Column Daan Boom: Vallen

Vallen

IK KEEK NAAR DE MINIWERELD ONDER ME DIE MAAR NIET DICHTERBIJ LEEK TE KOMEN

Voor de opnames van het programma Streetlab, de liefde, waarin ik samen met drie vrienden mensen help in de liefde, zouden er twee meisjes samen uit een vliegtuig springen. Ze gingen letterlijk de sprong in het diepe wagen en elkaar daarna het ja-woord geven. Niet om te trouwen, maar voor verkering. Nadat de meisjes waren gesprongen, gevolgd door mijn goede vrinden Stijn en Tim, opperde Stijn dat ik ook moest. Ik zou het ‘sowieso vet’ vinden, volgens hem.

Dat vond ik wel een goed argument. Bovendien heb ik al vaker van mensen gehoord dat je ‘dit een keer gedaan moet hebben in je leven’. De dood of de gladiolen, dacht ik, en tikte 165 euro af. Wel vroeg ik me opeens af wat mijn horoscoop voor die dag eigenlijk te zeggen had. Waarschijnlijk zoiets als: ‘Een vriend kan je in de problemen brengen.’ Ook herrinnerde ik me de verhalen van mensen die vanwege een onheilspellend onderbuikgevoel op het laatst tóch maar niet in het vliegtuig waren gestapt. Terecht, want dat vliegtuig stortte vervolgens neer. Mijn eigen onderbuik vertelde me op dat moment dat mijn parachute niet zou opengaan. Ik beloofde Stijn dat hij in dat geval mijn bowlingbal mocht hebben. Het soort grapjes waarmee je de goden verzoekt; bovendien heb ik niet eens een bowlingbal.

Ik had me ingesteld op een twee uur durende cursus voordat ik me uit het vliegtuig zou laten vallen. Maar nee. Ik kreeg slechts een tuigje en een paar instructies, en voor ik nog ergens over kon nadenken, zat ik al aan mijn instructeur vast.

Omdat er ook professionele skydivers meegingen, zouden we springen van nog hoger dan ‘normaal’. Van 4 kilometer hoogte, om precies te zijn. Het luik van het vliegtuig ging open, de wind klapte in mijn gezicht. De professionals sprongen een voor een joelend naar buiten, onder het maken van coole gebaren. Daarna schoven mijn instructeur en ik naar de rand. Ik besloot niet omlaag te kijken – en toen lieten we ons vallen.

Daar ging ik dan, met 200 km per uur naar beneden en een professionele skydiver op mijn rug. Ik keek naar de miniwereld onder me die maar niet dichterbij leek te komen. De vrije val duurde eindeloos. Er was geen paniek of zo, integendeel. Ik begon na te denken over het leven. Ik dacht: wat zou ik het ontzettend jammer vinden als de parachute straks niet opent. Het was een mooi moment. Ik voelde hoe fijn ik het leven vind en hoe spijtig het zou zijn als het voortijdig zou stoppen en ik de mensen die ik liefheb niet meer zou zien. Of de börek met spinazie en feta die ik elke ochtend bij bakkerij Lombok haal niet meer zou kunnen eten.

Maar de parachute ging open, we kwamen veilig beneden en de instructeur zei: ‘Gaaf hè’?’ Ik knikte, niet helemaal overtuigd. Ik weet niet of ik dat hele skydiven nou zo gaaf vond. Ik vond het vooral gaaf dat ik even besefte wat de waarde van het leven is.

Daan Boom is programmamaker, muzikant en komiek en woont in Utrecht. Hij is presentator van Streetlab en speelt in de Tante Joke Karaoke Band.