Vam Radically Yours #13 2014 by Van Abbemuseum

#13 herfst / autumn 2014

Bekentenissen van de Imperfecte Dutch Design Week

Essay â&#x20AC;&#x201C; John Ruskin, The Relation of Art and Use Jan van Toorn Special Guests Still at the Gate AGENDA

Beste bezoeker, De introductie voor deze editie van Radically Yours wordt geschreven in de weken nadat Malaysia Air MH 17 is neergeschoten en de spanningen tussen Rusland, Europa en Amerika gestaag oplopen. Naast het onnoemelijk verdriet van het zinloos verlies van zoveel mensenlevens, dwingt de tragedie tot nadenken over de nabije en verre toekomst. De eerste vraag is begrijpelijkerwijs: hoe te reageren? Maar nog belangrijker is: waar willen we uitkomen? Kunnen kunst en kunstenaars ons helpen bij het zoeken naar een antwoord op deze cruciale vraag? Het najaarsprogramma van het Van Abbemuseum laat zien dat dit misschien wel de kern van kunst is.

Marina van den Bergen en Piet Vollaard, Hinder en Ontklontering, 2003

We brengen de avontuurlijke tentoonstelling Bekentenissen van de Imperfecte, 1848 – 1989 – vandaag. In São Paulo opent de Biënnale How to talk about things that don’t exist, samengesteld door Charles Esche, en het seizoen begint met de tentoonstelling van de Design Academy tijdens de Dutch Design Week. Tot slot openen er in Er was eens… De collectie nu twee nieuwe zalen rond kunst en feminisme tussen 1965 – 1985. Net als deze projecten nodigt het museum en haar team je met open vizier na te denken over waar we zijn en wie we zouden willen zijn. Het team van het Van Abbemuseum

Dear visitor, The introduction to this edition of Radically Yours was written in the weeks after the Malaysia Air MH 17 was shot down and the tensions between Russia, Europe and America are steadily increasing. Apart from the indescribable sadness of the senseless loss of so many human lives, the tragedy compels us to think about the near and distant future. Understandably the first question is how we should react. But it is even more important to find out where we want to go. Can art and artists help us to find an answer to these crucial questions? The autumn programme of the Van Abbemuseum shows that this is one of the core tasks of art. We present the adventurous exhibition Confessions of the Imperfect, 1848 – 1989 – today. In São Paulo the Biennale is opening with How to talk about things that don’t exist, curated by Charles Esche, while the season starts with the exhibition of the Design Academy during the Dutch Design Week. Finally Once Upon a Time… The Collection Now has two new galleries on art and feminism from 1965 – 1985. Like all these projects, the museum and its team invite you to think with an open mind about where we are and who we would like to be. The Van Abbemuseum Team

Marina van den Bergen en Piet Vollaard, Hinder en Ontklontering, 2003

How to talk about…

interview tussen Steven ten Thije en Charles Esche

Onderstaand interview tussen onderzoekscurator Steven ten Thije en Van Abbemuseum directeur Charles Esche gaat over de 31ste Biënnale in São Paulo die Esche momenteel cureert. De Biënnale met als titel How to talk about… opent op 2 september 2014.

Steven ten Thije (STT): Charles, bij het verschijnen van de Radically Yours is het nog minder dan een week tot de opening van de 31ste Biënnale in São Paulo. In de vorige editie van Radically Yours heb je al een kijkje in de keuken gegeven over hoe het is om in São Paulo te wonen en werken. Dit keer horen we graag iets meer over de tentoonstelling zelf. Als eerste springt de titel (of eigenlijk ‘titels’) eruit. Wat is daar de gedachte achter?

Poster São Paulo Biënnale. Courtesy Prabhakar Pachpute / 31st Bienal de São Paulo

Charles Esche (CE): De titel van de tentoonstelling is How to talk about things that don’t exist, waarbij ‘talk’ kan veranderen in andere mogelijkheden als ‘struggle with’ of ‘think about’. We wilden geen titel als merknaam, maar een uitnodiging om iets te doen. Afhankelijk van hoe de focus van het moment verschuift, wordt een andere titel gebruikt. Daarnaast wijst de titel op de verbeeldingskracht. Kunst als hulpmiddel om de wereld te begrijpen en ook om in te grijpen. De tentoonstelling wil ook nadrukkelijk actueel zijn. Het gaat om het nu. Veel biënnales van de laatste jaren hebben zich gericht op het verleden, wij willen kijken naar het heden. Dat zijn we verplicht aan de lokale context die sterk in beweging is. Afgelopen jaar stond in het teken van protesten en sociale en politieke spanningen. Een biënnale is geen museum en dat is juist de kracht van een biënnale. Er kan vrijer over het heden

The interview below is an interview between research curator Steven ten Thije and director of the Van Abbemuseum Charles Esche. This interview is about the 31st São Paolo Biennale which Esche is currently curating. This Biennale has as title How to talk about… and will open on 2 September 2014. Steven ten Thije (STT): Charles, when this Radically Yours comes out it’s less than a week until the opening of the 31st Biennale São Paulo. During the last edition of Radically Yours you already had a look around to see what it’s like to live and work in São Paulo. This time we’d like to hear a little bit more about the exhibition itself. First of all, the title (or actually the titles) stand out. What’s the idea behind that? Charles Esche (CE): The title of the exhibition is How to talk about things that don’t exist, where ‘talk’ can change in ‘struggle with’ or ‘think about’. We didn’t want a title like a brand name, but an invitation to do something. A different title will be used, depending on the way in which the focus of the moment shifts about. In addition, the title refers to the power of the imagination. Art as a tool to intervene in the world or to understand it. The exhibition also wants to be emphatically up to date. It’s about the present. We owe this to the local context, which is extremely turbulent. In recent

How to talk about…

interview tussen Steven ten Thije en Charles Esche

Poster São Paulo Biënnale. Courtesy Prabhakar Pachpute / 31st Bienal de São Paulo

en de toekomst gespeculeerd worden. STT: Dat klinkt alsof het Van Abbemuseum weinig van de tentoonstelling terug zal zien. Zie je dit als een kans om los te komen van het museum? CE: Nee. Het museum is niet alleen bezig met het verleden. Het is juist vanuit het heden dat je een perspectief ontwikkelt op wat is geweest. De tijd die ik nu heb gehad om me te verdiepen in de realiteit van leven in Brazilië of Latijns-Amerika anno 2014, geeft mij weer enorm veel inspiratie om aan de slag te gaan in Eindhoven. Mijn ervaringen zullen reflectie krijgen in de programmering en de collectie. Nadat ik in 2005 de Biënnale van Istanbul heb samengesteld, hebben we in het Van Abbemuseum de tentoonstelling Eindhoven-Istanbul gemaakt, wat ik nog steeds een zeer sterke presentatie vind. Daarnaast zie je bijvoorbeeld ook op de bovenste verdieping van de nieuwbouw in Er was eens… De collectie nu het werk ‘Self-Heterotopia, Catching Up with Self’ van Hüseyin Bahri Alptekin hangen. Dat het Van Abbemuseum zo’n centraal werk uit zijn oeuvre heeft, is ook te danken aan mijn ervaring in Istanbul. Niet alleen is het belangrijk dat er werk uit Latijns-Amerika in het Van Abbemuseum te zien is, het is ook cruciaal dat mijn tijd in ‘the Global South’, zoals het ook wel genoemd wordt, mijn blik op het NoordWest Europa heeft veranderd. Europa is niet meer het centrum dat het mogelijk ooit eens is geweest. Ze is blind voor de wereld om zich heen. In São Paulo ervaar ik dat er een heel ander perspectief op democratie en de economie mogelijk is, als de sociaaldemocratie niet als referentiepunt wordt genomen. Brazilië kent een hele andere smaak van neoliberalisme en als er niets

years it has been characterized by protests and social and political tensions. A biennale is not a museum, and that is actually its strength. It is possible to speculate more freely about the present and the future.

verandert, dan denk ik dat Europa eerder op Brazilië gaat lijken dan andersom.

STT: This sounds as though the Van Abbemuseum will get to see little of the exhibition back at home. Do you see this as an opportunity to free yourself from the museum?

CE: Als eerste zijn we overal gaan luisteren. We hebben op verschillende plekken in Brazilië, maar ook in Lima, Bogotá, Santiago en Europa discussies georganiseerd. Daarnaast hebben we niet alleen naar de tentoonstellingsruimte gekeken – het enorme Ciccillo Matarazzo Paviljoen – maar ook naar de organisatie van de Biënnale en de samenstelling van het publiek. Gedurende de tentoonstelling komen er bijvoorbeeld rond de 200.000 studenten kijken, waarvoor ook een zeer degelijke staf klaar staat. Voor de betekenis van de Biënnale is die groep ongelooflijk belangrijk en we hebben daarom de gehele eerste verdieping als ‘park’ ingericht, hier ligt de focus op evenementen die de actualiteit van de Biënnale benadrukken. Daarnaast is het een plek waar al deze studenten ontvangen kunnen worden. Uiteindelijk hebben we de tentoonstellingsruimte in drie delen verdeeld, om het immense van de modernistische architectuur van Oscar Niemeyer – de wereldberoemde Braziliaanse architect – wat terug te brengen tot een menselijke maat. Dit verwijst ook naar een andere belangrijke component van de tentoonstelling: het willen breken met een modernistisch referentiekader. Dit bouwwerk dateert uit de jaren zestig waarin het modernisme hoogtij vierde, maar voor mij is het moderne verhaal ten einde, deze Biënnale geeft ons de mogelijkheid om naar de toekomst te kijken. Dat is ook een belangrijk inzicht om mee te nemen naar het nog steeds zo modernistische Nederland.

CE: No. The museum is not only concerned with the past. It is actually on the basis of the present that you develop a perspective on what has been. The time I’ve had now to explore the reality of life in Brazil and Latin America in 2014 has given me an enormous amount of inspiration to get back to work in Eindhoven. My experiences will be reflected in the programming and in the collection. After organising the biennale in Istanbul in 2005, we organized the exhibition Eindhoven-Istanbul in the Van Abbemuseum which I still think is a very strong presentation. But in addition, you can also see for example, the work ‘Self-Heterotopia, Catching Up with Self’, by Hüseyin Bahri Alptekin in the top floor of the new building in the Once Upon a Time…The Collection Now exhibition. The fact that the Van Abbemuseum has one of these central works of his oeuvre is also due to my experiences in Istanbul. In addition to the fact that it is important that works from Latin America will be displayed in the Van Abbemuseum, it is crucial that my time in the Global South, has changed my view of northwest Europe. Europe is not only no longer the centre which is possibly once was, it is above all blind to the world around it. In São Paulo I have become aware that it is possible to have a completely different perspective of democracy and the economy

STT: Tot slot, kun je aangeven hoe je de Biënnale als tentoonstelling hebt benaderd?

when social democracy is not used as the point of reference. Brazil has a very different taste of neo-liberalism, and if nothing changes I think that Europe will start to look like Brazil rather than the other way round. STT: Finally, can you indicate how you approached the Biennale as an exhibition? CE: First of all, we went to listen everywhere. We organized discussions in different places in Brazil, but also in Lima, Bogotá, Santiago and Europe. In addition we not only looked at the exhibition space – the enormous Ciccillo Matarazzo Pavilion – but also at the organization of the Biennale and the composition of the public. For example, during the exhibition about 200,000 students came to take a look and there is an extremely experienced staff ready to receive them. This group is unbelievably important for the meaning of the Biennale and therefore we have furnished the whole first floor as a “park” where the focus lies on events which emphasize the up-to-date nature of the Biennale. In addition, it is a place where all these students can be received. Finally, we divided the exhibition area into three parts in order to scale the immense nature of the architecture from Oscar Niemeyer – the world famous Brazilian architect – down a little to a human size. This also refers to another important component. It wants to break with the modernistic framework. This building dates back to the sixties when modernism flourished. For me it is very important to emphasize this. For me the modern story has come to an end. This Biennale gives the opportunity to look to the future and is also an important insight to bring back to the still very modernist Netherlands.

verandert, dan denk ik dat Europa eerder op Brazilië gaat lijken dan andersom.

STT: This sounds as though the Van Abbemuseum will get to see little of the exhibition back at home. Do you see this as an opportunity to free yourself from the museum?

STT: Tot slot, kun je aangeven hoe je de Biënnale als tentoonstelling hebt benaderd?

Bekentenissen van de Imperfecte

1848 – 1989 – vandaag 22.11.2014 – 22.02.2015

1848 en 1989 zijn twee ijkpunten in de moderne geschiedenis. Twee revoluties. De eerste met als symbool de barricade van de Februarirevolutie en de tweede met de Berlijnse Muur. In de tentoonstelling Bekentenissen van de Imperfecte willen we de actualiteit van deze twee momenten naar voren brengen. Beide legden de basis voor onze hedendaagse wereld. De gebeurtenissen van 1848 resulteerden in de moderne grondwet en onze democratische natiestaat en 1989 was bepalend voor onze huidige geopolitieke wereldorde. Op dit moment bevinden we ons op een kruispunt. We hebben een nieuwe mentaliteit nodig, een andere kijk op de wereld en daar nodigt deze tentoonstelling toe uit. Samen met een zeer diverse groep hedendaagse beeldende kunstenaars ontwikkelde het museum een tentoonstelling waarin kijken, denken en handelen op een vloeiende manier in elkaar overlopen en de bezoeker – jijzelf – wordt uitgedaagd om na te denken over hoe je in de wereld staat. De tentoonstelling is daarom geen historisch overzicht van kunst, maar een dwarsdoorsnede door de moderne cultuur die laat zien dat kunst en vormgeving alle facetten van het leven raakten. De basis voor de tentoon stelling is een indrukwekkende, architecturale interventie van kunstenaar Liam Gillick, die aan de hand van de barricade, steeds verschillende barrières opwerpt in de tentoonstelling, die de bezoeker op speelse

Confessions of the Imperfect 22.11.2014 – 22.02.2015 1848 and 1989 are two points of reference for modern history. Two revolutions: the first is represented by a symbol of the barricade during the February Revolution and the second by the fall of the Berlin Wall. With the exhibition Confessions of the Imperfect we would like to highlight the current relevance of these two moments. Both have created a basis for our world. 1848 resulted in the modern constitution and our democratic nation state, and 1989 determined our current geopolitical world order. The world is now once again at a crossroads. We need a new mentality, a different perspective, and this exhibition invites us to develop this. Together with a very diverse group of contemporary visual artists, the museum has developed an exhibition in which looking, thinking and acting become intermingled, and in which the visitor – that’s you – is challenged to think about his position in the world. Therefore the exhibition is not a historical overview of art, but it travers through modern culture and shows that art and design touch every facet of life. This basis of the exhibition is an impressive, architectural intervention by artist Liam Gillick, who constantly puts up different barriers in the exhibition based on the barricade, which the visitor has to conquer in a playful way. In this archiSir John Everett Millais (1829-96), portrait of John Ruskin, 1854 (oil on canvas), Credit: Ashmolean Museum, University of Oxford, UK/Bridgeman Images

Bekentenissen van de Imperfecte

1848 – 1989 – vandaag 22.11.2014 – 22.02.2015

Wendelien van Oldenborgh, Beauty and the Right to the Ugly, 2014, video still

Constant, (1920-2005), Spatiovore, Amsterdam, 1960. Gemeentemuseum Den Haag

wijze moet overwinnen. In deze architectuur vind je nieuwe en oude kunstwerken van onder andere Constant, Francesco Garcia Dory, Renzo Martens, Wendelien van Oldenborgh, Alexandra Pirici & Manuel Pelmus, Antoni Miralda, Li Mu en John Ruskin.

Alexandra Pirici en Manuel Pelmuş, An Immaterial Retrospective of the Venice Biennale, 2013. Enactment of “Tramstop. A Monument to the Future”, installation by Joseph Beuys. Foto Eduard Constantin

Uitgangspunt voor deze bijzondere verkenning van de moderne tijd is een citaat van de 19de eeuwse Engelse romantische kunstcriticus en sociale hervormer John Ruskin. In Stenen van Venetië schreef hij: “Van grote architectuur mogen we verwachten dat ze een aantal menselijke waarheden uitdrukt: de bekentenis tot imperfectie, en de bekentenis van ons verlangen tot verandering.” Kernachtiger kun je het moderne dilemma niet samenvatten. We dromen van een perfecte wereld, die met alle technologische vooruitgang ook binnen handbereik is, maar telkens als we ons ideaal realiseren blijkt de gedroomde utopie, een dystopie.

tecture you will come across new and old work by artists including Constant, Francesco Garcia Dory, Renzo Martens, Wendelien van Oldenborgh, Alexandra Pirici & Manuel Pelmus, Antoni Miralda, Li Mu and John Ruskin. The starting point for this special exploration of the modern age is a quotation from the nineteenthcentury English romantic art critic and social reformer, John Ruskin. In his work, The Stones of Venice, he wrote: “We may expect that the first two elements of good architecture should be expressive of some reat truths. The confession of Imperfection and the confession of the Desire of Change”. You could not summarise the modern dilemma more succinctly than this. We dream of a perfect world which is actually within reach with all our technological progress, but every time that we achieve our ideal, the utopia we dream of turns out to be a dys-

Wendelien van Oldenborgh, Beauty and the Right to the Ugly, 2014, video still

Constant, (1920-2005), Spatiovore, Amsterdam, 1960. Gemeentemuseum Den Haag

essay Onze ‘imperfectie’ is volgens Ruskin niet iets om uit te wissen, maar iets waarmee we moeten leren leven.

topia. According to Ruskin, our ‘imperfection’ is not something that should be erased, but something we must learn to live with.

Een mooi voorbeeld van een dergelijke worsteling met perfectie is het Karregat in Eindhoven, een stedenbouwkundig experiment uit de jaren zeventig van Frans van Klingeren en onderwerp van een nieuw werk van Wendelien van Oldenborgh. Van Klingeren ontwierp voor een gemeenschap een huis zonder muren. In een mum van tijd bouwden de bewoners alsnog muren in het gebouw en gingen ze het gebruiken op een manier die haaks stond op het oorspronkelijke plan. Toch is het te kort door de bocht om te zeggen dat het project is mislukt. Voor de bewoners was leven in het Karregat een bepalende levenservaring. In het verhaal van het Karregat zien we de grote bewegingen van 1848 en 1989 terug in miniatuur. Muren en barricades, perfectie en imperfectie, ze dansen om elkaar heen.

The Karregat in Eindhoven is a good example of this sort of struggle with perfection. It was a 1970s experiment in urban planning by Frans van Klingeren and is the subject of a new work by Wendelien van Oldenborgh. Van Klingeren designed a for a community a house without walls. In no time at all the residents started to build walls within the building and began to use it in a way that was diametrically opposed to the original plan. Nevertheless, it is too simplistic to say that the project failed. For the residents, life in the Karregat was a life-changing experience. In the story of the Karregat the two great movements of 1848 and 1989 are reflected in miniature. Walls and barricades, perfection and imperfection, circle round each other.

De tentoonstelling biedt hiermee een andere benadering van de geschiedenis. Geen reeks van dode gebeurtenissen, maar een bonte verzameling van sporen die doorwerken in het heden. In de tentoonstelling werken Alexandra Pirici en Manuel Pelmus dit op monumentale schaal uit, met een doorlopende performance, waarin kunstwerken en belangrijke episodes uit het verleden opnieuw belichaamd worden. We nodigen je uit om dit te ervaren en om je te realiseren dat het verleden in ons leeft. In hoe we kijken en denken en vooral in wat we doen. Bekentenissen van de Imperfecte is daarom geen doorsnee tentoonstelling, maar een ontdekkingsreis naar onszelf. Ga je mee? De tentoonstelling is onderdeel van het vijfjarige programma The Uses of Art, on the legacy of 1848 and 1989, georganiseerd door L’Internationale. Deze tentoonstelling is ontwikkeld door het Van Abbemuseum en Grizedale Arts, Conniston, U.K.

In this way the exhibition presents a different approach to history. It is no longer a series of dead events, but a colourful collection of routes which continue to have an effect in the present. In the exhibition Alexandra Pirici and Manuel Pelmus develop this on a monumental scale with a continuous performance, embodying works of art and important episodes from the past. We invite you to experience this and to become aware that the past continues to live in us, in how we look and think, and above all, in what we do. Therefore Confessions of the Imperfect is not an average exhibition, but a voyage of discovery into ourselves. Care to join? The exhibition is part of the five year programme The Uses of Art - on the legacy of 1848 and 1989, organized by L’Internationale. The exhibition is developed by the Van Abbemuseum and Grizedale Arts.

The Relation of Art and Use John Ruskin

Het essay van deze editie van Radically Yours is een bewerkte versie van een lezing van de Engelse romantische kunstcriticus en sociale hervormer John Ruskin. De lezing - bijna een preek - is gehouden in 1870 voor een publiek van studenten in Oxford en is een belangrijke bron voor de tentoonstelling Bekentenissen van de Imperfecte. De tekst die hier opnieuw is afgedrukt, maakt gebruik van het oorspronkelijke Engels. Op vanabbemuseum.nl kunt u de volledige tekst van de lezing vinden, samen met een Nederlandse vertaling van de korte versie. The essay from this edition of Radically Yours is an edited version of a lecture given by the English romantic art critic and social reformer John Ruskin. The lecture was held in 1870 to an audience of students at Oxford University and is an important source for the exhibition Confessions of the Imperfect . The text which has been reprinted here uses the original English. On vanabbemuseum.nl you can find the full text of the lecture, along with a Dutch translation of the short version.

97. Our subject of enquiry to-day, you will remember, is the mode in which fine art is founded upon, or may contribute to, the practical requirements of human life. Its offices in this respect are mainly twofold: it gives Form to knowledge, and Grace to utility; that is to say, it makes permanently visible to us things which otherwise could neither be described by our science, nor retained by our memory; and it gives delightfulness and worth to the implements of daily use, and materials of dress, furniture and lodging. In the first of these offices it gives precision and charm to truth; in the second it gives precision and charm to service. For, the moment we make anything useful thoroughly, it is a law of nature that we shall be pleased with ourselves, and with the thing we have made; and become desirous therefore to adorn or complete it, in some dainty way, with finer art expressive of our pleasure.

essay Onze ‘imperfectie’ is volgens Ruskin niet iets om uit te wissen, maar iets waarmee we moeten leren leven.

topia. According to Ruskin, our ‘imperfection’ is not something that should be erased, but something we must learn to live with.

The Relation of Art and Use John Ruskin

And the point I wish chiefly to bring before you to-day is this close and healthy connection of the fine arts with material use; but I must first try briefly to put in clear light the function of art in giving Form to truth. 98. Much that I have hitherto tried to teach has been disputed on the ground that I have attached too much importance to art as representing natural facts, and too little to it as a source of pleasure. And I wish, in the close of these four prefatory lectures, strongly to assert to you, and, so far as I can in the time, convince you, that the entire vitality of art depends upon its being either full of truth, or full of use; and that, however pleasant, wonderful or impressive it may be in itself, it must yet be of inferior kind, and tend to deeper inferiority, unless it has clearly one of these main objects, –either to state a true thing, or to adorn a serviceable one. It must never exist alone–never for itself; it exists rightly only when it is the means of knowledge, or the grace of agency for life. […] 121. There cannot be any need that I should trace for you the conditions of art that are directly founded on serviceableness of dress, and of armour; but it is my duty to affirm to you, in the most positive manner, that after recovering, for the poor, wholesomeness of food, your next step towards founding schools of art in England must be in recovering, for the poor, decency and wholesomeness of dress; thoroughly good in substance, fitted for their daily work, becoming to their rank in life, and worn with order and dignity. And this order and dignity must be taught them by the women of the upper and middle classes, whose minds can be in nothing right, as long as they are so wrong in this matter as to endure the squalor of the poor, while they themselves dress gaily. And on the proper pride and comfort of both poor and rich in dress, must be founded the true arts of dress; carried on by masters of manufacture no less careful of the perfectness and beauty of their tissues, and of all that in substance and design can be bestowed upon them, than ever the armourers of Milan and Damascus were careful of their steel. 122. Then, in the third place, having recovered some wholesome habits of life as to food and dress, we must recover them as to lodging. I said just now that the best architecture was but a glorified roof. Think of it. The dome of the Vatican, the porches of Rheims or Chartres, the vaults and

arches of their aisles, the canopy of the tomb, and the spire of the belfry, are all forms resulting from the mere requirement that a certain space shall be strongly covered from heat and rain. […] Be assured, until the roofs are right, nothing else will be; and there are just two ways of keeping them right. Never build them of iron, but only of wood or stone; and secondly, take care that in every town the little roofs are built before the large ones, and that everybody who wants one has got one. And we must try also to make everybody want one. That is to say, at some not very advanced period of life, men should desire to have a home, which they do not wish to quit any more, suited to their habits of life, and likely to be more and more suitable to them until their death. And men must desire to have these their dwelling-places built as strongly as possible, and furnished and decorated daintily, and set in pleasant places, in bright light, and good air, being able to choose for themselves that at least as well as swallows. And when the houses are grouped together in cities, men must have so much civic fellowship as to subject their architecture to a common law, and so much civic pride as to desire that the whole gathered group of human dwellings should be a lovely thing, not a frightful one, on the face of the earth. […] 124. […]. And therefore these are the things that I have first and last to tell you in this place;–that the fine arts are not to be learned by Locomotion, but by making the homes we live in lovely, and by staying in them;– that the fine arts are not to be learned by Competition, but by doing our quiet best in our own way;–that the fine arts are not to be learned by Exhibition, but by doing what is right, and making what is honest, whether it be exhibited or not;–and, for the sum of all, that men must paint and build neither for pride nor for money, but for love; for love of their art, for love of their neighbour, and whatever better love may be than these, founded on these[…]Begin with wooden floors; the tessellated ones will take care of themselves; begin with thatching roofs, and you shall end by splendidly vaulting them; begin by taking care that no old eyes fail over their Bibles, nor young ones over their needles, for want of rushlight, and then you may have whatever true good is to be got out of coloured glass or wax candles. And in thus putting the arts to universal use, you will find also their universal inspiration, their universal benediction. I told you there was no evidence of a special Divineness in any application of them; that they were always equally human and equally Divine;

Er was eens... and in closing this inaugural series of lectures, into which I have endeavoured to compress the principles that are to be the foundations of your future work, it is my last duty to say some positive words as to the Divinity of all art, when it is truly fair, or truly serviceable.

een nieuwe Verhaallijn 27.09.2014 Once Upon a Time there was a new Storyline 27.09.2014

[…] therefore I pray you with all earnestness to prove, and know within your hearts, that all things lovely and righteous are possible for those who believe in their possibility, and who determine that, for their part, they will make every day’s work contribute to them. Let every dawn of morning be to you as the beginning of life, and every setting sun be to you as its close:–then let every one of these short lives leave its sure record of some kindly thing done for others–some goodly strength or knowledge gained for yourselves; so, from day to day, and strength to strength, you shall build up indeed, by Art, by Thought, and by Just Will, an Ecclesia of England, of which it shall not be said, “See what manner of stones are here,” but, “See what manner of men.” Verhaallijn Inhaling Art, Courtesy the artist

Caro Verbeek (kunst- en geurhistoricus) en Jorg Hempenius (aromajockey) zijn de eerste winnaars van de Open Call. Binnen hun Verhaallijn Inhaling Art worden we geconfronteerd met ons meest onderbelichte zintuig: onze reukzin. Het museum is normaal gesproken de plek bij uitstek waar we alleen het zicht gebruiken om kunstwerken waar te nemen. Door middel van speciaal ontwikkelde geuren bij diverse kunstwerken wordt het mogelijk een intieme relatie aan te gaan met de collectie. Warmkruidige aroma’s, synthetische geurcomposities en menselijke geuren wisselen elkaar af. Je kunt de kunst letterlijk inhaleren. Via een Open Call nodigen we iedereen uit een bijzondere en uitdagende kijk te geven op de Er was eens… tentoonstelling. Ieder jaar kiezen we op 31 maart en 30 september een nieuwe Verhaallijn uit deze Open Call inzendingen. Doe ook mee en dien je eigen Verhaallijn in via ik@vanabbemuseum.nl

Caro Verbeek (art and aroma historian) and Jorg Hempenius (aroma jockey) are the first winners of the Open Call. In their Storyline Inhaling Art we are confronted with our most under-emphasized sensory experience: our sense of smell. Normally the museum is a place where we only use our sense of sight to look at works of art. By means of specially developed smells accompanying various works of art, it becomes possible to enter into an intimate relationship with the collection. Warm, spicy aromas, synthetic compositions of smells and human odours alternate with each other. You are literally inhaling art. In the Open Call, we invite everyone to take a special and challenging look at the Once Upon a Time… exhibition. Every year we choose a new Storyline from these Open Call submissions on 31 March and 30 September. Join in and submit your own Storyline at me@vanabbemuseum.nl

een nieuwe Verhaallijn 27.09.2014 Once Upon a Time there was a new Storyline 27.09.2014

nieuwe aanwinst

nieuwe bijdragen The Innocent Body 27.11.2014 – medio mei 2015 Kijken doen we met onze ogen, maar vooral met ons brein. The Innocent Body, een onderzoeksproject van Roland Schimmel, het Van Abbemuseum en de Technische Universiteit Eindhoven, brengt zien, kijken en waarnemen tot leven.

Ion Grigorescu Meeting Electoral (1975) 2012

Ion Grigorescu Meeting Electoral, (1975) 2012 Een van de verzamelgebieden van het Van Abbemuseum is kunst uit Oost-Europa. Een recente aankoop is het werk Meeting Electoral (1975) van de Roemeense kunstenaar Ion Grigorescu (Boekarest, 1945) dat bestaat uit twaalf zwart-wit foto’s. De foto’s tonen een verkiezingsbijeenkomst in Boekarest, volledig in scène gezet door de communistische partij. Burgers moesten deze urenlang bijwonen en op commando hun steunbetuiging uitspreken voor de herverkiezing van de toenmalige dictator Nicolae Ceauşescu. Op een van de spandoeken is de tekst te lezen “Met vastberadenheid stemmen wij voor de welvaart van het land”. Fotograferen was verboden, Grigorescu maakte de foto’s stiekem met een verborgen camera vanaf zijn heup. Ze geven een schrijnend beeld van de dictatuur en het openbare leven onder Ceauşescu’s ijzeren bewind. Het werk is te zien in het Doe-het-zelf archief in de tentoonstelling Er was eens…De collectie nu.

The work can be seen in the DIY archive, in the presentation of the collection Once Upon a Time…The Collection Now. Roland Schimmel, The Innocent Eye, 2012. Foto Ron Eijkman

Ion Grigorescu, Electoral Meeting (1975) 2012 (detail). Foto Peter Cox

One of the areas of interest in the collection of the Van Abbemuseum is art from Eastern Europe. A recent acquisition is the work Meeting Electoral (1975) by the Romanian artist Ion Grigorescu (Bucharest, 1945) iand consists of 12 black-and-white photographs. The photographs show an electoral meeting in Bucharest, completely staged by the Communist party. Citizens had to stay at the meeting for hours on end and were ordered to openly express their support for the re-election of the dictator at the time, Nicolae Ceauşescu. One of the banners shows the text: ‘We vote for the welfare of this country with determination.’ Photography was forbidden. Grigorescu made the photographs secretly with a hidden camera on his hip. They provide a striking picture of the dictatorship and of public life in Romania under Ceauşescu’s iron rule.

The Innocent Body 27.11.2014 – mid-May 2015

Onze hersenen laten ons meer zien dan we denken en daar speelt Schimmel mee. Zijn manipulatie met doek en verf werkt dit in de hand; we zien beelden die er eerst niet waren – nabeelden. Het zijn effecten die, in de woorden van de kunstenaar, een ‘enerverend gevoel van machteloosheid’ veroorzaken. Daarna volgt een verduisterde ruimte waar, met behulp van software ontwikkeld door studenten van de TU/e, de nabeeldwerking technologisch tot leven komt. Het levert een indrukwekkende projectie op. De nabeelden lijken ons te volgen, passen zich aan ons aan – en vormen meer dan eens stof voor een interessant gesprek.

We look with our eyes, but above all with our brain. The Innocent Body, a research project by Roland Schimmel, the Van Abbemuseum and the Technical University of Eindhoven brings seeing, looking and observing to life. Our brain shows us more than we think and Schimmel plays with this in two different spaces. His manipulation with canvas and paint supports this; we see images which were not there at first – after-images. In the words of the artist, these are effects which cause an ‘exciting sense of impotence’. It is followed by a darkened room where the afterimage effect comes to life with technology, with the help of software developed by students at the TU/e. This produces an impressive projection. The after-images seem to follow us, adapt to us and forms the material for an interesting discussion more than once.

Het werk is te zien op de 2e verdieping van de tentoonstelling Er was eens...De collectie nu.

The work is on show on the 2nd floor of the exhibition Once Upon a Time...The Collection Now.

Jan van der Til Boek III: proefopstelling Van Abbemuseum 04.09 – 07.09.2014

Jan van der Til Book lll, test arrangement Van Abbemuseum 04.09 – 07.09.2014

Het derde boek van Jan van der Til heeft tuin en plant als onderwerp. Ze worden gebruikt als metaforen voor filosofische vraagstukken over kijken, denken en zijn.

The third book by Jan van der Til, has gardens and plants as a theme. These are used as metaphors for philosophical questions about looking, thinking and being.

Boek III wordt gepresenteerd in het Doe-hetzelf archief in de tentoonstelling Er was eens... De collectie nu.

Book III is presented in the Do-it-yourself Archive in the exhibition Once Upon a Time… The Collection Now.