Φωτογραφία Εξώφυλλου - Οπισθόφυλλου Thanasis Anastasiou
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC 2.0)
ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
ΜΕΡΟΣ Β΄
Μνημονίων συναισθήματα Μέρος Β΄ Copyright © Σωκράτης Α. Τσελεγκαρίδης Θεσσαλονίκη | Απρίλιος | 2015 e-mail: sokrates_t@hotmail.com Σελίδα: www.facebook.com/tselesok ISBN: 978-618-81906-2-7
Χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές (CC BY-NC-ND 4.0)
Περιεχόμενα
Πεπρωμένο διάλεξα
2
Ισορροπία
6
Επιβάλλεται
10
Επιστροφές
12
Η αγάπη
14
Ανδρείκελα
16
Στοιχειά ανθρώπινα
18
Φοβάμαι
20
Παντοτινά
22
Τελικά
26
Εγώ
30
Τι γυρεύει
32
Σταυροδρόμι
34
Αφιερωμένο σε όσους καθημερινά αυτοκτονούν προκειμένου να επιβιώσουν
Φωτογραφία από: NASA
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
|1|
Πεπρωμένο διάλεξα
Αστέρια μας πλησιάζανε πολλά και τα αποκλείσαμε στο χρόνο μόνο εμείς καλή μου τα θυμόμασταν φοβόμασταν και ο ουρανός ακόμα να λάμψει δεν μπορεί
τόσο που φτάσαμε κοντά του τί αστέρια να σου δώσω
πώς σε αυτόν τον κόσμο καλή μου να αφεθούμε να βρεθούμε πώς, δυνάμεις αντίρροπες τόσες ορμές, τόσες στιγμές άτυχος θνητός κι εγώ μέσα στους ανθρώπους τί παραπάνω να διεκδικήσουμε
ό,τι κερδήθηκε, ξεχρεώθηκε παραδόθηκε σε χέρια ξένα
πώς λοιπόν να καρτερώ κάτι περισσότερο σε χειρότερο μέλλον με ξυπνάς ξεχνάς προσπάθειες φυγόπονες σε νύχτες ζοφερές που τα αστέρια πετούσαν μας κοιτούσαν και αλλάζαν ουρανούς
|2|
Φωτογραφία από: NASA
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
|3|
πώς ζητάς διάττοντες αστέρες φοβέρες στα λόγια σου κρυφά
ο ουρανός γαλάζιος έμεινε, δίχως χρώμα σαν σε κώμα άυλος και όμως ορατός φανερός, στα μάτια σου καλή μου στο σκοτάδι δεν είχε ούτε λάμψη μικρή ψυχή κατάντησε ανθρώπινη
πάνω από το κουφάρι μου τριγυρνούσε φθονούσε θάλασσες και βουνά
και εμείς τους αφελείς παριστάναμε φτάναμε στης μοναξιάς το έρεβος με μένος ο Ήλιος μάς χτυπούσε ζητούσε να ταξιδεύουμε μαζί κι εσύ καλή μου, ασυντρόφευτη κατάρα.
07/01/11
|4|
Φωτογραφία από: Dominik Klein » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
|5|
Ισορροπία
Είδα ένα πρωί τη ζωή να μού γελάει να με πείθει πως έχω μέλλον λαμπρό μελωδικά ο αέρας να φυσάει και να τραγουδάει σαν μικρό μωρό.
Άκουσα τη θάλασσα να κλαίει δίχως πολλά λόγια να φωνάζει η ελπίδα κύματα να της καίει και εκείνη να σπαράζει.
Γεύτηκα απογοήτευση μεγάλη καθώς ένιωθα υπεύθυνος καθόλου αποτυχία ερχότανε η μια μετά την άλλη σε σχέδια πολλά, ονειροπόλου.
Γεύτηκα των έρωτα που χάθηκε σαν κοριτσάκι, χρόνια βολεμένος πλήρωσα τη μοναξιά που βάλθηκε να δείξει πως είμαι γερασμένος.
|6|
Φωτογραφία από: Dominik Klein » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
|7|
Άκουσα το τώρα δειλά να διαμαρτύρεται διαρκώς να νιώθει κουρασμένο μέσα στο χρόνο να εξεγείρεται κάπου στο πριν και στο μετά κρυμμένο.
Είδα τον Ήλιο να μού γνέφει να φεγγοβολάει από χαρά μια άγνωστη μοίρα να μού πλέκει δύσκολα κατορθώματα πολλά.
Και έτσι έζησα στην ισορροπία κρεμασμένος σε κάποιο δικό μου Γιν και Γιανγκ ταγμένος.
30/01/11
|8|
Φωτογραφία από: Jacques Caffin » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
|9|
Επιβάλλεται
Στα μάτια μου μονάχη απέμεινε στεγνή η ονειροπόλα μοναξιά κατεύθυνση για να ορίζει στη ζωή μου
τι και αν κοντά μου ο πεσιμισμό άνθισε πιο όμορφος και από μπουμπούκι κατακόκκινης τριανταφυλλιάς αν έγινε
τι και αν μακριά μου η συντροφικότητα αυτοκτόνησε κρεμασμένη στο ίδιο της το ψέμα που με λατρεία αγνοούσε κάποτε
από την πορεία μου αδυνατώ να εκτραπώ και να με λυτρώσει η πλανεύτρα λογική του παραμυθιού τη δύναμη δεν έχει
καθώς ποτέ της δεν κατάφερε τα αυτονόητα να πράξει, μα ούτε εγώ ποτέ θέλησα λογική στη συνείδηση να βάλω.
12/02/11
| 10 |
Φωτογραφία από: Diego Dalmaso Martins » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
| 11 |
Επιστροφές
Ακρωτηριασμένες ελπίδες δεν θα ακουμπήσεις λυπάσαι όσο σε φοβούνται και αυτές άλλη μια φορά τον πανδαμάτωρ χρόνο θα αφήσεις να επουλώσει τις μολυσμένες σου πληγές.
Σκοτεινά φώτα σε διαδρόμους θα ακολουθήσεις πριν δεις πως όλες οι πόρτες είναι κλειστές εντελώς απάνθρωπα ξανά και ξανά θα τολμήσεις παραπαίουσες χάρες να διεκδικήσεις πολλές.
Μα ποτέ δεν θα φτάσεις στις επουράνιες κτίσεις φοβάσαι όσο σε λυπούνται και αυτές ακόμη μια φορά με σκυμμένο κεφάλι θα γυρίσεις σε παλιές ιστορίες, απωθημένα του χθες.
08/03/11
| 12 |
Φωτογραφία από: Daniel Go » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC 2.0)
| 13 |
Η αγάπη
Η αγάπη που πάει σαν δεν εκφραστεί τρομακτική πληγή θαμμένη μέσα σου αφήνεις
η αγάπη σού πάει μα δεν ανιστορεί απρόσμενα στυγνή παραπαίουσα ανάγκη κρύβεις
η αγάπη που πάει σαν δεν μεταδοθεί πρόστυχη στιγμή μα τελούμενη ελπίζεις
η αγάπη σού πάει μα δεν καρποφορεί ρομαντική ψυχή μα ξεχασμένη καταλήγεις.
13/03/11
| 14 |
Φωτογραφία από: Send me adrift » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 15 |
Ανδρείκελα
Στη χώρα των νεκρών πληγές με αίματα που γέρικα κοιτάζαν...
Σε κάδους σκουπιδιών ζωούλες αργοπεθαίνανε αξίες και ηθικές στου χρόνου τα σημάδια καρτερικά επώδυνες λυτρώσεις περιμένανε στο διάβα των σκιών ζωές που γίνανε ρημάδια...
Σε έναν κόσμο όπου τα θέλω ωχριούσαν μπροστά στο εφήμερο των πάτων ανδρείκελα με αγωνία αναζητούσαν δυο ψίχουλα στην καταχνιά των πάντων...
Στη χώρα των νεκρών σαν φωτοστέφανα ευτυχισμένοι όσοι πεθάναν...
15/04/11
| 16 |
Φωτογραφία από: Markus Koller » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 17 |
Στοιχειά ανθρώπινα
Οι ανθισμένες Σκιές χαρούμενα μοιρολογούν μια ζωή που δεν τη θες από τα τρία μέτρα συμπαθούν.
Οι φωτοβόλες Σκιές όνειρα και εφιάλτες πυρπολούν καντήλια ματωμένα καις με χαμόγελα που αυτοκτονούν.
Οι οπλισμένες Σκιές την επιβίωση γυρεύουν παζαρεύεις με γυφτιές αίματα που δεν περιμένουν.
Οι θανατωμένες Σκιές από τους ανθρώπους τους χηρεύουν σκιές δίχως σκιές το τέλος αναμένουν.
13/05/11
| 18 |
Φωτογραφία από: id-iom » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC 2.0)
| 19 |
Φοβάμαι
Μου λένε να μείνω μια ζωή στη λάσπη και τα δανεικά εγώ να πληρώσω τα σπασμένα σχέδια να κάνω πλέον ταπεινά και τα πολλά να γίνουν ξεχασμένα
μου λένε να μην μιλώ να μην κοιτώ μια κοιλιά που έγινε μεγάλη τι κι αν η τσέπη μου κλαίει με αναφιλητά για αυτά που φάγανε όλοι οι άλλοι εγώ να μάθω να υπάρχω σαν σκιά
μου λένε να προδώσω της πατρίδας μου την ιστορία και τα κόλπα να εξασκήσω τα καλά αντάξιά τους να συνεχίσω την πορεία και να λατρέψω τα πέτσινα λεφτά
μου λένε να υπάρξω στο μέλλον που έφτιαξαν για μένα μα εγώ φοβάμαι να μιλήσω για όλα τα δήθεν τα στημένα φοβάμαι και να υποχωρήσω
από τα όνειρα που έκανα με κόπο τίποτα πιο λίγο δεν θα ζήσω κι ας μπω εγώ στον πρώτο στόχο...
11/06/11 | 20 |
Φωτογραφία από: Mocks 108 » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
| 21 |
Παντοτινά
Άνθρωποι της φαντασίας τι κι αν βυθιζόμαστε μοιραία στη γραφή περιμένοντας θαύματα στάχτες ετερόφωτες ας γίνουμε κι ευθείς ας καλπάσουμε στο τέλος των αιώνων παγερά αδιαφορώντας για το χθες κατάματα κοιτώντας την αίγλη ενός γνωστού αδιεξόδου ζητώντας μονάχα από τους θεούς την αυτονόητη εύνοια του θανάτου.
Άνθρωποι του σήμερα τι κι αν πατάμε σε νεφελώδεις καπνούς τσιγάρων χιλιορουφηγμένων ούριοι άνεμοι ας γίνουμε
| 22 |
Φωτογραφία από: Mocks 108 » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
| 23 |
κι ευθείς ας φυσήξουμε πάνω από οστά και κόκκαλα σκεπάζοντας με τις διαφανείς φτερούγες μας τους ρυτιδιασμένους καθρέφτες αξιώνοντας μονάχα από τους θνητούς την αδικαιολόγητη συγκατάθεσή τους.
Άνθρωποι καταραμένοι από τους ανθρώπους λευτεριά γυρέψαμε σε ουσίες μυστικές σε λανθασμένους τόπους άνθρωποι μοναχικοί μέσα στους ανθρώπους ξένοι, αυτό γίναμε στα χρόνια τα ορφανά που με μίσος χτυπήσαν την καρδιά μας, άνθρωποι δίχως λογική, ανθρώπινοι μόνο στα όνειρά μας.
27/07/11
| 24 |
Φωτογραφία από: kasiQ kmjw » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 25 |
Τελικά
Ανούσιες μεταμεσονύχτιες συντροφιές βλέφαρα κλειστά από τον πόθο γυρνώντας χρόνους στο ένα χέρι περιμένεις
δηλητήρια, κενές στιγμές για να ποτίσεις ελπίδες κρατάς πεθαμένες για μήνες ζωντανός σε πλάνη χειροποίητη
ήμερα σύννεφα αγναντεύεις θάλασσες πνιγμένες ονειροπολείς ικανοποιώντας ανήθικες ευχές
κουκουλώνεσαι σε αδιέξοδους τάφους λουφάζοντας από ευθύνες δικές σου μυαλό χωρίς μυαλό, επέζησες
| 26 |
Φωτογραφία από: kasiQ kmjw » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 27 |
νωρίς πάθη κι έρωτες αφήνεις ξεχνάς πως παρασύρεσαι όπως με μιας το ποτήρι αδειάζεις
πίσω ξανά, ποτέ μην γυρίσεις ρωτώντας για συνειδήσεις ένοχες σύντομα πως χάνεις θα δεις
τίποτα δεν συγχωρήθηκε, ζωής καμώματα υστερικές φωνές ξύπνησαν τα χαράματα φωτιές που συντρίψανε την αλήθεια
χωρίς βία χωρίς αίμα, μόνο στάχτες ψεύτικοι οι δρόμοι της αγάπης ωραίοι μόνο για παζάρια τελικά
18/08/11
| 28 |
Φωτογραφία από: Hartwig HKD » [πηγή] Creative Commons (CC BY-ND 2.0)
| 29 |
Εγώ
Ξεχασμένος στης μοναξιάς το έλεος κρύφτηκα ποτισμένος με θλίψη και πόθου οργή.
Πεπεισμένος πως τα πάντα μπορούσα με δίχως όνειρα και στόχους να πετύχω.
Περιμένοντας σε εφήμερα θαύματα ο πόνος να πνιγεί.
Και καταστράφηκα, χαμένος για χαμένος στο εγώ μου.
| 30 |
Φωτογραφία από: filin ilia - aliyo.hu » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
| 31 |
Τι γυρεύει
Σε δρόμο σκοτεινό με βήμα τολμηρό της ψυχής ανωμαλία του κορμιού αδυναμία
γοργά τα κατάφερες πίσω σου ό,τι άφησες να μην πάψεις να θυμάσαι έγινες αυτό που φοβάσαι
πόρτες κλειστές ανάσες βαριές σε τσιγάρου πνοή βιασμένη στιγμή
τον δρόμο δεν κοιτάς τα σημάδια αψηφάς πουθενά δεν πηγαίνεις ουρανό πώς γυρεύεις.
Με βήμα τολμηρό μην πάψεις να θυμάσαι σε δρόμο σκοτεινό έγινες ό,τι φοβάσαι.
Πόρτες κλειστές πουθενά δεν μπαίνεις σε ανάσες βαριές ουρανό μην γυρεύεις.
10/10/11 | 32 |
Φωτογραφία από: Shinichi Higashi » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 33 |
Σταυροδρόμι
Κι ήρθε η χαρά, της ευτυχίας η μέρα όπου όλα φώτισαν δειλά μια ανάγκη που καρφώθηκε παλιά στου νεκρού το πήγαινε – έλα. Ποτάμι το αίμα μου κυλούσε στη γέφυρα των μικρών θεών σύννεφα ανοιχτών πληγών η βροχή για μέρες ξενυχτούσε. Κίτρινες πλημμύρες ήρθανε μετά τον Ήλιο κουβάλησαν για στέμμα με ένα άγριο μα θολωμένο βλέμμα καθάρισε με βία τα κόκκινα νερά. Στο σταυροδρόμι των ψυχών η σκέψη μου γυρνούσε όπου η μοίρα μου βουτούσε θελήματα αγγέλων σκοτεινών. Και ξάφνου στις πληγές πάγωσε το αίμα τα απόκρυφα στο φως γινήκαν φανερά κάτω από του Ήλιου τον ζεστό νταλκά η φλέβα έσκισε με μιας το τέρμα.
24/12/11
| 34 |
Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στους δημιουργούς τους, προέρχονται από τον διαδικτυακό τόπο www.flickr.com και αναδημοσιεύονται με άδεια Creative Commons.
Ο Σωκράτης Α. Τσελεγκαρίδης γεννήθηκε το 1989 στη Μυτιλήνη Λέσβου και από το 1996 ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι αριστούχος απόφοιτος του τμήματος Ηλεκτρονικής του ΑΤΕΙΘ και κάτοχος ενός Διπλώματος Ευρεσιτεχνίας. Λατρεύει το διάβασμα, τη μαγειρική, τον προγραμματισμό και τις κατασκευές. Από τα εφηβικά του χρόνια βρήκε καταφύγιο στη λογοτεχνία, ενώ μεγάλο σεβασμό τρέφει προς τον Κώστα Καρυωτάκη. Ελπίζει κάποια μέρα ο κόσμος να αγνοήσει τις ταμπέλες και να δεχτεί τη γυμνή, γνήσια ανθρωπιά στο ακέραιο.
Το πρώτο μέρος της συλλογής «Μνημονίων συναισθήματα» μπορείτε να το βρείτε εδώ.
«Το Μανιφέστο του ... Σχετικού!» κυκλοφορεί στο διαδίκτυο υπό τη μορφή ελεύθερου e-book
...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...