομενικά ρεαλιστικό πεδίο καθημερινής ρουτίνας, και ύστερα το χαράζει με ύπουλες και ουσιαστικά βίαιες εξπρεσιονιστικές πινελιές. Το αποτέλεσμα είναι μια βαθιά αίσθηση τρόμου που παραμονεύει παντού, διαβρώνοντας τις πιο αθώες εικόνες και προσφέροντας τελικά μια ολικά απεγνωσμένη ματιά πάνω σε μια πραγματικότητα που δεν προσφέρει πιθανότητες εξέγερσης ή διαφυγής. Όπως κι αν το διαβάσει κανείς, είναι μακάβριο κι απελπιστικό, κι όμως διαβολικά απολαυστικό.
08/28 Προβολέας
8/8 -14/8
ποντικιart
www.topontiki.gr
Χ
ιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι σημαδεύονται με τατουάζ και χρησιμοποιούν το σώμα τους σαν καμβά για να ζωγραφίσουν, να γράψουν μηνύματα σε θεούς, δαίμονες, εραστές, να εκφράσουν αγάπες, θαυμασμό, πολιτικές ή θρησκευτικές απόψεις, να μιλήσουν για όσα τους ενθουσιάζουν ή όσα τους πλήγωσαν, να τρομάξουν τους εχθρούς τους ή απλώς να γοητεύσουν. Ανάλογα με την εποχή και τον πολιτισμό τους
Σίσσυ Παπαδάκη Τι κοινό έχουν ο ηλικίας 5.300 ετών Ότζι των Πάγων με τον 35χρονο Γιώργο που λιάζεται στη διπλανή ξαπλώστρα; Η βασίλισσα Βικτωρία με την Ατζελίνα Τζολί; Ο βασιλιάς Ξέρξης με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ; Γραμμές, τρίγωνα, τετράγωνα και σταυρούς, δράκους και αετούς, λουλούδια και καρδούλες, μαχαίρια και αστέρια, τον Χριστό, τον Τσε Γκεβάρα, «Σ’ αγαπώ μαμά, μπαμπά, Μαιρούλα, Αζόρ…», «Ζήτω η επανάσταση» και πολλά - πολλά άλλα χαραγμένα στο κορμί τους. Ο νεολιθικός Ότζι, ο Άνθρωπος των Πάγων, όταν ανακαλύφθηκε πριν από λίγες δεκαετίες, θύμιζε τον πρωταγωνιστή της σειράς «Prison Break». Είχε στο σώμα του 57 διαφορετικά τατουάζ, γραμμές και τριγωνάκια, τετράγωνα και μεγάλους σταυρούς. Το πιθανότερο είναι πως πίστευε ότι όλα αυτά τα σύμβολα ήταν μαγικά και τα έκανε ελπίζοντας πως, χαράζοντας πόδια, χέρια, πλάτη και στήθος, θα θεραπευόταν από διάφορες αρρώστειες. Μια κατά πολύ νεότερή του (300 π.Χ.) μούμια που βρέθηκε στην Αίγυπτο μάλλον στόλιζε το κορμί της για θρησκευτικούς λόγους, ενώ στους Σκύθες οι αρχηγοί ξεχώριζαν τα διάφορα τέρατα που είχαν ζωγραφισμένα στα μπράτσα τους.
Δείξε μου το Πληβείοι και βασιλιάδες έβαφαν το κορμί τους Αντιθέτως, στην Κίνα τα τατουάζ δεν προορίζονταν για ηγέτες, αλλά για τις πολύ χαμηλότερες τάξεις. Τα έκαναν συνήθως κλέφτες, δολοφόνοι, φυλακισμένοι, αλλά και σκλάβοι. Το ίδιο συνέβαινε αρχικά και στην Ιαπωνία. Αργότερα όμως τα τατουάζ έγιναν αγαπημένη συνήθεια των σαμουράι και πολύ μετά των μαφιόζων. Δούλοι ήταν εκείνοι στους οποίους χαράζονταν σημάδια στο σώμα και στην αρχαία Ελλάδα. «Μα, πώς είναι έτσι!» ήταν, περίπου, η αντίδραση των Αθηναίων όταν αντίκρισαν ζωγραφιές στα μπράτσα του Ξέρξη. Στην Περσία όμως τα τατουάζ, το πίρσινγκ, το βάψιμο του σώματος ήταν μια πολύ παλιά παράδοση, η οποία διατηρήθηκε εκατοντάδες χρόνια. Το πιο διάσημο λογοτεχνικό ντοκουμέντο για αυτό είναι ένα ποίημα του Ρουμί με θέμα έναν άνδρα που ζητούσε να του χαράξουν ένα λιοντάρι στο στήθος για να γίνει έτσι πιο δυνατός. Σύμβολα ρώμης ήταν και για τις διάφορες γερμανικές, κέλτικες και άλλες φυλές της Ευρώπης τα τατουάζ. Άλλοι, όπως οι Ρως, σκεπάζονταν με αυτά από την κορυφή ώς τα νύχια, άλλοι στόλιζαν τα χέρια τους, άλλοι μόνο τον λαιμό τους, μερικοί τα έβαφαν μπλε, όπως περιγράφει ο μάλλον όχι τόσο ενθουσιασμένος με το θέαμα Ιούλιος Καίσαρας. Στη δική του αυτοκρατορία μόνο οι δούλοι σημαδεύονταν. Και όταν αυτή η αυτοκρατορία έγινε χριστιανική, σχεδόν κανένας δεν χάραζε το σώμα του, καθώς κάτι τέτοιο θεωρείτο παγανιστική συνήθεια.
Σήμα κατατεθέν των ναυτικών και των γαλαζοαίματων Πολλοί, ωστόσο, από τους αξιωματικούς και τους ναύτες του Κουκ επέστεψαν στην πατρίδα τους με χαραγμένες ζωγραφιές στα μπράτσα. Σιγά - σιγά τα τατουάζ έγιναν το σήμα κατατεθέν όλων των ναυτικών του κόσμου. Αλώβητοι όμως δεν έμειναν ούτε οι γαλαζοαίματοι. Ένας πολεμιστής Ομάι που έφερε ο Κουκ
Τατουάζ για… διασκέδαση
Μέγκαν Φοξ
Πολλά χρόνια θα πρέπει να πέρασαν μέχρι να ξαναδούν οι Ευρωπαίοι τατουάζ, μιας και όταν ο εξερευνητής Μάρτιν Φρόμισερ, στις αρχές του 16ου αιώνα, γύρισε από ένα από τα ταξίδια του φέρνοντας ένα ζευγάρι Ινουίτ και το παιδί τους, με το που έγινε γνωστό πως η γυναίκα είχε χαραγμένες ζωγραφιές στο στήθος και στο μέτωπο, η ίδια η βασίλισσα Ελισάβετ Α’ του ζήτησε να τους της στείλει στο παλάτι για να διασκεδάζουν οι καλεσμένοι της. Και τα τρία μέλη της «σημαδεμένης οικογένειας» πέθαναν μέσα σε έναν μήνα. Σόου έγινε και ο «Χρωματισμένος πρίγκιπας» που έφερε ένας έμπορος, έναν αιώνα μετά, από την Ινδονησία. Και ο περίφημος Τζέιμς Κουκ γυρνώντας από τα πολλά ταξίδια του γοήτευε με ιστορίες οι οποίες είχαν πρωταγωνιστές «Αγρίους με τατού». Εκείνος ήταν ο πρώτος ο οποίος χρησιμοποίησε τη λέξη «τατού». Με τον τρόπο αυτόν πρόφερε τη λέξη «τατάου», την οποία χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της Ταϊτής για να περιγράψουν τα σχέδια που έκαναν στο κορμί τους. «Το έχουν συνήθειο σε πολλά νησιά να χαράζουν το σώμα τους» έγραφε ο Κουκ στα ημερολόγιά του. «Είναι μια φρικτή διαδικασία. Πρέπει να πονάνε πολύ».
Γουένγουορθ Μίλερ
8/8 -14/8
ποντικιart
Προβολέας 09/29
www.topontiki.gr
τατουάζ σου, να σου πω ποιος είσαι από την Ταϊτή εντυπωσίασε τη βρετανική αυλή. Μερικά χρόνια αργότερα, λίγο πριν ταξιδέψει στους Αγίους Τόπους, ο Γεώργιος Ε’ χάραξε στο μπράτσο του τον «Σταυρό της Ιερουσαλήμ». Πλάι του προστέθηκε, κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην Ιαπωνία, ένας γιαπωνέζικος δράκος. Τατουάζ στην Ιαπωνία έκαναν και οι δύο πρίγκιπες γιοι του και από ’κεί και πέρα το χάραγμα συμβόλων στο μπράτσο κατέληξε οικογενειακή παράδοση. Τατουάζ είχαν και επιδείκνυαν ακόμα οι Γερμανοί Κάιζερ, ο τσάρος Νικόλαος, ο Αλφόνσος της Ισπανίας. Γυναίκες εστεμμένες φαίνεται πως απέφευγαν το σημάδεμα. Μόνο μία φημολογείται πως το τόλμησε. Η βασίλισσα Βικτωρία λέγεται πως είχε μια μικρή ζωγραφιά, σε απόκρυφο σημείο.
Στο ντιβάνι του ψυχίατρου «Όλα αυτά δεν είναι παρά σημάδια επιστροφής σε μια κτηνώδη κατάσταση» έλεγε ο Γκαίτε, ενώ ο Κάφκα διέκρινε πίσω από τα τατουάζ ενοχικά σύνδρομα. Πολλοί ψυχίατροι εντόπισαν, κατά καιρούς, και άλλα προβλήματα προσπαθώντας να διαβάσουν όλα αυτά τα μηνύματα στο κορμί: άκρατο ναρκισισμό, μαζοχισμό, διάθεση αυτοτραυματισμού, ψυχοπαθητικές προσωπικότητες, παραβατικές τάσεις, αισθηματικά τραύματα που δεν έχουν επουλωθεί. Για πολλά χρόνια τα τατουάζ αντιμετωπίζονταν με πολύ μεγάλη επιφύλαξη. Στα διάφορα εξωτικά νησιά οι ιθαγενείς εξακολουθούσαν να διατηρούν την πολύ παλιά αυτή παράδοση, στον δυτικό κόσμο όμως το να χαράζεις σύμβολα, λέξεις, ζωγραφιές στο σώμα σου αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά «φρικιά» του τσίρκου, απατεώνες, εγκληματίες, ψυχασθενείς, ανθρώπους χαμηλότατου κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου.
Κάποτε στη Δύση Το τατουάζ της βασίλισσας μπορεί να το απολάμβαναν λίγοι και εκλεκτοί της, τις διάφορες ζωγραφιές στα σώματα γυναικών στο Φαρ Ουέστ όμως τις έβλεπαν όλοι. Οι πρώτες Αμερικανίδες με σχέδια στο σώμα αποτελούσαν θέαμα, μαζί με τη «Γυναίκα με τα γένια» σε τσίρκο. Την πιο παλιά από αυτές, την Όλιβ Ότμαν, γύρω στα 1850, όταν ήταν πολύ μικρή, την είχαν απαγάγει Ινδιάνοι. Εκείνοι ήταν που ζωγράφισαν, ακολουθώντας πολύ παλιές παραδόσεις τους, διάφορα σύμβολα στο κορμί της. Χάρη σε αυτά έγινε αμέσως διάσημη, όταν, στα 19 της πια, σώθηκε από την αιχμαλωσία. Θύμα απαγωγής από Ινδιάνους λέγεται πως υπήρξε και η Νόρα Χίλντεμπεργκ. Αργότερα όμως αποκαλύφθηκε πως τα τατουάζ της τα έκανε ο άντρας της για να κερδίζουν χρήματα από παραστάσεις τσίρκου. To παράδειγμά της, στη συνέχεια, ακολούθησαν και άλλες πολλές.
Ντέιβιντ Μπέκαμ
Τατουάζ με γκλαμουριά
Αντζελίνα Τζολί
Από το 1950 η κατάσταση άρχισε να αλλάζει σταδιακά. Η δερματοστιξία άρχισε να γίνεται τέχνη και εμφανίστηκαν οι πρώτοι καλλιτέχνες του είδους. Τα έργα που έφτιαχναν πάνω σε σώματα προκαλούσαν τον θαυμασμό, αλλά ελάχιστοι ήταν εκείνοι οι οποίοι επιθυμούσαν να γίνουν σαν τα μοντέλα τους. Γι’ αυτό θα χρειαζόταν ακόμα μισός αιώνας, οι επιταγές της μόδας και πολλές διασημότητες. Από τα πιο διάσημα τατουάζ εκείνα της Ατζελίνα Τζολί. Πάνω στο σώμα της έχει από τίγρεις ώς τις γεωγραφικές συντεταγμένες των τόπων όπου γεννήθηκαν τα παιδιά της. Τατουάζ με θέμα τα παιδιά του έχει κάνει και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Τα μπράτσα του Μαραντόνα κοσμούν ο Τσε Γκεβάρα και ο Φιντέλ Κάστρο. Η Lady Gaga έχει στολίσει με αυτά μόνο τη μία πλευρά του σώματός της, διότι την άλλη είχε υποσχεθεί στον μπαμπά της να την αφήσει «καθαρή». Σε κάθε ντεκολτέ, πλάτη, μπράτσο σχεδόν κάθε χολιγουντιανού σταρ διακρίνεται μια, τουλάχιστον, λεξούλα ή ένα σημαδάκι. Όλοι αυτοί είναι ο βασικότερος λόγος τώρα πια που τα καλοκαίρια οι παραλίες γίνονται ζωντανή ταπισερί. Κάθε τατουάζ όμως εκπέμπει και αυτό και το σημείο όπου έχει χαραχθεί, κάθε φορά, ένα πολύ προσωπικό μήνυμα που μπορεί να διαβαστεί με διάφορους τρόπους.
10/30 Βιβλίο
8/8 -14/8
ποντικιart
www.topontiki.gr
Ελληνικά νουάρ αναγνώσματα Δύο νέες φωνές της εγχώριας αστυνομικής λογοτεχνίας συνεχίζουν ευδοκίμως στον δρόμο που άνοιξε ο ανεπανάληπτος Γιάννης Μαρής Ξενοφών Μπρουντζάκης
Γιάννης Μαρής Τα χέρια της Αφροδίτης Εισαγωγή: Ανδρέας Αποστολίδης Εκδόσεις: Άγρα Σελ.: 290 Όπως μαθαίνουμε από την εισαγωγή του Ανδρέα Αποστολίδη, το μυθιστόρημα αυτό του Μαρή δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1963 στην εφημερίδα «Απογευματινή», σε τριάντα τρεις καθημερινές συνέχειες με τίτλο «Στην Ξένη πόλη». Σε μορφή βιβλίου εκδόθηκε σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, το 1972, από τις εκδόσεις Περγαμηνή με τον τίτλο «Τα χέρια της Αφροδίτης», για να κυκλοφορήσει εκ νέου πρόσφατα στη θαυμάσια έκδοση της Άγρας. Μια νεαρή κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη αποφασίζει να πάρει το τρένο για την Αθήνα προκειμένου να συναντήσει εκεί τον δίδυμο αδελφό της. Στην Λάρισα, στο τρένο επιβιβάζεται ο Αθηναίος δημοσιογράφος Μακρής με τον οποίο και γνωρίζονται. Η συνέχεια θα αποδειχτεί συναρπαστική. Η πλοκή του μυθιστορήματος βασίζεται στο κυνήγι ενός θησαυρού τον οποίο έθαψαν οι ναζί φεύγοντας από την Ελλάδα. Ας σημειώσουμε ότι μόλις έναν χρόνο πριν, το κυνήγι του Άιχμαν είχε λήξει για τους Εβραίους με την καταδίκη του ναζί σε θάνατο στις 11 Δεκ. του 1961 και τον απαγχονισμό του την 1η Ιουνίου του 1962. Ο Μαρής στο μυθιστόρημά του αυτό έχει σαν θέμα το κυνήγι ενός εγκληματία πολέμου από τις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ, ο οποίος καταλήγει στην Ελλάδα με το δέλεαρ ενός θαμμένου θησαυρού.
Ιερώνυμος Λύκαρης Μαύρα Κουφέτα Εκδόσεις: Καστανιώτη Σελ.: 410
Χίλντα Παπαδημητρίου Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς Εκδόσεις: Μεταίχμιο Σελ.: 348
Μετά το «Ρομάντζο των καθαρμάτων» που κυκλοφόρησε το 2011, ο Λύκαρης επανέρχεται με ένα επίσης ογκώδες νουάρ του οποίου η πλοκή ξεπερνά αυτή τη φορά τα στενά σύνορα της πατρίδας μας, μιας και η απλή φαινομενικά υπόθεση, πάνω στην όποια κτίζεται η πολυδαίδαλη εξέλιξη, μας παραπέμπει στη λαβωμένη Ρωσία μετά την πολύκροτη πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας. Μια από τις πρώτες συνέπειες της πτώσης ήταν η εμφάνιση εγκληματικών οργανώσεων οι οποίες διέθεταν ήδη την «τεχνογνωσία» από τη δράση τους στο παλιό καθεστώς σε θέσεις ιδιαίτερες προκειμένου να κρατούν ζωντανό και θαλερό το «ανθρώπινο πρόσωπο» του σοβιετικού σοσιαλισμού. Όλα ξεκινούν όταν η εγγονή μας Ρωσίδας καθηγήτριας εξαφανίζεται στην Ελλάδα. Από κει και πέρα αρχίζει ένα απίθανο γαϊτανάκι που συνδέει τις πιο απρόβλεπτες καταστάσεις με τα πιο απίθανα πρόσωπα χαρίζοντας στην πραγματικότητα έναν εκρηκτικό χαρακτήρα. Όλη αυτή η περιπέτεια που τρέχει στα ίχνη της χαμένης εγγονής Σόνιας φέρνει στο φως όλες εκείνες τις καταιγιστικές αλλαγές που ακολούθησαν την πτώση του σοβιετικού καθεστώτος μέσα από τη δράση διάφορων μαφιών οι οποίες εξαπλώθηκαν σε όλα τα σημεία του πλανήτη – όπως και στα μέρη μας. Μαζί με τις εγκληματικές διακλαδώσεις στις οποίες μοιραία μας οδηγεί η αναζήτηση, ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποκτούν οι εσωτερικές ανθρώπινες συγκρούσεις που έχουν ως κινητήρια δύναμη τις ιδεολογικές καταβολές των ηρώων.
Μια αστυνομική περιπέτεια με κλασική συνταγή μεταφερμένη στα καθ’ημάς και εμπλουτισμένη με μια ξεχωριστή όσο και μελωδική νότα: αυτή της μουσικής. Η συγγραφέας εκμεταλλεύεται τις αντιπαλότητες και τις μνησικακίες που γεννά ο χώρος του θεάματος. Μικρότητες και ζηλοφθονίες καλύπτονται πίσω από τα ψιμύθια που απαιτεί η σκηνή και η ανηλεής έκθεση στο πλήθος. Μετά την τελευταία συναυλία μιας περιοδείας, ένας Έλληνας ροκ σταρ βρίσκεται δολοφονημένος σ’έναν απόκρημνο γκρεμό της Κρήτης. Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας καθ’όλα πειστικός αστυνόμος της ΓΑΔΑ που βρίσκεται στον τόπο του εγκλήματος την πρώτη μέρα των διακοπών του… Παράλληλα με την εξέλιξη της υπόθεσης, η συγγραφέας στήνει ένα σκηνικό γύρω από το ελληνικό σταρ-σίστεμ με όλη την απελπιστικά επαρχιώτικη δυναμική του. Σε όλη την εξέλιξη, ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με την ελληνική εκδοχή της ροκ σκηνής, αλλά κυρίως με τις σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα από την απόλυτη εξουσία της «φίρμας» απέναντι στους υπόλοιπους, οι όποιοι αναγκάζονται να βρίσκονται υπό ένα συνεχές καθεστώς μειονεξίας και εξάρτησης. Το δε αστείο είναι ότι όσο πιο μίζερη και ατάλαντη είναι η πραγματική δυναμική της «Αξίας» τόσο πιο θρησκευτικά-ιδεολογικά χαρακτηριστικά λαμβάνει. Παράδειγμα ελληνικής πατέντας, η ομιχλώδης όσο και προσοδοφόρα –για όσους τη διακινούν– διάκριση ανάμεσα στο λεγόμενο «έντεχνο τραγούδι» και στο (προφανώς, για τους εμπνευστές της «πατέντας»)… άτεχνο !
«Η λοταρία της Εταιρείας Συγγραφέων» «Στην Ψωροκώσταινα», έλεγε ο πατέρας μου τη δεκαετία του εξήντα, εκεί στο νεόκτιστο πατρικό μας, τέρμα Καραγάτση, «οι μισοί πουλάνε λαχεία και οι άλλοι μισοί αγοράζουν». Δέκα χρόνια αργότερα, το αγαπημένο ρητό του πατέρα μου το συνάντησα σε ένα διήγημα του Μπόρχες, με τίτλο «Η λοταρία της Βαβυλώνας». Στη σύντομη ιστορία του περιγράφει μια φανταστική Βαβυλώνα, στην οποία οι άνθρωποι υπόκεινται σε μια αέναη λοταρία. Οι Βαβυλώνιοι έδωσαν τις ζωές τους στην τύχη. Και οι μόνοι που
Σωτήρης Παστάκας
βρίσκονται πάνω από την τύχη –πανίσχυροι και μυστικοί– είναι οι υπάλληλοι της εταιρείας που διεξήγαγε τη λοταρία. Στο τέλος του διηγήματος, ο Μπόρχες αναρωτιέται αν τελικά υπήρχε εταιρεία… Τον δικαιολογούμε, γιατί όταν έγραφε το διήγημα η δική μας Εταιρεία Συγγραφέων δεν είχε γεννηθεί ακόμα. Η Εταιρεία μας λοιπόν διεξάγει ετήσιες λοταρίες για συμμετοχή των μελών της σε διάφορα λογοτεχνικά φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτε-
ρικό και καλά κάνει, από τη στιγμή που δεν ακολουθεί κανένα αξιολογικό κριτήριο για την εγγραφή των μελών της. Η λοταρία της Εταιρείας Συγγραφέων τα τελευταία χρόνια κληρώνει πάντα τα ίδια άτομα (αυτό ούτε ο Χ.Λ. Μπόρχες θα μπορούσε να το φανταστεί). Οι πρόεδροι αλλάζουν, ενώ οι κληρούχοι παραμένουν οι ίδιοι όπως εξάλλου και τα ερωτήματα: -Ποιος; Ο Πάτις Κονδύλης και η συμμορία του; (που θα ’ λεγε κι ο Καραγάτσης). Ας γελάσω!
ποντικιart
8/8 -14/8
Bαρόμετρο 11/31
www.topontiki.gr
Εγκαινιάστηκε η έκθεση «In Medias Res (Στη μέση των πραγμάτων) / Στον πηγαιμό για την Ιθάκη», στο Ίδρυμα Κυδωνιέως. Παλιοί και νεότεροι καλλιτέχνες συνομιλούν μέσα από τα έργα τους στο αρχοντικό της οικογένειας Σόνια Μαγγίνα
«Χωρίς τίτλο» του Κωνσταντίνου Φαζού
Κάθε έργο, μια Ιθάκη Η έννοια θεσμός είναι συχνά - πυκνά παρεξηγημένη στην Ελλάδα και πολλές φορές απαντάται είτε σε νεόκοπες, υπερφιλόδοξες διοργανώσεις είτε σε άλλες που προασπίζονται τον χαρακτηρισμό μένοντας στατικές και βαλτωμένες. Η ενδιαφέρουσα, από κάθε άποψη, πολυποίκιλη εικαστική συνάντηση που φιλοξενεί το Ίδρυμα Πέτρου και Μαρίκας Κυδωνιέως στην Άνδρο μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου, για τη 19η διοργάνωση του εκθεσιακού θεσμού «Πλόες», μας θυμίζει για τα καλά τι σημαίνει ένας πολιτιστικός θεσμός να στέκει όρθιος και σταθερός, σημείο αναφοράς παρά τη λαίλαπα που μαίνεται, και να παραμένει δημιουργικός, φρέσκος και σύγχρονος. Στο αρχοντικό που έζησαν όλη τους τη ζωή ο Πέτρος και η Μαρίκα Κυδωνιέως και που πλέον στεγάζει τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες του Ιδρύματος στη Χώρα της Άνδρου, συναντιούνται 119 έργα 20 καλλιτεχνών, τόσο καταξιωμένων όσο και εκπροσώπων μιας νέας γενιάς, με την ελληνική πραγματικότητα αλλά και τον Καβάφη. Το μαρτυρά άλλωστε ο διττός τίτλος της έκθεσης «In Medias Res (Στη μέση των πραγμάτων) / Στον πηγαιμό για την Ιθάκη», μια και η – επί 19 συναπτά έτη στο ίδιο πόστο – επιμελήτρια Αθηνά Σχινά, τιμώντας τα 150 χρόνια από τη γέννηση και τα 80 από τον θάνατο του Καβάφη, συνόδευσε κάθε έργο με στίχους από ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή. Οι πάντα φιλόξενοι άνθρωποι του Ιδρύματος, από τον πρόεδρο του Δ.Σ. Νίκο Σιγάλα, τον αντιπρόεδρο Δημήτρη Σιγάλα και τη γραμματέα Έρη Μανούσου-Σιγάλα μέχρι την Ανδριάνα Χαλά, που στέκεται πάντα στις πόρτες του αρχοντικού έτοιμη να καλοδεχτεί κάθε επισκέπτη, και τον Νίκο Χατζηγεωργίου, που φροντίζει για κάθε μικρολεπτομέρεια, άνοιξαν – όπως κάθε χρόνο – το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου τις πόρτες τους υποδεχόμενοι ένα πολύβουο μελίσσι επισκεπτών, ντόπιων και τουριστών (και όχι μόνο Ελλήνων – ένα ζευγάρι μεσήλικων Αυστριακών περίμενε υπομονετικά στην ουρά για να μπει στην έκθεση). Παρόντες στα επίσημα εγκαίνια ήταν ο δήμαρχος του νησιού Γιάννης Γλυνός αλλά και οι πρεσβευτές της Αργεντινής Χόρχε Μαστροπιέτρο – ο οποίος μας εντυπωσίασε εκφωνώντας την ομιλία του στα ελληνικά –, της Ιαπωνίας Χιρότσι Τόντα και του Μεξικού Ταρσίτσιο Ναβαρέτε Μόντες ντε Όκα.
Γλάροι σε μια πυκνοκατοικημένη ζωή Νωρίτερα και ενώ ο ήλιος έλαμπε και η θάλασσα σε προσκαλούσε στην αγκαλιά της, περάσαμε το κατώφλι του αρχοντικού για να δούμε μαζί με τους καλλιτέχνες την έκθεση. Γιατί και οι ίδιοι ήθελαν να δουν πώς είχαν συναντηθεί τα έργα τους με τα έργα των συναδέλφων τους. «Τα έργα είναι σαν τα παιδιά, όταν φύγουν από το εργαστήρι δεν ξέρεις τι θα κάνουν, αποκτούν δική τους ζωή» μας λέει ο Μανώλης Χάρος, ο οποίος φανταζόταν ότι η ενότητα έργων του, ξέχειλων από χρώμα και πάθος, θα παρουσιαζόταν ενιαία, αλλά τη βρήκε μοιρασμένη σε διάφορα σημεία του Ιδρύματος. Σε μια αίθουσα δε, δύο μεγάλων διαστάσεων πίνακές του και δύο μικρότερα τρισδιάστατα έργα, «Οι Γλάροι», αντιπαρατίθενται με τις στριμωγμένες ζωές και συνευρέσεις ανθρώπων, ζώων και μηχανών κι ενώ οι «Γλάροι» του Χάρου πετούν ελεύθεροι, οι κατακλυσμικές εικόνες του Αβραμίδη κάνουν – τουλάχιστον τους κατοίκους της πρωτεύουσας – να νιώθουν πιο έντονα το πόσο πυκνοκατοικημένη είναι όχι μόνο η Αθήνα, αλλά η ίδια η ζωή.
Δημόσιοι υπάλληλοι σε κλουβί Εκεί συναντιούνται ο υπερμεγέθης λαμπερός φυσικός κόσμος της γλύπτριας Αφροδίτης Λίτη – τόσο το δελφίνι της όσο και η πεταλούδα είναι έτοιμα να ξεκινήσουν ένα ταξίδι… – με τους «Δημόσιους Υπαλλήλους» της Βίκυς Γεωργιοπούλου, μιας νέας εικαστικού που αποτελεί ένα γρανάζι του εκπαιδευτικού συστήματος, έτοιμο να κριθεί υπεράριθμο ή και να απολυθεί το επόμενο χρονικό διάστημα. Η αυτοπροσωπογραφία της μέσα σε ένα κλουβί διηγείται από μόνη της μια ολόκληρη ιστορία – και μας μιλά για μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων που άλλα ονειρεύονται και άλλα κάνουν, απλώς και μόνο για να επιβιώσουν... «Ο νέος καλλιτέχνης, αν δεν έχει λυμένο το οικονομικό, είναι ακρωτηριασμένος, μέρος του μόνο μπορεί να αφιερώσει στην τέχνη…» μας λέει η νεαρή εικαστικός, που ωστόσο επισημαίνει: «η ζωγραφική μού δίνει ζωή, χωρίς αυτήν θα ήταν σαν να είχα στερηθεί την ελευθερία μου»... Ο Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος βρήκε τα έργα του, πίνακες όπου συναντιούνται πόλεις βγαλμένες από σελίδες κόμικς με το χρυσό του ήλιου, βγαλμένο από τη βυζαντινή και την ασιατική παράδοση, να συνομιλούν με τα πολλά πρόσωπα του φεγγαριού της Ιουλίας Βεντίκου. Η ευαισθησία, η παιδικότητα, η φαντασία βρίσκουν διαφορετικές εκφράσεις στο «Σ’αγαπώ» και το «Δώρο από τον πρίγκιπα» της Μαρίας Γιαννακάκη και στα έργα «Μπορούμε να φυτέψουμε αγάπη;» και «Αποκάλυψη» της Ιωάννας Καφίδα. Εξαιρετικά δυνατά σου φωνάζει το πόσο δύσκολο είναι να κρατάς ισορροπία και το πώς μπορεί να σε πνίξει αυτή σου η προσπάθεια στο «Χωρίς τίτλο» του Κωνσταντίνου Φαζού ενώ η «Προσωπική μυθολογία» του Γιώργου Τσεριώνη αποτελείται από κομμάτια στα οποία είναι αδύνατον να μην αναγνωρίσεις κάτι δικό σου… Μέσα σε αυτούς τους χώρους, ενός αρχοντικού που, ας μην ξεχνάμε, κάποτε ήταν σπίτι και συνεχίζει να κουβαλά αυτήν τη θαλπωρή, δανείζοντάς τη στα έργα που φιλοξενεί κάθε καλοκαίρι, φέτος απλώνονται πολύχρωμα, χιουμοριστικά, σαρκαστικά ή και σκοτεινά νήματα. Επαφίεται στον επισκέπτη το ποιο θα αρπάξει για να κάνει το ταξίδι προς τη δική του Ιθάκη… «O πύργος» της Βίκυς Γεωργιοπούλου
12/32 Ιστορία
8/8 -14/8
ποντικιart
www.topontiki.gr
Τα Νέμεα τελούνταν κάθε δύο χρόνια στη διάρκεια της δεύτερης πανσελήνου μετά το θερινό ηλιοστάσιο και είχαν πανελλήνιο χαρακτήρα. Στα Νέμεα διεξάγονταν «στεφανίτες αγώνες», πράγμα που σημαίνει ότι το έπαθλο ήταν ένα στεφάνι
Ο Οφέλτης, γιος του τοπικού ηγεμόνα ή ιερέα Λυκούργου
Α Νέμεα Οι αγώνες που αναβίωσαν στην εποχή μας Νεμέα 573 π.Χ. Το 576 π.Χ., δίπλα στη σημερινή Αρχαία Νεμέα (Ηράκλειο), υπήρχε το ιερό του Δία, με ξενώνα, λουτρά και στάδιο, όπου διεξάγονταν κάθε τέσσερα χρόνια τα Νέμεα
ρχικά, η γιορτή γινόταν προς τιμήν ενός μικρού παιδιού, του Οφέλτη, που λέγεται ότι ήταν γιος του τοπικού ηγεμόνα ή ιερέα Λυκούργου. Σύμφωνα με τους τοπικούς μύθους του Άργους, οι «επτά στρατηγοί», μεταξύ των οποίων ήταν ο Άδραστος και ο Πολυνίκης, στην εκστρατεία τους εναντίον των Θηβών πέρασαν από τη Νεμέα. Κάποια στιγμή δίψασαν και ζήτησαν από την τροφό του Οφέλτη να τους δείξει μια πηγή προκειμένου να ξεδιψάσουν. Η Υψιπύλη άφησε το παιδί που κρατούσε στην αγκαλιά της πάνω στα χόρτα και προθυμοποιήθηκε να τους δείξει την παρακείμενη πηγή. Ο δράκος, όμως, που φυλούσε την πηγή θανάτωσε το παιδί. Τότε, οι επτά στρατηγοί αποφάσισαν να οργανώσουν νεκρικούς αγώνες προς τιμήν του Οφέλτη, τον οποίο ονόμασαν μετά θάνατον Αρχέμορο, δηλαδή αρχή της μοιραίας περιπέτειας που θα κατέληγε στον θάνατό τους. Εδώ, ας σημειώσουμε ότι εορτάζονταν κι άλλες παρόμοιες νεκρικές πανηγύρεις στην περιοχή και ότι πιθανόν οι αγώνες αυτοί να υπέκρυπταν μιαν ανανεωτική αίσθηση απέναντι στον θάνατο. Αργότερα, αυτή η γιορτή προς χάριν του Οφέλτη έγινε γιορτή του Δία, διατηρώντας ωστόσο τον νεκρικό της συμβολισμό όπως αυτός γινόταν φανερός από τα μαύρα ιμάτια που συνήθιζαν να φορούν οι Ελλανοδίκες και από το ιερό άλσος κυπαρισσιών που περιέβαλλε το ιερό του Δία. Τελικά, επικράτησε οι γιορτές να γίνονται προς τιμήν του πατέρα των θεών και των ανθρώπων, ο οποίος ανακηρύχτηκε ευεργέτης και προστά-
της των αγώνων που λάμβαναν χώρα. Στη Νεμέα υπήρχε το ιερό του Δία, ένα από τα σημαντικότερα ιερά των Ελλήνων, και οι αθλητικοί αγώνες διοργανώνονταν ως μέρος του κύκλου των εορτών προς τιμήν του Δία. Τα Νέμεα, μαζί με τα Ολύμπια, τα Ίσθμια και τα Πύθια, ήταν οι σπουδαιότεροι αθλητικοί αγώνες στην αρχαία Ελλάδα. Στη διάρκειά τους σταματούσε κάθε εχθροπραξία ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις με ιερή εκεχειρία.
Ιστορία της περιοχής και των αγώνων Αρχικά, η Νεμέα δεν ήταν πόλη – ούτε καν οικισμός. Η περιοχή στην οποία διέμεναν μερικοί ιερείς αποτελούσε προσκυνηματικό τόπο που συγκέντρωνε πλήθος προσκυνητών. Οι Αγώνες καθιερώθηκαν το 573 π.Χ., σε μιαν εποχή που η πόλη της Νεμέας αποτελούσε τμήμα της πόλης - κράτους των Κλεωνών, ενός οικισμού που σώζεται ώς τις μέρες μας ως Αρχαίες Κλεωνές. Αργότερα, η Νεμέα και οι αγώνες πέρασαν στην κατοχή του Άργους και από το 270 π.Χ. διεξάγονταν εκεί έχοντας ήδη απολέσει το θρησκευτικό τους περιεχόμενο. Τα Νέμεα τελούνταν κάθε δύο χρόνια στη διάρκεια της δεύτερης πανσελήνου μετά το θερινό ηλιοστάσιο και είχαν πανελλήνιο χαρακτήρα. Στα Νέμεα διεξάγονταν «στεφανίτες αγώνες», πράγμα που σημαίνει ότι το έπαθλο ήταν ένα στεφάνι. Οι αγώνες διαρκούσαν πέντε μέρες και την ευθύνη της διοργάνωσης και της διεξαγωγής τους την αναλάμβαναν οι περίφημοι Ελλανοδίκες. Το στάδιο της Νεμέας που φιλο-
8/8 -14/8
ποντικιart
Ιστορία 13/33
www.topontiki.gr
Το αρχαίο στάδιο της Νεμέας
Η ύσπληγξ σε λειτουργία, στα πρώτα Σύγχρονα Νέμεα, το 1996
ξενούσε τους αγώνες κατασκευάστηκε στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. και είχε χωρητικότητα 40.000 θεατών, ενώ το μήκος του στίβου έφτανε τα 178 μέτρα.
Ομοιότητες και διαφορές Τα Νέμεα ως πανελλήνιοι αγώνες τοποθετούνται μέσα στις πιο σημαντικές αθλητικές διοργανώσεις της αρχαίας Ελλάδας μετά τα Ολύμπια, τα Πύθια και τα Ίσθμια. Ως αγώνες είχαν περισσότερες ομοιότητες με αυτούς που διεξάγονταν στην Ολυμπία, που δεν είχαν στο πρόγραμμά τους μουσικούς αγώνες, όπως συνέβαινε με τα Ίσθμια και τα Πύθια. Αυτό γίνεται φανερό μέσω των θεάτρων. Στον Ισθμό της Κορίνθου και στους Δελφούς παρατηρεί κανείς την ύπαρξη θεάτρων – απαραίτητων για τη διεξαγωγή μουσικών αγώνων – σε αντίθεση με τη Νεμέα και την Ολυμπία, όπου οι ανασκαφές δεν έφεραν στο φως θεατρικούς χώρους παρά μόνο στάδια, όπως αυτό που ήρθε στο φως 400 μέτρα νοτιοανατολικά του ναού του Δία. Πρόκειται για ένα στάδιο κτισμένο στην πλαγιά του λόφου, του οποίου το βόρειο τμήμα στηριζόταν σε τεχνητή αναβαθμίδα.
Το στάδιο Το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, υπό την αιγίδα της Σχολής Κλασικών Σπουδών, ξεκίνησε ανασκαφές στη Νεμέα από το 1974. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ Steven G. Miller ήταν εκείνος που με την επιμονή του ανέδειξε το αρχαίο στάδιο. Η ανασκαφή ολοκληρώθηκε το 1991 και στη συνέχεια οργανώθηκε
η αναβίωση των Νεμέων, με τους πρώτους αγώνες που έγιναν το 1996. Το στάδιο που ήρθε στο φως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Τον μακρόστενο στίβο όριζε περιτρέχοντάς τον ένα αυλάκι νερού. Στο ένα άκρο του σταδίου βρισκόταν μια γραμμή από πέτρες που σηματοδοτούσαν την αφετηρία με αυλάκια για τα πόδια των αθλητών. Δίπλα υπήρχε το ανάχωμα όπου κάθονταν οι θεατές. Το στάδιο της Νεμέας είχε επίσης ειδικά διαμορφωμένο χώρο - εξέδρα, όπου κάθονταν για να εποπτεύουν τους αγώνες οι Ελλανοδίκες. Ο χώρος αυτός ονομαζόταν Ελλανοδικαιώνας. Το στάδιο της Νεμέας έχει πολλές ομοιότητες με το αντίστοιχο της Ολυμπίας και επιπλέον μας δίνει τη μοναδική δυνατότητα να κατανοήσουμε με μεγάλη ακρίβεια την πρακτική της διεξαγωγής των αρχαίων αθλητικών αγώνων. Έτσι, έχουμε μιαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πληροφορία χάρη στην παρατηρητικότητα και επινοητικότητα του Έλληνα καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Πάνου Βαλαβάνη. Από τα ευρήματα των ανασκαφών, ο καθηγητής κατάφερε να «εμπνευστεί» μια μηχανή άφεσης, η οποία στηριζόταν στην τεχνική του καταπέλτη, που ήταν γνωστή στα χρόνια του Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας. Ο μηχανισμός αυτός εξασφάλιζε τη δίκαιη εκκίνηση των αθλητών.
Η σήραγγα της Νεμέας Ενδιαφέρον με ιδιαίτερες προεκτάσεις έχει και η σήραγγα του σταδίου, που χρονολογείται περίπου στα μισά του 4ου π.Χ. αιώνα. Η σήραγγα
της Νεμέας, που είχε κατασκευαστεί στην είσοδο του σταδίου και τη διέρχονταν οι αθλητές προκειμένου να βρεθούν στον στίβο, άλλαξε τα δεδομένα στην αρχιτεκτονική ιστορική αντίληψη που τοποθετούσε τις κατασκευές σηράγγων στη ρωμαϊκή περίοδο. Με αυτή την αφορμή επανεκτιμήθηκαν οι αντίστοιχες σήραγγες είσοδοι των σταδίων της Ολυμπίας, της Επιδαύρου και των Αθηνών, που τοποθετούνταν κατασκευαστικά επίσης κατά τη ρωμαϊκή περίοδο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη σήραγγα της Νεμέας θεωρείται σημαντική και για τις επιγραφές της που βρέθηκαν χαραγμένες στους τοίχους – κάτι σαν σύγχρονα γκράφιτι. Σε ένα σημείο είναι χαραγμένο το όνομα Τελέστας. Το όνομα ταυτοποιείται με τον Ολυμπιονίκη Τελέστα, ο οποίος νίκησε στο αγώνισμα της πυγμαχίας παίδων, το 340 π.Χ. Πάνω από το όνομα του Τελέστα και με διαφορετικούς χαρακτήρες είναι χαραγμένη η λέξη «νικώ» και φυσικά δεν είναι αποσαφηνισμένο σε ποιον απευθύνεται. Στο άλλο άκρο της σήραγγας βρίσκονταν τα αποδυτήρια. Η ανακάλυψή τους και η βεβαιότητα ότι πρόκειται για χώρους αποδυτηρίων έκανε τους αρχαιολόγους να επανεξετάσουν την ύπαρξη κάποιων παρόμοιων χώρων σε άλλες ανασκαφές, των οποίων η λειτουργία δεν είχε αποσαφηνιστεί. Η θολωτή σήραγγα με τον χώρο των αποδυτηρίων – που ο Παυσανίας ονομάζει «κρυπτή είσοδο» – μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτή χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από τους αθλητές και τους Ελλανοδίκες και όχι από τους θεατές.
Τα αγωνίσματα Τα αγωνίσματα που λάμβαναν χώρα στα Νέμεα ήταν τα έξης: Γυμνικοί Αγώνες l Στάδιο (178 μέτρα) l Δίαυλος (355 μέτρα) l Ίππιο (710 μέτρα) l Δόλιχος (3.600 μέτρα) l Οπλίτης δρόμος (3.600 μέτρα) l Παγκράτιο l Πυγμή l Πάλη l Πένταθλο Ιππικοί αγώνες l Τέθριππο (πάνω από 8.400 μέτρα) l Ξυνορίδα (5.600 μέτρα) l Κέλητας (4.200 μέτρα)
Η σύγχρονη αναβίωση των αγώνων Το 1996 στον χώρο του αρχαίου σταδίου της Νεμέας με πρωτοβουλία του «Συλλόγου για την αναβίωση των Νεμέων αγώνων» αναβίωσαν τα αγωνίσματα και οι αθλητές αγωνίστηκαν με τους κανόνες των αρχαίων αγώνων. Η αναβίωση αυτή επαναλήφθηκε το 2000, το 2004 και το 2008. Υποθέτουμε – δίχως να το έχουμε διασταυρώσει – ότι δυστυχώς δεν επαναλήφθηκαν λόγω της οικονομικοπολιτικής κρίσης που μεσολάβησε…
xenofonb@gmail.com
16/36 Επτά
8/8 -14/8
ποντικιart
www.topontiki.gr
ΠΕΜΠΤΗ 8.8 «Οι Κυκλάδες όπως τις θυμάμαι», στην Τήνο ◗ Αυτός είναι ο τίτλος της νέας έκθεσης του Σπύρου Πουλημένου, που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Τήνου 2013. Ο γνωστός καλλιτέχνης δημιουργεί στον υπολογιστή και εκθέτει 25 έργα από την ενότητα «Ψηφιακές Κυκλάδες», δίνοντας μια άλλη διάσταση στις Κυκλάδες που θυμάται από μικρός. Info: Πολιτιστικό Εκθεσιακό Κέντρο Τήνου, μέχρι 25.8, ώρες λειτουργίας: Δευτ.-Κυρ. 10.30-13.30 & 19.00-22.00.
«το ποντικι»
προτείνει...
Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com)
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9.8 «Τραχίνιες» και συναυλίες ◗ Oι «Τραχίνιες» του Σοφοκλή ανεβαίνουν στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Θωμά Μοσχόπουλου. Η γυναίκα του Ηρακλή, Δηιάνειρα, στην προσπάθειά της να κερδίσει ξανά την αγάπη του άντρα της μ’ ένα ερωτικό φίλτρο, τον σκοτώνει άθελά της, δίνοντάς του το δηλητήριο από το αίμα του Κένταυρου Νέσσου. Παίζουν: Ά. Μάσχα, Φ. Κομνηνού, Θ. Τοκάκης, Ά. Καλαϊτζίδου κ.ά. Info: Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 9-10.8, στις 21.00, τιμές: 13-50 ευρώ, www.greekfestival.gr. ◗ Ο Σωκράτης Μάλαμας κουρδίζει την κιθάρα του για το κοινό του Ηρακλείου στην Κρήτη. Παρέα με δεξιοτέχνες μουσικούς που τον συντροφεύουν τα τελευταία χρόνια πάνω στη σκηνή ανακατεύει παλιά λαϊκά μέχρι και ροκ κομμάτια. Info: Θέατρο των Αγρών, Κυπαρίσσι, είσοδος: 10 ευρώ, στις 22.00, τηλ.: 210 6452420. ◗ Με Γιάννη Αγγελάκα, Γιάννη Χαρούλη και Σύννεφα με Παντελόνια ξεκινά το 3ο Φεστιβάλ Εν Όρεσι, στο Καρπενήσι. Ένα ξεχωριστό φεστιβάλ, όπου ο φυσικός πλούτος της χώρας συνδυάζεται με τις μελωδίες Ελλήνων καλλιτεχνών. Info: Αθλητικό Κέντρο Καρπενησίου, τιμές: (προπώληση) 12 ευρώ, (ταμείο) 15 ευρώ, (τριήμερο) 30 ευρώ, συν δωρεάν πάρκινγκ και κάμπινγκ, στις 21.30. ◗ Οι Andre Maia Band προσεγγίζουν μουσικές και τραγούδια της Πορτογαλίας μέσα από όργανα όπως το κανονάκι, το λαούτο, το μπεντίρ και το μπαγιάν. Ιnfo: Θέατρο Κάτω Χώρα, Σέριφος, είσοδος: 10 ευρώ, στις 21.15.
«Τραχίνιες», Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
«Ποιος τη ζωή μου;» , Σαϊνοπούλειο Αμφιθέατρο Σπάρτης,
Από την Καβάλα στη Μονεμβασιά ◗ «Άφησε απόγονο ο Κ.Π. Καβάφης; Ήταν ο κληρονόμος της περιουσίας και του έργου του ο Αλέκος Σεγκόπουλος, έτσι όπως αφήνεται να εννοηθεί από τον μελετητή Γεώργιο Σαββίδη;». Αυτές είναι οι υποψίες που μονοπωλούν τις τέσσερις αφηγηματικές φωνές της παράστασης του Κώστα Ακριβού «Ο γηραίος πατήρ μου». Η μητέρα του ποιητή, Χαρίκλεια, η ράφτρα Ελένη Σεγκοπούλου, ο Αλέκος Σεγκόπουλος αλλά και ο ίδιος ο Καβάφης, τον οποίο ενσαρκώνει ο θεατρικός συγγραφέας Αντώνης Κούφαλης, μονολογούν για τα μεταξύ τους αισθήματα αλλά και για τη λογοτεχνία που έπειτα από καιρό συστήνει ξανά μυθεύματα ή κρυφές αλήθειες. Σκηνοθετεί ο Θοδωρής Γκόνης. Παίζουν: Μ. Λυμπεροπούλου , Α. Παντελάκη, Γ. Παπαπαύλου. Ιnfo: Ιμαρέτ, (Θ. Πουλίδου 30-32, Καβάλα), στο πλαίσιο του 56ου Φεστιβάλ Φιλίππων - Θάσου, 11-13.8, στις 21.00, τιμές: 10 & 12 ευρώ, τηλ.: 25130 500218. ◗ Στο Κάστρο της Μονεμβασιάς βρίσκεται η Βασιλική Καρακώστα μαζί με τους «Δαίμονες των Εγχόρδων» για μία πρωτότυπη σύμπραξη φωνής και οργάνων. Ιnfo: Κάστρο Μονεμβασιάς, στις 21.00.
ΔΕΥΤΕΡΑ 12.8 Εκθέσεις σε Τήνο και Σαντορίνη ◗ Μέσα από τους ερειπωμένους ανεμόμυλους του χωριού Υστέρνια στην Τήνο, η εγκατάσταση του καλλιτέχνη Γιάννη Γκίζη μαζί με τη συμμετοχή και άλλων καλλιτεχνών λειτουργεί ως μια φωτεινή ελεγεία στον χώρο και στη μνήμη. Οι «Ονειρόμυλοι» ταξιδεύουν τους κατοίκους και τους επισκέπτες του νησιού στο μακρινό χτες μέσα από τον χορό, τη μουσική και τον αέρα. Συνδιοργανώνει και επιμελείται τεχνικά ο Σάκης Τρίκης. Info: Yστέρνια, Τήνος, έως 29 Αυγούστου, είσοδος ελεύθερη, στις 21.00. ◗ «Οδύσσεια» είναι ο τίτλος της νέας έκθεσης του Δημοσθένη Κοκκινίδη στα Φηρά της Σαντορίνης. Περίπου 100 έργα αντανακλούν τη γοητεία των περιπετειών του Οδυσσέα, ύστερα από 20 χρόνια επίμονης ζωγραφικής δουλειάς. Info: Μπελλώνειο Πολιτιστικό Κέντρο, Σαντορίνη, μέχρι 31.8, ώρες λειτουργίας: Δευτ.-Σάβ. 10:00-13:00 και 18:00-21:00, τηλ.: 22860 24960.
ΤΡΙΤΗ 13.8
ΣΑΒΒΑΤΟ 10.8
«Ποιος τη ζωή μου;» στη Σπάρτη
Από το έντεχνο τραγούδι στο folk-pop με λυρικά στοιχεία ◗ Ο Μανώλης Μητσιάς ταξιδεύει μέχρι τη Χαλκιδική, στο Sani Festival, παρέα με την Αφροδίτη Μάνου και τον Γιάννη Μηλιώκα, για να παρουσιάσουν, ύστερα από μια επιτυχημένη συνεργασία, «Τραγούδια… που αντέχουν». Info: Sani Festival, Λόφος Σάνης, Χαλκιδική, τιμές: (απλό) 15 ευρώ, (αριθμημένο) 25 ευρώ, (πελατών «Sani Resort») 10 ευρώ, στις 21.30. ◗ Την ίδια μέρα, οι Minor Project ταξιδεύουν μέχρι το κοντινό Λουτράκι, για μια ατμοσφαιρική συναυλία με δικά τους και όχι μόνο τραγούδια. Info: Φλαbaraki, Παλαιό Φλάμπουρο, Λουτράκι, είσοδος ελεύθερη, στις 21.00.
ΚΥΡΙΑΚΗ 11.8
Η μουσική παράσταση «Ποιος τη ζωή μου;» φτάνει στη Σπάρτη για να ταξιδέψει το κοινό μέσα από τη ζωή, τις μουσικές και τα τραγούδια του μεγάλου συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, σε μια Ελλάδα από το ’20 μέχρι και σήμερα. Σκηνοθετεί ο Θέμης Μουμουλίδης. Παίζουν: Γρ. Βαλτινός, Φ. Κομνηνού κ.ά. Ιnfo: Σαϊνοπούλειο Αμφιθέατρο Σπάρτης, τιμές: 10-19 ευρώ, στις 21.30.
ΤΕΤΑΡΤΗ 14.8 Η Ζουγανέλη «μετακομίζει»
«Οδύσσεια», Μπελλώνειο Πολιτιστικό Κέντρο, Σαντορίνη
Η Ελεονώρα Ζουγανέλη «μετακομίζει τώρα» στη Ζάκυνθο, με δικά της τραγούδια αλλά και με όσα εκείνη αγαπάει από την ελληνική και ξένη δισκογραφία. Ιnfo: Υπαίθριο Θέατρο Ζακύνθου, 10-12 ευρώ, στις 21.30.