ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
Μια πρεµιέρα που άργησε πολύ
t r a 2013 ΒΡΙΟΥ
Νο 330
Μ
ΤΕ 12 ΣΕΠ Η Τ Π ΠΕΜ
χής ο ν α ς υ ονηριά ο π κ ί ο ο τ υ ς ο υ λές ήκ στο ο κ ι τ η ν σ ν ι η χ π λ έ ε λ Τ ε ς 4: ητήριε ν και η ρ ω α ReMap λ χ λ γ ά υ Γ ς των ούν οι σ ο κ ν ρ α α ρ έ ν ε Ο εµά: ∆ ν ι σ ό κ ι Ελλην
Ι Κ Ι Τ Ν ΠΟ
Συρία: Αρπαγές και καταστροφές πολιτιστικής κληρονοµιάς
02/22 ∆ελτίο καιρού
12/9 -18/9
ΠΟΝΤΙΚΙart
www.topontiki.gr
ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ
ΦΟΥΣΚΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΝΤΑΙ Ο φίλος που μου διηγούνταν ιστορίες της πόλης όπου ζει δείχνοντάς μου παλιά κτήρια κρυμμένα κάτω από διαφημιστικές ταμπέλες, βιτρίνες, αιρ-κοντίσιον, «αγοράζεται χρυσός», ήταν σίγουρος πως ελάχιστοι θυμούνταν πώς ήταν οι ίδιοι δρόμοι έστω και μερικές δεκαετίες νωρίτερα. «Και πότε έχασαν τη μνήμη τους και δεν μπορούν να σου πουν τι υπήρχε κοντά στο σπίτι τους; Σταδιακά;» ρώτησα. «Και σταδιακά. Αλλά κυρίως από τότε που γεμίσαμε τηλεοπτικά κανάλια. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να λένε ιστορίες». Ίσως και να ακούγεται λίγο υπερβολική η απάντησή του, αλλά συχνότατα μοιάζει σαν, όντως, από τότε που «αυξήθηκαν» οι επιλογές μας σε τηλεοπτικά προγράμματα, να ακούμε συνέχεια μόνο μια ιστορία, σε διάφορες παραλλαγές. Ακόμα και τώρα που η κρίση υποτίθεται πως μας έχει αλλάξει, που αρκετοί ελπίζουν πως θα μας οδηγήσει στο να ρίξουμε μια διαφορετική, πιο βαθιά, ματιά στα πράγματα, ανοίγοντας την τηλεόραση ή απλώς διαβάζοντας περήφανες ανακοινώσεις υπευθύνων προγραμμάτων για το ποιους θα (ξανά και ξανά) δούμε στη δική τους συχνότητα πια («ζήτω!»), δίνεται η εντύπωση πως παρακολουθείς μια προσπάθεια να συνεχίσει να επαναλαμβάνεται – πρωί - βράδυ πια – αυτή η ιστορία: το success story του 1980, 1990, 1999. Σαν η «αναδιάρθρωση» να αφορά μόνο συνταξιούχους, μισθωτούς, καθηγητές, μαθητές, «ανώνυμους». Κάνοντας χρήση όλων αυτών που έχτισαν γύρω από τη φούσκα του λάιφ-στάιλ, οι ίδιοι άνθρωποι, στη μικρή οθόνη, προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν μεθόδους να διατηρήσουν τον παλιό τρόπο ζωής τους. Με τη βοήθεια άλλων συγκατοίκων στο ίδιο «πολυτελές» αυθαίρετο
Ιστορία Τέχνης και άλλες αηδίες
(κράτα με, να σε κρατώ…) αλλά, βεβαίως, και των διαφόρων «wannabe σαν εσένα» που καλλιέργησαν τόσα χρόνια. Μόνο που πια ζούμε αλλά και ακούμε, καθημερινά και τόσο καταιγιστικά που δεν προλαβαίνουμε να τις ξεχάσουμε, και διαφορετικές ιστορίες – δικές μας και δικές τους – και το ψεύδος της συγκεκριμένης έχει αρχίσει να γίνεται πασιφανές, όπως τα γένια δύο ημερών, τα μπότοξ, οι κρυμμένες τρέσες στα μαλλιά. Έτσι, όλη αυτή η ανακύκλωση προσώπων έχει καταντήσει εκνευριστική, όπως φαίνεται από τα διάφορα ειρωνικά σχόλια με τα οποία αντέδρασαν πάρα πολλοί στην ανακοίνωση, π.χ., του νέου πρωινάδικου με τον Π. Κωστόπουλο, αλλά και βαρετή. Όσο δεν είναι ποτέ μια βόλτα, έστω και σε δρόμους που έχεις ξαναπερπατήσει, συντροφιά με μια διαφορετική ματιά. Σίσσυ Παπαδάκη
ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ ΟΙ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ «Θρίαμβος», «μεγάλη επιτυχία» κ.λπ. Αν προσθέσουμε κοντά σε αυτές τις λέξεις και τη φράση «το ελληνικό σινεμά σκίζει στο εξωτερικό», έχουμε ολοκληρώσει όλα τα κλισέ. Αν, δε, συμπληρώσουμε και το «αλλά οι Έλληνες σκηνοθέτες δυσκολεύονται να βρούνε χρήματα για τις ταινίες τους», τότε έχουμε συνοψίσει την κατάσταση του κινηματογράφου μας σε λίγες μόνο γραμμές. Όσο κλισέ, όμως, και να είναι τα παραπάνω, ισχύουν. Γιατί πραγματικά κάθε τρεις και λίγο το ελληνικό σινεμά μάς κάνει υπερήφανους, και, ναι, οι Έλληνες σκηνοθέτες αξίζουν τη δόξα και τον θρίαμβο. Η τελευταία επιβράβευση είναι φυσικά το «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά που έφυγε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας πριν από λίγες μέρες με δύο σημαντικότατα βραβεία: σκηνοθεσίας και ανδρικής ερμηνείας στον Θέμη Πάνου. Δηλαδή τεράστια επιτυχία. Και έτσι, για την Ιστορία, να θυμίσουμε ότι στο ίδιο φεστιβάλ βραβεύτηκαν το «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη το 2010 (γυναικείου ρόλου για την Αριάν Λαμπέντ) και οι «Άλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου το 2011 (σεναρίου για
art ΠΟΝΤΙΚΙ
τον Ευθύμη Φιλίππου). Η ταινία του Αβρανά συζητήθηκε ήδη από την πρεμιέρα της στη Βενετία (θα τη δούμε στις ελληνικές αίθουσες στις 21 Νοεμβρίου). Και δίχασε. Όπως διχάζουν συνήθως οι ταινίες που δεν ακολουθούν έναν mainstream δρόμο, ούτε έχουν ένα ευκολοχώνευτο σενάριο. Το σοκαριστικό δράμα του Αβρανά έχει στην καρδιά του μια υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας. Κάτι τρέχει με την ελληνική οικογένεια και τους σκηνοθέτες μας… Τα τελευταία χρόνια οι κινηματογραφιστές έχουν βάλει στο μάτι του κυκλώνα την αγία ελληνική οικογένεια. «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου, «Στρέλλα» του Πάνου Χ. Κούτρα, «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη και πολλές ακόμα
ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Αντώνης Δελλατόλας ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ
Παναγής Δ. Κουτουφάς
ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΥΛΗΣ Χρυσούλα Παπαϊωάννου
στρίμωξαν για τα καλά την έννοια της οικογένειας, αμφισβήτησαν τα θεμέλιά της και έφεραν στο φως ιστορίες κρυφές, «αμαρτωλές», σκοτεινές. Όπως και να ’χει, οι Έλληνες σκηνοθέτες κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ο Γιώργος Λάνθιμος τρύπωσε στη λίστα με τους 20 ανερχόμενους σκηνοθέτες που αξίζει να γνωρίζει κανείς, ενώ τρεις ελληνικές ταινίες μπήκαν στην αρχική λίστα υποψηφιοτήτων για τα Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2013 («Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου, «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» του Έκτορα Λυγίζου και η συμπαραγωγή Κύπρου - Ελλάδας «Οικόπεδο 12» του Κυριάκου Τοφαρίδη). Η επιτυχία του ελληνικού σινεμά δεν ήταν τελικά μια μόδα που θα περνούσε γρήγορα, όπως φαντάζονταν πολλοί. Το αντίθετο. Ήρθε για να μείνει. Πρέπει επιτέλους η πολιτεία να πάρει στα σοβαρά την υπόθεση ελληνικό σινεμά και να στηρίξει έμπρακτα τους κινηματογραφιστές. Δεν φτάνουν μόνο οι συγχαρητήριες επιστολές και οι μεγαλοστομίες. Χρυσούλα Παπαϊωάννου
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ Χριστίνα Διακογιάννη
ΑRT DIRECTOR Δημήτρης Λύρας
Κωνσταντίνος Ρήγας
ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ Κώστας Θέος Μαρία Παπαρρηγοπούλου ΕΜΠΟΡΙΚO TMHMA: Μ. Καλούμενος τηλ.: 210 6898448, fax: 210 6898226
Όπως έχει εγκαίρως καταγγείλει η Ένωση Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων, στους σκοπούς του νομοσχέδιου του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων για την «Αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης» (λέγε με «Νέο Λύκειο»), δεν αναφέρεται πουθενά η εκπαιδευτική καλλιέργεια μέσω των Τεχνών, όπως επίσης δεν αναφέρεται μέσα στις περίπου 150 σελίδες ούτε μια φορά η λέξη Τέχνη ή Τέχνες. Οι βολικοί υπηρέτες του μνημονιακού ξεπουλήματος φροντίζουν και γι’ αυτό: να παραμένουν μισότυφλοι οι μαθητές, να μην ανοίγει το μάτι τους σε ζητήματα τέχνης. Ο λόγος είναι απλός. Η μεγάλη τέχνη, από τους τραγικούς μέχρι την Αναγέννηση, από την πολυπραγμοσύνη του Λεονάρντο μέχρι το λεκτικό / νοητικό σύμπαν του Τζέιμς Τζόυς και την εικαστική Κόλαση του Φράνσις Μπέικον, είναι φορέας αμφισβήτησης. «Ιστορία Τέχνης» και άλλες αηδίες. Ξύρισέ τα από τώρα, απ’ το Λύκειο, μην τυχόν και μολυνθούν οι αυριανοί πολίτες και τους κάτσει στο στομάχι ο προπαγανδιστικός χυλός των success stories. Όχι βέβαια ότι η διδασκαλία των εικαστικών, του ελεύθερου και του γραμμικού σχεδίου ή της Ιστορίας της Τέχνης γινόταν υποδειγματικά. Η τρέχουσα αδιαφορία τη μετέτρεπε συνήθως σε «ώρα του παιδιού», με τις γνωστές εξαιρέσεις κάποιων φωτισμένων εκπαιδευτικών που πρέπει να παίξεις λόττο για να τους συναντήσει το παιδί σου στα δημόσια σχολεία. Κι όποιος σοβαρολογεί και γουστάρει αρχιτεκτονικές, ναυπηγιλίκια και τέτοια, να τραβηχτεί στα φροντιστήρια, αν αντέχει η τρύπια τσέπη των γονιών του. Η ουσία όμως είναι αλλού. Στην υποβάθμιση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε εξεταστικό κέντρο (η χαρά της παραπαιδείας) και κυρίως στη δημιουργία ενός απέραντου φτηνού εργατικού δυναμικού χωρίς αισθητική αγωγή, μουσική, θέατρο, χωρίς μηχανισμούς παραγωγής ερωτημάτων. Μελλοντικοί εργαζόμενοι ικανοποιημένοι με τα ελάχιστα, μακριά από συνδικαλιστικές διεκδικήσεις ή πολιτική συνείδηση. Το «Νέο Λύκειο» φροντίζει να παράγει ανθρώπους - εξαρτήματα. Με λιγότερες ξένες γλώσσες, με περισσότερα θρησκευτικά (όχι Ιστορία των Θρησκειών, προς Θεού...), με προσανατολισμό στην απλή τεχνική εκπαίδευση. Και παράλληλα, οι ιδιώτες βάζουν γερά το πόδι τους στα σχολεία, οι καθηγητές είναι φτωχοί και τσακισμένοι, οι οικογένειες είναι σε απόγνωση. Όλο και λιγότεροι μαθητές θα καταλήγουν στα ελληνικά ΑΕΙ, μία άλλη ξεχαρβαλωμένη εκπαιδευτική μηχανή. Ας θρηνήσουμε με όσα δάκρυα μας απέμειναν τα υπολείμματα της τέχνης που παρέμειναν στο λύκειο. Κι ας παραμείνουμε έτσι στη θλιβερή επικαιρότητα. Διότι υπάρχουν κι άλλα ζητήματα ουσίας, για τα οποία δεν έχουμε πια κουράγιο να συζητήσουμε. Όπως, ας πούμε, η ιστορικά ξεπερασμένη κατά Παπαρρηγόπουλο τριμερής αντίληψη της Ιστορίας (Αρχαιότητα - Βυζάντιο - Νεότεροι Χρόνοι) που έχει κάνει μαυρόασπρα τα μυαλά χιλιάδων Νεοελλήνων γεμίζοντας τη δεξαμενή του εθνικισμού όπου ψαρεύουν ψηφοφόρους οι χρυσαυγίτες. Ή όπως η παρανοϊκή διδασκαλία των αρχαίων στο Γυμνάσιο από το πρωτότυπο, γεγονός που, όπως έχουν εξηγήσει φωτισμένοι δάσκαλοι σαν τον αειθαλή Εμμανουήλ Κριαρά, τινάζει στον αέρα το ήδη φτωχό γλωσσικό αισθητήριο των παιδιών της πρώιμης εφηβείας. Γιώργος Ι. Αλλαμανής
ΠΟΝΤΙΚΙart
12/9 -18/9
Βαρόµετρο 03/23
www.topontiki.gr
Ο έρανος των Γάλλων και η ελληνική κουτοπονηριά Όσο κι αν θέλει το γαλλικό κράτος κάθε Γάλλος πολίτης να νιώσει ένας μικρός μαικήνας συνεισφέροντας στη συντήρηση της Νίκης της Σαμοθράκης, πρόκειται για ένα επικοινωνιακό τρικ που, μέσω του δελεασμού, επιχειρεί να κρύψει μια άλλη ουσία
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από τα 4 δισ. ευρώ που θα κοστίσει η συντήρηση της Νίκης της Σαμοθράκης στο Μουσείο του Λούβρου, τα 3 δισ. εξασφαλίστηκαν από χορηγίες. Απομένει ένα εκατομμύριο, για το οποίο το Λούβρο ξεκίνησε εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων, με την οποία κάθε Γάλλος πολίτης καλείται να συνεισφέρει τον οβολό του υπό την επίκληση «όλοι μαικήνες». Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο όρος μαικήνας δεν θα μπορούσε ποτέ να ταυτίζεται με μικρομεσαίους μισθωτούς πολίτες και ας θεωρήσουμε ότι πρόκειται για ένα λογοπαίγνιο εύστοχο ή ατυχές. Και ας σκεφτούμε λίγο ανάποδα. Ας φανταστούμε το γαλλικό κράτος να «βγάζει δίσκο» για να μαζέψει χρήματα για τη συντήρηση του ανακτόρου των Βερσαλλιών ή για την αψίδα του Θριάμβου ή ακόμα για τον Πύργο του Άιφελ. Όλα εμβληματικά για το ιστορικό και πολιτιστικό υπόβαθρο των Γάλλων. Τόσο εμβληματικά, ώστε να μοιάζει αυτονόητο ότι το γαλλικό κράτος έχει τα μέσα να τα φροντίσει. Η Νίκη της Σαμοθράκης από την άλλη πλευρά αποτελεί εμβληματικό έργο τέχνης τόσο για τη χώρα προέλευσής του, δηλαδή την Ελλάδα, όσο και για το ίδιο το Λούβρο. Βέβαια, το Μουσείο του Λούβρου εδώ και αρκετό καιρό καλεί τους φιλότεχνους Γάλλους να υιοθετούν εκθέματα του μουσείου δίνοντας από ένα ευρώ έως 1 εκατ. ευρώ. Και αυτό στο πλαίσιο μιας εκστρατείας ευαισθητοποίησης των πολιτών προκειμένου να νιώσουν την πολιτιστική κληρονομιά κτήμα τους με έναν πιο έμπρακτο τρόπο. Οι ιδιώτες θα σώσουν τον πολιτισμό; Αυτή είναι η μία οπτική. Διότι η άλλη μπορεί να είναι ότι το κράτος με μετρημένα βήματα, αλλά ωστόσο σταθερά, αποχωρεί λίγο - λίγο από την αποκλειστική ευθύνη της προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς δίνοντας περισσότερο
Δήμητρα Μυρίλλα
χώρο στην ιδιωτική πρωτοβουλία, μικρή, μεσαία ή μεγάλη. Να θεωρήσουμε ότι το γαλλικό κράτος δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει στο οικονομικό βάρος της προστασίας των μνημείων; Στο μεταξύ ούτε αποχωρεί, ούτε καν υποχωρεί από άλλες δραστηριότητες. Ποιες; Πόσα εκατομμύρια ευρώ μπορεί να κόστισε η συμμετοχή του γαλλικού κράτους στον βομβαρδισμό της Λιβύης; Μια συμμετοχή που θεωρήθηκε τόσο αυτονόητη όσο αυτονόητος θεωρείται ο έρανος για τη Νίκη της Σαμοθράκης. Κι ενώ εις Παρισίους συμβαίνουν αυτά, στην Αθήνα συμβαίνουν άλλα. Ο Έλληνας υφυπουργός Εξωτερικών Κυριάκος Γεροντόπουλος «σήκωσε το γάντι» και διεμήνυσε στους Γάλλους ότι αν δεν έχουν χρήματα για τη συντήρηση της Νίκης της Σαμοθράκης να αναλάβουν τη συντήρησή τους όχι γενικώς οι Έλληνες, αλλά ειδικώς οι Εβρίτες, αρκεί να επιστρέψει σπίτι της, δηλαδή στην Ελλάδα. Δηλαδή με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια. Η ελληνική διπλωματία ασκεί πολιτική επιστροφής αρχαιοτήτων παρανόμως εξαχθέντων και από την άλλη κλείνει το μάτι στους ψηφοφόρους συγκεκριμένης περιφέρειας. Μόνο που ούτε για πολιτική επιστροφής αρχαίων πρόκειται, ούτε καν για σοβαρή σχέση πολιτικού με τους ψηφοφόρους. Περισσότερο θυμίζει εκείνη την αλήστου μνήμης παραίνεση του Κώστα Σημίτη προς τον Βρετανό ομόλογό του Τόνι Μπλερ στο περιθώριο Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. το 2003 να κάνει μία δήλωση για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, διότι μπορεί να φανεί χρήσιμο προεκλογικά. Εν ολίγοις… μαθήματα κουτοπονηριάς ελληνικής προέλευσης.
Ο Ξυδάκης, το µπιτ, το άµπιεντ και οι νέοι δηµιουργοί... Ο Νίκος Ξυδάκης δεν έχει «αγγιχτεί» από νέους δημιουργούς. Η συναυλία της 14ης Σεπτεμβρίου στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών ανατρέπει τα δεδομένα και φέρνει επί σκηνής όχι μόνο τον Ξυδάκη με την μπάντα και τη σταθερή συνεργάτιδά του Γεωργία Νταγάκη, αλλά και νέα παιδιά, θαυμαστές της μουσικής του, που ανέλαβαν να δώσουν καινούργια όψη στο υλικό του! Δημήτρης Φραγκούλης
«Βρέχει στην Εθνική Οδό... 35 χρόνια μετά» τιτλοφορείται η συναυλία που θα περιλαμβάνει, εκτός από την «Εκδίκηση της γυφτιάς» (που με κοινούς συνοδοιπόρους τον Μανώλη Ρασούλη, τον Νίκο Παπάζογλου και τον Διονύση Σαββόπουλο άλλαξε εν έτει 1978 το τοπίο της μουσικής), και τραγούδια - σταθμούς από έργα για τον κινηματογράφο, το χορόδραμα και το θέατρο, μελοποιήσεις στον Λαπαθιώτη και στον Μπωντλαίρ, συνθέσεις ταυτισμένες με τοπωνύμια της Αφρικής και της Ελλάδας. Η διαστημική διάσταση του Ξυδάκη
Πώς θα φανεί άραγε στους θιασώτες της μουσικής του Ξυδάκη που οι Pop Eye, μία electro-pop μπάντα, φανέρωσαν τη... διαστημική διάσταση του «Εστιατορίου που τρών’ τα συνεργεία»; Αν στο συγκεκριμένο τραγούδι μέσα από την ολοφάνερη λαϊκότητά του διακρινόταν η ηλεκτρική κιθάρα του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, σήμερα με τα electronics και τα συνθεσάιζερ οι Pop Eye το έκαναν κάτι άλλο. Το ίδιο και ο τραγουδοποιός Ηλίας Βαμβακούσης που, από το «Ραγίζει απόψε η καρδιά», γνωστό και ως «Μπαγλαμαδάκι», αντικατέστησε το εν λόγω όργανο με ξυλόφωνο, δίνοντας μία εντελώς λιτή οπτική στο τραγούδι, συγγενική προς τους Γάλλους μινιμαλιστές συνθέτες. Όσο για τον Γιώργη Χριστοδούλου, δούλεψε για να αποκαλύψει την πιο αθώα και παιδική εκδοχή των ξυδακικών τραγουδιών. Τραγούδια ιδιαίτερα τολμηρά για τη δεκαετία του 1970, σαν το «Φίλε αδερφή ψυχή» από τα «Δήθεν» (ίσως το πρώτο ελληνικό τραγούδι με θέμα έναν τραβεστί) που θα πα-
ρουσιαστεί ερμηνευμένο με κιθαρόνι και μελλόντικα. Η ιδιαιτερότητα της συναυλίας στον Κήπο του Μεγάρου έχει τις ρίζες της στην επιθυμία του συνθέτη να παρουσιαστεί εκ νέου ένα υλικό πολυακουσμένο μέσα στα χρόνια με τον ίδιο πάντα τρόπο. Με τις σημερινές διασκευές τα τραγούδια του αποτάσσονται την υπερκατανάλωσή τους από το νεοελληνικό πλήθος που τελούσε υπό καθεστώς επίπλαστης ευμάρειας. Τραγούδια συντονισμένα με το ανά δεκαετίες πολιτικό σκηνικό της χώρας και τη διάλυση των πάντων σε πολιτικό, πολιτιστικό και αισθητικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια και κομμάτια που «αυτονομήθηκαν» ελέω λαϊκότητας και δημοφιλίας, ξέφυγαν από τον έλεγχο του δημιουργού τους και αποτέλεσαν μέρος ρεπερτορίου ετερόκλητων καλλιτεχνών και εξίσου ετερόκλητων προγραμμάτων. Αυτή τη φορά ο Ξυδάκης παρακολουθεί μια σειρά τραγουδιών του να διατηρούν το αρχικό τους πνεύμα, αλλά να ανασκευάζονται κανονικά από νέους δημιουργούς. Άκουσε το «Από περιέργεια υπάρχω», καθαρόαιμο ζεϊμπέκικο με στίχο υπαρξιακό, να μετατρέπεται σε στοχαστικό μπλουζ και το «Χαβαλεδιάρικο» να φλερτάρει με το afro-beat και την ambient ψυχεδέλεια. Και η κριτική στάση που κρατάει ο Ξυδάκης απέναντι στην ίδια του την «καλοστεκούμενη» τέχνη, η ενδεχομένως ενδόμυχη επιθυμία του να αποδομήσει και να αμφισβητήσει το ίδιο του το έργο, καταθέτοντάς το προς «μελέτη» και «παιχνίδι» σε μουσικούς νεότερων γενεών από τη δική του, είναι ίσως το βασικότερο «συστατικό» της επερχόμενης συναυλίας.
04/24 Προβολέας
12/9 -18/9
ΠΟΝΤΙΚΙart
www.topontiki.gr
Πανέτοιμο να το ανακαλύψουμε ξανά, με όλο τον πλούτο ενός μπαρόκ θεάτρου του 1895, αλλά και την τεχνολογία του 21ου αιώνα, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με βαριά καλλιτεχνική ιστορία, πολύπαθο και συχνά έρμαιο της εκάστοτε δημοτικής αρχής, αποκαλύπτεται στα τέλη Σεπτεμβρίου, με νέο καλλιτεχνικό διευθυντή τον Τάκη Τζαμαργιά
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
Μια πρεµιέρα που άργησε πολύ Εργασίες και μνημόνιο... Από τα εγκαίνιά του μέχρι τα... σημερινά, δικά μας εγκαίνια το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά έχει «ζήσει» επισκευές, εξωραϊσμούς και εκσυγχρονισμούς (1927, 1946, 1952, 1962, 1968) κι έχει «φιλοξενήσει» οικογένειες προσφύγων από την Τουρκία (δεκαετία του ’20) και Γάλλους στρατιώτες, έχει μετατραπεί προσωρινά σε Πρωτοδικείο και Γυμνάσιο, έχει επιταχθεί από τους Γερμανούς κι έχει βομβαρδιστεί από τους συμμάχους. Το 1980 κηρύχθηκε προστατευόμενο μνημείο, το 1981 χτυπήθηκε από τον σεισμό. Τότε ξεκινά και η πιο «παρακμιακή» ίσως εποχή του – σε σχέση με ένα «χρυσό» καλλιτεχνικό παρελθόν – με μόνη εξαίρεση την παράσταση «Σαν ηφαίστειο» της Άλκηστης Πρωτοψάλτη και του Δημήτρη Παπαϊωάννου το 1998. Αμέσως μετά έκλεισε (αν και όχι ερμητικά...) χτυπημένο και πάλι από τον σεισμό. Η ένταξή του το 2006 στο Γ’ΚΠΣ ήταν σωτήρια, αλλά η κρίση που περνάει η χώρα μας απέτρεψε τη θριαμβευτική επανείσοδό του στα καλλιτεχνικά πράγματα. Οι εργασίες ανακατασκευής του έχουν ολοκληρωθεί από τον Ιούλιο του 2012, αλλά οι οικονομικές απαιτήσεις λειτουργίας του, που πολύ συντηρητικά ξεπερνούν τα 600.000 ευρώ ετησίως (πολλοί μιλούν για πολλά παραπάνω), κρατούσαν τις πόρτες του κλειστές. Ο Παναγιώτης Φασούλας το 2009 – δήμαρχος Πειραιά τότε – δήλωνε πως το θέατρο σύντομα θα είναι ανοιχτό. Εκείνο το σύντομα κράτησε πολύ. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπισε και ο νυν δήμαρχος Βασίλης Μιχαλολιάκος, που πίεζε επί έναν χρόνο την υπογραφή Προγραμματικής Σύμβασης μεταξύ δήμου - περιφέρειας Αττικής - υπουργείου Πολιτισμού για την από κοινού (αλλά με το κύριο βάρος να πέφτει στους «εταίρους» κι όχι στον Πειραιά) κάλυψη του ετήσιου κόστους λειτουργίας του θεάτρου.
Σ
καλίζοντας την ιστορία του ∆ηµοτικού Θεάτρου Πειραιά εύκολα αντιλαµβάνεται κάποιος πως το παρελθόν συναντιέται µε το παρόν κι ας το χωρίζουν 100 και πλέον χρόνια. Έχει υπάρξει «κόσµηµα», «στολίδι» αλλά και... «καυτή πατάτα» από όταν πρωτοαποφασίστηκε η δηµιουργία του, το 1882, µέχρι την επικείµενη παράδοσή του στο κοινό, ανακατασκευασµένο εκ βάθρων στα µέσα Οκτωβρίου. Τότε χρειάστηκαν 450.000 (κι ένα δάνειο από την Εθνική Τράπεζα), σήµερα αποτέλεσε ένα έργο του υπουργείου Πολιτισµού µε προϋπολογισµό 36 εκατοµµύρια ευρώ – που ψιθυρίζεται ότι έφτασε τα 40 – από τα ταµεία του Γ’ ΚΠΣ και του ΕΣΠΑ. Σόνια Μαγγίνα
Η δημιουργία του αποφασίστηκε επί δημαρχίας Τρύφωνα Μουτζόπουλου, αλλά ο επόμενος δήμαρχος, ο Θεόδωρος Ρετσίνας, βρέθηκε το 1884 με ένα ημιτελές, πανάκριβο για την εποχή έργο στα χέρια του και την πόλη του Πειραιά να ασφυκτιά οικονομικά. Κάποια στιγμή το κτήριο φάνηκε να αλλάζει προσανατολισμό, καθώς υπήρχαν σκέψεις να μετατραπεί σε διοικητήριο και να στεγάσει όλες τις υπηρεσίες του Πειραιά, από το δημαρχείο ώς την αστυνομία και το ταχυδρομείο. Αυτό αποφεύχθηκε. Φάνηκε επίσης να αλλάζει αρχιτεκτονικά χέρια και από τον Ιωάννη Λαζαρίμο (που οραματίστηκε ένα θέατρο γαλλικού τύπου, που μοιάζει με το Θέατρο Μπολσόι και είχε σύστημα θέρμανσης των βιενέζικων θεάτρων της εποχής, πολυέλαιο 120 φώτων από τη Μασσαλία και τον Ιταλό Τάμη στην εσωτερική διακόσμηση) να περνά στον Τσίλερ. Τελικά ήταν ο Λαζαρίμος που έβαλε τη σφραγίδα του στο κτήριο. Κι αυτό
ΠΟΝΤΙΚΙart
12/9 -18/9
Προβολέας 05/25
www.topontiki.gr
έπειτα από «σπρώξιμο» τότε των δημοσιογράφων που έλεγαν στον δήμαρχο: «Ποια θυσία είναι ικανή να εξιλεώσει τους δυσαρεστημένους θεούς; Αν πρέπει ο Ρετσίνας να χύσει το αίμα των περιστεριών, ας το πράξει επιτέλους...». Το 1884 μπήκε η θεμέλιος πλάκα του, που το βάφτιζε (για λίγο) «Εθνικό Θέατρο Πειραιά». Στις 9 Απριλίου του 1895 εγκαινιαζόταν με τις βικτώριες άμαξες και τα βιζ-α-βί, λεωφορεία της εποχής, να καταφθάνουν γεμάτα κόσμο. Εν τω μεταξύ είχαν ανακαλυφθεί αρχαία και είχε αποφασιστεί να δημιουργηθούν 25 καταστήματα στην κατωφέρεια της Λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου Α’ για να έχει έσοδα ο δήμος (το γεγονός ότι αυτά τα καταστήματα έχουν επεκταθεί φτάνοντας σχεδόν στα σπλάχνα του θεάτρου στην πορεία των χρόνων είναι κάτι που μάλλον είχε σαν αφετηρία την εγκατάσταση ενός εμπορικού μπροστά στο Δημοτικό Θέατρο ήδη από το 1927).
Από τον Σαμαρά στον Σιγάλα... Πολύ μελάνι έχει χυθεί και πολύς κυβερνοχώρος έχει αφιερωθεί σε σπέκουλες, αψιμαχίες, σπόντες, πολιτικές «αβρότητες» και ίντριγκες ώσπου να βρεθεί τελικά λύση: ένα εκατομμύριο ευρώ με παρέμβαση Σαμαρά, κατόπιν συνάντησής του με τον κ. Μιχαλολιάκο για την εκκίνηση. Αυτό αρκεί για τον πρώτο χρόνο, η συνέχεια ανήκει στον Δήμο Πειραιά και τον ΟΠΑΝ, στα χέρια του οποίου έχει περάσει η διαχείριση του θεάτρου. Ο πρόεδρός του, κ. Γιώργος Σιγάλας, αρνείται τον όρο «καυτή πατάτα». «Δεν νομίζω ότι το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είναι δύσκολη ή ιδιόμορφη περίπτωση. Απαιτεί ό,τι και τα θέατρα του μεγέθους του. Στην ουσία ο χρόνος είναι που θα μας διδάξει, και εμένα και όσους εμπλακούν με το Δημοτικό Θέατρο. Σίγουρα θα γίνουν λάθη γιατί είναι αρχή, αλλά θα μάθουμε και θα αποδώσουμε στην πόλη κάτι που της λείπει. Ο ΟΠΑΝ θα λειτουργεί εν μέρει σαν ελεγκτικό όργανο, εν μέρει εκτελεστικά, αλλά η λειτουργία του θεάτρου θα είναι αυτοτελής. Πρέπει το ίδιο το θέατρο να δημιουργήσει κάτι για την πόλη, που να μπορέσει να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο σχέδιο». Φυσικά ρωτάμε πόσο ανακατεύεται με τα καλλιτεχνικά του θεάτρου: «Ήδη ανακατεύομαι και μάλλον έχω ξαφνιάσει τους πάντες, που περίμεναν από έναν αθλητή να είναι διαφορετικός. Αλλά είναι θέμα τι κουλτούρα κουβαλάς. Απλώς δεν απλώνω τα πόδια παραπάνω από εκεί που φτάνω. Γι’ αυτό επιμένω ότι το να είμαι κοντά στο θέατρο και στις λειτουργίες της πόλης είναι σημαντικό. Να μαθαίνεις, να ακούς, να ψάχνεις για να μπορείς να δημιουργήσεις τη δική σου άποψη. Το να μαθαίνεις δεν σταματάει. Π.χ. δεν γνώριζα τι χρειάζεται για να στηθεί μια θεατρική παραγωγή, αλλά τώρα έμαθα...».
Ήθη άλλων καιρών και τωρινών... Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά εγκαινιάστηκε με τον τότε δήμαρχο Θεόδωρο Ρετσίνα να εύχεται «το θέατρο να συντελέσει στη διάπλαση των ηθών και τον εξευγενισμό της κοινωνίας» κι αυτή η ευχή είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να πραγματοποιηθεί στις μέρες μας. Και μια σημείωση λίγο πριν ανοίξει τις πόρτες του, υπέρλαμπρο και γοητευτικό, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: εδώ και χρόνια η οικογένεια του Μάνου Κατράκη έχει δωρίσει στον δήμο το βεστιάριο του μεγάλου ηθοποιού και προσωπικά του αντικείμενα. Μήπως το θέατρο είναι πιο κατάλληλος χώρος να τα φιλοξενεί από τη Δημοτική Πινακοθήκη;
Ξεκινώντας από το μηδέν Η αριστοκρατία και η αφρόκρεμα του Πειραιά είχε το δικό της πολυτελές μέρος στον Πειραιά για να θεαθεί. Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά έχει φιλοξενήσει μεγάλα ονόματα, από τον Ροντήρη – που ώς και να δημιουργήσει Πειραϊκό Θέατρο είχε αναλάβει, αλλά δεν άντεξε το «τέρας» που λέγεται Δημοτική Αρχή για πολύ – και τον Μίκη Θεοδωράκη, από την Παξινού, την Κυρία Κατερίνα, τον Κουν, τον Τσαρούχη, τον Βεάκη και τον Καραντινό ώς την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Ηλιόπουλο, τη Βλαχοπούλου και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Έχει επίσης φιλοξενήσει καλλιστεία, επιδείξεις μόδας, ενώ χρησιμοποιείται συχνά πυκνά ως φόντο για... φωτογραφήσεις γάμων. Τώρα, όπως μας λέει ο νέος του καλλιτεχνικός διευθυντής Τάκης Τζαμαργιάς, «ουσιαστικά ξεκινάει από το μηδέν και χρειάζεται υπομονή για να βρει τον δρόμο του». Ο ίδιος, Πειραιώτης γαρ, έχει μεγαλώσει με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ως σημείο αναφοράς, ακόμη και γεωγραφικά. «Αυτό είναι το φοβερό, οι Πειραιώτες μπορεί να δίνουν ραντεβού εκεί, αλλά να μην πηγαίνουν να δουν θέατρο... Φυσικά ξέρουμε την παθογένεια του θεάτρου, είναι και η παθογένεια της πόλης. Υπάρχει μια τάση αρχοντοχωριατισμού, που ίσως στον Πειραιά να είναι και εντονότερη». Στα σχέδια του κ. Τζαμαργιά είναι το στοιχείο της εντοπιότητας να κατέχει σημαντική θέση, να γίνει το θέατρο καλλιτεχνικό σημείο αναφοράς πια, όχι μόνο γεωγραφικό, να αποκτήσει ένα ισχυρό brand name και με κυρίαρχο το θέατρο, χωρίς να λείπει το λυρικό θέατρο και η μουσική, να καλύπτει με το πρόγραμμά του τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Μέσα στους άξονες λειτουργίας του θεάτρου είναι και η σύνδεσή του με τα λιμάνια της Μεσογείου, ενώ θα ανεβάζει και τρεις δικές του παραγωγές, δύο για ενήλικες και μία παιδική. «Είναι ένα μπαρόκ θέατρο με μια μπαρόκ σκηνή, είναι στη φύση του να φιλοξενήσει μεγάλα καλλιτεχνικά γεγονότα. Πάνω απ’ όλα θέλω να είναι ζωντανός οργανισμός για τις νέες γενιές. Με ενδιαφέρει να μπαίνει κόσμος και να μπει αθλητικό παπούτσι...» τονίζει. Ωστόσο, παραδέχεται, «είναι περίοδος προσαρμογής. Πρέπει να δαμάσουμε το κτήριο, να πάρουμε μυρωδιά» και ορίζει την κεντρική σκηνή ως ένα από τα μεγάλα μειονεκτήματα. «Το θέατρο ξαναφτιάχτηκε ακριβώς όπως το 1895, με αποτέλεσμα να έχει πολλά μουσειακά χαρακτηριστικά. Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει το 2013. Η λειτουργικότητά του τώρα θα φανεί. Όλα τα μεγάλα κτήρια τον πρώτο χρόνο κάτι βγάζουν. Καλλιτεχνικά διατηρώ επιφυλάξεις. Ο εφοδιασμός και η τεχνολογία είναι υπερσύγχρονα. Αλλά διατηρεί ως χώρος χαρακτηριστικά άλλης εποχής. Η σκηνή π.χ. έχει σχισμές, γιατί από εκεί έβγαιναν κάποτε τα σκηνικά κι έχει κρατηθεί όλος ο μηχανισμός στο υποσκήνιο. Κι αν θέλεις να βάλεις μέσα νεανικές ομάδες, το φουαγιέ π.χ. είναι φορτωμένο αισθητικά. Θα μπορούσε ας πούμε το υποσκήνιο να γινόταν δεύτερη σκηνή. Σε αυτά τα σημεία είμαι αντίθετος με τη διατήρηση των μουσειακών χαρακτηριστικών του...».
06/26 Zoom
12/9 -18/9
ποντικιart
www.topontiki.gr
Οι εικόνες καταστροφής στη Συρία θυμίζουν τον πόλεμο στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Τα λεηλατημένα μουσεία και το ξεπούλημα των συριακών αρχαιοτήτων ξεσηκώνουν την παγκόσμια κοινή γνώμη. Ποιος θα εμποδίσει το νέο πλιάτσικο της πολιτιστικής κληρονομιάς;
ΑστικΗ γεωγραφια
Η νέα εποχή του Φιξ Αν υπάρχει ένα κτήριο στην Αθήνα που να αποτυπώνει την απόσταση που συχνά χωρίζει τις «αξίες» της αρχιτεκτονικής κοινότητας από την «πραγματικότητα» της ελληνικής κοινωνίας, αυτό είναι το Φιξ της λεωφόρου Συγγρού. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ένα τμήμα του παλιού εργοστασίου ζυθοποιίας «θυσιάστηκε» για να κατασκευαστεί ο σταθμός του μετρό. Οι αρχιτέκτονες ξεσηκώθηκαν και η πρωτεύουσα είδε πιθανότατα τη μεγαλύτερη πορεία - συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη διάσωση ενός κτηρίου. Μετά τη μερική κατεδάφιση, τα δύο τρίτα του μακρόστενου όγκου του Φιξ παρέμειναν στη γνωστή ερειπιώδη κατάσταση, με αποτέλεσμα οι Αθηναίοι να συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν τις «ρομαντικές» ευαισθησίες των αρχιτεκτόνων. Ποιος να τους αδικήσει: από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 αντίκριζαν ένα μουντό κουφάρι με σπασμένα τζάμια και τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες. Άντε να τους μιλήσεις για την αρχιτεκτονική «ιδιοφυΐα» του Τάκη Ζενέτου (1926-1977) και αυτήν τη μοναδική στιγμή της μοντέρνας παραγωγής στην Ελλάδα που μας παρέδωσε ένα κατάφωτο «πλεούμενο», την πιο ανάλαφρη σιλουέτα από μπετόν που μπορώ να θυμηθώ στη μεταπολεμική Αθήνα, για να καταντήσει ένας αντιπαθητικός, μπαρουτοκαπνισμένος σκελετός. Αλλά ξαφνικά, μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, όσο δηλαδή χρειάστηκε για να αναμεταδοθούν οι πρώτες εικόνες από την αποκατεστημένη όψη της λεωφόρου Συγγρού, το Φιξ μοιάζει να κερδίζει ξανά τις καρδιές των πολιτών. Όπως είναι γνωστό, στην παλιά μονάδα παραγωγής μπύρας θα στεγαστεί το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Παρά τη μερική κατεδάφιση τμήματός του, το κτήριο εξακολουθεί να διαθέτει σημαντικούς ενιαίους χώρους συνολικής επιφάνειας 20.000 τ.μ. Οι όψεις που σχεδίασε ο Τάκης Ζενέτος επί των οδών Συγγρού και Φραντζή διατηρούνται. Στις δυο νέες «εικόνες» του το κτήριο αποκαλύπτει ξανά την ξεχασμένη τοπογραφία των Αθηνών. Η «τομή» του Ιλισσού, το νερό δηλαδή και η κοίτη του με τα ιζηματογενή πετρώματα, όπως έχουν προέλθει από την καθίζηση τόσων αιώνων, εμφανίζεται ξανά, «αναδύεται» μέσα από το έδαφος και αιωρείται, γιγάντια «κουρτίνα» που κρύβει μέσα της τους εκθεσιακούς χώρους του Μουσείου. Στο κάτω μέρος της, στο επίπεδο του ισογείου, ένας υδάτινος τοίχος γλιστράει στο κενό ανάμεσα στον όγκο των εκθέσεων και το έδαφος. Την αρχιτεκτονική μελέτη υπογράφουν τα γραφεία 3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες, Tim Ronalds Architects και Ι. Μουζάκης & Συνεργάτες - Αρχιτέκτονες ΕΠΕ. Δημήτρης Ρηγόπουλος
Παλμύρα
Καταστροφές και αρπαγές των μνημείων
Κωστούλα Τωμαδάκη
Την ώρα που ο εμφύλιος πόλεμος μαίνεται στη Συρία και χιλιάδες αθώοι άμαχοι πεθαίνουν στους δρόμους, χριστιανικές εκκλησίες καίγονται, ιστορικά μουσουλμανικά τεμένη καταστρέφονται, μουσεία λεηλατούνται και αμύθητης αξίας θησαυροί εκπατρίζονται. Δυστυχώς, ο συριακός πολιτισμός, ένας από τους σημαντικότερους της Μέσης Ανατολής, με επιρροές από τους Αιγύπτιους, τους Πέρσες, τους Ρωμαίους και τους Έλληνες, καταγράφει βαρύτατες απώλειες και πληρώνει ένα άνευ προηγουμένου τίμημα. Το πλιάτσικο των συριακών αρχαιοτήτων είναι γεγονός. Ένοπλοι, λαθρέμποροι και κάθε λογής τυχοδιώχτες συνωστίζονται στα σύνορα με τον Λίβανο για να περάσουν τα κλεμμένα αρχαία στην αγορά της Βαγδάτης, μέσω της οποίας θα εκποιηθούν σε κάποιον πλούσιο συλλέκτη και θα παραμείνουν για πάντα μακριά από την πατρίδα τους. Καμιά ελπίδα για τα ανυπολόγιστης αξίας μοναδικά αντικείμενα που πωλούνται παράνομα στις πρωτεύουσες της Ευρώπης και της Ασίας. Η UNESCO κάνει έκκληση και στις δύο μεριές να σταματήσουν την καταστροφή των μνημείων. Όμως αύριο θα είναι αργά. Ποιος θα σταματήσει την εκποίηση του συριακού πολιτισμού; Ακόμη και όσοι έχουν πειστεί ότι η επέμβαση στη Συρία έχει ουμανιστικό χαρακτήρα, λυγίζουν μπροστά στα λεηλατημένα μουσεία και ανησυχούν για την τύχη των αρχαίων που πωλούνται στη μαύρη αγορά. Υποκρισία;
Μάχη για το ιστορικό Χαλέπι «Οι εκθέσεις από το Χαλέπι είναι βαθιά οδυνηρές», δήλωσε η επικεφαλής της UNESCO Ιρίνα Μπόκοβα, αναφέροντας ότι οι ζημιές που προκαλούνται στην πολιτιστική κληρονομιά της Συρίας κάνουν τη δυστυχία ακόμη μεγαλύτερη. Το Χαλέπι, η αρχαία Χαλυβώνα, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας,
με χρονολογημένη κατοίκηση 7.000 χρόνων και πάμπολλα ισλαμικά και χριστιανικά μνημεία. Η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατακτήθηκε από τους Άραβες στα τέλη της βασιλείας του αυτοκράτορα Ηρακλείου του Μέγα (637) και παρέμεινε στην κατοχή τους ώς την εποχή που την ανακατέλαβε ο στρατηγός και μετέπειτα αυτοκράτορας Νικηφόρος Φωκάς. Τον Σεπτέμβριο του 2012, το ιστορικό κέντρο του Χαλεπίου ισοπεδώθηκε από πυρκαγιά και οι φωτογραφίες από τα ερείπια και την καταστροφή ξεσήκωσαν την παγκόσμια κοινή γνώμη. Έναν χρόνο μετά, σε μια πόλη κατακερματισμένη από τον εμφύλιο πόλεμο, οι μάχες συνεχίζονται ανάμεσα σε αντάρτες και δυνάμεις του καθεστώτος για τον έλεγχο της εμπορικής πρωτεύουσας της Συρίας. Τα ιστορικά μνημεία που άφησαν πίσω τους οι Βαβυλώνιοι, οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι και οι Έλληνες καταστρέφονται, ενώ ανυπολόγιστης αξίας θησαυροί πωλούνται παράνομα. Στα λιθόστρωτα δρομάκια της πόλης με τα πέτρινα κτήρια, τα ψηφιδωτά και τη χαρακτηριστική διακόσμηση στις πόρτες και τα παράθυρα, συντελείται ένα δεύτερο έγκλημα: πολύτιμα ειδώλια, χάλκινα ιστορικά αντικείμενα, εικόνες ανυπολόγιστης ιστορικής σημασίας, ξεριζώνονται από τον χώρο τους για να εκποιηθούν στο εξωτερικό. Καθώς οι συνοικίες αλλάζουν χέρια, ιστορικά μνημεία ισοπεδώνονται, όπως το κάστρο του Χαλεπίου (χτίστηκε το 3.000 π.Χ.), και χριστιανικοί ναοί, όπως του Αγ. Σίμωνος, καίγονται για να λεηλατηθούν στη συνέχεια από αξιωματούχους και αντάρτες. Άλλη μια ευκαιρία για εύκολο χρήμα. Το πλιάτσικο καλά κρατεί. Συμμορίες, φανατικοί εξτρεμιστές, αιμοσταγείς πολέμαρχοι εκμεταλλεύονται το κενό εξουσίας και κερδοσκοπούν εις βάρος του ταλαιπωρημένου λαού. Η πολύπαθη πόλη ξεγυμνώνεται. Οι αμύθητοι θησαυροί της πωλούνται στα παζάρια του Λιβάνου. Τα μοναδικά δημιουργήματα του πολιτισμού στην παλιά πόλη του Χαλεπίου μέρα με τη μέρα κινδυνεύουν με αφανισμό. Τίποτα δεν είναι πια ίδιο.
Βόμβες σε εκκλησίες και αρχαία μνημεία
Δαμασκός, ερείπια του ρωμαϊκού ναού του Δία
Χαλέπι, Δαμασκός, Μπόσρα, Παλμύρα, το φρούριο Κρακ των Ιπποτών και το Καλάατ Σάλαχ ελΝτιν, τα αρχαία χωριά της βόρειας Συρίας είναι οι παράπλευρες απώλειες του εμφυλίου πολέμου. Η Επιτροπή της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, πρόσφατα, αποφάσισε να τα περιλάβει στην παγκόσμια λίστα των μνημείων που βρίσκονται σε κίνδυνο. Η «παλιά» Δαμασκός με τις εκκλησίες, τα μουσουλμανικά τεμένη και τις αγορές έγινε στόχος βομβιστικής επίθεσης και το πανέμορφο μεσαιωνικό φρούριο Κρακ των Ιπποτών βρέθηκε στη μέση των πυρών του εμφυλίου πολέμου. Πληθαίνουν οι καταγγελίες για καταστροφικές επιθέσεις στην αρχαία πόλη της Μπόσρα, το αμφιθέατρο της οποίας θεωρείται ένα από τα καλύτερα ρωμαϊκά θέατρα του κόσμου. Ωστόσο, η πραγματική αποτίμηση των καταστροφών στα μνημεία θα μπορέσει να γίνει μόλις σταματήσουν οι συγκρούσεις. Ώς τότε θα συνεχίζεται η λεηλασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της Συρίας και κάποιοι θα σφυρίζουν αδιάφορα, όπως έκαναν στο Αφγανιστάν και τη Βαγδάτη. Ιδιωτικές συλλογές στις αναδυόμενες αγορές θα πλουτίζουν από τους συριακούς θησαυρούς την ώρα που η Δύση θα ετοιμάζεται να σώσει την ταλαίπωρη χώρα. Η ιστορία, το παρελθόν και το μέλλον της Συρίας και της Μέσης Ανατολής ξεπουλιούνται σε τιμή ευκαιρίας.
ποντικιart
12/9 -18/9
Ραντάρ 07/27
www.topontiki.gr
Τέχνη στους οίκους ανοχής Άδειες πολυκατοικίες του ’70, ρημαγμένα σπίτια, αυλές και παλιά νοικοκυριά στο Μεταξουργείο και τον Κεραμεικό, όπου κάποτε ζούσαν οικογένειες και κατά λάθος δεν κατέληξαν να γίνουν οίκοι ανοχής, παίρνουν ζωή Χρήστος Παρίδης και γεμίζουν τέχνη μέσα από την εικαστική διοργάνωση ReMap4 Το ReMap, ο εικαστικός θεσμός που πραγματοποιείται ανά διετία, με καλλιτέχνες, επιμελητές και γκαλερί όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά απ’ολόκληρο τον κόσμο, είναι μια δυναμική διοργάνωση, της οποίας το ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει να κάνει κατ’αρχήν με το μέρος συνάντησης και δράσης της. Στην πιο υποβαθμισμένη ίσως περιοχή του κέντρου, το Μεταξουργείο και τον Κεραμεικό, άδειες πολυκατοικίες του ’70 ή εγκαταλελειμμένες και ρημαγμένες πρώην κατοικίες, υπέροχα παλιά νοικοκυριά όπου κάποτε ζούσαν οικογένειες και κατά λάθος δεν κατέληξαν να γίνουν οίκοι ανοχής, όπως τα περισσότερα κτίσματα εκεί γύρω, χάρη στον Ιάσωνα Τσάκωνα, ιδρυτή του ReMap, γίνονται σημεία συνάντησης δημιουργικών ανθρώπων.
«Τι κάνουμε εδώ, μπαμπά;» Αλλόκοτο τοπίο, δεν υπάρχει αμφιβολία, από την περασμένη Κυριακή που ξεκίνησε το ReMap: δρόμοι με μεγαλοπρεπή ονόματα (Ιάσωνος, Λεωνίδου, Μεγάλου Αλεξάνδρου…) και ένα αλλοπρόσαλλο φιλότεχνο πλήθος και καλλιτέχνες που αναμειγνύονταν με ναρκομανείς που «φτιάχνονταν» με φάτσα φόρα ενέσεις, Κινέζους έμπορους και Πακιστανούς που περιφέρονταν στα δεκάδες μπουρδέλα και είχαν κάπως σαστίσει με τους αναπάντεχους «εισβολείς», που αποτελούνταν από κομψές και υπέροχα ντυμένες γυναίκες κάθε ηλικίας. Ένα κοριτσάκι, που σύντομα κουράστηκε από τη μεγάλη βόλτα, γκρίνιαζε στον πατέρα της λέγοντάς του «τι κάνουμε εδώ;» για να πάρει την απάντηση: «Βλέπουμε μοντέρνους καλλιτέχνες, παιδάκι μου, που κάνουν περίεργα πράγματα». Τι είναι τα περίεργα αυτά πράγματα λοιπόν; Περί τις 60 εκθέσεις σημαντικών διεθνών και ελληνικών γκαλερί, ανεξάρτητα projects
ReMap4 ώς τις 30 Σεπτεμβρίου Τις τρεις εβδομάδες που θα κρατήσει το ReMap4 έχουν προγραμματιστεί events, όπως η δράση The Bohemians, που η γκαλερί The Breeder ήδη παρουσίασε τη βραδιά των εγκαινίων και θα επαναλάβει στις 14.9 προσκαλώντας το κοινό στα στούντιο των τεσσάρων καλλιτεχνών που εργάζονται στον Κεραμεικό Γιώργου Λαζόγκα, Γιώργου Ξένου, Μιχάλη Κατζουράκη και Κατερίνας Κανά. Το πιο χαριτωμένο event την Κυριακή των εγκαινίων ήταν το SouzyTros, μια ομάδα φοιτητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας που μοίραζαν σοκολατένιες κατασκευές ως μέρος της περφόρμανς Choco Bam Bam. Περισσότερες πληροφορίες στο www.remapkm.org.
νέων και όχι μόνο καλλιτεχνών, εκπροσώπηση μεγάλων ιδρυμάτων και ειδικές εκδηλώσεις με installations, ζωγραφική, γλυπτική, βίντεο, δίνουν το στίγμα της σύγχρονης εικαστικής ματιάς. Σε αρκετές περιπτώσεις δε, τα projects έχουν στηθεί ειδικά για τους συγκεκριμένους χώρους ή έχουν προσαρμοστεί στο αθηναϊκό τους περιβάλλον.
Ρώμη, Νέα Υόρκη, πλατεία Αυδή… Δωρεάν και ανοικτό στο κοινό, μπορεί να ξεκινήσει κάποιος την περιήγησή του από την πλατεία Αυδή, όπου σε μια υπέροχη αυλή παλιού σπιτιού έχει στηθεί το ReMap4 infopoint, και μπορεί να προμηθευτεί χάρτη και πληροφοριακό υλικό για τα 24 σημεία. Στη φετινή, τέταρτη, διοργάνωση οι συμμετοχές ξεπερνάνε τις προηγούμενες σε αριθμό, ενώ αν κάτι εντυπωσιάζει ευχάριστα είναι η συνύπαρξη καταξιωμένων δημιουργών και επιμελητών με νεότατους και πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες. Μια πολυσήμαντη και πολυποίκιλη γιορτή της καλλιτεχνικής έκφρασης, λοιπόν, όπου μπορεί κάποιος να γίνει μάρτυρας των διεθνών τάσεων, όπως αυτές διαμορφώνονται στις διεθνείς φουάρ και στις νεανικές πλατφόρμες των δυτικών μητροπόλεων της τέχνης. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι σημαντικότατες ιταλικές γκαλερί, όπως οι Lorcan O’Neil (Ρώμη), Federico Vavassori (Μιλάνο) και T293 (Νάπολη), η περίφημη Gagosian που θεωρείται η σημαντικότερη γκαλερί της Αμερικής (με ένα installation του James Turrel), η φημισμένη Maccarone (Νέα Υόρκη), η Eva Pressenhuber (Ελβετία), η Rodeo (Κωνσταντινούπολη), η Peres Projects (Βερολίνο), το Modern Institute (Γκλασκώβη), δίνουν δυναμικό «παρών». Σε ό,τι αφορά τις ελληνικές γκαλερί, εκτός από τους Breeder και τη Ρεβέκκα Καμχή, που έτσι κι αλλιώς κατοικοεδρεύουν στην περιοχή, μπορεί κανείς να δει τον βραβευμένο Bill Balaskas της Kalfayan Galleries, τον John Bock της Eleni Koroneou, την Caitlin Keogh της Melas Papadopoulos – για να αναφέρουμε μερικές από τις πιο αξιοπρόσεκτες παρουσίες. Ακόμα και το εναλλακτικό μπαρ - project space SIX D.O.G.S. συμμετέχει με μια ομαδική με επιμελητή τον Κωνσταντίνο Δαγριτζίκο.
Οι ομάδες της γειτονιάς και τα μεγάλα projects Παράλληλα, πολλά από τα events κινούνται γύρω από τη «ναυαρχίδα» της περιοχής, την Kunstahale Athena της οδού Κεραμεικού 28, όπου εδώ και χρόνια κρατάει τον παλμό στις καλλιτεχνικές εξελίξεις στην Αθήνα. Βέβαια στην ευρύτερη υποβαθμισμένη – δίπλα στην Ομόνοια – πλευρά της πόλης δραστηριοποιούνται και ομάδες όπως οι «Ε.Δ.Ω.», «Παραμυθίας χωρίς όνομα», «Θέατρο Συνεργείο» που, όπως είναι φυσικό, συμμετέχουν στο μεγάλο εικαστικό γεγονός που συμβαίνει μες στα πόδια τους. Τα projects είναι ακόμα περισσότερα, περί τα 35 τον αριθμό, από πρωτοποριακές ομάδες και επιμελητές από όλο τον κόσμο. Δειγματοληπτικά να αναφέρουμε το The Still House Group από τη Νέα Υόρκη, που εκπροσωπείται από τη λονδρέζικη γκαλερί Jonathan Viner, το Identity Poles με ζωγραφική του Christian Rosa, γλυπτική του Vassilis H και ένα βίντεο του Jannis Varelas, το State of Concept με την ομαδική Nostalgia Nevrosa, το μουσικό - καλλιτεχνικό ντουέτο DAS με τη συνδρομή της Ειρήνης Μίγα, το Kypseli Fanzine με τους δικούς του καλλιτέχνες. Σημαντική, όμως, συμμετοχή έχουν φέτος και ιδρύματα όπως το ΔΕΣΤΕ, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, ο Πολιτιστικός και Αναπτυξιακός Οργανισμός ΝΕΟΝ, ο οποίος θα παρουσιάσει ομαδική έκθεση σε αναπαλαιωμένο νεοκλασικό επί της οδού Αγησιλάου με τρανταχτά ονόματα, όπως του Joseph Beuys.
08/28 Φεστιβάλ
12/9 -18/9
ποντικιart
www.topontiki.gr
«Beau Travail»
Η «Θυμάμαι, άρα υπάρχω»: η παράφραση του αφορισμού του Ντεκάρτ είναι κρυμμένη στην αφίσα του φετινού 19ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας, που περιλαμβάνει ταινίες για όλα τα γούστα Κωνσταντίνος Σαμαράς
«The Congress»
Νύχτες Πρεμιέρας: Το αυλαία του φεστιβάλ ανοίγει στις 18 Σεπτεμβρίου με μία από τις πιο ευφορικές ταινίες της χρονιάς, το «Frances Ha» του Νόα Μπάουμπαχ. Εφτά χρόνια μετά την υποψηφιότητά του για Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, χάρη στο «Δεσμοί Διαζυγίου», και με μία από τις πιο σταθερά ενδιαφέρουσες καριέρες στο σύγχρονο ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά, ο Μπάουμπαχ επιστρέφει φέτος θριαμβευτικά. Με την πολύτιμη σεναριακή συνεργασία της Γκρέτα Γκέργουιγκ, της υπέροχης indie queen πρωταγωνίστριάς του, το «Frances Ha» είναι ένα γλυκύτατο και ακαταμάχητο φιλμ πάνω στις ελπίδες και τις διαψεύσεις μιας ονειροπαρμένης 27χρονης που προσπαθεί να βρει νόημα στην ενήλικη ζωή της και παράλληλα να επιβιώσει σε μια σημερινή, ασπρόμαυρη Νέα Υόρκη. Όσο για το κλείσιμο της αυλαίας, θα πραγματοποιηθεί με την πολυσυζητημένη «Ζωή της Αντέλ» (La vie d’ Adèle) του Αμπντελατίφ Κεσίς, που κέρδισε δικαιωματικά τον Χρυσό Φοίνικα στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών. Η Αντέλ είναι μία τυπική μαθήτρια λυκείου μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει την καλλιτέχνιδα Έμα και η σεξουαλική της αφύπνιση μετατρέπεται σε αισθηματική και ερωτική αγωγή. Το αχόρταγο πάθος δομεί μια σχέση που μοιάζει από την αρχή καταδικασμένη, καθώς οι κοινωνικο-οικονομικές διαφορές υφέρπουν στο παρασκήνιο. Μία ιστορία αγάπης, ένα χρονικό ενηλικίωσης και ένα δοκίμιο πάνω στην ερωτική επιθυμία και τη σαρκική απόλαυση ταυτόχρονα. Η ελληνικής καταγωγής νεαρή πρωταγωνίστρια Αντέλ Εξαρχόπουλος, που τράβηξε τα φώτα με την τολμηρή ερμηνεία της, θα βρίσκεται στην Αθήνα με αφορμή την προβολή της ταινίας.
Ο γύρος του κόσμου σε ταινίες Ο βασικός κορμός του φεστιβάλ, δηλαδή το Διεθνές Διαγωνιστικό και το Πανόραμα, υπόσχεται μια δυνατή και «ψαγμένη» επιλογή από το παγκόσμιο στερέωμα, με συμπληρωματική σχέση μεταξύ των δύο τμημάτων. Στο Διεθνές Διαγωνιστικό σημειώνουμε το «Ραντεβού μετά τα μεσάνυχτα» (Les Rencontres d’ Après Minuit) του Γιαν Γκονζάλες, που μπλέκει την κλασική γαλλική διανόηση με τα ανατολίτικα παραμύθια και τη σεξουαλική λογοτεχνία, το «Θέλω να νιώσω αγάπη» (It Felt Like Love), το αποστομωτικά όμορφο χρονικό της σεξουαλικής αφύπνισης ενός 14χρονου κοριτσιού, και το «Οι ήρωές μας ξεψυχούν απόψε» (Nos Heros Sont Morts ce Soir), στιλιζαρισμένο εξπρεσιονιστικό νουάρ από τη Γαλλία. Πολύ δυνατό και το Πανόραμα, όπου αναμφισβήτητα δεσπόζει το αυθά-
δικο φιλμ - πειρασμός του Χάρμονι Κορίν «Spring Breakers» με τέσσερις χυμώδεις συμμαθήτριες να τα κάνουν όλα άνω κάτω, αλλά και το «Πολύ κακό για το τίποτα» (Much Ado About Nothing), με τον υπερ-ταλαντούχο Τζος Γουέντον να παραδίδει μια low budget, αλλά συναρπαστική σαιξπηρική διασκευή.
Έντονο ελληνικό χρώμα Περισσότερο από ποτέ, οι Νύχτες Πρεμιέρας συγκεντρώνουν ένα μεγάλο κομμάτι της φετινής εγχώριας κινηματογραφικής σοδειάς, με συνολικά 16 ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, μερικές εκ των οποίων προβάλλονται ως work in progress, δηλαδή σε μια ανολοκλήρωτη εκδοχή τους. Σε αυτές συμπεριλαμβάνεται και η νέα ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Η λιμουζίνα», ένα αναρχικό παραμύθι ενηλικίωσης από το Παρίσι του ’60 στην Ελλάδα του σήμερα, όπως και «Ο εχθρός μου», η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Γιώργου Τσεμπερόπουλου με την ιστορία ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας σε έντονα ηθικά και κοινωνικά διλήμματα. Ξεχωρίζουμε ακόμα το «Luton», πρώτη μεγάλου μήκους του ταλαντούχου Μιχάλη Κωνσταντάτου και πορτρέτο καθημερινών ανθρώπων που περνούν τα όρια, αλλά και το «September» της Πέννυς Παναγιωτοπούλου, που αφηγείται διακριτικά και σιωπηλά την προσπάθεια μιας γυναίκας να σπάσει το φράγμα της μοναξιάς. Από τις work in progress προβολές ξεχωρίζουν οι «Αισθηματίες», με τους οποίους ο Νίκος Τριανταφυλλίδης σπάει την πολυετή σιωπή του για να μας χαρίσει ένα σύγχρονο, ιδιοσυγκρασιακό και βαθιά συγκινητικό αθηναϊκό νουάρ.
Από το Ισραήλ και την Ολλανδία με αγάπη Τα αφιερώματα σε σύγχρονους σκηνοθέτες που αξίζουν την προσοχή μας παρουσιάζουν και φέτος μεγάλο ενδιαφέρον, αρχής γενομένης από τον Ισραηλινό σκηνοθέτη Άρι Φόλμαν. Οι γονείς του επέζησαν του Ολοκαυτώματος, ενώ ο ίδιος βρέθηκε στην καρδιά του σκότους, σε μια ηλικία που άλλοι φτιάχνουν ουτοπίες για το μέλλον. Χρόνια αργότερα, το «Βαλς με τον Μπασίρ» (Waltz with Bashir), που έφτασε μέχρι τα Όσκαρ, θα τον
12/9 -18/9
ποντικιart
Φεστιβάλ 09/29
www.topontiki.gr
«Η μεγάλη ομορφιά»
«Frances Ha»
«Pussy Riot: Μια Πανκ Προσευχή»
σινεμά ως κιβωτός της μνήμης λυτρώσει από τις ανομολόγητες μνήμες και θα του χαρίσει τη διεθνή αναγνώριση. Όμως, ο Άρι Φόλμαν δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος που μας μίλησε για τον πόλεμο, αλλά ένας συναρπαστικός αφηγητής ιστοριών, όπως αποδεικνύουν οι ταινίες του στο σύνολό τους. Ο ίδιος θα βρίσκεται στην Αθήνα, με αφορμή το αφιέρωμα στο έργο του, που περιλαμβάνει και την πρόσφατη ταινία του «The Congress». Παρών θα είναι και ο Ολλανδός Άλεξ φαν Βάρμερνταμ, στο έργο του οποίου θα πραγματοποιηθεί επίσης αναδρομικό αφιέρωμα. Συνθέτης, ζωγράφος και σχεδιαστής, εκτός από σκηνοθέτης, ο Άλεξ φαν Βάρμερνταμ γεννήθηκε στην ολλανδική πόλη Χάαρλεμ το 1952. Μεταξύ 1978 και 1984 σκηνοθέτησε μία ταινία μικρού μήκους και δύο τηλεοπτικές ταινίες, πριν να κάνει το ντεμπούτο του με την πρώτη ταινία του μικρού μήκους το 1986 με τίτλο «ABEL», η οποία κέρδισε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας. Από τότε μέχρι σήμερα η φιλμογραφία του έχει διακριθεί με συμμετοχές και βραβεία στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου, ανάμεσα στα οποία το Βραβείο FIPRESCI στη Βενετία για την ταινία «Το φόρεμα» (The Dress) τo 1996 και το Βραβείο Καλύτερου Ευρωπαϊκού Φιλμ στη Βενετία για την ταινία του «Οι τελευταίες μέρες της Έμα Μπλανκ» (The Last Days of Emma Blank) το 2009.
Κρυμμένοι θησαυροί Στο τμήμα «Ειδικές Προβολές» βρίσκουμε και πάλι από ξεχασμένα αριστουργήματα μέχρι υποτιμημένα διαμάντια μεγάλων σκηνοθετών. Ξεχωρίζει η σπουδαία ταινία του Χανς - Γιούργκεν Ζίμπερμπεργκ «Χίτλερ: Μία ταινία από τη Γερμανία» (Hitler: Ein Film Aus Deutschland) του 1977, μία πειραματική, βαθιά ποιητική και προπάντων επίκαιρη ματιά πάνω στο τερατώδες φαινόμενο του ναζισμού και τις αιτίες που ευνόησαν την άνοδο και τη θεοποίηση του Αδόλφου Χίτλερ. Μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία που ίσως να μην είναι για όλους, όμως αποτελεί μεγάλη ευκαιρία να τη δούμε σε μεγάλη οθόνη. Με χαρά υποδεχόμαστε και την προβολή της «Όλγα Ρόμπαρντς», που ο πρόωρα χαμένος σκηνοθέτης, συγγραφέας και κριτικός Χρήστος Βακαλόπουλος γύρισε το 1989. Πρόκειται για την ιστορία της συνάντησης ενός ιδιόρρυθμου διαρρήκτη με μια μυστηριώδη Ελληνοαμερικανίδα, που είναι υπεύθυνη για τις δολοφονίες Αράβων
επιχειρηματιών. Πρωταγωνιστούν οι Όλια Λαζαρίδου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Κώστας Τσάκωνας και Σταύρος Τσιώλης. Ανάμεσα στις ειδικές προβολές ξεχωρίζουμε και το αριστουργηματικό «Ταμπούρλο» του Βόλκερ Σλέντορφ, που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας του 1979. Εκ των κορυφαίων εκπροσώπων του νέου γερμανικού κινηματογράφου των δεκαετιών του ’60 και του ’70, ο Σλέντορφ θα είναι επίσης ένας από τους πιο σημαντικούς προσκεκλημένους του φετινού φεστιβάλ.
Οι προτάσεις του «γκουρού» Ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος υπήρξε για δεκαετίες η πιο αξιόπιστη και νηφάλια κριτική φωνή της χώρας, από την εκπομπή του στην κρατική τηλεόραση μέχρι την πάντα οξυδερκή γραφή του. Φέτος οι Νύχτες Πρεμιέρας του δίνουν carte blanche, κι εκείνος μοιράζεται μαζί μας μερικές από τις πιο αγαπημένες του ταινίες, διαφορετικών εποχών και σχολών η καθεμιά. Η «Στρατηγική της αράχνης» (Strategia del Ragno, 1977) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι είναι ένα αριστούργημα πάνω στη ρευστή υφή της αλήθειας και τους ανεξιχνίαστους λαβυρίνθους της Ιστορίας. Ο «Αιχμάλωτος της ερήμου» (The Searchers, 1956) του Τζον Φορντ είναι ένα ανεπανάληπτο γουέστερν που άλλαξε τον ρου του είδους, αντικαθιστώντας τον πολιτικά ορθό ηρωισμό με μια ιερή εμμονοληψία. Το «Beau Travail» (1999) της Κλερ Ντενί είναι ένα υποβλητικό δράμα που φιγουράρει ήδη στη λίστα των 100 καλύτερων ταινιών όλων των εποχών, σύμφωνα με το έγκριτο Sight and Sound. Η «Επιφώτιση» (Illumination, 1973) του Κριστόφ Ζανούσι είναι ένα διαμάντι του σινεμά βεριτέ από έναν Πολωνό δημιουργό με έντονες ηθικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις. Τέλος, το «Νύχτα και καταχνιά» (Nuit et Brouillard, 1955) του μεγάλου Αλέν Ρενέ είναι ένα συγκλονιστικό ποιητικό δοκίμιο - ντοκιμαντέρ γύρω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, γυρισμένο τέσσερα χρόνια πριν από το «Χιροσίμα αγάπη μου».
Σε πρώτη προβολή Οι πρεμιέρες αναμενόμενων ταινιών που έχουν ήδη εξασφαλίσει ελληνική διανομή αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του φεστιβάλ. Θα σταθούμε λίγο παραπάνω στο «Σκότωσε τους αγαπημένους σου»
(Kill your Darlings) του Ελληνοαμερικανού Τζον Κροκίδας, που αφηγείται τη νιότη του Άλεν Γκίνσμπεργκ με έναν εντυπωσιακό Ντάνιελ Ράντκλιφ (πρώην Χάρι Πότερ) στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όπως επίσης και το «Παρελθόν» (Le passé) του Ασγκάρ Φαραντί, την επόμενη ταινία του Ιρανού σκηνοθέτη που μας χάρισε το υπέροχο «Ένας χωρισμός». Εδώ θα συναντήσουμε και τη νέα ταινία του Πάολο Σορεντίνο «Η μεγάλη ομορφιά» (La grande bellezza), μια φαντασμαγορική περιπλάνηση στις αμέτρητες ηδονές, τα ξέφρενα πάρτι και τις ολονύχτιες κραιπάλες της Ρώμης, με ξεναγό έναν κοσμοπολίτη συγγραφέα που αρχίζει σταδιακά να συνειδητοποιεί τη ματαιότητα των πάντων. Όπως και το «Lovelace», βιογραφία της Λίντα Λάβλεϊς, που έγινε σύμβολο της ερωτικής ελευθεριότητας των 70s χάρη στον πρωταγωνιστικό ρόλο της στο «Βαθύ λαρύγγι». Με το πορνό είναι εθισμένος και ο πρωταγωνιστής του «Don Jon», που αναζητά τον έρωτα με τον πιο απροσδόκητο τρόπο σε μια ταινία όπου πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί ο Τζόσεφ Γκόρντον - Λέβιτ.
Το πάρτι δεν σταματά Οι Νύχτες Πρεμιέρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το τμήμα «Μουσική και Φιλμ», που προσπαθεί πάντα να συγκεντρώνει τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ, για φανατικούς και όχι μόνο. Το μεγάλο φετινό όνομα είναι πιθανότατα το φεμινιστικό πανκ συγκρότημα Pussy Riot, που καταδικάστηκαν για «βλασφημία» στη θρησκόληπτη Ρωσία του Πούτιν και είναι οι πρωταγωνίστριες του ντοκιμαντέρ «Pussy Riot: Μια Πανκ Προσευχή» (Pussy Riot: A Punk Prayer). Εκτός διαγωνιστικού τμήματος, το «Sound City» μάς αποκαλύπτει σε ποιες συνθήκες ηχογραφήθηκαν μερικά από τα πιο διάσημα άλμπουμ της ροκ. Ακόμη πιο φανατικούς οπαδούς έχει το τμήμα «Μετά τα μεσάνυχτα», με ιδιαίτερες απολαύσεις για κινηματογραφικές αϋπνίες, όπως ο «Καρχαριοστρόβιλος» (Sharknado), οι «Φτηνές ανατριχίλες» (Cheap Thrills) και το «Ταξίδι στον φόβο» (In Fear). Διότι το πάρτι του σινεμά δεν μπορεί να έχει αυστηρά ωράρια.
10/30 Βιβλίο
12/9 -18/9
ποντικιart
www.topontiki.gr
Ιστορικές σελίδες κοιτούν στο μέλλον Τα ιστορικά αναγνώσματα χαρακτηρίζονται από τη γοητεία του παρελθόντος και διαχειρίζονται τα μυστικά του μέλλοντος Ξενοφών Μπρουντζάκης
Έγκον Φρίντελ Πολιτιστική Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας Μετάφραση: Δημοσθένης Κούρτοβικ Εκδόσεις: Τόπος Σελ.: 302 Έχοντας απαρνηθεί τον ιουδαϊσμό προκειμένου να ασπαστεί τον προτεσταντισμό, ο συγγραφέας μάς προδιαθέτει για τον τρόπο με τον οποίο θα προσεγγίσει και θα κατανοήσει έναν πολιτισμό εκ διαμέτρου διαφορετικό στην πρόσληψη και αντίληψη για τη ζωή. Το δίχως άλλο πρόκειται για έναν διανοητή, ο οποίος προσεγγίζει τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό μέσα από μια προσωπική ματιά, η οποία, αν και δεν παραγνωρίζει τα κορυφαία επιτεύγματά του, ωστόσο προσανατολίζεται εμφανώς με μια κριτική διάθεση απέναντι στις αδύναμες πλευρές του, που φτάνουν λίγο πριν από το όριο να αποτελούν αυτοσκοπό. Η προσέγγιση στην πολιτιστική ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας αλλά και η δομή του βιβλίου δείχνουν ξεκάθαρα μια αντισυμβατική διάθεση στη διαχείριση των ιδεών και των θεμάτων. Με δυο λόγια, ο συγγραφέας, δίχως να παραγνωρίζει τα επί αιώνες αποδεκτά επιτεύγματα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, στρέφει το βλέμμα του στις πτυχές εκείνες όπου η καθημερινότητα μοιάζει να μην αντιστοιχεί στο μεγαλείο της εποχής που την περιβάλλει. Έτσι, στο ανάγνωσμα αυτό θα έλεγε κανείς ότι μέσα από έναν αξιοπρεπή υποκειμενισμό «απορομαντοποιείται» η εξιδανικευμένη εικόνα της ελληνικής αρχαιότητας. Τζον Χιρστ Σύντομη Ιστορία της Ευρώπης Μετάφραση: Ελένη Λούση Εκδόσεις: Μεταίχμιο Σελ.: 314 Η ιδέα της συγγραφής αυτού του βιβλίου ξεκίνησε από μια σειρά διαλέξεων που έδωσε ο συγγραφέας σχετικά με την ευρωπαϊκή ιστορία σε φοιτητές από την Αυστραλία που, όπως επισημαίνει στον σύντομο πρόλογό του, «είχαν ήδη διδαχτεί σε υπερβολικό βαθμό αυστραλιανή Ιστορία, ενώ ήξεραν ελάχιστα για τον πολιτισμό του οποίου αποτελούσαν μέρος»! Το βιβλίο παρουσιάζει την κλασική και ρωμαϊκή αρχαιότητα, τη διάδοση και επικράτηση του χριστιανισμού, για να επικεντρώσει κυρίως την προσοχή του στα γεγονότα που έλαβαν χώρα και καθόρισαν τη συγκρότηση της λεγόμενης δυτικής Ευρώπης, η οποία το δίχως άλλο υπογράφει την ευρωπαϊκή Ιστορία στο σύνολό της. Έτσι, ο συγγραφέας, όταν μάλιστα έχει να διαχειριστεί μια ιδιαίτερα συνοπτική εκδοχή του ευρωπαϊκού πολιτισμού, δεν έχει την πολυτέλεια – και δεν θα είναι συνεπής – να ασχοληθεί με τις διχοτομήσεις της Πολωνίας που δεν επηρέασαν στο παραμικρό την ιστορία της Ευρώπης, αλλά χρειάζεται να ασχοληθεί επισταμένως με την Αναγέννηση στην Ιταλία, τη Μεταρρύθμιση στη Γερμανία, την κοινοβουλευτική διακυβέρνηση στην Αγγλία, όπως και τις επαναστατικές διαδικασίες στη Γαλλία.
Δημήτριος Κ. Γιαννακόπουλος Εικόνες του Δυτικοευρωπαίου μέσα από την Ιστορία Εκδόσεις: Επίκεντρο Σελ.: 338 Αν θέλει κανείς να ανατρέξει στις ρίζες της λατινοκρατίας στην Ελλάδα, θα πρέπει να ξεκινήσει από την Τέταρτη Σταυροφορία και την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, το 1204. Σήμερα που έχουμε την πλέον επίσημη (από την κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας) παραδοχή ότι η Άλωση του 1204 αποτελεί «έγκλημα» της Δύσης κατά της Ανατολής, μπορούμε πιο άνετα από ποτέ να ισχυριστούμε ότι αυτό το «έγκλημα» υπήρξε ένα έγκλημα διαρκείας. Το βιβλίο εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο – αν και δεν είναι αυτός ο βασικός του σκοπός – τις βασικές αιτίες του κυρίαρχου παραδοσιακού αντιδυτικισμού στην Ελλάδα καθιστώντας τες τουλάχιστον κατανοητές, ενώ δίνει και επαρκέστατες εξηγήσεις για την άποψη περί «ανάδελφου έθνους». Η σημαντική αυτή μονογραφία εξετάζει τον σημαντικό ρόλο της λατινοκρατίας στην Ελλάδα και κυρίως τον ρόλο της στη διαμόρφωση της συνείδησης των Νεοελλήνων μέσα από τον προσδιορισμό των σχέσεών τους με τους Δυτικούς. Στη μονογραφία του, ο συγγραφέας παραθέτει μέσα από διάφορα πρόσωπα του νεότερου ελληνισμού την ιδεολογική συγκρότηση μιας ελληνικής άποψης, η οποία αντιπαραβάλλεται απέναντι στην δυτικοευρωπαϊκή αντίληψη σχετικά με την ιστορία του μεσαιωνικού ελληνισμού. Πρόκειται για μια σημαντική μελέτη που καλό είναι να διαβαστεί ευρύτερα. Norman Stone Συνοπτική Ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου Μετάφραση: Χρήστος Καψάλης Εκδόσεις: Ψυχογιός Σελ.: 288 Οι εκδικητικοί και επαχθείς όροι των νικητών του Μεγάλου Πολέμου στους ηττημένους Γερμανούς (οι οποίοι ωστόσο δεν φάνηκαν να διδάσκονται από την Ιστορία), αντί να εδραιώσουν την ειρήνη, συνέβαλαν στο να ετοιμαστεί ένας δεύτερος και πιο καταστροφικός για την ανθρωπότητα πόλεμος, του οποίου οι φρικαλεότητες έμειναν ανεξίτηλο στίγμα στην Ιστορία της. Το προσόν της Ιστορίας που υπογράφει ο Βρετανός ιστορικός Νόρμαν Στόουν είναι η συνοπτικότητα. Ο συγγραφέας επωμίζεται ένα δύσκολο έργο, μια και μοχθεί να αποδώσει τα αίτια αλλά και όλα τα κομβικής σημασίας γεγονότα που έλαβαν χώρα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου αντικειμενικά και με επάρκεια, συνοψίζοντάς τα κατά το δυνατόν, ώστε ο αναγνώστης να έχει μια καθ’ όλα πλήρη γνώση και αντίληψη των γεγονότων που καθόρισαν τη μοίρα της ανθρωπότητας το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα.
12/9 -18/9
ποντικιart
Σινεμά 11/31
www.topontiki.gr
òòòòò Εξαιρετική òòòò Πολύ καλή òòò Καλή òò Βλέπεται ò Μέτρια ò Μην τη δείτε
«Το δαχτυλΙδι της φωτιΑς»
«ΕΙσαι ο επΟμενος»
Οι εταιρείες διανομής φέρουν την ευθύνη για έκτακτες αλλαγές στις ημερομηνίες προβολής των ταινιών.
Δαχτυλίδια, τακούνια και δολοφόνοι Ετερόκλητες ταινίες για όλα τα γούστα περιλαμβάνει αυτή η εβδομάδα. Εντυπωσιακά θεάματα, κινηματογραφικά παραμύθια, ταινίες τρόμου, αλλά και σινεφίλ Κωνσταντίνος Σαμαράς Το δαχτυλίδι της φωτιάς Σκηνοθεσία: Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο Πρωταγωνιστούν: Τσάρλι Χάναμ, Ίντρις Έλμπα, Ρίνκο Κικούκι, Τσάρλι Ντέι Σαν ιδανικός αποχαιρετισμός σε ένα κινηματογραφικό καλοκαίρι, που οπωσδήποτε δεν στερήθηκε τις χολιγουντιανές ταινίες καταστροφής, το νέο φιλμ από τον σκηνοθέτη των «Hellboy» και του «Λαβύρινθου του Πάνα» αποτελεί μια γιγαντιαία επένδυση 200 εκατομμυρίων δολαρίων σε εδάφη γειτονικά με την ιαπωνική ποπ μυθολογία. Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο ανακαλύπτει τεράστια απόλαυση στην επική μάχη μεταξύ των θαλάσσιων τεράτων που απειλούν την ανθρωπότητα και των τρομερών ρομπότ που θα συγκρουστούν μαζί τους – μια απόλαυση που μοιράζεται αβίαστα μαζί μας, ελέγχοντας απόλυτα τα τεχνικά του μέσα και αφήνοντας μια πιο σοφιστικέ αντίληψη περί κινηματογραφικής αφήγησης να διαφανεί μέσα στον ορυμαγδό. Δεν είναι διόλου εύκολο να φιλμάρεις μάχες τεράτων με πρωτοτυπία και αποτελεσματικότητα, όπως αποδεικνύουν αμέτρητα ναυάγια του παρελθόντος που ωχριούν μπροστά στη μαεστρία του Ντελ Τόρο. Την ίδια στιγμή, το «Δαχτυλίδι της φωτιάς» χωλαίνει εμφανώς στην ανάδειξη του ανθρώπινου Το δαχτυλίδι της φωτιάς òòò παράγοντα, που αποδίδεται άψυχα και διεκπεραιωτικά σε Θαλάσσια τέρατα εναντίον ρομπότ, σε ένα εντυεπίπεδο χαρακτήρων και συναισθημάτων. Ένα εξαιρετικό πωσιακό θέαμα όπου οι άνθρωποι μοιάζουν με υπερθέαμα, αρκεί να αναγνωρίσουμε τα όριά του. κομπάρσους
Μόνο οι γυναίκες ξέρουν Σκηνοθεσία: Ναντίν Λαμπακί Πρωταγωνιστούν: Κλοντ Μπαζ Μουσαβμπά, Λεϊλά Φουάντ, Ναντίν Λαμπακί «Και τώρα πού πάμε;». Ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας είναι ένα ερώτημα που τίθεται από τις γυναίκες ενός χωριού κατά τη διάρκεια μιας κηδείας, όταν βρίσκονται στο σταυροδρόμι ανάμεσα στο μουσουλμανικό και το χριστιανικό κομμάτι του νεκροταφείου. Το ίδιο ερώτημα θέτει και η Λιβανέζα Ναντίν Λαμπακί για τη χώρα της, αλλά και για όποιον άλλο τόπο σκίζεται στα δύο από έντονες θρησκευτικές διαμάχες. Τοποθετούμενο σε ένα κωμικοτραγικό σύμπαν, το «Όταν θέλουν οι γυναίκες» θίγει μια σειρά από πολιτικά / πολιτιστικά προβλήματα που βρίσκονται ψηλά (θεωρητικά τουλάχιστον) στην ατζέντα της δυτικής ευαισθησίας, φιλτράροντάς τα σε ένα άμεσο και λαϊκό σινεμά που η Λαμπακί τέσταρε με επιτυχία ήδη από το προηγούμενο φιλμ της, το «Caramel». Το μήνυμα ελπίδας, ανεκτικότητας και συμφιλίωσης είναι κάτι παραπάνω από εμφανές στο Μόνο οι γυναίκες ξέρουν òòò τέλος του δρόμου, όμως η σκηνοθέτιδα από τον Λίβανο Οι γυναίκες του Λιβάνου εναντίον του θρησκευξέρει πώς να το γαρνίρει με αρώματα, μουσικές και μια τολτικού διχασμού, σε ένα κινηματογραφικό παραμηρή αλλαγή διαθέσεων. Με λίγα λόγια, ο ορισμός του feel μύθι προβλέψιμο, αλλά γεμάτο χάρη good α λα αραβικά.
Οι ύποπτοι φορούσαν γόβες Σκηνοθεσία: Σοφία Κόπολα Πρωταγωνιστούν: Έμα Γουότσον, Τέσα Φάρμιγκα, Λέσλι Μαν, Κέιτι Τσανγκ Ο τίτλος ακούγεται φαρσικός, όμως είναι εμπνευσμένος από ένα απολύτως υπαρκτό άρθρο του αμερικανικού περιοδικού «Vanity Fair» γύρω από μια καλιφορνέζικη συμμορία εφήβων, που αποφάσισε να ζήσει τον μύθο της πραγματοποιώντας διαρρήξεις στις πολυτελείς οικίες μερικών από τους αγαπημένους της σταρ. Επαληθεύοντας με συνέπεια την κλίση της προς τις ιστορίες προνομιούχων που ασφυκτιούν σε χρυσά κλουβιά, η Σοφία Κόπολα εκμεταλλεύεται ένα πραγματικό περιστατικό που ούτως ή άλλως λειτουργεί ως αυτόνομο σχόλιο για την κοινωνία του θεάματος και δημιουργεί ένα χρονικό αβάσταχτης κενότητας. Ο στόχος της θεωρητικά είναι εύκολος, αλλά το βλέμμα της αγωνιά να αποφύγει την εύκολη καρικατούρα, κρατώντας ωστόσο τις απαραίτητες αποστάσεις από τους κραυγαλέα ματαιόδοξους εφήβους της. Γιατί όμως μένουμε μουδιασμένοι; Ίσως επειδή, όπως και σε άλλες ταινίες της Κόπολα, αποδεικνύεται πως το να κάνεις σινεμά για μια βαθιά ανιαρή κι επιφανειακή ζωή ενέχει το αυξημένο ρίσκο να γίνεις εξίσου ανιαρός κι επιφανειακός. Ή Οι ύποπτοι φορούσαν γόβες òò τουλάχιστον αυτή είναι η παγίδα Έφηβοι μπουκάρουν σε σπίτια διασήμων και η στην οποία (ξανα)πιάνονται οι, Σοφία Κόπολα φιλμάρει την κενότητά τους με εκθαμβωτικά φωτισμένες από τον εξίσου κενό τρόπο Χάρη Σαββίδη (που πέθανε λίγο μετά τα γυρίσματα), αλλά αδιέξοδα μονότονες, εικόνες της Κόπολα.
Είσαι ο επόμενος Σκηνοθεσία:Άνταμ Γουίνγκαρντ Πρωταγωνιστούν: Σάρνι Βίνσον, Τζο Σουάνμπεργκ, Μπάρμπαρα Κράμπτον Οι «ταινίες οικιακής εισβολής» θα μπορούσαν να οριστούν ως ένα ιδιαίτερο, κι εξαιρετικά οικείο σε όλους, υπο-είδος του (αμερικανικού, κατά κύριο λόγο) θρίλερ. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τα βασικά συστατικά του: κλειστός χώρος, μυστηριώδης εισβολέας, μαχαιρώματα, κραυγές. Ο Άνταμ Γουίνγκαρντ παίρνει τα παραπάνω και τα υψώνει στο τετράγωνο, για να αποτίσει τον υπέρτατο φόρο τιμής και ταυτόχρονα να τινάξει τους κώδικες στον αέρα μέσω της υπερβολής. Κι όλα αυτά μέσα από μια επίθεση μασκοφόρων δολοφόνων στην εξοχική κατοικία όπου μια οικογένεια επανενώνεται εορταστικά. Ο Άνταμ Γουίνγκαρντ πατάει (όλα) τα γνωστά κουμπιά ποντάροντας στον σαρκασμό και την ανανεωτική Είσαι ο επόμενος òò του ορμή, όμως το κοκτέιλ του αφήΑπομονωμένο εξοχικό, μασκοφόροι δολοφόνει μια γεύση γνώριμη και όχι ιδιαίνοι, μαχαιριές και ουρλιαχτά, σε μια σαρκαστιτερα έντονη. Το νέο αίμα στο σινεμά κή αποθέωση των κλισέ του τρόμου που τελικά τρόμου εξαντλείται σε ανώδυνα δεν κάνει τη διαφορά κλεισίματα του ματιού; Ελπίζουμε κάποιος να μας διαψεύσει σύντομα.
12/32 Ιστορία
12/9 -18/9
ποντικιart
Tο Πατριαρχείο με τις δικαστικές του δικαιοδοσίες ήλεγχε στενά τους ορθόδοξους πληθυσμούς της Αυτοκρατορίας, διεκδικώντας μάλιστα την ευθύνη της αποκλειστικής διαχείρισης αυτών των δικαστικών υποθέσεων
Είσοδος πατριαρχικού καταλύματος
Ο ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στους προεπαναστατικούς χρόνους 17ος αιώνας Από την εγκατάστασή του στο Φανάρι το 1601 έως τα μέσα του 18ου αιώνα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο έφτασε να ελέγχει όλους τους χριστιανικούς πληθυσμούς της οθωμανικής επικράτειας σαν αναπόσπαστο κομμάτι της οθωμανικής διοίκησης
Τ
ο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης είχε καταφέρει από τα πρώτα χρόνια της μεταφοράς του στο Φανάρι να εδραιώσει τον ρόλο του ως βασικού μοχλού της κεντρικής οθωμανικής διοίκησης. Ο σημαντικός αυτός ρόλος ισχυροποιήθηκε ακόμα περισσότερο όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατάφερε το 1766-1767, έπειτα από επίμονες ενέργειες και έντονες προσπάθειες, να εντάξει στη δικαιοδοσία του τις Αρχιεπισκοπές του Ιπεκίου και της Αχρίδας, εδραιώνοντας τη μονοπώληση των βαλκανικών ορθοδόξων Εκκλησιών και των πολυπληθών πληρωμάτων τους. Η ενέργεια αυτή του Πατριαρχείου έγινε επί της πατριαρχίας του Σαμουήλ Χαντζερή, ενός Φαναριώτη με μεγάλη επιρροή. Ωστόσο, η ένταξη στο Πατριαρχείο δυο αυτοκέφαλων Εκκλησιών που βρίσκονταν στη Βαλκανική χερσόνησο συνάντησε την έντονη αλλά ανεπιτυχή τελικά αντίδραση ενός άλλου ισχυρού Φαναριώτη, του Ιωάννη Υψηλάντη, ο οποίος δεν έβλεπε με καλό μάτι αυτή την επεκτατική πολιτική που εδραίωνε ως μοναδικό παίκτη στα εκκλησιαστικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο κατάφερε να ασκήσει επί πλέον την εξουσία του και στα πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Αλεξάνδρειας, των Ιεροσολύμων και της Αντιόχειας. Αυτά τα Πατριαρχεία, αν και θεωρούνταν ισότιμα με το Οικουμενικό, ήταν εξαρτημένα από αυτό οικονομικά, μια και το ποίμνιό τους ήταν αρκετά μικρό. Με αυτή την πολιτική, το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη έφτασε στα μέσα περίπου του 18ου αιώνα να ελέγ-
χει όλους τους χριστιανικούς πληθυσμούς της οθωμανικής επικράτειας. Είχε στην αρμοδιότητά του μια γεωγραφικά διευρυμένη περιοχή με αυξημένες δικαιοδοσίες, μια και η Μεγάλη Εκκλησία διευθετούσε ακόμα και δικαστικές υποθέσεις του ποιμνίου της. Με τον καιρό οι δικαστικές της αρμοδιότητες διευρύνθηκαν, καθώς η Εκκλησία ρύθμιζε πλέον ως αρμόδιος φορέας ζητήματα ιδιωτικού δικαίου. Σαν συνέπεια αυτών των αρμοδιοτήτων – μέσω των οποίων, όπως γίνεται φανερό, ελέγχονταν και ρυθμίζονταν όλες οι υποθέσεις των χριστιανικών πληθυσμών από το Πατριαρχείο – ήρθε η σύσταση αστικών δικαστηρίων από την Εκκλησία. Στα δικαστήρια αυτά συμμετείχαν και εκπρόσωποι λαϊκών ομάδων, ενώ υπήρχαν διάσπαρτα, πέρα από την Κωνσταντινούπολη, σε όλες τις γεωγραφικές περιοχές με έντονο το χριστιανικό στοιχείο. Όπως γίνεται κατανοητό, το Πατριαρχείο με αυτές τις δικαστικές του δικαιοδοσίες ήλεγχε στενά τους ορθόδοξους πληθυσμούς της Αυτοκρατορίας, διεκδικώντας μάλιστα την ευθύνη της αποκλειστικής διαχείρισης αυτών των δικαστικών υποθέσεων, πράγμα που δεν πετύχαινε πάντα, μια και υπήρχε η δυνατότητα προσφυγής και στα οθωμανικά δικαστήρια. Προκειμένου να αποτρέψει τους υπόδουλους Ρωμιούς να καταφεύγουν και στα οθωμανικά δικαστήρια όταν θεωρούσαν ότι αδικούνται, το Πατριαρχείο δεν δίστασε να κάνει ευρύτατη χρήση του φόβητρου του αφορισμού! Έτσι, ο σημαντικότερος ιεροκήρυκας των χρόνων της Οθωμανικής Αυτοκρα-
12/9 -18/9
ποντικιart
Ιστορία 13/33
Άποψη του Οικουμενικού Πατριαρχείου
Ο πατριαρχικός δικέφαλος αετός στην είσοδο του Ναού του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι
τορίας προτρέπει τους υπόδουλους Έλληνες να μην προστρέχουν «σε ξένην κρίσιν» και να μην αφήνονται οι Ρωμιοί σε κρίση Τούρκων· όποιος δε το πράττει, θα κινδυνεύει να μείνει ως προδότης δώδεκα χρόνια ακοινώνητος! Αυτή η διεύρυνση των γεωγραφικών ορίων και των δικαστικών αρμοδιοτήτων του Πατριαρχείου συνέβαλε ουσιαστικά στο να δοθεί ένας προοδευτικός προσανατολισμός στον πατριαρχικό θεσμό. Αυτό κυρίως επιτυγχάνεται λόγω των αυξημένων αρμοδιοτήτων που ξεφεύγουν κατά πολύ από την προσωποπαγή διάσταση του θεσμού και απλώνονται σε μια ευρεία και συλλογική υπόθεση. Πριν από όλα, όλοι εκείνοι οι ιεράρχες που δραστηριοποιούνται στις γύρω περιοχές από την Κωνσταντινούπολη γίνονται μέλη της «Ενδημούσας Συνόδου» και παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαχείριση των εκκλησιαστικών υποθέσεων. Μάλιστα, από το 1741 κι έπειτα, η εκλογή του Πατριάρχη θα εξαρτάται από την έγκριση των Γερόντων, δηλαδή των ιεραρχών εκείνων που ασκούν εξουσία στις γύρω περιοχές της Κωνσταντινούπολης. Η πατριαρχική μονοκρατορία θα λάβει τέλος μετά και το 1757 και πιο οριστικά από το 1763, όταν η Σύνοδος αναγνωρίζεται ως όργανο συνδιοίκησης του Πατριαρχείου. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, η αυτοδιάθεση του Πατριάρχη θα περιοριστεί δραστικά με την αναγνώριση του θεσμικού ρόλου των «προκρίτων του γένους». Έτσι οι Γέροντες, οι Φαναριώτες αλλά και οι ηγέτες των συντεχνιών της Κωνσταντινούπολης είναι αυτοί που εκλέγουν και αποκαθαίρουν τους Πατριάρ-
χες, έχοντας ταυτόχρονα σημαντικό λόγο και στη διαχείριση των πόρων της Μεγάλης Εκκλησίας.
H εκμίσθωση του Πατριαρχικού Θρόνου Ο θεσμικός χαρακτήρας τον οποίο αποκτά η Εκκλησία στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σχετίζεται με τη διαδικασία εκχώρησης του Πατριαρχικού Θρόνου. Ήδη από το 1525 έχουμε την πρώτη γραπτή μαρτυρία που μας πληροφορεί ότι ο Πατριαρχικός Θρόνος αποτελεί αντικείμενο εξαγοράς. Πιο συγκεκριμένα, μέχρι το 1714 οι δημόσιες θέσεις – όπως, σύμφωνα με το οθωμανικό διοικητικό σύστημα, ήταν και ο Πατριαρχικός Θρόνος – εκχωρούνταν κατόπιν της διαδικασίας του πλειστηριασμού αυτοκρατορικών εισοδημάτων. Η θέση εκχωρούνταν στον πλειοδότη και δεν είχε ισόβιο χαρακτήρα, όπως απέκτησε αργότερα. Το καθεστώς εκχώρησης του Πατριαρχικού Θρόνου άλλαξε τα κατοπινά – μετά το 1714 – χρόνια, όπου η εκμίσθωση απέκτησε ισόβιο χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πατριαρχικό αξίωμα αλλά και τα υπόλοιπα εκκλησιαστικά αξιώματα αποτελούσαν εξαγοράσιμες οργανικές θέσεις του οθωμανικού διοικητικού συστήματος ενοικίασης προσόδων. Η διαδικασία ανατροπής ενός Πατριάρχη βασιζόταν σε στοιχεία που αποδείκνυαν αδιάσειστα ότι δεν ανταποκρινόταν εμφανώς στα καθήκοντά του, δεν μπορούσε με άλλα λόγια να αντεπεξέλθει στις αυξημένες του υποχρεώσεις. Σπανιότερα δε αυτό συνέβαινε όταν αδυνατούσε
να καταβάλει τους προβλεπόμενους φόρους στο δημόσιο ταμείο. Τότε και η διάδοχη κατάσταση βασιζόταν στην εκ νέου εξαγορά του αξιώματος σε δημοπρασία. Ένας Πατριάρχης μπορούσε να χάσει τον θρόνο του και να επανέλθει αργότερα με την ίδια διαδικασία σ’ αυτόν. Αυτό μπορεί να κατανοηθεί στο πλαίσιο των ανταγωνισμών που γεννούσαν τα σημαντικά έσοδα της Εκκλησίας τόσο σε χριστιανούς και μουσουλμάνους όσο και σε κληρικούς και κοσμικούς. Έτσι, το Πατριαρχείο – και ιδιαίτερα ο κάθε Πατριάρχης – ήταν πολλές φορές δέσμιο κοσμικών παρεμβάσεων. Συχνά οι κοσμικοί παράγοντες παρενέβαιναν καθοριστικά μέσω των ισχυρών τους γνωριμιών στον καθορισμό του προσώπου του Πατριάρχη, έτσι ώστε κατόπιν να έχουν την άνεση να επηρεάζουν τις αποφάσεις του. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που Πατριάρχες, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει έναντι τρίτων για την κατάληψη του θρόνου, προσέφευγαν στον δανεισμό με αποτέλεσμα να γίνονται υποχείρια των δανειστών τους. Αυτή η συνθήκη δανεισμού στην οποία κατέφευγαν οι Πατριάρχες είχε ως αποτέλεσμα πολλοί κοσμικοί να φτάσουν να διαχειρίζονται εκκλησιαστικά κεφάλαια… Σε μικρότερη κλίμακα, όπως είναι προφανές, συνέβαινε το ίδιο και στις τοπικές εκκλησίες που υπάγονταν στο Πατριαρχείο. Ας διαβάσουμε τι γράφει πάνω στο θέμα ο Κ. Κούμας στην «Ιστορία των ανθρωπίνων πράξεων»: «Οι ηγεμόνες διά των εφόρων των και ο Μέγας Διερμηνεύς έγιναν προστάται ήγουν (το
αληθέστερον) σφετερισταί των εκκλησιαστικών δικαίων· αι επαρχίαι εδίδοντο με το μέσον των εις τούς, όσοι τους επλήρωναν περισσότερα· οι Πατριάρχαι ηλλάσσοντο κατά την αρεσκείαν των· και κατ’ ολίγον, επειδή ο Πατριάρχης είχε την άδειαν να αναφέρει τα των υπηκόων προς την Κυβέρνησιν, αυτοί ανελάμβαναν πολλά χριστιανικά κοινά των επαρχιών, και διά του Πατριάρχου φροντίζοντες τας υποθέσεις των, απελάμβανον αμοιβήν της φροντίδας των, ποσότητας πολλών χρημάτων». Εν κατακλείδι, το πατριαρχικό αξίωμα εκχωρείτο από τον Σουλτάνο έναντι πλειστηριασμού και ανάληψης συγκεκριμένων υποχρεώσεων. Η εκπλήρωση αυτών των υποχρεώσεων, που σε μεγάλο βαθμό ήταν φορολογικές, αποτελούσε το μέτρο των καλών σχέσεων μεταξύ Πατριαρχείου και Σουλτάνου. Μια επίσης βασική υποχρέωση του Πατριάρχη προς τον Σουλτάνο ήταν να ελέγχει το ποίμνιό του: «Και κατά τε το αρχιερατικόν ημών επάγγελμα, καθ’ ο επιστάτης διορισμένος παρά της κραταιάς βασιλείας των Οθωμανών εις διαφέντευσιν του ημετέρου γένους των Ρωμαίων». Με δυο λόγια, ο Πατριάρχης είχε στις υποχρεώσεις του ως διορισμένος από τον Σουλτάνο υπάλληλος να ελέγχει τους ορθόδοξους πληθυσμούς.
xenofonb@gmail.com
14/34 Media
12/9 -18/9
2.050 7.120 ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΤΑ ΝΕΑ
26-31/8/13 19-24/8/13 28.731
27.334
ESPRESSO
18.486
17.191
ΕΘΝΟΣ
17.925
18.256
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
14.543
14.001
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
12.208
11.462
ΕΦΗΜ.ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
9.351
9.375
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
6.736
6.553
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
4.220
3.258
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ
3.271
2.996
ΕΣΤΙΑ
1.760
1.715
ΑΥΓΗ
1.614
1.636
ΗΜΕΡΗΣΙΑ (Οικ.)
1.056
1.030
ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ (Οικ.)
926
941
ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ (Οικ.)
540
561
ΝΙΚΗ
-
-
ΚΕΡΔΟΣ (Οικ.)
214
194
Ο ΛΟΓΟΣ
86
92
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ
1/9/13
25/8/13
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
132.700
118.150
ΕΘΝΟΣ
85.610
85.250
ΤΟ ΒΗΜΑ
81.120
89.620
REAL NEWS
70.020
77.240
ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
21.800
17.720
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
18.390
14.780
ΚΥΡΙΑΚ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
18.050
15.180
ΑΥΓΗ
5.460
5.310
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
4.610
4.700
ΤΟ ΧΩΝΙ
4.000
3.910
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ
2.460
2.410
ΤΟ ΑΡΘΡΟ
1.250
1.240
ΝΙΚΗ
330
340
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
90
90
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΕΣ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
26/8-1/9/13 19-25/8/13 24.020 23.450
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ
12.610
11.620
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
10.010
10.040
ΤΟ ΚΑΡΦΙ
8.790
8.170
ΑΞΙΑ (Οικ.-πολ.)
4.230
4.260
ΑΛΦΑ ΕΝΑ
2.190
2.180
-
-
900
-
ΠΡΙΝ ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ
27/8-1/9/13 20-25/8/13 12.723 13.090
SPORTDAY
12.701
15.310
GOAL NEWS
9.475
10.636
ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ
7.133
6.866
LIVE SPORT
6.450
6.698
ΓΑΥΡΟΣ
6.325
6.466
Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΣΠΟΡ
5.008
5.175
ΠΡΑΣΙΝΗ
4.128
4.975
ΓΑΤΑ
2.281
2.241
ΑΛΛΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ 26/8-1/9/13 19-25/8/13 26.360 ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ (Αγγελίες) 34.580 ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ (Ποικ. ύλης)
17.020
15.790
ποντικιart
-ΜΙΚΡΑ
ΜΙΚΡΑ ËΑΥΤΟ KI αν είναι η είδηση της ημέρας… Φουντώνει, όπως φαίνεται, η σύγκρουση μεταξύ Μαρινάκη και Μελισσανίδη… με φόντο τον ΟΠΑΠ αλλά και τα συμφέροντα του δεύτερου στην ΑΕΚ. Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, ο Ολυμπιακός ετοιμάζεται να παραιτηθεί και από τη φετινή χορηγία του ΟΠΑΠ…. καταγγέλλοντας την ταυτόχρονη παρουσία του Μελισσανίδη στον Οργανισμό, που δίνει χορηγίες στις ομάδες, και στην ΑΕΚ, που παίρνει χορηγία… ËΑΠΟ TON Ολυμπιακό μιλάνε για αθέμιτο ανταγωνισμό με τις υπόλοιπες ομάδες και ειδικά με την ομάδα του Πειραιά… και γι’ αυτό ετοιμάζονται να παραιτηθούν από τη χορηγία. Δεν αποκλείεται στις φανέλες της ομάδας να μπει το σήμα της UNICEF και αυτό να είναι μια προσφορά του Ολυμπιακού στην οργάνωση αυτήν που, όπως είναι γνωστό, επιτελεί κοινωνικό έργο!!! Για να δούμε. Θα έχει ενδιαφέρον το πώς θα εξελιχθεί αυτή η σύγκρουση… ËΤΗ μεσολάβηση του υπουργείου Εργασίας έχει ζητήσει η ΕΣΗΕΑ για το θέμα των απολύσεων στον ΔΟΛ… Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους… ένθεν και ένθεν… Αν μπλέξουν, δεν ξεμπλέκουν!!! ËΠΑΝΤΩΣ, το κύριο χαρακτηριστικό της περιόδου είναι ότι το σύστημα έχει βγάλει στο κουρμπέτι όλα τα «καλά παιδιά» των media (γνωστά και μη εξαιρετέα), που ρίχνουν τόνους λάσπης στους εργαζομένους… και στην προκειμένη περίπτωση στους εκπαιδευτικούς και τους συνδικαλιστές… Απεργείς; Υπονομεύεις την εκπαίδευση, τη χώρα, τον τουρισμό… τους πάντες… Δεν απεργείς; Τότε το σύστημα βγάζει τα συμπεράσματά του… όπως το συμφέρει… Ο κόσμος – λένε – δεν θέλει κινητοποιήσεις και συμφωνεί με την αναγκαιότητα των μέτρων, όσο σκληρά και αν είναι… ËΤΟΥΣ κούφανε όλους ο πρόεδρος των εργαζομένων στη Λάρκο όταν είπε στην πρωινή τηλεοπτική εκπομπή του ΑΝΤ1
ότι δεν καταδικάζει τις αποδοκιμασίες κατά του Προκόπη και ξεκαθάρισε ότι δεν είναι εναντίον τέτοιων μορφών αγώνα!!! Τους κούφανε σε τέτοιο σημείο, που ο Νικήτας Κακλαμάνης νόμιζε ότι έκανε φραστικό λάθος ο πρόεδρος… ËΕΙΜΑΣΤΕ σίγουροι ότι η δήλωση αυτή του προέδρου των εργαζομένων θα δημιούργησε και μια αναστάτωση στην ομάδα Αλήθειας στο Μαξίμου… γιατί εκεί που θα ετοιμάζονταν να σεντράρουν τον πρόεδρο ότι ανήκει σε κάποια συνιστώσα και είναι υπέρ τέτοιων πράξεων αποδοκιμασίας, τον άκουσαν να δηλώνει ότι ανήκει στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας… και το θέμα θεωρήθηκε λήξαν… ËΠΑΡΑ ΛΙΓΟ να είναι μαζί με τους υπουργούς του Σαμαρά ο δικηγόρος - εκδότης της «Ελευθεροτυπίας» Χάρης Οικονομόπουλος… Καθισμένος στη Θεσσαλονίκη ακριβώς πίσω από τον υπουργό Υγείας Άδωνι και τον πρώην υπουργό Στυλιανίδη… άκουγε προσεκτικά την ομιλία του πρωθυπουργού… χειροκροτώντας κατά διαστήματα. Σαν στο σπίτι του… ËΚΑΤΑ τα άλλα, ο εκδότης της «Ε» για το θέμα της πληρωμής, και μετά τη συνάντησή του με τον εκπρόσωπο των εργαζομένων, υποσχέθηκε ότι μέχρι 20 Σεπτεμβρίου «κάτι θα δώσει έναντι….». Χθες το απόγευμα, πάντως, ήταν προγραμματισμένη συνέλευση των εργαζομένων για τα ζητήματα αυτά. Ë«Η ΕΡΤ ήταν, είναι και θα παραμείνει ανοιχτή» σημείωναν οι εργαζόμενοί της στην αφίσα της χθεσινής μουσικής διαδήλωσης στο ραδιομέγαρο. Μάλιστα, ως επιστέγασμα αυτής της άποψης και του αγώνα που δίνουν τρεις μήνες τώρα, βγάζουν στον αέρα αυτόνομο το ιστορικό Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. ËΠΑΝΤΩΣ, το ερώτημα που πλανάται στον αέρα είναι αν τελικά η κυβέρνηση και ο Παντελής Καψής, ως αρμόδιος υπουργός, θα στείλουν εισαγγε-
μένα, Τα λερω ... α τ΄ άπλυτ
Ανοιχτή ΕΡΤ, «μαύρη» Δ.Τ. και τα «αδιέξοδα» του Καψή! Με μια μεγάλη… μουσική διαδήλωση στο ραδιομέγαρο συμπληρώθηκαν τρεις μήνες από την ημέρα που η κυβέρνηση «κατέβασε» μέσα σε ένα βράδυ τους διακόπτες, βυθίζοντας στο τηλεοπτικό «μαύρο» την ΕΡΤ. Έκτοτε το Μαξίμου και η κυβέρνηση πασχίζουν να αποδείξουν το ορθό της επιλογής τους με μια σειρά από λάθη, παραλείψεις και παράτυπες αποφάσεις. Οι… «ομορφιές» όλο αυτό το διάστημα δεν έχουν τέλος: Το ακαριαίο λουκέτο της ΕΡΤ, το καθεστώς λειτουργίας της Δ.Τ. με μια ανύπαρκτη εταιρεία, οι συμβάσεις που υπογράφονται από τον ειδικό διαχειριστή Γκίκα Μάναλη, ο οποίος δίνει αναφορά στο υπουργείο Οικονομικών, ένας υπουργός, ο Παντελής Καψής, που έχει μοναδική αρμοδιότητα ένα κανάλι το οποίο στην πραγματικότητα δεν υφίσταται, το δίκτυο εκπομπής της ΕΡΤ που άλλοι το χρησιμοποιούν ήδη και άλλοι το ορέγονται για το άμεσο μέλλον καθώς και οι απολύσεις όλων των εργαζομένων της ΕΡΤ. Την ίδια στιγμή, η περίφημη Δ.Τ. του Παντελή Καψή αντιμετωπίζει ήδη τεχνικά προβλήματα, φέρνοντας χοντρό πονοκέφαλο σε όσους έχουν αναλάβει τη δημιουργία της. Το σήμα χάνεται από τα μάτια των τηλεθεατών που δεν μπορούν να «απολαύσουν» το τηλεοπτικό της πρόγραμμα, το οποίο εμπλουτίστηκε από την περασμένη εβδομάδα και
με κεντρικό απογευματινό δελτίο, στην παρουσίαση του οποίου βρίσκεται ο Προκόπης Δούκας. «Η ανικανότητα στοιχειώδους έστω τεχνικής λειτουργίας, γεγονός που καταδεικνύεται από τις παρατεταμένες διακοπές προγράμματος σε όλη την έκταση του ψηφιακού δικτύου, που πλέον έχει ολοκληρωτικά παραδοθεί στην DIGEA. Κάτι που επήλθε δίχως καμία νόμιμη διαδικασία διαγωνισμού, με άγνωστο το όποιο περιεχόμενο σχετικής συμφωνίας ή τιμήματος και οδηγεί στην εκχώρηση δημόσιας περιουσίας στο καρτέλ των ιδιωτών εργολάβων της ψηφιακής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας» σημειώνουν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ σε ανακοίνωσή τους. Εκτός από τα τεχνικά προβλήματα που παρουσιάζει η Δ.Τ., μια σειρά από «τεχνικά προβλήματα» παρουσιάζουν και οι λίστες με τα ονόματα όσων προσλήφθηκαν στον νέο τηλεοπτικό φορέα.
Οι λίστες των προσλήψεων τυχαίνουν «διορθώσεων» με τηλεφωνήματα και παραπλανητικές υποσχέσεις. Ενστάσεις κατά παραγγελία, προνομιακή διόρθωση αιτήσεων, διαρκής παράκαμψη της όποιας διαδικασίας ακόμη και στα πιο βασικά της κριτήρια. Με αποτέλεσμα οι λίστες να εξακολουθούν να περιλαμβάνουν δημοσιογράφους με παράλληλη απασχόληση και επιτυχόντες που δεν δικαιούνται τα 200 μόρια των εργαζομένων στην ΕΡΤ στις 11 Ιουνίου, υποστηρίζουν από το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. «Αξίζει να σημειώσουμε τη σπουδή των κυρίων Μάναλη και Καψή να δημοσιοποιήσουν τη λίστα επιτυχόντων - επιλαχόντων της Θεσσαλονίκης λίγες ώρες πριν από την άφιξη Σαμαρά στην πόλη» τονίζουν οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ σε ανακοίνωσή τους. Και συνεχίζουν αναφέροντας, μεταξύ άλλων, ότι «είναι προφανείς οι παρελκυστικές και μικροπολιτικές σκοπιμότητες με τακτικές Μαυρογυαλούρου αφού ειδικά στη Θεσσαλονίκη το succERT story περιλαμβάνει και πολλά new entries. Αντίθετα, το succERT story της Αθήνας παραμένει με τεράστια “κενά” στη λίστα των προσλαμβανομένων, αφού από αυτήν απουσιάζουν ονόματα κεντρικών παρουσιαστών του τηλε-μορφώματος της Δ.Τ. (αλήθεια, υπό ποιο καθεστώς εργάζονται ήδη οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι - παρουσιαστές;)».
12/9 -18/9
ΠΟΝΤΙΚΙart
ίσκοι»... Ξεµύτισαν οι «Γκεµπελ
λέα στο ραδιοµέγαρο µετά τη λήξη της ΔΕΘ. Έτσι, για να δείξουν ποιος τελικά κάνει κουµάντο… ËΠΑΡΑ το γεγονός ότι οι δικαστικές αρχές «ξεψαχνίζουν» την υπόθεση δηµιουργίας της ανεκδιήγητης Δ.Τ. και όχι την ΕΡΤ που θα έπρεπε να λειτουργεί κανονικά και µε τον νόµο. Σηµεία των (µνηµονιακών) καιρών… ËΑΞΙΖΕΙ να σηµειωθεί, ωστόσο, ότι ο Σίµος Σιµόπουλος παραιτήθηκε από το Εποπτικό Συµβούλιο της ΝΕΡΙΤ, µε τις πληροφορίες να λένε ότι η παραίτησή του δεν έχει γίνει ακόµα αποδεκτή από τον αρµόδιο υπουργό. ËΔΕΝ τον βλέπουµε, πάντως, καλά τον Παντελή Καψή… Ήδη οι εργαζόµενοι επεξεργάζονται τα στοιχεία και ετοιµάζονται να εκδώσουν τη «ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟ του Παντελή»… µε τα κυβερνητικά κατορθώµατα στις προσλήψεις της Δ.Τ… Κρίµα για το προφίλ που καλλιεργεί!!! Όλα σε αδιέξοδο οδηγούνται… οπότε η µόνη λύση θα είναι µάλλον καµιά ηρωική έξοδος… ËΕΡΩΤΗΣΗ για το ξήλωµα των δηµοτικών ραδιοφωνικών σταθµών µε πρόσχηµα την οικονοµική εξυγίανση κατέθεσαν στη Βουλή οι βουλευτές Δηµαράς και Αβραµίδης ζητώντας από τους αρµόδιους υπουργούς (Μιχελάκη και Μητσοτάκη) εξηγήσεις για την προγραµµατισµένη – όπως σηµειώνουν – απόλυση 700 εργαζοµένων, δηµοσιογράφων και τεχνικών, µε σύµβαση αορίστου χρόνου, Σιγά - σιγά ξηλώνουν τα πάντα!!! ËΣΤΟΝ FLASH οι εργαζόµενοι, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, δίνουν τη µάχη τους µήπως και γλιτώσουν το ιστορικό ραδιόφωνο!!! Προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή τη φωνή του σταθµού στον αέρα. Από την αρχή της εβδοµάδας το πρόγραµµα περιλαµβάνει ενηµερωτικές εκποµπές, από τις 7.00 π.µ. µέχρι και το µεσηµέρι στις 2 µ.µ. τις καθηµερινές, και από τις 8.00 το πρωί µέχρι τις 11 π.µ. τα Σαββατοκύριακα, στη συχνότητα 961 FM. ËΟΛΑ
έγιναν όπως τα γράψαµε στο προηγούµενο φύλλο… Ο Τάσος Τέλλογλου αποχωρεί από τον ΣΚΑΪ, αν δεν αποχώρησε ήδη, και οδεύει οριστικά προς το Star. Έτσι, µετά τη Σοφία Παπαϊωάννου έφυγε και ο δεύτερος συντελεστής από την επιτυχηµένη εκποµπή «Νέοι Φάκελοι», που είχαν µαζί µε τον Παπαχελά. Μια εκποµπή που, όπως δείχνουν τα πράγµατα, µάλλον θα µπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας… Το ερώτηµα που υπάρχει πάντως στο Φάληρο είναι αν τελικά ο Παπαχελάς θα κρατήσει µόνος του την εκποµπή στην τηλεόραση, αν θα κάνει άλλη ή θα περιοριστεί σε προσεκτικές εµφανίσεις ως σχολιαστής… ËΑΓΡΙΟΣ καβγάς έγινε προχθές στη Βουλή µεταξύ του υφυπουργού Παιδείας Σ. Κεδίκογλου και του εκπροσώπου του ΚΚΕ Θανάση Παφίλη… για το θέµα της αγοραπωλησίας του 902… Ξεπέρασε τα όρια η επίθεση του στελέχους του ΠΑΣΟΚ που αναφέρθηκε σε off-shore αδιαφανείς διαδικασίες στην πώληση του 902… ËΕΚΤΟΣ ορίων ήταν και η απάντηση του εκπροσώπου του ΚΚΕ µε προσωπική επίθεση. Γεγονός πάντως είναι – ανεξαρτήτως του ποιος έχει δίκιο – ότι η εθνική αντιπροσωπεία και κατ’ επέκταση ο ελληνικός λαός δεν έµαθε ποιος αγόρασε τον 902… ËΑΠΕΒΙΩΣΕ η µάνα του φίλου και συναδέλφου Δηµήτρη Μπενέκου, Μαρίνα, σε ηλικία 77 χρόνων. Στην τελευταία της κατοικία, χθες το απόγευµα, τη συνόδευσαν τα παιδιά της, τα εγγόνια της, ο αδελφός της και πολλοί φίλοι όλης της οικογένειας… Από την πλευρά όλων µας, στον Δηµήτρη Μπενέκο και σε όλους τους συγγενείς, τα πιο θερµά συλλυπητήρια… ËΤΟ «Π» την περασµένη Πέµπτη (5.9) πούλησε σε Αθήνα - Πειραιά 3.804 φύλλα. Την προπερασµένη Πέµπτη (29.8) πούλησε πανελλαδικά 10.010 φύλλα.
Ποιος, οιος; µωρό µου, π
> Η μάχη της ενημέρωσης και των… σχολιαστών!
Οι τελευταίες «πινελιές» μπαίνουν αυτές τις ημέρες στα κανάλια, καθώς ολοκληρώνονται οι προετοιμασίες για να κατέβουν στην «αρένα» των κεντρικών δελτίων ειδήσεων όλοι οι παίκτες. Σημείο - κλειδί για τη φετινή χρονιά η επιστροφή του Νίκου Χατζηνικολάου μέσα από το δελτίο ειδήσεων του Star, το οποίο από φέτος κάνει στροφή στους προσανατολισμούς του, ρίχνοντας το κέντρο βάρους στην ειδησεογραφία και την πολιτική επικαιρότητα. Την ερχόμενη Δευτέρα θα βγει στον αέρα το κεντρικό δελτίο του σταθμού με τη Μάρα Ζαχαρέα στην παρουσίαση, τον Νίκο Χατζηνικολάου να δίνει τον τόνο και τους Σταύρο Λυγερό, Κάτια Μακρή, Γιώργο Κουβαρά και Κώστα Στούπα στη θέση των σχολιαστών. Δεν είναι λίγοι όσοι στοιχηματίζουν ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η φετινή κόντρα των καναλιών και ακόμα μεγαλύτερο παρουσιάζει το μέτωπο από τα «βαριά» χαρτιά των καναλιών που
βρίσκονται απέναντι. Μάλιστα αρκετοί περιμένουν με ανυπομονησία να δουν πώς θα εξελιχθεί η μάχη του Χατζηνικολάου με τους σχολιαστές του Mega και κυρίως με τον Γιάννη Πρετεντέρη. Το μεγάλο κανάλι πάει και φέτος στην «πρώτη γραμμή» με τον αέρα της κυριαρχίας όλα τα χρόνια, χωρίς όμως αλλαγές στη βασική ομάδα: με την Όλγα Τρέμη και τους Γιάννη Πρετεντέρη, Παύλο Τσίμα στον σχολιασμό. Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος ισχυρίζεται, χρόνια τώρα, ότι
ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Μήπως, όμως, κουράζει το συνεχές λιβανιστήρι υπέρ των μνημονίων; Η απάντηση προσεχώς… Δυνατά θέλει να παίξει για φέτος και ο ΣΚΑΪ με τον Νίκο Ευαγγελάτο και την ομάδα των σχολιαστών του από το απόγευμα, καταγράφοντας την ειδησεογραφία. Αυτό το… υπερδελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ πάει μέχρι αργά το απόγευμα, τόσο όσο να πιάνει τα δελτία ειδήσεων των 8. Με προφανή στόχο να «τσιμπήσει» ό,τι καλύτερο μπορεί από άποψη τηλεθέασης. Όπως λέγεται, μάλιστα, το κανάλι του Φαλήρου παίρνει μερίδιο από τους τηλεθεατές που μέχρι πριν από τρεις μήνες παρακολουθούσαν τα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ. Από την πλευρά του ο ΑΝΤ1 θα πατήσει και φέτος στο μοντέλο που έχει καθιερώσει τα τελευταία χρόνια. Κεντρική παρουσιάστρια η Μαρία Χούκλη, καταγραφή της ειδησεογραφίας και ρεπορτάζ, ενώ στο ίδιο μοτίβο της περασμένης σεζόν θα κινηθεί και ο Alpha με κεντρικό παρουσιαστή στο δελτίο ειδήσεων τον Αντώνη Σρόιτερ.
Έμπνευση 34 γελοιογράφων για το «μαύρο» της ΕΡΤ Η κυβέρνηση τον Ιούνιο αποφάσισε ότι το µόνο χρώµα που ταιριάζει στις συχνότητες της ΕΡΤ είναι το… µαύρο. Με αφορµή το «µαύρο» που παίζει από τότε στις οθόνες, 34 γελοιογράφοι ενώνουν πένες και µολύβια και φτιάχνουν σκίτσα για την ΕΡΤ. Αποτέλεσµα; Η έκθεση γελοιογραφίας που παρουσιάζεται από την Τετάρτη στο ραδιοµέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Ο απολυµένος τεχνικός Τύπου από την «Καθηµερινή» Μάνος Συµεωνάκης µε τη βοήθεια της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων, το Cartoon Movement
και τη Λέσχη Φίλων Γελοιογραφίας, κατάφερε να συγκεντρώσει τα έργα επαγγελµατιών και ερασιτεχνών του σκίτσου που δηµιουργήθηκαν από τις 11 Ιουνίου, ηµέρα που αποφάσισε η κυβέρνηση να καταργήσει την ΕΡΤ. Η έκθεση στο ραδιοµέγαρο φιλοξενεί µεταξύ άλλων σκίτσα των Κώστα Γρηγοριάδη, Ανδρέα Πετρουλάκη, Βασίλη Παπαγεωργίου, Ηλία Μακρή, Μιχάλη Κουντούρη, Παναγιώτη Μήλα, Πάνου Μαραγκού, Πέτρου Ζερβού, Soloup, Σπύρου Δερβενιώτη, Τάσου Αναστασίου, Έφης Ξένου, Βαγγέλη Χερουβείµ, Πάνου Ζάχαρη.
Media 15/35 ΔΗΜΟΤΙΚA ΡΑΔΙOΦΩΝΑ
Τα ερτζιανά σε διαθεσιμότητα Με συνοπτικές διαδικασίες σε καθεστώς κινητικότητας, οδηγούµενοι στην ουσία σε απόλυση, µπαίνουν 700 διοικητικοί υπάλληλοι, τεχνικοί και δηµοσιογράφοι που εργάζονται σε δηµοτικά ραδιόφωνα. Σύµφωνα µε όσα έχουν γίνει γνωστά, η αναδιάρθρωση για τα δηµοτικά ραδιόφωνα θα έχει ολοκληρωθεί µέχρι το τέλος Οκτωβρίου και θα «πιάσει» τους εργαζοµένους µε σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου. Μπροστά στον (εκ νέου) στραγγαλισµό της δηµοτικής ραδιοφωνίας, η ΠΟΕΣΥ ανέφερε ότι «εάν απολυθεί ένας τόσο µεγάλος αριθµός εργαζοµένων, οι δηµοτικοί ραδιοσταθµοί θα οδηγηθούν σε µαρασµό και πολλοί από αυτούς σε “κλείσιµο”». Σε κοινή δήλωσή τους ο επικεφαλής του Αθήνα 9,84 Τάκης Καµπύλης και της Δηµοτικής Ραδιοτηλεόρασης Θεσσαλονίκης Φίλιος Στάγκος έκαναν λόγο για «λάθη αντίστοιχα µε αυτά της ΕΡΤ». Ο δήµαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης δήλωσε ότι «ο αριθµός των 700 εργαζοµένων στα δηµοτικά ΜΜΕ που φέρονται να εντάσσονται στην “κινητικότητα” δεν υφίσταται ούτε στη φαντασία των αυτόκλητων εκκαθαριστών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Την απόφαση για λουκέτο - εξπρές στα δηµοτικά ραδιόφωνα διέψευσε εν µέρει ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης. Μιλώντας την Τρίτη στον ΣΚΑΪ ο αρµόδιος υπουργός σηµείωσε ότι πρώτα θα πρέπει να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση των δηµοτικών ραδιοφωνικών σταθµών και µετά η αναδιάρθρωσή τους.
ΣΚΑΪ ΚΑΙ NOVA
H μπάλα στα δικαστήρια! Συνεχίζεται η κόντρα µεταξύ του ΣΚΑΪ και της Nova για τα στιγµιότυπα του ελληνικού πρωταθλήµατος ποδοσφαίρου. Ο ΣΚΑΪ ανακοίνωσε ότι προχώρησε σε κατάθεση ασφαλιστικών µέτρων κατά της συνδροµητικής πλατφόρµας και από τη Nova απάντησαν ότι «χαιρετίζουν» την αίτηση ασφαλιστικών µέτρων που κατέθεσε το κανάλι του Αλαφούζου και καλούν τους υπευθύνους «άµεσα να εφαρµόσουν την πιο πρόσφατη δικαστική απόφαση που έχει εκδοθεί», σηµειώνοντας µε νόηµα ότι «τις δικαστικές αποφάσεις δεν πρέπει µόνο να τις επικαλούµεθα αλλά και να τις εφαρµόζουµε». Ακόµη, η Nova υποστηρίζει ότι το κανάλι του Φαλήρου µεταδίδει τα στιγµιότυπα της Super League χωρίς την άδειά της επικαλούµενη την 4621/2012 απόφαση του δικαστηρίου. Ο ΣΚΑΪ, από την πλευρά του, δηλώνει ότι «µε όλες τις προηγούµενες δικαστικές αποφάσεις έχει αναγνωρισθεί στο ΣΚΑΪ το δικαίωµα της προβολής τους σύµφωνα µε την κείµενη νοµοθεσία»…
16/36 Επτά
12/9 -18/9
ποντικιart
www.topontiki.gr
ΠΕΜΠΤΗ 12.9 Επιστρέφουν «Ιλιάδα», «Chicago» ◗ Η «Ιλιάδα», το ομηρικό έπος, επιστρέφει για δέκα παραστάσεις. Ο Στάθης Λιβαθινός μαζί με 15 ηθοποιούς - σύγχρονους ραψωδούς αφηγούνται την ιστορία του πιο βίαιου πολέμου όλων των εποχών. Παίζουν: Λ. Αγγελάκης, A. Ανανιάδου, Β. Ανδρέου, Δ. Ήμελλος, Ν. Κορδώνης, Ν. Κουρή κ.ά. Info: Πειραιώς 260 (κτήριο Δ’), Ταύρος, μέχρι 22.9 (εκτός 16.9), τιμές: 15 - 20 ευρώ, στις 20.00. ◗ Τo μιούζικαλ «Chicago» των 6 Όσκαρ και 6 Τόνι επιστρέφει για λίγες μόνο παραστάσεις στην Αθήνα. Η ιστορία εκτυλίσσεται την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και συνδυάζει τον έρωτα και τη μοιχεία, την κωμωδία και το δράμα, σατιρίζοντας ταυτόχρονα τη δικαιοσύνη και τον κρατικό φαρισαϊσμό. Σκηνοθετεί ο Στ. Φασουλής. Παίζουν: Σμ. Καρύδη, Τ. Τρύπη, Κ. Μαρκουλάκης, Α. Λουδάρος, Α. Παναγιωτοπούλου. Info: Παλλάς (Βουκουρεστίου 5, Αθήνα), τιμές 15 - 50 ευρώ, Tετ. & Κυρ. στις 20.00, Πεμ., Παρ., Σαβ. στις 21.00, τηλ.: 210-3213100.
«το ποντικι»
προτείνει...
Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com)
◗ Η «Carmen» του Bizet και το «Bolero» του Ravel συναντούν τα μεγάλα αστέρια του flamengo, τους Ισπανούς Antonio Gades και Sergio Bernal σε μια λαμπερή βραδιά μουσικής και χορού. Info: Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 75 - 15 ευρώ, στις 21.00. ◗ Είκοσι μουσεία και πολιτιστικοί φορείς της χώρας ξετυλίγουν τις δράσεις και τα εκπαιδευτικά τους προγράμματα για τους μικρούς και μεγάλους τους φίλους. Σε πέντε χώρους, εντός και πέριξ του Κέντρου Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, όλοι θα ζωγραφίσουν τη διαδρομή μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων, θα τραγουδήσουν άριες, μέχρι και… σε ντετέκτιβ θα μεταμορφωθούν. Info: Πάρκο Ελευθερίας (σταθμός Μέγαρο Μουσικής), 10.00 - 19.00.
Αφιέρωμα σε βουβό κινηματογράφο και Αλίντα Δημητρίου
«Chicago», Παλλάς
◗ Ο Βρετανός παραγωγός ηλεκτρονικής μουσικής, γνωστός ως Bonobo ξαναέρχεται στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της περιοδείας του για την προώθηση του νέου του άλμπουμ «The North Borders». Info: Kyklos Live Stage (Ιερά Οδός 74, Βοτανικός), τιμές: (προπ. 23 ευρώ), 27 ευρώ, στις 20.00. ◗ Η παριζιάνικη μπάντα Nouvelle Vague επιστρέφει στην Αθήνα για να μας θυμίσει τις μοναδικές επανεκτελέσεις της από τα γνωστότερα new wave συγκροτήματα. Special guest: Όλγα Κουκλάκη. Info: Τεχνόπολη, Γκάζι, τιμές: (προπ. 22 ευρώ), 28 ευρώ, στις 21.00.
◗ Δεκαέξι ταινίες από το 1902 μέχρι το 1929 θα προβληθούν στο 4ο Φεστιβάλ Βωβού Κινηματογράφου, το οποίο έχει ως θέμα «Μεγάλοι Σκηνοθέτες του Βωβού Κινηματογράφου» (Μουρνάου, Λανγκ, Ντράιερ, Αϊζενστάιν, Στρόχαϊμ, Μπουνιουέλ και Νταλί, Σεσίλ ντε Μιλ, Τσάπλιν, Κίτον κ.ά.). Σήμερα παίζεται η «Ανατολή» (Μουρνάου, 1927). Ιnfo: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος), μέχρι 26.9, είσοδος ελεύθερη με κράτηση θέσεων, στις 21.00, τηλ.: 210-3418579. ◗ Με μια εκδήλωση με συζητήσεις και προβολές τιμάται η μνήμη και το έργο της σκηνοθέτιδας Αλίντας Δημητρίου. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τις ταινίες «Τα κορίτσια της βροχής», «Πουλιά στο βάλτο», «Η ζωή στους βράχους». Info: Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Μ. Αλεξάνδρου 134-136 & Ιερά Οδός), είσοδος ελεύθερη, στις 20.00.
ΤΡΙΤΗ 17.9 «Χθες άρχισα να τραγουδώ»
ΣΑΒΒΑΤΟ 14.9 «Φεστιβαλάκι», Λιλιπούπολη, Αλληλεγγύη ◗ Η καρδιά της Κρήτης χτυπά στο κέντρο της Αθήνας, με το «Φεστιβαλάκι». Ένα πολυσυλλεκτικό φεστιβάλ θεσμός αποσκοπεί να γεφυρώσει το χθες με το σήμερα μέσα από συναυλίες (Ψαραντώνης, Βασίλης Σκουλάς, Ριζίτες), χορό, μαντινάδες, βιβλίο, θέατρο, εικαστικά, φωτογραφία, βίντεο, παραδοσιακές τέχνες και κρητικές γεύσεις. Info: Τεχνόπολη, Γκάζι, τιμές: 13 - 15 ευρώ, στις 17.00. ◗ Τριάντα εφτά χρόνια μετά την πρώτη μετάδοση του προγράμματος «Εδώ Λιλιπούπολη», το παραμύθι παραμένει ακόμα ζωντανό. Οδηγοί της βραδιάς θα είναι η Άλκιστις Πρωτοψάλτη, ο σολίστας Βασίλης Αγροκώστας, το Ενόργανο Σύνολο του Ιονίου Πανεπιστημίου και ο Μουσικός Όμιλος Αρσακείων - Τοσιτσείων Εκάλης. Σκηνοθεσία - χορογραφία: Ρεγγίνα Καπετανάκη. Info: Ηρώδειο, τιμές: 12 - 35 ευρώ, στις 20.30. ◗ Συναυλία για τους αστέγους της πόλης πραγματοποιείται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην Αθήνα. Συμμετέχουν οι Μπάμπης Στόκας, Ορφέας Περίδης, Κίτρινα Ποδήλατα, Flush Royale. Ιnfo: Bolivar Beach Bar (Ακτή του Ηλίου, Άλιμος), τιμές: (προπ. 3 ευρώ), 5 ευρώ, στις 22.00.
Flamengo και πολιτιστικές δράσεις
ΔΕΥΤΕΡΑ 16.9
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13.9 Έρχονται Βοnobo και Nouvelle Vague
ΚΥΡΙΑΚΗ 15.9
Bonobo, Kyklos Live Stage
◗ Με μια μεγάλη συναυλία γιορτάζει τα πενήντα χρόνια καλλιτεχνικής της πορείας η κορυφαία ερμηνεύτρια Μαρία Φαραντούρη. Στην εκδήλωση με τίτλο «Χθες άρχισα να τραγουδώ» θα ακουστούν δικά της τραγούδια αλλά και άλλων μεγάλων Ελλήνων δημιουργών. Φιλική συμμετοχή: Δ. Σαββόπουλος, Ε. Πασπαλά, Σ. Γιαννάτου. Info: Ηρώδειο, τιμές: 90, 70, 50, 35, 20, 15 ευρώ, στις 21.00.
ΤΕΤΑΡΤΗ 18.9 Μπιενάλε και Φεστιβάλ Βιβλίου
Nouvelle Vague, Τεχνόπολη
◗ Η 4η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης ξεκινά και προσφέρει εκθέσεις, δράσεις σε μουσειακούς χώρους και μνημεία, εικαστικές εγκαταστάσεις, περφόρμανς, εργαστήρια, συνέδρια, εκπαιδευτικά προγράμματα κ.ά. Η κεντρική έκθεση έχει τίτλο «Παντού αλλά τώρα», όπου 50 καλλιτέχνες από 25 χώρες παρουσιάζουν τη δουλειά τους. Info: Ιμαρέτ / Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης / Γενί Τζαμί / Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού / Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης / Μονή Λαζαριστών, Περίπτερο 6 (ΔΕΘ), τηλ.: 2310-589152. ◗ Το 42o Φεστιβάλ Βιβλίου συνεχίζει δυναμικά με πλήθος νέων τίτλων βιβλίων και εκδηλώσεων. Info: Πεδίο του Άρεως, ώρες λειτουργίας: Δευτ. - Πέμ. 18.00 - 22.30, Παρ. και Σάβ. στις 18.00 - 23.00, Κυρ.: 11:00 - 22.30.