Hele woorden

Arno Bohlmeijer

Hoe weet een gedicht nu dat het naar je toe moet komen: wanneer je hart een zwaar hoofd heeft?

Waar vind je discipline om te schrijven?

Nee, die heb ik nodig om te stoppen, voor schoonmaaktaken: het huis, mezelf, het leven.

Of het leven schrijft: ‘Sla een brede straat in, raap woorden op, jezelf, en geef me zin.’

Een straat aan poëzie bracht me naar zee, het leek of ik zelf werd aangespoeld: geen zwembroek of pen, papier, niet recht of los van lijf en leden, maar een stevig en soepel gedicht mens.

Op het strand stond een publiek, ze staarden, schreeuwden en wezen alsof ik doof en dom was, of onleesbaar.

Toch niet omdat een uitstekend deel ontbrak?

Translated by Arno Bohlmeijer

How does a poem know to pave its way to you now: when the heart feels a heavy head?

Where do you find discipline to write? No, I need strictness to stop for jobs, cleaning the house or me and life.

Or life writes: “Turn into a wide street, pick up words and yourself, to feed me.”

A road of poetry took me to the sea; it felt like being washed ashore myself, no swim gear or notebook, no loose or firm limbs and skin, but a supple and sound human verse?

There was a crowd on the beach, gaping, shrieking and pointing at me as if I were deaf and dumb or unreadable!

Please, not because a significant part was missing?