Het wel en wee van een tegeltuintje

Om een tegeltuintje aan te leggen op het trottoir, moet je toelating krijgen om enkele stoeptegels uit te breken. Dan kan je aan de slag gaan. Wij vulden terstond de plantgaten. Niet alleen stonden de stokrozen er met volle goesting bij, maar ook veel wilde planten, die bij ons asiel zochten. Het zag er mooi uit en het regende complimenten. Voorbijgangers verwonderden zich en bewonderden ons tegeltuintje.

Tot op een dag de politie aan de deur stond. We moesten direct de planten verwijderen omdat ze buiten de fictieve lijntjes kleurden en wij een GAS-boete zouden krijgen. Er volgde een uitvoerige terreinopmeting en -beschrijving, waarbij de wijkagent een overschrijding van zeven centimeter vaststelde. Stout groen blaadje! De verkeerspalen, die meer onwrikbare plaats innemen, bleven buiten schot. Het was serieus, wisten we van mensen die hetzelfde overkomen was in Horebeke. We protesteerden op beleefde wijze, maar dat was buiten de rechtsstaat gerekend. We kregen per post een uitnodiging om een GAS-boete van 250 euro te betalen. Blijkbaar hadden onze buren klacht ingediend. Ze werden niet bij naam genoemd in het schrijven, maar waren op een andere manier vermeld. Later bekenden ze. “We mochten het niet persoonlijk nemen, maar ze waren gefrustreerd, omwille van een dispuut met de gemeente over hun stoep.”

We kregen o icieel nog een kans, een uitweg. Dirk, de beklaagde, die als gerechtsdeskundige ervaring heeft met bewijslast en verdediging, mocht zich voor een gerechtelijke commissie verantwoorden en proberen vrijpleiten. Hij toog daarvoor naar Gent. Zijn argumenten sneden hout. Het ging over dorpskernverfraaiing, waterinsijpeling, biodiversiteit, ontharding - een brede modieuze mix van ecologische en economische motieven. De vrouwelijke gri ier noteerde ijverig alle argumenten en knikte regelmatig instemmend waarop ze door de rechter werd aangemaand geen standpunt in te nemen. Bij het ultieme argument van Dirk, kostte het de dame bijna haar loopbaan, want toen knikte ze heel erg duidelijk vol overtuiging.

Dirk zei: “Mevrouw de rechter, sta me toe dat ik met een illustratie toon hoe ik mij voel.” Hij haalde een cartoon van Mordillo boven. Daarop stond een aaneengesloten rij huisjes. Allemaal grijs, somber en identiek. Slechts eentje sprong eruit. Het had een piepklein voortuintje met bloemetjes en een kleurrijke gevel. De dader/bewoner werd in een dwangbuis met een ziekenwagen afgevoerd naar de psychiatrie. De cartoon was de kers op de taart van het pleidooi pro tegeltuintjes en we haalden er onze slag mee thuis. Dirk werd ontheven van het betalen van de GAS-boete en kreeg er een proficiat voor in de plaats.

Ons tegeltuintje was dan wel juridisch gered, maar daarom bleef het niet gespaard van vandalisme. Menige keer vonden we bloemen uitgerukt, vertrapt of met afgebroken stengel. Eén keer was de dader of daderes zo driest te werk gegaan dat zelfs de gevel beschadigd was. De frustratie is bij sommige mensen blijkbaar groot.

Dit jaar pakken we het anders aan. We schrijven met stoepkrijt de naam van de plantjes naast onze bordertjes, want onbekend is onbemind. Tot nog toe bleven onze planten ongedeerd. Alleen het naamloze plantje, dat we nog wilden determineren alvorens het zijn naam kreeg, verdween in de grootste anonimiteit. De ploeg die de gemeente inhuurt om alle (on)kruid te verwijderen had zijn opdracht vervuld. Met de gasbrander. Gelukkig bleven alle andere planten staan en … is onze gevel niet in vlammen opgegaan.

Rita Van de Voorde