ViaVelo 5 NL by ViaVelo

uitgave 5

bikepacking & long distance cycling

Contact

Colofon

Website www.viavelo.nl

Tekst en fotografie Jeroen Dijkstra (Jerome), Matt Hart en Dan Tucker (Rolling Donkeys), Stan Engelbrecht en Danielle Fejer (Tour of Ara)

E-mail info@viavelo.nl Facebook.com /viavelomagazine

Fotografie Andy Bruhl, Francois Carrier Deziel, Andrew Cullen, Artur Nowak, Laurens van Raay, Frederick Scraeyen, Elfi Thoonen. Coverfoto Dan Tucker

ÂŠ 2016, ViaVelo Magazine Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieĂŤn, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Foto: Stephan van Raay

Illustratie Luc Kickken Concept en layout Stephan van Raay

Voorwoord Nummer 5! In een korte tijd hebben we al veel bereikt en daar ben ik trots op. De lijst met medewerkers groeit snel en ik kan soms niet geloven hoeveel mensen deel willen uitmaken van dit magazine en de tijd nemen om een verhaal te delen, foto’s te sturen of op een andere manier hulp aanbieden. Ontzettend bedankt. Zonder jullie zou dit magazine niet bestaan. Veel dank aan de terugkerende medewerkers Willem Megens (terug in de volgende uitgave) en Jeroen Dijkstra. En aan Luc Kickken voor het maken van weer een nieuwe, toepasselijke illustratie (binnenkort verkrijgbaar in onze webshop). Dank aan Carsten Maiwald and Christoph Süße van veloheld voor hun steun en het delen van ideeën. En last but not least veel dank aan jou, onze lezer. Ik hoop dat je net zo veel plezier beleeft aan deze uitgave als ik. Laat me gerust weten wat je van dit nummer vindt. Stephan van Raay

Foto: Stephan van Raay Foto Laurens van Raay

Inhoud 6

The places we ride

Stockeu

When all hope is scone

Tour of Ara

The essentials of cycling

Belgium by night

Review 76

Mio Cyclo 505

L A P CE E H

GALLERY

E D RI

Foto Artur Nowak Katowice, Polen @red.spokes #pntsoldier viaVelo magazine

Foto Francois Carrier Deziel 8

viaVelo magazine

Sawtooth Range, Idaho, tussen Ketchum en Stanley. De fietsers zijn

Romain Rosant en Guillaume Bedard

@onagos

scubakitegeek

user3161207 viaVelo magazine

Foto Andy Bruhl | 10

viaVelo magazine

Lazaretto, SardiniĂŤ

@andy_onbike andybruhl.com

viaVelo magazine

Foto Andrew Cullen

viaVelo magazine

Pentland Hills vlak buiten Edinburgh, Schotland

@acu92

viaVelo magazine

Foto Frederick Scraeyen | 14

viaVelo magazine

Paso de Jama, ArgentinĂŤ

www.wetrappendoor.com

viaVelo magazine

Pas bij het uitrijden van de woonwijk begon het te dagen: Shit, de Stockeu!

viaVelo magazine

Column

STOCKEU Tekst en fotografie Jeroen Dijkstra

p kop daalde ik Route de Somagne af. Een blik onder mijn oksel door leerde dat mijn fietsmaatje Alex nog achter me zat. “Twee keer links!” schreeuwde hij niet veel later. Ik remde wat af en draaide Chemin du Château op en liet de fiets weer lopen. In alle vroegte waren we vanochtend naar België gereden voor mijn vuurdoop in de Ardennen. Tot dusver had ik nog nooit echt geklommen. De Posbank stelt immers weinig voor. Maar daar zou vandaag verandering in komen. Onderweg vertelde Alex me alles over de klinkende namen als de Stockeu, Côte de Wanne en Côte d’Amermont die we onderweg zouden aandoen. Hoe dichter we bij onze startplaats kwamen, hoe stiller ik werd. Gespannen voor wat komen zou. Aan het einde van de weg wou ik voor de tweede maal links afslaan zoals Alex gezegd had, maar eenmaal op de splitsing begon ik te twijfelen. Er waren twee wegen die beide linksaf gingen. Ik gokte op de meest rechtse. Verkeerd gegokt bleek niet veel later. “Andere links” schreeuwde Alex. Ik keerde om, schakelde lichter

en zette vervolgens de achtervolging in. Direct liep de weg fors omhoog. Percentages rond de 10 procent gaf mijn fietscomputer aan. Het duurde niet lang voordat ik Alex weer voorbij reed. Pas bij het uitrijden van de woonwijk begon het te dagen: “Shit, de Stockeu!”. Niet veel later schakelde ik nog een tandje groter, de derailleur gehoorzaamde en de ketting gleed naar de 28. “Oei” dacht ik bij mezelf. Een lichtere versnelling had ik niet terwijl het ergste nog moest komen. Langzaam kroop ik voort, de fietscomputer gaf inmiddels 20 procent aan. Er leek geen einde aan te komen. In de verte zag ik het bordje van bed & breakfast Villa Stavelot. Alex had me eerder die ochtend vertelt dat daar het ergste voorbij zou zijn. Meter voor meter kwam het bordje dichterbij. Hij had gelijk, het werd vlakker. Ik schakelde zwaarder en vervolgde mijn weg naar het beeld van Eddy Merckx. Eenmaal boven bij Eddy besefte ik hoeveel ik genoten had. Alex had gelijk, klimmen is leuk! Jerome

viaVelo magazine

by Rolling Donkeys

Tekst Matt Hart / Fotografie Dan Tucker

Tel daar een aantal rotsachtige valleien, een paar Lochs en eindeloze tracks bij op en je hebt een mooie formule voor avontuur

en fietstocht plannen als de zon schijnt in Schotland is een onmogelijke taak, of tenminste, zo lijkt het. “Kom in mei”, zeggen ze, “dan is het altijd goed weer en je hebt geen last van midges.” Last van midges (een muggensoort) hadden we niet, maar van goed weer was zeker geen sprake - ook deze derde keer niet. Zoals veel anderen zijn we tot de conclusie gekomen dat het Schotse weer een belangrijke rol speelt: mooi, onvoorspelbaar, veranderlijk, dramatisch en soms ernstig. Tel daar een aantal rotsachtige valleien, een paar Lochs en eindeloze tracks bij op en je hebt een mooie formule voor avontuur. Dit zorgde ervoor dat wij de afgelopen drie jaar opnieuw terugkeerden naar Schotland. En iedere keer staan we voor nieuwe uitdagingen. We hebben geleerd om zowel een regenjas als zonnebrand in

te pakken en dat slapen op een plek waar herten hun gewei schuren de kans ernstig vergroot om als een diner voor teken te dienen. Maar het enige dat we allemaal hadden onderschat, of eerlijker gezegd nog niet eerder hadden meegemaakt, is hoe diep je soms moet gaan om positief gestemd te blijven. Het gaat niet om leven of dood en we zijn niet bezig om de grenzen van het menselijk kunnen op te zoeken, maar op het moment zelf was dit onze werkelijkheid. Nadat we Fort Augustus achter ons hadden gelaten en richting de Glen Affric bothy vertrokken, duurde het niet lang voordat we ons allemaal realiseerden dat wat extra trainingsritten best nuttig zouden zijn geweest. Alleen op spiergeheugen vertrouwen zou niet voldoende zijn deze keer.

viaVelo magazine

De tweede dag was een zware dag. We wisten dat we een lange, zware rit voor de boeg hadden, maar onze bestemming wisten we ook: Glenn Affric bothy. In opperste concentratie het hoofd naar beneden draaiden we de pedalen rond. Het ronddraaien werd ploegen en ons geklets veranderde in “zijn we er al bijna?”, “zijn we er nu dan bijna?” en “WTF?” We kregen al bijna spijt van onze jaarlijkse Rolling Donkeys-tocht. Het werd al heel snel heel zwaar. We weten dat het een aantal dagen duurt voordat je in een lekker ritme zit, maar we waren al kapot. We waren nat, hadden honger en waren erg moe. Vanwege de kou was het niet mogelijk om langer dan vier minuten te stoppen. Snel water filteren en weer verder. De wijze woorden “Just keep swimming!” van Dory werden mijn mantra. Onze mentale kracht werd al vroeg op de proef gesteld. Onze benen waren al op, maar je kunt je hersenen trainen om je lichaam te negeren. Ik denk dat je moet vertrouwen op eerdere ervaringen en dat je kracht haalt uit nieuwe ervaringen.

viaVelo magazine

Op die dag moesten we ons lot aanvaarden en de kansen grijpen die zich voordeden. Het was al laat in de avond en we waren nog een goed half uur verwijderd van de bothy, waarvan we ook nog eens hoopten dat deze niet vol zou zitten. We zagen op de kaart dat er een SYHA-hostel aan onze route lag, maar het plan was om in de bothy te overnachten en dat gingen we dan ook doen. Ik kan me niet meer herinneren wat ons uiteindelijk toch deed besluiten te stoppen. Maar we stopten in ieder geval en het was een van de beste stops die ik ooit heb gemaakt. Eenmaal uit de koude wind en regen werden we begroet door de vriendelijke gastheer. Hij zei ons dat we een goede avond hadden uitgekozen, want het was ‘scone night’ tijdens dit ‘bank holiday’-weekend. Uiteindelijk waren het niet de gezellige kamer met twee houtkachels en de relaxende wandelaars met rode gezichten en droge wollen sokken die ons konden overtuigen om een kamer te boeken. Nee, alles wat nodig was, was een bord met warme, versgebak-

viaVelo magazine

Nee, alles wat nodig was, was een bord met warme, versgebakken scones

ken scones. Er zijn momenten dat zelfs je meest ruige, mannelijke kant en verlangen om een avonturier te zijn niet kunnen opboksen tegen de verleidende kracht van een verse, warme scone. Misschien dat onze toestand op dat moment sterk meewoog, maar er was niets dat mij kon overtuigen om verder door te gaan naar de bothy – ik was verkocht. Na een onzinnige discussie of we moesten blijven, terwijl het bloed weer terugstroomde in onze ledematen, pakten we onze spullen uit, kleedden we ons om en vonden onze ‘happy place’ weer terug met de magische genezende kracht van een warme scone. De volgende ochtend was het kalm en mooi weer en onze ‘happy meter’ was weer aangevuld. Terwijl we onze brandstof voor die ochtend nuttigden trokken

herten voorbij. De glimlach was weer terug op onze gezichten en we sprongen op ons zadel om het avontuur te vervolgen. Glen Affric was werkelijk prachtig, net als de lange rotsachtige rit ernaartoe. Meer van dat graag! Zes fantastische dagen volgden waarin we de middelste lus van de Highland 550 adventure race volgden. Als klap op de vuurpijl kwamen we zelfs een aantal deelnemers tegen – geweldig. Een aantal keer werden onze krachten flink op de proef gesteld, zeker richting het einde, maar wat ik van de trip van dit jaar heb geleerd is dat een goede fysieke voorbereiding je heel ver brengt en een positieve houding een essentieel onderdeel van je paklijst is. Maar soms heb je gewoon een warme versgebakken scone nodig om thuis te komen.

De Rolling Donkeys zijn Matt, Dan en Matty. Ga naar hun website www.rollingdonkeys.com voor meer foto’s van dit avontuur en veel andere fietstochten.

viaVelo magazine

Steun ViaVelo H IGH RE S

koop de digitale uitgave in onze webshop www.viavelo.nl/shop

Tekst Stan Engelbrecht / Fotografie Danielle Fejer

viaVelo magazine

Zes dagen en 700 kilometer aan uitputtende onverharde wegen in de snelste tijd

r is geen prijs, er zijn geen give-aways, geen gesponsorde frames, blinkende nieuwe onderdelen of een cheque. Alleen de eer van de eindstreep halen na zes dagen en 700 kilometer aan uitputtende onverharde wegen in de snelste tijd. Zowel lichamelijk als mentaal is het geen gemakkelijke race. Honderden kilometers afleggen op een oude stalen racefiets over onvoorspelbare Afrikaanse gravelwegen vraagt nogal wat van je. De Tour of Ara is een kleinschalige race voor ongeveer 40 fietsers. In 2015 verliep deze door de ver afgelegen en bergachtige delen van de Zuid-Afrikaanse gemeente Cederberg en het halfwoestijngebied Karoo. Met zoâ&#x20AC;&#x2122;n kleine groep en zulke veeleisende omstandigheden wordt de groep al snel heel close. Bovendien zijn er geen bivaks met tenten en catering. De race is daarmee niet alleen maar een uitdaging tegen de klok, maar ook een culturele ontdekking van de omgeving. Er zijn

veel lekkere lokale gerechten en wijn en de deelnemers verblijven in kleine hotels en in kleine dorpen soms zelfs bij families in huis. Voor zowel de lokale bevolking als de deelnemers zorgt dit voor een veel feestelijker gevoel en grotere samenhorigheid. De organisatie wil de Tour of Ara klein en onafhankelijk houden. Sponseren zijn er nu en op korte termijn niet. De racers betalen alles zelf door middel van de deelnemersbijdrage. Met een deel van dit bedrag ondersteunen ze de sponsoring van een aantal kansarme deelnemers â&#x20AC;&#x201C; goede fietsers die normaal gesproken niet de kans krijgen om te racen, maar graag willen deelnemen aan een etapperace door een aantal van Zuid-Afrikaâ&#x20AC;&#x2122;s meest afgelegen landschappen. De fietsen van de deelnemers moeten stalen racefietsen zijn van voor 1999, gemaakt in het land waar de deelnemer

viaVelo magazine

Dat is de spirit van de Tour of Ara – een ode aan de extreme omstandigheden van races uit het verleden

vandaan komt. De onderdelen op de fiets moeten eveneens uit de juiste periode stammen, de fiets moet een racestuur hebben en de maximale bandbreedte is 32C. Maar de meeste oude frames laten slechts banden van maximaal 28C toe – het zijn tenslotte racefietsen voor op de weg. Zie het als de schoonheid en de kunst om met een fiets te racen onder omstandigheden waarvoor deze niet bedoeld is. Dat is de spirit van de Tour of Ara – een ode aan de extreme omstandigheden van races uit het verleden.

het fotograferen met een oude analoge camera, maar legde op gevoel de mood en de energie van elk moment vast. Het resultaat past perfect bij de onvoorspelbare aard van de race en het ruige landschap. De lichtlekken, de overbelichte achtergronden en de willekeurige composities laten zien hoe de race in het echt is: ruig en wild. De Tour of Ara van 2016 is uitverkocht. Inschrijven voor volgende jaar kan op www.tourofara.co.za. Hier vind je ook meer informatie over de race.

Danielle Fejer fotografeerde de race met een Olympus OM10 uit 1970, een van de eerste kleinbeeldcamera’s met diafragmavoorkeuze. Haar keuze om de Tour of Ara van 2015 met een oude analoge fotocamera te fotograferen was net zo gemakkelijk als voor de hand liggend. Ze liet zich niet afleiden door de technische kant van

Danielle Fejer is de helft van het bloggersduo Little Wheels uit Engeland. Met hun blog richten ze zich op fietsen voor vrouwen in Londen, met zo nu en dan een uitstapje verder van huis. Meer goede fotografie en verhalen van haar en Sam Dunn vind je op www.littlewheels.cc.

www.tourofara.co.za

www.littlewheels.cc

viaVelo magazine

BELGIUM B

Y NIGHT

Tekst en fotografie Stephan van Raay

In Arlon, bijna klaar voor de groepsstart

viaVelo magazine

ia facebook krijg ik een uitnodiging van Bikepacking.be: ‘DuoDiagonaal ’ staat er in grote letters. Het is een self supported race op 23 april van Virton in het zuidoosten van België naar Oostende aan de kust, zo’n 325 kilometer. En dat in teams van twee, met de start laat in de middag. Ik haal mijn broer Laurens over en geef ons op. Met onze fiets in de hand lopen we het perron van Arlon af. Hier en daar zien we fietsen tegen gevels van eetcafés staan. We hebben nog precies een uur en zoeken ook een eettentje op – we zullen de energie hard nodig hebben. Iets voor half vier rollen we terug naar het station, het verzamelpunt. Al van een afstandje zien we dat er een bont – opvallend veel neongeel – gezelschap staat te springen om te vertrekken. Uiteraard fietst organisator Gunther Desmedt zelf ook mee. Hij klimt op een bankje en roept de teams af. 19 duo’s zijn er klaar voor. Als groep fietsen we de 25 kilometer naar Virton, het officiële startpunt van de race. Nu is goed te zien hoe gevarieerd de groep is: snelle gasten op carbon en titanium

viaVelo magazine

racefietsen met alleen een grote zadeltas of zelfs helemaal geen bepakking, mountainbikers met een flinke rugzak om, fietsers met goedgevulde zijtassen aan hun moderne randonneurs. Ik fiets op mijn zelf opgebouwde veloheld.iconX (zie blog). Op deze stalen all-road racer heb ik zoâ&#x20AC;&#x2122;n 1000 trainingskilometers gefietst, maar echte bergen heb ik nog niet onder de wielen gehad. Gelukkig smaken de eerste klimmen naar meer. Dankzij de schijfremmen passen de comfortabelere 28 millimeter brede racebanden met gemak. De stalen fiets is dan misschien wat zwaarder dan de gemiddelde racefiets, maar dat betaalt zich terug in stabiel en comfortabel rijgedrag.

We staan met z’n allen op het centrale plein van Virton. Klokslag vijf uur roept Gunther dat we wel kunnen vertrekken. Vanaf nu is het ieder duo voor zich. Ieder team bepaalt zijn eigen route en al snel zijn de deelnemers verspreid over de wegen rondom Virton. Het duurt niet lang of we zijn alle teams uit het oog verloren. We racen over de verrassend goede wegen door de prachtige Ardennen. “Hebben jullie misschien een pomp voor ons?” Vlak voor het eerste verplichte checkpoint, de Millenniumtoren van Ge-

dinne tegen de Franse grens, staat een duo in de berm. “Lekke band, de tweede al!” Hun pomp is kapot en mijn broer leent de zijne. Een kilometer verder zien we de toren opdoemen. Het is inmiddels bijna donker. Twee andere teams waren ons net voor en staan op het punt om te vertrekken. Brevetkaarten hebben we niet. We sms’en ons teamnummer, CP1 en de tijd naar de organisator en maken het ultieme bewijs dat je er bent geweest – een selfie. Het duo dat wij net hebben geholpen repareert nu een opengesprongen schakel aan de ketting van een ander duo. Zo’n race is het.

Een wild zwijn - gelukkig bleef het bij dit exemplaar.

Met 119 kilometers op de teller vanaf Arlon passeren we de grens met Frankrijk. Na een klim en een bocht zien we weer twee fietsers stilstaan. Eén van hun fietsen staat op kop. Het is duo ‘opengesprongen schakel’. Via een andere weg hebben ze ons ingehaald, maar staan voor hetzelfde probleem: er is weer een schakel opengesprongen. Ze blijven er opvallend rustig onder, staande in het donker in een doodstil dorp in een uithoek van Frankrijk met nog een slordige 300 kilometer te gaan. Helaas kunnen we weinig voor ze betekenen, maar we wachten even op het duo dat ze eerder heeft geholpen. Zodra er twee koplampen boven de

viaVelo magazine

Mijn veloheld gepakt met vooral thermokleding, regenkleding, eten, eten en eten.

heuvel verschijnen fietsen wij verder. Na wat korte klimmetjes is het vooral afdalen naar de Maas. En dat gaat verrassend goed op de brede wegen die op een enkele auto na volledig uitgestorven zijn. Ik ben blij met mijn krachtige 100 luxdynamolamp. Bij Vireux-Wallerand, een plaats waar je op zaterdagavond prima een kanon kunt afschieten, steken we de Maas over. Niet veel later passeren we de landsgrens opnieuw en klimmen we uit de Maasvallei. Een smal landbouwweggetje trakteert ons op klimmen van wel 10 procent.

“Shit!” Een onverharde weg voor ons. Zelf je route plannen heeft voordelen maar ook nadelen. In totaal stuiten we tot drie keer toe op een onverhard stuk in het donker, niet wetend hoe lang het is of hoe de staat van het pad is – om niet nog meer tijd te verliezen fietsen we een stukje om. Het is vijf voor twee als we bij het Belfort van Thuin, het tweede onbemande checkpoint en het hoogste punt van het stadje, aankomen. Een ander duo is ons net voor. Als we van onze fiets stappen en naar het binnenplaatsje lopen, zien we dat het duo

viaVelo magazine

‘gebroken schakel’ weer is. Mooi dat je ondanks al die verschillende routes elkaar toch weer treft bij de checkpoints. Een van hen biedt een stuk opgerolde pizza aan. Ik sla af en vraag waar hij het gehaald heeft op dit tijdstip. “Van thuis meegenomen, gisteren gebakken”. We eten wat van onze eigen voorraad terwijl er nog een stuk of drie teams arriveren. Weer op de fiets duiken we omlaag over de vele kasseien van Thuin, vast een schitterende plaats bij daglicht. Na nog aardig wat kilometers raken de bidons leeg en stoppen we bij een begraafplaats. Achter de grote metalen poort vinden de waterkraan al snel. Maar goed ook, want in de kleine Waalse stad Ath is, tegen de verwachting in, niets te eten of drinken te vinden. We knauwen maar weer eens een meegenomen reepje weg. Onderweg naar het derde checkpoint, het Centrum Ronde van Vlaanderen, begint het weer langzaam licht te worden. Van een mooie zonsopgang is helaas geen enkele sprake. Het is nog altijd druilerig weer. Ik ben al even over mijn slaap heen, maar ik begin de kilometers te voelen in mijn benen. Bij de grens tussen Wallonië en Vlaanderen krijgen we nog wat onverwachte korte klimmetjes voor onze kiezen – het tempo daalt snel. In Etikhove, een dorp voor Oudenaarde, zijn zowat alle straten bezaaid met kasseien. Vast heel leuk voor de liefhebber, maar na 280 kilometer trillen mijn handen zowat van mijn stuur. Eenmaal in Oudenaarde stoppen we bij een tankstation voor vers brood en een grote bak warme koffie – eindelijk! Ondertussen rijdt een ander duo ons voorbij. Hé, zijn dat niet …

En nóg een rustig dorpje in Wallonië viaVelo magazine

Na de derde selfie en sms voor het Centrum steken we de Markt over. We zijn nog niet aan de overkant of het begint te stortregenen. “Wat doen we?” Nou ja, het antwoord weten we eigenlijk al. Nat zijn we toch al en van stilstaan koel je te veel af. We beginnen aan de laatste etappe. Onderweg naar Oostende regent het nog een paar keer en krijgen we opnieuw te maken met een flinke tegenwind. De route loopt voornamelijk via grote N-wegen – zeker niet het mooiste stuk van de tocht. Mijn benen willen niet meer. Ik moet de kracht uit mijn tenen halen en fiets met een sukkeldrafje op het binnenblad achter mijn broer aan. De finish halen is en blijft het doel. Dan worden we opnieuw ingehaald Rock Strangers, finish

door team ‘gebroken schakel’. “Oostende is niet ver meer!” roept een van hen als ze voorbij fietsen. Het voelt heel anders. Eenmaal aan het grote kanaal zien we dan eindelijk de kuststad in de verte liggen. We komen dichterbij en een paar kilometer verder staan we in de stad. Mijn Garmin valt spontaan uit en die van mijn broer vertoont ook kuren. Gelukkig is de finish aan het strand erg makkelijk te vinden. De grote rode blokken aan het strand genaamd Rock Strangers zijn niet te missen. Het is 12:02 uur. De laatste sms en selfie maken we met verkleumde handen. Vanaf Virton hebben we 337 kilometer afgelegd in 19 uur en 2 minuten – goed voor de zevende plaats in de allereerste DuoDiagonaal.

ts in r p n io it d e d limite

g n i l c y C f o The Freedom ken

door Luc Kick

op h s / l .n o l e v ia www.v

Review

MIO

CYCLO 505 Tekst en fotografie Stephan van Raay

PS-fietsnavigatie en de alom bekende merknaam Garmin worden vaak als synoniem gebruikt. Maar andere merken als Teasi en Sigma winnen terrein. Ook Polar heeft navigatie toegevoegd aan zijn V650. En dan is er natuurlijk nog het Belgische Mio met de Cyclo-serie. We kregen de kans om de Mio Cyclo 505 uit te proberen tijdens een vijfdaagse tocht door Engeland.

Grootte en gewicht Vergeleken met mijn oudere Garmin Edge 800 is de Mio Cyclo 505 wat forser met zijn grote 3,0 inch touchscreen met een resolutie van 240 x 400 pixels (identiek aan het scherm van de Garmin Edge 1000). Dat zorgt voor scherpe teksten en fijne lijnen op de kaart. De Mio is met 129 gram (nagewogen) ook iets zwaarder dan de 98 gram wegende Garmin Edge 800, niets om je zorgen over te maken.

Open Street Map Standaard staat op de Mio Cyclo de Open Street Map (OSM) geĂŻnstalleerd. En dat is goed nieuws, want deze kaart is uitgebreid en navigeren met deze kaart zorgt voor minder fouten en vreemde afslagen dan ik van andere kaarten gewend ben.

viaVelo magazine

◄▲ Naast de Garmin Edge 800 (links). ◄ Iets groter door het grotere scherm. ► Je persoonlijke online assistent MioShare houdt alle ritten voor je bij.

Eenvoudige software Net als Garmin heeft ook Mio zijn eigen online software genaamd MioShare (www. mioshare.com). Hier kun je je ritten bekijken op een kaart of op een kalender, routes maken of kopiëren van een andere Mio-gebruiker. Het programma is overzichtelijk en niet ingewikkeld. In het menu is er een optie om je geüploade rit automatisch door te laten sturen naar Strava. Handig, want Mio heeft geen app voor je smartphone.

Kleurrijk Net als de online software heeft Mio de bediening van de 505 zelf ook eenvoudig gehouden. Het hoofdscherm bestaat uit zes grote knoppen in verschillende kleuren.

viaVelo magazine

Op het Dashboard zie je alle belangrijke gegevens tijdens het fietsen, verdeeld over maximaal vier informatieschermen die je volledig naar eigen wens kunt aanpassen. Bij de maximaal acht velden per scherm kun je kiezen uit een bijna eindeloze hoeveelheid functies. Verder is er nog een afzonderlijk hoogte-, navigatie- en kaartscherm.

POI, maar waar gaan we slapen? Onder de Navigatie-knop kies je een adres of een track die je eerder hebt geüpload. En net als veel andere navigatie-apparaten heeft de Mio een POI-functie (places of interest). Je kunt zoeken op naam of categorie. Mio heeft zelfs een aparte knop voor fietswinkels toegevoegd. Alle denkbare catego-

rieën staan erbij … behalve één: slaapplaatsen! Dit moet snel worden toegevoegd, Mio, hopelijk in de volgende firmware-update.

Surprise Me!

we de Surprise Me-functie uit. Het werkt goed! Twee routes met de opgegeven afstand en een iets langere, wellicht mooiere route. Je kunt zelfs per route het hoogteprofiel bekijken.

Achter de grote paarse knop met het vraagteken gaat een bijzondere feature schuil. Het is een navigatiefunctie, maar niet de standaardnavigatie in een zo recht mogelijke lijn. Je kiest een adres of een punt op de kaart, of, als je op dezelfde plek wilt terugkeren, de ronde-optie. Geef de afstand op die je ongeveer wilt fietsen en de Mio Cyclo 505 komt met drie totaal verschillende routes – iedere keer opnieuw. In Engeland hadden we op een gegeven moment genoeg van een grote, drukke weg en probeerden

Een aantal dagen geleden probeerde ik de Surprise Me-functie in een ronde. De rite begon niet heel spectaculair. Even twijfelde ik of ik niet van de route zou afwijken, totdat de Mio opeens begon te piepen en ik een afslag naar rechts moest nemen. Verrast nam ik de afslag en kwam op een weggetje dat me nog nooit eerder was opgevallen. Een aantal mooie, smalle wegen met weinig verkeer volgden totdat ik weer bij een grotere weg uitkwam. Dit herhaalde dit zich een

viaVelo magazine

Het Dashboard ...

is volledig aan te passen aan je wensen.

aantal keer. Uiteindelijk was mijn ronde een mooie mix van snelle fietspaden en prachtige weggetjes achteraf. Surprise Me – dat deed de Mio zeker.

in vaart op een kruising afreed en even snel op de kaart wilde kijken. Ook het in- en uitzoomen op de kaart gebeurde met vertraging. De track was met ongeveer 250 kilometer best lang. Ik merkte wat verbetering bij kortere tracks. Gelukkig heeft de navigatiefunctie zelf geen last van vertraging – als je er vanaf blijft.

Even wachten … Nadat ik een geüploade track laadde merkte ik verschil in de bediening van het apparaat. Reageerde het touchscreen eerder nog vlot als je door de verschillende schermen bladerde, nu moest ik opeens een seconde wachten totdat het scherm reageerde op mijn vinger. En nog een seconde tot er daadwerkelijk iets gebeurde. Deze vertraging was met name lastig als je

viaVelo magazine

Draadloos Tegenwoordig is alles draadloos verbonden met elkaar en fietscomputers zijn zeker geen uitzondering – ook de Mio niet met ANT+ voor de hartslagen cadanssensor. Omdat ANT+ een open protocol is, kun je ook sen-

Hartslagzones bijstellen is eenvoudig.

Een preview van de geüploade track met hoogteprofiel. Ik kies maar voor ‘fiets’ denk ik.

soren van andere merken gebruiken. Ik pakte mijn Garmin-hartslagsensor op een band van Polar en maakte verbinding via de Mio. Het werkte. Hetzelfde geldt voor de Gramincadanssensor die al op mijn fiets zat. Heb je nog geen sensoren, dan koop je voor 30 euro meer de 505 HC-versie met hartslagen cadanssensor. Een meer dan faire prijs!

En wifi natuurlijk. Na een rit hoe je je computer of laptop niet meer op te starten. Verbind de Mio Cyclo met je draadloze thuisnetwerk of je smartphone in hotspotmodus met een enkele druk op de wifiknop. De upload begint automatisch. Maar het werkt ook andersom. Heb je een route gemaakt op MioShare, dan stuur je de track direct draadloos door naar het apparaat.

De 505 heeft Bluetooth om je smartphone aan het apparaat te koppelen. Je doorzoekt nummers terwijl je muziek luistert op je telefoon in je achterzak. Inkomende gesprekken en sms’jes worden op het scherm weergegeven – als je dat wilt.

En dan zijn er nog meer leuke functies, zeker voor de Strava-gebruiker. Wil je weten of je je PR aan het verbeteren bent of zelfs kans maakt op een KOM terwijl je fietst? De Mio Cyclo 505 ondersteunt Strava Live

viaVelo magazine

De standaard-USB-kabel gaat in de achterzijde. Maar ...

Segments. Voor deze functie heb je wel Strava Premium nodig. De profs met het Shimano Di2-syteem zien informatie over hun versnellingen op het scherm en kunnen naderhand deze data uitlezen in de software.

Battery, Aziz! Met het hoge resolutiescherm en alle extra functies houdt de accu het geen volledige dag (10 uur of langer) vol. Maar dat geldt voor de meeste navigatie-apparaten. Geen probleem, de 505 heeft voor het opladen een standaard-USB-poort aan de achterzijde. Aan de achterzijde? Dat betekent dat ik het

viaVelo magazine

Surprise Me: elke keer drie verschillende routes ...

die je vooraf kunt inzien.

apparaat niet meer terug kan plaatsen op de houder op de stuurpen. Oeps!

wat verbeteringen denk ik dat de Mio Cyclo-serie een goedkoper en zeker interessant alternatief kan zijn voor de oude vertrouwde Garmin.

Conclusie De Mio Cyclo 505 is eenvoudig in gebruik zonder ingewikkelde menu’s. Toch vind je alles wat je nodig hebt (behalve een automatische pauzefunctie). Hetzelfde geldt voor de online MioShare software. Het touchscreen is scherp maar vertoont een hinderlijke vertraging als er een track is geladen. De Suprise Me-functie is een echter highlight. Ik ben in korte tijd op plekken geweest waar ik nog nooit was geweest – en daar is waar het avontuur begint! Met

Plus: Surprise Me-functie, prijs, OSM-kaart geïnstalleerd, wifi, eenvoudig in gebruik Min: vertraging bij geladen track, USB-ingang op achterzijde, POI zonder slaapplaatsen Mio Cyclo 505 € 369,99 Mio Cyclo 505 HC € 399,99 www.mio.com

viaVelo magazine

â&#x20AC;&#x153;Ik draai maar eens omâ&#x20AC;? zei geen avont uurlijke fietser ooit

www.viavelo.nl

facebook.com/viavelomagazine