Ε.Π.Π.Ι"ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ" 13 ΤΕΥΧΟΣ by Tovoion Voio

ΕΠΙ ΤΗΝ

Διανέμεται δωρεὰν.

ΠΗΓΗ

Ν ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ ΒΟΪΟΥ ΕΝΤΥΠΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ-ΕΚΦΡΑΣΙΣ, ΜΕΣΟΝ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΤΟΥ Ε.Π.Π.Ι ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Άγ.Νικόλαος Καβάσιλας:

Εις τον Ευαγγελισμόν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Αειπαρθένου Μαρίας

Ἔτος 4ο Ἀρ. Φύλλου 13 Μάρτιος 2011.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜ

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜ Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Εάν πρέπει κάποτε να χαίρη ο άνθρωπος και να σκιρτά και να ψάλλη με ευφροσύνη, εάν υπάρχη μιά περίοδος που απαιτεί να λεχθή ό,τι υπάρχει πιο μεγάλο και πιο λαμπρό και που κάνει τον άνθρωπο να ποθή να έχη όσο το δυνατόν ευρύτερη σχέση, ωραιότερη έκφραση και δυνατώτερο λόγο, για να υμνήση τα μεγαλεία της, δεν βλέπω ποια άλλη μπορεί να είναι αυτή, αν όχι η σημερινή γιορτή. Γιατί σαν σήμερα έφθασε στη γη Άγγελος από τον ουρανό αναγγέλλοντας την απαρχή όλων των καλών. Σήμερα ο ουρανός μεγαλύνεται. Σήμερα η γη αγάλλεται. Σήμερα ολόκληρη η κτίση χαίρει. Και δεν μένει έξω από τη γιορτή ούτε Αυτός που κρατεί στα χέρια του τον ουρανό. Γιατί αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι ένα πραγματικό πανηγύρι. Όλοι συναντιούνται σ' αυτό, στην ίδια χαρά. Όλοι ζουν και δίνουν καὶ σ᾿ (ἡ συνέχεια στὴν 4 σελ.)

Λέκτορος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ Τη δεύτερη Κυριακή των Νηστειών της Μεγ. Τεσσαρακοστής η Εκκλησία μας προβάλλει και τιμά για δεύτερη φορά μέσα στο εκκλησιαστικό έτος μία κορυφαία πατερική φυσιογνωμία, τον Αγ. Γρηγόριο, αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, τον Παλαμά. Το γεγονός αυτό είναι μία καλή αφορμή για να προσεγγίσουμε από ορθόδοξης πλευράς, με οδηγό μας το πρόσωπο τού ιερού Πατέρα, ο οποίος εκφράζει την εκκλησιαστική διδασκαλία κατά τρόπο ακέραιο, αυθεντικό, σαφή και κρυστάλλινο, μία θεωρία που υπάρχει στη σύγχρονη, ετερόδοξη κυρίως ακαδημαϊκή διανόηση (π.χ. Karl Josef Kuschel, Bertold Klappert, Smail Balic, Jonathan Magonet, Thomas Nauman) κ.α. και σχετίζεται άμεσα και με την προβληματική των σύγχρονων διαθρησκειακών διαλόγων. Πρόκειται για τη θεωρία των λεγομένων «Αβρααμικών θρη

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

σκειών» που αρχικά πρωτοδιατυπώθηκε από τον Γάλλο Ισλαμολόγο και μυστικιστή, τον Louis Massignon (1883-1962). Σύμφωνα με τον πυρήνα της εν λόγω θεωρίας οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, Χριστιανισμός,... Ιουδαϊσμός και Ισλάμ έχουν: α) κοινό πατέρα τον Αβραάμ, β) κοινή αφετηρία και αναφορά, την πίστη τού πατριάρχη Αβραάμ στον ένα Θεό, και γ) το κοινό καθήκον τού πιστού να υπακούει στο θέλημα τού Θεού. Ανάλογη προβληματική σχετικά με την ομολογία της πίστης στον Αβραάμ και την αντίληψη, ότι οι Μουσουλμάνοι προσεύχονται μαζί με τους χριστιανούς στον ένα Θεό θα υιοθετηθεί επισήμως από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κατά τη Β' Βατικάνεια Σύνοδο. Στα πλαίσια της διαθρησκειακής προβληματικής η εν λόγω θεωρία προτείνεται και καλλιεργείται με σκοπό την υπέρβαση της ιστορικής αντιπαλότητας και της θρησκευτικής βίας, με την υποτιθέμενη ανάδειξη της κοινής προέλευσης και των κοινών στοιχείων τούτων των θρησκειών. Οι τρεις αυτές θρησκείες, σύμφωνα με τον Karl Josef Kuschel, έναν σημαντικό εκφραστή της, είναι αδέλφια ως προς την πίστη στον Θεό τού Αβραάμ. Έμφαση δίνεται στον ένα Θεό, στην υπερβατικότητά του και στη διάκρισή του από τον κόσμο. Ταυτοχρόνως με εξεζητημένες αναλύσεις προσπαθούν να υπερβούν ή και να συνθέσουν όχι μόνο τις διαφορετικές θεολογικές αρχές αλλά και τους διαφορετικούς τρόπους κατανόησης και αυτού τού ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

Ἔντυπος ἐνημέρωσις-Ἔκφρασις «μέσον» καὶ «μέσῳ» τοῦ Ε.Π.Π.Ι. «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ», Ἡ φωνὴ τοῦ Ἁγιάσματος τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ἁγιάσματος.

Ἠλεκτρονικὴ Διεύθυνσις e.p.p.i@hotmail.com

Ἰστότοπος: http://www.agiasma.info καὶ http://www.agiasma.info/forum Ὑπεύθυνος: Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων. Ε. Ἀθανασιάδης. Συντακτικὴ Ἐπιτροπὴ: τὸ Δ.Σ. τοῦ Ε.Π.Π.Ι «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ» Συνεργάται: ὅσοι ἐπιθυμοῦν. Χειρόγραφα καὶ ἐπιστολὲς ποὺ δὲν δημοσιεύονται, δὲν ἐπιστρέφονται. Ἔνυπόγραφες συνεργασίες ἐκφράζουν τὶς ἀπόψεις τῶν συγγραφέων. Ἡ διανομὴ τοῦ παρόντος γίνεται μὲ τὶς εἰσφορὲς τῶν χριστιανῶν ποὺ ἔχουν τὴ δυνατότητα καὶ διάθεσι. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ ἐνισχύσῃ τὸ ἵδρυ ἤ νὰ συμβάλῃ στὴν δαπάνη τῆς κυκλοφορίας τοῦ ἐντύπου μπορεῖ νὰ καταθέτῃ τὴν εἰσφορά του στὸ λογαριασμὸ τοῦ

Ε.Π.Π.Ι. «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ» Ἐμπορικὴ Τράπεζα 63753980. Ἀριθμὸς Ι.Β.Α.Ν: GR50 0120 5360 0000 0006 3753 980 Γιὰ τυχὸν ἀπορίες στὶς λεπτομέρειες νὰ ἐπικοινωνῇ μὲ τὸν ἐφημέριο στὴ διεύθυνσι:

Ἱερέα Σπυρίδωνα Ἀθανασιάδη, Ἰωάννου Μεταξᾶ 5, Τσοτύλι. Τ.Κ.50002. Τηλ. 24680-31235. ἤ ἠλεκτρονικὰ στὸ paterspyridon@hotmail.com

Ἔτος 4ο Ἀρ. Φύλλου 13 Μάρτιος 2011 Διανέμεται δωρεὰν.

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

προσώπου τού πατριάρχη Αβραάμ που υπάρχουν μεταξύ των τριών θρησκειών. Στην ίδια συνάφεια από τους υποστηρικτές της εν λόγω θεωρίας χρησιμοποιούνται και οι όροι «Αβρααμική οικουμένη»,«Αβρααμικό πνεύμα» και «Αβρααμική πνευματικότητα». Είναι βάσιμη όμως αυτή η θεωρία; Αποτελεί σωστό μοντέλο προσέγγισης και αλληλοκατανόησης ανθρώπων διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων; Μπορεί να γίνει αποδεκτός ο ισχυρισμός ότι και οι τρεις θρησκείες είναι αδέλφια ως προς την πίστη στον ένα και τον αυτόν Θεό; Σύμφωνα με τη διδασκαλία τού άγ. Γρηγορίου τού Παλαμά, Ιδιαιτέρως όσον αφορά στο σκέλος της σχέσης Χριστιανισμού και Ισλάμ, αναμφισβήτητα όχι. Ο ιερός Πατέρας γνώρισε το Ισλάμ κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του από τους Τούρκους το 1354, διαλέχθηκε τρεις φορές με εκπροσώπους του, ομολόγησε και διατύπωσε με σαφήνεια την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, επισήμανε το ριζικώς διαφορετικό περιεχόμενο και τον τρόπο κατανόησης τού Θεού που υπάρχει μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλάμ, όπως επίσης και τον διαφορετικό τρόπο κατανόησης τού προσώπου τού Χριστού. Τονίζει με σαφήνεια σχετικά με τις θεολογικές αφετηριακές προϋποθέσεις τού Ισλάμ: «Τον δε Μεχουμέτ (σ. Σ. τον Μωάμεθ) ούτε παρά των προφητών ευρίσκομεν μαρτυρούμενον ούτε τι ξένον ειργασμένον και αξιόλογον προς πίστιν ενάγον. Δια τούτο ου πιστεύομεν αυτώ ουδέ τω παρ' αυτού βιβλίω». Με αφορμή μάλιστα τις ισλαμικές αντιλήψεις περί Χριστού επισημαίνει στο ποίμνιο του: «Προσέχετε μη ευρεθήτε όπως αυτοί εδώ, που, ενώ τον τεχθέντα από την παρθένο τον ονομάζουν Λόγο του Θεού και πνοή του και Χριστό, δηλαδή Θεάνθρωπο, έπειτα τον αποφεύγουν φρενοβλαβώς και τον αθετούν σαν να μη είναι Θεός ». Υπογράμμιζε στις συζητήσεις του ότι κατά τη χριστιανική πίστη το «ένας Θεός» είναι αλληλένδετο, αδιάσπαστο και με το «Τριαδικός». «Εν γουν τα τρία και τα τρία εν». Ο χριστιανός ομιλεί πάντοτε σχετικά με το μυστήριο τού Θεού για «Τριάδα εν Μονάδι, Μονάδα εν Τριάδι και Μονάδα άμα και Τριάδα», πράγμα αδιανόητο για το Ισλάμ, όπως φυσικά και για τον Ιουδαϊσμό. «Ουκούν ο Θεός τρία, και τα τρία ταύτα εις έστι Θεός και δημιουργός». Ο αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς δεν παρέλειψε επίσης να αναδείξει στις συζητήσεις του με τους Μουσουλμάνους ότι και τα κοινά εξωτερικά στοιχεία που υπάρχουν (π.χ. προσευχή, ελεημοσύνη) έχουν διαφορετική θεολογική αφετηρία και δεν προϋποθέτουν απλώς μία κοινή μονοθεϊστική εκδοχή τού Θεού. Η επιχειρηματολογία τού ιερού Πατέρα βεβαίως δεν εξαντλείται στα όσα ενδεικτικώς επισημάναμε, πλην όμως είναι ικανά, νομίζουμε, να δείξουν τη μεγάλη διαφορά που υπάρχει μεταξύ Χριστιανικών, Ισλαμικών άλλα και των Ιουδαϊκών αντιλήψεων κατ' επέκταση. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα το γεγονός ότι η απόλυτη πιστότητα τού άγ. Γρηγορίου τού Παλαμά στα δεδομένα της εν Χριστώ Ιησού θείας Αποκαλύψεως, δεν τον οδηγεί σε αβαρίες περί την πίστη παρά τις ταλαιπωρίες της αιχμαλωσίας του. Ταυτοχρόνως όμως τον οδηγεί να κατανοήσει με χριστολογική προοπτική και αυτή τη θέση ενός αλλόδοξου συνομιλητή του «ότι θα έλθει κάποτε καιρός που θα συμφωνήσουμε μεταξύ μας», αναφέροντας: «Συνεθέμην γαρ μνησθείς της του αποστόλου φωνής, ότι επί τω ονόματι Ιησού Χριστού παν γόνυ κάμψει και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός, τούτο δ' έσται πάντως εν τη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Σύμφωνα με τον π. G. Florofsky «ημπορούμεν να θεωρούμεν

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

τον Γρηγόριον Παλαμάν ως οδηγόν μας και διδάσκαλον εις την προσπάθειάν μας να θεολογούμεν από της καρδίας της Εκκλησίας». Είναι σαφές ότι με βάση τη διδασκαλία τού άγ. Γρηγορίου τού Παλαμά, η θεωρία περί «Αβρααμικών θρησκειών» είναι πολλαπλώς ελλειμματική και ιστορικά ανέρειστη. ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ, ΜΑΡΤΙΟΣ 2010

- «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17) - «μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον». (Γρηγόριος Θεολόγος). - «Ἀδελφοὶ, βοᾶτε ἀπὸ πρωὶ ἔως ἐσπέρας, εἰ δυνατὸν καὶ ὅλην τὴν νύκτα, τὸ Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με· καὶ βιάσασθε τὸν νοῦν ἡμῶν εἰς τὸ ἔργον αὐτὸ ἔως θανάτου». (Ἱερὸς Χρυσόστομος). - «Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους· οὐ γάρ ἐστιν ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς ἰσχυρότερον ὅπλον». (Ἰωάννης τῆς Κλίμακος). Ἡ κάτωθι σύντομος προσευχὴ εἶναι παντοδύναμον ὅπλον κάθε χριστιανοῦ: - «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλὸν». - « Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς». Λέγε, ἀδελφέ μου, μὲ τὰ χείλη καὶ μὲ τὴν καρδίαν σου συνεχῶς τὰ σωτήρια αὐτὰ λόγια, διότι φωτίζουν τὸν νοῦν, γαληνεύουν τὴν καρδίαν, καίουν τὴν ἁμαρτίαν, μαστίζουν καὶ ἐκδιώκουν τοὺς Δαίμονας.

Xωρίς προϋπαρξη έθνους, επανάσταση δεν γίνεται του Σαράντου Καργάκου Ένα «ΕΑΜΙΚΟ» τραγούδι, αναφερόμενο στην «έρμη πατρίδα», έλεγε το περίφημο: «Βαριά θλιμμένη προδομένη, από δειλούς προδότες γιους σου». Η Ελλάς, στα 190 χρόνια που υφίσταται ως κράτος, προδόθηκε και πληγώθηκε πολλές φορές. Όχι μόνο από φίλους και συμμάχους, αλλά και από τα ίδια τα παιδιά της. Δυστυχώς, ο Εφιαλτισμός και ο Νενεκισμός (από τον προσκυνημένο στον Ιμπραήμ, Νενέκο) είναι μέσα στα γονίδια μας. Ομοίως κι ο ταγματασφαλιτισμός. ΚΑΠΟΙΟΙ ιστορικοί -προγενέστεροι εμού- ονόμασαν την Επανάσταση του 1821 «προδομένη Επανάσταση». Αλλά η Επανάσταση -παρά την ύπαρξη και τότε πολλών προδοτών- προδίδεται στον παρόντα καιρό. Αρχικά ασημαντοποιήθηκε η διδασκαλία της

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ακολούθως ήλθε η σκύλευση και σήμερα καταφθάνει η γελοιοποίηση. Δεν θα μιλήσω για ασέβεια. Διότι «οι κατ' ουρανόν πτύοντες τα εαυτών πρόσωπα πτύουσι». ΣΕ ΛΙΓΟ θα μας πουν ότι δεν υπήρξε καν Επανάσταση· ήταν ένα απλό «ανεμογκάστρι». Γιατί απλούστατα δεν υπήρχε έθνος που να την κάνει. Κι ότι αυτοί που ονομάστηκαν Ελληνες ήταν ένα «φύραμα» ανθρώπων που έλαβε την ονομασία αυτή από «νονούς» του εξωτερικού. Συνεπώς, αυτό που μορφοποιήθηκε σε κράτος την 1η Ιανουαρίου 1822 με το Σύνταγμα της Επιδαύρου ήταν «βαφτιστικός» του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού, δηλαδή καρπός μιας υπέρμετρης λατρείας προς την αρχαία Ελλάδα. Έχει, άλλωστε, λεχθεί ότι η Επανάσταση μας ήταν ένα είδος «θυγατρικής εταιρίας» της Γαλλικής Επαναστάσεως. ΔΕΝ θα αμφισβητήσω τις ξενικές επιρροές. Αλλά, αν δεν υπήρχε η ενθαδική μαγιά, δεν θα γινόταν ποτέ ο επαναστατικός άρτος. Ακούγεται συχνά ότι οι τότε επαναστατημένοι έμαθαν τη λέξη Έλλην - Έλληνες μετά. Δηλαδή, πρώτα έγιναν κράτος και μετά Έλληνες. Όταν η σοφιστική υποκαθιστά την επιστήμη, μπορείς να αποδείξεις οτιδήποτε. Για παράδειγμα, μπορείς να αποδείξεις -και μάλιστα βάσει μαρτυριών- ότι ο Γκέμπελς δεν αυτοκτόνησε, αλλά ότι ζει και αυτός μας οδηγεί. ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ σοβαροί. Χωρίς την προΰπαρξη έθνους, καμιά Επανάσταση δεν θα γινόταν. Για να επαναστατήσεις πρέπει να υπάρχεις ως σύνολο με βαθιές καταβολές αυτοσυνειδησίας. Από το τίποτε δεν παράγεται τίποτε. Παράδειγμα, η παρούσα πολιτική και πνευματική μας ανυπαρξία. Ο αρχαίος φιλόσοφος Ξενοφάνης έχει δια τυπώσει μια αρχή που είναι κανόνας στη Φυσική και την ανθρώπινη ζωή: «Ουδ' αν το μη ον ποιήσαι τι ούτε υπό του μη όντος γένοιτ' αν τι». Τη φράση αυτή διεθνοποίησε ο Ρωμαίος σατιρικός ποιητής του Α' μ.Χ. αιώνος Πέρσιος, με τη δική του απόδοση: «Ex nixilo nihil» (Εκ του μηδενός παράγεται μηδέν). Πώς, λοιπόν, αν η εθνική υπόσταση του επαναστατημένου λαού ήταν μηδενική, θα μπορούσε να προκύψει εθνικό κράτος; Το γεγονός ότι στον παρόντα καιρό επιδέξια μηδενικά επιπλέουν και κυριαρχούν είναι ίσως το μόνο ισχυρό αντεπιχείρημα. ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ απέκτησα την ικανότητα να βλέπω όχι το παρελθόν αλλ' ίσως καλύτερα το παρόν και το μέλλον. Αυτή την πολιτική της εθνοκτονίας την είχα καταγγείλει συχνά με τα άρθρα μου στον Ελεύθερο Τύπο σε παλαιότερη εποχή. Θα μπορούσα σήμερα τα λεγόμενα για το 1821 να τα θεωρήσω αποκυήματα νοσηρής φαντασίας ή τεχνουργήματα μιας ηροστράτειας (από αυτόν που έκαψε το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο για να δοξασθεί τ΄όνομά του) δοξομανίας ή λοξομανίας. Όχι, πρόκειται για μια ευρύτερη συνωμοσία, που σκοπεί στην υπονόμευση των πνευματικών και ηθικών θεμελίων του ελληνικού λαού. Πρόκειται για μια πολιτική που «πλασάρισε» ο μισέλληνας Άγγλος πολιτικός λόρδος Λοντόντερι διαρκούντος του Αγώνος: «Η Ελλάς πρέπει να καταστεί όσο γίνεται λιγότερο επικίνδυνη, ο δε λαός της να γίνει μικρόψυχος, όπως τα έθνη του Ινδοστάν». Προφανώς, για να είναι ευκολοκυβέρνητος. Ο ΛΑΟΣ όμως αυτός δεν έγινε ευκολοκυβέρνητος παρά τα 400 και πλέον χρόνια δουλείας. Τη μαρτυρία για τον πόθο του προς εθνική αποκατάσταση από τα πρώτα χρόνια της δουλείας παρέχει ο Τούρκος ιστορικός Αχμέτ Δζεβδέτ μπέης με τα ακόλουθα: «Η προς επανάστασιν ροπή των Ελλήνων είναι υπόθεσις παλαιά. Όταν ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' ο Πορθητής εκυρίευσε την Πόλιν, ήτο φυσικόν ότι εις τας καρδίας των ηττηθέντων και υποταγέντων Ελλήνων έμεινεν ο προς επανάκτησιν της ανεξαρτησίας και της κρατικής εξουσίας πόθος». ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΕΣ ισχύει το αρχαίο λεχθέν: «Πενθείν ου χρη· Νέμεσις γαρ».

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

ΚΛΕΙΝΕΙ ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ; (ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ...)

ΩΡΑ ΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ (...;)

Γίναμε τὸ τελευταῖο διάστημα καὶ μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀπειλούμενη διακοπὴ λειτουργίας τοῦ Λυκείου Τσοτυλίου, δέκτες στοιχείων ὑποφωσκούσης διαμάχης μεταξὺ τῶν κατοίκων τοῦ Τσοτυλίου καὶ τῆς Νεαπόλεως, ἤ καὶ ἀντιστρόφως, οἱ ὁποῖες δὲν μᾶς ξένισαν βέβαια ἐντελῶς, καθὼς εἶχε πέσει στὴν ἀντίληψί μας ἀμυδρὰ ἀκφραζόμενη δυσαρέσκεια γιὰ συμπεριφορὲς ἤ ἐκφράσεις τοπικιστικοῦ φανατισμοῦ ἐκατέρωθεν. Ἡ περιστατικὴ ὅμως ἔλευσις στὴν ἐπιφάνεια τοῦ ζητήματος τῆς συγχωνεύσεως τοῦ Λυκείου Τσοτυλίου σὲ αὐτὸ τῆς Νεαπόλεως ἀνέδειξε τὸ ζήτημα τῆς αντιλήψεως περὶ τῶν σχέσεων αὐτῶν σὲ μεῖζον, καθὼς ἐκδηλώθηκαν τάσεις καὶ αἰσθήματα ἀντιπαλότητος τέτοια ποὺ νομίζουμε ὅτι, ἔστω καὶ ὑπονοούμενα ἤ καὶ ὑποψιαζόμενα, ὑποτιμοῦν καὶ ὑποβιβάζουν ὅλες τὶς πλευρὲς. Δὲν ἀποτελεῖ οὔτε σκοπὸ, οὔτε στόχο τοῦ παρόντος, ἡ ἀπόδοσις οὔτε κἄν ἡ διερεύνησις εὐθύνης. Τὰ ζητήματα τῆς παιδείας ἔχουν τὶς κοινωνικὲς καὶ οἰκονομικές τους προεκτάσεις, ἀναδεικνύουν ὑπάρχοντα προβλήματα, προκαλοῦν ἄλλα προβλήματα, ἐκφράζουν τελικὰ τὴν κοινωνία, διαμορφώνουν τὸ μέλλον της, ἐφ᾿ ὅσον καθορίζουν, μέσῳ τῆς ἐκπαιδεύσεως καὶ ἀγωγῆς, τὴ νοοτροπία τῶν συντελεστῶν της, τῶν σημερινῶν νέων καὶ αὐριανῶν πολιτῶν. Τὸ ἐνδεχόμενο κλείσιμο σχολείου, ἔδειξε ὅτι λειτουργεῖ σήμερα στὴ χώρα μας προσθετικὰ μὲ ἄλλες ἐκφάνσεις τῆς καταρρεύσεως τοῦ οἰκονομικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἱστοῦ, τῶν περιφερειακῶν καὶ μικρῶν ἰδιαίτερα κοινωνιῶν, ποὺ μεταφράζονται σὲ αἰσθήματα μιζέριας, ἀπαισιοδοξίας, καχυποψίας, κακεντρέχειας, φθόνου, κινδύνου, μὲ αὔξησι τῶν αἰσθημάτων μειωνεξίας στὴν ἀσφάλεια, αὐτάρκεια καὶ αἰσιοδοξία τῶν Ἑλλήνων,. Χθὲς «μᾶς πῆραν» τὴν Τράπεζα, αὔριο «κλείνει» τὸ σχολεῖο, μεθαύριο τὸ Κέντρο Ὑγιείας... τὸ.. τὸ... Ἡ κοινωνικὴ ἀνασφάλεια προκαλεῖ δυσμενεῖς ἐπιπτώσεις καὶ στὸν ἀτομικὸ ψυχισμὸ, καὶ ἀρχίζει νὰ κυριαρχῇ βαθμηδὸν ἡ κοινωνική κατάθλιψις, αἴσθησις ἐπερχομένης καταστροφῆς, αἴσθησις τοῦ κοινωνικοῦ μαρασμοῦ, καὶ ἡ γενικὴ ψυχολογία ποὺ προκύπτει ὡς κατάστασις μπορεῖ νὰ ἐκφρασθῇ μὲ τὴ φρᾶσι, ὅπως τὸ λέει χαρακτηριστικὰ ὁ λαὸς, «κακὸ χωριὸ τὰ λίγα σπίτια». Τὸ μεῖζον ζήτημα ποὺ ἀνέδειξε ἡ πιθανότης συγχωνεύσεων τῶν σχολείων μας εἶναι ὁ γενικὸς μαρασμὸς τοῦ τόπου. Ἐπίκαιρα δὲ, ἔρχεται στὸ νοῦ μας ὁ λόγος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ Παύλου κατὰ γενομένη ἱερὰ ἀγρυπνία στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, τὸ πρῶτο διάστημα τῆς ἐγκαταστάσεώς του στὴ Μητρόπολί μας, «...ἀναρωτιέμαι» εἶχε ᾿πεῖ σὰν σὲ ἀπάντησι τῶν ἐρωτημάτων ποὺ ἐτέθησαν ἐπὶ τῆς ἐν περιλήψει ἐνημερώσεως περὶ τῶν σκοπῶν καὶ στόχων δημιουργίας τοῦ Ε.Π.Π.Ι “Ἅγιος Ἀθανάσιος”, ὡς ἐκφράσεως τῆς ἀγωνίας μας καὶ προσπαθείας δημιουργίας κάποιας προοπτικῆς γιὰ τὸν τόπο μας, «ἀναρωτιέμαι» εἶπε, «...ποιὸς θὰ κατοικήσῃ αὐτὸν τὸν τόπο». Στόχο μας ἀποτελεῖ, κατὰ τοῦτο, ἡ κατάθεσις ἐρεθίσματος πρὸς διερεύνησιν τρόπων καὶ μεθόδων ἀναπτύξεως τοῦ τόπου μας. Βασικὴ παράμετρος εἶναι ἡ ὕπαρξη στὴν ἄνω τοῦ Ἀλιάκμωνος περιοχὴ δύο κυριάρχων κωμοπόλεων, τοῦ Τσοτυλίου καὶ τῆς Νεαπόλεως. Ἡ δημιουργία δὲ τοῦ Νέου “Καλλικρατικοῦ” Δήμου, ἀνέδειξε, καὶ αὐτὴ, ὑπάρχουσα ἀντιπαλότητα μεταξύ τους. Φαίνεται δηλαδὴ ὅτι ὁ τόπος «δὲν χωρεῖ δύο ἀφεντικὰ». Ἐὰν δὲ αὐτὴ ἡ κατάστασις συνεχισθῇ ἡ φυσικὴ κατάληξις εἶναι ἡ παρακμὴ καὶ ἐξαφάνισις καὶ τῶν δύο. Ἡ μέχρι τώρα πορεία καὶ τῶν δύο κωμοπόλεων ἔχει δείκτη ἀρνητικὸ. Οἱ νέοι

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

φεύγουν. Ὁ πληθυσμός μας συνεχῶς φθίνει, εὐκαιρίες δὲν ὑπάρχουν, φημολογεῖται καὶ ἀντικειμενικὰ ἐπικρέμμαται καὶ ἡ συγχώνευσις καὶ αὐτοῦ τοῦ Δήμου Βοΐου σὲ ἕνα πλέον διευρυμένο, αὐτὸν τῆς Κοζάνης. 1. Πῶς θὰ μπορούσαμε νὰ δημιουργήσουμε ὅρους καὶ προϋποθέσεις ἀναπτύξεως μὲ αὐτὰ τὰ δεδομένα; 2. Μήπως πρέπει νὰ περιμένουμε μοιρολατρικὰ τὸ τέλος; 3. Πῶς θὰ ἦταν δυνατὴ μία ἔνωσις τῶν δύο, ὅταν τόσα χρόνια ἔχουν οἰκοδομηθεῖ συμφέροντα στηριζόμενα ἤ ἐνισχύοντας τὴ διαφορὰ μεταξύ τους, ὅταν, γιὰ νὰ ἐκφρασθοῦμε σχηματικὰ, «οἱ μέν κάνουν ἐπεκτάσεις σχεδίου πόλεως πρὸς τὸ ποτάμι, οἱ δὲ πρὸς τὸ Παρόχθιο»; Οἱ Ἕλληνες πάντοτε μπροστὰ στὶς προκλήσεις τοῦ μέλλοντος σχεδίαζαν καὶ ἔκτιζαν πόλεις. Ἀνέπλαθαν καὶ ἀναγεννοῦσαν τὸν κοινωνικὸ καὶ οἰκονομικὸ ἰστὸ. Ἑπομένως εῖναι καιρὸς νὰ τεθοῦν τὰ θεμέλια καὶ οἱ βάσεις μιᾶς νέας ἀρχῆς γιὰ τὸν τόπο. Διότι μπορεῖ νὰ γίνῃ ὁ σχεδιασμὸς ἑνὸς Νέου οἰκιστικοῦ πολίσματος, στὸ ὁποῖο σταδιακὰ ὄχι θὰ ἀπορροφηθοῦν,ἀλλὰ θὰ ἐνταχθοῦν δημιουργικὰ τὰ ὑπάρχοντα, μιᾶς Νέας πόλεως, τῶν Βοΐων καὶ τῶν Βοϊέων, μὲ προοπτικὲς ἀναπτύξεως, ἡ πόλις Βόϊοι, ποὺ οἱ κάτοικοί της θὰ καλοῦνται Βόϊοι ἤ Βοϊεῖς. Στὰ ὅρια τῶν δύο ὑπαρχόντων κωμοπόλεων, θὰ σχεδιασθῇ καὶ κατ᾿ ἀρχὴν θὰ ὁρισθῇ βιοτεχνικὴ περιοχὴ ὅπου θὰ ἐγκατασταθοῦν ὑποχρεωτικὰ, ἀλλὰ καὶ μὲ παράλληλη παροχὴ διευκολύνσεων γιὰ ἐγκατάσταση, ὅλες οἱ ἀπὸ ἐδὼ καὶ ἐμπρὸς δημιουργούμενες καὶ ὅσες ἀπὸ τὶς ὑπάρχουσες θέλουν, βιοτεχνικὲς καὶ ἐμπορικὲς μονάδες, καθὼς καὶ μεγάλα καταστήματα. Θὰ σχεδιασθῇ Πόλις μὲ πρόβλεψι χώρου γιὰ, Πλατεία, Ἐκκλησία, Ἀγορὰ, ὅ,τι μπορεῖ καὶ προβλέπει ἡ δημιουργία μιᾶς σύγχρονης πόλης. Στὸ σχεδιασμὸ μποροῦν νὰ λαμβάνωνται ὑπ᾿ ὄψιν οἱ ἤδη ὑπάρχουσες στὶς νῦν κωμοπόλεις, κτηριακὲς ἐγκαταστάσεις καὶ ὑποδομὲς δημοσίων κτηρίων καὶ ἄλλες, μὲ πρόβλεψη ὅμως χώρων γιὰ δημιουργία στὴ νέα πόλι καὶ ἄλλων στὸ μέλλον (ὅπως ἴσως Στάδιο, Γυμναστήριο, Κολυμβητήριο, Ἄλσος-Πάρκο, Διοικητήριο). Θὰ μποροῦν νὰ ἐνταχθοῦν ὡς περιφερειακὰ τὰ νῦν ὑπάρχοντα συγκροτήματα τοῦ Τσοτυλίου καὶ τῆς Νεαπόλεως, ἀλλὰ καὶ τῆς Περιστέρας, καὶ Καλλιστρατίου. Προοπτικὴ θὰ ἀποτελέσῃ ἡ παροχὴ κινήτρων γιὰ ἐπένδυσι στὸ χῶρο καὶ προσέλκυσις καὶ παλιννοστούντων μεταναστῶν, ἐσωτερικοῦ καὶ ἐξωτερικοῦ. Γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ μέτρου ἡ Δημοτικὴ Ἀρχὴ μπορεῖ νὰ λάβῃ αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ ἀπόφασι μὲ συνοδεία τριῶν ἐπὶ μέρους, ἀπαραιτήτων ὅμως, ἀποφάσεων: 1. Νὰ καταργηθῇ ἡ ἐβδομαδιαία ἀγορὰ τῆς Πέμπτης στὴ Νεάπολι καὶ τοῦ Σαββάτου στὸ Τσοτύλι καὶ νὰ ὁρισθῇ μία κοινὴ ἀγορὰ στοὺς Βοΐους ποὺ θὰ γίνεται δύο ἡμέρες, ἡ μία ἡμέρα Τρίτη καὶ ἡ ἄλλη Σάββατο (ἀφοῦ φυσικὰ γίνουν οἱ κατάλληλοι χῶροι καὶ ὑποδομὲς, ὅπως στέγαστρα, δρόμοι, ὕδρευσις, ἀποχέτευσις.) Ἡ ἀγορὰ θὰ ἀποτελέσει τὸν κύριο πυλῶνα τοῦ μέτρου. 2. Οἱ μονάδες ἀστυνομίας καὶ συνοριακῆς φύλαξης θὰ μποροῦσαν νὰ στεγασθοῦν σὲ εἰδικὲς ἐγκαταστάσεις στὸ χῶρο, καθὼς καὶ ἄλλες δημόσιες ὑπηρεσίες. 3. Γιὰ τὴ μεταφορὰ τῶν δημοτῶν, θὰ διατίθενται, ἕνα εὔλογο διάστημα, τὰ λεωφορεῖα καὶ τοῦ Δήμου. Τὰ ὑπόλοιπα πρέπει νὰ θεωρῇται βέβαιο ὅτι θὰ τὰ διεκπεραιώσῃ ἡ ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία. Θεωροῦμε ὅτι ὠφείλουμε στὸν τόπο μας, στὴν πατρίδα μας, αὐτὴ τὴν, ἱστορικὴ καθ᾿ ἡμᾶς, διαβούλευση. Ἡ ἰδέα ποὺ καταθέτουμε πιστεύουμε ὅτι μπορεῖ νὰ εἶναι ἄκυρη μόνο ἐφ᾿ ὅσον ὑπάρχουν δυνατότητες νὰ ἔχουν μέλλον καὶ τὸ Τσοτύλι, καὶ ἡ Νεάπολις, ἐξ ἰδίων. Σὲ κάθε ἄλλη περίπτωσι πιστεύουμε ὅτι ὅσοι

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

άγαποῦμε τὸν τόπο, ὠφείλουμε νὰ σκεφθοῦμε διεξόδους καὶ νὰ καταθέσουμε προτάσεις γιὰ δημόσια συζήτησι. Ἡ μοιρολατρικὴ ἐγκαρτέρησις δὲν μᾶς ἁρμόζει, οὔτε καὶ ἡ τοπικιστικὴ ἀντιπαράθεσις καὶ οἱ λεωνταρισμοὶ μᾶς ὠφελοῦν. Ἄν χθὲς ἔκλεισαν Τράπεζες, σήμερα κλείνουν σχολεῖα, αὔριο ἄλλες ὑπηρεσίες, ἔχουμε χρέος νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ νὰ δημιουργήσουμε τὴ δυνατότητα νὰ ἀναστρέψωμε τὸ ρεῦμα καὶ νὰ γεμίσωμε πάλι τὶς ἄδειες αἴθουσες ἀλλὰ καὶ τὶς ἀγορὲς. Ἡ προσπάθεια καὶ ὁ ἀγῶνας θὰ διαρκέσῃ χρόνια. Ὅμως θὰ δώσουμε ἕναν ἀγῶνα, θὰ δώσουμε καὶ στοὺς νέους μας ἕνα παράδειγμα, θὰ δείξουμε στὴν πρᾶξι ἐὰν πραγματικὰ ἔχουμε ἱστορία. Ἐὰν κλείνει ὅπως ἀπειλεῖται νὰ κλείσῃ ἕνα ἱστορικὸ σχολεῖο, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἱστορία μᾶς προκαλεῖ, ἄρα καλούμαστε νὰ λάβουμε ἱστορικὲς ἀποφάσεις. Μὲ αὐτὴ τὴν πεποίθησι, πιστεύοντες ὅτι ἐπιτελοῦμε ὑποχρέωσι καὶ καθῆκον, δημοσιεύουμε τὶς σκέψεις μας καὶ εὐχόμεθα. Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Εὐαγγέλου Ἀθανασιάδης.

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

Το εικονοστάσι του Γένους ξηλώνεται από νέους εικονομάχους Οι περισσότεροι σήμερα συμφωνούμε στη χώρα μας ότι κάτι επικίνδυνο κυοφορείται στο σώμα και πιο πολύ στο πνεύμα του πολιτισμού μας. Δεν γονιμοποιείται πλέον από υγιείς δυνάμεις ο πνευματικός μας βίος. ξέφραγο αμπέλι η παιδεία μας ταλανίζεται από εκθεμελιωτικές και καταστροφικές δυνάμεις.

Πότε εξαφανίζεται ένα έθνος; Δύο είναι στην μακραίωνα εκτίμηση των ιστορικών του πολιτισμού τα στοιχεία που προαγγέλουν την επερχόμενη καταστροφή ενός έθνους. η έλλειψη ικανών ηγετών και η αποξένωση του λαού από τα ιερά και τα όσια της φυλής. Όταν παρατηρείται το ένα από τα δύο μόνον, υπάρχει ελπίς αποφυγής του αφανισμού. Εμπνευσμένοι ηγέται μπορούν και μόνοι τους, όταν δεν είναι απλοί δημαγωγοί, να εκφράσουν την εθνική αυτοσυνειδησία, να κλείσουν μέσα τους όλο το παρελθόν και να το ζωντανέψουν στις καρδιές ενός λαού που έχει ξεχάσει την ιστορία του, έχει ισοπεδώσει τα πνευματικά του ενδιαφέροντα με τη μέριμνα της καθημερινότητας, του γλεντιού και των απολαύσεων. Αυτό δεν έκαναν οι προφήται και οι κριταί του Ισραήλ με τον καυστικό και θαρραλέο τους λόγο, εναντίον των επιθυμιών και των θελήσεων των αρχόντων και του λαού; Αυτό δεν έκαναν οι μεγάλες και ηρωικές μορφές των αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας και του Γένους, που σαν άλλοι προφήται οδήγησαν με δριμείς ελέγχους σε αυτοσυνειδησία και επίγνωση; Όταν πάλι ο λαός βρίσκεται σε σωστή πορεία, και οι άρχοντες τον παραπλανούν, γρήγορα τους απομονώνει και τους απορρίπτει, αναδεικνύοντας μέσα από τα σπλάχνα του νέους λαοπρόβλητους και ικανούς ηγέτας. Αλλοίμονο, όμως, αν συμβεί ηγεσία και λαός να βρεθούν σε καταστροφική για το Γένος πορεία. Τότε η σωτηρία από τον Θεό μόνο πρέπει να ελπίζεται.

Υβρίζεται και παραχαράσσεται η εθνική μας ιστορία, σπιλώνονται και συκοφαντούνται μεγάλες μορφές, δεν διαβάζεται πια το συναξάρι του Γένους, στην ιερή μνήμη των προγόνων μας δεν τελούμε μνημόσυνα. Μία αδίστακτη εικονοκλαστική κίνηση κατεβάζει από το εικονοστάσι του Γένους τις τιμημένες μορφές μαρτύρων και ηρώων. Βεβηλώνονται οι μνήμες των διδασκάλων . και αυτή η ιεροσυλία και τυμβωρυχία είναι πιο βδελυρές από τις βεβηλώσεις των τάφων, γιατί προσβάλλουν και εξευτελίζουν το πνεύμα τους, μα και γιατί δεν γίνονται από αλλοεθνείς, αλλά από ομοθρήσκους γενιτσάρους. Και όλα αυτά δεν συμβαίνουν μακρυά μας . καθημερινά τα συναντούμε σε πολλές εφημερίδες και σε φθηνές εκδόσεις βιβλίων που κατακλύζουν τα βιβλιοπωλεία. Μπαίνουν, χωρίς την άδειά μας, στα σχολικά των παιδιών μας βιβλία, αλλά χωρίς ντροπή και μέσα στα σπίτια μας με την τηλεόραση, παραβιάζοντας την πανάρχαια ιερότητα της οικογενειακής εστίας, το οικογενειακό άσυλο. Και ανεχόμαστε όλους αυτούς τους βιαστάς και διαφθορείς της εθνικής μας μνήμης, της εθνικής μας ταυτότητος, των ιερών και οσίων της φυλής μας, χωρίς καμμία αντίδραση. Θα ξαναζωντανέψει το κρυφό σχολειό Ανεχόμαστε να υβρίζεται περισσότερο των άλλων η ιερή μνή-μη του κορυφαίου πρωτομάρτυρος της Εκκλησίας και του Γένους στην εθνική εξέγερση του 1821, του πατριάρχου και εθνάρχου Γρηγορίου του Ε’. Επιχειρούν ασύστολα να πλήξουν στο πρόσωπό του την Εκκλησία, να μειώσουν την επίδρασή της, να την τοποθετήσουν, αν μπορέσουν, στο περιθώριο της πνευματικής και πολιτιστικής ζωής του έθνους, ώστε ανενόχλητοι να οικοδομήσουν τα δικά τους πολιτιστικά μοντέλα. Και είναι αυτή η μεθοδευμένη εναντίον της Εκκλησίας επίθεση απ’ όλους τους Κορδάτους, Κολλάτους, Καρατζαφέρηδες, Καρανικόλες και Σκαρίμπες η μεγαλύτερη απόδειξη ότι την φοβούνται και την υπολογίζουν σαν την μόνη ικανή, συγκροτημένη και οργανωμένη, με αιώνων πείρα και θεϊκή ισχύ, δύναμη που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους. Να καλέσει το λαό σε επαγρύπνηση, να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της, για να καταφύγει εκεί μέσα πάλι των ελεύθερων πολιτικά Ελλήνων το δουλωμένο πνεύμα, να ξαναλειτουργήσει τα κρυφά σχολειά, για να αποδείξει στην πράξη στους ανιστόρητους ιστορικούς ότι δεν είναι θρύλος και παραμύθι το κρυφό σχολειό, όπως το πα-

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

ρουσιάζουν τελευταία, αλλά αναμφίβολη πραγματικότης, που την διέσωσε η λαϊκή συνείδηση στο τραγούδι «Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό κ.τ.λ.», την έψαλε ο ποιητής μας Ιωάννης Πολέμης στο θαυμάσιο ομώνυμο ποίημά του «Απ’ έξω μαυροφόρα απελπισιά...» και την απεικόνισε ο μεγάλος μας ζωγράφος Νικ. Γύζης, στη γνωστή παράσταση του Κρυφού Σχολειού, με τους μαθητές γύρω από τον δάσκαλο Καλόγηρο. Δεν μοιάζει με τη Γαλλική η Ελληνική Επανάσταση

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

τους θραυσμένους ανδριάντας, τις ιερές μνήμες των μεγάλων μορφών της εθνικής μας ιστορίας. Ἐπιλογὲς ἀπὸ ὁμιλία τοῦ πατρός ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΖΗ, μὲ θέμα Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε΄.

Εις τον Ευαγγελισμόν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Αειπαρθένου Μαρίας (Συνέχεια ἀπὸ τὴν 1η σελίδα)

Δεν ήταν η πρώτη φορά το 1821 που ξεσηκωνόταν το σκλαβωμένο Γένος, αλλά μία από τις πολλές. Αποδεικνύει και αυτό εναντίον των απόψεων των σημερινών διαστροφέων της ιστορίας μας ότι οι Έλληνες δεν περίμεναν τη Γαλλική Επανάσταση, για να διδαχθούν και να εμπνευσθούν από τις αρχές της. Η επανάσταση του 1821, αποκορύφωμα σε σειρά παρομοίων εξεγέρσεων, δεν έχει σχέση με τη Γαλλική Επανάσταση. Εκεί επρόκειτο περί εμφυλίου πολέμου με κοινωνικές και πολιτικές διεκδικήσεις, ενώ εδώ περί κοινού εθνικού αγώνος των αρχόντων, του κλήρου και του λαού εναντίον ξένου και αλλοθρήσκου κατακτητού. Ήσαν σπάνιοι παλαιότερα οι υβρισταί της Εκκλησίας και του κλήρου, τόσο δε αποκομμένοι από το κοινό αίσθημα, ώστε ούτε το όνομά τους τολμούσαν να θέσουν στις άκριτες και εμπαθείς συγγραφές τους. Η «Ελληνική Νομαρχία», ένα εμπαθές και αναξιόπιστο κείμενο, προβάλλεται τελευταία φορτικά από τα μέσα ενημερώσεως, ενώ αγνοούνται δεκάδες συγγραφών και απομνημονευμάτων των αγωνιστών του. Ένας λόγιος παλαιότερα, ο Ροΐδης, ετόλμησε να χλευάσει την Εκκλησία, εισέπραξε όμως την γενική του λαού και των λογίων κατακραυγή. Για τον εμποτισμένο από το πνεύμα της αρνήσεως λόγιο γράφει χαρακτηριστικά ο Σπ. Μελάς, στη Νεοελληνική του Λογοτεχνία (σ. 277): «Ένας λαός, που μόλις έβγαινε από μια επανάσταση, που επιχείρησε με θρησκευτικό αίσθημα και την εκκλησία του επί κεφαλής, σωστό ραχοκόκκαλο του εθνικού σώμα-τος, από κάθε άλλο είχε ανάγκη, παρά από τους σαρκασμούς και τις ειρωνείες του Ροΐδη κατά της θρησκείας και της Εκκλησίας». Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ευδοκιμήσουν η ύβρις, η αγνωμοσύνη και η προδοσία. Η δόξα του εθνομάρτυρος Γρηγορίου, δόξα και τιμή του ίδιου του έθνους, πρέπει να προστατευθεί από τους λασπολόγους αρνητάς, γιατί έτσι προστατεύεται και η ιστορία. Είναι καιρός να αναστήσουμε την ιστορική αλήθεια, να αποκαταστήσουμε, μαζύ με

εμάς την ίδια ευφροσύνη: Ο Δημιουργός, τα δημιουργήματα όλα, η ίδια η μητέρα του Δημιουργου που του πρόσφερε τη φύση μας και τον έκαμε έτσι κοινωνό στις χαρμόσυνες συνάξεις και τις γιορτές μας. Χαίρει πριν απ' όλους ο Δημιουργός. Γιατί είναι βέβαια ευεργέτης κι από την αρχή της δημιουργίας έχει σαν έργο Του την ευεργεσία. Ποτέ Του δεν είχε ανάγκη από τίποτε και δεν ξέρει άλλο από το να προσφέρη και να ευεργετή. Σήμερα όμως, χωρίς να σταματήση το σωτήριο έργο Του, περνά στη δεύτερη θέση, έρχεται ανάμεσα σ' αυτούς που ευεργετούνται. Και δεν χαίρεται τόσο για τις μεγάλες δωρεές που χάρισε Αυτός στην κτίση και που τον αποδεικνύουν γενναιόδωρο, όσο για τα μικρά που έλαβε από τους ευεργετημένους, γιατί έτσι φανερώνεται ότι είναι φιλάνθρωπος. Kαι θεωρεί ότι τον δοξάζουν όχι μόνο εκείνα που ο ίδιος έδωσε στους φτωχούς δούλους, αλλά κι όσα oι φτωχοί του χάρισαν. Γιατί αν και διάλεξε από τη θεία δόξα την κένωση και καταδέχθηχε να πάρη σαν δώρο από μας την ανθρώπινη φτώχεια, ο πλούτος Του έμεινε αναλλοίωτος και μετέτρεψε πάνω του το δώρο μας σε κόσμημα και βασιλεία. Για την κτίση πάλι -και λέγοντας κτίση εννοώ όχι μόνο την ορατή, αλλά κι εκείνη που ξεπερνά το ανθρώπινο μάτι- τι θα μπορούσε να αποτελέση μεγαλύτερη αφορμή ευφροσύνης από το γεγονός ότι βλέπει το Δημιουργό της να έρχεται μέσα της και τον Κύριο των όλων να παίρνη θέση ανάμεσα στους δούλους; Κι αυτό όχι απογυμνώνοντας τον εαυτό Του από την εξουσία Του, αλλά προσλαμβάνοντας το δούλο, όχι αποβάλλοντας τον πλούτο, αλλά μεταδίδοντάς τον στο φτωχό, όχι ξεπέφτοντας από τα ύψη Του, αλλά εξυψώνοντας τον ταπεινό. Αλλά χαίρει και η Παρθένος, χάρις στην οποία όλες αυτές oι δωρεές δόθηκαν στους ανθρώπους. Kαι χαίρει για πέντε λόγους. Πριν απ' όλα σαν άνθρωπος, που συμμετέχει, όπως όλοι, στα κοινά αγαθά. Χαίρει όμως και γιατί oι δωρεές δόθηκαν σ' Αυτή και πριν και αφθονώτερα από τους άλλους, κι ακόμη περισσότερο, γιατί Αυτή είναι η αιτία που oι δωρεές αυτές δόθηκαν σ' όλους. Ο πέμπτος όμως και μεγαλύτερος λόγος για τον οποίο χαίρει η Παρθένος είναι ότι όχι απλώς διά μέσου αυτής ο Θεός, αλλά και αυτή η ίδια, χάρις σ' εκείνα που γνώρισε και προείδε, έφερε την ανάσταση στους ανθρώπους. Γιατί η Παρθένος δεν είναι όπως η γη που συνετέλεσε μεν, αλλά δεν έκαμε όμως η ίδια τίποτε στη δημιουργία του ανθρώπου, που χρησιμοποιήθηκε σαν απλή ύλη από τον Δημιουργό και απλώς "έγινε" χωρίς να "πράξη" τίποτε. Η Παρθένος πραγματοποίησε η ίδια μέσα της και πρόσφερε στο Θεό όλα εκείνα που προσείλκυσαν τον Τεχνίτη στη γη, που παρακίνησαν το δημιουργικό χέρι. Και ποια είναι αυτά; Βίος πανάμωμος, ζωή πάναγνη, άρνηση κάθε κακίας, άσκηση όλων των αρετών, ψυχή από το φως καθαρώτερη, σώμα εντελώς πνευματικό, λαμπρότερο από τον ήλιο, από τον ουρανό καθαρώτερο, από τους χερουβικούς θρόνους ιερώτερο. Φτερούγισμα νου, που δεν δειλιάζει μπρος σε κανένα ύψος, που ξεπερνά ακόμη και τα φτερά των Αγγέλων. Περικοπὴ ἀπὸ: Νικολάου Καβάσιλα, Η Θεομήτωρ (Τρείς Θεομητορικές Ομιλίες).

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Ὑπὸ μακαριστοῦ Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου 23 Νοεμβρίου 2001 «Μελαγχολικαὶ ἐνοράσεις». ῾Ο Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, μεταξὺ ἄλλων, λέγει, ὅτι «οἱ Μοναχοὶ εἶναι οἱ κήρυκες τῆς ἐρχομένης Βασιλείας, οἱ προφῆται τῆς Καινῆς Διαθήκης». Τὴν φράση αὐτὴ μοῦ θύμισαν κάποιες συζητήσεις, ποὺ εἶχα τελευταίως μὲ τρεῖς φίλους ἡσυχαστές, ποὺ καὶ οἱ τρεῖς, ὡσὰν ἀπὸ προφητικὴ διαίσθηση, ἰσχυρίζοντο γιὰ τὴν ἐπέλευση ἀπιθάνων ἐθνικῶν καταστάσεων. Καὶ ποιὲς καταστάσεις εἶναι αὐτές; ῞Οτι, τάχα, ἡ ῾Ελλάς, σταδιακῶς, δὲν θὰ συρρικνωθεῖ μὲν ἐδαφικῶς, ἀλλὰ θὰ κατακτηθεῖ ἐκ τῶν ἔνδον ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ! Καὶ ἐστήριζαν τὸν ἰσχυρισμόν των, στὶς ἠλεγμένες πληροφορίες, ὅπως ἔλεγαν, ποὺ τοὺς μετέδιδαν παλαιοὶ φίλοι τους κορυφαίων πολιτικῶν θέσεων, ποὺ τοὺς ἐπεσκέπτοντο στὴν ῎Ερημο τοῦ ῎Αθωνος ἢ τοὺς ἔγραφαν. Καὶ στὴν ἐρώτησή μου· ῾Ο Θεὸς θὰ ἐπιτρέψει τὴν ἀντικατάσταση τῆς ἁγίας ᾿Εκκλησίας Του, ποὺ «ἐπεριποιήσατο τῷ ἰδίῳ Αἵματι», μὲ τὸν σκοτεινὸ καὶ δαιμονικὸν μουσουλμανισμὸν μέσα στὴν Τοπικὴ᾿Ορθοδοξία τῆς῾Ελλάδος; Μοῦ ἀπήντησαν μὲ ἕνα στόμα ὅτι, ὁ Θεὸς θὰ τὸ ἐπιτρέψει ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐκτεταμένης ἁμαρτίας. Καὶ ἀνεφέρθησαν στοὺς βυζαντινοὺς –ρωμηούς, ποὺ δὲν μετανοοῦσαν. Καὶ ὅταν πάλιν τοὺς ἐρώτησα· πῶς θὰ συμβεῖ αὐτὸ καὶ πότε καὶ τί θὰ γίνουν οἱ ῞Ελληνες; ᾿Απήντησαν, ὅτι ἤδη ἐνεργεῖται ἡ ἅλωση μὲ τὰ 2– 3 ἑκατομμύρια τῶν μωαμεθανῶν, ποὺ ὀνομάζονται μετανάστες, καὶ ποὺ θὰ στερεώνονται σταδιακῶς μὲ τὴν ἑλληνικὴν ἰθαγένεια, ποὺ θὰ τοὺς χορηγεῖ εὐχαρίστως τὸ Κράτος, δηλαδὴ ἡ ἄθεη κυβέρνηση. Οἱ δὲ ῞Ελληνες βαθμιαίως θὰ γίνουν μειονότης, ἕως ὅτου θὰ μείνουν ἐλάχιστοι χριστιανοὶ ὡς… δεῖγμα. Μὴ ἀπορεῖς, πάτερ Θ., ἔσπευσαν νὰ ἐξηγήσουν, αὐτὴν τὴν τραγῳδία τοῦ λαοῦ μας. Πολλοὶ θὰ ἀποδεχθοῦν τὸν μουσουλμανισμὸν ἀβιάστως. ῎Αλλοι, μὲ κάποιαν βίαν ποικίλης μορφῆς. Καὶ ἄλλοι «χριστιανοί» θὰ μεταναστεύσουν σὲ χριστιανικὲς χῶρες, μὴ δυνάμενοι νὰ συμβιώσουν μὲ τοὺς βαρβάρους αὐτούς, ποὺ τοὺς χρησιμοποιεῖ ὁ Θεὸς ὡς μέσον παιδαγωγίας, ὅπως ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἐνεργοῦσε στοὺς ᾿Ισραηλίτες καὶ στοὺς χριστιανούς, ποὺ δὲν μετανοοῦσαν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Παράδειγμα ὁ Κατακλυσμός, τὰ Σόδομα, ὁ ῾Ελληνισμὸς τῆς ᾿Ανατολῆς, τὸ Βυζάντιον. Αὐτὰ ὅλα μὲ εἶχαν συντρίψει ψυχικῶς καὶ σκεφτόμουνα, τάχα θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν ἀ σύλληπτον συμφοράν; ᾿Επηκολούθησε σιωπὴ γιὰ ἀρκετὴ ὥρα. Στὴ συνέχεια, ἔθεσα τὸ ἐρώτημα· Πατέρες ἅγιοι καὶ ἀδελφοί, φαντά ζεσθε σεῖς, πῶς θὰ ἀνεχθεῖ ὁ Κύριος τὶς μουσουλμανικὲς δαιμονικὲς θυσίες, ἀντὶ τῶν ὀρθοδόξων θυσιαστηρίων; Τότε ἕνας ἡσυχαστὴς μοῦ ὑπενθύμισε τὴν περίπτωση τοῦ ἀσκητοῦ πού, μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἶδε ἐπάνω στὴν ἁγία Πρόθεση ἐρειπωμένου Ναοῦ, μία γουρούνα μὲ τὰ νεογνά της καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ νὰ ὀδύρεται. Τότε ἐνεφανίσθη ῎Αγγελος Κυρίου καὶ τοῦ λέγει· ᾿Αββᾶ, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ὅτι, αὐτὸ ποὺ εἶδες, εἶναι πιὸ εὐάρεστον στὸν Κύριον ἀπὸ τὴν ἀναξιότητα τῶν ἱερέων, ποὺ λειτουργοῦσαν; Καὶ ὁ ῎Αγγελος ἐγένετο ἄφαντος. ῾Η συζήτηση κράτησε περισσότερον ἀπὸ δύο ὧρες, ὁπότε οἱ ἡσυχαστὲς ἀνεχώρησαν καὶ μοῦ ἐτόνισαν νὰ εὐχαριστῶ τὸν Κύριον γιὰ ὅσα ἐπιτρέπει νὰ γίνωνται ἐξ ἀγά πης καὶ γιὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν. Καὶ νὰ μὴ παρασύρομαι συναισθηματικῶς ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῶν γεγονότων, ἀλλὰ νὰ εἰσδύω στὴν οὐσίαν των, ἀφοῦ εἶναι δεδομένον, ὅτι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί». Κι᾿ ἔμεινα μόνος…Μέσα στὸν συγκλονισμό μου γιὰ τὴν τραγωδία τοῦ λαοῦ μας, τὸν κλαυθμὸν καὶ τοὺς στεναγμούς μου πρὸς τὸν πανυπερεύσπλαγχνον Θεόν, ἄρχισα νὰ μελετῶ ὅσα εἶπαν μὲ βεβαιότητα οἱ ὅσιοι ἐκεῖνοι ἐρημίτες καὶ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀναλύω λογικῶς τοὺς ἰσχυρισμούς τους. Παρ᾿ ὅτι καμιὰ ἀνησυχοῦσα φωνὴ δὲν ἀκούεται, ὅμως, κάποια σποραδικὰ δημοσιεύματα πρὸ μηνῶν στὸν γρηγοροῦντα «᾿Ορθόδοξον

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

Τύπον» ἤρχοντο νὰ ἐπαληθεύσουν σχεδὸν τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν φίλων μου ἡσυχαστῶν. Καὶ μάλιστα κάποια δημοσιεύματα τῶν τελευταίων ἡμερῶν, πάλιν στὸν «Ο.Τ.» ἀπὸ σώφρονες χριστιανούς, θεολόγους καὶ συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι μὲ πειστικὰ ἐπιχειρήματα κατέληγαν στὰ ἴδια συμπεράσματα, ποὺ ἐβασίζοντο σὲ ἀντικειμενικὰ στατιστικὰ στοιχεῖα. ᾿Αλλὰ τὸ σκάνδαλον εὑρίσκεται στὴν σιωπὴν τῶν κοινῆς πληροφορήσεως μέσων, τῶν λεγομένων μαζικῆς ἐνημερώσεως. ῞Ομως, ὅσον καὶ ἂν φαίνεται περίεργη ἡ βαθειὰ σιγὴ ἐπὶ ἑνὸς βοῶντος ἐθνικοῦ κινδύνου, τὸ φαινόμενον δὲν εἶναι ἀνεξήγητον. Πρόκειται περὶ σχεδὸν καθολικῆς πωρώσεως τῶν συνειδήσεων. Καὶ εἶναι ἱστορικῶς ἀποδεδειγμένον, ὅτι ὅταν ἡ ἁμαρτία καθολικοποιεῖται, γενικεύεται, ἀκολουθεῖ, δίκην συνδρόμου, ἡ ἄγνοια τοῦ κακοῦ. ᾿Ιδοὺ ἡ ἀπόδειξη· ῞Οταν ὁ Θεὸς εἶχεν ἀποφασίσει τὸν Κατακλυσμόν, μὲ τὸ αἰτιολογικόν· «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμα μου εἰς τοὺς ἀνθρώπους τούτους, διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας», ἔδωκεν ἐντολὴν στὸν δίκαιον Νῶε νὰ κατασκευάσει τὴν Κιβωτόν. Εἰργάζοντο οἱ τεχνίτες ἐπὶ ἕνα χρόνον. Βλέποντες οἱ ἀπονεκρωθέντες ἁμαρτωλοὶ τὴν κατασκευαζομένην Κιβωτὸν καὶ τὸν σκοπόν, πληροφορούμενοι, ἔλεγαν· καὶ τί κάνουμε ὥστε νὰ πνιγοῦμε; Καὶ ὅταν οἱ ῎Αγγελοι εἶπαν στὸν δίκαιον Λώτ νὰ εἰδοποιήσει τοὺς συγγενεῖς του, γιατὶ θὰ ἔριχναν φωτιὰ νὰ κάψουν τὰ Σόδομα, ὅλην τὴν Πεντάπολιν, οἱ συγγενεῖς του γελοῦσαν μὲ τὸν γέροντα· καὶ τί κάνουμε, ὥστε νὰ μᾶς κάψει ὁ Θεός; Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ τώρα, σὲ κάποιο μέτρο· τὸ σύνδρομο τῆς πωρώσεως. Καμμία ἐφημερίδα δὲν ἔγραψε γιὰ τὸν ἐθνικὸν κίνδυνον μὲ ἐξαίρεση τὴν πολύτιμη ὀρθόδοξη ἔπαλξη, τὸν «Ὀρθόδοξον Τύπον», πού, καὶ μόνον γιατὶ ἀπὸ ἕνα χρόνο σχεδὸν σαλπίζει, τὸ σάλπισμα τῆς μετανοίας, ἀξίζει τὸν ἔπαινον τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ τὴν ἐκ Θεοῦ δικαίαν μισθαποδοσίαν. Οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ ἀπελπιστικὲς ἐνοράσεις τῶν ἁγίων ἐκείνων ἐρημιτῶν, ὅσον καὶ ἂν δὲν εἶναι ἀποδεικτικές, δὲν στεροῦνται, ὅμως, σὲ κάποιον βαθμόν, πειστικότητος, γιατὶ βασίζονται σὲ ἁπτὰ δεδομένα, ἕνα τῶν ὁποίων, εἶναι οἱ ἐνεργούμενες ἁμαρτίες ἀγνοουμένης τῆς μετανοίας, σ᾿ ὅλην τὴν ῾Ελλάδα, παρὰ τὶς ἐλάχιστες νησίδες χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ἠθικῆς ἀντιστάσεως. Δεύτερον ὅτι, ὁ προφητικὸς λόγος «ἁμαρτίαι, ἔθνη ἐλαττονοῦσι», ἔχει πολλάκις ἐπαληθευθεῖ. Τρίτον, στὴν δραστηριότητα τῆς ἁμαρτίας, περιλαμβάνονται καὶ οἱ ἕνα ἑκατομμύριον ἐκτρώσεις κάθε τριετίαν· οἱ ὑπερτεροῦντες θάνατοι τῶν γεννήσεων· ναρκωτικὰ καὶ ἄλλες ἠθικὲς πληγές. Καί τέλος, τὸ κυριώτερον, εἶναι τὰ τρία σχεδὸν ἑκατομμύρια τῶν νομιμοποιουμένων μουσουλμάνων, ποὺ αὐξάνονται καὶ πληθύνονται μὲ ταχύτατους ρυθμούς, ἕνα φαινόμενον, ποὺ ἑρμηνεύει καὶ τὶς ἀπόψεις τῶν ἡσυχαστῶν, τῶν μουσουλμάνων ἐνεργούντων ὡς ὀργάνων ἀσυνειδήτων τοῦ Θεοῦ. ῞Οπως ἐπίσης ἀσυνείδητα ὄργανα —ὄχι ἀνεύθυνα, βεβαίως— εἶναι οἱ ἄθεοι κυβερνῆτες μας, ποὺ ὑποδέχονται τοὺς δεδηλωμένους ἐχθροὺς τοῦ ῎Εθνους μας, γιὰ νὰ μὴ κατηγορηθοῦν, τάχα, ὡς ρατσιστὲς ἢ ἐθνικιστές. Αὐτὴ ἡ καραμέλλα ἔχει πολύ πέραση στὴν ἐποχή μας, μεταξὺ τῶν ἐπιπολαίων καὶ ἀθέων, ποὺ γίνονται καταγέλαστοι μὲ τὶς παραδοξολογίες των. Παράδειγμα, «τὸ ἀλβανάκι» πέρυσι καὶ τώρα ἡ γερμανιδούλα τοῦ Βόλου, ποὺ ἂν εἶναι διαποτισμένοι, ὁ πρῶτος ἀπὸ τὸν ἀλβανικὸν ἀνθελληνικὸν σωβινισμὸν καὶ ἡ δεύτερη πιστεύει στὸ γερμανικὸ «οὔμπερ ἄλλες» τότε, στὰ χέρια των τὸ ἑλληνοχριστιανικὸν σύμβολον ἡ γαλανόλευκη μὲ Σταυρόν, εἶναι τιμωρία, δὲν εἶναι τιμή! Εἶναι ἀντίφαση. Τώρα τὸ πρόβλημα, τὸ παμπρόβλημα, εἶναι ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, γιὰ τὴν ἀμετανοησία τῶν πιστῶν. ῾Οπότε ἀβιάστως ἀνακύπτει ἡ ὑποχρέωση τῆς ποιμαινούσης ᾿Εκκλησίας νὰ κηρύξει μετάνοιαν στὸν λαόν. ᾿Αλλοιῶς; «᾿Εὰν μὴ μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε» (Λουκ. ιγ´ 3). Τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα. Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης__ Ἀπὸ τὸν «Ο.Τ.»

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ; Όταν ένα έθνος, σαν το δικό μας, θεμελιωμένο από τα πανάρχαια χρόνια στη θρησκευτικότητα και προσδιορισμένο αποκλειστικά από αυτήν, έχει παραλύσει τόσο απόλυτα, ώστε να μη αντιδρά στην καλπάζουσα αθεοποίησή του, δηλαδή μένει παγερά αδιάφορο μπροστά στην επικείμενη εξαφάνιση της Ρωμιωσύνης του, τότε, ασφαλώς, είμαστε πολύ κοντά στα ύστερα του κόσμου! Αυτή η διαπίστωση δεν είναι ένα στιγμιαίο συναισθηματικό ξέσπασμα, αλλά η προδιαγεγραμμένη συνέπεια της λειτουργίας του πνευματικού νόμου, πού έγινε και θρυλικός παιάνας του λαού μας «Η Ρωμιοσύνη είναι φυλή συνόκαιρου του κόσμου. Η Ρωμιοσύνη θα χαθή όντας ο κόσμος λείψη»! Η μειωμένη εθνική αυτοεκτίμησή μας, που είναι η αιτία της απίστευτης ενδοτικότητος και απραξίας είναι ένα καθαρά πνευματικό αποτέλεσμα της μακροχρόνιας σταδιακής αποξενώσεώς μας από την Πηγή της Ζωής και της Αλήθειας, η αποξένωση του λαού μας από την Εκκλησία του, πράγμα το οποίο συστηματικά καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται από τις αμοραλιστικές κυβερνήσεις των τελευταίων 180 ετών, χωρίς καμμιά –απολύτως καμμιά– εξαίρεση αληθινά πιστού Κυβερνήτη. Δεν μπορούν να καταλάβουν οι χριστιανοί μας, αλλά ούτε και πολλοί από τους Ποιμένες, ότι ο χριστιανός που ζει σε χριστιανικό κράτος και έχει την δυνατότητα να επιλέγη και να ψηφίζη τους κυβερνήτες του, είναι αδιανόητο να ακολουθή την μοιρολατρική τακτική των ανθρώπων που ζουν σε καθεστώς που δεν το επιλέγουν αλλά τους επιβάλλεται. Και, επίσης, δεν συνειδητοποιούν ότι με το να επιλέγουν άρχοντες χωρίς πνευματικά κριτήρια, αφ’ ενός μεν αυτό είναι πνευματικός μαζοχισμός (αφού αυτοί οι ίδιοι δίνουν εξουσία στους πολιτικούς οι οποίοι εν συνεχεία με την πολιτική τους δυσκολεύουν ή και ακυρώνουν την πνευματική ζωή των ψηφοφόρων τους), αφ’ ετέρου δε έχουν βαρειά πνευματική ευθύνη έναντι των συνανθρώπων του έθνους τους γιατί με την ψήφο τους δίνουν εξουσία σε ανθρώπους με ανύπαρκτη πίστη και ξένους ή και πολεμίους του φρονήματος και του πολιτεύματος της Εκκλησίας μας, με αποτέλεσμα να αφανίζεται η Πίστη του Έθνους μας, να αφανίζεται η Ρωμιοσύνη μας, Δυστυχώς, καθ’ όλο το ανωτέρω διάστημα παρουσίασε πνευματική καθίζηση και η ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος, με κάποιες λιγοστές εξαιρέσεις εκκλησιαστικών ηγετών, οι οποίοι, όμως, και αυτοί περιορίσθηκαν σε κάποια πνευματικά και εθνικά παραγγέλματα, παραλείποντας το μείζον και κύριο, δηλαδή να τονίσουν και να θέσουν σαν κηρυκτική προτεραιότητα την αλήθεια ότι η πολιτική είναι κλάδος της Ποιμαντικής, αφού η καθημερινή ζωή των Χριστιανών, που καθορίζεται από την πολιτική, δεν μπορεί να διαφέρη, αλλά πρέπει να είναι ταυτόσημη με την πνευματική ζωή της Εκκλησίας. Είναι σημαντική και αποδεικτική των λόγων μας η υπενθύμιση του σπουδαίου θεολόγου π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ ότι «ο Χριστιανισμός εισήλθε στην ιστορία σαν νέα κοινωνική τάξη, σαν νέα

ΟΣΠΡΙΑ ΤΟΠΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ Φακὲς – Ρεβύθια - Φασόλια ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ἀποκλειστικὴ διάθεση

ΤΣΟΤΥΛΙ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΟΔΟΣ

ΚΑΦΕ ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ «Ο ΘΟΔΩΡΟΣ» ΤΗΛ: 24680-31704 κιν: 6945925343

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

κοινωνική διάσταση» και γι’ αυτό «από την πρώτη αρχή ο χριστιανισμός δεν ήταν κυρίως δόγμα αλλά κοινότητα»! Φαίνεται, όμως, πως δεν αρκεί στο μεγάλο πλήθος των χριστιανών αυτή η υπενθύμιση, ούτε τα όσα έχουμε μέχρι σήμερα γράψει για να καταδείξουμε ότι ο χριστιανός δεν μπορεί να διχοτομή τη ζωή του σε ζωή στην Εκκλησία και σε καθημερινή ζωή, παρεκτός και αν ο χριστιανός ζει σε αθεϊστικό ή αλλόθρησκο κράτος, οπότε, τότε και μόνο τότε είναι υποποχρεωμένος να υπομένη σαν μαρτύριο τη δημόσια ζωή, προσπαθώντας να ζήση με διάκριση και σύνεση, σύμφωνα με τις υποδείξεις της «Προς Διόγνητον» Επιστολής. Αυτή δυσκολία να αντιληφθούμε τα αυτονόητα είναι, νομίζω, το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Είναι αυτό που, τελικά, αφανίζει την Ρωμέϊκη Πίστη στον Θεό μας. Ο μακαριστός π. Φλωρόφσκυ έγραψε, απευθυνόμενος σε όλες τις φυλές της γης, πως «για να γίνουμε πραγματικοί Χριστιανοί πρέπει να γίνουμε περισσότερο Έλληνες»! Το δικό μας, λοιπόν, δράμα οφείλεται στο ότι πάψαμε να είμαστε πραγματικοί Έλληνες, γι’ αυτό εξατμίζεται συνεχώς και ο Χριστιανισμός μας. Αυτό δεν πρέπει να ηχήση παράξενα, δίδοντας την εντύπωση πως βάζουμε πάνω από την Πίστη μας στον Χριστό την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη. Κάτι τέτοιο θα ήταν βλάσφημο, αθεολόγητο και ανιστόρητο, ιδίως μετά τα όσα σπουδαία έχει γράψει ο εκκλησιαστικός Πατήρ, αοίδημος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, για τις «Ελληνοχριστιανικές συνθέσεις». Πρόθεση του μεγάλου Ρώσου θεολόγου π. Φλωρόφσκυ, αλλά και δική μας, είναι να τονίσουμε ότι η ένδειξη Έλληνας δεν προσδιορίζει τον πολίτη μιας χώρας, αλλά τον άνθρωπο που, αφ’ ενός μεν, θεωρεί εντελώς παράλογο να ζη ως άθεος στον κόσμο και, αφ’ ετέρου, θεωρεί αδιανόητο να χωρίση την πνευματική του ζωή από την καθημερινότητά του. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στον κόσμο και γι’ αυτό ο χαρακτηρισμός Έλληνας ήταν μέχρι σήμερα ταυτόσημος με τον βαθύτατα θρησκευόμενον άνθρωπο και την Ορθοδοξία! Μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του λαού μας από τα πανάρχαια χρόνια θα μας βεβαιώση ότι Έλληνας άθεος δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο σαν ασήμαντη μειοψηφία. Ακόμα και σήμερα, που η χριστιανική μας Πίστη έχει απίστευτα συρρικνωθεί –υπαιτιότητι πρωτίστως των Ποιμένων– οσάκις τίθεται σε ψηφοφορία το φρόνημα του Έλληνα στις Εθνικές εκλογές, τα πολιτικά κόμματα που έχουν εξαγγείλει στον λαό ότι δεν πιστεύουν στον Θεό, λαμβάνουν ποσοστό από 3 έως 8%! Καί να σκεφθή κανείς ότι στο ποσοστό αυτό συμπεριλαμβάνονται και πολλοί αφελείς χριστιανοί ψηφοφόροι που νομίζουν πως είναι ακίνδυνο να ψηφίζουν δεδηλωμένους αθέους! Αυτό το γνωρίζουν οι πολιτικοί και γι’ αυτό η πλειοψηφία τους αποκρύπτει από τον λαό την αθεΐα τους, με σκοπό η αποσιώπηση αυτή να παραπλανήση τον λαό και να τους δώση την εξουσία. Από τα πανάρχαια χρόνια οι πρόγονοί μας ένοιωθαν την ανάγκη να έχουν τον Θεό σε κάθε δραστηριότητα και ενέργειά τους. Ποτέ δεν ένοιωσαν τον Θεό σαν φόβητρο, σαν αυτόν που βρίσκεται έξω από την ζωή τους και έχει μόνο απαιτήσεις. Και, αφού δεν είχαν ακόμη την Αποκάλυψή του, έπλασαν με την επιθυμία τους μια πολυποίκιλη θεότητα, ικανή να καλύψη όλες τους τις ανάγκες, ώστε να είναι οι θεοί στη ζωή τους και όχι στο περιθώριο της ζωής, δηλαδή έξω από την πολιτική, όπως θέλουν και επιμένουν και επιβάλλουν οι πολιτικοί της πατρίδος μας, που ισχυρίζονται μεν πως είναι Έλληνες αλλά δεν είναι! Έτσι, οι πρόγονοί μας, δημιούργησαν το δωδεκάθεο. Μια συναγωγή θεών με την μορφή υπουργικού συμβουλίου, ώστε κάθε θεός-μέλος του συμβουλίου αυτού να καλύπτη κάποια ανθρώπινη δραστηριότητα. Ο Δίας σαν Πρωθυπουργός και συντονιστής των θεών, η Αθηνά σαν υπουργός Παιδείας, ο Άρης σαν υπουργός Αμύνης και Πολέμου, η Δήμητρα σαν υπουργός

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

Γεωργίας, ο Ερμής σαν υπουργός Μεταφορών, ο Ποσειδώνας σάν υπουργός Ναυτιλίας, κλπ. Ο Παυσανίας περιγράφει με συντομία αλλά και με σαφήνεια την απόλυτη θεοσέβεια όλων των Ελληνικών Πόλεων-Κρατών: «Εύροις δ’ αν επιών πόλεις ατειχίστους, αγραμμάτους, αβασιλεύτους, αοίκους, αχρημάτους, νομίσματος μη δεομένας, απείρους θεάτρων και γυμνασίων· ανιέρου δε πόλεως και αθέου, μη χρωμένης ευχαίς, μήδ’ όρκοις, μηδέ μαντείαις, μηδέ θυσίαις επ’αγαθοίς, μηδ’ αποτροπαίς κακών, ουδείς εστιν γεγονώς θεατής ουδ’ έσται». Αυτά που λέει ο Παυσανίας σημαίνουν ότι ο κάθε περιηγητής των Ελληνικών Πόλεων-Κρατών της αρχαιότητος «μπορούσε να συναντήση πόλεις χωρίς τείχη, χωρίς παιδεία, χωρίς διοίκηση, χωρίς σπίτια, χωρίς χρήματα, πόλεις που δεν χρειάζονται νόμισμα, που δεν έχουν θέατρα ή γυμναστήρια, ούτε γνωρίζουν αν υπάρχουν τέτοια, πόλη, όμως, που είναι άθεη και δεν έχει ιερά, που δεν κάνει προσευχές, ούτε όρκους, ούτε μαντείες, ούτε θυσίες για ευόδωση καλών αιτημάτων, ούτε για την αποτροπή των συμφορών, τέτοια πόλη κανείς δεν συνάντησε ούτε πρόκειται να συναντήση». Που να ζούσε ο Παυσανίας στις μέρες μας!... Η απόλυτη θεοσέβεια των αρχαίων προγόνων μας αποδεικνύεται και από την έκφραση λυδία λίθο, με την οποία οκίμαζαν το ποιός έχει τις προϋποθέσεις για να χαρακτηρισθή Έλληνας: Έπρεπε να είναι «όμαιμος», «ομόγλωσσος» και «ομόθρησκος». Στο κριτήριο του χαρακτηρισμού δεσπόζει το «ομόθρησκος» ως ενσυνείδητη και εκούσια προσωπική επιλογή, ενώ το μεν «όμαιμον» το αποκτά κανείς με τη φυσική του γέννηση χωρίς προσωπική του επιλογή, το δε «ομόγλωσσον» δεν είναι πάλι προσωπική επιλογή, αφού η γλώσσα είναι μόνο μέσον επικοινωνίας και όχι τρόπος ζωής. Αυτή η συνυφασμένη με τον Έλληνα θρησκευτικότητα κορυφώθηκε και βρήκε το πλήρωμά της στην αποκεκαλυμμένη από τον Ουρανό και Σαρκωθείσα στον Χριστό Αλήθεια. Οι Πατέρες μας πλέον δεν ζούσαν έχοντας στο πλευρό τους φανταστικούς θεούς με πάθη και έχθρες αλλά ζούσαν ενωμένοι ασυγχύτως και αδιαιρέτως με τον Τριαδικό Θεό μας, την Υπεραγία Θεοτόκον και τους Αγίους μας, στους οποίους ο Θεός έδωσε πολυποίκιλα χαρίσματα ώστε να συμπαρίστανται και να συντρέχουν τους ανθρώπους σε όλες τις κατά Θεόν δραστηριότητές τους και στην επίλυση των προβλημάτων τους. Το Ευχολόγιο της Εκκλησίας μας είναι μάρτυρας. Εξαιρέτως έλαβε δύναμη και χάρη η Πανάχραντος Μητέρα του Θεού μας, η Παναγία μας, η οποία είναι η μόνη μετά Θεόν που γνωρίζει τόσο βαθειά πως, αν εκλείψη η θεοσέβεια του λαού μας, θα χαθούμε ολοτελώς, ώστε έγινε και Υπέρμαχος Στρατηγός για να καταστήση πασιφανές ότι η με θεοσέβεια ενασχόληση με την πολιτική διακυβέρνηση του Ορθοδόξου λαού, όχι μόνο δεν είναι αμαρτία αλλά είναι έργο Ουράνιο και Πανάγιο. Η Παναγία έγινε Στρατηγός και μεις ακόμη διστάζουμε να πολιτευθούμε, μήπως και αμαρτήσουμε! Δεν έγινε Στρατηγός ο Χριστός, γιατί δεν επιτρέπει στους κληρικούς του κοσμικές διακονίες, επειδή δεν είναι καλόν να αφήσουν τον λόγο του Θεού και «να διακονούν τραπέζαις». Έγινε όμως Στρατηγός η Παναγία Μητέρα Του για να μήν έχη κανείς μας δικαιολογία, όταν παραθεωρή την δημόσια ζωή και την εγκαταλείπει σε χέρια άνομα και ασεβή, που μετατρέπουν την ζωή των πιστών σε μαρτύριο και διαμορφώνουν τα ήθη των νεωτέρων με πρότυπα την ασέβεια, την ασέλγεια και την σκληροκαρδία. Το συγκλονιστικό μήνυμα της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι τόσο κραυγαλέο, ώστε όχι μόνο δεν άφησε την Βυζαντινή Αυτοκρατορία να λησμονήση ότι η πολιτική διακυβέρνηση των χριστιανών είναι ιερή Διακονία, ισότιμη με την εκκλησιαστική, αλλά διατηρήθηκε αναλλοίωτο το μήνυμα και στα τετρακόσια χρόνια της μετέπειτα σκλαβιάς, και έφθασε ως την Παλιγεννεσία, όπως μαρτυρεί το πρώτο Σύνταγμα της ελεύθερης Ελλάδος, στο οποίο τίθεται

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

ως αποκλειστική προϋπόθεση της Ελληνικότητος η εις Χριστόν Πίστις: «Πάντες οι πιστεύοντες εις Χριστόν, εισίν Έλληνες»! Αυτή τη θεοσέβεια υπηρέτησε ο πρώτος και ο μόνος ευλαβής Κυβερνήτης της Πατρίδος μας, Ιωάννης Καποδίστριας, έως ότου τον δολοφόνησαν εκείνοι, που μόνο το όνομα του Έλληνα είχαν και όχι την ψυχή και το φρόνημα. Αυτοί κυβερνούν από τότε μέχρι σήμερα. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Η Ρωμέϊκη φυλή βρίσκεται στην κρισιμώτερη καμπή της από τα πρωτοελληνικά χρόνια. Αν χαθή η πίστη μας, όπως με πυραυλοκίνητη ώθηση επιχειρούν να την απωθήσουν από την ζωή μας οι πολιτικοί, ημών κοιμωμένων, τότε σίγουρα θα χαθή το Γένος μας, αφού θα έχη χάσει τη συστατική του δύναμη, που, όπως δείξαμε, είναι η αδιαίρετη σχέση του με τον Δημιουργό του. Και, αν χαθή το Γένος μας, τότε μαζί με αυτό, μόνο ο Θεός γνωρίζει το τι θα παρασυρθή στην άβυσσο!... π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης Πρωτοπρεσβύτερος

Δαμασκηνός Ηγούμενος προς Ιμπραήμ-Πασά

Υψηλότατε αρχηγέ των οθωμανικών αρμάτων χαίρε, «Ελάβομεν το γράμμα σου και είδαμεν τα όσα γράφεις, ηξεύρομεν πώς είσαι εις τον κάμπον των Καλαβρύτων πολλάς ημέρας και ότι έχεις όλα τα μέσα του πολέμου, ημείς δια να προσκυνήσωμεν είναι αδύνατον, διότι ήμεθα ορκωμένοι εις την πίστιν μας ή να ελευθερωθώμεν, ή να αποθάνωμεν πολεμούντες, και κατά το αϊνί μας (πίστη μας) δέν γίνεται να χαλάση ο Ιερός όρκος της πατρίδος μας. Σε συμβουλεύομεν όμως να υπάγης να πολεμήσης άλλα μέρη, διότι αν έλθης εδώ να μας πολεμήσης και μας νικήσης δέν είναι μεγάλον κακόν, διότι θα νικήσης παπάδες, αν όμως νικηθής, το όποιον ελπίζομεν άφευκτα με την δύναμιν του Θεού, διότι έχομεν και θέσιν δυνατήν και θα είνε εντροπή σου, και τότες οι Έλληνες θα εγκαρδιωθούν και θα σε κυνηγούν πανταχού. Ταύτα σε συμβουλεύομεν και ημείς και κάμε ως γνωστικός το συμφέρον σου, έχομεν και γράμματα από την βουλήν και ερχιστράτηγον Θ. Κολοκοτρώνην, ότι εις πάσαν περίστασιν πολλήν βοήθειαν θα μας στείλουν, παλληκάρια και τροφάς, και ότι ή θα ελευθερωθώμεν τάχιστα ή θα αποθάνωμεν κατά τον Ιερόν όρκον τής πατρίδος μας. Δαμασκηνός ο Ηγούμενος και συν οι εμοί παπάδες και καλόγηροι». Τη 21 Ιουνίου 1827 Μεγασπήλαιον. (Αρχείον του Μ. Σπηλαίου)

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

Λάδι όχι! Ελιές ναι! Γιατί;

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ

2011

Κοζάνη: Εντοπίστηκαν νεολιθικές κατοικίες 8000 ετών!!!! Πέντε ημιυπόγειες κατοικίες, που τοποθετούνται χρονικά στην 6η χιλιετία π.Χ., έφεραν στο φως οι ανασκαφές της Λ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στη θέση Ίσιωμα, στη Μαυροπηγή Εορδαίας.

Ἀπαντᾶ ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τῆς Λειτουργικῆς Ἰω. Φουντούλης Ἡ παλιά καί ἀληθινή νηστεία συνίσταται στήν πλήρη ἀποχή τροφῆς ἤ στήν ξηροφαγία. Ἐπειδή ὅμως αὐτή δέν εἶναι δυνατόν νά τηρηθεῖ στίς μεγάλες περιόδους τῶν νηστειῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, λόγῳ δύσκολων συνθηκῶν ζωῆς ἤ ἔλλειψης ζήλου, ἔχουν στήν πράξη ἐπινοηθεῖ διάφορες διευκολύνσεις, ὥστε νά εἶναι δυνατή ἡ ἐφαρμογή τῆς νηστείας ἀπό ὅλους τούς πιστούς. Στήν ἀρχαία ἐποχή οἱ χριστιανοί μετά τήν ἐνάτη ὥρα (3 μ.μ.) τῶν νηστήσιμων ἡμερῶν κατέλυαν μόνο νερό καί ψωμί. Σιγά-σιγά ὅμως ὄχι μόνο ἡ διάρκεια τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀποχῆς ἀπό τροφή περιορίστηκε στά συνηθισμένα καί στίς ἄλλες μέρες ὅρια γι᾿ αὐτό μετατέθηκαν καί οἱ Ἑσπερινοί τῆς Τεσσαρακοστῆς καί οἱ Προηγιασμένες τό πρωί ἀλλά καί ἄλλα εἴδη τροφῶν ἄρχισαν νά χρησιμοποιοῦνται, ὅπως οἱ καρποί, τά ὄσπρια, τά ὀστρακόδερμα, τά μαλάκια κ.ο.κ. Μέσα στά πλαίσια αὐτά μπορεῖ νά κατανοηθεῖ καί τό ὅτι τρῶμε ἐλιές κατά τίς ἡμέρες πού δέν τρῶμε λάδι, καί αὐγοτάραχο κατά τίς ἡμέρες πού ἀπέχουμε ἀπό ψάρια. Γιά τό πρῶτο μποροῦμε νά ἐπικαλεστοῦμε τό λόγο ὅτι οἱ ἐλιές τρώγονται ὡς καρπός, ἐνῶ ἡ ἀπαγόρευση τοῦ λαδιοῦ ἀφορᾶ στά φαγητά πού παρασκευάζονται μέ λάδι. Γιά τό δεύτερο ἡ δικαιολογία εἶναι λιγότερο εὔλογη, ἀφοῦ δέν ἰσχύει τό ἴδιο γιά τό γάλα ἤ τά αὐγά, ἀλλά καί αὐτά ἀπαγορεύονται κατά τίς νηστεῖες μας ὡς «καρπός... καί γεννήματα ὧν ἀπεχόμεθα» κατά τόν 56ο κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Γνωρίζω πάντως εὐλαβεῖς χριστιανούς πού κατανοοῦν ὅτι πρόκειται γιά «οἰκονομία», καί κατά τίς ἡμέρες τῶν μεγάλων νηστειῶν, ὅπως καί τήν παραμονή πού θά κοινωνήσουν, ἀπέχουν καί ἀπό ἐλιές καί ἀπό αὐγοτάραχο. Εἶναι ἀλήθεια πώς αὐτή τήν ἐρώτηση τήν ἀκοῦμε συχνά ἀπό καλοπροαίρετους πιστούς καί συχνότερα ἀπό μερικούς πού εἰρωνεύονται τίς νηστεῖες. Θά μποροῦσε καί στίς δύο περιπτώσεις νά ὑπογραμμιστεῖ ἡ ἐλαστικότητα καί τό φιλάνθρωπο τῶν σχετικῶν ἐθίμων καί τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, πού δέν ἔχουν σκοπό νά ἐξοντώσουν τούς ἀνθρώπους, ἀλλά νά τούς βοηθήσουν νά ἀσκηθοῦν στήν ἐγκράτεια καί νά κυριαρχήσουν στά πάθη τους. Ἄν τούς σκανδαλίζουν οἱ τροφές αὐτές, μποροῦν νά ἀπέχουν ἀπό αὐτές χωρίς κατά τόν ἀπόστολο νά ἐξουθενώνουν τούς «ἐσθίοντας» ἤ νά «κρίνουν» (Ρω 14,3) τήν Ἐκκλησία γιά τήν φιλάνθρωπη τακτική της. Τό νά ἀναλάβει ἡ Ἐκκλησία ἀγώνα γιά τήν ἐκκαθάριση τῶν σχετικῶν μέ τή νηστεία ἐθίμων καί τῶν τροφῶν πού τρώγονται ἤ ὄχι σ᾿ αὐτήν, οὔτε τοῦ παρόντος εἶναι οὔτε μπορεῖ νά μείνει πάντοτε μέσα στά ὅρια τῆς σοβαρότητος. Ἐκεῖνο πού πρωτεύει εἶναι ὁ τονισμός τῆς ἀνάγκης τῆς νηστείας καί τῆς πνευματικῆς ὠφέλειας πού προέρχεται ἀπ᾿ αὐτή, καθώς καί ἡ προσπάθεια γιά τήν κατά τό δυνατόν συμμόρφωση τῶν πιστῶν στίς σχετικές ἐκκλησιαστικές διατάξεις, πού ἀρκετά ἔχουν ἀτονήσει στίς μέρες μας.

Πρόκειται για ορύγματα, διαμέτρου 1,5 μέτρου, που διαμορφώνονταν σε μονόχωρες κατοικίες. Με τις κατοικίες αυτές συνδέονται και 27 λάκκοι, κυκλικοί, ημικυκλικοί και ακανόνιστοι παραλληλόγραμμοι, οι οποίοι φαίνεται πως αποτελούσαν βοηθητικούς χώρους και χώρους εργασιών των κατοικιών. Στην ίδια θέση εντοπίστηκαν και εννέα ταφές, οι πέντε από τις οποίες της νεολιθικής περιόδου.

Στα κινητά ευρήματα της ανασκαφής συγκαταλέγεται μονόχρωμη, διακοσμημένη και άβαφη κεραμική, κυρίως αγγεία με λεπτά και μεσαία τοιχώματα. Επίσης, ήρθαν στο φως τριπτά και πελεκητά λίθινα εργαλεία, πήλινα σφοντύλια, οστά με ίχνη επεξεργασίας και δύο ζωόμορφα ειδώλια. Επίσης, κατά τη διάρκεια σωστικής ανασκαφής στη Σουλουκιά Ποντοκώμης οι αρχαιολόγοι της Λ’ ΕΠΚΑ εντόπισαν μία τάφρο και 21 λάκκους που περιείχαν υπολείμματα καύσης, καθώς και μεγάλη ποσότητα μονόχρωμης και διακοσμημένης κεραμικής, οστέινα, πελεκητά και τριπτά εργαλεία, ειδώλια και οστά ζώων. Η θέση χρονολογείται στην Αρχαιότερη και Μέση Νεολιθική Εποχή. Όπως εξηγεί η προϊσταμένη της Εφορείας, Γεωργία Καραμήτρου-Μεντεσίδη, η απουσία οικοδομικών καταλοίπων σε συνδυασμό με την ανεύρεση μόνο λάκκων και τάφρου στη συγκεκριμένη θέση, «μας προσανατολίζει στην άποψη ότι βρισκόμαστε στις παρυφές νεολιθικού οικισμού, τον οποίο και ευελπιστούμε να εντοπίσουμε στο μέλλον. Πιστεύουμε ότι ο οικισμός

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

Ο Ήλιος της Βεργίνας αποτέλεσε ενα κοινό σύμβολο της αρχαίας Ελλάδας και το βρίσκουμε σε κέρματα, αγγεία, τοιχογραφίες και αγάλματα, πολύ πριν το Μακεδονικό βασίλειο και την δυναστεία των Αργεάδων.

2000 π.Χ.: Αυτή είναι η στιγμή όπου οι αρχαίοι Έλληνες, άρχισαν πρώτοι να χρησιμοποιούν αυτο το σύμβολο του Ηλίου. To σύμβολο δεν είχε τυποποιηθεί ακόμα με την πρώιμη μορφή του.

τοποθετείται χρονικά στην 7η χιλιετία π.Χ., αποτελώντας έναν από τους αρχαιότερους νεολιθικούς οικισμούς των Βαλκανίων». Η εποχή της 7ης και του α’ μισού της 6ης χιλιετίας π.Χ. σηματοδοτείτε από τη μετατροπή των συλλεκτών σε γεωργούς στο χώρο της Δυτικής Μακεδονίας. Μέσα από την έρευνα, καταγραφή και μελέτη των εγκαταστάσεών τους, η Λ’ ΕΠΚΑ επιχειρεί να κατανοήσει και να ανασυνθέσει την εξελικτική πορεία τους και τα πολιτιστικά στοιχεία τους. ΣΧΟΛΙΟ: Είμαστε αυτόχθονες όπως το έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Δεν μας ξεγελά πλέον κανεὶς.

Ο Ήλιος της Βεργίνας - Η Ιστορία του αρχαίου Ελληνικού συμβόλου

Ελληνικός αμφορέας του 560 π.Χ. που απεικονίζει την θεά Αθηνά με τον Ερμή. Βλέπουμε χαρακτηριστικά, τον Ήλιο της Βεργίνας, πάνω στην ασπίδα της θεάς Αθηνάς.

Ο Ήλιος της Βεργίνας (αλλιώς "Αστέρι της Βεργίνας") είναι ένα σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους Αρχαίους Έλληνες. Αν και ο Ηλιος της Βεργίνας είναι ένα σύμβολο Πανελλήνιο, έγινε διάσημος λόγω των Μακεδόνων, οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως σύμβολο της δυναστείας Αργεαδών στο Βασίλειο της Μακεδονίας. Ο τυπικός Ήλιος της Βεργίνας, αποτελείται απο 16 ακτίνες. Μπορούμε επίσης να τον δούμε και με 12 ή ακόμα και 8 ακτίνες του Ήλιου. Ο Ήλιος με τις δεκαέξι ακτίνες αντιπροσωπεύει τα εξής: Οι 4 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τα 4 στοιχεία της φύσης, ΓΗ -ΘΑΛΑΣΣΑ-ΦΩΤΙΑ-ΑΕΡΑΣ και οι υπόλοιπες 12 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τους 12 Θεούς του Ολύμπου. Ο Ήλιος της Βεργίνας, κατά κυριότητα συμβολίζει κάτι το παρθένο. Γι'αυτό και συνήθως βλέπουμε το αρχαίο αυτό Ελληνικό σύμβολο, στην παρθένο θεά Αθηνά. Αλλα και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, μπορεί να ταυτοποιηστεί και με τον θεό Απόλλωνα.

780 π.Χ.: .Έχει αρχίσει πλέον η χρήση του συμβόλου. Το έργο τέχνης δείχνει την μάχη της Τροίας. Μπορούμε να δούμε καθαρά το σύμβολο πάνω στον πολεμιστή, όπως βρέθηκε στο νησί της Μυκόνου.

6ος αιωνας π.Χ.: .Αμφορέας της αρχαίας Λακωνίας (Σπάρτη) που δείχνει καθαρά στο κέντρο του, τον Ήλιο της Βεργίνας στην σημερινή του μορφή. Ο αμφορέας, σήμερα βρίσκεται στο μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι.

Δεκαεξάστεροι και Οχτάστεροι Ήλιοι παρουσιάζονται συχνά σε Μακεδονικά και Ελληνιστικά νομίσματα και ασπίδες της Περιόδου. Επίσης υπάρχει και αριθμός απεικονίσεων Αθηναίων Οπλιτών να φέρουν ενα πανομοιότυπο δεκαεξάκτινο σύμβολο στη πανοπλία τους, απο τον 6ο π.Χ. Αιώνα, καθώς και σε νομίσματα, απο τη νησιωτική μεχρι την ηπειρωτική Ελλάδα,όπως στη Κέρκυρα, εύρημα 5ου π.Χ. αιώνα, Λοκρίδα, 4ο π.Χ. Αιώνα.

560π.Χ.: Απεικόνιση της επιστροφής του Ηφαίστου σε αρχαίο Ελληνικό αμφορέα. Το σύμβολο του Ήλιου της Βεργίνας με 16 ακτίνες.

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

Μετά την ένωση των Ελλήνων υπο την αρχηγεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Ήλιος της Βεργίνας αποτέλεσε το κύριο σύμβολο της Ελληνικής εθνογέννεσης.

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ

2011

Δημήτριος Υψηλάντης

«Ο λαός δεν έδωσε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν ανεξαρτησία του»

520 π.Χ.: Ο Οδυσσέας τυφλώνει τον Κύκλωπα.

Από το βάθος της νεοελληνικής ιστορίας ακούγεται η αγωνιώδης κραυγή του Δημητρίου Υψηλάντη, που ύψωσε, διαμαρτυρόμενος για την προωθούμενη – στην Γ’ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου – πράξη εθελοδουλείας.

Δεκάδες νομίσματα, αγγεία κ.α που φέρουν το σύμβολο, βρέθηκαν σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδος, εκτός της Μακεδονίας.

Το αστέρι της Βεργίνας στο Βασιλικό τάφο του Φιλίππου Β'. (Μουσείο Βεργίνας)

Η ιστορία επαναλαμβάνεται επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά ότι τα παθήματα δε μας έγιναν μαθήματα. Ακούγοντας κανείς τα παραπάνω αγωνιώδη λόγια αισθάνεται ότι τα απευθύνει και στους σημερινούς άρχοντας του δύσμοιρου αυτού λαού. Ας παρακολουθήσουμε τον ένθερμο και βαθυστόχαστο λόγο του γνήσιου αυτού πατριώτη που απηύθυνε στην Γ’ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου. Προς την Γ’ Εθνικήν Συνέλευσιν των Ελλήνων Κύριοι, Και ως απλούς πολίτης και ως πρωταίτιος του σημερινού αγώνος, χρεωστώ εις το Έθνος μου, εις την οικογένειάν μου και εις εμέ τον ίδιον να εκφράσω παρρησία τα φρονήματά μου εις μίαν κρίσιμον περίστασιν, εκ της οποίας κρέμαται η μέλλουσα τύχη της Ελλάδος. Η Εθνική Συνέλευσις, αποφασίζουσα να ζητήση την μοναδικήν μεσιτείαν του εν Κωσταντινουπόλει πρέσβεως της Αγγλίας, διά να συμβιβάση την Ελλάδα με τους τυράννους της, παρεκτρέπεται από τα ιερά χρέη της και από τον προς ov όρον της συγκροτήσεώς της. Ο λαός, κύριοι, του οποίου παρρησιάζετε το πρόσωπον, δεν σας έδωσεν πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν και πολιτικήν ανεξαρτησίαν του, αλλά να την στερεώσητε, να την διαιωνίσητε. Η Ιστορία θέλει μίαν ημέραν κρίνει αδεκάστως τας πράξεις σας. Η Ευρώπη, κύριοι, ησθάνθη τώρα, πλέον παρά ποτέ, ότι η υπόθεσις των Ελλήνων είναι αρκετά προχωρημένη, διά να μην υποπέση εφεξής εις τας εναντιότητας της τύχης. Και πώς γίνεται, οι πληρεξούσιοι του ιδίου αυτού έθνους, διά μίας πράξεως ανήκουστου εις τα χρονικά των λαών, ν’ αποδεικνύωσιν εις τον κόσμον ότι μόνον αυτοί δεν γνωρίζουσιν αυτήν την αλήθειαν! Αν σας φοβίζει η πτώσις του Μεσολογγίου, αφιερωθήτε, ως και εις τας αρχάς του αγώνος, εις την χαρακτηριστικήν ενέργει-

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

αν και τον πατριωτισμόν των Ελλήνων. Το στήθος κάθε Έλληνος είναι δεύτερον Μεσολόγγι. Αν θορυβεί η έλλειψις πόρων, καταφύγετε εις την γενναιοφροσύνην των πολιτών. Έλλην δεν εκώφευσε ποτέ εις την φωνήν της πατρίδος. Τέλος πάντων, χρήματα δεν έχομεν, ας επικυρώμεν τα χρέη μας. Έχομεν, όμως, ανάγκην προστασίας, ας καταφύγωμεν εις τους ηγεμόνας όλων των εθνών. Εξ ίσου όλα έχουσι δικαίωμα εις την ευγνωμοσύνην μας. Αι περιστάσεις μας, αι θέσεις των, εγγυώνται την επιθυμητήν βοήθειαν. Τα μεγάλα έθνη και οι καλοί πατριώται φαίνονται εις τας κρισίμους περιστάσεις της πατρίδος των. Δούλος είναι εύκολον να γένη τις, όταν θέλη. Αυθέντης, είναι δύσκολον. Επιθυμούμεν ειρήνην, ας τρέξωμεν εις τα όπλα. Αν, εξ εναντίας, διά λόγους αποκρύφους εις εμέ, η Εθνική Συνέλευσις επιμένη εις την προλαβούσαν απόφασίν της, κρίνω χρέος μου ιερόν και απαραίτητον να διαμαρτυρηθώ, ως και ήδη διαμαρτύρομαι επισήμως κατ’ αυτής, ενώπιον του ελληνικού λαού και όλων των λοιπών της χριστιανικής Ευρώπης, ως κατά μίας πράξεως παρανόμου, αντιελληνικής και διόλου αντάξιας ενός έθνους, το οποίον υπεδουλώθη μεν πολλάκις, πλην δεν εσυμβιβάσθη με τους τυράννους του. Έλλην, όμως, και φίλος άδολος της ελευθερίας του έθνους μου, δεν θέλω να συναγωνισθώ μετά των λοιπών συναδέλφων μου και να χύσω και την τελευταίαν ρανίδα του αίματός μου, εν όσω διαρκεί ο υπέρ ανεξαρτησίας πόλεμος. Παρακαλώ δε να μοι δοθή επίσημον αντίγραφαν της παρούσης μου διαμαρτυρήσεως. Μένω με το ανήκον σέβας. Εις Πιάδα τη 12 Απριλίου 1826 Ο πατριώτης Δημήτριος Υψηλάντης

ΑΓΩΝΑΣ: ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Οικονομική κρίση, ή κρίση αξιών; Προσπαθώ εδώ και αρκετό καιρό να δώσω απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Τελικά πως φτάσαμε ώς εδώ; Ανήκω κι εγώ στην γενιά των σημερινών 20ριδων. Μια γενιά στην οποία οι γονείς μας επένδυσαν με κόπους και μόχθο. Μια γενιά που τα είχε όλα στα πόδια της. Ο κόσμος ανοιγόταν ολάκερος μπροστά μας. Η μήπως όχι; Αυτή η γενιά είναι σήμερα εκεί και σκουριάζει. Ένα όνειρο στο οποίο πιστέψαμε αλλά μάταια... Κάτι σαν τα Ολυμπιακά ακίνητα. Νομίζω ότι η εύκολη λύση είναι να πούμε: φταίνε οι άλλοι - οι 300, οι ξένοι, οι αλλοδαποί, αι Μεγάλες δυνάμεις και η λίστα μεγαλώνει. Αρκεί να βρούμε πιστικές δικαιολογίες- όχι τόσο για τους άλλους αλλά για εμάς τους ίδιους. Και σίγουρα είναι δύσκολο να πείς όλοι φταίνε ή όλοι το ίδιο είναι. Γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά το ερώτημα δεν είναι τόσο τι κάναμε ώς εδώ, αλλά το τι κάνουμε απο εδώ και πέρα. Είμαστε διατεθημένοι να αλλάξουμε; Είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε πίσω το παρελθόν και να προχωρήσουμε μπροστά; Ας κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του και ας προσπαθήσουμε να γίνουμε χρήσιμοι. Παρατηρώ 2 διαφορετικές ταχύτητες στην κοινωνία του σήμερα. αυτούς που λένε δεν με αφορά, απέχω απο τις εκλογές απο τα κοινά, και ως αποτέλεσμα δεν φέρω ευθύνη σε όσα γίνονται. Αλήθεια αυτή είναι η λύση στο πρόβλημα; Και απο την άλλη βλέπω ομάδες νέως να οργανόνται, για πρώτη φορά στα χρονικά που παρακολουθώ τα κοινά, και δρούν χωρίς πολιτικά χρώματα, χωρίς διακρίσεις και αλλάζουν τον κόσμο μας. Ομάδες όπως οι Atenistas, ομαδες εθελοντών σε τοπικά επίπεδα... Κάτι γίνεται στην Ελλάδα. Κάτι αλλάζει...

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

Ο τόπος έχει ανάγκη απο περισσότερους τέτοιους ανθρώπους. Ανθρώπους με όραμα, με διάθεση, με όνειρα. Ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν το θετικό εκείνο μήνυμα που κάποιοι μας στέρησαν. Πού τοσο μας λείπει. Είναι το μαγικό εκείνο αποτέλεσμα του συνόλου έν δράσει. Ας ελπίσουμε ότι θα κράτήσει. Ας ευχηθούμε ότι θα εξαπλωθεί. Μπορούμε να αλλάξουμε τις ζωές μας. Το μέλλον μας, Το μέλλον των παιδιών μας. - Ας το πιστέψουμε! xalarotiko.blogspot.com

ΚΑΜΠΑΝΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΡΟ Μυστήριο Θανάτου Το σάλπισμα της υπερφυσικής σάλπιγγας που θα αντηχήσει εις την δευτέραν Παρουσίαν, τούτο συμβολίζεται εις την Μονήν με το σήμαντρο, το Τάλαντο και την Καμπάνα.

Το σήμαντρο – Σύμβολο μοναχισμού Η εικόνα ενός μοναχού που κρούει το σήμαντρο καλώντας άπαντες στο μοναστήρι να συμμετάσχουν στα ιερά τους καθήκοντα εκφράζει έναν από τους πιο απλούς αλλά συνάμα και αγνούς συμβολισμούς της σχέσης που υπάρχει ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό. Οπως και η καμπάνα σε μεταγενέστερους χρόνους, το σήμαντρο χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα τόσο για τη σύναξη των μοναχών όσο και για να προμηνύσει τη χαρά ή τη λύπη, πάντα μέσα σε ένα κατανυκτικό κλίμα πνευματικής ηρεμίας και αφοσίωσης. Για πολλούς μάλιστα, αποτέλεσε στο παρελθόν και ένα από τα πρώτα μουσικά όργανα της βυζαντινής παράδοσης, αν και η χρήση του περιορίζεται αποκλειστικά για θρησκευτικούς σκοπούς. Όπως μαρτυρούν ιστορικές πηγές, το σήμαντρο βρισκόταν σε χρήση στους ενοριακούς ναούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας πολύ πριν από την εισαγωγή των κωδώνων (καμπάνες). Σε πολλές περιπτώσεις αναφέρονται από συγγραφείς της εποχής του Βυζαντίου και οι ονομασίες χειροσήμαντρο, μεγασήμαντρο και αγιοσιδηρούν. Το ξύλινο σήμαντρο φέρει και την ονομασία τάλαντο. Με την πάροδο των χρόνων πάντως αποτέλεσε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σύμβολα της μοναστικής ζωής στις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους. Ακόμα και σήμερα, τόσο η ζωή των μοναχών στα μοναστήρια όσο και οι δραστηριότητες των χιλιάδων επισκεπτών τους κάθε χρόνο καθορίζονται από την κρούση αυτής της ξύλινης ή σιδερένιας πλάκας. Η κρούση του σήμαντρου είναι συμβολική. Για το μεν μικρό σήμαντρο που χρησιμοποιείται στον Όρθρο συμβολίζει και υπονοεί όσα διδάσκει η Παλαιά Διαθήκη, ενώ για το μεγάλο σήμαν-

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

τρο τονίζει το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Η κρούση του σιδηρού σήμαντρου θυμίζει τη σάλπιγγα του αγγέλου,την οποία θα ακούσουν με αγαλλίαση οι εκλεκτοί κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Παράλληλα, η κρούση του ξύλινου σήμαντρου ή τάλαντου θυμίζει την κρούση του ξύλου από το Νώε πριν από τον κατακλυσμό και έτσι κατά τις ιερές Ακολουθίες στα μοναστήρια, το σήμαντρο συμβολίζει τον ερχομό των πιστών εντός της Νέας Κιβωτού που είναι η Εκκλησία του Χριστού, ώστε

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ

2011

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπαπειλούμενη διακοπὴ λειτουργίας τοῦ Λυκείου Τσοτυλίου τὸ Δ.Σ τοῦ Ε.Π.Π.Ι “Ἅγιος Ἀθανάσιος ἐκδώσαμε τὸ ἀκόλουθο Δελτίο Τύπου.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ & ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ Ι. Ν ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ ΒΟΪΟΥ Ε.Π.Π.Ι “ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ” Ἐν Ἁγιάσματι τῇ 09-03-2011

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

να σωθούν από τον κατακλυσμό της αμαρτίας. Μετά την εμφάνιση της η καμπάνα κυριάρχησε ως μέσο κλήσης των πιστών στους ιερούς ναους. Το σήμαντρο επανήλθε στους ενοριακούς ναούς κατά τα χρόνια της τουρκοκρατίας, κυρίως λόγω της ανάγκης των πιοτών να συγκεντρώνονται και να εκκλησιάζονται κρυφά, χωρίς κωδωνοκρουσίες. Γνωρίζοντας μάλιστα ότι πολλά μοναστήρια λειτούργησαν και ως «κρυφά σχολειά» την εποχή εκείνη, γίνεται σαφές ότι η κρούση του σήμαντρου εξυπηρετούσε και εκπαιδευτικούς σκοπούς, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί οι συμμετέχοντες από τους Τούρκους κατακτητές. Σήμερα, τα ξύλινα και τα σιδηρά σήμαντρα παραμένουν εν χρήσει μαζί με τους κώδωνες μόνο στις ιερές μονές, ενώ καθένα από αυτά κρούεται σε ορισμένο χρόνο που ορίζει η τάξη του μοναστηριού. Μπορεί μάλιστα να ειπωθεί ότι ο τρόπος με τον οποίο κρούεται το σήμαντρο σε κάθε μονή υποδηλώνει και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα αυτής, είτε πρόκειται για ανδρικό είτε για γυναικείο μοναστήρι.

Τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ-ΠνευματικοῦΠολιτιστικοῦ Ἱδρύματος «Ἅγιος Ἀθανάσιος» τῆς ἐνορίας Ἁγίου Γεωργίου Ἁγιάσματος, παρακολουθοῦμε μὲ ἀνησυχία καὶ μὲ ἀγωνία γινόμαστε δέκτες τῶν εἰδήσεων γιὰ τὴν πρόθεση παραγόντων τῆς Διευθύνσεως Παιδείας τῆς Περιφερείας Δυτικῆς Μακεδονίας νὰ εἰσηγηθοῦν στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, στὰ πλαίσια τῶν ἀποφάσεων γιὰ συγχώνευση σχολείων τῆς περιφερείας, τὴ διακοπὴ τῆς λειτουργίας τοῦ Γυμνασίου καὶ Λυκείου Τσοτυλίου. Ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι τὸ ζήτημα δὲν εἶναι αὐστηρὰ καὶ ἀποκλειστικὰ ζήτημα τῆς ἐκπαιδευτικῆς κοινότητος καὶ οἱ ἑπόμενες ἡμέρες καὶ στιγμὲς στοιχειωθετοῦν γιὰ τὸν τόπο ἱστορικὴ πρόκληση. Ἡ κατάργησις τῶν ἐκπαιδευτηρίων Τσοτυλίου θὰ σημάνῃ ἐπιστροφὴ τοῦ τόπου πίσω ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, ὁπόταν καὶ ἱδρύθηκαν μὲ κόπους καὶ θυσίες καὶ μὲ κίνδυνο ζωῆς, χωρὶς νὰ συνεισφέρῃ καὶ κάποιο οὐσιαστικὸ οἰκονομικὸ ὤφελος γιὰ τὴν Πολιτεία, καθὼς ἡ μετακίνησις τῶν μαθητῶν μάλλον πρόκειται νὰ αὐξήσῃ τὶς δαπάνες. Σίγουρα ὅμως θὰ μειώσῃ τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ πρὸς τοὺς ἄρχοντές του. Τὰ ἐκπαιδευτήρια Τσοτυλίου ἀποτελοῦν πρότυπο ἀπὸ ἄποψη κτηριακῆς ὑποδομῆς, περιβαλλοντικῶν συνθηκῶν, στελέχωσης, ἀποτελεσματικότητας. Μποροῦν νὰ ὑποδεχθοῦν μαθητὲς ἀπὸ ἄλλα σχολεῖα καὶ νὰ παράσχουν καλύτερες συνθῆκες παιδείας καὶ ἀγωγῆς γενικότερα, ἐφ᾿ ὅσον αὐτὸ εἶναι καὶ ὁ στόχος τοῦ νέου προγράμματος. Δὲν ὑπάρχει ἑπομένως καὶ δὲν συντρέχει ἀντικειμενικὰ λόγος γιὰ τὴν κατάργησή τους. Κατὰ συνέπεια δυνάμεθα νὰ ὑποθέσουμε ὅτι μάλλον δὲν εἶναι ἡ βελτίωσις τῶν ὅρων τῆς παρεχόμενης παιδείας ἡ αἰτία ἐπιβολῆς τοῦ μέτρου. Φρονοῦμε ὅτι σύσσωμη ἡ κοινωνία ὠφείλει νὰ ἀρθῇ στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ νὰ ἀντιδράσῃ μὲ συνέπεια καὶ μέχρι πλήρους δικαιώσεώς της στὴν ἐπαπειλούμενη μέσω τῆς καταργήσεως τοῦ Γυμνασίου καὶ Λυκείου Τσοτυλίου περαιτέρω συρρείκνωσή της. Στηρίζουμε τὶς προσπάθειες τῆς Δημοτικῆς ἀρχῆς τοῦ Δήμου Βοΐου καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Τσοτυλίου. Τὸ Ε.Π.Π.Ι “ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ” συμμετέχει στὴν ἐπιτροπὴ ἀγῶνα ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς δημιουργίας της, ἐκπροσωπούμενο ἀπὸ τὸν Πρόεδρο αὐτοῦ πρωτοπρεσβύτερο Σπυρίδωνα Ἀθανασιάδη.

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

ΕΦΥΓΕ Ο ΑΪΤΟΣ ΤΟΥ ΒΟΪΟΥ

Μὲ λύπη πληροφορηθήκαμε τὴν ἀπὸ 19-3-2011 ἐπισυμβᾶσα πρὸς Κύριον ἀφ᾿ ἡμῶν ἐκδημία τοῦ Ἀντιπροέδρου τοῦ Ἱδρύματος Καθηγτοῦ κυρίου Ἀλκιβιάδη Νέττα, σὲ ἡλικία 81 ἐτῶν μετὰ ἀπὸ σύντομη ἀσθένεια. Μᾶς ἄφησε σεμνὰ καὶ ἀθώρυβα ὅπως ἦταν σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ. Παραστήκαμε καὶ πήραμε μέρος στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία ποὺ ἐψάλη τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυρικᾶς 20-32011 σὲ μιὰ σεπτὴ καὶ σύντομη τελετὴ στὸν Ἱερὸ Ναό τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου στὸ Νέο Κοιμητήριο τῆς Θεσσαλονίκης προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου μας κ, κ Παύλου. Τὸν ἐτίμησαν μὲ τὴν παρουσία τους Ἀξιωματικοὶ ἐκπρόσωποι τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ, ἡ Δήμαρχός μας κ, Παναγιώτα Ὀρφανίδου - Παπακωνσταντίνου, παιδικοὶ του φίλοι, ἐκπρόσωποι Συνδέσμων καὶ Πολιτιστικῶν Συλλόγων τοῦ Βοΐου, καὶ πλῆθος κόσμου, κυρίως Βοϊατῶν.

ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ ΝΕΤΤΑΣ

Καθηγητής της Ελληνικής γλώσσας στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Neustadt Ost Holstein Καθηγητής στο Διεθνές Ιδιωτικό Πανεπιστήμιο Malente /Ost Holstein Καθηγητής στην Ανώτατη Στρατιωτική Ακαδημία Γερμανίας και ΝΑΤΟ στο Αμβούργο Γεννήθηκε στο Αηδονοχώρι Βοίου την 18.07.1930. Φοίτησε στο Γυμνάσιο Τσοτυλίου μέχρι και το Α΄ εξάμηνο της τελευταί-ας τάξης και αποφοίτησε από το Β΄ νυκτερινό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης. Κατετάγη εθελοντής στη Χωροφυλακή το Σεπτέμβριο του 1950 και αποφοίτησε από τη Σχολή Ρόδου το Μάρτιο του 1951. Το ίδιο έτος φοίτησε στη Σχολή Υπενωμοταρχών Αθηνών. Ενωμοτάρχης το 1953. Το 1952 εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αποφοιτά το 1957. Το Σεπτέμβριο του 1957 κατατάσσεται στη Στρατιωτική Δικαιοσύνη, ως Γραμματέας με το βαθμό του Ανθυπασπιστή. Παντρεύεται το 1958 και αποκτά δυο κόρες, τη Σμαρώ και τη Θωμαή που σπούδασαν στο Αμβούργο και έγιναν η πρώτη πλαστικός χειρούργος και η δεύτερη αισθητικός. Προάγεται σε Ανθυπολοχαγό το 1963. Κατόπιν επιτυχών εξετάσεων ονομάζεται Στρατιωτικός Δικαστικός Σύμβουλος Δ΄ Τάξεως. Λοχαγός το 1964. Υπηρέτησε στα Στρατοδικεία Ιωαννίνων, Κοζάνης και Αθηνών ως Ανακριτής. Το 1967, υπηρετώντας στην Αθήνα, αναλαμβάνει πριν από την 21η Απριλίου την ανάκριση για το περιβόητο σχέδιο ΕΛΙΚΩΝ. Την 20η Φεβρουαρίου 1968 λόγω αντίθεσης του προς το καθεστώς, συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται από Έκτακτο Στρατοδικείο σε βαρειά ποινή. Το Νοέμβριο του 1971 δραπετεύει στη Γερμανία και εγκαθίσταται στο Αμβούργο. Μαθαίνει τη γερμανική γλώσσα και σπουδάζει επί 2 χρόνια Νομικά. Από το 1980 έως το 1998 διατέλεσε Καθηγητής στην Ανώτατη Στρατιωτική Ακαδημία Γερμανίας και ΝΑΤΟ στο Αμβούργο. 1991-1993 νέες σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Κιέλου από όπου λαμβάνει τον τίτλο Magister. Καθηγητής στο Διεθνές Ιδιωτικό Πανεπιστήμιο Malente /Ost Holstein όπου δίδαξε Ποινικό Δίκαιο Προστασίας του Περιβάλλοντος από το 1998 έως το 2001. Από το 1994 Καθηγητής της Ελληνικής γλώσσας στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Neustadt Ost Holstein. Μέλος του Επιστημονικού Φόρουμ Ειρήνης με έδρα το Αμβούργο και μέλος του Ελληνο-Γερμανικού Πολιτιστικού Συλλόγου <<Νίκος Καζαντζάκης>>. Μας ετίμησε ιδιαιτέρως με τη συμμετοχή του σε αυτὰ τα πρώτα βήματα του Ε.Π.Π.Ι “ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ”. ΣΕΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΑΣ, ΣΕΜΝΕ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΕ ΚΑΘΗΓΗΤΑ ΚΥΡΙΕ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ, ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ Πολλὲς φορὲς διαβάζουμε καὶ ξαναδιαβάζουμε τὶς προφητεῖες τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρος καὶ ἰσαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αίτωλοῦ. Ἐκεῖνο ποὺ ἔχουμε νὰ σχολιάσουμε εἶναι πρῶτο ἕνα ἐρώτημα ποὺ εὔλογα ἀναδύεται, δηλαδὴ εἶναι ὁ Θεὸς Φιλέλληνας καὶ οἱ προφητεῖες τοῦ Ἁγίου ἀναφέρονται στὴν ἐξέλλιξη τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἤ εἶναι φιλέλληνας ὁ Ἅγιός Του, καὶ δεύτερο, πρέπει νομίζω νὰ εἰπωθοῦν κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὶς προφητεῖες τοῦ Ἁγίου ποὺ ἔχουν σχέσι μὲ τὴν ἐποχή μας καὶ ἴσως δὲν ἀντιληφθήκαμε, εἶναι ὅμως τέτοια ποὺ, μέσα ἀπὸ αὐτὰ, νομίζω, ὅτι ἀναδεικνύεται ἡ ἐπικαιρότητά του. Στὸ πρῶτο ζήτημα πρέπει πρῶτα νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ὁ Θεὸς ὡς Πατέρας δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀγαπᾶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ὅμως τοὺς ἀνθρώπους δὲν τοὺς ἔπλασε γιὰ νὰ κληρονομήσουν μιὰ ζωὴ στὴ γῆ, ἀλλὰ ὅπως λέει ὁ Ἅγιος, γιὰ νὰ ἀντικατασταθοῦν ἀπὸ τοὺς ἀξίους, οἱ ἐκπεσόντες ἄγγελοι· ὅταν θὰ συμπληρωθῇ τὸ τάγμα τῶν ἐκπεσόντων ἀγγέλων τότε ἡ δημιουργία θὰ ἔχῃ ἐκπληρώσῃ τὸ σκοπό της καὶ τότε θὰ γίνῃ ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Συνεπῶς, πρέπει νὰ προχωρήσῃ ὁ εὐαγγελισμὸς τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ὁ ἁγιασμός της καὶ σ᾿ αὐτὸ πρέπει πάλι νὰ πρωτοστατήσουν οἱ ὀρθόδοξοι μὲ πρώτους τοὺς Ἕλληνες μὲ ἐγχειρίδιο τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα, ὡς τὴν πλέον δόκιμη γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῶν διδαγμάτων καὶ δογμάτων της πίστεως, ἀλλὰ καὶ μέσου ἐπιρροῆς στὸν κόσμο. Γι αὐτὸ ὁ Ἅγιος προτρέπει τοὺς ὑποδούλους νὰ μιλοῦν στὰ σπίτια τους Ἑλληνικὰ, νὰ μαθαίνουν στὰ παιδιά τους Ἑλληνικὰ, νὰ χτίζουν σχολεῖα. - «ὑποσχέσου μου ἐσὺ ὅτι θὰ ὁμιλῇς στὸ σπίτι σου Ἑλληνικὰ, κι ἐγὼ παίρνω τὶς ἁμαρτίες σου ἀπάνω μου», ἔλεγε χαρακτηριστικὰ. Ἔτσι μποροῦμε νὰ κατανοήσωμε καὶ τὸν πόλεμο ποὺ σήμερα ὑφίσταται ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ μάλιστα καὶ ἐκ τῶν ἔνδον. Ἄς ἔρθουμε τώρα στὴν ἐπικαιρότητα. Ὁ Ἅγιος εἶχε πεῖ: «...Τό κακό θά σάς έρθη από τούς διαβασμένους...», «Θά σάς επιβάλουν μεγάλο καί δυσβάστακτο φόρο, αλλά δέν θά προφθάσουν», «Θὰ σᾶς βάλουν φόρο στὶς κόττες καὶ στὰ παράθυρα»..., «θὰ σᾶς ρίξουν παρὰ (=χρῆμα) πολὺ, γιὰ νὰ σᾶς ἀλλάξουν, δὲν θὰ μπορέσουν - Θὰ σᾶς ζητήσουν νὰ τὸν πάρουν πίσω (τὸν παρὰ), πάλι δὲν θὰ μπορέσουν». Δὲν εἶναι αὐτὸ μία ἀκριβὴς ἀπεικόνιση τῆς σημερινῆς πραγματικότητος; Γιὰ νὰ δοῦμε ὅμως ὅτι πράγματι, ἐδὼ καὶ καιρὸ, ὁδεύουμε στὴν πραγματοποίσηση τῶν ὅσων ἔχουν γραφεῖ, ἄς θυμηθοῦμε καὶ κάποιες εἰδήσεις παλαιότερες. Ὅταν οἱ Ἀμερικανοὶ βομβάρδιζαν τοὺς Σέρβους στὸ Κόσοβο, εἶχαν φέρει τὰ ἀεροπλανοφόρα τους στὴν Ἀδριατικὴ, εἶχαν δὲ σκοπὸ, σιγὰ-σιγὰ, νὰ ἀνεβάσουν τὸν ἀριθμὸ τῶν ἀεροπλάνων ποὺ θὰ ἐπιχειροῦσαν, στὰ χίλια. Εἶναι ἤ δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ εἴδηση, ἐπαλήθευση τοῦ Ἁγίου γιὰ τὸ χιλιάρμενο; Ὁ Ἅγιος εἶχε πεῖ: «Ὅταν τὸ χιλιάρμενο θὰ πλέξῃ στὰ Ἑλληνικὰ νερὰ, τότε θὰ λυθῇ τὸ ζήτημα τῆς Πόλης». Τὸ χιλιάρμενο τοῦ Ἁγίου δηλαδὴ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὰ σημερινὰ ἀεροπλανοφόρα. Καὶ τὸ «χιλιάρμενο», τὸν τελευταῖο καιρὸ, πολὺ μᾶς τριγυρίζει. Καταλαβαίνουμε ἑπομένως ὅτι λίγο-λίγο τὰ πράγματα ἔρχονται «στὰ γραμμένα». Μάλιστα ἐὰν, ὅπως ἐξελλίσσωνται τὰ πράγματα μὲ τὶς τιμὲς τῶν καυσίμων καὶ τῶν σιτηρῶν, ὅπως τείνουν νὰ διαμορφωθοῦν, δοῦμε τὰ χωράφια μας νὰ μένουν ἀθέριστα... «ἐκείνη τὴ χρονιὰ θὰ σπείρετε καὶ δὲν θὰ θερίσετε...», ὁ καιρὸς πλησιάζει, περιμένουμε νὰ δοῦμε νὰ σκοτεινιάσῃ ὁ ἥλιος γιὰ νὰ πιστέψωμε; Ἐκεῖνο λοιπὸν ποὺ πρέπει νὰ σκεφτώμαστε, σὰν ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ, εἶναι ὅτι πρῶτα νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ μή χάσουμε τὴν πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη μας στὸ Θεὸ. Μόνος Αὐτὸς πλέον μπορεῖ νὰ μᾶς σώσῃ καὶ νὰ εἴμαστε σίγουροι, θὰ μᾶς σώσῃ.

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ… Μια παλίά ιστορία λέγει: Κάποτε ο διάβολος το έριξε στο εμπόριο. Άνοιξε ένα μεγάλο κατάστημα, ένα σούπερ – μάρκετ, όπως θα λέγαμε σήμερα. Και κάθε μέρα διαφήμιζε και πουλούσε τα προϊόντα του. Ανάμεσα στα εμπορεύματά του, υπήρχε και ένα εργαλείο με πολύ παράξενο και προκλητικό σχήμα. Επάνω στο εργαλείο αυτό ο διάβολος είχε βάλει μία πινακίδα που έλεγε: ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ. Πολλοί από τους πελάτες του ενδιαφέρθηκαν να το αγοράσουν, το παράξενο αυτό εργαλείο. Αλλά ο διάβολος έμεινε άκαμπτος και ανυποχώρητος. Μην κάνετε κουβέντα! έλεγε. Ότι άλλο θέλετε, μπορώ να το πουλήσω. Αυτό όχι! Αυτό είναι το πιο χρήσιμο, από όσα έχω. Και είναι πραγματικά παράξενο. Με αυτό κατορθώνω, εκείνα που δεν που δεν θα μπορούσα να κατορθώσω με κανένα άλλο τρόπο. Μην κάνετε λοιπόν συζήτηση. Γιατί πουλώντας το εργαλείο αυτό, εγώ το έκλεισα το μαγαζί μου!… Ποιο ήταν αυτό το εργαλείο; Ένας που θέλησε να το περιεργασθεί λίγο καλύτερα, διάβασε το όνομά του! Το έλεγαν: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ.. Και πράγματι. Όταν στην καρδιά ενός ανθρώπου ριζώσει ο λογισμός, ότι δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει Θεός, δεν

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ

2011

τις δυνάμεις, να μη μας αφήσει να στραφούμε με πίστη στον Χριστό. Πως; • Άλλοτε σπέρνει μέσα στην ψυχή μας αμφιβολίες. • Άλλοτε μας κάνει να σκεπτόμαστε, ότι εμάς δεν θα μας συγχωρήσει ο Χριστός! Οι χειρότερες παγίδες του διαβόλου είναι η αμφιβολία και η απελπισία. Αν λοιπόν θέλετε να σωθείτε, φυλαχθείτε από αυτές, όσο πιο πολύ μπορείτε! Μη πιστεύετε ποτέ σε τέτοιους λογισμούς!….Και αν ο διάβολος δεν σας παραδίδει το όπλο του αυτό, αρπάχτε το με τη βία! …Διώχτε και καταφρονήστε τους λογισμούς αυτούς. Μην ξεχνάτε ποτέ ότι: Ο Κύριος θέλει την σωτηρία όλων μας. Και συνεπώς και την δική σας. Μας προσκαλεί κοντά του όλους μας. Και το ενδιαφέρον σας για τη σωτηρία σας αυτό δείχνει: ότι ο Χριστός σας φω-νάζει: “Δεύτε προς με….καγώ αναπαύσω υμάς”. Μη νομίζετε, ότι το ενδιαφέρον σας αυτό προέρχεται από σας τους ίδιους; Όχι, ο Κύριος το έσπειρε αυτό στην ψυχή σας. Και αφού Αυτός το έσπειρε, δεν επιτρέπεται να αμφιβάλλουμε, ότι θα μας χαρίσει αυτό, στο οποίο ο ίδιος μας καλεί. Πλησιάστε λοιπόν με θάρρος. Και μην αφήνετε τον εχθρό, να σπέρνη στην ψυχή σας ζιζάνια αμφιβολίας και απιστίας. Ούτε να σας λέει, ότι δεν πρόκειται να σωθείτε. Μην τον πιστεύετε. Τον πλάνο. Τον ψεύτη. Μην ξεχνάτε, ότι “ο Θεός θέλει πάντας σωθήναι”. Και έχει ένα πόθο. Να ελεεί. Να ελεεί. Να ελεεί.

Από το βιβλίο “ΑΓΑΛΛΙΑΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ” του Μητροπολίτου Νικοπόλεως ΜΕΛΕΤΙΟΥ Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως

Η ΕΥΤΑΞΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟ ΜΑΣ

υπάρχει παράδεισος, τότε ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα! Γι’αυτό και ο κύριος αγώνας μας πρέπει να είναι, να αχριστέψουμε το όπλο αυτό του διαβόλου. Πως όμως θα το αχρηστέψουμε; Άς δούμε, τι μας λέξει ο άγιος Θεοφάνης ο έγκλειστος: Η έλλειψη πίστης στον Θεόν προέρχεται από τον εχθρό μας. Αυτό χτίζει έναν τοίχο ανάμεσα σε μας και στον Θεό. Με σκοπό να μας χωρίσει για πάντα από τον Θεό ! Αυτόν τον τοίχο τον γκρεμίζει η μετάνοια και η εξομολόγηση. Ο διάβολος αυτό το ξέρει. Και για αυτό αγωνίζεται με όλες τους

Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΩΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ Ὁ Ἐκκλησιασμὸς μας γενικῶς δὲν γίνεται ἀποκλειστικὰ γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε. Ἐκκλησιαζόμεθα καὶ γιὰ τοῦτο πλὴν ὅμως πρέπει νὰ γνωρίζωμε ὅτι ὡς χριστιανοὶ ὠφείλουμε, ὄχι πρὸς τὸν Κύριο, ἀλλὰ πρὸς τὸν ἑαυτό μας, νὰ προσευχώμεθα ἀδιαλλείπτως, σὲ κάθε μας ἀνάσα. Ἐκκλησιαζόμεθα κυρίως καὶ ἰδίως τὶς Κυριακὲς καὶ ἑορτὲς γιὰ νὰ τελέσωμε ἀπὸ κοινοῦ τὴ θεία λατρεία. Συγκεντρωνόμαστε δηλαδὴ ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ συγκροτοῦμε τὴν τοπικὴ ἐκκλησία καὶ ἐνορία (ἐντὸς τῶν ὁρίων), ὅσοι ἔχουμε τὴν ἴδια πίστι, μὲ πρώτους τοὺς ἄρχοντές μας, καὶ συμμετέχουμε, ἄλλος ψάλλει, ἄλλος κρατάει τὸ μανουάλι, ἄλλος θυμιᾶ, ὁ ἐπίτροπος κτυπᾶ τὴν καμπάνα... καὶ βέβαια δὲν ἐκκλησιαζόμεθα ἐπειδὴ θεωροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας ἁγίους... ἴσα-ἴσα... Ἔτσι λοιπὸν: -Τὸ πρωῒ δὲν τρῶμε τίποτε, δὲν πίνουμε καφὲ-οὔτε νερὸ πίνουμε-διότι θὰ πάρουμε Ἀντίδωρο (σὲ περίπτωσι ποὺ πρέπει νὰ πάρουμε χάπι ἐνεργοῦμε πάντοτε ἀκολουθῶντας τὴ συμβουλὴ τοῦ Πνευματικοῦ μας). -Καθ᾿ ὁδὸν πρὸς τὴν Ἐκκλησία φροντίζουμε νὰ μὴ συζητᾶμε μὲ κανένα, πλησιάζοντας στὸ Ναὸ σιωποῦμε τελείως, ἀναλογιζόμενοι ποῦ προσερχόμεθα. -Μπαίνοντας στὴν Ἐκκλησία κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ τιμίου Σταυροῦ καὶ τὸ κάνουμε σωστὰ. -Πρὶν κἄν πάρουμε τὸ κερὶ ποὺ πρόκειται νὰ ἀνάψουμε, προσέχουμε τὶ γίνεται ἐκείνη τὴ στιγμὴ. -Ἐὰν ἐκείνη τὴ στιγμὴ λέγεται τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο στεκόμαστε εὐλαβικὰ σὲ μιὰ ἄκρη σιωπηλοὶ μέχρι νὰ τελειώσει καὶ μετὰ παίρνουμε καὶ ἀνάβουμε τὸ κερί μας. -Ἐὰν ἐκείνη τὴ στιγμὴ γίνεται ἡ προσκύνηση τοῦ Εὐαγγελίου (στὸν Ὀρθρο), πάλι πρῶτα θὰ προσκυνήσουμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μετὰ θὰ ἀνάψουμε τὸ κερί μας.

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

-Ἐὰν ὁ ἱερέας ἐκείνη τὴ στιγμὴ θυμιᾶ περιμένουμε νὰ τελειώσῃ τὴ θυμίαση καὶ ἔπειτα προχωρᾶμε νὰ ἀνάψουμε τὸ κερί μας καὶ νὰ προσκυνήσουμε τὶς ἱερὲς εἰκόνες. -Ἐὰν ἐκείνη τὴ στιγμὴ γίνεται «εἴσοδος», εἴτε τοῦ Εὐαγγελίου εἴτε «τῶν Ἁγίων» περιμένουμε νὰ τελειώσει ἡ «εἴσοδος». -Οἱ ἄνδρες καταλαμβάνουμε τὸ Νότιο κλίτος τοῦ Ναοῦ καὶ οἱ γυναῖκες τὸ Βόρειο. Αὐτὸ γίνεται διότι οἱ μέν ἄνδρες ἔχουμε ἔτσι μπροστά μας τὸ πρότυπο τῶν ἀνδρῶν (ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς), οἱ δὲ γυναῖκες τὸ πρότυπο τῶν γυναικῶν (ἡ Παναγία μας). -Ἐὰν ἔχουμε νὰ προσφέρωμε, τὸ πρόσφορο πρέπει νὰ εἶναι τοὐλάχιστον ἀπὸ τὴν προηγούμενη ἡμέρα καὶ πάντως ποτὲ ζεστὸ τῆς ἴδιας ἡμέρας (τὸ καλύτερο βέβαια θὰ εἶναι ἄν τὸ ἔχουμε ζυμώσει στὸ σπίτι μας). Τὸ πρόσφορο συμβολίζει ἐμᾶς καὶ τὴν οἰκογένειά μας, ποτὲ ὅμως δὲν ὑποκαθιστᾶ τὴν παρουσία μας στὸ μυστήριο. Ὅταν ἑορτάζουμε καὶ πηγαίνουμε τὸ πρόσφορο ἐκκλησιαζόμαστε καὶ ἐμεῖς καὶ μένουμε στὴν Ἐκκλησία. -Ὅταν θέλουμε νὰ «ὑψώσουμε» ἄρτο, τὸν προσκομίζουμε πρωῒπρωῒ ἤ μετὰ τὸ τέλος τῆς διανομῆς καὶ τοῦ Ἀντιδώρου. Δὲν ἀπασχολοῦμε τὸν ἱερέα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς εκφωνήσεως τῶν εὐχῶν τῆς ἀκολουθίας καὶ πολὺ περισσότερο κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας. -Ὅταν ὁ ἱερέας θυμιᾶ σηκωνόμαστε ὄρθιοι καὶ κλίνουμε εὐλαβικὰ τὴν κεφαλή κάνοντας καὶ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. -Ἐπίσης καὶ ὅταν εὐλογεῖ ἀπὸ τὴν Ὡραία Πύλη «Εἰρήνη πᾶσι... ...εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν...» κλπ, ὁμοίως σηκωνόμαστε ὄρθιοι καὶ κλίνουμε τὴν κεφαλὴ (ἐλαφρὰ ὑπόλκλιση) κάνοντας πάλι τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. -Γενικῶς στὸ νὰ κάνουμε τὸ Σταυρό μας παρακολουθοῦμε τὸν Ψάλτη. -Μέσα στὴν Ἐκκλησία προσέχουμε στὰ λεγόμενα καὶ στὰ δρώμενα. Μποροῦμε νὰ παρακολουθοῦμε τὸν ψάλτη, ποτὲ ὅμως δὲν λέμε τὰ λόγια τοῦ ἱερέα. Ὁ ψάλτης ἐκπροσωπεῖ τὸ λαὸ, ὁ λαὸς ὅμως εἶναι λαὸς, δὲν εἶναι ἱερέας. -Ὅταν κοινωνοῦμε ἀνοίγουμε σωστὰ τὸ στόμα μας κρατῶντας σωστὰ τὸ μάκτρο, δὲν βιαζόμαστε, καὶ στὸ τέλος σκουπιζόμαστε καὶ δίνουμε τὸ μάκτρο στὸν ἑπόμενο, ὁ δὲ τελευταῖος στὸν ἱερέα. -Δὲν παρατᾶμε τὸ μάκτρο σὰν κοινὴ πετσέτα. -Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ φεύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία πρὶν τὸ τέλος καὶ χωρὶς νὰ πάρουμε Ἀντίδωρο, οὔτε παίρνουμε τὸ Ἀντίδωρο μόνοι μας, ἔστω καὶ ἄν ἔχουμε κοινωνήσει. Τὸ Ἀντίδωρο τὸ παίρνουμε ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ ἱερέα ποὺ λέγει τὴν εὐχὴ, γιὰ νὰ πάρουμε καὶ τὴν εὐχὴ... «εὐλογία Κυρίου...» . Εἶναι ζήτημα τάξεως, εὐλαβείας, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο εὐλογίας... (καὶ προσέχουμε νὰ μὴν σκορπίζουμε ψίχουλα, ὄχι γιὰ λόγους καθαριότητος ἀλλὰ γιατὶ τὸ λαμβάνουμε ἀντὶ τοῦ Δώρου). -Ὅταν διανέμεται τὸ Ἀντίδωρο δὲν μιλᾶμε, οὔτε ἀφοῦ τὸ πάρουμε. Μιλᾶμε ὅταν βγοῦμε ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. -Ὅταν ἔχουμε μνημόσυνο ὁ χαιρετισμὸς πρὸς τοὺς πενθοῦντες γίνεται καθ᾿ ὁδὸν πρὸς τὰ ἔξω, ἀφοῦ πάρουμε τὸ Ἀντίδωρο. π Σπυρίδων Ἀθανασιάδης

Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός: Βιβλίο Πρώτο - Οι οκτώ νοητές θεωρίες

Οι πνευματικές θεωρίες, όπως γνωρίζω, είναι οκτώ: οι επτά είναι αυτού του κόσμου, ενώ η όγδοη είναι εργασία του μελλοντικού, όπως λέει ο άγιος Ισαάκ. Πρώτη λοιπόν είναι η γνώση των θλίψεων και πειρασμών του βίου, όπως λέει ο άγιος Δωρόθεος, και η λύπη για κάθε ζημία που έπαθε η ανθρώπινη φύση από την αμαρτία. Δεύτερη, η γνώση των αμαρτιών μας και των ευεργεσιών του Θεού όπως λέει ο Ιωάννης της Κλίμακος, ο άγιος Ισαάκ και πολλοί άλλοι πατέρες.

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Τρίτη, η γνώση των πριν από το θάνατο και των μετά τον θάνατο δεινών, όπως αναφέρονται μέσα στις θείες Γραφές. Τέταρτη, η μελέτη της ζωής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και των μαθητών Του στον κόσμο αυτό, και των έργων και των λόγων των λοιπών αγίων μαρτύρων και οσίων πατέρων. Πέμπτη γνώση της φύσεως και της μεταβολής των πραγμάτων, όπως λένε οι άγιοι πατέρες Γρηγόριος και Δαμασκηνός. Έκτη, η θεωρία των όντων, δηλαδή η γνώση και προσεκτική παρατήρηση των αισθητών κτισμάτων του Θεού. Έβδομη, η προσεκτική παρατήρηση των νοητών κτισμάτων του Θεού. Όγδοη, η γνώση που λέγεται Θεολογία. Αυτές λοιπόν είναι οι οκτώ θεωρίες. Οι τρείς αρμόζουν στον πρακτικό, για να μπορέσει με πολλά και πικρά δάκρυα να καθαρίσει την ψυχή του από όλα τα πάθη. Και τότε δέχεται κατά χάρη από το Θεό και τις λοιπές. Οι άλλες πέντε αρμόζουν στον θεωρητικό, δηλαδή στο γνωστικό, γιατί φυλάει καλά και εκτελεί πάντοτε τις σωματικές πράξεις και τις ηθικές, δηλαδή τις ψυχικές. Από αυτές αξιώνεται νοερά και με ενάργεια να αισθανθεί τις πέντε τελευταίες θεωρίες. Από την πρώτη, ο πρακτικός παίρνει την αρχή της γνώσεως, και φροντίζει έκτοτε την εργασία και μελετά τα νοήματα που του δίνει η χάρη και προκόβει σ' αυτά, μέχρις ότου φτάσει να τα οικειωθεί. Τότε επακολουθεί αυτόματα η άλλη γνώση στο νου. Το ίδιο και στις λοιπές θεωρίες. Αλλά για να ξεκαθαρίσω τα λεγόμενα, θα μιλήσω για κάθε μία θεωρία χωριστά, αν και δεν έχω τη δύναμη. Θα πω ποια είναι όσα κατανοούνται και όσα λέγονται, για να βρούμε αφορμή να μάθομε πως πρέπει να πράττομε, όταν η χάρη αρχίζει να ανοίγει τα μάτια της ψυχής, για να κατανοεί και να θαυμάζει από τα νοήματα και τα λόγια που να μπορούν να κάνουν κάτοικο μέσα μας το φόβο, όπως προείπαμε, δηλαδή τη συντριβή της ψυχής. Ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός τονίζει ότι, για να συμβουλεύ-

Γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ σει κάποιος, πρέπει κάποιος να ρωτήσει και μάλιστα με τη θέλησή του και χωρίς πίεση ή εξαναγκασμό. Εδώ, πρέπει να υπογραμμίσουμε τον σεβασμό της ελευθερίας του προσώπου από τον πνευματικό. Η Εξομολόγηση πρέπει να γίνεται σε πνεύμα ελευθερίας και ανέσεως. Ο εξομολογούμενος είναι σαν το μικρό ανθάκι, που χρειάζεται χρόνο και πότισμα για να ανοίξει. Οποιαδήποτε μέθοδος καταδυναστεύσεως και επιβολής ή χειρισμού του πνευματικού στο πρόσωπο του εξομολογούμε-

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

νου είναι εκ των προτέρων καταδικαστέα. Η εξομολόγηση είναι διακονία εν ταπεινώσει και όχι διαδικασία στραγγαλισμού των συνειδήσεων. Παρών αοράτως είναι ο ίδιος ο Θεός, που δέχεται την εξαγόρευση των πιστών. Επίσης ο πνευματικός πατήρ, σύμφωνα με τον όσιο Πέτρο τον Δαμασκηνό, για να συμβουλεύσει, θα πρέπει να έχει λάβει από τον Θεό το χάρισμα της διακρίσεως και να έχει αποκτήσει από τη μακροχρόνια άσκηση «διορατικόν νουν». Όταν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις, τότε εντυπώνεται «ο λόγος εν τη ψυχή του ακούοντος τον λόγον και θερμαίνηται εκ της πίστεως, ορών τον σύμβουλον αγαθόν» (Φιλοκαλία, τ. Γ’, σελ. 91, β10 – 20, εκδ. Αστέρος). Είναι χρέος – μας λέει ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακος – του πιστού να εξετάζει και να ανακρίνει τον κυβερνήτη πριν τον επιλέξει ως πνευματικό πατέρα, μην πέ-σει σε ναύτη αντί για κυβερνήτη και σε νοσούντα αντί για ιατρό και σε εμπαθή αντί για απαθή. Όταν, όμως, τον επιλέξει, δεν πρέπει να ανακρίνει τον «καλόν αγωνοθέτη», έστω κι αν δει σε αυτόν, ως άνθρωπος, που είναι, ίσως ορισμένα μικρά σφάλματα. Διαφορετικά δεν υπάρχει ωφέλεια από την υποταγή στον πνευ-ματικό πατέρα (Ιωάννου Σιναΐτου «Κλίμαξ», σελ. 67 – 68, β ζ’, εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου).

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ για μετανοια

Σε κάποιον αδερφό που έπεσε σε αμαρτία, παρουσιάστηκε ο σατανάς και είπε: «Δεν είσαι χριστιανός». Ο αδελφός του αποκρίθηκε: «όποιος και να είμαι, πάντως είμαι καλύτερός σου». Ο σατανάς είπε πάλι: «Σου λέω, θα πας στην κόλαση». Και ο αδελφός του απάντησε: «Δεν είσαι εσύ κριτής μου ούτε ο Θεός μου». Έτσι ο σατανάς έφυγε άπρακτος, ενώ ο αδελφός έδειξε ειλικρινή μετάνοια στον Θεό και έγινε άξιος. Ένας αδελφός που είχε κυριευθεί από λύπη, ρώτησε κάποιον γέροντα: «Τι να κάνω; Οι λογισμοί μου λένε ότι άδικα απαρνήθηκα τον κόσμο και ότι δεν μπορώ να σωθώ». Και ο γέροντας αποκρίθηκε: «Ακόμη και αν δεν μπορούμε να μπούμε στη Γη της

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ

2011

επαγγελίας, μας συμφέρει να αφήσουμε τα κόκκαλα μας στην έρημο παρά να γυρίσουμε πίσω στη Αίγυπτο». Άλλος αδελφός ρώτησε τον ίδιο γέροντα: «Πάτερ, τι εννοεί ο προφήτης όταν λέει: Δεν υπάρχει γι’ αυτό σωτηρία από τον Θεό του;» και ο γέροντας είπε: «Εννοεί τους λογισμούς της απελπισίας που σπέρνονται από τους δαίμονες σε αυτόν που αμάρτησε και του λένε· ‘‘Δεν υπάρχει πια για σένα σωτηρία από τον Θεό’’, και προσπαθούν να τον γκρεμίσουν στην απελπισία. Αυτούς πρέπει κανείς να τους αντιμάχεται λέγοντας· «Καταφύγιό μου είναι ο Κύριος, και αυτός θα ελευθερώσει από την παγίδα τα πόδια μου»”. Κάποιος από τους πατέρες διηγήθηκε ότι στην Θεσσαλονίκη υπήρχε ένα ασκητήριο παρθένων. Μία από αυτές, από ενέργεια του κοινού εχθρού, έφυγε από το μοναστήρι και έπεσε σε πορνεία, και έμεινε στο πάθος αυτό αρκετό καιρό. Κάποτε όμως, με τη βοήθεια του φιλάνθρωπου Θεού, μετανόησε και γύρισε στο κοινόβιό της. Και φτάνοντας μπροστά στην πύλη, έπεσε νεκρή. Ο θάνατός της αποκαλύφθηκε σε κάποιον άγιο, ο οποίος είδε τους αγίους αγγέλους που ήρθαν να πάρουν την ψυχή της, και δαίμονες που τους ακολουθούσαν. Στον διάλογο που έγινε μεταξύ τους, οι άγιοι άγγελοι έλεγαν ότι γύρισε με μετάνοια. Οι δαίμονες πάλι αντέλεγαν: «Τόσο καιρό είναι υποδουλωμένη σ’ εμάς και είναι δική μας· άλλωστε δεν πρόλαβε ούτε να μπει στο κοινόβιο, και πώς λέτε ότι μετανόησε;» και είπαν οι άγγελοι: «Από τη στιγμή που είδε ο Θεός την πρόθεσή της να έχει κλίση στον σκοπό αυτό, δέχτηκε τη μετάνοιά της· και η μετάνοια βέβαια ήταν στην εξουσία της, λόγω του σκοπού που έβαλε, η ζωή της όμως ήταν στην εξουσία του Κυρίου του σύμπαντος». Με τα λόγια αυτά ντροπιάστηκαν οι δαίμονες και έφυγαν. Και αυτός που είδε την αποκάλυψη, τη διηγήθηκε στους παρόντες.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ.

Για να πεθάνουν τα πάθη, πρέπει να σκεφτώμαστε τον θάνατο, την μέλλουσα Κρίση, και να πάθουμε κι εμείς από φιλότιμο για τον Χριστό που πολλά έπαθε, για να μας λυτρώση. Ο αγώνας κατά των παθών είναι ένα διηνεκές γλυκό μαρτύριο για την τήρηση των εντολών ,για την αγάπη του Χριστού. Αξίζει να πεθάνουμε ηρωικά, παρά να νικηθούμε από τα πάθη και να πληγώσουμε τον Χριστό. -Στρυμώχνομαι, Γέροντα, στον αγώνα μου. -Ένα αγκαθάκι βγάζεις από το δάκτυλό σου και πονάς, πόσο μάλλον να ξερριζώσης από μέσα σου ένα πάθος! Ύστερα να ξέρης ότι, όταν ο άνθρωπος καταβάλλη προσπάθεια να κόψη ένα πάθος του, τότε ο πειρασμός βάζει εμπόδια και στρυμώχνεται ο άνθρωπος, όπως στρυμώχνεται και ο δαιμονισμένος, όταν του διαβάζουν εξορκισμούς, γιατί γίνεται αγώνας, παλεύει με τον διάβολο∙ έπειτα όμως ελευθερώνεται. -Το καθάρισμα του εαυτού μας δεν γίνεται χωρίς κόπο, πατώντας κουμπιά. Δεν κόβονται αμέσως τα πάθη, όπως και ο κορμός του δένδρου δεν κόβεται αμέσως με μια πριονιά. Το πριόνι κόβει για πολλή ώρα, μέχρι να κοπή πέρα-πέρα ο κορμός. Και δεν τελειώνει εδώ η δουλειά. Για να γίνη ο κορμός έπιπλο, πόσος κόπος χρειάζεται! Πρέπει πρώτα να πελεκηθή, να γίνη σανίδες και μετά να τις πάρη ο επιπλοποιός, για να τις κάνη χρήσιμο έπιπλο. -Κι αν, Γέροντα, δεν καταλαβαίνω ότι αυτός ο κόπος είναι απαραίτητος; -Τότε θα μείνης κούτσουρο και θα σε ρίξουν στην φωτιά. Αντώνης Παπαδημητρίου Μη νομίζεις ότι τις προσευχές, τη Θεία Μετάληψη και τους άλλους πνευματικούς σου αγώνες, τα χρησιμοποιείς για να πετάξεις το σταυρό από πάνω σου, αλλά για να τον σηκώνεις με περισσότερη δύναμη και για μεγαλύτερη δόξα του Χριστού.

Γέρων Αμβρόσιος ο Αγιορείτης

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

ΤΟΥ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΚΟΜΒΟΣΧΟΙΝΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΧΗ

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

και αμέσως έκαμε το σταυρό του και είπε: «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά παμπόνηρε, δε μου χρειάζονται τα μουσικά σου και οι πονηρές και οι καλοσύνες σου» κι ό Δαίμονας έγινε άφαντος. Άπ’ αυτό μαθαίναμε πόσο ό Διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι, για το οποίο καλά λένε οι Πατέρες ότι είναι το όπλο του χριστιανού κατά του Διαβόλου και την ευχή, ή οποία καίει τον Δαίμονα. Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει, γιατί, εύκολα με το ψάλσιμο αφαιρούνται από την προσευχή και πέφτουν στον εγωισμό και την υπερηφάνεια! oparadeisos.wordpress.com

ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ Στην Σκήτη της Αγίας Άννας, ό Μοναχός Προκόπιος από την Καλύβα «Είσόδια της Θεοτόκου» είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει μουσικά, για να δοξολογεί κι αυτός το Θεό, όπως και οι άλλοι αδελφοί. Επειδή όμως ήταν λίγο παράφωνος αποφεύγανε οι Πατέρες να τον μάθουν μουσικά. Ό αδελφός Προκόπιος είχε χάρισμα από το Θεό λάβει να λέει ακατάπαυστα την ευχή το «Κύριε Ίησοϋ Χριστέ υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό» και στο αριστερό του χέρι κρατούσε πάντα το κομβοσχοίνι, το όποιο δεν αποχωριζόταν ποτέ. Μια μέρα, ήταν πολύ λυπημένος, πού δεν μπορούσε να βρει κανένα για να τον μάθει μουσική και συλλογιζόμενος αυτό το πράγμα, από την πολύ του λύπη, είχε σταματήσει να λέει την ευχή. Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος, αλλά άγνωστος σ’ αυτόν γέροντας ό όποιος του είπε: «Αδελφέ Προκόπιε, τι έχεις κι είσαι τόσο λυπημένος; τι σε απασχολεί; Ό Προκόπιος του απάντησε: «τι να έχω γέροντα, να, θέλω κι εγώ να μάθω λίγα μουσικά και δε βρίσκεται κανένας να με μάθει, γιατί μου λένε πώς είμαι λίγο φάλτσος». Ό ασπρογένης γέροντας τότε του είπε: «Γι’ αυτό κάθεσαι και στενοχωριέσαι καημένε, εγώ θα σε μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ό καλύτερος ψάλτης του Αγίου Όρους, θα κελαηδάς σαν το καλύτερο αηδόνι, αλλά θέλω κι εσύ να μου κάνεις μια χάρι». «Δηλαδή τι ζητάς από μένα, του είπε ό Προκόπιος, θέλεις να σε πληρώσω; Εγώ ότι θέλεις θα σου δώσω!». Τότε ό ασπρογένης του είπε: «Ή πληρωμή ή δική μου είναι να πετάξεις από τα χέρια σου αυτό πού λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό πού λέτε ευχή και θα σε μάθω ‘γώ, ότι θέλεις». Ό Μοναχός Προκόπιος άμα άκουσε αυτά κατάλαβε πώς ό φαινόμενος δεν ήταν Μοναχός, άλλα ό παμπόνηρος Δαίμονας, πού ήθελε νά τον κάνει να σταματήσει την προσευχή,

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΗΜ. ΣΑΚΑΛΙΔΗΣ ΠΡΟΪΟΝΤΑ

ΕΛΒΙΖ - ΖΩΟΤΡΟΦΕΣ

ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΟΣ

ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ

ΓΕΩΡΓΟΚ/ΦΙΚΑ - ΚΗΠΟΥΡΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΚΑ

ΕΙΔΗ

ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ - ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ - ΣΠΟΡΟΙ ΕΙΔΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ - ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΤΣΟΤΥΛΙ ΕΝΑΝΤΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΗΛ & FAX: 24680 32239

ΚΙΝ: 6936727500 e-mail: vdsak@yahoo.gr

«Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α´ Θεσ. 5,17). Ἕνα σπίτι εἶναι εὐλογημένο ὅταν οἱ καθημερινές δουλειές γίνονται μέ προσευχή. Φαγητό μαγειρεμένο μέ ἀγάπη καί προσευχή εἶναι εὐλογία γιά ὅσους τό μοιράζονται. Ὅταν ντύνεσαι, μπορεῖς νά προσεύχεσαι: «Κύριε, ντύσε με μέ τή δικαιοσύνη σου». Ὅταν φεύγεις ἤ ἔρχεσαι στό σπίτι μπορεῖς νά λές: «Κύριε, εὐλόγησε τήν εἴσοδο καί τήν ἔξοδό μου». Παρόμοιες προσευχές μποροῦμε νά χρησιμοποιοῦμε καί γιά κάθε ἄλλη ἐργασία. Συνηθίζεται ἐπίσης νά κάνουμε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί νά προσευχόμαστε κάθε φορά πού ξεκινᾶμε γιά ταξίδι. Νά ἕνα ἀκόμα ἀπόσπασμα ἀπό τόν πατέρα Ἰωάννη τῆς Κρονστάνδης: «Προσπάθησε νά εὐαρεστεῖς στόν Θεό σέ ὅλα καί πάντοτε καί νά σκέπτεσαι τή σωτηρία τῆς ψυχῆς σου ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό διάβολο καί τήν υἱοθεσία της ἀπό τόν Θεό. Ὅταν σηκώνεσαι ἀπό τό κρεβάτι, κάνε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί λέγε: Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ἐπίσης: «Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς· καί, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου». Ὅταν πλένεσαι, εἴτε στό σπίτι σου εἴτε στά λουτρά, λέγε: «Ραντιεῖς μέ ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι». Ὅταν ντύνεσαι, σκέψου τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς καί ζήτησε ἀπό τόν Θεό καθαρή καρδιά: «Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός». Ἄν ἔραψες καινούργια ροῦχα, ὅταν τά φορᾶς, σκέψου τήν πνευματική ἀνακαίνιση καί λέγε: «Πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου». Ὅταν βγάζεις τά παλιά ροῦχα καί τά παρατᾶς μέ περιφρόνηση, θυμήσου μέ μεγαλύτερη περιφρόνηση τήν παραίτηση τοῦ παλαιοῦ, τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τοῦ ἐμπαθοῦς, τοῦ σαρκικοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν γεύεσαι τή γλυκύτητα τοῦ ψωμιοῦ, θυμήσου τόν ἀληθινό Ἄρτο, ὁ ὁποῖος δίνει στήν ψυχή τήν αἰώνια ζωή, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί νά αἰσθάνεσαι πεῖνα γι᾽ αὐτόν τόν Ἄρτο —δηλαδή, νά ἐπιθυμεῖς νά κοινωνεῖς ἀπ᾽ Αὐτόν συχνότερα. Πίνοντας νερό, τσάϊ, γλυκό κρασί ἤ ἄλλο ποτό, θυμήσου τό ἀληθινό ποτό, τό ὁποῖο σβήνει τή δίψα τῆς ψυχῆς πού φλέγεται ἀπό τά πάθη— τό πανάχραντο καί ζωοποιό Αἷμα τοῦ Σωτῆρος. Ὅταν ἀναπαύεσαι τήν ἡμέρα, θυμήσου τήν αἰώνια ἀνάπαυση, τήν ἑτοιμασμένη γιά ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται καί παλεύουν κατά τῆς ἁμαρτίας, κατά τῶν ἀερίων πνευμάτων τοῦ κακοῦ, κατά τῆς ἀνθρωπίνης ἀδικίας ἤ τραχύτητας καί ἀμάθειας. Ὅταν ξαπλώνεις γιά νά κοιμηθεῖς τή νύχτα, σκέψου τόν ὕπνο τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος ἀργά ἤ γρήγορα ὁπωσδήποτε θά ἔρθει σέ ὅλους μας, καί τή σκοτεινή ἐκείνη, αἰώνια, φοβερή νύκτα, στήν ὁποία θά ριχθοῦν ὅλοι οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί. Ὅταν ἀντικρύζεις τό φῶς τῆς ἡμέρας, σκέψου τήν ἀνέσπερη μέρα, τήν αἰώνια, τή λαμπρότατη —τή λαμπρότερη κι ἀπό τήν πιό λαμπρή γήινη μέρα— τήν ἡμέρα τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, κατά τήν ὁποία θά χαροῦν ὅλοι ὅσοι προσπάθησαν νά εὐαρεστήσουν στόν Θεό ἤ μετανόησαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιά ὅλα ὅσα ἔκαναν κατά τή διάρκεια τῆς πρόσκαιρης αὐτῆς ζωῆς.

ΕΠΙ ΤΗΝ

ΠΗΓΗΝ

ΤΟΥ

ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ

Ὅταν πηγαίνεις κάπου, θυμήσου τή δίκαιη πνευματική πορεία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί λέγε: «Τά διαβήματά μου κατεύθυνον κατά τό λόγιόν Σου καί μή κατακυριευσάτω μου πᾶσα ἀνομία». Ὅταν κάνεις κάτι, προσπάθησε νά τό κάνεις μέ τή σκέψη τοῦ Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ, ὁ ὁποῖος ἔκανε τά πάντα μέ τήν ἄπειρη σοφία,

ΤΟ ΒΟΪΟ ΕΟΡΤΑΖΕΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΟΥ ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΑ ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΟΥ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ 2-5-2011

ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ

2011

χάρη καί παντοδυναμία Του καί σέ δημιούργησε κατ᾽ εἰκόνα καί ὁμοίωσή Του. Ὅταν παίρνεις ἤ ἔχεις χρήματα ἤ θησαυρό, θυμήσου ὅτι ὁ ἀκένωτος θησαυρός μας, ἀπό τόν ὁποῖο ἀντλοῦμε ὅλους τούς θησαυρούς τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας, ἡ ἀνεξάντλητη πηγή κάθε εὐλογίας, εἶναι ὁ Θεός. Εὐχαρίστησέ Τον μέ ὅλη τήν καρδιά σου, καί μήν κλείνεις τούς θησαυρούς σου μέσα σου, μήπως ἔτσι κλείσεις τήν εἴσοδο τῆς καρδιᾶς σου στόν ἀνεκτίμητο καί ζωντανό θησαυρό, τόν Θεό· ἀλλά μοίρασε μέρος τῆς περιουσίας σου σ᾽ αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκη, στούς ἄπορους, στούς φτωχούς ἀδελφούς σου, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μείνει σ᾽ αὐτήν τή ζωή γιά νά φανερώσεις σ᾽ αὐτούς τήν ἀγάπη καί τήν εὐγνωμοσύνη σου στόν Θεό, καί νά ἀμειφθεῖς γι᾽ αὐτό στήν αἰωνιότητα ἀπό τόν Θεό.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἀδελφῆς Μαγδαληνῆς «Σκέψεις γιά τά παιδιά στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σήμερα». Ἱ.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 1999, σελ. 32-47.

πρωτ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

για τον «Γεροντισμό»

Κυριακή 1 Μαΐου 2011: 7.00-9.00 π.μ. : Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου. 9.00 π.μ. : Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς καὶ Θεῖον Κήρυγμα. 10.15 π.μ. : πέρας Θείας Λειτουργίας. 10.15 π.μ: Ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ ἐπὶ τῇ 1η τοῦ μηνὸς. 18.00 (06 μ.μ): Μέγας Πανηγυρικὸς Ἐσπερινὸς. 19.00 μ.μ : Ἀρτοκλασία. Δευτέρα 02 Μαΐου: 7.00-9.00 π.μ. : Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου. 9.00 π.μ. : Ἀρτοκλασία. 9.15 π.μ: Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία 6.00 -7.00 μ.μ. : Ἐσπερινός τῆς ἀποδόσεως τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου – Κτιτορικό μνημόσυνο. Ἡ παρουσία σας στὶς λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις θὰ μᾶς χαροποιήσῃ καὶ θὰ λαμπρύνῃ τὴν Ἱερὰ Πανήγυρη. Ἐκ τῆς Ἐνορίας.

…Υπάρχουμε, δυστυχώς, πρόσωπα - χρησιμοποιώ το πρώτο πρόσωπο τού πληθυντικού, με όλη την ειλικρίνεια - που δεχόμαστε τον τίτλο τού Γέροντος η προβαλλόμαστε οι ίδιοι ως Γέροντες, χωρίς να έχουμε αυτά τα πνευματικά χαρίσματα· χωρίς να έχουμε, δηλαδή, πραγματική εμπειρία της πνευματικής ζωής. Και γινόμαστε, πολλές φορές, δολοφόνοι των ψυχών. Θα με ρωτήσετε ενδεχομένως: «Δεν υπάρχει κριτήριο; Κατατρομάζεις, πατέρα Γεώργιε, όλους τους πιστούς;» Όχι. Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί Γέροντες, με τη χάρη τού Αγίου Πνεύματος. Μέσα στην ταπείνωση και την αγάπη, που έχουν, είναι ορατή, αισθητή, η Χάρις, την οποία φέρουν. Ποιο είναι, όμως, αν μου επιτρέπετε, το κριτήριο τού γνήσιου Γέροντος; Το κριτήριο είναι το ότι δεν προβάλλει το δικό του θέλημα, αλλά το θέλημα τού Θεού, όπως αυτό εμφανίζεται μέσα στην Αγία Γραφή, στους Πατέρες, στις Συνόδους· στην ενιαία και ζώσα, δηλαδή, παράδοση της Εκκλησίας μας. Γι’ αυτό το λόγο τονίζω και λέω πολλές φορές για τον εαυτό μου ότι δεν είμαι πνευματικός, διότι δεν έχω φτάσει σ' αυτή την κατάσταση τού φωτισμού. Από την άλλη πλευρά, όμως, αφού έχω, με τη χάρη τού Θεού, την ιεροσύνη, οφείλω να γίνομαι πνευματικός σ' αυτούς, που ζητούν την καθοδήγησή μου. Πώς; Διδάσκοντας - γι' αυτό σπούδασα και γ’ αυτό μελετώ - την παράδοση της Εκκλησίας μας. Διότι, όποιος προβάλλει την παράδοση των αγίων μας, ακόμη κι αν δεν έχει φτάσει σε κατάσταση πνευματικού φωτισμού, ατελής ακόμη και ανάξιος αν είναι, δια της Χάριτος τού Θεού γίνεται, κατ' αντανάκλαση και κατά μετοχή, Πνευματικός, επειδή δεν διδάσκει τα δικά του, αλλά τα των αγίων μας, τα της παράδοσής μας. Μη γνήσιος Πνευματικός, είναι αυτός, που ασχολείται με πράγματα, τα οποία προβάλλουν το δικό του αμαρτωλό θέλημα και όχι το θέλημα τού Θεού. [Κλείτου Ιωαννίδη, «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ», Ζ’ έκδοση, σελ 70]. ΤΟ Ε.Π.Π.Ι “ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ” ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΣΑΣ. ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ ΟΣΟΙ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΑΣ ΤΟ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΘΕΤΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ.