Superieur Interieur

Dominic Bradbury

Superieur interieur

Dominic Bradbury is als auteur gespecialiseerd in design, en schrijft voor vele publicaties, waaronder House & Garden, The Daily Telegraph, The Sunday Times and Wallpaper*.

Eerdere boeken van zijn hand zijn onder meer Mediterranean Modern, The Iconic House and New Natural Home.

Richard Powers is een interieurfotograaf wiens werk regelmatig in verschillende tijdschriften en kranten uit de hele wereld verschijnt, en in publicaties van Thames & Hudson, zoals recent Living Modern and The Iconic House.

Superieur interieur

Superieur interieur

Van Coco Chanel tot Marcel Wanders

Van Coco Chanel tot Marcel Wanders

Dominic Bradbury Met fotografie van Richard Powers

Superieur interieur omvat honderd van ’s werelds belangrijkste en meest invloedrijke interieurs ontworpen door enkele van de grote talenten van de 20ste en 21ste eeuw, en vertelt de vaak intieme verhalen van deze opmerkelijke ontwerpen, hun makers en hun klanten. Van minimalisme tot maximalisme en alles daartussen, bij deze stilistische odyssee komt iedereen aan bod: van Alvar Aalto tot Coco Chanel, van Henry Moore tot Piero Fornasetti, van Marcel Wanders tot Axel Vervoordt en van Marc Newson tot Karim Rashid.

Elke denkbare stijl is vertegenwoordigd, waaronder sommige die de benaming interieur tarten: variërend van Gesamtkunstwerk of ruimten met ingebouwd meubilair, tot pittige essays in textuur en stof, adembenemende decoratieve, onvoorstelbaar vakmanschap en elegante composities van nuance en terughoudendheid. Bondige, informatieve teksten en levendige illustraties, gecombineerd met fotografie die speciaal voor deze uitgave werd gemaakt, bieden gedetailleerde documentatie, terwijl een bibliografie en een geografische index handige informatie verstrekken.

Deze interieurs bewijzen dat gevestigde smaak en echte creativiteit de tijd weten te doorstaan. Met honderden ideeën voor de hedendaagse huiseigenaar, architect en designer, bevat deze uitgave voor iedereen genoeg inspiratie voor het inrichten van zijn huis.

Andere interessante titels van WBOOKS Jan des Bouvrie Dutch design in de 21ste eeuw: Hands on!

Gispen Wolterinck’s World BeFore Rechte stoelen, rechtschapen burgers.

Wonen volgens ’t Binnenhuis

Met 567 illustraties, waarvan 563 in kleur.

Dominic Bradbury Gedrukt in China

Omslag Iconic Interior NL.indd 1

Met fotografie van Richard Powers

Op het omslag Voorzijde: Oscar Niemeyer, Strick House, ontworpen door Michael Boyd (foto Richard Powers) Achterzijde (vanaf linksboven met de klok mee): Sonneveld Huis ontworpen door Brinkman en Van der Vlugt (foto Richard Powers), Chanel Apartment ontworpen door Coco Chanel (foto Simon Upton /The Interior Archive), Bloom House ontworpen door Greg Lynn (foto Richard Powers), Lost House ontworpen door David Adjaye (foto Bill Batten / The Interior Archive)

23-05-12 14:55

Superieur interieur Van Coco Chanel tot Marcel Wanders Dominic Bradbury Met fotografie door Richard Powers

Inhoud

Introductie

8

William Haines Howard Residence / Los Angeles, USA, 1942

17

William Baldwin Vreeland Apartment / New York, USA, 1957

18

19

Peter Behrens Behrens House / Darmstadt, Duitsland, 1901

10

Henry van der Velde Villa Esche / Chemnitz, Duitsland, 1903

11

Adolf Loos Steiner House / Wenen, Oostenrijk, 1910

12

John Fowler Yellow Room (Lancaster Apartment) / Londen, UK, 1959

13

Joe Colombo Colombo Apartment / Milaan, Italië, 1970

21

Elsie de Wolfe Frick Mansion / New York, USA, 1914

14

Laura Ashley & Bernard Ashley Ashley Townhouse / Brussel, België, 1983

21

Armand-Albert Rateau Jeanne Lanvin Apartment / Parijs, Frankrijk, 1925

Lorenzo Mongiardino Peretti Tower / Porto Ercole, Italië, 1985

22

Jacques-Emile Ruhlmann Hôtel d'un Collectionneur / Parijs, Frankrijk, 1925

15 Shoei Yoh Another Glass House between Sea and Sky / Fukuoka, Japan, 1991

22

Jean-Michel Frank Maison Noailles / Parijs, Frankrijk, 1926

16 23

Edwin Lutyens Castle Drogo / Exeter, Devon, UK, 1930

17

Calvin Tsao & Zack McKown Tsao & McKown Apartment / New York, USA, 1995

Ron Arad Piper Building Apartment / Londen, UK, 2000

24

Seth Stein Robberg House / Plettenberg Bay, Zuid-Afrika, 2004

25

David Adjaye Lost House / Londen, UK, 2004

26

Jasper Conran Conran House / Londen, UK, 2001

27

Edith Wharton The Mount / Lenox, Massachusetts, USA, 1902

28

Eliel Saarinen Hvitträsk Villa / Kirkkonummi, Finland, 1903

34

Louis Sorel & Tony Selmersheim Villa Demoiselle / Reims, Frankrijk, 1908

38

Vanessa Bell & Duncan Grant Charleston / Sussex, UK, 1916

42

Coco Chanel 46 Coco Chanel Apartment / Parijs, Frankrijk, 1920

Patrick Gwynne The Homewood / Esher, Surrey, UK, 1938

82

E. Stewart Williams The Kenaston House / Los Angeles, USA, 1957

112

Frank Lloyd Wright Hollyhock House / Los Angeles, USA, 1921

Berthold Lubetkin Lubetkin Penthouse, Highpoint II/ Londen, UK, 1938

84

Robin Boyd Walsh Street House / Melbourne, Australië, 1958

114

Henry Moore Hoglands / Perry Green, Hertfordshire, UK, 1940

88

Jakob Halldor Gunnløgsson Gunnløgsson House / Øresund, Denemarken, 1958

118

Jean Cocteau & Madeleine Castaing Maison Jean Cocteau / Milly-la-Fôret, Frankrijk, 1947

92

Alvar Aalto Maison Louise Carré / Bazoches-sur-Guyonne, Frankrijk, 1959

124

Tony Duquette Dawnridge / Beverly Hills, USA, 1949

96

Russell Wright 128 Dragon Rock / Garrison, New York, USA, 1961

Lina Bo Bardi The Glass House / Morumbi, São Paulo, Brazilië, 1951

102

John Lautner Garcia House / Los Angeles, USA, 1962

134

106

Antonio Bonet Castellana La Ricarda / Barcelona, Spanje, 1963

138

Piero Fornasetti Villa Fornasetti / Milaan, Italië, c. 1955

Oscar Niemeyer Strick House / Los Angeles, USA, 1964

142

50

Wharton Esherick 54 Esherick House & Studio / Paoli, Pennsylvania, USA, 1926 Frank Lloyd Wright, Jr. Sowden House / Los Angeles, USA, 1926

60

Cedric Gibbons 64 Dolores del Río House/ Los Angeles, USA, 1931 Brinkman & Leen Van der Vlugt Sonneveld Huis / Rotterdam, Nederland, 1933

68

Hans Scharoun Haus Schminke / Löbau, Duitsland, 1933

72

Kemp & Tasker Herne Hill House / Londen, UK, 1936

78

Claude Parent Maison Bordeaux-Le Pecq / Normandië, Frankrijk, 1965

148

Ray Kappe Ray Kappe Residence / Los Angeles, USA, 1967

150

Dieter Rams Rams Residence / Frankfurt, Duitsland, 1971

154

Terence Conran Barton Court / Berkshire, UK, 1971

156

Hugh Buhrich Buhrich House / Sydney, Australië, 1972

160

Robert Venturi & Denise Scott Brown Venturi House / Philadelphia, USA, 1972

164

Marcos Acayaba Milan House / São Paulo, Brazilië, 1975

168

Ricardo Bofill La Fábrica / Barcelona, Spanje, 1975

172

Andrée Putman Putman Apartment / Parijs, Frankrijk, 1976

176

Nicholas Haslam & John Fowler Hunting Lodge / Hampshire, UK, 1977

178

Bart Prince Joe & Etsuko Price Residence / Corona del Mar, Californië, USA, 1989

218

Rose Tarlow Tarlow Residence / Bel Air, Californië, USA, 1989

222

Sills Huniford Bedford Residence / Bedford, New York, USA, 1991

226

Jacques Garcia Château du Champ de Bataille / Normandië, Frankrijk, 1992

230

236

202

William Yeoward The School House / Gloucestershire, UK, 1992

206

Vicente Wolf Wolf Apartment / New York, USA, 1993

238

Zeynep Fadillioglu Fadillioglu House / Istanbul, Turkije, 1987 Christian Louboutin Château Louboutin / Vendée, Frankrijk, 1988

210

Frédéric Méchiche 240 Méchiche Apartment / Parijs, Frankrijk, 1996

214

Agnes Emery Maison Emery / Brussel, België, 1996

244

Axel Veervordt Kasteel Van ’s-Gravenwezel / Antwerpen, België, 1988

Todd Oldham Oldham House / Pennsylvania, USA, 1997

248

Albert Hadley Hadley Residence / New York, USA, 1978

180

John Stefanidis Cock Crow / Dorset, UK, 1978

182

David Hicks The Grove / Oxfordshire, UK, 1979

186

Eduardo Longo Casa Bola / São Paulo, Brazilië, 1979

190

Anthony Collett Collett House / Londen, UK, 1982

194

Jacques Grange Grange Apartment / Paris, Frankrijk, 1984

198

Bill Blass Blass Apartment / New York, USA, 1985

John Minshaw Minshaw House / Londen, UK, 2004

292

Marcel Wanders Casa Son Vida / Mallorca, Spanje, 2009

326

Studio KO Villa D / Al Ouidane, Marokko, 2004

294

Greg Lynn Bloom House / Los Angeles, USA, 2009

330

John Saladino Saladino Villa / Montecito, Californië, USA, 2005

298

David Collins MahaNakhon Apartment / Bangkok, Thailand, 2010

334

260

Marc Newson Newson Apartment / Londen, UK, 2010

338

264

Michael S. Smith Smith House / Bel Air, Californië, USA, 2006

302

Robin & Lucienne Day Day House / Chichester, Sussex, UK, 1999

Bibliografie

344

David Mlinaric Fighine / Umbria, Italië, 1999

266

24H Architecture Dragspelhuset / Övremeer, Zweden, 2006

306 Geografische index

346

Jonathan Adler Adler/Doonan Apartment / New York, USA, 2001

270

Matthew Williamson Williamson House / Londen, UK, 2007

308

276

David Pocknell Saling Barn / Braintree, Essex, UK, 2007

312

Marcio Kogan Gama Issa House / São Paulo, Brazilië, 2001

282

Boyarsky Murphy Christ Church Tower / Londen, UK, 2007

316

Kengo Kuma Great (Bamboo) Wall / Great Wall, China, 2002

318

Karim Rashid Rashid House / Long Island, USA, 2004

284

Shigeru Ban & Shamir Shah Sagaponac Furniture House / Long Island, USA, 2007

288

Rios Clementi Hale Bohnett House / Los Angeles, USA, 2009

322

Donna Karan Karan Apartment / New York, USA, 2004

Ministero del Gusto Maison Ministero del Gusto / Marrakech, Marokko, 1998

252

John Pawson Pawson House / Londen, UK, 1999

256

Jens Risom Risom House / New Canaan, Connecticut, USA, 1999

Edith Wharton The Mount / Lenox, Massachusetts, VS, 1902 Als romanschrijver en schrijver behoeft Edith Wharton weinig introductie. Haar boeken worden nog steeds immens gewaardeerd en geliefd en ontsnappen ook niet aan de aandacht van menig beroemde filmmaker. Toch was het allereerste boek van Wharton geen fictie, maar een overzicht van interieurvormgeving, The Decoration of Houses, gepubliceerd in 1897 en geschreven samen met de society-architect Ogden Codman, Jr. Beiden waren bewonderaars van de neoclassicistische architectuur en in het bijzonder beïnvloed door de grote landhuizen en tuinen uit Italië, Frankrijk en Engeland. Samen streden zij tegen de zware, aanmatigende en excessieve stijl die vele Victoriaanse interieurs tentoon spreidden en enkel de lompe, ijdele pocherij van de stoffeerders etaleren.

Wharton en Codman (die later huizen zou ontwerpen voor de rijke Vanderbilt en Rockefeller families) stelden dat interieurdecoratie in feite een tak van de architectuur zelf was, en dat de twee hand in hand moesten gaan. Zij suggereerden dat schoonheid en orde twee kanten van dezelfde medaille waren, met gepastheid, eenvoud en verhouding als belangrijkste elementen.

‘De grote decorateurs, indien nauwgezet in de naleving van de architectuurprincipes, werden in het gebruik van decoratieve details gedreven door de ‘wijze gematigdheid’ van de Grieken’, schreven zij, ‘en de kamers van het verleden waren zowel eenvoudiger in hun behandeling en vrijer van loutere verfraaiingen dan die van vandaag.’1

Whartons ontwerpbenadering zou niet alleen een grote invloed hebben op de stijl van de Amerikaanse woning, maar ook op de evolutie van het beroep van interieurontwerper zelf; in die zin was zij een belangrijke invloed voor baanbrekende decorateurs als Elsie de Wolfe (zie pagina 13) en Nancy Lancaster (zie pagina 19).

Slechts een paar jaar na de publicatie van het boek, greep Wharton de kans om haar ideeën verder te ontwikkelen door – wederom samen met Codman – een nieuw huis te ontwerpen op een terrein van meer dan honderd hectare in het glooiende landschap van Massachusetts. The Mount is een neoklassiek ontwerp, sterk beïnvloed door Italiaanse en Engelse huizen, met de belangrijkste leefruimtes gericht naar het terras (waar Wharton graag pingpong speelde met haar gasten) en de Italiaanse tuinen, die ook waren gerealiseerd volgens haar eigen ontwerp.

De hoofdingang bevindt zich in het souterrain, en wordt bereikt via een achterplaats met een entree in de vorm van een gesofistikeerde verzonken grot. De trap oplopend bereikt men een lange galerij met terrazzo- en marmeren vloeren en gewelfde plafonds, die over de hele lengte van de achterkant van het huis lopen en rijkelijk veel natuurlijk licht binnenlaten. Een beheerste inrichting en kleurkeuze geven de ruimte een gevoel van lichtheid en elegantie.

De galerie connecteert met de belangrijkste kamers van het huis, waaronder centraal de grote salon met zijn Franse open haard en gipsplafonds.

De aanpalende bibliotheek was meer een sociale ruimte dan een schrijverskamer, gezien Wharton liever in haar slaapkamersuite schreef op de verdieping erboven.

The Mount, onlangs gerestaureerd en opengesteld voor het publiek, was voor geruime tijd het epicentrum van Whartons wereld, waar vrienden, waaronder Henry James, verschillende malen hebben gelogeerd. Het was ook een zeer invloedrijk voorbeeld in de ontwikkeling van het Amerikaanse design en de heropleving van de interesse in de Beaux Arts en de neoclassicistische stijl.

1 The Decoration of Houses, Edith Wharton & Ogden Codman, Jr., The Mount Press/Rizzoli, 1897.

Biografie Edith Wharton (1862-1937) Wharton, de auteur van The House of Mirth (1905), Ethan Frome (1911) en The Age of Innocence (1920), was een van de meest gerespecteerde Amerikaanse romanschrijvers van haar tijd, en de eerste vrouw die de Pulitzer Prize for Fiction won. Ze was ook ontwerper en smaakmaker, en creëerde huizen voor zichzelf waarmee ze haar ideeën over de neoclassicistische architectuur, en het daarbijhorende interieur- en tuindesign propageerde. Ze werd geboren in New York en reisde uitvoerig samen met haar echtgenoot, tot hun scheiding in 1913. Als gevestigde schrijver en sociaal commentator verhuisde ze naar Frankrijk waar ze bijdroeg aan de oorlogsinspanningen tijdens de Eerste Wereldoorlog.

The Mount, met zijn heldere, neoclassicistische architectuur bevindt zich midden in een weelderig bos dat het huis een bucolische charme geeft (links en uiterst links). Wharton ontwierp de formele tuinen vanuit een sterke Italiaanse invloed die wordt gereflecteerd in de trappen in Palladiaanse stijl die vanuit de terrassen naar beneden leiden.

De galerij van de piano nobile (hiernaast) vormt een aparte gang die de belangrijkste leefruimtes van de woning met elkaar verbindt. Het is een van de meest opvallende elementen van The Mount, met gewelfde plafonds, en terrazzo- en marmeren vloeren. Wharton gebruikte deze ruimte als een galerie om kunstwerken tentoon te stellen.

De salon (volgende bladzijde, links) bevindt zich in het hart van het gebouw, en geeft uit op het terras met uitzicht op de tuinen.

Als grootste ruimte in het huis werd ze gebruikt voor formele gelegenheden en wordt gemarkeerd door pleisterwerk, natuurlijk licht en rustgevende kleuren.

Versierd met twee achttiende-eeuwse Belgische wandtapijten straalt deze ruimte, bestemd voor formele ontvangsten, een gevoel van drama uit.

De bibliotheek (volgende bladzijde, rechts) werd ontworpen in de Franse stijl, met verzonken boekenplanken.



the mount / VS



the mount / VS

In de eetkamer (hiernaast, uiterst links), werden de schilderijen ge誰ntegreerd in de muren, terwijl het door Ogden Codman, Jr. ontworpen stucwerk ge誰nspireerd was op het werk van de zeventiende-eeuwse Engelse decoratieve schilder Grinling Gibbons. Een eerste editie van het boek The Decoration of Houses van Codman en Wharton staat uitgestald op het bureau in de bibliotheek (hiernaast, onder rechts).

Whartons private huiskamer boven bevindt zich (rechts) naast haar slaapkamer, en is geschilderd in de originele kleuren met in de muren geplaatste Italiaanse florale panelen.

Wharton legde de laatste hand aan The House of Mirth en Ethan Frome in deze kamer.

Eliel Saarinen Hvitträsk / Kirkkonummi, Finland, 1903 Een sfeer van optimisme doordringt de stenen en balken van Hvitträsk. Dit buitengewone aan de oever van een meer gelegen gebouw, met zijn sprookjesachtige kasteelsfeer, was vele jaren het huis van de Finse ontwerper en architect Eliel Saarinen, en het ouderlijke huis van zijn zoon Eero, die een van beroemdste architecten van de twintigste eeuw in Amerika zou worden.

Het huis is ontstaan als een van coöperatieve, en was samen met de zakenpartners van Saarinen, Herman Gesellius (1874-1916) en Armas Lindgren (1874-1929) gekocht en gebouwd. In de vroege jaren 1900 genoten Gesellius, Lindgren en Saarinen van een snelle succesperiode na het winnen van een commissie voor het Finse Paviljoen voor de Wereldtentoonstelling 1900 in Parijs. Het Paviljoen betekende een groot succes voor de jonge praktijk en leidde tot een reeks van belangrijke opdrachten, waaronder het station van Helsinki.

Op het hoogtepunt van het succes van de praktijk in 1901, kochten de drie partners een perceel grond in een pittoreske, heuvelachtige locatie aan de rand van het meer van Vitträsk. Hier ontwierpen ze een gebouw dat ze alle drie samen met hun families konden delen, met genoeg ruimte voor kantoren en studio’s. Het huis is ontworpen in een originele combinatie van Arts and Crafts-invloeden, de Finse nationale romantische stijl en toetsen art nouveau (jugendstil). De buitenkant heeft een middeleeuwse flair, alsof het huis hier al eeuwen stond ​​, maar de interieurs vormen een geheel van zeer individuele, vooruitstrevende kamers met een duidelijke nadruk op vakmanschap, natuurlijke materialen en detaillering.

De centrale ruimte in het huis is een grote, open woonkamer met hoge houten plafonds en houten vloeren, die doet denken aan een middeleeuwse grote zaal, met een indrukwekkende tonvormige open haard aan één kant van de ruimte. Op maat gemaakte stoffen en tapijten brengen extra warmte in het interieur. Saarinens eetkamer, vlak naast een andere leefruimte met zitplaatsen langs de ramen, was met haar gewelfde plafonds geïnspireerd op de kerkelijke architectuur. De eethoek vormt een meer intieme avondruimte, gemarkeerd door met decoratieve patronen versierde muren en plafonds, en gebrandschilderde ramen.

Saarinen ontwierp vele stukken meubilair speciaal voor het huis, met inbegrip van de witte stoel, die vandaag nog steeds geproduceerd wordt.

De slaapkamers echter, zijn lichtere en meer vrouwelijke ruimtes, met veel door Saarinen ontworpen beschilderde meubelen, waaronder toilettafels, stoelen en wastafels.

Gele en groene toetsen vloeien mooi samen met de witte meubels en plafonds. De luchtige, Scandinavische flair van deze kamers contrasteert niet alleen met een aantal van de grotere kamers in het huis, maar ook met de imposante, monastieke sfeer van het exterieur.



Hvitträsk / Finland

Het gebouw zelf, de praktijk en de drie gezinnen doorstonden vele veranderingen in de jaren na de voltooiing van het huis. Lindgren verliet de praktijk, en het huis, in 1905. Gesellius werd ernstig ziek in 1912 en stierf vier jaar later. Hvittrask werd een zomerverblijf voor Saarinen en zijn vrouw Loja (de zus van Gesellius) en hun kinderen, terwijl de noordelijke vleugel moest worden herbouwd na een brand. De studio werd na 1916 ook omgebouwd in een lange, grote ruimte voor Saarinen, verlicht door een groot dakraam.

In de jaren twintig verhuisde de familie Saarinen naar Cranbrook in de Verenigde Staten, hoewel ze Hvritträsk behielden en daar ook de zomers doorbrachten tot in 1949, toen het huis werd verkocht aan de familie Vuorio (het werd later opengesteld voor het publiek). Het Saarinen Huis in Cranbrook kan gezien worden als een evolutie in het denken van Eliel Saarinen, met een lichtere, meer internationale en op art deco gestoelde benadering van het interieur. Maar de twee huizen hebben de sterke nadruk op vakmanschap en de aandacht voor detail gemeen en beide creëren een sfeer van betovering doorheen hun unieke design.

Biografie Eliel Saarinen (1873-1950) De Finse architect en ontwerper Eliel Saarinen studeerde beeldende kunst, tekenen en architectuur in Helsinki. Samen met Herman Gesellius en Armas Lindgren, ontwierp Saarinen een reeks grote gebouwen in en rond Helsinki, waaronder het station van Helsinki (1906) en het Finse Nationaal Museum (1910) en was ook actief in meubeldesign. In het begin van 1920 verhuisde hij naar de Verenigde Staten met zijn vrouw Loja en hun kinderen, en stichtte de Cranbrook Academy of Art, waar hij directeur werd in 1932. Een van zijn beroemdste gebouwen is het Saarinen Huis in Cranbrook (1930).

In latere jaren werkte hij samen met zijn zoon Eero Saarinen (19101961) en ontwierp een serie kerkgebouwen.

Het exterieur van het huis (boven en links) heeft een ongebruikelijke, magische flair.

De eetkamer (hiernaast) heeft een gewelfd plafond, met een open haard aan één zijde van de kamer. Stoffen vloeien vanuit de sofa’s naar de houten vloer, en de eetkamer zelf bevindt zich in een meer intieme uitsparing met een lager plafond, versierd met keramische tegels met een helder patroon.



Hvitträsk / Finland

De stoelen voor de eetkamernis (hiernaast), werden door Eliel Saarinen speciaal voor de ruimte ontworpen. De woonkamer (boven links) heeft de royale afmetingen van een middeleeuwse grote zaal, met een cilindrische open haard aan de ene kant afgewerkt met keramische tegels en tapijten die van de muur over de bank naar de vloer lopen in ĂŠĂŠn vloeiende beweging. Saarinen ontwierp alle stoffen, evenals verschillende meubels. De slaapkamer en de kinderkamers, waaronder de voormalige speelkamer van Pipsan en Eero Saarinen (rechtsonder), zijn ontworpen met een veel lichtere, meer vrouwelijke toets en bevatten vele door Saarinen ontworpen op maat gemaakte meubelstukken.

Louis Sorel + Tony Selmersheim Villa Demoiselle / Reims, Frankrijk, 1908 Van bij de aanvang was Villa Demoiselle een realisatie van niet één enkele persoon, maar van een collectief van gelijkgestemde specialisten die gezamenlijk de ambitie deelden om iets unieks te creëren. Aan het hoofd van het project stond architect Louis Sorel, die een innovatief huis met uitzicht over de stad van Reims ontwierp dat zowel nieuwe bouwtechnieken als art-deco-ideeën en interieurs combineerde, en was doordrongen van de meer romantische geest van de art nouveau. Sorel werkte samen met interieurarchitect Tony Selmersheim en een zorgvuldig samengesteld team van getalenteerde ambachtslieden.

De opdracht voor de bouw van de villa werd in de jaren 1900 gegeven door Henry Vesnier, het hoofd van het champagnehuis Maison Pommery. Vesnier was een gecultiveerd man, die graag de nieuwe bewegingen in de kunst en architectuur op de voet volgde. Hij verzamelde werken van Corot en schonk een aantal van zijn schilderijen aan het Musée des Beaux Arts in Reims. Hij volgde ook het werk van de leden van ‘L’Art dans tout’, een los collectief van ontwerpers en architecten die geloofden dat de kracht van de kunst het leven en de architectuur op brede schaal kon verrijken. Leden van het collectief waren onder andere Henri Sauvage, Selmersheim en Sorel, die door Vesnier werd aangesproken toen hij besloot om een hedendaags huis recht tegenover de poorten van het Domaine Pommery te gaan bouwen.

Sorel ontwierp een villa die art-deco-elementen,

een open ruimtelijkheid en nieuwe bouwtechnieken combineerde. Het frame van het huis werd opgetrokken in beton en staal, waarbij een zeer robuuste structuur werd gecreëerd die in staat was om de bombardementen die de regio tijdens de Eerste Wereldoorlog teisterden te weerstaan. Het frame is bedekt met baksteen en natuursteen en vormt een gebouw met zeven niveaus, waaronder twee zolderverdiepingen, een kelder en een onderkelder. Centraal in het huis zijn de drie verdiepingen van de rijkelijk ontworpen leefruimte, die met elkaar zijn verbonden door een gebeeldhouwde houten trap.

Terwijl de buitenkant van de villa eerder refereert naar de art-decoperiode, hebben de interieurs een meer organische, art nouveau flair, met decoratieve accenten die verwijzen naar de wereld van de natuur. Selmersheim ontwierp sierlijke, op maat gemaakte stukken in gesculpteerd hout, zoals de trappen en de pantoffelstoel en vitrinecombinatie op de overloop, terwijl Auguste Labouret gebrandschilderde ramen en deurpanelen voor het interieur creëerde die tot de meest markante elementen van het huis behoren. Deze ramen doen denken aan doorzichtige pauwenveren met subtiele groene en zacht lilakleurige toetsen.

Voor de muren en de plafonds van de royale hal creëerde Félix Aubert een reeks florale patronen, waaronder een wijnstok- en druivenmotief en kruiskozijnen met krullende bladeren. De plafondlampen en muurkandelaars zijn op

maat gemaakte sculpturen op zich. De interieurs zijn rijk aan natuurlijk licht, en het grondplan van Sorel bood contrasten tussen grote, open ruimtes zoals de grote salon, het Salon d’Apparat, en de meer intieme kamers, zoals het Salon Padouk en het Salon Cordue. Het resultaat, ondanks de inbreng van veel verschillende medewerkers, was samenhangend en harmonieus, verbonden door gemeenschappelijke kleuren zoals bleekgroen en geel voor de muren, en stoffen die het meer imposante karakter van het houtwerk een lichtere flair gaven.

In de jaren dertig werd het huis Villa Cochet genoemd, naar Louis Cochet, een van de latere directeur-generaals van Pommery. Het werd gebruikt door Maison Pommery tot het in de jaren zeventig in verval viel. Gelukkig werd de centrale trap door conservators bij Bâtiments de France opgenomen als een structuur van historisch belang, zodat het huis niet meer gesloopt of ingrijpend verbouwd kon worden. Krakers namen echter hun intrek in het gebouw en bij het begin van de eeuw was het huis nog slechts een schaduw van zijn vroegere zelf.

In 2004 werd het huis gekocht door een andere champagnefabrikant, Paul-François Vranken, directeur van Vranken Champagne en voorzitter en bestuurder van Vranken-Pommery Monopole. Samen met zijn vrouw Nathalie ondernam hij een uitgebreid restauratie­ programma en heeft het huis nu opengesteld voor het publiek.

Biografie Louis Sorel (1867-1933) Sorel studeerde onder architect Joseph Vaudemer. In 1897 trad hij toe tot de groep L’Art dans tout, die twee jaar eerder was opgericht en het belang van kunst, decoratie en vakmanschap binnen de architectuur en het interieurdesign benadrukte. De groep telde onder meer Henri Sauvage en Alexandre Charpentier onder zijn leden. Sorel werkte nauw samen met Selmersheim en ontwierp een aantal villa’s en kleine kastelen, meestal in Parijs, Trouville en Neuilly-sur-Seine. De gebouwen van Sorel kenmerken zich door art deco details, originele motieven en royale kamers.

Tony Selmersheim (1871-1971) Selmersheim, de zoon van een architect, werd vanaf jonge leeftijd ondergedompeld in de wereld van het design. Hij studeerde in Parijs aan de École des Arts Decoratifs en aan de École Guerin onder Eugene Grasset. Zijn grondige opleiding gaf Selmersheim een goed begrip van materialen en vakmanschap, alsook van het belang van decoratie en design. Selmersheim was de oprichter van de L’Art dans tout groep.



De sierlijke pauwenveerbrandglazen van Auguste Labouret (1871-1964) in de hal (vorige bladzijden) werden, met gebruik van zwart-wit foto’s uit die tijd als referentie, zorgvuldig door ambachts­ lieden gerestaureerd met fragmenten van het oorspronkelijke glas. De door Felix Aubert geschilderde florale motieven die de muren sieren werden ook hersteld.

In het Salon d’Apparat (hiernaast), geven het florale schilderwerk en de zachte kleurtinten de kamer een vrouwelijke toets, die wordt versterkt door de lilakleurige fauteuils; de kroonluchter is een eigentijdse toevoeging van Philippe Starck. De eetkamer (onder links) krijgt een heel eigen karakter door de gele marmeren wandpanelen met daarboven het behangpapier met een abstract vrucht- en bladpatroon. De gordijnen zijn versierd van een opvallend irispatroon dat oorspronkelijk door Edward Colonna was ontworpen. Het bed in de Chambre de Madame (onder rechts) is van Tony Selmersheim, en de stoelen bij de open haard in het Salon Cordue (boven rechts) zijn van Louis Majorelle.

Villa Demoiselle / Frankrijk

