Madeleine Vermeij regelde wat af in verband met vakantie naar Dubai
‘Het is zeker de moeite waard!’ Mijn verhaal foto privé
Reizen is één van de leukste dingen om te doen. Al van jongs af aan ging ik met mijn ouders en zus op vakantie. We gingen altijd met de auto, want er moesten veel spullen mee. Eten in verband met mijn voedselallergie, speciale hoezen voor het bed en het kussen vanwege mijn astma, en soms stopten we zelfs een mini-oven en frituurpan in de achterbak. Maar bij een vliegreis, zeker naar Dubai, valt nog veel meer te regelen! Na het halen van mijn middelbareschoolexamen nam mijn moeder mij mee naar het Griekse eiland Zakynthos. Zij wilde zo laten zien dat je ook met een ernstige voedselallergie met het vliegtuig op vakantie kunt gaan. Ik wist nog niet dat je veel moest regelen. Dat merkte ik later en helemaal vorig jaar zomer! Ik wil al heel lang een verre reis maken, buiten Europa, naar een compleet andere cultuur. Het moest Dubai worden, één van de Verenigde Arabische Emiraten. Dubai heeft me altijd al gefascineerd. Het is een land van extremen, je kunt het zo gek niet bedenken of het is daar mogelijk. Ik houd, op zijn tijd, van luxe en over de top, dus is Dubai écht mijn ding. Gek genoeg was ik nog het nieuwsgierigst naar… de temperatuur ’s avonds! Ik kon me niet voorstellen hoe het is om in het donker, ‘s avonds, in de hitte te staan.
Drie verklaringen Van vorige vliegvakanties weet ik dat ik een verklaring van mijn allergoloog moet hebben waarin staat dat ik voedsel meeneem vanwege mijn dodelijke allergie. Dit levert mij altijd (gratis) vijftien kilo extra bagage op. Ook is een verklaring van de huisarts nodig waarin staat dat ik naalden (autoinjector EpiPen) bij me draag en waarom. Een derde verklaring heb ik voor het meenemen van medicatie uit de opiatengroep (zware pijnstillers). Een soort ‘legaal smokkelen’: Nederland is het enige land waar deze middelen officieel geen drugs zijn. > 26
$OOHUJLH HQ 9RHGLQJ PDDUW
In Mijn verhaal vertellen mensen hoe ze met voedselovergevoeligheid omgaan. De redactie benadrukt het persoonlijke karakter: wat voor de één geldt, hoeft niet voor ieder ander op te gaan. Ook voor Dubai heb ik deze verklaringen geregeld. Maar dan gaat het verder. De papieren moeten worden gelegaliseerd door het ministerie van Buitenlandse Zaken en de ambassade van de VAE. Naar Den Haag dus, naar het ministerie. Vijftien minuten later en € 30 lichter heb ik op elk document een stempel en een handtekening. De papieren zijn officieel door de Nederlandse overheid erkend! De volgende stap is goedkeuring door de ambassade van de VAE, waar je € 60 per document hoort te betalen voor een
officieel stempel en een handtekening. De ervaring leert dat je ‘maar’ € 60 voor de documenten betaalt als je lief lacht naar de meneer van de ambassade…
Inentingen in ziekenhuis Vervolgens heb ik bij de KLM de medische bagage geregeld; dat kon gelukkig telefonisch! Al 24 uur later kreeg ik de bevestiging: ik mag gratis 15 kilo extra bagage meenemen. En dan komt het laatste probleem: de inentingen. Ik heb er twee nodig, te
TV-presentator in column: ‘De pinda-allergist is een bedrieger’
Derk Bolt & de pinda
Lief lachen Met al het uitzoekwerk en het wachten op antwoorden ben ik zeker vier maanden bezig geweest. Maar het was de moeite meer dan waard! De heenreis was niet zo spannend. Omdat het een intercontinentale vlucht is, moet je vaker door de paspoortcontrole, maar bij problemen spreek je dezelfde taal. Dubai binnenkomen vond ik wél spannend. Omdat het een heel andere cultuur is, zij niet goed Engels spreken en ik al helemaal geen Arabisch. Ik had wel gehoord dat je als westerse vrouw niet zo snel problemen hebt om het land binnen te komen zolang je maar weer lief lacht! Na een acht uur durende vlucht landen we op het vliegveld van Dubai. Al mijn medicatie zit natuurlijk in mijn handbagage. Dat kan oorzaak van eventuele problemen zijn. Eerst een visum ophalen, dit gaat prima. Dan komt hét moment: de douane. Tas op de band, riem af, schoenen uit en door een metaaldetectiepoortje. Ik zie dat de man achter de monitor míj uitgebreid bestudeert en dus niet de monitor. Gelukkig ‘piept’ het poortje niet en mag ik doorlopen. Ik loop naar mijn tas; niemand zegt wat! Ik ben binnen! Wat een geregel, spanning en zenuwen. Maar het is gelukt! Ik heb mijn koffer gehaald en ben naar buiten gegaan. En hoe het voelt, hitte in de nacht? Geweldig! Madeleine Vermeij
De stoom kwam uit mijn oren, half november 2012. De badinerende column Pinda van televisiepresentator Derk Bolt was de oorzaak. Wat heeft Bolt met pinda’s? Nou heel veel, of eigenlijk heel weinig. Waar begon het allemaal mee? Tijdens een reis naar New York meldde de purser aan het begin van de vlucht dat er iemand aan boord was met een hevige pindaallergie. ‘Deze persoon kan het zo te kwaad krijgen, dat zelfs het vermoeden van nootjes al tot een noodlanding zal leiden’, verhaalt Derk Bolt in zijn column. ‘Daarom wordt de passagiers (een volle Boeing747) verzocht geen eventuele meegebrachte zakjes pinda’s te openen. (...) Zodra ik een stewardess zie, vraag ik waar de verborgen camera hangt. Dat van die pinda-allergie is hilarisch, wie trapt daar nou in? Maar het blijkt een serieuze zaak. De pinda-allergielijder heeft zich gemeld toen alle vliegtuigdeuren al dicht waren. De persoon in kwestie droeg geen beschermende kleding of een mondkapje, maar omdat we al van de gate waren vertrokken, neemt de bemanning nu het zekere voor het onzekere. Geen pinda’s. Verbijsterend. Ik ontdek na een tijdje waar de pindaquerulant zit. Rij 43’, constateert Bolt. ‘Er zitten gewone mensen. Bij geen
van hen ontdek ik een nerveuze blik op zoek naar dodelijke pinda’s. (...) In de pantry pik ik een zakje pinda’s. Ik laat het dicht, maar loop er uitdagend mee langs rij 43. (...) Wanneer ik voldoende aandacht heb getrokken en niemand zich een pindaberoerte is geschrokken, weet ik het zeker. We worden voor het lapje gehouden. Terug op mijn plek vertel ik de purser over mijn experiment en leg haar de uitkomsten voor. De pinda-allergist is een bedrieger.’ Dan valt Bolt in slaap en droomt over pinda’s. Hij wordt wakker als zijn speciaal bestelde maaltijd wordt geserveerd. Daar verheugde hij zich de hele reis al op. ‘Tevreden trek ik de folie van het bakje. De Indonesische rijsttafel lacht me tegemoet. Vooral de saté met zo’n dikke laag pindasaus. Als daar maar geen slachtoffers door vallen.’
Zonder voorzorgsmaatregelen Wat is het doel van de column? Waarom zou je een iemand met pinda-allergie een bedrieger noemen? Bolt laat desgevraagd per mail weten dat het echt niet was bedoeld om denigrerend te doen over voedselallergie. ‘In de column gaat het om het volgende. Heb ik eindelijk eens een speciale maaltijd besteld, saté met pindasaus, zit er een persoon met pindafoto gaw.nl
weten hepatitus B en DTP. Voor hepatitus A was ik al gevaccineerd. Omdat ik allergisch ben voor ei, heb ik contact opgenomen met mijn allergoloog. Het is namelijk niet geheel uit te sluiten dat de inenting voor hepatitus B op ei is gekweekt. De allergoloog hielp me snel en goed. Ik ben twee vrijdagmiddagen opgenomen geweest in het ziekenhuis, waar ik de vaccinatie in twee gedeeltes kreeg. Ik had een infuus in mijn hand zitten voor het geval er iets mis zou gaan. Er was een arts in de buurt en ook mijn allergoloog kwam kijken hoe het ging.
$OOHUJLH HQ 9RHGLQJ
27 <