Concurso de relato 2012

Page 1



XIII CERTAMEN DE RELATO CORTO EN CASTELLANO II CERTAMEN DE RELATO CORTO EN EUSKERA XLIII CERTAMEN DE POESÍA EN CASTELLANO XV CERTAMEN DE POESÍA EN EUSKERA I CERTAMEN DE MONÓLOGOS I CERTAMEN DE VIDEO 3M III CONCURSO DE PINCHOS XIII CONCURSO DE POP-ROCK CANTAUTORES

Actividades Culturales. Universidad de Navarra


© Universidad de Navarra © De esta edición: Publicaciones Calle Mayor

© Íñigo Rubio Zavala © Maitane García López © Marcela Duque © Ion Pagoaga Ibiricu

Depósito legal: NA 3053-2006

Reservados todos los derechos. Queda prohibida la reproducción, almacenamiento en sistemas de recuperación de la información, transmisión de parte alguna de esta publicación sin obtener el permiso de los titulares de los derechos de la propiedad intelectual.

Impreso en España - Printed in Spain

Diseño y realización: Publicaciones Calle Mayor cm@callemayor.es


XIII Certamen de Relato Corto Universidad de Navarra Colabora:

Pamplona 2012



XIII Certamen de Relato Corto Castellano XIII Certamen de Relato Corto en Castellano de la Universidad de Navarra, organizado por Actividades Culturales, abierto a todos los estudiantes matriculados en universidades españolas y a los empleados y graduados de la Universidad de Navarra con edad inferior a 30 años. El 20 de marzo de 2012 tuvo lugar la deliberación del jurado compuesto por: la vicerrectora de Alumnos y Extensión Universitaria María Iraburu, el vicerrector de Comunicación Institucional Juan Manuel Mora, la directora de Actividades Culturales Marta Revuelta, Pepa Escribano de la Librería Universitaria e Iris Torre de Actividades Culturales. En el fallo de dicho jurado se otorgó el premio a:

PRIMER PREMIO “EL NIÑO GORDO” Íñigo Rubio Zavala [5º Medicina. Universidad de Navarra]

[5]



PRIMER PREMIO

“EL NIÑO GORDO” Íñigo Rubio Zavala

And the good Samaritan, he´s dressing He´s getting ready for the show Bob Dylan

on el tiempo he aprendido que cuando la ofuscada muchedumbre se congrega en torno a un lugar, eso solo puede significar dos cosas: o bien regalan algo, o bien alguien se presta a ofrecer espectáculo. Es por eso por lo que, al ver tanta gente allí reunida, no me he resistido a la tentación de acercarme. He encontrado un hueco entre un advenedizo matrimonio y una panda de insolentes quinceañeros. Me he sentado en lo alto de una de las rampas y he echado un ojo a lo que se cocía allí abajo. Tal y como temía, esta vez no regalan nada. Se trata de un niño que ha quedado atrapado en el fondo del skatepark. Lo único que tiene la escena de especial es que el niño es gordo, formidablemente gordo, como un sonrosado, apetitoso y abotargado cochinillo; y que el skatepark es muy profundo, como una piscina vacía y sin ninguna escalerilla a la que agarrarse para poder salir.

C

Alrededor del skatepark ya se han reunido más de cincuenta personas. Atolondrados adolescentes la mayoría de ellos, sí, pero también adultos, incluso algún matrimonio con sus hijos de la mano, y, desde luego, no pocos ancianos, esos se apuntan a todo lo que sea gratis. Y sigue viniendo cada vez más gente. Como quien va al circo, se acercan hasta aquí, toman asiento, y se asoman, para convertirse así

[7]


en espectadores indecorosos de este impúdico espectáculo. ¡Acérquense! ¡Vengan todos a ver al formidable niño gordo! ¡Tan gordo que no puede salir del agujero en el que se ha metido! Reconozco que mi morbosa curiosidad no está todavía del todo satisfecha, y como me da la sensación de que esto va para largo, saco el iPhone del bolsillo y me pongo a grabar la escena. Porque, mientras nadie baje a ayudarle, el formidable niño gordo seguirá ahí abajo, y nosotros seguiremos aquí arriba. Es entonces cuando un chaval se deja caer por una de las rampas. Se debe de creer el buen samaritano. Quiere ayudar a salir al niño gordo y no tiene miedo al qué dirán, al fin y al cabo, nunca me ha importado lo que vayan a pensar de mí los demás. En estas ocasiones me viene a la cabeza lo que me decía siempre mi padre: «hijo, vergüenza solo para pecar», y no le falta razón, desde luego, lo único que nos debe importar es lo que piense Dios de nosotros. Por eso he bajado a ayudar a ese niño. Además, él no tiene la culpa de estar tan gordo. Dios nos hace a unos altos y a otros bajos, a unos gordos y a otros flacos, a unos feos y a otros guapos. Él ha tenido la mala suerte de quedarse atrapado en el fondo del skatepark, pero creo yo que a cualquiera le podría haber pasado lo mismo. Me acerco hasta el niño y le pregunto por su nombre, me dice que se llama Marcos Hernández Giralta, que tiene once años y medio, que su padre es una persona muy importante, y que, por favor, le ayude a salir de aquí. Se le nota que está muy angustiado, pobre niño, me da pena. Le froto el pelo con una mano y le digo que no se preocupe, que yo me llamo Fran y que le voy a ayudar a salir del skatepark. Le explico cómo lo vamos a hacer: él va a correr todo lo rápido que pueda hacia la rampa, yo le voy a empujar por detrás, y entonces él va a agarrarse a la mano que desde lo alto de la rampa le está tendiendo Toni, un amigo mío de la parroquia de San Miguel. Toni le va a agarrar del brazo y le va a levantar hasta sacarlo del skatepark. Marcos coge aliento y se echa a correr y corro todo lo rápido que puedo y subo por la cuesta y veo la mano a la que me tengo que agarrar pero antes de que lo intente sé que no lo voy a conseguir. Entonces noto el empujón que me da ese chico que ha bajado a ayudarme y salgo despedido hacia delante y me agarro al brazo que me tienden y quedo suspendido en el aire pero sé que no lo voy a conseguir. Intentan levantarme y sacarme de aquí pero se me resbala la mano y estoy muy gordo y peso mucho y no lo voy a conseguir y oigo que alguien grita: «ese gordo no sale, ese gordo no sale», y la gente se ríe y se me van las fuerzas y suelto la mano y caigo rodando como una croqueta hasta el fondo del skatepark. Me he hecho daño en las rodillas y tengo las manos todo rojas y me queman y no me queda aire y no puedo respirar. Me levanto del

[8]


suelo y levanto la cabeza y miro a mí alrededor y veo mucha gente mirándome y me siento observado y me siento como uno de esos hipopótamos del circo y están todos mirándome pero no distingo sus caras. Sé que entre todos ellos está Rebeca y me está mirando y se estará riendo y está con sus amigas que también se estarán riendo y no quiero estar aquí y no quiero que ella me vea así, como un hipopótamo en el circo y el chico de antes vuelve a gritar: «¡gordo no comas tantos bollicaos!» Todos me ríen la gracia. «¡Que alguien llame a los bomberos!», grito esta vez, y todos se vuelven a reír. Todos se ríen a carcajadas: mis amigos, las chicas, y también los mayores. Todos menos ese monaguillo que ha bajado a ayudarle. Será imbécil. Lo único que pretende es que todas las chicas vean lo bueno que es. Qué falso. He visto cómo se aguantaba para no reírse cuando el gordo se ha caído por la rampa. Sí, sí que lo he visto. Le está bien empleado al gordo. Para que aprenda que su Papá no va a estar siempre ahí. Para que aprenda que la vida no es como un edulcorado algodón de azúcar. Yo lo he visto todo. He visto cómo ha llegado al skatepark junto al resto de sus amigos. El gordo no dejaba de presumir de su monopatín nuevo. No le basta con ser un niño gordo y mimado. Además tiene que presumir de ello. Le está bien empleado. Hasta sus amigos han acabado hartos de él. Para provocarle han empezado a llamarle mariquita. Le decían que no era lo suficientemente hombre como para lanzarse con su nuevo monopatín por la rampa skatepark. Cuando al final el gordo se ha lanzado y se ha caído y se ha quedado atrapado en el fondo, sus amigos se han ido corriendo llevándose su monopatín y dejándole a la vacaburra abandonada a su suerte. Es entonces cuando ha comenzado todo. El gordo ha empezado a gritar que alguien viniera a ayudarle. La gente se ha ido acercando, asomándose al skatepark, lamentando la mala suerte del gordo, pero nadie ha movido un solo dedo para ayudarle. Porque son todos unos falsos. Como esa señora, sentada a mi derecha, que le dice a su marido: «pobre niño, que alguien le ayude a salir, que baje alguien más y le empuje del culo». Y yo me pregunto: ¿por qué no baja ella? Esas señoronas hipócritas me sulfuran. ¿Si tanta pena le da el gordo, por qué no baja ella misma a ayudarle? ¿Por qué lleva más media hora ahí sentada, mirando, sin mover sus enormes posaderas? Sí que me da pena, sí, pobre niño gordo, ya no puede más. Y tú, cariño, no te rías. Míralo ahí tirado en el suelo, no tiene fuerzas ni para levantarse, como no baje alguien más a ayudarle, el pobrecito va a sufrir un ataque de nervios. Pero nadie baja a ayudarle. No hay derecho, no lo hay. Pobre niño gordo, él no tiene la culpa. Cariño, mira que empinadas son estas rampas, alguien debería prohibir que los niños anden con sus monopatines por aquí, porque luego esto es lo que pasa: que un pobre niño gordo se queda atrapado. Y mira a ese niño malcriado que no para de

[9]


reírse de él, «¡llenad de agua el skatepark para que salga la ballena!», grita ahora, ¿lo oyes? Si yo fuera su madre le daba unos buenos azotes. Y la verdad, el chaval que ha bajado a ayudarle no parece que se esfuerce mucho, ¿no crees? Ahora parece que le anima al pobre niño gordo para que lo vuelva a intentar. ¿Ves como cogen carrerilla? Pero el chaval no le empuja del culo, y el pobre niño gordo está ya tan cansado que esta vez ni siquiera consigue agarrarse a la mano que le tienden desde arriba y vuelve a caer rodando por la rampa. ¡Cariño, tú no te rías! ¿No te da pena verlo tirado ahí abajo? Si al menos el chaval que ha bajado a ayudarle lo empujara del culo, ¿es que está sordo y no me escucha? «¡Empújale del culo!», vuelve a gritar la señora. En cuanto llegue a casa colgaré el video en Youtube, para que todos aquellos desafortunados que no han podido acercarse hasta aquí luego tengan la oportunidad de admirar las excelencias de este espléndido espectáculo. Lo estoy grabando todo: los comentarios de la escandalosa señora que se lamenta junto a su marido; las bromas pesadas del niño cabrón, al que le gusta hacer reír a sus amigos y sentirse el cabecilla de todos ellos; y grabo también al santurrón, que se cree el buen samaritano, y a toda esa gente, que ha se ha acercado hasta aquí, y que, aunque nunca lo reconocerán, sé que están disfrutando de lo lindo; pero sobre todo grabo al formidable niño gordo, que sigue en el fondo skatepark, y no parece que vaya a conseguir salir. Lo que más me gusta es que todos ellos se creen los protagonistas de esta historia, y mientras los grabo, me doy cuenta de que lo mejor que puedo hacer es dejarles actuar, porque cuando presencio cosas como esta, empiezo a cuestionarme que más de diez mil años de humanidad hayan servido para algo. El único que parece no cansarse de intentarlo es el buen samaritano. Ya sé cómo lo vamos a hacer. Le he dicho a Toni que le cuelgue un abrigo desde lo alto de la rampa. Le voy a hacer caso a la señora y voy a empujar a Marcos por el culo. Pero antes le pido que se quite el abrigo y el jersey, porque está muy rojo, y de lo contrario le va a dar un golpe de calor y se va a desmayar. Y cuando Marcos se quita el abrigo y el jersey, oigo gritar al niñato de siempre: «eso, eso, vacaburra, tú aligera peso». Es entonces cuando Marcos se viene abajo. Eso ha sido demasiado para él. Se tapa los ojos y comienza a llorar. Yo le rodeo con mi brazo y trato de consolarle, porque él no tiene la culpa de estar tan gordo. Y pienso también que Dios se lo recompensará, ya lo dicen las bienaventuranzas: «bienaventurados los que lloran, porque ellos serán consolados». No quiero que la gente vea lo gordo que soy y no quiero llorar y no quiero llorar delante de tanta gente y no quiero llorar delante de Rebeca pero ya estoy llorando y aunque me tapo los ojos todos se dan cuenta de que estoy llorando. Yo solo quiero salir de aquí y no lo aguanto más y quiero morirme y desaparecer de aquí pero nunca voy a poder salir de aquí.

[10]


El gordo llora. Y el monaguillo sigue animándole para que no se rinda. Pero a mí no me engaña. Ese lo único que quiere es que el gordo se vuelva a caer. Eso y que las chicas le miren. «¡Vamos, gordo, vamos!» grito, pero esta vez la gente no se ríe. De repente ya no se oye hablar a nadie. Ahora están todos callados. La llorera del gordo les ha conmovido. Miran al gordo, y por primera vez les da pena. El gordo se pone de pie. Parece que lo va a intentar por tercera vez. No se cansa de hacer el ridículo. Se echa a correr, corre por la rampa y entonces el monaguillo le empuja por el culo. El gordo se agarra al abrigo que le tienden desde arriba. Se agarra como a un salvavidas, y por un momento me parece que se va a volver a caer. Pero en ese momento alguien tira del abrigo hacia arriba, y el monaguillo le empuja por el culo, y al final lo consiguen sacar. Todo el mundo estalla en aplausos aplaudir y yo grito: «¡un bocadillo de panceta para el campeón!» ¡Qué emocionante ha sido! ¡Qué ilusión, cariño! Han conseguido sacar de ahí abajo a ese pobre niño gordo. Pero me sigue dando mucha pena, para mí que hoy va a soñar con ello, ¿no crees, cariño? Seguro que se queda traumatizado para toda la vida. Pero yo estoy orgulloso de mí mismo porque he sido el único que ha bajado a ayudarle, y le he empujado del culo y le he ayudado a salir del skatepark. Al fin y al cabo, todo se reduce a tratar a los demás como a ti te gustaría que los demás te trataran. Lo que me revienta es que, en cuanto la foca se ha escapado de su jaula, toda esa panda de hipócritas que antes se estaban riendo de él, luego se han puesto a aplaudirle. Y al final me han sacado pero Rebeca ya nunca se enamorará de mí porque estoy gordo y me han empujado del culo y me he tenido que quitar el abrigo y todos han visto lo gordo que estoy y se han reído de mí y Rebeca ya nunca se enamorará de mí, no se enamorará de mí. ¡Señores y señoras, el espectáculo ha terminado! ¡El formidable niño gordo ha logrado escapar! ¡No olviden buscar el vídeo en Internet! Y como aquí no regalan nada, apago el iPhone, me lo meto en el bolsillo, me levanto y me voy.

[11]



II Certamen de Relato Corto Euskera Universidad de Navarra

II Euskarazko Kontaketa Lehiaketa Nafarroako Unibertsitatea Colabora:

Pamplona, Iru単a 2012

[13]



II Certamen de Relato Corto Euskera II Concurso de Relato Corto en euskera de la Universidad de Navarra, organizado por Actividades Culturales, abierto a todos los estudiantes matriculados en universidades españolas y a los empleados y graduados de la Universidad de Navarra con edad inferior a 30 años. A finales de marzo tuvo lugar la deliberación del jurado compuesto por: los profesores de la Universidad de Navarra Naiara Ardanaz y Gabriel Insausti y el profesor Íñigo Barbancho, del Instituto Pedro de Ursúa de Pamplona. En el fallo de dicho jurado se otorgó el premio a:

PRIMER PREMIO “NIREKIN ESERTZEKO ESAN DIOT” Maitane García López [Universidad de Mondragón]

II Euskarazko Kontaketa Laburraren Lehiaketa Euskera Nafarroko Unibertsitateko, Iruñea, 2012. Euskarazko Kontaketa Laburren Lehiaketa, Ekitaldi Kulturalen Zerbitzuak antolatua, Espaina guztiko unibertsitateetako ikasleei eta Nafarroko Unibertsitateko langile eta ikasle ohiei dago zuzendua (bere adina 30 urte baino gutxiagokoa bada). Martxoaren amaieran epaimahaikideen hausnarketa izan zen, ondoko kideak bertan zirelarik: Naiara Ardanaz eta Gabriel Insausti (Nafarroako Unibertsitateko irakasleak) eta Iñigo Barbancho (Pedro de Ursua Institutoko irakaslea). Ondoko lanhau izan zen saritua:

LEHENEGO SARIA “NIREKIN ESERTZEKO ESAN DIOT” Maitane García López [Mondragon Unibertsitatea]

[15]



LEHENEGO SARIA

“NIREKIN ESERTZEKO ESAN DIOT” Maitane García López

aur ume berri bat etorri da eskolara eta oso guapa da. Oso guapa da ze gainontzeko haurrak ez bezala beltza da. Edo marroia. Zumaiako hondartzan urertzean hareazko gazteluak egiten ditudanean, eta aitatxorekin burrukan bukatzean gorputzak hartzen didan kolorekoa. Txokolatezkoa. Amonak hartzen duen txokolate a la taza lodi horren kolorekoa. Marroi marroia.

G

Ogia du izena eta andereñoak aterki bat duela esan digu. Nire aitatxok aterkiari guardasola deitzen dio eta badu bat futbolera joaten denean eramaten duena ikaragarri handia dena. Arrasto lodikoa da, txuriak eta urdinak, familia osoa sartuko ginateke bertan, amatxo, aitatxo, aittitte, Laia txikia eta ni, futbolera joateko bakarrik erabiliko ez balu. Ez nago seguru zergatik aitatxok guardasola deitzen duen, baina ziur aski, eguzki beroak jotzen duenean ere eramaten duelako izango da. Orain arte Ogia bizi izan den herrian ere eguzkiak gogor jotzen duela esan digu andereñoak, horregatik dela txokolate marroi kolorekoa bere azala. Nire azala ere marroiagoa bihurtzen da udan kanpinera oporretan joaten garenean, eta ilea ere argitu egiten zait. Pertsona batzuk alegiarrez hitz egiten didate alegiarra naizela uste dutelako, hainbeste oritzen baitzait ilea. Eta nik IÁA! IÁA! erantzun eta korrika aldentzen naiz beste ezer galdetu baino lehen, aittittek esan bezala. Andereñoak Ogiari esertzeko esan dionean, gela osoa zeharkatu du eta denok berari begira begira jarri gara. Herren pausoka eta euro baten bila ibiliko balitz bezala iritsi da atzeko paretaraino, aurrera begira biratu eta euroa aurkitu izan balu bezala makurtu egin da eta lurrean eseri da azkenean. Gela osoa barrez lehertzen hasi da. Andereñoak

[17]


orduan buruarekin keinu bat egin dit eta Ogiarengana hurbilduz nirekin esertzeko esan diot. Besotik heltzen saiatu naiz baina lortu baino lehen lurrera botatzerainoko bultzada eragin dit. Negarrez hasi naiz. Gaur etxean bazkaldu dut. Oso pozik nengoen beti eskolan bazkaldu ohi dudalako. Beno nire etxean ez, aittitteren etxean bazkaldu dut, osaba Aitor, izeba Nahia eta Laia txikiarekin, lehen bezala. Orain Laia txikiak bakarrik bazkaltzen du aittitteren etxean, bere izenak dioen bezala txikia delako.Dilistak jaten ari nintzela izeba Nahiak neskato beltzarana nor zen galdetu dit. Sorbaldak belarrietaraino altxatu eta ahoa lurreraino okertu dut, ez nekiela adierazteko. Asko atsegin dut izeba Nahiaren ahots goxoa. Eta Jeidik eta Pellok gabiraia lehen aldiz ikusten duten momentu berean izeba Nahiak bosgarren aldiz errepikatzen dit galdera. Baina nik ez dut erantzun nahi eta horrek amorrarazi egiten nau eta izeba Nahia ez da galdera egiteaz aspertzen. Eta bere ahotsa garraztu egiten zait belarrian eta amorrazioaren amorrazioz, erantzuten diot garrasi bizian; Ba jo egiten du, ez daki aulkian geldi geldi egoten, lurrean esertzen da, beltza da eta oso itsusia, bere ileak nazka ematen du, zooetako tximino bat ematen du, jo egiten du, ez daki hortzak garbitzen, andere単oak bazkaltzeko eskuak garbitu behar izan dizkio eta ez zitzaion zikina joaten, ez ditu koilara eta sardexka erabiltzen, dena eskuekin jaten du, kaka eta pixa kaleko hertzetan egiten ditu tximinoek bezala, berari ezer egin gabe jo egiten du, ez daki gurekin jolasten, tilin-talanetik zintzilik ematen du jolas ordu osoa, buruz behera, tximinoek bezala. Zu ez zara ordea sekula zoo batean egon, izeba Nahiak. Aittittek beti esaten dit eraman behar nauela. Bartzelonan omen dago bat oso handia eta polita. Igual munduko zoorik ederrena izango da. Eta bertara joango gara aittitte eta biok eta izeba Nahia ez. Osaba Aitor gurekin etorriko da zoora, berak oso ondo ezagutzen ditu Ogia bezalako tximinoak. Osaba Aitorrek esan zidan Ogia eskolara ekarri zuten pertsonak ezagutzen zituela, beraiekin lan egiten zuela. Esan zidan oso neskato alaia zela, eta jatorra, eta maitekorra zela. Hori beste Ogia bat izango da, esan nion nik. Eta berak ezetz, berak pertsonalki eraman zuela haurra eskolara zuzendari eta andere単oarekin hitz egin eta gero. Oso oso gaizki bizi izan da orain arte bere herrian. Bere amatxo hil egin zen hiru urte besterik ez zituela eta bost bete baino lehen bere aitatxok lantegi batean sartu zuen, jatekorik ezer gutxi zutelako. Osaba Aitorren lagun batzuek lantegi ondoko kale itsu batean aurkitu zuten hilzorian eta beraiekin ekarri zuten gure herrira eta nire eskolara. Eta niri kristoren kolpea eman zidan eta lurrera bota ninduen eta buruarekin mahai-hertz baten kontra eman nuen eta odola egin nuen!!!

[18]


Munduko idazlerik onena naiz, ia faberioko hizki guztiak ezagutzen ditut eta elkarrekin, bata bestearen ondoan lotzean ematen duten soinu berri gehienak ere bai. Ni baino handiagoak diren Unai eta Alaitzek baino askoz ere hobeto idazten dut, eta denen aurrean irakurtzeko lotsa edukiko ez banu, irakurlerik azkarrena eta listoena izango nintzateke. Gaur goizean andere単oa ikasgelako lagun desberdinen izenak idazten hasi da. Baina halako batean N g idazten hasi eta denek harriduraz begiratu diogu elkarri. e y a idatzi ditu jarraian eta gelditu egin da. Ngeya. Isilune luze bat etorri da orduan. Aingeru bat pasa da esaten du horrelakoetan aittittek., eta punta falta zaion hatzarekin orrazten du bibotea, mukiak kentzeko erabiltzen den horrekin. Baina orraztu eta gero bibotearen hertzari punta atera ondoren ateratzen ditu aittittek mukiak. Eta ez hatz horrekin, azkazalik ez duelako, baizik eta hurrengoarekin, denetan luzeena. Isiltasuna txilio mehe eta sarkor batek hil du. Gora eta behera, ezker eskuin miatzen hasi gara denok. Bat-batean Ogia saltoka hurbildu da arbelera, ziztu bizian, ikusi ere ez dut egin ondotik pasatzen. Arbelaren kontra hasi da ukabilkada eroak jotzen. Aittittek telebistan ikusten dituen boxeolariak baino gogorrago aritu da. Bai Engia bai, zu zara, esaten zion andere単oak baretu nahian. Eta beso artean hartu du eta maitekiro estutu du. Gaur poz-pozik noa eskolara. Andere単oak bakoitzak nahi genuena eramateko esan zigun atzo. Nik nire panpina kuttunena daramat, munduko panpinarik ederrena. Denak txundituta utziko ditut. Berak bakarrik kaka eta pixa egiten du eta berak bakarrik negar egiten du eta orduan pixoihala aldatu egin behar zaio eta besoetan hartu eta apur bat kulunkatu. Eta isildu egiten da. Munduko panpinarik ederrena. Joandako Gabonetan ekarri zidan Olentzerok. Aurrekoetan ezin izan zuen oraindik existitzen ez zelako, bestela ekarri egingo zidan seguru. Eta aurreneko aldiz telebistan ikusi nuenean, gauero gauero oheratzerakoan, lo hartu baino lehen, nire indar handienez behin eta berriz eskatzen nion Olentzerori panpina hura ekar ziezadan. Ez nuen buruan beste gauzarik. Amatxok eta aitatxok iritziz aldatuko nuela pentsatzen zuten, baina ez. Eta inoiz baino hobeto portatu nintzen ordudanik aurrera. Munduko haurrik zintzoena izan nintzen. Nere ohea egunero egiten nuen, Laia txikia zirikatzeari utzi nion, afal ostean mahaia kendu eta ontzi-garbigailua jartzen nuen, den-dena jaten nuen platerean ezer utzi gabe, txintik esan gabe bainatzen nintzen afal aurretik... eta azkenean nire saria izan nuen: berak bakarrik kaka eta pixa eta negar egiten duen panpina.

[19]


Ngeyak kutxa misteriotsu bat ekarri du. Andereñoa jolas bat antolatzen saiatu da eta ez diogu kasurik egin. Eta dantza bat erakusten saiatu da ondoren eta berdin. Normalean munduko dantzaririk onenak gara eta gustuko izaten dugu pausoak nork azkarren ikasten dituen lehiatzea. Ipuin bat kontatzen hasi da orduan andereñoa. Haur txiki bat zen protagonista eta munstro bat zegoen eta berak bakarrik ikus zezakeen eta inork ez zion telebista atzean zegoenik sinesten, edo komunean pixa egiten, edo bere ohe azpian lo egiten zuenik. Baina alferrik. Ngeyak kutxa misteriotsuan zuenaz jakiteagatik irrikatan geunden denok. Eta Ngeyak irri egiten zuen eta bere hortz txuriak agerian uzten zituen. Inork baino txuriago zituen Ngeyak hortzak. Komuneko paretako txuritasuna zuten eta osaba Aitorrek ez zidan sinesten. Beharbada direnak baino txuriago dirudite bere azala oso iluna delako. Eta ez zidan sinesten eta nik ez nion ulertzen, nola liteke azala nik baino marroiagoa izateagatik hortzak txuriagoak izatea? Akaso hortzen barrualdea azala bezain marroia du. Sinistu gabe jarraitzen zuen. Eta nire begiez ikustea erabaki nuen. Hurrengo goizean parrez leherrarazi egingo dut eta hortzen barrualdea ikustea lortuko dut. Bitartean Ngeyak irri egiten du, nire planen berri ez duelako, bestela... konturatua da gelako kideen irrikaz eta pozik dago bere altxorrarekin. Eta orduan andereñoak muturra sartu du, gure onerako oraingoan. Eta Ngeyari ia kutxan zer duen galdetu dio. Ngeyak irri egiten du ez dakielako andereñoak zer egingo duen oraindik. Bere ikaskideekin partekatu nahi ote duen galdetu dio. Eta Ngeyak irri oraindik. Ngeyak bere kutxa eskuartean hartu du eta besoekin gorde du bekokia zimurtuz, eta burua ere kutxaren gainean jarri du horrela hobeto gordetzeko. Andereñoa beregana hurbildu da eta Ngeya pilota bat bezala bildu da lurrean eserita. Batzuek berdin da andereño, gorde dezala beretzako bere kutxa esan dute, eta jarraitu dezagun jolasean bera gabe. Nik ikusi nahi dut ikusi nahi! dut garrasi egiten dute beste batzuk. Zigorra! zigorra! hirugarren batzuk deiadarka. Zalaparta ederra sortu da ikasgelan. Andereñoa Ngeyaren ondoan eseri da lagunkiro eta esan dio kutxan barruan dagoena erakutsi egin beharko duela, lehenago edo beranduago, onez edo txarrez. Eta ezintasunaren ezintasunaz negarrez hasi da. Ikasgela osoa zeharo txundituta dago Ngeyak ekarritakoarekin, berebiziko koloretako oihalak, bitxiak, lepokoak, eraztunak. Baina lepokoak eta eraztunak ez dira urre edo zilarrezkoak ez, ariaz eta zumeaz egindakoak dira. Eta munduko arri ale eta bihi ederrenak ditu ari eta zumeaz kateatuta, sekula ikusi gabe nituen korapilo bereziekin. Erakutsi erakusten ditu Ngeyak, baino ez dio inorri ukitzen

[20]


uzten. Niri ikaragarri gustatu zaizkit eta baten bat lortu nahi dut niretzako. Ez dago ordea Ngeya konbentzitzerik. Ez eta ez ari da, ez dituela uzten, eta gogor eusten ditu bai oihalak baita bitxiak ere. Nire panpina erakutsi diot orduan. Besoa luzatu eta trukean eskaini diot. Ahi zein erraz saltzen gaituen kuriositateak, ez du gupidarik izaten. Horixe esaten du aittittek. Eta berehala utzi ditu lurrean bere altxorrak eta are azkarrago harrapatu dit panpina eskuartetik. Pilak gastatzear daude eta ni ateratzen naiz irabazle truke honekin. Eta horrela gertatzen da, denbora gutxira pilak gastatu egiten dira. Ngeyak orduan panpinari kontu handiz arropak kentzen dizkio eta sakelatik ateratzen duen hari batekin arropak eta panpina neurtzen hasten da. Luzera, toki desberdinetatik hasita zabalera, eskumuturrak, txorkatilak eta horrela gorputz atal guztiak. Bere kutxa magikora hurbildu eta oihal gehiago ateratzen ditu eta eskulanak egiteko materiala dagoen apaletatik guraizeak eta horrelako hainbat gauza hartuta, bere oihalak mozten eta lantzen hasten da. Arropa osoa goitik behera berritu dio panpinari ordu erdi eskasean, miragarria izan da. Etxera joateko ordua iritsi denean Ngeyak panpina bere arropa berri guztiarekin itzuli dit. Laia txikiaren urtebetetzea da eta festa galanta ospatu dugu etxean. Lehengusu pilo bat etorri dira, herrian bertan bizi direnak batzuk eta beste herri batzuetan bizi diren beste batzuk ere. Asko gustatzen zait Laia txikiak urteak egitea. Nik nire urtebetetzean opariak jasotzen ditut eta Gabonetan opariak jasotzen ditut, Olentzerok ekarritakoak eta Erregeek ekarritakoak. Ez dakit zergatik ekartzen dituzten, laster etorriko direla jakiten dudanean ondo portatzen hasten naiz eta gero opariak jasotzen ditut. Baina ez naiz halere oso oso ondo portatzen. Naiz eta laguntzaile ugari eta ahal magikoak izan, ezinezkoa da munduko haur guztiak zer egiten ari diren jakitea. Gainera mundu guztiko haurrek ez dituzte opariak jasotzen, orain dela gutxi Ngeyari galdetu nion eta ez zituen ez Olentzero ezta Erregeak ezagutzen. Hortaz ez diete mundu guztiko umeei opariak ekartzen, edo Ngeya ez da ondo ondo portatzen. Ni ez naiz beti beti ondo portatzen ari eta niri ekartzen didate. Ngeya oso gaiztoa da, oso oso gaiztoa. Laia txikiaren festara senitarteko pilo bat etorri da eta ia denek opari bat ekarri diote. Eta batzuek niri ere ekarri didate. Horregatik gustatzen zait Laia txikiak urteak betetzea, niri ere opariak ekartzen dizkidatelako, naiz eta nire urtebetetzea ez izan. Eta poztu egiten naiz eta denek muxu ematen didate eta zenbat maite nauten eta zenbat hazi naizen esaten didate. Osaba Brauliok muxu ematea ez dut batere atsegin. Bizar luze-luzea du eta aurpegian min ematen dit. Gustukoen dudan jakia zegoen urtebetetze festan: ganbak. Kostata ikasi nuen ganben izena baina azkenean bai ikasi ere:g a n b a.

[21]


Gauza gehiago ere bazegoen baina ganbak bakarrik jan ditut. Adibidez gusanitoak eta patatak, eta gominolak eta litxarreria pilo bat. Horiek ere atsegin ditut Kotxe pila bat gordetzeko kamioia oparitu dio osaba Aitorrek. G u a t e m a l a t i k etorri da orain dela gutxi eta handik ekarri dio. G u a t e m a l a n lan egiten du osaba Aitorrek, eta Bolibianeta Etiopian. Osaba Aitorrek bere lantokiko izenak idazten erakutsi zidan. Gela osoan izen horiek idazten dakien bakarra ni naiz. Igual eskola osoan izen horiek idazten dakien bakarra neu izango naiz. Seguru asko baietz. Oso lan gogorra da eta meritu handikoa aittittek esaten du hori. “Meritu handiko lana betetzen du Aitorrek hortik zeharâ€? esaten du. Hortik zehar oso urruti esan nahi du. Lehengoan esan zidan Ngeya bezalako haurrak zaintzen lan egiten duela. Aittittek arrazoia. Kamioia oso ederra da. Ez da telebistan edo dendetako erakustokietan dauden horietakoak bezalakoa. Espeziala zen. Coca Cola latekin, botiletako kortxo eta tapoiekin eta auskalo nondik ateratako kable zatiekin eginda dago. Mila koloretakoa da. Igual hamar edo hamabi kolore diferente kontatu dizkiot eta hori asko da. Izeba Nahiak ura botatzeko pistola. Osaba Anik Realeko kamiseta. Osaba Ani benetan Aniano deitzen da eta osaba Aitorrek Kulikulo deitzen dio eta jendeak barre egiten du baina ez dakit zergatik.Osaba Aitorrek dio mutilen jostailuak gustatzen bazaizkiola ez dela ezer pasatzen. Hori ere ez dakit zergatik esaten duen. Eta okerragoa da hainbeste opari izatea mutilentzako opariak izatea baino, esaten du. Hori bai ez dudala ulertzen baina egia da, Laiak nik baino opari gehiago dauzka. Niri ganbak beste gustatzen zaizkio Ngeyari gaztainak. AndereĂąoak esan digu Ngeyak sekula ez zuela gaztainarik jan eta igual horregatik gustatzen zaizkiola hainbeste. Bere herrian ez omen dago gaztainarik. Ez gaztainarik ezta beste gauza on pilo bat ere. Adibidez telefonoa, telebista, benetako jostailuak, jostailuak erosteko dendak, egunero aldatzeko arropa ze aste oso bat eskolara arropa berdinarekin etorri ondoren osaba Aitorrek erosi behar izan zion. Bueno eta horrela gauza pilo bat. Eta halako batean gaztaina bat erditik ireki eta xomorro bat zegoen eta kuriositatezko begirada bat jo ondoren denak irentsi ditu, gaztaina eta xomorroa. Korrika batean joan naiz komunera oka egitera. Eta andereĂąoa atzetik etorri zait ea ondo nengoen jakitera. Eta nik Ngeyak egindakoa azaldu diot eta berak lasai lasai, beste ohitura batzuk ditu, esan dit. Eta ni garrasika, beste ohitura batzuk?, hori nazkagarria da! Eta komunean dagoen oihartzunarekin eskola guztian entzun da. Zuk beti esaten duzu gehien atsegin duzun janaria ganbak direla ezta? Eta nik buruaz baietz. Ba ganbak, karakolak, zapo-hankak edo mingaina jatea ere, zenbait jenderentzat nazkagarria suerta daiteke. Xerra bat haragi pusketa bat da, zelaietan larrean ibiltzen diren behien haragi pusketa, edo beren txekorrena. Eta horrela mila gauza. Eta nik Ngeya, gaztaina eta xomorroa burutik kendu ezinik.

[22]


Ngeyak naiz eta goserik ez izan jan egiten du. Jolas ordura irten gara eta futbol zelai atzeko baratzera joan gara. Aspalditik gordeta nuen sekretu bat erakustera eraman dut. Osaba Aitorrek esan zidan Ngeya batez ere naturan bizi izan dela, basoan eta horrela eta animaliak asko maitatzen dituela. Eta nik Lur ezagutzera eraman dut jolas orduan. Lur fraideen txakurra da. Batzuetan azukre koxkorrak eramaten dizkiot. Esku osoa sartzen du orduan Lurrek bere aho handian eta eskumuturreraino jango didala ematen du. Baina azukrea bakarrik jaten du, mingain beroarekin heltzen du eta dena urtzen hasten da eta eskua blaitu egiten zait. Baina Lurrek orduan garbi garbi uzten dit eskua, ez azukrerik ez beste ezer ez da gelditzen. Esku biluzia bere bost hatzekin. Oso osorik, ez aittittena bezalakoa, hatz lodiaren ondoko hatzeko punta falta baitzaio. Eta nik uste fraideek jartzen dioten janari sobera horiek baino askoz gehiago atsegin dituela nire azukre koxkorrak. Handitan albaitari izan nahi dut. Eta munduko albaitaririk onena izango naiz. Ngeya baratzeko ureztatze sistemarekin geratu da txundituta. Lur ezagutzera ekarri eta kasurik ez, hau da marka! Eta ulertu ezinezko aurpegi liluratuak Laia txikiaren espiderman-en maskara dirudi. Begiak zabal zabal eta ahoa mutu. Lurri jaramon egin ezagatik ain haserretuta ez banengo barre ugari egingo nuke Ngeyaren golkora. Hasieran poliki poliki hurbiltzen da txorrotara. Ur-txorrotak orain bai orain ez irteten dira ziztu bizian tutu baten dauden milaka ahoetatik. Zizt! Zizt! Zizt! Ngeya ikaraz eta harriduraz besoa luzatzen du, baina berehala erretiratzen du. Ikusi ikusten du eta jakin badaki ura dela, hori uste dut, baina nola gezi baten pareko abiadan haizatzen den ez du zer gertatzen den ulertzen. Ura da, esaten diot, dutxakoa bezalakoa. Eta dutxan bezala bihotza aztoratu egiten zaio, eta sinistu ezinik, munduko miraririk handienaz gozatzen ari balitz bezala, dantzan, saltoka eta korrika hasten da baratzean zehar. Eta Lur ere gure atzetik saltoka hasten da, pozik eta zaunka. Baina Lurrek zaunka egitea ez da ona orduan fraideak etorri ohi direlako. Eta Lurren atzetik hasten naiz baretu nahian, baina orduan gehiago aztoratzen da eta ozenago egiten du zaunka pozarren. Eta Ngeya nekatzen hasi eta Lurren etxetxoaren ondoan gelditzen da eta bere plateretik jaten hasten da. Lurren zaunka alaien doinua erabat aldatzen dira eta orain zaunka oldarkorrak dira, beldurgarriak. Ahi azukre koxkorrik poltxikoan banu. Andere単oa buruko txirikorda ondo jartzeko eskuak buru atzera altxatzeko keinua egiten hasi eta Ngeya gela zokoan babestu da korrika eta imintzioka. Beste eztabaida sutsu batean galduta genbiltzan. Uzteko errotulagailu gorria eta Ngeyak ezetz, nik gehiago behar nuela eta Ngeyak ezetz, momentu bat erabili eta itzuliko niola eta Ngeyak ezetz. Pixkanaka eztabaidaren tonua altxatzen joan da eta eztabaida ia ez zen eztabaida, borroka baizik. Eta ni irabazten ari nintzen momentuan azaldu da andere単oa.

[23]


Andereñoa Ngeyagana hurbiltzean are eta gehiago beldurtzen da. Dardarka ari da, gorputza bilduta du. Ez du negarrik egiten, ezin du. Ikasgelan inork ez du ulertzen zer duen Ngeyak. Dagoeneko ohituta gaude bere jarrera arrarora, ez da neska normala. Ez diogu jaramonik egiten. Baina oraingo hau ez da normala. Baina ez da beti bezala. Oraindik arraroagoa da. Normalean ez diogu jaramonik egiten eta orain denok adi adi gaude andereñoak zer egiten duen. Ngeyak ezin dio garrasiari eutsi. Andereñoak kalera ateratzeko esan digu eta denok pasilloan gaude orain. Eta Ngeyaren garrasiak gure ondoan entzuten ditugu. Eta lagun batzuk aztoratzen ari dira. Egia esan nik ere ezin diot negarrari eutsi. Kristoren pena sentitzen dut barruan, botakagurea daukat eta ezin diot negarrari eutsi. Kristoren pena, hori esaten du aittittek bazkal ostean periodikoko eskelak irakurtzen dituenean. Eta ondoko gelako andereñoa atera da iskanbila hau zer den ikustera eta kalean ikusi gaitu eta zer gertatzen den galdetu eta gure gelara sartu da. Segidan atera da gure gelatik eta bere gelara eraman gaitu denok. Eta bi gela batera gaude. Baina Ngeyaren oihuak eta negarrak bertan egongo balitz bezala entzuten dira eta ondoko gelako andereñoak, bere gelako haurrak eta gu, denak batera, futbol zelaira eraman gaitu bertan jolastera. Osaba Aitorri galdetu diot ea Ngeya zoratuta dagoen. Berak ezetz esan du. Ba hala ematen du, nik. Zer gertatu da?, berak. Ba gelako zoko batean eseri da eta garrasika egon da bi orduz eta ez zen gelditzen eta inork ezin zuen ukitu ze norbait gerturatzen zenean orduan eta garrasi gehiago egiten zuen eta aurpegia paretaren kontra estutzen zuen eta ematen zuen min hartuko zuela edo sudurretik odoletan hasiko zela eta … Zergatik joan da zokora, norbaitekin haserretu da? Ba ematen zuen andereñoarekin ze ez zion inola ere hurbiltzen uzten. Zu ondoan zeunden zokora joan denean? Baaai, andereñoak buruko txirikorda askatu du eta ondo jartzen ari zen eta … Burrukan ari al zineten? Burrukan ez!!! Ez zidan errotulagailu gorria uzten eta … Eta andereñoa hurbildu zaizue eta txirikorda ondo kokatzen hasi da. Baaai. Eta osaba Aitorrek uste du, beharbada, borrokan ari ginela andereñoak eskua altxatu duenean, Ngeyak andereñoa bera astintzen hasiko zela pentsatu duela. Eta horregatik, beharbada, zokora joan dela korrika beldurraren beldurrez. Eta horregatik ez ziola andereñoari hurbildu ere egiten uzten. Eta aurrerago Ngeyak jada ez zituen fabrikako zokoak garbitzen. Fabrikako sail batean lanean jarri zuten. Baloiak egiten. Oierrek begiak erabat irekita dauzka, espiderman-enak baino askoz irekiago. Ez dit kontatzen ari naizena sinesten eta nik baietz eta baietz, baloiak egiten lan egiten zuela.

[24]


Ostiko soil bat ematen ere ez daki eta, nola ibiliko zen baloiak egiten? Ngeeyyyyyyyyyyaa! Etorri azkar! Txotxolo honek ez dakizula baloirik egiten esaten du. Apustuak, denak Ngeyaren aurka, oso ondo doaz. Nahi duzunean Ngeya, ez hutsik egin orain eh?! Eta guraizerik gabe, ziririk gabe, kakorik gabe, hatz hutsez baloiaren haria askatzen hasten da. Putre baten hatzaparren indarraz askatzen du haria, ziztu bizian gainera, duda izpirik eta zerbait apurtzen ari zarenean duzun urduritasun eta emozio aurpegirik gabe. Mekanikoki ibiltzen du hatzak, gogor, sendo, bai eskuina nola ezkerra. Eta istant batean baloia biltzen duen narrua lurrean zegoen eta haria Ngeyaren eskumuturrean korapilatuta. Hori erreza da, neronek ere egin nezakeen, Oierrek. Eta askatu bezala, berdin berdin narrua josten hasten da. Bere esku hutsez, aparaturik gabe. Maskurrez beteriko hatzak dira bere erremintak. Harrezkero famatua egin da Ngeya eskolako mutil futbol zaleen artean. Kontu kontari etxera goaz Ngeya eta biok. Bidai agentzi batetik atera berri gara bere herrira joateko billetea erostetik. Emozionatuta nago oso eta hunkituta eta urduri. Eta ni horrela banago, zein izango dira Ngeyaren sentipenak? Galduta bizi izan den haurra eta neskatoa eta gaztea iruditu zait beti. Zerbaiten bila beti, zerbaiten atzetik, zerbaiten faltan. Beharbada bere herrian aurkituko du zer hori. Edo beharbada ez. Eta denok zerbaiten bila gabiltzala jakingo du orduan, bera ez dela bakarra. Eta bilatzen duen horrek, aurkitutakoan ere ez duela sortutako hutsunea betetzen ere jakingo du. Eta ezagutuko ditu, lehen ez bezala, bakardadea eta noraeza. Eta lurra joko du beste behin. Eta bizi osoaren bidegabekeria gainera etorriko zaio. Eta ez du aurrera jarraitzerik nahi izango. Baina ni berarekin egongo naiz.

[25]



XLIII Certamen de PoesĂ­a Castellano Universidad de Navarra Colabora:

Pamplona 2012

[27]



XLIII Certamen de Poesía Castellano XLIII Certamen de Poesía en castellano de la Universidad de Navarra, organizado por Actividades Culturales, abierto a todos los estudiantes matriculados en universidades españolas y a los empleados y graduados de la Universidad de Navarra con edad inferior a 30 años. El 21 de marzo de 2012 tuvo lugar la deliberación del jurado compuesto por: la directora de Actividades Culturales Marta Revuelta, el profesor Javier de Navascués y el escritor Juan Manuel Mora Fandos. En el fallo de dicho jurado se otorgó el premio a:

PRIMER PREMIO “LUGAR COMÚN” Marcela Duque [4º Filosofía. Universidad de Navarra]

[29]



PRIMER PREMIO

“LUGAR COMÚN” Marcela Duque

Qué pensarás tú de todo esto: De que te hable a veces por las calles y repita tu nombre en mi silencio y te pregunte, como un niño, por la vida, los porqués irresueltos de la infancia. De que ría y llore en tu presencia y te llame madre y te recuerde mis anhelos de inmortalidad, cerca de ti, allí en la gloria; y te pida que me abras hueco con los tuyos, una esquina inmerecida, eso me basta, una morada —Dios— y buena compañía. Qué pensarás de mí y mi impertinencia, de mi franqueza de siglos, casi nada, o esta búsqueda mía interesada de la herencia que ya gozas y aún pretendo parte. Como si fuese un hijo la reclamo, porque me encuentro pobre, sin riquezas, y levanto mi mirada a ti, que te conozco, —perdona la confianza, (y el poema)— para asegurarme un sí definitivo, después de tantas charlas entrañables, a lo único, aunque es mucho, que te pido —un deseo gordo, si me dejas—: una patria, la eternidad, una fuente que sacie esta sed inacabable; una casa de luz, de paz, ¡de cielo! Una familiaridad plena y perfecta, el al-fin-ya de la esperanza.

[31]



XV Certamen de PoesĂ­a Euskera Universidad de Navarra

XV Olerki Lehiaketa Euzkaraz Nafarroako Unibertsitatea Colabora:

Pamplona, IruĂąa 2012

[33]



XV Certamen de Poesía en euskera Universidad de Navarra

XV Concurso de Poesía en euskera de la Universidad de Navarra, organizado por Actividades Culturales, abierto a todos los estudiantes matriculados en universidades españolas y a los empleados y graduados de la Universidad de Navarra con edad inferior a 30 años. A finales de marzo tuvo lugar la deliberación del jurado compuesto por: los profesores de la Universidad de Navarra Naiara Ardanaz y Gabriel Insausti y el profesor Íñigo Barbancho, del Instituto Pedro de Ursúa de Pamplona. En el fallo de dicho jurado se otorgó el premio a:

PRIMER PREMIO "LABORARI BATEN AGURRA Ion Pagoaga Ibiricu [4º Historia y Periodismo. Universidad de Navarra]

XV Olerki Lehiaketa Euzkaraz Nafarroako Unibertsitatea Nafarroko Unibertsitateko, Iruñea, 2012. Euskarazko Olerki Lehiaketa, Ekitaldi Kulturalen Zerbitzuak antolatua, Espaina guztiko unibertsitateetako ikasleei eta Nafarroko Unibertsitateko langile eta ikasle ohiei dago zuzendua (bere adina 30 urte baino gutxiagokoa bada). Martxoaren amaieran epaimahaikideen hausnarketa izan zen, ondoko kideak bertan zirelanik: Iñigo Barbancho (Pedro de Ursua Institutoko irakaslea), Naiara Ardanaz eta Gabriel Insausti (Nafarroako Unibertsitateko irakasleak). Epaitzan ondoko lana izan zen saritua:

LEHENEGO SARIA

"LABORARI BATEN AGURRA" Ion Pagoaga Ibiricu [4º Historia eta Kazetaritza. Nafarroako Unibertsitatea]

[35]



LEHENEGO SARIA

“LABORARI BATEN AGURRA� Ion Pagoaga Ibiricu

Goibel bizi da amona Bere maitea joatetik. Planta oneko mutila,

Adiorik ez guretzat Erriberar laborari. Bakarrik utzi dituzu

Leinu nobleko kimua. Soro gizona batetik, Bestetik gizon abila.

Zure olibak, mahatsak. Agur ardo onenari. Ez dugu izango usu

Orain hodeien aldetik, Gure buruen gainetik, Bere oroimen umila

Zure muxu eta opari; Tomate, leka eta gari. Ziztuan utzi gaituzu

Ezin kenduaz burutik. Izaera zuen amua, Ezin jardun bere bila.

Ega ibaiko nekazari. Zure abarken urratsak Ziren goldea lain sutsu.

Ezin ahaztu elizatik Hil zinenaren mamua Bota zuen ezkila.

Aitzurra zure gidari, Baratzeko arrakalak Testamentu kutsu

Agur betiko aitona, Zure joanaren damua Gure barruan dabila.

Utzi familiarentzat. Beteko du oinordekoak Malko, amets eta muxu.

[37]



I Certamen de Monólogos Universidad de Navarra Pamplona 2011

I Certamen de Monólogos

I Certamen de Monólogos de la Universidad de Navarra, organizado por Actividades Culturales, abierto a los alumnos, empleados y graduados de la Universidad de Navarra con edad inferior a 30 años. El 24 de noviembre de 2011 tuvo lugar la deliberación del jurado que estuvo compuesto por: la directora de Actividades Culturales Marta Revuelta, la directora de teatro Laura Laiglesia y la profesora Ruth Gutiérrez. En el fallo de dicho jurado se otorgó el premio a:

PRIMER PREMIO “PORT AVENTURA Y OTRAS AVENTURAS” Oier Barasoain [2º Comunicación Audiovisual. Universidad de Navarra]

[39]



I Certamen de Video 3M Universidad de Navarra Pamplona 2012

I Certamen de Video 3M

I Certamen de Vídeo 3M de la Universidad de Navarra, organizado por Actividades Culturales, abierto a los alumnos, empleados y graduados de la Universidad de Navarra con edad inferior a 30 años. En el fallo de dicho jurado se otorgó el premio a:

PRIMER PREMIO “3M UNAV 2012” Txiki Blasi [1º Teología. Universidad de Navarra]

[41]



III Concurso de Pinchos Universidad de Navarra Pamplona 2012

PRIMER PREMIO “TORRIJA DE PIMIENTO CON ANCHOILLAS” Javier Álvarez Antarés [Arquitectura. Universidad de Navarra]

SEGUNDO PREMIO “ODA A LA ALCACHOFA” Daniel Taberna y Sergio Redín [Farmacia y Nutrición. Universidad de Navarra]

TERCER PREMIO “EL NIDO DE MARITXU” María Larragoiti [Derecho. Universidad de Navarra]

[43]



XIII Concurso de Pop-Rock Cantautores Universidad de Navarra Pamplona 2012

PRIMER PREMIO “CERO A LA IZQUIERDA” “Qué más da”, “Hasta el amanecer”

SEGUNDO PREMIO “ELISABETH” “Tonight”, “Here on Earth”

TERCER PREMIO “SIX MILES WIDE” “Permanent Vacation”, “Reach the sky”

[45]



El fallo del jurado correspondiente a cada certamen se hizo pĂşblico el 28 de marzo de 2012 en la gala de entrega de los PREMIOS VIDA UNIVERSITARIA de la Universidad de Navarra.

[47]





Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.