TROUWENS # 12 | juli / augustus 2011
T R O U W E N S
nieuws
TROUWENS... Trouw is de hele maand augustus dicht, maar houdt je tissues nog maar even opgeborgen. Als je het eerste weekend van september Trouw weer binnenstapt, zal je zien dat het wachten meer dan waard is gebleken. Het restaurant zal in augustus grootscheeps worden verbouwd, maar ook de toiletten en de bar worden aangepakt. Houdt onze site, Facebook, Twitter, maar ook het gebouw aan de Wibautstraat de komende tijd goed in de gaten voor alle updates omtrent de verbouwing, eindfeesten in juli en het grote openingsweekend in september. www.trouwamsterdam.nl
NIEUWS & TIPS Buiten programma Trouw in juli In de zomermaanden worden de weekenden zoveel mogelijk buiten doorgebracht. Maar nu de pleuris in het Vondelpark bij elk zonnestraaltje al uitbreekt, je niet meer staand een biertje mag drinken in de binnenstad en de stranden in de zomer op één reusachtig blik sardientjes lijken, wordt er dit jaar in juli naar de Wibautstraat in Amsterdam uitgeweken. Op zondag 10 en zaterdag 16 en 23 juli strijkt de zomer neer op en rond het plein van Trouw. Op het programma een buitenbioscoop, een ruil/mode/muziek/kunstmarkt in samenwerking met de bekende Artmarket en een gigantisch eetfeest wordt de Wibautstraat de zonnestraal van Amsterdam deze zomer. Aangezien er bij Trouw ook net dat ene stukje groen voor de deur ligt, wordt een terrasje pakken je een stuk gemakkelijker gemaakt. Met de zon tot ver na zessen in het vizier, is het in 2011 Zomer aan de Wibaut.
ART MARKET ZA 16/7 EET FEEST ZA 23/7 buiten bios ZO 10/7
12.00 TOT 20.00 UUR TOEGANG GRATIS
15.00 UUR TOT LAAT TOEGANG GRATIS
19.00 UUR TERREIN OPEN 21.30 UUR START FILM | TOEGANG GRATIS
MEDE MOGELIJK GEMAAKT DOOR JAMESON
colofon
“TROUWENS is een magazine dat gemaakt wordt door Trouw, voor de bezoeker van Trouw.” Hoofdredactie: Antje Klaster Eindredactie: Marten Mantel - wijkunnenschrijvengoed.nl Bijdragen: Antje Klaster, Her Jobse, Job Jobse, Jeroen van Rooij, Luc Mastenbroek Fotograaf spread: Pim van Dijk Design: 178 aardige ontwerpers.nl Drukker: Nuance Cover Fotografie: Sophie van der Perre Trouwens sluit voor onbepaalde tijd ook haar deuren. Maar via de site zal je nog op de hoogte blijven van PAF’s avonturen, zal Luc zijn ABC vervolgen en zullen er interviews en recepten en nog meer moois verschijnen.
TROUWENS # 12 | juli / augustus 2011 | Pag 3
column PAF
PAF’s leeftijd is een groot mysterie, maar ze ziet eruit als een 16-jarig punkmeisje dat na het opsteken van haar middelvinger naar de leraar doorgaat met het zelf tatoeëren van haar onderarm. Ze houdt van borsthaar, katten, ruimtereizen en whiskey, en heeft het woord 'cynisch' uitgevonden. Dit alles neemt niet weg dat ze het hart van een babygansje heeft en heel erg haar best doet om Trouw tot een trotse mama te maken.
MIJN NAÏEVE ZOMER Toen de eerste echte zonnestralen in maart mij tegemoet kwamen, riep ik direct dat 2011 de derde Summer of Love ging worden. Geen idee hebbende wat dat inhoudt, aangezien ik tijdens de eerste nog niet eens een halve spermacel was en tijdens de tweede nog een kamer vol paardenposters had hangen en house muziek en ecstasy meer klonken als muziek voor huisvrouwen met hysterische neigingen. Het peace teken is inmiddels een meningloos gebaar dat in 2008 door alle hipster kids weer uit de kast werd getrokken, onze bevindingen over seks vandaag de dag lijken terug te gaan naar de jaren ’50, housemuziek is al 4785 keer opnieuw uitgevonden en ecstasy heeft moeten wijken voor designer drugs die namen van plantenvoedsel met zich meedragen. Dus of ik nou gelijk heb of niet met mijn op niks gebaseerde kreet, lijkt de tijd meer dan rijp voor wat frisse liefde op deze aarde. Waar we deze collectief vandaan moeten gaan halen, lijkt misschien onbegonnen werk. En ondanks dat liefde zich niet laat sturen, mag er ten tijde van de dodelijke komkommers, een droevig kunst & cultuur beleid en alle ellende in het Midden Oosten best een duw in de goede richting gegeven worden. Dus heb ik met mijn normaal zo cynische, maar tijdelijke naïeve instelling geprobeerd de derde Summer of Love leven in te blazen. Op een warme zaterdagmiddag in mei ben ik bloemen gaan plukken in een parkje achter mijn huis om deze vervolgens aan wildvreemde mensen uit te delen. Echter na drie vieze blikken van een stel Oud Zuid kakkers, een knijp in mijn billen van een 80 jarige junk en uitgescholden te worden voor ‘smerige takke hippie’, hield ik het voor gezien.
Toen een aantal weken later toevallig Woodstock op televisie werd uitgezonden, begon ik wat meer van die mysterieuze Summer of Love te begrijpen, zo mogen er alleen hele knappe mensen of muzikanten meedoen aan zo’n zomer, is iedereen die eraan meedoet hoogstens vijf minuten per week nuchter en blijkt wanneer men nuchter is weinig over van enige liefde. Mijn vruchteloze actie die gevolgd werd door deze desillusie, heeft tot gevolg gehad dat ik inmiddels weer mijn oude bekende cynische zelf ben. En nooit meer mijn liefde met wildvreemden zal delen.
De perfecte zomerplaat
LOVE IT METER
Het is een lastige en de meningen zijn er vaak over verdeeld. Wij hebben er in ieder geval een hele duidelijke mening over: Innerplace van Nhar. De zwoelste mannenstem ooit over een diepe electrobeat, met daaraan toegevoegd shakers, trommeltjes en zweefgeluiden. Wij zorgen ervoor dat ‘ie minstens vijf keer per dag aangaat en we op onze bureaus staan te dansen. www.perspectiverecords.com --------------------------------------------------------------------------
Parijs
Het New York van Europa. En sinds Berlijn hét volgens de halve wereld niet meer schijnt te zijn, kunnen we de chagrijnige doch chique geklede Parisiennes wel weer een tijdje handelen, n’est-ce pas? Zorg wel dat je een zak geld meeneemt, want een gemiddeld item van de winkel Colette ligt rond de 500 euro. Ach, een mini-uitvoering van de Eiffeltoren is ook vet. www.colette.fr --------------------------------------------------------------------------
LIPPENSTIFT BIJ MANNEN
Aangezien een nageltje lakken of een zwart lijntje onder de ogen tekenen bij mannen echt niet zo stoer is, gaan we het nu proberen met kersenrode en pimpelpaarse lippen. Wees niet bang man, je hoeft echt geen bloemetjesjurken aan of gladgeschoren benen te hebben om deze look aan te kunnen. www.mac.com
Interview Job Jobse
SETH TR Het is zaterdagochtend tien uur. Ik zit op het dak van William Kouam Djoko, binnen wordt geafterd, en tegenover mij ligt Seth Troxler te zonnebaden. “Zal ik mijn vlucht gewoon missen?”, vraagt hij. “Ik wil hier blijven.” Samen met Shaun Reeves en Ryan Crosson, met wie hij het label Visionquest vormt, liet hij gister in een uitverkochte Trouw zien dat hun populariteit terecht is. Het was poppy, dansbaar én steengoed. Seths ster is rijzende. Hij stond vorig jaar op nummer drie, na Richie en Ricardo, in de gerenommeerde Resident Advisor DJ Poll, en is pas 24. Eigenlijk zou het interview gisteravond al plaatsvinden, maar Seth was laat. Op het vliegveld van Tel Aviv dachten ze dat zijn Traktor-controller een bom was. Goed, terug naar dat dakterras. Ik pak mijn lijstje erbij. Er staat niet veel meer op dan de woorden: Berlijn, Londen, pop en ladies’ man. Laten we beginnen met het sleutelwoord van je set gisteravond: pop. Ik hou ontzettend van popmuziek: jaren tachtig indiepop, K Records, de vroege Rough Trade Records, Young Marble Giants… Popmuziek had in de jaren tachtig een heel andere status dan nu. Vroeger was iets een hit omdat het simpelweg een ijzersterke plaat was. Vandaag de dag zijn nummers populair omdat ze daarvoor gemaakt zijn. Ik hou vooral van pop op de dansvloer. In een scene die jarenlang zo identiteitsloos is geweest is het fijn dat er nu iets is waar je je aan vast kunt houden. Er gebeuren hele mooie dingen. Zeker nu jonge coole mensen, die graag uitgaan, zich ermee gaan bemoeien. Waar ik vandaan kom was je óf gay óf een ontzettende nerd als je van dance hield. En wat ben jij? Je hebt al jaren geen plaat uitgebracht. Ik heb twee jaar geleden een studio crash gehad. De manier waarop ik acht jaar lang muziek maakte was opeens verdwenen. Sindsdien heb ik geen muziek meer gemaakt. Er zijn wat platen waarop ik de vocalen heb ingezongen, en that’s it. Ik denk dat je na een bepaalde tijd gewoon bang bent dat je alles wat je daarvoor hebt gepresteerd verneukt met een kutplaat. Het zou wel grappig zijn om nooit meer iets op te nemen, dan word ik zo’n artiest die in zijn tienerjaren een paar hele toffe platen heeft gemaakt maar daarna nooit meer wat heeft uitgebracht.
Heeft die studiostop ook te maken met je verhuizing naar Berlijn? Zeker. Berlijn zoog al het leven uit me. Maar het kwam ook door het intensieve touren. Produceren is voor mij een heel persoonlijk en emotioneel proces en ik vind dat je daar al je energie in moet stoppen. Ik had gewoon geen tijd om mezelf op die manier te uiten. Als ik dan na een lange periode eindelijk twee dagen thuis was wou ik gewoon op de bank zitten en televisie kijken. Nu ik in Londen zit heb ik sinds lange tijd weer de honger om muziek te maken. Wat is er zo bijzonder aan Londen dan? Alles! Het is het centrum van de wereld. Overal gaat het los; als ik op een donderdag draai staat er tweeduizend man. En iedereen spreekt Engels en is aardig. In Berlijn zijn ze nogal bot. Kom eens langs, zou ik zeggen. Mijn verloofde en ik hebben een fantastisch huis. Verloofd? Er gaan verhalen dat je een ontzettende vrouwenverslinder bent. Ik hou ook ontzettend van vrouwen. Maar twee jaar geleden ontmoette ik een vrouw die anders is. Dit (Seth wijst om zich heen) is niet haar leven. Ze kan best een dag meefeesten, maar ze is geen rave bitch. Ze is een ballerina. Ze volgt een studie tot lerares pilates en is een model van wereldklasse. Ze is het allerliefst. Weet je, toen ik jong was begaf ik me altijd op de
TROUWENS # 12 | juli / augustus 2011 | Pag 5
ROXLER achtergrond. Ik was een beetje dik en een nerd. Dan ben je deaardige jongen en heb je nooit succes met de meiden, want die lopen weg met de rebel. Naarmate je ouder wordt zit je beter in je vel, en word je cool. En nu ben ik gewoon fucking sexy! Ik wil gewoon een goede tijd hebben. Ik hou ervan om me te verkleden, al was dat in Miami [YouTube: Seth Troxler WMC, red.] niet eens het geval. Dat was gewoon wat ik aan had die dag! Die journalist stelde allemaal stomme vragen en ik was een beetje dronken. Toen begon ik gewoon te lullen.
“Ik baal ervan dat mijn imago soms mijn bestaan als DJ overschaduwt.” Ben je uiteindelijk toch gewoon een feestbeest. Nee, het gaat uiteindelijk om de muziek. Natuurlijk is het leuk dat ik zo geliefd ben, maar ik baal ervan dat mijn imago soms mijn bestaan als DJ overschaduwt. Net als in die RA Poll! “We snappen niet precies waarom Seth in de top drie staat, maar waarom ook niet.” Dat vind ik verschrikkelijk. Ze vinden me een leuke gast maar het zegt niks over de muziek. Dat vind ik zo leuk aan ons label, Visionquest. Dat draait juist om de muziek. Het is een dagboek van onze persoonlijke smaak. Het draait niet om ons, het is niet om onszelf te profileren. Het is meer zo van, als je ons tof vindt, luister dan ook eens naar deze muziek.
“Seth?”, wordt ons gesprek abrupt verstoord. “Als je vanavond je gig in Leeds wil halen moeten we nu vertrekken”, melden Ryan en Shaun. Seth kijkt me vragend aan. “Ga maar”, gebaar ik. Iets zegt me dat hij snel weer naar Trouw komt.
TEKST Luc Mastenbroek
DE B IS VAN BERLIJN Voor de tweede keer zal Luc Mastenbroek, de grootste muziekfan pur sang uit het jaar 1990, zijn eigen alfabet toelichten. Over muziek dus. OF IETS DERGELIJKS.
Het is een van de jaloersmakendste statusupdates: Berlijn. Elke week is er wel een vriend die triomfantelijk kan vermelden dat hij Amsterdam een weekend laat voor wat het is. En dan weet je: die ligt zondag later in bed dan ik. Ook offline doet Berlijn het goed. Ik kan me nauwelijks een clubavond herinneren waar niet iemand even over Berlijn begon. Ze zijn er net geweest, ze gaan binnenkort, of ze willen een keer heel graag. Tot je iemand uít Berlijn tegenkomt, die speciaal voor de clubs naar Amsterdam is gekomen. De reactie is altijd even enthousiast: Amsterdam is te gek en ze komen snel nog eens terug. De gesprekken met Nederlanders over Berlijn zijn voorspelbaar. Soms duurt het één zin, soms twee, maar dan, altijd, komt het toverwoord eruit: Berghain. Steffi zette laatst in Trouwens de cliché's nog eens op een rijtje: Berlijn is fantastisch, want daar is de Berghain, en daar zijn veel halfnaakte homo's, dus er is veel vrijheid. Dan is het misschien ook maar beter om uit Amsterdam te vertrekken, als het toch nooit goed genoeg is. En als je begrip van vrijheid niet verder gaat dan een kudde halfnaakte, dansende homo's, dan moet je bij een concert van de Toppers ook wel aan je trekken komen-doorschijnende witte broeken, gouden hoedjes: vrijheid alom! Toch is het ook niet gek dat wij Berlijn zo spannend vinden. Amsterdam lijkt namelijk helemaal niet op Berlijn. In ieder geval niet op het spannende Oosten van de stad. WestBerlijn vertoont wat dat betreft meer gelijkenissen met onze hoofdstad: een zooitje bezienswaardigheden (een hoge toren, wat wassenbeelden, de H&M) en een glorieus verleden: alles perfect voor de rechttoe rechtaan toerist. Wat betreft OostBerlijn gaat de vergelijking met Rotterdam veel beter op: beide platgebombardeerd, en daarna, vooral, getekend door een tijd van culturele stilstand. Het grote verschil is dat in Berlijn de huur meedaalde met de aantrekkelijkheid van de stad. Er was
goedkope leegstand. Clubs en ateliers konden worden gestart. In Rotterdam, Rotterdam-Zuid vooral, laat deze ontwikkeling nog steeds op zich wachten. Juist de jaren van leegte hebben Berlijn gebracht waar het nu is. Stilstand heeft de ruimte gecreëerd waar de muzikanten, fotografen en beeldend kunstenaars uiteindelijk op afkwamen. Vanuit Hamburg en Keulen, maar ook uit de VS en Canada. Daarvoor mocht Berlijn als muziekstad eigenlijk geen naam hebben, al verdient Nina Hagen een eervolle vermelding. Maar verder, eerlijk is eerlijk: bijna alles wat spannend en creatief was kwam uit Keulen. Maar juist dit gebrek trok mensen aan, en maakte Berlijn voor ons zo spannend en vrij. Wij zullen nooit zo worden. Platgebombardeerd zijn we niet en voorlopig timmeren we veel te hard aan onze eigen weg. Gelukkig maar, nog een Berlijn zou onze dood worden.
DE OFFICIËLE TROUWENS DJ QUIZ
2. Wat was de oorspronkelijke dj naam van Jan van Kampen? a. Wip Wap b. Retteketet c. Tik Tak 3. Wie van de volgende artiesten draaide vroeger ook weleens als travestiet? a. Eric de Man b. Melon c. San Proper
4. Nuno dos Santos klinkt niet Nederlands. Klopt, maar waar komt deze woeste Casanova dan wel vandaan? a. Portugal b. Servië c. Mexico 5. Wat was ooit Olaf Boswijk's favoriete kledingstuk? a. De afgetrapte Jezus sandalen van zijn broer b. Een witleren pet met een groene wietplant c. Zijn ID&T t-shirt 6. In wat voor zaak is Joost van Bellen als kleine jongen opgegroeid? a. Een banketbakkerij b. Een haringtent c. Een kapperszaak
Antwoorden DJ Quiz: 1: A – 2: C – 3:B – 4:A – 5: B – 6:C
1. Welke Trouw resident mist keer op keer op keer zijn vliegtuig? a. Boris Werner b. Joris Voorn c. Patrice Bäumel
Programma de Verdieping - juli / augustus 2011 (de culturele benedenruimte van Trouw)
STAD – MEDIA - KUNST Ook De Verdieping zal een maand lang in augustus haar deuren sluiten door de verbouwing van het restaurant. In de ‘rustmaand’ kijken we terug op twee jaar vol vernieuwende culturele programmering en ontwikkelen we nieuwe avonden, die zich richten op een cultuursector die voor ingrijpende veranderingen staat. Een mooi moment om duidelijk te vertellen waar De Verdieping voor staat. De vaste avonden zoals Visible Cities (netwerk/media/stad), Seeing Sounds (muziek/docu), OpenHaard (inspiratie/design) en de drukbezochte nieuwe serie Failed Architecture hebben hun vaste plek in het programma. Ze beginnen allemaal een steeds grotere achterban te krijgen, maar we zien ook steeds weer nieuwe bezoekers aanhaken. Voor hen die nog niet helemaal op de hoogte zijn, hier een korte beschrijving van een aantal avonden door de verschillende initiatiefnemers: Radna Rumping: “Seeing Sounds is ontstaan tijdens gesprekken over muziek en documentaires. Hieruit bleek dat ik écht in een onderwerp kon duiken. Seeing Sounds gaat niet alléén om de muziek zelf, maar ook over het ontstaan ervan door een maatschappelijke gebeurtenis. Muziek die we nu heel normaal vinden – bijvoorbeeld techno - is onder niet normale omstandigheden ontwikkeld. Mijn wens is om in de nieuwe edities een nog breder publiek te betrekken en hierbij een persoonlijke sfeer te behouden. Een samenwerking met bijvoorbeeld ADE zou een mooie kans zijn om terug te kijken op de eerste dagen van de Nederlands house scene.” Michiel van Iersel & Juha van ’t Zelfde (initiatiefnemers De Verdieping): “Als je over de Wibautstraat fietst waan je je in Berlijn. Vanuit De Verdieping kijken we naar 'de lelijkste straat van Amsterdam' en naar de ontwikkeling van de stad en reageren we pro-actief op actuele kwesties en kansen. Met de talkshow Wibaut op Woensdag brengen we bijvoorbeeld verhalen over de straat, markante buurtbewoners en onorthodoxe ideeën voor de verbetering van deze straat samen. Tijdens de lezingenreeks Visible Cities vertellen sprekers uit binnen- en buitenland over de manier waarop smartphones en andere nieuwe, mobiele media (ons beeld van) de stad veranderen. Stel je een app voor waarmee je real-time de bussen door de stad ziet rijden of waarmee je de straatverlichting kan instellen. En we behandelen belangrijke
thema’s als leegstand (Leve De Leegstand!) en tijdelijk ruimtegebruik (debatten i.s.m. Bureau Broedplaatsen). Naast deze terugkerende onderdelen zijn er nog veel meer activiteiten die experimenteren met de stad als podium voor ontmoeting, experiment en innovatie. De komende tijd breiden we het programma uit met excursies in de buurt, een pitch voor jonge architecten en buitenactiviteiten op het plein voor het Trouw-gebouw. Denk met ons mee.” Ons doel is cultuur te blijven programmeren met een opensource karakter, waaraan iedereen iets kan bijdragen. Met de focus op de toekomst van de stad, media en kunst & cultuur. Praat vanaf september weer met ons mee over hoe lege kantoorpanden succesvolle herbestemmingen krijgen, hoe technologie onze perceptie van de stad veranderd en hoe de kunst kan blijven bloeien. Jarl Schulp (programmeur De Verdieping), namens iedereen van De Verdieping.
TROUW ZOMERSTOP
TROUWENS # 12 | juli / augustus 2011 | Pag 9
TEKST Jeroen van Rooij BEELD Ronny Theeuwes
De jonge schrijver Jeroen van Rooij (Geldrop,1979) bracht in 2010 zijn debuutroman De eerste hond in de ruimte uit bij Prometheus, dat deels gebaseerd is op het uitgaansleven van Berlijn. Zijn tweede roman heet Het licht en zal begin 2012 uitkomen. Ook in Het licht spelen dansen en toffe muziek een belangrijke rol, aldus van Rooij zelf. Sommige van de gesprekken uit het hoofdstuk Vlinders vonden plaats in Trouw de rest verzon hij zelf. Trouwens kreeg de primeur van dit hoofdstuk, hierbij een gedeelte ervan.
Christof legde zijn hand op de schouder van Luuk. ‘Steven heeft Superpitcher gezien.’ ‘Wij toch ook? Vorige maand, met Michael Mayer samen.’ ‘Nee, hij heeft hem hier gezien. Daar, die gast.’ ‘Die gast? Dat is gewoon een gast met baardje die sinds donderdag niet geslapen heeft. Als dat Superpitcher is, ben jij The Field.’ ‘I know! Lekker wappie die Steven.’ ‘Iemand heeft vast drugs in zijn Meow-Meow gedaan.’ ‘Vast. De mensen hier zijn niet te vertrouwen.’ Luuk kwam naar Ann toe. ‘Ik heb een meisje leren kennen, maar ik ben haar nu even kwijt.’ ‘Leuk?’ ‘Ja, heel leuk.’ ‘Heb je gescoord?’ Luuk ontkende heftig. ‘Neeneenee! We hebben een bedrijf opgericht.’ ‘Een bedrijf?’ ‘Ja. Cirkels en Spyware heet het. We gaan een vakantiehuis bouwen en een espressoapparaat kopen. En de belasting oplichten.’
Ann trok haar wenkbrauwen op. ‘Oké?’ ‘Ik ben creative director. En zij ook.’ Luuk overdacht zijn woorden. ‘Denk je dat de Kamer van Koophandel op zondag geopend is?’ Steven stootte Christof aan, die net zijn hand op Maaike’s heup legde. ‘Wat?’ ‘Je gelooft het niet, maar ik heb alwéér een Superpitcher gezien.’ ‘Dude, jij ziet altijd Superpitchers, overal.’ ‘Ik weet het. Het is echt freaky. Hij stond naast me te pissen.’ ‘Waar is hij nu?’ ‘Ik weet niet. Daar voor ergens geloof ik. Zie jij hem?’ Terwijl Steven en Christof over de dansvloer tuurden, maakte een jongen met halflang, vettig haar van de gelegenheid gebruik om tegen Maaike aan te gaan dansen. Christof kreeg het in de gaten en zei iets tegen de jongen. Die keek hem verrast aan. Christof zei nog iets, waarna de jongen afdroop. ‘Wat zei je tegen die gast?’ vroeg Steven later. ‘Dat ze een ziekte heeft.’
TROUWENS # 12 | juli / augustus 2011 | Pag 11
Ann was iedereen kwijt, maar dat maakte niet uit. Ze stond in haar eentje op een verhoging in het midden van de dansvloer. Haar handen waren de melodie, haar heupen de bassen, haar voeten de beat. Ze had haar ogen dicht, tot er een lange break kwam, waarin alle lichten omhoog gedraaid werden. Nog steeds volgden Anns handen de melodie, maar nu waren haar ogen open en op haar handen gericht. Ze voelde een tinteling van haar buik naar haar vingertoppen gaan, strekte haar armen en legde haar hoofd in haar nek. Toen ze daarna eindelijk weer voor zich keek, zag ze Lucy staan, aan de andere kant van de zaal, achter de dj op het podium, omgeven door vreemden. En op exact datzelfde moment keek Lucy ook. Ze zwaaide, maar voordat Ann terug kon zwaaien kwam de beat terug, werd iedereen helemaal gek en gingen de lichten weer laag. Ann hoorde zichzelf juichen terwijl ze zich afvroeg of het nu echt Lucy was die ze gezien had. Lucy pakte de hand van Steven. ‘Heb je Superpitcher al gezien vannacht?’ ‘Nee.’ Hij schudde een beetje teleurgesteld met zijn hoofd. Toen klaarde hij op en wees op een lange jongen met een donker baardje: ‘Maar daar staat Ricardo Villalobos! Vet hè.’ Lucy moest op haar tenen staan om Steven op zijn wang te kussen.
Ann voelde een hand op haar dijbeen. Voor haar op de grond stond Lucy, haar arm omhoog gestrekt. Ann pakte haar hand en trok haar op het plateau. Ze omhelsden elkaar en streken door elkaars haren. Weer was er die waanzinnige tinteling. Ann wilde Lucy vertellen wat ze voelde, maar toen ze haar mond opende, schrok ze en sloeg haar hand ervoor. Verwonderd keek ze naar haar buik. ‘Wat is er?’ riep Lucy in haar oor. Ann wees op haar gesloten mond en schudde met haar hoofd van nee. ‘Wat?’ vroeg Lucy nogmaals. Ann haalde haar telefoon uit haar zak en schreef Lucy een sms: ‘Als ik mijn mond opendoe, komen er allemaal vlinders uit gevlogen!’ Lucy las het bericht en wilde iets zeggen, maar moest haar hand voor haar mond slaan. ‘Jezus, ik ook!’ stuurde ze terug. Even stonden Lucy en Ann allebei met een hand voor hun mond naar elkaar te staren. Om hen heen was alles in beweging. Alleen zij stonden stil. Toen pakte Ann de hand van Lucy en legde hem in haar nek. Lucy trok Ann naar zich toe en ze zoenden met open mond, zodat de vlinders ongehinderd van de één in de ander konden stromen, in alle kleuren van de wereld. We stonden met zijn zessen vlak voor de dj te dansen, Christof en Maaike samen, steeds dichter tegen elkaar aan, handen overal, voorhoofden tegen elkaar aan, mond op mond, tong tegen tong. Een jongen stootte Christof aan. ‘Wat moet je, ouwe?’
De jongen maakte een hoofdbeweging naar Maaike. ‘Ik dacht dat zij een ziekte had?’ Christof wijst naar ons, naar Steven en Luuk en Lucy en Ann, naar zichzelf en naar Maaike. ‘Wij hebben het allemaal. Pas maar op!’ Ann ging een beetje verkeerd. Ze zei tegen Maaike dat het net een sprookjesbos was op de dansvloer, overal trollen en reuzen en heksen. ‘En ik zie overal ogen, zonder gezichten, Lucy’s ogen. Overal. Waar is Lucy eigenlijk?’ ‘Ga je wel lekker?’ ‘Ik weet niet. Ik ben een beetje in de war. Al die handen op mijn rug en er zitten beestjes in mijn schoenen die kriebelen.’ ‘Liefie, wat heb je gedaan?’ ‘Geen idee, dat moet je aan Christof vragen.’ ‘Kom, we gaan even wat water drinken. Of wil je een Red Bull?’ Luuk vroeg aan Ann hoe laat het was. ‘Kwart over vier. Hoezo?’ ‘Kut. Ik ben te laat voor de aandeelhoudersvergadering.’ De bar was gesloten, het personeel vulde de koelkasten bij en maakte de biertaps schoon. Er stonden alleen nog grote plastic kannen met ijswater en bekers die iedereen kon vullen en mee kon nemen. Steven nam een volle kan mee en zes bekers. Terug bij ons aangekomen deelde hij de bekers uit en schonk ze vol. De kan hield hij in zijn ene hand, de beker in de andere. Lucy wees op de kan. ‘Die kan!’ ‘Wat?’ ‘Een hele grote kan!’ ‘Ja?’ ‘Nou?’ ‘Ik snap het niet.’ ‘Die kan. Superpitcher!’ Luuk kwam van de wc en vond Ann. Ze zat naast de wc-dames op een stoel. Bij haar voeten zat een jongen in kleermakerszit. ‘Hé meis. Ga je goed?’ ‘Ja hoor, ja, het is hier heel gezellig.’ ‘Wat zit je te doen?’ ‘Een beetje te kletsen met deze gast.’ We hebben het over dieren,’ vulde de jongen aan. ‘Olifantjes,’ zei Ann. ‘Olifantjes en vlinders, olifantjes met hele grote oren, als vleugels – van vlinders. Gekleurde Dombo’s.’ De jongen giechelde. ‘We are elephants, we love giraffes.’ ‘Zal ik haar weer meenemen?’ De jongen haalde zijn schouders op. ‘Als het moet.’ Luuk pakte de hand van Ann. ‘Kom, we gaan een dansje maken. Het is al bijna afgelopen.’ Ann stond op en ging mee. ‘Die groene pilletjes, jongen! Die zijn echt raar.’ De jongen nam plaats op haar stoel. ‘Er zit een fout in de eeuwigheid,’ zei hij tegen niemand in het bijzonder. ‘Het licht heeft de dagen stukgemaakt.’
ARTIKEL Her Jobse
TARTAAR VAN ZOMERPADDESTOELEN Her Jobse was jarenlang kok en eigenaar van restaurant De Gouden Reael en woont nu met Daan, zijn hond en beste vriend, op een boerderij in Frankrijk om een boek over zijn culinaire avonturen te schrijven.
Het lijkt wel of de paddestoelen elke zomer vroeger komen. Eind mei stonden de eerste aardappelbovisten al in het Vondelpark. In mijn herinnering plukten we toen ik een kind was de eerste cantharellen en boleten aan het begin van de herfst, wanneer de bossen vochtig werden en lange slierten bedauwd spinrag onze wangen raakten. Nu vind je ze al aan het begin van de zomer. Net als die keer, ook jaren geleden, dat ik in de heuvels achter ons Franse huis een enorme heksenboleet vond. Een heksenboleet is ondanks zijn naam een van de smakelijkste zomerpaddestoelen. In Nederland komt hij ook veel voor, met name op de Veluwe. Jaar in jaar uit heb ik ze daar met mijn vrouw en kinderen gezocht voor de gasten van ons restaurant. Je zou dus denken dat ik een heksenboleet wel zou herkennen… De hoed van dit exemplaar was zeker wel dertig centimeter breed, grijsbruin, met oranjerode buisjes aan de onderkant. De rood geaderde bolle steel was wel tien centimeter dik. Kortom, typisch een heksenboleet, maar dan veel groter dan ik ze van de Veluwe kende. Ik had hem in plakken gesneden en gegrild op een houtskoolvuurtje. Mijn zoon en dochter hadden er geen hap van genomen, maar mijn vrouw en ik hebben er heerlijk van gegeten. Na een paar uur werden we allebei doodziek. Ik wist mijn dochter nog te vertellen dat ze een dokter moest bellen, maar ze wist niet hoe ze dat aan moest pakken. (In die tijd zaten mijn kinderen nog op de lagere school en spraken ze nauwelijks Frans.) Terwijl mijn vrouw trippend op het toilet zat probeerde ze een telefoonnummer te zoeken, maar ze hield het telefoonboek op zijn kop. De kinderen hebben er toen de buurvrouw maar bij gehaald, en die heeft ons door de brandweer op laten halen om ons naar het ziekenhuis af te voeren. Van die rit in de brandweerauto en ons verblijf in het ziekenhuis heb ik alleen maar onduidelijke beelden. Toen we er aankwamen was het eerste dat we te zien kregen een grote
Boodschappenlijstje voor vier personen: Een pond gemengde zomerpaddestoelen Een sjalotje Dragon en platte peterselie Twee eieren Hazelnootolie Balsamico-azijn Peper en zout
poster met dodelijke paddestoelen. De paddestoel die wij hadden gegeten kon ik nog net aanwijzen. Ik weet nog wel dat ik het nog nooit in mijn leven zo koud heb gehad als die nacht, en dat we de volgende morgen wakker werden in een lichtgroen ziekenhuisschort dat alleen aan de voorkant ons lichaam bedekte. Ik had me helemaal in de slangen van mijn infuus gewikkeld. Onze kleren zaten onder de poep en de kots. En in onze schorten kregen we de volgende morgen een ontbijtje op bed, met croissants en café au lait. Alsof we daar zin in hadden. Mijn kinderen waren die nacht in hun eentje in het grote huis gebleven en hadden doodsangsten uitgestaan. Een van de brandweermannen kwam hen de volgende morgen halen en bracht ze naar het ziekenhuis. Gelukkig hadden ze eraan gedacht om kleren voor ons mee te nemen waarin we mee terug konden rijden. Mijn vrouw heeft er nog weken last van gehad, en heeft nooit meer zelfgeplukte paddestoelen gegeten. En ik moest mijn kinderen beloven mijn paddestoelen voortaan in de winkel te kopen, zodat ik nooit meer een dodelijke satansboleet voor een heksenboleet zou aanzien… Maar goed, koop, bijvoorbeeld bij de paddestoelenkraam op de Noordermarkt, een pond gemengde zomerpaddestoelen (cantharellen, oesterzwammen, boleten). Borstel ze indien nodig even schoon (nooit wassen!). Hak ze fijn. Doe hetzelfde met een sjalotje en een paar takjes van de kruiden. Meng alles door elkaar in een kom, samen met de dooiers van twee eieren en een scheutje hazelnootolie. Breng het op smaak met peper en zout. Gebruik een ring om de tartaar stevig op het bord te drukken. Verwijder de ring en druppel wat van de hazelnootolie, vermengd met een scheutje van de balsamicoazijn, om het tartaartje heen: voor de smaak maar ook voor het spectaculaire effect. Meteen opeten, anders verkleuren de paddestoelen en loopt de vinaigrette door. (Als je geen keukenringen hebt: in mijn restaurant zaagden we ze in alle soorten en maten uit PVC-buizen van de Gamma.) Bon appétit!
TROUWENS # 12 | juli / augustus 2011 | Pag 13
Op 30 mei werd de Youtube hit ‘Feeling Good: Trouw’s Summer Holiday’ gefilmd. Fotografe Sophie van der Perre schoot een ‘behind the scenes’ met als resultaat deze collage.
TEKST Antje Klaster BEELD Ronny Theeuwes
DE POEL VAN OVERVLOED Wanneer ik op een zondagnacht in een Berlijnse club tussen de blote basten van een groep homo’s sta te dansen en er hoogstens twee bekenden -die ik overigens al uren uit het oog verloren ben - in de enorme ruimte aanwezig zijn, word ik opeens overspoeld door het gelukzaligste gevoel dat ik in tijden heb gehad. De set die Nick Höppner neerzet draagt hier zeker aan bij, maar het feit dat ik uren kan dansen zonder dat er iemand op mijn schouder tikt om te praten, een kus komt stelen, of een verhaal over zijn nieuwe productie wil vertellen, heb ik al zo lang niet ervaren dat het voelt alsof ik voor het eerst uitga. Als ik na mijn dansmarathon ook nog door een half Egyptische, half Nederlandse taxichauffeur die ‘Sinterklaas Kapoentje’ voor me zingt bij mijn appartement word afgezet, kan ik mijn geluk niet op. Sinds die nacht wil ik alleen nog maar anoniem het nachtleven in en dansen tot ik mijn benen niet meer voel. Als je om de een of andere reden wekelijks in een club te vinden bent, gebeurt het al snel dat je de tijd hier doorbrengt met het schudden van handen, het begroeten van kennissen en het maken van praatjes. En het schiet ook niet echt op als je ook nog eens werkt in het nachtleven. Want wee je gebeente als je de dansvloer verkiest boven lekker sociaal en gezellig doen. Dus sta je in je vrije tijd te praten over werk, werk, werk en met een beetje geluk krijg je hier en daar een goeie roddel te horen. Naar de muziek luisteren of dansen is er niet meer bij. Hiervoor ben je gedoemd om naar andere steden, het liefste ver over de grens, af te reizen. Eenmaal terug in Nederland sta ik in mijn weekenden weer tussen de bekenden en minder bekenden in de club. Er staan geen halfnaakte mannen meer om me heen, er worden geen Sinterklaasliedjes voor me gezongen door iemand die ik niet eens ken. In plaats hiervan moet ik iedere drie seconden het volgende stukje opvoeren: semi-bekend persoon komt mijn
richting uit, we groeten elkaar met een kus op de wang, er wordt gevraagd hoe het gaat, we antwoorden allebei met “goed”. Volgende. En als ik hier niet mee bezig ben, dan sta ik wel te luisteren naar één of ander lauw verhaal van mensen waarvan ik alleen nog maar weet dat hun naam met een ‘S’ of ‘N’ begint. De trend om zoveel mogelijk mensen te kennen (en dit aan de buitenwereld te laten zien) is van Facebook overgeslagen naar de club. Het lijkt wel alsof men liever zien en gezien wilt worden dan dat men een avondje op de dansvloer wilt doorbrengen. Natuurlijk is kennen en gekend worden een statussymbool dat zo oud is als de weg naar Rome en is Facebook alleen maar de olie op het vuur geweest in deze trend. Maar voorheen was de staande receptie eerder een gegeven bij fashionfeestjes dan dat dit op een housefeest het geval was. Goed, mensen zijn sociale wezens, we zijn niet zoals een poema ons hele leven zo stil mogelijk en altijd alleen. Conversatie maken en nieuwe mensen leren kennen hoort erbij en kan je nog wat opleveren ook, naast die smeuïge roddels natuurlijk. We zijn door sociale netwerken als Facebook gewend geraakt om heel gemakkelijk met vrijwel onbekende mensen te gaan praten, en direct persoonlijke dingen van deze mensen te weten (omdat we dit online al hebben kunnen lezen). Vandaar dat we ieder weekend gemiddeld zo’n twintig nieuwe mensen leren kennen. En als ze je Facebook-vriend nog niet waren, dan worden ze het meteen. Via dit sociale netwerk zul je iedere week weer extra statusupdates te zien krijgen. Kostbare informatie is ver te zoeken, en je nieuwe ‘vrienden’ verdrinken al snel in de poel van overvloed.
TROUWENS # 12 | juli / augustus 2011 | Pag 15
Als ik doordeweeks bij een stel vrienden aan het eten ben, worden de nieuwtjes en sappige verhalen op tafel gegooid. Nieuwtjes en sappige verhalen over mensen die ik niet of nauwelijks ken, maar waar ik toch een mening over dien te hebben, althans, zo voelt het. Als ik naar huis fiets, vraag ik mij af of het mij nou echt iets heeft opgeleverd dat ik nu weet dat Pietje ‘s nachts niet kan slapen omdat ze verslaafd is aan de valium van haar moeder. En als ik thuiskom schiet alles mij in het verkeerde keelgat wanneer ik mijn computer aanzet. Zestien van mijn vrienden zijn getagd in het fotoalbum van een feest, drie vrienden hebben een relatie, meer dan tien hebben dezelfde link gedeeld en de rest is allemaal attending op het volgende hipsterfeest in de rij. Heel fijn dat mijn kostbare hersencellen worden verrijkt met deze zinvolle informatie, bedenk ik me terwijl ik ondertussen een fotoalbum bekijk van iemand die ik nooit eerder heb gezien. Het leven van meer dan duizend internetvrienden bijhouden is onmogelijk en daarbij doodvermoeiend. (Het leven van meer dan honderd eigenlijk ook al.) Het is natuurlijk een godsgeschenk dat we de mogelijkheid hebben om zoveel nieuwe mensen te ontmoeten. Het is net als reizen naar steeds weer nieuwe plekken, in plaats van altijd weer naar dezelfde camping in Zuid-Frankrijk te gaan. Nieuwe mensen kunnen je nieuwe inzichten geven. Als je open en onbevooroordeeld een nieuw contact aangaat, dan kan dit je scherp, vol energie en positief houden. Soms houd je er zelfs een aantal goeie nieuwe vrienden aan over. In de praktijk werkt de informatiestroom echter anders. De Facebook-manier van sociale omgang is inmiddels overgeslagen van het internet naar de wijde wereld. Je krijgt meer te horen over mensen die je net vijf minuten kent (of helemaal niet) dan van je beste vrienden.
Aan het einde van de rit heb je meer aan een goeie vriend dan aan de informatie dat een vage kennis die een weekend in Parijs zit, of maar twee uur heeft geslapen, of zijn Hyvesaccount heeft gewist. Met die vage kennissen wil je niet een maand lang door India reizen terwijl je aan de schijterij bent. En zij staan niet naast je bed met een zak sinaasappels als je nog steeds niet bent opgeknapt van je India-avontuur. En van vage kennissen weet je niet dat ze op vrijdag geen plannen maken omdat ze dan stiekem vroeg willen gaan slapen en helemaal geen zin hebben om herkend te worden in een club.
Voor het volledige juli programma check www.trouwamsterdam.nl (DE HELE MAAND AUGUSTUS IS TROUW GESLOTEN VOOR DE VERBOUWING)