Schets en scheef 1. Eleonore

KRISTOF BERTE

Schets en Scheef

DEEL 1: ELEONORE

Mad Bill Turnbull “Kom naar buiten, Mad Bill. Je kan nergens meer heen!”

William Turnbull grinnikte. Mad Bill. Lang geleden dat hij die bijnaam gehoord had. Hij wist dat zijn verleden hem ooit zou inhalen, maar het verraste hem toch enigszins. Niet in het minst omdat je geen vuistdik Texaans accent verwacht in het noorden van Bolivia. De Marshals deden hun opsporingswerk grondig, het moet gezegd.

Mad Bill. In het Wilde Westen moet je al behoorlijk je best doen om zo’n aanspreektitel te verdienen.

Turnbull was er nooit echt fier op geweest. Maar als je beroepsmatig banken overvalt, loopt er al eens iemand tegen een verdwaalde kogel aan. Af en toe verdwaalden er best veel kogels. Na het bloedbad in Roosevelt County spraken de kranten niet langer over outlaw William H. Turnbull, maar over Mad Bill.

“Wie is er feitelijk gekker?”, vroeg hij aan het meisje dat hem nauwelijks 10 minuten geleden met een mysterieuze glimlach zijn derde tequila had gebracht. Ze deinsde verschrikt terug. Niet moeilijk, die verdomde Marshals hadden haar saloon zonder enige waarschuwing onder vuur genomen. Het kind had bij het eerste salvo een kogel in het been gekregen. Geen erg. Ze was mooi genoeg, de klanten zouden vast niet klagen dat hun dagelijkse portie alcohol voortaan wat trager richting tafel kwam. De overlevende klanten dan toch, want er lagen wel een aantal dode exemplaren over de saloonvloer verspreid.

“Wie is er gekker, chica”, herhaalde Turnbull. “De outlaw die zich door niets laat tegenhouden in zijn zoektocht naar snel fortuin en roem? Of de spoorwegwerker, die de laatste goeie jaren van zijn leven doorbrengt onder een loden zon om de barbarij met de rest van de wereld te verbinden? Met wat geluk promoveert die 10 jaar en een kapotte rug later tot opzichter. Primus inter pares, eikel tussen de eikels.

Dan hebben de mensen nog liever een outlaw.”

Het meisje schudde niet-begrijpend het hoofd. “Ik heb het geprobeerd, weet je?”, vervolgde Turnbull onverstoorbaar zijn verhaal. “Voor Eleonore. Voor haar heb ik het geprobeerd. Maar met een bijnaam als Mad Bill, heeft het geweld de vervelende neiging om je altijd en overal in te halen.”

Turnbull hoestte. Een dun straaltje bloed sijpelde naar beneden uit een gat in zijn gestreepte ondervest.

Hij overwoog even om het latina-barmeisje als levend schild te gebruiken en zijn weg naar de vrijheid te schieten. Een idee dat hij snel liet varen. De kogel was dwars door zijn onderbuik gegaan. Als de bloeding hem niet stopte, dan gangreen wel. En ach, wat had die meid hem ooit misdaan?

“Je tijd zit er op, Turnbull”. De stem met het Texaanse accent klonk niet alsof hij zichzelf nog zou herhalen.

“Dat kan je wel zeggen”, mompelde Mad Bill, terwijl hij met enige moeite recht ging staan. Hij gespte zijn kogelriem los, en stapte richting de stukgeschoten klapdeuren van het saloon. Zijn Smith & Wesson lag zwaar in de hand.

“Voor Eleonore!” rochelde Mad Bill Turnbull, en hij stormde schietend naar buiten.

2

m a d bill t u rnb u ll

3

4

m a d bill t u rnb u ll

m a d bill t u rnb u ll

5

6

m a d bill t u rnb u ll

m a d bill t u rnb u ll

7

8

m a d bill t u rnb u ll

CSI Zarlardinge Ridder Carolus van Sint-Idesbald stapte vastberaden over de zompige weiden nabij het kasteel van Zarlardinge. De rit erheen was zwaar geweest, maar uiteindelijk was de ridder in nog geen drie weken op de plaats delict aangekomen. Zonder verder uitstel stelde hij zich voor aan de lokale functionaris ter plaatse.

“Ridder Carolus, federale recherche. Ik ben hier om deze moord te onderzoeken”.

“Een moord, edele heer?”

Van Sint-Idesbald wees naar het onthoofde lijk dat aan hun voeten lag. “Dit kunnen we toch overduidelijk een moord noemen, beste ridder. Of gelooft u dat het hier om een geval van spontane zelfonthoofding gaat? Wat is uw naam, beste man?”

“Ik ben geen man, heer. Mijn naam is ridder Eleonore”, antwoordde de jonkvrouw. “En deze onthoofde soldenier is gewoon een slachtoffer van de laatste veldslag om Zarlardinge”. Een vrouwelijke ridder was eerder uitzonderlijk, maar ridder Carolus begreep dat tekenaars van beeldverhalen de voorkeur geven aan knappe riddervrouwen boven de bonkige karakterkop van de gemiddelde middeleeuwer.

Ridder Carolus barstte in bulderlachen uit. “Een véldslag? Daar is absoluut geen wetenschappelijke basis voor, ridder Eleonore. Ten eerste is dit hier helemaal geen veld te noemen. Eerder een akker, of met een beetje verbeelding een kouter. En stel, ik zeg wel stél, dat hier alsnog een akker- of kouterslag heeft plaatsgevonden, zouden er toch meer sporen moeten aangetroffen zijn.”

“U komt ongeveer tweeënhalve week te laat, heer. Ondertussen hebben wij al het merendeel van de lijken opgeruimd. Maar u kan vast nog wel enkele gesneuvelde soldaten terugvinden” “Bij Sint-Joris! Hebben ze weer zitten knoeien met de plaats van het misdrijf? Je kan ook niets overlaten aan de lokale politie. En wat die andere slachtoffers betreft, ridder Eleonore: correlatie is geen causaliteit.

Het is niet omdat hier nog andere lijken in het rond slingeren, dat dit per se eenzelfde oorzaak heeft.”

Ridder Carolus van Sint-Idesbald legde zijn arm rond de duidelijk verwarde Eleonore. “Ik zal je mijn theorie uitleggen, mooie riddervrouwe. Van op deze plaats heb je een prachtig zicht op de omwallingen van het slot van Zarlardinge, niet? En is Zarlardinge niet een uiterst aangename stad om te vertoeven?”

“Zeker heer, Zarlardinge is een gegeerd leengebied, vandaar ook de vele veldsl…”

“Welaan,” onderbrak Carolus, “dan lijkt het me wel duidelijk: een ridder of edelman was zodanig opgetogen om Zarlardinge te mogen aanschouwen, dat hij van puur plezier zijn zwaard bovenhaalde om ermee in het rond te zwaaien. Deze onfortuinlijke soldenier was gewoon op de verkeerde plaats op het verkeerde moment.”

Ridder Carolus van Sint-Idesbald was erg opgezet met de snelle afhandeling van deze zaak. Zodanig zelfs dat hij ridder Eleonore enkele drinkkannen lauw bier trakteerde in de fijnste kroegen van de stad.

“Het klopt”, dacht Van Sint-Idesbald, “Zarlardinge is écht een uiterst aangename stad. Een ridder zou al voor minder zijn zwaard eens in het rond zwaaien”

9

10

c si z a rl a rdin g e

c si z a rl a rdin g e

11

Jimmy ‘Mad Bill” Hostens

Wouter ‘Quaestor’ Van Ghysegem

Joey ‘Zwartbaard’ Potargent ‘Heer ridder’ David Felizarda Real

Maikel ‘Fury’ Verkoelen

Tim ‘Quercus Tibo’ Bolssens

Stripauteur Kristof Berte schotelt zes getalenteerde striptekenaars, zes originele verhalen voor. Hun interpretaties, schetsen, storyboards en illustraties vormen samen dit unieke artbook.

BESTEL HET ALBUM BIJ www.syndikaat.nl