TITEL
De jonge oehoe — foto's: Peter Van De Kerckhove
Oehoe… Hier ben ik
D
e laatste jaren vallen veel soorten uit de biodiversiteits-boot, maar we kunnen er niet meer naast kijken: het gaat wel goed met sommige ‘grote beesten’. Daarbij denken we uiteraard aan de mediagenieke wolven, maar ook kraanvogels, aalscholvers, nijl- en andere ganzen, grote zilverreigers en er kunnen nog wat soorten bij, zijn stilaan niet meer weg te denken uit onze natuur. En dat voor de vogels alleen al, want ook bij zuidelijke insecten en uiteraard de veelbesproken buxusmot en de zoogdieren (everzwijn, wasbeer…) en zelfs vissen en planten (helaas daar nogal wat exoten) verbazen ons elke dag met hun opmars. Recent maakt ook de oehoe zijn opwachting in die reeks. Het was een aangekondigde komst want al in de jaren 70/80 (?) zagen we in 30
de Waalse publicaties meldingen van broedende oehoes niet zo ver van ons: de steengroeven rond Doornik en recent ook rond Lessen. En de laatste jaren waren ze duidelijk de Vlaamse grens overgestoken met eerste broedgevallen rond Ronse en Geraardsbergen. Ook dit jaar zet die reeks zich verder in onze Vlaamse Ardennenbossen, waar we omwille van de kwetsbaarheid van de soort voorlopig geen exacte plaatsen willen op plakken. Het ziet er naar uit dat die reeks niet snel nog zal stoppen en daarom iets meer over deze ‘nieuwe’ soort. Oehoes zijn in vergelijking met onze andere bekende plaatselijke uilen eigenlijk reuzen met een gewicht van ongeveer 2 tot 3 kg en een spanwijdte tussen 157 (mannetje) en 168 (vrouwtje) cm en meer dan 60 cm groot, gewapend met klauwen die je niet wilt ervaren hoe sterk die zijn. Daar begint misschien ook wel het succesverhaal van de oehoe: hij leeft van oa houtduiven, kraaien, eksters, ratten … grotere prooien dus, waaraan de laatste tijd zeker geen gebrek is zo te zien aan de soorten en de aantallen daarvan in onze streken.
