PASS 2021
PASS 2021
What’s there. And nothing more. The villages, the landscape, the people.
Wat er is. En niet meer. De dorpen, het landschap, de mensen.
Making something with what’s already there. Something that poses questions, moves you, surprises or amazes you, is beautiful—or not. Something loud or something quiet. Something that lingers or floats on.
Met wat er is iets maken. Iets dat bevraagt, ontroert, verbaast, verwondert, mooi is of net niet. Iets luids of iets stils. Iets dat blijft, of vervliegt.
Straight to the core with what’s already there. Art, at a rambler’s pace.
Met wat er is recht naar de kern. Kunst, stapvoets.
Seeing what’s there with fresh eyes. That’s enough.
Anders zien. Met wat er is. Dat is genoeg.
PASS 2021. Something that lingers, or floats on.
PASS 2021. Iets dat blijft, of vervliegt.
In 2015, Kris Martin helmed the first edition of PASS. The idea: plant the seed of contemporary art in the idyllic villages of Mullem, Huise, Wannegem and Lede. Instead of the ‘art circus’ landing like a UFO, things would develop from the inside out. The PASSteam was comprised of residents who entered into dialogue with other residents, who in turn spoke to their neighbours, and so on. In this way, a chain of willingness was established. PASS turned out not to be a UFO at all, but a welcome drawstring that would pull everyone together. An excuse for people to come together again. For the residents as well as the artists. It was not originally intended to be a recurring event. But the calls for a second edition—chiefly from the villagers themselves—became louder and louder. Six years and a pandemic later, the need for connection is stronger than ever. And the enthusiasm is palpable, with many residents stepping forward as
In 2015 nam Kris Martin het initiatief voor de eerste editie van PASS. Het idee: de idyllische dorpen Mullem, Huise, Wannegem en Lede openstellen voor hedendaagse kunst. In plaats van het ‘kunstcircus’ als een ufo te laten neerstrijken, werd geopteerd voor een aanpak van binnenuit. De ploeg van PASS bestond uit bewoners die in gesprek gingen met andere bewoners, die op hun beurt hun buren aanspraken, enzovoort. Zo ontstond er in de dorpen een ketting van bereidwilligheid. PASS bleek helemaal geen ufo, maar het welkome zeel om samen aan te trekken. Een excuus om elkaar opnieuw te ontmoeten. Voor de bewoners, maar ook voor de kunstenaars. Dat er een tweede editie zou komen, was aanvankelijk niet het plan. Maar de roep werd steeds luider, vooral van de dorpsbewoners. 6 jaar en een pandemie later is de nood aan verbinding des te sterker. Dat er ook nu heel wat mensen zich vrijwillig inzetten voor
volunteers and many artists jumping on board at the drop of a hat— or email. The Flemish Ardennes region is the quintessential rural idyll. Whoever visits Mullem, Huise, Wannegem or Lede is catapulted back to the eternal summer of their childhood, when they would romp around outdoors till the sun went down. These good old times remain strongly present in the nostalgic stories of the locals. However, as slow as time may pass here, it still passes. Here, too, the open landscape is susceptible to development. Here, too, the farmers tend toward economies of scale. And here, too, there is a rat race. Life nevertheless seems gentler here, more serene. As if the people who live here have entered into an unspoken agreement: not here, not yet. A lot of the participating artists are clearly interested in the tension between this place—where the Flanders of yore endures—and the modern world. A neon light installation glows in the church: this typically capitalistic medium shines a light on the secularisation in Flanders, while also bringing to the village a piece
deze tentoonstelling, dat er ook nu heel wat kunstenaars na één mailtje onmiddellijk bereid waren om mee te doen: het toont dat de goesting groot is. De Vlaamse Ardennen zijn de landelijke idylle bij uitstek. Wie Mullem, Huise, Wannegem of Lede bezoekt, wordt terug gekatapulteerd naar een kindertijd waarin het altijd zomer was en er buiten geravot werd tot de zon ging liggen. In de nostalgische verhalen van bewoners is die goede oude tijd nog sterk aanwezig. De tijd mag er dan wel trager passeren, hij passeert evengoed. Ook hier is er druk op het open landschap, ook hier moeten boeren kiezen voor schaalvergroting, ook hier is er een ratrace. En toch lijkt het leven hier zachter en stiller. Alsof de mensen die hier wonen een stilzwijgend pact gesloten hebben: hier niet, hier eventjes niet. Heel wat deelnemende kunstenaars spelen met de spanning tussen die plek—waarin het Vlaanderen van vroeger nog leeft—en de wereld van vandaag. Zo licht een neon op in de kerk: een bij uitstek kapitalistisch medium zet de ontkerkelijking in Vlaanderen in de
of the nearby N60 arterial road, which for many residents is the default means of accessing the city. Other artists enter into dialogue with the abounding landscape, installing works that prompt the viewer to look on the surroundings with fresh eyes. Still others take on universal themes that now resonate even more than before the pandemic. In 1967, the exhibition Vlaamse Landschappen (Flemish Landscapes) took place in Mullem, an initiative by artists Jef Verheyen and Günther Uecker. Originally intended as a gallery show in a castle, they turned it into an exhibition with interventions scattered across the local landscape. These were largely ephemeral, unsaleable works that were created especially for the location, including installations with whitewashed bales of straw that served as a rural interpretation of minimal art and geometric compositions of white sheets in reference to Malevich’s White on white. Verheyen and Uecker felt that art had to break away from the museums and galleries. Fifty-four years later, this is still a significant
verf, en brengt tegelijk een stukje van het decor van de nabije N60-verkeersader (voor veel bewoners de verbinding met de stad) naar het dorp. Anderen gaan een dialoog aan met het gulle landschap en plaatsen er een werk dat de toeschouwer op een andere manier doet kijken. Nog anderen werken rond universele thema’s die na de pandemie nog harder dan voorheen resoneren. In 1967 vond in Mullem de tentoonstelling Vlaamse Landschappen plaats, een initiatief van kunstenaars Jef Verheyen en Günther Uecker. Wat oorspronkelijk een galerieshow in een kasteel moest worden, transformeerden ze tot een tentoonstelling met interventies in het Mullemse landschap. Dat waren grotendeels vluchtige, onverkoopbare werken die speciaal voor die plek gecreëerd waren: onder meer installaties met witgekalkte strobalen die fungeerden als een landelijke interpretatie van minimal art en geometrische composities met witte lakens als een referentie naar Malevichs White on white. Verheyen en Uecker vonden dat kunst moest losbreken uit de musea en de galeries.
motive for the artists taking part in PASS. The invitation to create a work for a specific place, leaving the white cube and saleability behind, is what inspires them to come up with their often surprising interventions. Designed by Luc Derycke, this catalogue is not intended as a catalogue in the usual sense but is rather a work of art in itself. It is almost impossible to document an exhibition that is meant to be experienced in person and in movement, amid the landscape. As such, it has ended up as a visual collection of contributions sent in by each artist, supplemented with photos from the region taken by Christophe Vander Eecken. The contributions have been converted to black-and-white or reflex blue, and are presented according to no particular order or hierarchy. Each of the catalogue’s four parts is named after the impartial person who determined its order by way of a draw. The result is a stream of images that flows past the reader in the here and now, a rich landscape on paper that offers a glimpse into the universe of each artist.
54 jaar later is dat nog steeds een belangrijke drijfveer van de kunstenaars die aan PASS deelnemen. De uitnodiging om een werk specifiek voor een plek te maken, los van een white cube of verkoopbaarheid, is wat hen inspireert om vaak verrassende interventies te maken. Deze catalogus, een ontwerp van Luc Derycke, wil vooral geen catalogus zijn maar is een kunstwerk op zich. Het is bijna onmogelijk om een neerslag te maken van een tentoonstelling die je in beweging moet beleven, in het landschap en in het moment. Daarom is het een visuele verzameling geworden van vrije bijdrages ingestuurd door iedere kunstenaar, aangevuld met foto’s van de streek genomen door Christophe Vander Eecken. De bijdrages zijn geconverteerd naar zwart-wit of reflex blue, en zijn random door elkaar geplaatst, zonder hiërarchie. Elk van de vier delen van de catalogus is genoemd naar de onschuldige hand die de volgorde bepaald heeft door trekking. Het resultaat is een beeldenstroom die voorbijtrekt in het hier en nu, een rijkelijk landschap op papier dat een inkijk biedt in het universum van elke kunstenaar.
— Tim Vanheers (translated by Jonathan Beaton)
Sarah
Robert Devriendt
Wim Delvoye
Francesco Arena
Innerwoud
Rani Decock Louise Delanghe
Charles Degeyter
Jan Laroy
Jens Anseel Thomas Bogaert
Wolvennest Johan De Wit
Kris Martin
Mauro Pawlowski
Colin H. van Eeckhout
Leyla Aydoslu