40
ρεπορ τα ζ
UNF OL LOW 24, Δ Ε Κ Ε ΜΒΡΙΟΣ 20 13
Η τρομοκρατία των ποινικών, τα βολικά «άκρα» και ο ενορχηστρωτής του Νέου Ηρακλείου Ρομπέν των Δασών, Ζορό, Λήσταρχος Νταβέλης (στα καθ’ ημάς)… Οι θρύλοι για τους διάσημους ληστές-τιμωρούς των πλουσίων και προστάτες των φτωχών αποτέλεσαν, στο πέρασμα των χρόνων, πηγή συγκίνησης για πολλούς «παράνομους», κι έναν βολικό τρόπο για να προσδώσουν στις πράξεις τους την ιδεολογική επίφαση ενός δήθεν ανηλεούς πολέμου κατά της τυραννίας και της αδικίας. Είναι τόσο μακρινά, όμως, όλα αυτά; Και τι σχέση μπορεί να έχουν με τη δολοφονία δύο χρυσαυγιτών στο Νέο Ηράκλειο; Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
M
ετά τη δολοφονία των μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο, η ηγεσία της Αστυνομίας αναθέρμανε τα σενάρια για εντός φυλακής επαφές έγκλειστων για ποινικά αδικήματα με κρατούμενους που έχουν καταδικαστεί για συμμετοχή σε τρομοκρατικές οργανώσεις ή για «τρομοκρατικές» ενέργειες τύπου... «γκαζάκια». Στελέχη της ΕΥΠ υποστηρίζουν ότι διαθέτουν στοιχεία που καταδεικνύουν ότι οι επαφές ποινικών και τρομοκρατών συνεχίζονται και έξω από τις φυλακές. Σωφρονιστικοί υπάλληλοι κάνουν λόγο για «μεικτές» παρέες πίσω από τα κάγκελα. Πού αρχίζει και πού τελειώνει ο μύθος της αλληλεπίδρασης ποινικών και τρομοκρατών μέσα και έξω από τα κελιά; Η αλήθεια είναι ότι η μεγαλοστομία και οι θεωρίες των κάθε λογής οργανώσεων, που εμφανίζουν την ατομική τρομοκρατία και τα εγκλήματα που διαπράττουν στο όνομά της ως δήθεν «επαναστατική βία» απέναντι στο σύστημα, μπορούν εύκολα να εξάψουν τη φαντασία ενός ποινικού που ίσως στα νιάτα του αισθάνθηκε φευγαλέα «αντιεξουσιαστής» και προσδίδει στις δικές του εγκληματικές πράξεις μια εσάνς «εκδίκησης» απέναντι στο σύστημα, που κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Ιστορίες για ληστές τραπεζών που έδωσαν ένα μικρό κομμάτι της λείας σε φτωχούς οικογενειάρχες και σπείρες που προχώρησαν σε απαγωγές εύπορων επιχειρηματιών, ζητώντας λύτρα από τη μεγάλη περιουσία των θυμάτων τους, κυκλοφορούν ως θρύλοι μέσα κι έξω από τις φυλακές. Είναι λογικό πως ένας ποινικός αισθάνεται πιο
UNF OL LOW 24, Δ Ε Κ Ε ΜΒΡΙΟΣ 20 13
ρεπορ τα ζ
41
42
ρεπορ τα ζ
UNF OL LOW 24, Δ Ε Κ Ε ΜΒΡΙΟΣ 20 13
άνετα έχοντας απέναντι του έναν συνομιλητή που, στο όνομα της «επαναστατικής» του δράσης, έχει διαπράξει ληστείες τραπεζών για να χρηματοδοτήσει τον «αγώνα» της οργάνωσής του.
Τρομοκράτες, ποινικοί και υπηρεσίες Κατά καιρούς, στελέχη της αντιτρομοκρατικής φωτογραφίζουν τη διασύνδεση της οργάνωσης «Σέχτα Επαναστατών» με βαρυποινίτες των φυλακών και, διαρρέοντας πληροφορίες από το λιγότερο ύποπτες πηγές, προσπαθούν να εμπλέξουν στο ίδιο γαϊτανάκι και τη «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς». Αυτό που φυσικά δεν αφήνουν να διαρρεύσει είναι ότι οι κρατικές υπηρεσίες –κυρίως η αντιτρομοκρατική, αλλά και η ΕΥΠ– έχουν διεισδύσει σε ένα βαθμό σε αυτές τις ομάδες, αξιοποιώντας τη «δράση» τους για να στηθούν βολικά παιχνίδια. Φυσικά, κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ακριβώς, πολλώ δε μάλλον να αποδείξει, αν και ποιες ενέργειες αποτελούν τμήμα ενός κεντρικού σχεδιασμού της κρατικής εξουσίας για την πρόκληση προβοκάτσιας. Και είναι αντιστοίχως δύσκολο να διευκρινιστεί ποιος έχει το πάνω χέρι σε αυτή την όσμωση. Αν δηλαδή οι διαβρωμένες κρατικές υπηρεσίες ελέγχουν σε κάποιο βαθμό τις οργανώσεις στις οποίες διεισδύουν ή τελικά καταλήγουν να ελέγχονται από το μακρύ χέρι κάποιου ποινικού με μεγάλο δίκτυο υποστήριξης, ο οποίος στα νιάτα του πιθανώς φλέρταρε με την εικόνα του «αντιεξουσιαστή». Σε αυτά τα παιχνίδια τα κέντρα είναι πολλά και ακόμη περισσότεροι οι «παίκτες». Το μέλος μιας οργάνωσης μπορεί να πιστεύει ότι, διαπράττοντας μια δολοφονία, συμβάλλει στην «επαναστατική αφύπνιση» του λαού και την ίδια ώρα να είναι απλώς ο «χρήσιμος ηλίθιος» που χρησιμοποιεί το σύστημα για να υπονομεύσει το λαϊκό κίνημα, να ποινικοποιήσει τους αγώνες, να ενισχύσει την επικίνδυνα βλακώδη και ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων». Ακόμη κι αν το σενάριο που διαρρέεται είναι πραγματικό, ακόμη κι αν επιβεβαιώνεται ότι μέσα ή δίπλα από αυτές τις οργανώσεις κινούνται ποινικοί, αυτό σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την αίσθηση που έχουν τα μέλη τέτοιων οργανώσεων ότι επιτελούν «επαναστατικό» έργο. Άλλωστε, οι διαχωριστικές γραμμές δεν είναι τόσο απόλυτες: δεν σημαίνει ότι οι κρατούμενοι για ποινικά αδικήματα είναι «απολιτικοποιημένα» όντα, ακόμη κι αν δεν έχουν να επιδείξουν έντονη πολιτική δράση. Από όλη αυτή την ιστορία των «διαρροών», αυτό που μπορεί κανείς μάλλον να συναγάγει με σιγουριά, δεδομένης της βεβαιότητας με την οποία μιλούν οι αρχές για την όσμωση ποινικών κρατούμενων και κρατούμενων για υποθέσεις «τρομοκρατίας», είναι ότι γνωρίζουν
UNF OL LOW 24, Δ Ε Κ Ε ΜΒΡΙΟΣ 20 13
ρεπορ τα ζ
43
πράγματα από τα μέσα. Ίσως ακόμη και να καθοδηγούν τμήματα των συγκεκριμένων «μεικτών ομάδων» για σκοπούς και στόχους ιδιαίτερα θολούς. Αυτήν τη στιγμή στις φυλακές υπάρχει μια μερίδα ποινικών κρατουμένων που, είτε στα προαύλια των σωφρονιστικών ιδρυμάτων είτε ακόμα και σε συνεντεύξεις που παραχωρεί σε ΜΜΕ, «ανακαλύπτει» τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος, βάλλει κατά του συνόλου του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα, δηλώνει αλληλέγγυα με τους αγώνες του ελληνικού λαού κατά της τρόικας και της κυβέρνησης και ταυτόχρονα καταφέρεται κατά της δράσης της «Χρυσής Αυγής», κάνει λόγο για «κρατική βία» που ασκείται εναντίον τους και δηλώνει ότι βρίσκεται «σε καθεστώς νόμιμης άμυνας» απέναντι στους σωφρονιστικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του συστήματος. Αυτή η φραστική μεταστροφή ορισμένων κρατούμενων και η ανακάλυψη των εννοιών της αντίστασης και του αγώνα αποδίδεται από τους ιθύνοντες της Ελληνικής Αστυνομίας στην όσμωσή τους με μέλη «τρομοκρατικών» οργανώσεων που βρίσκονται στη φυλακή. Στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας μάλιστα, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, κάνουν λόγο για προσέγγιση ποινικών από μέλη «τρομοκρατικών» οργανώσεων, προκειμένου οι δεύτεροι να αποκτήσουν τεχνογνωσία στην κατασκευή εκρηκτικών μηχανισμών και πρόσβαση σε «καθαρά» όπλα.
«Καθαρά» όπλα Τον περασμένο Ιούνιο, με αφορμή τη βομβιστική επίθεση στο αυτοκίνητο της Διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού Μαρίας Στέφη, οι αξιωματικοί της Αντιτρομοκρατικής έσπευσαν να καταλήξουν στο συμπέρασμα (και το διακίνησαν δεόντως) ότι η βόμβα κατασκευάστηκε από ποινικούς και τοποθετήθηκε από μέλη οργανώσεων ένοπλης πάλης. Όπως υποστήριξαν, ήταν μια «κοινή επιχείρηση», αφού, στην κεντρική φυλακή της χώρας, υπάρχουν κρατούμενοι και από τους δύο «χώρους». Οι αρμόδιοι αξιωματικοί ισχυρίστηκαν πως η βομβιστική επίθεση έγινε από πρώην περιφερειακά μέλη της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» που δεν έχουν συλληφθεί, και τα οποία δεν διέθεταν την τεχνογνωσία κατασκευής τέτοιων βομβών. Γι’ αυτό, λένε, απευθύνθηκαν σε ποινικούς που τους υποδείχθηκαν από παλιότερα μέλη οργανώσεων ένοπλης πάλης. Ανάλογες βόμβες είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από τη 17 Νοέμβρη, τον ΕΛΑ, τον Επαναστατικό Αγώνα, αλλά και σε «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» μεταξύ ανθρώπων της νύχτας. Ένα από τα πολλά σενάρια που διακινούνται για να στηρίξουν τη θεωρία της διασύνδεσης μεταξύ ποινικών εγκληματιών και ατόμων που απαρτίζουν το χώρο
44
ρεπορ τα ζ
UNF OL LOW 24, Δ Ε Κ Ε ΜΒΡΙΟΣ 20 13
της λεγόμενης «νέας τρομοκρατίας», αφορά την προμήθεια και την προέλευση των όπλων που χρησιμοποιούνται σε κάποιες από τις επιθέσεις. Πρόκειται για «καθαρά» όπλα, δηλαδή όπλα που δεν έχουν ξαναχρησιμοποιηθεί και μετά από κάθε επίθεση τα ίχνη τους χάνονται. Τέτοιο όπλο εικάζεται ότι χρησιμοποιήθηκε και στη δολοφονική επίθεση της πρωτοεμφανιζόμενης οργάνωσης «Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις» κατά των μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο. Η άνεση στην απόκτηση «καθαρών» όπλων αποδίδεται από ορισμένα κέντρα στην ύπαρξη ενός μεγάλου κυκλώματος λαθρεμπορίας, το οποίο, όπως εικάζουν οι αξιωματικοί της αστυνομίας, δεν μπορεί να στηθεί «αυτοτελώς» από μέλη των οργανώσεων, χωρίς τη συνδρομή και τη βοήθεια ανθρώπων της μαφίας. Ίσως αυτή ακριβώς η ευκολία απόκτησης «καθαρών» όπλων οδηγεί τις κρατικές υπηρεσίες στο πρώιμο συμπέρασμα ότι πίσω από τις δολοφονίες του Νέου Ηρακλείου κρύβεται ένας ποινικός του Κορυδαλλού. Η φιλολογία των ημερών κάνει λόγο για φυλακισμένο με αναρχικές καταβολές, με τεχνογνωσία του επιχειρησιακού σκέλους και πρόσβαση σε λαθραία όπλα. Για μια στιγμή, όμως: Αν πίσω από τη δολοφονία του Νέου Ηρακλείου κρύβεται ένας άνθρωπος, τότε αυτομάτως γκρεμίζεται η διαβόητη (αλλά και τόσο χρήσιμη για την κυβερνητική προπαγάνδα) θεωρία των «δύο άκρων» και καταδεικνύεται η αστειότητά της.
Παρανομία και αντίσταση Η κλεφτουριά της Επανάστασης του ’21, παρά την ωραιοποίηση των λαϊκών δοξασιών, ήταν αρχικά ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: κλέφτες. Ανάλογες περιπτώσεις όπου ομάδες ληστών προσχώρησαν σε αντιστασιακά κινήματα καταγράφονται και στην περίοδο της Κατοχής (’41-’44). Και στις δυο περιπτώσεις, όμως, οι «λήσταρχοι» εντάχθηκαν στα επαναστατικά-απελευθερωτικά κινήματα, πολέμησαν ενάντια στην ξένη κατοχή, έγιναν τμήμα πραγματικών κινημάτων λαϊκής αντίστασης και έθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του αγώνα και της επανάστασης. Η ιστορία του ποινικού Νάκου Μπελή, που εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και έγινε ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Άρη Βελουχιώτη, δεν αντιστοιχεί στην ένταξη ενός υπόδικου σε μια περιθωριακή ομάδα, αλλά σε ένα ένοπλο λαϊκό κίνημα που αριθμούσε χιλιάδες μαχητές. Ένα αντιστασιακό κίνημα που έπαιρνε εντολές από τον λαό, πάλευε για την απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές και έθετε ως στόχο τη λαοκρατία, που χρησιμοποιούσε την ένοπλη πάλη ως τμήμα της οργανωμένης αντίστασης του ελληνικού λαού απέναντι στους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους και όχι ως «ατομική τρομοκρατία».
UNF OL LOW 24, Δ Ε Κ Ε ΜΒΡΙΟΣ 20 13
ρεπορ τα ζ
45
Στην προκήρυξη της οργάνωσης «Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις», οι συντάκτες πασχίζουν να παρουσιαστούν –προκαλώντας τη νοημοσύνη μας– σαν συνεχιστές του αντιστασιακού κινήματος της περιόδου της κατοχής. Προχωρούν σε μια πρωτοφανή παραχάραξη της ιστορίας του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, με τα εκατομμύρια μελών και τους χιλιάδες μαχητές, και συγκρίνουν τη δική τους δολοφονική δράση με τους αγώνες ενός ολόκληρου λαού. Αναφέρονται σε «ταξικό πόλεμο», αλλά χρησιμοποιούν μεθόδους ατομικής βίας που το ταξικό κίνημα έχει αποκηρύξει. Εμφανίζονται σαν «προστάτες» του λαού –άραγε ποιος τους έχρισε;– απέναντι στην «εκμετάλλευση» και κηρύσσουν πόλεμο στους φασίστες. Αλλά την ίδια ώρα κρύβονται πίσω από δολοφονικές κουκούλες (στην αντιστασιακή παράδοση της χώρας μας, οι πραγματικοί λαϊκοί αγωνιστές έδειχναν πάντα τα πρόσωπα τους και οι κουκούλες ήταν καταφύγιο των κατακτητών και των συνεργατών τους) και καταλήγουν να προσφέρουν άλλοθι στους εκμεταλλευτές και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους για να επιβάλουν ακόμα πιο άγρια μέτρα καταστολής. Ο όρος «νέα τρομοκρατία» είναι αρκετά πιασάρικος αλλά μάλλον συγκεχυμένος. Από τους περισσότερους αναλυτές του φαινομένου θεωρείται περίπου σίγουρο ότι υπάρχουν κάποια άτομα που συνδέονται με παλιές οργανώσεις ένοπλης πάλης των δεκαετιών ’80-’90 και ουσιαστικά αποτελούν ινδάλματα για νέες (και ηλικιακά) ομάδες οι οποίες ριζοσπαστικοποιήθηκαν μετά το Δεκέμβρη του ’08 και αναβίωσαν έναν νέο μηδενισμό, που προηγουμένως ήταν σχετικά περιορισμένος στον αναρχικό χώρο, ομάδες παιδιών που πολιτικοποιήθηκαν σε ένα ακραία βίαιο περιβάλλον, μετά τη δολοφονία ενός συνομηλίκου τους από αστυνομικό. Στην πραγματικότητα, είναι σαφές ότι οι αρμόδιες αρχές γνωρίζουν και μπορούν να «δέσουν» υποθέσεις, γνωρίζουν τη συνδεση με ποινικούς, ενώ οι υπηρεσίες –κυρίως η Αντιτρομοκρατική– έχουν διείσδυση σε αυτές τις ομάδες. Γνωρίζουν, επίσης, αυτό που είναι σαφές και στον τελευταίο λογικό άνθρωπο: ότι αυτού του τύπου η δράση και οι φορείς της δεν έχουν καμία οργανική σχέση με το λαϊκό κίνημα ή την Αριστερά. Γιατί λοιπόν συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τη λεγόμενη «νέα τρομοκρατία» ωσάν να πρόκειται για κάποιο σοβαρό πολιτικό φαινόμενο, σε επαφή ή με ρίζες στον κόσμο της Αριστεράς και του κινήματος; Μα δεν είναι προφανές; Γιατί η θεωρία των «δύο άκρων» μπορεί να επιβεβαιωθεί μόνο αν στο ένα άκρο τοποθετηθεί με οποιονδήποτε τρόπο η Αριστερά και όποιος αγωνίζεται. Κι αν δεν εφευρίσκουν αποδείξεις, θα πρέπει τουλάχιστον να αφήνουν υπόνοιες...