Nawoord SPOEDEISEND SCHR IJVEN
In de late zomer van 2001 begon ik aan de verhalen die uiteindelijk de bundel Ambulance zouden vormen. Op dat moment was het niet mijn bedoeling dat dit een bundel met korte verhalen zou worden. Het was zelfs helemaal niet mijn bedoeling om korte verhalen te schrijven. Ik ben eerlijk gezegd nooit zo’n fan geweest van korte verhalen, omdat ik op school veel te veel tijd heb verspild met ze te analyseren en omdat ik vond dat korte verhalen nóg een nadeel hebben, namelijk dat ze, tja, kort zijn. Ze gebruikten voor mijn gevoel te veel tijd om de spanning op te bouwen, je belangstelling te wekken en als je je dan eindelijk gewonnen gaf en je je begon in te leven in de personages, was het verhaal opeens afgelopen. Net als je het boeiend begon te vinden. Dus wat ik in 2001 in de zomer en het begin van de herfst deed, was gewoon schrijven. Ik woonde destijds in Trondheim, Noorwegen, en ik herinner me dat het een warme zomer was en hoewel het al begin september was, wilde de temperatuur maar niet dalen. Dus kon ik ’s nachts niet slapen en zat ik bij het open raam, in een poging wat frisse lucht in mijn appartement te krijgen, en toen viel me opeens het geluid van de voorbijrijdende ambulances op. Ik weet niet of het door de hitte kwam of dat Trondheimers gewoon enorme brokkenpiloten zijn, maar het was alsof er een hele zwerm ambulances heen en weer reed door de stad om overal patiënten op te pikken, en het geluid van de sirenes was nog maar een paar minuten verdwenen of het kwam alweer terug, steeds uit andere delen van de stad. Het 195