Ultra Żurnal №2 by Ultra Żurnal

nowy niezależny żurnal

2 2011

Czerwiec

Subiektywny przegląd kolekcji polskiego tygodnia mody w Łodzi oraz Ania Kuczyńska Joanna Bojańczyk / subkultury: gitowcy i hipisi / twarz, której nie byłO / felietony sesje: Fahrenheit 464 / uniwersum diuny / Święci od igły / czterdzieśći stopni w cieniu łUkasz, jestem twoją szmatą

‡ ‡

ULTRA ŻURNAL

W tym numerze

‡ ‡

Ultras: Ultra: Fahrenheit 464 Twarz, której nie było Kolekcja: uniwersum diuny Ania Kuczyńska, Joanna Bojańczyk Święci od igły Ikony Obyczaj gitowcy, hipisi felietony Subiektywnie o tygodniu mody radar: Kaśka Maniak, Beata Wilczek, Berenika Czarnota Pantonownik diy ultrawłos szorty na tapecie Game over

06 14 20 30 40 48 56 58 62 72 88 122 128 130 136 144 150

��

Redaktor Naczelna Ewa Kosz ewa.kosz@ultrazurnal.pl

Dział Urody: Anna Adamowicz anna.adamowicz@ultrazurnal.pl

Zastępca Redaktor Naczelnej Bozia Prus bozia.prus@ultrazurnal.pl

Korekta: Magdalena Niedźwiecka

Dyrektor Artystyczny Krzysiek Kosz krzysztof.kosz@ultrazurnal.pl Sekretarze Redakcji Anna Dudek anna.dudek@ultrazurnal.pl Magdalena Niedźwiecka magdalena.niedzwiecka@ultrazurnal.pl

№2 / czerwiec 2011

Asystent redakcji: Mateusz Bzówka Współpracownicy: Agata Herbut, Agata Pilip, Aleksandra Lampart, Anna Gacek, Anka Grzywacz, Anna Halarewicz, Bartek Rytkowski, Beata Wilczek, Bunio, Ela, Harel, Jagna Jaworowska, Joanna Mroczkowska, Joanna Obuchowicz – Beckwith, Judyta Grodzicka, Kaśka Maniak, Konrad Dobrzyński, Magdalena Pankiewicz, Marta Ludwiszewska, Michał Szulc, Paula Dźwigała, Sonia Mielnikiewicz, Tomek Dubiel, Tymek Kubik

‡ Redakcja ‡

ekipa numeru Łukasz Ziętek

Bartek Rytkowski

Autor sesji okładkowej. Kto Łukasza Ziętka nie zna, ten musiał gdzieś widzieć jego zdjęcia. Zmonopolizował ostatnio większość magazynów modowych i realizuje wiele kampanii reklamowych - w tym ostatnią dla marki Cropp. Portfolio Łukasza Ziętka znajdziecie na www.lukaszzietek.com

Można go uwielbiać, można go nienawidzić. Jedno jest pewne - wywołuje emocje. Nie przebiera w słowach i jest szczery do bólu. Wytrwały - ma zamiar rządzić światem mody. I jesteśmy o tym przekonani - dopnie swego.

Jacek Piątek

Bozia Prus

Autor sesji „Święci od igły”. Jacek to jeden z naszych ulubionych fotografów - wspaniale się z nim pracuje. Ciepły i dowcipny. Potrafi nas przekonać do wszystkiego nawet, żeby wejść do zimnej wody i leżeć w niej pół godziny. Więcej prac Jacka znajdziecie na www.jacekpiatek.com

Tajemnicza zastępczyni naczelnej. Jest uosobieniem chaosu kontrolowanego i niepokorności pokornej. Nałogowo gromadzi piękne sesje na półce z książkami i dysku komputera a ładne nadruki na koszulkach i sukienkach. Nic więcej nie powie, bo za dużo, to niezdrowo.

Agata Pilip

Paula Dźwigała

Z zawodu architekt, w niedalekiej przyszłości retail designer. Prywatnie początkująca surferka i urban nomad. Obecnie stacjonuje w Rotterdamie. Fascynuje ją złożoność relacji między społecznymi zjawiskami a kreatywnymi dziedzinami. Z resztą, wiele zjawisk ją fascynuje, za wiele rzeczy się zabiera, a efekty gromadzi na agatapilip.com.

Od niedawna szczęśliwa rezydentka dzielnicy Mokotów. Make-upistka, która pomaluje nawet słonia, w nocy na szczycie Kilimanjaro. Maluje głównie do pokazów mody. Prowadzi także warszawską mejkapownię Poppy Shop. Zbiera klasyczne komiksy, lecz rzadko je czytuje. Miłośniczka dobrej muzyki, uzależniona od mody, chociaż się do tego nigdy nie przyznaje.

Jagna Jaworowska Dziennikarka modowa i autorka bloga o modzie Banana Blox. Miłośniczka ubrań od polskich projektantów i kolekcjonerka ozdób do włosów. Największe marzenie: przekonać Polaków, że moda to ważna część kultury.

Joanna Mroczkowska Dziennikarstwo studiuje już 6 lat. Niewytłumaczalnie fascynuje ją wiele dziwnych rzeczy. Czasem produkuje sesje zdjęciowe. O modzie pisze do polskich, portugalskich, holenderskich i nowozelandzkich tytułów. Ostatnio jogging to jej drugie imię. Zajmuje się promocją warszawskiego duetu BOHOBOCO.

Magdalena Niedźwiecka Faszystka ortograficzna, szafiarka i samozwańcza modowa wyrocznia. Kiedyś dziennikarka „starej” Radiostacji, dzisiaj pracuje w jednej z warszawskich agencji PR. Zbiera buty. W Ultra pisze oraz poprawia to, co napisali inni. A niebawem będzie miała jeszcze więcej obowiązków - trzymamy kciuki!

Joanna ObuchowiczBeckwith niegdyś: nauczyciel akademicki (psychologia zachowań społecznych), choreograf, copywriter, poetka; dziś: mama Jaśka, tłumacz, studentka FIT NYU (projektowanie ubioru), promotorka modowego recyklingu (LAexpress sklep & blog), maniakalna kolekcjonerka niepraktycznych elementów odzieżowych pobożnie życząca sobie kariery stylisty. Obecnie w NYC.

ULTRA ŻURNAL

‡ Spis tresci ‡

OD naczelnej

Nie będę pisać o tym, jak ciężko pracowaliśmy nad tym numerem. Nie będę pisać żadnych głodnych kawałków - wszystko znajdziecie w środku - to namacalny dowód naszej pracy. Napiszę o ultra kolektywie. Bo nasza redakcja to właśnie kolektyw. Każdy z nas ma swoją pracę – Ultra jest naszą zajawką, którą realizujemy w wolnym czasie. Nasi redaktorzy to ludzie reklamy, PR, dziennikarze modowi i polityczni, studenci, mamy… Co nas łączy? To, że się nam chce, że razem trzymamy się już dość długo, że lubimy się, że razem imprezujemy, że się czasem kłócimy… Myślę o nas, jak o jednej, wielkiej rodzinie. I uwielbiam tę moją rodzinę. Chcę też podziękować ludziom, którzy w nas wierzą, bezinteresownie pomagają i wspierają dobrym słowem. Dziękuję Łukaszowi i Jackowi za nasze wspólne sesje. Dziękuję projektantom, że weszli z nami do basenu. Dziękuję Michałowi i Berenice za wsparcie Ultry podczas tygodnia mody w Łodzi. Dziękuję całej ekipie ultrasów – jak się żurnalić, to tylko z Wami.

Ewa Kosz Redaktor naczelna

№2 / czerwiec 2011

‡ ULTRA! ‡

fahrenheit 464

zdjęcia: Łukasz zięteK / shootme stylizacja: sara łątkowska, ewa kosz makijaż: zosia krasuska / d’vision art włosy: emil zed modelka: magda jasek / freemodels

ULTRA ŻURNAL

‡ ULTRA! ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ ULTRA! ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ ULTRA! ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ ULTRA! ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ ULTRA! ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ ULTRA! ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ ULTRA! ‡ w sesji użyto ubrań: mmc Studio Design michała szulca zuo corp. mozcau by justin Sesja wykonana w studiu konstruktorska 2

№2 / czerwiec 2011

‡ ULTRA! ‡

Twarz, której nie było tekst: agata pilip

W roli głównej marzenia, jakim jest sprzedawana nam dziś moda, powiniśmy być w stanie obsadzić samych siebie, tak jak na wakacjach wsadzamy głowę w drewniane monidło, by w sekundę stać się kapitanem statku lub średniowiecznym rycerzem. W miejscu twarzy postaci wymalowanych na drewnianej płycie monidła zieją puste, wycięte dziury. Czy zatem modelom prezentującym kolekcje potrzebna jest jeszcze twarz? Niektórzy z nas pamiętają teledysk Too Funky Georga Michaela,

delek-celebrytek jak Twiggy czy Donyale Luna, manekiny również

inni, by go sobie przypomnieć, muszą puścić w ruch wyszukiwarkę

się zmieniły, uzyskując ich rysy i charakterystyczne pozy. Wraz z na-

YouTube lub Vimeo. Jednak większość, nawet mało związana z modą,

dejściem lat 90. pojawiła się moda na hiperrealistyczne manekiny –

będzie w stanie nazwać przynajmniej połowe występujących w nim

Rolls-Roycem wśród nich były wtedy lalki londyńskiej firmy Adel

kobiet z imienia i nazwiska. Czy byłoby tak samo, gdyby nakręcono

Rootstein, która do pracy nad nimi zatrudniała profesjonalnych fry-

sequel z udziałem dzisiejszej śmietanki wybiegów? „W latach 90 cho-

zjerów i makijażystów.

dziło o modelki, dziś chodzi o to, kto siedzi w pierwszym rzędzie na pokazie” - jak twierdzi Carlo Rivetti, projektant mody i były właści-

Dekadę później, wraz z nadejściem mody na minimalizm, formy ma-

ciel C.P. Company oraz Stone Island. Dziś to konsument rozdaje karty,

nekinów również zaczęły się upraszczać. Szwajcarska firma Schlap-

nie ważne czy jest nim fashion blogger, charyzmatyczny trendsetter

pi wypuściła na rynek manekina o owalnej głowie, z dwoma liniami

czy znany z bycia znanym celebryta. A dzisiejsza modelka powinna

symbolizującymi nos i usta, który wkrótce stal się hitem. Także Yves

być transparentna, neutralna i pozostawać w tle.

Saint Laurent upodobał sobie beztwarzowe manekiny, lakierowane na czarno lub złoto. Dom mody Lanvin również konsekwentnie

Manekin traci twarz

używa charakterystycznych, zaprojektowanych specjalnie dla nich manekinów o bardzo abstrakcyjnej twarzy. Umiłowanie takiej este-

W kwestii prezentacji mody, na co dzień częściej niż z modelkami

tyki podziela wielu współczesnych projektantów, nie wspominając

mamy do czynienia z wystawowymi manekinami. Pamiętacie ma-

o beztwarzowych manekinach używanych w większości filii H&M

nekiny ze wczesnych lat 90.? Te trochę przerażające kukły z płowym

i innych sieciówek. Skąd ta tendencja?

włosiem, smagłą cerą i starannie namalowanym detalem twarzy? Dzisiejsze manekiny mają zdecydowanie bardziej abstrakcyjne formy,

George Gottl, partner w amsterdamskim biurze projektowym Uxus

i nierzadko ich twarz jest zredukowana do minimum. Jaki jest tego

Design pracującym z takimi klientami, jak Levi Strauss, H&M czy

powód? „Należy tworzyć manekiny, które oddają ducha czasu” – twier-

Oilily twierdzi, że główną przyczyną wspomnianej tendencji jest glo-

dzi ich nowojorski projektant Ralph Pucci. I rzeczywiście, maneki-

balizacja i prędkość, z jaką zmieniają się dzisiejsze trendy. Używając

ny wystawowe zaskakująco trafnie oddają społeczne zmiany, nastroje

takiego samego, abstrakcyjnego typu manekinów we wszystkich fi-

i trendy. W latach 60. XX w., wraz z pojawieniem się pierwszych mo-

liach na świecie, brand nie musi wymieniać ich ciągle na te z bardziej

ULTRA ŻURNAL

Zdjęcia: Maison Martin Margiela

‡ ULTRA! ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ ULTRA! ‡

aktualną fryzurą bądź makijażem. Jednocześnie abstrakcyjne ma-

zentowana rzecz jako jego własną, a nienależącą do kogoś innego czy

nekiny, bez wyraźnych etnicznych cech czy koloru skóry, są w stanie

noszoną przez inna osobę.”

„sprzedać” produkt równie dobrze we wszystkich miejscach na świecie. Wszystkie te argumenty są zrozumiale i trudno się z nimi nie zgo„Mamy tendencję do identyfikowania się z ludźmi, którzy wyglądają

dzić. Co by było jednak, gdyby, oprócz manekinów, twarzy pozbawić

jak my. Jeśli chcemy dotrzeć do szerszej publiczności, zdefiniowana

żywych modeli? Okazuje się, ze ten proces już się rozpoczął.

twarz manekina może stanowić problem. Sposobem na jego uniknięcie jest uproszczenie manekina, uczynienie go podobnym raczej do

Maison Martin Who?

rzeźby niż konkretnej osoby” - twierdzi Mikael Abbhagen ze szwedzkiego biura A-B-D Design, będącego m.in. autorem aranżacji filii

Postać świata mody najbardziej znana z ukrywania wszelkich twarzy,

H&M w Osace. Petra Jenning z londyńskiego biura projektowego Sy-

a szczególnie swojej własnej, to bez wątpienia belgijski projektant

barite, mającego w swoim portfolio takich klientów jak Stefanel, Fat

Martin Margiela. Invisible man świata mody konsekwentnie unika

Face czy Alberta Ferretti, dodaje: „Wiele marek nie dostrzega jeszcze

fotografowania się, udzielania wywiadów twarzą w twarz, nigdy nie

możliwości, jakie daje manekin jako narzędzie brandingowe, pozwa-

pojawia się na swoich pokazach, w efekcie czego nieraz poddawane

lające odróżnić się od konkurencji i trafić do danej grupy odbiorców.

było pod wątpliwość nawet samo istnienie Margieli jako osoby z krwi

Wielu naszych klientów, jako część całego brandingowego pakietu,

i kości. Co jest powodem tego enigmatycznego zachowania? Głównie

dostaje również zaprojektowanego przez na specjalnie dla nich ma-

to, ze intencją Margieli nigdy nie było osiągnięcie sławy jako indywi-

nekina. Manekiny, które projektujemy, są najczęściej beztwarzowe

dualny projektant. Jego dom mody Maison Martin Margiela to w zasa-

– to pozwala skupić uwagę klienta na produkcie. Depersonifikacja

dzie kolektyw projektantów, a sam Margiela odszedł od niego w 2008

manekina powoduje, ze klientowi łatwiej jest wyobrazić sobie pre-

roku po dwudziestu latach działalności by, jak wieść niesie, skupić się na malarstwie. Mimo to charakter marki pozostał niezmieniony, co nie

ULTRA ŻURNAL

‡ ULTRA! ‡ dziwi, biorąc pod uwagę fakt, ze sam Margiela zwykł mówić o swoim

bookach, gdzie oczy modeli zamazane są czarnym flamastrem - tłu-

kolektywie: Jesteście bardziej Martin Margiela niż ja.

maczy członek tajemniczego kolektywu. Ta estetyka widoczna jest nie tylko w sposobie prezentacji kolekcji, lecz również w niektórych

Od samego początku istnienia marki, a wiec od 1988 roku, kreatywny

projektach – wystarczy wspomnieć model okularów przeciwsłonecz-

wkład całego zespołu projektowego jako homogenicznego, beztwarzo-

nych Incognito, które wyglądają ni mniej ni więcej jak czarny pasek

wego organizmu manifestowany jest w jasny sposób: nazwa Martin

używany do zakrywania oczu przestępcom i ich ofiarom w kronikach

Margiela nie pojawia się nawet na metkach ubrań – są one albo puste,

kryminalnych.

albo oznaczone numerami. Główną rolę ma odgrywać projektowana moda a nie nazwisko projektanta. Sposób prezentowania kolekcji

Ostatnio dom mody poszedł o krok dalej. Na pokazie kolekcji wiosna/

również powinien stawiać ubrania w centrum uwagi, w czym pomoc-

lato 2009, połączonym z dwudziestym jubileuszem istnienia domu

ne jest, zdaniem Maison Martin Margiela, pozbawienie modeli twarzy

mody, twarze modelek owinięto czymś w rodzaju pończochy, co dało

i wszelkich indywidualnych cech:

dość szokujący efekt. Ta sama estetyka kontynuowana była na pokazie jesien/zima 2009 i promocyjnych zdjęciach tej kolekcji. Czy fak-

Chcemy, by ludzie reagowali na nasze projekty przez pryzmat swoje-

tycznie zabieg ten sprawia, że moda wychodzi na pierwszy plan, czy

go własnego gustu i osobistego stylu, a nie kierowali się wrażeniem,

może raczej fakt zdegradowania żywych modeli do chodzących po wy-

jakie wywiera na nich obraz projektanta lub grupy twórców wypromo-

biegu beztwarzowych manekinów odstrasza i szokuje? O to należało-

wany przez media. Nie czujemy potrzeby posiadania fizycznej postaci,

by zapytać już sama publiczność – odpowiada na to pytanie kolektyw.

jak aktorzy czy piosenkarze, by wyrażać naszą twórczość. Ta filozofia wyraża się też w sposobie, w jaki prezentujemy nasze kolekcje. Osoby

Do twarzy bez twarzy

prezentujące nasze projekty maja zawsze jakiś element zakrywająOd kilku lat tradycja ukrywania twarzy modeli jest kultywowana

uwagi od prezentowanego produktu – woalkę, długą grzywkę, maskę,

nie tylko przez Maison Martin Margiela. Zimowe wydanie magazynu

okulary słoneczne itp. Tę samą praktykę stosujemy w naszych look-

VMAN z 2008 roku poświęcono designowi wysokiej jakości i ręcznemu

Zdjęcia: Maison Martin Margiela

cy twarz, tak, aby ich osobowość i indywidualne cechy nie odciągały

№2 / czerwiec 2011

‡ ULTRA! ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ ULTRA! ‡ rzemiosłu, stojącemu w opozycji do masowej produkcji we współczesnej

Konsekwentna, wysokiej jakości identyfikacja wizualna od początku

modzie. Sesja „One in a Million” autorstwa fotografa Richarda Bur-

była ambicją projektantów, jednak ich zasoby finansowe były mocno

bridge prezentuje arcydzieła z najwyższej modowej półki. Aby skupić

ograniczone. W kampanii reklamowej jesień/zima 2009 Je Suis Belle

uwagę na misternie wykonanych częściach garderoby, twarz modela

zdecydowało się na rozwiązanie, które pozwoliło zredukować koszty

Dustina Amrine została całkowicie ukryta w cieniu. W 13. wydaniu

poprzez rezygnacje z makijażysty, stylisty włosów i rozpoznawalnych

brytyjskiego .Cent Magazine z 2009 roku (The Spaces In Between

modeli – postacie prezentujące produkt maja na zdjęciach zakryte

Issue, gościnnie zredagowane przez grupę greyworld), w celu wyeks-

twarze. Musieliśmy znaleźć rozwiązanie, które kosztowałoby niewie-

ponowania fotografowanych przez Manuela Vason butów, prezentują-

le a dałoby w rezultacie wysokiej jakości zdjęcia. Rozwiązaniem było

ca je modelka została cała, łącznie z głową, owinięta w przylegający do

zakrycie modelom twarzy, użycie abstrakcyjnych graficznych elemen-

ciała kokon w kolorze skory, co upodabniło ją do nagiego manekina.

tów, i przez to nadanie obrazom dziwacznej i surrealistycznej atmosfery, co w krotce stało się naszym znakiem firmowym – mówi Tibi Kiss.

Pozbawione twarzy modelki pojawiają się także w lookbooku młodych designerów z Je Suis Belle. Tibor Kiss i Dalma Dévényi poznali

Kim jest ta dziewczyna?

się w 2005 roku, studiując modę w Budapeszcie. Od pierwszego spotkania byli pewni, ze ich wspólnym celem i marzeniem jest projekto-

Dziwaczne, trochę straszne, trochę surrealistyczne – takie są pozba-

wanie pod własnym szyldem. Ich ambicją było wykreowanie marki

wione twarzy modelki. A czasem – przede wszystkim tajemnicze. W

o spójnej i konsekwentnej wizji, brandu, który spełniałby międzyna-

kampanii jesień/zima 2010/2011 włoskiej marki Patrizia Pepe twarze

rodowe standardy, jak wypuszczanie na rynek cosezonowej kolekcji,

modelek zasłonięto trzymanymi przez nie przedmiotami, umieszcza-

co w tamtym czasie było czymś nowym i niesamowicie świeżym na

jąc obok adnotację: Who is Patrizia? (Kim jest Patrizia?) No właśnie,

węgierskim rynku. Wraz ze zleceniem, które młodzi projektanci do-

kim? Patrizia Bambi, założycielka marki, nieczęsto udziela wywia-

stali od lokalnego wielomarkowego sklepu Retrock Deluxe, narodzi-

dów i wiadomo o niej niewiele. Markę Patrizia Pepe założyła wspólnie

ło się Je Suis Belle.

z mężem w 1993 roku. A kim jest Patrizia Pepe? Intrygująca kampania wiedzie nas prosto tam, gdzie jej autorzy chcieli nas zawieść – na stronę internetowa marki i do jej butików. U wspomnianego Je Suis Belle przyczyna ukrywania twarzy modelej była prozaiczna – ograniczony budżet. Zupełnie inaczej było w przypadku kampanii reklamowej Valentino dla kolekcji wiosna/lato 2008. Do kampanii zatrudniono modelki z górnej półki, jak Amber Valetta, Anja Rubik, Raquel Zimmerman czy Shalom Harlow, lecz na zdjęciach nikt nie byłby w stanie ich rozpoznać, ponieważ ich twarze zasłonięte są przez włosy lub akcesoria. Co jest powodem użycia takiej estetyki? Czy Valentino, tak jak sieciówki używające beztwarzowych manekinów, chce nadać swojej modzie bardziej demokratyczny charakter, traktując modelki jako nośnik dla ubrań, które każdy może nosić, a nie jako gwiazdy, którym jego ubrania pozwalają jaśniej błyszczeć? Nagość zaczyna się od twarzy W filmie Walka o Ogień z 1981 roku plemię neandertalczyków w poszukiwaniu ognia natyka się na bardziej zaawansowane plemię gatun-

Zdjęcia: (c)Manuel Vason/Cent Magazine; Je Suis Belle-(c)Ma¦ürton Perlaki

ku homo sapiens, które potrafi go rozpalać. Prymitywniejsze plemię, by ochronić się przed zimnem, ubrane jest w grube warstwy futra. Zaawansowane plemię, umiejące pokonać zimno za pomocą ognia, jest nagie, lecz ukrywa twarze pod maskami lub grubą warstwą farby. Reżyser Jean-Jacques Annaud tłumaczy: Maska lub pomalowana twarz spełnia u tego plemienia podwójną funkcję: po pierwsze identyfikującą członków plemienia, po drugie ochronną, ochraniającą przed byciem rozszyfrowanym, przejrzanym na wylot. Bo jeśli unikasz okazywania uczuć, to po to, by się przed czymś uchronić. Na twarzy i w mimice widać nasze uczucia, nawet te, które staramy się stłumić, a patrząc komuś w twarz, jesteśmy w stanie odczytać nawet to, co nie zostało powiedziane. Osoba zasłaniająca twarz jest tajemnicza, ale także przerażająca, wzbudzająca brak zaufania i konsternację, a przede wszystkim traci ona swój ludzki element. Czy beztwarzowe modelki, zmienione w chodzące po wybiegu manekiny, naprawdę pozwalają nam skupić się bardziej na produkcie, czy może wzbudzają w nas negatywne odczucia co do prezentowanej mody? A może przede wszystkim intrygują? Z pewnością dehumanizacja modelek, będąca wynikiem pozbawienia ich twarzy, rodzi pytanie: jak daleko jeszcze się ona posunie?

№2 / czerwiec 2011

‡ KOLEKCJA ‡

Uniwersum „Dune”

ZDJęcia: jacek kołodziejski / shootme Stylizacja i Scenografia: Elwira Rutkowska Asystentka Stylistki i Scenografia: Karolina Romuk - Wodoracka Makijaż, włosy: Agnieszka hodowana Tekst: bozia Prus

Kolekcja „Dune” Martyny Czerwińskiej to uniwersum. To nie tylko świetnie uszyte ubrania, ale też opowieść o kobiecie, dla której zostały zaprojektowane. Opowieść stworzona i zilustrowana przez Martynę Czerwińską, fotografa Jacka Kołodziejskiego, reżyserkę Anię, stylistkę Elwirę Rutkowską i wiele innych osób, które zaangażowały się w powstanie świata diuny. 20

ULTRA ŻURNAL

‡ KOLEKCJA ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ KOLEKCJA ‡ „Dune” to kolekcja skierowana do silnej kobiety, stanowczej, ma-

ledyskowy. Nie zależało nam na szybkich ujęciach i dynamicznym

jącej pewność swojego ciała i swojej kobiecości. Pierwsze ubrania,

montażu a wręcz przeciwnie, na celebracji kadrów.”

które powstały w ramach kolekcji, nawiązywały do zbroi i legendarnej Joanny D’Arc. Taką wizję kobiety - bohaterki Martyna Czerwińska przedstawiła Jackowi Kołodziejskiemu i Elwirze Rutkowskiej, którzy jako pierwsi obejrzeli kolekcję. Praca nad uniwersum „Dune” rozpoczęła się od poszukiwania inspiracji do stworzenia sesji i filmu.

Całość, która składa się na Uniwersum „Dune” powstała w wyniku współpracy zgranego teamu i „spotkania osób, które potrafią się ze sobą zsynchronizować, skomunikować, w rezultacie czego powstaje bardzo fajny projekt. Wiesz, tutaj nie było żadnej sytuacji spornej, czy konfliktowej, wszystko rozwiązywaliśmy rozmawiając. To

Punktem wyjścia do pracy nad kreacją „Dune” była kolekcja stwo-

była dla nas fajna praca, każdy z nas dał cząstkę siebie, tego co po-

rzona przez Martynę i „Diuna” Franka Herberta. „Projekt inspiro-

trafi najlepiej.” - opowiada Elwira. I to widać w efekcie końcowym.

wany jest filmem i książką, ale w sposób otwarty, nie dosłowny. To raczej zabawa formą, niż daleko posunięta interpretacja” - podkreśla w rozmowie Jacek Kołodziejski. Film przenosi nas na industrialną pustynię, wypełnioną migotliwym, rozedrganym światłem, oddają-

Martyna Czerwińska o swojej kolekcji

cym klimat solarny. Sama pustynia ma również wymiar symboliczny. „Po pierwsze nawiązuje do „Diuny”, po drugie jest przestrzenią neutralną, umowną, nie zdefiniowaną jednoznacznie, w której bohaterka określa własną przestrzeń i buduje jaskinię, schronienie” - opo-

Dlaczego postanowiłaś zaprojektować kolekcję pod własnym nazwiskiem?

wiada Jacek. „Proces budowy ma podkreślać osobowość bohaterki,

Martyna: „Dune” odbiega od tego co robię pod szyldem Mysikrólika.

jej siłę” - dodaje Ania Łoskiewicz (reżyserka filmu). Scenografia jest

Ta kolekcja bardziej obrazuje moje podejście do mody, niekoniecznie

monumentalna, utrzymana w spójnej kolorystyce, która nie przytła-

takie casualowe. Są to projekty kobiece, które można nosić wieczo-

cza kolekcji. Pomysłodawczynią scenografii jest Elwira Rutkowska,

rowo, na większe wyjścia czy gale, ale również na co dzień.

która nadzorowała pracę nad całością. „Za materiały posłużyły nam

Co Cię inspirowało, kiedy rozpoczęłaś pracę nad kolekcją?

styropian, kartony, folie, różne papiery, które gromadziliśmy jeżdżąc po centrach handlowych i budowlanych. Efekt końcowy jest wyni-

W swoim systemie pracy nie szukam inspiracji do tworzenia kolek-

kiem naszej wspólnej pracy, którą często wykonywaliśmy w nocy.”

cji, nie przeglądam blogów, magazynów, tylko zaczynam pracować.

Bohaterka filmu promującego „Dune” jest silną kobietą. Sama prze-

z nich próbki. Taką próbką był pokrowiec na komputer, który zaczę-

nosi ogromne bryły, żeby zaadoptować otoczenie do swoich potrzeb. „Każda rzecz w filmie przeobraża się w jakiś sposób. Obserwujemy subtelne przejście włosów, którego autorką jest Agnieszka Hodowana. W pierwszych scenach bohaterka ma rozpuszczone, powiewające włosy, później obserwujemy ją w kurtce a jej włosy są lekko zmierzwione. Na samym końcu uczesana jest w mocny kok. Zmieniają się

Najczęściej wykorzystuję materiały, które mam w pracowni i robię łam pikować we wzory. Później uszyłam kamizelkę, którą również wyszyłam we wzory i stwierdziłam: wow, ta kamizelka jest naprawdę fajna, więc pociągnęłam ten temat dalej, rozszerzając całość o inne tkaniny, sztywniejsze, a także bardziej delikatne, jak np. bawełna z jedwabiem. Chciałam połączyć mocne elementy z delikatnymi.

stylizacje i oświetlenie twarzy” - opowiada Martyna. Końcowe ujęcia

A tytuł kolekcji?

przedstawiają bohaterkę „Dune” jako mocną, zdecydowaną kobie-

„Dune” pojawiła się dopiero później, kiedy stworzyłam kilka rzeczy,

tę, świadomą siebie i swoich możliwości, stojącą dumnie w środku schronienia, które własnoręcznie wybudowała. W rolę bohaterki sesji i filmu wcieliła się modelka Maja Salamon. „Maja jest kosmiczna, jakby pozaziemska w sensie urody, oryginalności, charakteru. Kiedy stanęła przed obiektywem, nie musiała się zmieniać, wpisała się w to co chcieliśmy osiągnąć” - opowiada Jacek. Maja prezentuje ubrania wybrane przez Elwirę. „Wybrałam najbardziej

które mocno przypominały skafandry z Diuny. Kiedy tworzysz kolekcję, dedykujesz ją konkretnej kobiecie? Dla kogo zaprojektowałaś „Dune”? Kiedy uszyłam pierwszą rzecz, skojarzyła mi się ze zbroją. Dlatego zaczęłam tworzyć z myślą o silnej kobiecie, już nie mysikrólikowej, codziennej i rozbieganej, tylko pewnej siebie, swojej kobiecości

charakterystyczne projekty z kolekcji Martyny i dobrałam do nich

i swojego ciała.

buty. Nie chcieliśmy żadnych dodatków, kolekcja Martyny jest sama

Wzory pikowań tworzysz sama?

w sobie bardzo charakterystyczna a scenografia na tyle rozbudowana, że poszczególne elementy dopełniają się, tworząc spójną całość.” Film jest dopełnieniem uniwersum „Dune”, sposobem by inaczej zaprezentować kolekcję. „Tworzenie filmów, które promują kolekcję staje się coraz bardziej popularne.” - komentuje Jacek - „Coraz częściej zajmują się tym fotografowie, którzy je kręcą i reżyserują.”

Pikuję z głowy, nie opracowuję wzorów wcześniej, tylko kroję formę kurtki czy sukienki i kiedy siadam przy maszynie, to po pierwszej linii mam cały wzór. Po wdrożeniu kolekcji do sprzedaży wzory pikowań będą powtarzalne, czy unikatowe?

Film stworzony na potrzeby „Dune” pokazuje kolekcję jako całość,

Na razie wszystko robię sama i dotychczas każde pikowanie jest

a także jej detale - poszczególne ubrania, ich wykończenie, to jak

inne. Natomiast jeśli uda mi się wdrożyć kolekcję do produkcji, to

układają się na modelce i zachowują w ruchu. Obrazuje typ kobiety,

opracuję formy.

która zainspirowała Martynę, i dla której Martyna uszyła kolekcję. „Kadry celebrują światło, postać bohaterki, całość w kadrze. Można powiedzieć, że jest to domeną fotografów” - komentuje Jacek. Ania podkreśla, „że od strony wizualnej film nie wpisuje się w nurt te-

ULTRA ŻURNAL

‡ KOLEKCJA ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ KOLEKCJA ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ KOLEKCJA ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ KOLEKCJA ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ KOLEKCJA ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ KOLEKCJA ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ KOLEKCJA ‡ w sesji użyto ubrań z najnowszej kolekcji martyny czerwińskiej Sesja wykonana w soho factory

№2 / czerwiec 2011

‡ WYWIAD ‡ Piszą o Tobie. A jak piszą, to piszą dobrze. Była wzmianka we

ANIA KUCZYŃSKA

włoskim Vogue’u, piszą też włoskie blogerki. Że udało ci się stworzyć wyrazistą, ascetyczną markę mimo tego, że jesteś spoza klasycznych stolic mody. Takie bycie outsiderką to dla Ciebie atut? Myślę, że tak. Studiowałam i we Włoszech, i we Francji. Oba te miejsca są dla mnie bardzo ważne. Z jednej strony mam bazę tradycji

rozmawiały: Anna Dudek i Ewa Kosz zdjęcia: Karol Grygoruk

szkół, w których studiowałam (akademia Koefia i Esmod w Paryżu), a drugiej - żyłam tam i chłonęłam atmosferę obu niezwykłych miast. Zawsze jednak miałam marzenie, żeby wrócić do Warszawy i to tutaj założyć markę. Powtarzam zawsze, że jestem z Europy Wschodniej, ale bez kompleksu Europy Wschodniej. Nie jestem z pokolenia, które przeżyło najcięższy okres komunizmu, moje doświadczenie związane z tymi czasami jest raczej estetyczne. Ale nie mam problemu z tym, że jestem z Warszawy, przeciwnie - czuję się bardzo związana z tym miastem. Dla mnie to plus, nie minus. Większość moich inspiracji - choć są przemieszane - jest związana z tym miejscem. Podobnie jak kolory. Kefir, pierogi, polskie blokowisko? To by było zbytnie uproszczenie, ale faktycznie jedna z moich kolekcji - Public Intimacy - była inspirowana dzieciństwem. Szara z elementami seledynu i różu, bo to kolory, które kojarzą mi się z drażetkami, jakie pamiętam z dzieciństwa. „Once we were kids” też nie była kolekcją w kolorach tęczy - raczej w kolorze szmaty. Nie używam turkusu czy fuksji, jak chociażby Versace, bo jestem z innej tradycji, także geograficznie. I myślę, że to plus, a nie minus. Nie Versace, ale gdybyś miała się określić geograficznie, to bardziej Paryż, czy bardziej Rzym? Włosi podkreślają doskonałe kroje twoich ubrań, Francuzi z kolei mówią o delikatności linii. Dla mnie dyskusja, co jest stolicą mody, jest wirtualna, bo każde miejsce skupia wokół siebie zupełnie inną modę, dyktowaną charakterem

Projektuje modę. Rzadko bywa na salonach. Bo nie chce. Nie lubi. Nie ma czasu, bo - jak sama mówi -pracuje 18 godzin dziennie. Nie prowokuje, bo to nie jej bajka. W jej bajce jest za to książę jedwab, jego wysokość dobry krój i miłościwie nam panująca elegancja. Z Anią Kuczyńską spotykamy się w jej butiku na Mokotowskiej – akurat w Walentynki. Biało za oknem, biało w butiku. Ania, oczywiście, ubrana na czarno. Przy mocnej, czarnej kawie opowiada nam, dlaczego nie chciałaby, żeby Kasia Cichopek nosiła jej ciuchy, czemu krytyka jest pozytywna i gdzie sukienki szyła sobie jej mama. 30

tych miejsc. Ja bym się nie wpisała w żadne z tych miejsc do końca, bo dzięki temu, że studiowałam w obu szkołach, byłam w stanie nauczyć się czegoś i od jednych, i od drugich. Włosi są bardzo emocjonalni, kreatywni, dużą wagę przykładają do prezentowania kolekcji. Francuzi są bardziej stonowani. Te dwa rodzaje mody są zupełnie nieporównywalne. Ja zaś z obu tradycji czerpię to, co mi się podoba. Roberto Cavalli we Włoszech jest uzasadniony, ale tutaj już nie. Trudno mi się przypisać do jednej konkretnej rzeczy, jestem bardziej nakierowana w stronę swojego własnego, wewnętrznego świata. Nie staram się świadomie wpisywać w żadne trendy. Bo szufladki są be? Wszyscy szufladkujemy i etykietkujemy. Zawsze ktoś się z czymś kojarzy. Od tego się nie da uciec. Nie wiem do końca, jak są odbierane moje kolekcje, tzn. wiem, jak reaguje pewna grupa osób, ale nie wiem, jak są odbierane w szerszym sensie. Jesteś jedyną polską projektantką, którą kojarzyła Carolina Herrera (córka)… Miło mi. Wróćmy do etykietek. Wiadomo, z jaką modą kojarzy się Londyn, wiadomo, z jaką Mediolan. A Warszawa? Jest homogeniczna? Nie, absolutnie. Myślę, że Warszawa to trochę drugi Berlin. Może dlatego, ze leżą blisko siebie. Podobny klimat, podobna architektura. War-

ULTRA ŻURNAL

‡ WYWIAD ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ WYWIAD ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ WYWIAD ‡ szawa idzie w tym kierunku, którym wcześniej podążył Berlin, ale

jedną rzecz, która jest super niż 10, które są średniej jakości, skopio-

mam nadzieję, że nie stanie się jego kalką. Z jednej strony bardzo mi

wane z innych wzorów.

się Berlin podoba, ale jest dla mnie za bardzo metroseksualny. Wszy-

Patrzę na Ciebie i widzę, że nie masz na sobie ciuchów z sieciów-

scy jesteśmy cool i off, ale w sumie wyglądamy tak samo. W Warsza-

ki. Patrzę - i widzę czerń.

wie ludzie przywiązują do tego większą wagę, to nawet trochę nasza

Ubieram się właściwie tylko na czarno, bo uwielbiam ten kolor. Chyba

cecha narodowa - każdy musi mieć swoje zdanie. I ludzie wyrażają

Paryż mnie tak ukierunkował, bo to miasto - jeśli chodzi o kolory -

to także poprzez swój wygląd. Myślę, że to bardziej autentyczne niż

jest bardzo czarne. A ponieważ spędziłam tam dużo czasu, przyzwy-

to, co dzieje się w tej chwili w Berlinie. Ta autentyczność Warsza-

czaiłam się do czerni. Dobrze się w niej czuję, nie do końca lubię inne

wy ma i dobre, i złe cechy. Warszawa ciągle jest świeża, wiele rzeczy

kolory, chyba że w lecie. To żaden symbol czy manifest, po prostu

jest tu nowych, a Berlin czy Londyn - tam dzieje się tyle, że właści-

lubię ten kolor.

wie wszystko staje się kanonem. Warszawa ciągle jest chaotyczna -

Dwa lata temu powiedziałaś w wywiadzie, że „gdy człowiek wkłada

masz młodych, modnych ludzi, którzy znają się z dresiarzami, i znają

czarny, odcina się od otoczenia, informuje, że między nim a świa-

imiona okolicznych pijaczków na rogu, bo dają im drobne na wino. I

tem jest bariera”.

wszystko to jakoś razem funkcjonuje.

Tak, bo to kolor ochronny. Mocno miejski - jeśli się wychodzi w czar-

„Myślę, że Warszawa to trochę drugi Berlin. Może dlatego, ze leżą blisko siebie. Podobny klimat, podobna architektura. Warszawa idzie w tym kierunku, którym wcześniej podążył Berlin, ale mam nadzieję, że nie stanie się jego kalką.” Mówisz, że w Warszawie wszystko jest jeszcze świeże, ale z dru-

nym stroju, jest się wpisanym w miasto. Zawsze elegancki, odpo-

giej strony trudno uznać, że polska moda dopiero się zaczęła. Bo

wiedni na każdą okazję. W moim przypadku to osobisty wybór, ale

była i Grażyna Hase, i Barbara Hoff, i Moda Polska.

w swoich kolekcjach proponuję też inne kolory. Ostatnio np. bardzo

Ja zostałam projektantką dlatego, że jako dziecko chodziłam na pokazy

polubiłam granatowy. Granat to nowa czerń. Lubię kolory w dodat-

Mody Polskiej z mamą. Pamiętam wspaniałą oprawę - na wybiegu

kach, np. kolorowe chusty. To zależy też od temperamentu, bo nie-

Bogna Sworowska, Małgorzata Niemen. Moja mama szyła sobie su-

którzy ludzie dobrze się czują w kolorach, inni – nie. Dla niektórych

kienki u pań, które pracowały w Modzie Polskiej w dziale tworzenia

czerń jest za mocna. To indywidualne, dlatego w każdej kolekcji pro-

modeli. To mnie bardzo ukierunkowało. Były ciekawe inicjatywy, ale

ponuję różne warianty kolorystyczne.

wtłoczone w ramy rzeczywistości, która często była przygnębiająca.

Kobiety lubią czerń?

Oczywiście można z tego czerpać, zamiast potępiać w czambuł. Myślę,

Myślę, że w Polsce jeszcze nie do końca. Jeszcze nie wyrośliśmy z ko-

że kiedyś zachowywano większy szacunek dla – chociażby - dobrego

lorów, które ja nazywam enerdowskimi - dziwne brązy, fiolety, bordo,

designu. Teraz każdy, kto zrobił pół rzeczy, uważa się za projektanta.

które nawet bywają bardzo modne, ale są noszone nieświadomie. Ko-

Idziemy w stronę szajsu?

biety lubią bordo, które ja uważam za totalnie nietwarzowe. To, że

Może nie szajsu, ale totalnego spauperyzowania wszystkiego. W stronę

brunetka dobrze wygląda w bordo, to mit, bo nigdy nie widziałam

globalizacji i masowości, która za tym idzie. We Włoszech giną ma-

brunetki, która dobrze wyglądałaby w tym kolorze. Nosząc jakiś kolor

nufaktury - to efekt globalizacji, bo droższe jest naprawienie czegoś,

świadomie, wysyłamy sygnały otoczeniu, to na pewno. Więc jeśli jest

niż kupienie kolejnej torby, która kosztuje 50 centów. To niby natu-

to robione świadomie, to ciekawe. Ale nie zawsze te wybory są słuszne.

ralna kolej rzeczy, ale nie jestem przekonana, czy to jest do końca

Czyli Polki muszą się jeszcze trochę pouczyć?

fajne i słuszne, bo jednak jakość wynika z rzemiosła.

To zależy od kobiety. Mam styczność z dużą liczbą kobiet, więc jak

Z nadmiaru rodzi się przeciwieństwo tego, czego jest za dużo,

się mnie pyta o to, jaki jest target Ani Kuczyńskiej, to właściwie

więc paradoksalnie jako przeciwwaga dla taniości i bylejakości

nie wiem, co odpowiedzieć - bo przychodzą i dwudziestolatki, i 60-

powstają takie miejsca, jak twoje atelier.

letnie kobiety. Ich cechą wspólną jest to, że lubią się ubierać. To ko-

Tak, powstaje opozycja. Z jednej strony jest masówka, która jest

biety, które nie mają zakodowanego swojego wizerunku i dobrze się

dobra - bo H&M jest dobrą rzeczą, fajną, proponuje i promuje modę,

czują w moich rzeczach. Nie popadałabym w uogólnienia, że Polki

która jest ok. Często wtórną, ale myślę, że w przypadku sieciówki to

muszą się jeszcze uczyć. Polki są przede wszystkim bardzo ładne na

drugorzędne.

tle Europy, więc nietrudno im wyglądać dobrze, chociaż wiadomo,

Zdarza ci się kupować w H&M?

że na ulicy jest wciąż mało osób, które można zauważyć. Myślę, że

Bardzo rzadko, bo jeśli mnie coś interesuje z mody, z ciuchów, to na-

powinny się nauczyć więcej odwagi i dostrzegania w sobie ładnych

prawdę muszę tego bardzo chcieć. Etap 15 koszulek i kolejnej pary

cech, zamiast pielęgnować kompleksy.

legginsów mam za sobą, jestem coraz bardziej selektywna. Wolę mieć

Powiedziałaś kiedyś, że twoje rzeczy są skromne, że są postrzegane jako nieseksowne.

№2 / czerwiec 2011

‡ WYWIAD ‡

To jest coś, z czym ciągle walczę. Ubrania, które robię, owszem - są

odpowiedzią na to, co się dzieje w społeczeństwie. Poprzez strój

skromne, proste, ascetyczne. Ale w tych ubraniach jest bardzo dużo

wyrażamy swoje poglądy polityczne, pokazujemy, czy jesteśmy bun-

konstrukcji i np. jak robię spodnie, to one są tak skrojone, że się

townikami, czy nie. Moda jest barometrem naszych czasów - poka-

w nich po prostu dobrze wygląda. Więc moje ubrania są kobiece - bo

zuje, co dla nas ważne.

kobiecy jest jedwab, podobnie jak dobry krój. Jeśli ktoś nie szuka

To dobrze, że na okładkach pism pojawia się Marc Jacobs prze-

wyzywającej kobiecości, to będzie się w nich dobrze czuł. Kobieta

brany za kobietę, a na wybiegach mężczyźni udają kobiety?

nie musi mieć sukienki z dekoltem, żeby wyglądać seksownie i ko-

Nie można zapomnieć, że moda bywa prowokacją. Na takiej samej za-

bieco. Walczę z tym, co kryje się pod stereotypowym pojęciem „sek-

sadzie Maldoror zatrudnia Jolę Rutowicz, żeby otworzyła jego pokaz,

sowność” , bo myślę, że może być ono bardzo różnie interpretowana.

chociaż nie sądzę, żeby ona była dla niego ikoną mody czy ikoną cze-

A jak się do tego mają trendy? Chodzi mi zwłaszcza o dążenie do

gokolwiek. Zrobił to, żeby przyciągnąć uwagę. Można, oczywiście,

unifikacji, także płciowej. Androginizm jest stylowy?

dyskutować, czy to jest fajne, czy nie.

To się zaczęło od tego, że kiedyś, dawno temu, kobiety zaczęły nosić

Dla ciebie jest fajne, czy nie?

spodnie, co na dłuższą metę zmienia sposób chodzenia, zachowania,

To jest zabawa konwencją. W przypadku jego kolekcji - to jest ok. Ja

siadania. Ale to są zmiany, nad którymi nie możemy zapanować, bo

bym nie zaprosiła Joli Rutowicz, bo ona nie pasuje do generalnego

zmienia się sposób naszego funkcjonowania - często jest tak, że rano

wizerunku Ani Kuczyńskiej. Maldoror może sobie na to pozwolić.

wychodzimy do pracy i jesteśmy cały dzień w jednym ubraniu, które

Elementy typu skandale, transwestyci, Arkadius i kobieta z rozpru-

później, po niewielkich modyfikacjach, służy też jako strój wieczoro-

tym brzuchem - to wszystko prowokacje, tylko pytanie, kiedy to się

wy. Chyba nie jest tak, że jest lansowany niekobiecy wygląd, chyba

staje przegięciem. Ja zawsze zadaję sobie pytanie: zrobisz to, a potem

że uznać, że np. Kate Moss jest niekobieca - wtedy faktycznie.

co? Ludzie będą się spodziewać kolejnych prowokacji. Limit w końcu

Trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że zacierają się granice

się wyczerpie. Mnie to w modzie nie interesuje i nie bawi, tak jak

między płciami.

nie podoba mi się kicz, który estetycznie nie robi na mnie wrażenia,

Tak, ale mam wrażenie, że to się dzieje wręcz na płaszczyźnie hor-

a wręcz mnie odrzuca. Szczypanie publiczności jest ok, ale tak, żeby

monalnej. Mam wrażenie, że to są zmiany, które zachodzą w naszym

jej nie posiniaczyć.

stylu życia, więc one nie do końca są związane z modą. Moda jest

ULTRA ŻURNAL

‡ WYWIAD ‡ Czy oczekiwanie, że każda kolejna kolekcja musi iść o krok dalej,

resuje mnie opinia blogerów. To jest bardziej demokratyczne, bo nie

jest słuszne? Często pojawia się zarzut na zasadzie: „O, słaby pro-

uzależnione od praw wydawnictwa czy reklam.

jektant, bo nie pokazał nic nowego”.

Nie ma cię w bulwarówkach. Nie jesteś celebrytką, która rado-

Powiem o sobie. W Polsce jest trochę tak, że ocena pokazów jest kom-

śnie bryluje na salonach, chociaż masz ku temu wszelkie warunki.

pletnie przypadkowa.

Mnie to kompletnie nie interesuje. Prywatnie to olewam i nie robi mi

Dziennikarze nie do końca przygotowują się do oceny pokazów - często

przykrości, że moja twarz gdzieś tam się pokaże. Raczej uważam to

wręcz mam wrażenie, że nie chcą oceniać kolekcji. Bo do tego trzeba

za coś ograniczającego prywatność i osobowość. Robię swoje. Projek-

się przygotować, poczytać o inspiracjach, o tym, dlaczego kolekcja

tuję modę. Poświęcam temu bardzo wiele czasu, bo to zawód, który

nazywa się tak, a nie inaczej. A co do nowości - czy Chanel pokazywa-

łączy w sobie bardzo dużo elementów - szkice, targi, lookbooki, masa

ła coś nowego? Albo Lagerfeld? Jeśli się od pewnego czasu funkcjo-

zajęć. 18 godzin dziennie, więc sfera prywatna jest bardzo prywatna.

nuje, to projektant kojarzony jest z pewnym stylem, co nie oznacza,

I tak zostanie. W moje rzeczy ubierają się gwiazdy, natomiast równie

że nie pokazuje nic nowego - bo pokazuje nowe kolory, fasony, etc.

ważne dla mnie jest to, że ubierają się u mnie zwykłe dziewczyny. Nie

Wybieg, poza wszystkim, też ma swoje prawa - pokaz trwa krótko,

dążę do tego, żeby ubierały się u mnie gwiazdy, a już na pewno nie

trudno zapamiętać całą kolekcję, więc jeśli chce się naprawdę ocenić

Kasia Cichopek, bo-krótko mówiąc - nie jest moim targetem. Świat

kolekcję, to warto ją później obejrzeć na stronie albo przyjść do show-

polskich celebrytów, nikomu nic nie ujmując, nie jest w żaden sposób

roomu. Wtedy możemy rozmawiać o rzetelnej ocenie. Mnie po moim

interesujący. Chciałabym, żeby w moich ubraniach chodziły te osoby

ostatnim pokazie zarzucono, że nie pokazałam nic awangardowego,

publiczne, które ja sobie jakoś cenię. Więc ten quasi celebrycki blichtr

Ocena jest po prostu oceną. Najgorszą reakcją na kolekcję jest obojętność - ktoś przechodzi obok tego, co zrobiłeś, i nic. Ważne są emocje. Świat modowy u nas jest młody - uczą się i projektanci, i dziennikarze. co akurat uznałam za komplement. Poza tym jestem osadzona w kon-

nie interesuje mnie ani zawodowo, ani prywatnie.

tekście sprzedaży - mamy sklepy w różnych miejscach świata, i dla

Ale projektanci – niektórzy - też są celebrytami.

mnie wyznacznikiem tego, czy kolekcja się podoba, czy nie, jest to,

To zależy, kto jest kim. Maciek Zień, którego ja bardzo cenię, jest ce-

czy kobiety ją kupują. Bo jeśli kupują, to znaczy, że im się podoba.

lebrytą, ale to wynika z jego funkcjonowania - tworzy głównie suknie

W Polsce nie ma porządnej krytyki modowej?

wieczorowe, dla kompletnie innej grupy odbiorców niż to, co robię

Ocena kolekcji, nawet jeśli krytyczna, jest bardzo stymulująca, moim

ja. Ja się zajmuję luksusowym pret-a porter, gdzie nie ma miejsca

zdaniem. Złe jest to, jeśli w ogóle się nie pisze. Jestem zadowolona ze

na pióra, strasy i Svarovskiego. Robię sukienki wieczorowe, ale one

swojej ostatniej kolekcji, ale nie miałabym nic przeciwko, żeby ktoś

mają zupełnie inny charakter. W przypadku Maćka bycie celebrytą

napisał o niej cos krytycznego, bo mogłabym się jakoś z tym skon-

dobrze się sprawdza - pozytywnie wpływa na markę. Nie potępiam

frontować. Ocena jest po prostu oceną. Najgorszą reakcją na kolekcję

tego, ale mi samej nie zaprząta to głowy. Śmiesznie było, jak dosta-

jest obojętność - ktoś przechodzi obok tego, co zrobiłeś, i nic. Ważne

łam nagrodę od radia RMF. Dostałam nagrodę, ale nikt nie rzucił się,

są emocje. Świat modowy u nas jest młody - uczą się i projektanci,

żeby robić mi zdjęcia. Pytanie więc - ważny jest ten, kto dostaje na-

i dziennikarze. Fashion Week stworzył pole do popisu i dla jednych,

grodę, czy ten, kto się pojawia znikąd. Takie bańki mydlane. Polski

i dla drugich. Ważny jest dialog. Dziennikarze muszą się nauczyć, że

światek celebrycko-modowy jest ich pełny.

są projektanci, o których nikt nic jeszcze na świecie nie pisał, więc to ich zadaniem może być opowiedzenie światu o kolekcji. Muszą ją ocenić bez wspomagania się Internetem. Dziennikarze muszą sami decydować, czy coś jest fajne, czy nie. Wszyscy musimy się z tą sytuacja zmierzyć. Boimy się prawdy? Trochę tak. Anna Wintour idzie do Pilatiego, który się przy niej zachowuje jak totalny uczniak. Stosuje się do jej rad i grzecznie słucha. A u nas jest obawa przed mówieniem prawdy, a w dodatku brakuje takich osobowości, które mogłyby faktycznie być wyrocznią dla projektantów. Dobre jest to, że pojawia się coraz więcej gazet modowych, także internetowych. Mnie zależy na ich opinii, tak jak inte-

№2 / czerwiec 2011

‡ WYWIAD ‡ Ultra: Powstała taka dziwna sytuacja, że jak ktoś zrobi pół rzeczy,

joanna bojańczyk

już uważa się za projektanta. Na siłę chce się robić ze sprawnych rzemieślników artystów, co sprawia, że rynek, który w gruncie rzeczy jest mały, wydaje się zapchany przez nowe marki, stworzone przez młodych projektantów. Joanna Bojańczyk: To jest głównie wykreowane przez media, które

rozmawiały: Anna Dudek i Ewa Kosz zdjęcie: Łukasz Brześkiewicz

dmuchają ten temat, bo mają duże zapotrzebowanie na modę. Rozdyma się to do rozmiarów, których to w rzeczywistości nie ma. To samo dotyczy cen - kilkaset złotych za głupią czapkę z polaru, sygnowaną nazwiskiem młodego projektanta. Widziałam ostatnio bransoletkę Anny Orskiej, zrobioną z – dosłownie - kawałka sznurka, za 350 złotych. W Polsce płaci się bez mrugnięcia oka, bo pokutuje pogląd, że nie wypada się krzywić na wysoką cenę. Jeden z francuskich portali ostatnio zjechał za to cenę bransoletki Proenzy Schouler, która kosztowała 150 dolarów. Napisano, że to zwyczajnie nieprzyzwoite. W Polsce nikt nie powie słowa, że sukienka polskiego projektanta, sklecona z rozdartego kawałka materiału, która kosztuje 1200 złotych, jest zdecydowanie za droga. Mnóstwo się mówi o młodych projektantach, tylko co z tego wynika? Dużo się o tym mówi, ale jakoś nie widzę, żeby ludzie to nosili. Jest mnóstwo różnych konkursów, awardów, fashion weeków, i co? Ale mody wszędzie pełno. To, co się dzieje teraz z modą, to jest to samo, co się działo z muzyką w latach 60. Nagle przemocą wdarła się w życie, i nawet ci, którzy udają, że nie ma ona żadnego znaczenia, muszą się z tym pogodzić. Moda jest potrzebą podłączenia się do głównego nurtu, także nurtu zmian. Bo człowiek ma ogromną potrzebę zmiany. Kosmiczne ceny za ciuchy polskich projektantów to kwestia nieświadomości klienteli czy zarozumiałości projektantów, czy może i tego, i tego? Ceny szycia, tkanin i całego przedsięwzięcia krawieckiego są rzeczywiście wysokie. Ambicja projektantów - też na pewno ma znaczenie. Natomiast czy ludzie to kupują? Nie sądzę, patrząc na to, jak zamykają się kolejne sklepy z rzeczami młodych projektantów. Był sklep

Uważa, że polski dziennikarz jest tani. Że młodzi projektanci są zarozumiali, a ci starsi- stracili kontakt z rzeczywistością. Wyśmiewa absurdy świata mody w Polsce, ale docenia to, co docenić warto. Nie jej wina, że jest tego mało. Krytyczna, ale nie z tych, co szukają dziury w całym. Ale jak gdzieś jakaś dziurka jest, to na pewno ją znajdzie. I o niej napisze. Jak nie na blogu ,to w „Twoim Stylu”. Joanna Bojańczyk. 36

na Brackiej, był w Promenadzie- oba zamknięte. Jeśli projektant nie ma sponsora, to nie może działać. Paprocki i Brzozowski mieli Lavazzę, Nicona, nie wiem kogo teraz mają. Ale nie znam nikogo, kto nosi ich ubrania. Mam wrażenie, że to zadęcie polskiego światka modowego wynika z kompleksów, z tego , że za szybko się chcemy nachapać. Bo szybko chcemy nadrobić te lata, które straciliśmy i na siłę chcemy zrobić wszystko tak, jak jest na Zachodzie. Weźmy chociażby spóźnianie się pokazów. W Nowym Jorku czy Paryżu pokazy są często spóźnione, bo modelki muszą dojechać z jednego pokazu na drugi, często z różnych końców miasta. Nie ma natomiast czegoś takiego, że pokaz się spóźnia, bo musi się spóźnić, bo tak jest fajnie. To jeden z licznych przykładów polskich kompleksów i tego, jak bardzo Polska chce się upodobnić do zagranicy nawet wówczas, kiedy to jest zupełnie bezsensowne. Choć w porównaniu z tym, co pamiętam z początku lat 90., teraz pokazy mody są w Polsce prowadzone bardzo profesjonalnie. Weźmy chociażby ostatni pokaz La Manii - świetnie zorganizowany, pełen profesjonalizm. Więc są tez zmiany na plus.

ULTRA ŻURNAL

‡ WYWIAD ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ WYWIAD ‡ Co Pani sądzi o kolekcji Roberta Kupisza i pokazie, na którym zo-

Dla nich to też świetna reklama, bo robią swoje, a przy okazji zdoby-

stała zaprezentowana?

wają nowych klientów, co natychmiast przekłada się na zyski.

Może jakaś nisza się znajdzie na te rzeczy. To jest moda, która jest

A w przypadku Lanvin, którego kolekcja dla H&M fatalnie się

skierowana do targetu jeszcze mało rozwiniętego w Polsce. To są

sprzedała - dlaczego?

rzeczy trochę artystyczne, dość drogie, więc nie wiem, czy znajdą się

Ta kolekcja była beznadziejna. Nie wiem, jak było ze sprzedażą za

na nie chętni. I czy będzie ich tylu, żeby to się utrzymało handlowo.

granicą, w Polsce się sprzedała słabo, bo była bardzo imprezowa, do

Chodzi właśnie o ten rachunek biznesowy, który jest częścią mody.

włożenia może na Sylwestra. W dodatku te sukienki były do włoże-

Ona bez niego nie istnieje.

nia na raz, a w Polsce - przynajmniej w tej grupie wiekowej - nikt nie

Ale u nas ciągle jest takie pojęcie mody jako efemerycznej dziedzi-

wyda (albo bardzo mało osób) 900, czy ponad 1000 złotych na sukien-

ny sztuki, której w ogóle nie łączy się z podejściem biznesowym.

kę jednorazową. Poprzednie kolekcje były bardziej dostosowane do

Bo nie uczymy tego młodych projektantów albo kandydatów na

życia codziennego. To dotyczy nie tylko ciuchów. Niedługo fabryka

projektantów. Dopiero jak kogoś docisną rachunki- wtedy zaczyna

Fiata będzie robiła Rolls-Royce.

myśleć o marketingu. Jednak myślę, że prędzej czy później każdy

Pani się to podoba?

dochodzi do wniosku, że jak nie będzie robił rzeczy, które się sprze-

To jest pożyteczne. Dlaczego ma być tak, że 95 proc. ludzi na świe-

dadzą, to zniknie z rynku.

cie nigdy ma nie mieć szansy nosić tej wspaniałej, wielkiej mody?

Jest ktoś, kto Panią interesuje w polskiej modzie?

Ale na tym trochę polegał jej urok - na luksusie, który nie był do-

Luksus się zbanalizował, ten luksus komercyjny, do którego nam się wydaje, że mamy dostęp. Weźmy chociażby Burberry, z którym nastąpił jakiś koszmar. On się po prostu zbarbaryzował, przez to że wszyscy mają szalik albo kalosze Burberry. Wydawało mi się, że spory potencjał miały dziewczyny, które założyły

stępny dla wszystkich. Do klubu tych, którzy nosili torby Prady,

180 - Ania Leoniec i Natalia Roelfer. Ale one są dobrym przykładem

niewielu należało.

na to, jak życie weryfikuje marzenia. Wystąpiły z bardzo interesu-

Ale zauważcie, że toreb to właściwie nie dotyczy. Oni tkwią twardo

jąca, profesjonalnie przygotowaną kolekcją. Wróciły z Londynu, bo

przy torbie jako ostatnim bastionie luksusu. Strasznie tego pilnu-

poznały się w ST. Martins, pokazały dwie świetne kolekcje i koniec.

ją. Mogą zrobić dżinsy, sukienkę, ale torby pilnują i bronią pazura-

Sprzedawały swoje rzeczy, bardzo dobrze zrobione, we własnej pra-

mi. Spójrzcie na torby Hermesa, model Birkin. Ostatnio znajoma mi

cowni. Teraz mają sklep w Al. Jerozolimskich, w którym sprzedają

mówiła, że model Birkin można kupić w Royal Collection, tak świet-

nie swoje rzeczy, tylko z hurtowni, bo nie wytrzymały starcia z ryn-

ny jak oryginał, jeden do jednego. Zastanawiam się, co o tym myśleć.

kiem. One są smutnym przykładem tego, jak dobre, interesujące

To trochę tak, jak z fałszowaniem obrazów. Genialna podróbka, ale

rzeczy przepadają na rynku.

podróbka. To jest właściwie problem socjologiczny, bo torba jest dzi-

Może być tak dlatego, że my jeszcze nie umiemy doceniać dobrze

siaj narzędziem komunikacji. Jeśli mam taką torbę, to wydaję pewien

zrobionych rzeczy polskich projektantów, bo ciągle bardziej nam

komunikat - kim jestem, co mnie interesuje, etc. Jeśli więc masz fał-

się podoba wielkie logo Prady?

szywki, to ten komunikat brzmi fałszywie.

Trochę tak, ale nie nawet na Zachodzie nie jest tak, że pojawia się

Ale fałszywki są wszędzie, i nie chodzi mi tu tylko o rzeczy, która

nowy, młody projektant, który otwiera swój butik, i nagle wszyscy się

udają markowe torby czy ubrania, ale także o zrzynanie wzorów.

na to rzucają. Przychodzi od razu duży koncern i go wykupuje, jeśli

To co jest w H&M i w Zarze, to przekopiowane wzory z wybiegów,

jest interesujący. Mała rzecz, przy cenach H&M i wszystkich Pro-

tyle tylko, ze kilkanaście razy tańsze.

modów, nie ma szansy istnieć na rynku, chyba, że wykupiona przez

Wystarczy spojrzeć na to, co się stało z torbą Chanel model 2.55. Poli-

koncern. Tak jest w Londynie, Nowym Jorku, Paryżu . Właściwie

tyka reklamowa Chanel jest taka, że wszystkie młode gwiazdy dosta-

wszystkie marki są częścią dużych grup.

ją ten model torby, więc one zaczęły się pojawiać dosłownie wszędzie.

Zatem masowość. Co Pani sądzi o mariażu sieciówek jak H&M

Pojęcie luksusu siadło, zupełnie zmieniło sens.

z tzw. wysoką modą?

Co dzisiaj znaczy luksus?

To jest najgenialniejsze posunięcie marketingowe XX wieku. Teraz

Luksus się zbanalizował, ten luksus komercyjny, do którego nam

to się wydaje oczywiste, bo robią to wszystkie firmy, ale wymyślenie

się wydaje, że mamy dostęp. Weźmy chociażby Burberry, z którym

czegoś takiego było prawdziwą rewolucją.

nastąpił jakiś koszmar. On się po prostu zbarbaryzował, przez to że

Dla sieciówki tak, ale co z domami mody, które się zdecydowały

wszyscy mają szalik albo kalosze Burberry.

na taką współpracę?

Jest jeszcze powrót do „wtedy”?

ULTRA ŻURNAL

‡ WYWIAD ‡ W polskim społeczeństwie jest wielka potrzeba aspiracyjna. Potrzeba

Skoro jesteśmy przy absurdzie - skomentuje Pani to, co się stało

„upgrade’owania się” społecznie, narzędziem czego są ubrania. Naj-

z Johnem Galliano? Do tej pory wydawało się, ze tym utalentowa-

prostszym narzędziem, bo łatwiej kupić ciuchy, niż dom, samochód

nym, „namaszczonym”, wolno więcej. Przypadek Galliano jasno

czy skończyć dobry uniwersytet.

pokazał, że tak nie jest.

Chodzi Pani na pokazy mody i wszelkiej maści imprezy branżo-

Ci tzw. „geniusze” , choć uważam, że to określenie powinno być zarezer-

we. Rozgląda się Pani- i co widzi? Co to jest za tłum?

wowane dla ludzi formatu Leonarda da Vinci, powinni ponosić takie

W porównaniu z pokazami mody w Nowym Jorku, Mediolanie i Paryżu,

same konsekwencje, jak wszyscy inni, jeśli dopuszczają się jakichś

tutaj jest dużo większy lans. Pokaz mody na Zachodzie jest imprezą

czynów niemoralnych czy niezgodnych z prawem. Swoją drogą facet

profesjonalną. Nie ma czegoś takiego, że jest czerwony dywan, przed

rzeczywiście wybitnie utalentowany. On faktycznie zmienił modę.

którym ludzie czekają, aż przejdzie Kasia Cichopek. Jest, owszem,

Większość ludzie na świecie ma w nosie to, kim są projektanci. Tak

sporo fotografów, ale nie ma czegoś takiego, jak u nas. Na Zacho-

na świecie, jak w Polsce. Ale chodzi o to, że działalność takiego Gallia-

dzie to są imprezy branżowe - dla projektantów, szefów zakupów, re-

no przełożyła się na to, jak my wszyscy wyglądamy. Rozszerzyła gra-

klamy. Może u nas to też się uspokoi. W Paryżu aktorki wpadają na

nice tego, co jest dopuszczalne, nastąpiło złamanie reguł, co czujemy

pokazy, jeśli im zapłacą, bo inaczej nie chce im się fatygować. To na-

wszyscy. To, jak się ludzie ubierają dziś, wzięło się właśnie od takich

kręca też prasa, bo te wszystkie „Vivy” , „Party” czy „Show” muszą

facetów, jak ten nieszczęsny Galliano. Nikt nie jest święty, moda jest

mieć o czym pisać.

przeżarta dekadencją. Zresztą jak całe życie, ale moda zwłaszcza. Nie

Pokaz mody na Zachodzie jest imprezą profesjonalną. Nie ma czegoś takiego, że jest czerwony dywan, przed którym ludzie czekają, aż przejdzie Kasia Cichopek. Jest, owszem, sporo fotografów, ale nie ma czegoś takiego, jak u nas. Na Zachodzie to są imprezy branżowe - dla projektantów, szefów zakupów, reklamy. W Polsce da się krytycznie pisać o modzie? Często jest tak, że PR-

wiem, czy to, co daje ludzkości geniusz, jest warte tego, żeby się tak

-owcy dają nam akredytacje niejako z łaski, spodziewając się po-

zachowywał. Jego marka zostanie, ale on do Diora na pewno nie wróci.

zytywnych recenzji.

Ale myślę też, że za pół roku o całej sprawie nikt nie będzie pamiętał.

No tak, ale podobnie jest w Paryżu. W sektorze mody i urody jest

A o Carine Roitfeld?

bardzo silny nacisk na media, kontrolowanie wizerunku. Dziewczy-

Mnie się wydaje, ze zapadła decyzja, żeby trochę zmienić wizerunek

ny, które pracują w Glamour w NY, mówiły mi, że kiedyś projektanci

francuskiego Vogue’a. Nigdy nie podobało mi się to, co ona robiła.

po prostu przysyłali do redakcji ubrania, które one mogły dowolnie

Przekraczanie granic w sposób absolutnie nie do zaakceptowania.

zestawiać. Dziś na sesje przychodzą panie od ważnego reklamodaw-

Teraz będą robić, mam nadzieję, tego Vogue’a bardziej kulturalnie.

cy, Diora, czy Prady i mówią, że Pradę można zestawiać tylko z Pradą.

Sesja z dziewczynkami, podobnie jak sesja ze staruszkami, która

Nie ma mowy, żeby zestawić to z tanimi butami. Inaczej nie dajemy

była ni mniej, ni więcej, tylko pornografią senilną, była dla mnie nie

reklamy. To jest bardzo prosta zależność.

do przyjęcia.

Nie ma szansy na niezależne dziennikarstwo mody?

Do takich tematów trzeba podchodzić z taktem i wyczuciem, czego

Jest, oczywiście. Ale związki mody i mediów wyglądają dość mętnie.

zarówno panu Fordowi, jak i pani Roitfeld zabrakło.

W NYT żaden dziennikarz nie przyjmie nawet ołówka od jakiejś firmy

Stracili poczucie rzeczywistości?

- nie ma mowy, żeby go przekupić. W Polsce, niestety, ciągle to się

O tak. Oni żyją w zamkniętym kręgu. Lagerfeld, kiedy mu zapropo-

udaje. Najbardziej pospolitym prezentem jest wysłanie dziennika-

nowano zrobienie kolekcji dla H&M, powiedział, że nigdy przedtem

rza na trzy dni do Paryża. I on potem ma z zachwytem pisać o tym,

nie był w takim sklepie. To są ludzie, którzy żyją w świecie niereal-

co widział. Polski dziennikarz jest tani.

nym. Jednak tę rzeczywistość kreują, bo ich projekty, przetworzone,

Istnieje zmowa w mediach, że nie piszą źle o projektantach?

trafiają do mas. To kwestia wyczucia, jak daleko można się posunąć,

VIVA na pewno nie napisze krytycznie, bo jak mają napisać źle, to

a gdzie jest już za daleko. To kwestia stylu. Kwestia smaku, jak mówił

nie napiszą wcale. Stosuje się metodę :”albo mówimy dobrze, albo

Herbert. Mamy przekraczanie granic.

wcale nie mówimy”. Więc jeśli VIVA np. o kimś nie pisze, to znaczy,

Brakuje stylu, elegancji, wyczucia?

że nie myślą o nim dobrze.

Jednym brakuje, innym nie. W Polsce sytuacja się zmienia, ale to

Co nakręca spiralę absurdu.

ciągle warszawka, a nie mała wieś pod Białymstokiem. Wyczucie

Portale mają większą szansę, niż pisma. Dobre jest to, że coraz więcej

stylu….teraz powiedzenie, że ktoś jest modny, jest obciachem. Klu-

się dzieje, nawet w małych miastach, bo może coś z tego wyniknie. Nie

czem jest styl. A styl jest trudny, bo w gruncie rzeczy magazyny nie

jest powiedziane, że wszystko będzie dobre, ale może coś się znajdzie.

dają odpowiedzi na to pytanie. Każdy musi ją znaleźć sam.

№2 / czerwiec 2011

‡ SESJA ‡

ZDJęcia: Jacek Piątek Stylizacja: sara łątkowska i Ewa Kosz Makijaż: Paula Dźwigała / poppy shop Produkcja: Joanna Mroczkowska

Projektantem być... któż teraz o tym nie marzy. Codziennie ktoś budzi się i stwierdza, że odtąd będzie zwał się designerem i... Stop. to nie jest takie proste. Nie wystarczy przysłowiowa igła z nitką. Chociaż oczywiście umiejętność szycia się przyda. Bohaterowie naszej sesji - Michał szulc, Kamil Owczarek i michał gilbert lach, czyli duet bohoboco, Konrad Parol, Maldoror i Łukasz stępień - młodzi, utalentowani, wyjątkowi. ich pozycja na rynku modowym jest już ustalona. Nowi idole, dyktatorzy, elita... święci od igły. 40

ULTRA ŻURNAL

‡ SESJA ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ SESJA ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ SESJA ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ SESJA ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ SESJA ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ SESJA ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ SESJA ‡

w sesji użyto biżuteri: cocktail’me lewanowicz frey wille galeria biżubizzare iloko vintage Sesja wykonana w pin-Up studio

№2 / czerwiec 2011

‡ IKONY ‡

lady amanda tekst: Jagna Jaworowska Zdjęcie: Materiał Prasowy

Zastanawialiście się kiedyś, jak wygląda muza? Otóż lubi nosić czerń, choć nie gardzi też bielą, różem i czerwienią. Spina włosy, nie maluje ust, czasem podkreśla cieniem oczy. W dzieciństwie przerobiła suknię Diora na kostium czarownicy, teraz trzyma kreacje haute couture w apartamencie u Ritza, a na emeryturze zamierza nosić dużo wełnianych swetrów. Tak przynajmniej jest w przypadku Lady Amandy Harlech, muzy Karla Lagerfelda. 48

„Nie uważam się za muzę. Muza inspiruje, tymczasem Karla inspiruje mnóstwo innych kobiet, mężczyzn, książek, mebli, piosenek…” – tłumaczy Amanda za każdym razem, gdy dziennikarze po raz enty wypytują się, co właściwie robi w Chanel. Niemniej jej rola u boku wielkiego projektanta pozostaje dla zwykłych śmiertelników, a nawet dla wielu modowych insiderów, zagadką. Nie rozumieli jej chociażby pracownicy Diora. Zanim bowiem Harlech zaczęła „muzować” Lagerfeldowi, pracowała z Johnem Galliano. Student Central St. Martins i młodsza redaktorka magazynu „Harpers & Queen” szybko zorientowali się, że podzielają tę samą wizję mody. Zaprzyjaźnili się i postanowili razem pracować. Harlech pomagała projektantowi we wszystkim, od wymyślania strojów, toreb i butów, poprzez stylizowanie pokazów, zapraszanie gości, po podejmowanie technicznych decyzji związanych chociażby z oświetleniem wybiegu. Ich symbioza skończyła się po dwunastu latach, gdy Galliano dostał propozycję od Diora. Amanda była wtedy po rozwodzie i potrzebowała pieniędzy, jednak przedstawiciele francuskiego domu mody nie rozumieli, dlaczego właściwie mieliby płacić okrągłą sumkę jakiejś „asystentce”. Lagerfeld, którego poznała na jednym z przyjęć, postanowił jej pomóc. Przekonał dom mody Chanel, by zaproponowało Harlech posadę. Od dawna pragnął z nią pracować, niemniej

ULTRA ŻURNAL

‡ IKONY ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ IKONY ‡ nie chciał psuć jej relacji z Johnem. Dlatego zapewnił Amandę, że

spódnice są teraz o wiele krótsze”. W jej ustach brzmi to tak prosto,

może ona wykorzystać propozycję od Chanel jako kartę przetargo-

jednak by rzeczywiście umieć ocenić, że te spodnie warto byłoby

wą w rozmowach z Diorem. Niestety nowy pracodawca Galliano nie

zwęzić, a tę halkę zamienić na bluzkę, trzeba mieć wyczucie, które-

potraktował jej dzięki temu poważniej. „Zaśmiali się tylko i stwier-

go wiele osób (w tym pisząca te słowa) nie posiada.

dzili, że komuś pomyliła się liczba zer”. Zdesperowanej Amandzie nie pozostało nic innego, jak przyjąć ofertę Chanel. Niestety John nie umiał zrozumieć jej decyzji i poczuł się zdradzony. Na nowo zaprzyjaźnili się dopiero kilka lat temu, po śmierci asystenta Galliano, Stevena Robinsona. No dobrze, ale na czym w końcu polega praca Amandy u boku Karla Lagerfelda? Zarówno ona sama, jak i niemiecki projektant, najczęściej określają jej rolę jako „zewnętrznej pary oczu”. W dokumencie „Dzień przed. Fendi” z 2009 roku widzimy, jak Harlech uczestniczy w przygotowaniach do pokazu. Komentuje pojawiające się stroje („To genialne. Co za szyk”), klaszcze. Przymierza skórzany pas przypo-

Do tego Amanda zawsze wozi ze sobą kilka rzeczy, które pomagają jej zmieniać charakter ubrań bez użycia igły i nici czy nożyczek. Upina materiał broszkami, przewiązuje skórzanym rzemieniem lub łańcuszkami, spina paskiem. „Ona nie jest fashion victim. Styl to odwrotność bycia fashion victim. Nie oznacza to, że cały czas pozostaje się takim samym – Amanda ubiera się inaczej, bo moda staje się inna. Podstawowa część jej osobowości pozostaje niezmieniona, ale ma wystarczająco dużo charakteru, by dopasowywać go do zmieniających się nastrojów mody” – tłumaczy tajemnice swojej muzy Karl Lagerfeld.

minający gorset, trochę się wygłupia. Na pytanie, co wnosi do Fendi,

Jej przyjaciele za klucz do sukcesu Amandy uważają także do pew-

odpowiada: „Ja? Nie wiem. Energię. Miłość. Wiarę”. Nie wygląda,

nego stopnia to, że pochodzi z Wielkiej Brytanii. Gdy nie dopin-

jakby była w pracy, prędzej jakby przyszła pogawędzić z przyjaciół-

guje Karla przed pokazami czy nie pozuje do zdjęć na czerwonym

mi. W rozmowach z dziennikarzami Amanda często jednak stara

dywanie, spędza dni na angielskiej wsi, karmiąc kurczaki, pracu-

się pokazać, że „muzowanie” to nie tylko zabawa, ale również obo-

jąc w ogrodzie, remontując dom, jeżdżąc konno. Może to właśnie

wiązki. Więcej czasu niż w domu w Shropshire spędza w Paryżu,

umożliwia jej spojrzenie na blichtr modowych kolekcji z dystansu,

pomagając Karlowi w przygotowaniu wszystkich jego kolekcji (6

za co tak chwali ją Lagerfeld? Sama Harlech pytana o to, czy Bry-

dla Chanel, 4 dla Fendi, 4 dla własnej marki projektanta). A nawet

tyjka dobrze czuje się współpracując z jednym z najbardziej francu-

jeśli uda jej się już wyrwać z francuskiej stolicy z powrotem na an-

skich domów mody, przypomina, że echa angielskiego stylu życia

gielską prowincję, to ciągle kontaktuje się z Lagerfeldem przez te-

łatwo dostrzec w kolekcjach Coco Chanel. Projektantka przyjeżdża-

lefon, faksem, listownie. Cóż – trudno współczuć Amandzie z tego

ła bowiem do Wielkiej Brytanii, by spędzić czas ze swoim kochan-

powodu. Kto by nie chciał, by największą wadę jego pracy stanowiło

kiem, księciem Westminster.

to, że musi często przyjeżdżać do Paryża i mieszkać w hotelu Ritz?

Jednak choć praca Amandy dla wielu pozostaje niedoścignionym

Właśnie, Ritz. Harlech ma tam własny apartament opłacany przez

ideałem, trudno nie zadać pytania: co dalej? Szczególnie, że coraz

dom mody Chanel. Co prawda jest on wynajmowany innym gościom

częściej pojawiają się plotki o emeryturze Karla Lagerfelda, a media

pod jej nieobecność, ale zawsze przed jej przyjazdem pracowni-

spekulują, kto mógłby go zastąpić. Niestety raczej mało prawdopo-

cy hotelu wyjmują różne bibeloty, książki, kosmetyki i układają je

dobne, by inny projektant przyjął Harlech pod swoje skrzydła, bo

w pokojach, tak by „muza” mogła poczuć się jak u siebie w domu. Do

po prostu niewielu jest teraz mistrzów utrzymujących wokół siebie

tego w Ritzu znajduje się kolekcja kreacji haute couture Amandy, bo

cały dwór, tak jak robi to Karl. Może Amanda wróci do swoich ko-

tylko tam mogą one być odpowiednio przechowywane. Wszystkie

rzeni i znów zostanie redaktorką mody lub stylistką? O tym ma-

suknie to prezenty od Lagerfelda i Chanel. Amanda zazwyczaj do-

rzyliby pewnie jej fani z the fashion spot. Sama Harlech skłania się

staje jeden projekt na sezon, a że pracuje z Karlem od 1997 roku…

jednak ku pisaniu książek, choć złośliwi twierdzą, że zupełnie nie

Przymiarki do szycia pierwszej kreacji haute couture Harlech wspo-

ma do tego talentu. Nie przejmuje się tym jednak twierdząc, że naj-

mina jako swego rodzaju traumę – „człowiek nie czuje się tego wart,

wyżej obetnie koszty utrzymania domu i przestanie go ogrzewać.

a ja nigdy nie nosiłam czegoś zrobionego na tak wysokim poziomie

„Dam radę, przetrwam” – uważa. „Po prostu będę nosić więcej weł-

pod względem rzemiosła”. Podchodzenie do wysokiego krawiectwa

nianych swetrów”.

z nabożną czcią nie przeszkadza Amandzie twierdzić, że ubrania haute couture powinno się nosić jak t-shirty i dżinsy. „Wślizgiwanie się w coś dopasowanego to jak nurkowanie w wodzie. Wszystko świetnie leży i możesz się w tym ruszać. To właśnie jest niesamowite. To naprawdę praktyczne”. W jej szafie oprócz haute couture od Chanel znajdziemy też ubrania pret-a-porter Fendi, Johna Galliano, Isabel Toledo, Balenciagi, Comme des Garcons, Junya Watanabe. Do tego kreacje vintage, takie jak sukienka Fortuny jej ciotecznej babki Helen, wyciągnięta w czasie II wojny światowej z gruzów domu zniszczonego w trakcie nalotów; czarna halka z lat 20. kupiona na targu staroci w paryskim Porte de Clignancourt, czy kostiumy baletowe Diagilewa. Harlech znana jest także z własnoręcznego przerabiania ubrań (choć nigdy haute couture). Uważa, że trzeba je odnawiać, by dać im drugie życie. W końcu moda się zmienia i „jeśli to była twoja idealna sukienka dziesięć lat temu, dziś może trzeba zrobić coś z jej długością, bo

ULTRA ŻURNAL

‡ IKONY ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ IKONY ‡

From Katie with Love tekst: magdalena niedźwiecka zdjęcia: materiał prasowy

Mówi się o niej, że jest jak mityczny król Midas – wszystko, czego dotknie, zamienia w złoto. Jest niebywale kreatywna, kipi energią i innowacyjnymi pomysłami. Zawsze wie, gdzie szukać źródła nowych trendów. Powszechnie uważa się ją za najlepszą stylistkę świata, ale i najdroższą – zresztą już samo nazwisko Katie Grand (czyli tysiąc) sugeruje, od jakiej kwoty zaczynają się jej honoraria. Ale Katie nie jest stylistką w polskim rozumieniu tego słowa, czyli asystentką, która chodzi z klientami na zakupy albo ubiera panie w telewizji. Jest raczej kimś takim jak budowniczy dla architekta – wprowadza w życie marzenia projektantów o tym, w jaki sposób będą noszone ich kolekcje. To także ona buduje nasze wyobrażenia o tym, czym dany fragment garderoby jest lub nie jest. Dlatego nikt bardziej niż ona nie zasługuje na miano pierwszej trendsetterki świata. Sama Katie – jak na trendsetterkę - wygląda raczej niepozornie, zupełnie nie gwiazdorsko. Ale przecież nie wszystko złoto, co się świeci… 52

ULTRA ŻURNAL

‡ IKONY ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ IKONY ‡ Kiedy mija się stację kolejową w Leeds, w oczy rzuca się przede

na design, potem na dziennikarstwo… W St. Martins zaprzyjaźniła

wszystkim idealna, betonowa szarość. W oddali majaczą szklane

się z Gilesem Deaconem i Stellą McCartney, z którymi była na tym

wieżowce. Możesz zostać w pociągu, jechać dalej w stronę wybrzeża,

samym roku. Beztroskie studiowanie, próbowanie nowych rzeczy,

uroczego Yorku, wrzosowisk North Yorkshire. Możesz też wysiąść,

otwieranie głowy na świeże pomysły i noce niekończących się imprez

zatrzymać się na chwilę i spróbować zrozumieć, dlaczego właśnie tu

– kto z dzisiejszych studentów, zorientowanych na karierę w świecie

w latach osiemdziesiątych rodziła się subkultura gotycka i dlaczego

wielkiego biznesu, może sobie pozwolić sobie na takie spontaniczne

miasto nazywane jest snem szalonego architekta. Tu także w 1971

poszukiwanie pomysłu na siebie? Katie mogła i chciała – w końcu

roku urodziła się Katie. Gdyby zagrzała w Leeds miejsce na dłużej,

uważała się za początkującą artystkę. A artystom zawsze, niezależ-

być może zostałaby prekursorką ruchu emo – bo pewne jest, że uro-

nie od epoki, wolno trochę więcej.

dziła się, aby zostać prekursorką, niezależnie od dziedziny. Ale jej rodzice, naukowcy, przeprowadzili się do Birmingham, gdzie dora-

Lata 90 - nieustająca impreza

stała. Podobno do tej pory nie straciła charakterystycznego akcen-

Jakie mogą być skutki imprezowania? W większości przypadków

tu z tamtych stron.

klubowe noce kończą się ostrym bólem głowy. W przypadku Katie

Lata 80 - nerdie girl

skończyły się znajomością z Rankinem Waddellem, obiecującym fotografem i współtwórcą miesięcznika o roboczej nazwie „Eat me”,

W młodości Katie przypominała bohaterkę kultowego w latach 90

potem przemianowanym na „Dazed & Confused”. Pierwszy numer

serialu animowanego „Daria”,emitowanego w MTV. Kto oglądał, ten

ukazał się w 1992 roku, rzucając wyzwanie legendarnemu „The Face”,

pamięta – Daria, klasowa kujonka, znudzonym głosem komentowała

obecnemu na rynku już od ponad dekady. W konsekwencji Katie

szkolną rzeczywistość, obserwując ją zza wielkich okularów. Katie

rzuciła studia i zaangażowała się w powstawanie kolejnych nume-

wspomina dziś, że w tamtych czasach była trochę „nerdie”. I rzeczy-

rów pisma. Początkowo tylko pomagała składać magazyn (i to skła-

wiście była najlepsza – celowała zwłaszcza w angielskim, matema-

dać w sensie bardzo dosłownym – układała kolejne strony i zaginała

tyce i historii. Ale tęskniła za czymś więcej niż tylko nudziarskim

papier). Potem zaczęła stylizować sesje zdjęciowe i okazało się, że

wizerunkiem doskonałej uczennicy i perspektywą kariery nauko-

robi to świetnie, lepiej niż inni. Rzecz jasna, magazyn tego rodza-

wej. Odkąd pamięta, interesowała się modą. Niemała była w tym za-

ju nie powstawał w błyszczących gabinetach na czterdziestym pię-

sługa jej ojca - który kupował jej Vogue’a i The Face – oraz drugiej

trze wieżowca – wręcz przeciwnie, kolegia redakcyjne odbywały się

partnerki ojca, która zaraziła małą Katie manią zakupów ubranio-

w kuchni u Katie, a nocami cała ekipa redakcyjna balangowała do

wych i zaczęła jeździć z nią na shoppingowe wyprawy do Londynu.

utraty tchu. Nie tylko dlatego, że to lubili – najważniejszym celem

Za miłością do mody poszła inna mania – Katie przestała jeść. „Nie

był kontakt z żywą, autentyczną kulturą młodzieżową. „Dazed” miał

pamiętam zbyt wielu posiłków z okresu pomiędzy 15 a 25 rokiem

być prawdziwy. Prawdziwe musiały być ciuchy, zdjęcia, inspiracje –

życia, ponieważ ich po prostu nie było” – wspomina, i dodaje, że do

wszystko podpatrzone w klubach czy na ulicach. I udało się! Dzięki

dziś nie może patrzeć na musli, które stanowiło wtedy podstawę jej

panującej w redakcji atmosferze twórczego fermentu „Dazed & Con-

diety. Poszły za tym konsekwencje zdrowotne – Katie przestała mie-

fused” stał się najbardziej wpływowym magazynem lifestylowym lat

siączkować, co jej zresztą zupełnie nie zmartwiło, ponieważ nigdy

90. Katie bardzo dobrze wspomina ten okres: „Cokolwiek chciałam

nie zamierzała mieć dzieci.

zrobić, robiłam to. I nikt nie mógł mi niczego dyktować – choć rzecz

Do kariery w świecie mody Katie przygotowywała się po swojemu, czyli starannie i metodycznie – poprzez dodatkowe zajęcia z rysun-

jasna czasami musiałam się wykłócać o swoje pomysły, o to, w co wierzyłam”. Ciężko pracowała, ale to wtedy nauczyła się najwięcej.

ku, fotografii, wyrabiania biżuterii, a nawet garncarstwa. Ale był

Mijały lata. W modowym światku, gdzie za celebrytów uważa się

to także czas beztroskiej zabawy, wagarowania i bogatego życia to-

głównie projektantów i modelki, Katie wyrosła na prawdziwą szarą

warzyskiego. Razem ze swoją najlepszą przyjaciółką obcinały włosy

eminencję. Ale lukratywne zlecenia od gwiazd i z domów mody za-

i tleniły je na bardzo jasny blond; razem słuchały Grace Jones i Tal-

częła dostawać dopiero pod koniec dekady, kiedy włoski dom mody

king Heads; zakładały też dziwaczne sukienki i kolorowe, przery-

Bottega Veneta zgłosił się do niej z prośbą o odświeżenie wizerun-

sowane zestawy typowe dla wczesnych lat 80, przez co wyglądały

ku. Katie wymyśliła go od nowa – na tyle skutecznie, że tradycyj-

na starsze. Romans z ciuchami rozkwitał w najlepsze – zresztą po-

na marka znowu zaczęła być cool. To ona doradziła zatrudnienie

dobno do dziś Katie nie wyrzuciła żadnego ze swoich ubrań, nawet

Gilesa Deacona jako dyrektora kreatywnego i głównego projek-

tych, które nosiła jako nastolatka. Jakiś czas temu prasę obiegła

tanta (ze stanowiskiem rozstał się on dopiero po tym, jak Bottega

pogłoska, że wydała ponad 2 tysiące funtów na czyszczenie całej

Veneta została kupiona przez Gucci). Swoją pracą Katie zwróciła też

swojej kolekcji garderoby – tylko dlatego, że znalazła jednego mola

uwagę Miucci Prady, która poprosiła ją o zrobienie dla niej „czegoś

w szafie. A kiedy ubrania przestają się mieścić w jej domu, natych-

zabawnego”. I tak, krok po kroku, ustawiła się do niej długa kolej-

miast kupuje większy.

ka prominentnych klientów, również celebrytów spragnionych me-

Po skończeniu szkoły Katie rozpoczęła studia na lokalnej uczelni - Birmingham’s Bournville College of Art. Gdy po pierwszych 12 miesiącach została ogłoszona studentką roku i uzyskała najlepszą

tamorfozy. Z większością Katie jest zaprzyjaźniona i pracuje z nimi do dziś. Zwłaszcza z Miuccią Pradą, którą uważa za najbardziej inspirującą i utalentowaną projektantkę świata.

lokatę punktową, uznała, że czas ruszać w wielki świat. Zainspiro-

Tymczasem atmosfera w redakcji „Dazed & Confused” zaczęła się

wała ją do tego korespondencja z redakcją Vogue’a, do której Katie

psuć. Ścierające się ze sobą silne osobowości rzadko są w stanie

wysłała list z pytaniem, co powinna zrobić, aby zostać w przyszłości

utemperować się na tyle, aby wytrzymywać ze sobą długie godzi-

jego redaktorką. Odpowiedź nie pozostawiała wątpliwości - oczywi-

ny, choćby w najsłuszniejszej sprawie. Na domiar złego Katie miała

stym wyborem był prestiżowy londyński St. Martin’s College. Katie

za sobą krótki, burzliwy związek z Rankinem, który – gdy tylko się

długo szukała tam swojego miejsca – przenosiła się z marketingu

skończył – wywołał taką falę wzajemnych złośliwości, że wspólna

ULTRA ŻURNAL

‡ IKONY ‡ praca, początkowo trudna, po jakimś czasie w ogóle przestała być

tuje dodatkowe zainteresowanie mediów. Współpracuje nie tylko

możliwa. I stało się to, czego od jakiegoś czasu spodziewali się wszy-

z dużymi modami mody, ale też sieciami odzieżowymi. Uwielbia

scy – po siedmiu latach spędzonych w „Dazed” Katie odeszła do kon-

zakupy w Topshopie. Swoje zajęcie uważa za najwspanialsze na świe-

kurencji, czyli „The Face”. Wydawnictwo zaoferowało jej stanowisko

cie: „Uwielbiam pracę z utalentowanymi ludźmi – są zwykle o wiele

szefa ds. mody, składając jednocześnie obietnicę, że wkrótce będzie

lepsi niż ja. Teoretycznie powinnam umieć dostatecznie dużo, aby

mogła zrealizować własny projekt.

też projektować – ale projektanci spędzają na projektowaniu mniej

Nowy wiek, nowa miłość We wrześniu 2000 roku światło dzienne ujrzał nowy magazyn: „POP”. Od początku wywoływał zachwyt zarówno w branży modowej, jak i wśród czytelników. Katie stworzyła go od zera, dokładnie tak jak

niż 10% swojego dnia, podczas gdy stylista po prostu wchodzi i wywołuje wielki, kreatywny huragan. Tak więc stylizowanie to znacznie lepsza praca dla kogoś takiego jak ja.” I jak tu jej nie kochać?

chciała – co było o tyle prostsze, że tym razem zajmowała już stanowisko redaktor naczelnej, a wydawnictwo zdążyło się zorientować, że jej pomysły są przeliczalne na czystą, żywą gotówkę. Pismo ukazywało się dwa razy na rok. Do legendy przeszły jego okładki, często realizowane przy bardzo niewielkich nakładach finansowych, bo zarówno fotografowie, jak i gwiazdy same zgłaszały chęć pracy nad nimi – za darmo! Pokazanie się na okładce POP było w tamtych czasach synonimem sukcesu. Pismo pokazywało modę przez pryzmat popkultury – Katie nigdy bowiem nie zapomniała lekcji wyuczonej w dzieciństwie i później, w redakcji „Dazed & Confused”: moda, ograniczona tylko do ciuchów i pozbawiona kontekstu kulturowego, rychło przestaje być dziedziną twórczą. A odtwarzanie i przeżuwanie cudzych pomysłów nigdy Katie nie interesowało. Zlecenia od sławnych i bogatych. Niewiarygodny „nos” do tego, co za chwilę zawojuje zbiorową wyobraźnię. Honoraria, liczone w tysiącach funtów. Przyjaźń z Madonną, Agyness Deyn, Stellą McCartney, Markiem Jacobsem. Kalendarz wypełniony do tego stopnia, że na odpoczynek zostawało nie więcej niż trzy – cztery weekendy w roku. Magazyn, sprzedający się na pniu. Archiwalne numery, osiągające zawrotne ceny na ebayu. Gościnna współpraca z największymi tytułami modowymi z całego świata. Czy można chcieć więcej? Katie Grand w 2009 roku zaryzykowała wszystko. Nie chciała osiadać na laurach – przyjęła propozycję wydawnictwa Condé Nast (wydawca m.in. Vogue’a). W lutym 2009 roku, tuż przed rozpoczęciem londyńskiego Tygodnia Mody, ukazał się kolejny autorski magazyn Katie, zatytułowany „Love”. Podobnie jak „POP”,pismo ukazuje się dwa razy do roku, i poświęcone jest nie tylko modzie, ale też sławie i ikonom młodego pokolenia. Tematyka, biorąc pod uwagę mnogość plotków, pudelków i wszelkich innych tabloidów, wydaje się trącić banałem. Nic bardziej mylnego. Pierwszy numer „Love” pokazał znane osobistości w całkiem innym świetle – była więc Agyness Deyn wystylizowana na Jej Wysokość Elżbietę II, Adriana Lima jako Amy Winehouse czy Raquel Zimmermann jako Britney Spears. Okładkę zdobił wysmakowany akt Beth Ditto z zespołu Gossip. Intrygujące zdjęcia, niebanalne teksty, dużo nagości – to ostatnie do tego stopnia, że w internecie pojawiły się komentarze w stylu: „Czy Katie wydała już cały budżet na ciuchy i nie ma innego wyjścia jak rozbierać modelki?”. Nie można jednak odmówić magazynowi spójności, pomysłu na siebie. I last, but not least, również dobrych wyników sprzedaży, co w połączeniu z sukcesem artystycznym jest niedoścignionym celem. Dla wielu – nieosiągalnym. „Wielcy fotografowie chcą pracować z Katie, ponieważ ma bystre oko i lubi ryzyko” - mówi Nicolas Coleridge, dyrektor zarządzający wydawnictwa Condé Nast. O czym marzy sama Katie? „Chciałabym poznać królową” – żartuje. Ale nowych wyzwań ma pod dostatkiem.

P.S. Pisząc, korzystałam z notki w wikipedii oraz artykułów dla

Stylizuje pokazy podczas tygodni mody. Na wybieg zaprasza nie

następujących gazet i czasopism: „Industrie”, „The Guardian”, „The

tylko zawodowe modelki, ale i sławnych naturszczyków, co gwaran-

Independent”.

№2 / czerwiec 2011

‡ Obyczaje ‡

Tylko dzieci nie noszą bolerek Tekst: anna grzywacz zdjęcie: z archiwum autorki

Rzadko bywam zapraszana na wesela – może dlatego, że na jednej z takich uroczystości rodzinnych pojawiłam się z przyjacielem-gejem, który miał na sobie różowy sweterek i fioletowy krawat, a ja miałam usta umalowane niebieską szminką, a na czole hinduskie bindi… Nie mam w związku z tym wielu okazji, aby obserwować weselne trendy w modzie. I nie – nie chodzi mi o panny młode w ich sukniach-bezach. Żałuję, że nie mam okazji obserwować weselnych gości, a szczególnie gościń. Jakaż była moja radość, gdy przyjaciel podesłał mi internetowy link do pewnego filmiku. Okazuje się, że serwisy wideo są pełne materiałów pod tytułem “pierwszy taniec”. Poczułam, że nie ma odwrotu – muszę na chwilę stać się Tomaszem Jacykowem i objechać równo weselno-modową rzeczywistość. A nie jest to trudne, bo na tego typu produkcjach – poza młodą parą tańczącą w rytm wyuczonej na specjalnych kursach melodii – widać gości krążących wokół nich w tzw. kółeczku. Po obejrzeniu kilku przykładów tego gatunku filmowego nie sposób uciec od jednego słowa: BOLERKO!!! Na jednym z filmików z tłem w postaci płótna z napisem “Szczęść Boże młodej parze” w kółeczku buja się tuzin bolerek, głównie czarnych. Krótkie poszukiwania w Internecie i okazuje się, że jest to chyba najpopularniejszy aktualnie model “Jolka”. Wiadomo, czarny pasuje do wszystkiego. Stąd chyba tak ogromna liczba pań w czarnych obcasach z wydłużonym czubem. Pasują według nich do wszystkiego, do sukienki wizytowej w kolorze ecru i długiej sukni wieczorowej na halce i z gorsetem. Nasuwa mi się przemyślenie, że wyznacznikiem zamożności naszego społeczeństwa jest liczba par butów na osobę. Żeby nie było, że tylko wytykam

ludziom modowe braki – sama miałam na swojej i przyjaciela studniówce oraz wielu innych okazjach niezbyt efektowne, ale uniwersalne buty na obcasie i z paseczkiem. Na swoją obronę mogę dodać, że nie miały wąskiego czuba, a ja miałam tym razem czarny makijaż ust jako dodatek. Ileż wysiłku mnie kosztowało w tamtych czasach zdobycie takich make-upowych akcesoriów! Dziś nawet producenci niedrogich kosmetyków kolorowych mają w swojej ofercie zestaw pomadek we wszystkich kolorach tęczy. I nie chodzi o to, żeby się z kogoś wyśmiewać, że jego lub jej nie stać na 15 par butów, po prostu czasami lepiej w ramach oszczędności zakupić jedną parę balerinek lub elegancki bucik do tańca na niezbyt wysokim obcasie zamiast jakiegoś monstrum… Ale wróćmy do bolerek. Zastanawia mnie, skąd ich popularność. W naszym klimacie nie pełnią one funkcji grzewczej, więc chyba ozdobną. Są wprawdzie dłuższe wersje, takie ni to żakieciki ni to nie wiadomo co (popularny w Internecie model nazywa się „Gienia”), ale i one mają rękawy ¾ i przed chłodem nas nie ochronią. Czy to kwestia pruderii w konserwatywnym społeczeństwie, które nie pozwala kobiecie obnażyć się do gorsetu? Czy są one dodawane gratis do sukienek wizytowych w specjalnych halach, gdzie takie sukienki zazwyczaj się kupuje? (Te ciuchy nie są wcale tanie, a można by za mniejszą kwotę kupić coś bardziej gustow-

ULTRA ŻURNAL

‡ Obyczaje ‡ nego i wykonanego z mniej błyszczącego materiału, ale wiadomo – “musi być strojnie”). Co najlepiej pasuje do bolerka? Oczywiście koczek z loczkiem na przedzie, niczym Michael Jackson w dobrych czasach lub krótkie włosy z balejażem i tapirkiem à la premier Suchocka, dziś ambasadorka RP przy Stolicy Apostolskiej. Nigdy nie chodziłam do fryzjera przed wyjściem na wesele. Zakładałam, że lepsza rozwichrzona fryzura lub rozpuszczony luźny koczek niż misterne “coś” z nadmierną ilością szpilek. Z szybkiej analizy dokumentacji video przeróżnych wesel i (tak, tak!) przymiarek do nocy poślubnych widzę, że jestem w mniejszości. Króluje lakier z brokatem, „artystyczne upięcia”,czasami niebezpiecznie przypominające misterne precelki maleńkiej kelnerki Mimi z serialu komediowego „Allo! Allo!” Jestem edukatorką seksualną i przede wszystkim zależy mi na rzetelnym nauczaniu tych zagadnień w polskiej szkole, ale dodatkowa lekcja stylu zamiast drugiej godziny religii dla dziewcząt i chłopców (męskie stroje na weselach to temat na zupełnie inny felieton) nikomu by nie zaszkodziła. Gdyby połączyć to jeszcze z podstawami savoir-vivre’u i poprawnej polszczyzny... ech, rozmarzyłam się. Mogę się założyć, że gdyby na wstępie takich zajęć ze stylistką lub stylistą uczniowie mieli za zadanie wskazać najlepszą według nich kreację prowadzącej tegoroczne Oscary Anne Hathaway, wskazaliby „strojną” czerwoną suknię od Valentino, której tył przywodzi mi na myśl zdobnie udrapowane dekoracje weselnych stołów, a na ostatnim miejscu znalazłby się wyrazisty smoking od Lanvin. Uczennice dodatkowo zdziwiłby pewnie u aktorki brak silikonowych ramiączek od biustonosza – takie akcesoria każdego lata w nadmorskich kurortach nieudolnie udają pod wyciętymi bluzkami dziewczyn, że ich nie ma. Pod tym względem i tak osiągnęliśmy postęp. Za moich nastoletnich czasów przyzwoite dziewczyny wbijały się w białe (lub sprane na szaro), typowo bieliźniane staniki pod topy w każdym kolorze. Co jeszcze chciałabym przekazać na zajęciach z „Wprowadzenia do własnego stylu”? Na pewno ostrzeżenie przed szpilkami z ostrym czubem – bardziej nadają się jako broń do walki wręcz niż do tańca. Jedyną grupą, która nie nosi bolerek (i w ogóle prezentuje się najlepiej wśród weselnego towarzystwa) są dzieci. Sukieneczki dla dziewczynek są jakieś takie udane, z czerwonymi kokardami, trochę w stylu małej Sally Draper z serialu „Mad Men”. Wielka szkoda, że polskie „niemarkowe” firmy szyjące ubrania wizytowe nie podążają bardziej za światowymi trendami. Modne swego czasu azjatyckie suknie ze stójką pojawiły się u kupców z hali pod Pałacem Kultury, gdy w światowej modzie królowała już dzika Afryka lub jakiś inny kontynent. Oby producenci wyjściowych sukienek w porę połapali się, że sukienka na halce nie musi być długą suknią ślubną, a ten patent świetnie sprawdza się także w uwielbianych przez wszystkich, a dostępnych tylko na zamówienie w Internecie sukienkach a la lata 50. – nieco za kolano, z wąską talią i tiulową halką dodającą objętości. Całe szczęście, że większość moich preferujących bolerkowy styl kuzynek i kuzynów zawarła już związki małżeńskie w przepisowym czasie, czyli przed trzydziestką i teraz nadchodzi czas wesel moich trzydziestoparoletnich przyjaciół, na których nie spodziewam się zobaczyć parady najnowszych modeli bolerek „Klaudia” czy „Jowita”.

№2 / czerwiec 2011

‡ POLSKIE SUBKULTURY ‡

gitowcy, hipisi

Tekst: Bozia Prus i Tymek Kubik ilustracje: Magdalena Pankiewicz

ULTRA ŻURNAL

‡ POLSKIE SUBKULTURY ‡

„Rozbijemy zabawę” to błyskotliwa etiuda nakręcona przez młodego i niepokornego Romana Polańskiego. Pokazuje ona starcie bikiniarzy z napastnikami, którzy rozganiają skromną balanżkę pod gołym niebem. Nie, to nie powtórka z rozrywki – o bikiniarzach było już w poprzednim numerze, a teraz tylko subtelnie zahaczamy ten temat, by płynnie przejść do kolejnych subkultur omawianych na łamach Ultra.

Można uznać, że to komunistyczna młodzieżówka przepędziła zaproszonych przez Romana i niczego się nie spodziewających bikinia-

rzy. Jednak chyba nikt nie kłóciłby się, gdybym napisał, że zrobili to git-ludzie. Może tylko byli zbyt dobrze ubrani jak na gitowców, a akcja działa się kilka lat przed ich pojawieniem się.Bowiem... Git-ludzie nie do końca byli git.

w kant (szwedy) i ciemne, błyszczące buty na wysokim obcasie lub koturnie, z metalowym czubem. Strzygli się „na małpę” - u góry krótko, zostawiając dłuższe włosy na karku. „Stylówy” dopełniała obcisła koszula, kolorowy akcent w postaci grzebienia wystającego z tylnej kieszeni spodni i szeroki pas z klamrą, w kształcie np. byka. Choć tatuaże, blizny i sznyty trudno uznać za element garderoby, w subkulturze gitowców stanowiły jeden z najważniejszych wyznaczników przynależności do tej grupy. Tatuaże określały stopień w hierarchii, informowały o pobycie w zakładach karnych, więzieniach, a także o przestępczej specjalizacji. Najważniejszym znakiem rozpoznawczym gitowców była kropka wytatuowana przy lewym oku - cyngwajs - która oznaczała przynależność do subkultury. Kropka na zewnętrznej stronie dłoni, umiejscowiona pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym, oznaczała przynależność do środowiska złodziei. Natomiast kropka na czole, pomiędzy brwiami, jasno określała jej posiadacza jako „świra”, czyli kogoś, kto nie cofnie się przed niczym. Nie tylko ideały różniły gitowców i hippisów, ale również moda. Kolorowy styl hippisów uznano za zbyt zniewieściały wśród git – ludzi. Długie włosy noszone przez „dzieci kwiaty” wyzwalały w gitowcach jeszcze więcej agresji. Dzwony kontra szwedy Hippisi w ostatnich latach zaczęli być postrzegani niemal jak postacie mitologiczne. Ale wiele legend na ich temat to tylko legendy. Pierwsi hipisi to nie brudasy stroniący od pracy ani narkomani, pogrążeni w wizjach po LSD. Protoplaści hippisów byli synami i córkami

Zgadza się przede wszystkim fakt, że gitowcy nie byli przyjem-

dość zamożnych – wiodących w latach sześćdziesiątych szczęśli-

niaczkami. Git-człowieka, który nade wszystko lubił rozrabiać,

wy żywot na zachodnim wybrzeżu USA - rodziców. To właśnie ich

można było spotkać najczęściej na warszawskiej Pradze. Skąd się

znienawidzone pieniądze dały późniejszym hippisom doskonałe

brali? Przede wszystkim wychodzili z więzienia. Jednak istniał

wykształcenie, odbierane zazwyczaj w prywatnych szkołach. Tam

również proces „prostowania”, dzięki któremu można było zostać

otworzono ich umysły, nauczono samodzielnego myślenia, wiąza-

gitowcem. Zasada była prosta – kradzież, wyłudzenie czy jakikol-

nia ze sobą faktów i wyciągania na ich podstawie prostych wnio-

wiek inny występek będący był wystarczającym dowodem na przy-

sków. Wczytawszy się w sztandarowe dzieła Ginsberga, Kerouaca

należność do grupy.

czy Burroughsa uznali, że czas skończyć z wszechobecną propagan-

Czy było ich aż tak wielu, by można było mówić o osobnej subkulturze? W końcu trafić do więzienia nie było specjalnie trudno. Z

dą, zadać wreszcie kłam obłudnemu establishmentowi. Powiedzieli: „DOŚĆ”. Światu i hippisom należała się rewolucja.

kolei zbuntowanych nastolatków kręciło przynależenie do „kul-

Jej początek dał wykładowca psychologii, a jakże, z Harvardu - Ti-

towego” ruchu. Wszechobecna władza starała się mieć wpływ na

mothy Leary. Symboliczne stało się jego przemówienie z 1967 roku,

najdrobniejsze elementy życia, a eliminowanie jednostek wychy-

w którym ogłosił zerwanie z czczeniem amerykańskiego bożka -

lających się było pierwszym krokiem do kontrolowania społeczeń-

mamony i dającej ową mamonę pracy. Oto nastała era miłości. Leary

stwa. Efekty jednak nie były najlepsze.

wykrzyknął: make love not war, a hasło poszło w świat.

Większość z gitowców była karana za drobne przestępstwa, choć

Sama nazwa hippis wzięła się od amerykańskiego przedrostka hip.

- jak w każdej grupie – i tu zdarzały się grube ryby. To oni zosta-

Ten, kto jest hip – potrafi czerpać ze spraw niedostępnych dla prze-

wali „królami dzielnicy”. Wszystkich git ludzi wyróżniały tatuaże

ciętnego człowieka.

– w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych znak wykluczenia – jednak tylko król dzielnicy mógł mieć wytatuowane serce pod lewym okiem. Panoszyli się i rozbijali. Po ulicach chodzili szeroko, nie stroniąc od zwady. To inni mieli się ich bać.

Stroje hippisów manifestowały zarówno ich odrębność od reszty społeczeństwa, jak i wewnątrzgrupową jedność. Mówi się o nich „dzieci kwiaty” i jest to jedno z określeń, które najlepiej oddaje ich styl. Bajecznie kolorowe bluzki, spódnice i sukienki, koszule z sze-

Z pewnością ciężko było się z nimi dogadać. Nauczeni w kiciu

rokimi nogawkami, spodnie dzwony… koraliki, apaszki, naszywki,

nowych sposobów komunikacji, po wyjściu już nie grypsowali –

kwiaty… te elementy ubioru wyróżniały ich z tłumu nawet na zacho-

ale wciąż nawijali. Nawijka to grypsera na wolności.

dzie. W PRL-owskiej Polsce sprawiały zaś, że hippisi wybijali się na

Gitowcy podkreślali swój status ubiorem - większość z nich najchętniej zakładała ortalionowe kurtki z kołnierzem z dzianinowego ściągacza, tzw. „szwedki”, czyli szerokie spodnie zaprasowane

№2 / czerwiec 2011

tle „szarego”, zuniformizowanego społeczeństwa niczym egzotyczne motyle. Dosadnie ukazuje to ikonografia w książce Kamila Sipowicza „Hippisi w PRL-u”,w której zdjęcia z hippisowskich zlotów

‡ POLSKIE SUBKULTURY ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ POLSKIE SUBKULTURY ‡ sąsiadują z obrazami peerelowskiej rzeczywistości, działając na wy-

Nawiasem mówiąc - czy nie żył on tak samo jak nasz dzisiejszy ulu-

obraźnię mocniej niż najbardziej wyszukane metafory.

bieniec Hank Moody? Czyż nie kochamy ich właśnie za to, że uosa-

Strój hippisów podkreślał ich poglądy i wolność, pokrewieństwo z naturą i osobowość. Wszyscy hippisi ubierali się podobnie, niezależnie od statusu materialnego, wieku, sytuacji i miejsca, w którym przebywali. Hippisi zamienili ubrania z masowych szwalni na rzecz własnoręcznie szytych strojów. Kobiety nosiły kolorowe sukienki, spódnice i bluzki o luźnych krojach, w kwiaty lub we wzory inspirowane kulturą Indian północnoamerykańskich, południowoamerykańskich i hinduską. Podniszczone swetry, długie i krótkie kamizelki, poncza. Wśród mężczyzn modne były koszule z szerokimi rękawami i wytarte jeansy „dzwony”. Całości dopełniały ozdoby - tanie, plastikowe i drewniane koraliki zawieszone na

biają cechy, których nigdy mieć nie będziemy? Jaki kraj, taki… Polscy hippisi nie mieli u siebie tego typu bohaterów masowej wyobraźni. Z jednej strony byli to artyści zbyt niszowi - jak spowity orientalnymi oparami Osjan. Z drugiej - zbyt przaśni jak Czerwone Gitary i ich „kwiaty we włosach potargał wiatr”. Gdzieś pośrodku byli Breakouci – grupa prowadzona przez najlepszego polskiego bluesmana Tadeusza Nalepę i jego muzę, śpiewającą Mirę Kubasińską. Ci z kolei czerpali inspiracje bardziej od Led Zeppelin niż od Jimmiego Hendrixa.

szyi, przegubach rąk i nóg, rzemyki, pacyfki, naszywki, a na gło-

Bodaj jedynym w prostej linii odniesieniem do światowych muzycz-

wach opaski i apaszki.

nych trendów był polski big beat. Brzmienia podobnego do Beatle-

Wszyscy hippisi nosili długie włosy na znak buntu i odcięcia się od panujących w społeczeństwie konwencji. W PRL-owskiej Polsce długie włosy były manifestem wolności i „przyciągaczem” problemów, szczególnie wśród mężczyzn. Hippis - mężczyzna, który chciał

sów mogliśmy – my Polacy – szukać jedynie w kapelach pokroju Breakout czy Niebiesko-czarni. Liderem tej ostatniej był Czesław Niemen. Plotka głosi, że miał propozycję zostania nowym wokalistą, ale odmówił.

normalnie skończyć szkołę i czuć się bezpiecznie na ulicach, ukry-

Subkultura hippisowska dziś postrzegana jest dość płytko – głów-

wał włosy pod tzw. „czepcem Hipokratesa” (bandażem zawiązanym

nie przez pryzmat pacyfki, długich włosów, rozwiązłości seksualnej

na głowie, który imitował szpitalny opatrunek).

i ogólnego nieróbstwa. W rzeczywistości była dużo bardzo koloro-

Do polski fala mody hippisowskiej dotarła nad wyraz szybko – raptem rok po przemówieniu Leary’ego w Polsce odbywały się już liczne protesty. Krajowi hippisi różnili się tylko tym, że protestowali nie przeciwko wojnie w Wietnamie, a walczyli z władzą ludową; z PRL wtykającą swój długi nos wszędzie, i to najróżniejszymi i najpodlejszymi sposobami.

wa - nie tylko ze względu na stroje. Nieźle opisuje to wspomniany już Kamil Sipowicz w książce „Hippisi w PRL-u”. Jego kolejni rozmówcy powtarzają historie, jak to ubecja sprzedawała narkotyki za półdarmo: „...milicja, która w ten sposób pragnęła spacyfikować niebezpieczny dla socjalistycznego państwa ruch; (…) grupa podejrzanych osobników rozprowadzających wśród hippisów ampułki chemicznie czystej morfiny i innego środka uśmierzającego

Dodatkowe doznania ułatwiały buntującym się podrostkom narko-

ból – dolarganu. Podobne teorie na temat CIA, która pacyfikowa-

tyki. Jednak wyłącznie te lekkie – nie zniewalające ciała i umysłu.

ła narkotykami amerykańskich pacyfistów, głosił w swoich książ-

Amfetamina i jej pochodne były zakazane. Za oceanem na porząd-

kach pisarz Thomas Pynchon”.

ku dziennym były marihuana i LSD, jednak nad Wisłą jeszcze przez kilka lat były one rarytasami, siejącymi pustkę w głowach nielicznych. Kto mieczem wojuje… Niedźwiedzią przysługę wyrządził hippisom ich ziomek, Charles Manson, który żył w założonej przez siebie komunie. Ta szybko stała się sektą. Członkowie „Rodziny”,której był przywódcą, niedługo później stali się jego partnerami w zbrodni. Stali się współwinni ponad trzydziestu zbrodniom, przypisywanych legendarnemu zabójcy.

Hippisi to przedstawiciele subkultury wciąż niejednoznacznej, wciąż pociągającej. Najlepszym na to przykładem jest sztandarowe dzieło francuskiego pisarza Michela Houllebecqa „Cząstki Elementarne”. Stosunkowo dużo miejsca w tej obrazoburczej powieści Francuz poświęca pokoleniu urodzonemu na początku lat 50-ych ubiegłego wieku. Według niego hippisowska utopia oparta na kulcie wolności, miłości i rozrywki zmierza w zupełnie inną stronę. Bohaterowie „Cząstek…” - dwaj bracia z matki hippiski - wyrastają na zboczonego maniaka seksualnego i ograniczonego, niezdolnego do okazywania jakichkolwiek uczuć naukowca. Houllebecq stara

Media wykorzystały to jako pretekst – i tak zaczęła się nagonka na

się udowodnić, że przypadek Charlesa Mansona nie musi być od-

pacyfistów. W niektórych przypadkach mogło to nawet być słusz-

osobniony. Że hedonistyczne życie oparte na zaspokajaniu żądz

ne. Wyznawcy Dezyderaty coraz częściej byli kojarzeni z uzależnie-

i zakazywaniu zakazów prowadzi w linii prostej do dewiacji i wy-

niami, wykroczeniami pod wpływem narkotyków, żebraniem na

naturzenia. Utraty hierarchii jakichkolwiek wartości. Podobnych,

ulicach, brudnymi dziećmi hippisowskich rodziców i tak dalej. W

może mniej radykalnych przykładów zapewne znalazłoby się dużo

poprawie negatywnego wizerunku nie pomagali nawet najsławniej-

więcej, bowiem tok argumentowania Houllebecqa wydaje się cał-

si przedstawiciele subkultury. Jim Morrisson stanowił ucieleśnie-

kiem logiczny. Na szczęście historia pokazuje inne zakończenie

nie skrytych marzeń milionów młodych ludzi na całym świecie.

bajki o kolorowych dzieciach-kwiatach.

Gdy nie chciał iść na próbę The Doors, to na nią nie szedł. Gdy miał ochotę, leżał na plaży, pisząc wiersze i rozmyślając. Mówił to, co myślał, a nie to co wypadało. A gdy przestało mu się to całe zamieszanie podobać, zapuścił brodę i uciekł. O swojej rzekomej śmierci usłyszał w radiu, jadąc amerykańskimi bezdrożami kradzionym cadillakiem…

№2 / czerwiec 2011

‡ Felietony ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ Felietony ‡

zmieńcie felietonistę

tekst: BARTEK RYTKOWSKI ilustracja: marta ludwiszewska/pajka studio Zmieńcie felietonistę, usłyszała naczelna po moich debiutanckich wy-

zakonu stoi niepokonana Tavi, dziewczę o twarzy Yody. Tavi Gevinson -

wodach o modelkach. O podzieleniu ich na formy mniej lub bardziej

The Yoda of Fashion. Gremlin, którego w dupę wycałował sam rozebra-

zmineralizowane i zmiksowanie ich ze słynnym wąsem z Koła Fortuny.

ny do naga Marc Jacobs. Więc teraz całemu zakonowi marzy się, by być

Zmieńcie. Bo to cham jest jakiś. Bo jak można biedną małomiasteczkową

jak ich stary-malutki proboszcz. Przecież w każdej wiejskiej parafii pro-

dziewczynkę, która boi się męża alkoholika i biedy, ot tak bezkarnie wy-

boszcza też całuje się po dupie.

syłać na trzepak lub kazać jej plewić i rwać chwasty? No jak? Zmieńcie. Bo jakże można wyśmiać suknie projektu XY, który jest jakże hołubiony przez zastępy redaktorek i redaktoreczek pism i pisemek o modzie? No jak? Zmieńcie. Bo my nie rozumiemy, co autor ma na myśli.

Najzabawniejsze jest to, że z braku celebrytów każdy czuje się jak celebryta. I każdy jest krytykiem teatralnym, muzycznym, modowym. Krytykiem twoich świętych dla ciebie pośladków. Od kiedy dziewczę o imieniu Sara May przejęło władanie nad polską szoł-kuwetą, wszystko stanęło na

W Polsce każdemu trzeba wchodzić w dupę. Siaba-da-siaba-da Ty i ja,

głowie. Kimże jest Sara May? Czy ktokolwiek słyszał choćby jedną jej pio-

mydełko Fa - najlepiej pod prysznicem w więzieniu. Jesteśmy narodem

senkę? Ja słyszałem. Prześledziłem jej karierę i uważam, że jest głośnym

słownych pedałów. Ba, rzekłbym ogierów, bo wszyscy aktywni! Codzien-

stęknięciem przy nieuleczalnym zatwardzeniu. To nic, że jej uśmiech-

nie całe rzesze narodu wyciągają na wierzch nabrzmiałe członki słowne

nięta twarz przypomina wszelkie rodzaje znanych światu upośledzeń. To

i chłostają nimi pośladki znanych i lubianych (lub i nie). Orgia na całego!

nic, że jej fryzura jest marną imitacją boba Anny Wintour. Anna zasłania

„Wspaniała kolekcja!”, „Jak pięknie wyglądasz”, „F-A-N-T-A-S-T-Y-C-Z-N-

twarz, bo ma strita, Sara zasłania twarz, bo jeszcze nikt nie sprzedał jej

-I-E!”, „Jesteś moim bogiem!”, „Jesteś ikoną mody!” (tłumaczenie dosłow-

liścia za wypisywane pierdoły. Bo gdybym zrobił to ja, stałbym się „dam-

ne: „Ja pierdolę, ale bazar w tym sezonie odstawił/a”, „Gruba świnia”, „Ty

skim bokserem”. Albo Dodą w slipach. Stałbym się salonowym Jezusem

szmato!”, „Może kieckę masz dobrą, ale gębę do wymiany”). Tak, Polacy

od pięści. Ale panna May chodzi dumnie na salony w opasce z napisem

są mistrzami dwulicowości. Lubimy tylko tych, którzy pieszczoty analne

„cipka” na głowie, bo ma ku temu powody. Robią jej zdjęcia. I pragnie toto

opanowali do perfekcji. Wszystkim trzeba wjechać, wylizać, a przed ko-

być drugą Marią Peszek w pióropuszu ze swoich mądrości.

niecznie splunąć, żeby weszło gładko, obyło się bez korków i ciasnoty. Bo w Polsce wszyscy na zmianę się kochają. Projektanci kochają stylistów, styliści projektantów, dziennikarze zaś kochają wszystkich i złego słowa o polskiej modzie nie napiszą, choć ta najbardziej promowana w polskich mediach sprzedałaby się chyba tylko wśród modystek na stadionie dziesięciolecia. A wszystkich wyżej wymienionych kochają szafiarki - modowe prostytutki sprzedane za kawałek reklamy na blogu.

Ale Maria Peszek pióropusz pożegnała, spaliła i „zabiła tę sukę”, którą każdy polski hipster tak chętnie brał i miętolił w rękach z podnieceniem za całe 32,99. Bo teraz Maria pragnie być znowu niepopularna, nieodchudzona, niebranżowa i niemedialna, ale po sprzedaniu się u Wojewódzkiego już nigdy nie będzie tą sympatyczną kluską z wielkiego miasta, hołubioną przez tłumy. Dała dupy, rzekła kiedyś moja przyjaciółka. A kto jej nie daje, zapytałem? Wszyscy dajemy dupy w Polsce, ale opluwamy wszyst-

Twarze z banerem na czole. Talie okute w darmowe bluzy, bluzeczki;

kich, którzy dają ją głośno, po ludowemu i z przytupem. Bo najlepiej mil-

nóżki obandażowane legginsem z metką - ależ to wszystko moje, własne,

czeć, nie wychylać się i odmawiać różaniec. Bo przypadkiem zabierze się

DIY - własnej wdzianko roboty, babcia ino kołnierzyk wydziergała na

miejsce tym, którzy chcieliby mieć tyle odwagi i objąć władzę w polskim

ślepo pod nocną lampą, kupiłam se za kieszonkowe od matki, uzbierałam

świecie krytyki. A ta krytyka u nas kuleje.

z reklam... Żadna nie powie - SPRZEDAŁAM SIĘ ZA SZMATY. Bo niewiele już pozostało tych ptaków kolorowych, które mimo że ich popularność leci na łeb na szyję, pozostają sobą, niesprzedajną jednostką, modową indywidualnością, która odwagę ma powiedzieć: wsadź se pan w dupę te szmaty, za darmo bym badziewia nie założyła. I to one zazwyczaj są krytykowane - za zakupy w lumpeksie, za pożyczkę z szafy mamy, z kombinację z koszulą ojca z damskim paskiem. Toż to przecież niemarkowe, nie zdobyte na czarnym rynku reklam, brzydkie, fe! A między sobą szafiarki sponsorowane ćwierkają altami: ach, cudownie, co za styl, podziwiam cię za odwagę, też bym tak chciała, a to wszystko znaczy to samo: skąd kurwo wzięłaś te wdzianka, to ja powinnam mieć je pierwsza, gadaj, albo naskarżę w rejestrze szaf polskich o całkowite ciebie zbanowanie za niedzielenie się informacjami z siostrami z zakonu szafiarek. Na czele

№2 / czerwiec 2011

Zmieńcie felietonistę zatem, bo on odmawia całowania po dupie. Co to za publiczne opluwanie, kiedy liczy się tylko lizanie? Moda na ten sezon to rimming, fisting i anal. A ten co taki romantyczny, że ino na odległość i ze splunięciem? Zmieńcie, bo on jest jakiś przedziwny, tak nie wypowiada się ani nie wygląda prawdziwy mężczyzna. Zmieńcie, bo on wierzy, że największą celebrytką tego świata jest i był Kopciuszek. On od dzisiaj postanowił nie całować nikogo, tylko zająć się oddzielaniem grochu od fasoli. Bo to zajęcie, które przynosi największy splendor i szacun. Jak to? No tak to. Kopciuch oddzielała, sprzątała, gotowała, a potem jak największa poznańska blachara odjechała w świat mercem, odziana w kiecę od znanego projektanta, a przy okazji zgarnęła najlepszego fiuta w całym królestwie. I żyli długo i szczęśliwie.

‡ Felietony ‡

LOMO ma się dobrze

tekst i zdjęcia: Harel

Któregoś wiosennego dnia, gdy po raz kolejny w cyfrowym aparacie

od jednych, jak i drugich. Choć i tu jest wybór, i można trafić na cał-

fotograficznym wyładowała się bateria, postanowiłam odszukać mój

kiem ambitną opcję. Ja postanowiłam wybrać tę najprostszą.

pierwszy aparat analogowy i sprawdzić, czy jeszcze potrafię go obsługiwać. Jego konstrukcja była tak prosta, że podobno całkiem zbliżoną wersję dałoby się wykonać z kartonowego pudełka. Smiena 8 M. Dostałam ją od taty, gdy miałam sześć lat. Choć przeleżała w szufladzie ponad dwadzieścia, okazało się, że wciąż działa idealnie.

Action sampler . Zero stresu. Każde zdjęcie jest udane, pod warunkiem, że do środka wpadła wystarczająca ilość światła. Co najlepsze, na każdej klatce mamy cztery ujęcia tego samego kadru. Najcudowniejsza jest kompletna nieświadomość, jaki będzie efekt końcowy. Podczas pstrykania zdjęcia można machać aparatem na boki, w górę

Gdyby nie Facebook, nie miałabym zapewne pojęcia, że uruchamia-

i w dół, przekręcać o sto osiemdziesiąt stopni lub grzecznie trzymać

jąc starą dobrą Smenę dołączyłam do grona lomograferów. Uświa-

w miejscu. Nie dziwi więc, że upodobali go sobie snowboardziści. Bo,

domił mnie znajomy z Londynu, który umiłował sobie z kolei aparat

jak sama nazwa wskazuje, ten aparat najlepiej sprawdza się w akcji.

o wdzięcznej nazwie Holga. Zainspirował też do poszperania w sieci,

Momentu oczekiwania na wywołanie zdjęć nie da się z niczym porów-

dzięki czemu trafiłam na stronę lomography.com.

nać. A potem oglądanie efektów pracy, przypadków, zapomnianych

Lomografia to sentymentalny powrót do czasów, nazwijmy ją, demokratycznej fotografii. Historia tych aparatów sięga lat pięćdziesiątych, choć to na osiemdziesiąte przypada szczyt ich popularności. A

wizji (czasem klisza siedzi w aparacie przez kilka miesięcy, a opcja podglądu, w co trudno niektórym uwierzyć, nie istnieje). Chyba w żadnych innych zdjęciach nie odnajdzie się tyle życia.

potem, gdy niemal zupełnie wyparły je znacznie bardziej zaawanso-

Lomografia przez świat idzie jak burza. W różnych miastach (w tym

wane technicznie i wygodniejsze lustrzanki, zostały odkryte na nowo

kilku europejskich) otworzyły się tzw. „ambasady”, czyli miejsca,

przez dwóch studentów z Wiednia (a przynajmniej tak głosi mocno

w których nie tylko można kupić sprzęt, lecz przede wszystkim spo-

rozpowszechniona lomograficzna legenda). Przypadkowo któryś

tykać się z lomograferską społecznością. Podejmowane są wspólne

z nich pstryknął kilka fotek z wysokości biodra, nie patrząc w wizjer.

inicjatywy, w tym wydawanie zbiorczych albumów. W Londynie jest

Efekt był zaskakująco dobry. To był nowy początek. Przepis na analogowy sukces jest podejrzanie prosty. Wystarczy się trzymać dziesięciu złotych reguł stworzonych przez lomograferów. Pierwsza, podstawowa, głosi, by zawsze mieć aparat ze sobą. Siódma brzmi: „Nie myśl”, a ostatnia: „Nie przejmuj się żadnymi regułami”.

to przytulny sklepik w Soho, niedaleko Carnaby Street. W Berlinie – spora przestrzeń w betonowej kamienicy przy Friedrichstrasse. Zawsze można tam liczyć na fachową poradę i pomoc. W tych miejscach nie ma przypadkowych osób. Wszystkie są zarażone lomografią w podobnym stopniu.

Przewrotne, lecz prawdziwe. Bo tu nie chodzi o absurdalnie dużą

Gdy aparaty Lomo pojawiły się w paryskim butiku Colette, było wia-

rozdzielczość, automatyczne wykrywanie uśmiechu czy trzy tysią-

domo, że weszły do kanonu snobistycznej mody, czy to się twórcom

ce zdjęć z wakacji. Niedoskonałość ujęć, spontaniczność kadrowa-

idei podoba, czy nie. Niedawno trafiłam na kolorową Holgę na stro-

nia, a także ograniczona liczba klatek stanowią istotę lomografii.

nach magazynu Vogue. Choć tam była akurat rozpatrywana jako do-

Z jednej strony mamy cyfrówki, które robią za nas wszystko (po co, na przykład, bawić się w głębię ostrości za pomocą przysłony, skoro

datek do stroju. Cóż, takie czasy… Na szczęście prawdziwych fanów raczej nic nie jest w stanie zniechęcić.

możemy skorzystać z funkcji rozmywania tła?) Z drugiej – lustrzan-

Do Polski Lomografia zawitała dość dawno (gdybym miała polegać na

ki, analogowe lub cyfrowe, w których używanie programów automa-

własnej pamięci, podałabym rok 2003), ale wciąż trzyma się raczej na

tycznych jest obrazą zarówno dla fotografa, jak i dla aparatu. A żeby

uboczu. Jak na razie nie doczekaliśmy się stacjonarnej „ambasady”,

nie zniżać się do poziomu „auto”, trzeba się trochę poduczyć, co już

ale od trzech lat istnieje ona w Internecie (http://www.lomografia.pl).

nie każdemu będzie się podobać. Lomo plasuje się z dala zarówno

ULTRA ŻURNAL

‡ Felietony ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ Felietony ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ Felietony ‡

letnie poruszenie

tekst: JAGNA JAWOROWSKA ilustracja: anna halarewicz

Nie wiem, jak wy, ale ja tęsknię za latem. Za delikatną sukienką,

wręcz przeciwnie - rozrywanie ich. Powolne ściąganie pończoch, ruch

która powiewa na wietrze i trochę mnie wtedy łaskocze. Za wiąza-

odrzucania stanika... Sami pewnie dobrze wiecie, o co mi chodzi.

niem apaszki we włosach. Za mięciutkim sweterkiem, który zjeżdża po skórze odkrywając w końcu moje ramię. Za poprawianiem okularów przeciwsłonecznych, gdy zsuną się na czubek nosa. Wtedy naprawdę czuję, że ubrania, ciało i ruch to nierozerwalne trio.

Teraz, dzięki Internetowi, ubranie znowu „ruszyło”. Dziś o wiele więcej osób może obejrzeć pokazy, bo nie trzeba już do tego zdobywać zaproszeń czy wykupić Fashion TV. Do tego rozwija się nurt wideo modowych (choć, co zastanawiające, ich twórcom zazwyczaj

Łatwo się jednak o tym zapomina. I nic dziwnego – często ubrania

zależy bardziej na przekazaniu charakteru kolekcji, wytworzeniu

przedstawiane są jako coś zupełnie statycznego. Rysunek żurnalo-

jakiejś atmosfery, niż na ukazaniu ubrań w ruchu). Nie można też

wy, sesje modowe, wykroje, packshoty - wszystko to pokazuje ubra-

zapomnieć o wszystkich aplikacjach na iPada, gdzie sesje modowe

nie zatrzymane, zazwyczaj wręcz zupełnie pozbawione życia. Nie

składają się z ruchomych obrazów (kilka klatek zapętlonych w tą i z

pomaga również sposób prezentowania ubrań w sklepie, gdzie smęt-

powrotem). Nawet zwykłe zdjęcia ubrań na białym tle - czy może być

nie wiszą na wieszakach czy są sztywno poupinane na manekinach.

coś bardziej statycznego i „martwego”? - zostają „puszczone w ruch”,

Tymczasem często to ruch sprawia, że ubranie zapada nam w pamięć, ponieważ splata je nierozerwalnie z gestem, a co za tym idzie z emocją czy uczuciem. Nikt pewnie nie zwróciłby uwagi na sukien-

tak jak w aplikacji japońskiego Vogue’a, gdzie po naciśnięciu startu płaszcz manekina rozpina się, jego poły powiewają na wietrze, a my widzimy strój pod spodem.

kę Marilyn Monroe w „Słomianym wdowcu”,gdyby nie uniosło jej do

Czy jednak takie przypomnienie o symbiozie ubrań i ruchu wpły-

góry powietrze z metra. Podobnie z rękawiczką Rity Hayworth - to

nie znacząco na postrzeganie stroju? W końcu podobne próby były

jej zsuwanie sprawiło, że scena z „Gildy” przeszła do historii. Wiele

podejmowane już wcześniej (wystarczy wspomnieć zdjęcia Richar-

klasycznych ubrań pamiętamy i podziwiamy za to, jak zachowują się

da Avedona). Cóż, wydaje mi się, że „poruszone” stroje, choć doce-

w ruchu, np. sukienki z lat 20. z frędzlami czy spódnice z koła z lat 50.

niane w fotografii modowej, nadal nie zyskały uznania tam, gdzie

Już codzienne noszenie oznacza wpisanie ruchu w ubranie. Zapinanie, podwijanie, wkładanie, owijanie, sznurowanie, obciąganie – to właśnie one definiują ubiór na najbardziej podstawowym poziomie, czasem nawet w podświadomości użytkownika. W zależności od tego, jak wkładamy koszulę czy sweter – wolno męcząc się z każdym guzikiem, bezproblemowo zasuwając, nonszalancko zawiązując szarfę w talii - będziemy się w nich zupełnie inaczej czuli. Podobnie działają na nas ruchy związane z samym noszeniem. Wiele dziewczyn przekonało się o tym, jak deprymująco wpływa na samopoczucie spódnica podjeżdżająca do góry, którą trzeba ciągle obcią-

ukazanie dynamiki ubioru byłoby najprzydatniejsze – w przypadku ubrań traktowanych wyłącznie jako produkty. Ruch odkrywa bowiem wszelkie niedoróbki danego projektu; zobaczenie sukienki na idącej modelce powie nam więcej niż nawet najdokładniejszy opis tej kreacji. Może tak właśnie będzie wyglądać przyszłość net-a-porter – po kliknięciu w wybrany produkt obok zwyczajnych packshotów pojawi się modelka machająca na powitanie ręką, która z gracją obróci się wokół własnej osi, przeciągnie, zatańczy lub po prostu przejdzie się to w jedną, to w drugą stronę? Wszystko po to, by jak najlepiej przedstawić nam każdą z zalet danego ubrania.

gać. Chłopcy zaś dodawali sobie luzu i pewności siebie „zakasując

PS Jeżeli nadal nie czujecie, o co chodzi z ruchem wpisanym w ubra-

rękawy” i podwijając mankiety.

nia, koniecznie zobaczcie film z pokazu haute couture Chanel FW

Warto tu wspomnieć także o częściach ubrania wykorzystywanych do uwodzenia – często to właśnie ruch czyni je tak seksualnie nacechowanymi. Rozpinanie guzika za guzikiem, haftki za haftką... Lub

№2 / czerwiec 2011

2005. Widzicie, jak te płaszcze „idą” razem z modelkami? Te falujące pióra, sprężynowanie materiału w górę i w dół, huśtanie się tkaniny do przodu i do tyłu… Po prostu cudo.

‡ Felietony ‡

ponglish

tekst: Joanna Obuchowicz - beckwith ilustracja: Aleksandra Lampart

Od dwóch lat-i-trochę jestem uzależniona od blogów modowych

nie mogli po prostu uczestniczyć w wydarzeniach i imprezach). Nie

i choć nie przepadam za tym nazewniczym uogólnieniem (jako,

zapominają poinformować nas o nowych „designerach“ i nieodzow-

że blogi o modzie różnią się od siebie fundamentalnie na różnych

ności wzięcia udziału w konkursie, w którym nagrodą są zaprosze-

płaszczyznach), to i tak jest to fantastyczna fascynacja. Oczywiście

nia na „show“ a nawet „showy“; z upodobaniem wybierają „fashion

fantastyczna o tyle, o ile pozostaję w kręgach smacznych fotografii

people poland“. Sklepy internetowe najgłośniejszych polskich pro-

(choć równie często zdarzają się te marnie doprawione, bez smaku;

jektantów ogłaszają na platformie facebook „SALE w butiku online”.

natykam się też na przesolone lub przesłodzone) i tekstów. Teksty

Stare dobre getry to już nie getry, a legginsy (niedobre skrzaty ponio-

w języku aspirującym do miana polskiego są czymś w rodzaju sza-

sły w las trzecie „g“, pewnie żeby się ilość znaków zgadzała). A najpięk-

rady. Bolesna jest stylistyka wypowiedzi na większości blogów, nie

niejsze „outfity“ tworzy się z „kardiganami“ i „tanktopami“, wiecie?

tylko szafiarskich (gdzie, ustalmy, braku treści nie będziemy się czepiać, gdyż taka już ich uroda), bolesne są „tłumaczenia“ na język angielski czy wręcz przekierowania do autotłumacza google (przykład zaczerpnięty z bloga o ambicjach dziennikarskich). Najgroźniejsze są jednak zderzenia obu języków na łamach wspomnianych mediów. Tym groźniejsze, że media te są prawdopodobnie bardziej poczytne wśród młodszej publiczności niż jakikolwiek papier. Spolszczenia angielskiego nazewnictwa stroszą moje barwy wojenne, tough shit, right? Nasuwa się pytanie nie od parady - czy rzeczywiście musimy się dać ogłupić obcojęzycznym manierom językowym, czy raczej jesteśmy w stanie się uniezależnić i udowodnić, że my też nie gęsi i własne fałdy nam się układają we własnych strojach (nie drapes, folds i nie crinkles; o czymś zaponiałam?). Poza naturalną wśród blogerek tendencją do korzystania z oferty sieciówek (i to raczej takich sieci, których oferta kierowana jest na ogół do niskodochodowych gospodarstw domowych), widoczna jest też niezgoda na wszystko, czego aktualnie w tej ofercie nie ma. W plebiscytach popularności królują wciąż blogi nie tylko poruszające się w zaklętym kręgu H&M-Zara-Primark, ale też zniekształcające

Kto interesuje się modą w naszym kraju? Oczywiście, wciąż niewielu, a pośród tych niewielu narawdę skromna garstka jest zainteresowana jakością mody, nie wspominając o charakterystycznym dla niej języku. Relacje ze świetnych pokazów międzynarodowych są karłowate (co nie dziwi, bo mało kto z „naszych“ na nie jeździ, a trudno wymagać ekstatycznych recenzji od osób oglądających pokazy na style. com), relacje ze średnich lokalnych są entuzjastyczne. Nie wiedzieć czemu sukienka z taśmy zyskuje uznanie w oczach pani „redaktor“ wyłącznie z powodu połączenia ze szpilkami w kolorze „nude“(podczas gdy większość świata zastanawia się, czy to ludzkie zmuszać kobiety do poruszania się w tych monstrach, szczególnie kiedy nie sposób odróżnić ich od reszty odnóża). Pani „redaktor“ wypada nieźle w telewizorze, na piśmie jest równie odważna i szczera - niestety, mniej przekonująca. Pragniemy (i wydaje mi się, że to pragnienie podzielane przez sporą liczbę osób, które pozostają w stosunku emocjonalnym do mody, patrz: akcje w rodzaju „chcemy polskiego Vogue“ na FB) własnego miejsca na globalnej mapie mody. Chemy, by to miejsce było

język (nawet jeżeli są to blogi prowadzone przez absolwentki wy-

podobne jakościowo do innych wyraźnych punktów na tej mapie.

działów dziennikarstwa poważnych polskich uczelni). W ten sposób

Przecież „nie znosimy nudy i braku wyobraźni w polskich czasopi-

czynią swoje porady niezrozumiałymi dla niewtajemniczonych - ale

smach“. Ale na stronie fanowskiej gromadzącej 4320 osób wciąż „roz-

także powodują cierpienia wśród osób posługujących się biegle języ-

warzamy“ wszystko poza użyciem słownika.

kiem angielskim. W podobny sposób prowadzone są konta polskich modowych czasopism na platformach społecznościowych, które mają pewnie więcej regularnych czytelników niż same pisma. Te ostatnie (a także wyrastające jak grzyby po deszczu „dzienniki modowe“, do-

Załóżmy więc zgodnie, że nie nosimy outfitów tylko zestawy; że nie wybieramy się na fashion weeki, a na tygodnie mody. Czy ktoś na tym ucierpi? Tak, ucierpi. Internetowe wyszukiwarki.

stępne w sieci) nachalnie usiłują ubrać nas w „kamelowe“ płaszcze, najlepiej „trencze“; zapraszają też na „eventy“ i „parties“ (jakbyśmy

ULTRA ŻURNAL

‡ Felietony ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ Felietony ‡

we are adventure!

I POJECHALI... czyli historia pewnej didżejki 70

ULTRA ŻURNAL

‡ Felietony ‡ Wiosna była za pasem, stała sobie przy barze, gdy przed jej oczami na scenie pojawił się pijany B., uprzednio grzecznie w korytarzu zapoznawszy się, potem porzuciwszy ją w tłumie, na chwilę, może nieco dłużej, pomyślała, choć właściwie na ową minutę nie było o czym myśleć. Wtoczył się na scenę i “ela ela ela e e e e e” w jej kierunku zaśpiewał. Rozdarty t-shirt i pomazany lakierem do paznokci brzuch dodawał mu wątpliwej jakości powabu, lecz najgorsze, iż przytruchtał jak pershing wprost pod bar, a właściwsze byłoby raczej powiedzieć, wprost pod jej głowę; bo na drewnie wysokim była, więc i mniejszy się majaczył, w plecaczku.

Nawet dużo grają imprez razem. Remiksują trochę i produkują muzykę.

- Weź daj sobie spokój - pomyślała albo ktoś jej powiedział... - co on tak

- Masz coś bartosiewicz albo prodidży??? - pyta studentka.

będzie za tobą w tym plecaczku zapinał? Nie no, bomba... Wyczucia to on nie miał ni intuicji, poza tym jak wspomniałem uprzednio, pijany był (i w tym plecaczku...), więc jakoś przyczepiwszy się, nieco ją bawił, nieco drażnił. Trochę to trwało, nim w jej oczach pozbawił się skóry beja, oszołoma i niegodnego krzty zaufania człowieka imprezy, ale zostali jakoś powiązani i nierozłączni. Może, kurcze, była sza - jak to się mówi -lona??? Co nie?... Nic to. “Jest ranek, żyję - żyję - żyję - żyję - i jest wieczór” B.Gieżwałt Tak też minął jakiś czas. Zaczęli głośno robić to, czego się wstydzili, co jest wyznacznikiem rozwoju związku dojrzałego. Oraz akceptacji tego, że przez niektóre rzeczy po prostu nie warto się sztucznie rozstawać pod wymyślonym naprędce pretekstem, jechać osobno do domu... fuj. - Może byśmy tak coś porobili razem? - pomyśleli, a było już o czym

Przecież to fajne jest i można coś zarobić. Fajne, ale i ciężkie. E. już nie bardzo chce grać tak, że nie ma owej nocy innego didżeja. I w zasadzie ma racje, albowiem spróbuj być wesoły i aktywny, miej głowę pełną pomysłów i w ogóle jakąkolwiek inicjatywę przez 6 godzin, na stojąco, w zadymionym klubie, po darmowym drinie, w ogóle PO... Godziny spędzone w samochodzie. Polskie drogi. Nie zawsze jest gdzie po drodze zrobić sobie piknik pod wiszącą skałą (znowu.... - no juuuuż...), jednakowoż B. stara się zbaczać z trasy i pokazywać jej zielone czy tam skały. Trzeba w mozole budować sobie markę, albowiem kluby to pieniędzy za dużo nie mają, kryzys światowy szaleje, na giełdzie oraz inwestowaniu B. czy E. się nie znają, zaiks przychodzi rzadko, jeść trzeba, i pić, kurcze, więc póki sił, B. oraz E. będą tak jeździć po kraju i bawić publiczność w klubach. Ciężki, ale też wdzięczny kawałek chleba. Wymaga tak dużo pracy, że w zasadzie zapomina się o talencie. Talent? A coż to za bażant? Cześć!

B. zabiłby ją, ale szkoda czasu na więzienie. Poza tym dnia poprzedniego widział w w recepcji hostelu płytę cdr z napisem “kazik i instalki”, a tego studentka nie przebije. W ogóle zapytaj proszę swojego ukochanego didżeja, o co się ludzie pytają... Tak, to rzeczywiście nieważne. Równie dobrze można snuć rozważania, jak dużo jest w nas tego czegoś, co jest dzisiaj tak rzadkie, a co w dzisiejszych czasach tak bardzo się ceni. Po powrocie do domu E. ćwiczy na elektronicznej perkusji i ogląda tvn turbo a B. szykuje jej śniadanka i obiadki, bo jak E. jest głodna, to traci człowieczeństwo i staje się wilkiem, zwierzęciem, kapralem. Poza tym jest kochana i do rany przyłóż. B. kocha ją i jej całą rodzinę. B. czy chce, czy nie chce, dostaje od E. zestaw nowych zadań do wykonania. Reasumując: B. sobie nie poleży...

myśleć - wszak nie będziemy tak sobie jeno towarzyszyć...

- Gdzie następne granie??? - słodko pyta E.

Perkusję elektroniczną kupili na święta. Pierwsze święta razem i zara-

Otóż trzeba też wiedzieć, iż należy mieć menagera, a najlepiej sam być

zem okazja, aby postanowić coś wielkiego, co nie mieści się do końca w pokoju, co nie do końca się pojmuje, ale czego się bardzo chce. No i jest. Ładna, elektroniczna, plackowa. Nie można powiedzieć że duża, raczej pokój jest za mały, pomyślał B. Wpasowana, gdy podłączysz ją do prądu - świeci się mały blaszany bączek, kokpicik, panelik. Siada za nią E. i ćwiczy. Bardzo dobrze wygląda z pałą w ręku (taki jakże bardzo śmieszny, przysłowiowy, jak to się zwyczajowo mówi, taki żarcik studencki). On już jakiś czas uprawiał progresywną odmianę didżejki - wodzirejstwo. Wcześniej sam, czy też w przeróżnych duetach, nieważne, chciał z nią, ona chciała z nim, dobrze prezentowali się na scenie, więc zaczęli. Logiczne. Zabawa i drinki za free, a bawić się lubili wszak

sobie menagerem, pielęgnować gdzieś tam zakurzoną samodyscyplinę, wymyślać sobie cele (ja pier@#$%^&) i je realizować. Na szczęście ktoś wymyślił coś takiego jak deadline! Bez tego B. zwlekałby w nieskończoność. Deadline jako czynnik motoryczny artysty. Deadline jedynym wybawieniem. Deadline się po prostu zawsze “się zbliża” i to jest jej (jego?) najlepszą cechą. Deadline powoduje, że E. i B. stają na wysokości zadania. Najczęściej potem TO staje się hitem lub singlem. I o to to to kurczę chodzi! Jednym słowem - nie dość, że tworzysz, musisz dojechać, zatankować, benza ponad 5 zeta, to jeszcze wisisz na telefonie i przypominasz się, że może fajnie byłoby zrobić lub powtórzyć granie... I co? I to jest fajne! Człowiek jako prezes własnej osoby,

i przebieg jak na swoje lata też mieli niewąski.

sceniczny prezes tym bardziej, musi i lubi:

- Z tym wyglądem B. na scenie to lekka przesada, zaczął wyglądać do-

a) być zdrowy

piero gdy E. maczała w nim palce... - zaśpiewał chór.

b) nie zapuszczać brzucha (o czym śpiewał u Foxa, B.) i drugiej brody

- Dziękujemy Ci E. - dośpiewał chór

c) trzymać się siebie nawzajem - bo to najlepszy wybór (B. i E. o tym

Skoro tak, to muszę zaznaczyć, iż E. świetnie tańczy. B. to od razu zauwa-

dokładnie wiedzą)

żył, z początku nic nie powiedział, potem zaproponował występ w tele-

d) jak chamieć - to ekskluzywnie albo chociaż za darmo

dysku. Zgodziła się i przejęła inicjatywę, układu się nauczyła, odwagą się wykazała. Zmontowano i powstało. Do dziś można obejrzeć w internecie i dużo ma kliknięć, co prostolinijnie i dynamicznie spowodowało, że po jednym takim graniu ma fanklub w dużym mieście na zachodzie naszego pięknego kraju. I to jaki twórczy i pomysłowy fanklub! Że ho ho.

№2 / czerwiec 2011

e) starzeć się z klasą, tak, aby nie obudzić się małym, starszym grubaskiem/ką f) rozwijać sibi i cibi g) człek nie po to zostaje artystą, aby wstawać rano o siódmej...

‡ Plus / minus ‡

subiektywny przEgląd kolekcji polskiego tygodnia mody opisały: bozia prus i ewa kosz

czwarta edycja FashionPhilosophy Fashion Week Poland była tych, którzy pokazywali się na poprzednich edycjach, jak i de za sprawą prezentowanych kolekcji, które z sezonu na se jest w Polsce wydarzenie, które zdyscyplinuje polskich pro to Fashion Week wywiązuje się świetnie ze swojej funkcji. 72

ULTRA ŻURNAL

‡ Plus / minus ‡

a sprawdzianem dla organizatorów i projektantów, zarówno ebiutujących. Poziom wydarzenia sukcesywnie rośnie, głównie ezon są bardziej spójne i lepiej wykonane. Jeśli potrzebne ojektantów i zmobilizuje ich do przestrzegania sezonowości, №2 / czerwiec 2011

‡ Plus / minus ‡

Bohoboco f/w 2011/12

Kolekcja Bohoboco na sezon jesień/ zima 2011/12 bazuje na ubraniach maxi. Choć wszystkie projekty opierają się na minimalistycznych krojach, wysublimowane drapowania i gra objętością powodują, że prezentowane ubrania pracują na sylwetkach i zmieniają się w ruchu. Jesienno – zimowa kolekcja utrzymana jest w kolorach szarości, złamanych odcieni bieli, beżu i czerni. Proponowane przez Bohoboco ubrania są kobiece i funkcjonalne – można je stylizować na wiele sposobów, w zależności od okazji. Bohoboco tworzą modę bardzo wyrafinowaną. Projekty warszawskiego duetu jednocześnie są proste i skomplikowane, skromne i ozdobne. Tajemnica kryje się w detalach – drapowaniach i objętościach, które w najnowszej kolekcji zyskały nowej jakości. Kolekcję dopełniały ciekawe akcenty – biżuteria (pierścionki i klipsy przypominające skomplikowane kryształki), wysokie, połyskujące kołnierze, otulające szyje i zmodyfikowane szelki, pozwalające upinać luźne materiały.

ULTRA ŻURNAL

berenika czarnota

‡ Plus / minus ‡

f/w 2011/12

zdjęcia: Łukasz Szeląg / Fashionphilosophy Fashion Week Poland

Berenika Czarnota po przerwie wraca do projektowania indywidualnego i jest to bardzo dobra decyzja. Jej kolekcja to moda codzienna, ale niebanalna. Charakterystyczne dla niej dzianiny ręcznie robione z zabawnymi, lekko infantylnymi zdobieniami i napisami skonfrontowane zostały z lekkim jedwabiem zadrukowanym we wzór przypominający panterkę lub też wojskowy kamuflaż. Berenika Czarnota fantastycznie wyważyła sylwetki, tak, aby pozostały kobiece, ale i były użytkowe – w końcu zimą w Polsce jest zimno… bardzo zimno. I dlatego też kominy, peleryny i poncza, w które można się owinąć, połączone są z jedwabnymi sukienkami mini, a duże swetry dopełniają getry i kolorowe skarpety. Projektantka wie jak projektować ubrania, które po ludzku chce się na siebie włożyć i nosić. Jaka szkoda, że raczej są to unikatowe egzemplarze. W takim przypadku kto pierwszy ten lepszy.

№2 / czerwiec 2011

‡ Plus / minus ‡

Jacek Kłosiński Hyakinth f/w 2011/12

Jacek Kłosiński to projektant, na którego należy zwrócić uwagę. Tworzy modę męską, której na naszym rodzimym rynku jest nadal dość mało. Projektant prezentował swoją kolekcję „Muchomory” w strefie OFF Out of Schedule. Już sama aranżacja pokazu przykuwała – scenografia bajkowego lasu i zespół Mjuk grający na żywo – widać, że projektant zdaje sobie sprawę, że nie wystarczy ubrać modeli w swoje projekty. Trzeba pokazać jakaś większą całość, zaprezentować swoją wizję. Kolekcja na sezon jesienno-zimowy to modele uszyte z tkanin z zaprojektowanym przez Hyakintha bajkowym nadrukiem, to wręcz absurdalne (i dość zabawne) futrzane kołnierze kurtek. To garnitury i koszule szyte z materiałów w kilku kolorach i wzorach. Projektant tworzy ubrania dla mężczyzn odważnych i chętnych do zabawy swoim wizerunkiem.

ULTRA ŻURNAL

Łukasz Jemioł

‡ Plus / minus ‡

F/w 2011/12

Zdjęcia: Łukasz Szeląg / Fashionphilosophy Fashion Week Poland

Po kolekcji zaprezentowanej w zeszłym roku w październiku w Łodzi można było sądzić, że Łukasz Jemioł zatrzymał się w czasie i nic oryginalnego nie jest w stanie pokazać. I oto mamy nową kolekcję na sezon jesienno-zimowy i jest ona pozytywnym zaskoczeniem. Oczywiście projektant nie rezygnuje z charakterystycznego dla niego drapowania tkanin, ale wprowadza też formy bardziej uniwersalne, proste kroje i odrobinę rockowego kolorytu w postaci skórzanych kurtek i płaszczy podbijanych kożuchem. Kolorystyka kolekcji jest stonowana, przeplatana zgaszoną zielenią i różem, doprawiona akcentami miodowymi. Dużo jest kombinacji – z płaszcza można odpiąć dół i mamy kurtkę, dużo warstwowań. Co charakterystyczne dla Łukasza Jemioła to doskonale opracowana praca z tkaniną – projektant wie, jak każdy materiał pracuje i jak łączyć różne gatunki, by efekt był zadowalający.

№2 / czerwiec 2011

‡ Plus / minus ‡

Joanna Klimas

f/w 2011/12 Kolekcja Joanny Klimas to projekty charakteryzujące się prostotą formy i dbałością o detal. Projektantka zestawiła lekkie tkaniny podkreślające kobiecość z mocnymi akcentami – skórą. Przenika się tu zmysłowość i siła. Lekkie i powłóczyste sukienki nabierają zdecydowanego charakteru w zestawieniu z męskimi butami i skórzanymi kurtkami o asymetrycznych krojach. Całość utrzymana jest w kolorach szarości, beżu i czerni, które Klimas przełamała akcentami nasyconego błękitu. Pojawia się również nowoczesny materiał w wężowy nadruk, z którego uszyto kurtki i płaszcze o prostych, ale ciekawych formach – jest to wełna powleczona odpornym na deszcz i chroniącym przed wiatrem tworzywem. Kolekcja Klimas, choć może niezbyt nowatorska, pokazuje ugruntowaną pozycję projektantki i jej podejście do mody.

ULTRA ŻURNAL

Maldoror low couture

‡ Plus / minus ‡

f/w 2011/12

Zdjęcia: Łukasz Szeląg, Tuliński / Fashionphilosophy Fashion Week Poland

Kolekcja „The Accuser” to opowieść o życiu w piekielnych czeluściach, gdzie demony przybierają kuszące, seksowne i prowokujące kształty. Pokaz otworzyły ponętne „anioły ciemności” ubrane w suknie o gotyckim charakterze, podkreślające ciało, skonstruowane ze skrawków materiałów. Po chwili dołączyły do nich tajemnicze, ciemne postacie ubrane w obszerne peleryny, inspirowane zakonnymi habitami… a pokaz zamknęli „władcy ciemności” w krwistoczerwonych kreacjach uszytych z materiałów o różnorodnych fakturach, tworzących wzory przypominające języki ognia. Całość mocna i wyrazista, zmysłowa, odzwierciedlająca odwieczne lęki i fascynację ludzkości mrokiem i tym, co skrywa. Opowieść przenosząca publiczność nie tylko metaforycznie w inny wymiar, ale także w nowy etap twórczości Maldorora. GrzegorzMatląg rozwija się, wychodzi poza projekty, z których zasłynął – to już nie tylko awangardowe projekty określane „sztuką dla sztuki”, ale przede wszystkim awangardowa moda ready-to-wear. Pojawiły się ubrania uszyte ze świetnej jakości materiałów, które zastąpiły tkaniny uzyskiwane z recyclingu. Projektant zdecydował się także włączyć do kolekcji sylwetki męskie – i choć są one kontrowersyjne (prześwitujące koszule z koronki, przezroczyste garnitury, obcisłe getry), czy siły ciemności nie objawiają się nam w zaskakujący sposób?

№2 / czerwiec 2011

‡ Plus / minus ‡

mmc studio design f/w 2011/12 Najnowsza, jesienno - zimowa kolekcja idealnie wpisuje się zasadę „mniej znaczy więcej”. Projekty MMC to propozycje minimalistyczne, w których ciekawe detale i nowoczesne tkaniny grają główne role. Proste w kroju sukienki dzięki połączeniu miękkich tkanin i skóry nabierają nowych kształtów, a góry o nieskomplikowanych formach są zdobione, dzięki którym ubrania nie wymagają ozdób. W najnowszej kolekcji miesza się mat i połysk, lekkość i zdecydowanie. Półprzezroczyste bluzki i spódnice współgrają ze skórzanymi kurtkami, spodniami o luźnych krojach i materiałem w odcieniu starego złota. Futrzane kamizelki, płaszcze z dużymi kołnierzami, czy skórzanymi wykończeniami wprowadzają nas w sezon jesienno – zimowy. W kolekcji MMC znajdziemy też ultranowoczesne torby z tworzywa, paski, które można nosić jako ozdobne kołnierze, czy bransolety ze skóry. Czerń, która gra głównąrolę w kolekcji, przełamano barwami starego złota, chabrowym niebieskim, szarością i beżem. Projektanci zadbali także o przepiękny makijaż modelek, których czoła i włosy zdobił różowy make-up.

ULTRA ŻURNAL

nenukko

‡ Plus / minus ‡

f/w 2011/12

Zdjęcia: Łukasz Szeląg / Fashionphilosophy Fashion Week Poland

Grupa projektowa Nenukko tworzy ubrania, które mają być przede wszystkim wygodne i uniwersalne. Projekty Nenukko są uniseks, nie podkreślają płci ani sylwetki, luźno okrywają ciało. Kolekcja „Darkness requires white spots” przywodzi na myśl japońską modę streetową, w której przesuwają się granice proporcji, a granice pomiędzy płciami zacierają się. Nie ma tu ograniczeń, piżamowo – szlafrokowe kroje przybierają użytkowe fasony. Projektanci bawią się tkaniną i minimalizmem, który w wyniku zabiegów stylizacyjnych przybiera maksymalistyczne formy. Podstawową tkaniną są wygodne bawełny i dzianiny, z których uszyto bluzy z obszernymi kapturami, okrycia wierzchnie, spodnie i legginsy. W kolekcji dominują szarości i czernie, przełamane czerwienią i zabawnymi nadrukami (w renifery).

№2 / czerwiec 2011

‡ Plus / minus ‡

paprocki &

brzozowski f/w 2011/12

Kolekcja na nadchodzący sezon to wariacja na temat wszystkiego tego, z czego duet paprocki&brzozowski jest znany. Ich ewidentny zwrot w stronę mody bardziej dostępnej, codziennej, skierowanej do młodszego odbiorcy jest mocno zauważalny. Kolekcja bardzo obszerna (miało się wrażenie, że pokaz nigdy się nie skończy) i mocno kobieca. W większości modeli przeważał kolor czarny (chociaż pojawiły się szarości, biel i beże).Ołówkowe sukienki i spódnice. Te ostatnie także w formie trapezu, a do tego długie płaszcze z raglanowymi rękawami. Pomimo wrażenia monotonii stylizacja pokazu przykuwała uwagę swoją oryginalnością. Modelki miały na rękach zmywalne tatuaże o mocnym rockowym charakterze. Nosiły też oszczędną w formie biżuterię - duże srebrne bransolety - mankiety. Niepokorny charakter kolekcji dopełniały otwarte szwy. Mamy taką refleksję - czasami jednak warto zaprezentować jedną sukienkę, a nie iks wariacji tego samego wykroju, tylko w innych kolorach.

ULTRA ŻURNAL

konrad parol

‡ Plus / minus ‡

f/w 2011/12

Zdjęcia: Łukasz Szeląg, Tuliński / Fashionphilosophy Fashion Week Poland

Kolekcja „Les Mercenaires” przenosi nas w postapokaliptyczny świat zamieszkany przez mrocznych, nieprzystępnych i niepokojących najemników obu płci. Dymorfizm płciowy w kolekcji Parola nie jest wyraźnie zaznaczony – kobiece sylwetki zbliżone są do męskich, nie podkreślają kobiecego ciała. Postacie wykreowane przez Parola wydają się być gniewne i zdecydowane walczyć o sprawę, czy życie, do ostatniej kropli krwi. Jest w nich budząca respekt siła, którą oddają zaprezentowane ubrania. Większość sylwetek wykonano ze skóry, grubej wełny i dzianiny. Wszystkie konstrukcje są przemyślane, w kolekcji Parola nie ma miejsca na przypadek – pojawiają się sznurowania, których projektant używa konsekwentnie do wykończenia płaszczy, peleryn i spodni, metalowe suwaki i kawałki skóry, które geometryzują ubrania. Wrażenie przemarszu armii mrocznych najemników potęgują ciężkie, wysokie glany, ozdobione gwoździami. Kolekcja utrzymana jest w czerni i szarościach, które przełamują plamy koloru – pomarańczowy i materiał w kolorową szachownicę.

№2 / czerwiec 2011

‡ Plus / minus ‡

weronika pniewska f/w 2011/12

Pokaz Weroniki Pniewskiej to dowód na to, że mamy świetnych młodych adeptów projektowania. Kolekcja zaprezentowana przez Pniewską to humorystyczna wariacja na temat damskiego tułowia, bo głównie on był „odziany”. Modelki w samych rajstopach i w lumpeksowych butach miały na sobie swego rodzaju zbroje, nawet jeśli zbroją była zjawiskowa, czerwona, klasyczna w formie marynarka z oszałamiającym rozmiarowo trenem. Góry wykończone były dywanowymi arabeskami, symetrycznymi aplikacjami z elementów zabawek pomalowanych na złoto czy kaftanów z pasków spinanych klamrami. Projektantka stworzyła coś z niczego, z pozoru niepotrzebnych wykończeń czy fragmentów zabawek użyła w tak kreatywny sposób że pozostaje tylko oczekiwać jej następnej kolekcji. A czerwony tren XXL to coś, co mocno nam zapadło w pamięć!

ULTRA ŻURNAL

łukasz stępień

‡ Plus / minus ‡

f/w 2011/12

Zdjęcia: Łukasz Szeląg / Fashionphilosophy Fashion Week Poland, Seweryn Cieślik

Najnowsza kolekcja Łukasza Stępnia to zdecydowany krok w stronę mody ulicznej W jesienno – zimowej kolekcji pojawiają się kurtki, bluzy, swetry i golfy idealne na nadchodzący sezon. Stępień proponuje mężczyznom skórzane kurtki inspirowane kultowym modelem „bomber jacket” i ramoneskami, które wykończył w nowatorski sposób. Świetnie prezentują się płaszcze uszyte z wełny, wykończone futrzanymi kołnierzami i skórzanymi wstawkami tworzącymi geometryczne wzory. Ukłonem w stronę mody streetowej są bluzy z kapturem i nadrukiem, ciepłe golfy uszyte z kaszmiru czy koszule. Zdecydowanie to nie Łukasz Stępień jakiego znamy, chociaż oczywiście jego kolekcja nie jest pozbawiona charakterystycznych już dla projekatnta detali. Jest jednak w tym więcej rock&rolla i nonszalancji.

№2 / czerwiec 2011

‡ Plus / minus ‡

michał szulc f/w 2011/12

Fashionweekowy pokaz kolekcji „Leaving You” Michała Szulca przeniósł publiczność w jesienno – zimową melancholię. Spokojne, nostalgiczne dźwięki wypełnione deszczem, modelki o przesłoniętych włosami twarzach, spokojnie spacerujące po wybiegu, zapowiadały nadejście jesieni. Kolekcja „Leaving You” swoim minimalistycznym charakterem nie odbiega od stylu Szulca – formy są proste, w niektórych modelach geometryczne, a detale przyciągają uwagę. Ubrania mają luźne, swobodne kroje, ale jednocześnie podkreślają sylwetkę, dopasowując się do niej w ruchu, co daje niesamowity efekt – jakby tkaniny nie miały ograniczać ciała, ale jednocześnie były jego drugą skórą. Cała kolekcja utrzymana jest w ciemnej palecie kolorystycznej – czerń, odcienie szarości i plamy spokojnych kolorów takich jak granat, szary, czy stonowany fiolet. Pojawił się również aksamitny materiał w kwiecisty nadruk, jakby namalowany farbami olejnymi na tkaninie. Szulc w mistrzowski sposób dobiera i łączy ze sobą materiały, wie jak pracują i układają się. To kolekcja w całości do noszenia, mocno użytkowa. Co najważniejsze – te ubrania są „melancholijne” – to oczywiście przenośnia, ale oglądając pokaz kolekcji Michała Szulca można było odnieść wrażenie, że zakładając te ubrania przenosimy się w świat smutku i zadumy.

ULTRA ŻURNAL

zuo corp.

‡ Plus / minus ‡

f/w 2011/12

Zdjęcia: Łukasz Szeląg / Fashionphilosophy Fashion Week Poland

Inspiracją dla powstania kolekcji był amerykański dokument z 1975 roku „Grey Gardens”, który opowiada historię ciotki i kuzynki Jackie Kennedy (obydwie nazywały się Edith Bouvier Beale, znane również jako „Duża i Mała Edie”). Projektantów Zuo Corp. zainspirowała Little Edie Bouvier, która z powodu choroby genetycznej straciła włosy i nosiła na głowie chustki spinane złotymi broszkami. Nakrycia głowy stylizowane na „Małą Edie” mogliśmy zobaczyć na każdej z prezentowanych sylwetek – przywodziły na myśl ultranowoczesne kornety i idealnie zgrywały się z prostymi, ascetycznymi krojami prezentowanych ubrań. W pierwszej części pokazu Zuo Corp. zaprezentowało przegląd płaszczy, inspirowanych modelami od lat 20. po lata 50. Wszystkie sylwetki miały proste, ale nowoczesne formy, utrzymane blisko ciała, o przestrzennie poprowadzonych liniach. Druga część kolekcji to ubrania z oryginalnie zaprojektowanym przez Roberta Kutę nadrukiem. Pisząc o kolekcji Zuo Corp. nie można przemilczeć zakończenia pokazu, które wprawiło publiczność w małą ekstazę - po wybiegu przemaszerowała orkiestra dęta Poczty Polskiej, którą prowadziła roześmiana Julita Olszewska. Niestety bardzo zbieżne z zakończeniem pokazu kolekcji na wiosnę 2006 Marca Jacobsa…

№2 / czerwiec 2011

‡ RADAR ‡

czterdzieści stopni w cieniu

zdjęcia: Kaśka Maniak stylizacja: Marysia Kłosińska modelka: Alex / rebel models

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ RADAR ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ RADAR ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ RADAR ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ RADAR ‡

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ RADAR ‡

Czarny jest kolorem włosów mojej prawdziwej miłości

zdjęcia/stylizacja/produkcja: Beata Wilczek/www.beatawilczek.com Ubrania: www.halinamrozek.iportfolio.pl makijaż: Jagoda Łagiewska www.jotvu.pl Modelka: Kaja Marchewka Pomoc w realizacji: Karolina Pietrzak

Black is the color of my true loves hair/ Czarny jest kolorem włosów mojej prawdziwej miłości jest projektem modowo-artystycznym zrealizowanym przez Beatę Wilczek i Halinę Mrożek dla Galerii Design BWA Wrocław. Jest ona zarazem efemeryczną wystawą projektów Mrożek jak i sesją zdjęciową. W efekcie końcowym przybrał formę kolaży, które będą opublikowane na wiosnę w magazynie podsumowywującym działalność Galerii Design. 98

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

‡ RADAR ‡

Byłam u mnie w szkole. Patrzę, a koło mnie stoi moja koleżanka ze swoim chłopakiem. Podchodzę do nich. Jej chłopak cicho chciał mi coś powiedzieć na ucho. W końcu mówi kilka razy: debil. Zorientowałam się, że mój chłopak stoi obok. Podchodzę do niego, a on mnie nie poznał i zaczął uciekać na zewnątrz. Przestałam go gonić, obracam się, a on stoi koło szkoły z moją znajomą na dodatek ma długie rude włosy i robi wszystko, żebym go nie poznała. Wchodzę znowu do szkoły i znowu jego widzę. Tylko tym razem zmieniał się w strasznego potwora.

Autor: Agatka 12 Źródło: www.sennikonline.pl 100

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

101

‡ RADAR ‡

102

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

103

‡ RADAR ‡

104

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

105

‡ RADAR ‡

106

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

107

‡ RADAR ‡

108

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

109

‡ RADAR ‡

110

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡ w sesji użyto ubrań: spódnica ZARA sweter, szal z futrem Stefanel Buty COS Szal z włosów Beata Wilczek Specjalne podziękowania dla Katarzyny Roj z Galerii Design BWA Wrocław za pomoc w realizacji projektu i udostępnienie przestrzeni galerii

№2 / czerwiec 2011

111

‡ RADAR ‡

Otul się czarnotą

zdjęcia: Anna Witkowska modelki: Ada Dobrowolska, Alicja Ewertowska

Berenika Czarnota wraca do gry. I to w najlepszym stylu. Swoim. Kolekcja, którą pokazała na łódzkim tygodniu mody to dzianiny i jedwabie. Wszystko to, co każda dziewczyna chciałaby nosić i nosić... opatulić się, owinąć, ogrzać się... Kamuflaż miejski, zimowy... 112

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

113

‡ RADAR ‡

114

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

115

‡ RADAR ‡

116

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

117

‡ RADAR ‡

118

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

119

‡ RADAR ‡

120

ULTRA ŻURNAL

‡ RADAR ‡

№2 / czerwiec 2011

121

‡ PANTONOWNIK ‡

pantonownik opracowała: bozia prus

122

preen

vivienne westwood

diane von furstenberg

jeremy scott dla swatch

Acne

david coma

H&M

lanvin

Acne

acne

Acne

paprocki&brzozowski

joanna klimas

marcus lupfer

DRKSHDW by Rick Owens

burberry prorsum

alexander mcqueen

rick owens

the row

rick owens

ULTRA ŻURNAL

‡ PANTONOWNIK ‡

W sezonie wiosna/lato 2011 nie ma kolorów niemodnych. Na topie jest biel i puder, czerń i szarości, mocne, nasycone kolory od neonowej żółci, przez oranż i róż, po morskie zielenie i błękity. Ubrania w mocnych kolorach nabrały w tym sezonie nowego wymiaru – głównie dzięki minimalistycznym krojom i połączeniom soczystych kolorów.

halston heritage

vanessa bruno

zara

3.1 philip lim

chloe

halston heritage

h&m

reed krakoff

bottega veneta

raquel allegra

burberry prorsum

just cavalli

adam

alldressedup

paprocki&brzozowski

reed krakoff

helmut lang

chloe

rag&bone

lanvin

reserved

№2 / czerwiec 2011

123

‡ PANTONOWNIK ‡

Diane von Furstenberg

max mara piano forte

Diane von Furstenberg

jil sander

max mara

jil sander

cacharel

Diane von Furstenberg

jil sander

christopher kane

H&m

Diane von Furstenberg

acne

max mara

topshop

fendi

Balenciaga

acne

karen karam

hussein chalayan

issa

erdem

jil sander

max mara piano forte

lanvin

124

ULTRA ŻURNAL

‡ PANTONOWNIK ‡

Diane von Furstenberg

vionnet

theory

matthew williamson

emilio de la morena

lanvin

stella McCartney

Diane von Furstenberg

max mara

theory

max mara

Diane von Furstenberg

acne

jil sander

nina ricci

karen karam

lanvin

Marc jacobs

Diane von Furstenberg

Marc jacobs

balenciaga

christopher kane

topshop

antonio berardi

ysl

marc by marc jacobs

christopher kane

miu miu

№2 / czerwiec 2011

125

‡ PANTONOWNIK ‡

reserved

H&M

vionnet

rolland mouret

diane vin furstenberg

max mara

junya watanabe

diane von furstenberg

miu miu

diane von furstenberg

max mara

ysl

halston

fendi

zara

halston

christopher kane

diane Von furstenberg

lanvin

christopher kane

miu miu

tom binns

christopher kane

126

ULTRA ŻURNAL

‡ PANTONOWNIK ‡

lanvin

alexander mcqueen

ajil sander

roland mouret

chloe

issa

calvin klein collection

stella mccartney

fendi

topshop

ralph lauren

house of holland

whyred

issa

jil sander

proenza schouler

christopher kane

kaufman franco

marc fast

proenza schouler

splendid

matthew williamson

№2 / czerwiec 2011

127

‡ DIY ‡

DIY

Do it yourself by Harel

Shopper bag, czyli, nie owijając w bawełnę, torba na zakupy. Mistrzynią adaptowania form użytkowych na nowo i nadawania im zaskakującej wartości w ostatnich latach jest bez wątpienia Phoebe Philo. Potrafi ona zamienić w obiekt pożądania takie rzeczy jak wojskowa kurtka czy, w tym sezonie, właśnie taka zakupowa torba. Jednak zważywszy na markę oraz, co się z tym łączy, cenę, raczej nikt przy zdrowych zmysłach zakupów w niej nosić nie będzie. W najnowszej kampanii reklamowej Celine modelki dzierżą w maleńkich d łoniach gigantyczne skórzane egzemplarze. Tak proste, że żal by było nie spróbować wykonać ich w domu. Zainspirowana dwukolorową wersją postanowiłam uszyć coś podobnego. 1. W zależności od tego, jakie proporcje chcemy otrzymać, odcinamy od jednej torby dno, od drugiej część z uszami. Pamiętajmy o zachowaniu zapasu na szew. Ja postanowiłam zostawić mniejszą część czarnej, większą białej.

2. Zabezpieczamy brzeg każdej części, aby zapobiec pruciu. Posiadacze maszyny do szycia są w tym momencie szczęściarzami, choć przy ulubionym serialu nawet nie zauważymy, jak szybko pójdzie ta robota za pomocą igły i nitki.

128

3. Przekładamy obydwie na lewą stronę i zbieramy obcięte brzegi szpilkami. Następnie zszywamy po lewej stronie obydwie części ze sobą.

ULTRA ŻURNAL

‡ DIY ‡

od następnego numeru Harel będzie uczyć się szyć na maszynie

№2 / czerwiec 2011

129

‡ PUDERNICA ‡

ULTRAwłos

tekst i ilustracje: Anna adamowicz

Wiosenne wybiegi zaprezentowały nam cały wachlarz pomysłów na fryzury, wśród których każdy znajdzie coś dla siebie. Od „ulizanych” minimalistek, ultra puchu po plecionki, koki, hippie. Nie zabrakło inspiracji kinem. Prócz niezwykle popularnych „plecionek” (czyli warkoczy w stu odsłonach), obowiązkowym punktem w kreowaniu fryzur będzie dbanie o nie. Włosy muszą wyglądać zdrowo. Reszta jest ultra prosta. 130

ULTRA ŻURNAL

‡ PUDERNICA ‡

na mokro Po pierwsze i najważniejsze – trzeba zrobić przedziałek pośrodku

niechcenia, skieruj głowę do dołu i susz zimnym powietrzem, a na

głowy i pozwolić ułożyć się włosom tak jak chcą. Ale uwaga! Kosme-

grube pasma włosów nałóż odrobinę modelującego żelu lub lekko

tyki dodające objętości są w tym sezonie niezbędne. Koniecznie też

utrwalającego lakieru - i już bałagan gotowy (w stylu Isabel Marant).

zastosuj spray zagęszczający włosy – ale uważnie go zaaplikuj, najle-

A może spróbujesz fryzury w stylu odmieniona mokra włoszka lub

piej tuż przy skórze. Jeśli chcesz, aby włosy były bardziej zdyscypli-

surferski efekt? Nic prostszego: nałóż na włosy sporo żelu, możesz

nowane, nawijaj je na grubą szczotkę (tak jak na pokazie u Roberta

też sięgnąć po spray z solą morską (Bottega Veneta). I już. Plucha

Cavalliego). Jeśli wolisz raczej, by włosy wyglądały jak ułożone od

ci niestraszna!

№2 / czerwiec 2011

131

‡ PUDERNICA ‡

koński ogon Ten rodzaj fryzjerskiego minimalizmu mogliśmy podziwiać już je-

skania lepszego efektu zastosuj kosmetyki dodające objętości, a na

sienią. Wiosną jest wciąż modny – przy czym teraz usadowiony jest

samo wykończenie preparat nabłyszczający, który wygładzi włosy.

tuż na karkiem. Wzorem fryzjerów Calvina Kleina zrób przedziałek pośrodku, zbierz włosy na gładko, z tyłu lekko natapiruj, złap tuż nad karkiem i gotowe. Efektowne, ale nie pracochłonne. Dla uzy-

132

Lanvin prezentuje natomiast koński ogon z wet lookiem - włosy zaczesane do góry, związane tuż nad karkiem. Przy ułożeniu takiej fryzury pomocny będzie spray z solą morską.

ULTRA ŻURNAL

‡ PUDERNICA ‡

kok po kroku Koki górą, koki dołem – zarówno wielkie gniazda, jak i malutkie

masz cienkie włosy, koniecznie zaopatrz się w tzw. pączek czyli po

skręty. Wiecznie modne, nieśmiertelne. Od lat okupują wybiegi.

prostu wypełnienie koków. Najlepiej z firmy Efalock - nada fryzu-

Ostatnio widzieliśmy je w różnych wersjach: skrupulatnie uliza-

rze objętość jak nic innego. Efekt futurystycznie ulizanych włosów

ny, ze starannie dopracowanym obwarzankiem z tyłu (Oscar de la

uzyskasz natomiast przy pomocy prostownicy i kremu wygładza-

Renta), tuż nad karkiem - skręt w wersji mini (Chloe), rozwichrzo-

jącego, chroniącego przed wysoką temperaturą. Przyda się też pre-

ny nad karkiem (Diane von Furstenburg). Pełna dowolność. Jeśli

parat nabłyszczający.

№2 / czerwiec 2011

133

‡ PUDERNICA ‡

Skręt, PUCH, ROMANTIC Tapirowanie dodaje objętości włosom. Koryguje też pewne man-

Wzorem największych (Dior, Prada), inspiruj się fryzurami wiel-

kamenty, jak płaska głowa, niskie czoło. Najlepiej tapirować włosy

kich gwiazd kina. Nawijaj włosy na grube loki, układaj efektow-

tuż przy nasadzie. Przesuwaj wąskim grzebieniem w górę i w dół,

ne fale. Mają błyszczeć i obowiązkowo muszą być gęste i zadbane.

nie wyjmując go z włosów.

Gładko czy puszysto? Koki na samym czubku głowy, a może tuż

Puch na głowie niczym z wybiegu Marca Jacobsa osiągniesz dzięki

nad karkiem? Ulizane, rozczochrane, małe, duże, warkocze, prze-

zakręceniu włosów na cieniutkie walki, a następnie ich maksymal-

działek na bok, na środku, grzywka, bez grzywki, grzywka opa-

ne rozczesanie. Vera Wang także pokazuje na wybiegach modelki

dająca na oczy, zgarnięta na bok, włosy krótkie jak u chłopczycy...

we fryzurach typu puch - w tym przypadku włosy układają się na

Wniosek nasuwa się sam - noś się tak, jak ci najlepiej i najpiękniej.

wzór napuszonego koka. Sonia Rykiel proponuje nierzeczywistą

Moda zmienia się z dnia na dzień, dziś ścinasz włosy, jutro modne

objętość - tym razem nie puchu, a loków. Ale uwaga! Na szczycie

będą długie. W tym sezonie moda była dla nas łaskawa i dała nam

głowy włosy pozostają idealnie gładkie.

wiele możliwości, więc korzystajmy z nich i szalejmy!

134

ULTRA ŻURNAL

‡ PUDERNICA ‡

№2 / czerwiec 2011

LOVE&TRADE, Solec 18/20, Warszawa, POLSKA

135

‡ SZORTY ‡

zwierzęcy instynkt przygotowała: judyta grodzicka

Od niepamiętnych czasów flora i fauna inspirowała i fascynowała rzemieślników i artystów. Biżuteria w starożytności miała szczególne znaczenie ze względu na swoją wartość magiczną lub religijną – zwłaszcza ta przedstawiająca zwierzęta. Z każdym wiekiem jednak błyskotki traciły na swojej symbolicznej wartości, stając się ozdobą świadczącą o statusie i zamożności ich właściciela.

136

ULTRA ŻURNAL

‡ SZORTY ‡ Obecnie każda szanująca się firma jubilerska ma w swoim portfolio jakieś wyroby inspirowane zwierzętami. Nierzadko są to także całe kolekcje, przygotowywane w zależności od sezonu, w którym pojawia się trend zwierzęcy. Projektanci bardzo chętnie do niego wracają, dlatego też można powiedzieć, że biżuteria „zezwierzęcona” wraca do nas jak bumerang co kilka sezonów i nieprzerwanie pomrukuje, świergocze i sssyczy. We Włoszech, a dokładniej w Toskanii, funkcjonuje zakład jubilerski, który zajmuje się wyłącznie tworzeniem „zwierzęcej” biżuterii. W tej menażerii znajdziemy łabędzie, słonie czy mityczne smoki. W pracowni jubilerskiej nie zmieniło się nic od początku lat osiemdziesiątych. To wtedy Hannibal Baldini założył markę Creart 2, którą obecnie zarządza wraz ze swoimi synami - Leonardo i Francisem. Hannibal jest także głównym projektantem marki i osobiście nadzoruje każdy etap produkcji. Przepytywany przez nas wyznał, że powstanie Creart 2 wzięło się z potrzeby ekspresji oraz chęci artystycznego spełnienia. Bez wątpienia zrealizował swoje marzenia – biżuteria zachwyca oryginalnością. W kolekcji Creart 2 można znaleźć ponad 50 różnych gatunków zwierząt, od tych egzotycznych po bardziej udomowione. Najczęściej jednak pojawiają się stworzenia ze świata podwodnego, z konikiem morskim i płaszczką na czele. To właśnie one są bestsellerami marki. Taka różnorodność modeli, jak tłumaczył nam Hannibal Baldini, spowodowana jest chęcią zaspokojenia najbardziej wybrednych gustów oraz umożliwieniem identyfikacji człowieka z danym zwierzęciem. Designer uważa bowiem, że tak jak w przeszłości wykorzystywaliśmy zwierzęce skóry czy zęby do obrony, tak i teraz potrzebujemy podobnych elementów, aby być silniejszymi. W dzisiejszych czasach funkcję amuletu może pełnić właśnie biżuteria z motywem zwierzęcym. Jednak Creart 2 to nie tylko biżuteria. Wśród wyrobów firmy dostępne są także lampy oraz niewielkie elementy wyposażenia wnętrz, które swoim wzornictwem nawiązują do świata zwierząt. Oprócz nich dostępna jest również kolekcja modowych akcesoriów: torebki damskie, paski czy buty. Ich poszczególne elementy to też zwierzęta lub części ich ciał. Produkty marki wytwarzane są całkowicie we Włoszech dlatego też sygnowane są znakiem Made in Italy, który od lat świadczy o dobrej jakości produktu oraz wykonania. Wyroby poddawane są długiemu i żmudnemu procesowi obróbki, która polega na wielokrotnym opalaniu w piecach emaliowanego brązu. Technika ta została stworzona i opatentowana przez Hannibala Baldiniego i do dzisiaj do końca nie wiadomo, na czym konkretnie polega. Wiadomo jednak, że dzięki tej autorskiej metodzie biżuteria jest solidna i – za sprawą pustego środka - dość lekka, pomimo sporych rozmiarów. Jej atutem jest również precyzja wykonania - produkty Creart 2 są ręcznie formowane, wyrabiane i malowane. Biżuteryjne zwierzątka są sprzedawane na całym świecie i wszędzie wzbudzają identyczny podziw. W Polsce sprzedaż prowadzi sklep coctailme.pl.

№2 / czerwiec 2011

137

DEPESZE

‡ szorty ‡ Akcesoria klimas

pełno stylu w necie

Fullofstyle.pl to kolejny już butik internetowy z modą od polskich projektantów. Sklep stworzyła Agata Zych – Zielińska. Znajdziemy tam ubrania młodych polskich projektantów – taki też jest cel – promowanie młodych i zdolnych, modą zarażonych. W tej chwili w butiku można

Na Nowolipki do atelier Joanny Klimas

zakupić ubrania Eweliny Klimczak,

nie wybieramy się już tylko po

Hyakinth’a, Asi Wysoczyńskiej, Jagody

ubrania. Torby, kurtki skórzane… I ma

Piekarskiej czy w końcu Bohoboco.

być tego więcej. Pierwsze propozycje to

Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej,

skórzane kurtki lekko ramoneskowate,

a raczej zakupić oryginalne rzeczy

wykonane ze skóry licowanej, wytłoczo-

wystarczy sprawdzić stan konta

nej w wężowe łuski w dwóch kolorach –

i wejść na stronę fullofstyle.pl

czarnym i szarym. Torby od Joanny Klimas to duże pojemne worki – miejski niezbędnik dla fanek dźwigania wielu

eko Muji

z pozoru niepotrzebnych rzeczy w jednej torebce. Ciekawe, co jeszcze zaproponuje nam Pani Joanna…

Och, Adi

Nie sposób nie napisać o świetnej kolekcji Jeremiego Scotta dla adidas Originals ObyO. Na tych ciuchach mamy

opracowała: redakcja

138

wszystko – odciśnięte podeszwy,

Nie ma co – ochiwata rządzi. Resztki

dziury, kryształy, frytki i w końcu

bawełny zbierane pieczołowicie, tak

wojskowy kamuflaż – w sam raz do

aby nic się nie zmarnowało. Oczywiście

Afganistanu. Scott poraża i prowokuje.

Muji nadal w szerszej świadomości to

Buty dekoruje głową misia, lub też je

wyposażenie wnętrz, a nie ubrania. W

uskrzydla, tak aby były odpowiednim

warszawskiej Arkadii ubrań nie ma za

obuwiem dla współczesnego Hermesa. No

wiele, ale jeśli poszukujemy czegoś

i cóż z tego, gdy radość z oglądania

oszczędnego w formie i porażającego

tej kolekcji doprawiona jest goryczą. W

w swojej prostocie to najlepiej udać

końcu ten sam adidas chciał zmienić

się właśnie do Muji. Ekologicznie

służewiecki mur w wielki city board.

i elegancko – brzmi jak utopia. W

Nie lepiej było wykupić media na

końcu eko powinno być zgrzebne

standardowych nośnikach… Och, adi... To

i drapać w skórę. A tu takie zaskocze-

nie wypada.

nie.

ULTRA ŻURNAL

‡ szorty ‡ Moda w dyplomacji

Bye, Bye Aneta

Anna Halarewicz na twojej śćianie

Ania Kuczyńska wchodzi do dyplomacji.

W Aparcie zmiany. Ich twarzą w nowej

Wystawa prac ilustratorki Anny Halare-

Projektantka z okazji polskiej prezy-

kampanii została Anja Rubik i tym

wicz okazała się wielkim hitem wśród

dencji w UE zaprojektowała linię

samym musieliśmy pożegnać się z Anetą

fanów rysunku modowego. Ze względu na

Warsawia - akcesoria, którymi polscy

Kręglicką. Czyżby chodziło o odmłodze-

nadzwyczajne zainteresowanie odwiedza-

dyplomaci będą obdarowywać polityków

nie wizerunku? To mógłby być jakiś

jących zakupem rysunków piórkiem

z innych krajów. Warsawia jest inspi-

trop. A może po prostu Anja Rubik jest

w formacie A4, artystka przygotowała

rowana tradycyjnym rękodziełem podha-

tak dobrym produktem i dobrem

specjalną serię ilustracji za jedyne

lańskim. Aktówki, etui na komputery

narodowym, że nie powinno nas dziwić,

250zł. W przeciwieństwie do niej, mało

i ipady wykonane są ze skóry

że gdzie się nie obejrzymy, tam

kto sprzedaje oryginały, większość

juchtowej. Dobrze, że chwalimy się

widzimy twarz Anji. Anja tu, Anja tam…

ilustratorów pracuje na tabletach,

dobrą polską modą i oddajemy takie

wszędzie Anja. Dziewczyna ciężko

oferując wydruki cyfrowe. Prace można

projekty w ręce doświadczonych ludzi.

pracuje, co też widać po jej sylwetce,

zamówić przez oficjalną stronę Anny na

ciągle jej mniej – może to te podróże?

Facebooku. Nic, tylko zacząć tworzyć

Babski klub

kolekcję i zbierać modowe ilustracje

Kawałek oli

Ani. Kto wie, za kilka lat taki zbiór może być wiele wart.

Neony od chrabelskiej

BEBclub.pl to autorski projekt zespołu bilioneurobab, który od ponad 5 lat organizuje największe Designer Sample Sale w Polsce.BEBclub.pl to zamknięta platforma shoppingowa oferująca luksusowe marki i limitowane kolekcje polskich i zagranicznych projektantów Podczas Oskarów Fashion - imprezy

nawet do 80% niższych! Oprócz ubrań

organizowanej przez Fashion Magazine

i dodatków w BEBclub.pl upolujesz

- młodziutka Ola Kawałko zostala

wyjątkowe meble i dodatki od najlep-

wybrana najlepszą wśród młodych pro-

szych polskich i zagranicznych projek-

jektantów prezentujących tam swoje

tantów, produkty dla dzieci, oferty

kolekcje. Ola Kawałko połączyła

SPA, restauracji, książki i płyty.

dzianiny, koronki, siatki, ortalion,

Justyna Chrabelska na sezon letni

Nic tylko kupować!

sztuczne skóry, pocięła sylwetki,

oswaja neony. Nie za dużo, nie po

niekiedy udrapowała materiał

oczach. Bawełniane francuskie koronki,

i stworzyła dość oszczędne w formie

dzianiny i jedwabie w spokojnej kolo-

sukienki. Będziemy pilnie obserwować

rystyce doprawione ostrymi wykończe-

Olę - jesteśmy ciekawi, jak rozwinie

niamiw różu czy żółci. Jednocześnie

skrzydła i w którą stronę pójdzie

klasyczne i wariackie. A już niedługo

w swoim projektowaniu.

otwarcie większego sklepu projektant-

Mat.pras.. marek

po specjalnych cenach klubowych -

ki.

№2 / czerwiec 2011

139

‡ szorty ‡

Ola Bąkowska. CMOK! Internet to dziś najsilniejsze medium. Dzięki niemu wiemy wszystko, możemy być wszędzie… możemy być tym, kim chcemy. Wiele osób chce być projektantami i istnieje właśnie dzięki internetowi. Nazywa się ich „młodymi polskimi projektantami”. Czy słusznie? W rosnącym z miesiąca na miesiąc gronie „projektantów” bardzo rzadko dostrzec można prawdziwą zapowiedź wartościowej twórczości. Gdzie są osoby, które zasługują na miano „młodego polskiego projektanta”? Jedna z nich studiuje na łódzkiej ASP. Ola Bąkowska, rocznik 1989, warszawianka z krwi i kości. Po skończeniu liceum ogólnokształcącego (klasa o profilu biologiczno – chemicznym) projektuje modę. Jak dotąd nie towarzyszą jej spektakularne wygrane w konkursach. Nie bombarduje internetowych poszukiwaczy talentów projektowania swoimi rzeczami. Jest obok tego, żeby nie powiedzieć, ponad to. Mówi, że interesuje ją ubranie w kontekście otoczenia i użytkownika. Nie patrzy na modę przez pryzmat dyktatorów, domów mody i analiz rynku. Robi to, co lubi. Lubi być „na czasie”, ale nigdy się do tego nie przyznaje. Pytam ją, jak zaczyna projektować. Odpowiada: „Potrzebuję jakiegoś frapującego tematu, siedzę i myślę. Rysuję. Kupuję tkaniny. Szyję. Co za banał”. Banał? Nigdy u Bąkowskiej. Wszystko, co robi, wydaje się być zaplanowane i świadome. Z pełną odpowiedzialnością zaznacza formę, deformuje sylwetkę, wybiera kolor. Jej działania opierają się na grze niuansów. Jest jednak coś jeszcze. Oglądając projekty Oli mówię jej, że to projektowanie genderowe. Nie wiem, czy jest w teorii mody taki nurt. A jeśli jest, to czy odpowiada na założenia projektowe Bąkowskiej. Jej kolekcje poświęcone są głównie kobietom. Podstawowe formy odzieży stają się tłem dla rozgrywek detali. Ich źródłem są gorsety, bielizna, ale również symboliczne surowce – skóra, surowe bawełniane płótno czy charakterystyczna dla męskich koszul bawełniana popelina. Wszystko zmiksowane, wyważone, przemyślane i zamknięte w nowoczesny design. Nie kobiecy. Genderowy. Ola nie zaprzecza (choć zaprzeczała, gdy mówiłem jej po raz pierwszy). Cytuje artykuł Agnieszki Graff z 2003 roku („Wysokie Obcasy”): „Ma być jasne, kto jest z Wenus, kto z Marsa. Cmok”. Proponuję jej milion Euro. Co robi? Analizuje i wydaje wszystko na imprezy i podróże. I słusznie, bo warto się zrelaksować przed ciężką pracą. Ja wierzę, że odniesie sukces. Zapamiętajcie ją i zaglądajcie na www.olabakowska.com.

Tekst:Michał Szulc Zdjęcia: Maciej Jakóbczyk Stylizacja: Ola Bąkowska Makijaż: Agata Walewander Modelka: Natalia/MANGO

140

ULTRA ŻURNAL

‡ szorty ‡

№2 / czerwiec 2011

141

‡ szorty ‡

Baby, ach te baby... bilioneurobab

Sezonowe wyprzedaże projektanckie weszły już w nasz modowy krajobraz i mocno zadomowiły się w naszej świadomości. Największą tego rodzaju imprezę organizuje już od lat bilioneurobab. Tym razem będzie to wyjątkowa edycja – Dzień Dziecka wprawdzie już za nami, ale tym razem możemy na bilioneurobab wybrać się z dziećmi – organizatorzy stworzyli tym razem specjalna strefę – BEB KID’S TOWN. O rozrywkę dla dzieciaków zadba Hulakula, ale najfajniejsze propozycje aktywności dla najmłodszych to według nas warsztaty. Karina Królak pokaże, jak projektować biżuterię (godz. 12ta), Kalimba poprowadzi warsztaty ceramiczne (godz. 13ta), Kogucik czy Kurka pokaże, jak konstruować latawce (od godziny 10tej do końca dnia), a Tatiana Ziemkowska i Miś Haribo będą cały dzień tworzyć z dziećmi żelkową biżuterię. Zobaczymy też pokazy mody dla najmłodszych. Oczywiście bilioneuro bab to (jak zawsze) przede wszystkim moda i dobre ceny. Nas interesuje przede wszystkim polska moda i w tym temacie będziecie mogli zobaczyć i zakupić ubrania i akcesoria takich projektantów jak: KARINA KRÓLAK, GOSHICO, AGA POU, AGNIESZKA JAWOR, AGNIESZKA ŁATKA, ALEKSANDRA MARKOWSKA, KAMIL NOWAK, KASIA STRUŚ, KLAUDIA ROZWADOWSKA, MARIA WIATROWSKA, PUROL DESIGN, ANNA WYKRÓJ MAKOWSKA, LIT FASHION. Zdjęcia: bilioneurobab

142

ULTRA ŻURNAL

‡ szorty ‡

№2 / czerwiec 2011

143

‡ NA TAPECIE ‡

Moda na szycie zdjęcia: Sonia Mielnikiewicz

144

ULTRA ŻURNAL

‡ NA TAPECIE ‡

№2 / czerwiec 2011

145

‡ NA TAPECIE ‡

146

ULTRA ŻURNAL

‡ NA TAPECIE ‡

№2 / czerwiec 2011

147

‡ NA TAPECIE ‡

domówka pumy zdjęcia: konrad dobrzyński

148

ULTRA ŻURNAL

‡ NA TAPECIE ‡

№2 / czerwiec 2011

149

‡ game over ‡

łukasz, jestem twoją szmatą zdjęcia: tomek dubiel tekst: ewa kosz

Ciuchy, lumpy, szmaty... Odzież z drugiej ręki. To już nie tylko potrzeba, to sport, hobby, relaks - wybrać się na rajd po sklepach z odzieżą używaną. upolowanie perełki z przebiegiem to zaspokojenie pierwotnych instynktów myśliwego - takie wytłumaczenie i już nikt nie pyta a Nie brzydzisz się dotykać tych śmierdzących ciuchów... Nie, nie brzydzę się - wolę zapach odkażacza, niż smród unoszący się w letnie popołudnie w komunikacji miejskiej. Oczywiście Złote strzały, jak zakup swetra od Yamamoto za 10 zł zdarzają się raz na ruski rok. Ale zawsze są emocje - a może się uda tym razem. Poza tym Wyjście na szmaty to nie tylko szansa na upolowanie niepotwarzalnego „czegoś”. To także okazja poznania interesujących ludzi. Panie łypiące z zazdrością na to, co odszukaliśmy w stercie szmat. „To na panią nie pasuje... Bierze to pani? Ja to zgubiłam”. W dzień dostawy w lumpeksie wszystko może się zdarzyć... Bijatyka, zaginięcie dziecka i spotkanie setek „życzliwych” duszyczek. i jak tu nie ruszyć w trasę po lumpach? 150

ULTRA ŻURNAL

‡ game over ‡

tą...

№2 / czerwiec 2011

151

‡ game over ‡

152

ULTRA ŻURNAL

‡ game over ‡

№2 / czerwiec 2011

153

‡ game over ‡

154

ULTRA ŻURNAL

‡ game over ‡

№2 / czerwiec 2011

155

‡ game over ‡

156

ULTRA ŻURNAL

‡ game over ‡

№2 / czerwiec 2011

157

‡ game over ‡

158

ULTRA ŻURNAL

‡ game over ‡

№2 / czerwiec 2011

159

‡ game over ‡

160

ULTRA ŻURNAL

‡ game over ‡

№2 / czerwiec 2011

161

2 2011

Czerwiec