Brøt Magazine #1

GRAPHIC DESIGN • VIDEO ART • PHOTOGRAPHY • TYPOGRAPHY • GRAFFITI ART • FREE STUFF • EXPERIMENTS • NAZI ART • TREES

YOSHI SODEOKA

SUCK IT AND SEE The ‘Arctic Monkeys’ logo and ‘Suck it and see’ are copyrighted by Domino Recording Company © 2011

2 euro — Year 1 • Issue #01

designed by Walter Oscar Rothe Written by Walter Oscar Rothe • Stef Michelet • Arthur Hageman • Tiene Devos • Tom Packet

Electric Hair Doom ◊ Yoshi Sodeoka Giclée-Print, 19” x 27”

TABLE OF CONTENTS

4

One More Mind | Photography 6–9

Experimental poster

23 – 26

Yoshi Sodeoka | Video Art / Music 10 – 13

Steve Locatelli | Graffiti Art 30 – 31

Graphic News | Nazi Art 14 – 15

Harmen Liemburg | Graphic Design

32 – 35

We Became Aware | Poster Art

16 – 20

hat The Hell is ... | Art Explained W

36 – 37

Font Squirel | Free Fonts 21

Koenraad Impens | Graphic Design

42 – 45

Jonas Hegi | Graphic Design 22 & 27

— BRØT —

El Neoray | Illustration/ Graphic Design 38 – 40

INTROD UCTION It’s shit.

It really is.

You don’t tell anyone or at least wright it down for everyone to read if you think some publication (in this case a magazine) is different from any other.

So i’m not going to say it, let alone wright it down. No. What I can and will tell you is that this magazine is

In this magazine, you will find a lot of different styles and the artists that use them. Yoshi Sodeoka for example uses video art and music to create his artworks.(picture below). You will also learn that the people from “We Became Aware” are a fan of energy drinks. The magazine was fun to create because of the diversity of artists and the interviews people made with them. If anything, advertisements in

P10. interesting for artists as well as other people who are interested in different types of art. I have to say that there are things you wont understand.

I’m saying this now so you don’t go looking at the end of the magazine for an explanation of sorts. Because there is none. Just let it take you away from your everyday lives and inspire you to do something more each day.

magazines usually are dull and boring or rather uninteresting. I’ve deliberately tried to overcome this feeling by selecting adds that are of use/interest.

Like “Font Squirrel” who search the net for commercially free fonts. I can only honestly hope you will enjoy this magazine or condemn it. Either way, that it does something to you.

In any way possible.

— BRØT —

5

6

— BRØT —

ONE MORE MIND A photography collective where none of the members are photographers.

One More Mind is a young collective from Belgium that’s three members wide.

He studies graphic design in Ghent at KASK (academy of fine arts) and has an interest in analogue photography and lomography. Lomography is a type of analogue photography in which all the camera”s are meant to produce the light leaks and color flashes that the digital camera tried to prevent.

It’s an interesting idea, creating photos that are meant to be bad or failures and by acknowledging that, creating something completely different.

Foot ◊ One More Mind A Photograph taken over another photograph revealing Oscar’s arm and kevin’s laptop and foot.

— BRØT —

7

Another member of the collective is Jelle Engels. He was a great motivation for the existence of the collective.

He always wanted to do something like this, but never found the right people who would put that much effort into it. Jelle has an eye for detail, which comes in handy when taking photographs that are over 30 seconds long. He currently is working his way up the artistic ladder by trying out different disciplines. He

8

is a foremost a thinker, but if you let him, he’s a damn good doer as well.

The third member of One More Mind is Kevin Keersmaekers. Kevin studies computer science in Geel. He excels in programming almost anything and is a great thinker, a great mind.

He’s a good friend of Oscar and Jelle and is responsible for the lighting and other various technical stuff.

It al starts when the three had a party at Jelle’s house and went from drink-

— BRØT —

ing bear and other alcoholic beverages to setting up the living room as if it where the studio for their photographic adventure. They had a bunch of wild ideas and it started out simple and ended up pretty complicated and interesting. It’s fun that you can see the evolution in their first collection, from simple and predictable to complicated and interesting.

What it is One More Mind actually does, for that you should look

Protection ◊ One More Mind A photograph taken from jelle acting all protective of himself, as if to say, he is hiding something.

at their photographs, it might not give the perfect answer that you are looking for, but I suspect that is what it’s all about. The “notknowing” intrigues anyone who’s at least a bit human and curious.

They just finished up their first collection of photographs. The collection consists of try-outs and errors and such. They use a lot of long exposure photography but always make sure there is at least one thing/

human standing still for the entire take of the photograph. That gives it that touch that inspires and makes it an interesting photograph. I suspect we will hear more of this collective as they are now in their primal stage of researching the capabilities and limitations of analogue photography as well as themselves.

— BRØT —

9

YOSHI SODEOKA

Written by Walter Oscar Rothe

Psychedelic Video Art

Yoshi Sodeöka is a multidisciplinary artist and musician based in New York City. He moved to New York to study Art and Design at the Pratt Institute.

He is also the founder of Word Magazine, one of the Web’s oldest and most influential ezines. Over the past decade, his projects have been exhibited across the world (London, Paris, Barcelona, Israel, San Sebastian, Berlin, Poland…).

How are you at the moment?

So you travel by bicycle in the city or… ?

Why did you become an arist?

I’m pretty well. I’m just trying to organize and figure out my priority for a bunch of projects that I took on...

Yeah I do travel by bicycle as much as I can, even more so in the summer time. It gets too damn cold in New York in the winter.

I don’t think it was a conscious choice for me to become an artist. It happened quite naturally. I studied art from very young age. It’s almost like I don’t really know how to do anything else.

Can you share what it is you are currently doing?

I’m preparing my materials for a group show that’s coming up in November in San Francisco gallery called The Popular Workshop. I’m taking a break right now to do this interview!

The group show in The Popular Workshop, is it a collaboration?

The label that puts out my DVD albums will organize it. So, I guess I could say that it’s a collaboration.

What were your hobbies growing up?

Let’s see. When I was very little, I collected toy cars. It’s ironic though now that I hate driving.

“I’m not a fan of graphic design that shows a lot of designers’ egos.”

Do you ever think about how you got to live and work in New York?

Not really. I’ve been here for a long time, I’ve spent more time here than being at my home country. So, I barely think about how I got here these days.

— BRØT —

What attracts you in graphic design?

I don’t do graphic design myself much.

But I like graphic design that is extremely generic, functional and informative. I’m not a fan of graphic design that shows a lot of designers’ egos.

You are a musician as well, did you ever wanted to bring out an album or single?

I’m actually less interested in making a traditional style album or single in the music industry. I probably won’t do well anyway. I’ve been making a lot of recording to go with my video work. The combination of sounds and visuals interests the most.

11

Is making music to you like a journey or do you know where you are going to end?

I could say this for both art and music, I’m not sure when it ends or where it goes. I wouldn’t say it’s like a journey if that requires a specific destination. It’s more like a constant urge to make something new and interesting. So, it’s like a continuous journey with no real destination.

Do you ever lock yourself op in your workspace for a few days to finish a project or get inspired?

I don’t go that much extreme.

But when I’m on a project that I feel good about, I try

to work fast to finish it.

I think that a good momentum in any project is important.

Did you ever consider a different line of work?

“The combination of sounds and visuals interests the most.”

Did you ever have to overcome certain obstacles to be where you are now?

When did you realize this was what you wanted to do?

I’m not sure honestly. I am doing things that I know how and am good at. It just comes pretty naturally.

Not that I can remember.

I think that the life is full of obstacles. So, I think it is hard to name certain ones. I’m sure I have few right now. But I try not to focus on that too much. I like to take it easy.

I absolutely love your distortion series; will you continue them in the future?

Thanks. Yeah I think so. I do enjoy making those.

G. ◊ Yoshi Sodeoka (Page 10)

Untiteld ◊ Yoshi Sodeoka (above)

Distortion II series, Giclée-Print, 13” x 17”

Video Nature series , Giclée-Print, 38” x 13”

If you want to know more about Yoshi Sodeöka, go to his website: www.sodeoka.com.

12

— BRØT —

CLARENDON

By The Larch

NAZIKUNST NU OOK ONLINE BRUSSEL - Ze zien er perfect geschilderd uit, maar ook behoorlijk saai en middelmatig. De 11.000 kunstwerken die door de nazi’s als ‘grote Duitse kunst’ beschouwd werden, kun je voortaan online consulteren.

Boeketten in overvloed, maar ook veel blozende naakten of herten in een maanbeschenen landschap. Tijdloos en eeuwig, zo noemde Hitler ze, de banale stillevens, familietaferelen en welgevormde bronzen torso’s uit de Grossen Deutschen Kunstausstellungen. Op een doorsnee veiling zouden ze vandaag met moeite hoge scores halen.

entartet. De geschiedenis gaf hen al meteen ongelijk. Na de oorlog zouden ‘ontaarde’ artiesten als Kandinsky, Max Beckmann of Paul Klee als de grote vernieuwers van hun tijd erkend worden.

HEROÏSCH

Tussen 1937 en 1944 was de officiële kunstsmaak van de nazi’s te zien op de Hofberg in München, in het Haus der Deutschen Kunst dat daarvoor in 1933 speciaal gebouwd was. Elke zomer werd er een verkooptentoonstelling georganiseerd, waarvan Hitler naar verluidt de beste klant was. Van de complete collectie, 11.000 kunstwerken van zo’n 2500 kunstenaars, staan de afbeeldingen vanaf nu in een online archief.

Van slechts een tiental van die door de nazi’s als representatief beschouwde kunstwerken waren ook afbeeldingen bekend. Op telkens dezelfde foto’s werd de ‘grote Duitse kunst’ als monumentaal en heroïsch voorgesteld. Zo circuleerde er onder meer een door Hitler bewonderde sculptuur van een soldaat die een granaat gooide. Nu blijkt het aanbod veel diverser en kitscheriger dan gedacht, van balletdanseresjes tot burgerlijke landschapjes.

De werken voor de Grote Duitse Kunsttentoonstellingen werden bijeengebracht door een jury, waarvan de Führer de voorzitter was. Met hun selectie reageerden de nazi’s tegen de moderne kunst van de eerste helft van de twintigste eeuw. In hun cultuurpropaganda bestempelden ze die als

Het was haast een toeval dat de zes fotoalbums bewaard bleven, die de collectie documenteerden waarmee Hitler het Derde Rijk van eigentijdse kunst wou voorzien. Meteen na het eind van de Tweede Wereldoorlog werd dit verhaal, en dat van Hitlers plannen om een museum in Linz op te trekken,

liefst zo veel mogelijk genegeerd.

Maar vorsers diepten de boeken vanonder het stof en zetten tussen 2009 en 2011 een digitaliseringsproject op.

Nu de resultaten online staan, lijkt het Duitse taboe op nazikunst definitief opzijgeschoven. Behalve beeldmateriaal bevat de databank ook details over prijzen en kopers. Zo betaalde Joseph Goebbels, de minister van Propaganda, in 1938 het aanzienlijke bedrag van 15.000 mark voor het klassieke beeld Boerenvenus van Sepp Hilz.

Het Haus der Deutschen Kunst heet intussen Haus der Kunst. Onder de vorige directeur, de Belg Chris Dercon, ging het museum op een open manier met de eigen geschiedenis om. De architectuur werd kritisch gereconstrueerd, het archief geopend.

Dercons opvolger, de Nigeriaanse curator Okwui Enwezor, wil nog verder gaan en de volledige benedenverdieping aan het verleden te wijden. Anderzijds realiseert hij zich ook ‘dat je een gebouw niet ter verantwoording kan roepen’.

Het was Enwezor die gisteren het online archief voorstelde.

“Amazone nach dem Kampf”, afgedrukt in “Der getreue Eckart” 12de jaargang,1934

14

— BRØT —

FEEDBACK

Kunst, daar zit verleden in. Elk kunstwerk dateert ergens van en heeft bijgevolg een bepaalde stijl die al dan niet kenmerkend was voor die periode in de geschiedenis van de mensheid. Het online openbaar stellen van Kunst die door Adolf Hitler, en bijgevolg ook vrijwel alle nazi’s of nazi-aanhangers, in hun tijd als tijdloos en eeuwig werden beschouwd (door henzelf ), is in ieder geval al een stap in de juiste richting. Ik vind het belangrijk om taboes te doorbreken aangezien er het praktisch nut van ontbreekt. Het is verstaanbaar dat men dit niet vroeger gedaan heeft omwille van de tragedie en de waarschijnlijke misconceptie die men zou hebben: dat diegenen die dit openbaar maken zelf ook zo’n opvattingen over kunst zouden hebben en sterker nog, ook nazisten zouden zijn. Dit is uiteraard overroepen en totaal fout. Het is eerder als vorm van kracht bedoeld.

In die zin dat ze doorhadden dat er nog een taboe rond heerste maar dat deze taboe niet kwam van naoorlogse trauma’s maar van schrik. Schrik verkeerd bekeken te worden en schrik van de generaties die de oorlogen niet meegemaakt hebben. En daardoor is het taboe dus niet eens meer “logisch” te noemen. Als men dat al kon.

Als men dieper in gaat op de kunst zelf dat zal men merken dat deze best een waarde heeft. Keurig geschilderd, goede proporties, rustig composities en eeuwige onderwerpen.

Ja, het is saai na het 5de of 6de schilderij of beeldhouwwerk van het zoveelste naakt e.d. maar men moet respect tonen voor de kunstenaars die dit neergezet hebben. Het werk hiernaast bijvoorbeeld is nog vrij interessant te noemen: blote vrouw op een paard, maar met een bijl in de hand en een schild om de arm. een oorlogse stilte. Als het ware. maar desalniettemin toch een vrij indrukwekkend schilderij.

Uiteindelijk valt het wel te snappen dat Hitler zijn rijk de kunst wou geven die simpel was en die iedereen verstond.

Niet iets waar veel gevoel in voorkwam bijvoorbeeld (zoals heroïsme, pijn, verdriet, ...). Een kunstvorm waarmee hij waarschijnlijk dus, naar mijn mening, zijn volk probeerde te krijgen zoals hij ze wou. Simpel en verstaanbaar voor iedereen. Niet mensen die verder denken dan hetgeen ze gezegd worden of hetgeen ze worden opgedragen te doen.

Zoals slaven eigenlijk als ik het zo bekijk.

Er moet gewoon onthouden worden dat deze kunst op zich zou moeten geapprecieerd worden en niet in correlatie met het Nazisme of Hitler. Deze kunst bestond vrijwel allemaal voor de oorlog. Hetgeen geïnspireerd was op oorlogse taferelen van hun tijd bijvoorbeeld: Patriotisme. zijn waarschijnlijk eerder bedoeld als propaganda, maar zijn nog steeds indrukwekkende schilderijen die op zichzelf al genoeg zeggen en kunnen gebruikt worden als moed voor de heroïsche soldaten van onze tijden.

— BRØT —

15

WE BECAME SMOKE AND DUST & CHURCH OF RA

Kingdom The Black Heart Rebellion Release Show 30 KINGDOM “HEMELTRAAN” LP RELEASE

THE BLACK HEART REBELLION & ADORNO SPLIT 7” RELEASE”

december Hoogpoort 22 Gent DOORS 20:00 Free Event!

30 DECEMBER — HOOGPOORT 22 GENT

16

— BRØT —

AWARE

Geschreven door Tiene Devos

Tomas Lootens

Alles is begonnen met Black Heart Rebellion (BHR). We besloten op een bepaald moment om een plaat uit te brengen. Logisch was natuurlijk dat Vally (Valentijn Goethals) en ik het artwork van die plaat zouden doen.

Het was de eerste keer dat we samenwerkten en omdat alles zo vlot verliep, besloten we om dit meer te doen.

Ik zat toen net in mijn eerste jaar grafische in Sint Lucas. De cd-release was wel in orde, maar niemand wou die op vinyl uitbrengen. Vally en ik zijn dan maar een eigen platenlabel begonnen waaruit later Smoke & Dust gegroeid is. In het begin hebben we er veel geld moeten in pompen: je eerste plaat in eigen beheer laten persen is duur. Het resultaat was best ok, maar je merkt wel dat het onzeeerste plaat was. Het was ook de eerste keer dat we met vinyl werkten. Na het oprichten van Smoke & Dust heeft het een tijdje geduurd tot we onze investering terug verdiend hadden. Het heeft dan nog twee jaar geduurd eer er genoeg geld was om iets nieuws uit te brengen. Via BHR zijn we in contact gekomen met Amenra en enkele buitenlandse bands, vrienden van Amenra. Zo is de bal aan het rollen gegaan. Smoke & Dust is meer platen beginnen uitbrengen, al dan niet in samenwerking met andere labels.

Twee jaar geleden ben ik dan afge-

studeerd aan Sint Lucas, terwijl Vally nog een derde jaar experimenteel volgde. Sint Lucas startte toen ook

“In Gent zijn er heel wat organisaties die interessante dingen organiseren, maar ze missen een duidelijke visie.” met residenties voor masterstudenten.

Bedoeling van die residenties is om beloftevolle en beginnende kunstenaars een platform te bieden voor hun projecten, als antwoord op de moeilijke arbeidsmarkt waarop ze terechtkomen.

Ik diende mijn eigen project in en werd

— BRØT —

geselecteerd. Uit die residentie op Sint Lucas is Ondergrond dan ontstaan.

Wat is het voornaamste idee van ONDERGROND?

We misten een scene in Gent en wilden shows organiseren die een vast publiek trokken. In een periode van zes maanden hebben we heel veel optredens gegeven, vooral van bands die hun release op ons label uitbrachten: Kingdom, Ping Pong Tactics, Hessian… We probeerden om een soort dynamiek op gang te brengen rondom We Became Aware en Smoke & Dust en de bands waarvoor we werkten.

Momenteel is Ondergrond niet actief.

Zijn er nog plannen?

We blijven verdergaan met ONDERGROND, maar op dit moment nemen we een break. Als we drie jaar aan een stuk zo hard zouden doorgaan, vermindert de kwaliteit en de intensiteit van wat we organiseren. Dat willen we allesbehalve. Het plan is om de helft van

17

het jaar shows te doen en de andere helft een pauze in te lassen. We willen iedere keer met iets nieuws komen zodat het ook voor ons boeiend blijft. In Gent zijn er heel wat organisaties die interessante evenementen organiseren, maar ze missen een duidelijke visie. Dat vind ik jammer. Zo zijn de shows die KRAAK en

“Alle affiches zijn ’s nachts gemaakt onder invloed van Golden Power en onder een hoge tijdsdruk, vandaar ook de vele spellingfouten.”

Antropool Fictief brengen heel cool, alleen is er geen eenheid in wat ze doen.

Dat wilden we absoluut vermijden met Ondergrond. Vanuit het idee van die eenheid waren we op zoek naar een vaste ruimte voor onze shows. Ik wou niet dat de mensen telkens het gevoel hadden dat ze op een andere plek waren en zich niet thuis voelden.

Maar die ruimte vonden we niet. Om toch een constante te creëren besloten we om een podium te bouwen dat we op elke show kunnen gebruiken. Het podium bestaat uit een aantal aparte modules waardoor we het telkens in een andere vorm kunnen opbouwen.

Dat podium was letterlijk de rode draad die we overal mee hadden. Tegelijk verwijst het ook naar de Ondergrond waarop de bands speelden. Het podium was ook een deel van het hele proces: alles wat er op gebeurde, registreerden we. Alle sporen die achtergelaten zijn tijdens optredens werden behouden: bloed, zweet, tranen en bier natuurlijk. Het plan is nu om in januari een nieuwe reeks optredens te organiseren.

Ik ben benieuwd naar wat de volgende Ondergrond brengt. De affiches van Ondergrond zijn redelijk druk. Kies je bewust voor die drukte? Is er een grens?

Ondergrond is een zeer divers, intensief en dynamisch project en we wilden dat dit ook zo naar buiten

18

kwam. Veel werk dat ik maakte in de tijd vóór Ondergrond ontstond in een traag proces. We hebben zeker een half jaar gewerkt aan de release van BHR. Zoiets was onmogelijk bij Ondergrond.

Vaak moest ik twee weken op voorhand nog een affiche ontwerpen.

Op iedere Ondergrond-affiche keert hetzelfde kader en dezelfde basistypografie terug…

Ik heb dat systeem bewust bedacht. Het kader en de typografie is de basis voor elke affiche, maar ik kan het ontwerp elke keer heel vrij benaderen, afhankelijk van de show. Als je al de affiches naast elkaar zou hangen, vormen ze toch een eenheid: door het vaste formaat, het papier en het kader. Het kader is, net als het podium, een link met de naam Ondergrond: de Ondergrond waarop alles gebeurt. Het kader is op voorhand in offset gedrukt. Ik ben er trouwens ook sneller door leren werken. Alle affiches zijn ’s nachts gemaakt onder invloed van Golden Power en onder een hoge tijdsdruk, vandaar de vele spellingfouten.

Dit alles, die chaos en die wanorde past perfect bij de sfeer van Ondergrond.

— BRØT —

Vanwaar je voorkeur voor het zeefdrukken?

Voor BHR zeefdrukten we patches en canvas tassen in een atelier van Sint Lucas. Later zijn we ook op papier beginnen werken. Zeefdruk is een interessant medium. Je hebt alles zelf in de hand. En hoe meer we zelf in de hand hebben, hoe meer het verhaal klopt voor ons. Meestal gaat er iets fout als je je werk toevertrouwt aan een drukker. Dan is het niet zoals je het wou.

Daarenboven is het ook interessant dat we voor dezelfde prijs alles zelf kunnen doen, ook voor kleinere oplages.

Je kunt mooiere en ‘zottere’ kleuren gebruiken. Alles wordt veel boeiender.

Nu zeefdruk ik in het atelier van vrije grafiek van SOA KASK. Daar hebben ze een semiautomatische zeefdrukmachine.

Hoe bekom je de spetters op je zeefdrukken?

Ik druk al mijn affiches met acryl in plaats van met drukkersinkt. Acryl is veel goedkoper en je krijgt dezelfde effecten. Eigenlijk werk ik met een combinatie van acryl en medium. Medium is

Jullie stonden ook op Boomtown afgelopen jaar.

iets zeer raars: het ziet er wit uit, maar als je het vermengt met een kleur vermindert de intensiteit van die kleur niet.

Vaak spat ik gewoon wat medium op mijn zeefraam en ontstaan er doorzichtige, witte vlekken op het papier. Ik ga bewust op zoek naar ‘fouten’ om geen perfecte druk te bekomen. We doen dat in al onze ontwerpen. De outline van een lettertype zal er nooit perfect uitzien bijvoorbeeld, de lijn zal er altijd een beetje naast staan. We verbergen die fouten niet. Het is net nodig dat ze gebeuren. De teksten moeten ook niet leesbaar te zijn. Ze maken namelijk deel uit van een experiment. In dat experiment proberen we om in zo’n kort mogelijke tijd zo veel mogelijk affiches te maken.

En ondertussen doen we onderzoek naar verschillende zeefdruktechnieken en ontwerpen we zelf lettertypes.

Als de mensen ons vragen stellen over het idee achter de affiche, kunnen we daar altijd een antwoord op geven. Bij het logo van Hessian zie je allemaal strepen door elkaar, maar eigenlijk vormen ze de bandnaam. Op de cover van de plaat zie je de verscheurde gezichten

van de bandleden. De band bestaat uit vier verschillende personen die toch samen werken en een geheel vormen.

Ontwerp je met de vrije hand of via computer?

Alles is ontworpen met Indesign.

Hoewel mijn kennis over Indesign beperk is, teken ik er meestal toch mee. Het is soms wel wat prutsen vooraleer ik een resultaat bekom.

Jan en Ronald inspireren zich voor deze affiche wel duidelijk op Ondergrond - affiches.

Wat vind je daarvan?(afbeelding WAK ter verduidelijking)

In de hardcorescene gebeurt het wel vaker dat, zodra men een affiche van Amenra of zo online zet, twee maanden later iemand iets maakt dat er duidelijk door geïnspireerd werd. Ik vind dat wel leuk. Wij gaan ook kijken bij anderen, dus vinden we het niet erg als zij bij ons ideeën komen lenen. Het is een compliment en een teken dat ze ons werk waarderen. En het is zeker tof als ontwerpers als Jan en Ronald dit doen.

— BRØT —

Boomtown had ons opgemerkt tijdens dat half jaar met Ondergrond. Ze dachten dat we vooral met beeldende kunst bezig waren. Onze voorwaarde was om, naast beeldende kunst, ook muziek te brengen. Dat was wat Valentijn en ik afgesproken hadden in het begin: in al onze projecten moet muziek een belangrijke rol spelen. We zullen dus niet samenwerken met een random schrijver die een nieuw boek wil uitbrengen.

Met Smoke & Dust publiceren jullie nu zelf boeken. Waarover gaan die?

Smoke & Dust is zeer low profile. We brengen boeken uit die een verzameling bevatten van allerlei interessante teksten, zoals je vroeger in de punkscene zag. Net zoals men een booklet maakt van een plaat, doen wij dit met boeken.

Dit mag eigenlijk niet, maar we vinden het wel enorm interessant. Zeker nu internet zo alomtegenwoordig is. Daar wordt alles voortdurend gekopieerd en is alles ook online terug te vinden.

Wij willen via een ‘verouderd’ medium teksten opnieuw verspreiden. Door allerlei verschillende teksten en personen samen in een boek te bundelen, wordt dit een zeer boeiende reeks. De oplage is wel beperkt: 25 boeken of magazines per reeks. We verkopen die voor erg weinig geld, enkel productiekosten.

Vaak gaan de magazines over de praktische kant van hoe je labels moet runnen en wat de verschillen tussen de jaren’80 en nu zijn om labels op te starten. We hopen gewoon dat de 25 mensen die dit kopen er iets zullen aan hebben en dat ze ooit zelf dingen zullen opstarten.

Jullie hebben toch een heel eigen publiek, anders dan op andere optredens. Ook is jullie label niet zoals andere hardcorelabels, die zich echt beperken tot dat ene genre.

We hebben een zeer gemengd publiek.

Vaak zijn studenten van Sint Lucas of SOA KASK, meer kunstenaarstypes dus.

Ik zie ons niet snel de typische hardcore band op plaat uit brengen of boeken voor een show. Daarom kozen we ook voor Hessian. Hun muziek zit technisch zeer goed in elkaar en er komt een soort agressie uit die je bij andere hardcorebands weinig ziet. Hessian is de ene tegenpool: hun muziek is duister, zwaar en traag. De andere tegenpool bestaat uit bands als Ping Pong Tactics die eerder vrolijke en mainstream nummers brengen en Pieces of Quiet met enorm

19

experimenteel werk. We waken daar heel bewust over. Daarom hebben we de 4 WAY 7 INCH split uitgebracht met Ping Pong Tactic, Mauro Pawlowski, Pieces Of Quiet en Faceneck. Hetgeen we ervoor uitgebracht hadden waren BHR-dingen met Amenra en later Hessian. Het achterliggende idee was: als we nu niet alle genres openbreken, zijn we gewoon het zoveelste hardcorelabel in de rij. Dus besloten we een 7 inch te maken met vier bands samen, vier totaal verschillende bands in genre. De mensen uit die bands hebben veel met hardcore te maken of speelden vroeger in zo’n bands.

Zo kan het publiek alles van ons verwachten. Voor ons is het ook veel interessanter: we moeten ons niet beperken tot dat ene genre. Als je je vijf jaar focust op het uitbrengen van pure hardcoreplaten en je ook interesse hebt in andere genres, is het moeilijk om zo te tonen wie je echt bent. Wij willen al onze interesses overbrengen. En wij zijn niet alleen geïnteresseerd in wat er op de plaat staat, maar ook in hoe ze eruit ziet.

Ja, dat merkte ik al. De platen zelf zijn ook anders dan de meeste platen…

We hebben voor onszelf simpele regels opgesteld. We zullen ten eerste nooit iets releasen wat standaard is. Onze eerste plaat was heel typisch, maar sindsdien doen we dat nooit meer. Ten tweede vertrouwen we geen enkele plaat meer toe aan een drukker. We leggen onszelf dus beperkingen op waardoor we verplicht worden om andere oplossingen te zoeken. Bij de 7 inch van BHR en Adorno hebben we gekozen voor een speciale kapvorm: je kan je eigen hoes vouwen op twaalf verschillende manieren. Het was een split 7 inch en wat ik hatelijk vind aan splits is dat je meestal de grote band hebt en daarnaast dan de kleine band. We wilden dat vermijden en iets maken dat voor beide bands op alle vlakken evenwaardig was.

was altijd al bezig met het bedenken en organiseren van dingen. We waren ook vrij om te doen waar we zin in hadden hoe onmogelijk de uitvoering van ons plan ook was. We zaten in een systeem waarbij we mochten kiezen bij welke docent we ons werk maakten. Ik draaide dus vrij snel mee met het gedachtegoed van Sint Lucas.

Het was een vlekkeloos parcours.

Valentijn zit nu bij Werkplaats Typografie (Arnhem, Nederland).

Hoe verloopt de samenwerking nu tussen jullie?

Vroeger ontwierpen we veel meer echt samen: we zaten letterlijk naast elkaar voor de computer. Nu Vally in Nederlands werkt, gebeurt alles veelal via e-mail. Eerst bedenken we samen een concept. De persoon

Was je voor je opleiding aan Sint Lucas ook al bezig met grafisch ontwerp of had je een vooropleiding in de grafische sector?

Neen, ik had niets van vooropleiding. Af en toe maakte ik wat flyers in Photoshop voor jeugdhuizen en vrienden. Toen ik in Sint Lucas kwam was het dus even wennen: ik had heel weinig ervaring met al die programma’s.

Maar de vier jaar grafisch ontwerp zijn heel vlot verlopen. Sint Lucas is gelukkig erg gericht op het conceptuele en daar kon ik me meteen in vinden. Ik

20

— BRØT —

die zich er het best bij voelt, begint dan te ontwerpen. Daarna wordt er veel heen en weer gemaild. Dat gaat allemaal heel vlot, eigenlijk.

Met wat ben jij bezig nu Ondergrond even stil ligt?

Ik werk onder andere voor Kraak die zich bezig houdt met experimentele muziek. Ik werk ook in een café om mijn huur hier in Gent te betalen. Ook krijg ik veel losse opdrachten en zowat de helft van de tijd investeer ik in eigen projecten.

Ik ben dus met veel tegelijk bezig.

FREE FONTS HAVE MET THEIR MATCH. WE KNOW HOW HARD IT IS TO FIND QUALITY FREEWARE THAT IS LICENSED FOR COMMERCIAL WORK. WE’VE DONE THE HARD WORK, HAND-SELECTING THESE TYPEFACES AND PRESENTING THEM IN AN EASY-TO-USE FORMAT.

ONLY THE BEST COMMERCIAL - USE FREE FONTS — BRØT —

21

JONAS HEGI

Written By Stef Michelet

Creative swiss army knife Jonas Hegi is a promising 24 year old graphic designer from Zurich, Switzerland.

After spending 2 years studying at the University of the Arts in Zurich he moved on to complete an internship at Ludovic Balland and at Carvalho Bernau in Den Haag. He is part of the vj collective ‘Les Enfants Terribles’. Hegi’s approach is very swiss and very inspiring to those whose tastes lean in that direction.

Who is Jonas Hegi?

I’m a 24 years old guy living in Zurich, Switzerland. I just made my BA-Degree in Visual Communication at the Zurich University of the Arts (ZHDK). At the moment I’m self-employed and working on different projects.

How did you end up in designing in the first place? How did it all start?

I grew up with drawing and painting and I was always fond of design, photography, typography and the arts.

For me it was always logical to end up in doing something with design and art.

What exactly did you graduate in and where?

I graduated in visual communication (former graphic design) at the ZHdK (Zurich University of the Arts)

Could you say your studies differ from graphic design?

Differ? It was all about graphic design and a little bit photography and illustration!

Where (places) has your work taken you?

I was working in Basel, The Hague and Zurich. With the VJ Collective (Les Enfants Terribles) actually soon called Sierra) we played mainly in Switzerland, Germany and Austria playing.

What did these places teach you (that Switzerland didn’t)?

Never make compromises. Always challenge yourself, always question your work. (Which I learned in Switzerland as well!)

You also had a vj’ing project with Samuel Weidmann.

How did this start and is the ‘Les Enfants Terribles’ duo still active to this day?

Yes it’s still active, actually more than ever. We’re now thinking about a new name – Sierra. We’re trying to work more on installative projects in a more artistic way. But still, vj’ing is fun and we love to do it.

When I first heard about you, you were designing for Cryptonites.

If we look at your more recent work a lot has changed. If you can agree, how would you say your work has evolved?

It’s more about the concept now. And probably way more reduced. I try to create things that may last longer than

jump to page 27 î

22

— BRØT —

— BRØT —

23

explanation - page 46 î

24

— BRØT —

— BRØT —

25

26

— BRØT —

just for a certain period. I still like to switch between different styles and experience new things, I always try to go one step further than what’s actually around me. So I actually don’t care what’s trendy now, I just do, what I think fits best for the project.

Is there a specific work (regardless if it’s print, digital, installation,…) that you are really proud of?

I think I’m really proud on the final work I did with Samuel Weidmann at my school, the so called “Grafik Kiosk”. We made a concept for a program, which is able to create posters and flyers with the content given by the user. The user just has to tell the program, wether the poster should look funny or serious or whatever, then the program starts working on the poster.

And it works without any templates.

At this point I have to give some credits to Philip Laeubli and Mario von Rickenbach, two of the best programmers I know and without them the prototype just wouldn’t have been possible.

The challenge was to translate composition and intuitive designing in mathematical formulas. The program is a prototype and we’re still working on it.

Have you had any expositions yourself?

There was just the final school exposition. But for me it’s always difficult to exhibit graphic design.

There

are some self-initiated projects I’m thinking of exposing, but it won’t be kind of a résumé of my work.

Who did you work for, who do you work for now, who would you like to work for in the future?

I’m working mainly in the cultural section. Beside that, I initiated some projects by myself. Also type design is a big thing. At the moment

“Never make compromises.

Always challenge yourself, always question your work.”

I couldn’t say for whom or what I would like to work most. It just has to be interesting and challenging and it has to make fun, always!

You work is amazing but still how did you get noticed so quickly?

Did you get any support (from big names,…)?

I got noticed so quickly?

I really didn’t realize that. No, I didn’t get any

support from big names. I don’t want to get noticed because of big names or of my person, I want to get noticed because of my work.

What are you occupied with the most at the moment?

Besides working as a designer, I’m organizing an independent fashion show called Kostume in Zurich.

The next show will take place during the fashion week in Zurich. I’m not only working on the appearance of the show, I also have to deal with sponsors, fashion designers and a lot of other things. After the 12th of november, the day of the show, I will focus more on my own projects.

After all your experience so far: can you say what it takes to be a (good) graphic designer?

Passion! And never get satisfied.

Do you have any future goals. If so, which ones?

Uh, maybe moving to London or Berlin? Learning French in Paris?

Are there any tools or methods you frequently use in your work. (For example: silkscreen) If so, why?

No, I like to use a specific tool because I think it’s the best tool to get the best result for the project. So I love silkscreen, hand printing, but I also love my laser printer.

— BRØT —

27

Marcel Kaczmarek | Graphic Designer http://thisismarcel.com/

STEVE

Geschreven door Arthur Haegeman

n e

g i e e e j l j g i l t r o s a V n “ a e n g l i e ee v e t Steve Locatelli is een bekende Belgische graffiti artiest. Zijn grootste droom was om van zijn hobby zijn job te maken. Daar is hij in geslaagd.

Om zover te geraken heeft hij zich door problemen moeten worstelen met de politie en een strenge vader. Dezer dagen verblijft hij in Antwerpen, meer bepaald de Kammenstraat. Na een treinrit vanuit Gent ontmoet ik hem op deze plek. Hij heeft er zijn eigen graffiti shop geopend.

Hoe ben je begonnen met graffiti?

Ik groeide op in Brussel en was voor het eerst geïnteresseerd in graffiti in de vroege jaren 90. Ik herinner me heel levendig hoe ik voor het eerst de oudere gasten graffiti zag spuiten, het had iets mysterieus en losbandig. Als jonge kerel zag ik graffiti als een spannend spel waarin ik wou meespelen. Ik begon zelf met taggen in 1992 en spoot later pieces, figuren, canvassen enz... Ik deed mijn eerste pieces in Brussel. Ik nam gewoonlijk de metro tot aan het laatste station en liet mijn naam achter in het metrostel. In die tijd werkten mijn ouders in het weekend en hadden ze geen flauw benul van waarmee ik bezig was. Graffiti was een echte passie, en eenmaal ik begonnen was kon ik niet meer stoppen. Ik behoor tot de tweede generatie van graffiti spuiters. De eerste is ermee begonnen en de tweede heeft ze meer ontwikkeld tot een kunstvorm in mijn ogen. Toen ik begon waren er geen gedoogzones in Brussel. We spoten altijd in verlaten fabriekspanden of

30

onder bruggen. In 1998 begon de stad legale muren te voorzien, en zo kon ik mijn eigen stijl beginnen ontwikkelen.

Hoe reageerden je ouders hierop?

Mijn vader zijn mening over graffiti is altijd negatief geweest. Hij wou niet dat ik kunst ging studeren. Mijn vader is een erg strenge, Italiaanse vader. Hij wou dat ik echt werk deed. Maar mijn moeder was altijd jong van geest, ze verstond mijn graffiti op een positieve manier.

Toen ik stickers begon te tekenen en deze op bussen en trams plakte, zag mijn moeder het punt ervan in. Ze heeft me altijd gemotiveerd en gesteund in mijn werk. Eén enkele keer heeft ze zich wel kwaad gemaakt over mijn hobby. Ze had vrienden en familie verzameld om mijn veertiende verjaardag te vieren. Ik was gaan taggen in het centrum en de politie betrapte me op heterdaad. Deze brachten me terug naar huis, waar mijn vrienden en familie zaten. Dat was het enige moment dat mijn moeder kwaad was over mijn graffiti. Ik heb wel wat

— BRØT —

problemen gekend door mijn graffiti en ben zelf enkele malen in de cel beland.

Maar zoals je ziet heb ik mijn passie niet opgegeven en heb ik doorgezet.

Welke opleiding heb je gevolgd?

Na de lagere school ging ik naar de koksschool, en daar leerde ik enkele talen, maar ik maakte dit niet af. Een kunst opleiding zat er voor mij niet in aangezien mijn vader dit niet wou.

Kom je rond om te leven met deze job?

Ik verdien al meer als 10 jaar mijn geld met graffiti opdrachten en zeker nu de shop er is sinds enkele jaren heb ik steeds meer en meer werk. we zitten in het centrum van Antwerpen, in de kammenstraat. onze winkel trekt veel mensen aan, dus alles loopt wel redelijk vlot momenteel.

Je hebt al veel opdrachten gedaan voor grote merken, welke zijn je het meest bijgebleven?

Inderdaad, ik heb opdrachten gedaan voor BMW, Audi, desperado’s op verschillende interessante evenementen, zoals Rock Werchter. Maar vooral de job voor Audi is mij bijgebleven het volledige project kon je online volgen, ik werd constant gefilmd. Het was een heel interessant project en dankzij

e j d n i t v e i g n e r w e ” . t n is s r u de l n u e o e j r Audi gingen mijn kijkcijfers omhoog.

Ze wilden een graffiti artiest die een Audi model spoot in hun reclamespot en ze kozen uiteindelijk voor mij. Ze waren erg precies over wat ik moest spuiten en ze wilden veel voorontwerpen zien. En ook al was het voor een groot merk, het was een low budget project. Ik hoop dat graffiti op een dag niet langer een low budget stijl is.

Je deed deze vakantie mee aan het project 9000 miles, wat hield dit in?

9000 miles was een project dat verschillende artiesten samenbracht in een tour door Europa. Dit waren kunstenaars, dj’s, zangers … een zeer toffe bende en ervaring. We zijn enkele steden gepasseerd die ik al lang wou zien, dit gecombineerd met een toffe bende maakte voor mij de tour compleet.

Sinds enkele jaren maakte je jouw grootste hobby je beroep, is er hierdoor veel veranderd?

Ik heb minder tijd voor mijn eigen werk, en ik heb een zeer druk agenda momenteel maar ik maakte mijn droom waar dus ik doe het nog altijd even graag als in het begin. En ik maak van elke opdracht wel een beetje mijn eigen stijl.

Hoelang zie je jezelf dit nog doen? hoelang, dat weet ik niet. Maar ik zie het mezelf wel nog een tijdje

doen nu ik op dit punt ben geraakt ben ik niet meer te stoppen.

Wij verkopen verschillende dingen die te maken hebben met graffiti, zoals spuitbussen en markers. Maar ook veel kunstboeken en tijdschriften, en we hebben een uitgebreid gamma aan customize toys.

door het programma op één Goede vrijdag, het is aangevraagd geweest aan het bestuur van Antwerpen en na goedkeuring van het voorontwerp mocht ik beginnen aan mijn opdracht. Na 2 maanden hebben ze de muur overschilderd, er was te veel verleiding voor de andere spuiters.

Maar dat vond ik niet zo erg omdat het voor mij niet afgewerkt was, ik kreeg maar 5 dagen voor het project en normaal werk ik al 7 dagen aan een canvas dus zat ik een beetje in tijdsnood.

Je geeft ook veel workshops, vind je het tof om jouw beroep aan andere mensen te leren?

Moest je een tip willen geven aan de mensen die ook deze weg op willen, wat zou die dan zijn?

Jij en je vriendin hebben een winkel in de kammestraat in Antwerpen, Artifex. Wat verkoop je daar allemaal?

ja, zeker en vast. De workshops zijn ook een groot succes, jong en oud komt er op af. Het is niet mogelijk om de mensen op zo’n korte tijd alles te leren, maar het is voor de mensen die meedoen als voor mij een coole ervaring.

De personen die hier op afkomen zijn zowel senioren, kleuters, bedrijven…

Je meest zichtbare project was de grote graansilo in Antwerpen die je mocht bespuiten, hoe komt het dat je dit hebt mogen doen?

Volg je eigen weg vind je eigen stijl en luister niet teveel naar je ouders.

Mijn vader was altijd twijfelachtig en sceptisch, maar toen ik mijn winkel opende liet hij een traan van geluk. Het was de eerste keer dat ik mijn vader zag huilen. Hij zag wat ik gerealiseerd had met mijn passie en dat ik mijn droom waar gemaakt heb. Hij was erg aangedaan. Hij dacht altijd dat graffiti vandalisme was, maar ik ging tegen mijn vader in en volgde mijn ziel

De silo bevind zich vlak naast een autostrade, en al vanaf ik in Antwerpen woon droom ik ervan daar een werk op te spuiten.

Deze wens werd dan gerealiseerd

LOCATELLI — BRØT —

31

FRANCHISE

BY THE SITKA SPRUCE 32

HARMEN LIEMBURG

Geschreven door Thomas Van Asselt

natuurliefhebbende grafisch ontwerper Harmen Liemburg (Lisse, Nederland, 1966) is een zelfstandig ontwerper.

Zijn studio bevindt zich in de omgetoverde woonkamer van zijn woning in Amsterdam waar ik hem opzocht. Zijn studie begon als sociaal geograaf en cartograaf. In 1998 studeerde hij af als grafisch ontwerper aan de Gerrit Rietveld academie in Amsterdam.

Tijdens zijn stage in New York maakte hij veel websites en creëerde zo de drang om eenmaal thuisgekomen achter zijn computer vandaan te komen en zijn handen vies te maken in de zeefdruk werkplaats van de academie. Nu zeefdrukt Harmen nog altijd zijn meeste werken en leidt hij zelf de werkplaats waar hij dit leerde. Zijn werken zijn vaak verzamelingen van allerlei losse elementen waarvoor hij overal inspiratie kan vinden. Met figuurtjes die anderen misschien niet eens zouden zien maakt hij complexe composities.

Verschillende transparante inktlagen zorgen voor nieuwe kleuren en dieptes.

Hoe kwam het dat je van opgeleid cartograaf de stap maakte naar grafisch ontwerper?

Nadat ik afstudeerde aan de universiteit, werkte ik een tijdje als cartograaf en deelde een studio met de jongens van DieTwee (red. een ontwerp bureau in Utrecht) en begon zo ook voor hun te werken. Ik probeerde dat te combineren met een nieuwe studie grafisch ontwerpen aan de HKU, maar dat liep helemaal niet lekker. Ik realiseerde me: als het met mij nog wat wil gaan worden als ontwerper, als ik mijn eigen handschrift wil ontwikkelen, dan moet ik me losmaken van deze omgeving.

Het was nodig om me een aantal jaar te concentreren op een opleiding elders zonder de afleiding van de werkpraktijk.

De optie om naar een kunstacademie te gaan had ik vroeger nooit overwogen, ik heb het nooit van huis uit meegekregen. Ik kwam daar via vrienden mee in aanraking, terwijl ik aan het studeren was. En zo is heel langzaam het idee gegroeid dat grafisch ontwerpen misschien ook voor mij weggelegd zou zijn.

Je ouders waren niet bezig met kunst?

Nee totaal niet.

— BRØT —

Begrepen die wel dat je naar een kunstacademie wilde en snapten ze waar je mee bezig was?

Mijn ouders droegen ook financieel bij aan mijn studie en ik had al zeven jaar sociale geografie gestudeerd toen ik ze vertelde dat ik nog een studie wou doen en wel op de kunstacademie, waar mijn vader zich helemaal niets bij voor kon stellen. Dat was wel een lastig moment. Wij hadden een buurmeisje in Zoetermeer die naar de kunstacademie ging, voor de rest was het een totaal onbekende wereld.

Maar we zijn een hele tijd verder en ik denk dat mijn vader alle waardering heeft voor hoe ik nu bezig ben, al zal hij zich af en toe zorgen maken om mijn financiële toestand.

Als je terugkijkt op de periode dat je op de Rietveld academie zat, wat staat je daar van bij? Had je het gevoel dat je daar op je plek zat, waren de docenten enthousiast over je?

Ik denk dat het voor mij een hele goede school was. De Rietveld is natuurlijk niet noodzakelijkerwijs de beste school voor iedereen. Er wordt vooral aan je hoofd gesleuteld, aan je mentaliteit, je blik op de

33

“Ik zal niet zo sne slijmen omdat hij er wereld. Maar ik vond zeker niet alle docenten even goed of interessant.

Wel heb ik bijvoorbeeld veel gehad aan Mieke Gerritsen, waar ik een aantal keren les van gehad heb. Die wilde me wel een bepaalde kant induwen waar ik niet in wilde, maar daar heb ik een soort stoerheid en directheid door gekregen, staan voor je daden. - Hee! Daar gaat een vlaamse gaai, á, nu is ie alweer weg. Ik hou van brutale vogels, eksters, kraaien, roeken. In Amerika heb je ook hele mooie, van die blue jays, glanzend metaal blauw, heel brutaal ook.

Voor een natuurliefhebber heb je hier niet een erg landelijk uitzicht, los van deze prachtige paarse boom.

Het is beter dan helemaal op de bakstenen kijken. Het is in ieder geval iets en er zit nog af en toe een vogel voor het raam.

Zou je graag wat meer op het platteland wonen?

Waar ik dan tegen opzie is het feit dat ik ‘s morgens niet meteen op mijn fiets kan stappen en ergens naar toe gaan.

Dat ik dan iedere dag in de trein moet gaan zitten tussen al die forenzen.

Je hebt eigenlijk een haat-liefde verhouding met de stad Amsterdam.

Zeker, ja. Met de stad in het algemeen.

Enfin, terug naar het grafisch ontwerp. Op de academie leer je ook redactionele vaardigheden, boeken opmaken, typografie. Je lijkt je daar niet erg mee bezig te houden.

Ik zal niet zeggen dat ik het nooit zal doen, maar in de praktijk is gebleken dat ik heel weinig ideeën over pagina layout heb.

Hoe dat bijvoorbeeld beter zou moeten?

Ja, en hoe dat überhaupt zou moeten, wat ik daar aan toe te voegen heb. Dus ik streef dat niet na.

Wel heb ik altijd al belangstelling gehad voor het gedrukte object. En dat is met de tijd alleen maar verbreed. Ik heb nu eigenlijk geen interesse meer om huisstijlen, tijdschriften en bro-

34

chures te maken. Dus mijn dienstbaarheid is nog verder gezakt. Maar mijn verhaal als auteur is wel gegroeid, het verhaal dat ik zelf wil vertellen met alle werkstukken bij elkaar.

Probeer je een boodschap in je werk te stoppen om daarmee het publiek na te laten denken?

Ja, maar niet op zo’n belerende manier. Ik denk dat mijn werk in het algemeen genoeg ingrediënten bevat. Maar ik zal nooit een ‘in jour face’ politieke boodschap brengen.

Ik denk dat dat ook een verschil is met andere Nederlandse grafisch ontwerpers.

Zij proberen vaak, o.a. met vormentaal, een soort statements te maken. Ze maken iets expres een beetje fout of lelijk, of heel groot, uitdagend etc.

Mieke Gerritsen is natuurlijk een goed voorbeeld van een ontwerper die de hele tijd maar dat engagement moet tonen voor wat het waard is, door van die ‘bolde’ uitspraken de wereld in te pompen. Daar wordt je ook doodmoe van, om daar naar te kijken. Zij heeft zich vastgebeten in een vormentaal die elke keer hetzelfde is.

Wat mij wel bepalend gevormd heeft, is een symposium over Japans grafisch ontwerp, begin jaren ‘90 in Den Haag.

Dat was een eye-opener voor mij.

Het klassieke verhaal van wat een poster tot een goede poster in Europa maakt, heeft altijd te maken met het overbrengen van een boodschap op straat in een hele korte tijd, ‘stop-kracht’. In Japan is er een hele cultuur voor het gedrukte object op zich. Maar ook de poster in de binnenruimte als versiering of om bij te mediteren, van te genieten of om bij weg te dromen. Dat sprak mij zo enorm aan dat ik dacht, die kant wil ik ook op.

Je bent inmiddels een tijd aan het werk. Maak je minder fouten in het proces van opdracht naar eindwerk dan toen je net afgestudeerd was?

Als je van fouten kan spreken, ik denk dat het vaak onhandigheid of onmacht is.

Ik vind de omgang met klanten af en toe heel ingewikkeld. Ik moet gewoon op een of andere manier gegrepen

— BRØT —

zijn door de materie of de vraag.

Anders lukt het niet. Dat blijft lastig.

Sommige mensen denken dat ik de hele tijd maar dingen zit te ontwerpen hier, maar dat is als je zelfstandig bent gewoon absoluut niet het geval. Het merendeel van de dag ben ik alleen maar bezig allerlei lopende bullshit gaande te houden. Wat ik wel de hele tijd doe is ideeën noteren, dingen verzamelen, dat is een tweede natuur geworden. Maar er moet een druk zijn, een noodzaak, een aanleiding, om al die losse eindjes op te pakken en er een geheel van maken. Meestal gebeurt dat pas vlak voor een deadline, en dat zie ik ook niet echt veranderen.

Ik ga nooit zomaar wat maken omdat ik tijd heb, dan ga ik liever fietsen.

Ben je daar wel in veranderd, weet je dat je eerder moet beginnen?

Ja, maar de grootste strijd blijft om tijd vrij te maken om echt in dat werk te duiken. Maar in de weken daarvoor ben ik er op een halfbewust niveau mee bezig, zoek ik dingen uit en verzamel al wat bouwstenen.

En dan is het een kwestie van: telefoon uit, muziek aan en gaan.

Word je nooit gek van het feit dat bij hetgeen je het liefste doet, het je zoveel moeite kost om je er toe te zetten?

Ja klopt, maar het is een soort cyclus.

Ik weet inmiddels dat dat nodig is om in die workflow te komen. Je kunt niet de hele tijd op zo’n intense manier leven. Ik zit dan echt in een soort trip, dan is er ook geen ruimte voor andere dingen. Tot het werk af is moet dan ook niemand aan m’n kop komen zeiken. Ik weet gewoon dat het voor mij nodig is om af en toe in zo’n situatie te geraken. En ik ben juist wel blij dat het niet continue zo is.

En als je eenmaal aan het ontwerpen begint, maak je dat dan in een keer af?

Het is gewoon terugwerken vanaf een deadline, dus je planned terug vanaf het moment dat de poster moet worden afgeleverd, daarvoor

el bij iemand gaan rgens directeur is.” moet ik hem versturen, daarvoor moet ik hem drukken, daarvoor de films uitdraaien, daarvoor de kleuren scheiden, en daarvoor ontwerpen.

Dus dan weet ik ook: nu móét ik echt gaan ontwerpen want dan heb ik precies genoeg tijd voor de rest van het proces. En dat gaat meestal goed. Het is een soort jongleer act.

En je kan goed jongleren?

Ja, ik kan inmiddels aardig jongleren.

En zo is het ook met geld. Het is af en toe echt kantje boord, ik kom altijd geld te kort. En dat is ook lastig om in te plannen als je voor jezelf werkt.

Ik kan me voorstellen dat je nu makkelijker aan werk komt dan dan toen je net klaar was met de academie, of is dat niet zo?

Nee, helemaal niet. Ik heb helemaal niks te klagen over de waardering en de aandacht voor mijn werk, maar opdrachten, dat is een ander verhaal.

Ben je er actief mee bezig om opdrachten binnen te slepen?

Laat je vaak je lachende gezicht zien op feestjes?

Bij tijd en wijle. Ik doe het niet genoeg, ik ben niet zo’n netwerker om maar te netwerken. Ik kan wel netwerken maar dat doe ik het liefst met mensen die me ook interessant en sympathiek lijken. Dus ik zal niet zo snel bij iemand gaan slijmen omdat hij ergens directeur is. Er moet gemeenschappelijke grond zijn, of een soort spontaniteit in zo’n ontmoeting.

Zijn opdrachtgevers weleens ontevreden over het werk dat je aflevert?

Wonderlijk genoeg zijn bijna alle posters die ik maak op eigen initiatief, ze zijn altijd gekoppeld aan iets dat ik zelf heb geïnitieerd of waar ik zelf aan meewerk. Dus er is niemand die zegt, “Dit is toch niet helemaal wat ik in mijn hoofd had.” Het merendeel van mijn werk is autonoom.

Dat is wel heel prettig.

Ik hou er helemaal niet van om teruggefloten te worden.

Dus je hebt in zekere zin ook bijna nooit onzekerheid of de opdrachtgever het wel goed vindt, omdat je je eigen opdrachtgever bent.

Weinig inderdaad. En als ik wel een serieuze opdracht heb dan is voor mij de enige of beste manier, om op een hele gelijkwaardige manier met die opdrachtgever om te gaan en hem ook deelgenoot te maken van mijn ontwerp proces. Stap voor stap, samen op avontuur. En als dat niet kan dan kan ik ook maar beter niet met die opdrachtgever werken.

Het model dat mij enorm tegenstaat is wanneer de ontwerper vijf voorstellen doet waaruit de opdrachtgever kan kiezen. En dan wordt ook nog altijd het ontwerp gekozen dat jij toch het minste vindt. Dat vind ik een heilloze weg. Ik heb ook wel voor reclamebureaus gewerkt en dan maak je mee dat je weken aan iets werkt, tig besprekingen bijwoont, goed betaald wordt maar dat het werk in zijn geheel niet gebruikt wordt omdat het dan ergens klem loopt tussen dat reclamebureau en een bedrijf.

Daar heb ik zo de pest aan gekregen.

Ben je ook wel eens ontevreden over je eindresultaat als je een project afrondt?

Ik ben wel eens ontevreden maar het gebeurt me ook heel vaak dat als het werk net klaar is, ik er in gedachten nog te veel mee bezig ben. Dat werk moet dan even besterven. Als ik het dan een half jaar later terug zie denk ik, nou, het is toch best wel aardig geworden. Maar als ik er net klaar mee ben moet ik gewoon accepteren wat er uit zo’n werkproces is gekomen.

gewoon. Ik laat me leiden door het materiaal. En dat vind ik eigenlijk de lol van ontwerpen dat je niet weet wat er gaat gebeuren. En daarom vind ik het ook nog steeds leuk om te doen.

Hou je je ook nog bezig met sociale geografie of andere zaken?

Die geografie sijpelt altijd wel weer door. Ik ben heel erg geïnteresseerd in natuur en natuurbeheer, maar ook in buitensport, kamperen, dat soort zaken. Op mijn leeftijd begin je ook een beetje na te denken: okee, hoeveel jaar heb ik nog tot mijn pensioen. Het is iets anders dan wanneer je 21 bent, dan is alles nog mogelijk, zo lijkt het.

Maar ik ben 45 dus ik denk best wel na over: waar ga ik me de rest van mijn leven, of in ieder geval de komende tien jaar mee bezig houden. De noodzaak om mezelf te richten op dingen die ík belangrijk en interessant vind, die wordt alleen maar groter. Ik heb gewoon geen tijd meer voor bullshit.

Zie je het gebeuren dat je heel wat anders gaat doen?

Zou kunnen, als het op m’n pad komt.

Denk je daar wel eens over na of niet actief?

Jawel, ik kan me voorstellen dat ik het ontwerpen een keer helemaal los ga laten. Maar niet persé omdat ik dan het ontwerpen zat zou zijn maar omdat er zich dan wat anders interessants zou voordoen. Maar aan de andere kant vind ik het ontwerpen nog steeds interessant. Het is gewoon leuk om dingen te maken. Maar je kan ook op andere manieren creatief zijn.

Is het ook zo dat je door je ervaring een zelfverzekerdheid hebt ontwikkeld waardoor je er wel op vertrouwd dat het goed komt en mooi wordt?

In het algemeen besteed ik zo veel tijd aan het zoeken naar de juiste bouwstenen voor een werk, dat als ik eenmaal bezig ben, het eigenlijk niet meer zoveel uitmaakt wat daar dan uitkomt. Als de ingrediënten goed zijn en het klopt intuïtief, dan is dat het

— BRØT —

35

WHAT THE HELL IS …

VIDEO ART

36

— BRØT —

VIDEO ART IS A TYPE OF ART WHICH RELIES ON MOVING PICTURES AND COMPRISES VIDEO AND/ OR AUDIO DATA. VIDEO ART CAME TO EXISTENCE DURING THE SIXTIES AND THE SEVENTIES AND IS STILL PRACTICED. VIDEO ART IS NAMED AFTER THE VIDEO TAPE, WHICH WAS MOST COMMONLY USED IN THE EARLY YEARS OF ITS EXISTENCE. VIDEO ART IS NOT EXPERIMENTAL FILM

Video art is often said to have begun when Nam June Paik used his new Sony Portapak to shoot footage of Pope Paul VI’s procession through New York City in the autumn of 1965. That same day, across town in a Greenwich Village cafe, Paik played the tapes and video art was born. The French artist Fred Forest has also used a Sony Portapak since 1967. This fact is sometimes disputed, however, because the first Sony Portapak, the Videorover did not become commercially available until 1967 (Fred Forest does not contradict this, saying it was provided to him by the manufacturers[2]) and that Andy Warhol is credited with showing underground video art mere weeks before Paik’s papal procession screening.

Fred Forest does however stipulate on his website that in 1959 Wolf Vostell incorporated a television set into one of his works, “Deutscher Ausblick” 1959, which is part of the collection of the Berlinische Galerie possibly the first work of art with television. In 1963 Vostell exhibited his art environment “6 TV de-coll/age” at the Smolin Gallery in New York. This work is part of the Museo Reina Sofia collection in Madrid. Prior to the introduction of the Sony Portapak, “moving image” technology was only available to the consumer (or the artist for that matter) by way of eight or sixteen millimeter

film, but did not provide the instant playback that video tape technologies offered. Consequently, many artists found video more appealing than film, even more so when the greater accessibility was coupled with technologies which could edit or modify the video image.

The two examples mentioned above both made use of “low tech tricks” to produce seminal video art works. Peter Campus’ Double Vision combined the video signals from two Sony Portapaks through an electronic mixer, resulting in a distorted and radically dissonant image. Jonas’ Organic Honey’s Vertical Roll involved recording previously recorded material as it was played back on a television — with the vertical hold setting intentionally in error.

The first multi-channel video art (using several monitors or screens) was Wipe Cycle by Ira Schneider and Frank Gillette. An installation of nine television screens, Wipe Cycle for the first time combined live images of gallery visitors, found footage from commercial television, and shots from pre-recorded tapes. The material was alternated from one monitor to the next in an elaborate choreography.

At the San Jose State TV studios in 1970, Willoughby Sharp began the “Videoviews” series of videotaped

— BRØT —

dialogues with artists. The “Videoviews” series consists of Sharps’ dialogues with Bruce Nauman (1970), Joseph Beuys (1972), Vito Acconci (1973), Chris Burden (1973), Lowell Darling (1974), and Dennis Oppenheim (1974). Also in 1970, Sharp curated “Body Works,” an exhibition of video works by Vito Acconci, Terry Fox, Richard Serra, Keith Sonnier, Dennis Oppenheim and William Wegman which was presented at Tom Marioni’s Museum of Conceptual Art, San Francisco, California.

Video art is named after the video tape, which was most commonly used in the form’s early years, but before that artists had already been working on film, and with changes in technology Hard Disk, CD-ROM, DVD, and solid state are superseding the video tape as the carrier. Despite obvious parallels and relationships, video art is not experimental film.

One of the key differences between video art and theatrical cinema is that video art does not necessarily rely on many of the conventions that define theatrical cinema. Video art may not employ the use of actors, may contain no dialogue, may have no discernible narrative or plot, or adhere to any of the other conventions that generally define motion pictures as entertainment.

37

38

— BRØT —

EL NEORAY Geschreven door Wouter Van Rymenant

Mysteries opgelost

Illustratie is iets dat zeker in niemands oren nieuw klinkt, in België al zeker niet. Steeds meer Illustratoren/Illustratrices breken vaker en jonger door.

Ik kom terecht bij een jongeman uit het Antwerpse. Een 26 jarige, aan pizza en olijven verslaafde, drukbezette Illustrator/grafisch ontwerper. Een artikel over Lipton Ice Tea, de Ghetto, de stand van vingers, zeekoeien en spaghettiavonden. De ‘Zine-kampioen’ El Neoray

Vertel eerst is, hoe kom je bij de naam ‘El Neoray’ Ja lap daar gaat mijn mystiek! (lacht) Wel het is zeer simpel, je neemt het gedeelte ‘neoray’. fonetisch wordt dit ‘neorej’ en draai dit nu om.... jawel, Jeroen is de naam. En die ‘el’ vond ik er wel bij passen, punt.

Ontmaskerd! Maar wie zit er achter de naam El Neoray?

Ik ben dus Jeroen Veldkamp aka El Neoray een slanke verzorgde jongeman 26 zomers oud en verslaafd aan ice tea

(lipton), olijven en pizza’s. Opgegroeid in het pittoreske Wilrijk vervolgens verhuisd naar de ghetto ‘t Kiel waar ik al snel de waarden en normen van de straat leerde kennen om zo in Antwerpen city te belanden...mijn huidige woonplek.

Wat studeer je juist en waar? Gaat die ook allemaal door in Antwerpen?

Na mijn middelbare studies beeldende vorming heb ik besloten om grafische vormgeving te gaan studeren aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen,

— BRØT —

waar ik na lang worstelen met aanslepende theorievakken en veel spaghettiavonden alsnog mijn Bachelor heb kunnen behalen. YES!

Viel dit wat mee? Aangezien je een vrij illustratief stijltje hebt, ik kan me voorstellen dat bepaalde docenten hier absoluut niet voor openstaan.

Heb je problemen gehad met docenten hieromtrent? (of andere zaken?)

Dat viel vrij goed mee, op de Academie zat illustratie mee in het pakket van grafische vormgeving. Pas vanaf het 2de

39

jaar werd er een duidelijker onderscheid gemaakt en kon je kiezen om je te specialiseren in vormgeving, illustratie of multimedia...mijn keuze was duidelijk :) er kwam nog steeds vormgeving aan te pas, maar dit probeerde ik altijd op illustratieve wijze op te lossen.

In tegenstelling tot wat je zou denken tot groot genoegen van de docenten.

ken als koerier, hier en daar krijg ik wel eens een freelance opdracht maar dit is niet genoeg om van te overleven....ik leef een beetje zoals superman, maar we blijven tekenen en wie weet word ik ooit multimiljonair!

lawaai en probeerde er dan het ‘beste’ van te maken in audacity (een zeer basic programma om geluid op te nemen en te bewerken). Tegenwoordig is er al een elektrische gitaar ter beschikking...ik krijg alweer zin om kabaal te maken.

Hoe ben je tot je stijl die je nu hebt gekomen?

Op je site vind je wel wat covers en artwork voor Bands/artiesten, is muziek een belangrijk element in je leven?

Klopt ja, muziek is idd zeer belangrijk niet zozeer als inspiratie, want die put ik meestal uit het dagelijkse leven, maar vooral voor de sfeer die mij motiveert om in gang te schie-

Je werk is vaak terug te vinden in Ginozine, werk je hier gewoon aan mee, of ben je echt een ‘kopstuk’ van Ginozine?

Ik denk vooral door vele verschillende factoren zoals: heel veel tekenen, mijn levensstijl, de stand van mijn vingers, de wijze waarop ik mijn penneke vasthoud en allicht invloeden van buitenaf. Oh ja en God.

Samen met ‘Vagabundos’ (http://www. flickr.com/photos/vagabundos) zijn wij de scheppers van Ginozine. Zo’n 2 jaar geleden zijn we hiermee begonnen en intussen zijn er reeds 3 Ginozines en 2 Ginozine sideprojects op de wereld gezet.

Zines en de hele ‘DIY cultuur’ spelen een grote rol in het leven de meeste jonge artiesten?

Wat betekent dit voor jou?

Antwerpen heeft een rijke cultuur qua illustratie en grafisch ontwerp, heb je veel contact met andere illustratoren/grafisch ontwerpers?

Eigenlijk het grootste deel van mijn vriendenkring is op 1 of andere manier wel creatief bezig... vooral illustratief. Antwerpen is een kleine stad dus je komt al snel in contact met ander creatief talent...’ons kent ons’ is hier een gepaste term.

ten. Ontwerpen van platenhoezen en cd’s is ook wat ik het liefste doe, zalig wanneer je zo’n afgewerkt product ergens in een winkel tegenkomt!

Maak je zelf ook muziek?

Je bent een jonge freelance ontwerper, valt dit wat mee?

Nu ja ik profileer mijzelf wel als freelancer maar eigenlijk verdien ik mijn sandwichen vooral door fulltime te wer-

Momenteel niet, ik ben wel eens een klein project gestart samen met een goede vriend en dit onder de naam ‘Fluxus zeekoe’ een soort van low-budget melodisch kak-pis-stront lawaai.

Oorspronkelijk maakte we gewoon wat

Voor jonge artiesten is het vooral een handig medium om aan een internationaal publiek je werk te kunnen tonen, en eventuele contacten te leggen. Zelf vind ik het vooral tof om in dit digitale tijdperk ook nog eens iets tastbaar te hebben of om deel te nemen aan iets tastbaar. Mijn voorkeur gaat uit naar de echte oldschool copyzines, zines waar ambacht in steekt. Ik heb het niet zo voor afgelikte glossy vers van de pers zines, die zijn zo onpersoonlijk.

“ Ja lap daar gaat mijn mystiek! (lacht) “

40

— BRØT —

KOENRAAD IMPENS Geschreven door Tom Packet

BOZAR – Behind the graphic scenes.

Hij draait al een tijdje mee in de grafische wereld en het was geen sinecure deze grafische duizendpoot vast te pinnen voor een interview. Na heel wat formeel mailverkeer en wachten lukte het dan toch. Het is een zonnige donderdagmiddag wanneer Koenraad Impens naast mij opduikt op een Gents terrasje en zich vriendelijk excusseert voor de vijf minuten vertraging. Twee pintjes, drie onderbroken telefoontjes en een waslijst vragen later is het mij gelukt wat inzicht te verkrijgen in de wereld van deze ervaren vormgever.

Laten we beginen met het logische: met wat hou je jezelf op dit moment zoal bezig?

Op dit moment probeer ik mij vooral te focussen op mijn werk bij BOZAR en eigen werk dat ik maak in m’n vrije tijd. In BOZAR hebben we een klein team van drie mensen waarmee we de grafische vormgeving doen en dan één webmaster en iemand die de content doet van de website. We zitten dus samen in een bureau met drie vormgevers en doen dus praktisch bijna alles: affiches, folders, flyers, concertprogramma’s, het maandelijks magazine, banners, inhouse signalisatie, promotiemateriaal, advertenties, ....

Om je een idee te geven van het werk dat we hebben: er zijn in BOZAR 7

42

artistieke departementen. De twee grote pijlers hierbinnen zijn BOZAR Expo, de 2 grote tentoonstellingen die om de twee à drie maand afwisselen en dan nog een twee of drietal kleinere tentoonstellingen. De tweede pijler zijn de concerten, BOZAR Music, waarvan er meer dan 250 per jaar zijn.

Meestal klassieke muziek maar ook jazz en electro. Verder zijn er in bij BOZAR twee meisjes die zich enkel en alleen bezig houden met het samenstellen en maken van de catalogi die uitkomen bij elke grote tentoonstelling.

De reden hiervoor is simpel: wij hebben er gewoonweg geen tijd meer voor om ons daar mee nog bezig te houden (lacht). Daarenboven is het vormgeven van een boek toch nog een stiel op zich.

— BRØT —

Zoals BOZAR Electronic Weekend?

Ja. BOZAR wil een zo breed mogelijk muziekgamma aanbieden, gekoppeld aan allerlei evenementen en tentoonstellingen. De andere departementen bevatten onder andere cinema dat strikt genomen in twee delen valt: het ene heeft een meer experimenteel karakter en het tweede zijn vooral avantpremières en grotere filmproducties.

Ontwerpen jullie ook de de publicaties en dergelijke voor CINEMATEEK? Neen. Zij zitten ook wel in het paleis (Paleis voor Schone Kunsten, het Hortagebouw nvdr) maar hebben eigenlijk geen connectie met ons. Het is een aparte organisatie die hun zalen heeft in een klein gedeelte van het gebouw.

Doe je tussendoor ook veel freelance werk?

Dat gebeurde vroeger meer omdat ik freelance begonnen ben. Ik heb dat nu stilletjes aan proberen afbouwen omdat ik de laatste twee jaar meer vrij werk wou maken, los van opdrachten. Daarenboven heb ik maar één

dag per week vrij wat niet echt veel is om nog freelance opdrachten te zoeken of uit te werken. Het is eigenlijk een puur praktische beslissing die ik voor mezelf heb genomen.

Wat heb je gestudeerd?

De opleiding de ik heb gevolgd was digitale vormgeving. Aansluitend heb ik een jaar webdesign gevolgd in avondopleiding. Beiden aan het KISP, op de HIGROcampus. Ik vind het vooral belangrijk jezelf te blijven vormen. Mijn opleiding was heel technisch en legde minder nadruk op het creatieve, maar dat compenseerde ik door zelf eigen werk te maken. Verder heb ik ook cursussen gevolgd in film en kunstgeschiedenis.

Waarom ben je precies bij BOZAR gaan werken?

Het was eigenlijk een vrij spontane solicitatie. Ik ben een achttal jaar geleden gaan solliciteren, toen BOZAR eigenlijk pas was opgestart. Daarvoor was het een losse verzameling van vzw’s die verzameld waren in het paleis

(Paleis voor Schone Kunsten nvdr). Ze regelde tentoonstellingen, muziekoptredens, literaire evenementen en dergelijke. Voor de samenvoeging waren het dus losse organisaties die gegroepeerd zijn onder een branding uitgevoerd door BaseDesign in Brussel.

lenen. Achteraf zijn er wel meetings om de visual te bepalen en pas nadien komen ze naar ons om het geheel gedetailleerder uit te werken en precies te bepalen hoe we het gaan aanpakken.

Centraal in BOZAR zijn natuurlijk de grote tentoonstellingen met hun bijbehorende campagnes. Jullie maken hiervoor dan het promotiemateriaal en de reclamefolders, maar hebben jullie als vormgevers ook inbreng in hoe het geheel er mag uitzien?

Dat hangt opnieuw af van geval tot geval. Het interessante aan kleinere projecten is dat we vaak zelf meer vrijheid hebben om beelden te kiezen. Soms vragen ze zelfs om specifiek een affiche op basis van typo te maken als er geen visual gevonden kan worden. Dit gebeurt echter meer bij festivalachtige evenementen.

Die dingen hangen echt af van project tot project. Bij de grote tentoonstellingen gaat het toch over zéér grote budgetten. Het zijn vaak samenwerkingsverbanden met buitenlandse musea of kunstinstellingen of er wordt een externe gastcurator aangesteld. Dat kan iemand zijn die werkt bij een ander internationaal museum of een bekende kunstenaar of kunstcriticus. De programmatie wordt dus door de directe vastgelegd, in overleg met de instelling waaraan we het collectiemateriaal ont-

— BRØT —

Geldt hetzelfde ook voor de kleinere tentoonstellingen?

Het materiaal wordt dus aangeleverd?

Het materiaal dat we mogen gebruiken voor de vormgeving van onze publicaties wordt aangeleverd door de musea of instellingen waar we dan specifieek mee samenwerken. Het Paleis voor Schone Kunsten is op zich een leeg gebouw. We zijn eigenlijk geen museum met een permanente collectie. We hebben concertruimtes, tentoonstellingsruimtes, mul-

43

timediale ruimtes en ook theater maar werken steeds in uitwisselingsverband.

Misschien kunnen we even doorgaan over de verschillende departementen?

Binnen BOZAR is er dus nog theater, dans, architectuur, literatuur en BOZAR Studios. Studios houdt zich meer bezig met projecten rond kinderen en meestal in het kader van de grote tentoonstellingen. Zo kunnen ze overdag allerlei workshops

muziek toch wel een zware passie. Ik zal stellen dat de toekomst niet helemaal duidelijk is op dit moment.

Op je blog kunnen we ook vrij werk van je terugvinden. Waar haal je doorgaans je inspiratie?

maar een maand of vijf geleden hebben we toch een radicale restyling doorgevoerd. De maquette was dus doorheen de jaren steeds met kleine stukjes aangepast maar het geheel was er niet beter op geworden. Integendeel, het werd veel te rommelig en onoverzichtelijk.

Die blog gebruik ik eigenlijk als een soort vrij portfolio. Ik haal vooral inspiratie uit muziek, film, tentoonstellingen en fotografie. Fotomontage en collage hebben mij altijd wel al

Dat lag deels ook aan de programmatie. Er gebeurt gewoonweg elke maand zoveel (lacht). Het is dus niet evident dat overzichtelijk vorm te geven. Zo heb ik

“Je kan in mijn ogen moeilijk zeggen dat het beeldende belangrijker is dan het typografische.” doen en de tentoonstellingen bezoeken met allerlei bijbehorende projecten.

Heb je nog verdere carrièreplannen of is dit het eindstation?

Dat weet ik eigenlijk nog niet (lacht).

Ik ben er zelf nog niet helemaal uit of ik hier eigenlijk nog wel verder in wil gaan omdat ik toch al twaalf à dertien jaar bezig ben met vormgeving. Ik probeer natuurlijk los van mijn werk zelf nog te evolueren en mijn andere interesses, zoals muziek en mode, verder te ontplooien. Maar om daar dan een job in te vinden, ook niet vanzelfsprekend hé (lacht). Desalniettemin is

44

geïnteresseerd. Ik probeer die dingen wel af te scheiden van mijn werk bij BOZAR. Zo ga je op mijn tumblr nooit een link vinden naar BOZAR.

Het magazine wordt dus vormgegeven door een team van 3 vormgevers. Hoe gebeurt dit juist? Is er een taakverdeling?

We hebben nu onlangs een restyling van het magazine doorgevoerd. De originele maquette van het magazine was gemaakt door BaseDesign en dateerde dus al van acht jaar geleden. We hebben dat doorheen de jaren wel af en toe aangepast op vraag van de directie

— BRØT —

de kalender gegroepeerd achteraan het magazine en dus niet langer per departement verspreid met daartussen nog eens heel veel advertenties en kleurenbalken. De restyling die ik nu heb doorgevoerd had dus als doel een simplificatie en vooral een meer klare lijn. We werken nu met bepaalde keywords, vaste titelstrucuren, het groeperen van logo’s en elk departement heeft nu een kleur gekregen.

En wat met de taakverdeling?

Ik heb mij voornamelijk bezig gehouden met de restyling en ben bijgevolg ook meer bezig met het maga-

zine. Mijn collega’s houden zich momenteel meer bezig met de vormgeving voor de tentoonstellingen.

Al switcht dat wel regelmatig, om het interessant te houden (lacht).

Wat is jou idee van goed grafisch ontwerp? Wanneer is iets goed grafisch vomrgegeven?

Meestal heb ik meteen een mening: ik vind het goed of ik vind het niet goed.

Als ik in andere musea of culturele

sprak mij enorm aan. De opleiding die ik gevolgd heb was minder kunstgericht dan de opleiding die jullie hier op het KASK volgen. We leerden vooral heel klantgericht werken: je maakt een eerste schets en werkt in overleg met je klant. Achteraf gezien was dit wel een pluspunt. (Na denkpauze) De grafische wereld is toch wel héél klantgericht (lacht).

Onze tentoonstellingen en evenementen moeten natuurlijk aanspreken. Vele affiches die je tegenwoordig ziet zijn niet echte ‘branché’. Het zijn geen echte designklassiekers die puur gemaakt zijn voor de vorm. Maar alles is natuurlijk gerelateerd aan sponsering en coproducties.

Dus het moet redelijk toegankelijk blijven?

Ja, eigenlijk wel.

Zijn er bepaalde vormgevers die je zelf goed vindt?

instellingen ben, probeer ik wel altijd eens te kijken wat zij doen met hun folders en publicaties. Maar eigenlijk is dat niet zo’n gemakkelijke vraag (lacht).

Soms vind ik iets goed maar is het niet mijn smaak, maar daar moet je van kunnen afstappen. Iets kan technisch heel goed gemaakt zijn door iemand die het duidelijk goed kan, maar daarom vind ik het nog niet mooi.

Wanneer is je passie voor vormgeven begonnen?

Er is natuurlijk wel altijd al een zekere interesse geweest. Ook het idee van te werken in de grafische wereld

Ik vind dat je zelf steeds moet blijven evolueren – wat toch gemakkelijker is gezegd dan gedaan.

Pakweg tien jaar terug vond ik het Zwitsers designbureau burodestruct heel goed. De laatse twee jaar volg ik de grafische scene wat minder. Ik ben momenteel meer bezig met fotografie en muziek. Al vind ik het Berlijns bureau Hort op dit moment wel goed. Vroeger kon ik uren bezig zijn met bureaus online te checken, maar dat is de laatste jaren wat afgenomen. Er zijn er ook zoveel hé (lacht).

ning van de pagina’s en hoe het magazine er gaat uitzien. Het is wel onze taak om te melden wanneer dingen niet werken. We mogen achteraf dus wel pagina’s verplaatsen en er is sowieso ook de vrijheid in het kiezen van de beelden en plaatsing ervan. Kleur en letterypes zijn wel vastgelegd in een stramien, wat noodzakelijk is. Zonder vast stramien geen goed magazine. Onze taak komt er op neer om het visueel goed en aantrekkelijk te maken.

Je zei al dat je als vormgever zelf moet blijven evolueren. Heb je nog advies voor beginnende grafische ontwerpers?

In puur grafische vormgeving vind ik persoonlijk de balans tussen typografie en beeldmateriaal belangrijk. Je kan in mijn ogen moeilijk zeggen dat het beeldende belangrijker is. Typografie vind ik soms zelfs belangrijker. Ik doe dus heel veel lay-out bij BOZAR en dat moet soms heel erg snel gaan. Het is niet zo dat we maanden op een folder zitten te werken. Nu werk ik aan een nieuw project dat maandelijks zal doorgaan. Daar rek je een paar dagen voor uit: je maakt een visual, pleegt overleg en begint te ontwerpen. Meestal blijft het wel in ons stramien van de huisstijl maar voor de rest ben je eigenlijk vrij qua letterrtypes en plaatsing. Uiteindelijk moeten we het gewoon voorstellen en moet het aanvaardt worden door de directie. Je moet als vormgever dus heel flexibel kunnen zijn. Je moet ook snel maar grondig kunnen werken.

Als je freelance werkt moet je volgens mij vooral contacten onderhouden. Niet bij de pakken blijven zitten maar zelf mensen gaan contacteren.

http://deadeyesopen.tumblr.com/

Het magazine heeft toch een bepaalde uitstraling, mede door advertenties voor merken als Hermès en Delvaux. Compleet je zin doen zit er dus nooit echt in?

Absoluut niet. We werken altijd binnen een vast stramien en in overleg met de hoofdredacteur die de tekst schreef met zijn redactieteam. Hij bepaalt de plan-

— BRØT —

45

EXPLAINING THE EXPERIMENTAL PAGE The experimental poster in the middle of this magazine might need some explaining before you can acctualy understand what it is that i’m trying to say.

The way i see it, there is a connection betwee the front and the back, so first i’m going to explain them seperatly and afterwards i will tell the connection between these two if you don’t allready know yourself.

THE FRONT SIDE

THE BACK SIDE

Let’s start start with the most obvious thing. The quote written in the glitchy text/image is a quote made by Bill Viola. For those of you who do not know Bill. His works include video art that often attempts to depict or evoke strong emotions. I made video art using one of his quotes and selected a still from this video to use as work on it’s own.

In my spare time i like to photograph. Mostly things and objects rather than people but since i got it as an assignment, because i have chosen analogue photography in my curiculum, i thouht i would give it the old college try.

(This side has the glitchy distortion on it)

(the photos going through eachother)

These are all photos made with my pentax P30t.

The rolls were ilford delta 400 (black and white).

The video is intirely made in Adobe After Effects, rendered, and converted to cmyk in Adobe Photoshop. The reason of this image is quite simpel, i love these glitchy distortion images and videos, really enjoy figuring out how exactly people made them. The still then derives from the unexpetancy of it all. The experiment was to choose a still of a 20 minute video of random distorting figures and text. I had no ideo if there was going to be anything usefull in this video. The reason for this is that i put every parameter (the text position and scale, the background and an extra hiddeln layer of fuzz) between 2 numbers and let it randomize between them.

46

This photograph combines a few friends and my girlfriend into one smooth image. It’s almost like a psychological test, if you see the one face, the other disapears and vica versa.

THE CONNECTION

(the moment you’ve been waiting for) It’s rather easy, they are both experiments or tests of some kind. The fact that the photograph is made up of different layers to form one smooth surface is a resemblance. If you keep that in mind, you’ve allready solved it: Both works represent an open minded workflow and a personal interpretation, one is literal, the other is more conceptual.

— BRØT —

OPRICHTERS

Marc Popelier, Bieke Depuydt

HOOFDREDACTIE Walter Oscar Rothe

CREATIVE DIRECTOR Walter Oscar Rothe

REDACTIE

Walter Oscar Rothe, Bieke Depuydt, Marc Popelier

REDACTIONELE MEDEWERKERS

Lisa De Vriese, Stef Michelet, Yuya Sun, Tiene Devos

COLUMNISTEN

Walter Oscar Rothe, Arthur Haegeman, Stef Michelet, Tiene Devos, Tom Packet

CORRECTOR Myriam De Jaegere

VORMGEVER Walter Oscar Rothe

FOTOGRAFEN

De foto’s zijn getrokken door de kunstenaars in kwestie of zijn digitaal verkregen via het net.

Dit magazine heeft geen rechten op de foto’s.

UITGEVERS

Marc Popelier, Bieke Depuydt, Walter Oscar Rothe

POSTADRES

Jozef Kluyskensstraat 9000 Gent

© 2011 brøt België B.V. of de individuele auteurs.

Dit is een fictioneel magazine. alle afbeeldingen, reclameartikelen en foto’s zijn niet van Brøt Magazine.

— BRØT —

47

GRAPHIC DESIGN • VIDEO ART • PHOTOGRAPHY • TYPOGRAPHY • GRAFFITI ART • FREE STUFF • EXPERIMENTS • NAZI ART • TREES