Μ ΙΜΗΣ Α ΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ
«Ακριβώς, αυτή είναι η αντίφαση. Ενώ έκανες απίστευτα ανοίγματα, πέρα από κάθε κομματική στενότητα, πάνω στα νεύρα σου πετάς στους αντάρτες, όπως εκείνη τη μέρα στην Καστανιά: Κατάλαβες Να μη στενοχωρήσουμε τις βενι ελόφατσες. Γέμισε από δαύτους το βουνό. Οι ό ιμοι φίλοι του ΕΑΜ μυρίστηκαν ητό και πλάκωσαν να γλεί ουν εκεί που έφτυναν. Με δαύτους ! έλεγες, Άρη». «Κι εσείς κάθεστε και ακούτε τους αρουραίους της ρουφιανιάς! Αυτό να πεις στον καθηγητή Σβώλο. Αυτούς που σας κουρδί ουν για τον σεκταριστή Άρη, ενώ σε μένα σας θάβουν. Μας πήραν στον λαιμό τους οι συμβιβασμένοι, οι ρεφορμιστές, οι φίλοι των Άγγλων . Σε σας τα φορτώνουν. Εγώ δεν ήτησα τα ρέστα από τον Σβώλο για τον Λίβανο, αλλά από τον Πέτρο Ρούσο και τον Μιλτιάδη Πορφυρογένη, δυο μπαρουτοκαπνισμένους ηγέτες του ΚΚΕ. Δεν τα βαλα μα ί σου για τη Βάρκι α, αλλά με τους παλαίμαχους Γιώργη Σιάντο, Δημήτρη Παρτσαλίδη, Γιάννη έβγο». « ιμοι εαμίτες εμείς Άρη, ξεχνάς ότι το ΕΑΜ άρχισε να παίρνει υπόσταση όταν εγώ πρώτος, βενι ελογενής σοσιαλιστής, συμφώνησα με τον κοινό μας φίλο Λευτέρη Αποστόλου, εκπρόσωπο του ΚΚΕ Διαχώρισα τη θέση μου από τον Θεμιστοκλή Σοφούλη, τον αρχηγό του Κόμματος Φιλελευθέρων, που συνιστούσε αναμονή και αμέσως προχώρησα στην ίδρυση της ΕΛΔ. Το ΚΚΕ ήταν τότε διαλυμένο, διαβρωμένο από τους χαφιεδικούς μηχανισμούς του Μανιαδάκη, μέχρι να επιστρέουν από τις εξορίες σε Κίμωλο, Γαύδο, Φολέγανδρο, 220