Procesfolio master 13-14

Inhoud

8

“Een masker zal ik altijd dragen.”

56

INLEIDING PROCES RESULTAAT

64

Plenums

8 10

68

Plenum I Plenum II

72

Onderzoek

74

IDENTITEITEN

64

100

Maatschappelijke context Sociale context Alter Ego Uithouding

108

HET MASKER

76 82 94

168

Maatschappelijke context Sociale context Anonimiteit Lichamelijkheid

196

MAKE - UP ARTIEST

220

DE CONTEXT

110 122 126

260

Maatschappelijke context Sociale context Geloof Herinnering Lichamelijkheid Fantasie Identiteit

266

COLOFON

222 230 232 238 240 250

“EEn MASKER ZAL IK ALTIJD DRAGEN.” Inleiding

8

Zoë Verbaeten De centrale vraag in mijn project ‘Een masker zal ik altijd dragen.’ luidt: “Wie ben ik?”. Het doel is dat ik mezelf leer kennen. De reden dat ik dit doe is om de dualiteit van mijn binnenkant en mijn buitenkant te doorgronden.

Steeds heb ik een lach op mijn gezicht en leef ik in verschillende werelden in mezelf. Die lach is voor de buitenwereld zodat ik mij niet bloot moet geven. Iedereen kent mij als een sterk karakter, maar vanbinnen heb ik een heel ander verhaal.

Ik ben opgegroeid in een atypisch gezin en omgeving. Mijn ouders hebben een dancing en zijn niet echt het voorbeeld van typische ouders.

Toen ik jong was hadden ze ook een café dat alle dagen open was waardoor ik en mijn broer werden opgezadeld met veel verschillende babysits. Beide zijn we hierdoor snel plantrekkers geworden en heb ik een muur om mezelf gebouwd. Het gevolg van mijn verleden heeft er toe geleid dat ik een sterk karakter heb. Of beter verwoord, een sterk karakter uitstraal.

Zoals ik al eerder vermeld heb verschild mijn ‘buitenland’ extreem met mijn ‘binnenland’.

Ik ben net zoals iedereen gevoelig, kwetsbaar, onzeker, ... maar uit dit niet naar de buitenwereld toe. Door mij vast te zetten in dit project heb ik ontdekt dat ik dit doe om mezelf te beschermen. Deze dualiteit is zeer moeilijk voor mij als persoon om mezelf te vinden in de wereld.

Dit masterjaar is een expeditie naar mezelf geweest. Ik heb bijna mijn vriend verloren aan een zelfmoordpoging. Door de dualiteit waar ik zelf mee wrong, was het heel moeilijk om mijn gevoelens en emoties hierover te uiten waardoor ik star en bot overkwam. Graag wil ik deze confrontatie aangaan.

Ik vind het voor mezelf en voor anderen belangrijk dat ik één persoon wordt. Dat ik mijn verhaal ook eens kan vertellen.

Daarom kies ik voor zelfpotretten en maak ik gebruik van make - up, maskers en verschillende materialen.

Master Grafische Vormgeving 2013-2014.

9

“EEn MASKER ZAL IK ALTIJD DRAGEN.” Proces

Om van start te gaan ben ik mezelf gaan fotograferen in verschillende houdingen, gezichtsuitdrukkingen, ‘s ochtends, ‘smiddags en ‘s avonds, ... .

Vooraleerst om mezelf te leren kennen en verschillen te kunnen opmerken.

Nadien ben ik begonnen met brainstormen over materiaalgebruik en context achter de beelden.

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

45

46

47

48

49

50

51

52

53

54

55

“EEn MASKER ZAL IK ALTIJD DRAGEN.” Res ultaat

56

57

58

59

60

61

62

Index 54 55 56 57 58 59 60 63

PLENUM PLE NUM I

Bij het begin van Master wordt gezegd dat je iets moet kiezen en doen dat je graag doet. Daarom heb ik gekozen om iets in verband met een afgelopen opdracht te doen ‘Wild/Home’ - Groentehoofden.

We see what we want!

Graag zou ik iets doen met gewoontes en beelden die ons naar het hoofd worden geslingerd en ons denken, doen en laten beïnvloeden.

Reclame en de maatschappij beïnvloeden ons continue daarom moeten we in staat zijn onze eigen gedachten en ideeën te vormen om ons niet te laten meeslepen in hun doordachte spel!

Door verschillende aspecten en dingen uit ons dagdagelijkse leven te combineren kunnen we een kritiek geven op onze maatschappij van consumeren in de maatschappelijk ideale norm!

Mijn doel hierbij is de mens laten stilstaan bij de gevolgen van deze maatschappij en dit op een ludieke manier om zo de gewoonte en verwachtingen die we allemaal hebben te doorbreken!

64

Bij de volgende slides zal ik enkele kunstenaars – mode ontwerpers toelichten die zoals ik kritiek geven op de tijd waar zij in leven.

Dit door het tonen van het alledaagse, maatschappelijk vraagstukken, taboes en burgerlijke conventies aan te pakken en deconstructie van het zelfbeeld. Dit doen ze door middel van combinatie van het wonderlijke met het alledaagse, de ideale norm van de maatschappij tegenover het alledaagse en deconstructie van het zelf.

De eerste kunstenaar is Tadao Cern met zijn werk Comfort Zone.

Echte verhalen – echte mensen.

Het gaat eigenlijk over hoe een bepaalde plaats het gedrag van mensen kan beïnvloeden. In ons dagelijkse leven proberen we onze tekortkomingen te verbergen (fysiek en psychologisch). Maar zodra we op een stand komen vergeten we dit en gedragen we ons op een andere manier.

Hij stelt zich de vraag of je dit doet omdat toch iedereen hetzelfde doet. Hij pleit ervoor dat mensen zich minder zouden moeten schelen wat andere van hen denken.

Het laat zien hoe verschillend en hoe mooi we werkelijk zijn! (Ook dit tegenover de maatschappij van de ideale norm! Deze zouden ze afbeelden met perfecte moddellen.)

Een Zweeds / Deens kunstenaars groep met de werken bloeiwijze en ijslolly’s. Het eerste project ‘Bloeiwijze’ gaat over de ontmoeting tussen echte en fictieve afleiding. Hij gebruikt herkenbaarheid van gemeenschappelijke objecten in een nieuwe onverwachte context.

Een eigentijdse kijk op het stilleven.

Het tweede project Ijslolly’s gaat over objecten met een gemeenschappelijk doel door middel van een doelloze toevoeging. De dubbele visualiteit en het disfunctionele product.

De deconstructie van het zelf (wat ook kan gebeuren door de maatschappelijke inpact).

Links ziet u werk van Kimiko Yoshida – Bachalor Brides.

Het gaat over de vrouwelijke toestand in Japan – zoektocht naar hybridisatie van culturen, transformeren van het wezen en delitie van identiteiten. Vervagen van uniciteit.

Rechts het werk van Phillip Pullman – Ghost. Hij werkt met beelden van dode lichamen van internet en boeken. Hij wil de tijdelijke momenten van de dood terug in objecten herstellen. Het gaat over symboliek en rituelen hoe we beelden van de dood ervaren.

Deze techniek spreekt me ook enorm aan.

De voorlaatse is Walter Van Beirendonck. Zijn tentoonstelling ‘Dream the world awake’ spreekt me zeer aan. Zeker de manier van werken door histrorische elementen met het nu te verbinden en het wonderlijke met het alledaagse.

De laatse kunstenaar heb ik pas gezien op Canvas – Brasiliaanse week. Het is Cilan Oliveira met zijn favela Mock-up. Hij reageert niet tegen maatschappelijke dingen maar probeerd zelf te ontsnappen aan de maatschappelijke invloeden van de favela’s zoals drugs, criminaliteit, ... . Hierdoor kan hij zijn leven stabiel houden en door de internationele intressen er ook van leven.

De vogende kunstenaar is Yago Partal met het werk ‘Zoo Portraits’.

Zoals we allemaal de combinatie van het dierenhoofd met het mensenlichaam kennen. Maar dit is meer. De functie is zeer belangrijk.

Bijvoorbeeld de beer, een wollentrui tegen de koud maar tegelijk skeletjes op zijn trui... .

De volgende kunstenaar is Erwin Olaf en zijn Paradise Portraits.

Met deze portretten wil hij maatschappelijk vraagstukken, taboes en burgerlijke concenties aanpakken. In zijn gestilleerde beelden verbergt hij zijn thema’s (zoals homoseksualiteit). Hij vind de visuele en emotionele impakt zeer belangrijk en probeerd de essentie van het hedendaagse leven te vatten.

65

66

67

PLENUM

PLE NUM II Op het vorige plenum had ik het over de maatschappij en reclame die ons continue beïnvloeden en waarnaar we ons moeten gedragen. Mijn oorspronkelijke gedachte was dat we onze eigen ideeën en gedachten moeten kunnen vormen en zo een kritiek uiten op onze maatschappij van consumeren en de maatschappelijke ideale norm.

Na verder onderzoek heb ik besloten om deze theorie van maatschappij, consumptie, … in het achterhoofd te houden en meer toe te spitsen op mezelf.

Het Masterjaar gaat over uzelf te ontdekken. En dit wil ik heel letterlijk nemen. Ik vraag me af ‘wie ik ben?’ wat zijn mijn taboes… wat vind ik leuk? wat spreekt mij aan? waar kan ik niet tegen? Ik wil mij als individu centraal stellen: ik zal mezelf tegenkomen maar ook nieuwigheden ontdekken die ik niet wist…

Mijn identiteit zal ik voorstellen als masker, maquillage, … .

68

Bij de eerste drie slides zal ik enkele kunstenaars – tentoonstellingen toelichten die over identiteit gaan.

De eerste is de tentoonstelling I Don’t Sleep I dream.

De tentoonstelling gaat over het vinden van een droom, ontsnapping in de wereld. De buitenwereld is gevuld met oppervlakkige informatie en projectie beelden die wij moeten waarmaken.

Hij wilt de bezoekers dwingen om ook onder dit alles te kijken. De droom kan donker en duister zijn maar ook licht en estehrisch zijn.

Deze werken zijn van Hicham Benohoud. Hij stelt vraagtekens naar identiteit, verankerd op de crisis naar zijn Marokaanse cultuur van familie, religie en cultuur.

Links het ‘What I be’ project van Steve Rosenfield. De fotograaf vereeuwigd u terwijl u grootste taboe op u lichaam geschreven staat.

“Het draait allemaal rond eerlijkheid”, aldus de fotograaf.

“In de huidige maatschappij moeten we ons op een bepaalde manier gedragen. Ook met ons uiterlijk mogen we niet te veel opvallen. Als we afwijken van deze ‘standaard’ worden we veroordeeld, belachelijk gemaakt en soms zelfs vermoord. Ik ben met dit project begonnen om iedereen te leren omgaan met diversiteit, met een open geest en hart. Ik moedig de liefhebbers aan om alle foto’s te bekijken en jezelf in hun schoenen te plaatsen. Als je openstaat voor hun situatie kan je soms iets bij jezelf ontdekken waar je het bestaan niet van vermoedde.”

Rechts het masker van Ricardo Idagi. Het verhaal is pijnlijk en uniek voor hem. Over zijn jeugd, leeg, misbruik en verkrachters.

Het masker geeft kracht en hij probeert die herinneringen te overwinnen. “Kunst om eigen persoonlijke demonen te overwinnen.”

Ik heb veel onderzoek gedaan, en ook heel uiteenlopend, soms zonder rode draad. Daarom heb ik op een bepaald moment besloten dat ik mij moet focussen!

Meer bepaald op het gezicht, masker en maquillage. Mijn identiteit zal ik voorstellen als masker, maquillage... . Bij de volgende slides zal ik enkele kunstenaars / mode ontwerpers / fotografen en tentoonstellingen toelichten die rond deze thematiek werken.

Een groot voorbeeld voor mij zijn mode ontwerpers en vooral makeartieste, Inge Grognard. Zo heeft ze enkele citaten die nauw aansluiten bij mij. Ze wil ene verhaal vertellen, emoties loswekken en iets uitdrukken met het minimale het maximale proberen neer te zetten. Ze vind de ideale verhoudingen saai.

Ze wil verrassen, ontroeren choqueren, aantrekken of af te stoten. Ze heeft ook een grote liefde voor maskers.

Een masker is iets misterieus, ze basserd zich op dingen die in haar leven gebeurd zijn en niet iedereen zal dit ook zien. De Make up is het verhaal zelf.

Een masker is iets heel veelzijdig. Je hebt het in alle maten en vormen, kleuren en materialen. En ze kunnen alleen een andere betekenis vertellen.

Links onder is geïnspireerd op de traditie, op de slechte koningin van sneewwitje.

Rechtsonder heb je het diamanten masker van maison martin margiela. Ze legt uit: “maskers kunnen beschermen, vermommen, versieren en vermaken. Ze nemen grote verscheidenheid in alle vormen en maten. En worden in verschillende omstandigheden aangenomen.

Middenboven zie je nog een affiche van de tentoonstelling fetishismen in fashion met currator Li Edelkoort.

De voorlaatse mode ontwerpen die ik laat zien spreekt me enorm aan omdat het zo anders en modern is. Het is de Haute Couture SS2014 van Charlie le Mindu.

Als laatste zou ik graag nog iets vertellen over de uitwerking. De juiste afwerking voor mijn project weet ik nog niet. Maar vorige week ben ik naar de bib van het MoMu geweest en daar heb ik het Magazine Visionaire leren kennen. Het is peperduur en elke uitgave heeft een andere vorm / materiaal en grote. Zeker de moeite waard om eens te bekijken!

69

70

71

ONDERZOEK

Identiteiten Het Masker Make-up Artiest De Con text

72

73

74

IDENTITEITEN 75

Maatschappelijke Context

Steve Rosenfield ‘What I Be’ Project

Angst en onzekerheid, iedereen krijgt er wel eens mee af te rekenen.

Anders wordt het wanneer u open en bloot durft af te rekenen met de kwelduivel(s) in kwestie.

Steve Rosenfield startte daarom drie jaar geleden met het ‘What I be’-project: de fotograaf vereeuwigt u terwijl uw grootste taboe op uw borstkas, armen en/of gezicht geschreven staat. Zo komt een vrouw ervoor uit dat ze vroeger man was (I am not my gender), vertelt een andere dame dat ze verkracht werd (I am not my rape) en steekt een man strijdvaardig zijn arm in de lucht (I am not my amputation). Een bejaarde steekt dan weer gevat haar middelvinger op richting Hitler (I am not my number).

“Het draait allemaal rond eerlijkheid”, aldus de fotograaf. “In de huidige maatschappij moeten we ons op een bepaalde manier gedragen.

Ook met ons uiterlijk mogen we niet te veel opvallen. Als we afwijken van deze ‘standaard’ worden we veroordeeld, belachelijk gemaakt en soms zelfs vermoord. Ik ben met dit project begonnen om iedereen te leren omgaan met diversiteit, met een open geest en hart. Ik moedig de liefhebbers aan om alle foto’s te bekijken en jezelf in hun schoenen te plaatsen. Als je openstaat voor hun situatie kan je soms iets bij jezelf ontdekken waar je het bestaan niet van vermoedde.” http://www.hln.be/ 76

77

78

Kimiko Joshida Bachelor Brides

Subtiel, fictief, paradoxaal, Kimiko Yoshida’s Bachelor Brides vormen een ensemble van quasi-monochromatische zelfportretten, fragmenten van een intiem web, voortbordurend op een bijzondere verhaal: de vrouwelijke toestand in Japan. Haar beelden zijn groot formaat, lichtgevende pleinen, onderstreept haar fantasie bio-epos. Terwijl ze nog zeer jong was, werd Kimiko Yoshida getroffen door het verhaal van haar eigen moeder, die haar man ontmoetten elkaar voor het eerst op haar trouwdag. Het eigen verhaal van Kimiko Yoshida is dwingend. Geboren in Japan, in 1995 vertrok ze naar Frankrijk, waar ze een nieuwe taal, een nieuwe manier om te leven, goedkeurd. Ze studeerde fotografie aan de Ecole Nationale in Arles, later ging ze naar Le Fresnoy Studio in Tourcoing.

Kimiko Yoshida heeft zich geconcentreerd op deze reeks van “immateriële zelfportretten” dat kan worden gelezen als een zoektocht naar de hybridisatie van culturen, voor de transformatie van het wezen, en misschien zelfs als een deletie van identiteiten. De metamorfose van haar eigen identiteit in een veelheid van identifcations drukt het vervagen van uniciteit, de ‘deconstructie’ van het zelf uit. http://www.gallery51.com/

79

James Mollisson Where children sleep

Where children sleep is een eye-opening project door fotograaf James Mollison dat een blik werpt op kinderen van over de hele wereld en de diverse omgevingen waar ze gaan slapen. De serie presenteert een portret van elk kind of jongere begeleid door een shot van hun slaapkamers. Terwijl sommige een overvloed hebben aan bezittingen en een royale bed om hun hoofd ‘s nachts te rusten, blijkt dat sommige niet zo gelukkig zijn.

Mollison geeft een intiem perspectief van deze kinderen, met enig gevoel van hun levensstijl door middel van hun eigen slaapkamer. Soms, echter, kan het moeilijk zijn om te verwijzen naar de ruimte waar ze slapen in een slaapkamer als er geen reëel bed staat. In het geval van Bilal, een 6 -jarige Bedouin herdersjongen, “ buiten met kudde geiten van zijn vader. “ Alternatief 4 -jarige Kaya in Tokio is versierd in frilly jurken, waar haar moeder elke maand $1000 besteedt, hetgeen tot uiting komt in de overvloed aan speelgoed en luxe artikelen dat haar kamer te vullen.

De serie is momenteel beschikbaar als een foto- essay en fine art boek dat een verscheidenheid van levensstijlen biedt, zoals gezien door de portretten van kinderen en hun slaapkamers. http://www.mymodernmet.com/ 80

81

82

Sociale Context

Hicham Benohoud ÂŤOf hij beoefent schilderkunst, video of hedendaagse kunst installatie, (Hicham Benohoud) altijd vraagtekens identiteit. Te beginnen met zijn eigen. Daarom, al zijn werk is verankerd op de crisis van zijn Marokkaanse cultuur, van familie, religie en hiĂŤrarchische structuren.

Fotografie ingeschreven zich heel natuurlijk in zijn lijn van denken, in overeenstemming met een zeer eigenaardige modaliteit die zich ontwikkelt door middel van visueel stricking nog ongetwijfeld subtiele serie. http://www.galerievu.com/

83

84

Natalia Pereira Dismorfobia 85

86

Natalia Pereira Dismorfobina

Barcelona gevestigde kunstenaar Natalia Pereira’s fotoserie getiteld “Dismorfobina” verkent de vervorming van onze identiteit als we wanhopig proberen in te passen in een perfecte vorm die niet de onze is. De foto brengt aandacht voor body dysmorphic disorder (BDD), een psychische aandoening waarbij problemen met lichaamsbeeld opkomen, dat resulteert in depressie en sociale fobie. Volgens de kunstenaar, is Dismorfobina een “[d] isorder geleden door degenen die zijn gedomineerd door de gewoonten van het consumentisme.” http://www.junk-culture.com/

87

88

Zelfreflectie

Jeanne Dunning Chicago kunstenaar Jeanne Dunning onderzoekt het menselijk lichaam dat vraagstukken om identiteit, seksualiteit en het interieur en exterieur zelf in twijfel te trekken. Beelden verschijnen anders dan wat ze zijn: een stuk fruit lijkt op een menselijke opening; een hoofd van een vrouw lijkt op een fallus te worden gevormd; een menselijke hand neemt soepel maar klonterig intimiteit. In een andere serie, lijkt Dunning‘s lichaam overschaduwd door een enorme, onbekende massa, waardoor de kijker zijn of haar eigen fobieën en fetisjen projecteren op de beelden.

Fotografische, sculpturale en videowerk. Jeanne Dunning verkent onze relatie met onze eigen lichamelijkheid, kijkend naar het vreemde en onbekende in het lichaam, gender en noties van normaliteit.

Organen en voedsel zijn belangrijke onderwerpen voor Dunning sinds 1990 , toen ze de serie monsters creëerde. De werkzaamheden fotograferen van alledaagse groenten en fruit van dichtbij te lijken op menselijke organen - een gevilde tomaat die een gezwollen tumor oproept, bijvoorbeeld. In 1996 begon ze haar eigen eetbare brouwsels te maken: dik, vleeskleurig puddingen en zelfgemaakte glazuren. In deze tentoonstelling verschijnt een tapioca - achtige stof in een aantal foto’s, sijpelen langs hoeken van het lichaam of de vorming van een zwembad onder het hoofd van een slapende vrouw. De aard van de vloeistof blijft dubbelzinnig, verwijzend naar zoete en vulgaire dingen.

Dus de beelden zelf kunnen zowel aantrekking of afstoting veroorzaken, afhankelijk van de instinctieve reactie van de kijker .

Dunning werk stimuleert een niet te onderdrukken verlangen om te kijken. In haar foto’s van vrouwen met snorren en de binnenkant van de neusgaten (daterend uit 1988), moedigt ze de kijkers te staren op wat normaal taboe zou zijn. Hetzelfde principe is aan het werk in haar recente fotografie. Elke foto wordt een nieuwsgierigheid - iets is vaak vreemd of onverzoend. Dit geldt vooral in haar foto - vrouwen. Door de nadruk op de cruciale details of afwijkingen te leggen, weigert ze de kijkers passief te laten genieten van vrouwelijke schoonheid. http://www.marthagarzon.com/

89

JohanNA REICH Break Through

Found footage van Fritz Langs film “Dr Mabuse, der Spieler “, 19201921 Een gezicht wordt geprojecteerd op een scherm. Beetje bij beetje wordt het oppervlak verwoest.

90

Cassandra Found footage van Fritz Langs film “Dr Mabuse, der Spieler “, 1920-1921 Beeldhouwen huid.

Video materiaal gecombineerd met found footage van Fritz Lang’s film “Doktor Mabuse, Der Spieler (Dokter Mabuse, The Gambler)” van 1920-1921.

Beetje bij beetje wordt een gezicht bevrijd van zijn bekleding met schaar snijdt. Een ander gezicht wordt onthuld onder de bezuinigingen.

Videoprestaties Johanna Reich Cassandra onderzoekt de zelfopvatting van zowel statische als opeenvolgende beelden via verschillende eeuwen. Ze is vooral bezig met het aangaan, of paring beneden, bestaande vertellingen van de Cassandra mythe.

Cassandra behoort tot de video-serie “Transformations” die zich bezighouden met de gevolgen van de filmische technologie op de mens. Het tijdperk van het bewegende beeld is een keerpunt voor de visuele waarneming en structuren van het denken. De video Cassandra toont het menselijk lichaam verdeeld in fysieke en virtuele, blijkt uit twee lagen van de huid. De filmische beeld als een eerste laag dekt de werkelijkheid. De geselecteerde film fragment is afkomstig uit de film “Dr Mabuse “van Fritz Lang en vat voor de kracht van de iconische bewegende beelden. Snijden gaten in de huid is een re-enactment van een werk van de Kroatische kunstenaar Sanja Ivekovic. De re-enactment uitgevoerd door Johanna Reich verbindt deze twee iconische beelden van twee verschillende tijdperken en past de aansluiting van de virtuele mens toen en nu.

Johanna Reich’s Cassandra laat zien hoe een bewuste keuze is noodzakelijk als we te zien voor ourselves. In Om »zien« met onze eigen fysieke zintuigen moeten we niet voorkomen dat de inspanning noch vrezen dat de nieuwe start.It is een gebaar dat ons vraagt ​​om voortdurend herpositioneren onze eigen zien. http://www.johannareich.com/

91

92

Ana Mendieta 93

94

A lter ego

Ana Mendieta “De aard van haar werk was van voorbijgaande aard; ofwel vond het plaats in de tijd of is het bestemd om teruggevorderd te worden door de aarde.“ “Alles wat solide is smelt in de lucht. Mendieta lijkt onmogelijk te vertalen in woorden , een tijdelijke spoor aan in welk geheugen en stevigheid in zijn fragile. Mendieta werd geboren in Havana, Cuba en ging naar de VS toen ze 12 was, in het kielzog van de Cubaanse Revolutie. Tijdens de late jaren zestig studeerde ze schilderkunst aan de Universiteit van Iowa en ontwikkelde ze sterke en krachtige prestaties, met haar eigen lichaam.

Het volledige scala van haar praktijk - prestaties , film en opgenomen beeld - is vaak overschaduwd door het tumultueuze verhaal van haar verontrustende dood waarin ze van de 34e verdieping van een appartement viel, dat ze deelde met haar echtgenoot, de minimalistische kunstenaar Carl Andre.

Gelukkig is de Haywood niet verankerd in de dialoog van persoonlijk drama, maar in plaats daarvan gericht op het leven, de kracht en de thema’s van de kunst die ze geproduceerd. Wanneer we bewegen door de tentoonstelling, die chronologisch werd samengesteld, voelt het als bewegen door een proces van absorptie met de kunstenaar waarin haar lichaam steeds met elementaire materialen van bloed , vuur, aarde en water wordt vermengd. En als haar fysieke lichaam schijnbaar verdwenen is, ontstaat er een gevoel van de transformerende kracht van de natuur​. Daarom kan een focus op de belangrijkste drie fasen (lichaam, overzicht en elementen) helpen om het hoogtepunt van een ongelooflijk unieke artistieke perspectief in relatie tot lichamelijkheid en de aansluiting op de earth. http://behindthecurtainfeminism.wordpress.com/

95

96

R Dupree Project op basis van een alter ego. Het begon met het idee van verkleden als vrouw en die vrouw die mijn liefde, mijn leven, mijn betere helft zou zijn. Ik wilde een serie die een uitbreiding van deze vrouw en echt een ontwikkelt alter ego in plaats van het als een eenmalige afbeelding te doen. Het idee is voortgekomen uit oude 19e eeuwse foto’s van koppels die zich zo voordeden en de ene persoon stond meestal achter de andere.

De plichtsgetrouwe en liefhebbende vrouw. Het meeste van mijn werk draait rond deze notie van liefde / verlangen, maar meestal met een donkere twist. Mijn werk is liefde. http://www.rdupree.com/

97

Cindy Sherman Cindy Sherman (Amerikaanse, 1954 ) wordt algemeen erkend als een van de belangrijkste en meest invloedrijke artiesten in de hedendaagse kunst. Gedurende haar carrière presenteerde ze een aanhoudende, welsprekend, en provocerende verkenning van de bouw van de hedendaagse identiteit en de aard van de representatie, getrokken uit het onbeperkt aanbod van beelden van films, tv, tijdschriften, het internet en kunstgeschiedenis.

Werken als haar eigen model voor meer dan 30 jaar, heeft Sherman zichzelf gevangen in een reeks van gedaanten en personas die op zijn beurt amusant en verontrustend onsmakelijk zijn van invloed. Om haar foto’s te maken, veronderstelt ze diverse functies van fotograaf, model, make-up artist, kapper, stylist en garderobe meesters. Met een arsenaal aan pruiken, kostuums, make-up, protheses en rekwisieten heeft Sherman behendig haar lichaamsbouw en omgeving veranderd om een groot ​​ aantal intrigerende taferelen en personages te creëren, van het scherm sirene naar clown aan veroudering socialite.

Het samenbrengen van meer dan 170 foto’s, dit retrospectieve onderzoek traceert de carrière van de kunstenaar van het midden van de jaren 1970 tot heden. Gemarkeerd in de tentoonstelling zijn diepgaande presentaties van haar sleutel -serie te zien, waaronder de baanbrekende serie’Untitled Film Stills‘ (1977-1980), de zwart- wit foto’s die de kunstenaar in stereotiepe vrouwelijke rollen geïnspireerd door jaren 1950 en 1960 zijn voorzien van Hollywood, film noir en de Europese art-house films; haar sierlijke geschiedenis portretten (1989-1990), waarin de kunstenaar zich voor doet als aristocraten, geestelijken en melkmeisjes op de manier van oude meesters; en haar larger-than - life samenleving portretten (2008) dat de ervaring en de vertegenwoordiging van het ouder worden in de context van de hedendaagse obsessies met jeugd en status te pakken. De tentoonstelling zal dominante thema’s te verkennen gedurende de hele loopbaan van Sherman, met inbegrip van kunstgrepen en fictie; bioscoop en prestaties; horror en het groteske; mythe, carnaval en sprookje; en geslacht en klasse-identiteit . http://www.marthagarzon.com/

98

99

Uitho u ding

M Abramovic The Onion

“Mijn grootste interesse in al die jaren werken is altijd gericht op het menselijk lichaam. Het is interessant hoe het lichaam van de kunstenaar een metafoor kan zijn en veel verschillende dingen kan symboliseren. Ik wil je graag een van mijn nieuwe stukken laten zien, het is ongeveer twee jaar oud. het heet ‘The Onion’. Ik ben erg trots op de titel, het is zo huiselijk. Het verhaal is heel simpel: ik eet de grootste ui die ik kan vinden en natuurlijk klagen over mijn leven. De ui heeft een symbool van zijn eigen, het is gemaakt van lagen, zoals het leven. Ik kijk omhoog en de lucht is blauw (tape; runs zien we Marina’s hoofd tegen een hemelsblauwe achtergrond, met een grote, rauwe, ongepelde ui voor haar. Wanneer ze bijt, begint de tekst: ‘ik ben moe van zo vaak over te stappen, wachten op vliegvelden, in de trein stations, in busstations, ik ben moe van het wachten op eindeloze paspoortcontroles.’ In de prestaties is er een proces, er is altijd een begin, midden en einde. Dus we moesten haasten door die video. En zo voort en zo verder. ‘Ik ben moe van steeds meer carrière beslissingen, museum en galerie openingen, doen alsof ik geïnteresseerd ben in een gesprek. Ik ben zo moe van mijn migraine-aanvallen... .’ Door het einde van de video, ui bijna klaar, haar ogen zijn vol tranen, haar neus loopt, ze is een puinhoop, als gevolg van de ui. http://marfalovesyou.com/ 100

101

102

Adam Vackar Slap

In zijn confronterende video, getiteld Slap, laat Adam Vackar zich treffen door een anonieme persoon die uit het zicht achter de camera staat. Vackar’s gezicht is bedekt met poeder en elke keer dat zijn gezicht wordt geslagen komt er een wolk van witte stof van zijn gezicht. De scène wordt meerdere malen herhaald, elke keer is het bijna identiek, maar niet helemaal - dit is een choreografie minimalistische video, die probeert de houding van de kunstenaar en de wereld om hem heen te interpreteren. http://www.tina-b.com/

103

OTTO MUEL De geschiedenis is vol met gruwelen gepleegd in de naam van religie.

Maar hoe zit het met kunst gemaakt in het proces van een misdrijf?

Het geval van Otto Muehl-wiens werk is te zien op Frieze, New York, deze week in een solo-presentatie over de stand van Galerie Krinzinger (B45) uit Wenen-presenteert een niet-zo-duidelijk voorbeeld van wat er moet gebeuren met het werk van een kunstenaar die ook een crimineel is. Hoe moeten galeries, verzamelaars, musea en kunstbeurzen, weergaveobjecten gemaakt door mensen die veroordeeld zijn voor verfoeilijke misdrijven?

In 1991, Muehl, een van de pioniers van de Wiener Aktionismus en de oprichter van de infamously autoritaire Friedrichshof gemeente in Oostenrijk, werd gearresteerd voor “seksueel misbruik van minderjarigen, verkrachting en gedwongen abortus.” Een historische figuur wiens ster in de lift zit na een keur aan recente museum tentoonstellingen, Muehl’s detentie, overtuiging en voortdurende drama zijn ongelijk overdekte buiten zijn geboorteland Oostenrijk. Hoewel zijn verhaal de mainstream pers heeft gemaakt in Zuid-Europa (Muehl en zijn volgelingen begonnen ook gemeenten in La Gomera, Spanje, en Faro, Portugal, waar de kunstenaar momenteel woont), in verhevener breedtegraden, zijn strafbare feiten hebben dreef in een kunst-wereld blinde vlek. In 2011, een correspondent voor het Spaanse El Pais krant publiceerde een populaire 2011 roman gebaseerd op de 88-jarige de saga, ondertussen, belangrijke instellingen zoals Tate Modern in Londen, de Los Angeles Museum of Contemporary Art (LAMoCA) en het Walker Art Center in Minneapolis, routinematig voldoen niet aan essentiële details van de controversiële geschiedenis Muehl in biografieën bevatten. Het Walker Art Center online precis op Muehl bewijst een voorbeeld van. Geschreven door conservator Philippe Vergne voor de tentoonstelling 2005 “Bits & Pieces Zet Samen naar een schijn van een hele Present: Walker Art Center Collecties”, maakt melding van “een rechtszaak [dat] resulteerde in een zeven jaar gevangenisstraf” zonder te specificeren een van de strafbare feiten waarvoor Muehl werd berecht en veroordeeld. De Tate, van haar kant, meestal een afspiegeling van de “niet vragen, niet vertellen”-beleid van de Walker en andere musea. http://www.theartnewspaper.com/

104

105

106

Ugly Models 107

108

HET Masker 109

110

Maatschappelijke Context

Pussy Riot Pussy Riot is een Russische feministische punk rock actiegroep gevestigd in Moskou. Opgericht in augustus 2011, heeft het een variabele lidmaatschap van ongeveer 11 vrouwen, variërend in leeftijd van ongeveer 20-33, die het dragen felgekleurde bivakmutsen en gebruik alleen bijnamen tijdens interviews. Ze stadium ongeoorloofde provocerende guerrilla voorstellingen op ongewone openbare locaties, die worden gemonteerd tot muziekvideo’s en op het internet. Hun lyrische thema’s zijn feminisme, LGBT-rechten , verzet tegen het beleid van de Russische president Vladimir Poetin, die zij beschouwen als een dictator, en de banden tussen Poetin en de leiding van deRussisch-Orthodoxe Kerk.

Op 21 februari 2012, vijf leden van de groep organisator van een optreden op de soleas van Moskou kathedraal van Christus de Verlosser. Hun acties werden gestopt door kerk veiligheidsfunctionarissen. Door die avond hadden ze de prestaties omgezet in een muziek video, getiteld “Punk Prayer – Moeder van God, Chase Poetin Away”. De vrouwen zeiden dat hun protest was gericht op de steun van de orthodoxe kerkleider voor Poetin tijdens zijn verkiezingscampagne.

Op 3 maart 2012, twee van de leden van de groep, Nadezhda Tolokonnikova en Maria Alyokhina, werden gearresteerd en beschuldigd van hooliganisme. Een derde lid, Yekaterina Samutsevich, werd gearresteerd op 16 maart. Ontkende borgtocht, werden ze in hechtenis totdat hun proces begon in eind juli. Op 17 augustus 2012 werden de drie leden veroordeeld voor “hooliganisme gemotiveerd door religieuze haat”, en elk werd veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Twee andere leden van de groep, die arrestatie ontsnapte na februari’s protest, naar verluidt verliet Rusland vrezen vervolging. Op 10 oktober, na een beroep werd Samutsevich bevrijd op proef, haar straf opgeschort. De zinnen van de andere twee vrouwen werden gehandhaafd. Eind oktober 2012, Alyokhina en Tolokonnikova werden naar aparte gevangenissen.

Het proces en de zin trok veel kritiek, met name in het Westen.

De zaak werd door mensenrechtengroepen met inbegrip van geadopteerde Amnesty International , die de vrouwen aangewezen gewetensgevangenen , en door een aantal prominente entertainers. De publieke opinie in Rusland was over het algemeen minder sympathie voor de vrouwen. Poetin verklaarde dat de band had “ondermijnde de morele fundamenten” van de natie en ‘kregen wat ze vroegen “. Premier Dmitri Medvedev zei Hij dacht niet dat de drie leden van Pussy Riot moeten naar de gevangenis gestuurd, maar benadrukte dat de vrijlating van de resterende twee gevangen leden was een zaak voor de rechter. Nadat hij 21 maanden van hun zin, zowel Tolokonnikova en Alyokhina werden uiteindelijk vrijgelaten op 23 december 2013 na de Doemagoedgekeurde amnestie wetsvoorstel. http://en.wikipedia.org/wiki/Pussy_Riot 111

112

Erwin Olaf Paradise Portraits

Erwin Olaf’s kunst visualiseert de impliciet van onuitgesproken, het hoofd gezien, typisch gemakkelijk weerstaan van ​​documentatie.

Olaf’s handelsmerk is om maatschappelijke vraagstukken, taboes en burgerlijke conventies aan te pakken in een zeer gestileerde en sluwe methode om het beeld te maken. Met zijn vlijmscherpe esthetische intuïtie, verbergt Olaf opzettelijk zijn thema’s, zodat de kijker moet de initiële verhulling in Olafs fotoserie accepteren. Maar in het einde, mist zijn onconventionele stijl nooit dramatische visuele en emotionele impact.Bij het verzorgen van de landschappelijke en bliksem ontwerp, en de uiterste perfecte compositie te leveren in zijn typische, onberispelijk ‘Olafian’ manier, samen met zijn passie voor feilloos concipiëren scenario’s, vangt Olaf levendig de essentie van het hedendaagse leven. http://www.inspirefirst.com/ 113

Facekini Strandgangers maken meestal gebruik van sunblock en paraplu’s om ervoor te zorgen dat ze niet verbranden, maar in China is er zoiets als een “facekini gebruiken”.

De facekini wordt de “China’s nieuwste strand rage” genoemd , maar volgens een Qingdao sales officer, heeft het bizarre masker rond voor ten minste vijf jaar. Maar foto’s van Qingdaonese zwemmers dragen van de bizarre accessoire pas onlangs gegaan virale op Chinese sociale sites, en werden uiteindelijk opgepikt door Westerse foto agentschappen en websites vonken nieuwsgierigheid van lezers. De bizarre kledingstuk is gemaakt van elastische stof, bestrijkt hele hoofd en de nek van een persoon naar beneden om het sleutelbeen en heeft gaten geknipt voor de hals, neus en mond. Ze zien er griezelig, als je het mij vraagt, maar dat is blijkbaar een zeer kleine prijs om te betalen om jezelf te beschermen tegen het krijgen van een kleurtje, terwijl er voor een duik. http://en.wikipedia.org/wiki/Facekini 114

115

Femke Teussink Tijdens deze special is het nieuwste werk van Teussink uit de series Mask en Chinese Flour Girls te zien. Met de serie Mask onderzoekt Femke Teussink (1976) het masker en haar eigen verlangen om een glimp op te vangen van wat zich onder de barsten van het masker bevindt. Wordt het dragen van een masker ons opgedrongen door de maatschappij of doen we het onszelf aan? Is het eigenlijk wel mogelijk om zonder masker te bestaan?

Chinese Flour Girls is tot stand gekomen tijdens Teussinks verblijf in Xiamen, China. Met deze serie haakt Teussink in op de traditie van Chinese meisjes om het gelaat te bleken. In Chinese Flour Girls reflecteert Teussink opnieuw naar de maskers en belicht ze het thema verlangen vanuit een andere hoek. Verlangen is een menselijke drive die ons aanzet tot het creĂŤren, het scheppen, maar tegelijkertijd is de grens met het obsessieve gevaarlijk dun. Als je verlangt naar iets wat je niet bent en niet kunt zijn, kun je niet verder. http://www.galeriepienrademakers.nl/ http://www.femketeussink.nl/

116

117

118

Femke Teussink ‘Chinese Flour Girls’

119

120

Femke Teussink ‘Masks’

121

Sociale Context

Jackie Nickerson Terrain

Afrikaanse landarbeiders uit Kenia, Zambia, Zimbabwe en Zuid-Afrika, zijn het onderwerp van een fascinerende nieuwe tentoonstelling van foto’s van Jackie Nickerson nu te zien in Jack Shainman Gallery in New York. De titel “Terrain”-projecten, documenteert de relatie tussen individuen en het landschap in relatie tot voedselproductie en landbouwpraktijken. Het resultaat is een serie foto’s waarin utilitaire materiaal dat verband houdt met landarbeid zoals verpakkingskratten, hulzen van jute en flarden bananenbladeren worden gestapeld, ook indien opgerold, evenwichtig en in het bezit van de onderwerpen, steeds mooie hybride sculpturale figuren. http://www.junk-culture.com/ 122

123

Jackie Nickerson ‘Terrain’ 124

125

126

A noni m iteit

Yago Portal Zoo Portraits

Barcelona gevestigde fotograaf Yago Partal creëerde een hilarische fotoserie genaamd ‘Zoo Portretten’ met verschillende dieren gekleed als mensen. Op het eerste gezicht, zien de foto’s er gewoon grappig en vermakelijk uit, maar als je beter kijkt is er meer, een functie. Bijvoorbeeld, een foto van een felle neushoorn in een tutu is ronduit belachelijk – maar in portrait Yago’s draagt hij ​​ een zwarte leren jas, die zeker complimenten van de personage. Dan heb je een grizzly beer die een gezellige gebreide trui draagt – want wat anders zou je naar het noorden aandoen? - Maar er is zeker een reden: het is versierd met gevaarlijk uitziende schedels. Een goofy uitziende struisvogel, aan de andere kant, het kon niet een betere scarfed hipster met een hoed.

Geen strafbaar feit! http://www.zooportraits.com/

127

Anthon beeke Kunst Rai

De KunstRai komt er weer aan. De tweede editie sinds de wedergeboorte. Na roerige jaren met naamsveranderingen, wisselende directeuren en concepten is de KunstRai terug naar waar en wat het ooit was: Een nationale, niet te grote beurs in de tweede week van mei in de Rai in Amsterdam. Back to Basics.

Oók terug naar de man die de KunstRai een duidelijk smoel gaf: Anthon Beeke. De ontwerper van de affiches die iedere keer weer spraakmakend waren. Affiches die vragen opriepen, mensen nieuwsgierig maakten. En vooral opvielen als Het Gezicht Van De KunstRai. Het leukste was, en is nu ook weer, de vraag ‘WIE IS HET?’ En wat betekent het? Anthon Beeke kiest ieder jaar voor een bekend persoon uit de kunstwereld wiens gezicht ‘bewerkt’ wordt tot of met een masker en lang anoniem blijft.

Eén van de spraakmakendste affiches was die uit 1998: Een gezicht in verband gewikkeld, besmeurd met bloed. Rudi Fuchs, destijds directeur van het Stedelijk, was het gezicht van deze KunstRai. Het toegetakelde gezicht van Fuchs verwees naar het (tweede) vernielde schilderij van Barnett Newman Cathedra in het Stedelijk Museum in Amsterdam in 1997. Rudi Fuchs was er kapot van. De blauwe en gele pleisters verwezen naar het dáárvoor vernielde schilderij van Newman Who’s afraid of red, yellow and blue. De ontroerendste in de serie posters was die van de Benno Premsela. Hij was op dat moment al stervende en liet zich hier voor het eerst (en voor het laatst) in zijn leven schminken. Als een boze clown. Dat jaar, 1997, was de Victorie Boogie Woogie voor het spectaculaire bedrag van 82 miljoen gulden aangekocht. Daar was niet iedereen blij mee. Dit jaar zien we twee blauwe ogen, rood haar, gevangen in een rood gehaakt kleedje.

Guess who. http://blikvangen.nl/

128

129

130

Martina Bacigalupo

The Walther Collection Project Space In januari 201, in afwachting van de druk van haar eigen foto’s op de Gulu Real Art Studio ondervond Bacigalupo een ongewoon object: een overigens normaal portret, maar met een leegte waar het gezicht van de geportretteerde zou moeten zijn. Toen vroeg ze fotograaf Obal Denis, over het cut-out gezicht, hij legde uit dat zijn standaard ID fotoapparatuur dit alleen kon maken met vier prenten tegelijk. Als klanten alleen een ID foto wilden, was het makkelijker om een groot portret te nemen en de foto te snijden om alleen het gezicht te laten zien.

De rest van de druk zou worden weggegooid, net zoals Bacigalupo gevonden had. Na fascinatie door deze overgebleven fotografische artefacten, begon Bacigalupo de anonieme prints te verzamelen. http://afasiaarq.blogspot.com/

131

Bas kosters Morphing

Mode-ontwerper Bas Kosters en fotograaf Marc Deurloo hebben samen meegewerkt aan een Warholesque korte film waarin de excentrieke ontwerper transformerende gezicht documenteert. http://blog.artsthread.com/ 132

133

Dimitri Tsykalov Meat

Dimitri Tsykalov is een van de weinige kunstenaars die er zijn, die geen onderscheid maken tussen carnivoren en omnivoren, hij creëert kunst voor beide. De waarheid is dat deze Russische kunstenaar gewoon experimenteert graag met verschillende kunst mediums.

In “Vlees”, een van de meest verontrustende kunstprojecten die ik ooit heb gezien, Tsykalov nam een stel naakte modellen en voorzien ze met wapens en armor gevormd uit bloederige stukken vlees. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om te worden behandeld in niets anders dan stukjes van rood vlees, maar ik durf te wedden dat die modellen hebben een aantal echt lang douches na de fotoshoot. http://www.odditycentral.com/

134

135

What is a mask for the 21st century?

Wat is een masker voor de 21ste eeuw? Deze intrigerende vraag begon een uniek project voor curatoren in He Made She Made Gallery, Sydney, Australië . Eenentwintig kunstenaars kregen eenentwintig verschillende maskers toegewezen, om een uniek inzicht in het hedendaagse gebruik en de relevantie te bieden. De enige functionele eis was voor het masker om het draagbaar en fit te maken voor een menselijk hoofd. Het resultaat: een overvloed aan interpretaties en reacties in zowel de uitvoering en materiaal constructie om een masker voor het moderne tijdperk.

Sydney gevestigde ontwerper Kitiya Palaskas ‘The Gypsy Crown’ is een unieke, levendige respons op de taak. Geïnspireerd door haar wereld reizen, haar stuk zekeringen de tribale elementen van de bedoeïenen vrouwen van Oman, de bergstammen van Noord-Thailand en haar jeugd opvoeding in Papoea-Nieuw -Guinea samen. Haar stuk is een evocatie van de angst en fascinatie, op eerste zien roept het de traditionele Papoea maskers in vorm geperst met modder op. Ze koos om te werken met wol en integreerde de traditionele weeftechnieken die herontdekt waren in de jaren 1970, een tactiele, vreugdevolle assimilatie van cultuur, emotie en de hedendaagse interpretaties te construeren .

Net zo ambitieus en energiek in haar reactie, mede Sydney woonachtige kunstenaar, Hollie Martin , speelt met de elementen van de natuurlijke wereld, zijn geometrische patronen en caleidoscopische kleuren. Haar masker, getiteld ‘Ametrine Queen’, speelgoed met de notie van de macht in de anonimiteit. Geïnspireerd door de edelsteen ingelegde maskers bij de haute couture collectie van Maison Martin Margiela A / W 2013. Haar masker is een indrukwekkende sociale commentaar op gemanierd fineer samenlevingen en de transformerende kracht in het maskeren van de emotionele natuurlijke zelf. De sociologische, psychologische en de artistieke combineren om unieke, driedimensionale constructies van sociaal commentaar, culturele assimilatie, futuristische evocaties en persoonlijke reacties te creëren.

Prachtig gefotografeerd voor de tentoonstelling door Tomasz Machnik en gecureerd door galerie bestuurders Laura Kepreotis en Patrick Chambers, de eindige korte geproduceerd fantastische creatieve inzichten om de identiteit en de vertegenwoordiging in de 21e eeuw .

“Oracle” Jake Stollery

http://holliemartin.blogspot.com.au/

“Ametrine Queen” Hollie Martin 136

“The Gypsy Crown” Kitiya Palaskas

Photo Credit: Tomasz Machnik 137

138

Charlie Le Mindu ‘Haute Couture SS 2014’ 139

140

Charlie Le Mindu Haute Couture SS2014

Eerste reactie: Als felgekleurde koralen van onder de zee gecombineerd met de mens om een ​​nieuwe soort te maken en bevonden zich binnen Cyber Hond, ​​ de cultus rave en trance versnelling winkel in Camden.

De echte inspiratie: De seapunk en spacepunk beweging – het ontdekken van een nieuwe wereld waar de mens nog niet is geweest, maar tastbaar zou kunnen worden in de toekomst.

De lichamen: Sinds Charlie Le Mindu is een extreme kapper, die een reeks van hoofddeksels en pruiken gepresenteerd, de lichamen kreeg de Matrix behandeling dankzij zwarte latex catsuits.

Hoe ze bewogen: Denk Mystique uit X-Men, Grace Jones dansen in de 1986 film ‘Vamp’ en voguing in ‘Paris is Burning’. Deze wezens gleed, gleed en spande hun ledematen over de startbaan. Een bepaald model slagroom zijn haar heen en weer alsof zijn leven ervan afhangt.

Lied Willow Smith’s heeft genomen op een geheel nieuwe betekenis.

Het proces: Het duurde Le Mindu maanden in het donker naar de verblindend felle neon tinten die het publiek oooh-ing en aaah-ing bij elk model kreeg perfectioneren. Ze gloeien zowel onder UV-licht en in het licht van de dag. http://www.dazeddigital.com/

141

Maison Martin Margiela Haute couture A/W12

Maskers kunnen beschermen, vermommen, versieren of vermaken.

Ze nemen op een grote verscheidenheid van vormen en maten, en in een scala van verschillende omstandigheden, van elegante gemaskerde bals worden aangenomen (stereotiepe) bankovervallen. Gekozen door Nikolay Krasavin , meest geliefde product van deze week is een masker van de meest weelderige verscheidenheid, het te zien in het Maison Martin Margiela haute couture A/W12 presentatie – een van de vele in een reeks van-collectie aanvullen kleuren – en is versierd met honderden van reusachtige, glinsterende diamanten.

Het woord “masker” ontstond in het Engels in de jaren 1530, aangepast van het Midden-Franse “masque” betekent “een bedekking te verbergen of te bewaken het gezicht”. Hebben maskers gedragen sinds de oudheid, in zowel een ceremoniële en praktische context.

Zoals voorgesteld, ze worden voornamelijk gedragen op het gezicht, maar worden soms gebruikt op een ander deel van het lichaam – Inuit vrouwen, bijvoorbeeld, gebruiken vinger maskers tijdens het vertellen van verhalen en dansen In Europese termen, Venetië is de stad meest geassocieerd met masker dragen, een van de belangrijkste. . aantrekking en belangrijk kenmerk van zijn beroemde “Carnevale” Meestal omarmd in een decoratieve zin, lijkt het aantal Venetianen benut ook de anonieme kant van maskers – een wet die in 1339 verbood Venetianen van het dragen van vulgaire vermommingen en het bezoeken van kloosters nonnen ‘, terwijl gemaskeerd.

“Maskers hebben lang vormden een handtekening onderdeel van het merk Margiela, een uitbreiding van de incognito karakter van het ontwerp huis van notoir prive oprichter” In cultureel opzicht, zijn maskers vaak aangeduid als een bron van inspiratie. De vorm en decoratie van Afrikaanse maskers gefascineerd kunstenaars als Picasso en Matisse, blijkt duidelijk uit wat nu nagesynchroniseerd hun “primitivist” werkt. Veel films zijn ook gebaseerd op de gemarkeerde visuele impact van maskers; wat zou Hannibal Lecter, Batman of Catwoman zonder hun gezicht bekledingen zijn geweest?

Terwijl in de mode, hebben maskers lang vormden een handtekening onderdeel van het merk Margiela, een uitbreiding van de incognito karakter van het ontwerp huis van notoir prive oprichter.Doek, makeup en haar zijn respectievelijk gebruikt om de identiteit van modellen ‘schild in een aantal presentaties verleden, uit de katoenen mousseline sluiers voor S/S93 de kous sjaals en wapperende haren voor S/S09. Want ook A/W12 Rick Owens gebruikt maskers om zijn show te verbeteren, in de vorm van gesneden bivakmutsen die hij noemde “brutalistisch sluiers”. Elders, in zijn nieuwe campagne voor Chanel Make-up, Peter Philips gebruikt spiegels om te vormensprankelende maskers dat de nieuwe offset lippenstift kleurenpalet. http://www.anothermag.com/ 142

143

144

Alexander MCQueen SS 2013

Raquel Zimmermann – David Sims – Alexander McQueen.

McQueen begon altijd elke collectie met een idee of een concept voor de presentatie landingsbaan voor de mode. Na het concept, zou hij deze uitgewerkte soort storyboard met deze verschillende referenties van kunst hebben, uit de film, van muziek-zijn invloeden van overal.

Er is een beroemd verhaal over hoe hij zat te kijken Vrienden op een dag, en Joey droeg een groene trui en groene trui Joey’s geïnspireerd een aspect van zijn collectie. Dus hij was zulk een spons die inspiratie kwam van overal. De werkelijke creatieve proces in termen van de kleding zelf werden vaak direct ontworpen op mannequin tijdens een fitting. Dus fittings, voor McQueen, waren ongelooflijk belangrijk. Ik denk dat McQueen zag het leven filmisch, en ik denk dat die benadering van het leven is iets dat je heel duidelijk zien op de baan.

Dus zijn interesse in extreme weersomstandigheden maakte deel uit van dat soort dramatische kijk op het leven. En ik denk dat een van de redenen waarom hij hield van de natuur zo veel was omdat het zo onvoorspelbaar. Ze waren spontaan, het was iets dat men nooit kan beheersen, en ik denk dat was altijd iets wat hij graag zien in zijn collecties. http://blog.metmuseum.org/

145

Malou Swinnen Le regard de personae

De Hasseltse fotografe Malou Swinnen verwerkte de collectie accessoires en textiel van de Kunstbank in een reeks portretten die een vervolg uitmaken op de oorspronkelijke tentoonstelling “Personae” uit 1995. Met “Le regard de personae” confronteert Swinnen haar toeschouwer met portretten waarin het gelaat, de huid en de pose van de vrouwen die ze fotografeert geïntensifieerd worden met een kledingstuk dat aan hen kleeft als een tweede huid. De identieke poses worden beklemtoond door de neutrale blikken van de subjecten, die getransformeerd worden door hun attributen en op die manier het portretgenre -letterlijk- een hernieuwd gelaat geven.

In 2010 was Malou Swinnen artist in residence bij de kunstbank vzw/ what in Brussel. Ze deed er research naar textiel en accessoires van de add beauty collectie.

In deze verzameling werden de kledingstukken niet gekozen vanuit een modieus perspectief, maar met oog op hun plastische, esthetische kwaliteit. In relatie met hun exclusieve collectie textiel en accessoires herbekijkt ze het genre portret en krijgt de reeks ‘Personae’ (1995) een nieuw vervolg. De reeks ‘le regard de personae’ is een introspectieve - geen retrospectieve - terugblikkend en dieper ingaand op een proces dat begon bij de reeks ‘Personae’. Deze reeks toonde vrouwen met een attribuut, in zwart-wit. Zeer gestileerd beschrijven en verwijzen de beelden naar ideeën over vrouwelijkheid.‘Le regard de personae’ maakt een vervolg en transformeert de vrouw met een kledingstuk dat aan haar kleeft als een tweede huid. Kleur maakt het beeld picturaal en evoceert stemmingen en sferen van verlangens en angst. Een zelfde pose, statisch, de armen strak naast het lichaam gehouden of afwezig, het gezicht zoals altijd centraal. De nadruk ligt op de ‘neutrale’ blik, essentieel als teken van leven. Malou Swinnen geeft expressie aan de gedaanteverwisselingen van ‘haar’ personae. http://focusophasselt.wordpress.com/

146

147

148

Thomas Schütte ‘United Enemies’ 149

Thomas Schütte United Enemies

Dit is een van een portfolio van 1004 kleuren offset litho’s gemaakt op basis van een beeldengroep collectief getiteld United Enemies 1993-4. Schütte gemaakt achttien paren van kleine mannelijke figuren aan elkaar gebonden met touw en tape en ingesloten onder een glazen stolp. Hij modelleerd hoofden, ruwweg met de hand in gekleurde fimo, een boetseerklei verkocht in speelgoedwinkels. Om de lichamen verpakt en vult met vodden uit verschillende bronnen op een statief van verdubbelde beukenhout dowel stokken, samengebonden in paren aan de basis met plakband en medische pleisters. Elk koppel staat op een ondiepe houten plinten set op een lange sectie van terracotta - gekleurde plastic regenpijp. De cijfers worden gevangen schouder aan schouder, ofwel op zoek naar elkaar toe of wegkijkend.

Schütte fotografeerd hoofden en schouders van de personages van dichtbij tegen een zwarte achtergrond en onder een spotlight. Hij had de foto’s vergroot en herdrukt als litho. Om de intensiteit van de personages te verbeteren ‘blik, benadrukte hij de leerlingen op een aantal van de prenten met vlekken van typisten correctievloeistof’.

Het portfolio is ondertiteld met ‘Een Spel Tien Scenes‘, verwijzend naar het theater van het openbare leven. Het werd in een oplage van vijfendertig gepubliceerd door Yves Gevaert, Brussel.

De personages geportretteerd in Verenigde Vijanden zijn mannen in hun latere jaren. Met kale hoofden en gezichten in uitdrukkingen als gravitas, pompeuze eigendunk, verdriet, sluw, trots en vreugde. Sterk vergroot ten opzichte van kleine schaal de sculpturen en de prints hebben een theatrale sfeer die wordt benadrukt door de ondertiteling van het portfolio. Elke foto kan worden gelezen als het vastleggen van een belangrijk moment van confrontatie of intrekking in de relatie tussen de twee mannen geportretteerd. In verschillende beelden scherp in beeld en kijkt naar buiten in de richting van de camera alsof het spreken van een monoloog of een terzijde, terwijl de andere, niet in focus, in een andere richting kijkt, alsof hij over iets anders denkt. Hoewel samengebonden, lijken ze mentaal uit elkaar. Soms worden beide personages geconfronteerd met dezelfde richting, als in tijdelijke vereniging of overeenkomst . Verscheidene van de koppels zijn vrij gelijkaardig in verschijning: hun hoofden zijn gemodelleerd in dezelfde kleur en hun kleren zijn hetzelfde, wat suggereert dat ze broers van enkele aansluiting en dat hun vijandschap kan intern aan hun partij.

Schütte begon te werken aan de Verenigde Vijanden beelden tijdens een periode doorgebracht in Rome, waar hij werd bekroond met een subsidie om ​​ te wonen en te werken. Hij keek naar de klassieke beeldhouwkunst, zoals het Romeinse portretten van de keizers gehuisvest in de Capitolijnse Museum. Hij heeft uitgelegd: Ik was in Rome in 1992, dat jaar was er een vreedzame revolutie in Italië, waar de staatshoofden en veel vooraanstaande mensen werden blootgesteld en in diskrediet werden gebracht en naar de gevangenis gestuurd. Dus de karikatuur en de satire was een realiteit. De eerste grote reeks ‘United Enemies’ werd gemaakt in Rome. Ze zijn gewoon sticks met een hoofd aan de bovenkant en een andere stick die de schouders bouwt. Ik gebruikte mijn eigen kleren om ze te verpakken en vormde het lichaam. Voor mij waren ze poppen en niet gerelateerd aan de klassieke kunst ... Ik heb mezelf gedisciplineerd elke kop te modelleren voor slechts een uur. Ze hebben geen haar, dus het gezicht is meer geconcentreerd, meer algemeen .

150

United Enemies werd voorafgegaan door een groep van oude vrienden in 1992. Gemaakt op een vergelijkbare manier, de cijfers zijn single en ongebonden door partnerschappen. Hun uitingen zijn subtieler en algemeen ondoorgrondelijk. Een aantal hebben baarden. In tegenstelling tot de Verenigde Enemies, Schütte fotografeerde twaalf Old Friends individueel tegen een witte achtergrond in natuurlijk licht.

Elke foto is getiteld met de voornaam van het personage op de wijze van een traditionele portret. http://www.tate.org.uk/

151

Faceless Tentoonstelling Mediamatic Amsterdam 2014

Zelf ben ik nog de tentoonstelling Faceless gaan bekijken in Amsterdam. Ik kreeg een rondleiding van een franse studente. Ze was niet echt voorbereid om een rondleiding te geven dus heeft ze enkel het werk laten zien en een beetje besproken wat haar het meeste aansprak. Dit in tegenstelling met wat mij aansprak.

De Faceless tentoonstelling gaat over verleiding, surveillance en privacy. Het onderzoekt de trend om het gezicht te verbergen, verhullen of bewerken. Deze trend kwam op aan het begin van deze eeuw.

Het gebruik van het masker in de kunst krijgt hier een hedendaags karakter omdat het een reactie is op de tijd waarin we nu leven, van gezichtsherkenningssofware en surveillancecamera’s. Door het internet en de media die nu dagelijks rond onze kop waaien hebben we bijna geen privacy meer, voor een deel storen we ons daar niet aan omdat we er zelf gebruik van maken (zoals facebook) maar langs de andere kant gaat het veel verder. Zo kan men heel je leven uitspitten aan de hand van je gezicht. Vele kunstenaars reageren hier op en dit vind ik zeer interessant. http://www.mediamatic.net/

Caron Geary - Feral Voor Caron Geary, het masker maakt de creatie van “Feral,” een geheime persona omvat kwaliteiten die tribale, religieuze en politieke in plaats van mythische of surrealistisch en behoudens onmiddellijke erkenning op basis van ras, seksualiteit, klasse of geslacht zijn. Deze hardere esthetische daagt mainstream concepten van schoonheid en confronteert sociale conformisme, het plaatsen van de conventionele kijker in een staat van verwarring. Ondanks het feit dat het masker onthult de mond en de ogen, is het niet een duidelijke identificatie van het geslacht mogelijk te maken, en als zodanig gaat verder dan de rijken van androgynie. Ongeacht een duidelijke weerstand tegen vervormde noties van vrouwelijkheid, Feral blijft een of andere manier aantrekkelijk voor een verscheidenheid van sociale groepen, tot op zekere hoogte zelfs seksueel. Verbieden onmiddellijke erkenning belemmert twee-weg communicatie, wordt het moeilijk om misbruiken of aan te vallen een potentieel doelwit dat we niet kunnen kwantificeren. Het biedt ook de drager een afstand, waardoor het niveau van het comfort van de publiek ‘en het verhogen van hun gevoel van intimidatie. U kunt vragen “het,” misschien vrezen “het,” maar “haar” kracht komt voort uit een gebrek aan begrip over wat ‘het’ daad-werkelijk is. “Het” commando angst en bewondering tegelijkertijd, een combinatie van eigenschappen die in het verleden heeft bewezen tegelijkertijd letale en verleidelijk.

152

153

Martin Backes - Pixelhead Het volgelaatsmasker Pixelhead fungeert als media camouflage, volledig afschermen van het hoofd om ervoor te zorgen dat je gezicht niet herkenbaar op de foto’s genomen in openbare plaatsen, zonder het veiligstellen toestemming.Dit stuk is geïnspireerd op Google Street View en daarom overbrugt de kloof tussen de echte en de virtuele wereld. Dit eenvoudige stukje anonimiteit stof maskers van individuen voor het internettijdperk.

154

Adam Harvey De Privacy Gift Shop is een gevolg van een onderzoek fr om de inlichtingendienst naar Harvey’s werk in een gerubriceerd document te publiceren. Het idee was om het werk zo toegankelijk en geclassificeerde mogelijk te maken, dus het brengen van privacy en countersurveillance ideeën aan een breder publiek en het voeren van discussies over hoe kunst, design en creativiteit een rol kunnen spelen bij de bescherming van de persoonlijke levenssfeer. verschillende nieuwe en huidige veiligheidsgerelateerde kunstprojecten worden ingevoerd voor de verkoop in het New Museum Store. Deze items zullen beschikbaar zijn voor iedereen, van de beveiliging spoken op privacy punks. The Privacy Gift Shop is een samenwerking met modeontwerper Johanna Bloomfield en wordt mede mogelijk gemaakt met steun van het New Museum Store.

Martin De Waal - In your face Het project ‘In your Face’ van De Waal is gericht op zijn eigen gezicht en plastische chirurgie. De Waals besluit voor de operatie kwam niet uit een artistieke behoefte om te creëren, maar van een puur persoonlijke wens in combinatie met een grote fascinatie voor voortdurende transformatie. Een missie uitgevoerd om erachter te komen wat een menselijke identiteit vormt. Activiteiten van De Waal worden vaak in verband gebracht met het concept van cyborgs, de maakbare mens.

155

Caron Geary - ‘Feral’.

Het masker gaat in tegen alle politieke correctheid en tegen de commerciële wereld waarin we nu leven. Je ziet enkel nog de ogen en de mond waardoor het onduidelijk wordt of het een man of een vrouw is. Hierdoor ontstaat er verwarring bij de toeschouwer. De staat van onmiddellijke erkenning wordt belemmerd, waardoor de drager zich comfortabeler voelt en de toeschouwer een verhoogt gevoel van intimidatie krijgt. Ik vind het idee van een masker als dit goed omdat de identiteit van de drager verborgen kan blijven zonder dat hij afgerekend kan worden op het uiterlijk en alle termen van schoonheid

156

Shahram Entekhabi - Islamic Carding In de islamitische Carding, neemt ze de postkaarten dat Londense hoeren laten liggen in telefooncellen om reclame te maken voor hun diensten en overschilderd hen om hun onderdanen te verlenen en een juiste islamitische bescheidenheid. Een echte sfeermaker aanwezigheid en de aandacht vestigen, als er niets anders, aan het feit dat, ondanks de houding van de Iraanse staat, zijn er eigenlijk zoiets als 100.000 prostituees die werkzaam zijn in de hoofdstad.

157

158

Olivier de Sagazan Transfiguration

In Congo-geboren, Frankrijk woonachtige kunstenaar Olivier de Sagazan integreert schilderen, fotografie, beeldhouwkunst en prestaties in een zeer unieke hybride praktijk. Zijn existentiële prestaties serie, “Transfiguratie,” bouwt hij lagen van klei en verf op zijn gezicht en lichaam en vervolgens stoot hij ze af, van hen te onthullen “een dierlijke mens, die streeft naar de weg van de fysieke wereld te breken.” http://www.juxtapoz.com/

159

160

Jenny Postle The Masters A/W 11

Jenny Postle was een van de zes opvallende designers uit de Central Saint Martins MA uitverkozen door Cathy Edwards voor onze exclusieve verhaal, The Masters . Een blik uit haar collectie werd gestyled door Edwards en gefotografeerd door Ben Toms, en hier de ontwerper onthult ideeën achter haar inaugurele collectie.

Veel van uw ontwerpen heeft een gezicht, wat beïnvloed dit?

Het was iets dat op werd gezinspeeld op een bereik van mijn onderzoek. Aanvankelijk tekenende ik enge monster maskers op elk van mijn design, dat is iets wat ik heb gedaan sinds mijn BA. Toen werd ik beïnvloed door de Diaghilev tentoonstelling en begon een aantal van de fase make-up gezichten en kostuum ideeën te gebruiken in mijn ontwerpen. En tenslotte, Phyllis Galembo’s Maske, dat is een fotoserie van absoluut mooi maskerade en carnaval karakters. In alle eerlijkheid, hoewel het idee van de langwerpige polohals komen over het hoofd kwam van het krijgen van een toile – die ik te klein had gemaakt op de hals – vast op het hoofd van mijn vriend toen ik deed wat toile’s. Ik sneed enkele kijkgaten erin en dat was dat. http://www.anothermag.com/

161

Rick Owens

Womenswear A/W12 “Ima read that bitch, Ima reach that bitch, Ima teach that bitch” was de intonatie van Zebra Katz’s schalde luid op de Rick Owens -show.

Met een achtergrond van een gloed van vuur, de modellen liepen naar beneden, gemaskeerd door sneed bivakmutsen die hun gezichten gedeeltelijk verduisterden en schijnbaar op zoek als ze zouden gaan.

Rick Owens sprak van brutalisme backstage en misschien was dat een reactie op zijn vorige collecties waar hij onderzocht, midden van de twintigste eeuw couture in zijn eigen kenmerkende Owens taal. Behalve als je goed keek naar de kleren, meer dan het feit dat beschermende en bedekte, was er geen echte brute kracht en in feite was er zelfs een zachtheid aan de bias gesneden rokken en jurken die op de grond vielen en voorzichtig gedrapeerde voorkant jassen, alle in grijstinten getuft en pilled wol.

Het grappige was dat de hoeden werden verondersteld om meer van een sluier . Het was niet de bedoeling dat deze Hannibal Lecter ding dat sommige mensen zouden zien. Er is iets over het markeren van een gezicht van vrouwen, die zeer gewelddadig dat ik niet goedkeur kan zijn. Ik hou niet van het idee om vrouwen in ongemakkelijke situaties. Ze waren bedoeld koket te worden in een zeer eigentijdse manier. http://www.dazeddigital.com/

162

163

Hector Sos Paper Faces

“Paper Faces� werd opgericht met de bedoeling van het koppelen van het gebruik van papier CreatorVol, een rol voor de uitgeverswereld als natuurlijk, levend en in de buurt, dus de metafoor en de relatie gelegd tussen het papier en het gezicht. Uit dit idee en de noodzaak de kwaliteiten papier tonen bij het drukken een cuatricomia een aantal onderscheidende elementen van papier structuren die het gezicht van de verschillende modellen bedekken verwerkt.

Papier en kleur zijn de elementen die kracht geven aan het project als ware het een performatieve daad, een fotoshoot waarbij de houding wordt gezocht door het model is vergelijkbaar met een traditionele portret sessie, met wendingen articuleert zoek buste In de camera, profielen en drie klassieke kamers, op zoek naar een sterke stedelijke esthetiek, jong en eigentijds karakter. Door middel van een natuurlijk licht, zonder dramatische effecten, helderheid van het licht verenigt verschillende beelden creĂŤren van een schone atmosfeer en het geven van de verschillende modellen een sfeer van natuurlijkheid. http://www.hectorsos.net/

164

165

Michael Schoner A3 Animals

Amsterdam ontwerper Michael Schoner heeft een reeks papieren maskers ontworpen zonder ooggaten dat een beetje als dieren kijken.

A3 Dieren, kan de geometrische patronen worden afgedrukt op verschillende papierformaten en aan elkaar geniet worden. http://www.dezeen.com/

166

167

168

L icha melijkheid

Ana Rajcevic

The other side of evolution Winnaar van MA Design Award , University of Arts London, 2012 en de accessoires collectie van het Jaar bij ITS (International Talent Ondersteuning) 2012 in Triëst, Italië.

Het project is gebaseerd op een unieke visuele interpretatie van dierlijke anatomie, voortbouwend op bestaande skelet structuren om een reeks sculpturale stukken te creëren die als natuurlijke eigenschappen van het menselijk lichaam verschijnen, wat suggereert sterkte, kracht en sensualiteit. Concepten van mutatie en evolutie worden onderzocht om tot een hedendaagse cross-beeld van mens en dier, een Atemporal, opperste wezen, voorbij verleden en de toekomst te ontwikkelen.

Het doel was om een collectie van 8 stuks van persoonlijke versiering die niet specifiek zou worden gecategoriseerd als sieraden of accessoires fabriceren. Het idee was om uit te stappen van de traditionele sieraden / accessoires context om tot een ‘nieuw ras’ van kostbare voorwerpen die tentoongesteld kunnen worden zowel afzonderlijk op hun eigen en volledig verbonden met het menselijk lichaam te ontwikkelen. Alle objecten werden handgemaakte creëren van multi-part meester mallen, met behulp van gelcoat, glasvezel, hars en siliconen rubber. De stukken vervullen een dubbele functie: ze bestaan ​​als mode-objecten die bij de drager, alsmede afzonderlijke kunstwerken, tentoongesteld in galerie ruimte. Vanwege deze dubbele kwaliteit ze kunnen worden beschouwd mode artefacten in de ware zin: objecten van verlangen, in plaats dan alleen maar versieringen. http://www.anarajcevic.com/animal/studio/

169

170

Fetishism In Fashion Tentoonstelling in M°BA Arnhem

De hoofdexpositie FETISHISM IN FASHION wordt tentoongesteld in MÂşBA CENTRAAL (Rozet, Kortestraat 16 Arnhem) en bestaat uit 13 kamers waarin de fascinerende, wonderlijke en verstrekkende wereld van het fetisjisme wordt blootgelegd. De ware aard van het fetisjisme wordt tot leven gebracht aan de hand van kleding, accessoires, fotografie, film en een mix van media. Sjamanisme, infantilisme, legenden, nudisme, en nomadisme zijn een paar van de intrigerende en illustere trefwoorden die het hart vormen van deze expositie die wereldwijd zijn gelijke niet kent. In een speciaal voor de hoofdexpositie ingerichte MOOD ROOM vat Lidewij Edelkoort de essentie van het fetisjisme samen door een bijzondere selectie van kunst, fotografie, film en clips. http://www.dezeen.com/ http://www.trendtablet.com/ http://www.moba.nu/

171

foto door Thomas Straub voor Made voor View on Colour 172

173

174

Cedric PRADEL “Mijn ideologie komt overeen met behulp van uitgebreide maskers en naakt, die fragiliteit brengen de afgewerkte foto. Door naakt geven de karakters in de afbeelding zich volledig bloot, maar de veiligheid en het vertrouwen achter de façade gecreëerd door de maskers is ook te vinden. Dagelijkse routines, gewoontes en cultuur, zijn allemaal feiten die worden afgeschermd, het masker maakt gevoel en drijft de essentie naar de oppervlakte.“ http://faceculture.blogspot.be/

175

Cedric Pradel

176

177

178

Levi Van Veluw 179

Levi Van Veluw Ordenen in chaos is de rode draad in zijn werk. Zes jaar geleden is hij begonnen met pen, hij vind de combinatie tussen foto en tekenen leuk en begon direct op het gezicht. Later groeide dit uit de een hoofd benaderen als een object - vorm - ding en ontstonden zijn ‘landscapes’.

Het is iets wat hij net zo sterk vind als een portret, een gezicht.

Hij zoekt naar de balans en verhoudingen tussen groot en klein bij bijvoorbeeld bomen. In eerste instantie zie je nog een neus, ogen en een mond. Nadien worden deze ook verstopt. Dit doet hij nadat hij zich de vraag stelt ‘Wat is belangrijk en wat niet?

Materiaalgebruik is ook een grote fascinatie van Van Veluw. Hij tracht een materiaal een nieuwe waarde te geven. Zoals een tapijt op de grond is lelijk en vies. Hij tracht dit om te vormen tot iets anders en stelt zich voordurend vragen ‘Waarom is het lelijk en vies?’ Omdat het om de grond ligt en men erover heen loopt. Deze waarde veranderd als je het op een andere manier laat zien. Hij gebruikt niet gewoon verf en krijtjes omdat je dit verwacht. Door andere materialen te gebruiken wordt het veel spannender.

Hij vertelt over vroeger en thuis: thuis was er veel vrijheid en geen structuur en ik wou juist deze structuur hebben. Dus ontwikkel je dat als kind.

Je probeert alles bij elkaar te houden – soort houvast – fascinatie voor patronen, maar ook juist de angst om ze te verliezen en te belanden in chaos - botsten - paniek. Een voorbeeld dat hij geeft: ‘wanneer ballen beginnen te rollen gaan ze weer hun eigen gang – alle kanten op’.

Hij probeert juist de omgeving te controleren en hiervoor is een blokje de best vorm. Blokje laat zich wel goed structuren. Hij heeft ze allemaal met de hand (30 000 blokjes) gelegd, een beetje extreem in de zin van hoop werk maar het is ook heel menselijk. Jij probeert ook je agenda ook te ordenen... . Sommige zijn heel scheef en de worsteling om alles recht te geven is moeilijk en dat lukt niet altijd maar dat vind ik juist mooi.

Alles wordt mooi gestructureerd maar dan steekt hij de lamp van bureau in de fik. Dit doet hij voor zijn fascinatie voor vuur omdat het juist oncontroleerbaar is. En de dualiteit tussen verwoestende en controleerbare vind ik juist heel mooi. http://levivanveluw.com/ http://www.hetklokhuis.nl/

180

181

182

Ben Hopper 183

Ben Hopper

Naked Girls with Masks Dit is het nieuwste project van Londen gevestigde beeldende kunst fotograaf, die meer dan tien verschillende prachtige, naakt modellen met verrassende, komisch beschikte en soms groteske full - head maskers.

U hebt gehoord van gemaskerde bals ... maar deze foto’s zijn allemaal over verborgen domoren! Maar naast het feit dat onmiskenbaar seksuele, theyre ook speels, storend en tot nadenken stemmende: een parodie op de manier waarop mensen zich meestal presenteren, ze smeken de om de vraag: waarom onthullen we ons gezicht maar verbergen we onze lichamen uit het zicht ? En wat gebeurt er als die regeling is ingeschakeld zijn (gemaskeerde) hoofd?

De foto’s gewoon tentoongesteld in ACT ART 8, een enorme ondergrondse groep art show, die plaats vind in Angel. Het project is aan de gang en Ben is op zoek naar journalisten die willen rapporteren over zijn werk, evenals galeriehouders en kunsthandelaren die geïnteresseerd zouden zijn in het organiseren van verdere tentoonstellingen met hem.

“De verschillende maskers kwamen uit allerlei plaatsen . Een octopus - vormige gedrocht geleend van een performer genaamd Tom Baker.

Ik was nogal obsessief over de noodzaak van maskers om de modellen volledig te bedekken gezichten; Ik wilde de meisjes lichamen en hersenen volledig scheiden. Dit betekende veel van het masker - ambachtslieden moesten op veel grotere maten dan ze gewend waren, wat een leuke uitdaging was voor iedereen!“ http://therealbenhopper.com/ http://benhopper.tumblr.com/ http://therealbenhopper.com/blog/

184

185

Ben Hopper ‘Naked Girls with Masks’ 186

187

Madame Peripetie Londen gevestigde surrealistische fotograaf Madame Peripetie vindt inspiratie in allerlei dingen: het werk van Michel Gondry, BjĂśrk, science fiction literatuur, post-punk, dada, en de beeldhouwkunst. Ze verkent de grenzen tussen mode, beeldhouwkunst en het menselijk lichaam.

Haar werk is te zien in tijdschriften, exposities en boeken en ze is bekroond met de prestigieuze reclamefotografie prijs in de categorie People / Emotion.

Haar werk lijkt beroofd van realisme. Het brengt de wil van CarnivĂ le, Alice in Wonderland, (de) vorming en geometrie. Haar beelden zijn stilistisch, dierlijk, krachtig en heerlijk kleurrijk. Kortom, haar werk is verbazingwekkend. http://www.artworksamsterdam.nl/ 188

189

190

Synchrodogs Fobia

“Kleine steden hebben geen mode” zeggen ze, en wat meer is, “Het moment dat je probeert om zoals iedereen te zijn, dat is het moment van uw kunst-zelfmoord.”

Gedurfde woorden om Urban Outfitters door Oekraïense fotografie duo Romeinse Noven en Tania Shcheglova, dus het zou een trieste zaak zijn als hun beelden aan intensiteit van individualiteit ontbrak.

Dan moet ik hen bedanken voor mijn gelukkige ochtend tot nu toe.

Bedankt, Synchrodogs (dat is hun pseudoniem, niet mijn koosnaam).

De mode (onlangs voor Masha Reva) en de “voor de lol” foto’s zijn uitwisselbaar, beide hebben een levendige gevoel van spontaniteit en voorzien van mooie vrouwen contorting esthetisch in koele kleren, gezet op onverklaarbare wijze in Europese landschappen. Ze zijn grote fans van bevroren beweging en gebruik van een zware flitser die gegevens haalt van hun achtergronden en geeft hen een slagschaduw - het totale effect daarvan is dramatisch met wat alleen maar een gevolg kan zijn van een ongrijpbare ‘jeugd’. http://www.synchrodogs.com/

191

192

Synchrodogs ‘Fobia’

193

Synchrodogs Reverie Sleep

Het project ‘Reverie Sleep’ is gebaseerd op dromen, die ze hebben gezien in slaperigheid. Ze trachten die subtiele ruimte tussen waak en slaap in kaart te brengen. Vertrouwd nog op afstand, de opnamens van het artistieke duo zijn van hun bovennatuurlijke visioenen en trachten deze vervolgens opnieuw te creëren via de fotografie.

Dit project gaat over de fase van de Non Rapid Eye Movement slaap, waarin sommige mensen hypnagogic hallucinaties veroorzaken door het natuurlijke proces van in slaap vallen kunnen ervaren. Experimenteren met die lucide dromen technieken. Ze worden meestal wakker in het midden van de nacht om een nota van wat ze net gezien hadden te onthouden, het verzamelen van hun dromen achteraf worden opgevoerd. http://www.synchrodogs.com/

194

195

196

Make-Up Artiest 197

198

inge Grognard Interview

De jaren 1980 waren een tijd van algemene risico, vooral in de mode.

Maar de opkomst van een groep van Belgische ontwerpers gewijd aan een radicaal gedeconstrueerd visie jurk signaleerde een uitmesten zijn Augiasstal. Out met poef rokken, met truien gemaakt van oude sokken! Medeplichtigheid aan deze moedige nieuwe look werden de make-up artist Inge Grognard en haar fotograaf echtgenoot, Ronald Stoops. Werken op magazine shoots en modeshows voor Dries Van Noten, Dirk Bikkembergs, Walter Van Beirendonck, Dirk Van Saene en misschien wel de beroemdste, Martin Margiela, het echtpaar een aantal van de meest bekende schilderijen van de jaren ’90. Het echtpaar langverwachte eerste boek, “Inge Grognard Ronald Stoops (Ludion),” aan het einde van de maand, verzamelt hun favoriete afbeeldingen in een coffee-table-ready volume. The Moment onlangs ingehaald Grognard via de telefoon vanuit haar huis in Antwerpen – Stoops en de ontwerper Een Vandervorst kon worden gehoord chatten op de achtergrond – om te praten over hoe de mode is veranderd sinds de jaren ’80, haar definitie van schoonheid en het probleem met rode lippenstift.

Uw boek begint en eindigt met foto’s van geschreeuw – de eerste door een model, de laatste door een kat – die u mee in de inleiding is hoe u en Ronald communiceren. Hoe verhoudt die zich vertalen in de manier van werken?

Luid lachen, luid praten, veel lawaai – dat is de manier waarop ik ben.

Dus met Ronald en mij, het is niet alleen op die manier als we werken, het is de manier waarop we leven. Maar als we werken aan een project, hebben we mensen komen voorbij en we hebben discussies en wijn drinken en het kan zeer intens zijn. Maar vanaf dat komt altijd iets goeds. Voor buitenstaanders, ik denk dat het kan lijken heel zwaar en intens.Maar ik hou van die spanning. Ik vind het erg stimulerend. Als er dingen zijn te stil, ik voel me alsof ik kon slapen.

U begon uw carrière in de vroege jaren ’80, een tijd dat veel mensen in de mode kijken terug op nu met meer dan een beetje weemoed.

Hoe denk je dat de industrie is veranderd sindsdien?

Voor mij, dat was een zeer creatieve, zeer experimentele periode.

Mensen waren erg open voor nieuwheid, eerst met de Japanse ontwerpers en dan met de Belgen. Er was zo’n vrijheid toen, en zo veel tijd om ideeën en brainstormen ontwikkelen. Het is het enige wat ik echt mis. Ik denk dat het heel moeilijk is voor jonge mensen nu. Je moet iets compleet nieuws hebben om de zes maanden.

Een van de ontwerpers die je hebt samengewerkt met de meest is Martin Margiela, die gij hebt gekend, omdat u 14 jaar en hij 15 was.

Hoe was hij toen?

Hij is niet veel veranderd. Ik denk dat hij echt dezelfde persoon. Ik kende zijn nichtje en ze mij aan hem voorgesteld. In onze kleine stad, de drie van ons waren helemaal gefascineerd door mode. Elke cent die we hadden, we besteden aan kleding. We brachten uur op de rommelmarkten.

is een reden waarom we deden het boek. Als het iemands creativiteit kan stimuleren, zou dat het beste voor mij.

De rol van de visagist en de mode-fotograaf is in het algemeen te verheerlijken, maar dat is niet echt wat je doet. Hoe ziet u uw rol?

Beauty is voor mij meer dan glamour. Het is binnen, het is de geest van iemand. Dat is wat ik wil laten zien. Aan de buitenkant, het is de kleine fouten of gebreken die echt iemand mooi te maken. Het cliche van schoonheid – mager en perfect – wordt saai voor mij heel snel.

Maar ik denk dat we gaan terug naar een periode waarin het OK is om een aantal ​​ fouten te tonen. Tenminste dat hoop ik.

Een van de presentaties die u hebt gewerkt aan dat mensen nog steeds naar verwijzen is de lente / zomer 1999 show AF Vandervorst, waar de modellen droegen geen make-up op alle.

Ze wilden de presentatie doen in bed. Dus we begonnen te praten over de frisheid en roze huidje dat de huid heeft wanneer u voor het eerst wakker. Toen de meisjes kwamen, we hun gezichten gewassen echt grondig met een borstel en warm water en dan zetten we op een mooie moisturizer. Vervolgens kregen ze in de bedden. Ze voelde zo goed dat sommigen van hen in slaap viel en niet wakker totdat mensen begonnen te komen. Het was het tegenovergestelde van wat we normaal doen. In plaats van het toevoegen, hebben we alles uit.

Veel van de foto’s in het boek hebben maskers. Wat doet het masker symbool voor u?

Het masker is de manier waarop de meeste mensen denken van make-up, en op een manier die ik wilde overdrijven dat. Ik hou van het mysterie van een masker. Ik heb een verhaal in gedachten als ik werk, gebaseerd op mijn eigen ervaringen en emoties en dingen die in mijn leven zijn gebeurd, maar dat is niet per se wat iedereen zal zien.

Mensen willen altijd alles uit te leggen, maar ik wil dat je make-up het verhaal zelf. En, weet je, een heleboel keer de persoon in de foto met het masker is mij – mensen gewoon niet beseffen. http://blog.artsthread.com/

Welke tijdschriften leest u?

Om eerlijk te zijn ik bijna nooit kopen tijdschriften meer. En als ik dat doe, alles ziet er hetzelfde uit. Vroeger was het zo duidelijk wie de foto genomen is. Iedereen had een stempel, een blik. Maar nu denk ik dat er veel meer druk om publiciteit te doen, commercieel te zijn. Dat 199

inge Grognard Transformers

Achter de Zes van Antwerpen is er een extra , intrinsieke, maar ongenummerde figuur. Make up artist Inge Grognard heeft nauw samengewerkt met de iconische Belgische ontwerpers sinds hun studententijd aan de Antwerpse Academie. Ze heeft de gezichten van talloze modellen getransformeerd met vaardige, zenuwslopend borstel. Grognard ondermijnt vooropgezette ideeën over schoonheid, mijdend producten voor verf, met behulp van de blote huid als kunstenaar zou negatieve ruimte gebruiken. Hier heeft zij haar interpretatie van de buitenstaander, een transformatie van kleur en licht.

“Outsider art is kunst die niet wordt geïnstitutionaliseerd . Ik ontdekte Miroslav Tichy een paar jaar geleden. Hij maakte prachtige foto’s, maar hij werd uit de maatschappij geworpen. Hij was een gluurder, nemen van foto’s van vrouwen met een camera die hij had gemaakt .

Als je het over outsider art , hij is degene voor mij. De Antwerpse Zes werden beschouwd als buitenstaanders in het begin omdat er geen referentiepunt voor hun werk; er was niemand je kon vergelijken. Ze deden iets dat niet bestond.“ The Outsider MANIFEST “Mensen willen je in een doos. Voor een lange tijd was ik altijd bezig rode lippen en geen mascara. Dus werd ik ‘het meisje van de rode lippen‘. De huid is belangrijk, en dat is het probleem dat ik heb met retoucheren, mensen worden plastic poppen - al is dat ook interessant. Ik wilde lichamen en gezichten te gebruiken als een wit doek, en ik duw hem altijd in die richting Iets blijft altijd naakt op het gezicht, die niet in het product. Ik zal altijd een beetje onder de grond. Trends interesseren me niet. Make-up is het werken met de persoon die voor u; werken met interessante mensen.“ Het transformatieproces “Voor deze shoot Ik dacht aan bendes, met uitzondering van de transformatie is heel vreemd, met de verontrustende duidelijke huid als een bepalend kenmerk. Het is een soort van stempel; met mijn make-up er altijd een stempel. Het is mijn handtekening. Ze gaven me twee woorden, buitenstaander en lente / zomer: wat heb ik willen uitdrukken?

Lente / zomer bracht me tot het licht en de kleur cirkel, mengen om wit licht te maken. En de vreemdeling is een buitenstaander, natuurlijk.

Heb ik denk over een bepaalde bend? Nee, dit is een nieuwe bende.“ http://www.dazeddigital.com/

200

201

Pierre Debusschere & inge Grognard De munt/La Monnaie Campaign 14-15

Zeven zonden, zeven kleuren, zeven foto’s. Een man. Een vrouw.

Studiogevoel. Zorgvuldig uitgekozen muziek begeleidt elke scène van de fotosessie. Luidsprekers vullen de witte kubus van Pierre Debusschere’s studio in Sint-Gillis met de zeven dodelijke tracks. Muziek inspireert al zijn creaties. Verschillende lichamen passeren de lens van zijn camera : jonge, blanke, verrimpelde, mooie, zwarte, oude, verleidelijke. Deze sfeer heeft iets inherent operatesk : elk beeld wordt opgebouwd door een team van diverse specialisten en zorgvuldig geënsceneerd en geregisseerd om het hele gamma van het menselijk verlangen in gestileerde frames aan bod te laten komen. Muziek intensifieert het register van emoties. Opera, mode en fotografie worden verenigd in een zondige creatieve daad.

De Munt gaf een hedendaagse kunstenaar de opdracht om ter begeleiding van het nieuwe seizoen een originele reeks kunstwerken te maken. De Belgische cineast, visueel kunstenaar en fotograaf Pierre Debusschere combineert fotografie met digitale kunst en innovatieve technologieën om bijzonder indrukwekkende beelden te creëren.

Debusschere maakte editorials voor toonaangevende mode-, kunsten lifestylemagazines als Vogue Homme Japan, Citizen K, AnOther Magazine, Numéro Homme, Hero, en werkte ook regelmatig voor Dazed&Confused. In 2009 richtte hij 254FOREST op, een Brusselse studio die actief is op het gebied van film, kunst, fotografie en muziek.

Met zijn team ontwierp Debusschere kunsten modeprojecten voor onder meer Dior Homme, Raf Simons, Y3 en Hugo Boss. Zijn werk was te zien in de Villa Noailles in Hyeres en in Colette. In 2013 ontwikkelde hij met ‘I KNOW SIMPLY THAT THE SKY WILL LAST LONGER THAN I’ een heel persoonlijk project, een eerbetoon aan de kunstgeschiedenis en de muziek die hem inspireerde, met daarbij ook een boek, een tentoonstelling en een half uur durende film met op de soundtrack onder meer de Amerikaanse hiphopper Kanye West. Onlangs regisseerde hij twee videoclips voor de Amerikaanse r&b- en popdiva Beyoncé Knowles-Carter.

In zijn speciaal voor de Munt uitgewerkte project fungeert de fotolens van Debusschere als een prisma dat het witte licht van de studiolampen breekt in het kleurrijke spectrum van de menselijke aard. Lichamen van modellen worden bedekt met kleuren die traditioneel geassocieerd worden met de zeven hoofdzonden. Een dramaturgie van schilderingen en poses leidt het oog van de toeschouwer doorheen een wereld van lichamen die de roodgloeiende razernij counteren met de landerigheid van het ‘ feeling (light) blue’ ; die zichzelf hullen in het trotse fluweel van blauwig paars terwijl de wereld groen uitslaat van afgunst ; die alle conventies laten vallen en wellustig smachten naar puur genot ; die onder de donkerblauwe hemel, verlicht door flamboyante tinten vraatzuchtig oranje en begerige vonkjes geel, verteerd worden door verlangens. Voorwerpen gecreëerd door vermaarde Belgische kunstenaars en designers – de Yellow Diamond Mask en de paarse toga door Maison Martin Margiela, Blanket door Edith Dekyndt – vergezellen deze constellaties van lichamen en gebaren. Debusscheres foto’s zijn digitaal bewerkt en doen de grenzen vervagen tussen foto en schilderij, tussen het realistische lichaam en zijn archetypische manifestatie, ze nodigen de toeschouwer uit te mediteren over de ontologie van de zonde en de menselijke aard.

‘Zijn beelden laten zich niets gelegen aan perspectief of afstand, maar spelen met oppervlaktelagen. Elk beeld, dat volledig gesimuleerd 202

wordt, gaat over het picturale proces’, zo schrijft Nathalie Khan, modehistorica van de Londense University of the Arts, over Debusscheres werk. ‘Het modebeeld – steil of in beweging – verkent verlangen.

Debusschere biedt een context waarin we deze zoektocht naar de onmiddellijke, indringende weergave van het menselijk gezicht leren begrijpen. Soms wordt in trekken gekrast, worden ogen verwrongen of gaan geslachten in elkaar over. Maar wat elk beeld overheerst, is de nadruk op detail en de zorgvuldige precisie. Kleur en huid spelen een belangrijke rol in het werk van Debusschere. Zijn beelden verwijzen naar een soort schoonheid die we ook aantreffen in het werk van kunstenaars als Frans Hals. Zijn portretten ademen de tradities van de Vlaamse doeken, met de contrasten tussen de kleur van bleke huid en donkere schaduwtinten.’ http://www.demunt.be/

203

Ariana Page Russell De beelden van kunstenaar Ariana Page Russell, omgaan met wat ze heeft beschreven als “de voorbijgaande mode van de huid�, zoals het verandert met het verschuiven van botten en spieren, kleuren met blauwe plekken, los en verstevigt, sproeten of gekreukt. In deze prenten draait ze de kleuren van blauwe plekken en vruchtvlees in buitenkant modes, uit het lichaam in plaats van het te bedekken. http://showstudio.com/

204

205

Alexander Khokhlov “Ik ontdekte fotografie in 2007 en het eerste wat ik had de indruk was live fotografie. Op het einde van 2008 veranderde alles toen ik geïnteresseerd raakte in mode en beauty foto. Het was de tijd van de studies – cursussen en masterclasses, komen met eigen ideeën en het organiseren van mijn eerste schietpartijen. Ik werk graag met mensen, maar niet alleen voor hun entiteit. Iedereen is een veld voor experimenten en ik weet niet wat er zou zijn. Mijn lieve vrouw Veronica geeft mij altijd inspiratie voor de nieuwe ideeën en projecten. http://www.alexanderkhokhlov.com/

206

207

208

Lamsweerde en Vinoodh Matadin Decennia

Een nieuwe kijk op gezichtsmaskers en cosmetische verwennerij door het ontwerp duo Inez van Lamsweerde en Vinoodh Matadin, fotografen uit Nederland. Deze foto’s waren in het tijdschrift Visionaire oktober 2006.

Dit is slechts één van de foto’s van de “Decennia” Series. http://faceculture.blogspot.be/ 209

210

NADIA WICKER Ursides

Autodidact fotograaf en visagist Nadia Wicker wijdt een onverzadigbare passie voor zelfportret, wat zij noemt een ‘identiteit naar zoektocht is altijd onaf’. Nadia probeert haar hoofd en het lichaam te laten groeien als artistieke medium en de “Nadia” dat ze zich voorstelt is soms duister en donker, soms klinische of lucht, maar nooit egoïstisch.

Nadia Wicker uit Nancy, Frankrijk is een geweldige digitale kunstenaar.

Ursides is compilatie van foto manipulaties die portretten tonen in een ongelooflijk mysterieus, maar fascinerende en creatieve manier. http://photogrist.blogspot.be/

211

212

Isabeli Fontana

Vogue Paris November 2009 In deze shoot door Isabeli Fontana voor Vogue Paris in Novermber 2009, maakte ze spectaculair gebruik van strategische lichaamsschildering dat bijna een Aboriginal gevoel geven. http://303magazine.com/

213

Mert & Marcus Fawnicate

Stylist Katie Grote blijkt conventionele normen van schoonheid zijn kop, drukte haar voet naar beneden bijna zo ver als haar modeversneller haar zal duren voor ‘Fawnicate’ starring Malgosia Bela, Mariacarla Boscono, Saskia De Brauw, Justus Eisfeld, Oliver Greenall, Kristen McMenamy, Kate Moss, Julia Nobis, Rosie Tapner en Guinevere Van Seenus. Lensed door Mert & Marcus voor LOVE Magazine’s Fall Winter kwestie, ‘Fawnicate’ gaat veel verder dan onconventioneel in zijn confronterende uitdaging voor de hedendaagse schoonheidsidealen en Photoshop perfectie. ‘Fawnicate’ is niet surrealistisch; het grenst aan groteske. http://www.anneofcarversville.com/ 214

215

216

Ellis Faas

217

218

ELLIS FAAs

Wake Up To Make Up Ellis Faas, genoemd door de Franse Vogue “Een van de meest invloedrijke make-up artiesten van haar tijd.”, heeft inderdaad gewerkt met ‘s werelds meest beroemde ontwerpers, fotografen en modellen. Haar zeer originele en aparte make-up creaties verscheen op catwalks en covers van bekende internationale modebladen.

Niet bij velen bekend, begon ze haar creatieve carrière als fotograaf, geïnspireerd op portret-, mode-en documentaire artiesten als Serge Lutens en Guy Bourdin. Ze begon met het fotograferen zelf, volledig getransformeerd door haar eigen make-up.

Ze gelooft in het ‘huwelijk’ van de fotografie en make-up. Haar foto’s zijn rauw en tonen een grote liefde voor kleur. Door het gebruik van humor en stijl speelt Ellis met de ‘regels’ van de beauty-industrie. http://www.galeriepienrademakers.nl/

219

220

DE CONTEXT 221

Tadao Cern Comfort Zone

Het gaat eigenlijk over hoe bepaalde plaats het gedrag van mensen kan be誰nvloeden. In ons dagelijkse leven proberen we onze tekortkomingen te verbergen (fysiek en psychologisch). Maar zodra we op een stand komen vergeten we dit en gedragen we ons op een andere manier. Hij stelt zich de vraag of je dit doet omdat toch iedereen hetzelfde doet. Hij pleit ervoor dat mensen zich minder zouden moeten schelen wat andere van hen denken.

Het laat zien hoe verschillend en hoe mooi we werkelijk zijn! (ook dit tegenover de maatschappij van de ideale norm! Deze zou ze afbeelden met perfecte moddellen.

Maatschappelijke context

https://www.behance.net/

222

223

Pro Infirmis

Because who is perfect?

Pro Infirmis, een in Zwitserland gevestigde liefdadigheidsorganisatie voor mensen met uiteenlopende handicaps, uiteengezet om ideeën over wat mooi is van de mensen wakker schudden. De liefdadigheidsorganisatie creëerde een set van “gehandicapte” mannequins als een middel om de Internationale Dag van Mensen te vieren met een handicap op 3 december.

De campagne, genaamd “Because Who is Perfect? Get Closer“ creëerde mannequins en weerspiegelt de onderscheidende fysieke kenmerken van de 5 mensen met verschillende handicaps: mensen met scoliose (een gebogen rug), mensen met verkorte ledematen en een vrouw in een rolstoel. De prachtige eindproductie van het project is weergegeven in vitrines aan de belangrijkste winkelstraat van Zürich.

Het project heeft als doel om het bewustzijn over verschillende handicaps te verhogen en herinneren het publiek dat uiterlijke schoonheid verschillende gezichten kan. http://www.demilked.com/

224

225

Broomberg & Chanarin The Afterlife series & Ghetto

Identiteit komt in alle contexten ergens voor. Ook in de politieke context. Een voorbeeld hiervan is het kunstenaarsduo Broomberg & Chanarin met het werk ‘The Afterlife series’. De identiteit gaat hier helemaal verloren en wordt anoniem. Dit gebeurd vaak als het momenten zijn die vast zijn gelegd tijdens een executie, net na de revolutie in Iran op 6 augustus 1979. De afbeelding werd meteen verspreid in magazines en kranten over de hele wereld. Opvallend en een leuk detail is dat de fotograaf al die tijd anoniem is gebleven en nog maar net zijn identiteit bekend heeft gemaakt, Jahangir Razmi. Broomberg & Chanarin zochten Razmi en maakten zo een serie van de reeds bestaande foto’s van die ene dag en collages. Het doel hierbij was om die mensen, individuen en identiteiten een waardige plaats te geven.

Een tweede werk van Broomberg & Chanarin genaamd ‘Ghetto’ is een

226

dagboek dat ghetto’s bezoekt in een vluchtelingenkamp in Tanzania tot een bos in Patagonië. Ze stelde de bewoners telkens dezelfde vragen; ‘hoe ben je hier gekomen?’, ‘Waar ga je heen om alleen te zijn?’, ‘Om te vrijen?’, … . Voor vele was dit de eerste keer dat ze voor een camera staan en dat zie je ook aan de manier dat ze er staan, sommige onwennig, lachend, star of hysterisch. Projecten als deze trekken me heel hard aan. Ze vertellen een geschiedenis aan de hand van één identiteit. Door ‘in the picture’ te staan veranderen ze van een vluchteling naar een echte identiteit op zich, die voor één keer gehoord worden. http://www.broombergchanarin.com/

Broomberg & Chanarin ‘The Afterlife series’

227

Broomberg & Chanarin ‘Ghetto’ 228

229

Sociale Context

Bindi Cole Whitewash

Whitewash is een nieuwe video-installatie projectie & soundscape werk van Bindi Cole die wordt geprojecteerd en gespeeld op de Water Muur bij de NGV International, nighttimes tijdens Verzoenings week 2010. Whitewash verkent Aboriginal stereotypen en het effect van de wetgeving de overheid, zoals Witte Australië beleid inzake stedelijke Aboriginal gemeenschappen.

Maakt donkere huid u een zwarte of lichte huid u een witte? Wat is Aboriginal? Hoe kan onze kinderen waarnemen Aboriginality als alles wat ze worden onderwezen in de scholen haltes bij Captain Cook?

Bindi Cole is een award-winnende kunstenaar. In 2009 won ze de $25.000 Deadly Art Award als onderdeel van de Victoriaanse Inheemse kunst Awards en ze is ook een finalist in de William en Winifred Bowness Photography Prize, de National Aboriginal en Torres Strait Islander Art Awards (Telstra) en de National Photographic Portrait Prize. Coles recente projecten zijn onder Not Really Aboriginal bij het Centrum voor Hedendaagse fotografie en haar volgende solotentoonstelling ‘Sistagirls’ bij Nellie Castan Gallery is een serie portretten van Aboriginal Transgender mannen die identificeren als vrouwen. http://bindicole.blogspot.be/ 230

231

232

Geloof

Bill Viola Small Saints.

Bill Viola is weer in het land. Dat is zeker een tijd geleden, want zijn laatste grote tentoonstelling dateert alweer uit 1998. De Pont heeft Viola daarom uitgenodigd om een aantal van zijn video’s te laten zien in een daarvoor speciaal verbouwd stuk van het museum. Dit levert intieme videokunst op van de bovenste plank.

Het is inmiddels ruim tien jaar geleden dat het Stedelijk Museum een grote tentoonstelling van Bill Viola (New York, 1951) in Nederland organiseerde. Ook losse kunstwerken van Viola worden slechts sporadisch getoond in de Nederlandse musea, met uitzondering van De Pont. Daar zijn twee videokunstwerken van hem permanent te zien en is er incidenteel een andere installatie van Viola tentoongesteld.

Daarom was het de hoogste tijd voor een nieuwe tentoonstelling, die De Pont samen met de kunstenaar heeftsamengesteld. Intimate Work is het resultaat van deze samenwerking. Dertien videowerken uit de periode 1977-2008 geven een indrukwekkend beeld van het oeuvre van Viola. Bill Viola is een van de belangrijkste kunstenaars van deze tijd. Al in de zeventiger jaren begon hij te experimenteren met videokunst. Mede door zijn toedoen is dit medium uitgegroeid tot een van de belangrijkste kunstvormen van nu. In zijn werk refereert Viola vaak aan renaissancistische schilderkunst en behandelt hij thema’s als leven en dood, religie, initiatie, afscheid en ontmoeting. Deze thematiek resulteert de ene keer in grote museale videoprojecties, dan weer in kleine en intiemere werken.

Oud en nieuw. Speciaal voor deze tentoonstelling is het museum verbouwd en zijn de wolhokken, de kleine kabinetten aan de rand van de grote zaal, voorzien van een loopgang die ze onderling verbindt. De kabinetten worden door de videoprojecties zelf aangelicht. Hierdoor ontstaat een intieme sfeer waarbinnen de dertien videokunstwerken goed tot hun recht komen. Het zijn allemaal kleine werken, die of als studie dienden voor een grote installatie of als zelfstandig kunstwerk zijn bedoeld.

Small Saints is een zesluik waarin zes mensen vanuit een donkere achtergrond naar de voorgrond komen en op een barrière stuiten.

Viola werkt hier de scheiding tussen leven en dood uit. Een waterscherm symboliseert de barrière. Wanneer de figuren deze hebben doorbroken, worden ze in kleur weergegeven. Door de belichting van de figuren en de continue afwisseling tussen leven en dood worden de mensen als heiligen weergegeven. Het werk krijgt zo een sacraal karakter en maakt zeker indruk.

Het niet tastbare is een rode draad door de hele tentoonstelling. Dit wordt zeker veroorzaakt door Viola’s thematiek, die immers vaak met ongrijpbare zaken samenhangt. Viola geeft op een mooie en indrukwekkende wijze vorm aan zijn thema’s. De wijze van presenteren versterkt de afzonderlijke kunstwerken. In dat opzicht is Intimate Work geslaagd te noemen. Nu de donkere dagen voor kerst weer voor de deur staan, is het dan ook zeker een aanrader om De Pont te bezoeken. http://olgakudrjawzewa.blogspot.be/ 233

234

Phyllis Galembo

Cosmetische ritueel en persoonlijke identiteiten Voor Phyllis Galembo is van primair belang dat het geloof van de drager in de kracht van het ritueel kostuum voor hun dagelijkse werkelijkheid te veranderen, deze transformatie kan de kijker niet alleen het proces van cosmetische toepassingen zijn, maar ook het geloof van de persoon verborgen onder het gezicht en lichaam verf waarderen.

De transformatie is opzettelijk schokkend, beangstigend zelfs, maar toch elk beeld trekt je in en weigert om u los totdat devolledige impact van deze vorm van cosmetische jurk wordt gewaardeerd. http://faceculture.blogspot.be/

235

236

Phyllis Galembo ‘Cosmetische ritueel en persoonlijke identiteiten’

237

238

H erinnering

ULTIMA VEZ Booty Looting

Wim Vandekeybus creëert met ‘booty Looting’ een voorstelling over het geheugen. Valse herinneringen, dwaalsporen, gefragmenteerde verhalen overheersen dit stuk dat op 15 september in Belgische première ging in De Warande.

Forced Entertainment acteur Jerry Killick verwelkomt het publiek met een uiteenzetting over antropologe Birgit Walter, de spilfiguur van deze voorstelling, die met een van haar publicaties kunstenaar Joseph Beuys zou beïnvloed hebben voor zijn legendarische performance ‘I like America and America likes me’.

Herinneringen samenstellen; Een re-enactment van deze performance lijkt hier op zijn plaats. Al is re-enactment een groot woord. De performance duurt enkele minuten in plaats van enkele dagen en er is geen coyote, wel vier dansers. Killick neemt wat hij nemen kan. De performance is geenszins die van Beuys in 1974 en zet zo de toon van ‘booty Looting’. We gebruiken andermans werk in het eigen werk.

We halen inspiratie, stelen wat we nodig hebben, moduleren en herwerken. We maken de buit buit. Zo gaat het ook met ons geheugen.

Fragmenten uit het verleden, losse beelden en emotie vormen onze herinneringen die meer dan eens ver van de werkelijkheid liggen.

Vals of echt? Birgit Walter die nu willens nillens op het podium wordt opgevoerd krijgt tal van gestaltes. Van antropologe wordt ze getransformeerd tot kunstenares, moeder, echtgenote en hedendaagse Medea die haar kinderen vermoordt en de eigen ogen uitsteekt. Of is ze simpelweg een actrice die zich zoveel rollen heeft eigen gemaakt waardoor haar ware persoonlijkheid in de vergetelheid is geraakt?

Familiale taferelen worden georkestreerd en vastgelegd op foto om zo gemiste en dus valse herinneringen te creëren. Fotograaf Danny Willems zorgt ervoor dat zijn indrukken van de scène meteen zichtbaar zijn voor het publiek. De foto’s worden live geprojecteerd. Scènes, blikken en emoties worden opgeslorpt in eenmomentopname. Het toont hoe broos een herinnering kan zijn en hoe beelden en foto’s hun eigen versie van de werkelijkheid brengen.Vluchtig en ironisch.

Dans, woord en beeld zorgen voor een veelheid aan indrukken. De toeschouwer moet keuzes maken en kan niet alles in één coherente indruk vatten. Het is echter geen bombardement aan impulsen waardoor de toeschouwer niet uit zijn lood wordt geslagen. De personages van Birgit Walter en Jerry Killick krijgen nooit vaste vorm en ontsnappen aan ons hokjes-denken, maar overdonderen niet.

Hoewel de zelfrelativering en ironie, die verweven zitten in elke scène, de toeschouwer nauwer bij het stuk betrekken, zorgen ze bij momenten echter ook voor een grote afstand. De verwarring en paniek die valse, versnipperde en gefragmenteerde herinneringen teweegbrengen, maken zich niet van ons meester. Ze worden vertaald in dans, woord en beeld, maar weten ons niet bij de keel te grijpen. http://www.cobra.be/

239

Lucy&bart

240

L icha melijkheid

241

242

Lucy&bart

“Lucyandbart” is een samenwerking tussen kunstenaars Lucy McRae en Bart Hess. Ze stellen zich menselijke lichamen en fysiek veranderde gezichten voor met een schokkend, maar artistieke realisme.

Bolletjes van schuim, asymmetrische stekels. Fascinerend en tegelijkertijd weerzinwekkend, de foto’s worden nog meer verontrustend omdat ze niet zinspelen op de emotionele toestand van het onderwerp. Elke getransformeerde humane kijkt wezenloos terug, noch geschokt of verbaasd of opgewonden over hun verandering van vorm.

Er is iets primitief en nieuwsgierig te zien in de “vervormde” lichamen.

Het bevraagt ​​allemaal zijn idealen van schoonheid en de manier waarop we oordelen. Lucy en Bart ontdekken een low-tech, prothetische manier om de mens te perfectioneren. http://barthess.nl/

243

PISTOLETTO

Trans Border Trans Limit Trans Gression

Het oppervlak van deze prenten is hoogglans gepolijst roestvrij staal.

Pistoletto heeft geĂŤxperimenteerd met spiegels sinds de vroege jaren 1960. Zijn techniek is gestegen tot het punt van bijna foutloos vertegenwoordiging verlaten van de focus van deze werken tot hun inhoud.

De levensgrote personages die deel uitmaken van dit huidige werk nodigen de kijker uit in hun wereld, letterlijk. Het is niet vaak dat de blik in een kunstwerk is je eigen blik is. Deze toevoeging van het publiek om het beeldvlak werkt op verschillende manieren aan het gevoel dat ze bekeken worden. http://www.berkshirefinearts.com/ 244

245

246

Ana Coto Spit milk

Ana Coto is een 22-jarige Cubaans-Amerikaanse kunstenaar gevestigd in Los Angeles. Ze werkt onder de premisse dat er energie overeen komt met de kleur psychologie en dat kleuren geassocieerd kunnen worden met gevoelens en sommige onze stemming beïnvloeden. Haar nieuwste fotografische project ‘Spilt Milk’ betekende gewoon om een ​​ visuele weergave van het bovenstaande, waarbij elke plons anders is dan de vorige. Misschien probeerde Ana iets bijzonders onder elkedag-omgevingen te vinden. Op welke manier, wat we wel weten is dat haar foto’s kleur hebben gebracht aan het gewone en haar werk werd feilloos vastgelegd met de vaardigheid van iemand die echt haar vak begrijpt. http://www.ignant.de/

247

Pierre Debusschere Holy Flowers

“De inspiratie en uitgangspunt was Raf Simons laatste Jil Sander-show en de prachtige bloem installatie die Mark Colle ontworpen had. We namen ook de inspiratie verder door het ontwikkelen van het idee van de vrouwelijkheid in bloemen. Zeker is er een romantische aspect, maar bloemen kunnen ook te sensueel, verleidelijk, empowerment, roekeloos, maar giftig zijn... .

Ik was erg blij met Zuzanna. Ze was het perfecte model om ons een breed scala aan poses en uitdrukkingen te geven met betrekking tot de styling en de bloemen. Ik wilde dat de muziek ook een afspiegeling is van de verscheidenheid van het karakter van een bloem kan hebben, heb je de teksten die u de zachtere kant (voice Oriane Leclercq) en de muziek die voor mij zo verleidelijk als een donkere orchidee. http://www.dazeddigital.com/ 248

249

F antasie

Michael Burton Nanotopia

In een poging om de toekomst van de ontwikkeling van het ontwerp te overwegen door middel van cosmetische bouw van het gezicht en lichaam, is het altijd spannend om werk te vinden op het snijvlak van wetenschap en technologie. Nanotopia, is een dergelijk werk, het stelt alternatieve ideologieën door de presentatie van een toekomstvisie voor de mensen aan de uiteinden van de sociale klassen. Michael Burton’s project referenties hoe mensen momenteel hun lichaam gebruiken als een laatste redmiddel, om hun haar, bloed en de nieren te verkopen.

Nanotopia voorziet dan een toekomst waarin de armste nieuwe mogelijkheden benutten van het fuseren van nanotechnologie en het lichaam als real-estate. In reactie op dit gebruik van het lichaam, visualiseert de film ook de veranderingen in lichaamsfuncties esthetiek binnen de hogere klassen. Burton’s visie is belangrijk bij het overwe​​ gen van de toekomst van wat we verlangen cosmetische toepassing te zijn. Is dit zo’n grote sprong van de huidige fashionisation van body modification, zoals cosmetische chirurgie, onderhuidse implantaten, het doordringen, scarification en tatoeëren? Onlangs, bij de presentatie van de premisse van Nanotopia, mijn waarneming van de reactie van anderen om Burton’s propositie voor de toekomst heeft een van shock, ongeloof en nauwelijks verborgen afkeer. Nog verdere besprekingen van wat zij aanvaardbaar achten vandaag, esthetisch en moreel, in vergelijking met 10-15 jaar geleden alleen dient om te suggereren dat we meer zijn voorbereid op deze visie op de toekomst dan we denken. http://faceculture.blogspot.be/

250

251

Walter van beirendonck Dream the world awake

Walter Van Beirendonck is zeker een narratieve kunstenaar die zijn denkwereld wil overbrengen bij mensen die hiervoor openstaan. Want het is niet altijd gemakkelijk om zo’n ongrijpbare werkelijkheid over te nemen. Hij maakt statements om te wereld beter te maken en te ontdoen van alle negatieve structuren of deze tenminste aan te kaarten.

Het verhaal dat hij wil vertellen is overal hetzelfde. Maar soms komt het ene onderwerp / thema meer naar voor en krijgt het de nadruk.

Maar alle andere dingen die Van Beirendonck wil meedelen zitten altijd ergens op de achtergrond verscholen.

Vaak werkt hij ook met heel aanwezige muziek op catwalks en slogans op muren en kleding, die alles laten versnellen, misschien zelfs de ideeën over de wereld die hij heeft voor verandering. Door de dubbelheid van positieve met duidelijk negatieve / donkere ondertonen wil hij de mens doen nadenken en vaak gebeurd dit op een eerst hilarische manier om het schokeffect te vergroten.

Zoals Marshal McLuhan het zegt ‘The medium is the message’, (Understanding Media: the Extensions of Man, 1964). http://hapsical.blogspot.be/ http://www.broadsheet.com.au/ http://www.waltervanbeirendonck.com/

252

253

254

Bart Hess Slime art

Slime heeft een nieuw beroep op de mode met de introductie van Bart Hess en zijn nieuwste creatie, Slime Art. Gemaakt met behulp van een mengsel van supermarkt, bouwmarkt en speelgoedwinkel materialen heeft Hess een volledig beweegbare, doorzichtig en elastische stof, die de lichamelijkheid van de uitvoerder verlicht en een nieuwe hybride stelt tussen de geklede lichamen en cosmetica geformuleerd. Zijn animatie getiteld Ephemère wat letterlijk vertaald als “die slechts een dag“, is vaak een thema binnen de kunst en mode, hier te zien is het een weloverwogen introductie tot Hess‘s fascinatie met de voortdurende staat van fysieke transformatie. Innemend, de iconografie binnen dit korte stuk is vergelijkbaar met die van in het horror genre van de film en brengt je onmiddellijk naar de 1958 horror B- film, The Blob, waar een buitenaardse levensvorm alles verbruikt wat op zijn pad komt. Terwijl het uitgevoerde lichaam wordt gezien als tijdelijke overgang en vertegenwoordigt Hess slime creaties met een knipoog naar de verheerlijking van cosmetische transformatie en onze makeover cultuur, is er ook iets van groteske belang, bijna een fascinatie in de aard van slijm . Zoals te verwachten is zijn werk populair bij de zangeres Lady Gaga, die Hess vervolgens heeft gestyled voor publiciteitsmateriaal en haar 2.011 muziekvideo “Born This Way“. Nog belangrijker is dat het monsterlijke lichaam zo mooi presenteert.

Alexander McQueen zei ooit: ‘Ik vind schoonheid in het groteske, zoals de meeste kunstenaars‘ en inderdaad het werk van Hess kondigt misschien ongemakkelijke, maar nog belangrijker, significante verandering. http://www.5thcharacter.com/ 255

Nick cave Ever-After

Kunstenaar Nick Cave’s Ever-After zet tot nadenken met zijn show met oneven humanoid-achtige personages en dieren gekleed in artistiek unieke kostuums met aangehechte hoofddeksels. http://designerscollaborativenyc.com/ 256

257

258

Roni Horn Siong Kin

Omringd door en ondergedompeld in een rijke witte achtergrond, is het portret van de psychologie van een clown. Het gepoederde gezicht van genderless clown, met zijn gapende rode mond en bolle neus, contorts voor onze amusement of onrust als een kind in de voorkant van een spiegel of een podiumkunstenaar opwarmen.

Elke foto vangt het gezicht van de clown met lange belichtingstijden gedraaud, een duidelijk onderwerp in een onscherp samenstelling van uitdrukkingen. Net als een Bruce Nauman video, is er een soort van grap, een speels gevoel van het absurde in deze foto’s, waarachter een donkerder en meer verontrustende zorg voor de authenticiteit van het karakter schuilt. http://siongchin.com/

259

I dentiteit

Roni Horn

You are the Weather Hauser & Wirth is verheugd om de eerste Londonse tentoonstelling Roni Horn te presenteren sinds haar grote overzichtstentoonstelling ‘Roni Horn aka Roni Horn‘ in Tate Modern in 2009. De tentoonstelling biedt belangrijke nieuwe beeldhouwkunst, fotografie en werken op papier. Door middel van deze media, cultiveert Horn een complexe relatie tussen identiteit, de locatie en de perceptie van de kijker.

In het zuiden galerie, heeft Horn deel twee van een sleutelwerk in haar oeuvre gecreëerd: ‘You are the Weather‘ (1994-1996). Het nieuwe werk, ‘You are the Weather, deel 2’ , volgt dezelfde vorm als ‘You are the Weather‘ en heeft hetzelfde model, 15 jaar later. Het werk bestaat uit 100 foto’s van een vrouw, gelegen in de warmwaterbronnen en zwembaden in IJsland. In elk beeld, veranderen de gezichtsuitdrukkingen van de vrouw met de veranderingen in de

260

weersomstandigheden om haar heen. Zoals beschreven door Horn met betrekking tot ‘You are the Weather‘: ‘De manier waarop dit werk is geschoten en gemonteerd, wordt de kijker voyeur door het uitzicht. U bent omringd door een vrouw die naar je staart‘.

In verband met ‘You are the Weather, deel 2’, zal Horn ‘Haraldsdottir, Part Two‘ publiceren. Deze publicatie is het 10e volume van ‘To Place‘ - een voortdurende reeks kunstenaarsboeken. Het is gerelateerd aan ‘Haraldsdottir‘, die voor het eerst werd gepubliceerd in 1996 en presenteert in het werk alle foto’s van ‘You are the Weather, deel 2’. http://www.hauserwirth.com/

261

262

ROMY SCHNEIDER L’Enfer

In 1964 koos Henri-Georges Clouzot Romy Schneider, toen 26 jaar, en Serge Reggiani, 42, als de sterren van L’enfer. Het raadselachtige en oorspronkelijke project, een onbegrensd budget, een film als een “gebeurtenis” film. Maar na drie weken van het filmen van de drama werd het project onderbroken en de beelden die zeiden: “ongelooflijk” zullen nooit openbaar worden gemaakt.

Deze beelden, vergeten gedurende een halve eeuw, zijn gevonden en zijn meer adembenemend dan de legende voorspelde. Ze vertellen een enkele film, waanzin en jaloezie gefilmd in een subjectieve camera, het verhaal van een vervloekte film en die van Henri-Georges Clouzot had de vrije loop te zijn genie als filmmaker.

Romy nog nooit zo mooi en hypnotiserend geweest. Nooit is een auteur zo dichtbij een fusie met de held geweest.

Serge Bromberg en Ruxandra Medrea slagen hier “herschikking” van het ontbrekende werk, het creëren van een nieuwe film die het verhaal van deze mooie schipbreuk vertelt en zo kan het project uiteindelijk bestaan. https://www.youtube.com

263

264

Romy Schneider in L’enfer 265

Colofon

Fotografie / Model © Zoë Verbaeten, 2014 Bronnen Tekst Zoë Verbaeten Bronnen Design Zoë Verbaeten www.zoeverbaetenmaster.wordpress.com www.verbaetenzoe.wordpress.com Drukken Provo D Brulens 23B, 2275 Lille Binden Amival Averdongenlaan 27, 2300 Turnhout Master Grafische Vormgeving 2013-1014.

266

267