2 minute read
Even een dansje: Jade Olieberg
Wat doen acteurs voordat ze het podium opgaan? Hebben ze last van plankenkoorts? Wat zijn hun kleedkamerrituelen? Deze maand: Jade Olieberg.
Ben je nerveus voordat je opgaat?
Advertisement
‘Ja! Ik merk het vooral als ik een voorstelling speel voor mensen uit het vak of bij een première met recensenten in de zaal. Vaak krijg ik al in de middag buikpijn, een droge mond, trillende benen en zit ik hoog in mijn adem. Vreselijk! Mijn grootste angst is een black-out. Na een paar voorstellingen denk ik minder na en komt er ruimte vrij om mezelf meer uit te dagen.’
Wat zijn jouw rituelen?
‘Dat verschilt per voorstelling. Voor Laura H. lees ik elke keer het hele script door om focus te krijgen. Daarna gaan we met zijn allen eten en maak ik een wandeling met mijn tegenspeler Tim (Olivier Somer, red.). Die frisse lucht helpt me om uit mijn hoofd te komen. Dan ga ik douchen en zing ik ondertussen de nummers van mijn zelf samengestelde Laura H.-playlist. Die bestaat uit liedjes uit Laura’s jeugd, Arabische nummers en het dramatische ‘One’ van U2, en helpt me om in de stemming te komen. Ik kleed me aan en doe een speciaal, meisjesachtig geurtje op dat past bij mijn rol. Om mijn lichaam lekker los te maken, ga ik dansen en weer zingen. Ik ga in de coulissen liggen en doe mijn ademhalingsoefeningen om rustig te worden, terwijl het publiek al binnenkomt.’
Welke voorstelling heeft veel indruk op je gemaakt?
‘Ooit zag ik de Vlaamse actrice Fania Sorel in Branden, een boosaardig sprookje over de oorlog. Fascinerend hoe ze transformeerde van een gewone vrouw naar een krachtig oermens die het publiek meenam in haar verhaal en iedereen ontroerde. Ik dacht: dit wil ik ook. Op mijn zestiende speelde ik mijn eerste grote voorstelling:de jongerenversie van het stuk Branden.’
De voorstelling Laura H. is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een kalifaatmeisje dat terugkeerde naar Nederland. Brengt zo’n gevoelig onderwerp extra druk met zich mee?
‘Jazeker. Er zijn veel mensen die denken dat we Laura H. willen ophemelen. Ik vind het interessant dat zij iedereen ontregelt en dat ze zo veel verschillende kanten heeft. Ze is naïef, maar ook manipulatief, je weet nooit precies haar beweegredenen. We houden ons nauw aan de feiten van het boek en vertellen over haar zieke broertje, de mannen met wie ze naar bed gaat en haar reis naar Syrië. De enige toevoeging is hoofd personage Thomas Rueb, ook de schrijver van het boek waarop de voorstelling is gebaseerd. Hij neemt Laura onder de loep én stelt vragen als: waarom willen we haar in het hokje slachtoffer of dader plaatsen? Deze voorstelling is een uitnodiging om niet zwart-wit te denken of weg te kijken als het gaat om de islam en radicalisering. Er zijn meer Laura’s die zich niet gehoord voelen. Hopelijk komen we door hun verhalen te delen dichter bij een oplossing.’
