© Ruud Po s
Renate Dorrestein (1954) neemt een unieke positie in binnen de Nederlandse Letteren. Haar romans werden genomineerd voor vele literaire prijzen en ze ontving de Annie Romein-Prijs voor haar gehele oeuvre. Ze schreef zowel het Boekenweekgeschenk Want dit is mijn lichaam als het Boekenweekessay Laat me niet alleen. Dorresteins week is in vijftien talen vertaald.
‘Voor vermaak bent u bij Dorrestein aan het juiste adres.’ Trouw ‘Dorrestein weet precies hoe ze hartverscheurend kan schrijven.’ Het Parool ‘Het schrijfplezier spat ervan af.’ Opzij
Verkoop Rob Sluijter T 06 21 27 44 17 E verkoop@uitgeverijpodium.nl Publiciteit Susanne ter Smitten T 020 421 38 30 E sts@uitgeverijpodium.nl
De lekkerste roman voor deze zomer
Paperback met flappen 13,5 x 20 cm Ca. 256 pagina’s Ca. € 19,95 Omslag Rob Westendorp
NUR 301 ISBN 978 90 5759 801 2 E-book ca. € 9,99 Juni 2016
Renate Dorrestein Zeven soorten honger
W
e hebben een heerlijk zomernieuwtje voor de le zer. Nog maar een jaar geleden sloeg Renate Dorrestein ouderwets toe met de alom geprezen en veelgelezen roman Weerwater, waarin de hele wereld vergaat, behalve Almere. ‘Een moderne apocalyps’ vond de Volkskrant, ‘Spannend en grappig’ (de Telegraaf), ‘Mooi geschreven en spannend’ (Libelle), ‘Zelf lezen. En ervan genieten,’ adviseerde Theo Hakkert (Wegener dagbladen). De laatste roemde ook Dorresteins ‘typerende, vlotte stijl’. Die vinden we als nooit tevoren terug in de roman waarmee ze nu iedereen nog vóór deze zomer verrast. Zeven soorten honger speelt zich af in een exclusief kuuroord aan de Nederlandse kust, waar maatschappelijk geslaagde mannen hun overtollige kilo’s proberen kwijt te raken. In dit statige landhuis worden amper calorieën geserveerd en krijgt het begrip lichaamsbeweging nieuwe dimensies. Voor de gasten staat er veel op het spel: ze mogen pas weg als ze hun streefgewicht hebben bereikt. Wie opgeeft, betaalt een netto jaarinkomen als boete. En díe dreiging blijkt te werken. Toch kampen Nadine en Derek Ravendorp, het echtpaar achter dit succesvolle instituut, met problemen die ze ondanks hun lange, gelukkige huwelijk niet met elkaar kunnen delen. Hoe lang kunnen die geheimen nog verborgen blijven? Wie is die zwerver die door Nadine wordt binnengesmokkeld? Hoe goed is Derek eigenlijk in boekhouden? En vooral: hoe loopt het af met het anorexia-meisje dat door haar vader is meegenomen naar de prestigieuze afslankvilla? Zeven soorten honger biedt voedsel voor de geest zoals alleen Renate Dorrestein het kan opdienen. Een spannende, lichtvoetige en energieke roman over een van haar grote thema’s: eten of gegeten worden. En natuurlijk over de liefde. Ze schreef misschien wel het lekkerste boek voor deze zomer.
Iedereen wil zich gekend weten, zo zit de mens in elkaar.
weet zich te vermannen. Je zou het niet zeggen als je hem
En hier geldt dat eens te meer, omdat men in het Wil-
hier zo ongelukkig in zijn xxxl badjas ziet zitten, maar
liam Banting Instituut als het ware als een drenkeling op
deze Sand is een van de grootste aannemers van Midden-
onbekende kust is gesmeten, ontdaan van alle vertrouwde
Nederland. Langs iedere snelweg kom je de naam van zijn
geneugten en individuele maatpakken.
bedrijf tegen op borden bij nieuwe woonwijken in aan-
Nadine drukt hun nieuwe gast een glas kruidenthee in
bouw. Nadine weet dat ze niet partijdig mag zijn, maar
de hand en vraagt hartelijk: ‘Zo meneer Sand, begint u al
in de grond van haar hart is ze dol op aannemers, con-
een beetje te settelen?’
structeurs, projectontwikkelaars. Op baggeraars en reders
trouwens ook. Mannen die decennia van zakenlunches
‘Ik doe mijn best, mevrouw Ravendorp,’ zegt de man
op sombere toon. Zijn vlezige wangen trillen.
achter de rug hebben, mannen die een dozijn bitterballen
in hun holle kies steken terwijl ze op een bierviltje een
‘De eerste dagen zijn het moeilijkst. Maar we slepen u
er wel doorheen.’
deal van een paar miljoen sluiten.
De heer Sand kijkt naar het glas verveine dat ze hem
heeft gegeven en dat nu op het bergmassief van zijn maag
Harde werkers ook, natuurlijk. Ouderwetse nouveaux
rust. Hij mompelt: ‘Dat ik het zo ver heb laten komen.’
riches, afkomstig uit een lange lijn van plaggenhuttenbe-
Ze merkt dat ze bloost van ongemak. Jarenlang heeft
woners die zich tegen de keer in noest en eerlijk hebben
ze de verontschuldigingen voor onmatigheid en gebrek
opgewerkt tot Breugheliaans geschrans, gezellige dikkerds
aan zelfbeheersing discreet weggewimpeld terwijl ze er
voor wie hun lichaamsgewicht altijd een blijk van wel-
ondertussen soms het hare van dacht. Nu zegt ze met op-
stand was, in plaats van de bron van schaamte die het
rechte compassie: ‘Het kan de beste overkomen. Heus.’
tegenwoordig is. Dik is het nieuwe arm. De jonge rijken
Ze voelt haar eigen schaamte weer opvlammen.
blijven dun.
Hij werpt haar een schuw, dankbaar lachje toe, en ze
Zwaarlijvige, uitgekookte mannen.
• POS-materiaal en leesexemplaren beschikbaar op aanvraag • Instore promotie • Interviews en recensies • Leesclubacties • Online promotiecampagnes