Historias do camiño

AUTOR:DIEGO CONDE GLEZ 12/1/2017 TÍTULO:”A SEÑORA CEGA EO CAMIÑO DE SANTIAGO” Érase unha vez unha señora cega que queria facer o camiño de Santiago. Pero todo o mundo se ría deela porque era cega e nunca poderia facer o camiño de Santiago que era o seu maior soño.

Pero un dia mercou un can de guia e empezou o camiño de Santiago.

E a paso seguido tras 2 días sen descanso chegou a Tui e xunto o rio Miño atopouse cun cartel de pedra que poñía cousas de como chegar a Santiago e como era cega non podia ler.

Entón o foi a tocar e non tiña braille asi que non sabia se quedaba pouco o moito.

Despois de un rato unha señora maior pasou por alí e Celia a señora cega preguntoulle canto falta para chegar Santiago, a señora non se inmuto porque era sorda.

E o can guia esquapouse para conseguir axuda, foi aun albergue e a señora do albergue foron a axudar a cega, e a acompañaron ata o albergue e cando chegaron a señora deulle un mapa a Celia con braille, Despois de 7 dias chegaron a catedral de Santiago.

A señora volveou a su pobo contando toda contenta que consegira facer o camiño de Santiago e por ser cega non tivo ningún empedimeto grazas ao seu can chamadolo Zape.

A señora cega morreu coa satisacción de que fixo o camiño de Santiago.

AUTOR :Javier 11anos DATA: Xoves 12 de xaneiro do 2017 TÍTULO:Un

Camiño de sorte.

Un día unha chica Portuguesa chamada Gloria decidiu facer o Camiño de Santiago.

Comezou dende Lisboa e pasou por Viana para chegar ata Tui. Cando chegou a Tui viu unha pedra grade cunha cuncha mirando para a esquerda, ela tocou a pedra porque o seu pai lle había contado unha lenda que se tocabas esa pedra te traia sorte polo camiño .Ela foi camiñando ata a catedral de Tui cando chegou se fixo de noite e tivo que ir a un albergue. Pola maña tivo que ir a tomar algo , o chico do bar deixolle un cabalo. Foi ata Poriño e en Poriño viu outra pedra igual que a outra e a tocou e foi co cabalo ata Redondela. En Redondela decidiu ir a un sitio a comer . Despois de comer foi a un albergue para pasar a noite. Pola maña decidiu ir rapidísimo ata Pontevedra alí non parou e foi ata Caldas de Reis en Caldas de Reis, ode descansou e despois continuo a viaxe e foi pitando ata Padrón. En Padrón no miraba nada, e caiuse ao río Sar e foi nadando ata Santiago foi a catedral e deronlle a Compostelana.

Por Sara Alonso, 6º Data: 12/01/2017 O sono, sempre o mesmo sono. O teño todas as noites e a pesar de xa coñecelo ben, aínda hoxe sego atordada e con moito medo. Todo e escuro e pacífico, ata que chega esa criatura que non podo nin ver: unha masa de fume preto, que ao final do sono abre os seus ollos.

En ningún momento acabo o sono xa que sento o impulso de correr o máis lonxe que poida, aínda que non poida ver nada.

Antes de continuar, Son Patricia e vivo en Santiago de Compostela.

Dende moi pequena tiven problemas coa miña vista e agora eu son cega.

Os cegos somos propensos a ter pesadelos, e precisamos de algo para poder sentir que somos libres e que a pesar da nosa discapacidade, somos como o resto da xente normal.

Fai tempo que pensei en facer o camiño de Santiago, pero pensei que era absurdo, ¿Unha nena cega de 12 anos facendo o camiño?

Ademais vivo en Santiago, non ten sentido ningún facer o camiño ao revés.

Chamo a miña nai para que poida levarme a cociña a tomar o almorzo.

Despois do almorzo volvín a o meu cuarto e tumbeime a pensar. ¿Por que pensei que o camiño ao revés era absurdo? E aínda peor, ¿Como pensei que non podía facelo?

Dous semanas despois encóntrome camiñando ao lado da miña nai, pola última etapa, a etapa de Tui. Os meus pais din que é todo moi fermoso, que todo o camiño é fermoso e que estaban tristes de que non puidera velo.

Inda que non poida velo, podo sentilo todo.

A Natureza circula polo aire, a sinto perfectamente.

A vista non esta do meu lado, pero o resto dos sentidos estarán para o resto da miña vida.

De repente, teño un pequeno choque contra algo de pedra.

Comezo a tocalo moi a modiño e sinto cada detalle da figura.

Sento o escudo de Tui, que noutras ocasións xa había palpado.

En ese momento, esbocei un sorriso na miña cara.

En ese momento sentíame libre e era ledicia o que sentía por ser como son todos os días.

XOVES, 12 DE XANEIRO DO 2016

AUTORA: LAURA BRITO

DATA: 12/01/17

CELIA E O CAMIÑO Era o 05/05/15, un día normal como outro calquera, unha muller chamada Celia cunha discapacidade, que era cega sempre soñou con viaxar e vivir grandes aventuras visitar sitios exóticos pese a súa discapacidade non o podía facer, ata que ese día decidiu comezar a cumprir os seus soños. Pediulle a súa amiga Noa que gostáballe moito viaxar e preguntoulle ao chamala por telefono que viaxe podía facer ou que rutas ou calquera outra cousa, como Noa sempre había querido que Celia fora con ela aos viaxes, axudouna e foi para a súa casa. Cando estaba alí Noa díxolle a Celia que podían facer unha ruta chamada Camiño de Santiago, a Celia pareceulle moi ben esa viaxe, como elas eran de Portugal decidiron comezar o camiño potugués pero comezaron dende Tui, viron as necesidades e ao día seguinte comezaron a viaxe. Xa era o día 06/05/15 e emprenderon a viaxe as 7 da mañá dende a Ponte Internacional coa esperanza de rematalo en 4 días. O primeiro tramo foi dende Tui ata Redondela, pasárono xenial coñeceron a unas nenas pequenas xemelgas e loiras que tamén querían facer o camiño pero eran aún moi pequenas so tiñan 6 anos. Celia díxolles que dentro duns anos xa o farían e que o pasarían moi ben.

Descansaron nun albergue moi acolledor onde os donos preparáronlle unhas camas comodísimas que fixeron que o seguinte día 07/05/15 fora moito mais sinxelo, ese día fixeron o tramo dende Redondela ata Pontevedra que foi un tramo moi bonito e exótico e interesante aunque Celia non poidera apreciar ese bonito paisaxe imaxinábao según as cousas que lle foi contando Noa. Chegaron ao albergue de Pontevedra onde atopáronse a unhas señora moito máis maiores que elas que ao igual que Celia estaban a facer un gran esforzo. 3º día 08/05/15 Pontevedra a Padrón onde pararon en Caldas de Reis e en Padrón, probaron por primeira vez os pementos de Padrón que a Celia encantáronlle e quixo 10 pementos. Despois relaxáronse no albergue. E por último día 09705/15 chegada a Santiago ás 12 do mediodía onde ao chegar alí Celia recibiu unha sorpresa que nunca puido imaxinar, unha compostelana en alfabeto Braille, Celia púxose moi contenta foi unha experiencia que nunca puido olvidar.

Autor:Lois Pereira Salgueiro Data:12/01/2017

PAULA E A PEDRA Érase unha vez nos Estados Unidos unha rapaza pobre chamada Paula, a coitada andaba descalza polas estradas dos Estados Unidos, esa rapaza tiña os pés feitos un desastre pero non por andar descalza senón por un problema que desde que era cativa xa tiña, e seguirao tendo se non encontraba unha curación. Pero un día pola maña, cando espertou no medio dos carros que tiña ao lado da estación levantouse, pero ao momento viu que non era capaz de levantarse, tiña os pes moi hinchados, tivo que ir arrastrándose por toda a cidade ata que un vello sabio preguntoulle -Porque vas arrastro polo chan?

E ela respondeulle -Porque dende sempre tiven un problema nos pes e teños moi hinchados e non sou capaz de andar.

E o vello díxolle: - Eu de pequeno tamén tiven ese problema -Pero como o curaches?

-Fun a Galicia, Pontevedra, Tui en concreto -E que fixestes alí -Facer o Camiño de Santiago -Pero facendo iso curóuseche o problema dos pes -Non, en Tui hai unha pedra que é onde comenza o camiño, se a tocas e rematas o camiño curanse todos os problemas -Pois entón teño que facelo, maña mesmo comezo moitas grazas -De nada e por certo como te chamas?

-Paula -Entón chao Ao día seguinte pola maña Paula xa estaba mellor dos seus pes e arrancou a viaxe, tardou un mes, durmiu en moitos distintos albergues pero por fin chegou a Tui e alí estaba a pedra, Paula estivo 2 minutos abrazada a pedra, descalzouse e tiña os pes como novos.

FIN

Cristina Fdez. Piña.

Xoves, 12 de xaneiro do 2017.

UN CAMIÑO FANTÁSTICO Un día na cidade de Novo México, a unha rapaza chamada Carla Lima Vázquez, unha amiga chamada Sandra faloulle dunha gran viaxe que ía facer dentro de moi pouco. Esa gran viaxe era a de o Camiño De Santiago. A Carla parecialle unha chorrada facer unha viaxe ata Santiago de Compostela andando, e sen poder mirar todas as cidades, sen ir polo bosque, ou polo monte. Unhas semanas máis tarde Sandra comezou a súa viaxe e Carla preguntoulle que camiño faría, Sandra dixo que faría o Camiño Portugués.

Ao pouco rato de Sandra marchar, a Carla dixéronlle que tiña que chamar canto antes a Sandra, porque tiñan unha gran noticia para ela. A Carla non lle quedou máis remedio que ir tras ela. Ela xa collera o avión que deixarialle en O Porto. Carla tivo que esperar 3horas ata que o outro avión a O Porto despegara. Cando por fin chegou a O Porto, chamou a Sandra para pregutarlle onde estaba. Sandra non lle colleu o teléfono, porque en O Porto xa era moi de noite, e Sandra estaba xa a durmir. Carla preguntou as persoas onde durmían os peregrinos, pero non entendía o portugués, entón tivo que velo en internet, e mirou que os peregrios durmián en albergues. Carla durmiu no albergue mái preto a zona. Ao día seguinte día mercou todo o necesrío para facer o camiño en busca de Sandra. A Carla a historia do camiño comezaba a gostarlle. Ao chegar a fronteira entre España e Portgal pareceulle precioso e sacouse unha foto.

Xa quedaba moi pouco para rematar o camiño, xa estaba en Padrón, onde encheuse a comer pementos. Ao día seguinte chegou a Santiago, e empezou a buscar a catedral da que lle falaba Sandra, pero foi dar un sitio onde encontrábanse moitos peregrinos, e a un deles, preguntoulle que era ese sitio, e o peregrino díxolle que ahí recollíanse as Compostelanas. Carla preguntoulle que erán as Compostelana, e o rapaz díxolle que era un diploma que lle daban se conseguía ter as acreditacións de todos os albergues. A Carla quedoulle pena de non recibir a súa Compostelana. Pero nese momento acordouse de Sandra, e de onde podía estar. Foi ver dentro de ese sitio, e un home moi traxeado díxolle que se non collía a Compostelana que se marchara. Enton sentoue nun banco, de pedra a pensar onde podía estar Sandra. Carla decidiu que vai ver a catedral, e ao mellor Sandra estaba ali. Ao chegar a plaza do obradoiro encontrou a Sandra, e dixolle ue tiña que volver, porque tiña unha gran noticia para ela. As dúas voleverón a México, e a gran noticia era que os seus pais ían facer o Camiño De Santigo.

Carla non supo como reaccionar!

FIN

12\01\2017

Luz é cega e fai o Camiño de Santiago Luz é unha muller moi loitadora, ainda que non vexa nada é toda unha loitadora, porque fixo o camiño de Santiago ela soa.

Un día deuse conta de que estaba nunha pedra que sinalaba o camiño de santiago, e onde habia unha sinal en linguaxe braille, e esa pedra non era como outras calqueras, se non que era a milagrosa, curaba calqueira cousa. Ela pidiu un desexo, que era poder ver como calqueira outra persoa que non poder ver, e despois foi ao albergue a descansar. Ao dia seguinte ela so lle faltaban 70km para chegar a santiago, pero estaba facendo moito calor e Luz demaiouse e un bo señor axudouna, botoulle augua con xeo e non despertaba e botoulle tripa de porco augua e xeo e tampouco despertaba e botoulle augua quente e xa sabedes non despertaba, pero o señor tiña unha piscina e a botaron na piscina e adiviñades, pois espertou Luz. O dia seguinte estaba chovendo, viu na venta e estaba chovendo e ela dixo, - nooooooooooooon porque tivo que chover hoxe, maldicion!! xa que só me quedan 9 km pero ela armouse de roupa e dixo eu poido, non poido deixar asi ao apostolo, se non lle darei unha gran decepción, e saiu encontrouse coa sua irma e foron elas dous facelo camiño e chegaron a Padron. E descansaron. O seguinte dia as dous foron polo caminiño cantando lirin liran lirililiron e empezaron a rir jajajajajajaja e outra jajajajajaja que risa, e a sua irma Aina dixo -chegamos a Santiago, Luz, que pena que non poidas ver a catedral e os monumentos, e alí empezoua sair cousas douradas e de repente luz podia ver, non o podia crer dixo Luz -podo ver, podo ver!!! e a súa irma dixo – como non. non, podes ver ?enserio Luz?- sí irma Aina-que ben¡¡¡¡¡¡¡¡ que bonita e a catedral de Santiago, Luz – como podo ver xa sei pola pedra máxica coa que pedín o desexo.

Fin

Aarón Jiménez Jiménez

AUTOE: FABIÁN GONZÁLEZ TÍTULO: Un

DATA: 12/01/2017

Camiño para Compartir

Isa é cega e foi a facer o camiño de Santiago, foi por o camiño portugués porque ela era portuguesa.

Cando esta comezando o camiño encontrouse coa súa veciña Ana. As dúas comezaron o camiño xuntas, máis tarde se encontraron a Flora, amiga de Ana, e seguiron camiñando ata que se encontraron cunha pedra que había cunha lenda que se a tocabas e te facías unha foto con ela te daba boa sorte o resto do camiño, tiña a cuncha amarela, e poñía camiño portugués, e se sacaron unha por unha a foto coa pedra.

No albergue encontráronse con Nacho, o noivo de Flora que tamén estaba facendo o camiño.

E os catro seguiron o camiño. Ao día seguinte viu unha abella e picou a Nacho e Ana, Isa e Flora dixeron a Nacho, Nacho picoute a abella por non tocar a pedra e non sacarte unha foto con ela.

Cando chegaron a Santiago estaban agotados de todo o camiño, e a Nacho case lle atrópella un coche. E ao dia seguinte volveron a Portugal, ao chegar cada un foi para a súa casa e Isa colgou na parede o dipoma que lle habian dado en Santiago.

AUTORA: MARÍA RODAL REY DATA:12/01/17

TÍTULO: O

Camiño dos Soños

Marta era unha chica decidida e aventureira e quería coñecer sitios onde poder desfrutar da natureza, os seus amigos falaron de facer o Camiño de Santiago e ela como era tan disposta que lle dixo que sí.

O día 7 de maio do 2006 empezou o camiño con Alexandra, Mateu e Telma ,o empezarían dende Lisboa. Miraban unhas árbores moi bonitas e flores preciosas pero o onde máis lle gustou estar foi en Tui e ver esa ponte preciosa e tocar a pedra onde pon que estas facendo o camiño, ademais se tocas esa pedra terás boa sorte durante todo o camiño. Alexandra dicía teño unhas ganas de chegar a Tui e ver a catedral!!!. Tiñan que estar chegando a Tui, xa lles faltaba moi pouco, xa vían Valença.

Cando chegaron a Valença pararon a comer e tomaron un bacallau que estaba moi rico, cando pasaron pola ponte internacional non o podían crer, estaban en Tui, xa que estaban pasando pola ponte e aproveitando se fixeron unhas fotos. Po fin chegaron ao lado do Rio Miño, estaban tocando a pedra da que falaron, seguiron o seu camiño ata Santiago onde entraron na catedral e gritaron: O CONSEGUIMOS!!!

FIN

Basel:1/12/2016

Había unha vez unha muller de Palestina, era moi traballadora, intelixente e aventureira.

Tiña moitas compañeiras e xuntas decidiron facer o camiño de santiago, partiron hacia Xordaña pararon na Petra, alí disfrutaron moito montando ao camelo. Logo se foron a Arabia Saudí, chegaron a Meca comeron e descansaron, ao día seguinte foron a Exipto a ver as pirámides e cando chegaron a Libia viron a un león e a súa manada destruindo o país .E paráronse a pensar ¿Por que esos leóns están destruinto o país? Seguramente porque non teñen comida, así que deixaron 25 kilos de carne e se foron correndo ata o aeroporto alí colleron un avión ata Porto e alí se quedarron a durmir e a descansar. Cando se despertaron marcharon correndo ata Tui no camiño encontraronse con moitos xabarís cando chegaron a Tui e se foron nun taxi ata Santiago.

AUTORA :AINARA JIMENEZ

DATA:12/01/2017

TITULO: A FORZA DA CUNCHA DA VIEIRA Marta e Angel son dous chicos que desde pequenos lles encantaria facer o camiño de Santiago pero eran demasiado pequenos, así que decidiron que para cando foran maiores o farían.

10 anos despois ...............

E asi foi, Marta e Angel colleron súas mochilas e comezaron o camiño de Santiago.

Ao primeiro non lles costaba nada, pero a medida que ian camiñando se lles iba cansando máis a vista e decidiron descansar.

Cando despertaron seguiron co camiño ruta a Tui onde viron un cartel que poñia CAMIÑO PORTUGUÉS, CAMIÑO DE SANTIAGO, E ABAIXO UNHA CUNCHA DE VIEIRA a Marta sempre lle habria gustado vela e tocala, e cando a viu o primeiro que fixo foi tocala e dixo que o seu tacto era espectacular que xamais na vida ela tocara algo tan suave e cando a tocou sentiu algo extraño no corpo como que tiña moitisimas mais forzas de seguir andando, e terminar o camiño de Santiago. Angel estaba cansadiño pero Marta se sentia como que si xa durmira demasiado e queria acabar a tramite..

Marta fuertemente -gritou xaa chegamos Angeeel!!!!!!!!!!!!!

Angel intentou abrir moitisimo os olliños e el tamén o viu. conseguiron chegar Cando Marta se acercou no chan habia dous cunchas de vieira, ela se sentiu súper contenta e Ángel tamén.

UNHA LENDA CONTA QUE CANDO TOCAS UNHA CUNCHA DE VIEIRA DO CAMIÑO DE SANTIAGO TE DA MOITISIMAS MÁIS FORZAS. FIN

DATA:12/01/2017 AUTOR:ALEXANDRE PEREIRA TITULO: O

CAMIÑO É PARA TOD@S

Habia unha vez unha señora que se propuxo facer o camiño de Santiago cos seus irmáns, a señora chamábase Carlota, o seu irmán Jose e a sua irmá Josefa. Comezaron a facer o camiño de Santiago así que sairon da ponte nova cara Santiago.

Cando saíron pasaron pola comisaria de Portugal e España, seguiron andando ata que chegaron a gasoliñeira a comprar auga e algunha cousa para comer. Por certo, unha cousa que nunca lembro é que Carlota era cega, os seus irmáns eran os que a axudaban para non caer nin chocar.Pasaron polo parador e seguiron andando.Chegaron a o club de piragüismo e pasaron pola primeira cuncha e os irmans de Carlota lle puxeron a man na cuncha para que a tocase.

Pararon para beber auga e comer a e que non me esqueza que tamén pararon para sacar fotos, Carlota apoiouse no poste onde estaba a cuncha e Jose e Josefa se puxeron a quitar fotografías a Carlota.

Ao acabar de sacar varias fotos puxeronse a andar, pasaron polo parque do penedo e compraron xeados para non ter moita calor.Cando acabaron os xeados foron a parte de facer exercicio pàra non ter aguxetas pola noite. Cando sairon da parte de exercicio seguiron andando ata chegar a mariña que se puxeronse a quitar fotografías co barco.

Puxeronse a andar para chegar ao alergue,cando chegaron instalaronse e fóronse a durmir . Ao cabo de 4 días xa estaban en Padrón instalados no albergue, todo pasaba moi rápido.

Ao dia seguinte xa estaban en Santiago de Compostela e alí foron a catedral e colleron a compostela.

FIN

Autor JONÁS JIMÉNEZ TÍTULO: A

DATA 12 DE ENERO DEL 2017

lenda

Érase unha vez unha muller que chegou a España e que procede dunha familia de monxes de China, chámase Kun Lao. Viu a España para resolver unha lenda sobre o camiño de Santiago .

A lenda di que se vedes unha cuncha de cor vermella é un sentemento que case sempre encóntrase nunha montaña, chamada o reino dos sentementos . Esta lenda parece que esta feita para a xente que non mostra os seus sentementos e camiñan pero non consiguen chegar a ningures.

Os camiñantes din no seu pensamento “ non podo mais!” pero saben que si se esforzan un pouco conseguirán chegar. Se conseguen atopar unha cunha vermella conseguiran ter ese sentimiento que lles permita avanzar.

AUTOR: ADRIÁN GONZALEZ. DATA: 12/01/2017 TITULO: A peregrina

e o seu can.

Narrador: Érase unha vez unha peregrina que no ano 2017 se atreveu a facer o camiño de Santiago PORTUGUÉS, se chamaba Filomena, era cega, levaba unha mochila con equipamento, tiña ollos azuis e era moi valente.

Filomena: Vou comezar o camiño xa!, desde o ponte internacional como moito tardarei tres días, será moi fácil só terei que andar.

Narrador:Ela pensaba que era moi fácil, pero despois de 3 horas camiñando estaba moi cansa pero ainda quedáballe moito camiño por diante. Se acercou un señor moi amable un pouco avó, era delgado, e tiña unha tenda de mascotas. Chamábase Mario e preguntoulle: Mario: Señora, por que anda vostede en circulos?

Filomena: Eu son cega e me costa facer o camiño de Santiago, me chamo Filomena e ti?

Mario: Eu chámome Mario e teño unha tenda de mascotas que te poden axudar.

Narrador:O bo avó encontroulle un can perfecto que lle axudaría co camiño.

Mario:Este é o can perfecto para ti e te vou a dar comida para 7 días, cada día unha lata.

Narrador: O can era cor mel con moito pelo e ollos marróns.

Filomena: Seguro que e moi bonito, se o poidera ver!!!

Mario:Tes que agarralo desta corda e el te guiara durante todo o camiño.

Filomena: Moitas grazas!!!

Narrador: O can día tras día guiaba a Filomene, o can converteuse no seu amigo, era un bo can. Ata que un día, case chegando a Santiago, o can se meteu nun bosque e non podía saír, entón camiñou moito ata que atoparon un misterioso cartel.

Filomena: Aquí hai algo, que é isto?

Narrador:No cartel había letras en braille así que Filomena pasou a man.

Filomena: Aquí pon “SE TE PERDES, XIRA A DEREIRA E DESPOIS A ESQUERDA, E CHEGARAS A SANTIAGO” Narrador: Filomena fixo exactamente o que o cartel mandou e chegaron a Santiago e acabou o seu camiño, o conseguira, a pesar de estaar cega fixo o camiño de Santiago.

Filomena: Ben o conseguín!!!

Autora:Iago Lorenzo González Data: 12/1/2017 Título: A chica

que tocou a pedra do camiño de Santiago

Había unha vez unha chica que se chamaba Penélope de nacionalidade Mexicana que viu co seu noivo Xoán que tamén era Mexicano, os dous foron ata a Tui pra facer o camiño de Santiago.

Cando chegaron a Tui comezaron no ponte internacional desde ahí andaron ata a catedral pero antes paráronse cerca dunha pedra que poñía ¨Camiño de Santiago¨. Penélope con cara sorprendida acercouse e a tocou coa man esquerda. Xoán o seu noivo non entendía nada do que pasaba.

Penélope sentíase con sorte, media hora despois Xoán dixo:- !!!xa estou farto!!!, xa fai media hora que deberiamos estar na catedral de Tui, pero en vez diso te paras a tocar unha pedra que non vale para nada-. E Penélope dixo:- Tes razón, así que pongamonos en marcha-.

Pouco despois polo camiño Xoán lle dixo a Penélope : - Penélope que facías tocando esa pedra-. E Penélope lle dixo: - E que hai unha lenda que dice que se a tocas te dará boa sorte-. Xoán non creu ningunha palabra do que dixo e tampouco a lenda.

Un día despois chegaron a Redondela e alí estaban agotados, cando un home chegou e lles ofreceu pasar a noite na súa vivenda e aceptaron. Pola maña marcharon ata Pontevedra aloxáronse nun alberge. Pola maña cenaron un bo prato de marisco, nada máis acabar marcharon pero polo camiño encontráronse a unha persoa que vendía bicicletas a un bo precio. E compraron duas, chegaron a Caldas de Reis e encontráronse unhas pozas ben limpiñas para bañarse, despois dun bo baño marcharon ata Padrón.

En Padrón, xa de noite, cearon nun hotel de cinco estrelas. A cea era toda de pementos, e Xoán comeu todo a pesar de que non lle gustan, ao día seguinte chegaron a Santiago, que ilusion e alí se casaron.

FIN

Luis Fernádez Giráldez 12/01/2017

TÍTULO:

O DíA DO CAMIÑO

Que xa é de día, xa chegamos!!!! Perdoade, son eu quen narra esta historia, que digo: fora perdón!!, empezaremos polo principio: Era unha maña moi tranquila, unha boa maña, máis ou menos eu estaba durmindo ata que: Luuuuuuuuuiiiiiiiiiiiiissssssssss!!!!. Noooo!, chegaba tarde así que correndo almorcei, vestinme e correndo me fun para o cole. Ao chegar ao cole puxenme a andar cos meus compañeiros, paramos a descansar no río Miño, pero fun ao baño e a o volver xa non estaban, saín correndo e entón escoitei unhas voces: Tranquilooooo, estamos a aquí!!!

Miren hacia detrás e vin una sombra xigante, era a santa compaña, así que corrín con máis forza ata que vin un camión e escondinme dentro. Quedei dormido esperando e ao de despertar estaba en Redondela, continuei o camiño e chegei a Pontevedra. alí merquei un bo cabalo e fixen moito turismo, había cosas moi bonitas, despois fun a Padrón pero como non me gustan os pementos seguin a diante, xa era de noite e oin a mesma voz que ao comezar o camiño, xireime e vin a santa compaña, pero decateime de que en realidade eran os meus amigos e o pasamos xenial.

Adriana Bugarín De Oliveira Xoves 12 de decembro de 2017

UN SOÑO FEITO REALIDADE Todo comezou en Italia nun bonito día soleado, alí mesmo estaba Natalia unha moza de 30 anos, ela era forte e nunca se rendía pero ela tiña un soño dende pequena que era facer o “camiño de Santiago”, nunca o fixo porque ela era cega e os seus pais tiñan medo de que lle pasara algo, pero como xa vos dixen ela era forte e podía con todo.

Como non iba a ir dende Italia, foi en avión ata “O Porto” Portugal, pero o iba a facer con toda a calma do mundo para que non pasara nada. Antes de comezar o camiño visitou “O Porto” aínda que non o podía ver, ao día seguinte comezou, como non. Nada mais comezar xa se tropezou cunha pedra, pero levantouse e seguiu o seu camiño, o seu soño, nese tramo encontrouse con un home e lle preguntou: - Como te chamas?-.

E el lle contestou: - Chámome Oscar. E tí?-.

- Eu chámome Natalia-.

Dixo Oscar: - Queres facer o camiño conmigo? Por que estas facendo o camiño, non?-.

- Claro que quero facer o camiño contigo-.contesteu Natalia.

Camiñaron e camiñaron e chegaron a “Tui” onde quedaron a durmir, ao día seguinte cando o comezaron Natalia encontrouse cunha pedra do “camiño de Santiago” a tocou e de repente dixo: - Podo ver!!!-.

E dixo Oscar : - É imposible!!!-.

Ela contestou: - Si te vexo a ti, tes os ollos azuis e o pelo negro-.

- Natalia iso foi o apóstolo Santiago que e te deu a vista para que seguises o seu camiño-. Dixo Oscar.

Os dous levaron tal alegría que ao chegar a Santiago se casaron na Catedral. Cando Natalia contoullo aos seus pais, que tiñan moito diñeiro, regalaronlle unha volta ao mundo e eles como tal aventureiros que eran, o aceptaron e alí comezaron.

Fin

Da cidade ao camiño Parecía un día normal no outro lado do planeta ( Xapón ) , en Xapón todo cambia a como é a nosa forma de vida aquí , diferente comida , clima , paisaxe , técnoloxía, contaminación , traballo... Todo ocurriu unha mañá de Maio, cando Xila despertou e decatouse de que chegaba tarde ao traballo , Xila traballaba nunha importante empresa tecnolóxica de Xapón que distribuía para todo o mundo , coa demanda tecnolóxica actual tiñan moitas horas de traballo ;Xila vestiuse e foise ao traballo sen almorzar , cando saíu do edificio no que vivía , decatouse do ruído dos coches , comercios , empresas e da xente en xeral . Cando por fin chegou ao traballo o seu xefe a estaba esperando para dicirlle que non podía chegar tarde e que se puxera a traballar; Despois dun largo día de traballo Xila volvía cara a casa cando comezou a toser e a doerlle a garganta , foi ao médico e el dísolle: - O que lle pasa é que o estrés do traballo e a contaminación estanlle afectando aos pulmóns-.

Xila preguntoulle preocupada: - Que podo facer ? -.

- O que debe facer é pasar un tempo nun lugar natural , con montes serras , ríos … -dixo o médico.

Xila marchou preocupada pensando en que podía facer , ela non quería perder o seu traballo e sabía que coa demanda tecnolóxica o seu xefe non ía a permitir que pedira un tempo para descansar do traballo , despois de moito pensar Xila deuse conta de que tiña que recuperarse , deixou o traballo e comezou a pensar a onde ía a ir , buscou no seu ordenador espazos naturais únicos e deu cun que lle parecía moi interesante “O Camiño De Santiago”.

Ao parecer era un espacio natural único que se leva facendo dende a Idade Media para relaxarse , visitar os restos de apóstolo Santiago … Non había nada que pensar, Xila faría o Camiño De Santiago , preparouse colleu todo o necesário e buscou un vuelo ata unha cidade chamada Tui ( ela faría O Camiño Portugués ) no vuelo ata Vigo coñeceu a un mozo chamado Juán de orixe Española (Granada ) os dous ián facer o mesmo Camiño entón decidiron facelo xuntos ; Chegaron a Tui , visitaron a Catedral e a Ponte Internacional , durmirón en Tui e ao día seguinte chegarón a Redondela onde escoitaron a historia da Coca , continuaron camiñando e camiñando xa levaban dous días e xa case estaban en Pontevedra , alí visitaron todo tipo de tendas e prazas, estaban tan cansos que xa durmiron en Pontevedra , a mañá seguinte chegarón a Caldas de Reis , pero estiveron pouco tempo xa que tiñan que continuar camiñando, Xila se encontraba moitio mellor da garganta e estaba alucinada cos paisaxe ao igual que Juán , chegarón a Padrón e comeron os famosos pementos de Padrón , case estaban en Santiago, descansaron en Padrón e chegarón ao Monte do Gozo pola noite e contempláron as estrelas, Xa case estaban en Santiago! , ao levantase camiñaron rápido para chegar por fin a Santiago, despois de camiñar e camiñar chegaron, que emoción chegaron a Santigo!!! , gustoulles tanto que Xila e Juán quedáronse a vivir xuntos en Santiago .

Aroa Fernández Vaz

AUTORA: TERESA BUGARÍN PEIXOTO DATA: 12/1/2017 TÍTULO: UN

SOÑO CUMPLIDO

Isabel era unha Inglesa moi aventureira que quería descubrir moitos sitios, ela tiña un soño que era facer o Camiño de Santiago, pero tiña un problema, era cega. Os seus pais, Marta que era moi amable e Xosé que era moi extravertido, dixéronlle que a axudarían a facer o Camiño de Santiago, claro cunha condición, que nunca se separada deles, porque podía caer en calqueira sitio.

Ao día seguinte as 7 da maña xa estaban collendo un avión en dirección Tui, cando chegaron a Tui Isabel estaba moi emocionada, porque coñecería Tui, non o vería, pero si sentiría un novo sitio, viaxaría en avión e faría o Camiño de Santiago e non todos os cegos poden facer iso.

Ao día seguinte empezaron a facer o Camiño de Santiago, Isabel se sentíase alegre. Cando chegaron xa ao primeiro cartel Isabel quería lelo, pero claro non podía, de súpeto Isabel empezou a tocar algo que non sabía o que era nese momento, Isabel dixo en voz alta “Seguide nesta dirección e encontraredes Redondela” Nese momento Isabel decatouse que ela podía ler os carteis, porque tiñan braille, entón seguiron nesa dirección ata que chegaron a Redondela, nese momento Marta dixo que a seguiramos, porque alí nesa dirección había unha fonte.

Despois de descansar un pouco a beber auga seguiron o camiño ata chegar ao seguinte cartel, Isabel dixo que puña “Despois de 200m tome a curva da dereita” entón tomaron a curva da dereita e nesa curva Isabel comezou a darse conta que a súa nai estaba cas mans moi frías e Isabel díxolle que tiña as mans moi frías e a súa nai lle dixo que era, porque xa eran as 8 da noite e que deberían ir a descansar ao albergue que había dentro de 100m, pois si despois de 100m había 1 albergue, alí descansaron a noite e pola maña e despois de 5 días camiñando acabaron o camiño. Isabel cumpriu un soño e os seus pais tamén porque os seus pais querían que a súa nena fora feliz.

Autor:MIGUEL PENA GARCÍA

Data: 12 DE ENERO DEL 2017

A PEDRA MALDITA Érase unha vez unha señora chamada Mafalda. Mafalda era aventureira, despistada e moi patosa.

Un día os seus amigos Pedro, Nico, Enzo e Daniiel dixeronlle se querían facer o camiño de Santiago con eles, ela lles dixo que sí.

Mafalda estaba moi ilusionada estaba desexando empezalo. Ao día seguinte os seus amigos foron a súa casa e a chamaron ao trimbre, riiiiiiin riiiiiiin, Mafalda baixou tan rápido que caiu polas escaleiras, pero ela levantouse con moitas ganas e abriu a porta, alí estaban os seus amigos esperando, Mafalda lles dixo con moita ilusión: - Imos? -e puxéronse en camiño.

Despois de levar dúas horas de camiño, Mafalda cansada apollouse nunha pedra e de alí saíu un duende.

- Quen tocou a miña pedra?- dixo o duende con voz aguda.

- Toqueina eu, por?

- Agora terás unha maldición para anularla, tes que ir rápido a catedral de Santiago se non os teus amigos iran morrendo un a un.

- Pois imos agora para a catedral- dixo Mafalda.

- Apurade, tedes tres días para chegar!!!

- Está ben.

- Mafalda e o seus amigos seguiron camiñando.

Ao día seguinte xa estaban en Redondela, As 5:30 da mañá continuaron a súa viaxe.

Mafalda e os seus amigos dudaban se o que dixo o duende era certo, Pedro o máis maior non creía nada diso, pero en cambio Mafalda, Enzo, Nico e Daniel estaban atemorizados do medo.

Cando chegaron a Caldas de Reis xa era de noite e tiveron que ir dormir para o seguinte día levantarse temprano.

A mañá seguinte levantaronse todos e empezaron a camiñar, pasaron por unhas pozas, alí Pedro tirouse para bañarse e un tiburón saíu por un buraco e papouno, Mafalda seguiu camiñando chegaron a Padrón a noitiña. Durmiron nun albuergue e cando despertaron, levantaronse todos menos Daniel, non sabían que lle pasaba, déronlle a volta e miraron unha tarántula na súa cara, botaron a correr do medo, xa só eran tres. Ao fin chegaron á catedral de Santiago, alí disfrutaron e volveron nun tren recuperados do susto.

AUTORA: IRIA ALBÁN DIZ DATA: 12/01 /17

O SOÑO DE CLARA Clara é unha rapaza que vive en Perú ,o seu soño era ir a España e empezou a descubrir cousas sobre ela, e descubriu que se facía o camiño de Santiago e non tiña ni idea do que era iso pero tiña ganas de facelo , e recordou de que unha amiga iba a traballar para España e lle preguntou se podía ir con ela e lle dixo. - Vale podes vir conmigo, na empresa onde vou traballar necesitan unha informática e a ti se te pode dar moi ben iso. Sonia e Clara colleron un avión para España e tiñan que saír dentro de dúas semana Clara tiña tantas ganas de ir que xa empezou a facer as maletas antes de tempo, Sonia lle dicía. - Tranquila muller que aínda faltan cinco días. Clara saltaba de alegría cando só quedaba unha hora para que saíse o avión. Xa estaban sentadas dentro do avión e Clara que tiña tantas ganas se quedou a durmir nun instante. Cando chegaron a España Sonia gritáballe a Clara – Desperta que xa estamos aquí. E Clara dicía – Ben, ao fin estou en España.

Uns días despois Clara xa conseguiu o traballo de secretaría, estaba moi moi contenta, cando ao fin conseguiron as vacación tanto Clara como Sonia, Clara lle dicía todo rato - Podemos ir a facer o camiño de Santiago .E Sonia para que non lle dese mais a lata aceptou.

Comezaron a facelo dende Tui, cando estaban camiñando Sonia lle dicía estou moi cansada podemos parar un pouco, e como Clara non quería parar a levou en brazos ata que chegaron ao albergue, tanto Clara como Sonia se tiraron a cama e se quedaron durmir nun instante . Ao día seguinte almorzaron e xa comezaron a andar ata Redondela. Sonia dicía – Todo é precioso, me quedaría a vivir aquí para sempre. E Clara - Veña que temos que chegar a Pontevedra Cando chegaron tiñan moitas ganas de sentarse a comer algo . Ao solpor xa saíron ata Caldas de Reis e se bañaron en pozas preciosas . Chegaron ata Padrón e pasaron polo Rio Sar , ao día seguinte saíron ata Santiago de Compostela e ao fin chegaron ata Santiago de Compostela e Clara e Sonia se sentían orgullosas de elas mesmas por conseguir o que conseguiron.

Autor:Eduardo Alonso Glez

Os tres amigos

Data: 12/01/2017

Un día en Tui as 9:30 de la maña, o día x do mes x do ano x, unha muller que estaba facendo o camiño Santiago cada vez encontrabase máis cansa e parou a comer e descansar nun albergue, alí encontraronse con outros que tamén estaban facendo o camiño e se fixeron moi amigos os tres, se chamaban un Rafa, outro Alex e a muller Andrea. Comezaron o camiño xuntos pero cando chegaron a Porriño Andrea xa non podía máis así que pararon nun Albergue a durmir.

O día seguinte chegaron a Redondela e pararon no Albergue porque era un pouco pronto, alí xogaron as cartas e logo foron a durmir. A maña seguinte foron a Pontevedra e cando chegaron ainda era pronto e foron ata o parque dos sentidos de Marín, que estaba cerca e logo foron a un Albergue no que xogaron a un futbolín,e a maña seguinte foron a Caldas de Reis e ao chegar foron a unhas pozas.

O día seguinte ao chegar a Padrón non veia nada de nada, e no albergue comeron un pemento e cando chegaron non veia nada e os seus amigos axudaronlle a chegar a Santiago e coller o diploma ,e cando o colleu recuperouse da vista.

FIN