Reisverslag Japan 2017

VAKANTIE JAPAN 04.2017 SEARCHING FOR SAKURA

25.03.2017 - 12.04.2017

Oss - Fukuoka 25 maart 2017

KON’NICHIWA!

EEN PRETTIGE EERSTE INDRUK

De aankomst op het vliegveld verliep erg gestructureerd. Het was even wachten bij de paspoortcontrole maar dat was dan ook het enige wachten. De rugzakken lagen al op de band toen we daar aankwamen.

Nu dan maar ff eerst een sigaretje, maar waar? Na even zoeken komen we er achter dat er buiten een afgeschermd rookgedeelte is. Jeh! We waren al op de hoogte van een apart rookbeleid maar dit viel nog mee. Er was geadviseerd om te pinnen zodat je cash had voor de eerste paar dagen van de reis. Zo gezegd zo gedaan... 5 minuten verder en 100.000,- yen op zak.

japan

04.2017

3

Nu op zoek naar de metro. Het was wel even wennen aan de icoontjes van de vervoersmiddelen. Er stond er 1 tussen die we totaal niet konden plaatsen. Een soort ‘keverachtig’ ding. Maar goed, we komen erachter dat we eerst een transfer moeten nemen naar het nationale gedeelte van de luchthaven en vandaar vertrekt de metro. 10 minuten later staan we bij de ticketautomaat van de metro. Ff kijken welke lijn we moeten hebben en kaartje kopen. Kind kan de was doen zou je bijna zeggen. Maar... de automaat wil ons briefje van 10.000 yen niet? Hmmmm... toch maar even vragen wat nu te doen. Het mannetje achter het loket heeft een mooi geplastificeerd A4tje met een exacte uitleg over de automaten gelukkig. Je hebt verschillende automaten die weer verschillende biljetten accepteren. Hadden wij toevallig net de automaat die alleen maar biljetten van 1000 accepteerde... juiste automaat gezocht en binnen no time hadden we de kaartjes. Nu op zoek naar het juiste perron... dat hadden we ook snel gevonden. We stappen de tram in en we gaan zitten. Blijken we op een priorityseat te zitten... die zijn allen voor oude van dagen, zwangere vrouwen, zieke of gehandicapte mensen of mensen met kinderen... wij zijn non of the above.

Willen we op een gewone plek gaan zitten, wat denk je, vol! In sneltreinvaart was de coupe volgestroomd met Japanners... ach ja dan maar ff blijven staan. We hadden tenslotte al uren in het vliegtuig gezeten. Er gaat een oud stelletje op de priorityseat zitten. Ze zien ons staan en wenken van “kom maar hoor, er is nog plek genoeg hier”. Dat laat Francy zich geen 2 keer zeggen.

De zware rugzak af, en zitten maar. Stefan blijft staan.

3 haltes verder moeten we er al uit. We knikken nog vriendelijk tegen het vrouwtje en we krijgen een hele vriendelijk knik terug. Fukuoka station is immens! We

Ervaar het leven van een analfabeet.

japan

04.2017

5

moeten uitgang East 5 hebben maar kunnen alleen West vinden... dan maar West... wat betekent, volgens mijn Maps app, dat we dus precies aan de verkeerde kant van het station staan... hmmmm toch nog maar ff zoeken naar de juiste. Weer terug naar binnen dan maar en ons richtingsgevoel zijn gang laten gaan, en dat lukt. Uitgang East gevonden en nu het hotel nog. Dat was gelukkig een stuk minder moeilijk. Rond 22.30 uur stappen we het hotel binnen en honger dat we hebben! In het hotel is niks meer te eten. Maar we zitten zo ongeveer midden in het centrum dus eten genoeg in de buurt. Het hotel uit, 2 keer links en er komt ons een heerlijke geur tegemoet.

Dat willen we eten! We kijken door het raam en wat zien we tot onze verbazing... er zitten mensen binnen te roken! Walhalla voor verstokte rokers als ons. Maar toch vinden we het raar. Op straat roken is eigenlijk not done. Maar binnen in een restaurant, geen probleem.

japan

04.2017

7

We lopen er naar binnen en gaan zitten. We krijgen een kaart, volledig in het Japans... oeps en nu? Gelukkig heeft hij er ook nog 1 met een Engelse vertaling. Wat we bestellen is ons toch nog niet helemaal duidelijk. Als we iets op de kaart aanwijzen maakt de ober steevast hetzelfde gebaar vergezeld door een kort geluid dat als ‘nò’ geïnterpreteerd moet worden. Na een tiental pogingen proberen we het om te draaien. Wat is allemaal nog ‘hai?’ Maar dat blijkt een te moeilijke vraag. Dus maar weer verder aanwijzen. alleen de aardappelsalade en sake heeft hij wel. Voor de rest iets met varken en garnaal... het blijken spiesjes te zijn. En lekker! We bestellen nog snel wat bij want de keuken zou over 5 minuten dicht gaan. Na een half uur staan we alweer buiten, buikje rond en erg slaperig. Op naar het hotel, een heerlijke douche en een zacht bed...

OP ZOEK NAAR DE BALANS

EEN MIX VAN HET TRADITIONELE EN HET MODERNE JAPAN.

FUKUOKA - NAGASAKI 27 Maart 2017 De wekker gaat om 9 uur. We hebben een heerlijke nachtrust gehad. Stefan heeft wel wat last van nek en schouders door het harde matras maar dat mag de pret niet drukken. Op naar het ontbijt. In het restaurant naast ons hotel kunnen we daarvoor terecht. We worden naar een soort van privĂŠruimte gewezen en mogen plaatsnemen.

High-Tech Traditie

We krijgen ongevraagd een kop groene thee welke best lekker is. Daarna komt de menukaart. We kunnen kiezen uit 4 ontbijtjes. Stefan neemt het Japans ontbijt met vis en soep en ik de continental met egg sunny side up en toast. Daarnaast kunnen we nog 2 keuzes maken uit 2 x 4 vage gerechtjes. Stefan kies het ei en meloen en ik de kip met groenten en fruitcocktail. Het ei van Stefan blijkt erg zacht gekookt te zijn liggend in een badje van saus.

Al met al een goed en lekker ontbijt alleen absoluut niet wat we gewend zijn of wat we ooit ergens anders hebben gehad. Weer een ervaring rijker. We gaan op weg in Fukuoka.

japan

04.2017

9

Het is al redelijk laat dus we moeten gaan kiezen wat we willen zien. We gaan voor de tempel, een beetje centrum en het stadspark. De tempel en het centrum is op loopafstand dus dat dan maar eerst. Bij het eerste stoplicht worden we aangenaam verrast. In plaats van het in Nederland zo gebruikelijke “geratel� als het stoplicht op groen springt, klinkt hier een mooi vogeltje waar je helemaal vrolijk van wordt. We lopen geamuseerd verder.

Bezoeken een tempel met een mooie kersenboom in het midden van het open plein. Maar helaas geen bloesem... het is een mooi tempelcomplex met o.a. hele oude graven van 3 heersers vraag ons niet naar het ontstaan, het hoe en waarom... alle uitleg bij de verschillende items was volledig in het Japans. En dat kunnen we helaas niet lezen. Op naar het centrum. Onderweg komen we nog een tempelcomplex tegen waar we doorheen lopen. Het zijn echt mooie complexen met o.a. veel houtsnijwerk het ademt oude ambacht.

japan

04.2017

11

japan

04.2017

13

japan

04.2017

15

Aan de gebouwen zien we dat we in de goede richting lopen. Ze worden steeds ouder. Ineens lopen we in een overdekte winkelstraat, links, rechts overal winkels... bij de groenteboer stoppen we even om zijn fruit te bewonderen. De aardbeien roepen om gegeten te worden. Jeetje zeg. Bij ons worden ze met z’n allen in een bak gepleurd, daar zitten dan kleine, grote, mooie rode en minder mooie rode aardbeien in. Hier zijn ze verpakt als luxe bonbons... allemaal even groot en rood en liggen in een voorgevormd bedje... geweldig!

We kunnen het niet weerstaan en kopen een doosje à 12 aardbeien voor de prijs van 800 yen (€ 6,50) niet goedkoop maar... ze smaken nog beter dan ze eruit zien.

Echt waar voor je geld.

Aangezien we de trein van 17.00 uur moeten halen naar Nagasaki lopen we snel door. We komen bij stadspark waar de oudere mensen rustig op een bankje zitten en de jongeren haastig lopen op weg naar...? Wij besluiten om ook even rustig gaan te zitten en te genieten van de omgeving, de mensen en de aardbeien. Aangrenzend aan het park staat een groot gebouw van beton, hout en glas maar met erg veel beplanting erop. Het lijkt een soort verlenging van het park. Hè jammer, de aardbeien zijn op... en weer door. We lopen terug naar de metro en kopen een kaartje naar een ander gedeelte van Fukuoka waar nog een mooi park is. Om de juiste tram te kunnen nemen moeten we helemaal van oost naar west lopen. Tot onze verbazing zijn langs die ondergrondse route allemaal winkeltjes. Een soort winkelcentrum

japan

04.2017

17

in het kwadraat... toch arriveren we binnen een half uur in het park. Het is inderdaad een heel mooi aangelegd park met etages, beelden, stortgelegenheid, herdenkingsplekjes en mooie aanplanting. Helaas nog geen bloesem, dan was het park waarschijnlijk nog 100x mooier geweest.

We nemen de trein terug naar het centrum en halen de bagage op bij het hotel. Op naar het station voor de reis naar Nagasaki. Het is station is gigantisch hadden we al gemerkt dus nu aan ons de taak om het JR kantoor te vinden om de railpass te activeren en reserveringen te maken voor de rest van de reis. We stappen een JR kantoor binnen en gaan in de wachtrij staan. We dachten dat het wachten best lang zou gaan duren maar tot onze verbazing ging het echt snel. Aangekomen bij de counter worden we toch verwezen naar een ander kantoor... das jammer. Het kantoor was gelukkig maar 2 deuren verder. Daar aangekomen worden we meteen gewenkt en gaat alles in sneltreinvaart. Gegevens noteren, paspoort check en treinschema inleveren (gemaakt door Windows of Japan, erg handig) en toen wachten op de railpasses en reserveringen. We waren nog te vroeg bij de trein.

Maar nu kon de reis echt beginnen. Op naar Nagasaki.

DE WC-EXPERIENCE ALS JAPANNERS EEN TRADITIE VERLATEN DOEN ZE HET GOED.

Het openbaarvervoerbedrijf in Nederland is een crime! Hier is het een verademing. Geen vertragingen, geen dringende mensen erg goed geregeld. Daar kunnen wij in Nederland nog heel veel van leren. We komen dus ook weer precies op tijd aan in Nagasaki. We nemen de tram die op het reisschema staat en stappen op de aangeven halte uit. De maps app doet de rest. Het hotel staat in hartje Nagasaki grenzend de Chinese wijk. De geuren en kleuren komen je tegemoet. We lopen over een “rode loper” langs een kanaal richting hotel. Het voelt nu al goed hier. We checken in en droppen de bagage op de kamer. Even een snelle sanitaire stop en door...

Maar zodra billetjes de toiletbril raken denk ik, dat is lekker warm. In Fukuoka hadden we ook al zo’n futuristisch toilet. Japanners houden graag vast aan tradities, maar dat die onhygiënische ondingen een keer vervangen moesten worden is hier in 2017 ook eindelijk doorgedrongen. En áls ze dan eindelijk iets veranderen, dan slaan ze ook helemaal door. De toiletten zijn hypermodern en van alle gemakken en technische snufjes voorzien. Het is - zelfs voor een Europeaan - een ware beleving om een bezoek te brengen aan ‘het kleine kamertje’.

Bij binnenkomst gaat de toiletbril automatisch omhoog en nodigt uit om plaats te nemen. De aangenaam voorverwarmde bril stelt je meteen op je gemak. Er zit een bedieningspaneel naast ieder toilet met van die vreemde Japanse tekens. Tsja, knopjes zijn gemaakt om op te drukken, dus doe ik een poging. Bij het eerste knopje begint er plots een lauwwarm straaltje water tegen mijn billen te spuiten. Effe schrikken, maar besef me meteen dat dit op het gebied van hygiëne een prima vinding is. Er blijkt ook een knopje speciaal bedoelt voor de dames. Die gebruik ik vanaf nu zeker niet meer...

Bij het verlaten van de verwarmde bril sluit de pot zich automatisch en spoelt hij vanzelf door.

Op ‘onze’ herentoilet is het bij de pisbakken nooit echt fris. We proberen de heren met afbeeldingen van vliegjes of golfballetjes in de pot te laten mikken. Toch slagen de heren er op de een of andere manier niet in om de ruimte

japan

04.2017

19

onder de bak niet vol te spetteren. Of Japanners beter kunnen mikken weet ik niet. Maar spetters liggen er niet, want de pot loopt door tot aan de grond.

Op zich zijn dit geen technologische snufjes die baanbrekend zijn, maar dat het hier massaal wordt ingezet en met respect behandelt wordt is toch wel bijzonder. Je komt dit soort toiletten bijvoorbeeldook tegen in openbare gelegenheden. Middenin een park kun je hier dus gerust even gebruik van maken. Iets dat ik in eigen land nooit zou doen.

Het is prettig om gebruik te maken van een lux en schoon toilet, dus laat je het netjes achter voor de persoon die na je komt. Er is zeker geen toilet juffrouw die het schoon houdt en ook geen systeem waarbij je moet betalen. Met een beetje fatsoen en respect voor elkaar blijkt er een heleboel mogelijk.

Grappig om te zien zijn de waarschuwingen waarbij je erop wordt gewezen dat het niet de bedoeling is om op de bril te gaan zitten of staan.

Nadat we beide de wc-experience hebben ervaren lopen we de stad in op zoek naar een lekker eettentje. In eerste instantie zagen we ze nergens. Tot onze verbazing zaten ze min of meer weggestopt. Niet zoals in Europa, ZuidAmerika of Azië waar we verschillende landen bezocht hebben, gewoon aan de straat zodat je naar binnen kunt kijken. Nee, hier stonden wel borden, in het Japans, niet te lezen. Wat dus menu’s waren met daarnaast een deur... en nergens ramen. Waarschijnlijk zijn we tientallen goede restaurants voorbij gelopen. We besluiten toch te gaan voor een restaurant met een voor ons “normale” uitstraling. We bestellen een menu van de fotokaart omdat het er lekker uitziet en krijgen ondertussen een thee van het huis en het handendoekje. Het eten zag er lekkerder uit op de kaart dan het daadwerkelijk was. Na de maaltijd willen we nog ergens een drankje doen. Nu moeten we weer zoeken. De barretjes zitten ook verstopt. Toch voelt het raar om zo maar ergens een deur in te gaan en een trap op te lopen om te kijken wat is... We gaan een heel klein barretje binnen. Bestellen een drankje en krijgen te horen dat we ook wel boven mogen zitten en roken binnen is wederom helemaal geen probleem. Dat voelt ook raar. Thuis mag je al jaren niet meer roken in restaurants en bars en hier bijna overal wel. Het is net of je de wet aan het overtreden bent. We drinken een paar drankjes en gaan weer terug naar het hotel. We hebben er wel de navigatieapp voor nodig want ons richtingsgevoel (misschien hebben de drankjes er ook wel wat mee te maken) stuurt ons helemaal de verkeerde kant op. We bereiken gelukkig het hotel.

Dankjewel app. Moe van de drukke dag vallen we op het bed.

japan

04.2017

21

DE POORT NAAR DE WESTERSE WERELD VANUIT DEZE HAVENSTAD WERD AANVANKELIJK HANDEL GEDREVEN MET NEDERLAND.

NAGASAKI 28 Maart 2017 De verwachte goede nachtrust viel een beetje tegen. Het bed was heerlijk, daar lag het niet aan. Waarschijnlijk toch een beetje een jetlag. We worden om 11.00 uur wakker gemaakt door housekeeping. Zij willen de kamer opruimen... leg maar eens uit in het Japans dat dat niet nodig is... wij kunnen geen woord Japans en de kamermeisjes alleen maar. Best lastig. Maar na meerdere keren hejè roepen geven ze het toch op. Maar goed, nu we toch wakker zijn, dan maar ff douchen en kijken of we ergens een laat ontbijt kunnen scoren. We gaan wat eten bij het gigantisch overdekte winkelcentrum op kleine afstand van het hotel. Het is een Italiaan. We zagen gisteravond al verschillende restaurants waar je pasta kon eten.

Daar waren wij toen niet naar op zoek. Wij wilden het echte verstopte Japanse eten. Toch raar dat de Japanners dol zijn op pasta. Ze hebben zelf zo’n verschrikkelijk lekkere keuken.

japan

04.2017

23

EEN SOORT AMSTERDAM, MAAR DAN ANDERS DE NEDERLANDSE INVLOEDEN UIT DE VOC PERIODE ZIJN NOG ZICHTBAAR.

Na het late ontbijt besluiten we naar de Hollander slope te gaan, tevens is daar een hele oude tempel in de buurt en de Glover Garden. Het is allemaal op loopafstand van ons onderkomen. Het is een mooie stad. Met grachten, metro’s, winkels en vrolijke mensen. En heel veel winkels met cake. Een soort Amsterdam maar dan heel anders.

The Coffee Lab.

Aangekomen bij de Hollander slope zien we een nauwe doorgang met aan de weg koloniale gebouwtjes uit de tijd van de VOC. Ze hebben zelfs een eiland gebouwd in het water voor de stad om de kooplui maar vooral de christelijk gezinden buiten te houden om zo te verhinderen dat de bevolking bekeerd zou worden tot het christendom. Tijdens onze wandeling richting de Holland Slope zien we nog een paar schoolgaande kinderen. Ik verwacht dat ze zo rond de 15 jaar oud zijn.

Allemaal in schooluniform. Wat is dat toch een mooie en nette gewoonte. Geen korte rokjes, broeken die van je kont afzakken of als een slons gekleed gaan. Gewoon allemaal hetzelfde. Geen gedoe met merkkleding of discriminatie daaromtrent. Maar goed inmiddels zijn we ook gearriveerd bij Holland Slope. Het is inderdaad een mooi maar kort straatje wel met een rijke geschiedenis. Onder aan deze straat rechts staat de tempel. We lopen er omheen en besluiten om alleen even vanuit de ingang naar binnen te kijken. Tenslotte hadden we gisteren ook als 2 tempels bezocht.

japan

04.2017

25

japan

04.2017

29

Om de hoek bij de tempel is een lift die je naar Glover Garden brengt. Een lift, buiten, raar volkje die Japanners... maar hij brengt ons inderdaad naar de ingang van de tuin. Met een gigantisch mooi uitzicht over Nagasaki en de haven. De tuin is eigenlijk, van vroeger uit het verblijf van de heer Glover en familie.

Een Ier die zich hier lang geleden gevestigd heeft. Het is adembenemend. Tevens kun je er in het theehuis Nederlandse koffie krijgen en cake. En op de heenweg viel ons al op dat er zoveel winkels waren waar ze cake verkochten in allerlei smaken en groter. Dat kunnen we niet weerstaan en gaan er naar binnen. Het is mooi koloniaal pand waar heerlijke koffie wordt geserveerd met een lekker cakeje. Blijkt dit dus de specialiteit uit Nagasaki te zijn. We genieten verder van de tuin.

Bij het verlaten van het park komen we op een plein.

Aan dit plein staan huisjes die ook in Amsterdam zouden kunnen staan en wederom een stuk of wat cakewinkels... je kunt natuurlijk ook overdrijven. Vanuit het park hadden we een mooi stadspark gezien bij de haven. We besluiten om dat even van dichtbij te gaan bekijken. Het is tenslotte erg mooi weer om ff in een park te chillen. Aangekomen strijken we ons neer om even alles rustig te bekijken. Mensen spelend met hun hond, mensen spelend met een vlieger en mensen die gewoon net als ons relaxed op het gras zitten te praten. We krijgen dorst en lopen door naar de haven.

Daar zal best een cafĂŠ zitten. Tenminste volgens vader Abraham zijn liedje wel. Goh! En hij heeft nog gelijk ook. Ff lekker op een terrasje, 1 van de weinigen die we hebben kunnen vinden, van een drankje en de laatste zonnestraaltjes genieten. Daar krijg je weer trek van. We lopen door naar de foodhall die de app heeft gevonden.

Het is een gigantisch warenhuis met op de bovenste verdieping inderdaad allemaal eetgelegenheden. Maar allemaal fastfood. Op weg naar beneden komen we op de kinderafdeling. Daar komt ons het geluid van verschillende muziekjes en rateltjes tegemoet. Toch maar even kijken wat dat is. Het is een kindergokhal.

Wtf denken wij. Allemaal kinderen in de leeftijd van 5 tot 15 staan hier achter slots, schuivers, paardrentafels, computerspelletjes enz... wederom denken wij: wat een raar volkje die Japanners. Ze zijn beter gekleed dan de gemiddelde Nederlander, behandelen iedereen met enorm veel respect maar op dit gebied helemaal doorslaan. Wat respect betreft kunnen ze ook wel eens overdrijven. Bij het binnen lopen van een winkel komen we tegelijk met een paar Japanners aan. Wij zeggen (lees: gebaren) als eerst tegen hun ga gerust voor. Nee, zeiden hun, gaan jullie maar voor... dus wij toch maar als eerste door de deur om hun niet in verlegenheid te brengen. japan

04.2017

31

Glover Garden.

japan

04.2017

33

japan

04.2017

35

Spectacles Bridge.

Het is tenslotte erg mooi weer om ff in een park te chillen.

Nagasaki Peace Park.

Korte analyse tot dusver; Nederland en Japan hebben zo’n 30 jaar geleden beiden een mooie economie opgebouwd. Ze waren destijds gelijkwaardig aan elkaar. Waar Nederland ervoor gekozen heeft alles goedkoper en massaler te gaan produceren, heeft Japan gekozen voor perfectionering van de ambachten die bij ons reeds verdwenen zijn. Nieuwe ideeën en technologieën zijn alleen toegepast als ze ook daadwerkelijk een verbetering zijn. Klinkt best logisch, toch?

japan

04.2017

39

Van de ervaring met de kindergokhal zijn we aardig onder de indruk en besluiten om op zoek te gaan naar een lekker authentiek Japans restaurant. Maar buiten het warenhuis horen we harde geluiden en zien we erg veel schreeuwend licht dat uit het gebouw ernaast komt. Toch maar even kijken wat dit weer is. We lopen naar binnen en ontdekken dat het een gokhal voor volwassenen is... we kijken elkaar aan en tegelijkertijd zeggen we jong geleerd is oud gedaan! En schieten in de lach. We zien tientallen rokende en gokkende mensen en dit is nog maar de eerste verdieping. Zo weren er nog 3! De herrie binnen is zo irritant en oorverdovend dat we binnen notime weer buiten staan.

En verder met zoeken naar een authentiek Japans restaurant. We weten nu inmiddels waar we moeten kijken. Ook snappen we Shiro (dè authentieke Japanner in Den Bosch). Daar moet je ook een deur in en een trap naar boven om tot de ontdekking te komen dat ze op een soort zolderkamertje een restaurant hebben gemaakt. Op naar de bovenverdieping! We lopen een een eindje en zien dan op een hoek een uitnodigend uithangbord en een trap. Achter de deur boven aan de trap is een soort woonkamertje met grote keuken erin. We worden naar de bar gewezen en nemen daar plaats. Bij het bestellen lopen we tegen een probleem aan, alle menukaart zijn in het Japans en de uitbaters kunnen geen Engels... lang leven de kaarten met foto’s en/of tekeningen. De Japanners zijn erg visueel ingesteld. Ze willen alles laten zien. Dat gaat zelfs zo ver dat in de etalage (mits ze die hebben) van restaurants alle couverts zijn uitgestald zodat je precies kan zien wat je te eten krijgt. Bij sommige werkt dat absoluut averechts en heb je gegeten en gedronken na het bekijken van de etalage. Een geluk, ze hebben ook getekende menukaarten.

Ze proberen het uit te leggen maar dat gaat moeizaam.

We komen tot de conclusie dat er maar 1 verschil is in de menu’s 1 of 2 drankjes! We gaan voor de 2 drankjes en wachten af wat we te eten krijgen. Het blijkt sashimi met een heerlijke salade. We eten onze vingers erbij op.

Toch hebben we na het menu nog meer trek, dit eten smaakt enorm naar meer. Garnalen bestellen we bij door te wijzen naar een gerecht dat net in de keuken bereid wordt en heerlijk uitziet (toch fijn zo’n open keuken) en kip met behulp van de vertaalapp. Wederom is het heerlijk. De 2 drankjes hebben we reeds genuttigd dus nog maar een sake bestellen. Ondertussen proberen we met handen, voeten en de vertaalapp duidelijk te maken dat het eten heerlijk is. De man, vrouw en zoon vinden dat geweldig en proberen ook met ons een praatje te maken over Nederland en dan vooral over beroemde Nederlandse voetballers of Japanse voetballers die in Nederland voetballen. Vol lovende woorden nemen we afscheid en lopen met een goedgevulde buik met heerlijk eten de trap weer af. Zo nu nog even een drankje als afzakkertje en dan niet te laat het bed in.

Binnen niet al te lange tijd zien we een heel klein barretje. We lopen binnen en zien dat daar voetbal op tv is. Japan tegen Thailand. We hadden al een gedeelte gezien bij het restaurant en Stefan wilde hem eigenlijk wel afkijken. Gin-tonic en Bacardi-cola graag! Helaas geen Bacardi... dan maar een andere rum. Deze bleek

japan

04.2017

41

niet te drinken te zijn. We hadden in verschillende bars en restaurants Magnum flessen zien staan en hier ook weer. Wat zou daar in zitten? We vragen het de jongen achter de bar. Het zijn allemaal verschillende Saké’s en of we wilden proeven? Nu even niet. Stefan ziet nog een flesje staan van normaal formaat en vraagt wat dat is. Het was Japans gedestilleerd... dat wilde Stefan wel even proeven. En dat smaakte hem goed. Na de wedstrijd (5-0 voor Japan) en een stuk of wat drankjes keerden we terug naar het hotel. Althans dat was de bedoeling. We dachten er zo naar toe te kunnen lopen zonder gebruik te maken van de navigatie-app maar dat was te simpel gedacht. Ineens stonden er allemaal schaars geklede dames bij de deuropeningen van de bars/clubs en liepen er bijna alleen maar mannen over straat... De Wallen van Nagano maar dan wel een hele nette. Toch maar even de app opstarten en binnen 10 minuten zijn we bij het hotel. Toe aan een goede nachtrust. Toch nog last van de jet-lag. Wederom slecht geslapen...

Onze bondscoah is Blind.

Die van hunnie wint met 5-0 van het gevreesde Thailand.

What you see is what you get. japan

04.2017

43

Hiroshima 29 Maart 2017

HET VLIEGTUIG DAT NOOIT OPSTIJGT MET 400 KILOMETER PER UUR IN DE SHINKANSEN.

Vandaag gaan we voor het eerst in de Shinkansen! Die ontzettend snelle trein die Japan helemaal doorkruist.

We moeten al vroeg vertrekken om op een redelijke tijd in Hiroshima te arriveren. Om 9 uur staan we bij de tramhalte. We stappen de tram in maar dan slaat de twijfel toe. Is dit wel de juiste? Op de route beschrijving staat tram 1 en nu zitten we in 2... we vragen het aan de bestuurder. Maar deze kijkt ons heel verbaasd aan.

En verstaat ons echt niet. Om niet te ver te rijden in misschien de verkeerde tram stappen we uit vijanden volgende halte. Daar zijn ook weer geen borden die aangeven welke tram waar heen gaat. Zodra de volgende stopt vragen we het wederom de bestuurder maar weer geen response. Toch apart dat mensen die zo’n publieke taak vervullen geen woord Engels kunnen. Gelukkig schiet een passagier ons te hulp en zegt dat we deze tram moeten hebben voor het station. Aanbeland op het station, zelfs nog te vroeg ook, kan de grote reis naar Hiroshima beginnen.

Van Nagasaki naar Shin Tosu met de trein en in Shin Tosu stappen we op de Shinkansen naar Hiroshima.

Waar je met de auto normaal een uurtje of 4/5 op rijdt doet deze trein het in 1,5 uur... dat schiet lekker op.

Wat een ongelofelijke ervaring. Dat ding gaat ontzettend hard. Rokend (jawel, er is een rookruimte in de Shinkansen đ&#x;‘?) en naar buiten starend zoeft het landschap aan je voorbij. Wanneer de trein in de buurt komt van steden dan remt hij een beetje af maar daarna weer vol gas. Zo apart, gewoon rustig staan met zo’n 400 km per uur. Ongelooflijk! En precies volgens schema en stipt op tijd stappen we uit in Hiroshima. NS EAT YOUR HEART OUT!

NS: Eat your heart out! japan

04.2017

45

Genbakukoepel.

DA BOMB DOME! In deze stad draait vandaag de dag nog steeds alles om het afschuwelijke leed dat is geleden tijdens de atoombom in tegenstelling tot Nagasaki.

japan

04.2017

47

Er heerst een grafstemming en alles staat in het teken van herdenken en vrede. Alles is weer helemaal opnieuw opgebouwd, behalve het Bomb-Dome. Deze staat er op het eerste gezicht nog bij als destijds. Een blik van dichterbij leert al snel dat dit niet zo is. Er is heftig gerestaureerd met als doel het oud en authentiek te laten lijken. Er zijn duidelijk wat artistieke stuccers aan de slag geweest. En hier-en-daar steekt een stuk buis uit de muur die nĂŠt effe iets te netjes is afgezaagd. Aan de overkant van de rivier is een gigantisch park ingericht met herdenk klokken, bellen, beelden, palen, musea enzovoorts.

Genbakukoepel.

Voor we het park inlopen gaan we nog even lunchen bij een hip tentje aan de rivier met uitzicht op het park.

Wat voor Nagasaki cakejes waren zijn hier in Hiroshima Oesters. Overal kun je ze kopen. Oesters zijn niet ons dingetje dus bestellen we spaghetti, ook lekker. Na de lunch lopen we vluchtig door het herdenkingspark heen en besluiten naar een ander deel van de stad te lopen waar een groot park is en een keizerlijk paleis. Bij het park aangekomen zien we iets heel anders dan we hadden verwacht. We hadden het beeld van Nagasaki nog op ons netvlies, gezellig met mensen en zo, hier was helemaal niemand... het was leeg, verlaten. Terwijl er gigantische flats aan het park stonden? Op een eenzame fietser na zijn we niemand tegengekomen. Wel hadden ze hier een plek waar je kon roken met een wc erbij, dan maar even een sigaretje. De openbare wc’s in Japan zijn in de regel erg schoon en hebben ook westerse wc’s.

Deze helaas niet.

Even verderop is het keizerlijke paleis met tuin en bijgebouwen uit de Edo periode. Daar is gelukkig wel een redelijk schone westerse wc. Het paleis ziet er van buiten geweldig uit. We besluiten een kaartje te kopen om te kunnen zien hoe het er van binnen uitziet. Hmmmm.... van binnen hebben ze er een expositieruimte van gemaakt. Een grote open ruimte van wel 6 verdiepingen met in het midden een stalen trap. Jammer, we hadden wel eens willen zien hoe zo’n paleis er vroeger van binnen uitzag. Het uitzicht van de bovenster verdieping maakt veel goed. Je kunt een groot gedeelte van Hiroshima zien. Na wederom een kleine teleurstelling lopen we weer richting hotel.

japan

04.2017

49

Tijdens deze wandeling komen we langs een gigantisch grote en bijna nieuwe shopping mall. We gaan uit nieuwsgierigheid even een kijkje nemen.

12 verdiepingen met op de bovenste 2 alleen maar restaurants… We waren in Nagasaki al op zoek naar een nieuw The North Face vestje maar helaas niet gevonden, zouden we hier dan meer geluk hebben? Maar helaas… niet wat we zoeken. We beginnen honger te krijgen na het zien van alle restaurants boven en gaan op zoek naar een gezellig klein yakitori zaakje. We vinden er 1 in een zijstraatje van een grote winkelstraat. En weer worden we verrast door de heerlijke gerechten en lekkere Sake.

Aangezien Stefan erg slecht geslapen heeft is hij wel toe aan een goede nachtrust. We keren terug naar het hotel, na eerst even een taartje te hebben gescoord in een theeshop, nemen een bad en vallen als een blok in slaap…

japan

04.2017

53

Dat telefoonboek wordt dus niet gestolen.

Het openbaar vervoer is een verademing.

Alles rijdt op tijd en iedereen is galant.

Miyajima room view.

Miyajima 30 Maart 2017

DE HEILIGE GROND VAN MIYAJIMA OVERNACHTEN OP EEN EILAND DAT ‘S NACHTS SLUIT.

Het eiland is vooral bekend om het shintoschrijn dat erop ligt, het Itsukushima-schrijn. Voor het schrijn staat in het water de toegangspoort, de torii. Vroeger was de grond van het eiland zo heilig, dat gewone mensen alleen in het schrijn mochten komen, dat ook boven het water is gebouwd. Ze bereikten het schrijn per boot door de torii. Bij vloed staat de poort in het water en bij eb is de poort te voet bereikbaar. Sinds 1996 staat het schrijn op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

japan

04.2017

59

‘Da Ding’.

japan

04.2017

61

japan

04.2017

63

Overnachten en een 10-gangen diner in een Ryokan.

Na een heerlijke nachtrust en een goed ontbijt waar we nog even hartelijk hebben moeten lachen om een Franse toerist die even niet had begrepen dat de eitjes die er lagen rauw waren… Terwijl dat er toch echt bijgeschreven stond. Hij tikt het eitje en deze spat uiteen over zijn ontbijtbord. De uitdrukking op zijn gezicht sprak boekdelen. Geweldig! We gaan met de tram, trein en aansluitend de boot naar Miyajima een van de eilandjes bij Hiroshima. Binnen een uurtje staan op bij onze prachtige Japanse stijl ryokan; voorzien van

alle luxe en uitzicht op de zonsondergang. Ook uitzicht op de Itsukushima-schrijn dat symbool staat voor het eiland; of zoals wij het noemen ‘da ding’. Achteraf gezien staat voor iedere tempel ‘da ding’. En is ‘da ding’ de poort naar een heiligdom. Dus heel Miyajima wordt in onze ogen gezien als een heiligdom en dat is het ook.

Het is prachtig.

We gaan naar de top van de berg die ver boven het eiland uitreist. Na een ritje met de kabelbaan van een half uur klauteren we naar de top. We passeren de een na de andere prachtige tempel op de route naar boven. Bergop is het zweten geblazen op deze mooie zonnige dag. We lijken het steeds te treffen met het weer. Tot dusver zijn de dagen dat we reisden somber en nat geweest, terwijl de dagen waarop we wat willen ondernemen erg aangenaam zijn. Helaas zijn we ook hier een paar dagen te vroeg om de overweldigende Sakura te aanschouwen. Maar ondanks dat is het hier een prachtig gebied waar we erg van onder de indruk zijn. We zijn op veel plekken op de wereld geweest, maar met het bezoek van deze plek zijn we weer een indrukwekkende ervaring rijker. Na een flinke wandeltocht bergafwaarts stuiten we op een tempelcomplex aan de voet van de berg met daarnaast een authentiek klein theehuis met een expositieruimte voor kunst, blijkt als we plaatsnemen in een mooi aangelegd binnentuintje. Na zo’n afdaling kunnen we wel wat vocht en eten gebruiken. We bestellen een cola en een thee met Japans zoetigheidje.

De Amerikaanse eigenaar is een spraakwaterval. Hij heeft hele verhalen over de Japanners, de thee, het zoetigheidje en Miyajima. Dus even een snel drankje en door gaat hier niet op. Na een dik uur genieten van de thee, de verhalen en de binnentuin gaan we toch nog even de tempel bezichtigen.

japan

04.2017

69

Wat ook een mooie bijkomstigheid is is dat Sammie haar rij-examen heeft op het moment dat we daar rondlopen.

We steken een kaarsje en wierookstokjes voor haar aan met de wens dat ze gaat slagen. Bij de ingang hangt een grote tempelklok met houten klepelbalk die de boze geesten verdrijft als je hem luidt ook deze laten we luiden voor Sammie. Naast de klok kun je aardewerk balletjes kopen en proberen om in een aardewerk pot te gooien voor een afgrond. Is een balletje raak dan mag je een wens doen. En wat denk je… het eerste balletje kei mis, het tweede balletje knalt kapot op de rand maar het derde balletje is raak. We wensen dat Sammie slaagt voor haar rij-examen.

De afdaling heeft wel zijn tol geëist van onze knietjes.

We kunnen even geen trap meer zien en al helemaal niet naar beneden lopen. Gelukkig is er ook nog een gewone weg naar het dorp beneden i.p.v. de trap van zo’n 200 treden. We strompelen terug naar de Ryokan met een onsen op het dak en verlangen naar dit warme helende bad. Tijdens het omkleden krijgen we een appje van Sammie: IK BEN GESLAAGD VOOR MIJN RIJ-EXAMEN! Ja duh! Dat wisten wij natuurlijk al, daar hadden wij voor gezorgd... ;0) We spreken af om de onsen even uit te proberen aangezien we binnen een goed uur aan het diner moeten beginnen. Het is heerlijk en we voelen ons als herboren na dit bezoekje.

japan

04.2017

71

Miyajima Day.

Miyajima Night.

EEN VERSCHIL VAN DAG EN NACHT OM 17.00 UUR VERTREKT DE LAATSTE BOOT.

Miyajima is een toeristische trekpleister waar overdag hordes mensen op afkomen. Nadat de laatste veerboot om 17.00 uur is vertrokken transformeert het eiland zich in no-time in een oase van rust. Als we na onze diner van 8 gangen de drukke winkelstraat inlopen blijken we de enigen te zijn. Niet alleen de mensen zijn verdwenen, maar alle winkels zijn dicht en kraampjes zijn verdwenen. De winkels zijn allemaal hermetisch afgesloten met rolluiken. Geen restaurants.

Geen cafés of barretjes. Helemaal niets. Het enige dat nog is achtergebleven zijn de hertjes. Die snuffelen nog wat rond op zoek naar wat eetbaars. Ze hebben uiteraard geen geluk, want ook hier is de gehele stad brandschoon.

We doen een poging om nog wat te drinken in het hotel. Maar ook daar is om 23.00 uur helemaal niets te doen. Een poging om een fles saké te bemachtigen om te nuttigen op de kamer mislukt ook. De vriendelijke man achter de service desk verontschuldigt zich en legt uit dat ook de voordeur op slot gaat vanwege veiligheidsredenen... Jawel; hij meende het écht.... we hebben ons ingehouden en hem maar niet gevraagd welke indringer hij op dit bijna onbewoonde afgesloten eiland zou kunnen verwachten en hebben ons bedje opgezocht.

Yakitori en oesters in overvloed. japan

04.2017

75

Miyajima - Kii Tanabe 31 Maart 2017

VAN STAD NAAR PLATTELAND WE GAAN DE BERGEN IN.

Bij aankomst op het treinstation van Kii Tanabe wandelen we richting ryokan. Na wat omzwervingen weten we hem te vinden. Deze accommodatie is beduidend minder lux dan we de afgelopen nachten gewent zijn, maar daarom niet minder leuk. Met name het persoonlijke contact met de jongeman achter de balie is erg prettig en minder afstandelijk dan bij de luxere recepties.

We gaan vandaag op de grond slapen. De matjes liggen nu nog opgerold aan de kant om ruimte te creëren. Er staat een laag tafeltje met onder het tafelblad een deken die aan alle vier de zijdes uitsteekt en over twee kussentjes valt. Het is de bedoeling dat we op onze knieën op de kussentjes plaatsnemen en vervolgens het kleed over onze schoot leggen. Als je op een knopje drukt wordt plots de ruimte onder de tafel gevuld met warme lucht. Er blijkt een straalkacheltje onder te zitten dat ons heerlijk verwarmt.

Het volgende dat ons opvalt is de authentieke WC. Waar we inmiddels gewent zijn aan automatische voorverwarmde technische wonders, treffen we nu een authentiek Japans exemplaar. Het was even puzzelen, maar met de juiste hurktechniek is het ook hier gelukt de behoefte te doen. Het meest onpraktische, oncomfortabele en ongemakkelijkste systeem dat we ooit hebben gezien.

Dit verklaart waarom de Japanners zo dol zijn en doorslaan in de nieuwe elektronische variant.

We krijgen een tip van de vriendelijke eigenaar als we informeren naar een restaurant.

Hierdoor komen we op een plek terecht waar we anders nooit gekomen zouden zijn. Het is namelijk in een achteraf gelegen steegje en ook hier doet men niet hun best om je binnen te lokken. Als we

japan

04.2017

77

eenmaal zitten begint de smulpartij.

We kunnen moeilijk kiezen tussen al dat lekkers, dus besluiten we alles te bestellen dat ons enigszins bekent voorkomt. Om weer eens wat nieuws te proberen bestellen we ook de koeientong. Die laten we voortaan voor wat het is...

Japanners zijn erg dienbaar. Zo ook in het restaurant. Ze rennen van hot naar her om het iedereen zoveel mogelijk naar de zin te maken. Ze rennen hun benen onder hun lijf vandaan. En vandaag is er ook nog eens een feestmaal. We hebben ze niet geteld, maar denken dat er zo’n 80 man naar het zaaltje achterin de zaak is verdwenen. Daarnaast zijn er ook nog afgesloten ruimtes waar je met zo’n man of tien achter een schuifdeur aan van die lage tafeltjes kunt gaan zitten. Tot slot zijn er ook nog zitplaatsen aan de bar waar wij ons genesteld hebben en op die plek een perfect overzicht hebben en het schouwspel mooi kunnen volgen. Er wordt niet eerst afgeruimd voordat de volgende gang wordt opgediend. Dat kan makkelijk in één keer. Als er wat schoteltjes uit de grote krat worden genomen om op tafel te zetten is de ruimte die ontstaat perfect om de vaat in te pleuren. Het ziet er voor ons vreemd uit, maar praktisch is het zeker. Het schreeuwende en rennende personeel samen met het geluid dat de gasten produceren maakt het tot een ware heksenketel.

Het kleine slurpende jongetje naast ons besluit zijn noodlesoep per

ongeluk over vaders schoot te gieten, waardoor de hectiek compleet is.

Op weg naar onze ryokan besluiten we nog even wat inkopen te doen bij de 24/7 Family Mart om er zeker van te zijn dat we de komende dagen niet met honger naar bed hoeven als we in the middle of no where stranden tijdens onze pelgrimstocht door de Komono Kodo.

Op dergelijk terrein is 10 kilometer best een eind.

Kumano Kodo Trail.

Kii Tanabe - Takajiri - Takahara - 10 km 01 April 2017

PLOETEREN TIJDENS DE PELGRIMSTOCHT DE KUMANO KODO ROUTE.

We worden gewekt door de telefoon. Het blijkt de receptie te zijn die ons wil vertellen dat onze bagage zometeen wordt opgehaald om naar de volgende bestemming te brengen. An sich een strak plan, maar we lagen nog te ronken. Kortom; per direct slaat de stress toe. We sprokkelen in noodtempo onze spullen bij elkaar en proppen het in onze rugzakken.

In de snelheid scheurt Francy’s vacuüm zak, waardoor het nu pas écht proppen wordt. Uiteindelijk lijkt het allemaal te lukken en als we naar beneden stormen zit de chauffeur gelukkig nog op ons te wachten. Hij neemt de tassen aan en verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Zo. Rust. Nu is het tijd om aan ons Japanse ontbijtje te beginnen. Op onze knieën gehurkt schuiven we achter het tafeltje met allerlei lekkernijen. Zoals iedere dag is er weer keus uit een heleboel kleine hapjes. Ik heb me wel eens laten vertellen dat gevarieerd eten gezond is.

Nou, dat zit bij de Japanners wel snor. Veel gevarieerder dan dit gaat het niet worden.

Op weg naar het busstation lopen we nog even langs een Shopping Mall om een nieuwe vacuüm zak te scoren om het pakken van de rugzak weer wat te vergemakkelijken.

Voor de zekerheid nog wat Yens pinnen (want dat gaat in het bos zeker niet lukken) en het avontuur kan beginnen.

japan

04.2017

79

We nemen vanuit Kii Tanabe de bus naar Takajiri. We springen eruit en de pelgrimstocht over de Komano Kodo is begonnen. We beginnen enthousiast de berg op te klauteren. Wat een prachtige omgeving! En wat een zware klim! Met het zweet op ons voorhoofd schuifelen we stap voor stap over het pad dat al sinds 700 na Christus in gebruik is. Door de gigantische en oude bomen met grote wortels die over het pad slingeren waan je je echt terug in de tijd. De zogenoemde ‘ancient road’ doet zijn naam eer aan.

De zogenoemde ‘ancient road’ doet zijn naam eer aan.

We sjokken weer verder en bedenken ons ineens dat het mannetje die de rugzakken aannam ons een tasje met zakdoeken in de handen schoof. We hadden er op dat moment nog niet zo’n erg in, maar begrepen inmiddels maar al te goed dat deze niet overbodig blijken te zijn.

We deppen het zweet van onze hoofden en klimmen naar de top. Tenminste, zo lijkt het als je onderaan een gigantisch pad staat. Eenmaal boven bleek het een bocht te zijn met daarna nog meer pad omhoog. Zo ging het continu door totdat we na 3,5 km klimmen ineens asfalt op het pad zagen. Goh, wat loopt dat spul zalig zeg! Het asfalt volgend komen we al snel in een klein bergdorpje.

Dit is de plek waar we onze eerste minshuku tegemoet gaan.

We hebben begrepen dat dit een budget versie van een ryokan zou zijn. Meer iets in de trend van een pension waarbij we logeren bij lokale mensen thuis.

We komen inderdaad bij een woonhuis en gaan er door de schuifdeur naar binnen. (Wat zijn schuifdeuren trouwens een prachtige uitvinding!!! Geen uitstekende klinken en geen gedoe met duwen of trekken. Er kan ook niets in de weg staan wat de deur blokkeert. En je duwt nooit per ongeluk een deur in iemands gezicht als die zich toevallig aan de andere kant bevindt) maar goed; we worden hartelijk ontvangen, maar hoeven de schoenen niet uit te doen. We krijgen een korte uitleg en het wordt duidelijk dat de jongeman een klein hutje heeft gebouwd. Hij is er een jaar mee bezig geweest en vandaag is de opening. Wij zijn de eerste gasten die het verblijf in mogen wijden. Het is op 3 minuten lopen

japan

04.2017

83

vanaf het woonhuis. Bij aankomst zien we een prachtig huisje. Het blijkt dat de beste man wat bescheiden is geweest in zijn verhaal over zijn huisje. Het is werkelijk prachtig en van alle gemakken voorzien. Het ogenschijnlijk eenvoudig ogende blokhutje zit vol met de modernste (Domotica) apparatuur. Het lijkt of het huis leeft, omdat hij tegen je praat. We besluiten op de touch screen aan te geven dat we in bad willen. Na hem ingesteld te hebben op een watertemperatuur van 41 graden Celsius begint het bad zichzelf te vullen. Als hij vol is horen we in de woonkamer een vriendelijke Japanse stem iets brabbelen. Je hoeft geen woord Japans te verstaan om te begrijpen dat het badje vol is en klaar voor gebruik. Tijd om erin te duiken! Het systeem zorgt ervoor dat het water 2 uur op temperatuur blijft. Daarna stopt hij vanzelf met verwarmen. Luxe went snel. Wat is het toch belachelijk dat we zelf de stop eruit moesten trekken zeg!! ;) We maken nog een wandelingetje, maar zijn snel klaar.

Er is hier niets. Wel zien we een hotelletje waar we een kopje koffie doen en een taartje eten. Als we weer terug zijn in ons huisje duurt het niet lang voordat de kok met ons avondeten aankomt. Hij zet wat pannetjes op tafel en maakt daaronder vuurtjes aan. Terwijl wij twee doosjes openmaken en beginnen te smikkelen van de sashimi, groentes, salade en veel meer, pruttelt ondertussen in de pannetjes de biefstuk gaar. We eten onze vingers er bij op. Lekker man!!!

Takahara - Chikatsuyu Nonaka - 13,5 km 02 April 2017

WE PLOETEREN WEER VERDER

DE KUMANO KODO ROUTE.

Na een goede nachtrust worden we vroeg wakker.

De zon is net op en in het dal hangt een wolk die wij van bovenaf kunnen aanschouwen. Wat een heerlijk uitzicht om rustig bij wakker te worden.

japan

04.2017

85

Vandaag kunnen we rustig onze tassen pakken want ze komen ze pas rond een uur of 10 halen, jej! Om 8.00 uur komt de eigenaar van de cottage het ontbijt brengen en overtreft hiermee alle ontbijtjes tot nu toe. Het is een ‘simpel’ continental breakfast zoals hij het noemt maar wij vinden het het lekkerste wat we tot nu toe hebben gekregen voor ontbijt. Na dit overweldigende ontbijt schrijven we nog een dankbriefje en pakken onze spullen om aan de wandeling van 13 kilometer te beginnen…

We lopen naar het huis van Sakura en Mojito om de sleutel af te geven en om hen te bedanken voor het fantastische verblijf. Ze vragen of we nog met hen op de foto willen en daar zeggen we zeker geen nee tegen! We nemen afscheid en gaan op zoek naar het adres waar ons lunchpakketje klaarligt voor die middag en de tocht kan beginnen.

En alweer is het een geweldige wandeling. Niet zoals wij gewend zijn in Nederland met zijn vlakke paden en wegen maar met flinke klimpartijen en zware afdalingen in een geweldige bosrijke omgeving met fantastische vergezichten. Het is echt genieten geblazen. Om half 3 bereiken we ons volgende onderkomen. En net op tijd want het begint te regenen. Als we bij de minchuku aankomen begint het zelfs te hagelen! Aangezien we nog moeten wachten tot 3 uur tot we in onze kamer kunnen aanschouwen we het natuurgeweld onder een mooi afdak onder het genot van een sigaretje.

Vandaag staat er 13,5 kilometer op de planning.

De onsen zijn geplaatst in een apart gebouwtje naast de minshuku. Er zitten 3 Japanners in die me niet het juiste voorbeeld geven. Wat nou douchen vooraf? Gewoon met het teiltje wat water uit de onsen scheppen en over je heen gooien voldoet volgens de Japanners ook prima.

Het oudste mannetje heeft netjes zijn kleine verkoelende handdoekje op zijn hoofd. De andere twee gebruiken hem niet. Ze schuiven het raam open en plots hebben we een prachtig uitzicht over de stromende rivier. Dit koelt wel even wat beter af dan zo’n lapje op je hoofd.

Ze maken het raam snel weer dicht en brabbelen iets tegen elkaar. Als het oude mannetje er vandoor is vragen ze me netjes of ik het raam open of dicht wil hebben.

Open please!: zeg ik. En vanaf dat moment blijft het raam wagenwijd open staan. De hagelbui die voorbij trekt zorgt voor een welkome verkoeling. Wel jammer dat de hagelstenen de blaadjes van de bloesem van de boom kegelt. Ik hoop dat dit niet te lang duurt en dat is gelukkig ook zo.

japan

04.2017

87

japan

04.2017

89

OP DE DERDE DAG LOPEN WE 25 KILOMETER EN VOLGENS DE IPHONE APP TROTSEREN WE 208 VERDIEPINGEN...

Na het badje even relaxen en vervolgens aan het avondmaal. Naast de gebruikelijke kleine schaaltjes staat er nu ook een pannetje op tafel dat verhit wordt door een gasbusje. We zijn benieuwd wat er deze keer bereidt gaat worden. In tegenstelling tot het bakken en braden van gisteren wordt het pannetje deze keer ingezet om te koken. De noodles gaan er als laatste in. Vergezeld van wat biefstuk worden ze aan de gekookte groenten toegevoegd. Een lekker potje eten waarbij de eigenaar ter plekke aan tafel nog een soort nasi voor ons mengt en aan de maaltijd toevoegt. Na het eten weer vroeg naar bed, want morgen hebben we de langste wandelroute voor de boeg. Er staan 25 kilometers op ons te wachten.

japan

04.2017

91

The Graveyard.

japan

04.2017

95

We stempelen bij iedere schrijn.

japan

04.2017

97

Op deze manier is 25 kilometer goed te doen.

japan

04.2017

99

japan

04.2017

101

Natuurlijke Onsen.

Chikatsuyu - Yunomine Onsen - 25 km (208 verdiepingen) 03 April 2017

WE DID IT!

DE LAATSTE 25 KILOMETER VAN DE KOMODO KOMO ROUTE. Na een lange wandeling waarbij het hier en daar flink afzien is geweest komen we moe maar voldaan aan in Yunonime Onsen. Het stadje draagt de naam onsen vanwege de natuurlijke warmwaterbron die er te vinden is. Je zou kunnen zeggen dat dit de échte onsen zijn. En de voorgaande toch iets meer weg hebben van een verwarmd bad. De bron wordt opgewarmd door de aarde. Ik weet niet of je weleens een vulkaan hebt geroken? Maar zo ruikt het gehele stadje inclusief ons bad dus ook... zwavelluchtje!!!

Als we ons hotel binnenlopen komen we regelrecht in een Japanse aflevering van Fawlty Towers terecht.

Achter de balie van de receptie zit een mannetje die qua uiterlijk niet echt bij het hotel past. Het hotel oogt aardig chique, terwijl je het mannetje eerder ergens onder een kartonnen doos achter het station aan zou treffen. Hij heeft een soort theedoek op zijn hoofd geknoopt en een veel te groot trainingsjack aan uit de jaren tachtig. De man spreekt geen woord Engels en probeert ons met handen en voeten van alles duidelijk te maken. Er komt zelfs een vertaal app aan te pas. Hij spreekt iets in en de app maakt er krakkemikkig Engels van. Het wordt een lang verhaal en er druppelen steeds meer gasten binnen.

Ieder keer klinkt weer hetzelfde deuntje dat hem moet waarschuwen om in actie te komen. Het deuntje doet me denken aan het nummer ‘De klok op rock’ van de band Normaal. Dat nummer is zo’n beetje uit dezelfde periode als het zwart-paarse jasje van de man. Op zich is inchecken bij iemand die je niet verstaat niet zo spannend. En in mijn ooghoek had ik ook onze bagage al zien staan. Die was dus netjes bij ons vorige hotel opgepikt en hier tijdig afgeleverd. Maar nu moeten we de beste man uit gaan leggen dat die tassen naar Kyoto gestuurd moeten worden terwijl wij daar de volgende dag zelf niet naartoe gaan. Er is ons verteld dat bij iedere receptie van ieder hotel volkomen duidelijk is wat een ‘luggage transfer’ is. Behalve bij de onze natuurlijk. Hij heeft geen flauw idee en begrijpt ons voor geen meter.

Als hij iets van een briefje wil lezen schuift hij het tot zo’n 5 centimeter voor zijn ogen welke zich allebei tegelijk op hetzelfde punt richten. Hij kijkt zo scheel als een otter over zijn brilletje heen die op het puntje van zijn neus balanceert. Samen met Google Translate besluiten we 20 minuten later dat we elkaar inmiddels

japan

04.2017

103

misschien wel begrijpen en wagen het er maar op. Bij het verlaten van de balie roep ik nog één laatste keer datum, tijd, plaatsnaam en het aantal tassen dat vervoert moet worden. Het wordt bevestigt met een ‘Hai’..

Ondertussen is de rij met mensen die in willen checken langer geworden. Toch neemt de man de tijd om ons naar de derde verdieping te begeleiden om onze kamer te wijzen. De man is logischerwijs erg gehaast en rent als een dolle de trap op. Als hij halverwege is kijkt hij vragend achterom om te kijken waar we blijven. Onze spieren, hielen, hakken, knieën en nog een paar delen van ons lichaam die we thuis normaliter niet gebruiken zien er erg tegenop. Er is duidelijk geen lift aanwezig, dus moeten we eraan geloven. De twee zware rugzakken staan onderaan de trap. Ik kijk de verstrooide man aan en zeg ‘luggage?’. Oh. Ja. Natuurlijk. En de man stormt naar beneden. Hij besluit de lichtste tas zelf te tillen, waardoor ik als een manke pakezel de trap op kruip. Ieh, ah, oeh, auw... toch knap om op iedere trede een nieuw geluidje te produceren.

De beste man lijkt geen hulpje te hebben voor dit soort werkzaamheden. Als hij ons de kamers heeft gewezen stormt hij weer naar beneden en schiet weer terug in zijn rol als receptionist. Als we iets te drinken willen ontpopt de kerel zich als barman. Hij voorziet ons van de nodige sake. Als we aanschuiven bij het diner blijkt hij ook deze capaciteiten te bezitten. Het is ongelofelijk. Hij rent van hot naar het en is overal tegelijk te vinden. We hebben ons gehele verblijf niemand anders gezien. Hij runt het hele hotel op eigen houtje. Zonder een woord Engels te spreken. Respect.

OVERNACHTEN IN EEN BOEDDHISTISCHE TEMPEL MOUNT KOYASAN.

Yunomine Onsen - Mount Koya 04 April 2017

ons reisschema hebben gehouden anders hadden we dit allemaal moeten missen. Precies op tijd komen we aan bij het station.

’s Ochtends verzorgt de man ook het ontbijt en checkt ons uit. We danken hem hartelijke en lopen naar de bushalte recht voor het hotel. We schieten beide in de lach. Dat schele drukke mannetje, het hotel… wederom een fantastische ervaring rijker! Vandaag gaan we naar Mount Koya en overnachten bij in een Boeddhistische tempel bij de monniken.

We nemen de trein volgens schema die ons naar het dorp brengt waar vandaan de kabelbaan vertrekt die ons naar Mount Koya brengt. De verwachtingen zijn hoog. Slapen bij de monniken op de meest afgelegen plek die je maar kunt vinden. Dat staat in de omschrijving van Koyasan.

Een priester heeft daar lang geleden de eerste tempel gebouwd omdat het zo ver van de bewoonde wereld lag.

Waardoor de gelovigen niet werden afgeleid door aardse verleidingen maar zich volledig konden richten op hun geloof en het belijden en bestuderen daarvan. Wat een farce. De reis er naar toe was geweldig het kabelbaantje inbegrepen. Je waant je in het begin echt in the middle of no where. Maar al snel kom je er achter dat het 1 grote toeristische attractie is. Je moet de bus naar het dorp nemen ook als is het op loopafstand. Bij de 2e halte is onze “tempel” al en we gaan er naar binnen. Het is er rustig en er hangt een serene sfeer.

We moeten eerste een busrit maken van ongeveer 3 uur naar het station. De rit is geweldig. Weer zien we een andere kant van Japan. Deze keer rivieren die tussen de bergen door kronkelen en leuke kleine dorpjes. Om het uur houd de chauffeur pauze wat ons de tijd geeft om even de benen te strekken, een boodschapje te doen en een sigaretje te roken. Bij de 2e stop worden we door medereizigers gewezen op een wiebel brug. Het is een gigantisch lange hangbrug die lekker op de wind en de stappen van de voetgangers meedeint. Dat vindt je dan een klein dorpje waar je dus normaal eigenlijk niet zou komen. Het schele drukke mannetje van het laatste hotel wilde ons eigenlijk een andere bus laten nemen.

Een veel snellere. Nu zijn we blij dat we ons gewoon aan

japan

04.2017

107

We checken in en krijgen alle informatie over de gang van zaken in de tempel. Eten op uur en tijd en we kunnen om die avond en de volgende ochtend om 6 uur een Boeddhistische mis bijwonen. Geen Yucatan’s in de tempel en ook niet tijdens het eten. We kijken er erg naar uit. Na de check-in gaan we het dorp door en komen er snel achter dat het niet groot is maar er wel ontzettend veel toeristen zijn. We bezichtigen een paar tempels alvorens we terugkeren voor de avondmis in onze tempel. Het is er nog steeds erg rustig en de sfeer is nog steeds sereen. We zitten met z’n drieën te wachten tot de mis begint. En dan gebeurt het! Er komen 2 bussen aan, vol met toeristen die ingecheckt moeten worden… En het is gedaan met de rust. 1 bus Fransen en 1 bus Israeliërs met een hoop kabaal en grote koffers… (En wij onze rugzakken naar Kyoto laten brengen op verzoek van de priesters.)

japan

04.2017

109

De avondmis verloopt desalniettemin rustig. En was erg interessant. Aansluitend staat het diner klaar. Wat ons opvalt is dat wij iets anders krijgen dan de andere 3 gasten waar we mee aan het dineren zijn. Waarom? Geen idee! We dachten dat voor het Boeddhistisch geloof alles en iedereen gelijk was zonder uitzondering. Maar hier wordt duidelijk verschil gemaakt. Waarschijnlijk heeft de reisorganisatie het goedkoopste arrangement geboekt.

Wat laat zien dat het tempeldorp echt gigantisch commercieel is ingesteld. We gaan meteen na het eten nog lekker de onsen in. Wat een goed idee blijkt want als we net klaar zijn wordt het kei druk… Inmiddels liggen onze futons klaar om beslapen te worden. Eigenlijk liggen we op een slaapzaal met alleen een dun wandje tussen ons en onze buren. Gelukkig zitten we op de hoek waardoor we alleen links en achter buren hebben. We zijn nog wat aan het lezen en aan het verslag aan het werken als we de eerste snurk al horen. We kijken elkaar aan en denken beide hetzelfde. Dit wordt waarschijnlijk een kort nachtje. Toch valt het mee. We zijn blijkbaar al gewend aan de dunnen matrasjes en binnen no time vallen we in slaap en worden pas wakker van de wekker die al om 5.00 uur afgaat.

EEN KERKHOF VAN MEER DAN T DE OKUNOIN-BEGRAAFPLAATS.

Graveyard.

TWEE HELE KILOMETERS LANG...

Mount Koya - Kyoto 05 April 2017 Even opfrissen en op naar de ochtendmis. Hadden we dat maar niet gedaan. Nog nooit onszelf zo doodgeërgerd aan respectloze toeristen. Mensen die komen en gaan terwijl de mis bezig is. Mensen die in hun yucatan (pyjama) zitten terwijl duidelijk was gezegd dat dat niet de bedoeling was. Waarschijnlijk ergerde de monnik die de mis deed zich ook dood want als afsluiting kregen de Japanners een mooi verhaal over de stichter van het tempeldorp en wij toeristen kregen een praatje over hoe mooi het dorp was, waar we echt naar toe moesten en dat het ontbijt om 7 uur was.

Na deze teleurstelling besluiten we om onze rugzakjes te pakken en zonder ontbijt te vertrekken naar het 2 kilometer lange kerkhof dat we echt nog wilde zien in het mooie ochtendzonnetje. Dat was een goed besluit. We liepen daar met z’n tweeën en voor de rest geen toerist te bekennen. Heerlijk! Alle rust en ruimte voor ons alleen. Op de terugweg naar het dorp voor ons ontbijt kwamen pas de eerste toeristen de begraafplaats opgelopen. Na een lekker ontbijt vertrekken we.

Eerder dan ons reisschema aanbeveelt. Maar allebei zijn we het er over eens. Dit was niet wat we verwacht hadden en ook het eerste wat een beetje was tegengevallen… japan

04.2017

111

Op naar Kyoto en de vraag blijft: Zouden onze tassen daar bezorgd worden? We vinden het allebei spannend.

Aangezien we eerder vertrokken zijn dan gepland besluiten we om in Osaka uit te stappen en te kijken of het een leuke stad is. We spreken het informatiepunt aan op het station en vragen of er een park in de buurt is.

De jongeman verwijst ons naar de 9e verdieping van een shopping mall die aan het station vast zit. WTF denken we beide een park op de 9e verdieping. We leggen uit dat we toch echt een park buiten bedoelen met gras en gewoon op de begane grond zonder gebouw eromheen.

Hij kijkt ons aan met een gezicht dat duidelijk zegt dat hij ons niet begrijpt en verwijst ons door naar de volgende infobalie. Daar krijgen we een plattegrond van Osaka en komen er achter dat een park wel erg ver weg is. Buiten worden we overweldigd door heel veel mensen, veel verkeer en een gigantische betonnen jungle, cultuurshock als je net een pelgrimsroute hebt gelopen en bij de monniken vandaan komt. We drinken een bakkie koffie bij Delifrance, jawel die hebben ze ook in Japan en nemen de volgende trein naar Kyoto hopend dat het daar rustiger is dan in Osaka. Achteraf hadden we best dat park op de 9e verdieping willen zien nu blijft het gissen hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen.

japan

04.2017

113

WE FOUND

D SAKURA! KYOTO CITY BRUIST.

Aangekomen in Kyoto worden we aangenaam verrast door SAKURA! De stad staat in bloei.

Osaka was alleen maar hoogbouw, Kyoto gelukkig niet.

japan

04.2017

117

Met de routebeschrijving in de hand lopen van het metrostation naar ons appartement Shizuka-An. Wederom perfect uitgelegd en binnen 5 minuten zijn we er. Minden in het centrum en toch in een rustig doodlopend straatje. Met de code maken we de deur open en treden binnen in een liefelijk appartementje.

Het bad is geweldig. Een soort van tummytub voor volwassenen. We kunnen niet wachten om deze te proberen. Aangezien onze tassen er nog niet zijn en we nog steeds benieuwd zijn of we ze nog ooit krijgen besluiten we om alvast een blokje om te gaan om de buurt te verkennen. Het begint al donker te worden en we besluiten bij de MacDonalds wat te eten. Na al dat gezonde eten hier mogen we beste een keer zondigen.

En nog een goede reden is dat de Mac dicht bij ons appartement is en dat we zo snel terug zijn om onze tassen in ontvangst te nemen. Na het eten doen we nog even een boodschapje, zodat we morgenochtend van een ontbijtje kunnen genieten en we ’s avonds een wijntje kunnen drinken want we hebben hier 3 overnachtingen en kunnen dus 2 volle dagen Kyoto verkennen. En weer terug naar het appartement want de tassen zullen zo wel gebracht worden, hopen wij‌ En tot onze grote verbazing worden de tassen gebracht! Precies op tijd

japan

04.2017

119

ook nog. Wat is het toch een punctueel volkje die Japanners. In het appartement is ook een wasmachine en die willen we gebruiken ook maar‌ De beschrijving is wederom geheel in het Japans. Op goed geluk doen we de was erin, wasmiddel erbij en druk op een paar knoppen waar we van denken dat het de juiste zijn. Tot onze verbazing begint hij inderdaad te werken. Na een uurtje is hij klaar en kunnen we de was ophangen. Het voordeel van het appartement is dat er allemaal houten balken zijn die we gebruiken als waslijn. Binnen de kortste keren hangt de was door het gehele appartement heen en kunnen wij rustig genieten van een wijntje. En nu in de tummytub. Het duurde even voor hij vol was en toen kwam de volgende uitdaging. Hoe kun je erin gaan zitten? Je moet jezelf helemaal opvouwen maar het past wel. Comfortabel is anders maar functioneel is het wel.

Japanners zijn tovenaars met kleine ruimten. Alle luxe op 1 vierkante meter en het lukt ze nog ook. Na deze nieuwe badervaring duiken we het bedje in, jawel een echt bed deze keer en vallen in een diepe slaap.

japan

04.2017

123

Kyoto 06 April 2017

A DAY AT THE PARK

IEDEREEN VROLIJK, IEDEREEN BLIJ, IEDEREEN GELUKKIG. Na een goede nachtrust trekken we er op uit om Kyoto te verkennen. We gaan op zoek naar een parkje op om de Sakura te aanschouwen. En niet al te ver van ons appartement vinden we een park. Het is 1 groot feest.

Overal standjes met eten en een heleboel Japanners. De meeste zijn traditioneel gekleed wat een heel kleurig en gezellig gevoel geeft. En het is niet alleen gevoel het is ook echt zo. Iedereen is vrolijk en gelukkig. Je wordt er in meegesleurd. Overal zitten mensen op matjes op de grond of op de verhogingen die door de standjes zijn aangebracht waar je kan eten en drinken. Zelf het eten is vrolijk gekleurd. Je kunt het qua gevoel vergelijken met een festival. Heerlijk. De hele dag hangen we rond in het park, fotograferen wat, eten en drinken wat en observeren wat.

Zo lekker na al dat gereis eindelijk een beetje rust en genieten van mensen, bloesem en eten. Wat ons opvalt is het volgende: De vrouwen en kinderen zijn bijna allemaal traditioneel gekleed de mannen bijna niet. De mannen lopen achter de vrouwen aan met een fototoestel! Bij iedere bloeiende boom moet een foto gemaakt worden. Een erg kostelijk schouwspel. Na een dagje park lopen we via een omweg terug naar ons appartement. Na zonsondergang besluiten we toch nog even terug te gaan om te kijken hoe het er in het donker aan toe gaat. Het is minder druk, de standjes beginnen te sluiten maar des al niet te min geven de verlichte bomen een sprookjesachtig effect. Prachtig! Wat geweldig om dit mee te mogen maken. Moe maar voldaan keren we weer terug naar het appartement en terwijl we op bed liggen maken we alvast plannen voor de volgende dag. Deze gaat niet zo relaxt worden omdat we vandaag alleen in het park hebben rondgehangen hebben we nog 1 dag om de rest van Kyoto te bezichtigen.

japan

04.2017

127

japan

04.2017

129

japan

04.2017

131

The Philosopher’s Walk.

japan

04.2017

135

Kyoto 07 April 2017

KYOTO SIGHT-SEEING

DE PHILOSOPHERS WALK, GINKAKU-JI TEMPEL, FUSHIMI INARI TAISHA, DE OUDE WIJK GION EN MEER...

Gisterenavond hebben we besloten om vandaag te gaan doen: De philosophers walk (Een wandeling langs het Shishigatani kanaal waar Nishida Kitaro een professor aan de Kyoto Univerisity altijd liep om te mediteren), dan naar de Fushimi Inari Taisha (de oranje poorten) vervolgens naar een oude wijk (Gion) die gebouwd werden in het Edo tijdperk.

Dus we hebben het vandaag druk, druk, druk... We vertrekken met de tram naar het zuid-oosten van Kyoto. Als we uitstappen is het nog een klein stukje lopen naar het begin van de wandelroute. We zijn in de perfecte jaargetijde voor deze wandeling. De bloesem bloeit weelderig aan de bomen. Het is prachtig.

Aan het einde van de route staat een tempel Ginkakuji en we besluiten hier ook even te gaan kijken. De tempel is voorzien van een geweldige tuin waar je via routebordjes doorheen wordt geleid. We besluiten dat we in de herfst nog een keer terug moeten naar Japan om te kunnen genieten van de herfstkleuren hier. Na de wandeling en bezichtiging besluiten we een taxi te nemen naar de Fushimi Inari Taisha. De Kumano-Kodo route heeft toch zijn tol geĂŤist. Onze beentjes zijn aardig beurs.

De taxichauffeur zet ons af in de buurt van de ingang van de tempel en dat is duidelijk aan de gigantische hoeveelheid mensen die we zien lopen. De weg naar boven is ontzettend druk en voorzien van allerlei standjes met etenswaar en souvenirs. Bovenaan komen we op een plein met het gebedshuis en vanuit hier kun je lopen door de verschillende Torii-galerijen. Het is echt overweldigend! Weer een superervaring rijker.

Vanuit hier nemen we de trein terug naar de binnenstad van Kyoto

Ginkaku-ji Tempel.

We arriveren in de wijk Gion tegen etenstijd. Na de wandeling en de bezichting van de Torii gaat er wel een goede maaltijd in. We stappen een restaurantje binnen en bestellen van de fotokaart. Deze keer gaan we voor panko menu. Allerlei gepanneerde groenten en garnalen gebakken in olie vergezeld van udon. Ze laten er geen gras over groeien hier. Binnen no time staan we met een volle buik weer buiten. Wel weer heerlijk gegeten. De bussen met toeristen zijn inmiddels vertrokken en het is lekker rustig. We lopen door de oude straatjes met gigantisch leuke winkeltjes. Het is inmiddels donker geworden en wat zo fijn is aan Japan: Je voelt je hier in het donker nooit onveilig en daarom besluiten we om terug te lopen naar ons appartement vanuit hier.

En dat lopend teruggaan is een goed besluit. We komen in straatjes met gezellige restaurants (hier zijn ze wel in het zicht) met mooi verlichte bomen vol met bloesem.

japan

04.2017

137

Fushimi Inari-taisha.

japan

04.2017

139

Geisha district.

japan

04.2017

145

KISO VALLEI

DE POSTROUTE TUSSEN EDO (HET OUDE TOKYO) EN KYOTO.

Kyoto - Kiso-Fukushima Valley 08 April 2017 Om iets voor negen uur ‘s ochtends staan we in de metro op weg naar het hoofdstation in Kyoto om de Shinkansen te nemen naar Nagoya en van daaruit met de trein naar Fukushima in het Nagasaki district dus niet te verwarren met het Fukushima met de kerncentrale...

japan

04.2017

147

We weten niet wat ons te wachten staat en dat is best spannend. We stappen uit op een verlaten stationnetje in een klein dorpje in de bergen. En nu begrijpen we waarom het ook wel de Japanse Alpen wordt genoemd hier. Het is een allerliefst bergdorpje met oude en nieuwe gebouwen door elkaar heen. We lopen tegenover het station het touristen informatiecentrum in en vragen daar hoe we bij ons hotel moeten komen. Weer buiten roken we een sigaretje en worden aangesproken door een oud Japans mannetje dat denkt dat wij Amerikanen zijn aangezien hij begint over Trump en aan ons vraagt wat wij daar nou van vinden. Als snel zijn we het helemaal met elkaar eens! Trump is een verschrikkelijk mannetje. Wat ons opvalt is dat het mannetje erg goed Engels spreekt voor zijn leeftijd. We nemen afscheid en lopen richting onze Ryokan.

We worden met alle hartelijkheid ontvangen. Het is een echt familiehotel. Vader, moeder en dochter runnen het geheel en lopen hun benen onder hun kont uit om het ons naar onze zin te maken. Aangezien ze al wat ouder zijn voelen we ons een beetje bezwaard en besluiten om het dorp te gaan bezichtigen zodat ze rust hebben. Het is een alleraardigst liefelijk dorp.

Dat door de bergen er omheen en de rivier die er doorheen loopt erg Oostenrijks aandoet. Het verschil is de architectuur.

Hier ook weer huisjes uit de Edo periode. Aangezien het al aardig eind in de middag is en we nog geen lunch hebben gehad lopen we een restaurantje binnen dat gevestigd is in een Edo pand. Het is helemaal verlaten maar ziet er geweldig uit. Tot onze verrassing is het een Italiaans restaurant we bestellen een pizza en een pasta. Aangezien hier geen foto’s op de kaart staan is het gokken wat je te eten krijgt. Pasta met mosselen was wel even schrikken aangezien we niet zo van mosselen houden maar... het was heerlijk! Na de lunch lopen we verder door het dorp. Het weer is hier eigenlijk bar slecht. Het miezert al sinds we zijn aangekomen en daar gaat het gestaag mee door. Maar we laten de regen de pret niet drukken en maken onze wandeling door het dorp rustig af. En tijdens zo’n wandeling kom je altijd op het punt dat je je behoeft moet doen. We zien een openbaar toilet en lopen er naar binnen. Tot onze verbazing is het er brandschoon en lekker warm. Weer een nieuwe ervaring! Een openbaar toilet waar je eigenlijk langer blijft zitten dan nodig is, heel apart. Tegen het donker lopen we terug naar de Ryokan voor het avondeten. Het eten staat al klaar in een klein kamertje wat volgens ons normaal de woonkamer van de familie is. We krijgen een goed diner voorgeschoteld maar veel te veel aangezien we een late lunch hebben gehad. Na het diner duiken we in de onzen en aansluitend duiken we in bed na even gefacetimed te hebben met Sammie...

Nagasaki: Haal de schaatsen maar uit het vet! japan

04.2017

151

Kiso Valley - Kawaguckico 09 April 2017

BERG EN MEER MOUNT FUJI.

‘s ochtends om half 8 gaat de wekker. We moeten om 9.00 uur op de trein stappen, denken we... Het blijkt half negen te zijn. Ons ontbijt zou om 8 uur klaar staan maar dat was dus eigenlijk te laat. Onze fout. We hebben de verkeerde tijd doorgegeven. We gaan naar de eetzaal en vertellen daar dat we een half uur eerder weg moeten. Paniek!!!

We kunnen niet het hele ontbijt opeten en hebben dus daarna honger. Denken zij... Vervolgens wordt geregeld dat we met de auto naar het station worden gebracht en onderweg wordt gestopt bij de plaatselijke supermarkt voor ons. We krijgen een tasje in onze handen gedrukt met broodjes en drinken voor onderweg. Tevens verontschuldigen zij zich voor het geheel... Waardoor wij ons extra bezwaard voelen aangezien het allemaal onze schuld is. Aangekomen op het peron zien we dat we zelfs nog 10 minuten te vroeg zijn... We beginnen allebei te lachten om wat er zich het laatste half uur heeft afgespeeld. Geweldig!

We nemen 2 gewone treinen om in Otsuki te komen en in Otsuki een derde nostalgische trein om in Kawaguchiko te eindigen. In het mooie treintje krijgen we een ingesealde afbeelding van mount Fuji in onze handen gedrukt aangezien het zo bewolkt is dat hij met het blote oog niet zichtbaar is. Bij de toeristisch informatie om het station vragen we waar we heen moeten lopen om bij ons hotel te komen aangezien dat niet helemaal duidelijk is. Daar kunnen ze het ons ook niet echt vertellen, erg vreemd. Gelukkig hebben we de maps app en deze weet hopelijk wel waar het is. We lopen richting hotel en moeten een heel stijle weg naar boven lopen. We vragen of we juist zijn en dat zijn we inderdaad jeeeh! We hadden een sober hotel verwacht maar onze verwachtingen werden gigantisch overtroffen.

japan

04.2017

153

Het was een superdeluxe Ryokan! Na het inchecken lopen we naar buiten om een glimp op te vangen van Mount Fuji. De hoogste en grootste vulkaan van Japan.

Kawaguchiko is een plaats aan het jawel Kawaguchiko meer. Het meer ligt aan de voet van Mount Fuji. We besluiten om een stuk langs het meer te gaan lopen om zo te kijken waar de vulkaan is. Tot onze verbazing is er nergens een vulkaan te zien. Het is wel wat bewolkt maar een grote vulkaan moet je toch kunnen spotten.

We lopen en lopen en zien geen vulkaan. Tot onze verbazing zijn we het meer al half rond en hebben nog steeds geen vulkaan gezien. We besluiten om even een hapje te eten voordat we verder lopen. Na het eten lopen we verder in de veronderstelling dat we de vulkaan zo zullen gaan zien. Maar na het meer driekwart rond te hebben gelopen begint het te schemeren en besluiten we de bus te pakken om terug te keren naar ons hotel aangezien we op tijd terug moeten zijn voor het diner.

En de tijd begint te dringen. Na even opgefrist te hebben gaan we in onze Yucatan’s (die we bij het inchecken mochten uitzoeken, ze hadden ze in allerlei kleuren met bijpassende centuur) naar het restaurant waar een 9-gangen diner op ons staat te wachten. jummie! En wederom heerlijk gegeten. Wat een geweldige keuken hebben ze Japan. Na weer een enerverende dag gaan we naar onze hotelkamer. Veel gelopen, hele mooie dingen gezien behalve waar we naar op zoek waren Mount Fuji.

Morgen weer een dag.

Kawaguchimeer.

japan

04.2017

157

Kawaguchimeer.

japan

04.2017

159

Kawaguchimeer.

japan

04.2017

163

Mount Fuji.

Kawaguckico - Tokyo 10 April 2017

EINDELIJK GEVONDEN! MOUNT FUJI.

Na weer een onovertroffen ontbijt en vol goede moed gaan we vandaag weer op zoek naar Mount Fuji. We nemen de kabelbaan die direct naast ons hotel ligt om de berg op te gaan. Volgens de plaatstelijke bewoners heb je daar de meeste kans om de vulkaan te kunnen zien. Het is helaas nog steeds bewolkt.

Boven aangekomen zien we nog steeds bar weinig door de bewolking. Maar... binnen 5 minuten drijft de grootste wolk weg en ja hoor, daar is ie dan! Bijna helemaal zichtbaar Mount Fuji! De grootste vulkaan van Japan.

Een perfecte vulkaan, een vulkaan zoals iedere vulkaan eruit zou moeten zien. Eindelijk. Nu kunnen we door naar onze laatste stop Tokyo. We gaan lopend naar beneden. Maar achteraf hadden we dat beter wat betreft onze beentjes niet kunnen doen. Wat betreft de foto’s dan weer wel. Na een uur bergafwaarts lopen, met veel pijn in de knietjes, bereiken we het dorp. We hebben nog tijd voordat we de trein moeten nemen naar Tokyo dus dan nog maar ff een klein hapje doen. Gisteren hadden we ons oog al laten vallen op een soort van konditorei maar aangezien het toen erg druk was zijn we er aan voorbij gelopen. Nu niet! Het was er wederom erg druk. Het duurde zeker een minuut of 30 voordat we eindelijk onze koffie en cheesecake hadden en konden plaatsnemen op het kleine terras. Het was het wachten waard. Terwijl we daar zaten begon zelfs de zon te schijnen. Heerlijk!

En nu terug naar het hotel, uitchecken en op naar het metropool! We zijn iets eerder dan ons schema aangeeeft dus nemen we de gewone trein, i.p.v. de nostalgische, terug naar Otsuki van daaruit naar Shinjuku (Een wijk in Tokyo). Hier op de metro stappen om bij ons hotel te komen. De reis verloopt wederom voorspoedig. Nogmaals onze complimenten voor het Japanse openbaarvervoer.

Na het dumpen van de bagage willen we tegenover ons hotel een park inlopen. Maar bij de ingang staat een

japan

04.2017

165

politieagent en die laat ons er niet in... Aangezien hij geen Engels spreekt werd het ons niet duidelijk waarom we er niet in mochten. Niet getreurd genoeg parken in Tokyo toch? Even op de maps app kijken en jawel hoor, binnen een niet al te verre afstand is nog een park. In dit park staat het paleis van de keizer. Dat is wel het bezichtigen waard. Na een half uurtje lopen komen we in het zicht van het park. Maar... wederom allemaal politie bij de verschillende ingangen en de toegang wordt hier dus ook voor iedereen verboden. Het pad om het park heen, dat langs een gracht loopt, is al een bezienwaardigheid. Ook hier is de Sakura aanwezig en we genieten volop van de mooie bloesem. Toch vinden we nog een park waar we wel in mogen. Hier zitten de Japanners weer in groepjes onder de bomen en geniet van hun meegebrachte eten en drinken. Heerlijk om te zien. Het begint te schemeren en bij het zien van de etende mensen reasileren wij ons dat we eigenlijk wel honger hebben. We lopen terug richting hotel en hopen onderweg een restaurant tegen te komen. En dat gebeurt.

In Nagasaki hadden we zoveel moeite met vinden van een restaurant maar hier in Tokyo zijn ze gelukkig niet verstopt. We lopen een trap op en komen in een erg luxe restaurant terecht. Aan de muur shirtjes van beroemde Japanse voetballers die hier ooit hebben gegeten. We bestellen van de fotokaart en het smaakt wederom heerlijk...

Kawaguchiko by night.

japan

04.2017

167

LAND OF THE RISING...

VENDING MACHINE! VOOR ALLES IS EEN APPARAAT BESCHIKBAAR.

Waar je ook bent. Wat je ook nodig hebt. Er is altijd wel een apparaat in de buurt waar je je Yen’s in kan stoppen. Wil je een mooie foto maken van bijvoorbeeld een tempel? Grote kans dat er vending machines in de weg staan. Vaak is het overduidelijk wat je voor je geld kunt krijgen. Soms heb je geen flauw idee waar het apparaat je mee zou kunnen helpen.

Tijdens een wandeling in het bos heb je het gevoel dat je in ‘the middle of nowhere’ bent. Ver van de bewoonde wereld. Genietend van al het natuurschoon om je heen.

Staat daar plotseling een Coca-cola machine met heerlijk gekoelde drankjes op je te wachten!

Ook op de bovenste verdieping van een oude tradionele tempel komen we zo’n apparaat tegen. Vreemde plekken, maar op zich plekken waar je wel eens dorst zou kunnen hebben. Dus toch nog best logisch.

Anders is het met de machines waarop - als enige leesbare tekst - ‘Ticket machine’ staat vermeld. Ook dan weet je wat je voor je Yen’s zal krijgen. Een ticket. Maar wat moet je in hemelsnaam met een ticket? Waarvoor is dat ding? Soms staan de apparaten op een verlaten plek waar echt helemaal niets te doen is. Ook komen we op onze hotelkamer een videorecorder tegen met daarnaast een sleufje om kleingeld in te stoppen.

japan

04.2017

169

Een kaartje kopen uit een machine op het station kennen wij ook. Als het apparaat weigert heb je een probleem. Door het ontbreken van bemande loketten kun je dan vaak geen kant op. Zo gaat dat niet in het wonderbaarlijke Japan. Je schrikt je rot als er plots een mannetje achter de machine blijkt te zitten. Er gaat plotseling een luikje open een vriendelijk Japannertje corrigeert de fout van de machine netjes. Daarna gaat het luikje weer dicht en verandert het perron weer terug in een onbemant loket...

Can I help you?

Shibuya Crossing.

Tokyo 11 - 12 April 2017

BIG, BIG CITY TOKYO.

Dit is onze laatste volle dag in Japan, zucht... En het regent. Maar aangezien we uit Nederland komen zijn we dat gewend en laten het de pret niet drukken. We willen in ieder geval naar de visafslag voor de heerlijke sushi , het beroemde Shibuya Crossing voor de drukte en de Geisha buurt voor de cultuur. We nemen de metro die stopt in de buurt van de visafslag.

We lopen door liefelijke oude straatjes met veel winkeltjes en restaurants. Het is even zoeken aangezien we te laat zijn en alles al opgeruimd is. Dat is jammer maar aan de visafslag ligt een buurtje met eettentjes waar je sushi kan eten van de vis die die ochtend gevangen is en dat laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan. We stappen een tentje binnen, gaan aan de bar zitten en bestellen een sashimi schotel met 7 verschillende soorten tonijn. Sodeju! Dit is de lekkerste en verste sashimi die we ooit gegeten hebben. Wederom een reden om een keer terug te keren. In de buurt van de visafslag zijn nog een paar bezienswaardigen waaronder een tempel en de Tokyo Tower de “Eifelroren van Tokyo” het is een exacte replica maar dan een meter of 13 hoger dan die in Parijs en hij is rood/wit van kleur. Aangekomen bij de Tempel zien we ook de Tokyo Tower al. Heel apart oude en nieuwe architectuur in 1 beeld. Bij de tempel is het erg druk met alleen maar schooljongens (pubers) in pak gekleed. Ze lopen netjes in rijen van 2 af en aan. Waarom ze daar waren is ons een raadsel maar we hebben toch echt wel een half uur naar dit tafereel staan kijken. Zo gestructureerd en netjes, dat kan alleen in Japan. En nu op naar het drukke centrum.

japan

04.2017

171

We nemen de metro naar dit gedeelte van de stad.

Lang leve de ondergrondse! Binnen no time sta je op de Shibuya Crossing het drukste kruispunt in Tokyo waar zelfs de zebrapaden diagonaal lopen. Alleen zie je het ziet zo goed als je er zelf op staat. We gaan een winkeltoren in (SHIBUYA 109) en nemen de lift naar de bovenste verdieping. Jeetje wat een uitzicht. We nemen plaats in 1 van de vele restaurants op de bovenste verdieping maar wel die met beste uitzicht natuurlijk.

We bestellen een drankje en genieten! Na het genieten gaan we verschillende tussenstops naar beneden. Het is 1 groot shopping walhalla. We zoeken nog steeds een Northface jasje maar hier hebben ze ook niet degenen die we zoeken helaas. En we moeten weer door.

De metro in naar het Geisha district. Dit is gelukkig op loopafstand van ons hotel dus dat is fijn. Kunnen we daar even kijken, wat eten en naar bed voor een goede nachtrust want morgen reizen we weer terug helaas.

Daar aangekomen gaan we op zoek naar Geisha’s maar... waarschijnlijk is het al te laat of het komt door de regen want we zien er geen. Na een half uurtje lopen zien we er nog net 1 die een restaurant in glipt en dat was het.

Dan maar op zoek naar eten. Dit keer willen we een yakatori restaurant bezoeken. We vallen met onze neus

japan

04.2017

173

japan

04.2017

175

japan

04.2017

177

japan

04.2017

179

Tokiotoren.

13 meter hoger dan de Eiffeltoren... japan

04.2017

181

Verser dan vers.

Sashimi eten op de vismarkt van Tsukiji.

in de boter. In een klein straatje op weg naar ons hotel valt ons oog op een kleine gelegenheid met alleen maar Japanners en wij stappen hier naar binnen. We bestellen van de Engelse kaart zonder foto’s met benamingen van stukken kip die we nog nooit gehoord hebben en zoeken deze op op internet. Er staan dingen op de kaart zoals de spier van de maag, gebakken kippenhuid, hersenen enz... We bestellen er lustig op los tot ons oog op de duurste yakatori van de kaart valt genaamd spam. Het zal toch niet, dachten wij. En we bestellen de spam om te kijken of we gelijk hebben. En ja hoor. de duurste yakatori is het gebakken Americaanse spam uit blik aan een stokje. Geweldig! Na een paar flesjes sake en heel veel yakatori’s vragen we de rekening. We zijn verbijsterd. Gisteren zaten we in een restaurant waar we voor een paar stukjes vlees en een Udon gerecht 120 euro moesten afrekenen en nu na zoveel yakatori’s, bijgerechten en verschillende sake’s kost het geheel maar 50 euro. Japan, het blijft een land van uitersten!

Aardig lollig van de warme sake’s lopen we terug naar ons hotel om het bedje in te duiken.

De laatste uurtjes in Japan zijn aangebroken. We hebben onze tassen weer ingepakt voor de terugreis die rond 13.00 uur begint vanuit Tokyo via Zuid-Korea naar Amsterdam. De tassen moeten naar een ander hotel gebracht worden waar vanuit de bus naar het vliegveld vertrekt. We gaan dus na het ontbijt met volle bepakking naar het hotel. We geven ze hier af en hebben nu nog een uurtje of 3 om rond te kijken. We lopen wat doelloos rond, nemen wat foto’s van de immense gebouwen, genieten van de dynamiek van de stad en nemen stilletjes al afscheid van dit land. Wat was je geweldig.

De paar tegenvallers die we hebben gehad wegen niet op tegen de mooie dingen die we hebben gezien en meegemaakt. We hebben allebei de instelling wat reizen betreft dat als we er geweest zijn, we er niet meer terug hoeven maar... Naar Japan gaan we zeker nog een keer terug. Alleen dan in een ander jaargetijde, om ook de vele eilandjes te bezoeken en om naar een karaokebar te gaan want daar zijn we deze reis niet aan toegekomen.

Bye Japan, till we meet again! japan

04.2017

185

japan

04.2017

187

WEER NAAR HUIS SAYÖNARA!

25.03.2017 - 12.04.2017