fosos," mi diris. "Kaj kion vi faros poste?" "Mi klarigos ĉion al sinjoro Eniŝte, kaj li bruligos la desegnaĵojn. Kion alian ni povas fari? Se iu partiano de Nusret hoĝao aŭdas el lia buŝo tian akuzaĵon, nek ni, nek la ilustrejo saviĝos. Ĉu vi havas konatulon inter ili? Vi nun akceptu tiun monon, por ke ni estu certa, ke vi ne raportos nin." “Kia estas la mono?” "Estas sepdek kvin veneciaj ormonoj ene de malnova poto por pekloj." Bone por la veneciaj dukatoj sed de kien mi divenis tiun poton de pekloj? Ĝi estis tia stultaĵo, ke ĝi ŝajnis kredebla. Tiel mi refoje komprenis ke Alaho estis en mia flanko ĉar mia malnova amiko, kiu ĉiujare fariĝis pli kaj pli amanto de mono, jam komencis kalkuli la paŝojn al la direkto mi montris. En tiu momento estis du aferoj en mia kapo. Unue, estis neniu venecia monero aŭ ion tia entombigita tie! Se mi ne donus monon al tiu stultulo li certe kaŭzus nian detruon. Mi subite sentis volon brakumi kaj kisi la vangojn de tiu stultulo ĝuste tiel, kiel mi foje faris dum ni estis metilernantoj, sed jaroj pasis kaj ni malproksimiĝis unu la alian! Mi, due, estis maltrankvila pri la fakto de kiel li fosus la teron. Ĉu per liaj ungoj? Tiuj pensoj, se laŭ vi ili ja estas pensoj, okazis inter tempo de nur unu palpebrumo. Mi kun paniko kaptis ŝtonon, kiu kuŝis apud la puto. Dum li estis ankoraŭ en la sepa aŭ oka paŝo, mi atingis lin kaj frapis per la ŝtono sur lia kapo tutforte. Mi
frapis lin tiel frote kaj brutale, ke momente mi pensis, ka la bato kvazaŭ batiĝis sur mian propran kapon mi eĉ sentis lian doloron. Anstataŭ senti angoron pri tio, kion mi faris, mi volis fini mian laboron kiel eble pli rapide. Li jam estis forte baraktanta sur la grundo kaj pro tio mia paniko pligrandiĝis. Post iom da tempo, post mi faligis lin en la puton, mi konstatis, ke mi faris laboron, kiu havis tiel krudan flankon, ke ĝi tute ne taŭgis al la laboro de ilustristo. _____ ¹ “Husrev kaj Ŝirin” (originale: Hüsrev ve Şirin) estas la titolo de fama persa tragika romantika verko de la persa poeto Nizami Ganĝavi (11411209) kiu ankaŭ verkis la rakonton de “Lejla kaj Meĝnun” (originale: Leyla ve Mecnun) ² “Herat” nuntempe la plej granda urbo en Afganistan ³ “Firdevsi” (940–1020) estas persa poeto kaj verkisto kies la plej konata verko estas Ŝahname ("libro de la reĝo "), kiu estas la plej longa epopea poemo en la mondo kreita per nur unu homo kaj la nacia epopeo de Iran. ⁴ “Ŝiruje” (originale. Şiruye) virina nomo ⁵ “Samarkando “ fama urbo de Uzbekio ⁶ “Ŝiraz” urbo en Irano konata por vinveroj kaj iam por vino (daŭrigota) tradukis Vasil Kadifeli el Turkio
La aventuroj de Glano en la Lando de Malvirtoj de Vytautas Petkevičius 16. La urbo de Kurbnazuloj
T
utan duontagon Glano sen ia ripozo kurigis sian ĉevalon, ĝis kiam li frunte batis sin al ia stranga muro. Ĉi estis tre alta. Li ekrajdis laŭlonge de ĝi. Pizo sekvis lin. Baldaŭ la amikoj proksimiĝis al tre stranga pordego. Ĝia supro estis ĉirkaŭplektita per eglanteriaj dornoj, inter la dornoj estis pikitaj pinaj pingloj kaj inter tiuj pikiloj estis ŝovitaj kardaj dornoj. Neniel trapaŝebla, neniel trasaltebla, ĉiuokaze vi pikiĝos. Sur la pordego pendis surskribo: LA GRANDA MI – Kion tio signifas? – ekmiris Pizeto. – Verŝajne tio estas la stranga nomo de ĉi tiu urbo, – respondis Glano. Kaŝinte en arbusto, la amikoj observis, ke ĉiun duonhoron, la pordego grincegante malfermiĝadis kaj armitaj mikrotoj tra ĝi peladis grandegajn grupojn da hordeoj, avenoj, faboj kaj aliaj liberaj urbanoj. Ŝtelirinte pli proksime, ili ekvidis, ke la subo de la
Turka Stelo ● januaro 2021
tradukis kaj sendis Antanas Vaitkevičius el Litovio
pordego estis tute diseriĝinta, la ŝtonoj elfalintaj, kiu volis tiu trapenetradis, kvankam mezpordege deĵoris du mikrotoj, armitaj per silikaj milithakiloj, fiksitaj al erioforaj teniloj. Rampinte ankoraŭ pli proksime, la amikoj tuj ĉion komprenis. Levinte la kapojn, la gardistoj serĉe rigardis al la ĉielo, neatentante la okazantaĵojn sub iliaj piedoj. Kun kurbiĝitaj nazoj, la okuloj levitaj ĉieldirekte ili promenadis, nesentante la grundon, kaj interparoladis: – Ĉu neniu tragrimpis la barilon de la Lando de Malvirtoj, kuraĝulo Mikroto? – Neniu, kuraĝulo Soriko. De unu angulo ili iris ĝis la alia, turnis sin reen, kaj renkontinte ree interparolis: – Ĉu neniu fuĝis el nia granda urbo, bravulo Virrato? – Neniu. Eĉ kulo ne preterflugis, ĉarmulo Putoro. Tiel ili promenadis, direktante sin unu al la alia per
9
