Μια βόλτα με ποδήλατο

Μια βόλτα με ποδήλατο. Και να που έρχεται το καλοκαίρι, είμαστε και προνομιούχοι αφού ζούμε σε ωραίο τόπο… Τι καλύτερο, να έχεις και λίγο ελεύθερο χρόνο, να πάρεις το ποδήλατό σου και να κάνεις μία βόλτα απολαμβάνοντας τα αρώματα της φύσης, την ιδανική θερμοκρασία και την αίσθηση του ότι δεν είσαι μηχανοκίνητος! Η διαδρομή στο Ακρωτήρι Χανίων με φέρνει πάνω από τον κόλπο της Σούδας να αγναντεύω ένα μωσαϊκό από φυσική ομορφιά, ανθρώπινες παρεμβάσεις, και γαλάζια ηρεμία. Είναι η εικόνα που μάγεψε επώνυμους και μη συμπολίτες μας ώστε να έχουν εδώ τα σπίτια τους, καταφύγια στην καθημερινότητα… Η εκδρομή συνεχίζεται με τον ήχο από το πεντάλ του ποδηλάτου να με χαλαρώνει. Η ώρα είναι 11.15 Ακολουθώντας τον δημόσιο δρόμο πλησιάζω σε μία φυλασσόμενη κατοικία. Όμορφο μέρος, σκιερό, και από όσο θυμάμαι (… 1ο λάθος) ο δρόμος δεν είναι αδιέξοδο. Συνεχίζω; Ναι, αλλά καλύτερα να μην περάσω από μπροστά, είναι και δύσκολοι καιροί… Ας κάνω μια μικρή παράκαμψη μα και αυτή δημόσιος δρόμος είναι, γιατί βαριέμαι την «συζήτηση» με τον φρουρό… Και αυτά τα Doberman που ξαποσταίνουν στην σκιά μπροστά του; Μπα δεμένα θα είναι (2ο λάθος)… Δεν αναφέρεται πουθενά ότι ό δρόμος είναι ιδιωτικός… Και ξάφνου, η παρέα αυξάνεται… Εγώ πάνω στο ποδήλατο να παραμένω ψύχραιμος (;) και τα δύο σκυλιά να μου κάνουν τα γλυκά … δοντάκια σε απόσταση αναπνοής από τον αστράγαλό μου. Κρατώ την ισορροπία μου και συνεχίζω το πετάλι. Είναι και αυτή η ανηφορίτσα που με ζορίζει… Η παρέα με συνοδεύει χοροπηδώντας, τρέχει σε απόσταση αναπνοής (κυριολεκτικά) από τα πόδια μου και με φορτώνει «φιλοφρονήσεις» στα σκυλίσια, μέχρι που απομακρύνομαι από το φρούριο. Ήταν εκπαιδευμένα σκέφτομαι, γιατί διαφορετικά θα με είχαν ελαφρύνει κατά μια - δυο γάμπες. Αν όμως δεν έμενα ψύχραιμος; Αν τέλος πάντων έπεφτα ή πάθαινα κάτι, θα ερχόταν ο φρουρός να μου προσφέρει hansaplast; Ίσως τότε να σταματούσε να το διασκεδάζει… Συνεχίζω την διαδρομή λιγότερο χαλαρός από πριν. Στροφή, φτάνω στο επόμενο «φρούριο» και …αδιέξοδο! Πρέπει να επιστρέψω από τον ίδιο δρόμο. Σταματάω, ρωτάω τον καινούριο φρουρό, τι γίνεται με αυτά τα σκυλάκια.. Μήπως μπορεί να επικοινωνήσει με τον συνάδελφό του για να τα μαζέψει τώρα που θα γυρίζω; Ευγενέστατος αυτός μου απαντάει ότι δεν έχει τηλέφωνο του συναδέλφου του (!) … - Μπα, αφού είναι λυτά, δεν θα δαγκώνουν (...λέει). Με υποχρέωσες (… σκέφτομαι). Επιστροφή… Το μάτι μου γαρίδα, και η καρδιά μου βράχος. Αφού μου το είπε το παλικάρι… Μπα … δεν θα δαγκώνουν (…λέει). Φτάνω μπροστά στο προηγούμενο φρούριο. Ο εκεί φρουρός είναι στις επάλξεις. Με βλέπει, τον βλέπω, και …. Πίσω από την σκοπιά του ξεπροβάλουν πάλι… Γαβ, γαβ, γρ… γρ… γαβ! Ψυχραιμία, δεν πέφτουμε, δεν τρέχουμε, έλα, το έχω ξανακάνει. Οκ, απομακρύνομαι.. ααχ!! Αυτά ΗΤΑΝ δόντια στο αριστερό μου πόδι. Ελαφρά δαγκωματιά, μάλλον για να με δοκιμάσει… Όσο για τον φρουρό; Αυτός φαίνεται να έχει την εποπτεία του συμβάντος, και μάλλον να διασκεδάζει την ανία της βάρδιας.

Αφού απομακρύνομαι σταματώ και μετρώ τις απώλειες. Όντως είναι 4-5 μικρές γρατζουνιές από δόντια στην γάμπα μου. Μπράβο εκπαίδευση ο Αζώρ! Τα νεύρα μου πλέον είναι μαστίχα… Επιστροφή στο σπίτι άρον - άρον. Βγήκα για μία βόλτα με το ποδήλατο, όπως θα έκανε ένας πολίτης μίας οποιασδήποτε πολιτισμένης χώρας. Λάθος μου. Στη δικιά μου χώρα η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Δεν προστατεύομαι από την ασυδοσία των γύρω μου. Δεν αισθάνομαι ασφαλής. Δεν μπορώ να απολαύσω τον τόπο που ζω. Κινούμαι σε έναν δημόσιο δρόμο και όταν γλυτώσω από τις λακκούβες, μου την πέφτουν τα Doberman του κάθε ανεγκέφαλου φρουρού. Ευτυχώς δεν είχα το παιδί ή την γυναίκα μου μαζί (έκανα και κάτι σωστό!). Να προστατεύονται τα δημόσια πρόσωπα, καμία αντίρρηση, αλλά εις βάρος της ασφάλειας των υπολοίπων; Είναι εν μέρει ευθύνη των εκάστοτε «φρουρών» ο τρόπος που κάνουν την δουλειά τους, αλλά είναι και ευθύνη των εργοδοτών που τους προσλαμβάνουνi. Τέτοια συμβάντα αν μη τι άλλο, ζημιώνουν έντονα την εικόνα τουςii. Άραγε, ενδιαφέρονται εντέλει για αυτό; Έχουν κλειστεί στα χρυσά τους κλουβιά αγνοώντας τον κόσμο γύρω τους; Μα τότε θα πάψουν να είναι μέλη της κοινωνίας, και είναι φυσικός νόμος τα άχρηστα μέλη να αποβάλλονται από το σώμα. …και σαν επίλογος… Τι σημαίνει δημό-σιο αγαθό; Μήπως κάτι που ανήκει σε όλους (στον «δήμο-λαό»); Κάτι όπως ένας δημόσιος δρόμος π.χ.; Μια φορά και έναν καιρό (…όπως λέει και το παραμύθι), εδώ στην Ελλάδα οι έννοιες του «δημόσιου» και της «δημοκρατίας» βρήκαν εύφορο έδαφος και τράφηκαν και θέριεψαν. Σήμερα, εμείς οι νεοέλληνες μαθαίνουμε ότι, δημόσιο αγαθό είναι κάτι που χρειάζεσαι καλές δημόσιες σχέσεις (βλέπε «μέσον») για να το αποκτήσειςiii. Και τι σημαίνει δημό-σιο πρόσωπο; Μήπως κάποιος που εκτίθεται (και κρίνεται…) από τον λαό; Κάποτε (.. στο παραμύθι που λέγαμε…) τα δημόσια πρόσωπα βρίσκονταν σε άμεση σχέση με τον «δήμο» τους ζώντας κοντά του, καθοδηγώντας τον (ο «δημαγωγός» ήταν καθοδηγητής του λαού και όχι «τσοπάνος» σε κοπάδι). Και η σχέση τους με τον λαό ήταν αλληλεπίδραση. Σήμερα η σχέση που έχει ένα δημόσιο πρόσωπο με τον «δήμο» του βρίσκεται στα …ψηφαλάκια κάθε μορφής (κάλπες, τηλεψηφοφορίες, παλαμάκια, δημοσκοπήσεις …). Ν. i

Βέβαια, και σε αυτές τις θέσεις υπάρχουν συχνά οι γνωστές γνωριμίες – κουμπαριές που θέτουν στο απυρόβλητο τον κάθε «κουμπάρο» (!). Πότε επιτέλους θα απαλλαγούμε από αυτήν την μιζέρια; ii Εξάλλου, η ανάγκη για προστασία έχει άμεση εξάρτηση από την ποιότητα του κοινωνικού προφίλ του προστατευόμενου. iii Μετά μπορείς να το κάνεις κτήμα σου… Βλέπε «δημόσιες» - ιδιωτικές πλαζ, δρόμους, δασικές εκτάσεις κ.λ.π.