348

art ΠΟΝΤΙΚΙ

ΠΕΜΠΤΗ 16 ιανουαριου 2014

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΑΤΑΣ:

«Γυρίζω μια μαύρη κωμωδία με πρωταγωνιστή τον Πελεγρίνη»

Νο 348

Σελ.: 05

ΟΡΙΑΝΘΗ, η χρυση κιθαρα

Η διάδοχος του Σαντάνα είναι Eλληνίδα! Σελ.:04

το θεμα 2.500 αρχαία πάνε στο εξωτερικό

Σελ.: 06

η ελλαδα αλλαζει; σινεμα Στον «αέρα» οι μαθητές Η ευθανασία και Σελ.: 12 η Μαίρη Πόπινς από το Κιλκίς

Σελ.: 10-11

βιβλιο Ο Πάτρικ Λη Φέρμορ, ο μεγάλος Έλληνας Σελ.: 14

02/26 Η εποχή µας

16/01-22/01

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

-Είναι πιο εύκολο να γίνουν μπεστ σέλερ τα πολυσέλιδα βιβλία; «Τα πολυσέλιδα βιβλία είναι η χαρά του δεινού αναγνώστη. Βέβαια βοηθάει και το γεγονός της υπογραφής που αυτά φέρουν: αν στο εξώφυλλό τους φιγουράρουν ονόματα όπως του Jo Nesbo, της Τζίλιαν Φλιν, του Γιάννη Καλπούζου ή του Βασίλη Τζανακάρη, τότε ο όγκος του βιβλίου δεν μπορεί παρά να υπόσχεται στον αναγνώστη περισσότερες ώρες απόλαυσης. Είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς εάν είναι ευκολότερο να γίνουν μπεστ σέλερ τα πολυσέλιδα βιβλία. Οι 635 σελίδες της Άρτεμις Κούπερ κερδίζουν το κοινό, γιατί σε αυτές πρωταγωνιστεί ο Πάτρικ Λη Φέρμορ, και οι 587 του "Φαντομά" μονοπωλούν τις πρώτες θέσεις των πωλήσεων παγκοσμίως, γιατί τις υπογράφει ο βασιλιάς της σκανδιναβικής αστυνομικής λογοτεχνίας Jo Nesbo. Βιβλία σαν αυτά, θα είχαν την ίδια εμπορική επιτυχία και με λιγότερες σελίδες. Ωστόσο, ίσως τελικά να υπάρχει μια αίσθηση κέρδους για τον αναγνώστη όταν "κερδίζει" ένα βιβλίο με περισσότερες σελίδες με μικρό αντίτιμο, κάτι για το οποίο οι εκδόσεις Μεταίχμιο φροντίζουν καθημερινά. Ρίξτε μια ματιά σε βιβλία όπως οι "35 νεκροί" του Σέρχιο Άλβαρες και "Στον κήπο με τα θηρία" του Έρικ Λάρσον και θα το διαπιστώσετε».

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Νώντας Παπαγεωργίου εκδότης

Γιώργος Κουκουλάς

«Τα τελευταία χρόνια τα πολυσέλιδα βιβλία, και ειδικά οι τριλογίες, καταλαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος στις λίστες των μπεστ σέλερ. Η εξήγηση του φαινομένου ίσως κρύβεται στην ψυχολογία του ανθρώπου. Πηγάζει από την ανάγκη μας οι ιστορίες που μας αρέσουν να μην θέλουμε να τελειώσουν. Πολλές φορές έχω συλλάβει τον εαυτό μου να στεναχωριέται που ένα ωραίο βιβλίο ή μια ταινία που απόλαυσα τελείωσε. Θα ήθελα και άλλο, θα ήθελα συνέχεια… Αυτό το κενό μάλλον συμπληρώνουν τα πολυσέλιδα βιβλία και οι τριλογίες. Μια απόδειξη ακόμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι και η τεράστια επιτυχία που σημειώνουν την τελευταία πενταετία οι ποιοτικές τηλεοπτικές σειρές που κρατάνε πέντε, έξι, ακόμα και οκτώ χρονιές με αμείωτη θεαματικότητα. Η ανθρώπινη φύση θέλει να παρατείνει πάντα την απόλαυση σε όλες τις μορφές της…».

συγγραφέας

ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Σ ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕ

Ο μέσος Έλληνας του ΜΗΝΑ ΒΙΝΤΙΑΔΗ Κυριακή, νωρίς το απόγευμα, στο θέατρο που παίζει ο Λάκης Λαζόπουλος. Ανακατεύομαι με τον κόσμο. Δεν πέφτει καρφίτσα, ούτε μια άδεια θέση. Το μικρόβιο του ρεπόρτερ με σπρώχνει και ρωτάω στην τύχη μια γυναίκα μέσης ηλικίας, έναν νέο άντρα, ένα κοριτσάκι και μια ηλικιωμένη: «Γιατί διαλέξατε αυτή την παράσταση;». Παίρνω και από τους τέσσερις την ίδια απάντηση: «Για να γελάσουμε». Τα φώτα σβήνουν, η αυλαία ανοίγει. Ο Λάκης Λαζόπουλος αρχίζει να μιλάει ως τσολιάς με τρύπια φουστανέλα, ως πυροσβέστης που είχε σουβλατζίδικο, ως βαρκάρης που ανοίγεται στη θάλασσα για να γλιτώσει από τους λογαριασμούς και τα «χαράτσια». Συγκλονιστικοί μονόλογοι, πολιτικά μανιφέστα, το κατηγορώ ενός λαού στην ανικανότητα. Ο «συνήγορος του διαβόλου» κοντράρει τον ενθουσιασμό μου. «Μια τηλεοπτική παράσταση, πάλι ‘‘Δέκα Μικροί Μήτσοι’’, δοκιμασμένη συνταγή, ευκολία», θα μου παπαγαλίσει στ’ αυτί με αφορμή την παρουσία της Μάνας, του Τζίμη και του Αστυνόμου. Λάθος μεγάλο θα κάνεις, αν πας να δεις μ’ αυτή τη φιλοσοφία την παράσταση του Λαζόπουλου. Γιατί το κείμενο είναι τόσο δυνατό, οι αλήθειες τόσο ηχηρές, που δεν γελάς μόνο, αλλά εκτονώνεις κυρίως την οργή σου. Αυτή που σου δημιουργεί η σημερινή κατάσταση, αυτή που σου μεγαλώνουν με κενό λόγο και αψυχολόγητες προτάσεις και μέτρα οι πολιτικοί… Ξέρεις, σε σένα μιλάω «μέσε Έλληνα». Που οι άλλοι «Έλληνες» σε απαξιώνουν με κάθε ευκαιρία, για το τι ψηφίζεις, πώς διασκεδάζεις, πώς συμπεριφέρεσαι. Ε, όχι και να αφορίζουν το πώς γελάς!

ΜΑΡΤΙΝ ΣΚΟΡΣΕΖΕ

«Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΓΟΥΟΛ ΣΤΡΙΤ»

Μόνο οι Λύκοι µένουν ζωντανοί Τελικά, η πλήξη είναι αθάνατη και δεν κάνει εξαιρέσεις. Είτε είσαι κοινός θνητός είτε διάσημος. Σε μια στάση ξεκούρασης από την υπεράσπιση του «Λύκου» του, ο Μάρτιν Σκορσέζε θα στείλει μια τρυφερή επιστολή στην κόρη του. Ένα γράμμα για το σινεμά, το μέλλον. «Τα εργαλεία δεν κάνουν την ταινία, εσύ είσαι ο άνθρωπος που της δίνει σάρκα και οστά» καταλήγει ο σκηνοθέτης. Όμως η ακρίβεια του οράματός του ανατρέπεται από τον κόσμο που περιγράφει στην τελευταία ταινία του. Δεν μπορείς, ωστόσο, παρά να χαμογελάσεις από την ειρωνεία του πράγματος πως ο μυθοποιημένος ήρωάς του είναι ένα κοκτέιλ απληστίας και διαφθοράς, που δεν μας πηγαίνει μακρύτερα από τον ψευδόκοσμο των τελευταί-

LIKE...

Κωστούλα Τωμαδάκη

ων χρόνων. Ό,τι πρέπει για την Ελλάδα της κρίσης. «Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι, γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι» γράφει ο Λουντέμης, ο προικισμένος, ο «διαφορετικός». Το 1956 κι αφού έχει περάσει 9 χρόνια στην εξορία, μεταφέρεται στην Αθήνα για να δικαστεί με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας για το διήγημά του «Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό». Ανάμεσα στους μάρτυρες υπεράσπισης, ο Κώστας Βάρναλης. Όταν ο Λουντέμης καλείται να απολογηθεί και κάνει μια αναδρομή στη ζωή του, περιγράφει με το δράμα το δικό του το δράμα ενός ολόκληρου λαού. Όταν φτάνει στο δράμα του παιδιού του, όταν αυτός βρισκόταν στη Μακρόνησο, ο πρόεδρος παρεμβαίνει: «Απορώ… πώς δεν υπογράψατε μια δήλωση για να σώσετε από τη δοκιμασία το παιδί σας…». Και ο Λουντέμης απαντά: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ!». Ανοίγω το παράθυρό μου στον καταγάλανο αττικό ουρανό. Στην παγωμένη Νέα Υόρκη οι σκίουροι παίζουν χιονοπόλεμο πάνω στις βελανιδιές. Δεν θέλω να θυμάμαι τους άπληστους λύκους. Μου προκαλεί ίλιγγο και ναυτία η αποστασιοποιημένη, φαντασμαγορική απεικόνιση της σύγχρονης τραγωδίας διά χειρός Σκορσέζε. Η αλήθεια δεν έχει πια σημασία, αυτό που μετράει είναι τι βλέπουν και τι πιστεύουν οι περισσότεροι. Μόνο που τη δύναμη και την απόλυτη εξουσία της ψευδαίσθησης τη δίδαξε πρώτα ο κινηματογράφος και το ξέρει καλά αυτό ο θείος Μάρτι. Αφαίρεση. Στην τέχνη και τη ζωή.

στην ανάρτηση του συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη «Κόβουν μια φράση από ένα μυθιστόρημα, έναν στίχο από ένα ποίημα, και τους μοστράρουν: Σε τρόλεϊ, στην τηλεόραση, στο facebook. Και κάνουν τον Καζαντζάκη να μοιάζει με τον Κοέλιο, τον Καβάφη να θυμίζει τον αμπελοφιλόσοφο της γειτονιάς.

Οι καλοί συγγραφείς και ποιητές σπανίως είναι ατακαδόροι. Η τέχνη του λόγου δεν συνοψίζεται σε μέγεθος στάτους του facebook. Η γνωριμία με ένα έργο απαιτεί ανάγνωση – δεν αρκεί το ζάπινγκ». (Έτσι όπως το λέει το «σοφό παιδί», δίκιο έχει…)

16/01 - 22/01

ποντικιart

Η εποχή μας 03/27

www.topontiki.gr

δελτιο καιρ ου

Ο Βορράς με ποπ διάθεση...

xxxx της χρυσουλασ παπαϊωαννου

Ένα σουρεάλ Ημερολόγιο για τη Θεσσαλονίκη από τον δημοσιογράφο Στέφανο Τσιτσόπουλο και τον φωτογράφο Δημήτρη Καραθάνο. Ζητήσαμε από τον συγγραφέα να βγει μια βόλτα στην Τσιμισκή και τη Νίκης και να μας πει τι βλέπει… «Κάθε Πέμπτη στέλνω ανταποκρίσεις για την ‘‘Athens Voice’’, δέκα χρόνια τώρα, η Θεσσαλονίκη έτσι, η Θεσσαλονίκη αλλιώς, τα στέκια, οι δρόμοι, οι άνθρωποι, τα συνθήματα, οι συζητήσεις στα μπαρ, τα κορίτσια στα λεωφορεία, τα αδέσποτα σκυλιά, οι αναπλάσεις, οι ήχοι, όλα τέλος πάντων αυτά που στο μυαλό μου συνθέτουν την “πόλη εν τω όλω”, που λέει κι ένας από τους αγαπημένους μου μέντορες, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης. Και κάθε μήνα στέκομαι στην πλατεία Αριστοτέλους και καμαρώνω στο κεντρικό περίπτερο, στη γωνία με Τσιμισκή, βλέποντας το περιοδικό ‘‘Soul” να κυματίζει περήφανο με ύλη μία από τα ίδια: η Θεσσαλονίκη και οι ήρωές της, τα ταβερνεία, ο μολυσμένος Θερμαϊκός, ο ξάστερος ορίζοντας, οι περιπατητές της Νέας Παραλίας, οι κιθαρίστες Μπάμπης Παπαδόπουλος και Ασκληπιός Ζαμπέτας, κάποια πανό που ανεμίζουν στην Καμάρα το σλόγκαν ‘‘Love is the new like’’, αναμνήσεις από Γάλλους στρατιώτες που επιστρέφουν κάθε φορά που το βλέμμα μου ανταμώνει με το ‘‘Mediterranean Palace’’ και σφοδρές συγκινήσεις στα λουτρά του Λαγκαδά. Εκτός από μένα, που καταγράφω την πόλη με λέξεις, υπάρχει ένας δεινός instagramer που την περιπολεί και την απαθανατίζει, με μια πολύ ποιητική ματιά. Λέγεται Δημήτρης Καραθάνος, τον θεωρώ μικρό μου αδελφό, και τρία χρόνια τώρα που βγάζω αυτό το ημερολόγιο μου εμπιστεύεται τις εικόνες του. Αν δεν ταιριάζαμε, δεν θα συμπεθεριάζαμε, αφού μας κυνηγούν και τους δύο τα φαντάσματα των Χάντερ Τόμσον, Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν, Λου Ριντ, Λέστερ Μπανκς, Μάιλς Ντέιβις, Χρ. Βακαλόπουλου, Μ. Καραγάτση και άλλων που σημάδεψαν τις ζωές και κατ’ επέκταση τον τρόπο αφήγησής μας. Λαϊκές τραγουδίστριες στα δυτικά, φραπεπρολετάριοι στη Λεωφόρο Νίκης, ο Κιθ Ρίτσαρντς στη βιτρίνα του ‘‘Ιανού’’ και ο Μεγάλος Γκάτσμπι κάθε Ιούνιο στη Βουρβουρού να περιμένει να γίνει καλοκαίρι. Σε αυτό το ημερολόγιο ο Βορράς προελαύνει με μια διάθεση ποπ σουρεάλ. Ένας γάτος στην Άνω Πόλη επιβεβαιώνει τη συγγένειά του με τον Ρεμπό και το ΚΤΕΛ Ξάνθης στη Μοναστηρίου παραμένει αδιάψευστος μάρτυρας πως, είτε φεύγεις από εδώ είτε έρχεσαι για εδώ, οι επιθυμίες είναι η μόνη μας πατρίδα και η αληθινή μας ζωή. Τι άλλο να προσθέσω; Καλή χρονιά και καλά γραψίματα».

art ΠΟΝΤΙΚΙ

Σίσσυ Παπαδάκη

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Αντώνης Δελλατόλας

αρχισυντακτησ Μηνάς Βιντιάδης

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ εκδοσησ

Υπευθυνη υλης Χρυσούλα Παπαϊωάννου

Παναγής Δ. Κουτουφάς

Κάθε άνθρωπος έχει τα χούγια του. Και το χούι δεν… αστειεύεται. Ειδικά αν το μικρόβιο που κάνει.

διορθωση ΚειμΕνων Κώστας Θέος Μαρία Παπαρρηγοπούλου

εμπορικO TMHMA Μάνθος Καλούμενος τηλ.: 210 6898448, fax: 210 6898226

04/28 Μουσική

16/01 - 22/01

ποντικιart

www.topontiki.gr

Οριανθη, σταρ της ροκ

Η τελευταία μούσα του Μάικλ Τζάκσον Είναι Ελληνίδα – o μπαμπάς κατάγεται από το Βαρθολομιό Ηλείας –, είναι πανέμορφη και συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο λαμπερά πρόσωπα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Ο Κάρλος Σαντάνα την έχρισε διάδοχό του. Ο Μάικλ Τζάκσον την επέλεξε για τη θρυλική τελευταία περιοδεία του. Πέρασε από τα σκληρά μονοπάτια και τους λαβυρίνθους της ανδροκρατούμενης ροκ, αποσπώντας τον θαυμασμό του βαρέων βαρών Άλις Κούπερ. Έκανε ποδαρικό στην Αμερική μαζί με άλλους αστέρες του Χόλιγουντ και της μουσικής , καλεσμένη του ζεύγους Ομπάμα. Δυο εκφραστικά μάτια, πρόσωπο με ιδιαίτερη ομορφιά, κορμί αισθησιακό κι ευγενικό, κίνηση φυγόκεντρη, που σβήνει με ένα λαμπερό χαμόγελο επιτυχίας. Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω την Οριάνθη, που σίγουρα δεν είναι ένα συνηθισμένο κορίτσι. Αν το ένστικτο είναι η φωνή που κρύβουμε μέσα μας η οποία δεν μας αφήνει να λοξοδρομήσουμε και μας συνδέει με τις βαθύτερες επιθυμίες μας, τότε η Οριάνθη Παναγάρη ήξερε από τα πρώτα της βήματα τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Νανουρισμένη με τον ήχο της κιθάρας – ο μπαμπάς παίζει μουσική σε ελληνικό συγκρότημα –, η Οριάνθη στα τρία της χρόνια σκαρφαλώνει στο πιάνο και στα έξι της παίζει ακουστική κιθάρα...

Γεννήθηκε στην Αδελαΐδα Στην Αδελαΐδα, όπου γεννήθηκε, ένας ραδιοφωνικός σταθμός έπαιζε ποπ και ροκ μουσική και κάποια βράδια, όταν δεν νύσταζε, καθόταν μπροστά στο παράθυρο και άκουγε Τζίμι Χέντριξ. Η συνάντηση με τον Σαντάνα θα αλλάξει τη ζωή της. Στα 11 της θα ακούσει τον θρύλο της κιθάρας ζωντανά στη σκηνή και θα ζητήσει από τον πατέρα της να της αγοράσει μια ηλεκτρική κιθάρα, έστω και από δεύτερο χέρι. Αυτό ήταν! Πού μυαλό για σχολείο! Κοπάνες, μουντζουρωμένα διαγωνίσματα και στιχάκια στα βιβλία της Άλγεβρας. Η σκεπαστή βεράντα του σπιτιού της μετατρέπεται σε αυτοσχέδια σκηνή που πάλλεται από τους κιθαριστικούς αυτοσχεδιασμούς και την πληθωρική ενέργεια της έφηβης επίδοξης κιθαρίστριας. Είδωλό της ο Σαντάνα και οι πιο σκληροί ροκάδες. Στα δεκατέσσερα έχει ήδη ηχογραφήσει τον πρώτο της δίσκο «Under the influence». Παίζει κιθάρα σε μερικά από τα αναρίθμητα ροκ γκρουπάκια, γράφει στίχους και μουσική, δίνει τις πρώτες συναυλίες της σε μικρά κλαμπάκια. Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να επιβάλει την παρουσία της στην ανδροκρατούμενη μουσική σκηνή. Στο «βρόμικο» ροκ σύμπαν, η κατάξανθη, πανέμορφη Οριάνθη μοιάζει ξένη. Εκείνη, όμως, δεν το βάζει κάτω. Η ευκαιρία να γίνει μέρος ενός μύθου παρουσιάζεται σπάνια στη ζωή ενός ανθρώπου – και, όταν εκείνη έρχεται, την αρπάζεις από τα μαλλιά. Κάπως έτσι αντέδρασε η Οριάνθη όταν ο Σαντάνα την προσκάλεσε να ανέβει μαζί του πάνω στη σκηνή. Επτά χρόνια μετά, ο βασιλιάς της κιθάρας ξαναπαίζει στην Αδελαΐδα. Μόνο που αυτή τη φορά, θα σολάρει μαζί με την Οριάνθη. Δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητας τι σκεφτόταν το 18χρονο κορίτσι όταν στάθηκε απέναντι στον «βασιλιά της κιθάρας». Εκείνος φαίνεται να γοητεύτηκε από το πληθωρικό

η οριανθη Κωστούλα Τωμαδάκη

της ταλέντο αφού την κράτησε όλο το βράδυ πάνω στη σκηνή να τον συνοδεύσει στο κονσέρτο του. Ακολουθούν περιοδείες και εμφανίσεις με τους Στιβ Βάι, Πρινς , ZZ TOP, μια εντυπωσιακή συμμετοχή στο Eric Clapton Crossroards Guitar Festival όπου η ξανθιά καλλονή δίνει το δικό της στίγμα και επιβάλλει δυναμικά την παρουσία της. Η εντυπωσιακή εμφάνισή της στο σόου της απονομής των 51ων βραβείων Γκράμι μαζί με την τραγουδίστρια της κάντρι Κάρι Άντεργουντ δεν θα περάσει απαρατήρητη από τον Μάικλ Τζάκσον. Ιούλιος 2009. Τις παραμονές της επικείμενης παγκόσμιας περιοδείας του «This is it», που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, η τηλεόραση και τα μουσικά κανάλια παίζουν ένα βίντεο από τις πρόβες του Μάικλ Τζάκσον. Εκατομμύρια μάτια καρφώνονται στην αισθησιακή ξανθιά που σολάρει δίπλα στον «βασιλιά». Ελάχιστα λεπτά μετά την εκτέλεση του «They Don’t Care About Us» όλοι μιλούσαν για την ελληνικής καταγωγής κιθαρίστρια και το εκρηκτικό σόλο της.

Τρίτο άλμπουμ Η Οριάνθη έχει χιούμορ, δεν ξεχνά ότι δεν χρειάζεται να παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, και ξέρει από πρώτο χέρι ότι ροκ δεν σημαίνει κατ’ανάγκην αγέλαστα πρόσωπα, ακαδημαϊκές συνθέσεις, πομπώδεις δηλώσεις και αυτοκαταστροφική ζωή. Η 28χρονη μουσικός, η οποία φέτος κυκλοφόρησε το τρίτο της άλμπουμ, ζει εδώ και έξι χρόνια στο Λος Άντζελες. Πρόσφατα ανακοινώθηκε πως θα εμφανιστεί πρώτη στο #BeMyBand,το οποίο δίνει την ευκαιρία σε επίδοξους μουσικούς να παίξουν ζωντανά δίπλα σε έναν φτασμένο καλλιτέχνη, σε μια θρυλική σκηνή στο Λος Άντζελες. Το ρολόι μετράει αντίστροφα. Οι αναγνώστες του διεθνούς κύρους μουσικού περιοδικού «Guitar Word» θα έχουν βγάλει ήδη την ετυμηγορία τους – θα δημοσιευθεί στο τέλος αυτού του μήνα– για τον καλύτερο κιθαρίστα της χρονιάς. Ανάμεσα στους προτεινόμενους κιθαρίστες ήταν ο Έρικ Κλάπτον αλλά και η Οριάνθη με τις ελληνικές ρίζες. Κερδισμένη ή χαμένη, η Όρι, όπως την αποκαλούν οι φίλοι της, ήδη πρωταγωνιστεί στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Γράφει μικρά δηλητηριώδη κομψοτεχνήματα όπως το «Heaven in this» που δεν προσφέρονται για… φιλήσυχους ακροατές, όλες οι γυναίκες θέλουν να της μοιάσουν, οι άντρες να την αγαπήσουν, και μπορεί να καυχιέται για την καταλυτική παρουσία της στη ροκ σκηνή.

H ΟριΑνθη για… τις επιρροές ● Ο πατέρας μου με ενθάρρυνε αρκετά και η μητέρα μου

ισχυρίζεται ότι άκουγα κιθάρα, πριν ακόμη περπατήσω. ● Έχω εμπνευστεί από τον Στιβ Βάι , τον Άλις Κούπερ, τον

Κάρλος Σαντάνα. Όμως, το «Voodoo Child» του Τζίμι Χέντριξ με έκανε να πω «…θα γίνω ροκ τραγουδίστρια».

το συναίσθημα πάνω στη σκηνή ● Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια… Είναι σαν τον

παράδεισο!

τους ανθρώπους ● Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι εξωστρεφείς, που

γελάνε, που ερωτεύονται, που ζουν.

το μέλλον ● Να συνεχίζω να παίζω μουσική, να επιστρέψω για μια

συναυλία στην πόλη που γεννήθηκα την Αδελαΐδα, να κάνω ό,τι μπορώ για να εμπνεύσω τα νέα κορίτσια να παίξουν κιθάρα.

ΠΛΑΤΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ● Για τα βινύλια που υπήρχαν στη συλλογή του πατέρα

της: Τζίμι Χέντριξ, Έρικ Κλάπτον, Κάρλος Σαντάνα. ● Για την πρώτη της μεταχειρισμένη κιθάρα που δεν απο-

χωρίστηκε ποτέ. ● Για το 35λεπτο σόλο της με τον Κάρλος Σαντάνα μπρο-

στά στο ενθουσιώδες κοινό της πόλης που γεννήθηκε. ● Για τη νύχτα της 29ης Οκτωβρίου του 2011. Το εκρη-

κτικό live με τον Άλις Κούπερ στο Alexandra Palace του Λονδίνου.

ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΤΟΠΙΑ

● Οι συντηρητικοί καθηγητές και οι αποβολές στο σχο-

λείο. ● Τα σκληρά αγόρια του ροκ. «Αυτό δεν είναι για τα κορί-

τσια, δεν μπορείς να το κάνεις!» της έλεγαν συχνά. ● Ο θάνατος του «βασιλιά της ποπ» και η χαμένη ευκαιρία

να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής της. ● Η νοσταλγία του πατρικού σπιτιού.

16/01 - 22/01

ποντικιart

Συνέντευξη 05/29

www.topontiki.gr

δημητρησ πιατασ

Χρήστος Παρίδης

Μια γιαγιά στο Μπουένος Άιρες της Αθήνας Η γωνία Ιπποκράτους και Ακαδημίας, πολύ κοντά στην πλατεία Εξαρχείων και ακόμα πιο κοντά στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, γίνεται συχνά πεδίο μάχης μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών. Λίγο πιο πάνω, άλλωστε, διμοιρίες ΖΗΤΑδων φυλάνε τα όρια μεταξύ Κολωνακίου και Εξαρχείων. Όταν λοιπόν στο υπόγειο θέατρο «Ακάδημος» ξεκινάει η παράσταση με στιγμιότυπα από ταραχές στο Μπουένος Άιρες, δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις τη βία μιας κοινωνίας που φλέγεται. Το εμβληματικό έργο του Ρομπέρτο Κόσα «La Nonna», ηθογραφία μιας οικογένειας Ιταλών μεταναστών, όπου η εκατοντάχρονη παμφάγα γιαγιά τούς εξοντώνει οικονομικά, είναι μία ιδιοφυής αλληγορία που μίλησε στην καρδιά κάθε καταπιεσμένου από τη δικτατορία του Βιντέλα Αργεντίνου, στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Αν κρίνει κανείς από τη σιωπή που επικρατεί στην αίθουσα με το που πέφτει η αυλαία, μιλάει πια και στην καρδιά κάθε σύγχρονου Έλληνα. Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση στην Αθήνα, ο Δημήτρης Πιατάς σκηνοθετεί και παίζει πάλι τη «Nonna». Στο πρώτο ανέβασμα του έργου, το 1997, οι αντιδράσεις ήταν άλλες; Η Ελλάδα ήταν μια άλλη χώρα, η οποία ζούσε μες στην ευμάρεια. Το κοινό τότε είδε το έργο φολκορικά. Μία παράσταση για μία γιαγιά που τρώει πολύ, χόρευαν ταγκό, μια μακρινή χώρα, την Αργεντινή, όπου το καπιταλιστικό σύστημα καταβροχθίζει τα πάντα… Η παράσταση λειτούργησε με την ατμόσφαιρα του έργου. Αιφνιδιάστηκαν που είδαν έναν κωμικό ηθοποιό, που μέχρι τότε συμμετείχε σε έργα χωρίς δραματικό υπόβαθρο, να παίζει σε ένα έργο με την ανατροπή του τέλους. Η Nonna παύει να είναι μια γραφική γιαγιούλα. Είναι ένα σύμβολο που φτάνει στα όρια του κανιβαλισμού για να επιβιώσει. Τα στοιχεία αυτά τα είχα ήδη δουλέψει και είναι αυτά που κράτησα σαν προίκα από την παλιότερη παράσταση.

όταν δεν μπαίνει ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Όταν δεν αντιμετωπίζει το επάγγελμα του ή την ιδεολογία του με τη σωστή έννοια της προσφοράς και την αντιμετωπίζει σαν επένδυση για ίδιον πλουτισμό. Η χώρα μας αυτήν τη στιγμή είναι το ιδανικό περιβάλλον για να ανθίσει η δραματουργία, με μοναδικά πρόσωπα - χαρακτήρες. Οι υποψήφιοι θεατρικοί συγγραφείς θα έπρεπε να γεμίζουν ήδη σελίδες επί σελίδων.

Θα ερχόταν ένα ανυποψίαστο κοινό που περίμενε να δει μια καρικατούρα γριάς και να γελάσει… Ναι! Το έργο προσφέρεται όμως για πολλές αναγνώσεις. Την περίοδο των γιορτών, εκτός του νεανικού κοινού, πράγμα παρήγορο, και των πιο ηλικιωμένων, ήρθαν πολλές οικογένειες με μικρά παιδιά. Το είδαν σαν παραμύθι.

Πώς κάνατε τέτοιο τόλμημα; Αν δεν είχε οδηγηθεί η χώρα σε τέτοια καταστροφή, δεν θα το έκανα. Έτσι που έχουν τα πράγματα, θεώρησα ότι άξιζε τον κόπο να το κάνω. Δεν θέλω να είμαι ένας αξιοπρεπής κωμικός ηθοποιός, θέλω να είμαι ένας έντιμος κωμικός ηθοποιός. Μ’αυτήν την έννοια λειτουργώ περισσότερο αυθόρμητα. Γυρίζεται με μικρό ακτιβιστικό μοντέλο, όπου όλοι είμαστε εθελοντές, συνένοχοι, γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Είναι η απάντηση στον κ. Στουρνάρα που λέει ότι ο μόνος τρόπος καταπολέμησης της ανεργίας είναι η εργασία. Εργασία χωρίς πληρωμή. Το έγραφε έξω από το Άουσβιτς: «Η εργασία απελευθερώνει».

Τα παραμύθια είναι συχνά κεκαλυμμένα θρίλερ έτσι κι αλλιώς. Ο λύκος που ντύνεται γιαγιά… Μην ξεχνάμε ότι η κουλτούρα της Νοτίου Αμερικής έχει πολλά τέτοια στοιχεία. Είναι μέσα στην αισθητική της. Πάντως, το έργο παραμένει μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς και επαναστατικότητας για το ισπανόφωνο θέατρο και έχει κάνει μία τεράστια καριέρα. Παίχτηκε δε από την πρώτη στιγμή από άντρα ενώ όποτε παίχτηκε από γυναίκα ήταν αποτυχία! Μέχρι πέρυσι παιζόταν στην Ισπανία και λίγο πριν στην Πορτογαλία. Για προφανείς λόγους που αφορούν κι εμάς. Το ελληνικό κοινό τούς διαισθάνεται; Βεβαίως. Υπάρχει η φράση, που έχει βάλει πολύ σοφά ο Κόσα, που λέει ο εγγονός: «Εμείς κάποτε θα πεθάνουμε, εσύ τι θα γίνεις;» και ο κόσμος γελάει, αλλά αποκαλύπτει ένα τεράστιο δράμα. Ένα κλείσιμο του ματιού στο κοινό, που μόνο γι’ αυτό άξιζε να το ξαναβγάλω από το συρτάρι και να το ξαναπαίξω. Κι ο κάθε θεατής μού δίνει άλλη εξήγηση ενώ το έργο είναι ανοικτό σε κάθε είδους ανάγνωση. Εμένα μου αρέσει που κάνω μία παράσταση που έχει και μαθήματα οικονομίας. Μία οικογένεια που, όσο και να δουλέψει, τα χρήματα χάνονται, ένας άνθρωπος που μόνο τρώει και δεν εργάζεται για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Δεν παράγει τίποτα, και καταναλώνει όπως η χώρα μας, που ήταν δεδομένο ότι θα οδηγούνταν σε χρεοκοπία. Κάτι που οι πολιτικοί μας δεν το ομολόγησαν και δεν προσπάθησαν να το διορθώσουν. Μη πολιτικοί με φυσικές αδυναμίες. Αλλά αυτά συμβαίνουν

Ποιο είναι το δικό σας επόμενο βήμα; Να ολοκληρώσω μία ταινία που ετοιμάζω τρία χρόνια και την οποία έγραψα και σκηνοθετώ ο ίδιος. Λέγεται «Παν-δηΜία… Όλα λοιπόν Ένα» και είναι μία μαύρη κωμωδία με πρωταγωνιστή τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη.

Info

Η μαύρη κωμωδία του Αργεντινού Ρομπέρτο Κόσα, «La Nonna», ανεβαίνει στο «Θέατρο Ακάδημος» (Ιπποκράτους 17 & Ακαδημίας) κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 20.00, Παρασκευή στις 21.30, Σάββατο στις 18.30 (λαϊκή) και στις 21.30, Κυριακή στις 20.00, 11 - 19 ευρώ, 210-3625119. Παίζουν: Δημήτρης Πιατάς, Θεόδωρος Κατσαφάδος, Λουκία Πιστιόλα, Νίκος Ορφανός, Κώστας Φλωκατούλας, Μαρία Τσαρούχα, Ισιδώρα Δωροπούλου.

Ο θιασος της παραστασης «la Νonna»

06/30 Θέματα

16/01 - 22/01

ποντικιart

www.topontiki.gr

υπουργειο πολιτισμου ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ

Eισβάλλουν, απολύουν! της Δήμητρας Μυρίλλα Πρώτα ειδοποιούν υπηρεσιακώς και εγγράφως, έπειτα «εισβάλλουν» και στρογγυλοκάθονται μία, δύο, τρεις… όσες μέρες χρειαστεί, ανοίγοντας φακέλους, ξεψαχνίζοντας αρχεία, διαβάζοντας προσωπικές ιστορίες μονιμοποίησης στο δημόσιο και ψάξε - ψάξε κάτι θα βρεθεί ώστε να συνταχθεί η λίστα των επόμενων που θα βρεθούν με συνοπτικές διαδικασίες εκτός εργασίας. Λέγονται Σώμα Ελεγκτών Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης και πριν από τα Χριστούγεννα εγκαταστάθηκαν στο υπουργείο Πολιτισμού, ξεψαχνίζοντας για ποιους θα χτυπήσει η επόμενη καμπάνα. Μαθαίνουμε, δε, ότι θα παραμείνουν εκεί τουλάχιστον έξι μήνες. Αυτή τη φορά «ψάχνουν» εκείνους τους χιλιάδες που εργάζονταν με επαναλαμβανόμενες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, που κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες της διοίκησης (αρχαιολόγοι, συντηρητές, προσωπικό φύλαξης, διοικητικοί κ.ά.) και που με το γνωστό Π. Δ. Παυλόπουλου το 2004 μονιμοποιήθηκαν με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Πρόκειται για περισσότερους από 3.000 υπαλλήλους, δηλαδή περίπου τους μισούς υπαλλήλους του. Εν ολίγοις, δεν φτάνει που ο Πολιτισμός είναι διαχρονικά ο «φτωχός συγγενής», που υπάλληλοι βγαίνουν κακήν - κακώς σε διαθεσιμότητα, που «μαγειρεύεται» ένας καινούργιος οργανισμός λειτουργίας του ΥΠΠΟΑ, ο οποίος σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θα έχει συρρικνωμένες υπηρεσίες, άρα συρρικνωμένο προσωπικό, που εδώ και κάποια χρόνια κανείς δεν ξέρει τι θέλει, αφού από υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, κατέληξε κατηργημένο και από κατηργημένο ξανάγινε Πολιτισμού – Αθλητισμού, τώρα προσπαθούν να ξηλώσουν και τη διαδικασία με την οποία άνθρωποι που εργάζονταν χρόνια απέκτησαν σταθερή δουλειά, και μαζί ο Πολιτισμός σταθερό και έμπειρο προσωπικό. Για όλο αυτό, δε, το γιουρούσι στους φακέλους βασίστηκαν σε ανώνυμες καταγγελίες που κατέφθασαν τελευταία για υπαλλήλους που υποτίθεται ότι δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις μονιμοποίησης. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Για να φτάσουν στην «εκπαραθύρωση» χιλιάδων ανθρώπων, τώρα στο ΥΠΠΟ, μετά και αλλού, μια αφορμή πρέπει να βρουν, κάτι το οποίο να διεγείρει να αντανακλαστικά κοινωνικού αυτοματισμού μπροστά στα ανθρωποφαγικά τηλεπαράθυρα… Και τι είναι αυτό; Η διαπόμπευση όσων δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά τη δουλειά τους. Το ερώτημα είναι ο υπουργός Πολιτισμού τι θέση παίρνει απέναντι σε αυτό; Θα προστατέψει το υπουργείο του οποίου είναι ο πολιτικός προϊστάμενος;

γνωμη

Δέσποινα Κουτσούμπα,

Πρόεδρος Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων «Είναι πολύ πρόσφατο το παράδειγμα του “ελέγχου” που πραγματοποίησε το Σώμα Ελεγκτών για το ωράριο στο yπουργείο Πολιτισμού, όπου κατάφερε να βγάλει "κοπανατζήδες" εκείνους τους υπαλλήλους που κάθονταν μέχρι το απόγευμα για να βγει η δουλειά. Δυστυχώς, λοιπόν, ξέρουμε τι περιμένουμε. Ομνύουν στο όνομα της "νομιμότητας", ενώ ψάχνουν τις νέες απολύσεις που ζητά η τρόικα. Αν θέλουν να κοιτάξουν τη νομιμότητα, ας κοιτάξουν ότι το υπουργείο Πολιτισμού από το 1993 έως το 2004 δεν είχε κάνει ούτε μία κανονική πρόσληψη, αλλά κάλυπτε τις ανάγκες του με συμβασιούχους με τυπικές ή "άτυπες" μορφές εργασίας! Αν θέλουν να ψάξουν τη νομιμότητα, ας πάνε σήμερα να δουν τους εργαζόμενους μέσω ΜΚΟ που τους ονομάζουν "ωφελούμενους" ενώ καλύπτουν πάγιες ανάγκες, όπως η φύλαξη των Μουσείων. Ας πάνε να δούνε τη δουλειά που κάνουν αυτοί οι συνάδελφοι, η οποία αναγνωρίζεται και βραβεύεται διεθνώς. Αλλά δεν τους νοιάζει η νομιμότητα, τους νοιάζει – με όποιο τρόπο – να απολύσουν εργαζόμενους, να διαλύσουν το υπουργείο Πολιτισμού στον βωμό της τσιμεντοποίησης και του ξεπουλήματος που επιχειρούν. Δεν θα τους αφήσουμε».

ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Τα αγάλματα βγάζουν... διαβατήριο Περισσότερα από 2.500 θα είναι τα αρχαία από τα ελληνικά μουσεία που το επόμενο διάστημα θα παρουσιαστούν σε εκθέσεις εκτός Ελλάδας. Αριθμός τόσο εντυπωσιακός όσο και ανησυχητικός Ούτε η Σκεπτόμενη Αθηνά, η ανάγλυφη στήλη του 5ου αιώνα που βρίσκεται στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης, δεν γλιτώνει το ταξίδι. Εκείνη δεν θα περάσει τον Ατλαντικό. Θα πάει ώς τη Ρώμη, μαζί με άλλα πέντε αντικείμενα από ελληνικά μουσεία, για την έκθεση «Il destino europeo della Grecia e dell’Italia» στο Palazzo Quirinale της Ρώμης (Μάρτιος - Ιούλιος 2014.) Κι όμως, το μουσείο που τη φιλοξενεί είχε τοποθετηθεί αρνητικά σε αυτό το δάνειο λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία και τη μεγάλη αρχαιολογική αξία του αντικειμένου. Παρ’όλα αυτά το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο μάλλον δεν συμμερίστηκε τον σκεπτικισμό του Μουσείου και έδωσε την έγκρισή του η Σκεπτόμενη Αθηνά να πάει ώς τη Ρώμη. Αλλά και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο θα αποχωριστεί για την ίδια έκθεση τον Χάλκινο Έφηβο που έχει επαναπατριστεί από το Σααρμπρίκεν, ενώ και το Βυζαντινό Μουσείο θα στείλει μία βυζαντινή εικόνα Παναγίας Γλυκοφιλούσας του 12ου αι. Η έκθεση γίνεται σ’ένα πλαίσιο ανταποδοτικότητας, αφού όσο διαρκεί η ελληνική προεδρία στην Ε.Ε. θα παρουσιάζεται στη Ρώμη, ενώ στη διάρκεια της ιταλικής προεδρίας θα έρθει στο δικό μας Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2014). Οι Ιταλοί θα στείλουν στην Αθήνα, μεταξύ άλλων, τον Κρατήρα του Ευφρονίου (τον έχουμε ξαναδεί στην έκθεση «Νόστοι» στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης), αλλά και το σύμπλεγμα των Τυραννοκτόνων. Στα επόμενα δύο με τρία χρόνια υπολογίζεται ότι θα ταξιδεύουν στο εξωτερικό περισσότερα από 2.500 αντικείμενα από τις ελληνικές αρχαιολογικές συλλογές – και τα περισσότερα σε υπερατλαντικές διαδρομές. Το νούμερο είναι πραγματικά μεγάλο. Κι ενώ από τη μια πλευρά είναι υποχρέωση της χώρας να συμμετέχει σε μεγάλα αρχαιολογικά γεγονότα, από την άλλη είναι έντονος ο προβληματισμός για τον αριθμό των αντικειμένων που ταξιδεύουν, αρκετά εκ των οποίων είναι ιδιαίτερης αξίας. Η προετοιμασία αποστολής αρχαίων στο εξωτερικό είναι μια επίπονη διαδικασία, που εκτελείται από τους αρχαιολόγους και τους συντηρητές με υποδειγματική προσοχή, λεπτομέρεια και φροντίδα για τη συντήρηση πριν και μετά από κάθε ταξίδι, με αναφορές για την κατάσταση διατήρησης κάθε αντικειμένου, με επίβλεψη στη διαδικασία συσκευασίας και μεταφοράς, με χρήση όλων των σύγχρονων μεθόδων ασφαλούς μετακίνησης. Αλλά η συνεχής μετακίνηση δεν μπορεί να μην ενέχει και απρόβλεπτους κινδύνους. Για την έκθεση «Οι Έλληνες: από τον Αγαμέμνονα στον Μέγα Αλέξανδρο» στον Καναδά (από τον Δεκέμβριο του 2014) η Ελλάδα δανείζει 543 αντικείμενα, κάποια εκ των οποίων θα παρουσιαστούν σε διαδοχικές εκθέσεις εκτός

η σκεπτομενη αθηνα Ελλάδας, δηλαδή θα συσκευαστούν και θα αποσυσκευαστούν αρκετές φορές. Για άλλη έκθεση στην Ιταλία ζητήθηκε ακόμα και η Χρυσή Λάρνακα του Φιλίππου από τη Βεργίνα. Φυσικά, η αρμόδια Εφορία Αρχαιοτήτων δεν το επέτρεψε, αλλά είναι χαρακτηριστικό της εντύπωσης που πιθανόν έχει αρχίσει να εδραιώνεται στο εξωτερικό σχετικά με την ελληνική διαθεσιμότητα σε τέτοια δάνεια. Μέχρι σήμερα η λίστα των αμετακίνητων αρχαίων από τα μουσεία είναι μία λίστα - λάστιχο, αφού ποτέ δεν έχει επικυρωθεί και ανακοινωθεί με τελεσίδικο τρόπο. Πάντως, στελέχη της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας δεν κρύβουν τον προβληματισμό τους, αλλά και την ανησυχία τους, αφού λένε ότι, παρά το γεγονός ότι όλα τα αντικείμενα ασφαλίζονται, αυτό μόνο τυπικό μπορεί να είναι, καθώς σε περίπτωση ατυχήματος ένα αντικείμενο τέτοιας αξίας δεν αντικαθίσταται όσο πανάκριβα και αν έχει ασφαλιστεί. Μάλιστα, κάποιοι έχουν την άποψη ότι θα έπρεπε να στέλνουμε αντίγραφα, ειδικά όταν πρόκειται για μεγάλης αρχαιολογικής αξίας έργα, αφού έτσι και τα επιστημονικά συμφραζόμενα αποτυπώνονται και τα ενδεχόμενα οφέλη για τον τουρισμό, αν όντως υπάρχουν, είναι τα ίδια, καθώς το μήνυμα είναι: «αυτό είναι το αρχαίο, έτσι τοποθετείται μέσα στην αφήγηση αυτής έκθεσης, αν θέλετε να το δείτε ελάτε στη χώρα του». Άλλωστε και το τουριστικό όφελος τίθεται εν αμφιβόλω αν, λόγου χάρη, ο επισκέπτης του Βυζαντινού Μουσείου ή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου αντικρίσει άδειες αίθουσες και προθήκες.

16/01 - 22/01

ποντικιart

Θέματα 07/31

www.topontiki.gr

Οι επεμβάσεις αρχίζουν από το νότιο τείχος

τα προπυλαια στην ακροπολη

Σήμερα κατατίθεται από την ειδική επιτροπή που συστήθηκε η πρόταση με τον σχεδιασμό για τις παρεμβάσεις στην Ακρόπολη. Σοφία Στυλιανού

γνωμεσ

ΜΑΝΟΛΗΣ ΚΟΡΡΕΣ, καθηγητής ΕΜΠ και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως

«Η κλιματική αλλαγή βλάπτει την Ακρόπολη». Είναι τα λόγια της γενικής γραμματέως του υπουργείου Πολιτισμού και αρχαιολόγου Λίνας Μενδώνη. Η κλιματική αλλαγή, και ιδίως η αύξηση του όγκου και της έντασης των βροχοπτώσεων, δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα στον ήδη επιβαρυμένο Ιερό Βράχο. Μόνο που αυτή τη φορά δεν πρόκειται για τα γνωστά προβλήματα στα μνημεία της Ακρόπολης των Αθηνών. Πρόκειται για όσα δεν βλέπει το μάτι του επισκέπτη, διακρίνει, όμως, καταγράφει και μελετά το μάτι του ειδικού επιστήμονα, προκειμένου να υπάρξει αντιμετώπιση. Πρόκειται για τα τείχη που περιβάλλουν την κορυφή του λόφου και για ένα τμήμα του υποστρώματος: τα ίδια τα βράχια. «Η Ακρόπολη είναι απολύτως ασφαλής», τονίζει με έμφαση η κ. Μενδώνη. Και δεν πρόκειται να διατρέξει κάποιον κίνδυνο ούτε στο μέλλον, επειδή οι παρεμβάσεις μας, που θα αντιστρέψουν όποια φθορά και θα επιλύσουν όποιο πρόβλημα εμφανίζεται, είναι διαρκείς. Ισχύει εδώ ό,τι έχουμε πει για όλα τα μνημεία: αντί να τα βάζουμε στην εντατική και να προ-

σευχόμαστε για τη σωτηρία τους, πρέπει να εφαρμόζουμε τακτικές πρόληψης, ακυρώνοντας έτσι κάθε κίνδυνο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε με τη μέγιστη προσοχή και τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής με την ένταση των καιρικών φαινομένων». Τίποτα δεν γίνεται στην τύχη. Το έργο συντήρησης και αναστήλωσης στην Ακρόπολη κοντεύει τα σαράντα χρόνια (ξεκίνησε το 1975) και σε όλες αυτές τις δεκαετίες ο προγραμματισμός ήταν πάντοτε το προαπαιτούμενο για κάθε επέμβαση. Ατέλειωτες ώρες ανταλλαγής προβληματισμών και ελέγχου επιστημονικών δεδομένων αφιερώνονται και για το παραμικρό βήμα. Έτσι, σήμερα, Πέμπτη 16 Ιανουαρίου, η Επιτροπή Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ) θα καταθέσει στη γενική γραμματέα του υπουργείου έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό για τις επεμβάσεις στα τείχη. Παράλληλα, θα συζητηθούν και οι παρεμβάσεις σε ευπαθή σημεία των βράχων. Έχει ζητηθεί από την ίδια και προετοιμάζεται εδώ και καιρό. Ούτε οι εργασίες προγραμματίζονται, επίσης, στην τύχη. Η φωτογραμμετρική αποτύπωση των τειχών που έχει τελειώσει

«Η χρονική συνέπεια και τα χρήματα που απαιτούνται είναι οι σοβαρότεροι παράγοντες στην παρούσα φάση. Πρέπει να σεβαστούμε αυτούς τους παράγοντες, να σχεδιάζουμε ρεαλιστικά, ώστε, όπως λέει και ο πρόεδρος της Επιτροπής Μνημείων Συντηρήσεως Ακροπόλεως Χαράλαμπος Μπούρας, αυτό που προγραμματίζουμε να είναι εφικτό. Η επιδείνωση των συνθηκών είναι ενδεχόμενη, και αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος για να περιορίσουμε τις φιλοδοξίες μας και να εντείνουμε τις προσπάθειες, ώστε να έχουμε τη βέλτιστη σχέση χρόνου - δαπάνης - αποτελέσματος. Το έργο της αποκατάστασης των μνημείων της Ακρόπολης μπορεί να διαρκέσει πολύ, το ζήτημα είναι ο χρόνος να φτουράει και να μην περνάει ανεκμετάλλευτος. Οι προτεραιότητες για μένα είναι τα έργα σωστικού χαρακτήρα και μετά αυτά που σχετίζονται με συμπληρώσεις για την ανάδειξη και τη βελτίωση της εικόνας».

παρέχει τώρα όλα τα στοιχεία για τις μελέτες συντήρησης και αναστήλωσής τους. (Η Υπηρεσία Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως [ΥΣΜΑ] είναι πρωτοπόρος στη χρήση ψηφιακών και άλλων τεχνολογιών). Επομένως, οι μελέτες μπορούν να συνταχθούν. Με ορίζοντα δεκαετίας, βεβαίως. Διότι πρέπει να ωριμάσουν, να συζητηθούν και σε κάποιες περιπτώσεις να ζητηθεί και η γνώμη της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Θα υπάρχουν χρήματα μέχρι τότε; Η κ. Μενδώνη απαντά κατηγορηματικά «ναι», καθώς οι εργασίες στον Παρθενώνα και τα Προπύλαια που εκτελούνται ή προετοιμάζονται, καθώς και η πρώτη επέμβαση στο νότιο τείχος, έχουν κονδύλια από το ΕΣΠΑ. Με τη σύνταξη του προϋπολογισμού για τα επόμενα, που θα συζητηθεί καταρχήν σήμερα, θα εξεταστούν και οι εντάξεις στο επόμενο κοινοτικό χρηματοδοτικό πρωτόκολλο (ΣΕΣ). Οι πρώτες εργασίες στο (μοναδικό) σημείο του νότιου τείχους που αντιμετωπίζει προβλήματα θα ξεκινήσουν τα καλοκαίρι, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της διευθύντριας της ΥΣΜΑ Βασιλικής Ελευθερίου. Τόσος καιρός θα απαιτηθεί ώστε να στηθεί το εργοτάξιο, και κυρίως η σκαλωσιά, ύψους 18 μέτρων και πλάτους 10. Θα αφαιρεθούν κονιάματα με τσιμέντο που είχε εφαρμόσει ο Νικόλαος Μπαλάνος στην αναστήλωση της δεκαετίας του ’40 και θα τοποθετηθούν ξανά στη θέση του μικροί λίθοι από την οθωμανική περίοδο, που χαλάρωσαν και έπεσαν λόγω της υγρασίας. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, που εξέτασε πρόσφατα τη μελέτη της Ανθής Χατζηπαπά, ενέκρινε και τη συμπλήρωση μικρών κενών με φυσικό λίθο Πιτσών Κορινθίας. Αυτή η πλευρά του τείχους, που περιλαμβάνει το μυκηναϊκό (πιο μέσα), το κιμώνειο, με βυζαντινές και ιδίως οθωμανικές παρεμβάσεις, δεν αντιμετωπίζει άλλα προβλήματα. Το βόρειο τείχος, όμως, με το θεμιστόκλειο τμήμα του, θα χρειαστεί πολλή δουλειά και πολλή σκέψη. Η κ. Ελευθερίου σημειώνει πως εκεί θα συνεχιστούν οι προσπάθειες αποκατάστασης, γνωρίζοντας, όπως και όλοι οι εμπλεκόμενοι με την Ακρόπολη, πως τίποτα δεν θα είναι εύκολο. Στη συγκεκριμένη πλευρά έχουν εντοιχιστεί μεγάλα αρχιτεκτονικά μέλη των αρχαϊκών ναών που κατέστρεψαν οι Πέρσες ως υπόμνηση προς τους Αθηναίους, που τα έβλεπαν από την Αρχαία Αγορά και ως ανακύκλωση του υλικού. Αυτά πρέπει να συντηρηθούν. Ή μήπως να αποξηλωθούν; Είναι μια συζήτηση που κανείς δεν θέλει να ανοίξει προς το παρόν. Θα γίνει όμως με τη δέουσα σοβαρότητα. Όσο για τα βράχια που είναι ασταθή, ο διευθυντής αναστήλωσης αρχαίων μνημείων Δημοσθένης Σβολόπουλος και η Α’Εφορία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Ακροπόλεως εντοπίζουν το πρόβλημα στη βορειοανατολική γωνία. Ήδη, το πρόβλημα αντιμετωπίζεται επιτυχώς στην Κλεψύδρα, όπου η αρχαία κρήνη. Και εδώ, τα όμβρια ύδατα, που διογκώνουν το ασβεστολιθικό υλικό, είναι το μέγα πρόβλημα.

«Η αποκατάσταση των τειχών είναι ένα έργο με πολύ μεγάλη σημασία. Είχα επισημάνει τα προβλήματα των 13 σημείων στην ΕΣΜΑ και τα είχαμε συζητήσει επανειλημμένως, αλλά έπρεπε να έρθει η σωστή ώρα για τη σύνταξη και κατόπιν την εφαρμογή της πρώτης μελέτης. Η πιλοτική επέμβαση θα μας βοηθήσει να εμβαθύνουμε στα ειδικά προβλήματα που υπάρχουν στα τείχη, τα οποία οφείλονται κυρίως σε φυσικούς λόγους, αν εξαιρέσει κανείς την περιοχή της έκτης και έβδομης αντηρίδας, όπου εισέδυσε και ο ανθρώπινος παράγων, με τη διαρροή στο αποχετευτικό σύστημα του παλαιού μουσείου Ακροπόλεως, η οποία έχει εδώ και καιρό αντιμετωπιστεί. Πιστεύω ότι η γεωτεχνική και η υδρολογική μελέτη που θα ακολουθήσουν, θα μας δώσουν ΜΑΙΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ, πρόσθετα εφόδια και θα μας δείξουν αν απαιτούνται πρόσθετα μέτρα. Ήδη, πολιτικός μηχανικός, πάντως, γνωρίζουμε πως τα όμβρια ύδατα επιβαρύνουν τα τείχη, καθώς και τέως διευθύντρια και νυν σύμβουλος της Υπηρεσίας οι ωθήσεις γαιών. Προσθέτουμε τη γήρανση των υλικών, τη φθορά του χρόνου και τους σεισμούς». Συντηρήσεως Μνημείων

12/36 Η Ελλάδα αλλάζει;

16/01 - 22/01

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΚΙΛΚΙΣ

Το μαθητικό ραδιόφωνο που ακούνε όλοι! Το Πρώτο Μαθητικό Ραδιόφωνο βάζει τα γυαλιά… στους μεγαλύτερους σταθμούς της χώρας, με νούμερα ακροαματικότητας που αγγίζουν τα ύψη! Το «European School Radio» είναι εθελοντικό, διαδικτυακό, μέσω του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου (ΠΣΔ), και ακούγεται σε όλο τον κόσμο. Ένα πολυπληθές δίκτυο σχολείων κρύβεται από πίσω – μέχρι στιγμής μέλη του είναι περισσότερα από 150 σχολεία και δεκάδες μεμονωμένοι μαθητές/μαθήτριες –, ενώ την ευθύνη έχει μια Συντονιστική Ομάδα, που φροντίζει για όλα: από την οργάνωση, την προώθηση και την ανάπτυξη συνεργασιών μέχρι την εκπαίδευση των παραγωγών και την αξιοποίηση πόρων. Η ιδέα ξεκίνησε το 2008 από το Δίκτυο Σχολικής Καινοτομίας και το Γυμνάσιο Εκάλης μέχρι να ενταχθεί την επόμενη χρονιά (2009) το Γυμνάσιο - Λύκειο Καμπάνη Κιλκίς, το οποίο είχε ξεκινήσει μια αντίστοιχη προσπάθεια. Από το 2010, τέσσερις εκπαιδευτικοί συντονιστές – οι Νίκος, Γιώτα, Τάσος και Νότης – από το σχολείο του Κιλκίς ανέλαβαν εξ ολοκλήρου την εξέλιξη και την ανάπτυξή του, έχοντας ανάλογη εμπειρία και τεχνογνωσία. Η εθελοντική αυτή πρωτοβουλία φέρει καθαρά ελληνική καταγωγή! Η ευρωπαϊκή του διάσταση ξεκίνησε πρώτα από την Ελλάδα, συγκεκριμένα από την περιφέρεια, καθώς το δίκτυο εξελίχθηκε και μεγάλωσε εκεί. Με τη δράση αυτή, μπήκαν στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα COMENIUS 2012 - 14, με την ονομασία «European School Radio: The Voice of Young Europeans». Στο ίδιο πρόγραμμα συμμετέχουν, επίσης, σχολεία από Νορβηγία, Τσεχία, Πορτογαλία, Ιταλία, Τσεχία, Βέλγιο, Τουρκία και Γερμανία. Ενώ πολλά ήταν τα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού που έχουν ήδη συμμετάσχει με αφιερωματικές εκπομπές. Η μετάδοση του Μαθητικού Ραδιοφώνου γίνεται σε 24ωρη βάση, με ζωντανές ή ηχογραφημένες εκπομπές, από 10λεπτες μέχρι και μονόωρες. Η γλώσσα μετάδοσης είναι κυρίως η ελληνική, αλλά υπάρχουν εκπομπές και στην αγγλική γλώσσα. Η φύση του είναι καθαρά ενημερωτική, ψυχαγωγική, εκπαιδευτική, ενώ δράσεις αλληλεγγύης προκύπτουν μόνο μέσα από τη συνεργασία των σχολείων. Σε κατάσταση ευρωπαϊκής διάλυσης, το Μαθητικό Ραδιόφωνο ήρθε για ν’ αλλάξει τα δεδομένα. Φιλοδοξία του «να οργανώσει και να δικτυώσει έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων στην Ευρώπη, καθιστώντας το σχολείο κεντρικό σημείο αναφοράς», μας λέει η Συντονιστική Ομάδα. Και συνεχίζει: «Εκτός από τη δημιουργία νέων θεματικών, βοηθάει στην καινοτομική χρήση των νέων τεχνολογιών με ασφάλεια, ενώ προσθέτει νέους δρόμους και τρόπους εκπαίδευσης μέσα στο ήδη υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα των χωρών». Ακούστε το εδώ: http://esradio.mysch. gr.

ΚαρδΙτσα - «ΑΜΑΔΡΥΑΔΕΣ 2014»

«Συμπόσιο Τέχνης» ενάντια στη μιζέρια Οι ημερομηνίες για τις «Αμαδρυάδες 2014» ανακοινώθηκαν (31 Ιανουαρίου - 2 Φεβρουαρίου). Άνθρωποι απ’όλη την Ελλάδα σπεύδουν να δηλώσουν συμμετοχή για ένα αλλιώτικο... «Συμπόσιο Τέχνης». Κάθε χειμώνα, αλλά και καλοκαίρι, εκπαιδευτικοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, σπουδαστές θεατρικών σχολών, θεατρολόγοι, μουσικοί, φοιτητές, μαθητές – και όχι μόνο – συγκεντρώνονται στην πόλη της Καρδίτσας για να εκφραστούν δημιουργικά, ατομικά ή συλλογικά, μέσα από τις Τέχνες. Βασικό στοιχείο είναι η αγάπη για το θέατρο και η συνύπαρξη και ανταλλαγή μέσα σε αυτό όλων των τεχνών. Αυτό το «Συμπόσιο Τέχνης» ξεκίνησε για πρώτη φορά το 2008 από τους υπεύθυνους του Θεατρικού Εργαστηρίου Καρδίτσας «Τέχνης Παίδευσις». Η απαίτηση του κόσμου για ανοιχτές γραμμές επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους με κοινά «θέλω» και καλλιτεχνικές ανησυχίες ήταν η αφορμή για τη γέννηση των «Αμαδρυάδων». Συγκεκριμένα, ήταν ο καρπός των καλοκαιρινών «Δρυάδων», μιας διεθνούς, πλέον, διοργάνωσης, διάρκειας επτά ημερών, η οποία πραγματοποιείται ανελλιπώς από το 2004 μέσα στο πρώτο 15θήμερο του Ιουλίου στη λίμνη Ν. Πλαστήρα. «Συμμετέχοντες και δάσκαλοι των“Δρυάδων” πρότειναν τη γέννηση των“Αμαδρυάδων”για να μοιραστεί η απόσταση της επόμενης συνάντησης στους ίδιους τόπους σε μια διαφορετική εποχή του χρόνου», μας εξηγεί ο κ. Σπύρος Μπουντούρης, υπεύθυνος του Θεατρικού Εργαστηρίου «Τέχνις Παίδευσις». Και συνεχίζει: «Κάθε χρόνο οι συμμετέχοντες κλείνουν το συμπόσιο με την απαίτηση – σχεδόν – και την ανανέωση του ραντεβού μας για την επόμενη διοργάνωση». Όπως κάθε χρόνο, η διοργάνωση περιλαμβάνει ένα Πανελλήνιο Σεμινάριο Θεάτρου, ένα πολιτιστικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, αλλά και παράλληλες δράσεις. Επιδίωξή τους είναι «όχι μόνο να εμπλακούν όσο περισσότεροι κάτοικοι και φορείς του τόπου, αλλά και να μετατρέψουν την πόλη της Καρδίτσας σ’έναν χώρο όπου το χθες και το σήμερα μπορούν να συνδιαλλαγούν άριστα», τονίζει ο κ. Σπύρος Μπουντούρης. Στο φετινό πρόγραμμα των «Αμαδρυάδων» θα διδάξουν οι Νίκος Αρμάος - σκηνοθέτης, Ηρακλής Λογοθέτης - πεζογράφος, δοκιμιογράφος και κριτικός θεάτρου, και Σπύρος Μπουντούρης - σκηνοθέτης, εμψυχωτής θεάτρου. Η θεματολογία τους είναι αντίστοιχη: «Ανατομία του θεατρικού κειμένου», «Στοιχεία

ΚΕρκυρα - Δημητρης Φοινιτσης

αυτοσχεδιασμοι στισ αμαδρυαδεσ τοπογραφίας στην εξέλιξη μιας σκηνοθετικής προσέγγισης» και στον «Ρυθμό της παράστασης». Μέχρι στιγμής στις «Αμαδρυάδες» δίνουν το «παρών» καλλιτέχνες και μη από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Καστοριά, την Πάτρα, τη Λέρο, τη Θεσσαλία κ.α., ενώ στις καλοκαιρινές «Δρυάδες» οι συμμετέχοντες δεν περιορίζονται μόνο στην Ελλάδα. Υπάρχουν αιτήσεις από παντού: Αμερική, Ολλανδία, Κύπρο, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία και Σερβία. Όριο ηλικίας στα εργαστήρια δεν υπάρχει, ούτε κάποια ιδιαίτερη γνώση και προετοιμασία. «Αυτό που χρειάζεται κάποιος είναι κέφι, διαθεσιμότητα να λειτουργήσει ομαδικά, άνετα ρούχα για δουλειά και χαμόγελα», μας διαβεβαιώνει ο κ. Σπ. Μπουντούρης. Οι συμμετέχοντες που έρχονται από διαφορετικές πόλεις δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τη διαμονή και τη διατροφή τους. Όλα εξασφαλίζονται από τους διοργανωτές, με όσο το δυνατόν λιγότερη οικονομική επιβάρυνση. «Εκπτώσεις κάνουμε μόνο εκεί. Ποτέ στην προσπάθεια. Παρά τους δύσκολους καιρούς, εμείς επιμένουμε στη διοργάνωση και των δύο διοργανώσεων χωρίς αλλαγές στον τρόπο έμπνευσης και της υλοποίησής τους, σε πείσμα της γενικότερης μιζέριας και συρρίκνωσης της ζωής όλων». Βίκυ Λεβαντή

«Οι καλλιτέχνες να γυρίσουν στις πατρίδες τους» Ζούσε πολλά χρόνια στην Αθήνα παλεύο ντας καθημερινά για το μεροκάματο. η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη; Ο Δημήτρης Φοινίτσης μιλάει εκ πείρας. Μέχρι που άλλαξε τη ζωή του, βγήκε από το επίκεντρο των καλλιτεχνικών «Στην περιφέρεια, αν η δουλειά σου είναι καλή, δεν χάνεται όπως στην Αθήνα. Ο εξελίξεων και βρήκε την… υγειά του. Τον τελευταίο καιρό, ο ταλαντούχος κόσμος την περιμένει και αποτελεί πάντοτε ένα γεγονός». Το 2012 στη Ρόδο, με σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Φοινίτσης ζει και ερπολύ πείσμα και πίστη, αυτός και η «προΤΑΣΗ», η ομάδα του, ανοίξανε κλειστά γάζεται στην Κέρκυρα. Η αλλαγή ήρθε μέσω… ΕΣΠΑ. Προκηρύχθηκαν θέσεις μνημεία, χρησιμοποίησαν – θεατρικά – χώρους, ιπποτικούς, μουσουλμανικούς, Θεατρικής Αγωγής σε σχολεία αναμορφωμένου ωραρίου και, μετά τη Ρόδο και ιταλικούς, σύγχρονους, που δεν είχαν σχέση με την τέχνη, ανέβασαν ιδιαίτερα την Κρήτη, πήρε μετάθεση τον Σεπτέμβριο για το αγαπημένο του νησί. Ύστερα κείμενα και κερδίσανε γρήγορα το κοινό τους προσφέροντας εναλλακτικά θεάαπό πολυετή παραμονή στο κέντρο της Αθήνας – με ματα, χωρίς προκαθορισμένο αντίτιμο. «Η χειροτεχνία μια πεντάχρονη διακοπή για σπουδές στο θέατρο σε στο έπακρο, ενώ πολλές φορές βάζουμε και από την Θεσσαλονίκη και Γένοβα – δεν τον φοβίζει η περιφέτσέπη μας», συμπληρώνει, αποδεικνύοντας πως η ρεια. «Μετά την Αθήνα θεωρώ πως όλα είναι εύκοδημιουργία θα έρθει μόνο μέσα από τη συνεχή τριβή λα», μας εκμυστηρεύεται. Και συνεχίζει: «Η Ελλάδα και προσπάθεια. είναι ευλογία· η δυστυχία είναι οι Ελληνάρες που την Στην Κέρκυρα ετοιμάζεται και πάλι να πρωτοτυπήσει. καπηλεύονται και καμώνονται τους πατριώτες. Αυτοί Γράφει ένα θεατρικό έργο για τις τελευταίες ώρες του μολύνουν και δηλητηριάζουν τον τόπο». Αμερικάνου δημοσιογράφου Τζορτζ Ουάσιγκτον Για εκείνον, η «Κορυφώ» αποτελεί μια πρόσφορη Πολκ στη Θεσσαλονίκη, την εποχή του εμφυλίου. Ψάεκδοχή της προσωπικής του αποκέντρωσης. Του χνει εκδότη για ένα μεσαιωνικό παραμύθι που έγραψε αρέσει να την παρομοιάζει σαν «ένα καταπράσινο για τους μαθητές του, για να το δωρίσουν στους φίλους καταφύγιο αισθητικής», το οποίο τον κεντρίζει να τους που φοβούνται τους δράκους. Προετοιμάζει ένα το ανακαλύπτει σε καθημερινή βάση. Καλλιτεχνικά, εργαστήρι θεατρικής γραφής στο ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας Δημητρης Φοινιτσης όμως, η κατάσταση είναι δύσκολη και το αναγνωκαι σχεδιάζει την κερκυραϊκή πια εκδοχή μιας εικαρίζει. «Το θέατρο, ως κατεξοχήν ομαδική τέχνη, δεν στικής περφόρμανς πάνω στην «Ανδρομάχη» του Άκη προσφέρεται σε μια χώρα όπου οι ηθοποιοί κυνηγούν το όποιο όνειρό τους στην Δήμου. Αντί για ηθοποιό χρησιμοποιεί ζωγράφο που δημιουργεί εικαστικά τοπία πρωτεύουσα. Η περιφέρεια έχει ερημώσει (και) από ηθοποιούς». Αντ’αυτού προ- από το ποιητικό αυτό κείμενο σε ρίαλ τάιμ. Γιατί; «Ζωγράφους βρίσκεις ευκολότείνει το εξής για την έλλειψη καλλιτεχνικού δυναμικού και τις τοπικές κοινωνίες τερα στην εγκαταλελειμμένη περιφέρεια…», απαντάει. που αναζητούν καλές θεατρικές δουλειές: «Ίσως είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή Έπειτα απ’όλα αυτά, θα επέστρεφε στην Αθήνα; «Θέλω και δεν θέλω. Ωστόσο, θα οι καλλιτέχνες να πάρουν τα βουνά και να γυρίσουν στις ιδιαίτερες πατρίδες προτιμούσα τη δημιουργική πλευρά της Αθήνας, αλλά σε ένα περιβάλλον κουτους και να φτιάξουν ομάδες, σχήματα, κολεκτίβες, σύνολα με όραμα!». Μήπως κλίστικης, φιλήσυχης και μυστηριακά προικισμένης Κέρκυρας». Δίκιο έχει.

14/38 Βιβλίο

16/01 - 22/01

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

Ο Βρετανός που τον έλεγαν Μιχάλη...

Ξενοφών Μπρουντζάκης

Η συναρπαστική βιογραφία του Πάτρικ Λη Φέρμορ, γραμμένη από την οικογενειακή του φίλη και ιστορικό Άρτεμις Κούπερ Άρτεμις Κούπερ Πάτρικ Λη Φέρμορ Μια περιπέτεια Μετάφραση: Ηλίας Μαγκλίνης Εκδόσεις: Μεταίχμιο Σελ.: 635 Όταν ένας Βρετανός περάσει τη Μάγχη αποφασισμένος να διασχίσει τηνα Ευρώπη με τα πόδια, με προορισμό την Κωνσταντινούπολη, ένα είναι σίγουρο: ότι ο ιδρώτας του δεν θα πάει χαμένος! Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον ιδρώτα του Πάτρικ Λη Φέρμορ, ενός εξέχοντος Ευρωπαίου ταξιδιωτικού συγγραφέα αλλά και μιας γοητευτικής προσωπικότητας που λάτρεψε κι αγάπησε τη χώρα μας όσο ελάχιστοι… Κλείνοντας τα δεκαοκτώ, ο Πάτρικ – ο Πάντι, όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούσαν στην πατρίδα του – είχε ήδη διαμορφωμένη την εξεγερμένη του φύση αλλά και τη σφυρηλατημένη θέληση να ακολουθήσει αυτό που του υπαγόρευε η επαναστατική του ψυχοσύνθεση: μια ατίθαση τάση προς το άγνωστο, τη γοητευτική περιπέτεια, την εξερεύνηση, αλλά κυρίως τη δυνατότητα να λατρέψει με όλη του την καρδιά αυτό που αγαπούσε! Και μια μεγάλη και μοναδική αγάπη κυριάρχησε στη ζωή του: η πατρίδα μας, ο τόπος και οι άνθρωποί του, η λογοτεχνία και ο πολιτισμός μας. Στη βιογραφία του, που υπογράφει η ιστορικός και οικογενειακή του φίλη Άρτεμις Κούπερ, μαθαίνουμε ότι από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο μικρός Πάντι ήταν ανήσυχος, μια και στις φλέβες του έρεε ιρλανδικό αίμα. Ωστόσο, εκτός από ανήσυχος, ήταν και ξεχωριστός, με έντονη προσωπικότητα και βίαιες αντιθέσεις, όπως όλοι οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Από τη μία τον βλέπουμε να είναι ένας επιμελής και άριστος μαθητής – ξεχώριζε στα αγγλικά, τα γερμανικά, τα γαλλικά αλλά και τα λατινικά, όπως και στο μάθημα της γεωγραφίας (πράγμα που θα παίξει τον ρόλο του αργότερα) – κι από την άλλη ένας ατίθασος νεαρός που δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στο αυστηρό αγγλικό εκπαιδευτικό σύστημα. «…Σαν έτοιμος από καιρό» και σαν θαρραλέος, ο νεαρός Βρετανός δίχως καμιά ουσιαστική βοήθεια, πέρα από τη μία λίρα εισόδημα που του αναλογούσε, ετοίμασε τις αποσκευές του για το πρώτο της ζωής του ταξίδι. Ένα ταξίδι που θα είχε

Σε 200 λέξεις

Γράφει ο συγγραφέας Άρης Μαραγκόπουλος

Λόρενς Ντάρελ, Πάντι και Ζαν Φiλντινγκ στην αρχαiα Κάµειρο της Ρόδου, τον Σεπτέµβριο του 1946. Πηγή: www.lifo.gr

ως παρακαταθήκη, πέρα από το όραμα της περιπέτειας, τους νεανικούς του στίχους αλλά και τα διάφορα διαβάσματά του, που σίγουρα τον συνεπήραν και τον διαμόρφωσαν ως χαρακτήρα. Το πρώτο του στοίχημα ήταν να διασχίσει την Ευρώπη φτάνοντας στην Κωνσταντινούπολη με τα πόδια. Τα υπόλοιπα περιλάμβαναν μια γεμάτη ζωή. Εμπνευσμένος από την ορμή της νεότητάς του, γοητεύεται από την περιπέτεια, που θα τον οδηγήσει από την Ολλανδία στην Κωνσταντινούπολη και από κει στο Άγιον Όρος και την προπολεμική Ελλάδα, μια χώρα που του έτρεφε τον αθεράπευτο ρομαντισμό. Η Βρετανίδα ιστορικός βασίστηκε πριν από όλα στα ίδια του τα βιβλία, στα οποία δεν διστάζει να διορθώνει αθόρυβα κάποιες αβλεψίες, μια και ο Πάτρικ Λη Φέρμορ δεν ήταν φανατικός της ακρίβειας, αλλά του ονείρου που σε παρασέρνει στην πραγματικότητα. Παρακολουθώντας τον ταραχώδη βίο του από μικρή, η Άρτεμις Κούπερ κατάφερε να έχει την ανυπολόγιστη βοήθεια της μακροχρόνιας προσωπικής επαφής σε συνδυασμό με το ανέκδοτο υλικό από το αρχείο του συγγραφέα. Στη βιογραφία αυτή, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, ξεχωρίζει η εμπειρία του Πάντι από τη ναζιστική Γερμανία του 1933, όπως και οι μοναδικές του αφηγήσεις από την προπολεμική Αθήνα ή ακόμα η προσωπική σχέση του με τη Ρουμάνα πριγκίπισσα Μπαλάσα Καντακουζηνού. Κορυφαία στιγμή, ωστόσο, είναι η συμμετοχή του στην απαγωγή, το 1944, του Γερμανού διοικητή στρατηγού Κράιπε στην Κρήτη. Ακούγοντας στο ελληνικό όνομα Μιχάλης, ο Λη Φέρμορ ενθουσιάστηκε με την Καρδαμύλη, στην οποία απέκτησε ένα σπίτι – κι εκεί έγραφε, μελετούσε, ερωτευόταν, ταξίδευε, με δυο λόγια ευχαριστιόταν τη ζωή του μέχρι τα βαθύτατα γεράματά του! Πρόκειται για τη βιογραφία ενός προσώπου και μιας προσωπικότητας που τίμησε τα ευρωπαϊκά γράμματα και τη χώρα μας με την αγάπη του, τη φιλία του και το μεγαλείο του!

«Γραφή και Ανάγνωση»: ένα σεμινάριο ως άθληση Χωρίς Ανάγνωση δεν υπάρχει Γραφή. Ακούγεται φυσιολογικό. Επειδή όλοι θεωρούν ότι ξέρουν να διαβάζουν. Ναι, αλλά τι ακριβώς σημαίνει η Ανάγνωση στον καθένα; Τι διαβάζει; Πώς το διαβάζει; Γιατί το διαβάζει; Τι μένει μετά το μοναχικό μου διάβασμα; Τι στ’αλήθεια μένει εντός μου, μετά το κάθε διάβασμα, ως παρακαταθήκη αισθημάτων, συλλογισμών, ιδεών, οραμάτων; Τώρα γιατί, άραγε, ο επαρκής αναγνώστης (λέγεται ότι) είναι εν δυνάμει συγγραφέας; Και επομένως, τι διαδρομή χρειάζεται να διανύσει κανείς

στο πέλαγος των κειμένων ώστε να κατακτήσει πρώτα το αναγκαίο εργαλείο (Ανάγνωση) κι ύστερα να φτάσει να ανακαλύψει μια ολόκληρη τέχνη (Γραφή); Κι ακόμα, πώς χαρτογραφείται αυτή η εξ ορισμού ανεξερεύνητη ενδοχώρα της ανάγνωσης / γραφής στον καθένα; Φαίνονται πολλά τα ερωτήματα, αλλά είναι ελάχιστα, στοιχειώδη. Επειδή, στην πραγματικότητα, τα ερωτήματα που καλείται να απαντήσει με ειλικρίνεια ο «μαθητής» σε ένα σεμινάριο, όπως το Read & Write των εκδ. Τόπος, είναι τόσα και τέτοια,

που ουδέποτε διανοήθηκε να θέσει στον εαυτό του (ή να του θέσει ο ψυχαναλυτής του). Για να κατακτήσει κανείς το απολαυστικό εργαλείο της Ανάγνωσης, για να προετοιμαστεί για την τέχνη της Γραφής, χρειάζεται κάποιο τρέξιμο, κάποιες πειστικές απαντήσεις ζωής, μια πάλη με το κείμενο. Στο τέλος, όμως, αυτός ο «μαθητής-αθλητής» γνωρίζει τόσο να διαβάζει όσο και να ξεχωρίζει τις πραγματικές του δυνάμεις στο γράψιμο. https://www.facebook.com/WriteReader3

16/01 - 22/01

ποντικιart

Θέατρο 15/39

www.topontiki.gr

όπου μαζί με τη Φαίη Τζήμα και τον Στέλιο Τυριακίδη ζωντανεύουν τους ήρωες του έργου του Σλάβομιρ Μρόζεκ «Striptease». Το συγκεκριμένο έργο δεν είναι μόνο μια θεατρική επιθυμία που έγινε πραγματικότητα, αλλά και ο λόγος που γεννήθηκε το «Cartel» μέσα από... σκουπίδια, αντικείμενα που συλλέχθηκαν από τις μάντρες της περιοχής και υλικά ανακύκλωσης. «Το έργο είχε γίνει πρόταση στο Ελληνικό Φεστιβάλ πριν από τρία χρόνια. Η άρνηση της πρότασης μας οδήγησε μαζί με τον Παναγιώτη Σούλη και τη Φαίη Τζήμα να ψάξουμε έναν χώρο που θα μπορούσε να στεγάσει αυτήν την παράσταση. Τα υψηλά ενοίκια των θεάτρων μάς οδήγησαν να ψάχνουμε στον Βοτανικό, όπου και τελικά βρήκαμε ένα παλιό μηχανουργείο και φτιάξαμε έναν ευέλικτο τεχνοχώρο, τον‘‘Cartel Τεχνοχώρο”», μας εξηγεί ο ένας εκ των τριών πρωτεργατών Βασίλης Μπισμπίκης. Πέρυσι που είχα βρεθεί στον χώρο, είχα πραγματικά εντυπωσιαστεί από την προσωπική δουλειά και των τριών τους, από βαψίματα και απλά υδραυλικά Σόνια Μαγγίνα μέχρι φώτα και ό,τι άλλο χρειαζόταν. Ήταν ο ορισμός της προσωπικής εργασίας με λίγους φίλους να βάζουν ένα χεράκι ή να τους δίνουν υλικά για την πρώτη παράσταση που ανέβηκε στο Cartel, τους «Εκτελεστές» του Σκούρτη σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου, με τους Β. Μπισμπίκη, Π. Σούλη και Ιωσήφ Πολυζωίδη. Με στόχο ένα θέατρο που να στέκεται δίπλα στην κοινωνία, ένα πολιτικό παρεμβατικό θέατρο, σε έναν χώρο που συντηρείται από την ομάδα και μόνο, χωρίς επιχορηγήσεις, μόνο με τη δουλειά τους και τα εισιτήρια που κόβουν, ο Βασίλης Μπισμπίκης, παρά τις δυσκολίες, εκφράζει την ευτυχία που νιώθουν. «Το σημαντικότερο είναι ότι παρ’όλες τις δυσκολίες αισθανόμαστε ευτυχισμένοι που μπορούμε να έχουμε έναν χώρο για να στεγάζουμε τα όνειρά μας και να εκφράζουμε τις ανησυχίες μας».

«Striptease»

Ο Τζόκερ έξω από τη Βουλή...

Πολιτικό κείμενο

Θέατρο στον δρόμο από δύο ηθοποιούς με μάσκες του θεάτρου «Cartel Τεχνοχώρος» Πριν από λίγες μέρες δύο τύποι, με τα πρόσωπά τους να θυμίζουν τον Τζόκερ, τον κλασικό «κακό» από τον «Μπάτμαν», εμφανίστηκαν στο Σύνταγμα. Στην αρχή ο κόσμος τούς κοίταζε περίεργα. Δεν είναι και λίγοι οι περίεργοι που κυκλοφορούν σε αυτή την πόλη άλλωστε. Οι δύο τύποι είπαν αυτά που είχαν να πουν. Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε τους άκουσε και κατέληξε να φωνάζει εξοργισμένος: «Όχι, όχι, μην ζητάτε συγγνώμη από αυτούς τους αλήτες που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση». Οι δύο τύποι ήταν ο Βασίλης Μπισμπίκης και ο Παναγιώτης Σούλης, και η εμφάνισή τους είναι αυτή που κουβαλούν στη σκηνή του «Cartel Τεχνοχώρου»,

Φέτος ωρίμασαν οι συνθήκες ώστε η ομάδα να ανεβάσει το «Striptease». «Ο λόγος που επιλέξαμε αυτό το έργο ήταν ότι χρειαζόμασταν ένα πολιτικό κείμενο ως όχημα για να εκφράσουμε τις πολιτικές και υπαρξιακές μας ανησυχίες», μας λέει ο Βασίλης Μπισμπίκης για να υπογραμμίσει πως «το‘‘Striptease’’ μας βοήθησε ακριβώς σε αυτό, καθώς αυτό που περιγράφει με αλληγορικό λόγο είναι ακριβώς αυτό που μας συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Το αδιέξοδο που έχουμε βρεθεί όλοι μας. Την ταπεινωτική ήττα που έχουμε υποστεί και προσπαθούμε να αντιδράσουμε, αλλά ένα‘‘χέρι’’είναι πάντα εκεί για να μας πάρει κάτι ακόμα, έτσι ώστε να μας οδηγήσει στον συμβιβασμό και την εξαθλίωση, εσωτερική και εξωτερική». Και ως Τζόκερ πήγαν μαζί με τον Παναγιώτη Σούλη στο Σύνταγμα. Εκεί με φόντο τη Βουλή των Ελλήνων έστησαν ένα δρώμενο πάνω στην εσωτερική και εξωτερική ελευθερία. «Ο κόσμος που μαζεύτηκε ξεπερνούσε τους διακόσιους. Όλοι τους αμήχανοι για το τι θα παρακολουθήσουν, αλλά και εμείς γιατί δεν ξέραμε πώς ακριβώς θα οδηγούσαμε το δρώμενο και τι αντιδράσεις θα είχαμε. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια φοβερή έκπληξη… Η παράσταση - δρώμενο ήταν σαν να είχε βρει το φυσικό της περιβάλλον. Φόντο το Σύνταγμα, σκηνικό ένα ψυγείο από την ανακύκλωση και ο κόσμος που παρακολουθούσε την παράσταση συντονίστηκαν. Τη στιγμή που έπρεπε να ζητήσουμε ‘‘συγγνώμη’’από τα γουρούνια που μας παίρνουν τα ρούχα και μας αφήνουν γυμνούς το κοινό οργισμένο άρχισε να φωνάζει‘‘όχι, όχι, μην ζητάτε συγγνώμη από αυτούς τους αλήτες που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση’’. Ήταν πραγματικά μια απίστευτη εμπειρία...».

τελευταια σειρα

Η «Βέμπο» καθυστερεί…

της σονιασ μαγγινα * Μία ακόμη, δεύτερη συνεχόμενη, αναβολή παίρνει η παράσταση «Η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο» στο θέατρο Μπάντμιντον. Αναμένουμε λοιπόν την πρεμιέρα στις 22 Ιανουαρίου. Δόθηκε όμως κανονικά η συνέντευξη Τύπου με τους κεντρικούς συντελεστές της πολυπρόσωπης – και πολυδάπανης – παραγωγής. Ξεχωρίσαμε το χιούμορ του Αντώνη Λουδάρου («δεν παίζω τη Βέμπο, δεν παίζω ούτε τη Μαρινέλλα. Τον Παυλάρα κάνω να ξέρετε...») και την τρυφερή εξομολόγηση του χορογράφου Φωκά Ευαγγελινού, που όταν ήταν 20-21 και έκανε τα πρώτα του βήματα στον χώρο η πρώτη οντισιόν που πέρασε ήταν στο «Ζουμ» για πρόγραμμα της Μαρινέλλας. «Δεν με πήραν, υπήρχαν άλλοι πιο έμπειροι από μένα. Αλλά ύστερα από τόσα χρόνια να που συνεργάζομαι μαζί της...». * Γαστρεντερίτιδα - Φλαντρώ σημειώσατε άσο. Η παράσταση που έχει στήσει η Λυδία Κονιόρδου στη σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου, στην οποία έχει τον κεντρικό ρόλο, το περασμένο Σάββατο άφησε παραπονεμένους τους θεατές. Μια γαστρεντερίτιδα ταλαιπώρησε τη Μαρία Διακοπαναγιώτου και δεν δόθηκε καμία από τις δύο παραστάσεις (6 μ.μ. και 9 μ.μ.), παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της ηθοποιού. Ωστόσο το έργο του Παντελή Χορν θα έχουν την ευκαιρία να το δουν οι θεατές, καθώς παίρνει παράταση και δεν θα ρίξει αυλαία στις 26 Ιανουαρίου. * Παράταση μαθαίνω όμως ότι θα πάρει μία ακόμη παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου. Ο «Φιλάργυρος» του Μολιέρου με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μπέζο ακούγεται ότι θα πάει μέχρι την Κυριακή των Βαΐων κι όχι μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου, όπως ήταν προγραμματισμένο. Λογικό, μια και στην Κεντρική Σκηνή του κτηρίου Τσίλλερ δεν πέφτει καρφίτσα. Μπορεί ο Γιάννης Μπέζος να μην θέλει οικειότητα με το κοινό του, μπορεί να καυγάδισε με θαυμάστριά του που πήγε να τον φωτογραφίσει κατά την υπόκλιση στο τέλος της παράστασης, το κοινό όμως του δείχνει ότι και οικειότητα θέλει να έχει μαζί του και τον τιμά, παρά τα τερτίπια του ...

«Το ΠΟΝΤΙΚΙ» σάς πάει θέατρο «Ήλιος στην πέτρα»

«Η Γραμμή»

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Ήλιος στην πέτρα» της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη.

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Η Γραμμή» του Ίσραελ Άρθουρ Χόροβιτς.

Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (15 ευρώ) για την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου, το Σάββατο 18 Ιανουαρίου, στις 21.00, και την Κυριακή 19 Ιανουαρίου, στις 19.00.

Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (10 ευρώ) για το Σάββατο 18 Ιανουαρίου, στις 19.15.

Θέατρο «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 4, πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο) Τηλ.: 210-9229579

Θέατρο Αλκμήνης (Αλκμήνη 12, Πετράλωνα) Τηλ.: 210-3428650

«Όταν έχω εσένα» Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Όταν έχω εσένα» του Σταμάτη Κραουνάκη. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση πληρώνοντας 10 ευρώ (αντί για 12 και 15 ευρώ), για την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου (πενήντα αναγνώστες) και την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου (πενήντα αναγνώστες), στις 21.00. Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, Ταύρ ος) Τηλ.: 210-3418550

16/40 Οδηγός

16/01 - 22/01

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17.1

ΠΕΜΠΤΗ 16.1

Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com)

προβολη: Οι «Βραδιές ελληνικού ντοκιμαντέρ» συνεχίζονται και προβάλλουν την «Πρώτη Ύλη (Ο τόπος της απόρριψης)» του Χρήστου Καρακέπελη (2012, 78’). Info: IANOS (Σταδίου 24, Αθήνα), είσοδος ελεύθερη, στις 22.30, 210-3217917. ΠαρΑσταση: Στο «Bedtimes Stories», τη μαύρη κωμωδία του Γιώργου Ηλιόπουλου, άνθρωποι της διπλανής πόρτας εξομολογούνται σε πρώτο πρόσωπο, ξαφνιάζοντας με τις αποκαλύψεις και την τόλμη τους. Info: Θέατρο Eliart (Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός), 6 - 12 ευρώ, στις 21.15, 210-3477677. ΘΕατρο: O «Φάουστ» του Γκαίτε, ο αρχετυπικός μύθος της νεότερης ευρωπαϊκής σκέψης, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Ακύλλας Καραζήσης, Θεοδώρα Τζήμου, Εύη Σαουλίδου είναι μερικοί από τους ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν. Info: Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107 - 109), 15 - 28 ευρώ, στις 20.00, 2130178000.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

ΜΕΡΙΛ ΣΤΡΙΠ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΟΣ

Στη μουσική τον μύησε ο πατέρας του, που ήταν ψάλτης. Εκείνος του έκανε δώρο και το πρώτο του βιολί, το οποίο έμαθε μόνος του να παίζει. Ογδόντα περίπου χρόνια κράτησε η σχέση του Γιώργου Κόρου με το δοξάρι του. Πρωτοεμφανίστηκαν μαζί, όταν ο Κόρος ήταν 12 χρόνων, σε πανηγύρια, και αργότερα συνόδευσαν πολλούς πολύ γνωστούς ερμηνευτές, όπως οι Ρόζα Εσκενάζι, Καζαντζίδης, Καίτη Γκρέι, Μαίρη Λίντα, αλλά και νεότερους, όπως η Αλεξίου, η Γλυκερία, ο Χριστοδουλόπουλος και πολλοί άλλοι στους οποίους ο βιολιστής έγραψε και τραγούδια που έγιναν μεγάλες επιτυχίες. «Γεια σου, Κόρο μου, με το βιολί σου» ήταν μια φράση που ακουγόταν πολύ συχνά από όλους αυτούς τους καλλιτέχνες. «Γεια σου, Κόρο μου» τραγούδησαν και τα βιολιά που τον συνόδευσαν την Παρασκευή στην τελευταία του κατοικία.

Το παράδειγμα της Ποταμιάς

ΤΡΙΤΗ 21.1: Performance: Σε όλους τους χώρους του θεάτρου εξελίσσεται η ιδιότυπη παράσταση «Ο Έλλην Βρυκόλαξ», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ντέλλα. Υπήρχαν άραγε βρικόλακες στην Ελλάδα; Μια προσπάθεια εξερεύνησης των μυστηριωδών όντων μέσα από τοπικές εφημερίδες, αστικούς μύθους κ.ά. Info: Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (Οδός Ηρώων Πολυτεχνείου), 10 - 12 ευρώ, στις 21.00, 210-4194550. ΤΕΤΑΡΤΗ 22.1: Εργο ΔωματΙου: Ενοχές, φόβους, πάθη και συγκρούσεις ενός οικογενειακού περιβάλλοντος ξετυλίγει «Ο Πελεκάνος» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ. Η Φένια Αποστόλου σκηνοθετεί και χορογραφεί το έργο με εξπρεσιονιστικό τρόπο. Info: Beton 7 (Πύδνας 7, Βοτανικός), 5 - 10 ευρώ, στις 21.00, 210-7512625.

Με μιαν επίθεση εναντίον του Γουόλτ Ντίσνεϊ ξεκίνησε η Μέριλ Στριπ την ομιλία της προς τιμήν της Έμα Τόμσον σε εκδήλωση στη Νέα Υόρκη. «Θα πρέπει να ήταν τρομερό για εκείνον να συναντηθεί με μια γυναίκα σαν τη συγγραφέα της“Μαίρη Πόπινς”Π.Λ. Τράβερς (την οποία ερμηνεύει η Τόμσον στη“Μαγική ομπρέλα”με τον Τομ Χανκς στον ρόλο του Ντίσνεϊ)» είπε, «μια που ο Ντίσνεϊ ήταν σεξιστής». Για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά της, διάβασε το γράμμα με το οποίο ο «μπαμπάς» του Μίκι Μάους απέρριψε μια κοπέλα η οποία ήθελε να εργαστεί ως σκιτσογράφος με τη δικαιολογία πως «οι γυναίκες δεν κάνουν για τόσο δημιουργικές δουλειές». Την επίθεση η Στριπ δεν την έκανε για να μειώσει τη δουλειά της Τόμσον. Αντιθέτως, έπλεξε το εγκώμιο της συναδέλφου της. Απλώς, η πολυβραβευμένη ηθοποιός δεν χάνει ευκαιρία να μην καταγγείλει το Χόλιγουντ πως μεροληπτεί υπέρ των ανδρών.

Γεια σου, λεβέντη!

ΚΥΡΙΑΚΗ 19.1: Παρασταση: Το έργο «Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή» του Δημήτρη Δημητριάδη ξετυλίγει την προσπάθεια ενός άντρα να διαλύσει τον γάμο ενός ερωτευμένου ζευγαριού, προφητεύοντας την καταστροφή της οικογένειας. Σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μπίτος.

Info: Θέατρο Αυλαία (Κτήριο ΧΑΝΘ, Θεσ/νίκη), έως 2.2, 12 - 15 ευρώ, στις 20.00, 23130-237700. ΔΕΥΤΕΡΑ 20.1: Human Installation: Η ομάδα Deviant Gaze παρουσιάζει το έργο του Χάινερ Μίλερ «Hamletmachine», σε σκηνοθεσία Γιώργου Ζουμπουλάκη. Η πολιτική παράσταση μέσα από συνεχείς αναφορές στη σαιξπηρική δραματουργία παρουσιάζει μια Ευρώπη που διαλύεται… Info: Θέατρο Θησείον (Τουρναβίτου 7, Θησείο), 8 - 12 ευρώ, στις 21.00, 210-3255444.

«Αφίσετε τον ουρανό, μην υμνείτε πλεια τη μελαγχολία που χύνουν οι δύσες των ήλιων και τα παράπονα που αναστενάζει η θάλασσα, μην υμνείτε πλεια την αγάπη την υστερική και ψεύτρα, τη διεφθαρμένη από θρησκευτικές εκστάσεις κι επιπόλαιες ρομαντικότητες και ψάλλετέ μας την αγάπη την αληθινή και τη χαρά της ζωής και τις ανατολές του ήλιου και την ευτυχία του μέλλοντος όταν ξετιναχτούν από πάνω μας και γκρεμιστούνε χάμαι οι προλήψεις και οι ψεύτικες συνθήκες της κοινωνίας τώρα»: Πολλά για την προσωπικότητα και τις ιδέες του νεαρού Καζαντζάκη αποκαλύπτονται, όπως λένε όσοι ασχολήθηκαν μαζί του στο «Ξημερώνει», το πρώτο από τα τέσσερα αστικά δράματα, όπως χαρακτηρίζονται, του συγγραφέα. Το έργο γράφτηκε το 1906, ανέβηκε έναν χρόνο μετά, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, στο θέατρο και παρέμεινε παραπάνω από έναν αιώνα, ώς σήμερα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καζαντζάκη, ανέκδοτο.

Μια σταρ τα βάζει με τον Ντίσνεϊ

Οπερα: Μόνο για οκτώ παραστάσεις ανεβαίνει η όπερα «Μάκμπεθ» του Βέρντι. Σκηνοθετεί ο Λορένζο Μαριάνι, ενώ διευθύνει μουσικά ο Μύρων Μιχαηλίδης. Info: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), 13 - 70 ευρώ, στις 20.00, 210-7282333. ΣΑΒΒΑΤΟ 18.1 : Μουσικη: Ο συνθέτης και σολίστ του tango Μάριος Στρόφαλης και ο Roman Gomez, εκπρόσωπος της αργεντίνικης jazz και του tango, συναντιούνται για μία μουσική παράσταση latin jazz, παραδοσιακού αργεντίνικου tango, γαλλικού τραγουδιού και μεσογειακής μουσικής. Info: Πολυχώρος Πολιτισμού «Διέλευσις», 7 - 10 ευρώ, στις 22.00, 210-8613739.

ΣΑΒΒΑΤΟ 18.1 - ΤΕΤΑΡΤΗ 22.1

Ξημερώνει σε μια εφηβική καρδιά…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΚΟΣ

Μιαν πρόσφατη ιστορία από ένα χωριό της Θάσου, την Ποταμιά, διάλεξε να διηγηθεί ο διεθνούς φήμης Έλληνας σκηνογράφος Γιάννης Κόκκος σε εκδήλωση καλλιτεχνών που έγινε πρόσφατα στο Παρίσι και είχε σκοπό να καταγγείλει τις ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον της αφρικανικής καταγωγής υπουργού Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Ολάντ. Μίλησε για τον τρόπο με τον οποίο οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή προσπαθούν να εκμεταλευτούν την οικονομική κρίση, περιέγραψε το πώς οι κάτοικοι του συγκεκριμένου χωριού έδιωξαν όσους ετοίμαζαν συσίτια μόνο για ντόπιους και κατέληξε καταγγέλλοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία, αντίθετα από τους κατοίκους της Θάσου, «δεν συνειδητοποιεί πόσο σημαντικότερο είναι να πολεμήσει τα “μαύρα κινήματα” που θρέφει στους κόλπους της και τα οποία αναπτύσσονται λόγω των οικονομικών της δογμάτων από το να ρυθμίζει τον τρόπο πιστοποίησης της σαρδέλας».